What do you think?
Rate this book
انقلاب تصور ناپذیر در ایران
انتظار میرود که شاه تا ده سال آینده فعالانه در قدرت باقی باشد.» این نتیجهگیری گزارش کاملاً سری دربارهی آیندهی شرایط سیاسی ایران بود که تحلیلگران سازمان سیا در آبانماه سال 1357 به دولت ایالات متحده ارائه کردند. 100 روز بعد، پادشاهی 37 سالهی محمدرضا پهلوی سقوط کرد. انقلاب اسلامی ایران از همان لحظهی پیروزی چالشی دشوار پیش پای تحلیلگرانی گذاشت که وضعیت ایران را مطالعه میکردند:
چرا هیچکس نتوانستهبود انقلابی چنین سهمگین را پیشبینی کند؟ چارلز کورزمن، استاد جامعهشناسی دانشگاه کارولینای شمالی، در این کتاب به مطالعهی همین تصورناپذیری میپردازد. اول تحلیلهای رایج دربارهی انقلاب اسلامی را مطرح میکند و نشان میدهد چطور در نظر نگرفتنِ « پیشبینیناپذیری وقایع» باعث شده است تجربهی انقلاب به درستی تجزیه و تحلیل نشود. گری سیک، تحلیلگر بلندآوازهی سیاسی، دربارهی انقلاب تصورناپذیر در ایران گفتهاست: «کار عظیم دربارهی انقلاب ایران، و به طور کلی انقلاب. »
چرا هیچکس نتوانستهبود انقلابی چنین سهمگین را پیشبینی کند؟ چارلز کورزمن، استاد جامعهشناسی دانشگاه کارولینای شمالی، در این کتاب به مطالعهی همین تصورناپذیری میپردازد. اول تحلیلهای رایج دربارهی انقلاب اسلامی را مطرح میکند و نشان میدهد چطور در نظر نگرفتنِ « پیشبینیناپذیری وقایع» باعث شده است تجربهی انقلاب به درستی تجزیه و تحلیل نشود. گری سیک، تحلیلگر بلندآوازهی سیاسی، دربارهی انقلاب تصورناپذیر در ایران گفتهاست: «کار عظیم دربارهی انقلاب ایران، و به طور کلی انقلاب. »
448 pages, Paperback
First published April 30, 2004
20 people are currently reading
433 people want to read
About the author
Charles Kurzman
12 books27 followersCharles Kurzman is a professor of sociology at the University of North Carolina at Chapel Hill and co-director of the Carolina Center for the Study of the Middle East and Muslim Civilizations.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 36 reviews
July 23, 2024
“Anti-explanation means abandoning the project of retroactive prediction in favor of recognizing and reconstructing the lived experience of the moment. For moments of revolution, this experience is dominated by confusion...They all involve confusion: the Islamists’ skepticism about liberalization, the battle for control over the mosque network, the attempt to transform religious traditions, the shaky link between economic distress and political protest, and the calculation of risk and safety during martial law. All these factors point to the instability of the moment and the disruption of routine. The goal of anti-explanation is to understand the variety of responses to confusion.”
— The Unthinkable Revolution in Iran
Charles Kurzman is a sociologist whose work is primarily focused on Middle East and Islam. I must admit I know next to nothing about sociology and I’m not even that much interested in it; I read this book mostly because of a lack of narrative-based books on the Iranian Revolution.
The book does not offer a comprehensive coverage of the revolution; instead the main goal of the author is to analyze the different prevailing explanations that try to shed light on why the Iranian Revolution occurred and why it unfolded the way it did (and it is more successful in the latter). My main problem with the book is that it starts in 1977, just two years before the revolution reached its apex in 11 February 1979 and this limited scope defeats the purpose of the book in a sense — which is to explain the causes of the revolution; an event in Iranian history that to this day has escaped elucidation and like most regime-changing events in history is extremely twisted and complex — hence the need to push the starting-point to much earlier events. The 1953 coup d'état that ousted the newly elected prime minister Mohammad Mosaddegh from power and reestablished the monarchy is a significant incident that is given short shrift. Admittedly, it is hard to size up how much and in what form the coup d'état paved the road to revolution but dealing with it as brusquely as Kurzman does, is akin to condemning the event to historical oblivion.
Despite being a sociologist Kurzman readily acknowledges that anthropological explanations cannot tell the whole story and in the end the best we can do is to tell the story mostly from the point of view of those who experienced it.
The good thing about this book despite not having a gripping narrative, is that Kurzman has embellished his work by personal accounts and anecdotes that make the book not only more interesting but also more accessible. The book progresses somewhat chronologically from 1977 to 1979 and contains analyses on political, organizational, cultural, economic, and military explanations each in its own chapter and conclude with an “anti-explanation”. The general goal of of the author is to describe each of these parts and then reaching the conclusion that neither is very good at explaining what really happened in this period. (He is pretty good at rejecting conventional wisdom and in resisting gross simplifications and this is the most enjoyable aspect of the book for me.)
I should add that if you don’t know that much about the Iranian Revolution, this book is not a good place to start at all. There are so many important people that are barely mentioned, the political situation is not discussed in detail, and Shah and his decisions and his pathologies are for the most part only glanced at. The only person getting some spotlight is Ayatollah Khomeini. The more closely we look at Mohammad Reza Shah, the better we understand that his policies played a significant part in shaping the revolution and his ultimate departure on 17 January, 1979 left the army and the leading generals without effective leadership which could've been employed to curtail the violent surge.
The book is most successful in offering a picture of how the revolution evolved from sporadic strikes and protests to full-blown demonstrations encompassing virtually all sectors of the country. Also worth mentioning are the extensive notes and references that are definitely worth checking.
— The Unthinkable Revolution in Iran
Charles Kurzman is a sociologist whose work is primarily focused on Middle East and Islam. I must admit I know next to nothing about sociology and I’m not even that much interested in it; I read this book mostly because of a lack of narrative-based books on the Iranian Revolution.
The book does not offer a comprehensive coverage of the revolution; instead the main goal of the author is to analyze the different prevailing explanations that try to shed light on why the Iranian Revolution occurred and why it unfolded the way it did (and it is more successful in the latter). My main problem with the book is that it starts in 1977, just two years before the revolution reached its apex in 11 February 1979 and this limited scope defeats the purpose of the book in a sense — which is to explain the causes of the revolution; an event in Iranian history that to this day has escaped elucidation and like most regime-changing events in history is extremely twisted and complex — hence the need to push the starting-point to much earlier events. The 1953 coup d'état that ousted the newly elected prime minister Mohammad Mosaddegh from power and reestablished the monarchy is a significant incident that is given short shrift. Admittedly, it is hard to size up how much and in what form the coup d'état paved the road to revolution but dealing with it as brusquely as Kurzman does, is akin to condemning the event to historical oblivion.
Despite being a sociologist Kurzman readily acknowledges that anthropological explanations cannot tell the whole story and in the end the best we can do is to tell the story mostly from the point of view of those who experienced it.
The good thing about this book despite not having a gripping narrative, is that Kurzman has embellished his work by personal accounts and anecdotes that make the book not only more interesting but also more accessible. The book progresses somewhat chronologically from 1977 to 1979 and contains analyses on political, organizational, cultural, economic, and military explanations each in its own chapter and conclude with an “anti-explanation”. The general goal of of the author is to describe each of these parts and then reaching the conclusion that neither is very good at explaining what really happened in this period. (He is pretty good at rejecting conventional wisdom and in resisting gross simplifications and this is the most enjoyable aspect of the book for me.)
I should add that if you don’t know that much about the Iranian Revolution, this book is not a good place to start at all. There are so many important people that are barely mentioned, the political situation is not discussed in detail, and Shah and his decisions and his pathologies are for the most part only glanced at. The only person getting some spotlight is Ayatollah Khomeini. The more closely we look at Mohammad Reza Shah, the better we understand that his policies played a significant part in shaping the revolution and his ultimate departure on 17 January, 1979 left the army and the leading generals without effective leadership which could've been employed to curtail the violent surge.
The book is most successful in offering a picture of how the revolution evolved from sporadic strikes and protests to full-blown demonstrations encompassing virtually all sectors of the country. Also worth mentioning are the extensive notes and references that are definitely worth checking.
February 5, 2021
چیزی که تا الان در مورد انقلاب اسلامی ایران گفته و شنیده شده، «پردهی آخر» این نمایش بوده؛ وقتی که اتحاد عجیبی شکل گرفته و بزرگترین اعتراض تاریخ رو تشکیل داده.
این کتاب سعی کرده به سوال «از کجا شروع شد؟» یا به عبارتی «چی شد که اینجوری شد؟» جواب بده.
جامعهشناسان سعی میکنند مهندسی معکوس کنند، و اثبات کنند که با بررسی چارچوبهای معمولی که دلایل وقوع انقلابها رو درش قرار میدن، یک انقلاب قابل پیشبینی بوده.
