อมฤต

by ชลนิล

เมื่อสองเผ่าพันธุ์ซึ่งเคยเป็นอริ
ต้องร่วมเดินทางเพื่อปกป้องนางมนุษย์ผู้หนึ่ง
พวกเขาได้ก่อศัตรูร้ายกาจขึ้นโดยไม่ตั้งใจ
.
สองพันห้าร้อยกว่าปีต่อมา
พญาครุฑ พญานาค และนางผู้นั้น
กลับมาเกิดเป็นมนุษย์ พบพานกันอีกครั้ง
.
‘พยุหะ’ มีสัมผัสรู้ภายใน บอกใครไม่ได้
ทว่าไม่อาจชี้ชัด ภัยร้ายใดกำลังมาถึง
‘รอยเธียร’ ทราบตั้งแต่เล็ก ตนเคยเกิดเป็นอะไร
เพียงไม่แน่ใจ มีพันธะใดติดตามมา
‘มัชฌิมา’ มีนิมิตเห็นเหตุการณ์อนาคต
แต่ไม่รู้ ศัตรูร้ายตามราวีข้ามชาติด้วยเหตุใด
.
พลานุภาพแห่งครุฑ อำนาจนาคา และการหยั่งรู้ของเธอ
จะสามารถเอาชนะศัตรู…ผู้คิดว่าตนเป็น ‘อมฤต’ ได้หรือไม่

Genres: Fantasy

552 pages, Paperback

Published March 28, 2019

About the author

Associated Names:
* ชลนิล
* ฉิกกง

ที่มา....ของนามปากกา "ชลนิล"

ที่มาของชื่อ "ชลนิล" จริง ๆฟังแล้วดูปัญญาอ่อนมากนะ ตอนม.2 ผมเขียนนิยายเรื่องแรกชื่อ "ใต้เงามันดาเร"
(เห็นมั้ย ชอบเขียนแนวลึกลับตั้งแต่เด็ก) เรื่องนั้นพระเอกชื่อ ภุชงค์ นางเอกชื่อ อินทนิล (ดอกตะแบก - อินทนิล สีม่วง เป็นดอกไม้ที่ผมชอบมากตอนเด็ก)

พอเขียนจบก็นึกเล่น ๆ ว่าถ้าเขียนภาคสอง ลูกของ ภุชงค์ กับ อินทนิล จะมีชื่อว่าอะไร
ตอนนั้นก็คิดชื่อ ชลนิล - อินทชล ออกมาได้ (เปลี่ยนคำว่าชงค์ เป็น ชล)
พอคิดสองชื่อนี้ได้ก็เกิดอาการชอบมาก อย่าใช้เป็นชื่อตัวละครเลย
เอามาเป็นนามปากกาของเราดีกว่า ! (ตอนเขียน ใต้เงามันดาเร ใช้นามปากกา ตรี อินทนิล)

นามปากกาหลังจากนั้นจึงเป็น "ชลนิล อินทชล" (ลิเกมั้ย)
ใช้เขียนเรื่องสั้นส่งตามนิตยสารต่าง ๆ ตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม
โชคดีอย่างยิ่ง ที่ไม่มีนิตยสารเล่มไหนรับเรื่องสั้นผมไปพิมพ์
(เด็กอายุ 14-15 เขียนเรื่องสั้นแบบไหน ใครๆก็น่าเดาออกว่า มันคงไม่ได้เรื่อง)

ตอนม.ปลาย ผมบ้าการ์ตูนญี่ปุ่น ช่วงปิดเทอมเคยไปช่วยทำงานที่สำนักพิมพ์การ์ตูนแห่งหนึ่ง รู้จักพวกบรรณาธิการ ทีมงานการ์ตูนหลายคน เขาถามผมว่าชื่อ "ชลนิล" แปลว่าอะไร? ตอนนั้นผมก็พยายามเล่าที่มา ที่ไป พร้อมคิดคำแปลอย่างสวยงาม
(ตามประสาเด็กนั่นแหละ)

เขาฟังแล้วบอกคำเดียวเลยว่า... "ชลนิล" = "น้ำเน่า" ชล=น้ำ / นิล = สีดำ
น้ำสีดำ มันก็คือน้ำเน่านั่นแหละ ผมได้ยินอย่างนั้นแล้วชอบทันที...เออ...แปลว่า น้ำเน่าก็เข้าท่าดี ไหน ๆ เราก็ชอบเขียนนิยายอยู่แล้ว สมัยนั้น พอเพื่อน ๆ รู้ว่าเราเขียนนิยาย ก็ชอบถามเหมือนกัน "เขียนนิยายน้ำเน่าเหรอ?" เราตั้งนามปากกาแปลว่า น้ำเน่า ไปเลยดีกว่า แทนคำตอบพวกมันไปเลย แถมยังเท่ดี ไม่เหมือนใครด้วย

