What do you think?
Rate this book
Οδός Αβύσσου αριθμός 0
Οδός Αβύσσου αριθμός 0. Ο ιδανικότερος τίτλος για την περιγραφή μιας εποχής τόσο σκληρής όσο η άβυσσος: τα πέτρινα χρόνια της χώρας.
Η αυτοβιογραφία μπλέκεται με τη φαντασία και τα γεγονότα που περιγράφονται αφήνουν άναυδο τον αναγνώστη λόγω του ρεαλισμού αλλά και της ευαισθησίας τους. Μια ευαισθησία που, για τις ανάγκες της αφήγησης, μετατρέπεται ενίοτε σε σκληρότητα δίχως έλεος.
Η φρική της Μακρονήσου δε χωράει σε βιβλία. Διαβάζεται μόνο μες στα μάτια των τρελών της. Μόνο τ΄ αυτία του Λαυρίου πρόφτασαν ν΄ αρπάξουν κάτι ξεφτίδια απ΄τις φώνες... Στην αρχή, γιατί αργότερα ράγισαν κι αυτά και δεν άκουσαν πια τίποτα. Κι έτσι απόμειναν μόνο οι σκύλοι -με το προφητικό τους ένστικτο- να σκορπούν απ΄ τους καρβουνοσωρούς τις οιμωγές τους, σαν μαύρους οιωνούς που έβγαιναν από τα σπλάχνα του προαιώνιου ζώου.
Η αυτοβιογραφία μπλέκεται με τη φαντασία και τα γεγονότα που περιγράφονται αφήνουν άναυδο τον αναγνώστη λόγω του ρεαλισμού αλλά και της ευαισθησίας τους. Μια ευαισθησία που, για τις ανάγκες της αφήγησης, μετατρέπεται ενίοτε σε σκληρότητα δίχως έλεος.
Η φρική της Μακρονήσου δε χωράει σε βιβλία. Διαβάζεται μόνο μες στα μάτια των τρελών της. Μόνο τ΄ αυτία του Λαυρίου πρόφτασαν ν΄ αρπάξουν κάτι ξεφτίδια απ΄τις φώνες... Στην αρχή, γιατί αργότερα ράγισαν κι αυτά και δεν άκουσαν πια τίποτα. Κι έτσι απόμειναν μόνο οι σκύλοι -με το προφητικό τους ένστικτο- να σκορπούν απ΄ τους καρβουνοσωρούς τις οιμωγές τους, σαν μαύρους οιωνούς που έβγαιναν από τα σπλάχνα του προαιώνιου ζώου.
478 pages, Hardcover
First published January 1, 1962
21 people are currently reading
501 people want to read
About the author
Μενέλαος Λουντέμης
59 books216 followersΟ Μενέλαος Λουντέμης (αγγλικά: Menelaos Lountemis) ήταν Έλληνας λογοτέχνης που γεννήθηκε στο χωριό Αγία Κυριακή του Αιγιαλού της Μικράς Ασίας. Το πραγματικό του όνομα ήταν Τάκης Βαλασιάδης, ενώ το λογοτεχνικό του ψευδώνυμο το εμπνεύστηκε από τον ποταμό Λουδία της μετέπειτα πατρίδας του.
Γύρω στο 1930 δημοσιεύει ποιήματα και διηγήματα του στο περιοδικό «Νέα Εστία». Η πρώτη φορά που χρησιμοποίησε το ψευδώνυμο του ήταν το 1934 στο διήγημα «Μια νύχτα με πολλά φώτα κάτω από μια πόλη με πολλά αστέρια». Τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Πεζογραφίας το 1938 για τη συλλογή διηγημάτων του «Τα πλοία δεν άραξαν» και με τη Χρυσή Δάφνη Πανευρώπης στο Παρίσι το 1951. Επίσης τιμήθηκε και με το βραβείο "Μενέλαου Λουντέμη" που το καθιέρωσε προς τιμήν του η Ελληνική Εταιρία Λογοτεχνών (της οποίας ήταν μέλος) και απονέμεται κάθε χρόνο στο καλύτερο πεζογράφημα του προηγούμενου έτους. Προς τιμήν του, στο Βουκουρέστι δόθηκε το όνομα του σε δημόσιο κτίριο (Λουντέμειο Μέγαρο). Σύμφωνα με το Βασίλη Βασιλικό, «θεωρείται ο πιο πολυδιαβασμένος Έλληνας έπειτα από τον Νίκο Καζαντζάκη».
Στην κατοχή πήρε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση στο πλευρό του ΕΑΜ και διετέλεσε γραμματέας της οργάνωσης διανοουμένων. Κατά τον εμφύλιο συλλαμβάνεται για τα αριστερά του φρονήματα, δικάζεται για εσχάτη προδοσία και καταδικάζεται σε θάνατο - ποινή που δεν εκτελέστηκε ποτέ. Αντ' αυτού, εξορίζεται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Μακρόνησο και στον Άι Στράτη, μαζί με τον Θεοδωράκη, τον Ρίτσο, τον Κατράκη, τον Θέμο Κορνάρο και πολλούς άλλους.
Το 1958 δικάζεται εκ νέου για το βιβλίο του «Βουρκωμένες μέρες» και απαγορεύεται η κυκλοφορία των βιβλίων του. Μετά τη δίκη εκπατρίζεται στο Βουκουρέστι και το 1967 χάνει την ελληνική ιθαγένεια από τη δικτατορία του Παπαδόπουλου. Το 1956 εξελέγη μέλος του Παγκοσμίου Συμβουλίου της Ειρήνης. Στη Ρουμανία συνεχίζει το συγγραφικό του έργο, ως και λίγο μετά τη μεταπολίτευση. Την περίοδο της αυτοεξορίας ο Λουντέμης πραγματοποίησε αρκετά ταξίδια, φτάνοντας μέχρι την Κίνα και το Βιετνάμ. Το οδοιπορικό του αυτό το αποτύπωσε το 1966 στο βιβλίο του «Μπατ-Τάι». Το 1976 επανακτά την ελληνική του ιθαγένεια και επιστρέφει στην Ελλάδα. Ένα χρόνο αργότερα, το 1977, πεθαίνει από καρδιακή προσβολή και η σορός του εκτίθεται σε λαϊκό προσκύνημα.
Μεταφράσεις και μελοποιήσεις των έργων του
Βιβλία του μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες, κυρίως στις ανατολικές χώρες, όπως η Πολωνία, η Ρουμανία, η Βουλγαρία κ.ά. Επίσης κάποια απ' αυτά μεταφράστηκαν στα κινεζικά και στα βιετναμέζικα. Στην Ευρώπη δημοσιεύθηκαν αρκετά αποσπάσματα από το έργο του, κυρίως σε καλλιτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες. Tο μυθιστόρημα του «Ένα παιδί μετράει τ' άστρα» έχει μεταφραστεί και στα γερμανικά.
