What do you think?
Rate this book
C'est lundi aujourd'hui
Julia Trow, 30 ans, est une jeune femme solitaire, qui gagne sa vie faisant le ménage chez les autres. Des événements dans sa vie lui apportent des déceptions : sa relation avec Kamiel, un homme bien plus âgé qu'elle, la publication d'un roman autobiographique, son amitié fusionnelle pour Marlène. Julia s'enferme dans un mutisme que seul interrompt ses rencontres avec ses clients. Premier roman.
- GenresFictionContemporaryRoman
335 pages, Paperback
Published January 3, 2019
3 people are currently reading
81 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 11 of 11 reviews
August 26, 2017
"Nu ik zoveel van Wolkers lees kom ik erachter dat zijn boeken een greep zijn uit, hoe stom dit ook klinkt, de werkelijkheid. Geen begin, geen plot, geen einde. Het gaat zoals dagen iedere dag opnieuw beginnen. Daar is niets uitgedachts aan. De personages zullen na het boek verder leven zoals Wolkers het in zijn verhalen laat zien. Maar hebben voor het verhaal begon al een heel leven gehad. Het midden als begin en als eind, als vicieuze cirkel."
Heeft het boek zichzelf daar toch even mooi samengevat.
Heeft het boek zichzelf daar toch even mooi samengevat.
April 2, 2019
Un drôle de bouquin. Il n’y a vraiment ni début ni fin, Julia va mal, les gens chez qui elle fait le ménage sont souvent odieux. (Ça me conforte vraiment dans mon malaise face à ce type de service)
Le style est froid mais captivant, l’atmosphère est glauque, Julia va mal et elle semble vraiment s’en contenter. Tout est malsain dans ce roman, et c’est presque avec une curiosité morbide que j’ai continué à lire, maintenant je serais bien incapable de dire ce qui m’a autant plu, si ce n’est que je reste marquée comme au fer rouge. Julia va mal, et ça fait se poser des questions.
Le style est froid mais captivant, l’atmosphère est glauque, Julia va mal et elle semble vraiment s’en contenter. Tout est malsain dans ce roman, et c’est presque avec une curiosité morbide que j’ai continué à lire, maintenant je serais bien incapable de dire ce qui m’a autant plu, si ce n’est que je reste marquée comme au fer rouge. Julia va mal, et ça fait se poser des questions.
February 17, 2018
Sytske van Koeveringe kan mooi schrijven, maar echt vlot leest het boek niet. Sterker nog: ‘Het is maandag vandaag’ leest tergend traag, alsof je een boek van 1000 pagina’s door moet worstelen. Hoewel de tekst mooi is en veel verwijzingen bevat naar werk van Wolkers, is de stijl bij vlagen ook sober een eentonig en dat maakt voornamelijk het middenstuk traag.
Lees verder op mijn blog :)
Lees verder op mijn blog :)
September 5, 2017
Ik lees graag over mensen die het lastig hebben en die door de maatschappij getypeerd zouden worden als 'mislukt'. Arnon Grunberg schrijft er vaak over. Dit boek is hier volgens mij ook een voorbeeld van.
Julia is bijna 30 en afgestudeerd. Omdat ze geen vaste baan kan vinden werkt ze als schoonmaakster. Niet in de thuiszorg, maar bij mensen die rijk zijn. Per schoonmaakadres volgen we de avonturen van Julia en haar klanten. Het resulteert in korte hoofdstukken in chronologische volgorde.
Als lezer voel je dat Julia verder afzakt. Waar ze eerst haar middagen nog vult met activiteiten, vult ze deze nu met alcohol. Het contact met haar ouders verwatert. Vriendinnen heeft ze niet meer. Huisgenoten mijden haar. Julia gaat medicijnen slikken en begint haar dag en nachtritme door elkaar te halen.
Van Koeveringe heeft een vlotte schrijfstijl mede door de korte hoofdstukken en idem zinnen. Het verhaal lees je snel uit. Het personage van Julia blijft echter wat oppervlakkig. Ik kom er als lezer niet achter waarom ze bepaalde keuzes maakt en dat vind ik jammer. Het boek heeft ook niet een duidelijk einde, het blijft een beetje hangen.