ทั้งหมดนี้เป็นความคิดสมัยผมเรียนอยู่มัธยม อายุแค่ 15-16 เองมั้ง

พอเรียนจบ มาทำงานอยู่ที่อุดรฯ
มีอยู่วันหนึ่ง เข้าเวร นึกครึ้มอกครึ้มใจ อยากเขียนเรื่องสั้นเล่น ๆ
อาศัยความรู้ที่ได้อ่านจากหนังสือเกี่ยวกับการเขียนเรื่องสั้น
ในห้องสมุดของวิทยาลัยครูอุดร มาเป็นแนวทาง
ลองเขียนตามที่หนังสือเขาสอน-แนะนำ

ผลก็คือ...ได้เรื่องสั้นมาเรื่องหนึ่ง เรื่องสั้นเรื่องนั้นชื่อ "เด็กชาย กองทราย และชิงช้า"
เขียนจบ ผมฝากเพื่อนให้เอาเรื่องสั้นนี้ไปให้อาจารย์ภาษาไทย(ในวิทยาลัยครู)
ช่วยวิจารณ์ - แนะนำ พออาจารย์ท่านนั้นอ่านจบ ก็ฝากเพื่อนผมมาบอกว่า...
"ให้เขาส่งเรื่องนี้ไปที่ นิตยสาร สตรีสาร"

นิตยสาร "สตรีสาร" สมัยนั้น ถือเป็นสนามนักเขียนที่มีมาตรฐานสูง
จนผมไม่เคยกล้าส่งงานตัวเองไปให้เขาพิจารณาเลย
พออาจารย์ภาษาไทยท่านนั้นแนะนำอย่างนี้
ผมเลยทำใจกล้า ส่งเรื่องสั้นไปที่ สตรีสาร โดยใช้นามปากกาว่า "ชลนิล" เฉย ๆ
ตัดคำว่า "อินทชล" ออก เพราะรู้สึกว่ามันเยิ่นเย้อ ลิเกพิกล
(ตอนนั้นโตพอจะรู้แล้วว่า ความคิดสมัยเด็กของตัวเองมันเพี้ยนๆ)

ผลคือได้ลงในนิตยสารสตรีสาร ภายในเวลาเดือนสองเดือน
ความดีใจครั้งนั้น ยิ่งกว่าคนเอ็นทร้านซ์ติดเสียอีก
เพราะนี่เป็นนิตยสารมาตรฐานฉบับแรก ที่ผมได้ลงเรื่องสั้น
แถมเป็นนิตยสารมีชื่อ ที่นักเขียนดัง ๆ หลายคนแจ้งเกิดที่นี่
ไม่ว่าจะเป็น "โบตั๋น" "ประภัสสร เสวิกุล" ฯลฯ

หลังจากนั้นผมก็มีไฟ เขียนเรื่องสั้นส่งสตรีสารอีกหลายเรื่อง
โดยใช้นามปากกาว่า "ชลนิล" มาตลอด
แต่ก็ไม่มีเรื่องสั้นได้ลงอีกนาน จนผมนำเรื่องสั้นที่เขียนส่ง "สตรีสาร" (แล้วไม่ได้ลง)
มารวมทั้งเรื่องสั้น "เด็กชาย กองทราย และชิงช้า"
แล้วส่งไปให้สำนักพิมพ์สนุกอ่านพิจารณา
...โดยไม่คิดว่า...
นี่จะเป็นจุดเริ่มต้นของรวมเรื่องสั้นเล่มแรกในชีวิต "ละครภูต"
และเป็นการใช้นามปากกา "ชลนิล" บนแผงหนังสือครั้งแรกเช่นกัน

ชลนิล
20 ธ.ค. 56


ผลงาน

1. ต่างเวลา (สำนักพิมพ์สนุกอ่าน)
2. ม่านมนตรา (สำนักพิมพ์สนุกอ่าน)
3. พรุ่งนี้ดาวยังพราวแสง (สำนักพิมพ์สนุกอ่าน)
4. รอยสาป (สำนักพิมพ์สนุกอ่าน)
5. กรงอำพราง (สำนักพิมพ์สนุกอ่าน)
6. เพลิงนาคา (พิมพ์ครั้งที่ 4 สำนักพิมพ์วันดี)
7. เรือนเวลา (สำนักพิมพ์นวนิยายบางกอก)
8. กรงไฟ (สำนักพิมพ์นวนิยายบางกอก)
9. เถ้าน้ำค้าง (สำนักพิมพ์วันดี)
10. อาคม (สำนักพิมพ์คำต่อคำ)

รวมเรื่องสั้น
1. ละครภูต (สำนักพิมพ์สนุกอ่่าน)
2. ผู้ถูกล่า (สำนักพิมพ์สนุกอ่าน) (พิมพ์ครั้งที่1 ใช้ชื่อว่า "ในเงาสนธยา")
3. ลางมายา (สำนักพิมพ์นวนิยายบางกอก) (รวมจากสองเล่มเล็ก"ลางสังหารกับสีสันสยอง")

