'Ik heet Salomon, en dan ook nog Cohen?' vraagt hij aan zijn ouders. 'Wat denk je dat mijn vrienden daarvan vinden?' Max en Alissa denken dat ze alle moderne valkuilen van racisme en antiracisme hebben doorstaan. Hij is een jood uit Amsterdam-Zuid, zij is zwart en komt uit de Bijlmer. Hun zoon Salomon is zeventien jaar en staat voor de keuze: hoor ik bij de mensen die op mijn vader lijken of bij de kinderen die zwart zijn, net als ik? Max en Alissa denken dat ze op dezelfde manier naar de wereld kijken, tot Salomon door zijn vriendinnetje wordt beschuldigd van verkrachting. Salomons oordeel is een ontroerende en komische roman over een familie die verstrikt raakt in de moderne tijd. De lezer wordt gedwongen om kleur te bekennen: aan welke kant sta ik nu echt
Wauw, wat een lastig boek om een mening over te vormen. Eerste indruk is in ieder geval dat ik he-le-maal gestoord werd van personage Max, die over niks anders kan praten dan de onderdrukking van en haat tegen Joden en zo alle andere vormen van onderdrukking en discriminatie negeert. De rest van de personages vonden hem overigens ook irritant. Max voegt zich uiteindelijk bij 'de movement', een soort organisatie die opstaat tegen racisme, maar dan wel alleen tegen racisme jegens zwarte mensen en niet tegen bijv. Joden, die wel gediscrimineerd worden maar bij wie je hun afkomst meestal niet van uiterlijk kunt afleiden. Als hij zich mengt in de discussie, hoort hij: 'Check your agency. Dit is niet jouw discussie' (145). Maar Max wil ook gewoon zijn mening hebben en wordt er daarom uitgezet. Max' vrouw Alissa (zwart, van Surinaamse afkomst) is het wel met hen eens dat er gediscrimineerd wordt, maar is het niet eens met hun manier van opstaan hiertegen. Zoon Salomon weet al helemaal niet waar hij bij hoort, wat hij moet vinden en of hij wel iets wíl vinden.
Uiteindelijk laat dit boek zien dat er zoveel vormen van racisme en discriminatie zijn, dat het verdomde moeilijk wordt om daar als één grote, homogene groep tegen in opstand te komen. Een parallel met de lgbt+-beweging, die door zoveel meningen ook geen een front kan vormen. Dit boek biedt geen oplossingen, maar maakt wel een situatieschets door de juiste vragen te stellen. Is het zinvol om te onderzoeken wie er het meeste wordt gediscrimineerd? Wanneer moet je ergens iets van zeggen? Moet je overal iets van vinden?
Was ik me daar toch in de veronderstelling dat dit boek geschikt zou zijn voor leerlingen die kennis mogen maken met grote-mensenliteratuur... Mijns inziens heeft Vuijsje dezelfde thematiek als in Alleen maar nette mensen uit de kast getrokken, om het vervolgens in dit boek op iedere pagina uit te kauwen. Ik snap echt dat het interessante materie is, het zwart-wit of juist wit-zwart denken, maar om nu iedere dialoog, iedere gedachtegang, iedere gebeurtenis in het licht van dit vraagstuk te zetten, heb ik als zeer vermoeiend ervaren. Ik ben halverwege afgehaakt en dat is heel, heel lang geleden. Ik houd het voor mijn leerlingen op Alleen maar nette mensen, als ze me om een tip vragen...
Geen roman met een duidelijk verhaal, met een begin, een midden en een eind, in welke volgorde dan ook. Meer een verzameling gebeurtenissen en dialogen die je doen nadenken. Wat is racisme, wanneer ben je racistisch, wanneer ben je geprivilegieerd. En hoe belangrijk is opvoeding en groepsdenken hierbij.
Ik weet niet zo goed wat ik ervan vind. Het boek prikkelt zeker. Aan de ene kant realisatie van mijn eigen bubbel en vinkjes en aan de andere kant ook irritatie….
Interessant boek over racisme en de privileges die blanke mensen in Nederland hebben. Sowieso de vraag wat maakt iemand "wit" en wat maakt iemand "zwart", en moeten we daar zo mee bezig zijn was interessant.