Ο Μενέλαος Λουντέμης άφησε πίσω του πνευματική κληρονομιά περίπου σαράντα πέντε βιβλίων, που τον καθιστούν έναν από τους πολυγραφότερους Έλληνες συγγραφείς. Ο Λουντέμης ανήκει στους Έλληνες λογοτέχνες του μεσοπολέμου που στράφηκαν προς τον κοινωνικό ρεαλισμό. Το έργο του καθίσταται ιδιότυπο λόγω του "ερασιτεχνικού" τρόπου γραφής του συγγραφέα, τον οποίον υπηρέτησε με πλήρη συνείδηση, καθώς ο ίδιος υποστήριζε πως δεν τον ενδιαφέρει η Τέχνη. Αντίθετα, σκοπός του είναι η καταγραφή της πραγματικότητας και η κατάδειξη της κοινωνικής ανισότητας. Το έργο του εντάσσεται στο ρεύμα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού (Μαξίμ Γκόρκι, Κνουτ Χάμσουν). Χαρακτηρίζεται από τη ρεαλιστική απεικόνιση τοπίων και προσώπων με έντονη αισθηματολογία, που αγγίζει κάποτε και το μελοδραματισμό, βιωματική γραφή, ηθογραφικά και συμβολικά στοιχεία. Ο Λουντέμης έχει την τάση να στρέφεται γύρω από ένα κεντρικό πρόσωπο - αφηγητή, που ανήκει στους περιθωριακούς τύπους των καταπιεσμένων κοινωνικά στρωμάτων και μας δίνει την προσωπική οπτική της μοναξιάς, του ανεκπλήρωτου έρωτα και της δυστυχίας του κόσμου.
Γύρω στο 1930 δημοσιεύει ποιήματα και διηγήματα του στο περιοδικό «Νέα Εστία». Η πρώτη φορά που χρησιμοποίησε το ψευδώνυμο του ήταν το 1934 στο διήγημα «Μια νύχτα με πολλά φώτα κάτω από μια πόλη με πολλά αστέρια». Τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Πεζογραφίας το 1938 για τη συλλογή διηγημάτων του «Τα πλοία δεν άραξαν» και με τη Χρυσή Δάφνη Πανευρώπης στο Παρίσι το 1951. Επίσης τιμήθηκε και με το βραβείο "Μενέλαου Λουντέμη" που το καθιέρωσε προς τιμήν του η Ελληνική Εταιρία Λογοτεχνών (της οποίας ήταν μέλος) και απονέμεται κάθε χρόνο στο καλύτερο πεζογράφημα του προηγούμενου έτους. Προς τιμήν του, στο Βουκουρέστι δόθηκε το όνομα του σε δημόσιο κτίριο (Λουντέμειο Μέγαρο). Σύμφωνα με το Βασίλη Βασιλικό, «θεωρείται ο πιο πολυδιαβασμένος Έλληνας έπειτα από τον Νίκο Καζαντζάκη».
Στην κατοχή πήρε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση στο πλευρό του ΕΑΜ και διετέλεσε γραμματέας της οργάνωσης διανοουμένων. Κατά τον εμφύλιο συλλαμβάνεται για τα αριστερά του φρονήματα, δικάζεται για εσχάτη προδοσία και καταδικάζεται σε θάνατο - ποινή που δεν εκτελέστηκε ποτέ. Αντ' αυτού, εξορίζεται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Μακρόνησο και στον Άι Στράτη, μαζί με τον Θεοδωράκη, τον Ρίτσο, τον Κατράκη, τον Θέμο Κορνάρο και πολλούς άλλους.
Το 1958 δικάζεται εκ νέου για το βιβλίο του «Βουρκωμένες μέρες» και απαγορεύεται η κυκλοφορία των βιβλίων του. Μετά τη δίκη εκπατρίζεται στο Βουκουρέστι και το 1967 χάνει την ελληνική ιθαγένεια από τη δικτατορία του Παπαδόπουλου. Το 1956 εξελέγη μέλος του Παγκοσμίου Συμβουλίου της Ειρήνης. Στη Ρουμανία συνεχίζει το συγγραφικό του έργο, ως και λίγο μετά τη μεταπολίτευση. Την περίοδο της αυτοεξορίας ο Λουντέμης πραγματοποίησε αρκετά ταξίδια, φτάνοντας μέχρι την Κίνα και το Βιετνάμ. Το οδοιπορικό του αυτό το αποτύπωσε το 1966 στο βιβλίο του «Μπατ-Τάι». Το 1976 επανακτά την ελληνική του ιθαγένεια και επιστρέφει στην Ελλάδα. Ένα χρόνο αργότερα, το 1977, πεθαίνει από καρδιακή προσβολή και η σορός του εκτίθεται σε λαϊκό προσκύνημα.
Μεταφράσεις και μελοποιήσεις των έργων του
Βιβλία του μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες, κυρίως στις ανατολικές χώρες, όπως η Πολωνία, η Ρουμανία, η Βουλγαρία κ.ά. Επίσης κάποια απ' αυτά μεταφράστηκαν στα κινεζικά και στα βιετναμέζικα. Στην Ευρώπη δημοσιεύθηκαν αρκετά αποσπάσματα από το έργο του, κυρίως σε καλλιτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες. Tο μυθιστόρημα του «Ένα παιδί μετράει τ' άστρα» έχει μεταφραστεί και στα γερμανικά.
Ο Μενέλαος Λουντέμης άφησε πίσω του πνευματική κληρονομιά περίπου σαράντα πέντε βιβλίων, που τον καθιστούν έναν από τους πολυγραφότερους Έλληνες συγγραφείς. Ο Λουντέμης ανήκει στους Έλληνες λογοτέχνες του μεσοπολέμου που στράφηκαν προς τον κοινωνικό ρεαλισμό. Το έργο του καθίσταται ιδιότυπο λόγω του "ερασιτεχνικού" τρόπου γραφής του συγγραφέα, τον οποίον υπηρέτησε με πλήρη συνείδηση, καθώς ο ίδιος υποστήριζε πως δεν τον ενδιαφέρει η Τέχνη. Αντίθετα, σκοπός του είναι η καταγραφή της πραγματικότητας και η κατάδειξη της κοινωνικής ανισότητας. Το έργο του εντάσσεται στο ρεύμα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού (Μαξίμ Γκόρκι, Κνουτ Χάμσουν). Χαρακτηρίζεται από τη ρεαλιστική απεικόνιση τοπίων και προσώπων με έντονη αισθηματολογία, που αγγίζει κάποτε και το μελοδραματισμό, βιωματική γραφή, ηθογραφικά και συμβολικά στοιχεία. Ο Λουντέμης έχει την τάση να στρέφεται γύρω από ένα κεντρικό πρόσωπο - αφηγητή, που ανήκει στους περιθωριακούς τύπους των καταπιεσμένων κοινωνικά στρωμάτων και μας δίνει την προσωπική οπτική της μοναξιάς, του ανεκπλήρωτου έρωτα και της δυστυχίας του κόσμου.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 31 reviews
March 5, 2019
Η απλή, βρόμικη παράσταση είχε τελειώσει. Είχε εξασφαλιστεί το κόψιμο ενός ακόμα κεφαλιού. Μπορούσαν να πάνε ήσυχοι στα σπίτια τους... Να χαϊδέψουν τα παιδιά τους... Και να τα φάνε.
Πόσο έχω υποτιμήσει την ελληνική λογοτεχνία... Με κάθε βιβλίο που διαβάζω παίρνει το αίμα της πίσω. Τι να πω για την Οδό Αβύσσου; Πάρα πολύ έντονο βιβλίο. Μίσησα το όνομα Μακρόνησος και τη μαύρη ιστορία του Εμφυλίου. Μίσησα τη «δικαιοσύνη» της. Έκλαψα για τις χαμένες ψυχές των αγωνιστών και τα μαρτύριά τους. Ένιωσα, όμως, κι ευγνωμοσύνη και συγκίνηση γι' αυτό το κομματάκι ελπίδας που καραδοκεί στο τέλος.
Τη γραφή του Λουντέμη την αγάπησα, δεν με ενόχλησαν οι επαναλήψεις και η υπερβολή του. Ο άνθρωπος λέει την αλήθεια με τον πιο απλό τρόπο. Πολύ καλοί και οι πρόλογοί του πριν από κάθε ενότητα, οι σκέψεις του είναι βαθιές και ανθρώπινες.