ผลงานเขียนอื่นๆ
1. ลมหายใจของสายลม (สนพ.สนานคิด) ประเภทบทกวี
2. ที่สุดปลายกระบี่ (สนพ.สนานคิด) รวบรวมถ้อยคำปรัชญาอันแหลมคมจากนวนิยายหลายเล่มของโก้วเล้ง
3. นิทานโทสะ (สนพ.วันดี) รวมบทความที่เขี

Reviews

[Mook Woramon · Rating 4 out of 5]

สนุกไม่ผิดหวังเหมือนเดิม
เป็นภาคต่อจากเพลิงนาคาโดยมาเล่าเรื่องในรุ่นลูกแทน ตัวละครจากเพลิงนาคามาครบเพราะฉะนั้นควรอ่านเพลิงนาคาก่อน จะได้เข้าใจสายสัมพันธ์
เล่มนี้เป็นความสัมพันธ์ระหว่างอดีตครุฑ อดีตนาคและมนุษย์ผู้หนึ่ง วงล้อกรรมที่หมุนเวียนร่วมกันมากว่าสองพันห้าร้อยปี ได้มาบรรจบกันอีกครั้ง พร้อมกับศัตรูที่ตามมาแก้แค้นเอาคืน
แน่นอนธรรมะย่อมชนะอธรรม ชอบที่คุณชลนิลสอดแทรกหลักธรรมคำสอนพระพุทธเจ้าไว้ด้วยโดยไม่รู้สึกยัดเยียด เน้นย้ำการมีสติอยู่ทุกชั่วขณะ หลุดพ้นจากตัวกู ของกูและสุดท้ายหลุดพ้นจากสังสารวัฏ ไม่ต้องเวียนว่าตายเกิดอีก

[Patrawan Dear]

#อมฤต / ชลนิล

เป็นเรื่องราวต่อเนื่องมาจากเรื่อง "เพลิงนาคา" ซึ่งควรจะอ่านเรียงกันมาเพื่ออรรถรสและความเข้าใจในเรื่องราวค่ะ

แนวของเรื่องยังคงเป็นแฟนตาซีอิงธรรมะเช่นเดิม แต่เรื่องนี้ธรรมะเข้มขึ้น บทบรรยายเยอะขึ้น และมีฉากต่อสู้เพิ่มขึ้น ทำให้รู้สึกว่าเรื่องราวมีสีสัน โดยไม่ทิ้งความอิ่มเอมในใจหลังอ่านจบ

จุดเด่นที่ชอบมากน่าจะเป็นธีมหลักของเรื่องที่นำเสนอหลักธรรมได้เข้าใจง่ายมาก  และพล็อตความสัมพันธ์ระหว่างครุฑกับนาคที่นำมาเสนอได้อย่างเหนือความคาดหมาย

นับว่าเป็นภาคต่อที่จบเรื่องราวได้แบบสมบูรณ์ ไม่มีค้างคา ไม่หลงประเด็น แต่ยังพบจุดสะดุดอยู่บ้างตรงการเล่าเรื่องแบบตัดสลับฉาก ที่บางช่วงตัดไปตัดมาบ่อยเกิน รวมไปถึงการถูกพล็อตที่แข็งแรงบีบจนเล่าเรื่องให้จบได้เพียงแบบเดียว ทำให้ขาดเสน่ห์บางอย่างในการอ่านไป 

แต่ทั้งหมดนี้ก็ไม่ได้ลดทอนความสนุกสนานและความดีงามของเรื่องนี้ลง เรายังคงชอบและรอคอยติดตามงานเขียนอันมีเอกลักษณ์อย่างนี้จากผู้เขียนค่ะ :)

[Lily 百合花 · Rating 5 out of 5]

ชื่อเรื่อง – อมฤต
ผู้แต่ง – ชลนิล


ตัวละคร
มัชฌิมา (มา)
รอยเธียร นาคพิทักษ์ (ลุย) อายุ 25 ปี
พยุหะ (พายุ) อายุ 27 ปี
รอยธารา นาคพิทักษ์​ (น้ำ)


รีวิวหลังอ่าน

เรื่องนี้เป็นภาคต่อของ “เพลิงนาคา” โดยตรง แต่ถ้าจะให้อ่านจริงๆ ก็ควรจะอ่าน “เพลิงนาคา” “ม่านมนตรา” และ “อมฤต” ปิดท้ายค่ะ เพราะตัวละคร “พันเกลียว” จะมีให้ได้เจอในทั้งสามเรื่องเลย และจะได้รู้ถึงที่มาที่ไปของ “พันเกลียว”​ ค่ะ

เราใช้เวลาอ่านเรื่องนี้นานมาก ไม่ใช่ว่าเพราะไม่สนุก แต่เพราะกลัวสนุกจนหยุดอ่านไม่ได้ (เป็นแบบนี้กับงานของคุณชลนิลเกือบทุกเรื่องเลย) และเจอกับช่วงยุ่งๆ ด้วย ก็เลยไม่ได้หยิบมาอ่านต่อเลย เพราะกลัวถึงจุดสนุกจนหยุดไม่ได้ แล้วเราไม่สามารถแยกร่างมาอ่านได้ ฮ่าๆๆๆ แต่พอได้หยิบมาอ่านต่อ ก็อ่านรวดเดียวเกือบจะจบเรื่องเลยนะ แต่ก็ฝืนสังขารไม่ไหว เผลอหลับไปก่อน เลยต้องตะลุยตอนจบในเช้าวันต่อมาแทน ฮ่าๆๆ

