Bread and Wine. Trans. by Gwenda David and Eric Mosbacher

The Abruzzo Trilogy #2

by Ignazio Silone

One of the 20th century's essential novels depicting Fascism's rise in Italy.
Set and written in Fascist Italy, this book exposes that regime's use of brute force for the body and lies for the mind. Through the story of the once-exiled Pietro Spina, Italy comes alive with priests and peasants, students and revolutionaries, all on the brink of war.

Genres: Fiction, Classics, Italy, Italian Literature, Novels, Historical Fiction, Literature

328 pages, Paperback

First published January 1, 1937

About the author

Figlio di una tessitrice e di un piccolo proprietario terriero, perde assai presto il padre e la madre, nel terremoto che nel gennaio del ‘15 distrugge gran parte della Marsica. Interrotti gli studi liceali, si dà alla politica quale socialista attivo e prende parte alle lotte contro la guerra e al movimento operaio rivoluzionario; nel 1921 partecipa a Livorno alla fondazione del Partito Comunista (che rappresenta a Mosca, con Togliatti, nel Komintern), ma se ne stacca nel 1930, in disaccordo con le purghe staliniane. Antifascista, resta in esilio in Svizzera dal 1930 al 1945, anni durante i quali matura la sua vocazione di scrittore. Pubblicato in traduzione tedesca a Zurigo nel 1933, “Fontamara” è il suo romanzo d’esordio, che lo impone all’ attenzione generale: oltre ad essere una straordinaria analisi della cultura centro-meridionale, “un documento su una civiltà ormai definitivamente morta” (Fofi), è pure con ogni probabilità il più bel libro sui contadini italiani che sia mai stato scritto. Il successivo “Pane e vino” del ‘36 riprende, in una chiave più sentimentale, meno ironica, i temi del fortunato predecessore, laddove “Il seme sotto la neve” (1942) sembra stazionare tra manierismo e ritualità. Frattanto, nel periodo 1932-'34 egli è redattore del mensile in lingua tedesca, edito a Zurigo, «Information», cui collaborano artisti ed intellettuali del calibro di Thomas Mann, Bertolt Brecht, Robert Musil. Fiorente, pure, la sua attività saggistico-culturale, che annovera il saggio “Il fascismo, le sue origini e il suo sviluppo” (1934) ed il trattato di filosofia politica “La scuola dei dittatori” (1938). Nel 1944, rientrato in Italia, si stabilisce a Roma, ove aderisce al Partito Socialista Italiano di Unità Proletaria. La sua produzione letteraria continua con il lavoro teatrale “Ed egli si nascose” (1944) e con i romanzi “Una manciata di more” (1952), “Il segreto di Luca” (1956), “La volpe e le camelie” (1960): meno originali dei precedenti, più legati ad un modello di letteratura tardo-ottocentesca, esprimono una sorta di conversione del nostro, che approda qui ai lidi di un socialismo ibridato col cristianesimo. Di grandissimo interesse, invece, “Uscita di sicurezza” (1965), raccolta di saggi politici in cui egli racconta il doloroso travaglio che lo condusse infine a distaccarsi dall’ ideologia comunista, e “L’avventura di un povero cristiano” (1968), sua ultima fatica apparsa in vita, un intrigante romanzo - saggio incentrato sulla figura di papa Celestino V, in seguito trasformato in testo teatrale. Ebbe a dire di lui Albert Camus: "Guardate Silone. Egli è radicalmente legato alla sua terra, eppure è talmente europeo".

Reviews

[Jim Fonseca · Rating 4 out of 5]

I think this book sets a personal record for me: I finally read it after it had been on my TBR shelf for more than 40 years!

This is a novel of the Italian resistance to fascism set in Italy in the mid-1930’s. A revolutionary hunted by the authorities (as was the author) has returned to the country disguised as a priest. The real political action is in Rome but, emaciated and sickly (probably from tuberculosis), the rebel is hiding out in the countryside – still a land of poor peasants, donkeys and ox-carts. The area is the Abruzzi, a hilly region in central Italy due east of Rome but considered culturally part of southern Italy. As part of his disguise he coats his face in iodine to create wrinkles to look older.



He avoids priestly duties despite demands for him to hear confessions and preside over baptisms. When he is coerced into some priestly action, he has good luck. He makes a life-long friend of a young woman on her death bed (from an illegal abortion) to whom he administers last rites; but she survives. He has an eye for the women including a married peasant and a wealthy lady. He makes a poor priest. If you irritate him his spiritual advice to you might be “Go to hell.”

We learn a lot about the peasants, their poverty, politics and religion.

“…the poor people whose capacity for suffering and resignation was truly without limit. They were used to living in isolation, ignorance, diffidence and the sterile hatred of one family for another.” Their lives are so hard that many have been disfigured and you can tell what kind of work they do by their disfigurement: stooped from mines, lame from heavy labor, bow-legged from harvesting on hillsides or ‘wall-eyed’ (abnormally white eyes) from years of work with furnaces.



On religion:

The church is for the government and the wealthy, not the people. A wealthy woman says: “Social inequalities were created by God and we must humbly respect them.” Some peasants accept this perspective and our rebel despairs at the peasants’ lack of political capacity. “Politics is a luxury reserved for the well-fed.” There’s a lot of talk of inequities and inefficiencies in the land system that serves to keep the poor peasants poor, and the rich landowners rich. There’s sarcasm about the economic system: “Finally, to make his fortune, he contracted some important debts and declare himself bankrupt.”

One character says: “I think religion does for women what salt does for pork. It keeps up the freshness and savor.” Religion is mixed with superstition. The people particularly fear earthquakes. The priest’s landlady is desperate to have him stay at her house as a talisman against another earthquake. People remember the tremendous earthquake twenty years before (in 1915) in the Abruzzi region that killed 35,000 people.



When he arrives in a small village, the local witch/herbalist fears him as ‘competition’ until she learns he’s not authorized to carry out his priestly duties. One old woman crawls up the church floor keeping her tongue to the ground, leaving a glistening trail like a snail.

But there are also some good priests. He visits an old priest, a retired teacher who gathers former pupils in his home. All were idealistic rebels as young boys and the priest encouraged such thinking. But now some are rebels and some are wealthy fascists and even spies for the government.

On politics:

Spoken by those in charge of preparing for a fascist rally: “We’ll have to have some policemen on the trucks, so that the people will know that they have to come spontaneously.”

The main character is disgusted by the Italian war against Ethiopia. Yet the war was supported by many peasants because the fascist government paid a stipend to soldiers’ mothers. They were so poor that some women prayed for the war to continue.

“The country seems to have been divided not into just two different political parties but two different humanities.” (Shades of the current political situation in the USA?)

