Λόγια της πλώρης

by Andreas Karkavitsas

Η θάλασσα είναι το ζωντανό στοιχείο στα «Λόγια της Πλώρης» του Καρκαβίτσα. Η θάλασσα, με τις χαρές και τις λύπες της, τους πόθους και τους καημούς της, είναι η παντοτινή αγάπη των ναυτικών. Είναι το στοιχείο με το οποίο παλεύουν σκληρά οι θαλασσινοί για να τα βγάλουν πέρα. Και όπως είναι φυσικό, στον αγώνα αυτό άλλοτε νικούν και άλλοτε βγαίνουν ηττημένοι. Τα «Λόγια της Πλώρης» είναι ένα από τα πολυδιαβασμένα βοβλία του Καρκαβίτσα, που ξαφνιάζει με το ρεαλισμό, τη γλαφυρότητα και την παραστατικότητα των περιγραφών του.

«Στα λόγια της πλώρης ο τρόπος που ο Καρκαβίτσας περιγράφει και διηγείται ναυτικές σκηνές και ιστορίες είναι απαράμιλλος. Ο κόσμος εκείνος που μέσα στα Λόγια της πλώρης κυματοδέρνεται σε τρικυμίες και σε ναυάγια, εκπλήσσει και συγκνεί εις το κατακόρυφο. Η πέννα του Καρκαβίτσα τον φέρνει τον κόσμο αυτόν, τον ανεβάζει στον αφρό των κυμάτων τόν κάνει παράδοση και θρύλο...»
Μιλτιάδης

Genres: Classics, Fiction, Literature, Novels, Short Stories, Young Adult

250 pages, Hardcover

First published January 1, 1899

About the author

Andreas Karkavitsas (Greek: Ανδρέας Καρκαβίτσας) was a Greek writer. He was born in the town of Lechaina in the modern Ilia Prefecture. He studied medicine and, as an army doctor, travelled across a great range of villages and settlements, from which he recorded traditions and legends. He died on October 22, 1922 of laryngeal cancer.
Karkavitsas belongs to the literary movement of naturalism (exemplified by Émile Zola), depicts the everyday reality and life of people and society, as opposed to Romanticism and Surrealism. He was known as a talented folklorist, able to spin tales with common people's lives with strong psychological insights about them. In addition, he depicted the local customs, dialects and folktales of the settings in his stories.
He was more successful as a short-story and novella writer.

Reviews

[Miltos S. · Rating 4 out of 5]

Μιας και προέρχομαι από οικογένεια με ναυτική παράδοση, αυτή η συλλογή διηγημάτων με θέμα τη θάλασσα έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.
Τα "Λόγια της πλώρης" όμως δεν είναι απλώς μια θαλασσογραφία. Εκφράζουν την ανάγκη για αναζήτηση, για φυγή, και για περιπέτεια που ο κάθε άνθρωπος κουβαλάει μέσα του.
Ένα βιβλίο που δε χάνει την αξία του μέχρι και σήμερα.

[foteini_dl · Rating 3 out of 5]

Η θάλασσα πάντα θα γοητεύει και θα αποτελεί δυνατό λογοτεχνικό θέμα, λόγω της ομορφιάς της και των κινδύνων που κρύβει.Αριστοτεχνική η γραφή του Καρκαβίτσα, η οποία είναι γεμάτη ζωντανές εικόνες, μεταφορές και παρομοιώσεις. Το δε-ναυτικό-λεξιλόγιο πλούσιο, που μπορεί να είναι δύσκολο και μη οικείο (πάλι καλά που είχα μια επαφή με τον Καββαδία και αυτό δεν αποτέλεσε ιδιαίτερο πρόβλημα).
Αν μπορώ να βρω κάτι αρνητικό, είναι το γεγονός ότι θα ήθελα οι ιστορίες να είχαν κάποια συνοχή μεταξύ τους και να μην ήταν ασύνδετες. Κάποιες ιστορίες του ήταν πολύ δυνατές και κάποιες λιγότερο, υπήρχε κατά κάποιον τρόπο μια "ανισότητα". Σε γενικές γραμμές, ένα πολύ καλό βιβλίο (και σίγουρα κλασικό).

[Irini Gergianaki · Rating 5 out of 5]

"Ο πατέρας μου - μύρο το κύμα που τον τύλιξε - δεν είχε σκοπό να με κάμει ναυτικό. - Μακριά, έλεγε, μακριά, παιδί μου, απ’ τ’ άτιμο στοιχειό! Δεν έχει πίστη, δεν έχει έλεος. Λάτρεψέ την όσο θες, δόξασε την· εκείνη το σκοπό της. Μην κοιτάς που χαμογελά, που σου τάζει θησαυρούς. Αργά γρήγορα θα σου σκάψη το λάκκο ή θα σε ρίξη πετσί και κόκαλο, άχρηστο στον κόσμο. Είπες θάλασσα, είπες γυναίκα, το ίδιο κάνει."

[Kyriakos Sorokkou]

Ελληνική λογοτεχνία του 19ου αιώνα.

1) Έρωτος Αποτελέσματα: Ιστορίαι Ηθικοερωτικαί 1792
2) Ο Παπατρέχας 1811/20
3) Διονυσίου Σολωμού Η Γυναίκα της Ζάκυθος 1826/29
4) Ο Λέανδρος 1834
5) Ο Θέρσανδρος και άλλα αφηγήματα 1847
6) Θάνος Βλέκας 1855
7) Η Πάπισσα Ιωάννα 1866
8) Λουκής Λάρας 1879
9) Αυτοβιογραφία 1831/1881
10) Διηγήματα Α: Το αμάρτημα της μητρός μου - Ποίος ήτον ο φονεύς του αδελφού μου - Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως 1883
11) Κόρη ευπειθής και άλλα διηγήματαΚόρη ευπειθής και άλλα διηγήματα 1889-1907

12) Λόγια της πλώρης

Το φετινό πρότζεκτ: Ελληνική Λογοτεχνία του 19ου αιώνα, ολοκληρώνεται αυτόν τον Δεκέμβρη με την συλλογή (20) διηγημάτων του Αντρέα Καρκαβίτσα.
Γραμμένα μεταξύ 1893 και 1899 και εκδιδόμενα το 1899 με τίτλο Λόγια της Πλώρης.
 Είναι διηγήματα γραμμένα στη δημοτική με θέμα τα καράβια, τη θάλασσα, και τη σκληρή ζωή που σχετίζεται μαζί τους.


Το ότι είναι γραμμένα στη δημοτική και όχι στην καθαρεύουσα είναι κάτι που σε βοηθά να δεθείς και να έρθεις πιο κοντά με τις ιστορίες και τους πρωταγωνιστές.