อ่านแล้วชอบความสัมพันธ์ของพี่น้องระหว่างรอยเธียรกับรอยธาราน่ารักมากๆ น่ารักขั้นสุด เวลาสองพี่น้องคุยกันนะ เราอ่านไปอมยิ้มไปตลอด น่ารักจริงๆ น่ารักในแบบที่ว่าเป็นช่วงเวลาที่ผ่อนคลายที่สุดของเรื่องเลยแหละ

ส่วนเรื่องความรักระหว่างหนุ่มสาวนั้น เราว่าเราไม่ค่อยอินสักเท่าไร เหมือนเป็นแค่จุดเสริมเพิ่มเข้ามาเฉยๆ เหมือนเราไม่แน่ใจหรอกว่าตัวละครแต่ละตัวรักอีกฝ่ายในความรู้สึกไหนกันแน่ ต่อให้มีคำอธิบายที่บอกชัดเจนก็ตาม

เรื่องนี้เป็นภาคต่อที่ดีงามจริงๆ แม้ช่วงเวลาที่เขียน “เพลิงนาคา” กับ “อมฤต” จะห่างกันหลายปีมากๆ แต่อ่านแล้วกลับรู้สึกว่าเป็นภาคต่อที่งดงามจริงๆ แหละ ส่งต่อรุ่นลูกหลานได้แบบว่าอยากอ่านต่อไปอีกหลายๆ เล่มเลย อ่านจบก็แอบคิดเบาๆ ว่าอาจจะมีภาคต่อก็ได้นะ อิอิ รอสิงหานาคราชอยู่นะ ^^

เรื่องราวจะเกี่ยวข้องกับพระพุทธศาสนา คุณชลนิลสามารถนำหลักธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้า มาเชื่อมโยงกับเรื่องนาค เรื่องครุฑ และเรื่องราวในสมัยพุทธกาล และนำมาถ่ายทอดในรูปแบบภาษาที่เข้าใจง่าย ทำให้อ่านแล้วรู้สึกว่าย่อยง่ายมากๆ ได้รับสารที่ผู้เขียนต้องการจะสื่อ และทำให้คนอ่านอย่างเราสนุกกับการอ่านนิยายที่แฝงคติธรรมทางด้านพุทธศาสนาด้วย

นอกจากเรื่องราวเกี่ยวกับพระพุทธศาสนาแล้ว ผู้เขียนยังนำเรื่องเทคโนโลยีต่างๆ รวมถึงโซเชียลเน็ตเวิร์คมาเชื่อมโยงเรื่องราวทั้งหมดเข้าด้วยกัน ทำให้อ่านแล้วรู้สึกว่าเรื่องทันสมัยสุดๆ และล้ำสมัยมากๆ เลยทีเดียว ชอบที่แบบว่ารอยธาราเป็นประธานแฟนคลับคนรักลุย ไหนจะเป็นแอดมินแฟนเพจอีก ฮ่าๆๆๆ มีการติดตามโลกโซเชียลว่าเป็นยังไงบ้าง

รอยเธียรเป็นตัวละครที่ดูเหมือนเป็นเทพบุตรสุดๆ แต่จริงๆ แล้วอ่านๆ ไป จะเห็นถึงความเป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น ข้าพเจ้าก็ตกหลุมรักแล้วจ้า ฮ่าๆๆ

ประโยคกินใจที่สุดของเราในเรื่องนี้ เป็นคำพูดของรอยธาราที่บอกว่า “รวยพอหรือยัง” ชอบมากค่ะ ขอเป็น FC ของรอยธาราเลยดีกว่า อิอิ

รวมๆ แล้วเป็นหนังสือภาคต่อที่ดีงามจริงๆ ค่ะ เชียร์ให้อ่านกันเยอะๆ นะคะ อ่านตามนี้เลยค่ะ “เพลิงนาคา” “ม่านมนตรา”​ และ “อมฤต” ค่ะ ^_^

[สปอยล์]

มัชฌิมา เพื่อนสนิทของรอยธารา นั่งในร้านกาแฟ แต่เพราะมีนิมิตล่วงหน้า เลยเห็นว่าจะมีรถมาชนร้าน เลยรีบชวนเพื่อนกลับ พยุหะมาร้านนี้เช่นกัน เห็นเข้าก็แปลกใจ เลยรีบตามสองสาวเช่นกัน เลยทำให้รอดพ้นเหตุการณ์รถพุ่งชนร้านได้อย่างหวุดหวิด