The main character (as did the author) left the communist party because he felt it become as self-serving as the church and that it had come to represent ‘red fascism:’ “…has not the organization itself become the supreme value?”

There’s good writing: “She did this with a tiny little voice and a fearful smile which looked as if it had been prepared behind the door and held in place with some pins.”



The book reminds me a lot of Italo Calvino’s novel of the Italian resistance, The Path to the Spiders’ Nests. As Calvino did, the author gives a preface about how and why he revised the book in 1955 after it was originally written in 1937.

Photos from grandvoyageitaly.com
Sketch of the author by David Levine from The New York Review of Books at shop.nybooks.com

[sAmAnE · Rating 3 out of 5]

مومن هیچ‌گاه تنها نیست، برعکس کافر همیشه تنها است ولو روز خود را از بام تا شام در پر جنجال‌ترین کوی‌ها بگذراند. جانی که خدا را درک نکند تنها است، به مثابه برگ جدا شده از درخت است، برگی تنها که به زمین می‌افتد و خشک می‌شود و می‌پوسد. برعکس، جان به خدا بسته چون برگی است به درخت و به وسیله شیره حیاتی که او را تغذیه می‌کند به شاخه و تنه و ریشه و تمام زمین مربوط است.
به نظرم تو حوزه‌ی مبارزات انقلابی و سیاسی و مبارزه با خرافه‌پرستی در جوامع پایین دست کتاب خوبی بود.

[Vahid · Rating 4 out of 5]

به تازگیِ نان و به کهنگیِ شراب!
داستانِ انسان‌های شیفته عدالت و مسیحی که هر لحظه ظهور می‌کند.
مژده ای دل که مسیحا نفسی می‌آید
که ز انفاس خوشش بوی کسی می‌آید
انسانی که نه بتواند با پلشتی‌های فاشیسم و موسیلینی کنار بیاید و نه خفت مدد معاش! و سوپ دولتی! را فقط برای سیر شدن شکمش بپذیرد حتما سرنوشتی همچون مسیح خواهد داشت.
اندیشه‌ها، بی‌قراری‌ها و خوی عدالت‌جوی سیلونه از هر کلمه، جمله و هر بند کتاب فوران می‌کند.
پیترو اسپینا، دون‌بنه‌دتو و دوستانش جان خود را فدا می‌کنند تا مردم ایتالیای استبدادزده را به حرکت وادارند.
جایی که زر( بانک‌ها و سرمایه‌داران)، زور(نظام فاشیستی موسیلینی) و تزویر(کلیسا) با هم بر علیه دهقانان و فقرا همداستان می‌شوند.
جایی در کتاب جمله‌ای هست به این مضمون:
آن که ادعای خدایی می‌کند مثل روباه می‌آید! مثل شیر حکومت می‌کند!! و مثل سگ می‌میرد!!!
نان و شراب کتابیست که در هر منزلی حتما باید باشد و مدام خوانده شود ترجمه محمد قاضی بسیار عالی و زیبا بود.

[Peiman · Rating 4 out of 5]

قصه در زمان حکومت موسولینی در ایتالیا و از جایی شروع میشه که دو شاگرد قدیمی به خانه‌ی کشیش پیری که استادشون بوده میرن، کشیش پیری که به دلیل عدم حمایت از دولت و به بهانه‌های واهی خانه نشین شده. میان گفتگوهای این دو شاگرد و استاد، استاد از اوضاع و احوال شاگردان سابق خودش جویا میشه که هر کدوم به سرنوشتی دچار شدن، تا اینکه از بهترین و محبوبترین شاگرد خودش پیترو سپینا سراغ میگیره و متوجه میشه اون یک فرد سوسیالیست انقلابی شده و از کشور فرار کرده. اما در نهایت میفهمیم که سپینا به کشور برگشته و در جایی با هویت مبدل یک کشیش در جستجوی راهی برای مقابله با حکومته. داستان جالبی هست با دیالوگ‌های عمیق اما پر کشش نیست، شاید اگه به جای ۴۶۰ صفحه توی ۳۰۰ صفحه نوشته میشد نمره‌ی بیشتری بهش میدادم. کتاب در انتها تقریباً نیمه تمام رها میشه و احتمالاً بقیه‌ی ماجرا در آخرین کتاب از سه‌گانه‌ی سیلونه یعنی دانه‌ی زیر برف اومده. البته که اولین کتاب این سه‌گانه از نظر داستانی ربطی به این کتاب نداشت.ه

[Nastaran Najafi · Rating 4 out of 5]

این تیکه از کتاب براتون خیلی ملموس نیست؟

«تا وقتی که یک نهضت به نظام تبدیل نشده پویاست.آزادی خواه و گشاده رو است و همیشه برای شنیدن حقیقت گوش، حوصله و حتی لبخند دارد.نهضت اگر از خود انتقاد نکند( و این هم به دلیل آن است که در گرماگرم عمل نمی تواند خود را ببیند) انتقاد را می پذیرد.
اما به مجرد آنکه میخ های قدرت خود را کوبید و به مجرد اینکه تبدیل به یک نظام شد،تمامی آن ویژگی ها را از دست می دهد.در حصار دست نیافتنی تعصب خود مسلحانه می ایستد و پشت باروهای دگماتیسم خود سنگر می گیرد،آنگاه به صدای هر مخالفی، هرچند اتفاقی تیر شلیک میکند.»

[Dhanaraj Rajan · Rating 5 out of 5]

First Admission:

This book offers scope for multifaceted reviews and reflection.
- One can look at it as a normal novel where an interesting plot develops to an exciting climax.
- One can look at it as a novel with many character sketches.
- One can look at it as an anthropological novel that introduces local customs and beliefs of Abruzzi region of Italy.
- One can look at it as a political novel that expounds the difficulties suffered by Socialist movement under the Fascist regime of Mussolini.
- One can read it as a historical novel that portrays the situation of Fascist Italy under the dictatorial leadership of Mussolini.
- One can also look at it a spiritual novel that depicts the struggle of a real believer (read Christian) to be faithful to his vocation to Christianity.

An Outline of the Novel:

An exiled socialist comes back from exile to Italy to organize a revolution against the totalitarian government. To escape being found out, he assumes a new name and new identity. He changes his name from Pietro Spina to Paolo Spada; his identity from a lay person to a Catholic priest. He tries his best to infuse in the peasant community of Abbruzzi the fighting spirit, the spirit of revolution. But he is rebuffed by the attitude of peasants that borders on resignation to hard life and sufferings. Meanwhile, the socialist himself an inner struggle wherein he battles the doubts surrounding his own faith - the doctrine of Marx. Did he achieve in his aim of organizing a revolution? Or was he exposed to the government by any informer? The climax leads to it. Read it in the book.