January 3, 2019
Ήμουν στο Δημοτικό όταν το κέρδισε ο μπαμπάς μου σε μια λοταρία. Σκισμένο ταλαιπωρημένο χιλιοδιαβασμένο και πολυλατρεμένο. Τόσο συγκινητικό τόσο δεν έχω λόγια... κλαίω με μαύρο δάκρυ όταν το διαβάζω... " Η αγωνία του ύπουλου Στελάρα είχε φτάσει στο κατακόρυφο. Το καημένο το κοριτσίσιο χεράκι..που ανέλαβε, αυτό μόνο, να σώσει τη κατάσταση.. Να τα πει όλα. Να πει για τον απέραντο έρωτα που σπαρταρούσε κάτω από το μαύρο εκείνο ρουχαλάκι... Δεσποινάκι ως πόσο μπορείς να περιμένειςς μπόρεσε επιτέλους να ρωτήσει. Ως το τέλος Γιώργο... Πόσο μπορείς να καθίσεις μέσα σε εκείνο το σπίτι Δεσποινάκι; Ωσπου να γκρεμίσει....."
December 2, 2016
" Κείνο το βράδυ σώπαιναν οι λύκοι , γιατι ουρλιάζανε άνθρωποι..."
November 30, 2014
"Στους αιμοδοτικούς σταθμούς αγόραζαν με τα γραμμάρια το αίμα. Με τα γραμμάρια.. ενώ στους τόπους των εκτελέσεων το σπαταλούσαν με τους τόννους! Αλλά όλα αυτά δεν είχαν σημασία. Σημασία είχε να κερδηθεί η Ελευθερία. Και γι' αυτό έπρεπε να ξεπαστρευτούν όλοι οι ελεύθεροι άνθρωποι. Μόλις έβγαιναν απ τη μέση αυτοί, καινούργιος ήλιος θ' ανέτελλε - για να φωτίσει μόνο σκυμμένες ράχες".
February 4, 2021
2021....Βιβλιο νούμερο 4
1)«Ειπώθηκαν ψέματα, που ντράπηκαν τα ίδια, μια και δεν ντράπηκαν τα στόματα που τα είπαν»
2)"Κείνο το βράδυ σωπαιναν οι λύκοι, γιατί ουρλιαζαν άνθρωποι"
Δε χωράει κριτική, αλλά ούτε και βαθμολογία... Τα 5 αστέρια φαντάζουν τόσο φτωχά να περιγράψουν αυτό το αριστούργημα. Διαβάζεται με συνεχόμενη ροή δακρύων....
1)«Ειπώθηκαν ψέματα, που ντράπηκαν τα ίδια, μια και δεν ντράπηκαν τα στόματα που τα είπαν»
2)"Κείνο το βράδυ σωπαιναν οι λύκοι, γιατί ουρλιαζαν άνθρωποι"
Δε χωράει κριτική, αλλά ούτε και βαθμολογία... Τα 5 αστέρια φαντάζουν τόσο φτωχά να περιγράψουν αυτό το αριστούργημα. Διαβάζεται με συνεχόμενη ροή δακρύων....
April 2, 2019
Η γραφή του Λουντέμη καταφέρνει να ζωντανέψει τις φρικτές, ως επί το πλείστον, εικόνες μιας ταραγμένης και δραματικής εποχής, πολύ παραστατικά και γλαφυρά. Αυτό θεωρώ είναι και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του βιβλίου. Ως προς το ίδιο το περιεχόμενο, προτιμώ πλέον πιο αντικειμενικές αναγνώσεις των γεγονότων του εμφυλίου και της μετέπειτα ιστορίας. Ούτε οι μεν, ούτε οι δε. Όλοι διψούσαν για εξουσία και όλοι χρησιμοποιούσαν τις έξωθεν δυνάμεις, κατά το συμφέρον τους. Μπορεί κάποια πράγματα να τα έχουμε ωραιοποιήσει και ηρωοποιήσει αλλά η πραγματικότητα τις περισσότερες φορές είναι άλλη, και συχνά, πίσω από τις ιδεολογίες κρύβονται σκοπιμότητες και η αδύναμη ανθρώπινη φύση. Το βιβλίο σαφώς κλίνει στους ηττημένους του εμφυλίου, εξάλλου ο ίδιος ο Λουντέμης έζησε εξόριστος στη Μακρόνησο, και τα γεγονότα που περιγράφει είναι ασφαλώς καταδικαστέα. O συγγραφέας προκαλεί έντονα τον οίκτο των αναγνωστών και αυτό ίσως γίνεται κουραστικό κάποιες στιγμές.
Όπως και να έχει είναι ένα καλό βιβλίο αλλά όποιος θέλει να ασχοληθεί με αυτή την περίοδο της ελληνικής ιστορίας, ας διερευνήσει πολλές και διαφορετικές πηγές, για να αποκτήσει μια πιο σφαιρική άποψη και ει δυνατόν, πιο κοντά στην πραγματικότητα.
Όπως και να έχει είναι ένα καλό βιβλίο αλλά όποιος θέλει να ασχοληθεί με αυτή την περίοδο της ελληνικής ιστορίας, ας διερευνήσει πολλές και διαφορετικές πηγές, για να αποκτήσει μια πιο σφαιρική άποψη και ει δυνατόν, πιο κοντά στην πραγματικότητα.
September 12, 2021
Διάβαζα την ιστορία του Γιώργη κ του Παναγή κ στο μυαλό μου παίζαν τα τραγούδια του Θεοδωράκη.
Εξαιρετικό!
Εξαιρετικό!
March 8, 2021
Ο Λουντέμης καταφέρνει και αποτυπώνει με ρεαλισμό μέσα από την λογοτεχνία του την φρίκη της Μακρονήσου και τα άρρωστα - διεστραμμένα μυαλά των "πατριωτών" της εποχής. Την ντροπή του να συνδέεις τον Παρθενώνα με αυτό το αίσχος. Απ' την άλλη γνωρίζοντας την ιστορία του εμφυλίου δεν μπορούσα να μην θυμώσω με την ηγεσία του ΚΚΕ και κυρίως με τον Ν. Ζαχαριάδη που θυσίαζε χιλιάδες αγωνιστές για προσωπικά του θέλω εκμεταλλευόμενος την πίστη τους σε μια ιδεολογία που την έβλεπαν ελπιδοφόρα για το μέλλον. Τέλος, τέτοια βιβλία είναι σημαντικά για να μην ξεχάσουμε ποτέ τις φρίκες που έφεραν πολιτικοί τους οποίους η ιστορία προσπάθησε να ξεπλύνει ως "εθνάρχες" κλπ. Μην φτάσουμε στο σημείο να αμφισβητήσουμε την ύπαρξή τους όπως γίνεται τα τελευταία χρόνια με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
February 1, 2022
Ακόμη και επιστρατεύοντας την κλασική μίζερη κλαούνα των ηττημένων του εμφυλίου, ο Λουντέμης καταφέρνει να δώσει ένα καλό, ενοχλητικό αλλά συνεπές ως προς την εποχή του, έργο. Προσωπικά με κέρδισε (1-0), παρά τη μικροαστίλα που αποπνέει και τη μιζέρια που το διαποτίζει (όπως άλλωστε τόσα άλλα έργα του). Στο τέλος μου φάνηκε ότι επιχειρείται ένα μικροαστικός ιστορικός συμβιβασμός και αν όντως ισχύει αυτό, μεταξύ μας, βάζω ένα αστεράκι ακόμα για το θράσος και τον τσαμπουκά του. Αν όχι, μένουμε στα 3 πίνοντας μίζερα το κρασί των δειλών.
