What do you think?
Rate this book
Το σαπούνι
Υπάρχει κάτι το αξιολάτρευτο στην προσωπικότητα του σαπουνιού. Γιατί αξιολάτρευτο; Διότι η συμπεριφορά του είναι στον ύψιστο βαθμό συμπαθητική και συγχρόνως πέρα ως πέρα αμίμητη. Ιδού ένα είδος μέτριου βότσαλου που αναπαύεται ισόπεδο μέσα στο πιο άκομψο (ενίοτε στο πιο φθαρμένο) πιατάκι του νοικοκυριού. Καταφθάνει ένας άνθρωπος με βρώμικα χέρια. Τότε το λησμονημένο σαπούνι θα του παραδοθεί.»
Το "Σαπούνι" είναι ένα σοβαρό και συγχρόνως κωμικό επικοινωνιακό πείραμα, που σκηνοθετείται ως ραδιοφωνική εκπομπή, ως θεατρική παράσταση, ως ημερολογιακή καταγραφή, ως θεωρητική πραγματεία. Ο Πονζ διερευνά, με χιούμορ και επινοητικότητα, τα όρια του ποιητικού λόγου, φτιάχνοντας ένα. παιχνίδι με λέξεις και έννοιες.
Το "Σαπούνι" είναι ένα σοβαρό και συγχρόνως κωμικό επικοινωνιακό πείραμα, που σκηνοθετείται ως ραδιοφωνική εκπομπή, ως θεατρική παράσταση, ως ημερολογιακή καταγραφή, ως θεωρητική πραγματεία. Ο Πονζ διερευνά, με χιούμορ και επινοητικότητα, τα όρια του ποιητικού λόγου, φτιάχνοντας ένα. παιχνίδι με λέξεις και έννοιες.
176 pages, Paperback
First published January 1, 1966
9 people are currently reading
401 people want to read
About the author
Francis Ponge
82 books90 followersFrancis Jean Gaston Alfred Ponge was a French essayist and poet. Influenced by surrealism, he developed a form of prose poem, minutely examining everyday objects.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 34 reviews
October 27, 2019
ρε το τίμιο σαπούνι που έγινε και ιστορία βιβλίου
April 7, 2019
ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΜΑΣ ΤΟΥΑΛΕΤΑ
Το σαπούνι είναι μάλλον ένα κείμενο το οποίο θα έπρεπε κανείς εξαρχής να μην πάρει στα σοβαρά. Και το λέω αυτό γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει να το πάρει στα σοβαρά. Ένα κείμενο το οποίο κατά τη διάρκεια της συγγραφής του άλλαζε συνεχώς μορφή. Ξεκινάει ως διάλεξη, συνεχίζει ως παράσταση, ραδιοφωνική εκπομπή και καταλήγει βιβλίο. Ένα ακόμα κείμενο στη συλλογή κειμένων για πράγματα καθημερινής χρήσης του Φρανσίς Πονζ. Ο Πονζ γράφει με έναν ιδιαίτερο τρόπο, ένα προσωπικό στυλ όχι μόνο στη θεματολογία αλλά και στη δομή του κειμένου. Όλες οι αμφιβολίες και οι αναστολές του συγγραφέα για τη συγγραφή, τη μορφή και την δημοσιοποίηση του έργου αυτού παρατίθενται αυτούσιες στον αναγνώστη. Ο προφορικός με το γραπτό λόγο περιπλέκονται εντέχνως, με όρια δυσδιάκριτα έτσι που πολλές φορές το κείμενο ωθεί τον αναγνώστη να σηκωθεί και να το απαγγείλει. Παράλληλα, εμπεριέχει καλά κρυμμένα καυστικά σχόλια καθώς και σημεία σχετικά με την αισθητική και την τέχνη. Και, όμως, παρά τις αμφιβολίες ο Φράνσις Πονζ δείχνει σίγουρος και για το ποιος είναι και για το τι θέλει να κάνει με αυτό το κείμενο. Ή μήπως όχι;
Η αρχή της ανάγνωσης μπορεί να οδηγήσει κανέναν να αναρωτηθεί τι αξία έχει ένα κείμενο για το σαπούνι. Εκεί ακριβώς είναι το σημείο που πρέπει να αφεθεί κανείς να τον οδηγήσει ο Πονζ στους σκοπούς του ή αν όχι μέχρι εκεί έστω σε μια απολαυστική ανάγνωση. Το σαπούνι, λοιπόν, το μικρό το μέγα, αυτό το αντικείμενο που μοιάζει με βότσαλο αλλά είναι πολλά περισσότερα. Ένα μικρό κομμάτι σαπούνι που καθαρίζει όσα χείμαρροι νερού δεν θα μπορούσαν ποτέ να καθαρίσουν. Το σαπούνι, με τη μόνιμη εσωτερική του πάλη, που δεν μπορεί να φτάσει ποτέ στην τελειότητα ενός βότσαλου ακριβώς γιατί είναι χρηστικό: είναι φτιαγμένο για να φθείρεται. Το σαπούνι αυτό το εύθραυστο, το ενθουσιώδες, το ευαίσθητο, το αξιοπρεπές αντικείμενο που ξεγλιστρά από τα χέρια, που διώχνει τη μνήμη κάθε βρωμιάς. Το σαπούνι που αν και εκ πρώτης όψεως φαίνεται να είναι η ηττημένη πλευρά στην μάχη με το νερό, αν το καλοσκεφτεί κανείς είναι εν τέλει ο νικητής.