Διότι όπως είπε και ο Κωστής Παλαμάς στο επίμετρο του συγκεκριμένου βιβλίου, η καθαρεύουσα είναι η «άψυχη, κοινή και πεζότατη γλώσσα των εξηγήσεων του σχολείου, των εφημερίδων, των γραφείων και της πολιτικής,» και ο Καρκαβίτσας την άλλαξε με την δημοτική, «μια γλώσσα καλλιτεχνική λαμπερή, δυνατή, ατομική γλώσσα. Χτισμένη απάνω στα στέρεα θεμέλια της εθνικής ζωής και της αλήθειας, και όμως υψωμένη κατά ρυθμόν ατομικό δικό του, καθώς την αισθάνεται και τη χρειάζεται.»


Και παρόλο που τα διηγήματα γράφτηκαν τον 19ο αιώνα, κάτι που τα κάνει αυτόματα κλασικά, δεν είναι βαρετά, αντιθέτως αρκετά έχουν και το φανταστικό στοιχείο, όπως Η Γοργόνα, Ο Κάτω Κόσμος, Το Γιούσουρι και άλλα.

Ένα ιδανικό φινάλε με άλλο λόγια, ενός πρότζεκτ όπου η καθαρεύουσα υπερίσχυε.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ
Χαρακτήρες: 7/10
Γραφή: 7/10
Αναγνωσιμότητα: 8/10 
Εμπειρία: 8/10
Ιστορία: 8/10
Σύνολο: 7,6--> 3,8 stars ★★★★

[George · Rating 4 out of 5]

Με γλώσσα λυρικη, γλαφυρη και πλούσια ο Καρκαβιτσας σε ταξιδεύει σε θαλάσσες μακρινες και αγριες ιστορίες ναυτικων.. Ενα βιβλίο ωδη για την θάλασσα την αρχοντομάνα που τρώει τα παιδιά της..

[Seamaiden · Rating 3 out of 5]

Η γλώσσα ήταν πολύ γλαφυρή και πλούσια, αλλά σε πολλά σημεία με δυσκόλεψε και το να γυρνάω πίσω να βλέπω το γλωσσάρι δεν με άφηνε να απολαύσω την ιστορία. Οπότε κατέληξα να το διαβάζω χωρίς το γλωσσάρι.
Είχε πολλές ιστορίες και κάποιες δεν μου άρεσαν. Κάποιες ήταν τραγικές, κάποιες αστείες. Γενικά όμως πολλή ιστορία και πολλή περιγραφή. Θα μου άρεσε περισσότερο αν υπήρχε κάποιο νόημα να τα ενώνει όλα και όχι απλά ότι ήταν ιστορίες ναυτικών.
Κατά τα άλλα ήταν ένα βιβλίο που έπρεπε να διαβάσω γιατί είναι κλασσικό.

[Katerina Koltsida · Rating 5 out of 5]

Ο Καρκαβίτσας διαβάζεται ακόμα με ενδιαφέρον, αφού η γλώσσα του δεν δυσκολεύει, ενώ η θεματολογία της θάλασσας και της ναυτοσύνης μας συνοδεύει από τις απαρχές της ελληνικής λογοτεχνίας

[Anja Karenjina · Rating 4 out of 5]

Stvarno ne volim da ocenjujem zbirke jer to ni nema smisla, ali evo četvorka jer mi se zaista dopao stil pisanja pritom sam jako pristrasna pričama o moru. Priča "More" je najveće zlato

[Nikos Vlachakis · Rating 5 out of 5]

Ολογάλαζη εμπρός η θάλασσα άστραφτε και επαιγνίδιζε κ' έφτανε γλώσσες — γλωσσίτσες στα πόδια του· το ερράντιζε με τον χλιαρόν αφρό της, το εμύρωνε με τον αρμυρόν ανασασμό της και του εκελαδούσε μυστικά κ' εμπιστευμένα. — «Έλα, έλα, του έλεγε, να σε πλαγιάσω στους κόρφους μου, να σ' αναστήσω μ' ένα μου φίλημα· ψυχή να σου δώσω και νεύρα και περπατησιά. Τι κάθεσαι ακόμη άψυχο ξύλο και βάρυπνο; Δεν εβαρέθηκες του δάσους την νάρκη και την άβουλη ζωή; Ντροπή σου! Έβγα έξω στον ήλιο, στον αέρα, στο φως· έβγα να παλαίψης με το κύμα και να το νικήσης· ώρμησε στηθάτο να ξεσχίσης κουρέλια τον άνεμο. Έλα να γίνης φθόνος της φάλαινας, σύντροφος στο δελφίνι, του γλάρου ανάπαυσις, τραγούδι των ναυτών, καύχημα του καπετάνιου σου. Έλα, χρυσό μου έλα!..» Κ' εκείνο το άπραγο, λέγεις εμαγνητιζόταν στην όψι της άρχισε να τριζοβολή έτοιμο ν' αφίση την κλίνη του.

[Marina Maidou · Rating 5 out of 5]

Διαβάζεις γραπτά που νομίζεις ότι γράφτηκαν χτες κι όμως είναι δημοτική σε μια εποχή καθαρεύουσας, γεμάτη λυρικότητα, αλλά και ρεαλισμό που μόνο η θανάσιμη γοητεία της θάλασσας μπορεί να δώσει. Ιστορίες ναυτικών από γιατρό που εργάστηκε στα πλοία της εποχής κι έχουν την απίστευτη δύναμη του συγγραφέα να σε βάζει απευθείας στη θέση των ηρώων του, ξέροντας λεπτομέρειες και σημεία (εποχής ιστιοφόρων) που μόνο κάποιος που τα έχει ζήσει από κοντά μπορεί να περιγράψει. Μακάρι το σχολείο να ενθαρρύνει παρά να αποτρέπει στους σημερινούς αναγνώστες να διαβάσουν τους παλιούς αλλά ποτέ ξεπερασμένους αυτούς Έλληνες συγγραφείς!

