Viaţa lui Arseniev

by Ivan Bunin

В книгу вошли наиболее известные произведения И. А. Бунина: "Суходол", "Гражданин из Сан-Франциско", "Сны Чанга", "Легкое дыхание", "Митина любовь" и другие.

Genres: Russia, Russian Literature, Fiction, Nobel Prize, Classics, 20th Century, Literature

304 pages, Paperback

First published January 1, 1927

About the author

Ivan Alekseyevich Bunin (Russian: Иван Алексеевич Бунин) was the first Russian writer to win the Nobel Prize for Literature. He was noted for the strict artistry with which he carried on the classical Russian traditions in the writing of prose and poetry. The texture of his poems and stories, sometimes referred to as "Bunin brocade", is considered to be one of the richest in the language.

Best known for his short novels The Village (1910) and Dry Valley (1912), his autobiographical novel The Life of Arseniev (1933, 1939), the book of short stories Dark Avenues (1946) and his 1917–1918 diary ( Cursed Days, 1926), Bunin was a revered figure among anti-communist White emigres, European critics, and many of his fellow writers, who viewed him as a true heir to the tradition of realism in Russian literature established by Leo Tolstoy and Anton Chekhov.

He died November 8, 1953 in Paris.

Reviews

[Nikos Tsentemeidis · Rating 5 out of 5]

Προσεχώς κριτική, γι αυτό το αριστούργημα.

[Ratko · Rating 5 out of 5]

Меланхоличне реминисценције на детињство и прву младост проведену безбрижно у руској степи. Донекле ме је подсетио на "Долину Исе" Чеслава Милоша.
Нема овде пуно догађаја, Буњин практично набацује слике онако како му долазе, понегде западајући и у сентименталност, вероватно под утицајем дугогодишње емиграције. Ипак, пријало ми је да читам овако нешто, типично руски.

[Katia N · Rating 3 out of 5]

It is the only novel Bunin wrote. And he has not finished it. He was more of a poet and a short story writer. I liked his short stories a lot, but this is not quite at par with the best Russian classical literature. I wanted to read it heard somewhere Nabokov praised it highly and was thinking about it while writing The Gift. Now, I am not sure it was the case. But I know Nabokov was initially very keen on Bunin and his poetry. He wrote to him and was very flattering which is very unusual for Nabokov. Then they have started their rivalry of course.

In terms of this book - this is partly auto-biographical coming of age novel. It was interesting for me more from anthropologic perspective as he describes the Southern rural Russia sometime at the end of 19th century. The descriptive writing is good of course, but a bit boring as far as I am concerned. It is late 1920s, but no whiff of any experiment here. And the story. He is good at observing people around him. Good first love story as well. But it was done so many times before him and much better.

Just a few sentences in Russian:
Слишком уж многословно и не о чем. И много любования всем этим патриархальным лампадки, девки, бороды... ничегонеделание. Рассказы, особенно поздние лучше.

[Korcan Derinsu · Rating 3 out of 5]

3.5/5

Yazarın daha önce öykülerini okuyup çok sevmiştim. Bu yüzden ilk ve tek uzun romanının çıktığını görünce de tereddüt etmeden aldım. Nasıl buldum konusuna gelirsek, doğrusu beklentimin biraz altında kaldı. Arsenyev’in Yaşamı, yazar inkar etse de hayli otobiyografik bir roman. 19. yüzyılın sonunda doğmuş bir adamın tüm hayatını kronolojik olarak okuyoruz. Bir hayatın içerisinde ne varsa bu romanda da var. Ivan Bunin, iyi bir yazar olduğu için, bu kadar düz bir hikayeyi bile okutmayı başarıyor. Üstelik kendi dünyasına çok güzel şekilde ayna da tutuyor. Bu açıdan bakınca amacına ulaşan bir roman olduğunu rahatlıkla söylemek mümkün. Ancak söz konusu “Güneş Çarpması’nın” yazarı Ivan Bunin olunca biraz daha fazlasını bekliyordum doğrusu. Uzun lafın kısasına, okuduğuma pişman olmadığım ama ayılıp bayılmadığım bir roman oldu Arsenyev’in Yaşamı. Yine de yıllar sonra tekrar basıldığı için mutluyum çünkü Ivan Bunin okunmayı hak eden bir yazar.

[Margarita Garova · Rating 3 out of 5]

„Може би наистина всичко е глупост, но нали тая глупост е моят живот!“

Разбира се, тази книга е повече от поредния руски носталгичен роман, писан в емиграция. Иван Бунин е предимно поет и автор на разкази, „Животът на Арсениев“ е едно отклонение от творческата му биография, единственият му роман, подозрително автобиографичен. Загърбил завинаги Русия след Октомврийската революция, за Бунин остава вечното припомняне на изгубената родина. Родната земя през погледа на невъзвръщенеца десетилетия по-късно не е точно изгубеният рай, но и недостатъците й са смекчени, а националният манталитет силно ретуширан, както приляга на всяка скъпа загуба.