รอยธาราเป็นน้องสาวของรอยเธียร รอยเธียรเป็นนักแสดงหนุ่มที่โด่งดังมากๆ ในอดีตเคยเป็นนักร้องวงบอยแบนด์ชื่อดัง ก่อนผันตัวเป็นแค่นักแสดง และเลือกรับงานมากๆ โดยคนรับงานให้คือรอยจันทร์ แม่ของเขานั่นเอง รอยธาราเป็นประธานและแอดมินเพจคนรักลุย ฮ่าๆ รอยเธียรเพิ่งพ้นจากเกณฑ์ทหาร ได้รับงานโฆษณาของบริษัทบีบีพรอม ที่บรรพตเป็นเจ้าของ

รอยเธียรก็คือชัยยะนาคา เพื่อนสนิทของทัตตะนาคาในอดีตนั่นเอง ปัจจุบันก็คือหลวงน้าของรอยเธียร (ริวที่รักกับน้ำฝนในเพลิงนาคา) สิงหานาคราชหันกลับมาปฏิบัติธรรม และเป็นมิตรที่ดีของหลวงน้า และรอยเธียร ถ้ารอยเธียรมีเวลามักจะไปปฏิบัติตนที่วัดป่าเสมอ ที่นั่นมีตาอ่ำ ซึ่งเหมือนเป็นคนแก่ทั่วไป แต่จริงๆ ฤทธิ์เดชมาก เดิมเป็นฤาษี ก็จะมีให้ลูกประคำป้องกันตัวให้กับรอยธารามา

รอยธาราในอดีตก็คือคุณนายพิกุล ผู้ก่อตั้งโรงพยาบาล และเป็นยายของน้ำฝน หลานสาวสุดที่รัก พยุหะเองนั้นเป็นหลานของเรือนอรกับชัยกาล ซึ่งสองคนนี้คือลูกสะใภ้และลูกชายของคุณนายพิกุลนั่นเอง พยุหะถูกเลี้ยงดูโดยเ���ือนอรกับชัยกาล เลยสนิทสนมมากกว่าพ่อตัวเองที่ไม่สนใจลูกนอกสมรสคนนี้

มัชฌิมาเคยแอบหลงรักรอยเธียร แต่เพราะเขามีระยะห่างเสม���มา ก็เลยคิดว่านั้นก็ขอเป็นแค่น้องสาวที่ดีคนหนึ่งก็พอ แต่จริงๆ แล้วรอยเธียรก็ชอบเพื่อนน้องสาวคนนี้นะ เพียงแต่ว่าถ้าคบกันจริงๆ อาจจะทำให้เสียใจได้ไรงี้ และไม่มั่นใจในตัวเองด้วยว่าจะเข้าสายธรรมะแบบหลวงน้า หรือจะเป็นแค่คนธรรมดาทั่วไป เลยยับยั้งความรู้สึกตัวเองได้ ไหนจะรอยธาราที่บอกว่าถ้าไม่ได้จริงจังกับมา ก็อย่าได้คิดที่จะคบกัน มัชฌิมาทำงานเป็นเด็กฝึกงานของบีบีพรอม

บรรพตนั้นเป็นลูกสมุนของเนวะ เนวะตั้งใจกลับมาทำร้ายมัชฌิมา รอยเธียร และพยุหะโดยเฉพาะ เรื่องเลยเกิดเมื่อรอยเธียรรับเล่นโฆษณา สัญญามีความผิดปกติ รอยจันทร์สังเกตเห็นเลยขอให้แก้สัญญา แล้วต่อมาคนที่ได้เล่นด้วยกันก็คือมัชฌิมา มัชฌิมาเป็นหลานสาวของพันเกลียว เมื่อเธอไร้พ่อแม่ที่ตายไปหมดแล้ว พันเกลียวเลยเลี้ยงดู เหมือนเป็นสิ่งที่พันเกลียวต้องรับหน้าที่นี้ จนกว่าจะถึงวันหนึ่งที่พันเกลียวจะสามารถไปบวชได้ตามความตั้งใจของตัวเอง

เนวะพุ่งตรงด่านแรกด้วยการกำจัดเรือนอรกับชัยกาล ทำให้พยุหะเสียใจมาก พยุหะเองนั้นก็มีสังหรณ์หลายอย่าง และตอนที่เสียใจก็สู้กับเนวะด้วยตัวคนเดียว รอยเธียรตามมาช่วยก็บาดเจ็บไปด้วย และได้พันเกลียวรักษาสองหนุ่มสาวให้รอดพ้นมาได้

ในอดีตสมัยพุทธกาลนั้น กัลยาเป็นศิษย์เอกของเนวะ เนวะสร้างเมืองชื่ออมฤต แล้วฝังหัวทุกคนว่าจะไม่มีวันเจ็บวันตาย อยู่อย่างอมตะกันไป แต่แล้วกัลยาได้ฟังธรรมของพระพุทธเจ้าก็เกิดศรัทธา ตอนที่อาจารย์เนวะส่งออกไปทำอะไรสักอย่างแหละ เลยตั้งใจว่าจะกลับมาชวนอาจารย์และคนในเมืองให้ศรัทธาพระพุทธเจ้า