Er worden zoveel dingen besproken in dit boek. En dat is prima, maar terwijl ik het nog aan het relativeren was kwam er alweer een nieuwe probleemstelling of kwestie aan die ook besproken moest worden omtrent het thema racisme. De auteur wilde te veel vertellen in slechts 240 bladzijden.
er zit gewoon geen duidelijk verhaallijn in, het is telkens een herhaling van wat eigenlijk gebeurd is en bovendien vind ik de schrijfstijl niet heel lekker lezen.
Robert Vuijsje is in Amsterdam geboren, van Joodse afkomst en heeft zich de beroepen van twee naaste familieleden eigen gemaakt. Evenals zijn vader, journalist Bert Vuijsje, en zijn neef, schrijver Herman Vuisje is Robert naast journalist ook schrijver. Tijdens zijn werk als journalist interviewde hij een aantal interessante en vooraanstaande personen zoals spelersmakelaar Sigi Lens en de huidige president van Suriname, Desi Bouterse. In 2016 presenteerde hij een lezing over de Surinaamse nationalistische anti-koloniale schrijver en verzetsstrijder Anton de Krom. In zijn pas verschenen roman Salomons oordeel hebben nagenoeg alle bovenstaande thema’s een plaats gekregen.
In Salomons oordeel maakt de lezer kennis met het gezin Cohen, bestaande uit vader Max, moeder Alissa Sion en enig kind, de 17-jarige zoon Salomon. Het bijzondere van de familie is hun herkomst en achtergrond. Zoals de naam al doet vermoeden is de vader, Max Cohen, van joodse afkomst, in Nederland geboren en blank en heeft Allisa Sion een donkere huidskleur en liggen haar roots in Suriname. Het gezin is gehuisvest in een etagewoning dat grenst aan het Vondelpark in Amsterdam. De woning maakt deel uit van een groot huis dat eigendom is van Max’s vader. Het gezin heeft een sterke verbondenheid met hun afkomst die veelvuldig ter sprake komt bij nagenoeg ieder voorval. Als Salomon de relatie met een meisje heeft beëindigd, wordt hij vervolgens beschuldigd van verkrachting. Een gebeurtenis die de relatie van zijn ouders behoorlijk op de proef stelt.
++ ‘Waarom moest zij zich aanpassen? Waarom moest ze altijd denken: hoe kan ik mijn woorden zo formuleren dat het comfortabel en acceptabel is voor de witte Nederlander?’ ++
Vuijsje heeft in Salomons oordeel een met tijden ontroerend beeld geschetst van drie gezinsleden met een verschillende cultuur, huidskleur en geloofsovertuiging, woonachtig in Amsterdam. Ingewikkelder kun je een gezinssituatie haast niet voorstellen. Met grote regelmaat worden dagelijkse gebeurtenissen die in ieders leven wel voorkomen, gerelateerd aan huidskleur (donker) of achtergrond (joods). Het schuurt dan ook veelvuldig tegen het begrip discriminatie. Soms heel overduidelijk en is er geen moment van twijfel maar ook komt het heel subtiel en nauwelijks waarneembaar voor. Het neigt er dan naar dat de betrokkenen achter iedere struik een racist verwachten en dat alles met bepaalde bedoelingen plaatsvindt die nadelig zijn voor hun persoonlijke leven.
++ ‘Racisme gaat over machtsstructuren. En personen van kleur hebben geen machtspositie’ ++
De schrijfstijl die Vuijsje hanteert is veelzeggend maar ook confronterend. Vaak ook illustrerend om direct het gevoel over te brengen hoe een bepaalde uitspraak van anderen op bijvoorbeeld een donkere vrouw overkomt. Door de man persoonlijk uit te nodigen en daar nog op aan te vullen dat zijn vrouw, die er bij staat, natuurlijk ook mee mag komen. Meer dan duidelijk is de denigrerende toon die in haar oren naklinkt. Natuurlijk is de afkomst van de auteur mede aanleiding dat hij op het gebied van het krijgen van een ongezouten mening over afkomst, huidskleur en persoonlijke benadering als ervaringsdeskundige kan worden gezien. Clichés als ‘Racisme gaat over machtsstructuren. En personen van kleur hebben geen machtspositie’ en ‘Ze wonen een straat van elkaar maar door hun afkomst leven ze in een totaal andere wereld’, het zegt veel, zo niet alles!