Πιστεύω ακράδαντα ότι αν του έδιναν αντικαταθλιπτικά δε θα είχε γράψει ούτε σελίδα στη ζωή του.
Πιστεύω ακράδαντα ότι αν του έδιναν αντικαταθλιπτικά δε θα είχε γράψει ούτε σελίδα στη ζωή του.
June 17, 2023
Κάπου σε αυτό το βιβλίο υπάρχει ένα αριστούργημα που κάθε άνθρωπος αξίζει να διαβάσει έστω μια φορά. Υπάρχουν φορές που ο Λουντέμης είναι μαέστρος στις περιγραφές και στις μεταφορές του, μαέστρος και στον τρόπο που απεικονίζει και τους ανθρώπους της εποχής. Οι σελίδες 176-191, το κεφάλαιο όπου ο Μελιτζάνας λέει το μπακστόρι του, μπορεί να είναι και οι αγαπημένες μου σ' όλο το βιβλίο. Υπάρχει μια "αλήθεια" όπου ο συγγραφέας κατάφερε να αιχμαλωτίσει και να χώσει στο "ψυγείο της λογοτεχνίας" για όλες τις γενιές αργότερα να μπορούν να την διαβάσουν. Όταν το βιβλίο είναι καλό, είναι ακριβώς επειδή ο Λουντέμης δεν είναι δειλός και λέει τα πράγματα όπως είναι!
Τα προβλήματα του βιβλίου ξεκινάνε από το μέγεθος του, θα έπρεπε να είναι -200 σελίδες άνετα. Δεν ξέρω ποια ήταν η διαδικασία επιμέλειας ενός βιβλίου στα 60ς, αλλά το βιβλίο ξεκάθαρα δε πέρασε από μεγάλη, μπορεί να μη πέρασε και καθόλου, τελεία. Υπάρχουν κάτι εξωφρενικές κοιλιές εδώ μέσα που ένα δεύτερο προσχέδιο άνετα θα μπορούσε να το σώσει. Απλά κάνουν το βιβλίο βαρύ και δύσκολο να το διαβάσεις γιατί κουράζει με πράγματα που δεν έχουν ουσία αντί να εστιάσουμε στις δυνάμεις του.
Οι διάλογοι άλλες φορές είναι καλοί και τις περισσότερες είναι απλά λογοδιάρροια για να πούμε κάτι και συχνά επαναλαμβάνουν το ίδιο πράγμα, σα ταινία του Φίνου. Υπάρχουν πολλές φορές 4-5 σελίδες σερί, χωρίς εναλλαγή παραγράφου, ο ίδιος άνθρωπος να μονολογεί μόνος του! Στην αρχή ήταν κάπως διασκεδαστικό αλλά μετά τις 300 σελίδες ήμουν σε μια κατάσταση που παρακαλούσα απλά να τελειώσει.
Προς το τέλος το βιβλίο καταντά υπερβολικά μελ��δραματικό, που προσωπικά δε μου αρέσει και κριντζάρω αρκετά. Με είχε κερδίσει, καταλάβαινα απόλυτα τι γινόταν, το μόνο που είχε να κάνει είναι να συνεχίσει τις περιγραφές με την ίδια ωμή αλήθεια που ξεκίνησε το βιβλίο, αλλά ξαφνικά -δε θυμάμαι ακριβώς το σημείο- κάτι άρχισε να τον πιάνει (τον συγγραφέα) και άρχισε να προσπαθεί να παίζει πιο έντονα το πιο μικρό βιολί του κόσμου. Η δίκη στο τέλος θα έπρεπε να τελειώσει σε πέντε σελίδες, αλλά ο Λουντέμης δε σταματούσε να αρμέγει το ιμόσιον και ήταν σα να ξεκίνησε φανφίξιον για λίγο. Πολύ μελόδραμα για να δείξει πόσο ενάρετος είναι ο χαρακτήρας του, ενώ, γκες γουάτ, ήδη το ξέραμε! Αυτό διαβάζαμε για 500 σελίδες...
Εν κατακλείδι, το αριστούργημα υπάρχει, αλλά είναι βαθιά θαμμένο και πρέπει ο αναγνώστης να κάνει το δικό του προσωπικό ταξίδι για να το ξεθάψει. Προσωπικά, ο Λουντέμης μου έδωσε μπόλικη έμπνευση για το επόμενο βιβλίο μου και αυτό είναι αξία ανεκτίμητη. Δε ξέρω αν θα το ξαναδιαβάσω ολόκληρο από την αρχή ποτέ, αλλά σίγουρα θα επιστρέφω για να μελετάω αποσπάσματα.
Τα προβλήματα του βιβλίου ξεκινάνε από το μέγεθος του, θα έπρεπε να είναι -200 σελίδες άνετα. Δεν ξέρω ποια ήταν η διαδικασία επιμέλειας ενός βιβλίου στα 60ς, αλλά το βιβλίο ξεκάθαρα δε πέρασε από μεγάλη, μπορεί να μη πέρασε και καθόλου, τελεία. Υπάρχουν κάτι εξωφρενικές κοιλιές εδώ μέσα που ένα δεύτερο προσχέδιο άνετα θα μπορούσε να το σώσει. Απλά κάνουν το βιβλίο βαρύ και δύσκολο να το διαβάσεις γιατί κουράζει με πράγματα που δεν έχουν ουσία αντί να εστιάσουμε στις δυνάμεις του.
Οι διάλογοι άλλες φορές είναι καλοί και τις περισσότερες είναι απλά λογοδιάρροια για να πούμε κάτι και συχνά επαναλαμβάνουν το ίδιο πράγμα, σα ταινία του Φίνου. Υπάρχουν πολλές φορές 4-5 σελίδες σερί, χωρίς εναλλαγή παραγράφου, ο ίδιος άνθρωπος να μονολογεί μόνος του! Στην αρχή ήταν κάπως διασκεδαστικό αλλά μετά τις 300 σελίδες ήμουν σε μια κατάσταση που παρακαλούσα απλά να τελειώσει.
Προς το τέλος το βιβλίο καταντά υπερβολικά μελ��δραματικό, που προσωπικά δε μου αρέσει και κριντζάρω αρκετά. Με είχε κερδίσει, καταλάβαινα απόλυτα τι γινόταν, το μόνο που είχε να κάνει είναι να συνεχίσει τις περιγραφές με την ίδια ωμή αλήθεια που ξεκίνησε το βιβλίο, αλλά ξαφνικά -δε θυμάμαι ακριβώς το σημείο- κάτι άρχισε να τον πιάνει (τον συγγραφέα) και άρχισε να προσπαθεί να παίζει πιο έντονα το πιο μικρό βιολί του κόσμου. Η δίκη στο τέλος θα έπρεπε να τελειώσει σε πέντε σελίδες, αλλά ο Λουντέμης δε σταματούσε να αρμέγει το ιμόσιον και ήταν σα να ξεκίνησε φανφίξιον για λίγο. Πολύ μελόδραμα για να δείξει πόσο ενάρετος είναι ο χαρακτήρας του, ενώ, γκες γουάτ, ήδη το ξέραμε! Αυτό διαβάζαμε για 500 σελίδες...