Η έκδοση από τους «Αντίποδες» είναι για ακόμη μια φορά αντάξια των περιστάσεων τόσο αισθητικά- που έχουν κατοχυρώσει έναν δικό τους χαρακτήρα- όσο και τεχνικά. Επιπλέον, το εργοβιογραφικό κομμάτι που παρατίθεται στο τέλος είναι πλούσιο σε πληροφορία και χρήσιμο για μια βαθύτερη ματιά στο συγγραφέα. Αν το κείμενο αυτό τοποθετούνταν στην αρχαιότητα, το σαπούνι θα ήταν κάποιος θεός μιας φυλής που θα τον λάτρευαν και θα έκαναν τελετές στη χάρη του. Ίσως, να είναι και ένας τρόπος να παρατηρήσουμε λίγο παραπάνω τα αντικείμενα της καθημερινής ζωής. Ο παράδεισος αυτού του βιβλίου είναι η ίδια η ανάγνωσή του, όπως ο ίδιος ο Πονζ αναφέρει σε κάποιο σημείο του παραρτήματος. Γιατί, με βάση την επικούρεια θεωρία, ο κόσμος είναι αβίωτος αλλά εμείς πρέπει να ζήσουμε.
Το σαπούνι είναι μάλλον ένα κείμενο το οποίο θα έπρεπε κανείς εξαρχής να μην πάρει στα σοβαρά. Και το λέω αυτό γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει να το πάρει στα σοβαρά. Ένα κείμενο το οποίο κατά τη διάρκεια της συγγραφής του άλλαζε συνεχώς μορφή. Ξεκινάει ως διάλεξη, συνεχίζει ως παράσταση, ραδιοφωνική εκπομπή και καταλήγει βιβλίο. Ένα ακόμα κείμενο στη συλλογή κειμένων για πράγματα καθημερινής χρήσης του Φρανσίς Πονζ. Ο Πονζ γράφει με έναν ιδιαίτερο τρόπο, ένα προσωπικό στυλ όχι μόνο στη θεματολογία αλλά και στη δομή του κειμένου. Όλες οι αμφιβολίες και οι αναστολές του συγγραφέα για τη συγγραφή, τη μορφή και την δημοσιοποίηση του έργου αυτού παρατίθενται αυτούσιες στον αναγνώστη. Ο προφορικός με το γραπτό λόγο περιπλέκονται εντέχνως, με όρια δυσδιάκριτα έτσι που πολλές φορές το κείμενο ωθεί τον αναγνώστη να σηκωθεί και να το απαγγείλει. Παράλληλα, εμπεριέχει καλά κρυμμένα καυστικά σχόλια καθώς και σημεία σχετικά με την αισθητική και την τέχνη. Και, όμως, παρά τις αμφιβολίες ο Φράνσις Πονζ δείχνει σίγουρος και για το ποιος είναι και για το τι θέλει να κάνει με αυτό το κείμενο. Ή μήπως όχι;
Η αρχή της ανάγνωσης μπορεί να οδηγήσει κανέναν να αναρωτηθεί τι αξία έχει ένα κείμενο για το σαπούνι. Εκεί ακριβώς είναι το σημείο που πρέπει να αφεθεί κανείς να τον οδηγήσει ο Πονζ στους σκοπούς του ή αν όχι μέχρι εκεί έστω σε μια απολαυστική ανάγνωση. Το σαπούνι, λοιπόν, το μικρό το μέγα, αυτό το αντικείμενο που μοιάζει με βότσαλο αλλά είναι πολλά περισσότερα. Ένα μικρό κομμάτι σαπούνι που καθαρίζει όσα χείμαρροι νερού δεν θα μπορούσαν ποτέ να καθαρίσουν. Το σαπούνι, με τη μόνιμη εσωτερική του πάλη, που δεν μπορεί να φτάσει ποτέ στην τελειότητα ενός βότσαλου ακριβώς γιατί είναι χρηστικό: είναι φτιαγμένο για να φθείρεται. Το σαπούνι αυτό το εύθραυστο, το ενθουσιώδες, το ευαίσθητο, το αξιοπρεπές αντικείμενο που ξεγλιστρά από τα χέρια, που διώχνει τη μνήμη κάθε βρωμιάς. Το σαπούνι που αν και εκ πρώτης όψεως φαίνεται να είναι η ηττημένη πλευρά στην μάχη με το νερό, αν το καλοσκεφτεί κανείς είναι εν τέλει ο νικητής.