Samengevat is Salomons oordeel een met veel overtuiging gebrachte bloemlezing van menselijke tegenstellingen die voortkomen uit uiterlijke verschillen en levensopvattingen die nu eenmaal synoniem zijn voor een multiculturele samenleving. De talloze toekomstige lezers van dit verhaal zullen waarderen dat de levendige schrijfpen door Robert Vuijsje gehanteerd wordt, met een serieuze noot en een vleugje luchtige humor is een betere combinatie voor de ter sprake komende onderwerpen nauwelijks denkbaar. Een realistisch verhaal met goed neergezette en beeldende personages, volledig overgeleverd aan de schrijfstijl en kennis en kunde van de auteur, hiermee is aan alle voorwaarden voor een succesvolle roman voldaan.
Wat een slecht boek. Na tien bladzijden weet je wel welk punt de schrijver wil maken. Tegen het eind gooit hij er nog wat ontwikkelingen in die de basis zouden kunnen zijn voor een goed boek. Te laat en te oppervlakkig.
[RECENSIE: https://www.readabook.nl/2019/06/robe...] Een serieus onderwerp dat met humor (en soms met ongemakkelijkheid) beschreven wordt. Een mooi boek over de verschillende culturen in Amsterdam. Wat mij betreft een aanrader om te lezen!
Dit werk is interessant omdat het de complexiteit van de identiteitsverantwoording laat zien. In standaard relaties tussen mensen van hetzelfde ras zijn discusies tussen partners en kinderen reeds gespekt met verwijzingen naar de wederzijdse familieverbanden en geschiedenissen. Het toevoegen van religie compliceert dat maar is niet visueel snel vast te stellen in alle andere relaties. Dat is anders voor kleur waarin kiezen of gekozen worden bepaald wordt door factoren die vaak totaal buiten jezelf liggen. Vuistje heeft het spectrum aan gevoeligheden aardig gedemonstreerd is een makkelijk leesbaar boek. Het maakt mij in ieder geval duidelijk op hoeveel tenen je kan staan door op iets te reageren of dat juist niet te doen. Je kan er vermoeid door raken of juist gevoeliger voor je eigen positie. Met dat laatste heb ik nog steeds veel moeite. De urgentie van dit boek is daarmee aangetoond.
Het zouden er ook 2 kunnen zijn, maar 4 voor het thema dat me nogal bezig houdt en 3 voor het tempo dat je er op een namiddag doorheen jaagt. Maar nooit eens een mooie zin of observatie, een boek zou ik bijna zeggen zonder taal. Schraal op dat punt, dan mis ik toch wel iets.. Maar wel met inhoud over BML en anders zijn. Op en top op de hoogte van alle woke jargon. Hadden iets meer grapjes in gemogen wat mij betreft. Maar misschien was Vuijsje wat lamgeslagen na de storm die opstak na boek 1. Oh en een klein beetje herkenbaar, salomon. Wit en zwart, ja wat ben je dan? Voelde meer als een toevallig verhaal om punten te maken of tonen. Met karakters die puur bestaan ten behoeve van die punten.. dat vond ik jammer.
'Salomons oordeel' van Robert Vuijsje gaat over een gemengd Joods-Surinaams gezin in Amsterdam, waarvan de zoon door een afgewezen vriendinnetje wordt beschuldigd van verkrachting. Maar eigenlijk gaat het hele boek over discriminatie op kleur, religie, nationaliteit, man/vrouw of wat dan ook en de vele verschillende brillen waarmee iedereen naar de wereld kijkt. Ook over 'slachtoffer' en 'dader': hoe je je soms het één voelt, soms het ander en hoe dit door je omgeving ook heel anders kan worden gezien. Is de ene vorm van discriminatie erger dan de andere? Een boek vol met vragen dat vanzelf oproept na te denken over hoe ik hier zelf in sta.