Some Reflections:

I was very much struck by the criticism that Silone employed in the novel especially on the doctrine of Marx and thereby Socialism. Silone was himself a member of the Communist Party of Italy. Later he was disillusioned with the way it was practised and came out of the institution.

Silone's important criticism of Socialism in his own words:

"For a long time I was tormented by the question why all revolutions, all of them without exception, began as liberation movements and ended as tyrannies. Why has no revolution ever escaped that fate?"

His answer:

The liberation movement (revolution) is "a bureaucracy in embryo. You too aspire to totalitarian power in the name of different ideas, which simply means in the name of different words and on behalf of different interests. If you win, which is a misfortune that will probably happen to you, we subjects will merely exchange one tyranny for another."

Silone was writing this in the 1930s when totalitarian regimes were ruling their roost in Europe or were on the cusp of becoming one and in Russia it was the time of Stalin. No wonder that Silone's books struck a chord with the multitude.

How is the totalitarian regime or dictatorship be destroyed or overcome?

Silone writes: "The dictatorship is based on unanimity. It's sufficient for one person to say no and the spell is broken. Under every dictatorship, one man, one perfectly ordinary little man who goes on thinking with his own brain is a threat to public order. Tons of printed paper spread the slogans of the regime; thousands of loudspeakers, hundreds of thousands of posters and freely distributed leaflets, whole armies of speakers in all the squares and at all the crossroads, thousands of priests in the pulpit repeat these slogans ad nauseam, to the point of collective stupefaction. But it's sufficient for one little man, just one ordinary, little man to say no, and the whole of the formidable granite order is imperilled."

Silone also feared that such rise of dictators/totalitarian regimes will relativize moral values. Anything that is considered right by the government will be right and anything that is held by government as wrong will be wrong for everyone. The one who fails to conform to this teaching will be brutally punished. SIlone wanted God to exist and wanted to believe in Him at least for this sake - a valid foundation of moral values. If I am not mistaken in the recent times this was the belief held by the Nobel Laureate, Czesław Miłosz.

So, Silone was a paradox personified. He was both a Socialist and a Christian. It is interesting to note that Silone had claimed himself to be a 'Socialist without a party and a Christian without the church.'

To Silone, the true freedom always resided in man's ability to think for himself. Never conform to the majority. Think for yourself. For teaching me that lesson, dear Ignazio Silone, I am grateful.

[Banafsheh · Rating 3 out of 5]

ایدئولوژی و ایمان به ایدئولوژی با این دنیا چه‌ها که نکرده!!

همیشه با خودم فکر کردم اگه من توی سال‌های قبل جنگ جهانی اول در معرض تفکر سوسیالیست قرار می‌گرفتم، چه کار می‌کردم؟ صادقانه بخوام بگم بهش می‌پیوستم و قطعا با ایمان به این ایدئولوژی دست به عمل هم می‌زدم.

پترو سپینا هم یک رهبر جنبش سوسیالیستی در ایتالیا بوده، جنبشی که نهایتا منجر به یک دیکتاتوری شده !! ولی مگه قرار این بوده؟ سپینا برگشته به ایتالیا تا اونچه آرمان اصلی ایدئولوژی دلخواهش هست رو با یه انقلاب دیگه به واقعیت برسونه.

سیلونه، نویسنده کتاب، یه جورایی از خودش نوشته، از سرخوردگی‌هاش، از آرمان‌هاش، از یک جنگ دائمی با آموزه‌های مسیحی کودکی‌اش و کلیسا که نهایتا ازش یک سوسیالیست ساخته، سوسیالیستی که انهدام آرمان‌های ایدئولوژی محبوبش رو به چشم می‌بینه، ولی هنوز ایمان داره !! هنوز ایمان داره !! فک کنم اصل ماجرای دنیا همین ایمان باشه !!

کتاب اوایل خیلی کند و کسل‌کننده است. کم‌کم جون می‌گیره و اواخرش دیگه به اوج خودش می‌رسه. صفحه پایانی کتاب، جاییه که داستان در اوج نصفه رها می‌شه !! خب، این کتاب جلد بعدی هم داره، دانه زیر برف، که باید بخونی تا بفهمی عاقبت سپینا چی می‌شه.
خوندنش رو قطعا پیشنهاد می‌دم البته شاید با یه ترجمه‌ی دیگه😊

پ.ن: با اینکه من طرفدار دوآتیشه محمد قاضی هستم، باید اعلام کنم ترجمه‌ی این کتاب به قدری مشکلات واضحی داشت که من تعجب می‌کردم از بی‌دقتی مترجم و دلم می‌گرفت از بی‌توجهی ناشر که نکرده بده این کتاب رو یه ویراست کنن لااقل که این مشکلات کمتر بشه !! حیف و صد حیف !!

[Arman · Rating 2 out of 5]

امتیاز 2 و نیم ستاره.

حقیقتش به نظرم شاید بشود به این کتاب به عنوان شاهدی بر یک جامعه ی تحت سلطه ی فاشیسم نگاه کرد و یا حتی به عنوان نگاهی بازنگرانه به خط مشی مبارزان و روشنفکرانِ چپی، ما نمی توان آن را (حداقل با تعریفی که من از رمان و داستان دارم) چندان داستان دانست... یعنی داستان هست، اما داستانی که اصلا خوب نیست.

بزرگ ترین مشکل، ریتم کتاب است... توصیفات و توضیحاتی طولانی، شرح افکاری که جای شان بیشتر در مقالات یا یادداشت هاست تا در رمان؛ و همه ی کندی داستان، قرار است ناگهان در چهل پنجاه صفحه ی آخر جبران شود. شخصیت ها هم به نظرم چندان عمق پیدا نمی کنند، و بیشتر در حد تیپ باقی می مانند... و دهقانان و کوفون هایی که انگار دستگاه زیراکس سیلونه تکثیرشان کرده، به تعداد مورد نیاز

البته کاملا واقف هستم که سیلونه چرا در زمانه اش به نوشتن چنین کتابی دست می زند (و کاملا به او حق می دهم) و فکر کنم بفهمم که محمدقاضی در آن دوران چرا به سراغ چنین کتابی باید برود.
اما در هر حال فکر می کنم که زمانه ی این کتاب و خوانده شدنش، تمام شده است (اگرچه شاید فکر کنیم که دنیای کتاب مشابهت هایی با موقعیت الان ما هم داشته باشد).

[Rêbwar Kurd · Rating 4 out of 5]

اگر در سرزمینی زندگی می‌کنی که مردمانش از کودکی یاد گرفته‌اند "حقیقت" را فقط از دهان حاکمان بشنوند؛ جایی که آخوندها بر منبر می‌گویند اطاعت از "نائب بر حق امام زمان" واجب است و هر کس اعتراض کند دشمن خداست، خواندن نان و شراب تجربه ای تلخ و در عین حال جذاب است.

