What do you think?
Rate this book
Good Entertainment: A Deconstruction of the Western Passion Narrative
A philosopher considers entertainment, in all its totalizing variety—infotainment, edutainment, servotainment—and traces the notion through Kant, Zen Buddhism, Heidegger, Kafka, and Rauschenberg.
In Good Entertainment, Byung-Chul Han examines the notion of entertainment—its contemporary ubiquity, and its philosophical genealogy. Entertainment today, in all its totalizing variety, has an apparently infinite capacity for incorporation: infotainment, edutainment, servotainment, confrontainment. Entertainment is held up as a new paradigm, even a new credo for being—and yet, in the West, it has had inescapably negative connotations. Han traces Western ideas of entertainment, considering, among other things, the scandal that arose from the first performance of Bach's Saint Matthew's Passion (deemed too beautiful, not serious enough); Kant's idea of morality as duty and the entertainment value of moralistic literature; Heidegger's idea of the thinker as a man of pain; Kafka's hunger artist and the art of negativity, which takes pleasure in annihilation; and Robert Rauschenberg's refusal of the transcendent.
The history of the West, Han tells us, is a passion narrative, and passion appears as a killjoy. Achievement is the new formula for passion, and play is subordinated to production, gamified. And yet, he argues, at the core, passion and entertainment are not entirely different. The pure meaninglessness of entertainment is adjacent to the pure meaning of passion. The fool's smile resembles the pain-racked visage of Homo doloris. In Good Entertainment, Han explores this paradox.
In Good Entertainment, Byung-Chul Han examines the notion of entertainment—its contemporary ubiquity, and its philosophical genealogy. Entertainment today, in all its totalizing variety, has an apparently infinite capacity for incorporation: infotainment, edutainment, servotainment, confrontainment. Entertainment is held up as a new paradigm, even a new credo for being—and yet, in the West, it has had inescapably negative connotations. Han traces Western ideas of entertainment, considering, among other things, the scandal that arose from the first performance of Bach's Saint Matthew's Passion (deemed too beautiful, not serious enough); Kant's idea of morality as duty and the entertainment value of moralistic literature; Heidegger's idea of the thinker as a man of pain; Kafka's hunger artist and the art of negativity, which takes pleasure in annihilation; and Robert Rauschenberg's refusal of the transcendent.
The history of the West, Han tells us, is a passion narrative, and passion appears as a killjoy. Achievement is the new formula for passion, and play is subordinated to production, gamified. And yet, he argues, at the core, passion and entertainment are not entirely different. The pure meaninglessness of entertainment is adjacent to the pure meaning of passion. The fool's smile resembles the pain-racked visage of Homo doloris. In Good Entertainment, Han explores this paradox.
144 pages, Paperback
Published October 8, 2019
77 people are currently reading
824 people want to read
About the author
Byung-Chul Han
57 books4,851 followersByung-Chul Han, also spelled Pyŏng-ch'ŏl Han (born 1959 in Seoul), is a German author, cultural theorist, and Professor at the Universität der Künste Berlin (UdK) in Berlin, Germany.
Byung-Chul Han studied metallurgy in Korea before he moved to Germany in the 1980s to study Philosophy, German Literature and Catholic theology in Freiburg im Breisgau and Munich. He received his doctoral degree at Freiburg with a dissertation on Martin Heidegger in 1994.
In 2000, he joined the Department of Philosophy at the University of Basel, where he completed his Habilitation. In 2010 he became a faculty member at the HfG Karlsruhe, where his areas of interest were philosophy of the 18th, 19th and 20th century, ethics, social philosophy, phenomenology, cultural theory, aesthetics, religion, media theory, and intercultural philosophy. Since 2012 he teaches philosophy and cultural studies at the Universität der Künste Berlin (UdK), where he directs the newly established Studium Generale general-studies program.
Han is the author of sixteen books, of which the most recent are treatises on what he terms a "society of tiredness" (Müdigkeitsgesellschaft), a "society of transparency" (Transparenzgesellschaft), and on his neologist concept of shanzai, which seeks to identify modes of deconstruction in contemporary practices of Chinese capitalism.
Han's current work focuses on transparency as a cultural norm created by neoliberal market forces, which he understands as the insatiable drive toward voluntary disclosure bordering on the pornographic. According to Han, the dictates of transparency enforce a totalitarian system of openness at the expense of other social values such as shame, secrecy, and trust.
Until recently, he refused to give radio and television interviews and rarely divulges any biographical or personal details, including his date of birth, in public.
Han has written on topics such as attention deficit hyperactivity disorder, borderline, burnout, depression, exhaustion, internet, love, pop culture, power, rationality, religion, social media, subjectivity, tiredness, transparency and violence.
Byung-Chul Han studied metallurgy in Korea before he moved to Germany in the 1980s to study Philosophy, German Literature and Catholic theology in Freiburg im Breisgau and Munich. He received his doctoral degree at Freiburg with a dissertation on Martin Heidegger in 1994.