Εν κατακλείδι, το αριστούργημα υπάρχει, αλλά είναι βαθιά θαμμένο και πρέπει ο αναγνώστης να κάνει το δικό του προσωπικό ταξίδι για να το ξεθάψει. Προσωπικά, ο Λουντέμης μου έδωσε μπόλικη έμπνευση για το επόμενο βιβλίο μου και αυτό είναι αξία ανεκτίμητη. Δε ξέρω αν θα το ξαναδιαβάσω ολόκληρο από την αρχή ποτέ, αλλά σίγουρα θα επιστρέφω για να μελετάω αποσπάσματα.
July 24, 2015
Εξαιρετικο μυθιστορημα,ωστόσο ειναι φανερες οι αδυναμίες του λουντεμη σε ολα τα βιβλία του.Η αισθηση της υπερβολης σε πολλα σημεια της διηγησης κ της πλοκης,δημιουργει στον αναγνωστη διφορουμενα συναισθηματα και δυστυχως τον κανει να αμφιβαλλει για το αν διαβαζει ενα ωριμο η εφηβικο βιβλιο.
August 22, 2018
Το βαθιά ανθρώπινο και ασυμβίβαστο πνεύμα,η άρνηση του ανήθικου και της καταπάτησης της αξιοπρέπειας καθώς και οι αγωνίες των ηρώων δίνονται άρτια στο βιβλίο αυτό του Μενέλαου Λουντέμη.!
March 14, 2024
Μακρόνησος, μεταπολεμική Ελλάδα. Δύο άνθρωποι, ο Γιώργος και ο Παναής, βρίσκονται στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του νησιού με την κατηγορία της εθνικής προδοσίας, όντας «αντιφρονούντες» και «εχθροί της πατρίδας».
Πρόκειται για ένα δύσκολο βιβλίο. Όχι υπό την έννοια του πώς είναι γραμμένο αλλά λόγω της πραγματικότητας του περιεχομένου του. Ο Λουντέμης έχει καταφέρει να αποτυπώσει τον πόνο και τις κακουχίες που αντιμετώπιζαν καθημερινά οι κρατούμενοι της Μακρονήσου με τόσο ρεαλιστικό τρόπο που ως αναγνώστης σοκάρεσαι. Τα βασανιστήρια στα οποία υπόκεινται οι πρωταγωνιστές είναι φριχτά, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Οι τρόποι που έβρισκαν οι φύλακες προκειμένου να «σπάσουν» τους πρωταγωνιστές και να κατακρεουργήσουν την προσωπικότητά τους είναι τόσο βάναυσοι και άρρωστοι που δεν διστάζουν να συμπεριλάβουν και τα αγαπημένα τους πρόσωπα, πλέκοντας κάθε είδους ψέμα και συκοφαντίες.
Πρόκειται για ένα διαχρονικό βιβλίο, με τις κατάλληλες δόσεις λυρισμού να σπάνε τον ωμό ρεαλισμό του. Ο Λουντέμης υπήρξε κι ο ίδιος κρατούμενος στην Μακρόνησο και γνώρισε ιδίοις όμμασι τα φριχτά βασανιστήρια που λάμβαναν μέρος στο «ελληνικό Νταχάου». Αυτό φαίνεται στο συγκλονιστικό αυτό βιβλίο. Κάθε σελίδα περιέχει σκηνές που σε χτυπούν στο στομάχι με έναν απίστευτο συνδυασμό εικόνων και συναισθημάτων. Το γεγονός πώς το μυθιστόρημα είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα (η πραγματικότητα των οποίων πιθανότατα ήταν πιο φριχτή από τα βασανιστήρια του βιβλίου), μετατρέπει την ανάγνωση σε μια πραγματικά πρωτόγνωρη εμπειρία.
Η Μακρόνησος πρόσφατα επανήλθε στους τίτλους ειδήσεων της χώρας λόγω της πολιτικής επικαιρότητας. Έτυχε την περίοδο αυτή να έχω διαβάσει την Οδό Αβύσσου Αριθμός 0. Ένα βιβλίο που, ασχέτως του αν γνωρίζεις πως σε αυτό το νησί εκτυλίχθηκε μια από τις πιο μαύρες σελίδες της νεοελληνικής ιστορίας, γεννά θυμό, αγανάκτηση, συμπόνια και ερωτήσεις.
Έχουν υπάρξει διάφορες μεταφορές του βιβλίου αυτού. Προσωπικά θα ήθελα να το δω να μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη με σοβαρούς συντελεστές και ακριβή παραγωγή.
Πρόκειται για ένα δύσκολο βιβλίο. Όχι υπό την έννοια του πώς είναι γραμμένο αλλά λόγω της πραγματικότητας του περιεχομένου του. Ο Λουντέμης έχει καταφέρει να αποτυπώσει τον πόνο και τις κακουχίες που αντιμετώπιζαν καθημερινά οι κρατούμενοι της Μακρονήσου με τόσο ρεαλιστικό τρόπο που ως αναγνώστης σοκάρεσαι. Τα βασανιστήρια στα οποία υπόκεινται οι πρωταγωνιστές είναι φριχτά, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Οι τρόποι που έβρισκαν οι φύλακες προκειμένου να «σπάσουν» τους πρωταγωνιστές και να κατακρεουργήσουν την προσωπικότητά τους είναι τόσο βάναυσοι και άρρωστοι που δεν διστάζουν να συμπεριλάβουν και τα αγαπημένα τους πρόσωπα, πλέκοντας κάθε είδους ψέμα και συκοφαντίες.
Πρόκειται για ένα διαχρονικό βιβλίο, με τις κατάλληλες δόσεις λυρισμού να σπάνε τον ωμό ρεαλισμό του. Ο Λουντέμης υπήρξε κι ο ίδιος κρατούμενος στην Μακρόνησο και γνώρισε ιδίοις όμμασι τα φριχτά βασανιστήρια που λάμβαναν μέρος στο «ελληνικό Νταχάου». Αυτό φαίνεται στο συγκλονιστικό αυτό βιβλίο. Κάθε σελίδα περιέχει σκηνές που σε χτυπούν στο στομάχι με έναν απίστευτο συνδυασμό εικόνων και συναισθημάτων. Το γεγονός πώς το μυθιστόρημα είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα (η πραγματικότητα των οποίων πιθανότατα ήταν πιο φριχτή από τα βασανιστήρια του βιβλίου), μετατρέπει την ανάγνωση σε μια πραγματικά πρωτόγνωρη εμπειρία.
Η Μακρόνησος πρόσφατα επανήλθε στους τίτλους ειδήσεων της χώρας λόγω της πολιτικής επικαιρότητας. Έτυχε την περίοδο αυτή να έχω διαβάσει την Οδό Αβύσσου Αριθμός 0. Ένα βιβλίο που, ασχέτως του αν γνωρίζεις πως σε αυτό το νησί εκτυλίχθηκε μια από τις πιο μαύρες σελίδες της νεοελληνικής ιστορίας, γεννά θυμό, αγανάκτηση, συμπόνια και ερωτήσεις.
Έχουν υπάρξει διάφορες μεταφορές του βιβλίου αυτού. Προσωπικά θα ήθελα να το δω να μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη με σοβαρούς συντελεστές και ακριβή παραγωγή.
April 1, 2021
"Μπορούσαν να πάνε ήσυχοι στα σπίτια τους...Να χαϊδέψουν τα παιδιά τους...Και να τα φάνε."
"...τσίποτσι δεν είναι όμορφο σε ένα τόπο με τόσες πολλές φυλακές..."
Τα πέντε αστεράκια μαρτυρούν ήδη την γνώμη για το βιβλίο αλλά σε κάτι τέτοιες στιγμές νιώθω ότι όταν λατρέψαμε έτσι ένα βιβλίο πρέπει και να το βροντοφωνάζουμε.