این تصویر فقط از ایران امروز نیست، بلکه ایتالیا در دوران موسولینی هم کم‌وبیش چنین بود؛ با این تفاوت که آن‌جا صلیب و پرچم کنار هم ایستاده بودند، و این‌جا عمامه و قرآن. هر دو یک هدف داشتند: خاموش کردن اندیشه.

رمان نان و شراب اینیاتسیو سیلونه، درست از دل چنین جهانی سر برمی‌آورد؛ جهانی که در آن حکومت با تکیه بر دروغ و دین، آزادی را به زنجیر می‌کشد و مردم را با شعار «ایمان» و «نظم» به سکوت وادار می‌کند. سیلونه در این کتاب چهره‌ی ایدئولوژی را می‌دَرَد و نشان می‌دهد چگونه می‌توان با نقاب مذهب، عقل را خفه کرد. او به ما می‌گوید: هر حکومتی که به نام خدا بر مردم حکومت کند، دیر یا زود به دجال بدل می‌شود.

قهرمان کتاب، «سپینا»، نمادی است از انسان درستکار و آگاه، که میان فاشیسم خشن و کلیسای فاسد، به دنبال راهی برای نجات انسان می‌گردد. او سوسیالیست است، اما نه از آن جنس متعصب و سنگ‌شده؛ انسانی است که از درون با خود می‌جنگد تا میان ایمان و آزادی، تعادلی بیابد. سپینا از دل سیاست بیرون آمده، اما روحش هنوز درگیر اخلاق است؛ همان تضاد درونی‌ای که در وجود هر روشنفکر صادق جریان دارد: چگونه می‌توان برای مردم جنگید، بی‌آن‌که شبیه دشمن شد؟

سیلونه در نان و شراب تنها از فاشیسم سخن نمی‌گوید؛ او فاشیسم را بهانه می‌کند تا نشان دهد مذهب چگونه به ابزار سیاست بدل می‌شود. کلیسای کتاب، نسخه‌ی ایتالیایی همان نهادی است که در ایران عمامه بر سر دارد؛ هر دو با وعده‌ی بهشت، انسان را در زمین به بردگی می‌کشند. واعظانِ سیلونه، درست شبیه مبلغان رسمی ما، نه برای خدا که برای حفظ موقعیت خود موعظه می‌کنند. در واقع، دین در این رمان دیگر یک اعتقاد نیست، بلکه یک کالاست؛ چیزی برای کنترل، ترساندن و خواباندن توده‌ها.

بااین‌حال، سیلونه در میان این تاریکی مطلق، جرقه‌ای از امید می‌گذارد: انسانِ ایثارگر. همان‌جا که می‌گوید «انسان جز آنچه می‌دهد، ندارد». سپینا، در دل این جهان پوسیده، هنوز می‌خواهد خوبی کند. این همان روحیه‌ای است که سیلونه از مسیح به عاریت می‌گیرد: ایمان نه در کلیسا، بلکه در فداکاری است. و همین‌جا است که کتاب به قلمرو فلسفه‌ی وجودی نزدیک می‌شود؛ جایی میان کامو و اورول، میان ایمان و پوچی.

طنز سیلونه، تیز و تلخ است. وقتی از جنگ سخن می‌گوید، لایه‌ای از طعنه زیر همه‌چیز می‌گذارد. او نمی‌خنداند، بلکه می‌سوزاند؛ مثل کسی که می‌خواهد واقعیت را با سوزن طنز در قلب آدم فرو کند. از زبان یکی از شخصیت‌ها می‌گوید جنگ همیشه برای منافع بیشتر است — و مگر دروغ می‌گوید؟ همین امروز هم هر جنگی با همان بهانه‌ها آغاز می‌شود: وطن، ایمان، شرف؛ اما پشتش فقط پول و قدرت است.

در فضای رمان، دهقانان و مردم فقیر زیر بار فقر و جهل له می‌شوند، درحالی‌که کشیشان و مقامات در آسایش زندگی می‌کنند. کلیسا، همان‌طور که سیلونه نشان می‌دهد، دست در دست حکومت دارد تا مردم را رام نگه دارد — درست مثل منبری‌های حکومتی در ایران که از عدالت علی می‌گویند، اما از ظلم امروز سکوت می‌کنند. در ایتالیا موسولینی پرچم را بالا می‌برد و کشیشان دعا می‌خوانند؛ در ایران، ولی‌فقیه فرمان می‌دهد و مداحان صلوات می‌فرستند. تفاوت در زبان است، نه در ماهیت.

سپینا در این میان، مثل یک پیامبر بی‌دین است؛ انسانی که ایمانش را از درون انسان می‌گیرد، نه از آسمان. او باور دارد که رستگاری نه در نماز است و نه در پرچم، بلکه در صداقت و شجاعت است. و این همان چیزی است که نظام‌های مذهبی از آن وحشت دارند. چون انسانِ صادق، تسلیم نمی‌شود.
نان و شراب فقط داستان یک مبارز یا روشنفکر نیست؛ روایت یک بیداری جمعی است. حکایت ملتی که باید بفهمد ایمانِ واقعی، نه در اطاعت، بلکه در عصیان است. سیلونه می‌خواهد بگوید: اگر ایمان، تو را به سکوت وادارد، آن ایمان نیست، فقط ترس است.

رمان در نهایت، یادآور تمام حکومت‌هایی که میان خدا و مردم دیوار کشیده‌اند؛ از رمِ موسولینی تا تهرانِ امروز. و شاید همین است علت ماندگاری‌اش: چون هنوز هم جهان پر است از کسانی که به نام دین، گناه می‌کنند، و از کسانی که در سکوت، نان و شراب حقیقت را میان گرسنگان تقسیم می‌کنند.