„Животът на Арсениев“ е прекрасна, описателна литература, малко самоцелна в своята красота и поетика (защо ли му е трябвало на Бунин да се занимава с проза), за чието четене подходящият момент е точно сега – краткият промеждутък между лятото и есента. Като че ли това е доминиращото време и в книгата – героят винаги е на прага на нещо, във вечно преходно състояние, което уви, така и не изминава окончателно. Природните описания са дълги, на безобразно красив език и напълно задушават това, което прилича на действие в романа. Повечето са от земите на днешна източна Украйна, присвиването на сърцето е неизбежно…

Главният герой Арсениев, за мое съжаление, е един от най-големите досадници в литературата – самовглъбен мързеливец, който на четиристотин страници не може да си намери място. Читателят трябва да изтърпи безкрайните му вътрешни монолози, опитите му да започне да писателства, естествено, никога нереализирани; още по-жалките му опити да обича една конкретна жена, която, разбира се, го обожава и разбира; вечните вопли „Ах, как искам да се измъкна от родното Батурино“, последвано от елегичните стонове по същото това мило Батурино…

Удивително е, че този емоционален безпорядък, в който реално не се случва нищо – нито физическо, нито духовно преместване, изпълва толкова голям обем и дори дава заглавието на книгата. Ако книгата се състоеше само от описания на залези, полета и лунни нощи, щеше да е достатъчно прекрасна сама по себе си за романтичния читател и никакъв объркан и себичен герой нямаше да й е нужен. Но кой знае защо за романите е решено, че трябва да си имат главен герой. Ах, само да не беше Арсениев!


“Аз вече завиждах на всички, чийто живот е изпълнен с готови занимания и грижи, а не с очакване, не с измисляне на нещо за някакво най-странно от всички човешки занимания, наричано писателство, завиждах на всеки, който има в живота си проста, точна, определена работа, след свършването на която днес той може да бъде напълно спокоен и свободен до утре.“

„Колко изоставени имения, колко запустели градини има в руската литература и с каква любов винаги се описват те! Защо запустението, буренясването, разоряването, разпадането са толкова мили, толкова отрадни на руската душа?“

„Знаменитото „В Русия веселието е в пиенето“ съвсем не е тъй просто, както изглежда. Не са ли близки до това „веселие“ и унесеността, и скитничеството, и бденията, и самоизгарянията, и всевъзможните бунтове – и дори оная изумителна изобразителност, словесната чувственост, с която толкова се слави руската литература?“

[Petar · Rating 4 out of 5]

Nadahnuta ličnim iskustvima, Bunjinova kreacija je biser ruske književnosti u kojoj pisac veštinu duboke introspekcije i pažljivog posmatrača spaja sa pripovedačkim talentom i epitetom afirmisanog stiliste.

4/5

[Arina · Rating 5 out of 5]

какое это всё-таки счастье - иметь возможность читать Бунина по-русски

[Costin Ivan · Rating 3 out of 5]

De când citisem în „Povestiri din Kolîma” că Șalamov primise câțiva ani de în plus la pedeapsa inițială fiindcă îl declarase pe Bunin drept scriitorul său favorit, de atunci mi-am dorit să-l citesc. De găsit l-am găsit doar la bibliotecă și a fost printre puținele dăți când a trebuit să mă abțin să mâzgălesc paginile. Din păcate rezultatul a fost un pic dezamăgitor, dar totuși printre lungile descrieri, unele mai poetice și altele mai palide, am reușit să extrag câteva citate la care am vibrat.

•„Era chinuitor să privești această bătrănețe în sărăcie ce se voia elegantă - și se ținea (probabil de dragul meu, ca să-mi ușureze durerea rușinii și a nenorocirii) mai țanțoș și mai vesel ca toți ceilalți. O dată, spuse, privindu-mă cu duioasă tristețe, și țigara îi tremura între degetele uscate de ani: -Ce să-i faci, dragul meu, toate ăstea sunt legitime – frământările, amărăciunile și bucuriile sunt ale tinereții, cât despre bătrânețe, ei nu-i rămâne decât liniștea și pacea.”

•„Nu-i pe lume sărăcie mai săracă ca tristețea.”

•„Nemuritorii creează, iar muritorii aduc pe lume alții asemenea lor.”

•„Păstrez și astăzi caietul cu coperți de marochin cafeniu ce mi l-a cumpărat în dar din prima leafă, în ziua, poate, cea mai dragă din toată viața. Pe prima filă se mai pot descifra puținele cuvinte pe care mi le-a așternut dăruindu-mi-l, cu două greșeli de gramatică făcute din pricina emoției, a grabei și timidității...”