Over kleur bekennen. Waar voel je je thuis? Ben je wit of zwart en voel je je ook zo? Waar hoor je bij!
Over ouders Max en Alissa (hij joods, Amsterdam-Zuid; zij Surinaams en afkomstig uit de Bijlmer) en over hun zoon Salomon.
Heeft qua thematiek wel heel veel weg van Vuijsjes debuut Alleen maar nette mensen. Eigenlijk een soort 2.0 versie ervan. Weinig nieuws onder de zon. Verder deed het verhaal me af en toe denken aan (de thematiek van) Kochs roman Het diner. Niet perse een boek dat gelezen moet worden......
Ik weet niet zo goed wat ik van dit boek vind. Heb getwijfeld tussen 2 en 3 sterren. Ik vond de personages vermoeiend. 3 sterren omdat ik het verhaal toch wilde uitlezen.
uitgebreider: Van de schrijver van "Alleen maar nette mensen". Nee ik had dat boek niet gelezen, de trailer van de film was al voldoende (😒)
Wat ik van dit boek vond? Het is mijn eerste boek van Vuijsje. Don't Think I'll be reading a second one. Het heet Salomon's oordeel maar t gaat vooral over Max. En Max was Vermoeiendddd. Heel veel informatie over wat Max denkt en dacht en wat Max doet en deed. Ik vond dat het op het eind wel beter werd. Sneller. Was blij dat er nu ook naar die jongen (Salomon) werd geluisterd. Ipv alleen maar Max. De hoofdpersonen konden me dus helaas niet bekoren.
Zijn vrouw, Allissa, is aan de ene kant super Surinaams, vooral in haar taalgebruik, maar aan de andere kant slingert dr zoon woorden als " kaulo" en komt daarmee weg mét al zn tanden intact... Ik kon me dat slecht voorstellen. Al met al geen slecht boek, maar waarschijnlijk geen 2e Vuijsje voor mij.
De vele kleuren van identiteit. Je bent niet alleen zwart (zichtbaar) of joods (minder zichtbaar); je identiteit bestaat uit veel meer. Aan de hand van een interraciale relatie (ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat dit boek een sterke, een hele sterke autobiografische inslag heeft) van een stel dat dan ook nog eens op stand (weliswaar huur) nabij het Vondelpark woont wordt dit thema verkend. Allemaal waar en knap gedaan. Maar ik wist het op een gegeven moment wel
De Hoofdstukken lijken losse columns en de stijl is een beetje ergerlijk: heel eentonig, geen beeldspraak, telkens dezelfde zinsbouw, korte zinnen, opsommerig. Ook het thema is monomaan: het gaat over racisme, punt. Maar met al die meningen over racisme, is het wel een heel intrigerend boek waar je niet naast kunt kijken en waar je wel gedwongen wordt een eigen standpunt in te nemen. Tot slot een lief positief einde dat toch ook een beetje als een sissertje aanvoelt.
Een ster, want af en toe wel leuk stukje dialoog. Voor de rest is het alleen maar herhaling. Geen mooi pakkend verhaal, maar dan de laatste 20 pagina's heel gezeik erdoorheen jassen. Kortom je mist niks als je dit niet gelezen hebt.
‘Het langverwachte vervolg op Alleen maar nette mensen’ - zo wordt dit boek omschreven. Maar dat is niet aan de hand. In dit boek spelen teveel problemen door elkaar heen om echt pakkend te worden: wanneer is iemand ‘zwart’ en wanneer ‘wit’? Zit dat in een naam, een huidskleur of een woonwijk? Is etnische afkomst anders dan religieuze afkomst? Speelt het feit of je man of vrouw bent een rol? Te veel te veel te veel. Leest snel.
Ik moest wel door het begin heen, maar toen kwam het verhaal toch goed op gang. Het is een boek met een heel actueel thema, het gaat om ‘waar hoor ik bij’. En hoe lastig het is om zonder oordelen te leven. Lees Zyad Marars’ boek Oordelen er maar op na. Hoe dan ook, deze man heeft echt wat te vertellen. Over een groep mensen die niet vaak aan bod komen in de Nederlandse literatuur. Geef het dus een kans. Blij dat ik het uitgelezen heb.