ทีนี้พอกลับมาชวน อาจารย์ไม่พอใจจับขังไว้ ต่อมาหนีออกมาได้ ก็ฆ่าพ่อแม่เธอ และศิษย์พี่ที่ช่วยเธอด้วย และเธอบาดเจ็บหนัก ก็ได้ชัยยะนาคากับวินตกะครุฑมาช่วยไว้ และพาไปเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้าสำเร็จ (แบบแฝงกายเข้าไปฟัง) ก่อนที่พระพุทธเจ้าจะดับขันธ์ปรินิพพานนั่นเอง และหลังจากนั้นกัลยาก็จากไป ซึ่งสร้างความเสียใจให้กับชัยยะนาคาและวินตกะ ฝ่ายวินตกะเป็นฝ่ายที่พากัลยาได้เข้าเฝ้า ก็จะผูกพันกับกัลยามากกว่า

ทั้งสามคนที่ว่าก็คือมัชฌิมา รอยเธียร และพยุหะนั่นเอง ในอดีตชัยยะนาคากับวินตกะได้สร้างผลึกครุฑนาคไว้ให้กัลยาติดตัว ซึ่งเป็นสิ่งที่พันเกลียวได้รับมา และส่งต่อให้มัชฌิมาใช้ป้องกันตัวในปัจจุบัน เป็นผลึกที่เกิดจากความร่วมมือร่วมใจของครุฑกับนาค ซึ่งแต่เดิมเป็นศัตรูกัน

ต่อมาตอนถ่ายทำโฆษณาก็เกิดเหตุร้ายอีก มัชฌิมาโดนดึงไปยังโลกอีกมิติหนึ่ง สองหนุ่มก็ต้องตามไปช่วย โดนให้วนลูปในช่วงก่อนจะได้เข้าเฝ้าพระพุทธเจ้า วนไปมาไม่สิ้นสุด สุดท้ายใครช่วยไว้เราก็จำไม่ได้แล้ว น่าจะเป็นตาอ่ำมั้ง คือรอยธาราเอะใจเลยส่งสัญญาณถึงตาอ่ำ แล้วก็มีพันเกลียวช่วยชีวิตอีกที

เนวะรุกหนักขึ้น แต่ไม่เปิดเผยว่าอยู่ที่ไหน เกิดข่าวไม่ดีกับรอยเธียร ทั้งเรื่องที่อาจจะทำผู้หญิงท้อง และความสนิทสนมกับมัชฌิมา ไหนจะพยุหะโดนหาว่าลอกเพลง ซึ่งผลสรุปคือโดนสะกดจิตหมู่ผ่านอินเตอร์เน็ต รอยธาราเองก็เกือบจะทนไม่ไหว แบบว่าแฟนคลับลุยไม่เชื่อใจลุย จนพี่ลุยต้องออกหน้ามาเอง และทำให้ความลับที่รอยธาราเป็นน้องสาวนั้น แฟนคลับลุยก็ได้รู้กันไปจ้า แต่คนก็ประทับใจลุย เพราะเป็นดาราที่น่ารักมาก

รอยธารารู้ว่าบรรพตมีส่วนทำให้เป็นแบบนี้ ไหนจะเรียกร้องค่าเสียหายจากข่าวดังกล่าว เลยโมโห เพราะตอนเป็นคุณนายพิกุลนั้น เคยช่วยบรรพตไว้มาก บรรพตเป็นลูกคนละแม่ของเรือนอร เรือนอรไม่เคยยอมรับว่าเป็นน้องชาย แต่คุณนายพิกุลกลับให้การช่วยเหลือตลอด และทำให้บรรพตนับถือมาก ตอนที่รอยธาราโมโห ก็ทำเป็นสมมติเรื่องที่บรรพตรู้อยู่แก่ใจ แล้วก็ทำให้บรรพตสงสัยว่านี่คงเป็นคุณนายพิกุล หลังจากนั้นบรรพตเลยเลือกที่จะเข้าข้างรอยเธียรแทนเนวะ หลังจากเจอประโยคที่บรรพตถามว่าถ้าเป็นคุณนายพิกุล คุณจะบอกว่าอะไร “รวยพอหรือยัง” ทำให้หลังจากนั้นทั้งทำการกุศลมากมาย และไม่คิดกอบโกยเช่นในอดีตอีกแล้ว

ส่วนโรงพยาบาลที่จะถูกขายไปนั้น รอยธาราก็ทำใจได้แล้ว เพราะเป็นแค่ของนอกกาย ปัจจุบันก็คือรอยธารา ไม่ใช่คุณนายพิกุลแล้ว จะไปยึดติดทำไม ฝั่งรอยเธียรกับพยุหะพยายามหาร่องรอยของเนวะให้เจอ แต่ก็หาไม่เจอสักที กว่าจะเจอก็ได้จากการที่รอยธาราติดต่อนักแฮคให้หาข้อมูลให้จนเจอโรงพยาบาลร้าง และตามเจอ แต่ก็คือแผนลวงนะ