Al met al een vermakelijk boek voor de pessimist onder ons.
Julia is bijna 30 en afgestudeerd. Omdat ze geen vaste baan kan vinden werkt ze als schoonmaakster. Niet in de thuiszorg, maar bij mensen die rijk zijn. Per schoonmaakadres volgen we de avonturen van Julia en haar klanten. Het resulteert in korte hoofdstukken in chronologische volgorde.
Als lezer voel je dat Julia verder afzakt. Waar ze eerst haar middagen nog vult met activiteiten, vult ze deze nu met alcohol. Het contact met haar ouders verwatert. Vriendinnen heeft ze niet meer. Huisgenoten mijden haar. Julia gaat medicijnen slikken en begint haar dag en nachtritme door elkaar te halen.
Van Koeveringe heeft een vlotte schrijfstijl mede door de korte hoofdstukken en idem zinnen. Het verhaal lees je snel uit. Het personage van Julia blijft echter wat oppervlakkig. Ik kom er als lezer niet achter waarom ze bepaalde keuzes maakt en dat vind ik jammer. Het boek heeft ook niet een duidelijk einde, het blijft een beetje hangen.
Al met al een vermakelijk boek voor de pessimist onder ons.
May 6, 2018
Met lichte twijfel tussen vier en vijf sterren kies ik toch voor vijf. Dit is precies wat ik graag lees! Knappe observaties over communiceren, het leven van een ander en een personage in verval. En dat ze jong en vrouw en niet onaantrekkelijk is maakt het net zo goed. Wortel, Gerritsen en Geurts krijgen hiermee hun navolging! De enige kritiek die ik "hebben zal" is taalgewijs (en u ziet, ik hou van Hollandse schrijfsters). Ik ergerde me aan het omkeren van zou, zal, wil, kon en het werkwoord. Geen idee hoe dat heet, maar het haalde me er telkens uit. "Gister" en "typ" zijn ook zo'n woorden. Desondanks: vijf. Dit is wat ik lezen wil!
June 16, 2017
Met dank aan uitgeverij De Bezige Bij voor dit recensie-exemplaar.
Deze recensie verscheen eerder op Bevlogen letteren.
Mensen zien alleen zichzelf.
Sytske van Koeveringe (1988) is schrijfster en is in 2014 afgestudeerd aan de Gerrit Rietveld Academie in de richting beeld en taal. Het beeldende aspect van deze studie heeft geen bewuste invloed gehad op haar schrijven, zegt Van Koeveringe in een interview. Wat ze wel tijdens deze studie heeft meegekregen, is de manier van werken. Voor Van Koeveringe is een tekst niet zomaar klaar: ‘Als ik denk dat het af is, dan moet ik juist doorgaan tot ik helemaal uitgeput ben, alleen nog maar kan huilen en twee weken moet bijslapen. Ik vind het belangrijk dat je reageert op jezelf, op je eigen werk, zonder een ander te pleasen. Dat het gaat om je eigen verwondering, verbazing of juist frustratie en meer van dat soort moeilijke termen.’ In haar debuutroman Vandaag is het maandag filosofeert Van Koeveringe over de invloed van de ander. Haar hoofdpersonage Julia heeft moeite om in zichzelf te geloven en contact met de ander te leggen.
‘Over veel wordt stiekem gedaan: geld, inkomen, leeftijd, het gewicht van vrouwen. Eigenlijk over alles wat met cijfers te maken heeft. Maar verdriet wordt vaak in grote lijnen de wereld in geslingerd’.
Julia’s leven bestaat elke dag uit een ritme. Ze maakt schoon in andermans huizen, gaat daarna vaak direct naar huis en bezoekt op vaste dagen het café. Ze gaat liever niet om met haar ouders, die hoge verwachtingen van haar hebben, en haar vriendin heeft haar in de steek gelaten. Daarnaast lijdt ze aan slapeloosheid, hoofdpijn en eetbuien. Julia is eigenlijk een einzelgänger, maar wat doe je als je er helemaal alleen voor staat? Dan zijn gewoontes het enige waaraan iemand houvast kan hebben. Het is maandag vandaag gaat over een jonge vrouw die schoonmaken als een vlucht uit haar deprimerende leven ziet. Het schoonmaken levert namelijk direct resultaat en is een terugkerende activiteit die Julia doet vergeten dat haar vriendin haar heeft verlaten, haar relatie op een vervelende manier is beëindigd, haar vader met haar contact probeert te zoeken en dat haar debuutroman niet meer dan een flop was.