Η έκδοση από τους «Αντίποδες» είναι για ακόμη μια φορά αντάξια των περιστάσεων τόσο αισθητικά- που έχουν κατοχυρώσει έναν δικό τους χαρακτήρα- όσο και τεχνικά. Επιπλέον, το εργοβιογραφικό κομμάτι που παρατίθεται στο τέλος είναι πλούσιο σε πληροφορία και χρήσιμο για μια βαθύτερη ματιά στο συγγραφέα. Αν το κείμενο αυτό τοποθετούνταν στην αρχαιότητα, το σαπούνι θα ήταν κάποιος θεός μιας φυλής που θα τον λάτρευαν και θα έκαναν τελετές στη χάρη του. Ίσως, να είναι και ένας τρόπος να παρατηρήσουμε λίγο παραπάνω τα αντικείμενα της καθημερινής ζωής. Ο παράδεισος αυτού του βιβλίου είναι η ίδια η ανάγνωσή του, όπως ο ίδιος ο Πονζ αναφέρει σε κάποιο σημείο του παραρτήματος. Γιατί, με βάση την επικούρεια θεωρία, ο κόσμος είναι αβίωτος αλλά εμείς πρέπει να ζήσουμε.
June 20, 2010
I have heard of Francis Ponge, but never read any of his books. Luckily i found this book at my favorite local used bookstore, and the subject matter interested me - Soap. Well, not soap in itself, but the fact that a writer wanted to write a book called "Soap."
And yes the book is about soap and washing your hands, it is also about writing. Or the nature of writing. If my eyes were covered (does that make sense while reading?) I for sure would think this is the work of Raymond Queneau, with respect to his "Exercises in Style." Both books have a strong visual picture, but its not the picture that is the subject matter, but how the tale or image is told.
So yeah, the book is about nothing, but really its about everything. Therefore its great!
And yes the book is about soap and washing your hands, it is also about writing. Or the nature of writing. If my eyes were covered (does that make sense while reading?) I for sure would think this is the work of Raymond Queneau, with respect to his "Exercises in Style." Both books have a strong visual picture, but its not the picture that is the subject matter, but how the tale or image is told.
So yeah, the book is about nothing, but really its about everything. Therefore its great!
May 15, 2019
Δεν μπορώ να βαθμολογήσω. Το διάβασα. Δεν μου άρεσε. Βρήκα πιο ενδιαφέρον το τελευταίο μέρος που αναφερόταν στα βιογραφικά στοιχεία του συγγραφέα και κάποιες απόψεις που έχουν γραφτεί γι' αυτόν και το έργο του.
April 10, 2021
There is nothing in nature like soap. No stone so
slippery, whose reaction in your fingers — if you have
managed to hold it there while chafing it with water
— is such a voluminous, pearly slobber, consisting of
so many clusters of such plethoric bubbles.
In the shape of hollow and artificially scented grapes,
soap gobbles the water, gobbles the air all over your
fingers, encloses much air by its way of enlacing,
embracing, spheres, circumlocutions, vicious circles,
iridescent, of a waterlily-like body, a curiously elastic
flesh of nymph.
Bombast, enthusiasm, volubility.
The iridescent though extra-lucid and cold ebullition . . .
February 20, 2011
So, this week I went on a Francis Ponge kick, influenced by a class I am taking on 20th Century European poetry. I had the feeling I would like Ponge--he is known for writing "object" poems, where he takes one object (i.e. oyster, mollusk, rain, blackberry) and delves into it. As I am interested in a similar project, and have been since I started seriously writing poetry (I was just remembering a poem I wrote back before my senior year of college called "The Chair"...), I was all, ahhh! must read!