In 2000, he joined the Department of Philosophy at the University of Basel, where he completed his Habilitation. In 2010 he became a faculty member at the HfG Karlsruhe, where his areas of interest were philosophy of the 18th, 19th and 20th century, ethics, social philosophy, phenomenology, cultural theory, aesthetics, religion, media theory, and intercultural philosophy. Since 2012 he teaches philosophy and cultural studies at the Universität der Künste Berlin (UdK), where he directs the newly established Studium Generale general-studies program.
Han is the author of sixteen books, of which the most recent are treatises on what he terms a "society of tiredness" (Müdigkeitsgesellschaft), a "society of transparency" (Transparenzgesellschaft), and on his neologist concept of shanzai, which seeks to identify modes of deconstruction in contemporary practices of Chinese capitalism.
Han's current work focuses on transparency as a cultural norm created by neoliberal market forces, which he understands as the insatiable drive toward voluntary disclosure bordering on the pornographic. According to Han, the dictates of transparency enforce a totalitarian system of openness at the expense of other social values such as shame, secrecy, and trust.
Until recently, he refused to give radio and television interviews and rarely divulges any biographical or personal details, including his date of birth, in public.
Han has written on topics such as attention deficit hyperactivity disorder, borderline, burnout, depression, exhaustion, internet, love, pop culture, power, rationality, religion, social media, subjectivity, tiredness, transparency and violence.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 54 reviews
May 29, 2023
Rossini klasik müziği ifade ve düşüncenin prangalarından kurtarmıştır.
Rossini'nin gülümsemesi, Beethoven'in acıyla kırılmış bakışının ihtişamından daha az değerli olmayan kendine has bir ihtişama sahiptir. Sadece acıyla buruşmuş bir yüzün değil, neşeli bir gülümsemenin de derinliği vardır, ama bu derinlik, Heine'nin ifadesiyle, güllerle kaplı olduğu için ilk bakışta görülmez.
Sanatı düşünce ve tefekkürün gerisine koyan, tutkuyu felsefe ve bilime yakıştıran Hegel'in Rossini’nin müziğine övgü düzmesini sağlayan kaygısızlık, tam da sanatın bu tutkudan arınışından kaynaklanır. Bir anlığına hakikat için emek vermeyi, tutku olarak düşünmeyi unutur. Hatta her tür anlam ve hakikat zorlamasından, tutku olarak emekten kurtulmuş olması nedeniyle mutluluk veren, tümüyle farklı, güzele yönelik bir tutku geliştirir.
Çiçekten kokuyu soyutlamak, yani doğal olandan özellikle bir şeyi soyutlamak kültürel bir başarıdır. Parfüm doğadan kültürel soyutlama becerisinin çarpıcı bir örneğidir. Üzerine parfüm sıkılmış kadife ve ipekten yapılma çiçek doğadan soyutlamaya yol açan sapmaya borçludur varlığını. Bu nedenle de solmaz. Lüks ruhun alçalması değil, canlılığının artmasıdır. Zengin ihtişamı ölümün karşı tezidir. Bir doğa olayı olan ölümü erteler.
Hiç kuşkusuz “güzel doğadışılık" açısından "lüksün kucağında bolluk içinde kendi kendine gülümseyen" Rossini ile “dünyaya sırtını dönmüş, saklanmış, somurtkan" Beethoven arasında temel bir fark yoktur. İkisi de ihtişamını, her zaman için, bir doğadan soyutlamaya borçlu olan güzel görüntüden beslenirler.
Tamamen insani ve bedeni açlık ve susuzluk gibi basit, "temel ihtiyaçlar" gerçekte tümüyle hayvanidir. Öz insani ihtiyaçlar hiçbir zaman basit ya da sade değil, daha ziyade doğadışı bir "ihtiyaçsız ihtiyaç"tır. Zevkin yoğunlaşması doğasızlaşma'nın sonucudur. Salt doğal ihtiyacın tatminiyse rahatlamadan öteye gitmez. Ayrıca doyma, kültür ya da sanatın özellikle gerektirdiği dilden, belagattan yoksundur. Ruh ancak bollukta serpilir. Ne kadar "tatlı" olursa olsun "su"dan, "ekmek"ten sanat çıkmaz. Sanat ihtiyaç fazlasından, zorlamanın yokluğundan kaynaklanır.
Salt eğlendirmeye yönelik sanattan kesin bir çizgiyle ayrılan hakiki ya da ciddi sanat kavramının kuruluşu, çeşitli ikilikler arasında oluşan gerilimleri getirir beraberinde; ikilik oluşumu Batı düşüncesinin karakteristik özelliğidir.
Beethoven'ın "acıyla kırılmış, özlemle yıpranmış ama yine de ölüme meydan okuyan bakışının ürkütücü ihtişamı" Alman ruh-ilkesini (Batı'daki en katı ikilik), tutku ilkesi'ni temsil eder. Tam da bu "ürkütücü ihtişam"dır Uzakdoğu sanatında bulunmayan.
Özlem ve kırılmışlıktan yoksundur bu sanat.