تلاشهای زیادی برای بررسی دلیل وقوع انقلاب در ایران صورت گرفته؛ چارلز کورمن اما، در این کتاب این رو اثبات میکنه که دلایلی مثل فرهنگ شیعه، مشکلات اقتصادی و ... که به عنوان دلیل وقوع انقلاب ایران ازشون یاد میشه، هم درستاند و هم نه. و در نهایت ما به این نتیجه میرسیم که انقلاب ایران در هیچکدوم از چارچوبهای معمول قرار نمیگیره. و نویسنده ضدتبیین خودش رو بیان میکنه و وقوع انقلاب رو به این نسبت میده که ایرانیا به کمک خمینی تونستند «تصورناپذیر رو تصور کنند» و در واقع متوجه شدند که جایگزینی وجود داره و اون جایگزین چیه.
این کتاب حس خشم رو در من برانگیخت چون بخشهای مهمی از تاریخ که بیشتر میخوام به ویژگیهای شخصیتهای مهم اون دوره از تاریخ منحصرش کنم، برای ما پوشیده مونده یا شاید درستتر باشه بگم روش سرپوش گذاشته شده؛ که مهمترینش از نظر من در اقلیت بودن انقلابیون در خود حوزهی عملیهست.
اگرچه به عنوان کسی که در این فضا و در این مرز زندگی میکنه، با خوندن بخشهایی از کتاب متوجه خواهید شد که نویسنده درک چندان درستی از فرهنگ مذهبی ایران نداره، اما میشه این کتاب رو یه روایت بیطرف خواندنی و جذاب دونست که شما رو با عملکرد شاه، ویژگیهای مردم ایران در اون دوره از تاریخ و تقریباً مسیری که تا رسیدن به پردهی آخر طی شده، آشنا میکنه.
× این حس رو دارم که انقلابها خیلی دور و خیلی نزدیکند.
این کتاب سعی کرده به سوال «از کجا شروع شد؟» یا به عبارتی «چی شد که اینجوری شد؟» جواب بده.
جامعهشناسان سعی میکنند مهندسی معکوس کنند، و اثبات کنند که با بررسی چارچوبهای معمولی که دلایل وقوع انقلابها رو درش قرار میدن، یک انقلاب قابل پیشبینی بوده.
تلاشهای زیادی برای بررسی دلیل وقوع انقلاب در ایران صورت گرفته؛ چارلز کورمن اما، در این کتاب این رو اثبات میکنه که دلایلی مثل فرهنگ شیعه، مشکلات اقتصادی و ... که به عنوان دلیل وقوع انقلاب ایران ازشون یاد میشه، هم درستاند و هم نه. و در نهایت ما به این نتیجه میرسیم که انقلاب ایران در هیچکدوم از چارچوبهای معمول قرار نمیگیره. و نویسنده ضدتبیین خودش رو بیان میکنه و وقوع انقلاب رو به این نسبت میده که ایرانیا به کمک خمینی تونستند «تصورناپذیر رو تصور کنند» و در واقع متوجه شدند که جایگزینی وجود داره و اون جایگزین چیه.
این کتاب حس خشم رو در من برانگیخت چون بخشهای مهمی از تاریخ که بیشتر میخوام به ویژگیهای شخصیتهای مهم اون دوره از تاریخ منحصرش کنم، برای ما پوشیده مونده یا شاید درستتر باشه بگم روش سرپوش گذاشته شده؛ که مهمترینش از نظر من در اقلیت بودن انقلابیون در خود حوزهی عملیهست.
اگرچه به عنوان کسی که در این فضا و در این مرز زندگی میکنه، با خوندن بخشهایی از کتاب متوجه خواهید شد که نویسنده درک چندان درستی از فرهنگ مذهبی ایران نداره، اما میشه این کتاب رو یه روایت بیطرف خواندنی و جذاب دونست که شما رو با عملکرد شاه، ویژگیهای مردم ایران در اون دوره از تاریخ و تقریباً مسیری که تا رسیدن به پردهی آخر طی شده، آشنا میکنه.
× این حس رو دارم که انقلابها خیلی دور و خیلی نزدیکند.
January 27, 2021
یک کتاب خیلی ارزشمند هم که حیفم میآید روز آخر نمایشگاه کتاب معرفیاش نکنم انقلاب تصور نا پذیر در ایران است نوشتۀ پژوهشگر آمریکایی جناب چالرز کورزمن. مخصوصا که دهه فجر را پیش رو داریم و بهمنماه یکجورهایی فرصت مطالعاتی عمومی برای این سوال مهم است: «چه شد که انقلاب شد؟». (مخصوصا اگر بخواهیم سطحی و رسانهزده به این سوال فکر نکنیم)
هر مخاطبی دلش میخواهد «راستش» را بداند
و هرگویندهای مدعی است که دارد «راستش» را میگوید
تمام رسانههای فارسیزبان با هر گرایشی این ماه سرگرم پاسخ به این سوال عظیماند. جدا از انبوه کتابها، میزگردها، مقالهها، سخنرانیها و ویژهنامههایی که در زمانهای دیگر هم به این سوال پاسخ دادهاند. اینکه شرایط قبل از انقلاب «واقعا» چگونه بوده و چه چیزهایی اولا عامل آن قیام عظیم سراسری مردمی و ثانیا باعث فروپاشی یک پادشاهی قدرتمند و سرکوبگر و وابسته به ابرقدرتها شده
اما حالا واقعا راست ماجرا چیست؟
من اول نظر شخصی خودم را میگویم صادقانه، بعد میگویم این کتاب چه کمکی میتواند بکند به همه کسانی که با نظرهای مختلف و مخالف دنبال پاسخ این پرسشاند. بیتعارف من معتقدم پاسخ راست حسینی و دقیق به این سوال را باید در خاطرات شفاهی و زندگینامۀ مبارزان مظلوم مسلمان پیدا کرد. از گرامیانی مثل مرحوم سرکارخانم مرضیه حدیدچی دباغ و همچنین جناب احمد احمد بزرگمرد شریف و آزاده (که امیدوارم هرجا هستند سالم و سرحال باشند) تا شهیدان بزرگی مثل شهید اندرزگو، شهید آیتالله سعیدی، شهید رجایی، شهید لاجوردی و... . چون از این آدمها شریفتر، راستگوتر، خالصتر، باتقواتر و رنجکشیدهتر در تاریخ معاصر ایران و جهان نمیشناسم. این نظر من است. پس «انقلاب تصورناپذیر در ایران» بیانگر اعتقادات من نیست، معتقد نیستم هرچه نوشته درست نوشته و با بسیاری از بخشهایش مخالفم. اما چرا میگویم مهم و خواندنی است؟
چون اکثر آثاری که درباره دوران پیش از انقلاب نوشتهشدهاند با جهانبینیها و سوگیریهای خاصی همراه بوده و از یک پایگاه فکری با یک تفسیر خاص از جهان برخاسته. یا مسلمانان انقلابی نوشتهاند، یا مارکسیستها و چپها و وابستگان به شوروی نوشتهاند، یا لیبرالمسلکها و وابستگان به آمریکا و انگلیس نوشتهاند. همین. گروه چهارمی هم وجود ندارد به آن صورت. خب نتایج پژوهش این سه گروه عمده، پیش از مطالعۀ پژوهششان و حتی پیش از آغاز و انجام پژوهششان تقریبا مشخص است! اما آثاری مثل انقلاب تصورناپذیر در ایران کورزمن، یا در خدمت و حیانت روشنفکران جلال آل احمد (که قبلا معرفیاش کردهام) اینگونه نیستند. اینها از یک پایگاه فکری عقدیتی خاصی نشات نگرفتهاند و روحیه جستجوگری، پژوهشگری و پرسشگری در آنها بسیار شدیدتر از باورهای پیشینی است. بههمین خاطر است که گرچه من تمام نتایج پژوهششان را قبول نداشته باشم، اما میفهمم اینها برای تمام افراد با تمام گرایشها ارزشمندند و هرکسی میتواند با هر عقیدهای همراهشان شود. این است که میگویم این دو کتاب را هر ایرانی شعورمندی بخواند به دردش میخورد، اگر بخواهد بفهمد در این مملکت چه اتفاقی افتاده و ما الآن کجای تاریخ خودمان هستیم
حالا خب جلال آل احمد آزادهتر و شریفتر و در میانۀ میدانتر است از کورزمن و کورزمن بیطرفتر و بیقیدتر و تهنشینشدهتر.