Η οδός Αβύσσου, η γραφή του Λουντέμη με πήρε απ' το χέρι και με έκανε έρμαιο πολλών έντονων συναισθημάτων. Ειδικά απ' το δεύτερο μισό και μέχρι το τέλος διάβαζα πότε με θυμό για τα όσα περιέγραφε, πότε με ένα δάκρυ έτοιμο να κυλήσει και ευτυχώς κάμποσες φορές με ένα χαμόγελο περηφάνιας. Το θεωρώ μια κραυγή για ΖΩΗ , μια κραυγή για αγώνα και διεκδίκηση όλων εκείνων που ο καθένας ανεξαρτήτου πολιτικού φρονήματος και ιδεολογίας θεωρεί ότι αδικήθηκε και καταπατήθηκαν τα δικαιώματά του. Επίσης, μας ενημερώνει με ένα ιδιαίτερα συναισθηματικό και περιγραφικό τρόπο για τα βασανιστήρια στη Μακρόνησο.
Μερικές κριτικές με έβαλαν σε σκέψη πριν καν το τελειώσω. Είναι πράγματι ένα καλό βιβλίο ή εγώ λόγω συναισθηματισμού και πεποιθήσεων το βλέπω έτσι. Κατέληξα στο ότι πράγματι δεν αποτελεί μια ιστορική διήγηση [ με αντικειμενισμό ] των γεγονότων της εποχής. Αλλά, δεν επέλεξα το συγκεκριμένο βιβλίο για την ιστορική μου διαφώτιση οπότε ναι! Εξακολουθώ να το κρίνω ως ένα συγκλονιστικό δείγμα γραφής...
[η τελευταία παράγραφος ίσως και λίγο περιττή, ίσως και απλά κάποιες αποτυπωμένες σκέψεις μου]
"...τσίποτσι δεν είναι όμορφο σε ένα τόπο με τόσες πολλές φυλακές..."
Τα πέντε αστεράκια μαρτυρούν ήδη την γνώμη για το βιβλίο αλλά σε κάτι τέτοιες στιγμές νιώθω ότι όταν λατρέψαμε έτσι ένα βιβλίο πρέπει και να το βροντοφωνάζουμε.
Η οδός Αβύσσου, η γραφή του Λουντέμη με πήρε απ' το χέρι και με έκανε έρμαιο πολλών έντονων συναισθημάτων. Ειδικά απ' το δεύτερο μισό και μέχρι το τέλος διάβαζα πότε με θυμό για τα όσα περιέγραφε, πότε με ένα δάκρυ έτοιμο να κυλήσει και ευτυχώς κάμποσες φορές με ένα χαμόγελο περηφάνιας. Το θεωρώ μια κραυγή για ΖΩΗ , μια κραυγή για αγώνα και διεκδίκηση όλων εκείνων που ο καθένας ανεξαρτήτου πολιτικού φρονήματος και ιδεολογίας θεωρεί ότι αδικήθηκε και καταπατήθηκαν τα δικαιώματά του. Επίσης, μας ενημερώνει με ένα ιδιαίτερα συναισθηματικό και περιγραφικό τρόπο για τα βασανιστήρια στη Μακρόνησο.
Μερικές κριτικές με έβαλαν σε σκέψη πριν καν το τελειώσω. Είναι πράγματι ένα καλό βιβλίο ή εγώ λόγω συναισθηματισμού και πεποιθήσεων το βλέπω έτσι. Κατέληξα στο ότι πράγματι δεν αποτελεί μια ιστορική διήγηση [ με αντικειμενισμό ] των γεγονότων της εποχής. Αλλά, δεν επέλεξα το συγκεκριμένο βιβλίο για την ιστορική μου διαφώτιση οπότε ναι! Εξακολουθώ να το κρίνω ως ένα συγκλονιστικό δείγμα γραφής...
[η τελευταία παράγραφος ίσως και λίγο περιττή, ίσως και απλά κάποιες αποτυπωμένες σκέψεις μου]
January 3, 2021
Ο Μενέλαος Λουντέμης, ήταν αυτός που με βοήθησε να δείξω ενδιαφέρον στην ελληνική λογοτεχνία,την οποία περιφρονούσα διαρκώς. Ο τρόπος γραφής του,σε ταξιδεύει και σε βοηθάει να νιώσεις,ό,τι περιγράφει,στο πετσί σου. Ανυπομονώ να ανακαλύψω και άλλους τέτοιους συγγραφείς καθώς τώρα αρχίζω το ταξίδι ανακάλυψης Ελλήνων λογοτεχνών.
Για το βιβλίο συγκεκριμένα, μπορώ με σιγουριά να πω πως το κατατάσσω στη λίστα με τα 3 αγαπημένα μου και το προτείνω ανεπιφύλακτα.
« Η Μακρόνησος μούγκριζε,παραπονιόταν. Ήταν γιατί οι μάρτυρες γιόμισαν κατά μυριάδες τις πλαγιές της...Και οι δήμιοί της είχαν μόνο δύο χέρια. Μονο δύο...Αδικία. Αλλά πότε σε αυτόν τον κόσμο νίκησε το Δίκιο;»
Για το βιβλίο συγκεκριμένα, μπορώ με σιγουριά να πω πως το κατατάσσω στη λίστα με τα 3 αγαπημένα μου και το προτείνω ανεπιφύλακτα.
« Η Μακρόνησος μούγκριζε,παραπονιόταν. Ήταν γιατί οι μάρτυρες γιόμισαν κατά μυριάδες τις πλαγιές της...Και οι δήμιοί της είχαν μόνο δύο χέρια. Μονο δύο...Αδικία. Αλλά πότε σε αυτόν τον κόσμο νίκησε το Δίκιο;»
July 31, 2017
Ο τρόπος γραφής του Λουντέμη μπορεί να ξενίσει πολλούς, μιας και μοιάζει πολλές φορές υπερβολικός και από άλλη εποχή, αλλά αν αυτό είναι μειονέκτημα, τότε είναι σίγουρα το μοναδικό, αφού σε γενικές γραμμές μιλάμε για ένα εκπληκτικό μυθιστόρημα.
October 9, 2018
Υπερτιμημένο...
August 29, 2019
Συγκλονιστικό βιβλίο... ένα κομμάτι της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας που δεν διδάσκεται στα σχολεία...
«Κείνο το βράδυ σώπαιναν οι λύκοι γιατί ουρλιάζανε οι άνθρωποι»...
«Κείνο το βράδυ σώπαιναν οι λύκοι γιατί ουρλιάζανε οι άνθρωποι»...
April 17, 2021
Στενάχωρο, όπως ήταν αναμενόμενο δεδομένης της ιστορικής περιόδου στην οποία εκτυλίσσεται, αλλά πολύ ωραίο. Ο Λουντέμης γράφει πολύ ωραία, ζωντανό ύφος που δεν κουράζει.