สองหนุ่มไปถึงพบว่าโดนขังไว้ บนจอเห็นว่าหลังจากรอยธารากับรอยจันทร์คุยกับบรรพต (เรื่องเรียกร้องค่าเสียหาย) ก็เกิดอุบัติเหตุตกทางด่วน เธียรเองก็ตกทางด่วนเช่นกัน มีนาคทั้งหลายพยายามโอบรถไม่ให้คนในรถถึงฆาต รอยธาราได้ความช่วยเหลือจากตาอ่ำ เลยทำให้ไม่เป็นอะไรเลย ได้แต่รอลุ้นพ่อแม่ผ่าตัด ก่อนจะได้รับข่าวดีว่าปลอดภัย

รอยเธียรจิตใจไม่เป็นสุข เพราะเป็นห่วงคนที่บ้าน พยุหะต้องพยายามทำให้ใจเย็น มัชฌิมามาช่วยสองหนุ่มไว้ แล้วรอยเธียรก็รีบไปโรงพยาบาล ภาพของสองพี่น้องที่นอนตักกัน ทำให้คนทั่วไปอมยิ้มและประทับใจสุดๆ

สิงหานาคราชต่อสู้กับเนวะ ทำให้เนวะบาดเจ็บเพราะโดนกัดที่ไหล่ แต่สิงหานาคราชก็ใช้พลังหมดจนเสียชีวิต ก่อนจะจากไปได้ให้รอยเธียรไปหา รอยเธียรบอกว่าเรื่องในอดีตนั้น เธียรไม่ติดใจอะไรแล้ว สิงหานาคราชเลยได้จากไปอย่างสงบ โดยมีหลวงน้ามาเทศน์ด้วย

มัชฌิมาโทษตัวเองที่ทำให้สิงหานาคราชจากไป หนุ่มๆ แปลกใจในท่าทีก็เลยรีบบอกว่าห้ามโทษตัวเองนะ พยุหะแสดงออกล่ะว่ารักและเป็นห่วง มัชฌิมาสุดท้ายเลิกโทษตัวเอง แต่นั่งสมาธิจนสามารถมองเห็นเหตุการณ์ในอนาคตได้ ว่าเนวะจะกลับมาในอีกปีข้างหน้า และจะหาทางปราบไม่ได้แล้ว เพราะฉะนั้นจะต้องบุกนั่นเอง เธอเลยขอของบางอย่างจากพันเกลียว แล้วก็เอาผลึกครุฑนาคฝากให้รอยเธียรกับพยุหะ และฝากซองถึงตาอ่ำ

สองหนุ่มมาถึงก็ไม่เจอมัชฌิมาแล้ว เพราะมัชฌิมาติดต่อเนวะ และบอกว่ามียารักษาพิษนาคในตัวนะ เนวะไม่ได้รับยาหรอก แต่ตั้งใจจะจับขังเธอ เธอก็ทำท่าใจเย็นตลอด รอบหลังก็เทยาเธอทิ้งอีก ก็ก่อให้เกิดรอยร้าวขึ้นจากยาที่เธอปรุง

สองหนุ่มไปวัดป่า เอาจดหมายให้ตาอ่ำ แต่ไม่รู้เนื้อความในนั้น เพราะตาอ่ำอ่านจบก็เผาทิ้งเลย แล้วก็หาทางทำให้ผลึกแยกออกจากกัน เพื่อเอาพลังเข้าร่างและไปสู้กับเนวะ แต่ทำยังไงก็ไม่สำเร็จ ตาอ่ำบอกว่าวิธีที่หนูมาบอกมาก็คือ ให้ติดต่อท่านพญาครุฑ ก็ได้รับความช่วยเหลือและทำให้สองหนุ่มได้พลังกลับมาเพื่อไปต่อสู้กับเนวะ

สองหนุ่มบุกไปอีกมิติหนึ่ง แล้วก็ได้ช่วยมาจากรอยร้าวที่มาสร้างขึ้น และป้องกันเธอไว้ ก่อนจะต่อสู้เต็มกำลัง ในตอนที่กำลังจะพ่ายแพ้ ต่างก็เจ็บหนักทั้งสองฝ่าย พันเกลียว หลวงน้า ตาอ่ำ ก็โผล่มา พันเกลียวช่วยชีวิตสองหนุ่มก่อน ก่อนหน้านี้มาเอายาให้กินก่อนแล้ว ส่วนหลวงน้าก็พูดให้เนวะคิดได้ เนวะได้ยาแก้พิษจากหลวงน้า แต่สุดท้ายก็รู้แล้วว่าอมฤตไม่มีจริง การไม่ตายไม่ใช่สิ่งที่เป็นไป แต่การไม่เกิดอีกคือความพ้นทุกข์ที่เป็นจริง เลยตัดสินใจเทยาทิ้ง แล้วก็ตายจากไป ก่อนตายก็ได้ฟังธรรมจากหลวงน้า