Uzakdoğu sanatı, mevcudu bir hata olarak görmediği için, bunun reddedilmesi amacıyla var olan dünyanın karşısına ütopik bir alternatif koymaz. Yani Uzakdoğu sanatına can veren olumsuzluk, özlem ve arzu değildir. Esas olarak olumlamanın, uyumun, şimdi-burada'nın ve eğlencenin alanıdır (Haiku şiiri, Ukiyo-e resmi, Kabuki tiyatrosu, Tao felsefesi, Zen Budizm inancı).
Eğlence anlatıdır. Anlatıya özgü bir gerilim içerir. Öykülere yayılmış ve gerilimlere dolanmış yöntem, zorlamaya ve göreve oranla daha etkilidir. Günümüze, onun gündelikliğine kadar ulaşan mit’in de özüdür bu. Mitin anlatısallığı eğlenceye de hâkimdir. Bu yüzden de eğlence (Julien La Mettrie) ahlaki buyruktan (Kant) daha etkin, us ve hakikatten daha zorlayıcıdır.
Schiller'in meşhur 'insan sadece oyun oynadığı sırada tümüyle insandır' sözü Kant için geçerli değildir; ona göre kendini oyuna ve eğlenceye veren insanın yaşadığı hoşnutluk bedenle ilgili hayvanca bir duyum, bedensel dengelenme ve iyilik halidir.
Kant Antropoloji'de acıyı bir hayat ilkesi konumuna yükseltir. Yalnızca acı sayesinde insan hayatı hisseder: Hayatı hissetmek, eğlenmek, sürekli olarak mevcut durumdan çıkma dürtüsünü hissetmekten başka bir şey değildir. Doğa acıyı insanı harekete geçiren diken olarak, kurtulamayacağı bir şekilde yerleştirmiştir onun içine. Acı ölümcül cansızlığı geri püskürtür: Hayatta mutlak hoşnut olmak, eylemsiz bir dinginlik, dürtülerin durması ya da duyumların ve buna bağlı eylemlerin körelmesidir. Ancak böyle bir durum, tıpkı kalbin durmasının yeni bir dürtü ortaya çıkmazsa ölümle sonuçlanması gibi, insanın zihinsel hayatıyla uyuşmaz. Bu yüzden de çalışmak, zahmetli (kendi başına sevimsiz, ancak başarı sayesinde zevk veren) bir uğraş olması nedeniyle hayattan zevk almanın en iyi yoludur. Acı, insanı her zaman daha iyiye doğru dürter dikeniyle, sağlıklıdır, ölümü geciktirir.
Eğlence medyasının işlevi, 'ortalama anlamayı', dünyaya 'normal' bakışı belirleyen bu "kamusal yorumlanmışlığı" tekrar nüfuz ettirmek, böylece toplumsal yapıyı sağlamlaştırmak, mevcudu idame ettirmek, kitle kültürünün antitezi olan tutkulu bireyi varlık yükünden kurtarmaktır (Almancada unterhalten kelimesi hem eğlendirmek hem de idame etmek anlamına gelir).
Eğlence mevcut olan ile uzlaşmaya dayanır, hatta bu uzlaşmayı oluşturabilir ya da en azından onu destekleyebilir, varlığı mevcut dünyada evinde hissettirmeyi amaçlar.
Eğlenen varlık 'şimdi ve burada'ya tutunur ve mevcut olan'ı sağlamlaştırır.
Eğlencenin iyisi, insanın Tanrı'nın yokluğunu unutmak için yararlandığı araçlardan biridir.
Heidegger'e göre "kafa dağıtmak", "ölümden kaçış"tır ve ciddi, mücadeleye hazır, ölümle yüz yüze bir hayatın rakibidir.
Televizyon kitle kültürünün temel medyası olarak yorumlanabilir, aktif bir şekilde gerçeklik üretir, yani gerçek olarak kabul edilmesi gereken şeyi üretir ve algı için temel olan duyguları da biçimlendirir, neyin nasıl 'görüleceğini' belirler.
İnsanlar saatlerce izledikleri filmlerle, dünya olmayan bir dünyayı yutturan, alışılmadık, sıklıkla da sıradan olan tasarım alanlarına götürülürler.
Heidegger işi insan varoluşunun temel bir biçimi olarak kavramıştır ve sadece "inceleyen gözleri"eleştirir. Dünya ve arazi alelade bir incelemeye gelmez. Dünyanın dünyasallığı resimde ya da tasarımda nesnelleştirilemez. "Dağların ağırlığı" ve “kadim kayaların sertliği" dünyanın gerçekliğidir. Dünya kendini sadece iş (düşünme dahil) karşısında belli eden bir direnç ile ses verir. İş yapmayan, sadece inceleyen, bir turist gibi zevk alan biri dünyaya ulaşamaz.
Medyanın, resmin gösterdikleri meşe ağacının sertliğini ve kokusunu veremez, onları yerçekimsiz, ağırlıksız, olgusuz hale getirir, gerçeklikten uzaklaştırır, dünyayı tahrif eder ve çarpık olarak yansıtır.