[shizuku · Rating 4 out of 5]

داستانی در مورد مبارزات انقلابی و سیاسی.داستان از جایی شروع میشه که دن بنه دتو ،استاد(کشیش) شاگردهای خودش رو به منزلش دعوت کرده و اونجا از زندگی هر کدوم از شاگردها با خبر میشه،که خیلی از شاگردها حتی دیگه باورهای مذهبی سابق رو ندارند و در اون بین با خبر میشه که شاگرد محبوبش سپینا تحت تعقیب قرار گرفته،ادامه داستان در مورد سپینا و فعالیت های سیاسی و انقلابی اون هست ،سپینا که تحت تعقیب هست توی یک روستا و در مقام یک کشیش با اسم دن پائولو مخفی میشه و از اونجا داستان شکل می گیره ،از همراهی و همراهی نکردن آدم ها با اون و اینکه باورهای دینی که در زمان گذشته داشته چقدر هنوز در وجودش پایداره،خب کتاب در مورد ایتالیا در زمان موسیلینی هست و مبارزه سیاسی و انقلابی سپینا بر علیه حکومت و کلیسا.در حین کتاب متوجه میشیم که چقدر کلیسا ذهن آدم های عادی جامعه رو مسموم کرده و زجر کشیدن رو به عنوان یک مزیت جلوه داده و حکومت هم‌به چپاول مردم و ظلم بر اون ها مشغوله به طوری که لباس هماهنگ افسرها برای مردم منزجرکننده هست، اینکه وضع زندگی مردم خیلی بده و سپینا وقتی میخواد شعارهاش رو بنویسه میبینه که دیواره��ی کلیسا بهترین و سالم ترین دیوارها برای نوشتن هستند .قسمت هایی از کتاب درون مایه زن ستیزانه داشت و حتی خیلی هم شدید بودش و من اینطوری بودم که نه دیگه واقعا نه،اما گفتگوهای سپینا با اون دختر(چندوقت از خوندنش گذشته و اسمش یادم نیست)و یادداشت کردن صحبت هاش نشون میده هرچقدر هم بخوای زن ها رو نادیده بگیری نمیشه و بودن یک زن قوی به داستانت قوت میده، پایان جلد یک رو خیلی دوست داشتم اون قدرت زنانه ♥️
قسمت هایی از کتاب که دوست داشتم:

.
ما در اجتماعی زندگی می کنیم که جایی برای آزادمردان نیست.تنها کشیشانی درامانند که مذهب را به خدمت حکومت و بانک بگمارند و هن��مندانی که هنر خود بفروشند و حکیمانی که با دانش خود سوداگری کنند،بقیه هر قدر هم معدود باشند ،به زندان می افتند،تبعید می شوند و تحت نظر قرار می گیرند مشروط بر اینکه مامور حاکم بنا بر مقتضیات سرشان را بی صدا زیر آب نکند.

.
یک مرد ،هرکه می خواهد باشد و هر قدر حقیر و ناچیز باشد.همین که با مغز خودش فکر کرد نظم عمومی را به خطر خواهد انداخت.خروارها کاغذ چاپ شده شعارهای رژیم حاکم را منتشر می کنند.هزارها بلندگو و صدها هزار اعلامیه و اوراق تبلیغاتی که مجانا توزیع می شود.گروه گروه ناطق و واعظ که در میدان ها خطابه می خوانند،هزاران کشیش که از فراز منبرها همان شعارها را تکرار می کنند به حدی که همه سرسام می گیرند.در این میان کافی است یک مرد حقیر ،یک موجود تنها و ضعیف بگوید نه!و به گوش نفر پهلودستی خود زمزمه کند که نه! یا شب هنگام روی دیوار بنویسد نه! تا نظم عمومی به خطر افتد.
.

دن پائولو می گوید: «شنیده ام در این کوه معدن هست ». و بونیفاتسیو جواب می دهد:«خدا نکند معدن باشد». دن پائولو نمی فهمد که چرا.چوپان توضیح می دهد: «مادام که کوه فقیر است از آن ما است اما همین که معلوم شد غنی است دولت آن را تصاحب خواهد کرد .
دولت یک دست دراز دارد و یک دست کوتاه .دست دراز به همه جا می رسد و برای گرفتن است،دست کوتاه برای دادن است ولی فقط به کسانی می رسد که خیلی نزدیک اند
.

دن بنه دتو که شاید ترجیح
«عزیزم ، تعجب کردن تو چه فایده ای دارد؟ شاید لازم نباشد منی که به کار سیاست علاقه ندارم به تو توضیح بدهم که لباس متحدالشکل تو برای بیچارگان و دهقانان فقیر (کافونها و چوپانان چه معنایی دارد. اگر اینها وقتی یک افسر ارتش را در یک جاده پرت و دورافتاده میبینند فقط اکتفا میکنند به اینکه خود را به کری و لالی بزنند تو باید خیلی هم ممنون باشی که از این بدتر نمیکنند روزی که گوش کرهای مصلحتی باز شود و زبان
لال های مصلحتی به سخن درآید آن روز آغاز لحظات بسی دردناکی خواهد بود که من آرزومندم تو را از آن نصیبی نباشد.»
.

میگوید: «شما را با چه چیز باید قیاس گرفت؟ نسل بدبخت شما راه چه چیز باید مانند کرد؟ شاید شما به بچه هایی میمانید که در یک میدان نشسته باشند و به بانگ بلند به رفقای خود بگویند ما نی لبک
زدیم و شما نرقصیدید ما نغمه های رثایی خواندیم و شما نگریستید آخر هیچ چیز بر مداری که به داده شما وعده بودند نگشته است.

[Mohammad.Bookworm · Rating 5 out of 5]

شاهکار به معنی واقعی کلمه
از سطر به سطرش لذت بردم
و کتابیه که با خوندنش فقط تاسف می‌خوره آدم، به حال خودمون، به حال وضعیتمون
و کتابیه که باید یاد گرفت ازش
باید نه گفت
نه گفت تا طلسم این دور باطلی که تاریخمون رو اسیر کرده باطل بشه
یه سری گزین گفته ازش میذارم که بخونین و بهش فکر کنین

دن پائولو می‌گوید:«شنیده‌ام در این کوه معدن هست.»
و بونیفاتسو جواب می‌دهد:«خدا نکند معدن باشد.»
دن پائولو نمی‌فهمد چرا. چوپان توضیح می‌دهد:«مادام که کوه فقیر است از آن ما است، اما همین که معلوم شد غنی است دولت آن را تصاحب خواهد کرد. دولت یک دست دراز دارد و یک دست کوتاه. دست دارز به همه جا می‌رسد و برای گرفتن است، دست کوتاه برای دادن است ولی فقط به کسانی می‌رسد که خیلی نزدیک‌اند.»




در کشور تبلیغات، یک مرد، هرکه می‌خواهد باشد و هرقدر حقیر و ناچیز باشد، همین که با مغز خودش فکر کرد نظم عمومی را به خطر خواهد انداخت. خروارها کاغذ چاپ شده شعارهای رژیم حاکم را منتشر می‌کنند، هزارها بلندگو و صدهاهزار اعلامیه و اوراق تبلیغاتی که مجانا توزیع می‌شوند، گروه گروه ناطق و واعظ که در همه میدان های عمومی و چهارراه ها خطابه می‌خوانند، هزاران کشیش که از فراز منبر همان شعارها را تکرار می‌کنند به حدی که همه ذله می‌شوند و همه سرسام می‌گیرند. در این میان کافی است ی مرد حقیر، یک موجود تنها و ضعیف بگوید نه! و به گوش نفر پهلودستی خود زمزمه کند که نه! و یا شب هنگام روی دیوار بنویسد نه! تا نظم عمومی به خطر بیفتد.