کتاب با این سطرها شروع میشود:
همچون بسیاری از آمریکاییان، من نیز اولینبار وقتی با ایران آشنا شدم که دیپلماتهای آمریکایی در سال ۱۳۵۸ گروگان گرفته شده بودند. ربع قرن گذشته است و من هنوز خشم را به یاد میآورم. یادم میآید که همراه با چندنفر از همکلاسیهای دبیرستانم، در یک راهپیمایی ضد ایران شرکت کردم. در ساعت اوج ترافیک، بیرون یک مسجد ایستاده بودیم و پلاکاردهایی را بالای سرمان تکان می دادیم که رویش نوشته بوديم: «اگر از آیت الله متنفرید بوق بزنید». خیلی از رانندگان بوق میزدند. احتمالا آنها نمیدانستند - همان طور که ما هم نمیدانستیم که آن مسجد وابسته به عربستان سعودی ست و سعودیها و ایرانیها به دو مذهب مختلف از اسلام معتقدند (سنی و شیعه) و دولتهای اسلامی عربستان و ایران نیز خصومتی دوطرفه با همدیگر دارند. بعدها وقتی یکی از معلمانم این نکته را برایم گوشزد کرد، پاک خجالتزده شدم.
وقتی مطالعه تاریخ ایران را شروع کردم، فهمیدم وقتی ما به «آیت الله» ارجاع میدادیم چقدر گمراه بودیم. چراکه آیتاللههای بسیاری وجود دارند و از قضا، سید روح الله خمینی آماج انتقادات ما دیگر در ایران با این نام خوانده نمیشود. در سال ۱۳۵۷ و در خلال انقلاب، با عنوان «امام» به او ارجاع می دادند، لقبی منحصربه فرد که او را از دیگر پیشوایان مذهبی درجه اول شیعه متمایز میکرد. اینکه در غرب همچنان او را با تعبير «آیت الله » میخواندند، نشاندهندۀ بیتوجهی یا خصومت بود.
هر مخاطبی دلش میخواهد «راستش» را بداند
و هرگویندهای مدعی است که دارد «راستش» را میگوید
تمام رسانههای فارسیزبان با هر گرایشی این ماه سرگرم پاسخ به این سوال عظیماند. جدا از انبوه کتابها، میزگردها، مقالهها، سخنرانیها و ویژهنامههایی که در زمانهای دیگر هم به این سوال پاسخ دادهاند. اینکه شرایط قبل از انقلاب «واقعا» چگونه بوده و چه چیزهایی اولا عامل آن قیام عظیم سراسری مردمی و ثانیا باعث فروپاشی یک پادشاهی قدرتمند و سرکوبگر و وابسته به ابرقدرتها شده
اما حالا واقعا راست ماجرا چیست؟
من اول نظر شخصی خودم را میگویم صادقانه، بعد میگویم این کتاب چه کمکی میتواند بکند به همه کسانی که با نظرهای مختلف و مخالف دنبال پاسخ این پرسشاند. بیتعارف من معتقدم پاسخ راست حسینی و دقیق به این سوال را باید در خاطرات شفاهی و زندگینامۀ مبارزان مظلوم مسلمان پیدا کرد. از گرامیانی مثل مرحوم سرکارخانم مرضیه حدیدچی دباغ و همچنین جناب احمد احمد بزرگمرد شریف و آزاده (که امیدوارم هرجا هستند سالم و سرحال باشند) تا شهیدان بزرگی مثل شهید اندرزگو، شهید آیتالله سعیدی، شهید رجایی، شهید لاجوردی و... . چون از این آدمها شریفتر، راستگوتر، خالصتر، باتقواتر و رنجکشیدهتر در تاریخ معاصر ایران و جهان نمیشناسم. این نظر من است. پس «انقلاب تصورناپذیر در ایران» بیانگر اعتقادات من نیست، معتقد نیستم هرچه نوشته درست نوشته و با بسیاری از بخشهایش مخالفم. اما چرا میگویم مهم و خواندنی است؟
چون اکثر آثاری که درباره دوران پیش از انقلاب نوشتهشدهاند با جهانبینیها و سوگیریهای خاصی همراه بوده و از یک پایگاه فکری با یک تفسیر خاص از جهان برخاسته. یا مسلمانان انقلابی نوشتهاند، یا مارکسیستها و چپها و وابستگان به شوروی نوشتهاند، یا لیبرالمسلکها و وابستگان به آمریکا و انگلیس نوشتهاند. همین. گروه چهارمی هم وجود ندارد به آن صورت. خب نتایج پژوهش این سه گروه عمده، پیش از مطالعۀ پژوهششان و حتی پیش از آغاز و انجام پژوهششان تقریبا مشخص است! اما آثاری مثل انقلاب تصورناپذیر در ایران کورزمن، یا در خدمت و حیانت روشنفکران جلال آل احمد (که قبلا معرفیاش کردهام) اینگونه نیستند. اینها از یک پایگاه فکری عقدیتی خاصی نشات نگرفتهاند و روحیه جستجوگری، پژوهشگری و پرسشگری در آنها بسیار شدیدتر از باورهای پیشینی است. بههمین خاطر است که گرچه من تمام نتایج پژوهششان را قبول نداشته باشم، اما میفهمم اینها برای تمام افراد با تمام گرایشها ارزشمندند و هرکسی میتواند با هر عقیدهای همراهشان شود. این است که میگویم این دو کتاب را هر ایرانی شعورمندی بخواند به دردش میخورد، اگر بخواهد بفهمد در این مملکت چه اتفاقی افتاده و ما الآن کجای تاریخ خودمان هستیم
حالا خب جلال آل احمد آزادهتر و شریفتر و در میانۀ میدانتر است از کورزمن و کورزمن بیطرفتر و بیقیدتر و تهنشینشدهتر.
کتاب با این سطرها شروع میشود:
همچون بسیاری از آمریکاییان، من نیز اولینبار وقتی با ایران آشنا شدم که دیپلماتهای آمریکایی در سال ۱۳۵۸ گروگان گرفته شده بودند. ربع قرن گذشته است و من هنوز خشم را به یاد میآورم. یادم میآید که همراه با چندنفر از همکلاسیهای دبیرستانم، در یک راهپیمایی ضد ایران شرکت کردم. در ساعت اوج ترافیک، بیرون یک مسجد ایستاده بودیم و پلاکاردهایی را بالای سرمان تکان می دادیم که رویش نوشته بوديم: «اگر از آیت الله متنفرید بوق بزنید». خیلی از رانندگان بوق میزدند. احتمالا آنها نمیدانستند - همان طور که ما هم نمیدانستیم که آن مسجد وابسته به عربستان سعودی ست و سعودیها و ایرانیها به دو مذهب مختلف از اسلام معتقدند (سنی و شیعه) و دولتهای اسلامی عربستان و ایران نیز خصومتی دوطرفه با همدیگر دارند. بعدها وقتی یکی از معلمانم این نکته را برایم گوشزد کرد، پاک خجالتزده شدم.
وقتی مطالعه تاریخ ایران را شروع کردم، فهمیدم وقتی ما به «آیت الله» ارجاع میدادیم چقدر گمراه بودیم. چراکه آیتاللههای بسیاری وجود دارند و از قضا، سید روح الله خمینی آماج انتقادات ما دیگر در ایران با این نام خوانده نمیشود. در سال ۱۳۵۷ و در خلال انقلاب، با عنوان «امام» به او ارجاع می دادند، لقبی منحصربه فرد که او را از دیگر پیشوایان مذهبی درجه اول شیعه متمایز میکرد. اینکه در غرب همچنان او را با تعبير «آیت الله » میخواندند، نشاندهندۀ بیتوجهی یا خصومت بود.
October 16, 2022
Maybe someday I'll be able to write what I truly think about this book. Maybe someday...
February 17, 2021
تا وقتی انقلاب «تصور ناپذیر» بماند ناممکن خواهد بود. چنین قیامی تنها وقتی میتواند آغاز شود که شمار انبوهی از مردم شروع کنند به «تصورِ تصور ناپذیر». صفحه 288
انقلاب تصور ناپذیر در ایران، درواقع تلفیقی از جامعه شناسی و تاریخ است. متنی که صرفا به آوردن داده های تاریخی بسنده نکرده بلکه تحلیل می کند و از آن مهمتر تحلیل های رایجی که از انقلاب 57 میشود را به نقد می کشد. قالب کتاب هم به همین صورت است. در 5 بخش تبیین هایی (تحلیل هایی) سیاسی، نهادی، فرهنگی، اقتصادی، نظامی که از انقلاب مرسوم است را به چالش می کشد. مثلا در تبیین سیاسی گفته می شود که آزادسازی هایی که شاه در اواخر حکومتش به خاطر پویش حقوق بشری جیمی کارتر، انجام داد، وقوع انقلاب را میشد پيش بينی کرد اما نویسنده با ارجاعاتی به تاریخ این تبیین را به چالش می کشد یا در فصل مربوط به تبیین اقتصادی، کورزمن، در مقابل حرف کسانی که می گویند انقلاب به خاطرِ وضعیت بد اقتصادی، رخ داد، می ایستد و مثلا می گوید رکود سال 57 آشکارا از رکود 54 وخیم تر نبود.