[Bolzony · Rating 5 out of 5]

Μέσα από τα διηγήματά του ο Καρκαβίτσας ξεδιπλώνει ποικιλοτρόπως σχεδόν όλη την ψυχοσύνθεση του Έλληνα ναυτικού, ανεξαρτήτως ηλικίας και τάξης, καθώς και των συγγενικών τους προσώπων. Η γραφή του ρέει γοργά σαν ανοιξιάτικο ποίημα και η ναυτική του γλώσσα σε βάζει μέσα στην ψυχή του θαλασσο-εξαρτώμενου ανθρώπου. Ενός ανθρώπου απλού μα και σκεπτόμενου, ονειροπόλου στα όρια του ματαιόδοξου αλλά και ταπεινού.
Η θάλασσα παρουσιάζεται ποικιλοτρόπως. Αποτελεί τόσο ένα αναγκαίο κακό (βιοπορισμός), όσο και η πηγή μοναδικών εμπειριών αυτογνωσίας και ζωής. Ωστόσο η θάλασσα ρημάζει τους ανθρώπους, ξεκληρίζοντας οικογένειες, αφαιρώντας ό,τι πολυτιμότερο διαθέτει ο καθένας. Μα ωστόσο τους καλεί ξανά και ξανά σαν Σειρήνα, προσφέροντάς τους συγκινήσεις που μοιάζουν αδύνατο να τους αντισταθεί κάποιος, με αποτέλεσμα όλοι τελικά σε αυτήν να γυρίζουν. Ακόμη και μαύρη πέτρα να πετάξουν πίσω τους, οι θαλασσινοί σιμά της θα γυρίζουν στο πρώτο της νεύμα, στον πρώτο παφλασμό των κυμάτων της, στο πιο σιγανό της τραγούδι. Μαζί της ολοκληρώνονται, σαν αιώνιοι εραστές της ζωής. Ακόμη κι οι θαλασσομηνίες βγάζουν ξεδιάντροπα το χαρακτήρα τους, την κάθε τους αρετή, πίστη και ιδιοτροπία, κάθε κρυφό τους πάθος. Αντιμέτωποι με τη θάλασσα σε μια μάχη ζωής και θανάτου, συνειδητοποιούν ότι είναι αντιμέτωποι με τον ίδιο τους τον εαυτό. Ζυγίζουν όχι με το μάτι, αλλά με την καρδιά και προστατεύουν ό,τι αγαπούν περσότερο.
Ο Καρκαβίτσας διηγείται ιστορίες ανθρώπινες και υπεράνθρωπες, αγγίζοντας ή και ξεπερνώντας τη σφαίρα της φαντασίας, έχοντας μονάχα ένα σκοπό: την πλήρη ταύτιση του αναγνώστη με τους πρωταγωνιστές, την αναγνώριση και μετέπειτα την δικαιολόγηση των σκέψεων και πράξεών τους. Οι ήρωές του έχουν όνειρα, δύναμη και νιότη, και άλλα ελαττώματα της θνητής μας φύσης. Οι λαϊκοί μύθοι παίρνουν σάρκα και οστά, κινούμενα με δεξιοτεχνία από τα νήματα της πένας του συγγραφέα. Οι δεισιδαιμονίες, απόλυτα εναρμονισμένες με την παρουσία του Θείου, κατέχουν σημαντικό ρόλο στη ζωή των θαλασσινών. Τα στοιχεία της φύσης γίνονται στοιχειά, ξωτικά και τελώνια. Αποκτούν πρόσωπα που γαλουχούν τη φαντασία των ναυτικών. Πρόσωπα αποκτά και η κακοτυχιά, που όλοι προσπαθούν να αποφύγουν, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι με τις πράξεις τους να την αποφύγουν, πλέουν ολοταχώς καταπάνω της. Κυνηγιούνται από τις τύψεις τους, τα φαντάσματα του παρελθόντος, τις προσωπικές τους Ερινύες. Και όμως, στο τέλος, οι ήρωες αποδέχονται τη μοίρα τους. Και όταν οι ναυτικοί (ξε)φεύγουν από τον κόσμο αυτό, πιάνουν λιμάνι στη δική τους γωνιά, διαιωνίζοντας τις ιστορίες τους.
Οι δε ιστορίες που στερούνται του υπερφυσικού αφηγούνται περίτεχνα τη χαροκαμένη μοίρα των πρωταγωνιστών. Οι άγιοι και φωτεινοί σκοποί τους δεν είναι αρκετοί να τους κρατήσουν στην επιφάνεια, να τους αγκιστρώσουν στα θαύματα της ζωής όταν ο ρόλος τους και τα βάσανά τους τελειώνουν. Η θάλασσα τους καλεί. Ο Καρκαβίτσας, ως ένας σύγχρονος τραγωδός, πλέκει τόσο αριστοτεχνικά την οικογένεια, την αγάπη, τον έρωτα και τη φιλία, για να τις αντικαταστήσει με αδυσώπητο πόνο και σπαραγμό. Ωστόσο το μοιρολόι δεν έχει θέση, καθώς ο θαλασσινός είναι ένας άνθρωπος μαθημένος στην απώλεια υλικών και μη πραγμάτων, γονιών, φίλων και αδερφών. Με το που ξημερώσει, θα αδράξει ξανά τη μέρα, καθώς τίποτα δε θα φέρει πίσω αυτούς που έχασε.

[Kostas Bal · Rating 2 out of 5]

Η ναυτική ορολογία ήταν κάτι που αν και αναγκαία για το ύφος των ιστοριών ήταν αυτή που με κούρασε περισσότερο στα "Λόγια της πλώρης", παρόλα αυτά είναι ένα σύνολο εξαιρετικων ναυτικών διηγημάτων.

[Mariana · Rating 3 out of 5]

Στη βιβλιοθήκη του πατρικού μου δύο βιβλία υπάρχουν του Καρκαβίτσα το μυθιστόρημα ''Ο Ζητιάνος'' και τα θαλασσινά διηγήματα ''Τα Λόγια της Πλώρης''.Δώρα και τα δύο των γονιών μου αγορασμένα για εμένα και τον αδερφό μου όταν πηγαίναμε γυμνάσιο.Το παράξενο στην ιστορία είναι ότι ούτε εγώ ούτε αδερφός μου τα είχαμε διαβάσει.Δεν μπορώ να θυμηθώ τον λόγο αλλά ξέρω πως οι γονείς μου τα αγόρασαν μας τα έδειξαν ύστερα μπήκαν στο ράφι της βιβλιοθήκης με την υπόσχεση ότι θα διαβαστούν κάποια στιγμή άμεσα και τελικά τα χρόνια πέρασαν και οι δυο τελειώσαμε το σχολείο τώρα είμαστε στο Πανεπιστήμιο και μάλιστα ο αδερφός μου είναι ένα βήμα πριν το πτυχίο φύγαμε από το σπίτι των γονιών μου και ζούμε μόνοι μας και τα δύο αυτά βιβλία για όλα αυτά τα χρόνια παρέμεναν εκεί στη βιβλιοθήκη στο ίδιο ράφι και στην ίδια θέση περιμένοντας μας.Το Πάσχα που μας πέρασε ψάχνοντας το επόμενο βιβλίο που θα διάβαζα το μάτι μου έπεσε σε αυτά τα δύο και αποφάσισα ότι είχε φτάσει η ώρα κάποιος να τα μετακινήσει από τη θέση τους και να τα ανοίξει.Παρόλο που για χρόνια παρέμεναν στην ίδια θέση το χαρτί είχε πλέον κιτρινίσει αλλά κατά τ'άλλα ήταν σε άριστη κατάσταση κάτι απολύτως φυσικό αφού δεν τα είχε διαβάσει κανείς!! Ντρέπομαι που λέω κάτι τέτοιο άλλα είναι η αλήθεια..Τα Λόγια της Πλώρης τα διάβασα αμέσως μετά το τέλος του Ζητιάνου και μου άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις....