[Kebrit !!! · Rating 4 out of 5]

آزادی چیزی نیست که آن را به کسی هدیه کنند. می‌توان در یک کشور دیکتاتوری زندگی کرد و آزاد بود. فقط کافی‌ست تا علیه دیکتاتور مبارزه کرد. مردی که با مغز خودش فکر می‌کند آزاد است. مردی که بخاطر آنچه که بر حق می‌داند مبارزه می‌کند آزاد است. برعکس می‌توان در آزادترین کشورها زندگی کرد و با این وصف اگر آدم باطنا منفی‌باف و پست و بنده‌ی منش باشد آزاد نیست و با وجود فقدان هرگونه اجبار و زور باز هم برده است...

[M.L. Rio · Rating 5 out of 5]

I can't fully articulate why I found this book so captivating, but the guilt-ridden lapsed Italian Catholic and insufferable leftist intellectual at war in me are both obsessed with it for completely opposite but probably equally unhealthy reasons. Anyway.

In defiance of genre, Silone weaves a heavy tapestry from threads of fable, philosophy, morality play, and political subterfuge. A close, claustrophobic story lurking in the shadows of Mussolini's fascist Italy at the outbreak of the Second Italo-Ethiopian War, Bread and Wine follows the fervid, ailing revolutionary Pietro Spina into hiding after his ill-advised return from exile, his disguise as a provincial priest fraught with social and moral complications as he struggles by turns to educate and agitate the villagers who surround him. It's the high revolutionary drama of Hugo, the cold calculation of le Carré, and the deep ideological strife of Eco, all radically compressed into 270 pages. Maybe this is melodramatic or maybe it's fitting, but it feels like the literary equivalent of being abruptly knifed in the gut and having a few fleeting-yet-interminable hours to reconsider everything you thought you knew about life before you bleed to death.

[Behzad · Rating 3 out of 5]

«در اجتماعی چون اجتماع ما زندگی معنوی چیزی جز زندگی انقلابی نتواند بود!»

رمان دربارۀ جهانی است که سیاست و سیاست بازی به آن تحمیل شده است، درست مثل جهانی که امروز ما در آن زندگی میکنیم. تمام اشخاص و افراد رمان مجبور میشوند وارد بزنگاه های سیاسی ای بشوند و تصمیمهای سیاسی ای بگیرند که به هیچ وجه مربوط به روحیات و زندگی آنها نبوده است؛ و همین اجبار خیلی ها را به سمت حمایت از ظالم و فاشیست و موسولینی سوق میدهد، و خیلی ها را منزوی، زندانی یا فراری میکند. اصلی ترین نقطۀ قوت رمان برای این است که جهانی را که نمیشناسیم به ما میشناساند، و این جهان ناشناخته را در عین حال بسیار آشنا میابیم. اصلی ترین نقطۀ ضعف رمان این است که ریتم روایت حفظ نمیشود. به منظور اثبات برخی نگرشها، آدمهای فرعی زیاد وارد داستان میشوند و قصه های فرعی و گاهی نامربوط بیش از حد به روایت رمان راه میابند. این مسئله خواندن رمان را در برخی قسمتها کسل کننده میکند. اما در بعضی قسمتها (مثلاً حدود چهل صفحۀ پایانی رمان) و به خصوص پایان انتهایی کتاب، آنقدر قدرتمند و تکان دهنده هست که خواننده را کنجکاو دو کتاب دیگر از این سه گانه کند.

بریده هایی از کتاب:

«در کتاب تعلیمات دینی که از بچگی مرا به حفظ کردن آن وادار کرده اند چنین نوشته است: فرایض دینی به شرح ذیل است: به تشنگان آب دادن، به برهنگان جامه پوشاندن، از زائرین پذیرایی کردن، بیماران را تیمار کردن، و ننوشته اند بیمارانی را تیمار کردن که مثل تو فکر میکنند، بلکه نوشته اند بیماران را تیمار کردن، والسلام. البته راست که در آن ایام کلیسا با ملت بود نه با دولت.»
«آزادی چیزی نیست که آن را به کسی هدیه کنند. میتوان در یک کشور دیکتاتوری زندگی کرد و آزاد بود. فقط کافی است که علیه دیکتاتور مبارزه کرد. مردی که با مغز خودش فکر میکند، آزاد است. مردی که به خاطر آنچه برحق میداند مبارزه میکند آزاد است. برعکس، میتوان در آزادترین کشورهای روی زمین زندگی کرد و با این وصف اگر آدم باطناً منفی بافت و پست و بنده منش باشد آزاد نیست و با وجود فقدان هرنوع اجبار و زور باز برده است. آزادی را نباید از دیگران گدایی کرد بلکه باید با جنگ به چنگ آورد.»
«آیا ممکن است در زندگی سیاسی شرکت جست و خویشتن را در خدمت یک حزب گذاشت و درعین حال صادق و صمیمی باقی ماند؟ آیا حقیقت برای من تبدیل به حقیقت حزبی نشده است؟ آیا عدالت برای من عدالت حزبی نیست؟ آیا نفع حزب سرانجام بر هرگونه تمیز و تشخیص بین ارزشهای اخلاقی که بوسیلۀ خود من نیز تا حد تعصبات خُرده بورژوایی تنزل یافته حاکم نشده است؟»
«سرنوشت اختراع ضعیفان و کسانی است که تسلیم شده اند.»
«چرا تمام انقلابات بدون استثنا به صورت نهضت های آزادی بخش شروع شده ولی به استبداد انجامیده اند؟»
«چرا هم اکنون رژیمی را محکوم کنیم که هنوز بوجود نیامده است و ما میخواهیم آن را به الگوی انسان بیافرینیم؟»
«کسانی مبتلا به بیماری عصبی هستند که انقلاب در نظر ایشان یک نوع مستی یا یک نوع شور و هیجان غنایی است و معتقدند که "یک روز چون شیر زیستن به که صد روز چون گوسفند!" اما برای بینوایان انقلاب چیز دیگری است: آزاد شدن است، نیاز به سادگی و راستی است، امتناع از قبول سرنوشت گوسفند و نیز رد سرنوشت شیر است، و بالاخره به وجد آوردن وضعی است که به هر تقدیر در خور شأن انسان باشد.»
«مادام که کوه فقیر است از آن ماست، اما همین که معلوم شد غنی است دولت آن را تصاحب خواهد کرد. دولت یک دست دراز دارد و یک دست کوتاه. دست دراز به همه جا می رسد و برای گرفتن است، دست کوتاه برای دادن است ولی فقط به کسانی میرسد که خیلی نزدیکند.»
«اخلاق به جز در زندگی عملی گسترش نمیابد و شکوفان نمیشود. اگر شعور اخلاقی خود را، ولو اندک، متوجه هرج و مرجی کنیم که بر محیط ما حکمفرما است نمیتوانیم دست روی دست بگذاریم و فقط دل به این خوش کنیم که منتظر دنیایی فوق این دنیای زمینی باشیم.»
«مسئلۀ اجتماعی مسئلۀ اخلاقی نیست و با طرق اخلاقی صرف حل نمیشود. بهرحال روابط موجود بین انسانها ناشی از احتیاج است نه از حسن یا سوء نیت ما.»
«زندگی معنوی و زندگی توأم با تنعم به یک راه نمیروند. برای رستگاری خود باید مبارزه کرد و جان به خطر انداخت.»