Maar Julia’s echte probleem is eigenlijk iets anders. De lezer heeft al snel door dat ze moeite heeft met de verwachtingen van de ander en die van haarzelf. Deze verwachtingen maken haar uitgeput en een burn-out ligt al op de hoek. En wat moet je dan? Laat je je leven overheersen door deze sterke emoties of ga je ertegen vechten? Julia staat symbool voor de mensen die weinig wilskracht hebben om tegen een burn-out te vechten, simpelweg omdat het niet lukt. Julia probeert wel haar eigen weg te vinden, met het gemis van anderen, maar de verstikkende emoties houden haar tegen om echte veranderingen te realiseren.
‘Ik ben er, zoals ieder ander. Maar kennelijk is dat niet genoeg.’
Van Koeveringe heeft in haar roman treffend over de hedendaagse eenzaamheid geschreven door de ogen van een jonge vrouw die door haar burn-out wordt opgeslokt. Ze verwoord op een bijzondere manier het gevecht tussen de individuele behoeftes en de verwachting dat je met anderen moet omgaan. De sleur van haar alledaagse bestaan en de moeizame interacties tussen Julia en andere personages, tonen dat ze de controle over haar leven steeds verder verliest. Op de juiste momenten weet Van Koeveringe de spanning van het verhaal te verhogen, bijvoorbeeld wanneer Julia naast haar eigen gewoontes ook het doen en laten van haar cliënten overneemt. Het is Julia’s manier om van de eenzaamheid af te komen, maar hiermee vergeet ze vooral haar eigen problemen en verandert ze in een ander mens. Van Koeveringe vervaagt hiermee de grens tussen Julia’s verbeelding en de realiteit en we worden op verschillende momenten door de schrijfster bijna op het verkeerde been gezet.
‘Ze heeft gelijk, waarom aan werk hangen als je zoveel kunt zonder echt iets te kunnen? (..) Hoeveel jongelui verslappen niet doordat ze in hun jeugd zoveel mogelijkheden hebben, zoveel kunnen doen. Het gevolg is dat ze meestal niets doen’.
Het is niet nieuw dat auteurs vandaag de dag over de sleur van het alledaagse leven schrijven. Er bestaan ook al veel boeken over de gevolgen van een burn-out, depressiviteit of eenzaamheid. Van Koeveringe heeft echter op haar eigen manier de belevingswereld van haar personage Julia beschreven. Ze houdt de lezer bij zich door op bepaalde momenten meer informatie over het verleden van Julia te geven. Deze informatie komen niet alleen uit Julia’s herinneringen, maar regelmatig wordt het verhaal onderbroken door oude e-mails van een vriendin of door een telefoongesprek met haar moeder. Beetje bij beetje wordt het raadsel van Julia dus opgelost, maar Van Koeveringe is een creatieve schrijfster die de lezer tot het einde van haar roman zal verbazen. Daarnaast is de speelse schrijfstijl van Koeveringe een groot pluspunt van de roman en de reden dat de roman tot het einde boeiend blijft. Let vooral op de geleidelijke vervaging van de grens tussen Julia’s eigen wereld en de wereld van haar cliënten. De lezer verliest daardoor steeds verder de oude Julia die langzaamaan wordt vervangen door een nieuwe Julia. Misschien wordt Julia’s wens om te verdwijnen en iemand anders te worden dan toch in vervulling gebracht.
Het is maandag vandaag van Sytske van Koeveringe is dus een bijzonder debuut over de grens tussen verbeelding en realiteit, over ingewikkelde emoties die gepaard gaan met een burn-out en over de ‘verloren’ generatie die wel wil veranderen, maar het niet kan.
Deze recensie verscheen eerder op Bevlogen letteren.
Mensen zien alleen zichzelf.