اهالی علوم اجتماعی رویداد های نامنتظره را برمیدارند و تلاش میکنند تا بعد از وقوع آنها نشان دهند که آنقدر ها هم غیر منتظره نبوده اند. تبیین یک جور پیشبینی عطف به ماسبق است: ما عوامل الف، ب و ج را از قبل میدانستیم، پس می شد پیشبینی کرد که اتفاق در راه است. توجه کنید که این کار با پیش بینی های واقعی متفاوت است: الف، ب و ج را معمولاً پیش از وقوع نمی دانیم و فقط بعد از رخداد است که متوجه شان می شویم. و این به معنای آن نیست که بگوییم تاریخ دستگاهی است که در آن علت ها به طور خودکار نتایج را رقم میزنند. کنش های انسانی همیشه رگه ای شایان توجهی از پیش بینی ناپذیری دارند. صفحه 24
استدلال من آن بوده است که تبیین هایی که از انقلاب ایران انجام شده است، همگی فقط تا اندازه ای درست است. شواهدی به نفع هرکدام از آن وجود دارد، اما شواهدی هم وجود دارد که با آنها سازگار نیست. و هر چه ما رویدادهای انقلاب را با دقت بیشتری مطالعه کنیم_ و هر چه با دقت بیشتری به مردمی که این انقلاب را به راه انداخته اند گوش می سپاریم_ بینظمیهای بیشتری را کشف میکنیم. صفحه 273
روشی که نویسنده برای تحلیل انقلاب پیش می گیرد و نتیجه گیری خود را با توجه به آن انجام می دهد، درواقع یک ضد تبیین است.
ضد تبیین کوششی است برای فهم انقلاب با همه تنوع و آشفتگی هایش، و شیوهای است برای خلاصی از سرابِ پیشبینیِ عطف به ماسبق. ضد تبیین کارش را با مقایسه تجربه ی زیسته از واقعه و تبیینهای عمدهای که مطالعات انقلاب ارائه دادهاند آغاز میکند. صفحه 26
و در پایان تحلیلی که از انقلاب ارائه می دهد همان است که در ابتدای این متن آوردم. در عرض حدودا یک سال، مردمی که هیچ تصوری از فروپاشی نظام شاهنشاهی نداشتند، به این باور رسیدند و این، آغازی بر یک پایان بود.
پی نوشت 1. برای من که در رابطه با تاریخ معاصر مطالعه کمی داشتم و بیشتر با تاریخ به صورت شفاهی برخورد داشتم، این کتاب، بسیار عالی بود و واقعا آموختم.
پی نوشت 2. کتاب علاوه بر محتوایش دو نقطه قوت خیلی مهم داشت. یکی اینکه تعصب و جهت گیری خیلی از این کتاب، دور بود و از این لحاظ یک متنِ آکادمیک معتبری بود به نظرم، چون در نقل قول ها، آمارها، و مصاحبه هایی که خود نویسنده انجام داده بود، بی طرفی را می شد حس کرد. و قوت دیگر اینکه در پایان کتاب لیست بلند بالایی از منابع فارسی و انگلیسی آورده بود و در متن، مدام، به این منابع ارجاع داده میشد که این ویژگی، اعتبار بالایی به کتاب داده.
پی نوشت 3. ترجمه در جاهایی که متن بیشتر جنبه تاریخی داشت، خوب و روون بود اما وقتی وارد مباحث جامعه شناسی و تحلیل میشد کمی سخت خوان بود. در مجموع از ترجمه راضی بودم.
پی نوشت 4. پیشنهاد میکنم حتی اگر قصد خواندن کل کتاب را ندارید، مقدمه کتاب را حتما، حداقل، مطالعه کنید. از طاقچه میتونید بدون خرید کتاب، با دانلود نمونه، مقدمه را بخوانید.
این هم لینک کتاب در طاقچه
یادگاری از کتاب :
انقلاب ایران، از نظر تعداد مردمی که در آن شرکت کردند، یکی از عظیمترین خیزشهای تاریخ جهان است: حداقل ۱۰ درصد از جمعیت ایران در راهپیمایی های اعتراضی و اعتصاب های عمومی که محمدرضا شاه پهلوی را به زیر کشید شرکت کردند. در مقایسه، کمتر از دو درصد از جمعیت در انقلاب فرانسه دخیل بودند و کمتر از یک درصد از مردم در برنداختنِ شوروی کمونیستی شرکت داشتند.
شنبه بیست و ششم بهمن ماه نود و نه
انقلاب تصور ناپذیر در ایران، درواقع تلفیقی از جامعه شناسی و تاریخ است. متنی که صرفا به آوردن داده های تاریخی بسنده نکرده بلکه تحلیل می کند و از آن مهمتر تحلیل های رایجی که از انقلاب 57 میشود را به نقد می کشد. قالب کتاب هم به همین صورت است. در 5 بخش تبیین هایی (تحلیل هایی) سیاسی، نهادی، فرهنگی، اقتصادی، نظامی که از انقلاب مرسوم است را به چالش می کشد. مثلا در تبیین سیاسی گفته می شود که آزادسازی هایی که شاه در اواخر حکومتش به خاطر پویش حقوق بشری جیمی کارتر، انجام داد، وقوع انقلاب را میشد پيش بينی کرد اما نویسنده با ارجاعاتی به تاریخ این تبیین را به چالش می کشد یا در فصل مربوط به تبیین اقتصادی، کورزمن، در مقابل حرف کسانی که می گویند انقلاب به خاطرِ وضعیت بد اقتصادی، رخ داد، می ایستد و مثلا می گوید رکود سال 57 آشکارا از رکود 54 وخیم تر نبود.
اهالی علوم اجتماعی رویداد های نامنتظره را برمیدارند و تلاش میکنند تا بعد از وقوع آنها نشان دهند که آنقدر ها هم غیر منتظره نبوده اند. تبیین یک جور پیشبینی عطف به ماسبق است: ما عوامل الف، ب و ج را از قبل میدانستیم، پس می شد پیشبینی کرد که اتفاق در راه است. توجه کنید که این کار با پیش بینی های واقعی متفاوت است: الف، ب و ج را معمولاً پیش از وقوع نمی دانیم و فقط بعد از رخداد است که متوجه شان می شویم. و این به معنای آن نیست که بگوییم تاریخ دستگاهی است که در آن علت ها به طور خودکار نتایج را رقم میزنند. کنش های انسانی همیشه رگه ای شایان توجهی از پیش بینی ناپذیری دارند. صفحه 24
استدلال من آن بوده است که تبیین هایی که از انقلاب ایران انجام شده است، همگی فقط تا اندازه ای درست است. شواهدی به نفع هرکدام از آن وجود دارد، اما شواهدی هم وجود دارد که با آنها سازگار نیست. و هر چه ما رویدادهای انقلاب را با دقت بیشتری مطالعه کنیم_ و هر چه با دقت بیشتری به مردمی که این انقلاب را به راه انداخته اند گوش می سپاریم_ بینظمیهای بیشتری را کشف میکنیم. صفحه 273
روشی که نویسنده برای تحلیل انقلاب پیش می گیرد و نتیجه گیری خود را با توجه به آن انجام می دهد، درواقع یک ضد تبیین است.
ضد تبیین کوششی است برای فهم انقلاب با همه تنوع و آشفتگی هایش، و شیوهای است برای خلاصی از سرابِ پیشبینیِ عطف به ماسبق. ضد تبیین کارش را با مقایسه تجربه ی زیسته از واقعه و تبیینهای عمدهای که مطالعات انقلاب ارائه دادهاند آغاز میکند. صفحه 26
و در پایان تحلیلی که از انقلاب ارائه می دهد همان است که در ابتدای این متن آوردم. در عرض حدودا یک سال، مردمی که هیچ تصوری از فروپاشی نظام شاهنشاهی نداشتند، به این باور رسیدند و این، آغازی بر یک پایان بود.
پی نوشت 1. برای من که در رابطه با تاریخ معاصر مطالعه کمی داشتم و بیشتر با تاریخ به صورت شفاهی برخورد داشتم، این کتاب، بسیار عالی بود و واقعا آموختم.
پی نوشت 2. کتاب علاوه بر محتوایش دو نقطه قوت خیلی مهم داشت. یکی اینکه تعصب و جهت گیری خیلی از این کتاب، دور بود و از این لحاظ یک متنِ آکادمیک معتبری بود به نظرم، چون در نقل قول ها، آمارها، و مصاحبه هایی که خود نویسنده انجام داده بود، بی طرفی را می شد حس کرد. و قوت دیگر اینکه در پایان کتاب لیست بلند بالایی از منابع فارسی و انگلیسی آورده بود و در متن، مدام، به این منابع ارجاع داده میشد که این ویژگی، اعتبار بالایی به کتاب داده.
پی نوشت 3. ترجمه در جاهایی که متن بیشتر جنبه تاریخی داشت، خوب و روون بود اما وقتی وارد مباحث جامعه شناسی و تحلیل میشد کمی سخت خوان بود. در مجموع از ترجمه راضی بودم.