[Nercs · Rating 3 out of 5]

«مونتسکیو»، توی کتاب نامه‌های ایرانی، به نقد از دگم‌های مسیحیت (در اینجا تثلیث و عشای ربانی) و پادشاهی مطلقه لوئی چهاردهم می‌نویسه: "این پادشاه جادوگر بزرگی است که پادشاهی‌اش را بر ذهن رعایا بکار می‌بندد. اگر با وجود این‌که جنگی سخت در پیش رو دارد بی‌پول باشد، کافی است این فکر را در سر رعایا بیندازد که تکه‌ای کاغذ، پول است و آنها هم بلافاصله متقاعد می‌شوند. جادوگر دیگری هم هست که پاپ نام دارد. گاهی به آنها می‌قبولاند که سه همان یک است، که نانی که می‌خورند نان نیست، که شرابی که می‌نوشند شراب نیست." شاید موضوع کتاب متفاوت از این باشه، اما به محض دیدن عنوانش و با هر ورق زدن، این جمله‌ها توی سرم تکرار می‌شدند:
"Le pain qu'on mange n'est pas du pain. Le vin qu'on boit n'est pas du vin."

[M&A Ed · Rating 4 out of 5]

داستان ایثار بود و از خودگذشتگی... داستان اتحاد نان و شراب بود... نان که از دانه های گندم تشکیل شده و شراب که از خوشه های انگور و هردو در نقطه ی اتحاد به هم می رسند تا آزادی و عدالت را به ارمغان آورند. قهرمان داستان فردی ضدمذهب بود اما سیلونه به خوبی توانسته بود جوهره و کنه او را به تصویر بکشاند. نثر کتاب گاهی خسته کننده و طولانی می شد اما پرداخت موضوعی آن جالب بود. انقلاب، فاشیست، تلاش برای آزادی و عدالت و... از موتیف های اصلی داستان بود...
در واقع می توان گفت تحلیل زندگی توده های مردم در ارتباط با سیاست و رویکردهای آن است.

[Solmaz · Rating 5 out of 5]

بی شک یکی از لذیذ تریناییه که خوندم، ماجرای سپینای سوسیالیست که سعی داره همفکرانش رو جمع کنه و جریانی برای مقابله با حکومت فاشیست موسولینی راه بندازه و همین هدف باعث شده لباس کشیشی به تن کنه و باقی ماجرا که باید خوند و دید...
یادمه این کتاب رو دقیقا بعد از «مادر» خوندم و باعث شدم بدون هیچ عذاب وجدانی برم و «مادر» ماکسیم گورگی رو به یک سوم بهایی که خریده بودم بفروشم، شایدم توالی این دوتا کتاب و تفاوت های فاحششون باعث شد که انقد از کتاب خوشم بیاد، خوشبختانه نویسنده ی «نان و شراب» انقدری باهوش بود که سعی نکنه کتاب رو تبدیل بکنه به یه قصه ی پر سوز و گداز قهرمانی بی همتا و پاک که با آرمان های مطلقا درستش سعی داره همه رو خوشبخت کنه و هیچ ابایی نداره تو این راه خودشو فدا کنه و همشم اصرار کنه که مام باورمون شه ( البته این توصیف مادره بیشتر تا ضدتوصیف کامل نان و شراب )، چیزی که باعث شد من «نان و شراب» رو این اندازه دوست داشته باشم این بود که نتونستم سپینا رو «قهرمان» بنامم و نویسنده هم چنین اصراری نداشت، حتی گاهی شخصیت اصلی رو زیر سوال میبرد ، این کتاب طی گفتگویی به زیبایی تونسته بود آغاز و فرجام ایدئولوژی های سیاسی و تغییر تدریجی تا رسیدن به انقلاب و بعد فروپاشی آرمان ها رو نشون بده و از نظر من بی شک اوج داستان مواجهه ی سپینا با اولیوا و همان گفتگو بود ( دوست سابقا سوسیالیست سپینا که به پوچی رسیده و منزوی شده بود )، شاید اینکه من با اولیوا همذات پنداری کردم بی تاثیر نباشه که قهرمان کتاب رو اولیوا بدونم، نه سپینا!
علاوه بر این، مثال های داستانی که دال بر حماقت مردم بود رو به شدت مطابق با شرایط خودمون یافتم و این باعث شد حس نزدیکی بکنم و دور نباشم از فضای داستان.
پایان بندی کتاب هم تو رده بندی ذهنی من بی شک جایگاه زیبایی! داره.
به دلیل اینکه کتاب رو حدود دو سال پیش خوندم جزییات بیشتر و لایه ها و مفاهیم احتمالی دیگر کتاب رو به خاطر نمیارم و با ذکر قسمت هایی از کتاب این ریویو رو به شما میسپرم :)

یک نجار و یک کشاورز شاید در رژیم سیاسی استبدادی خود را با وضع موجود تطبیق بدهند، بخورند، هضم کنند، در امن و امان تولید مثل کنند و به کار خویش بپردازند ولی برای یک روشنفکر مفری نیست. او باید تسلیم شود و در زیر بیرق طبقه ی حاکم درآید یا تن به گرسنگی و رسوایی بدهد و در نخستین فرصت مساعد کشته شود.
.......................................

آرزوها نیز مثل بدهی ها از نسلی به نسلی منتقل می شوند. من اکنون سی و پنج سال دارم و میبینم در همان نقطه ای هستم که پدرم و پدربزرگم بودند. من نیز آدمی هستم شکست خورده و زنم پا به زاست. فقط همین حماقتم باقی است که معتقد شوم فرزندم خواهد توانست آنچه را که زندگی به من نداده است او بگیرد.
................................................

من تسلیم نشده ام، فقط می گویم از زندگی نمیترسم کما اینکه از مرگ نیز نمیترسم. در قبال حیاتی که تابع قوانین کثیفی شده باشد تنها چاره ای که برای آزادی فطری بشر باقی میماند عدم زندگی است، یعنی تباه کردن خود زندگی، یعنی مرگ عزیز.