July 28, 2021
Άνθρωποι και ποντίκια
Δεν ξέρω τι μένει να γράψω. Με τι λόγια να εκφράσω τα συναισθήματα που γεννάει η ανάγνωση αυτού του μυθιστορήματος; Αλήθεια μπορεί η λέξη μυθιστόρημα να περικλείσει αυτές τις τόσο ζωντανές περιγραφές, αυτά τα τόσο πραγματικά γεγονότα; Αυτές τις οδυνηρές μνήμες για όσους επέζησαν, αυτές τις βασανιστικές στιγμές για χιλιάδες εξορισμένους, για εκατοντάδες μακρονησιώτες…
Ο Μενέλαος Λουντέμης κατάφερε να χωρέσει σε λέξεις τη φρίκη και τον τρόμο του στρατοπέδου συγκέντρωσης στη Μακρόνησο, αλλά και το μεγαλείο ψυχής των ανθρώπων που πέρασαν από αυτό. Όχι μόνο αυτό, αλλά έφτιαξε ένα τέτοιο λογοτέχνημα που μπορεί από τη μία να σου αγαλλιάζει την ψυχή με τη γλαφυρότητά του, να ανυψώνει τους ήρωες, να εκθειάζει τους Ανθρώπους, και από την άλλη να σου δίνει μια γροθιά στο στομάχι με τον ρεαλισμό του, να καταδικάζει τους δήμιους, να περιφρονεί τους βασανιστές και τους δικαστές, να καταβαραθρώνει τα ποντίκια…
Είναι η δεύτερη φορά που διαβάζοντας ένα βιβλίο θέλω ταυτόχρονα να το διαβάσω απνευστί αλλά και να μην τελειώσει, να κρατήσω την κάθε σελίδα του ζωντανή στη μνήμη μου. Μου έκαναν ζωηρή εντύπωση η εναλλαγή ανάμεσα στον γλαφυρό, ποιητικό λόγο του Λουντέμη και στους διαλόγους, γραμμένους στην "μάγκικη" διάλεκτο, στη γλώσσα του λαού (αλλά ακόμα και στην κουτσαβάκικη αργκό, στην καθαρεύουσα για τους στρατοδίκες, στην κερκυραϊκή ντοπιολαλιά), ο εμπνευσμένος συνδυασμός της πρόζας με το θεατρικό κείμενο, το γεγονός ότι στο βιβλίο χωράνε δίπλα δίπλα η φιλία, ο έρωτας, το θάρρος, ο ηρωισμός, το τυφλό μίσος, η μισαλλοδοξία, η τρέλα και ο θάνατος.
Η ιστορία ακολουθεί δύο φίλους, τον Γιώργη και τον Παναγή, από τη στιγμή που τους μεταφέρουν στη Μακρόνησο μέχρι…
Οπλιστείτε με γερό στομάχι και… ψυχή βαθιά.
Δεν ξέρω τι μένει να γράψω. Με τι λόγια να εκφράσω τα συναισθήματα που γεννάει η ανάγνωση αυτού του μυθιστορήματος; Αλήθεια μπορεί η λέξη μυθιστόρημα να περικλείσει αυτές τις τόσο ζωντανές περιγραφές, αυτά τα τόσο πραγματικά γεγονότα; Αυτές τις οδυνηρές μνήμες για όσους επέζησαν, αυτές τις βασανιστικές στιγμές για χιλιάδες εξορισμένους, για εκατοντάδες μακρονησιώτες…
Ο Μενέλαος Λουντέμης κατάφερε να χωρέσει σε λέξεις τη φρίκη και τον τρόμο του στρατοπέδου συγκέντρωσης στη Μακρόνησο, αλλά και το μεγαλείο ψυχής των ανθρώπων που πέρασαν από αυτό. Όχι μόνο αυτό, αλλά έφτιαξε ένα τέτοιο λογοτέχνημα που μπορεί από τη μία να σου αγαλλιάζει την ψυχή με τη γλαφυρότητά του, να ανυψώνει τους ήρωες, να εκθειάζει τους Ανθρώπους, και από την άλλη να σου δίνει μια γροθιά στο στομάχι με τον ρεαλισμό του, να καταδικάζει τους δήμιους, να περιφρονεί τους βασανιστές και τους δικαστές, να καταβαραθρώνει τα ποντίκια…
Είναι η δεύτερη φορά που διαβάζοντας ένα βιβλίο θέλω ταυτόχρονα να το διαβάσω απνευστί αλλά και να μην τελειώσει, να κρατήσω την κάθε σελίδα του ζωντανή στη μνήμη μου. Μου έκαναν ζωηρή εντύπωση η εναλλαγή ανάμεσα στον γλαφυρό, ποιητικό λόγο του Λουντέμη και στους διαλόγους, γραμμένους στην "μάγκικη" διάλεκτο, στη γλώσσα του λαού (αλλά ακόμα και στην κουτσαβάκικη αργκό, στην καθαρεύουσα για τους στρατοδίκες, στην κερκυραϊκή ντοπιολαλιά), ο εμπνευσμένος συνδυασμός της πρόζας με το θεατρικό κείμενο, το γεγονός ότι στο βιβλίο χωράνε δίπλα δίπλα η φιλία, ο έρωτας, το θάρρος, ο ηρωισμός, το τυφλό μίσος, η μισαλλοδοξία, η τρέλα και ο θάνατος.
Η ιστορία ακολουθεί δύο φίλους, τον Γιώργη και τον Παναγή, από τη στιγμή που τους μεταφέρουν στη Μακρόνησο μέχρι…
Οπλιστείτε με γερό στομάχι και… ψυχή βαθιά.
May 16, 2024
"Ο θάνατος έγινε εύκολος. Μα από τότε που άρχισε να γίνεται εύκολος ο θάνατος έγινε δύσκολη η ζωή. Ας είναι…"
"Αλλά οι ευτυχίες των φτωχών κρατούνε όσο και τα κεράσια."
"Κείνο το βράδυ σώπαιναν οι λύκοι , γιατι ουρλιάζανε άνθρωποι..."
"Στους αιμοδοτικούς σταθμούς αγόραζαν με τα γραμμάρια το αίμα. Με τα γραμμάρια.. ενώ στους τόπους των εκτελέσεων το σπαταλούσαν με τους τόννους! Αλλά όλα αυτά δεν είχαν σημασία. Σημασία είχε να κερδηθεί η Ελευθερία. Και γι' αυτό έπρεπε να ξεπαστρευτούν όλοι οι ελεύθεροι άνθρωποι. Μόλις έβγαιναν απ τη μέση αυτοί, καινούργιος ήλιος θ' ανέτελλε - για να φωτίσει μόνο σκυμμένες ράχες".
"Αλλά οι ευτυχίες των φτωχών κρατούνε όσο και τα κεράσια."
"Κείνο το βράδυ σώπαιναν οι λύκοι , γιατι ουρλιάζανε άνθρωποι..."
"Στους αιμοδοτικούς σταθμούς αγόραζαν με τα γραμμάρια το αίμα. Με τα γραμμάρια.. ενώ στους τόπους των εκτελέσεων το σπαταλούσαν με τους τόννους! Αλλά όλα αυτά δεν είχαν σημασία. Σημασία είχε να κερδηθεί η Ελευθερία. Και γι' αυτό έπρεπε να ξεπαστρευτούν όλοι οι ελεύθεροι άνθρωποι. Μόλις έβγαιναν απ τη μέση αυτοί, καινούργιος ήλιος θ' ανέτελλε - για να φωτίσει μόνο σκυμμένες ράχες".
May 27, 2025
Πρόκειται για ένα αριστούργημα της ελληνικής λογοτεχνίας που παρουσιάζει με τον πιο παραστατικό τρόπο την τραγωδία της Μακρονήσου. Μέσα στη φρίκη του εμφυλίου σπαραγμού, ξεχωρίζει η δύναμη της !ανθρώπινης! ψυχής και πίστης όπως αντανακλάται από την τόλμη και τη στοργική φιλία των δύο πρωταγωνιστών. Στοχαστικό και ταυτόχρονα περιπετειώδες με πολύ λυπηρή αλλά και λυτρωτική κατάληξη. Αν και μαθήτρια της Β’ τάξης του Λυκείου, έμαθα πολλά πράγματα για την ελληνική ιστορία, μέσα από αυτό το βιβλίο, που παλιότερα δε γνώριζα. Η πραγματική ιστορία δε διδάσκεται, αλλά φαίνεται μέσα από τα μάτια των ανθρώπων που την έζησαν.