[Şafak Akyazıcı · Rating 4 out of 5]

Arsenyev’in Yaşamı olağan, sıradan. Daha önce kaç kez okuduk bu yaşam öyküsünü kim bilir. Gelin görün ki Bunin’in anlatımı hüzünlü, romantik değil ama duygusal, kırılgan, naif, ölümden o kadar çok bahsetmesine rağmen umut da dolu. Bu yönleriyle o hep resmedilen soğuk ve realist Rus edebiyatından ziyade Fransız edebiyatına ait şiirsel bir kitap okuyormuş gibi hissettim ve böyle oluşunu da sevdim. Çoğu satırlar aklıma hep Romain Gary’i getirdi. Bu kitabı, Gary’i hatırlattığı için bile sevmiş olabilir miyim bilmiyorum.
***
Kitabın bir yarısında Arsenyev’in Yaşamı adlı roman, diğer yarısında ise Bunin’in öyküleri var.
***
Bunin’in bu kitabı için otobiyografik olduğunu söylense de, o bunu şiddetle reddediyor. Bu konudaki ısrarları da anlayabilmiş değilim. Bunin bilmiyorsa kim bilebilir ki doğrusunu.
Neyse kitap tatlı, hoş, rahat okunur bir yaşam öyküsü. Sadece betimlemeler okurken biraz bunaltabilir.
***
Nobel’i de bu kitabından sonra almış Bunin.

[Natia Morbedadze · Rating 4 out of 5]

როგორ ცხოვრობდნენ რუსი გაღატაკებული დიდგვაროვნები რევოლუციამდე? როგორ ყალიბდება მწერალი? ამის შესანიშნავი მაგალითია ივან ბუნინის ავტობიოგრაფიული ელემენტებით გაჯერებული ეს წიგნი. არსენიევი ხომ თავად ავტორია - შეიძლება პირდაპირი მნიშვნელობით არა, მაგრამ მისი გამოცდილების, მოგონებების ფერადი პორტრეტია, ძალიან ლამაზი პორტრეტი.

[Hendrik · Rating 5 out of 5]

Iwan Bunin war ein Meister der Naturbetrachtung. Seine Erzählungen sind eine Liebeserklärung an das ländliche Russland einer längst vergangenen Epoche. Bereits zu seiner Zeit war die Welt der russischen Dörfer dem Wandel zur Moderne unterworfen. Die alte Gesellschaftsordnung aus adeligen Gutsbesitzern und Kleinbauern hatte keine Zukunft mehr. Bunin thematisiert diesen unabänderlichen Prozess, ein wenig wehmütig zwar, aber ohne die alten Verhältnisse zu idealisieren. Sein Blick richtet sich vor allem auf die mannigfaltige Schönheit der Natur und den Menschen in seiner Vergänglichkeit.
Nach Gespräch in der Nacht: Erzählungen 1911 und diesem Band, gehört Iwan Bunin ab jetzt unzweifelhaft zu meinen Lieblingsrussen.

[Eliza · Rating 5 out of 5]

Dès les premières lignes, nous voici plongés dans l’enfance d’un cadet de famille noble désargentée, habitant un grand domaine à la campagne proche de l’Ukraine, « l’hiver, un océan de neige à l’infini, l’été, un océan de blé, d’herbes et de fleurs… » Particulièrement sensible à tout ce qui l’entoure, le narrateur nous fait ressentir l’éveil de ses impressions, ses premières peurs, son rapport à la nature, aux personnes qui peuplent la grande ferme de Kamenka. Ses parents ont tout de suite compris qu’il était différent, parce que ses sens sont plus développés, parce qu’il a « une âme de poète« . Longtemps nous restons dans l’enfance et l’adolescence, à caresser du bout des doigts les blés en herbes, à regarder le soleil jouer dans les nuages, à sentir le vent frais des nuits de pleine lune sur nos joues. Bounine est un styliste admirable, dont la foi en la nature sublime chacune de ses observations.

La mort, sous plusieurs formes, s’invite dans cet univers d’enfant avec violence et là aussi, l’hypersensibilité du narrateur lui fait tout sentir plus intensément que les autres. Face à cet arbitraire, il se réfugie dans la beauté des rites religieux orthodoxes, avec leur icônes d’or et leurs lourds parfums. Chaque expérience est analysée à l’échelle du temps, de l’homme et de son passage sur terre. Les premiers émois de l’adolescence, la pauvreté, la découverte des grands poètes et romanciers russes (Pouchkine, Tolstoï…) puis l’écriture, l’amour, la ville, le voyage, le travail, la politique, et la vanité d’un monde qui a si peu à lui offrir. Avec le temps, le caractère se forge, Arséniev devient impétueux, intransigeant, avec les autres comme avec lui-même, et pourtant il a conscience d’être comme tous les nobliaux russes de cette époque d’avant-guerre, de grands parleurs oisifs et indécis. De temps à autre, une pulsion l’emporte, il se jette dans un train, parcourt le pays, puis revient au domaine familial, épuisé et triste. Seule l’écriture pourrait le sauver. Si seulement il arrivait à écrire… Et cette femme, cette passion dévorante et jalouse…

On ne peut lire La Vie d’Arséniev sans penser à Proust, à cette attention au détail et au cheminement de la pensée, à cette présence au monde qui rend chaque infime détail important. Impossible aussi de ne pas penser à Oblomov, de Gontcharov, figure mythique de la paresse slave. Arséniev n’est pas Gontcharov, il est plus idéaliste, il a des rêves et de l’ambition, mais on a si souvent envie de le secouer, de le jeter hors des chemins ! Cependant c’est là le cœur de l’âme russe et pour entrer dans l’univers de ce roman, il faut laisser à la porte son manteau occidental et accepter la sensualité d’une plume qui vibre à l’unisson d’un peuple chargé d’histoire.