Πρόκειται για μια σειρά μικρών διηγημάτων το μεγαλύτερο πρέπει να είναι 10-12 σελίδες το πολύ που ως βασικό τους θέμα έχουν τη θάλασσα.Είκοσι θαλασσινά διηγήματα θα συναντήσει ο αναγνώστης σε αυτό το βιβλίο και μέσα από αυτά θα γνωρίσει τις χαρές που προσφέρει η θάλασσα το ψωμί που δίνει στους ανθρώπους των νησιών αλλά και τις δυστυχίες που τους δίνει κατά καιρούς.Θα γνωρίσει τις δύο διαφορετικές της όψεις την καλή και την κακή και παράλληλα θα έρθει σε επαφή με τα ήθη τα έθιμα τις παραδόσεις και τις προκαταλήψεις των Ελλήνων ναυτικών και των οικογενειών τους. Θαλασσινά διηγήματα με στοιχεία ηθογραφίας έτσι θα περιέγραφα τα διηγήματα αυτά με λίγα λόγια..Αγαπημένο μου? Η Γοργόνα..

Γράφτηκαν το 1899 και τις ιστορίες του ο συγγραφέας τις στηρίζει σε αληθινές αφηγήσεις ναυτικών ή κατοίκων των Ελληνικών νησιών που άκουσε κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του.Εκείνος ήταν στεριανός είχε γεννηθεί στα Λεχαινά της Ηλείας κατάφερε όμως χάρη στη δουλειά του αλλά και εξαιτίας άλλων συνθηκών να ταξιδέψει σχεδόν σε όλη την Ελλάδα να γνωρίσει από κοντά τόσο την ηπειρωτική χώρα όσο και τα νησιά.Στα ταξίδια του αυτά οι αφηγήσεις των ανθρώπων που συναντούσε σε συνδυασμό με την παρατήρηση τον βοήθησαν να γράψει διηγήματα σαν αυτά εδώ η το πιο γνωστό του μυθιστόρημα τον Ζητιάνο.Και τα δύο δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Εστία.Ο Καρκαβίτσας είναι μαζί με τον Παπαδιαμάντη ο κατεξοχήν εκπρόσωπος της ηθογραφίας κάτι που φαίνεται εδώ αλλά είναι και ο κύριος εκπρόσωπος του νατουραλισμού αυτό το βλέπουμε καλύτερα στον Ζητιάνο...Μικρά διηγήματα γραμμένα με ρεαλισμό χωρίς ωραιοποίηση της πραγματικότητας.Ζωντανές ηθογραφικές περιγραφές γλαφυρότητα στο λόγο και ναυτική γλώσσα αυτά τα στοιχεία συναντάς στα 20 διηγήματα..Σκοπός του να δείξει στους αναγνώστες τις δυσκολίες των ναυτικών εκείνης της περιόδου το πόσο δύσκολο και απάνθρωπο είναι το επάγγελμά τους αφού πρέπει όχι μόνο να αντιμετωπίζουν την αγριεμένη θάλασσα και τους κινδύνους της αλλά θα πρέπει για καιρό ίσως και για χρόνια να μένουν μακριά από τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους.Σημαντικές οικογενειακές στιγμές όπως γιορτές γενέθλια ή ακόμα και τη γέννηση ενός παιδιού δεν τις ζουν μαζί με τα αγαπημένα τους πρόσωπα.Παράλληλα όμως μας δείχνει και την καλή πλευρά της θάλασσας το πόσο πολύ την αγαπούν οι ναυτικοί το πόσο δεμένοι είναι μαζί της τόσο που δεν μπορούν να μείνουν μόνιμα στο νησί τους και να καλλιεργήσουν τη γη ούτε για χάρη της οικογένειάς τους.Και επίσης γνωρίζουμε και τον τρόπο ζωής των νησιωτών την φτώχεια που υπάρχει την ξεραΐλα των νησιών την κατώτερη θέση των γυναικών τις προκαταλήψεις των ανθρώπων την εκμετάλλευση των π��ουσίων στους φτωχούς..όλα αυτά παρελαύνουν μπροστά στα μάτια με απλό φυσικό τρόπο σαν να στα διηγείται ένας απλός καθημερινός άνθρωπος...

Η μόνη μου δυσκολία με το βιβλίο είχε να κάνει με την ναυτική γλώσσα.Βασικά αν με ακούσει ο παππούς μου να λέω κάτι τέτοιοι θα στενοχωρηθεί γιατί εν μέρει κατάγομαι απ'τα Χανιά αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν μεγάλωσα εκεί δεν γνωρίζω τη θάλασσα καλύτερα απ'ότι τη γνωρίζουν οι Αθηναίοι ή άλλοι κάτοικοι πόλεων της ηπειρωτικής Ελλάδος.Δεν ξέρω τους όρους που χρησιμοποιούν ή ναυτικοί δεν είμαι συνηθισμένη στη ζωή τους.Έτσι μου πήρε 3-4 διηγήματα να μπορέσω να μπω στο κλίμα του βιβλίου και να συνηθίσω τους ναυτικούς όρους και τις ονομασίες που έδιναν σε μέρη των καραβιών αλλά μόλις κατάφερα να το συνηθίσω δεν είχα πρόβλημα να τ�� ολοκληρώσω ..Μου άρεσε πολύ δεν ξετρελάθηκα βέβαια αλλά εγώ γενικότερα δεν τρελαίνομαι για τα διηγήματα πάντως νομίζω πως αξίζει να του δώσετε μια ευκαιρία ακόμα κι αν δεν είστε λάτρεις της θάλασσας. Καλά αυτοί που έχουν μεγαλώσει σε νησιά θα το ευχαριστηθούν ακόμα περισσότερο σίγουρα..Δεν μετάνιωσα πάντως που διάβασα Τα Λόγια της Πλώρης για το μόνο που λυπάμαι είναι που γνώρισα τον Καρκαβίτσα σε αυτή την ηλικία αλλά εντάξει ποτέ δεν είναι αργά.Αν στην αγορά βρω και άλλα έργα του θα τα αγοράσω σίγουρα γιατί πρόκειται για έναν εξαιρετικό συγγραφέα που αξίζει να διαβαστεί από μικρούς και μεγάλους.