Eğlencenin günümüzde neredeyse her şeye eklenmiş gibi görünmesini nasıl açıklayabiliriz: Info-tainment, edu-tainment, servo-tainment, confron-tainment. Sayıları giderek artan eğlencenin bu “hibrit formatlar”ını ortaya çıkaran nedir? Günümüzde hakkında çok konuşulan eğlence bir nedenle şimdilerde önem kazanan ama yeni hiçbir şey sunmayan bildik bir fenomen midir? Bir araştırmada şunları okuyoruz: "İstediğimiz kadar evirip çevirelim, istediğimiz kadar yorumlayalım şu açık: insanlar eğlenmeyi sever -ister tek başına, ister başkalarıyla, ister diğer insanları ister herhangi bir şeyi konu ederek; ayrıca macera öykülerine, rengârenk resimlere, gürültülü müziğe ve her tür oyuna– kısaca söyleyecek olursak hafif iletişime, fazla talep ve kural içermeyen zorlamasız katılıma bayılırlar. Muhtemelen bu hep böyleydi ve zevk almaya ve toplumsallığa programlanmış olduğumuz sürece de böyle kalacağını düşünebiliriz."
Eğlencenin yaygınlığının ardında muhtemelen ağır ağır gelişen totaliterleşmesi yatmaktadır. Böyle bakıldığında eğlence episodik olmanın ötesinde yeni bir “yaşam tarzı", yeni bir dünya ve zaman deneyimi oluşturma yolundadır.
"Ekran" denen çerçeve filmleri eğlence olarak sınıflasa da aynı çerçevede haberler de yer alır. Dış çerçevenin aynı oluşu bile eğlenceyle haberlerin birbirine karışmasına yol açar. "Gerçek gerçeklik" ile eğlenceyi belirleyen "kurgusal gerçeklik" arasındaki sınır da giderek daha da belirsiz bir hal alır. Eğlence çoktan "gerçek gerçeklik"i ele geçirmiş durumdadır. Artık bütün toplumsal sistemleri, varlığını belli etmeden değiştirmektedir. Böylece dünyayla aynı zaman ve mekânda var olan bir hipersistem oluşuyor gibidir. Bunun temelindeki "eğlendirici/eğlendirici-değil" şeklindeki ikili kod neyin dünyaya uygun olduğuna, hatta neyin var olduğuna karar verecektir.
Eğlence yeni bir paradigma, yeni bir dünya ve varlık formülü olarak yükseliyor. Var olabilmek için, dünyaya ait olabilmek için eğlendirici olmak gerekiyor. Sadece eğlendirici olan hakiki ya da gerçektir. Gerçek gerçeklik ile kurgusal gerçeklik arasındaki fark artık geçerli değildir. Bizzat gerçeklik eğlencenin bir etkisi olarak görünmektedir.
Eğlencenin totaliterleşmesi tutku ruhu için bir düşüş olarak görünebilir. Ancak tutku ve eğlence temelde kardeştir. Elinizdeki bu çalışma bu ikisinin pek çok kez örtük yakınlaşmalarına işaret etmiştir. Kafka'nın öyküsünde, bir tutku karakteri olan açlık sanatçısı ile hedonist hayvanın varlık ve özgürlük konusunda farklı anlayışlara sahip olmalarına rağmen aynı kafese konmuş olmaları tesadüf değildir. Bu ikisi sirkte sürekli birbirlerinin yerini alacak iki karakterdir.
Rossini'nin gülümsemesi, Beethoven'in acıyla kırılmış bakışının ihtişamından daha az değerli olmayan kendine has bir ihtişama sahiptir. Sadece acıyla buruşmuş bir yüzün değil, neşeli bir gülümsemenin de derinliği vardır, ama bu derinlik, Heine'nin ifadesiyle, güllerle kaplı olduğu için ilk bakışta görülmez.
Sanatı düşünce ve tefekkürün gerisine koyan, tutkuyu felsefe ve bilime yakıştıran Hegel'in Rossini’nin müziğine övgü düzmesini sağlayan kaygısızlık, tam da sanatın bu tutkudan arınışından kaynaklanır. Bir anlığına hakikat için emek vermeyi, tutku olarak düşünmeyi unutur. Hatta her tür anlam ve hakikat zorlamasından, tutku olarak emekten kurtulmuş olması nedeniyle mutluluk veren, tümüyle farklı, güzele yönelik bir tutku geliştirir.
Çiçekten kokuyu soyutlamak, yani doğal olandan özellikle bir şeyi soyutlamak kültürel bir başarıdır. Parfüm doğadan kültürel soyutlama becerisinin çarpıcı bir örneğidir. Üzerine parfüm sıkılmış kadife ve ipekten yapılma çiçek doğadan soyutlamaya yol açan sapmaya borçludur varlığını. Bu nedenle de solmaz. Lüks ruhun alçalması değil, canlılığının artmasıdır. Zengin ihtişamı ölümün karşı tezidir. Bir doğa olayı olan ölümü erteler.