Besides the book-length "Soap," I read two different translations of Ponge's shorter poems--one translated by Cid Corman, the other by Lee Fahnstock. I was a fan of these shorter poems--Ponge's language is weird and obsessive and constantly revising itself as he attempts to capture every part of some small object.
"Soap" was awesome! The translator here was Lane Dunlop. It's basically Ponge taking up soap again and again. He often repeats himself or presents the same phrases in a different way (for example, the second section of the book presents the first section of the book, only in play form, instead of in poetry.). It's definitely a book that's very aware of its form--we get journal entries, poems, prose-poems, prose, plays, instructions on how to read. This seems kind of cliched now--a very modern/postmodern pastiche or collage--but Ponge's insights and images are so sharp! And I'm sure it was hugely innovative at the time. What I loved most about "Soap" were the images--he has so many gorgeous, surprising metaphors about washing and rinsing and soap bubbles and all of that. Compares soap bubbles to hollow grapes of mist, talks about how dried up soap is soap trying to preserve itself, while soap-used-while-washing luxuriates in its own dissolution, as the hunk of soap gets smaller and smaller...awesome stuff.
But! This book got me thinking. In my own writing, I so often enjoy coming up with an image for the sake of that image—i.e. I will try to describe something as originally as possible. And this is what Ponge does, and it gives me a little blip of pleasure each time I get that sharp image. But then I had this question—wait, is that all? Okay, you’ve brilliantly made a soap bubble a hollow grape of mist—but now what? Is that pleasure-blip enough? Or does the image become more powerful if it’s connected to something more resonant (some emotion)? Well, I’ve done both in the past—gone for the emotionally resonant image in one place, and the purely imaginative image elsewhere. But lately it’s been much more the latter. Hmm, different strokes for different poems, but this book did make me think about my own purpose with images.
Besides the book-length "Soap," I read two different translations of Ponge's shorter poems--one translated by Cid Corman, the other by Lee Fahnstock. I was a fan of these shorter poems--Ponge's language is weird and obsessive and constantly revising itself as he attempts to capture every part of some small object.
"Soap" was awesome! The translator here was Lane Dunlop. It's basically Ponge taking up soap again and again. He often repeats himself or presents the same phrases in a different way (for example, the second section of the book presents the first section of the book, only in play form, instead of in poetry.). It's definitely a book that's very aware of its form--we get journal entries, poems, prose-poems, prose, plays, instructions on how to read. This seems kind of cliched now--a very modern/postmodern pastiche or collage--but Ponge's insights and images are so sharp! And I'm sure it was hugely innovative at the time. What I loved most about "Soap" were the images--he has so many gorgeous, surprising metaphors about washing and rinsing and soap bubbles and all of that. Compares soap bubbles to hollow grapes of mist, talks about how dried up soap is soap trying to preserve itself, while soap-used-while-washing luxuriates in its own dissolution, as the hunk of soap gets smaller and smaller...awesome stuff.
But! This book got me thinking. In my own writing, I so often enjoy coming up with an image for the sake of that image—i.e. I will try to describe something as originally as possible. And this is what Ponge does, and it gives me a little blip of pleasure each time I get that sharp image. But then I had this question—wait, is that all? Okay, you’ve brilliantly made a soap bubble a hollow grape of mist—but now what? Is that pleasure-blip enough? Or does the image become more powerful if it’s connected to something more resonant (some emotion)? Well, I’ve done both in the past—gone for the emotionally resonant image in one place, and the purely imaginative image elsewhere. But lately it’s been much more the latter. Hmm, different strokes for different poems, but this book did make me think about my own purpose with images.
March 28, 2018
Ah, Francis Ponge, perhaps the Marcel Duchamp of poetry. The two perhaps snicker together in the afterlife at the world they foresaw- the bourgeois materialists that each claim essentialism while lining up to shit in the golden toilet at the Guggenheim during their New York City vacation. Art, theory, poetry are all to contemporary culture as the pacifier is to the baby. A fucking coping mechanism- thats what sets us apart from the apes (as does the Big Toe, which fellow materialist George Bataille will astutely observe in an eponymous essay that may as well be another Ponge poem. Yeesh).
I found myself audibly laughing at this. It felt like good satire of poetry, going after romantic sentimentalists, Wordsworthies, you know. I really loved the absurd play that he said he would only put on himself while alone, and would never have it repeated. That was what really got my goat.