[shutterbug423 · Rating 3 out of 5]

Gruşenko, Aksiyonov,Ribakov,Makanin ve Kurkov gibi birçok Rus yazar henüz Türkçe ’ye kazandırılmamışken Bunin gibi Türkçe’ye sınırlı olarak çevrilmiş Rus yazarlarının kitaplarının ‘satış-dışı’ olup sadece seçkin sahaflarda bulunabiliyor olması ne acıdır. Türk okurunun ilgisizliğinden midir yoksa yayınevlerinin işgüzarlığından mıdır bilmem ama Bunin gibi kitaplarını aradığınızda rahatlıkla bulamayacağınız birçok yazar var. Elimdeki kitap Cem Yayınevi tarafından 1991 yılında basılmış. (Emin değilim, kitap üzerinde kesin olarak belirtilmemiş, internetten edindiğim bilgi). Kitabın arka kapağındaki fiyat etiketinde ‘KDV dâhil 40000 lira’ yazıyor. Kitabı Nadirkitap’ta Bitap Sahaf’ın dükkânından satın aldım.

Kitabın adı ‘Arsenyev’in Yaşamı’. Başlıkta ‘öyküler’ gibi ifade yok ama kitabın içinde Bunin’in meşhur öykülerinden birkaçı yer alıyor: ‘Mitya’nın Aşkı, Sevgi ve Anılar, Sanf ransiskolu Adam, Paris’de, Gençlik ve Yaşlılık, Üç Ruble ve Prensesler Presi’ adlı öyküler.

Arsenyev’in Yaşamı aslında bir roman. Yayınevinin daha fazla öyküye yer vererek, öyküleri neden ayrı bir kitapta toplamadığına bir anlam veremedim. Sözgelimi Bunin’in Güneş Çarpması, Köy ve Meçhul Dost gibi öyküleri de eklenip bir öykü seçkisi hazırlanabilirdi. Zira, çevirmen Uğur Büke’nin önsözünde bahsettiği eserlerin daha fazlasını kitapta görmemek bir hayal kırıklığı oldu benim için. Düşünsenize siz bir yazarın kitabını okumadan onu az da olsa tanımak için bir önsöz okuyorsunuz ve eserin çevirmeni Türkçe’ye çevrilmemiş bir öyküden kesitler sunuyor size.

Bunin hakkında okuduklarımda onun zaman zaman ağdalı da olsa sağlam ve akıcı bir dile sahip Rusçadan çevrilmesi en zor yazarlardan biri olduğu söyleniyordu. Hatta İngilizce bir makalede öykülerinden yapılan çevrilerde en sık yapılan hatalardan kesitler okudum. Profesyonel bir çevirmen değilim. Yazar hiç değilim ama Bunin’in kullandığı varsıl dili, ilginç sentaksı ve şiirsel anlatımını İngilizce ’ye çevrilen hikâyelerinde daha iyi hissettim diyebilirim. Rusça bilmediğim için Uğur Büke’nin bu öyküleri ne ölçüde iyi çevirdiğini bilemem ve ama kitapta yer alan ‘Gençlik ve Yaşlılık’ öyküsünde bir yer dikkatimi çekti. Uğur Büke ‘Tam anlamıyla ciddi bir halk olan Kürtler sabahtan akşama kadar uyuyorlardı’ derken Mehmet Atay’ın seslendirdiği Engin Toprak çevirisinde ise “Kürtler oldukça yabani bir millet... Sabahtan akşama kadar tüm günlerini nerdeyse uyuyarak geçiriyorlardı…” diye geçiyor. O hikâyenin Rusça aslını internetten buldum ve Google çeviricide kabaca çevirttim ve Google o kısmı İngilizce’ye ‘very wild people’ diye çevirdi. Engin Toprak çevirisi daha doğru olduğu gibi, öykünün geri kalanında kullandığı dilde çok daha akıcı.