[Jane · Rating 4 out of 5]

In Fascist Italy, a Socialist man recently returned from exile, in order to evade the law, is disguised as a priest--as an ecclesiastic he will have immunity from persecution-- and lives among the peasants of the Abruzzi. The novel chronicles his adventures, both funny and tragic and we are exposed to the peasantry. We see his growth as a human being. The ending was a shocker! The title could refer to the elements in the Mass or to the common food of the people.

Highly recommended and just as current today as when it was written--one man against tyranny.
A classic and no wonder it was banned in Mussolini's Italy!

[Mahich · Rating 5 out of 5]

کتاب نان و شراب را می‌توان کتابی «اتوبیوگرافیک» نامید. چراکه سیلونه همانند پیترو سپینا، مبارزی انقلابی است که گرایش‌های عرفانی نیز دارد. داستان‌ در زمانه‌ی مبارزه‌ی مردم ایتالیا با دیکتاتوری موسولینی جریان دارد. نقد کلیسا به‌مثابه نهاد سرسپرده‌ی حکومت دیکتاتوری و زندگی دهقانان فقیر ایتالیا و مبارزات مردمی آن‌ها با حکومت از موضوعات اصلی کتاب است. تصویر تلخ و یأس‌آمیز سیلونه از جامعه‌ی زمان خود، با دیدی بی‌طرفانه و خالی از تعصب ترسیم شده و واقع‌گرایی اخلاق مدارانه‌ی نویسنده در تمام کتاب قابل مشاهده است.

[Rozhin Beigzadeh · Rating 4 out of 5]

فضای کتاب کاملا آشنا و ملموس بود و شاید یکی از بهترین انتخاب‌ها برای پر کردن مطالعه‌ی این روزها بود
و طبق انتظار ترجمه‌ی عالی آقای قاضی زیبایی رو دو چندان می‌کرد
و حالا قسمت‌هایی از کتاب که بیشتر از اواخر کتابه:

• فرضیه‌ی حداقل شر ممکن است برای یک جامعه‌ی سیاسی صحیح باشد ولی برای یک جامعه‌ی مذهبی هرگز چنین نیست

• دولت یه دست دراز داره و یه دست کوتاه
دست دراز به همه‌جا میرسه و برای گرفتنه
دست کوتاه برای دادنه ولی فقط به کسانی میرسه که خیلی نزدیکن

•یه روشن فکر رو قلقلک بدی همیشه می‌بینی ازش هرج و مرج طلب در میاد

[Maryam Hosseini · Rating 4 out of 5]

مادام که کوه فقیر است از آن ماست، اما همینکه معلوم شد غنی است دولت آن را تصاحب خواهد کرد. دولت یک دست دراز دارد و یک دست کوتاه
دست دراز به همه جا میرسد و برای گرفتن است، دست کوتاه برای دادن است ولی فقط
به کسانی میرسد که خیلی نزدیکند
*******

.ما زن ها همه همینطوریم، می خواهیم کمک کنیم و سپس خودمان محتاج کمک می شویم

[M. javad · Rating 4 out of 5]

"اگر شعور اخلاقی خود را، ولو اندک، متوجه هرج و مرجی کنیم که بر محیط ما حکمفرما است نمی‌توانیم دست روی دست بگذاریم و فقط دل به این خوش کنیم که منتظر دنیایی فوق این دنیای زمینی باشیم. اهریمنی که باید با آن به پیکار برخاست تنها این موجود ذهنی ابلیس نام نیست. اهریمن همه‌ی آن عواملی است که انسان را علیه انسان برمی‌انگیزد..." ص۳۹۱

[Felek · Rating 5 out of 5]

I've read many good books, but only a handful touched my heart in the end, Bread and Wine moved me deeply and the ending left me so shocked.

[Negar Mahjoub · Rating 5 out of 5]

آخه این چه جای تموم شدن بود😩🥺

[Peivand · Rating 4 out of 5]

نان از هزاران دانه گندم درست می شود و به همین جهت به معنی اتحاد است . شراب از هزاران دانه انگور پدید می آید و آن نیز به معنای اتحاد است ...

کتابو سال ۹۰ هدیه گرفتم و سال ۱۴۰۰ بالاخره تموم کردم ، ده سال زمان برد که موضوع این کتاب برام از کسالت آور به هیجان انگیز تغییر کنه !
بالاخره خوندمش
تمام

[Amir · Rating 4 out of 5]

به واسطه خوندن کتاب خاطرات یک مترجم مرحوم محمد قاضی به سمت این کتاب کشیده شدم. کتاب زیبایی بود. یادمه تو دوره ای این کتاب رو میخوندم که امتحانای ترمم بود و من تو خوابگاه دانشگاه شیراز. با خودم قرار گذاشته بودم که 45 دقیقه درس بخونم و 15 دقیقه نان و شراب. اونقدر مست این کتاب شده بودم که 45 دقیقه ی درسی رو چنان با هول ولا میخوندم که هیچی از درسا نمیفهمیدم. یادش بخیر . همین کتاب بود که باعث شد کتاب دانه زیر برفش رو هم بخونم که واقعا کتاب ضعیفی بود از نظر من. کاش سیلونه هیچ وقت واسه این کتاب دنباله نمی نوشت

[Mohammad bandezadegan · Rating 4 out of 5]

بخشی از کتاب :

زندگی فی نفسه نه جِدیه و نه سَرسری ، نه خسته کننده هست و نه جالب ، بلکه این موضوعیه که به وضع خود ما بستگی داره...

[SA®A · Rating 4 out of 5]

انقلاب نیاز انسان است به اینکه دیگر تنها نباشد و دیگر کسی او را به جان انسان دیگری نیندازد،تلاشی است برای باهم بودن و دیگر بیم نداشتن.نیاز به برادری است.

[Iluvatar . · Rating 5 out of 5]

An Italian socialist monk.
He takes confession and preaches about a social revolution, not a religious one
And he loves a girl who dances with wolves.

[Mahshid Naderi · Rating 3 out of 5]

البته حقش سه و نيم هست به نظرم.يه ستاره كم كردم به خاطر اينكه بعضى جاهاى كتاب روحيه و عقايد انقلابى نويسنده زيادى خسته كننده ميشد همينطور ديالوگهاى بين شخصيت هاى كتاب ثقيل بود و خسته كننده.بنظرم اوج كتاب دو فصل اخر بود البته تناقض هاى ذهن نويسنده بين دين و آرمانش رو خيلى خوب درك ميكردم شايد چيزى كه باعث شد كمك كنه كتاب رو تموم كنم همين بود كه ميخواستم ببينم نتيجه اين تناقضها به كجا ميرسه.پايان كتاب هم هيجان انگيز بود