Sytske van Koeveringe (1988) is schrijfster en is in 2014 afgestudeerd aan de Gerrit Rietveld Academie in de richting beeld en taal. Het beeldende aspect van deze studie heeft geen bewuste invloed gehad op haar schrijven, zegt Van Koeveringe in een interview. Wat ze wel tijdens deze studie heeft meegekregen, is de manier van werken. Voor Van Koeveringe is een tekst niet zomaar klaar: ‘Als ik denk dat het af is, dan moet ik juist doorgaan tot ik helemaal uitgeput ben, alleen nog maar kan huilen en twee weken moet bijslapen. Ik vind het belangrijk dat je reageert op jezelf, op je eigen werk, zonder een ander te pleasen. Dat het gaat om je eigen verwondering, verbazing of juist frustratie en meer van dat soort moeilijke termen.’ In haar debuutroman Vandaag is het maandag filosofeert Van Koeveringe over de invloed van de ander. Haar hoofdpersonage Julia heeft moeite om in zichzelf te geloven en contact met de ander te leggen.
‘Over veel wordt stiekem gedaan: geld, inkomen, leeftijd, het gewicht van vrouwen. Eigenlijk over alles wat met cijfers te maken heeft. Maar verdriet wordt vaak in grote lijnen de wereld in geslingerd’.
Julia’s leven bestaat elke dag uit een ritme. Ze maakt schoon in andermans huizen, gaat daarna vaak direct naar huis en bezoekt op vaste dagen het café. Ze gaat liever niet om met haar ouders, die hoge verwachtingen van haar hebben, en haar vriendin heeft haar in de steek gelaten. Daarnaast lijdt ze aan slapeloosheid, hoofdpijn en eetbuien. Julia is eigenlijk een einzelgänger, maar wat doe je als je er helemaal alleen voor staat? Dan zijn gewoontes het enige waaraan iemand houvast kan hebben. Het is maandag vandaag gaat over een jonge vrouw die schoonmaken als een vlucht uit haar deprimerende leven ziet. Het schoonmaken levert namelijk direct resultaat en is een terugkerende activiteit die Julia doet vergeten dat haar vriendin haar heeft verlaten, haar relatie op een vervelende manier is beëindigd, haar vader met haar contact probeert te zoeken en dat haar debuutroman niet meer dan een flop was.
Maar Julia’s echte probleem is eigenlijk iets anders. De lezer heeft al snel door dat ze moeite heeft met de verwachtingen van de ander en die van haarzelf. Deze verwachtingen maken haar uitgeput en een burn-out ligt al op de hoek. En wat moet je dan? Laat je je leven overheersen door deze sterke emoties of ga je ertegen vechten? Julia staat symbool voor de mensen die weinig wilskracht hebben om tegen een burn-out te vechten, simpelweg omdat het niet lukt. Julia probeert wel haar eigen weg te vinden, met het gemis van anderen, maar de verstikkende emoties houden haar tegen om echte veranderingen te realiseren.
‘Ik ben er, zoals ieder ander. Maar kennelijk is dat niet genoeg.’
Van Koeveringe heeft in haar roman treffend over de hedendaagse eenzaamheid geschreven door de ogen van een jonge vrouw die door haar burn-out wordt opgeslokt. Ze verwoord op een bijzondere manier het gevecht tussen de individuele behoeftes en de verwachting dat je met anderen moet omgaan. De sleur van haar alledaagse bestaan en de moeizame interacties tussen Julia en andere personages, tonen dat ze de controle over haar leven steeds verder verliest. Op de juiste momenten weet Van Koeveringe de spanning van het verhaal te verhogen, bijvoorbeeld wanneer Julia naast haar eigen gewoontes ook het doen en laten van haar cliënten overneemt. Het is Julia’s manier om van de eenzaamheid af te komen, maar hiermee vergeet ze vooral haar eigen problemen en verandert ze in een ander mens. Van Koeveringe vervaagt hiermee de grens tussen Julia’s verbeelding en de realiteit en we worden op verschillende momenten door de schrijfster bijna op het verkeerde been gezet.
‘Ze heeft gelijk, waarom aan werk hangen als je zoveel kunt zonder echt iets te kunnen? (..) Hoeveel jongelui verslappen niet doordat ze in hun jeugd zoveel mogelijkheden hebben, zoveel kunnen doen. Het gevolg is dat ze meestal niets doen’.