Kitaba gelince Arsenyev’in Yaşamı adlı roman kısmını iki defa denememe rağmen sonunu getiremedim. Konuları keskin çizgilerle belli olmayan yazarın tarzı romanda beni bir türlü açmadı. Yazarın kendi yaşamını yazdığı bu kesitte hiç de ilgimi çekmeyen şeylerden bahsetmesi, daldan dala atması, son derece basit şeyleri betimlemeye gark etmesi beni itti açıkçası. Bunin,Bolşevikler iktidara gelince ülkesini terk etmek zorunda kalan, sürgündeyken yolu Türkiye’den de geçen bir yazar. Bolşevikleri desteklemese de sürgünde yazdığı öykülerinde ezilmişlerden yana olması, köylüleri anlatması, kendi ince üslubuyla kapitalist burjuvaziyle dalga geçmesi oldukça ilginç geldi bana. Sanfransiskolu Adam, Gençlik ve Yaşlılık ve Mitya’nın Aşkı öykülerinden özellikle keyif aldığımı söylemeliyim. Hikâyelerindeki karakterlerin aşkı zaman zaman ölüme ve bayağılığa indirgemesi ve karakterlerinin kısa süreli fiziksel birlikteliklerin bile kendileri üzerinde daimi, derinden etkiler bırakmasını ise sıra dışı buldum. Sanfransiskolu Adam öyküsündeki zengin yaşlı adamın yıllarca çalışıp didinip yeterince varsıl olduğunu inandıktan sonra kendini ödüllendirmek için çıktığı İtalya tatilinde gördüğü İtalya ve yaşam savaşımını sürdüren İtalyan köylüleri karşısında duyduğu hayal kırıklığını ve kendini aynada seyrederken parmaklarının ucundan pörsümüş gerdanına kadar kendini inceledikten sonra ‘Of, Korkunç bir şey’ deyişi ise bir okur olarak unutulmazlarım arasına girdi… Üç Ruble, Paris’de ve Mitya’nın Aşkı öykülerinde ise karakterlerin ağzından dökülen enfes kadın bedeni betimlemeleri ve okurun düşlem gücüne bırakılmış cinsel birleşmelerden sonra aşk çatışmalarının aceleyle kotarılmış ölümlerle sonuçlanışı ise birer düşbozumuydu açıkçası. Fırsat bulduğumda Bunin’den daha fazla öykğ okumak istiyorum.

İkaros Yayınları’ndan çıkan Çağdaş Rus Öyküsü Antolojisi (Çeviri: Engin Toprak) adlı kitapta beni mest eden ‘Meçhul Dost’ adlı öyküsünü bulabilirsiniz. Dilerseniz Mehmet Atay’ın olağanüstü sesinden aşağıdaki bağlantıdan da dinleyebilirsiniz

http://yuce.sesleokul.com/Cagdas-Rus-...

Bir diğer Bunin öyküsü ‘Güneş Çarpması’nın ise İngilizce ve Türkçe çevirilerini aşağıdaki sayfalarda bulabilirsiniz.

http://www.ircforumlari.net/dogu-edeb...

http://www.constructionlitmag.com/the...

Bunin ile ilgili pek bilinmeyen ve bir yerde ısrarla önerildiğini okuduğum bir film ise

Dnevnik ego zheny [HisWife’s Diary (2000) ]

“Bahçenizdeki kulube var ya...İşte oraya gelirim.Yalnız beni aldatmaya kalkmayın bedavaya olmaz. Alyonka gülümseyen gözleriyle Mitya'ya bakarak: Burası Moskova değil, diye ekledi.Orda kadınlar üste para veriyorlarmış... (Mitya'nın Aşkı öyküsünden)”

“Yalınayaktı,eteğinin içine soktuğu yarım kollu gömleğini giymişti.Gömleğin altından dipdiri memeleri belli oluyordu.Geniş kesilmiş yakasından omuzları ve boynu görünüyordu.Sarı eşarpla bağlı başından, hem çocuksu hem de kadınsı çıplak ayaklarına kadar herşeyi öyle güzeldi ki onu şimdiye kadar hep süslenmiş gören Mitya bu yalın güzellik karşısında hayranlık duymaktan kendini alamadı.(Mitya'nın Aşkı Öyküsünden)”


“Kürtler oldukça yabani bir millet...Sabahtan akşama kadar tüm günlerini nerdeyse uyuyarak geçiriyorlardı.Gürcüler ise ya türkü saylüyor ya da arkaya doğru kolayca savrulan geniş kollu elbiseleriyle hoplayarak zıplayarak dans ediyor elleriyle tempo tutarak kalabalığın içinde süzülüyor,birbirlerine kur yapıyorlardı.( Gençlik ve Yaşlılık öyküsünden)”
“Ve yine her zamanki gibi,ince,çevik kiralık sevgililer alevlerin parıltısı,ipekler,elmaslar ve açık kadın omuzları arasında kıvrılıyor ve dans ediyordu.(San Fransiskolu Adam adlı öyküden)”