April 3, 2022
Χρειάζεται μεγάλη ψυχή για να φτάσεις ως την τελευταία σελίδα αυτού του συγκλονιστικού έργου αληθινά! Χρειάζεται μεγάλες αντοχές για να μπορέσεις να αντέξεις όλο αυτό το σκοτάδι, που μπορούσε να είναι κλεισμένο στα κενά κουφάρια όλων εκείνων των "άξιων" συντελεστών του μαρτυρικού τόπου, που ακούει στο όνομα "Μακρόνησος".
Ένα έργο, που φέρνει στο φως μια ιστορία ανάλογη αυτής των Ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης, για να δείξει το σε ποια χέρια παραδόθηκε η διακυβέρνηση της σύγχρονης Ελλάδας αμέσως μετά την απελευθέρωση.
Ένα ακόμα λογοτεχνικό διαμάντι του μεγάλου αυτού συγγραφέα.
Ένα έργο, που φέρνει στο φως μια ιστορία ανάλογη αυτής των Ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης, για να δείξει το σε ποια χέρια παραδόθηκε η διακυβέρνηση της σύγχρονης Ελλάδας αμέσως μετά την απελευθέρωση.
Ένα ακόμα λογοτεχνικό διαμάντι του μεγάλου αυτού συγγραφέα.
April 4, 2025
Τι να γράψεις και που να εστιάσεις για αυτό το βιβλίο.
Αφήνοντας στη άκρη την μαγική περιγραφή για τις συνθήκες ‘ζωής’ στην Μακρόνησο, την μάχη για υπεράσπιση των ιδεών, του πνεύματος, της ηθικής, της φιλίας και της ίδιας της ζωής, το βιβλίο αυτό για μένα περιγράφει και τον άνθρωπο, με τις όποιες απίστευτες αλλά και ακραίες μορφές μπορεί να πάρει.
‘Ποτέ τον φρόνιμο άνθρωπο δεν τον πειράζουν. Μα αν είναι να χαθεί κάποτε ο κόσμος, θα χαθεί απ' τους φρόνιμους του.’
Αφήνοντας στη άκρη την μαγική περιγραφή για τις συνθήκες ‘ζωής’ στην Μακρόνησο, την μάχη για υπεράσπιση των ιδεών, του πνεύματος, της ηθικής, της φιλίας και της ίδιας της ζωής, το βιβλίο αυτό για μένα περιγράφει και τον άνθρωπο, με τις όποιες απίστευτες αλλά και ακραίες μορφές μπορεί να πάρει.
‘Ποτέ τον φρόνιμο άνθρωπο δεν τον πειράζουν. Μα αν είναι να χαθεί κάποτε ο κόσμος, θα χαθεί απ' τους φρόνιμους του.’
April 18, 2021
Ο Λουντέμης με το βιβλίο του αυτό μας βάζει με επιτυχία στη θέση όλων εκείνων που βίωσαν την απανθρωπιά και σκληρότητα των βασανισμένων του εμφυλίου. Μας δείχνει τον βαθμό παραλογισμου που μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη φύση. Το ύφος εξαιρετικό με τρομερές παρομοιώσεις που αποτυπώνουν την κατάσταση.
September 17, 2021
Αδιανόητο αυτό το βιβλίο να λείπει από κάθε σπίτι ανθρώπου θέλει να ξέρει την ιστορία του τόπου και της πατρίδας του..Άψογη αφήγηση, γραφή "χτυπάει" στο συναίσθημα και στη λογική ταυτόχρονα. Μετά το διάβασμα αυτού του βιβλίου αναθεωρείς το τί μπορείς να κάνεις και αντέξεις στη ζωή αδιαμαρτύρητα.
October 28, 2020
Συγκλονιστικό βιβλίο. Ένα κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας που θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία.
December 7, 2025
Η ιστορία διαδραματίζεται σε μια φτωχογειτονιά, που βρίσκεται κυριολεκτικά στο "τέρμα" της πόλης
– εξ ου και ο συμβολικός τίτλος "Οδός Αβύσσου αριθμός 0" . Σε αυτή τη γειτονιά ζουν περιθωριοποιημένοι άνθρωποι φτωχοί εργάτες, ρεμπέτες, μετανάστες, άνθρωποι που έχουν χάσει τα πάντα και προσπαθούν να επιβιώσουν με κάθε τρόπο, συχνά καταφεύγοντας στον τεκέ για λίγη λησμονιά.
Κεντρικός ήρωας είναι ο Γιάννης, ένας νεαρός άνδρας που προσπαθεί να κρατήσει την αξιοπρέπειά του μέσα στη μιζέρια. Γύρω του κινούνται ο Ανέστης, ο τεκετζής, η Μαριγώ, και πολλοί άλλοι, ο καθένας με τη δική του τραγική ιστορία και τα δικά του όνειρα.
Το μυθιστόρημα δεν ακολουθεί μια ενιαία πλοκή με την κλασική έννοια, αλλά αποτελείται από μια σειρά επεισοδίων και ιστοριών που συνθέτουν ένα ψηφιδωτό της ζωής στον τεκέ.
Ο Λουντέμης περιγράφει με ωμό ρεαλισμό τις συνθήκες διαβίωσης και τη μάχη για το καθημερινό ψωμί, την αδικία , την αλληλεγγύη . Καταγγέλλει την κοινωνική αδικία και υπενθυμίζει ότι η ανθρωπιά μπορεί να ανθίσει ακόμα και στα πιο άγονα μέρη.
Σύσταση:Δύσκολο βιβλίο , δύσκολη γλώσσα και γραφή. ΄Αξιζε η προσπάθεια
– εξ ου και ο συμβολικός τίτλος "Οδός Αβύσσου αριθμός 0" . Σε αυτή τη γειτονιά ζουν περιθωριοποιημένοι άνθρωποι φτωχοί εργάτες, ρεμπέτες, μετανάστες, άνθρωποι που έχουν χάσει τα πάντα και προσπαθούν να επιβιώσουν με κάθε τρόπο, συχνά καταφεύγοντας στον τεκέ για λίγη λησμονιά.
Κεντρικός ήρωας είναι ο Γιάννης, ένας νεαρός άνδρας που προσπαθεί να κρατήσει την αξιοπρέπειά του μέσα στη μιζέρια. Γύρω του κινούνται ο Ανέστης, ο τεκετζής, η Μαριγώ, και πολλοί άλλοι, ο καθένας με τη δική του τραγική ιστορία και τα δικά του όνειρα.
Το μυθιστόρημα δεν ακολουθεί μια ενιαία πλοκή με την κλασική έννοια, αλλά αποτελείται από μια σειρά επεισοδίων και ιστοριών που συνθέτουν ένα ψηφιδωτό της ζωής στον τεκέ.
Ο Λουντέμης περιγράφει με ωμό ρεαλισμό τις συνθήκες διαβίωσης και τη μάχη για το καθημερινό ψωμί, την αδικία , την αλληλεγγύη . Καταγγέλλει την κοινωνική αδικία και υπενθυμίζει ότι η ανθρωπιά μπορεί να ανθίσει ακόμα και στα πιο άγονα μέρη.
Σύσταση:Δύσκολο βιβλίο , δύσκολη γλώσσα και γραφή. ΄Αξιζε η προσπάθεια
November 28, 2016
What a glorious way to spend the summer reading this book and wanting to shoot myself in the face as a teenager.
Displaying 1 - 30 of 31 reviews