Het is niet nieuw dat auteurs vandaag de dag over de sleur van het alledaagse leven schrijven. Er bestaan ook al veel boeken over de gevolgen van een burn-out, depressiviteit of eenzaamheid. Van Koeveringe heeft echter op haar eigen manier de belevingswereld van haar personage Julia beschreven. Ze houdt de lezer bij zich door op bepaalde momenten meer informatie over het verleden van Julia te geven. Deze informatie komen niet alleen uit Julia’s herinneringen, maar regelmatig wordt het verhaal onderbroken door oude e-mails van een vriendin of door een telefoongesprek met haar moeder. Beetje bij beetje wordt het raadsel van Julia dus opgelost, maar Van Koeveringe is een creatieve schrijfster die de lezer tot het einde van haar roman zal verbazen. Daarnaast is de speelse schrijfstijl van Koeveringe een groot pluspunt van de roman en de reden dat de roman tot het einde boeiend blijft. Let vooral op de geleidelijke vervaging van de grens tussen Julia’s eigen wereld en de wereld van haar cliënten. De lezer verliest daardoor steeds verder de oude Julia die langzaamaan wordt vervangen door een nieuwe Julia. Misschien wordt Julia’s wens om te verdwijnen en iemand anders te worden dan toch in vervulling gebracht.
Het is maandag vandaag van Sytske van Koeveringe is dus een bijzonder debuut over de grens tussen verbeelding en realiteit, over ingewikkelde emoties die gepaard gaan met een burn-out en over de ‘verloren’ generatie die wel wil veranderen, maar het niet kan.
May 23, 2020
In diesem Buch geht es um Julia und sie putzt die Häuser anderer, dabei träumt sie irgendwie von etwas anderem und hält sich da auf, wo sie sich eigentlich nicht aufhalten soll. Sie verschläft und hat gefühlt jeden Tag einen anderen Arbeitgeber, da sie bei einer Cleaning Firma angestellt ist, weshalb hier der Bezug zu etwas fehlt.
Ich fand den Klappentext und die Thematik eigentlich interessant. Doch der Stil hat sich für mich nicht erschlossen, allgemein das Gesamtbild konnte bei mir nicht punkten. Ich habe Julia nicht wirklich einschätzen können und sie hat, meiner Meinung nach, zwar ihren Job gemacht und man konnte herauslesen, dass er sehr anstrengend ist, aber wie sie sich in den Wohnungen/ Häusern ihrer Arbeitgebern verhielt, hat ein nicht so gutes Licht auf Reinigungskräfte gebracht – dabei sind ja zum Glück nicht alle so. Ich dachte, das Buch zeigt uns eine neue Seite, ein anderes Berufsbild und bringt uns dieses etwas näher. Aber für mich ging es tatsächlich nach hinten los. Der Schreibstil, wie gesagt, war wirklich nicht gut. Nicht flüssig oder mitteilsam.
Ich fand den Klappentext und die Thematik eigentlich interessant. Doch der Stil hat sich für mich nicht erschlossen, allgemein das Gesamtbild konnte bei mir nicht punkten. Ich habe Julia nicht wirklich einschätzen können und sie hat, meiner Meinung nach, zwar ihren Job gemacht und man konnte herauslesen, dass er sehr anstrengend ist, aber wie sie sich in den Wohnungen/ Häusern ihrer Arbeitgebern verhielt, hat ein nicht so gutes Licht auf Reinigungskräfte gebracht – dabei sind ja zum Glück nicht alle so. Ich dachte, das Buch zeigt uns eine neue Seite, ein anderes Berufsbild und bringt uns dieses etwas näher. Aber für mich ging es tatsächlich nach hinten los. Der Schreibstil, wie gesagt, war wirklich nicht gut. Nicht flüssig oder mitteilsam.
June 12, 2022
I picked this up without having heard of this book, because the cover caught my attention. When I looked it up on Goodreads right after I started reading it, I was shocked by the negative reviews. Now that I finished the book, I still can’t understand the low ratings, even though I have to admit that it the protagonist and the story are really strange. This gave me strong ottessa moshfegh vibes, who I love. So, if you like her books, I think you will also like this one.