But you got us, Ponge! Soap sure is a fickle creation, dirtying the water as it cleans. And is that cleaning necessary? What did we ever do without soap? Soap is made from fat, you know. Even the most common creations have supernatural seeming origins. And did you know that sometimes things can be good AND bad at the same time? And, get this, sometimes, if you think about it hard enough, everything we create used to be something else. So we are really progressing, collectively, towards the fate of Erysichthon eating ourselves into autosarcophagy. Hyuck!
Of course I'm being facitious. All good poetry is capable of doing exactly what Ponge so desperately scrapes the bottom of the soap dish to do, sometimes in just a few verses. It gave me something to think about, but that something was "how can this be about everything, while still being so stupid?" The answer is because its just navel gazing self satisfaction. Unless its meant to be funny, which if so I'm willing to give it another star.
I found myself audibly laughing at this. It felt like good satire of poetry, going after romantic sentimentalists, Wordsworthies, you know. I really loved the absurd play that he said he would only put on himself while alone, and would never have it repeated. That was what really got my goat.
But you got us, Ponge! Soap sure is a fickle creation, dirtying the water as it cleans. And is that cleaning necessary? What did we ever do without soap? Soap is made from fat, you know. Even the most common creations have supernatural seeming origins. And did you know that sometimes things can be good AND bad at the same time? And, get this, sometimes, if you think about it hard enough, everything we create used to be something else. So we are really progressing, collectively, towards the fate of Erysichthon eating ourselves into autosarcophagy. Hyuck!
Of course I'm being facitious. All good poetry is capable of doing exactly what Ponge so desperately scrapes the bottom of the soap dish to do, sometimes in just a few verses. It gave me something to think about, but that something was "how can this be about everything, while still being so stupid?" The answer is because its just navel gazing self satisfaction. Unless its meant to be funny, which if so I'm willing to give it another star.
August 29, 2013
You'd think there might be some level of ceremony, some kind of perverse joy and fascination, when you come to realize, in the middle of p32 (although the page number doesn't matter) that you're reading the worst book you've ever read. You'd think the sheer weight of that sort of understanding, the astounding uniqueness of the moment, might give you pause, might send a shiver through your body, might make you note the second and the minute and the hour of reading this, the stupidest piece of shit on earth.
But you'd be wrong.
Put another way -- the only possible point I can see for the existence of this book is that Ponge must have been a sociopath-level sadist.
I say good day, sir.
But you'd be wrong.
Put another way -- the only possible point I can see for the existence of this book is that Ponge must have been a sociopath-level sadist.
I say good day, sir.
April 24, 2017
"Let us now return to Soap, that is to rubbing our hands with something and, so to speak, by means of a means. This is done, no longer (as in applause or the rubbing of hands)as a consequence or sign of an achieved result, but for a result to be attained: a washing or whitening, as it happens. To give this means its full importance, so as to make it yield its maximum output, to obtain from it its utmost favors (a continual gift of saliva, for example): this truly is the game, the verbal exercise par excellence; this is 'poetry'; this is very 'morality'."
June 24, 2019
Το αυγό αυτό, το πλατύ
αυτό φασί - αυτό το
αμυγδαλάκι, που
εξελίσσεται τόσο τάχιστα
(σχεδόν στιγμιαία)
σε κινέζικο ψάρι
Με τα πέπλα του, τα φαρδομάνικα
κιμονό του
Γιορτάζει έτσι το γάμο του με το νερό.
Έτσι είναι το νυφικό του φόρεμα με το νερό.
αυτό φασί - αυτό το
αμυγδαλάκι, που
εξελίσσεται τόσο τάχιστα
(σχεδόν στιγμιαία)
σε κινέζικο ψάρι
Με τα πέπλα του, τα φαρδομάνικα
κιμονό του
Γιορτάζει έτσι το γάμο του με το νερό.
Έτσι είναι το νυφικό του φόρεμα με το νερό.
December 13, 2016
Words about soap, which is really just a pretext for speaking about words about soap - allowing words to speak of themselves through the frothy play of speaking about a thing, in this case soap.
To make the word 'soap' signify not the existent, the thing we call soap, but rather the tangled web of words that are called forth through the word 'soap'. To make the word signify itself.
This playful, tongue-in-cheek text also plays with the sense of what a text is, what a poem is, etc., incorporating notes and contextual information, appendices that explain how the text should be read, and endless repetitions of sentences that, by the time you hit what would be termed (however arbitrarily and perhaps wrongly) the poem proper, the reader feels as if they have read it all before, that it is but another repetition, another rubbing of the word.