Hiç kuşkusuz “güzel doğadışılık" açısından "lüksün kucağında bolluk içinde kendi kendine gülümseyen" Rossini ile “dünyaya sırtını dönmüş, saklanmış, somurtkan" Beethoven arasında temel bir fark yoktur. İkisi de ihtişamını, her zaman için, bir doğadan soyutlamaya borçlu olan güzel görüntüden beslenirler.
Tamamen insani ve bedeni açlık ve susuzluk gibi basit, "temel ihtiyaçlar" gerçekte tümüyle hayvanidir. Öz insani ihtiyaçlar hiçbir zaman basit ya da sade değil, daha ziyade doğadışı bir "ihtiyaçsız ihtiyaç"tır. Zevkin yoğunlaşması doğasızlaşma'nın sonucudur. Salt doğal ihtiyacın tatminiyse rahatlamadan öteye gitmez. Ayrıca doyma, kültür ya da sanatın özellikle gerektirdiği dilden, belagattan yoksundur. Ruh ancak bollukta serpilir. Ne kadar "tatlı" olursa olsun "su"dan, "ekmek"ten sanat çıkmaz. Sanat ihtiyaç fazlasından, zorlamanın yokluğundan kaynaklanır.
Salt eğlendirmeye yönelik sanattan kesin bir çizgiyle ayrılan hakiki ya da ciddi sanat kavramının kuruluşu, çeşitli ikilikler arasında oluşan gerilimleri getirir beraberinde; ikilik oluşumu Batı düşüncesinin karakteristik özelliğidir.
Beethoven'ın "acıyla kırılmış, özlemle yıpranmış ama yine de ölüme meydan okuyan bakışının ürkütücü ihtişamı" Alman ruh-ilkesini (Batı'daki en katı ikilik), tutku ilkesi'ni temsil eder. Tam da bu "ürkütücü ihtişam"dır Uzakdoğu sanatında bulunmayan.
Özlem ve kırılmışlıktan yoksundur bu sanat.
Uzakdoğu sanatı, mevcudu bir hata olarak görmediği için, bunun reddedilmesi amacıyla var olan dünyanın karşısına ütopik bir alternatif koymaz. Yani Uzakdoğu sanatına can veren olumsuzluk, özlem ve arzu değildir. Esas olarak olumlamanın, uyumun, şimdi-burada'nın ve eğlencenin alanıdır (Haiku şiiri, Ukiyo-e resmi, Kabuki tiyatrosu, Tao felsefesi, Zen Budizm inancı).
Eğlence anlatıdır. Anlatıya özgü bir gerilim içerir. Öykülere yayılmış ve gerilimlere dolanmış yöntem, zorlamaya ve göreve oranla daha etkilidir. Günümüze, onun gündelikliğine kadar ulaşan mit’in de özüdür bu. Mitin anlatısallığı eğlenceye de hâkimdir. Bu yüzden de eğlence (Julien La Mettrie) ahlaki buyruktan (Kant) daha etkin, us ve hakikatten daha zorlayıcıdır.
Schiller'in meşhur 'insan sadece oyun oynadığı sırada tümüyle insandır' sözü Kant için geçerli değildir; ona göre kendini oyuna ve eğlenceye veren insanın yaşadığı hoşnutluk bedenle ilgili hayvanca bir duyum, bedensel dengelenme ve iyilik halidir.
Kant Antropoloji'de acıyı bir hayat ilkesi konumuna yükseltir. Yalnızca acı sayesinde insan hayatı hisseder: Hayatı hissetmek, eğlenmek, sürekli olarak mevcut durumdan çıkma dürtüsünü hissetmekten başka bir şey değildir. Doğa acıyı insanı harekete geçiren diken olarak, kurtulamayacağı bir şekilde yerleştirmiştir onun içine. Acı ölümcül cansızlığı geri püskürtür: Hayatta mutlak hoşnut olmak, eylemsiz bir dinginlik, dürtülerin durması ya da duyumların ve buna bağlı eylemlerin körelmesidir. Ancak böyle bir durum, tıpkı kalbin durmasının yeni bir dürtü ortaya çıkmazsa ölümle sonuçlanması gibi, insanın zihinsel hayatıyla uyuşmaz. Bu yüzden de çalışmak, zahmetli (kendi başına sevimsiz, ancak başarı sayesinde zevk veren) bir uğraş olması nedeniyle hayattan zevk almanın en iyi yoludur. Acı, insanı her zaman daha iyiye doğru dürter dikeniyle, sağlıklıdır, ölümü geciktirir.
Eğlence medyasının işlevi, 'ortalama anlamayı', dünyaya 'normal' bakışı belirleyen bu "kamusal yorumlanmışlığı" tekrar nüfuz ettirmek, böylece toplumsal yapıyı sağlamlaştırmak, mevcudu idame ettirmek, kitle kültürünün antitezi olan tutkulu bireyi varlık yükünden kurtarmaktır (Almancada unterhalten kelimesi hem eğlendirmek hem de idame etmek anlamına gelir).