Αντρέας Καρκαβίτσας:ο συγγραφέας
O Aνδρέας Kαρκαβίτσας (1865-1922), κύριος εκπρόσωπος του ηθογραφικού διηγήματος, μετά τον Παπαδιαμάντη, γεννήθηκε στα Λεχαινά Hλείας. Ήταν πρωτότοκος γιος του Δημητρίου Καρκαβίτσα και της Άννας το γένος Σκαλτσά. Είχε τέσσερις αδερφούς και τέσσερις αδερφές. Τα πρώτα γράμματα έμαθε στη γενέτειρά του και δεκατριών χρόνων πήγε στην Πάτρα για γυμνασιακές σπουδές. Στην Πάτρα μελέτησε ελληνική μυθολογία και ελληνική λογοτεχνία, κυρίως τους Επτανήσιους και τους πεζογράφους της Α` Αθηναϊκής Σχολής. Την περίοδο αυτή χρονολογείται ο άτυχος έρωτάς του για την Ιολάνθη Βασιλειάδη, από τη μορφή της οποίας θεωρείται πως εμπνεύστηκε για την ηρωίδα της "Λυγερής" (1896). Το 1883 γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών από οπού αποφοίτησε πέντε χρόνια αργότερα. Στην Αθήνα σχετίστηκε με τον Κωστή Παλαμά, τον Κωνσταντίνο Χατζόπουλο και τον Γρηγόριο Ξενόπουλο. Η προκήρυξη του διαγωνισμού διηγήματος της "Εστίας" τον ώθησε στο χώρο της ηθογραφίας και ταξίδεψε σε χωριά της Ρούμελης για να συλλέξει λαογραφικά και ιστορικά στοιχεία τα οποία χρησιμοποίησε στα πρώτα έργα του. Το 1889 στρατεύτηκε και κατά τη διάρκεια της θητείας του στο Μεσολόγγι γνώρισε τις άθλιες συνθήκες ζωής της ελληνικής υπαίθρου. Τις εντυπώσεις του κατέγραψε σε μια σειρά οδοιπορικών σημειώσεων, που αξιοποίησε στη νουβέλα του "Ο ζητιάνος" το 1897. Υπηρέτησε επίσης ως έφεδρος δόκιμος γιατρός και το 1891 μετά τη λήξη της στρατιωτικής του θητείας διορίστηκε υγειονομικός γιατρός στο ατμόπλοιο "Αθήναι", με το οποίο ταξίδεψε στη Μεσόγειο, τη Μαύρη Θάλασσα, τα παράλια της Μικράς Ασίας και τον Ελλήσποντο. Οι εμπειρίες του από την περίοδο αυτή της ζωής του περιέχονται στο ταξιδιωτικό ημερολόγιο "Σ` Ανατολή και Δύση" και αξιοποιήθηκαν στη συλλογή διηγημάτων "Λόγια της πλώρης" (1899). Από τον Αύγουστο του 1896 και ως το 1921 υπήρξε μόνιμος αξιωματικός του ελληνικού στρατού φθάνοντας ως το βαθμό του γενικού αρχίατρου. Από τη θέση αυτή συνέχισε να ταξιδεύει με συνεχείς μεταθέσεις που επιδίωξε ο ίδιος (την έντονη αυτή επιθυμία του για τα ταξίδια ονόμαζε ο ίδιος "αειφυγία"). Υπήρξε μέλος της Εθνικής Εταιρίας που προωθούσε τη Μεγάλη Ιδέα και η ήττα του 1897 στάθηκε για τον Καρκαβίτσα πολύ μεγάλη απογοήτευση. Μέλος του Στρατιωτικού Συνδέσμου το 1909, συμμετείχε στο κίνημα στο Γουδί, στράφηκε όμως στη συνέχεια εναντίον του Βενιζέλου. Πήρε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους ως στρατιωτικός γιατρός και το 1916 αντιτάχτηκε στο κίνημα Εθνικής Αμύνης με αποτέλεσμα να τεθεί σε περιορισμό και να εξοριστεί στη συνέχεια στη Μυτιλήνη. Στο στράτευμα επανήλθε το 1920 και αποστρατεύτηκε δυο χρόνια αργότερα με δική του αίτηση. Οι κακουχίες της εξορίας συνέβαλαν στον κλονισμό της υγείας του και το 1922 πέθανε από φυματίωση του λάρυγγα. Σύντροφός του στα τελευταία χρόνια της ζωής του στάθηκε η Δέσποινα Σωτηρίου. Η πορεία του Ανδρέα Καρκαβίτσα στα γράμματα ξεκίνησε στο πλαίσιο της φθίνουσας περιόδου του Αθηναϊκού Ρομαντισμού. Από την περίοδο αυτή σώζονται χειρόγραφα από ποιητικά και πεζά έργα του στην καθαρεύουσα. Πολύ σύντομα όμως στράφηκε στη δημοτική και έγινε δημοφιλής στους λογοτεχνικούς κύκλους, δημοσιεύοντας από το 1885 άρθρα ποικίλου περιεχομένου, διηγήματα και νουβέλες σε πολλά αθηναϊκά λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες. Τις εκδόσεις των έργων του φρόντιζε ο ίδιος διορθώνοντας και συμπληρώνοντας τις αρχικές μορφές των κειμένων του. Το 1898 βραβεύτηκε στο διαγωνισμό της Εστίας για το διήγημα "Πάσχα στα πέλαγα" και το 1911 τιμήθηκε με τον Αργυρό Σταυρό. Γύρω στο 1905 η λογοτεχνική παραγωγή του παρουσίασε σημαντική κάμψη που διάρκεσε ως το τέλος της ζωής του με μοναδική εξαίρεση τη διετία 1918-1920, οπότε ξεκίνησε η ενασχόλησή του με τη συγγραφή σχολικών αναγνωσμάτων σε συνεργασία με τον Επαμεινώνδα Παπαμιχαήλ. Πριν το θάνατό του εξέδωσε δυο ακόμη συλλογές παλιότερων διηγημάτων του με στρατιωτική θεματογραφία ("Διηγήματα για τα παλικάρια μας" και "Διηγήματα του γυλιού"), ενώ δεν κατόρθωσε να ολοκληρώσει τον "Αρματωλό", μυθιστόρημα που είχε ξεκινήσει από το 1894. Στο λογοτεχνικό έργο του Καρκαβίτσα κυριαρχεί η δημοτική γλώσσα στη μετριοπαθή της έκφραση. Η συμβολή του συγγραφέα στο δημοτικιστικό Αγώνα χρονολογείται ήδη από το 1892 (τέσσερα χρόνια μετά την έκδοση του έργου του Ψυχάρη "Το ταξίδι μου"), όταν στον πρόλογο της έκδοσης της πρώτης συλλογής διηγημάτων τοποθετήθηκε υπέρ της δημοτικής. Στη συνέχεια πήρε μέρος στην ίδρυση της εταιρίας "Η Εθνική Γλώσσα" (1905) και ήταν μέλος του Εκπαιδευτικού Ομίλου και της Λαογραφικής Εταιρίας του Νικόλαου Πολίτη. Ωστόσο ποτέ δεν ασπάστηκε τις ακρότητες του Ψυχάρη και προσπάθησε να σταθεί ανάμεσα στις ακραίες θέσεις του γλωσσικού ζητήματος. Η πεζογραφία του κινήθηκε αρχικά στα πλαίσια της ειδυλλιακής ηθογραφίας με αρκετά λαογραφικά στοιχεία και πέρασε σταδιακά προς τον ρεαλισμό με στοιχεία κοινωνικού προβληματισμού, με σχηματικό ορόσημο τη "Λυγερή" (1890) και κορυφαία έκφραση τον "Ζητιάνο" (1897). Από τα ογδόντα συνολικά διηγήματά σταθμός στάθηκε η συλλογή "Τα λόγια της πλώρης" του 1899, ενώ στο τελευταίο έργο του "Ο αρχαιολόγος" (1904) προσπάθησε να λειτουργήσει διδακτικά, προβάλλοντας τις ιδέες του για μια γόνιμη σχέση των νεοελλήνων με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Ανδρέα Καρκαβίτσα βλ. Καλαντζοπούλου Βίκυ, "Καρκαβίτσας Ανδρέας", στο "Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό", τ. 4., Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1985, Ξύδης Θεόδωρος, "Καρκαβίτσας Ανδρέας", στη "Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας", τ. 8. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ., Σταυροπούλου Έρη, "Ανδρέας Καρκαβίτσας", στο "Η παλαιότερη πεζογραφία μας · από τις αρχές της ως τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο", τ. Η' (1880-1900), σ.174-217, Αθήνα, Σοκόλης, 1997 και Τσούρας Νίκος Α., "Βιοχρονολόγιο του Αντρέα Καρκαβίτσα", περιοδικό "Νέα Εστία", τ. 128, ετ. ΞΔ΄, 15/9/1990, αρ.1517, σ.1199-1201. (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών Ε.ΚΕ.ΒΙ.)