To make the word 'soap' signify not the existent, the thing we call soap, but rather the tangled web of words that are called forth through the word 'soap'. To make the word signify itself.
This playful, tongue-in-cheek text also plays with the sense of what a text is, what a poem is, etc., incorporating notes and contextual information, appendices that explain how the text should be read, and endless repetitions of sentences that, by the time you hit what would be termed (however arbitrarily and perhaps wrongly) the poem proper, the reader feels as if they have read it all before, that it is but another repetition, another rubbing of the word.
October 2, 2008
language kicking up its heels about a serious subject. Can hardly wait to read it again!
May 2, 2020
«Τι εξαίσιο τρόπο του ζην μας δείχνει το σαπούνι!»
Το είχα μήνες στη βιβλιοθήκη μου και εν μέσω υγειονομικής κρίσης αποφάσισα επιτέλους να το διαβάσω, μια και ήταν απόλυτα ταιριαστό στις περιστάσεις.
"Το Σαπούνι" του Φράνσις Πονζ είναι ένα σοβαρό και συγχρόνως κωμικό επικοινωνιακό πείραμα [λάβετε υπόψη σας πως ο Πονζ ξεκίνησε να γράφει το κείμενο στην καρδιά του Β'Π.Π. ενώ θεωρητικά απευθύνεται σε γερμανικό κοινό], που σκηνοθετείται ως ραδιοφωνική εκπομπή, ως θεατρική παράσταση, ως ημερολογιακή καταγραφή και ως θεωρητική πραγματεία.
Ο Πονζ διερευνά, με χιούμορ και επινοητικότητα, τα όρια του ποιητικού λόγου, "με ύφος σαπωνώδες, αφρίζον, αφρώδες", φτιάχνοντας ένα παιχνίδι με λέξεις και έννοιες, μια ωδή στο σαπούνι, στην μαγική πέτρα με την αμίμητη προσωπικότητα και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα. Με την επιφυλακτικότητα, τη σταθερότητα, την υπομονή, την ιδιαίτερη αξιοπρέπεια...
"Για οποιοδήποτε σοβαρό ξεβρώμισμα, απαραίτητο είναι ένα κομμάτι σαπούν"ι. Το νερό από μόνο του δεν αρκεί. Ο άνθρωπος το καταχράται αυτό. Αν τρίψει τα χέρια του, "το σαπούνι αφρίζει, ευφραίνεται. Όσο πιο πολύ λυσσάει, άλλο τόσο το σάλιο του γίνεται ογκώδες και μαργαρώδες, άλλο τόσο κάνει τα χέρια πρόθυμα, ευκίνητα, εύκαμπτα, ευήλατα".
Αν σας αρέσουν οι πειραματικές γραφές και οι σύνθετες κειμενικές διατάξεις [ή αν θέλετε να δοκιμαστείτε ως αναγνώστες και σε αυτές], διαβάστε το. Θα ευφρανθείτε, θα μυρίσετε αρώματα, θα νιώσετε το σαπούνι πάνω στο σώμα σας, καθώς γλιστράει και λιώνει σταδιακά απολαμβάνοντας τις δυνάμεις της φύσης, θα παίξετε τόσο με τις λέξεις όσο και με τις αισθήσεις. Και για να γίνω και λίγο πεζή, θα επιδιώκετε μια πιο συχνή επαφή με το σαπούνι, αφού το ίδιο θα έχει αποθεωθεί στο μυαλό σας ως σύμβολο. Εκτός από κυριολεκτική, αυτή η επαφή θα είναι και διανοητική και ηθική. Άλλωστε, σε συνομιλία του με τον Φιλίπ Σολλέρς, ο Πονζ αναφέρει ότι η λέξη σαπούνι (savon) δεν είναι και τόσο μακριά από τη λέξη (savoir=γνώση) και κατά συνέπεια η "διανοητική τουαλέτα" που προτείνει κάνει το σαπούνι να επικοινωνεί με τη γνώση.
«Το σαπούνι έχει πολλά να πει. Όταν θα έχει τελειώσει, δεν θα υπάρχει πια».
Η πρωτότυπη και γοητευτική αυτή μονογραφία κυκλοφορεί από τους Αντίποδες σε εξαιρετική μετάφραση [ιδιαίτερα δύσκολο εγχείρημα] και με ένα πληρέστατο εργοβιογραφικό σημείωμα του Πονζ από τον Δημήτρη Δημητριάδη.