Eğlence mevcut olan ile uzlaşmaya dayanır, hatta bu uzlaşmayı oluşturabilir ya da en azından onu destekleyebilir, varlığı mevcut dünyada evinde hissettirmeyi amaçlar.
Eğlenen varlık 'şimdi ve burada'ya tutunur ve mevcut olan'ı sağlamlaştırır.
Eğlencenin iyisi, insanın Tanrı'nın yokluğunu unutmak için yararlandığı araçlardan biridir.
Heidegger'e göre "kafa dağıtmak", "ölümden kaçış"tır ve ciddi, mücadeleye hazır, ölümle yüz yüze bir hayatın rakibidir.
Televizyon kitle kültürünün temel medyası olarak yorumlanabilir, aktif bir şekilde gerçeklik üretir, yani gerçek olarak kabul edilmesi gereken şeyi üretir ve algı için temel olan duyguları da biçimlendirir, neyin nasıl 'görüleceğini' belirler.
İnsanlar saatlerce izledikleri filmlerle, dünya olmayan bir dünyayı yutturan, alışılmadık, sıklıkla da sıradan olan tasarım alanlarına götürülürler.
Heidegger işi insan varoluşunun temel bir biçimi olarak kavramıştır ve sadece "inceleyen gözleri"eleştirir. Dünya ve arazi alelade bir incelemeye gelmez. Dünyanın dünyasallığı resimde ya da tasarımda nesnelleştirilemez. "Dağların ağırlığı" ve “kadim kayaların sertliği" dünyanın gerçekliğidir. Dünya kendini sadece iş (düşünme dahil) karşısında belli eden bir direnç ile ses verir. İş yapmayan, sadece inceleyen, bir turist gibi zevk alan biri dünyaya ulaşamaz.
Medyanın, resmin gösterdikleri meşe ağacının sertliğini ve kokusunu veremez, onları yerçekimsiz, ağırlıksız, olgusuz hale getirir, gerçeklikten uzaklaştırır, dünyayı tahrif eder ve çarpık olarak yansıtır.
Eğlencenin günümüzde neredeyse her şeye eklenmiş gibi görünmesini nasıl açıklayabiliriz: Info-tainment, edu-tainment, servo-tainment, confron-tainment. Sayıları giderek artan eğlencenin bu “hibrit formatlar”ını ortaya çıkaran nedir? Günümüzde hakkında çok konuşulan eğlence bir nedenle şimdilerde önem kazanan ama yeni hiçbir şey sunmayan bildik bir fenomen midir? Bir araştırmada şunları okuyoruz: "İstediğimiz kadar evirip çevirelim, istediğimiz kadar yorumlayalım şu açık: insanlar eğlenmeyi sever -ister tek başına, ister başkalarıyla, ister diğer insanları ister herhangi bir şeyi konu ederek; ayrıca macera öykülerine, rengârenk resimlere, gürültülü müziğe ve her tür oyuna– kısaca söyleyecek olursak hafif iletişime, fazla talep ve kural içermeyen zorlamasız katılıma bayılırlar. Muhtemelen bu hep böyleydi ve zevk almaya ve toplumsallığa programlanmış olduğumuz sürece de böyle kalacağını düşünebiliriz."
Eğlencenin yaygınlığının ardında muhtemelen ağır ağır gelişen totaliterleşmesi yatmaktadır. Böyle bakıldığında eğlence episodik olmanın ötesinde yeni bir “yaşam tarzı", yeni bir dünya ve zaman deneyimi oluşturma yolundadır.
"Ekran" denen çerçeve filmleri eğlence olarak sınıflasa da aynı çerçevede haberler de yer alır. Dış çerçevenin aynı oluşu bile eğlenceyle haberlerin birbirine karışmasına yol açar. "Gerçek gerçeklik" ile eğlenceyi belirleyen "kurgusal gerçeklik" arasındaki sınır da giderek daha da belirsiz bir hal alır. Eğlence çoktan "gerçek gerçeklik"i ele geçirmiş durumdadır. Artık bütün toplumsal sistemleri, varlığını belli etmeden değiştirmektedir. Böylece dünyayla aynı zaman ve mekânda var olan bir hipersistem oluşuyor gibidir. Bunun temelindeki "eğlendirici/eğlendirici-değil" şeklindeki ikili kod neyin dünyaya uygun olduğuna, hatta neyin var olduğuna karar verecektir.
Eğlence yeni bir paradigma, yeni bir dünya ve varlık formülü olarak yükseliyor. Var olabilmek için, dünyaya ait olabilmek için eğlendirici olmak gerekiyor. Sadece eğlendirici olan hakiki ya da gerçektir. Gerçek gerçeklik ile kurgusal gerçeklik arasındaki fark artık geçerli değildir. Bizzat gerçeklik eğlencenin bir etkisi olarak görünmektedir.