Of! Korkunç bir şey,diye söylendi kel kafasını eğerek. Korkunç olanın ne olduğunu ne anlamaya çalıştı ne de üstünde düşündü.Sonra alışkanlıkla ve dikkatle eklem yerleri damla hastalığından bozulmuş kısa parmaklarına ve badem pembesi iri,çıkıntılı turnaklarına baktı ve emin olarak "korkunç" diye yineledi. (Sanfransiskolu Adam adlı öyküsünden)

“Kadınlarda bulunan güzellik,zerafet,anlaşılmazlık,olağanüsütülük, her şey herşey bu fotoğrafta vardı.Ve saf,kışkırırtıcı bakışlar...Bu yakın olduğu kadar uzak,yaşamın sonsuz mutluluğunu tattırdıktan ssonra kendini çeken ve belki de kendini şimdi utanmazsa aldatan varlığın bakışı bitmek bilmez bir gülümseyişle parlıyordu. (Mitya'nın Aşkı Öyküsünden)”

[El Bibliófilo · Rating 4 out of 5]

Here my comments: https://youtu.be/SU-tQx46Cc8

Nothing else is counted, because nothing else counts without her.
This work by the Russian winner of the 1933 Nobel Prize for Literature presents us with his autobiography, which highlights his beginnings, when his life begins, telling us about his childhood, his adolescence, his beginnings as a writer, and his beginnings in adulthood, and their marriage. Like other writers, Ernest Hemingway in "Moveable feast", Thomas Mann in "Story of my life", we are presented with some memories of an old man who does not tell us about his success but about his beginnings, because in his old age he is worried about the closeness of death and immortality, and for this reason he leaves his mark by recounting his life so that it is not lost in oblivion, like Gabriel García Márquez in "live to tell" to appease "the tragic feeling of life" (Miguel de Unamuno).
Being a profound, skillful writer, he presents us with poetic images, which I highlight in their relationship with other readings that I have reviewed on the channel, but what captivated me greatly was the love story, also surrounded by death (which gives depth ) and therefore, it seems to me that the skillful writer tells us nothing more after the death of his wife, because without her, nothing else counts in his life.
I await your comments

No cuenta nada más, porque nada más cuenta sin ella.
Esta obra del ruso ganador del premio nobel de litaratura de 1933 nos presenta su autobiografía, donde destaca sus inicios, cuando su vida empieza, contándonos de su infancia, de su adolescencia, de sus inicios como escritor, y su inicio en la etapa adulta, y su matrimonio. Así como otros escritores, Ernest Hemingway en "Moveable feast", Thomas Mann en "Relato de mi vida", se nos presenta unos recuerdos de un viejo que no nos cuenta de su éxito sino de sus inicios, porque en su vejez está preocupado por la cercanía de la muerte y la inmortalidad, y por eso deja su huella contando su vida para que no se pierda en el olvido, como Gabriel García Márquez en "vivir para contarla" para aplacar "el sentimiento trágico de la vida" (Miguel de Unamuno).
Siendo un escritor profundo, hábil, nos presenta imágenes poéticas, las que destaco en su relación con otras lecturas que he revisado en el canal, pero lo que me cautivó sobremanera fue la historia de amor, también cercada por la muerte (lo que da profundidad) y por ello, me parece que el hábil escritor no nos cuenta nada más después de la muerte de su esposa, porque sin ella, nada más cuenta en su vida.
Espero sus comentarios

[Jim · Rating 5 out of 5]

There needs to be a new verb tense created for the work of Ivan Alekseyevich Bunin -- something that indicates that something has happened, happens again, and is likely to happen forever in that vastness of Russian village life. The Well of Days is an autobiographical novel, part one of two of The Life of Arseniev. (The second novel, which seems hard to find, is called Lika and takes up with Aleksey Arseniev's love life.)

Bunin's style has been described as resembling a rich brocade. White Russian in his sympathies, he lived the latter part of his life in exile, dying only in 1953, the year of Stalin's demise. I would imagine that his hatred of the Russian Revolution and its aftermath made him view his past life in ever more glowing terms:

I went back, frequently pausing and turning round. The wind seemed to blow still stronger and colder, but the sun was rising, shining, the day bgrew gayer, claimed for life, for joy, and over everything -- over the town, over the deserted Woodenware Place, over the sacred, silent domain of the monastery with its high wall, churchyard grove, and golden cathedral cupolas, and over that boundless steppe across which, away, towards the pellucid green northern horizon, the road ran -- there sailed, in the pale-blue, watery, bright autumnal sky, large and purplish clouds, and everything was bright and motley, and over everything, light and picturesque, now and again alternating with the sun, ran airy opaque shadows. I would stand still, gaze, and go further ... Where had I not been on that day!

I could read that stuff forever. It's a pity that Bunin is not much read any more: This novel and the various short stories I have read are quite beautiful. It is not for nothing that he was the first Russian recipient of the Nobel Prize in Literature.

That must have cheesed Stalin off to no end!

[raShit · Rating 4 out of 5]

"Yazmak! Yazmak gerekli ama 'zorbalıkla ve gaddarlıkla savaşmak, ezilenleri korumak, yakıcı tipler vermek, toplumu ve çağdaşlığı anlatmak' için değil!"