Το είχα μήνες στη βιβλιοθήκη μου και εν μέσω υγειονομικής κρίσης αποφάσισα επιτέλους να το διαβάσω, μια και ήταν απόλυτα ταιριαστό στις περιστάσεις.
"Το Σαπούνι" του Φράνσις Πονζ είναι ένα σοβαρό και συγχρόνως κωμικό επικοινωνιακό πείραμα [λάβετε υπόψη σας πως ο Πονζ ξεκίνησε να γράφει το κείμενο στην καρδιά του Β'Π.Π. ενώ θεωρητικά απευθύνεται σε γερμανικό κοινό], που σκηνοθετείται ως ραδιοφωνική εκπομπή, ως θεατρική παράσταση, ως ημερολογιακή καταγραφή και ως θεωρητική πραγματεία.
Ο Πονζ διερευνά, με χιούμορ και επινοητικότητα, τα όρια του ποιητικού λόγου, "με ύφος σαπωνώδες, αφρίζον, αφρώδες", φτιάχνοντας ένα παιχνίδι με λέξεις και έννοιες, μια ωδή στο σαπούνι, στην μαγική πέτρα με την αμίμητη προσωπικότητα και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα. Με την επιφυλακτικότητα, τη σταθερότητα, την υπομονή, την ιδιαίτερη αξιοπρέπεια...
"Για οποιοδήποτε σοβαρό ξεβρώμισμα, απαραίτητο είναι ένα κομμάτι σαπούν"ι. Το νερό από μόνο του δεν αρκεί. Ο άνθρωπος το καταχράται αυτό. Αν τρίψει τα χέρια του, "το σαπούνι αφρίζει, ευφραίνεται. Όσο πιο πολύ λυσσάει, άλλο τόσο το σάλιο του γίνεται ογκώδες και μαργαρώδες, άλλο τόσο κάνει τα χέρια πρόθυμα, ευκίνητα, εύκαμπτα, ευήλατα".
Αν σας αρέσουν οι πειραματικές γραφές και οι σύνθετες κειμενικές διατάξεις [ή αν θέλετε να δοκιμαστείτε ως αναγνώστες και σε αυτές], διαβάστε το. Θα ευφρανθείτε, θα μυρίσετε αρώματα, θα νιώσετε το σαπούνι πάνω στο σώμα σας, καθώς γλιστράει και λιώνει σταδιακά απολαμβάνοντας τις δυνάμεις της φύσης, θα παίξετε τόσο με τις λέξεις όσο και με τις αισθήσεις. Και για να γίνω και λίγο πεζή, θα επιδιώκετε μια πιο συχνή επαφή με το σαπούνι, αφού το ίδιο θα έχει αποθεωθεί στο μυαλό σας ως σύμβολο. Εκτός από κυριολεκτική, αυτή η επαφή θα είναι και διανοητική και ηθική. Άλλωστε, σε συνομιλία του με τον Φιλίπ Σολλέρς, ο Πονζ αναφέρει ότι η λέξη σαπούνι (savon) δεν είναι και τόσο μακριά από τη λέξη (savoir=γνώση) και κατά συνέπεια η "διανοητική τουαλέτα" που προτείνει κάνει το σαπούνι να επικοινωνεί με τη γνώση.
«Το σαπούνι έχει πολλά να πει. Όταν θα έχει τελειώσει, δεν θα υπάρχει πια».
Η πρωτότυπη και γοητευτική αυτή μονογραφία κυκλοφορεί από τους Αντίποδες σε εξαιρετική μετάφραση [ιδιαίτερα δύσκολο εγχείρημα] και με ένα πληρέστατο εργοβιογραφικό σημείωμα του Πονζ από τον Δημήτρη Δημητριάδη.
May 20, 2020
An unexpectedly hilarious and delightful little treatise on language, and, of course, soap:
‘A sort of stone, but which does not let itself be rolled around in nature: it slips between your fingers, and melts before your eyes rather than be rolled about by water.
The game exactly consists, then, of holding it in your fingers and chafing it with the right dose of water, so as to obtain from it a voluminous, pearly reaction...
If one lets it remain in the water, on the contrary, it perishes in confusion...’
‘A sort of stone, but which does not let itself be rolled around in nature: it slips between your fingers, and melts before your eyes rather than be rolled about by water.
The game exactly consists, then, of holding it in your fingers and chafing it with the right dose of water, so as to obtain from it a voluminous, pearly reaction...