จบเหตุการณ์พันเกลียวบวชตลอดชีวิต พันเกลียวบรรลุไปอีกขั้นตั้งแต่ตอนหลวงน้าเทศน์ก่อนเนวะตาย (เหมือนตั้งใจจะให้พันเกลียวบรรลุมากกว่า) มัชฌิมาคบหากับพยุหะ รอยธาราเปิดร้าน “ลืมหวาน” และให้มาแวะมาช่วยรับปรึกษาปัญหาชีวิตให้กับลูกค้าในวันเสาร์อาทิตย์ รอยเธียรเองก็แวะมาที่ร้าน เพื่อมาคุยกับพยุหะ สองหนุ่มสนิทกันมากขึ้น รอยเธียรเจอเด็กชายคนหนึ่งในร้าน ชื่อน้องดราก้อน เลยรู้เลยว่านี่คือสิงหานาคราชมาเกิดแล้วแน่ๆ

Start 17.51 น. Sun 14 Apr 2019
End 18.36 น. Sat 1 Jun 2019
Review Date 21.16 น. Sun 2 Jun 2019

[Paradisemedicine Trivisavavet · Rating 4 out of 5]

รุ่นลูกของ รอย ริว เธียร จากเพลิงนาคา มีพันเกลียวและหลายๆคนจากเพลิงนาคามาด้วย น่าจะอ่านเพลิงนาคาก่อนเรื่องจะเข้าใจภาพรวมได้ดีมาก

[Monaliz Juang · Rating 4 out of 5]

เรื่องอมฤตเป็นเรื่องต่อจากเพลิงนาคา ถ้าอยากอ่านได้อรรถรสก็แนะนำให้อ่านเพลิงนาคาก่อนค่ะ เนื่องจากมีตัวละครเกี่ยวเนื่องกัน เสน่ห์ของนิยายคุณชลนิล คือ การนำธรรมะมาผสมแทรกเรื่องราวไว้อย่างลงตัว ใครที่คิดถึงตัวละครเก่าๆอย่างริว รอยจันทร์ เธียร และพันเกลียว ก็จะมาปรากฏตัวในเรื่องนี้ค่ะ

เรื่องราวเป็นการเล่าเรื่องที่เกี่ยวเนื่องจากชาติก่อนระหว่างชัยยะนาคา วินตะกะ (พญาครุฑ) และกัลยา (มนุษย์) ผู้เลื่อมใสในพระธรรม และการเลื่อมใสในครั้งนี้ก็นำมาซึ่งกรรมที่ผูกติดตามมาจนในโลกปัจจุบัน

ชัยยะนาคา ในเล่มนี้ได้เกิดเป็นมนุษย์ลูกของเธียรและรอยจันทร์ ชื่อ รอยเธียร (ลุย) ด้วยรูปลักษณ์ของพญานาคได้ส่งผลถึงในโลกมนุษย์เป็นบุรุษรูปงาม พี่ลุยจึงเป็นเป็นดารามีชื่อเสียง

วินตะกะ พญาครุฑ ที่เกิดมาเป็น พยุหะ โปรดิวเซอร์หนุ่ม

ทั้งพญานาคและพญาครุฑทั้งสองต่างต้องเกี่ยวพันกันกับกัลยา มนุษย์ธรรมดาที่อยากพบเจอพระพุทธเจ้า เนื่องจากความเลื่อมใส ทั้งสองจึงพยายามช่วยหญิงสาวเพื่อให้บรรลุตามความปรารถนา และหญิงสาวคนนั้นก็คือ มัชฌิมา ในโลกปัจจุบัน เพราะความผูกพันนำพาทั้งสามกลับมาพบกันอีกครั้ง และแก้กรรมที่ตามมาจากอดีต

ในเรื่องนี้ทำให้เข้าใจถึงสังขารไม่เที่ยง ความหลงในกิเลสของคำว่าอำนาจ เกิดเป็นความหลงผิด สูญเสียสิ่งที่เป็นความตั้งมั่นดั้งเดิมไปโดยไม่รู้ตัว ซึ่งมนุษย์ทุกคนยามเมื่อเข้าสู่ภาวะดังกล่าว มักจะไม่รู้ตัว เรื่องนี้จะทำให้เราตระหนักในเรื่องนี้ค่ะ แต่ด้วยความดีงามทั้งปวง จุดอ่อนเรื่องนี้เป็นเรื่องราวความรักความผูกพัน ซึ่งตอนอ่านความรู้สึกอยากให้ตัวละครไม่ต้องคู่กันเลยก็ได้ เพราะเรื่องราวก็ไม่ได้ชี้นำไปทางนั้นเท่าไหร่นัก เลยหักหนึ่งดาวค่ะ สรุป ความสนุกคงเดิม เนื้อเรื่องน่าสนใจค่ะ ใครชอบแนวนี้ห้ามพลาดค่ะ

ปล. จะต้องมีภาคต่อแน่นอนค่ะ เพราะเรื่องทิ้งทวนไว้เกี่ยวกับชัยยะนาคา และสิงหานาคราช