[Radomyr · Rating 3 out of 5]

Бунин пишет очень чувственно и эта книга одна из самых ярких тому подтверждений. Сюжета у книги практически никакого и нет, если рассказы на несколько страниц в таком формате читать ещё можно, то с книгой это сложнее. В целом книга про неприкаянность, хотя очерки про детство и его осознание также довольно интересны.

[Oguz Eren · Rating 1 out of 5]

Nasıl nobel aldığına şaşırdım. Niye inat edip sonuna dek okuduğuma da...

Rus iş arkadaşım bu yazarı hararetle önermişti.

Bu baskıda yazarın bazı hikayeleri de var, onlardan daha ümitliydim. Roman boyunca lafı eveleyip geveleyen yazar, hikayelerde de dağınık bir üsluba sahip. Misal, Mitya'nın Aşkı'ndan :
Bölüm 8 : Köyde herşey güzel başladı ...
Bölüm 9 : Mitya, evinde ilk kez yetişkin biri gibi yaşıyordu. ...
Bölüm 10 : Mitya, köydeki ilk günlerinde yalnızca bir kez Katya'yı özlemle andı. ...
Bölüm 11 : Mitya, köydeki ilk haftasında Katya'nın yokluğunu pek duymamıştı. ...

Nasıl bir ilk günlerse bir türlü bitmek bilmiyor. Romandan hiç bahsetmeyeyim.

Yazarımız soylu, bir o kadar da fakir ama gururlu. Dönemindeki toplumsal mücadeleden hiç nasibini almamış, alt gelir sınıflarına karşı alerjisini de gizlemeyen bir yazar. Nobel siyasi tercihle verilmiş olabilir diye düşündüm.

Onca harika Rus klasiği varken, buna vakit harcamayın derim.

[· · Rating 1 out of 5]

(4 December, 2013)

This was horrible, originally so or because of the translation I have no idea but horrible it was. The subject matter was meh! The style of writing was less than stellar, it read like a telegram: I am a child stop, I have awareness stop, I am young and hence very, very stupid stop. Oy!

Being nostalgic about life in Imperial Russia left me perplexed and I kept thinking 'Really? The U.S.S.R. sucks, yes, but pre-revolution Russia was hell for most of the population.' I felt absolutely nothing for Arseniev and his noble, yet impoverished, family. The whole thing was a mess.

[Jonas · Rating 3 out of 5]

Efter ett boktips av Horace Engdahl blev jag nyfiken på boken. Tyvärr nådde den inte riktigt upp till mina förväntningar. Delvis beroende på att jag förmodligen hade lite för höga förväntningar, men delvis också på att den saknade det där lilla extra i detaljer och beskrivningar, i personbeskrivningar och platser, som jag har kommit att nära nog förvänta mig av ryska författare. [return][return]Stundtals påminde den mig lite grann om Proust, men tyvärr inte med samma kvalitet. Väl värd att läsa dock.

[Diana Trush · Rating 5 out of 5]

Bunin's autobiographical novel in the genre of emotional impressionism. I like this style of wrighting. You easily sink into Arsenjev's life and live it with him nicely through unheavy emotions which brings story to you. And even if it's sad you steel can feel the pleasure of life. His life .. or yours.

[Ricky Huard · Rating 1 out of 5]

Bunin should not write novels. End of story.

[Mehriban · Rating 4 out of 5]

До самой половины книги имела намерение поставить три звездочки, но Бунин меня переубедил.

[Oto Bakradze · Rating 4 out of 5]

ამ წიგნში ბუნინი თავისი ნატურალისტური პროზით იხსენებს მამულს, ახალგაზრდობას, სიყვარულსა და მწერლობისკენ მიმავალ პირველ ნაბიჯებს. ტექსტი სავსეა ავტობიოგრაფიული დეტალებით.
“არსენიევის ცხოვრება” ერთადერთი რომანია რაც მან სიცოცხლეში დაწერა და მთავარი განმაპირობებელი ნაწარმოები, რისთვისაც ნობელის პრემია მიენიჭა. ძირითადად ცნობილია მოთხრობებითა და პოეზიით.

[Pavel Lebedev · Rating 5 out of 5]

Russian novel that hit me the hardest. Poetic capture of decaying memory of the motherland, youth and love. Hugely underrated. Not many people know that Bunin got his Nobel prize primarily for Areseniev.