[Bookenchanted · Rating 5 out of 5]

Στα πλαίσια του λογοτεχνικού project που ξεκίνησα - με στόχο να διαβάσω σημαντικά έργα Ελλήνων και ξένων συγγραφέων από τον 19ο αιω. και μετά - αποφάσισα να ξεκινήσω "Τα λόγια της πλώρης" που βρίσκεται στη βιβλιοθήκη μου για πάνω από μια δεκαετία.

Πρόκειται για μια συλλογή διηγημάτων με ναυτικό περιεχόμενο που αποτυπώνει τη ζωή των ναυτικών με όλες τις δυσκολίες και τις κακουχίες αλλά και το βαθύ δέσιμο, τον σεβασμό και τη νοσταλγία για τη θάλασσα.

Εντυπωσιάστηκα από τη γραφή του Καρκαβίτσα· η θαλασσινή ατμόσφαιρα υπάρχει σε κάθε σελίδα και κάνει το βιβλίο μια πραγματική εμπειρία γλώσσας και κουλτούρας. Καθ’ όλη την ανάγνωση ένιωθα πως βρισκόμουν κι εγώ εκεί, παρατηρώντας όσα περιγράφονται.
Ιδιαίτερα απόλαυσα τις συνδέσεις με άλλες αναφορές, όπως το δημοτικό τραγούδι "Του νεκρού αδελφού", η 4η Σταυροφορία ή ο μύθος της γοργόνας, που μου έδωσαν έρεισμα να ψάξω και να μάθω περισσότερα.

Αυτό που πραγματικά με συγκινησε ήταν η ηθική των πρωταγωνιστών, σημάδι καθαρά της εποχής: αυταπάρνηση, τιμή, πίστη στον λόγο τους, αποδοχή της μοίρας. Μέσα από αυτές τις ιστορίες συνειδητοποίησα πόσο διαφορετική ήταν τότε η ζωή στη θάλασσα — γεμάτη κινδύνους και αβεβαιότητα. Οι ναυτικοί δεν ήξεραν αν θα γύριζαν ποτέ στα σπίτια τους, ενώ οι καπετάνιοι, ιδιοκτήτες των καραβιών, αν τα έχαναν, έχαναν μαζί και όλη την περιουσία τους. Παρότι το επάγγελμα του ναυτικού παραμένει δύσκολο, οι σύγχρονες συνθήκες δεν συγκρίνονται με την αγωνία και τον κίνδυνο που περιγράφει ο Καρκαβίτσας. Αυτή η αντίθεση με έκανε να θαυμάσω ακόμη περισσότερο το θάρρος και την αντοχή εκείνων των ανθρώπων.

Τα διηγήματα που ξεχώρισα είναι τα εξής: Βιοπαλαιστής - Ο εκδικητής - Κακότυχος - Κακοσημαδιά - Η γοργόνα - Τελώνια

1/31

[Philippos Zournatjis · Rating 4 out of 5]

Εξαιρετική συλλογή διηγημάτων. Θαλασσινές ιστορίες από τα πέρατα των ελληνικών θαλασσών.
Έξοχος ο τρόπος του Καρκαβίτσα. Θα δυσκολέψει,ίσως, όμως, λίγο κάποιους που δεν είναι εξοικειωμένοι με τη ναυτική ορολογία.
Το διήγημα «Ο Κάτω Κόσμος» είναι το αγαπημένο μου και λίγο πιο τολμηρό από τα υπόλοιπα (λαμβάνοντας υπόψη τα ήθη της εποχής που γράφτηκε).
Εάν θέλετε να απολαύσετε τη θάλασσα άγρια, εκδικητική, γεμάτη παγίδες, όπως οι περισσότεροι στεριανοί ούτε καν τη φαντάζονται, τότε θα απολαύσετε τα λόγια της Πλώρης!