Eğlencenin totaliterleşmesi tutku ruhu için bir düşüş olarak görünebilir. Ancak tutku ve eğlence temelde kardeştir. Elinizdeki bu çalışma bu ikisinin pek çok kez örtük yakınlaşmalarına işaret etmiştir. Kafka'nın öyküsünde, bir tutku karakteri olan açlık sanatçısı ile hedonist hayvanın varlık ve özgürlük konusunda farklı anlayışlara sahip olmalarına rağmen aynı kafese konmuş olmaları tesadüf değildir. Bu ikisi sirkte sürekli birbirlerinin yerini alacak iki karakterdir.
December 28, 2024
Han zeigt im ersten Kapitel auf, warum im christlichen Abendland eine reine Unterhaltung im Hier und Jetzt als Verfallsgeschichte skizziert wird. Er macht dies am Beispiel der Musik deutlich. In den weiteren Kapiteln wendet er sich dem Thema Unterhaltung aus völlig verschiedenen weiteren Ecken zu. Sei es über Kants Ideen, Heideggers Überzeugungen oder auch buddhistischen Künsten. Hier ist alles mit dabei. Mir ist persönlich nicht ganz deutlich geworden, wie nun explizit die Totalisierung der Unterhaltung nach Han zu bewerten ist. Auch hätte ich mich gerne etwas mehr sprachliche Klarheit gewünscht - mir fehlt bei jedem Kapitel eine kurze Zusammenfassung mit logischen Schlussfolgerungen.
August 8, 2019
Comprei esse livro achando que teria a mesma excelente experiência que tive com outros dois livros de Byung-Chul Han, que foram "A Agonia do Eros" e "A Sociedade da Transparência", mas infelizmente não tive. A maioria dos ensaios que ele executa neste livro tratam da alta cultura, ou seja, de músicas clássicas e de ópera, o que não é algo que o cidadão comum vai pensar quando lê "entretenimento" no título de um livro. Os ensaios acabam ficando chatos pelo tema e também pelos filósofos iluministas que ele usa para explicitar suas ideias. Mas, para não dizer que não falei de flores, o último artigo/ensaio de Byung-Chul Han neste livro é bastante interessante e apropriado para o que se espera de um livro com o nome de "Bom Entretenimento". Se trata do escrito "Uma metateoria do entretenimento", em que uma das ideias que ele nos traz é que "a própria realidade parece ser um efeito do entretenimento" de uma forma tal que esse tipo de lazer (ou não?) tomou conta de nossas existências, principalmente a partir do século XXI. Uma pena que temos de insistir no livro todo e seus artigos enfadonhos para chegar neste baita artigo.
July 30, 2019
El entretenimiento como totalidad
El texto ensaya la tesis de que las fronteras entre trabajo y entretenimiento son cada vez más difusas y ese sentido impregna incluso la diferenciación dicotómica entre realidad real y realidad ficticia. Así por ejemplo neologismos como edutainment reflejan esta hibridación. La distinción entre trabajo y ocio del siglo XVII queda superada. La teoría de los sistemas que entiende a la creación de valores dicotómicos como inherente de un sistema social, no alcanza para entender esta nueva era de entretenimiento totalizador. La Pasión propia del occidente cristiano ya no es más imperante. Interesante ensayo como todos los de Han, breve, conciso y demoledor.
El texto ensaya la tesis de que las fronteras entre trabajo y entretenimiento son cada vez más difusas y ese sentido impregna incluso la diferenciación dicotómica entre realidad real y realidad ficticia. Así por ejemplo neologismos como edutainment reflejan esta hibridación. La distinción entre trabajo y ocio del siglo XVII queda superada. La teoría de los sistemas que entiende a la creación de valores dicotómicos como inherente de un sistema social, no alcanza para entender esta nueva era de entretenimiento totalizador. La Pasión propia del occidente cristiano ya no es más imperante. Interesante ensayo como todos los de Han, breve, conciso y demoledor.
March 31, 2022
i don't feel like i know anything new about entertainment tbh but maybe im dumb
January 23, 2022
Alti e bassi nell’ultimo frammentario saggio di Byung-Chul Han. “Sano intrattenimento”, a discapito del suo sottotitolo, risulta essere più un racconto della passione al cuore dell’Occidente che una sua decostruzione. L’idea di difendere l’intrattenimento contro il suo apparente contrario passione, rimane alla fine un’idea. Il discorso di Byung infatti, e ce lo rivela solo alla fine, vuole analizzare la convergenza nascosta tra questi due aspetti dell’estetica, aspetti così tanto inconciliabili nella cultura Occidentale da aver sotterrato per secoli la oggi tanto abusata parola intrattenimento.