پی نوشت 4. پیشنهاد میکنم حتی اگر قصد خواندن کل کتاب را ندارید، مقدمه کتاب را حتما، حداقل، مطالعه کنید. از طاقچه میتونید بدون خرید کتاب، با دانلود نمونه، مقدمه را بخوانید.
این هم لینک کتاب در طاقچه
یادگاری از کتاب :
انقلاب ایران، از نظر تعداد مردمی که در آن شرکت کردند، یکی از عظیمترین خیزشهای تاریخ جهان است: حداقل ۱۰ درصد از جمعیت ایران در راهپیمایی های اعتراضی و اعتصاب های عمومی که محمدرضا شاه پهلوی را به زیر کشید شرکت کردند. در مقایسه، کمتر از دو درصد از جمعیت در انقلاب فرانسه دخیل بودند و کمتر از یک درصد از مردم در برنداختنِ شوروی کمونیستی شرکت داشتند.
شنبه بیست و ششم بهمن ماه نود و نه
September 9, 2019
«انقلاب تصورناپذیر در ایران» پژوهشی چندجانبه، بدیع و خواندنی در مورد انقلاب ایران است. بررسیهای کتاب بر مجموعهی گستردهای از اسناد و مصاحبه با کسانی که ماههای منتهی به انقلاب را تجربه کردهاند بنا شده است. نویسنده با واکاوی همین اسناد و مصاحبهها نشان میدهد کموبیش تا آبان 1357 (تنها 4 ماه پیش از وقوع انقلاب)، تصوری از تغییر حکومت در کشور وجود نداشته است.
فصلبندی کتاب به گونهای است که نویسنده در هر فصل تلاش میکند از یک منظر وقوع انقلاب را توضیح دهد. کرزمن نظریههای رایج برای تبیین انقلاب بهمن 57 را یکییکی مرور میکند اما هیچ کدام از آنها را برای تبیین انقلاب کافی نمیداند و در نهایت برای اینکه از دام تبیین رها شود از ابداعی به نام ضدتبیین (anti-explanation) برای روایت انقلاب استفاده میکند.
در روایت کرزمن نقش خمینی و پیروانش در ماههای منتهی به انقلاب {به ویژه در مقام ارائه تصوری از وجود یک جایگزین امکانپذیر} بسیار برجسته است. این نگاه در عکسی که برای جلد نسخه اصلی کتاب انتخاب شده مشهود است. تصویری از روحالله خمینی در دست یکی از معترضان در خیل جمعیت درست در مرکز عکس. اما در نسخۀ فارسی، ایدهی ناشر اصلی در انتخاب عکس جلد به کلی نادیده گرفته شده و به یک تصویرسازی نه چندان جالب توجه است. معلوم نیست چرا ناشران ایرانی اساساً هیچ علاقه یا اعتقادی به استفاده از عکس در جلد کتابهایشان نداشته است.
کتاب علیرغم تلاش مشهودی که مترجم برای ارائه واژگان مناسب از خود نشان داده و توفیقی که در ارائه برخی معادلها در زبان مقصد داشته، در کل میتوانست فارسی روانتری داشته باشد. شاید هم بخشهایی از آن جرح و تعدیل شده باشد. من اطلاعی ندارم.
نسخهی مفصلتر بررسی کتاب:
http://88zelal.blogspot.com/2019/09/b...
فصلبندی کتاب به گونهای است که نویسنده در هر فصل تلاش میکند از یک منظر وقوع انقلاب را توضیح دهد. کرزمن نظریههای رایج برای تبیین انقلاب بهمن 57 را یکییکی مرور میکند اما هیچ کدام از آنها را برای تبیین انقلاب کافی نمیداند و در نهایت برای اینکه از دام تبیین رها شود از ابداعی به نام ضدتبیین (anti-explanation) برای روایت انقلاب استفاده میکند.
در روایت کرزمن نقش خمینی و پیروانش در ماههای منتهی به انقلاب {به ویژه در مقام ارائه تصوری از وجود یک جایگزین امکانپذیر} بسیار برجسته است. این نگاه در عکسی که برای جلد نسخه اصلی کتاب انتخاب شده مشهود است. تصویری از روحالله خمینی در دست یکی از معترضان در خیل جمعیت درست در مرکز عکس. اما در نسخۀ فارسی، ایدهی ناشر اصلی در انتخاب عکس جلد به کلی نادیده گرفته شده و به یک تصویرسازی نه چندان جالب توجه است. معلوم نیست چرا ناشران ایرانی اساساً هیچ علاقه یا اعتقادی به استفاده از عکس در جلد کتابهایشان نداشته است.
کتاب علیرغم تلاش مشهودی که مترجم برای ارائه واژگان مناسب از خود نشان داده و توفیقی که در ارائه برخی معادلها در زبان مقصد داشته، در کل میتوانست فارسی روانتری داشته باشد. شاید هم بخشهایی از آن جرح و تعدیل شده باشد. من اطلاعی ندارم.
نسخهی مفصلتر بررسی کتاب:
http://88zelal.blogspot.com/2019/09/b...
March 4, 2022
۱۳/۱۱/۱۳۰۰
۲۳:۰۰
"اگر مردم انتظار داشتند که اعتراضات به شکست بینجامد ، فقط پردل وجرئتها یا احمق ها کم وبیش در آن شرکت می کردند . با آن تعداد اندک ، اعتراضات راه دیگری جز شکست خوردن نداشت . تا وقتی انقلاب « تصورناپذیر » بماند ناممکن خواهد بود . چنین قیامی تنها وقتی می تواند آغاز شود که شمار انبوهی از مردم شروع کنند به « تصور تصورناپذیر»."
کتاب به بررسی تبیین های کلاسیک انقلاب های دنیا و انطباق اون ها با انقلاب ایران میپردازه.
۱-تبیین های سیاسی
۲-تبیین های نهادی
۳-تبیین های اقتصادی
۴-تبیین های فرهنگی
۵-تبیین های نظامی
و در اخر به موضوعی به اسم((ضد تبیین))نظریه ی مورد تایید خودش رو ارائه میده.
کتاب مناسبیه و مطالبی که انتظار میره رو میگه ولی به نظرم باید میذاشتمش بعد از کتاب ایران بین دو انقلاب و مقدمه ی انقلاب اسلامی میخوندمش.
۲۳:۰۰
"اگر مردم انتظار داشتند که اعتراضات به شکست بینجامد ، فقط پردل وجرئتها یا احمق ها کم وبیش در آن شرکت می کردند . با آن تعداد اندک ، اعتراضات راه دیگری جز شکست خوردن نداشت . تا وقتی انقلاب « تصورناپذیر » بماند ناممکن خواهد بود . چنین قیامی تنها وقتی می تواند آغاز شود که شمار انبوهی از مردم شروع کنند به « تصور تصورناپذیر»."
کتاب به بررسی تبیین های کلاسیک انقلاب های دنیا و انطباق اون ها با انقلاب ایران میپردازه.
۱-تبیین های سیاسی
۲-تبیین های نهادی
۳-تبیین های اقتصادی
۴-تبیین های فرهنگی
۵-تبیین های نظامی
و در اخر به موضوعی به اسم((ضد تبیین))نظریه ی مورد تایید خودش رو ارائه میده.
کتاب مناسبیه و مطالبی که انتظار میره رو میگه ولی به نظرم باید میذاشتمش بعد از کتاب ایران بین دو انقلاب و مقدمه ی انقلاب اسلامی میخوندمش.
May 17, 2021
An enjoyable read, Kurzman deconstructs the common theories used to explain the Iranian Revolution and provides reasoning as to why each of the five theories (Political, Military, Religious, Economic, etc) do not encapsulate the nuance and complexity of the revolution. As Kurzman points out, not even those participating in the revolution at the time fully understood their actions to be revolutionary.
March 21, 2018
Really well written, highly original, book that shows the individual perspectives and agency of individuals in revolutionary situations. Finally a non-Marxist perspective on revolutions.
June 26, 2023
بالاخره یه ریویوی مفصل نوشتم. تکمیلش کنم آپلود میکنم.
May 11, 2025
اینکه کلی روایت و مستند پشت هم آورده بعد تحلیلشون کرده رو خیلی دوست دارم. کلا روایت کتاب یجوریه که برخلاف بقیه کتابهای سیاسی تاریخی راحتفهمه برام. ترجمهشم روون و مناسبه. خوندنش برای دیدن یه سری زاویههایی که تا حالا دقت نکرده بودیم جالبه.
November 28, 2019
از این نظر که انقلاب اسلامی را یک جامعهشناس آمریکایی تحلیل کرده و تاریخ این پدیده را با جزئیات، مورد مطالعه قرار داده اثر قابل توجهی است. نویسنده در چند فصل سعی کرده از زوایای مختلف تبیینهای موجود را برای انقلاب اسلامی بیان کند و هر کدام را با واقعیات تاریخی آن مورد قضاوت قرار دهد. موضوعاتی مثل آزادیهای سیاسی، شبکهی مساجد، توان فرهنگی مذهب تشیع، سرکوب نظامی و رکود اقتصادی در این کتاب بررسی شدهاند.