[Louiza · Rating 4 out of 5]

Andreas Karkavitsas (1865-1922) writes about the sailors' love for the sea, their adventures, their hardships, and their struggle for survival in a natural world that often shows no mercy. This is a bittersweet collection of short stories titled, "Logia tis ploris=Words of the prow." (I'm not sure if I translate it well). Since I do not have the book here in California, I heard it on the free audio book from the Greek version of the Open Library online.
I enjoyed all of the stories; and many of them that I loved, I loved them as much as I had loved them when I read them back in Greece as a young girl. I was surprised how many of them I had forgotten, but they were coming to my memory as I was hearing them again putting a smile on my face. I think it is a pity that so many wonderful Greek classic works are not known world-wide. I think I will take the risk of my literary ignorance to say that Karkavitsas, at least thematically in these stories, sounds like the Herman Melville of Greece; however, I will need to read more of Herman Melville if I am to make this statement more secure.
That being said, amazing Greek literature did not stop with the ancients. I wish the rest of the world had the opportunity to get to read also some of this great literature that has molded the soul of modern Greece.This was another treat! I can't wait to reread or hear more of the 19th-20th century favorite Greek classics.

[Konstantina · Rating 5 out of 5]

Πολύ ζωντανές οι ιστορίες, σε μεταφέρει σε μια άλλη εποχή, στην ψυχή και στο λογικό ανθρώπων που το πιο απλό πράγμα ήταν ντυμένο με ποίηση. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο, εκτός από τις πλούσιες μεταφορές και παρομοιώσεις που ο Καρκαβίτσας τις χειρίζεται αριστοτεχνικά, είναι ο χειρισμός της γλώσσας και το πλούσιο λεξιλόγιό του. Είναι απόλαυση, ιδιαίτερα για όποιον ασχολείται με τη γλώσσα, το πόσες άγνωστες λέξεις συναντάς (κυρίως ναυτικούς όρους), αλλά και το πώς πλάθει τις λέξεις χρησιμοποιώντας απρόσμενα σύνθετα ή μετοχές (με τρόπο απλό και καθόλου βαρύγδουπο) για να αποδώσει τα νοήματα. Το ευχαριστήθηκα πάρα πολύ!

[Xenia · Rating 5 out of 5]

εξαιρετικό

[dimitra · Rating 3 out of 5]

3.5

[Markos Kyritsis · Rating 2 out of 5]

Η γλώσσα του πρέπει νά έχεις λεξικό για νά τήν καταλάβεις.
Ίσως αν το διάβαζα στά γυμνασιακα μού χρόνια με την βοήθεια φιλολόγου για επεξηγήσεις νά το εκτιμούσα καλύτερα.

[Theo · Rating 5 out of 5]

Τα Λόγια της Πλώρης του Καρκαβίτσα αποτελούν υπόδειγμα διηγηματογραφίας· ένα από τα κορυφαία έργα της νεοελληνικής λογοτεχνίας, που δεν πρέπει ποτέ να υποτιμηθεί.

«Ἡ θάλασσα ἔμοιαζε λαπᾶ χρυσογάλαζο. Ἐδῶ καὶ κεῖ μολύβιζε ἀπὸ τὸν ἴσκιο διαβατάρικου σύγνεφου. Ἁλωνάκια κροσσωτά, μακρυλαρίκια κρυσταλλόστρωτα, ριγωτὰ ὀργώματα, ἔδειχναν ἀπάνω-κάτω τὰ ρέματα. Καὶ παντοῦ ὁλόγυρα οἱ ἀρμενιστάδες πλῆθος, μὲ τὸ μικρούτσικο πανάκι καὶ τὸν κυβερνήτη τους, ἀρμένιζαν κι’ ἀρμένιζαν τῆς γαλήνης ἀλάθευτα σημάδια. »

«Ἡ θάλασσα ἀφροκοποῦσε ἀπ’ ἄκρη σ’ ἄκρη καὶ κυνηγοῦσαν ἕνα τὸ ἄλλο τὰ κύματα καὶ ψήλωναν καὶ δέρνονταν καὶ βαρυβογγοῦσαν, γκαστρωμένα τὸ χαμό. Δὲν πίστευες πῶς ἦταν νερὸ παρὰ θεριὰ ἀνήμερα· λύκοι καὶ λέοντες καὶ τίγρεις καὶ ὕαινες· ἀρκοῦδες ἀσπρόμαλλες, ποῦ κοπάδια πεινασμένα ἔβγαιναν ἀπὸ τὰ οὐρανοθέμελα καὶ χύνονταν στὸ ἄμοιρο καράβι μας.»

«Ἔκαμε ἀκόμη μερικὰ βήματα ὁ καπετὰν Ξυρίχης καὶ ἄξαφνα βρέθηκε μπρὸς στὸ μπάρκο του. Ἔπρεπε νὰ εἶνε δικό του ξύλο, γιὰ νὰ τὸ γνωρίσῃ. Οὔτε κατάρτια οὔτε πανιά, οὔτε σκαφίδι ἀπόμενε πλιά. Μονάχα ἡ πρύμη του καὶ κείνη ξεσκλισμένη, κρατιότανε σὲ δυὸ χάλαρα. Καὶ γύρωθέ της πικρὴ νεκροπομπὴ ἄλλα ξύλα σκορπισμένα, κουπιὰ καὶ ἄρμενα· ἄλλες καρίνες φαγωμένες· ἄλλα ποδόσταμα καὶ σωτρόπια καὶ σταύρωσες. Κι’ ἀκόμη γύρωθέ της ἄλλη πικρότερη συνοδειά! Βλέπει τὸν ναύκληρο νεκρὸ στὸ πλάγι· βλέπει τοὺς ναῦτες πέρα δῶθε σκορπισμένους, ἄλλους κολλιτσίδα ἀπάνω στὰ κοτρώνια, ἄλλους μισοσκεπασμένους μὲ τὸν ἄμμο, ἄλλους παιγνίδι τοῦ νεροῦ, δαρμὸς καὶ φτύμα του. Κι’ ἀπάνω στὰ τουμπανιασμένα κουφάρια, στὰ πρόσωπα τὰ χασκογέλαστα τὰ ὄρνια καλοκαθισμένα βύθιζαν τὸ ράμφος στὴ νεκρὴ σάρκα καὶ στὸν κρότο του πέταξαν κράζοντας, σὰν νὰ διαμαρτύρονταν ποῦ τὰ ἐνόχλησε στὸ πλούσιο φαγοπότι.»

[George Giotsas · Rating 3 out of 5]

Οι Έλληνες ήταν ανέκαθεν ένας λαός που γοητευόταν από τη θάλασσα και ταξίδευε συχνά. Ο συγγραφέας αφουγκράστηκε την αγάπη αυτή και έγραψε 20 διαφορετικές ιστορίες ανθρώπων που η ζωή τους ήταν συνυφασμένη με την θάλασσα, είτε για καλό είτε για κακό. Κάθε ιστορία είναι μοναδική στο είδος της, ασχολείται με διαφορετική θεματική από τις υπόλοιπες, με τον κοινό παρονομαστή να παραμένει το θαλασσινό στοιχείο. Όπως είναι το σύνηθες σε συλλογές διηγημάτων, κάποιες ιστορίες είναι πραγματικά δυνατές ενώ άλλες ξεχνιούνται σχετικά εύκολα.