April 27, 2021
Die Idee der Geschichte von Sytske van Koeveringe ist eigentlich gar nicht so schlecht. Eine Putzfrau, die sich in das Leben ihrer Auftraggeber hinein träumt. Nur leider ist der Schreibstil so gar nichts für mich. Ich musste mich quälen, 4x neu beginnen, weil die Lust auf diese Geschichte einfach nicht aufkommen wollte. Es war langweilig, mühsam und uninspirierend. Vielleicht mochte ich auch einfach den Schreibstil nicht wirklich. Leider in meinen Augen das schlechteste Buch, das ich jemals gelesen haben. Für mich war das kein Genuss. Die Sprache sehr trocken, die Sätze wirr und teilweise nicht zusammenhängend. Auch für die Protagonistin Julia ist keine Sympathie aufgekommen, sie war einfach nur anstrengend. Leider wirklich nicht zu empfehlen. Sorry!
August 21, 2018
Het is maandag vandaag is het debuut van Sytske Van Koeveringe. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Julia, een dertiger die een literair debuut over haar relatie met haar ex heeft geschreven. Het debuut is geflopt en ze is nu aan het werk als poetsvrouw. Uit de korte inhoud maakte ik op dat ze vanuit deze positie een inkijk zou geven in het leven van de mensen bij wie ze aan de slag gaat. Het leek een interessant opzet, maar de uitwerking ervan is langdradig en wist me uiteindelijk totaal niet te boeien.
In korte hoofdstukken gaat Julia van huis tot huis en beschrijft ze de mensen en de manier waarop ze wonen. Deze stukjes worden afgewisseld met bedenkingen over haar eigen leven, en de manier waarop ze samenwoont met een aantal studenten met wie ze niets heeft. Die laatste gedachten komen vooral ’s avonds wanneer ze in bed ligt, maar onmogelijk de slaap kan vatten. Ze schrijft eindeloos veel onverstuurde e-mails naar een vriendin die ze uit het oog verloren heeft, maar waar ze duidelijk nog een band mee heeft.
Het boek begint met de eerste ontmoetingen van Julia met haar klanten. De eerste twintig pagina’s vond ik interessant en vernieuwend, maar na verloop van tijd ging de onsamenhangende opbouw vervelen. Er zit te weinig evolutie in de manier waarop Julia naar haar omgeving kijkt, alles is even vlak en negatief. De hoofdstukken zijn erg kort en vertonen slechts hier en daar een verband, wat zorgt voor een wankelend ritme. Er wordt wel wat mysterie gecreëerd rond haar vader en vriendin, maar opnieuw wordt daar te weinig actief mee aan de slag gegaan.
Ik las door tot ongeveer pagina 80, maar ben dan afgehaakt. Las iemand van jullie het boek wel uit? Heb ik iets gemist door niet verder te lezen?
In korte hoofdstukken gaat Julia van huis tot huis en beschrijft ze de mensen en de manier waarop ze wonen. Deze stukjes worden afgewisseld met bedenkingen over haar eigen leven, en de manier waarop ze samenwoont met een aantal studenten met wie ze niets heeft. Die laatste gedachten komen vooral ’s avonds wanneer ze in bed ligt, maar onmogelijk de slaap kan vatten. Ze schrijft eindeloos veel onverstuurde e-mails naar een vriendin die ze uit het oog verloren heeft, maar waar ze duidelijk nog een band mee heeft.
Het boek begint met de eerste ontmoetingen van Julia met haar klanten. De eerste twintig pagina’s vond ik interessant en vernieuwend, maar na verloop van tijd ging de onsamenhangende opbouw vervelen. Er zit te weinig evolutie in de manier waarop Julia naar haar omgeving kijkt, alles is even vlak en negatief. De hoofdstukken zijn erg kort en vertonen slechts hier en daar een verband, wat zorgt voor een wankelend ritme. Er wordt wel wat mysterie gecreëerd rond haar vader en vriendin, maar opnieuw wordt daar te weinig actief mee aan de slag gegaan.
Ik las door tot ongeveer pagina 80, maar ben dan afgehaakt. Las iemand van jullie het boek wel uit? Heb ik iets gemist door niet verder te lezen?
Read
August 21, 2022Abandon p70. Pas mon style 😕
Displaying 1 - 11 of 11 reviews