برای من که در حوزه جامعهشناسی و تحلیل انقلابها سررشتهای ندارم فهم فصلهای آخر کتاب که در آن نویسنده تبیین خاص خودش را کرده بود سخت بود. اما بخش عمدهی کتاب برایم قابل استفاده بود.
یک موضوع حاشیهای هم اینکه بهتر بود ناشر محترم 130 صفحهی آخر کتاب که پانویسها، منابع و نمایه بود را با فونت کوچکتری چاپ میکرد که هزینهی کتاب در این گرانی کاغذ کمتر شود. حدود یک سوم کتاب را این سه بخش نهایی تشکیل میدهد.
برای من که در حوزه جامعهشناسی و تحلیل انقلابها سررشتهای ندارم فهم فصلهای آخر کتاب که در آن نویسنده تبیین خاص خودش را کرده بود سخت بود. اما بخش عمدهی کتاب برایم قابل استفاده بود.
یک موضوع حاشیهای هم اینکه بهتر بود ناشر محترم 130 صفحهی آخر کتاب که پانویسها، منابع و نمایه بود را با فونت کوچکتری چاپ میکرد که هزینهی کتاب در این گرانی کاغذ کمتر شود. حدود یک سوم کتاب را این سه بخش نهایی تشکیل میدهد.
July 12, 2020
Starting off with what first comes to mind, I thought The Unthinkable Revolution in Iran was fairly easy to read, organized, and thought-provoking. I enjoyed learning about the Iranian Revolution, however, I finished the book questioning how he drew his conclusion. His point of saying that social movements cannot be expected or predicted is logically valid but I do not agree that his few theoretical anomalies are the evidences that disregard the rest of his book entirely. I did not understand his word choice of “anomaly” because in economics or in sciences, we would treat anomalies on data plots as unimportant and would not use those instances to draw any causational conclusions. This made it confusing for me to understand several instances of his argument, especially the Mosque Mobilization chapter. The sentence “there is evidence that supports each one of them, but there is evidence that doesn’t fit” (163) draws attention to the wrong conclusion of data because I think that the instances that “did not fit” cannot entirely disregard an explanation. On top of this, I felt like his “Anti-Explanation”-Explanation slightly contradicted to the point.
I did really enjoy learning about the power of rumors in a social movement. When the truth was two or three casualties in a student strike, the rumors spread amongst people with the facts twisted to become 100+ casualties (37). In another protest there were rumors that 99% of Iranians were participating (126), when in reality those numbers were far off.
My question is: if we were to say that Kurzam’s meta argument is true that social movements are unpredictable, then how do we explain successful protests that came about by rumors predicting social uprise?
I did really enjoy learning about the power of rumors in a social movement. When the truth was two or three casualties in a student strike, the rumors spread amongst people with the facts twisted to become 100+ casualties (37). In another protest there were rumors that 99% of Iranians were participating (126), when in reality those numbers were far off.
My question is: if we were to say that Kurzam’s meta argument is true that social movements are unpredictable, then how do we explain successful protests that came about by rumors predicting social uprise?
January 30, 2025
Especially interested when put into conversation with an author like Kapuscinski and his claims that Iran's Shiism created a people predisposed to revolution. Kurzman does a good job exploring the complexity of the revolution and the various factors that led people to brave the wrath of a dictatorial US-backed regime.
April 25, 2013
It was very difficult to read a book about the Iranian Revolution without being clouded by existing preconceived ideas such as "Iran is an extremist fundamentalist Islamic state" or the trending "the Egyptian revolution is becoming an exact copy of the Iranian revolution."
So, with considerable effort and adopting a more social than political perspective this is some of what I've learned :
1. There's an internal guidance system that exists in all human beings that radars injustice and refuses it. Those accused of injustice also acknowledge its presence but they manage to justify it to themselves
2. The social phenomenon entitled "revolution" is one of the most amazing and intriguing events that occurs in societies. The spectrum of emotions involved is so vast including fear, love, sacrifice, hatred, death, anxiety, excitement, suspense, confusion and much more.
3. This amazing cocktail of emotions can never be fully appreciated vicariously through literature. Only societies that have undergone revolutions will truly fathom the meaning of the word. Thus, we now belong to a special group of people that have actually experienced this phenomenon.
4. In comparison with our own revolution, the Iranian one also has very similar elements : the oppression of the ruler to opposition so as to be able to control the country's goods regardless of the people's needs , the habituation of the people to this oppression, the emergence of a few free thinkers that take the risk to openly oppose, the escalation of events by the country's youth who have bigger dreams and less fears , the search for a leader who usually inflames the youth's desire for freedom from a safe distance in another country, the uncertainty of the outcome of events as they unfold ...etc.
5. According to this book, Khomeini started stressing in 1970 (7 years before the revolution) that before getting an Islamic government into power, the ground needed to be prepared. So for the next 7 years "the Islamists founded schools, set up publishing houses, printed journals and distributed thousands of photocopied proclamations all with explicit intent of raising consciousness among the people" and knowing that this would "not yield result until the next generation" !!
6. The mentality and tactics of oppressive regimes are much the same everywhere. As if they have some manual of evil that they all follow. The reactions of the freedom searchers is pretty much the same everywhere also (but the techniques might be a bit different as time goes by due to technological advances).
7. What makes the revolutionaries get the upper hand in the end is exactly the fact that they have no manual. They improvise, they fight for their rights at first then their lives. They are more flexible because there are no rules. Only regimes have rules and manuals and that confines them.
8. Control of people through religion seems to be very popular throughout time. Religion has a huge element of faith in it. The controllers rely on this element to control the people blindly without questioning. But Islam also has a mind element in it. If we truly follow it we would question everything that is man made and compare it with divine doctrine for authenticity. But it is much easier to just believe and be guided blindly by most.
9. Whatever the causes that spark revolutions, the main catalyzing issue is the economy. Whether it is poverty, unemployment, social injustice or huge gaps between classes, this is what mobilizes the main population usually at a later phase than started by activists and gives the ultimate strength to its success. When the masses realize that they are the true economic driving force behind the country, then they begin to use the tactic of strikes to put pressure on the regime up to the point of paralyzing the country's economy causing the regime to finally kneel and collapse.
10. Dictatorial regimes tend to plant distrust among the people for fellow citizens to use the tactic of "divide and conquer". However, the solidarity that occurs among societies going through a revolution surprises even themselves. When united under one goal, then the greater good of the whole always takes the upper hand over individual safety.
11. People may rally around a leader even though they might not like him, only because he seems to offer the only viable alternative to the existing regime which they hate even more.
I have learned so much from this book, not only about the Iranian revolution, but also about the Egyptian one which I have been privileged to participate in.
So, with considerable effort and adopting a more social than political perspective this is some of what I've learned :
1. There's an internal guidance system that exists in all human beings that radars injustice and refuses it. Those accused of injustice also acknowledge its presence but they manage to justify it to themselves
2. The social phenomenon entitled "revolution" is one of the most amazing and intriguing events that occurs in societies. The spectrum of emotions involved is so vast including fear, love, sacrifice, hatred, death, anxiety, excitement, suspense, confusion and much more.
3. This amazing cocktail of emotions can never be fully appreciated vicariously through literature. Only societies that have undergone revolutions will truly fathom the meaning of the word. Thus, we now belong to a special group of people that have actually experienced this phenomenon.
4. In comparison with our own revolution, the Iranian one also has very similar elements : the oppression of the ruler to opposition so as to be able to control the country's goods regardless of the people's needs , the habituation of the people to this oppression, the emergence of a few free thinkers that take the risk to openly oppose, the escalation of events by the country's youth who have bigger dreams and less fears , the search for a leader who usually inflames the youth's desire for freedom from a safe distance in another country, the uncertainty of the outcome of events as they unfold ...etc.
5. According to this book, Khomeini started stressing in 1970 (7 years before the revolution) that before getting an Islamic government into power, the ground needed to be prepared. So for the next 7 years "the Islamists founded schools, set up publishing houses, printed journals and distributed thousands of photocopied proclamations all with explicit intent of raising consciousness among the people" and knowing that this would "not yield result until the next generation" !!
6. The mentality and tactics of oppressive regimes are much the same everywhere. As if they have some manual of evil that they all follow. The reactions of the freedom searchers is pretty much the same everywhere also (but the techniques might be a bit different as time goes by due to technological advances).
7. What makes the revolutionaries get the upper hand in the end is exactly the fact that they have no manual. They improvise, they fight for their rights at first then their lives. They are more flexible because there are no rules. Only regimes have rules and manuals and that confines them.