[Polina · Rating 4 out of 5]

«Но грустит ли в тишине, в глуши какой-нибудь сурок, жаворонок? Нет, они ни о чем не спрашивают, ничему не дивятся, не чувствуют той сокровенной души, которая всегда чудится человеческой душе в мире, окружающем ее, не знают ни зова пространств, ни бега времени. А я уже и тогда знал все это. Глубина неба, даль полей говорили мне о чем-то ином, как бы существующем помимо их, вызывали мечту и тоску о чем-то мне недостающем, трогали непонятной любовью и нежностью неизвестно к кому и чему …»

Начало жизни. И сразу - любовь к ней, к каждодневным ее чудесам. Да, манит всегда таинственное и неизвестное, но сколько его в самых обычных вешах! Крыши, цветы, окна, тени за домом, крыльцо, деревья, небо. Чем объяснить эту томную, разрывающую сердце любовь ко всякому проявлению жизнь? Верно, так с ней рождаемся, так умираем...

______

Не знаю, противоречивые чувства. После описания охоты и обращения с лошадью читать боьше не хотелось. Почему мы такие слепые? Почему так грустно это все? Ни думать, ни писать не хочется об этом. Только еще больше не понимаю и презираю людей от этого. Как же найти мир....

Да, и еще не нравится отношение к людям, ненависть к некрасивым, отсутствие жалости к бедным (кроме себя), "поэт - не общественный деятель", непонимание революционных идей, да, как он сам заметил - радение за отсутствие деятельности (которое он называет особенным видом деятельности). А зачем еще писать, как не с целью помочь кому-то? Конечно, это значит писать и про себя тоже, но все же.. Остается неприятное ощущение - самолюбия, что ли, важности своей личности, связанной отчасти с про��схождением.

И последняя любовь, к Лике, описана как-то легко, как что-то несерьезное, - по крайней мере, такое сложилось ощущение.

Впрочем, вероятно, после охоты я предвзято относилась ко всему остальному.

Понравилось: описание попыток писать, желание впитать все впечатления, не отпускать, придание важности каждому (для большинства) незначительному событию, видению - как я это понимаю! И поделиться....
Страсть и первые влюбленности. Просто и естественно... И так хорошо, так странно, что пишет ою этом открыто, потому что это действительно было важно тогда; то есть пишет без осуждения после стольких прожитых лет, без попытки усмехнуться, махнув рукой: "Да разве ж важно это сейчас..."

Да, быть с кем-то счастливым и в то же время чувствовать себя свобоным от обязательств перед этим человеком, - парадокс. Но понимаю. Все-таки, наверное, не стоит так делать...

[Trounin · Rating 2 out of 5]

Нужно иметь талант, чтобы видеть положительные черты в отрицательных моментах жизни. Былое воспринимается с болью, но надежда на светлое будущее всё равно остаётся. А если не знаешь, что ждёт тебя впереди, то продолжаешь сохранять хорошее настроение. Со стороны поведение такого человека воспринимается с удивлением, будто он не от мира сего. Когда общество лихорадит и все заботы о скором сломе традиций, находятся люди, чьи помыслы не распространяются дальше окрестностей дома, их внимание привлекают облака на небе и букашки в траве, они размышляют лишь о прочитанных книгах и живут второй жизнь на страницах литературных произведений. Именно таким человеком был Алексей Арсеньев, судьбу которого взялся отразить Иван Бунин. Для такого персонажа писатель был готов вывернуть себя наизнанку, чтобы поделиться собственной болью и личными воспоминаниями, касающимися навсегда утраченных иллюзий.

(c) Trounin

[Benoît · Rating 4 out of 5]

A life that happens all in a daze of poetry and sensuality, and which captivated me. Bunin was born in a primal corner of Russia covered with fields of wheat, in a family who would lose its fortune and face destitution. From early on, he is a solitary and fragile soul. A vague idea to become a writer entertains him. In short chapters that are delightfully hypnotic, Bunin shows a talent for recording precious moments that do not involve people, but because they are told with an ardent taste they give you a sense of place and a strong sense of autobiography. With age comes emancipation, impulses, and the vain passion of travels and women. And finally the slow realization of the egoistic nature of his reverie and mediocre morality. An all-too-ordinary individual fate, but it is true-to-self, down-to-earth, passionate, and painted in such a captivating way. A very good companion in my year to Oblomov and late Tolstoi.

[TarasProkopyuk · Rating 5 out of 5]

В единственном романе Ивана Бунина "Жизнь Арсеньева" встречается всё тот же невероятно томный и упоительный стиль автора как и в других его произведениях. А главное он просто-напросто пьянит собой своего читателя, всего поглощает его, и погружает в какое-то особенное состояние.

Как известно - "Жизнь Арсеньева" частично автобиографичная работа, но всё-таки довольно трудно понять какие именно моменты из жизни автора подлинны, а какие из них являются только художественными вымыслами Ивана Алексеевича.

Я не могу отметить ещё какие ни будь особенные ценности данного произведения, но должен отметить, что благодаря той особой стилистике автора книга мне очень понравилась. В ней интересно описана жизнь одного человека с его мечтаниями, желаниями, страхами и многими другими человеческими страстями и переживаниями.

[Prospero25 Arseniy]

Если бы меня спросили о настольной книге, то наверное это она. Я не все время о ней думаю, но я все время чувствую желание к ней вернуться