Η γραφή του Καρκαβίτσα είναι φανταστική, με σχεδόν κάθε ουσιαστικό να συνοδεύεται από ένα εξαιρετικά ακριβές και περιγραφικό επίθετο. Παράλληλα, οι διάλογοι είναι ρεαλιστικοί, με δόσεις λυρισμού που προσδίδουν ευχαρίστηση στην ανάγνωση. Οι ήρωές του είναι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι, που είτε αγάπησαν την θάλασσα είτε είδαν σε αυτή την μόνη διαφυγή τους από μια ζωή γεμάτη φτώχεια. Οι ιστορίες είναι γεμάτες χαρά, πόνο, αγωνία, ανθρώπινες σχέσεις, αγάπη αλλά και θάνατο.

Με δυσκόλεψε λίγο η χρήση ναυτικών όρων και λέξεων με τις οποίες δεν είμαι καθόλου γνώριμος. Δεν αναφέρομαι αποκλειστικά σε εξαρτήματα πλοίων και καραβιών αλλά και σε τοπικές ονομασίες ανέμων ή καιρικών φαινομένων. Προφανώς το νόημα δεν χάνεται, καθώς ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει από τα συμφραζόμενα, αλλά το φαινόμενο συνέβαινε αρκετά κατά τη διάρκεια του βιβλίου. Ιδανικά, να διαβάσετε μια έκδοση που περιέχει γλωσσάρι.

Μπόνους το επίμετρο του Κωστή Παλαμά, στο οποίο δυο άντρες συνομιλούν για τα λόγια της πλώρης. Ο ένας είναι υπέρμαχος του βιβλίου και ο άλλος ενάντιός του. Πολύ καλή ιδέα για να μεταμφιέσεις μια κριτική χρησιμοποιώντας λογοτεχνικό στυλ.

Θα ήθελα πολύ να το δω σε θεατρική παράσταση, καθώς το ύφος των ιστοριών μπορεί να μετατραπεί μέχρι και σε μονόλογο με την κατάλληλη σκηνοθεσία και προσαρμογή σεναρίου.

[Sea Wolf · Rating 4 out of 5]

Πιστεύω πως είναι απ'τις καλύτερες συλλογές διηγημάτων στην ελληνική πεζογραφία,με όλες σχεδόν τις ιστορίες να έχουν το δικό τους νόημα,να έχουν κάτι να πούν.Η φαντασία έχει τον πρώτο λόγο σε όλα του τα διηγήματα,αυτό που σε κερδίζει όμως είναι το συντακτικό κομμάτι της γραφής του και το πλούσιο λεξιλόγιο.

[Georgia · Rating 2 out of 5]

Δυστυχώς δε με ενθουσίασε η γραφή του Καρκαβίτσα. Ίσως να φταίει το βιβλίο που επέλεξα. Ενώ υπήρχαν πολλά παραδείγματα λυρικής γλώσσας, όμορφες και έντονες εικόνες, βαρέθηκα πολύ γρήγορα, επειδή το θέμα όλων των διηγημάτων ήταν παρόμοιο. Παρ'όλα αυτά, αναγνωρίζω την αξία του ως συγγραφέα. Ούτως ή άλλως, τείνω να μην προτιμώ τους Έλληνες συγγραφείς της εποχής του.

[Nektarios kouloumpos · Rating 4 out of 5]

Μια συλλογή διηγημάτων που αφορούν ιστορίες ναυτικών. Κύριο χαρακτηριστικό τους η αγάπη για τη θάλασσα και δύναμη αυτής να καταστρέφει τους ναυτικούς και τα όνειρα τους.
Ξεχώρισα τρεις ιστορίες. Τους σφουγγαράδες, τον κάτω κόσμο και τον Γέρακα. Πολύ δυνατά και τα τρια.
Κυρίως όμως λάτρεψα την φρά��η: η κόλαση είναι ένας ξερότοπος, τρισχειρότερος και από τη Σαντορίνη! Θεός!

Καλή ανάγνωση!

[Γιάννης Πιταροκοίλης · Rating 4 out of 5]

Τι να πει κανείς για τον λογοτεχνικό πλούτο της γλώσσας του Καρκαβίτσα. Αυτή τη φορά, μεταφέρει το χώρο δράσης και αφήγησής του, στη θάλασσα. Η γλώσσα του έρχεται να συναντήσει αυτήν του Καββαδία και το δραματολογικό του στοιχείο υψώνεται σε μεγάλα συγκινητικά ύψη. Μια σειρά διηγημάτων, που καθηλώνουν, συγκινούν και μας φέρνουν στο φως μια άλλη εποχή και τη σχέση ανθρώπου-θάλασσας.

[LeonidasDip · Rating 3 out of 5]

Δυστυχώς (ή ευτυχώς) οι ιστορίες φαίνονται να είναι ταξινομημένες κατά ποιότητα, μάλλον ασυνείδητα. Άπαξ και πιάσεις την φόρμουλα αυτή που κρέμεται στις παρυφές του μαγικού ρεαλισμού, σου είναι τόσο οικείο που καταντά προβλέψιμο και βαρετό.

Η γραφή όμως είναι τέτοια που σε σημεία εκτοξεύεσαι σε άλλους κόσμους, θαλασσινού.

[Apostolos · Rating 3 out of 5]

Μια συλλογή από μικρές ιστορίες που έχουν ως θέμα την θάλασσα, και την ζωή βγάζοντας το ψωμί σου από την θάλασσα. Αν και η γλώσσα είναι εντυπωσιακή και όμορφη, που μου θύμησε τις λέξεις και τις εκφράσεις που χρησιμοποιούσε η γενιά της γιαγιάς μου, αρκετές από τις ιστορίες δεν με τράβαγαν.

[John P · Rating 4 out of 5]

Το βιβλίο δεν κάνει για αυτούς που έχουν κατάθλιψη γιατί το 90% των ιστοριών τελειώνουν με θάνατο. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε η ιστορία του Μανωλιού. Εντύπωση μου έκαναν οι ιστορίες των δύο αδερφών σφουγγαράδων, του νεαρού πρίγκηπα, η πρώτη και η τελευταία ιστορία.

[Dimitris · Rating 4 out of 5]

Σαν να σου διηγείται ένας γέρος θαλασσόλυκος παλιές ναυτικές ιστορίες