8. Control of people through religion seems to be very popular throughout time. Religion has a huge element of faith in it. The controllers rely on this element to control the people blindly without questioning. But Islam also has a mind element in it. If we truly follow it we would question everything that is man made and compare it with divine doctrine for authenticity. But it is much easier to just believe and be guided blindly by most.
9. Whatever the causes that spark revolutions, the main catalyzing issue is the economy. Whether it is poverty, unemployment, social injustice or huge gaps between classes, this is what mobilizes the main population usually at a later phase than started by activists and gives the ultimate strength to its success. When the masses realize that they are the true economic driving force behind the country, then they begin to use the tactic of strikes to put pressure on the regime up to the point of paralyzing the country's economy causing the regime to finally kneel and collapse.
10. Dictatorial regimes tend to plant distrust among the people for fellow citizens to use the tactic of "divide and conquer". However, the solidarity that occurs among societies going through a revolution surprises even themselves. When united under one goal, then the greater good of the whole always takes the upper hand over individual safety.
11. People may rally around a leader even though they might not like him, only because he seems to offer the only viable alternative to the existing regime which they hate even more.
I have learned so much from this book, not only about the Iranian revolution, but also about the Egyptian one which I have been privileged to participate in.
January 31, 2020
کتاب قراره به پرسش «چرا انقلاب شد؟» پاسخ بده، اما با رویکردی متفاوت. برای این که قضاوت درستی از میزان موفقیت کتاب رسیدن به هدفاش داشته باشیم لازمه اول روششناسی کتاب رو بدونیم. نویسنده معتقده که تمامی نظریاتی که سعیکردهان انقلاب ۵۷ رو توضیح بدند در ناموفقاند؛ به این معنا که تبیینهاشون جامع و مانع نیست. هم مثالهای نقض فراوانی وجود داره و هم ممکنه یک تبیین، تمامی اجزاء پدیدهٔ انقلاب رو نتونه توضیح بده.
از این رو نویسنده رویکرد انضمامی رو میذاره کنار و به «ضد تبیین» روی میآره. اون طور که من فهمیدم، ضد تبیین با اتخاذ روشی سوبژکتیو، تبیینناپذیری انقلاب رو به عنوان یک چیز ذاتی فرض میکنه و سعی میکنه به توصیف تجربهٔ زیستهٔ سوژههایی که در انقلاب مشارکت داشتهان بپردازه.
همونطور که از عنوان کتاب پیداست، کورزمن این ایده رو پیش مینهه که تصورِ «امکانپذیری» انقلابه که در نهایت منجر به تحققاش میشه. زمانی که مردم حس کردند که پیروزی انقلاب امکانپذیره، مشارکتشون رو بیشتر کردند تا فَوَقَع ما وَقَعَ. پاراگراف آخر فصل جمعبندی با تعبیرِ زیبایی این رو بیان کرده: تصورِ تصورناپذیر. انقلاب وقتی رخ میده که مردم تصورناپذیر رو تصور کنند و به میدان بیان.
فارغ از این که این روش رو بپذیریم یا نه–که من در اینجا نمیپذیرم–از نظر ساختاری کتاب ایراداتی داره. به نظر من مشخ نیست که کتاب قراره از یک تز جامعهشناختی دفاع کنه و انقلاب ۵۷ یک مطالعهٔ موردی در دفاع از اونه یا یک کتاب تاریخی که در پارهای مواد مثل فصل آخر وارد جزئیات میشه.
هرچند بعضی نقلِ قولها جالب و مهمه اما خیلیهاشون هم حشو و زائده.
من شخصاً با رویکرد آمیزهای همدلام؛ یعنی باید به تبیینهای عینی احترام گذاشت ولی نه این که تنها یک عامل رو دخیل بدونیم. برآیند و آمیزهای از عوامل هست که در نهایت منجر به ظهور پدیده میشه. از این رو این که بگیم هر تبیینی مثال نقض داره حرفی واضح و غیرمفیده. اساساً پدیدههای اجتماعی به قدری پیچیدهان که سخته شما برای یک قانون کلی مورد نقض پیدا نکنی. این که نویسنده در هر تبیین به دنبال مواردی میگشت که قاعدهٔ کلی رو نقض کنه، تا حدی مصادره به مطلوب بود.
جمعبندی: اگر پارهای دادههای تاریخی و نقلِ قولها رو کنار بذاریم، کتاب چندان پرملات نیست و چیز زیادی به کسی که با تاریخ معاصر آشناست اضافه نمیکنه.
از این رو نویسنده رویکرد انضمامی رو میذاره کنار و به «ضد تبیین» روی میآره. اون طور که من فهمیدم، ضد تبیین با اتخاذ روشی سوبژکتیو، تبیینناپذیری انقلاب رو به عنوان یک چیز ذاتی فرض میکنه و سعی میکنه به توصیف تجربهٔ زیستهٔ سوژههایی که در انقلاب مشارکت داشتهان بپردازه.
همونطور که از عنوان کتاب پیداست، کورزمن این ایده رو پیش مینهه که تصورِ «امکانپذیری» انقلابه که در نهایت منجر به تحققاش میشه. زمانی که مردم حس کردند که پیروزی انقلاب امکانپذیره، مشارکتشون رو بیشتر کردند تا فَوَقَع ما وَقَعَ. پاراگراف آخر فصل جمعبندی با تعبیرِ زیبایی این رو بیان کرده: تصورِ تصورناپذیر. انقلاب وقتی رخ میده که مردم تصورناپذیر رو تصور کنند و به میدان بیان.
فارغ از این که این روش رو بپذیریم یا نه–که من در اینجا نمیپذیرم–از نظر ساختاری کتاب ایراداتی داره. به نظر من مشخ نیست که کتاب قراره از یک تز جامعهشناختی دفاع کنه و انقلاب ۵۷ یک مطالعهٔ موردی در دفاع از اونه یا یک کتاب تاریخی که در پارهای مواد مثل فصل آخر وارد جزئیات میشه.
هرچند بعضی نقلِ قولها جالب و مهمه اما خیلیهاشون هم حشو و زائده.
من شخصاً با رویکرد آمیزهای همدلام؛ یعنی باید به تبیینهای عینی احترام گذاشت ولی نه این که تنها یک عامل رو دخیل بدونیم. برآیند و آمیزهای از عوامل هست که در نهایت منجر به ظهور پدیده میشه. از این رو این که بگیم هر تبیینی مثال نقض داره حرفی واضح و غیرمفیده. اساساً پدیدههای اجتماعی به قدری پیچیدهان که سخته شما برای یک قانون کلی مورد نقض پیدا نکنی. این که نویسنده در هر تبیین به دنبال مواردی میگشت که قاعدهٔ کلی رو نقض کنه، تا حدی مصادره به مطلوب بود.
جمعبندی: اگر پارهای دادههای تاریخی و نقلِ قولها رو کنار بذاریم، کتاب چندان پرملات نیست و چیز زیادی به کسی که با تاریخ معاصر آشناست اضافه نمیکنه.
February 10, 2023
یک (به قول نویسنده) ضدّ تبيينِ موجز و نسبتا بیطرفانه از عوامل پدیدآورنده انقلاب اسلامی. عنوان اصلی کتاب The Unthinkable Revolution in Iran است و ناشر دیگری آن را با عنوان «انقلاب تصورناپذیر در ایران» منتشر کرده است اما چنان که مترجم اشاره کرده و خود نویسنده هم در فصل آخر توضیح داده است، در تحلیل او، انقلاب نهایتا به جهت تصورپذیرشدن رخ داد. لذا شاید این عنوان(«ناگهان انقلاب») به کاری که او قصد داشته با عنوانِ کتابش انجام دهد نزدیکتر باشد.
Read
October 18, 2021کتاب جالبی بود مخصوصا اسنفاده از تمامی منابع ، کتب، مجلات، مصاحبه ها و کلا نویسنده ریز تاریخنگاری رو درآورده بود! اما یه جمله در وصف کتاب فکر کنم کافی باشه: " ناکارآمدی نظریات به کار برده شده برای فهم رفتار مردم در انقلاب ایران ....." ولی هنوز معتقدم که این مردم با هر عاملی که کمکشون کرد دست به خودکشی دسته جمعی زدن همین...
October 31, 2021
The book serves as a great summary of the Iranian revolution and different theories which attempt to explain it and the complexities and nuances of the evidence available. My criticism would be that it's too hasty and blase in refuting the explanations, relying on the explanations to be a bit too simplistic and extreme which borders on steawmanning them and acting as if an explanation is wrong if it cannot account for the 100 percent of the evidence, while we know that in humanities things are more complicated and relative. That criticism aside, I guess it's a useful book for someone wanting to have an accurate narrative of the Iranian revolution and the book's own approach toward anti-explanation and critical mass is thought provoking and intriguing.
November 12, 2012
One of the best books on the Iranian Revolution from a social movement perspective. Stresses the importance of the popular perception of the viability of the Khomeinists in explaining the causes, dynamics and outcomes of the revolution. The argument would benefit from an exploration of the role of agency and leadership in the revolution, an element that is often missing in social movement theories and analyses.