If one lets it remain in the water, on the contrary, it perishes in confusion...’
January 12, 2019
An example of processual poetry, apparently. Though as others have pointed out, there are some laugh out loud moments, there is something about the execution that makes it fall flat. Camus was right to be vague in his reply to Ponge (the other person the latter wrote to didn't respond...). There's an idea in 'Soap' somewhere, I'm just not sure poetry is the right vehicle (perhaps the visual arts?)
Three stars for the idea.
Three stars for the idea.
August 11, 2020
Un bijou littéraire aussi précieux que rare, oui, je me demande bien où le ranger, ce genre de prose ; car il est de l'ordre du poème, de l'essai (au sens de travail des idées), de l'essai - mieux : des essais (au sens d'essayer continuellement), de carnets, de fragments, de quête, d'Absurde, d'humour aussi, bien entendu. Sur fond de détresse de l'Histoire (occupation nazie) quoi de plus futile et à la fois symbolique qu'un morceau de savon ?
October 24, 2021
'Ce galet inerte est presque aussi difficile à tenir qu'un poisson. Le voilà qui m'échappe et comme une grenouille replonge au bassin... émettant aussitôt à ses dépens un bleu nuage d'evanescence, de confusion...'
October 27, 2024
I really like the orange scented Nivea soap
November 21, 2024
it’s literally just about soap
July 14, 2025
ik vond dit een prachtig boek
Read
August 14, 2025pequeño libro delirante para leer en una tarde de verano delirante
(me ha gustado, y ya será imposible mirar una pastilla de jabón sin pensar en todo lo que este hombre ha escrito sobre ellas)
(me ha gustado, y ya será imposible mirar una pastilla de jabón sin pensar en todo lo que este hombre ha escrito sobre ellas)
March 12, 2016
Prose poetry is not my forte, but this book blew me away. On the one hand, it is, very simply, a detailed meditation on bars of soap. Like, a lot. But it somehow is also about art, about creation and about joy. It is also about the holocaust and the french resistance, and about introspection and existential dirt. This book delights in its wordplay and it thrills with its circular sweeps of imagination and engagement. It isn't necessarily an easy book, and it certainly never gives you anything straight, but for the reader who enjoys the play, and is willing to dig into the the text to hunt out the neverending allusions that never reach a real terminus of reference, it is delight.
November 7, 2013
This book is about soap. But it also about being about soap and uses this metaliterary device in order to explore the importance of ordinary things and our reliance on man made objects. This book is also about writing and reading as an active experience, placing the visceral response to the written word above ordinary conventions. The repetition that Ponge uses and the rhythm of his prose calls to mind using a bar of soap to lather one's hands while washing.
This book will keep you thinking long after you put it down.
This book will keep you thinking long after you put it down.
Read
September 30, 2014Was seriously befuddled by this strange subject matter until page 52 where it gets more philosophical, and I can go ahhhhh, I get it now.
"Be sure, soap is only a pretext.
Could you have ever thought otherwise?
I only require of you that you recite my own words with me.
That I force you to accompany me at my own pace.
And I would very much like, in addition, of course, for this pace to charm you. And, firstly, that it charm me. But haven't you already deserted me? There, there! We will go more slowly; for we have started out much too fast…"
"Be sure, soap is only a pretext.
Could you have ever thought otherwise?
I only require of you that you recite my own words with me.
That I force you to accompany me at my own pace.
And I would very much like, in addition, of course, for this pace to charm you. And, firstly, that it charm me. But haven't you already deserted me? There, there! We will go more slowly; for we have started out much too fast…"
January 3, 2008
Sometimes thinking about something as banal as a bar of soap can be the most difficult thing to do in the world. Indeed.
May 19, 2008
Reading is dirty, every letter and every word collects like dust in my brain. This book is an attempt to clean up a bit.
December 24, 2010
Aussi incongru que cela puisse paraître, j'ai retiré de ce Savon toute une philosophie de vie et une inépuisable source d'inspiration littéraire.
May 18, 2011
What a bizarre, delightful, disturbing book! Haven't ever read anything quite like it. Still a little puzzled by it. Still a little slippery.
September 8, 2014
Een gedicht, lofzang, toneelscenario,... En tegelijk niets van dat alles.
Maf boekie!
Maf boekie!
October 14, 2015
The most perfect little book of prose poetry. Loved everything about it and will be reading more of Ponge.
Displaying 1 - 30 of 34 reviews