December 27, 2018
One of the very important works on Iranian revolution that meticulously surveys the popular movement.
August 5, 2025
A forewarning: this is not a narrative history of the Iranian Revolution. Readers looking for such a book would be better served by Ervand Abrahamian's Iran Between Two Revolutions, Nikki Keddie's Roots and Results of Revolution, both of which tend to offer Marxist perspectives, or Saïd Amir Arjomand's The Turban for the Crown, all of which are cited in this book.
Now that this is over with, what the author sets out to do is not to explain why the Iranian Revolution happened but rather to deconstruct the most prevailing theories and pointing out why they fail both at describing the complexity of the situation, and at taking into account the individual agency of the Iranians who overthrew their regime in 1978-79. It is well-written and the style isn't too dry, as many academic works tend to be, and is lavishly sourced and incorporates many first-hand accounts and anecdotes from both high-level actors of the Revolution and common Iranians. All in all, I think the book's thesis (or rather, its anti-thesis?) is fairly convincing. Naturally, it does not dwell overly long on providing a counter-explanation beyond how revolutionaries mobilized achieved "viability" over time. To do such a thing would, after all, defeat the purpose of the book and also ignore the agency of individual Iranians, something the prevailing theories are often guilty of.
Do note that the author assumes a certain level of knowledge of the Iranian revolution. Many of its prevailing figures or events are only briefly mentioned without much of an introduction, something which keeps the book fluid and easily readable but will without a doubt prove confusing if one isn't familiar with the subject. I'd recommend picking up one of the other, narrative histories of the Revolution, then going back to this one if you seek further understanding.
Now that this is over with, what the author sets out to do is not to explain why the Iranian Revolution happened but rather to deconstruct the most prevailing theories and pointing out why they fail both at describing the complexity of the situation, and at taking into account the individual agency of the Iranians who overthrew their regime in 1978-79. It is well-written and the style isn't too dry, as many academic works tend to be, and is lavishly sourced and incorporates many first-hand accounts and anecdotes from both high-level actors of the Revolution and common Iranians. All in all, I think the book's thesis (or rather, its anti-thesis?) is fairly convincing. Naturally, it does not dwell overly long on providing a counter-explanation beyond how revolutionaries mobilized achieved "viability" over time. To do such a thing would, after all, defeat the purpose of the book and also ignore the agency of individual Iranians, something the prevailing theories are often guilty of.
Do note that the author assumes a certain level of knowledge of the Iranian revolution. Many of its prevailing figures or events are only briefly mentioned without much of an introduction, something which keeps the book fluid and easily readable but will without a doubt prove confusing if one isn't familiar with the subject. I'd recommend picking up one of the other, narrative histories of the Revolution, then going back to this one if you seek further understanding.
March 3, 2021
I broadly agree with Kurzman's implicit assertion in the introduction that society is a complex system in the technical sense, which may render precise prediction impossible, and that this has been insufficiently incorporated into social science ontology and methodology; however, the way that this is argued in the chapters is weak, even devolving into attacking straw men.
For example, in the chapter arguing against the predictive value of economic indicators like poverty, relative deprivation/income inequality, or inflation, Kurzman compares Iran with similar oil-exporting countries that did not have revolutions in the 1970s or '80s -- but that did have uprisings and rebellions. What is the point of this rebuttal if no one is arguing that a struggling economy is sufficient cause for a successful revolution? Likewise, Kurzman points out that it was not those living in shanty towns, but rather the bazaaris that took up protest early and enthusiastically. But was anyone expecting the poorest members of society to be a revolutionary vanguard against an autocratic monarch?
However, I have found idea of emergent preferences (although I don't believe Kurzman uses the word "emergent") to be influential on my own understanding of revolutions, so this is more of a 2.5-star book for me. Maybe I just want something that seriously connects complexity science and sociology, and this isn't it.
For example, in the chapter arguing against the predictive value of economic indicators like poverty, relative deprivation/income inequality, or inflation, Kurzman compares Iran with similar oil-exporting countries that did not have revolutions in the 1970s or '80s -- but that did have uprisings and rebellions. What is the point of this rebuttal if no one is arguing that a struggling economy is sufficient cause for a successful revolution? Likewise, Kurzman points out that it was not those living in shanty towns, but rather the bazaaris that took up protest early and enthusiastically. But was anyone expecting the poorest members of society to be a revolutionary vanguard against an autocratic monarch?
However, I have found idea of emergent preferences (although I don't believe Kurzman uses the word "emergent") to be influential on my own understanding of revolutions, so this is more of a 2.5-star book for me. Maybe I just want something that seriously connects complexity science and sociology, and this isn't it.
December 16, 2022
Although you may know the information the author provides, what fascinated me was his neutrality as a foreign author (outsider).
He is neither an orientalist in the infamous sense of the term nor a supporter of Islamists or a leftist.
The best thing he does is get close to ordinary people, their ambitions, and their feelings toward revolution.
The book is up there with Asef Bayat's Street Politics as one of the best reviews of the revolution.
While Bayat has more first-hand experience as a witness of the revolution, Kurzman has done a fantastic job of putting together a story for it based on a large amount of data.
Despite his distance from Iranians as an outsider, his work does not appear to have notable weaknesses.
A lot of what I enjoyed was learning about how the revolution confused US diplomats in Iran.
I find this to be very stupid, especially considering how big of a compound they had in Tehran at that time. It's still there, but empty, haha.
He is neither an orientalist in the infamous sense of the term nor a supporter of Islamists or a leftist.
The best thing he does is get close to ordinary people, their ambitions, and their feelings toward revolution.
The book is up there with Asef Bayat's Street Politics as one of the best reviews of the revolution.
While Bayat has more first-hand experience as a witness of the revolution, Kurzman has done a fantastic job of putting together a story for it based on a large amount of data.
Despite his distance from Iranians as an outsider, his work does not appear to have notable weaknesses.
A lot of what I enjoyed was learning about how the revolution confused US diplomats in Iran.
I find this to be very stupid, especially considering how big of a compound they had in Tehran at that time. It's still there, but empty, haha.
March 2, 2024
A concise history of the 78' Revolution in Iran. It underscores something I have always found both fascinating and terrifying: we might know the causes that set up the stage for a revolution, but we cannot predict its ultimate outcomes. Interestingly, this view also reflects how revolutionaries themselves perceive revolution: as a bold gamble against the status quo, where both the future events and their probabilities shift wildly at every moment. So what does it mean to be a revolutionary? As Kaczynski once said, it is becoming a "person prepared to accept radical, dangerous and unpredictable alterations of [an] entire [political] system". In other words, a revolutionary is someone who hates the system so much that he is willing to strike the wheel of fortune, to set everything on fire while assuming the risk of something even worse rising out of the ashes.
January 30, 2025
Does better job explaining that people are not a monolith and that the Iranian revolution/reasons are complex.
The revolutionaries did not draw on culture so much as redraw it. They utilized the mosque network in retrospect had to work really hard to force leaders into opposing the shah/regime.
"Anti-explanation means abandoning the project of retroactive prediction in favor of recognizing and reconstructing the lived experience of the moment. For moments of revolution, this experience is dominated by confusion—the anomalies noted in the previous chapters have this in common"
Allows nuance to exist, and we mutually interact with our culture and it shapes us/we shape it.
The revolutionaries did not draw on culture so much as redraw it. They utilized the mosque network in retrospect had to work really hard to force leaders into opposing the shah/regime.
"Anti-explanation means abandoning the project of retroactive prediction in favor of recognizing and reconstructing the lived experience of the moment. For moments of revolution, this experience is dominated by confusion—the anomalies noted in the previous chapters have this in common"
Allows nuance to exist, and we mutually interact with our culture and it shapes us/we shape it.
January 9, 2022
Interesting to hear an unbiased view of what went down in Iran in the 70s resulting in modern day Iran. I appreciated the different angles the author took us through on how varying economic, social, political factors all led to the revolution of a country.
July 2, 2023
بسیار 《نشرِ نیای》
برای اولین کتابهای دربارهی ۵۷ کتاب خوبیه. حرف تازهای نمیزنه که آدم بگه "وای دیدگاهم به تاریخ اتفاقات ۵۷ عوض شد" اون بخش بسیج مردمی که دربارهی نقش مساجد مینویسه جالبترینش بود.
برای اولین کتابهای دربارهی ۵۷ کتاب خوبیه. حرف تازهای نمیزنه که آدم بگه "وای دیدگاهم به تاریخ اتفاقات ۵۷ عوض شد" اون بخش بسیج مردمی که دربارهی نقش مساجد مینویسه جالبترینش بود.
March 7, 2018
Interesting book, carefully written.
December 1, 2024
genuinely interesting and approachable scholarly analysis on the subject
Displaying 1 - 30 of 36 reviews