L’autore tedesco prende le mosse con due capitoli incentrati su Bach e Rossini, un’esplorazione tra passione divina e intrattenimento degli animi attraverso la musica classica ed ecclesiastica. Poi è la volta di due capitoli incredibili: “sul lusso” ci evidenzia l’importanza del superfluo come modo per arricchire la nostra esistenza terrena-animale; “satori” è un raffronto tra cultura orientale e occidentale, di quanto la prima utilizzi l’intrattenimento come forma filosofica/religiosa del qui e ora. il resto del saggio muove ancora sul pensiero di filosofi quali Kant e Heidegger ma sembra non dare mai una voce a Byung e una definizione completa di “intrattenimento” (che arriva solamente alla fine e senza aggiungere chissà quale riflessione interessante sulla contemporaneità). Da salvare “un digiunatore”: l’analisi del rapporto tra Kafka e la sua scrittura, una storia dolorosa di una vita/non-vita che punta dritto alla tomba ma che trova nell’arte il sano godimento, l’imperativo alla felicità.
L’autore tedesco prende le mosse con due capitoli incentrati su Bach e Rossini, un’esplorazione tra passione divina e intrattenimento degli animi attraverso la musica classica ed ecclesiastica. Poi è la volta di due capitoli incredibili: “sul lusso” ci evidenzia l’importanza del superfluo come modo per arricchire la nostra esistenza terrena-animale; “satori” è un raffronto tra cultura orientale e occidentale, di quanto la prima utilizzi l’intrattenimento come forma filosofica/religiosa del qui e ora. il resto del saggio muove ancora sul pensiero di filosofi quali Kant e Heidegger ma sembra non dare mai una voce a Byung e una definizione completa di “intrattenimento” (che arriva solamente alla fine e senza aggiungere chissà quale riflessione interessante sulla contemporaneità). Da salvare “un digiunatore”: l’analisi del rapporto tra Kafka e la sua scrittura, una storia dolorosa di una vita/non-vita che punta dritto alla tomba ma che trova nell’arte il sano godimento, l’imperativo alla felicità.
May 3, 2021
Muy buen inicio. Proporciona mucha información y comparaciones de lo que es el entretenimiento, el arte pasional y las diversas perspectivas de autores a través del tiempo. Sin embargo, no pasa de ahí. Ya por la mitad del libro, comienza a hacerse tedioso y repetitivo. No hay una propuesta, una tesis fuerte por parte del autor.
Aún así lo recomiendo como detonante a preguntas y debates sobre el entretenimiento y el arte en la actualidad.
Aún así lo recomiendo como detonante a preguntas y debates sobre el entretenimiento y el arte en la actualidad.
November 30, 2019
Estos últimos trabajos del autor me parecen extraños por su ánimo esperanzador. Sin embargo, el problema no es ese, sino la ausencia de su visión novedosa de los problemas actuales. Nada se revela en este ensayo y en cambio ignora una tradición clásica (como lo es la ética de las virtudes).
Me parece triste estarle perdiendo el gusto a los textos de este autor.
Me parece triste estarle perdiendo el gusto a los textos de este autor.
February 15, 2022
"O entretenimento trata, então, para além de episódios, simplesmente de produzir um novo 'modo de conduzir a vida', uma nova experiência do mundo e do tempo."
December 10, 2019
This book is very German - the path Han follows is much like Nietzsche in the Genealogy of Morals; he traces the notion of entertainment through several thinkers in order to try and pin down a sort of common meaning. He notices that, firstly, there is a divide between the East and the West insofar as the East lacks a low-art/high-art distinction that the West has. Then, he looks at how entertainment is viewed in some German thinkers' work - Hegel, Kant, Heidegger and Kafka, among others. Han does a remarkable job of rendering thinkers whose work is typically enigmatic very decipherable - however, given my bit of background in Hegel, Kant and Heidegger, perhaps I'm just able to understand his rendering of their views in light of my previous exposure to their work and terminology. As well, he does a remarkable job of flipping his diction based on whose work he is considering. His Heidegger chapter is very much Heideggerese as his Hegelian chapter is very Hegelese, etc.
What is left to be desired is a bit more original work re: an evaluation of these thinkers views. While I did enjoy contrasting various thinker's views on entertainment, a bit of critical analysis (or a bit more) as to where/how they went wrong or an explicit fleshing out of how they differ from one another would have been helpful. As well, the capitulation of the book is mostly underwhelming - the high-art/low-art view is contrasted briefly with a view that the distinction is faulty, before quickly concluding that entertainment is everywhere and unavoidable - it is a necessary condition of something's being real. A bit more depth in fleshing this idea out would have been great, but as it stands, the book does a fantastic job of exploring the genealogy of entertainment.
What is left to be desired is a bit more original work re: an evaluation of these thinkers views. While I did enjoy contrasting various thinker's views on entertainment, a bit of critical analysis (or a bit more) as to where/how they went wrong or an explicit fleshing out of how they differ from one another would have been helpful. As well, the capitulation of the book is mostly underwhelming - the high-art/low-art view is contrasted briefly with a view that the distinction is faulty, before quickly concluding that entertainment is everywhere and unavoidable - it is a necessary condition of something's being real. A bit more depth in fleshing this idea out would have been great, but as it stands, the book does a fantastic job of exploring the genealogy of entertainment.
December 12, 2023
Byung-Chul Han'ın özgün düşünce tarzıyla beni düşünmeye iten kitaplarını çok seviyorum. Bu sefer eğlenceyi ağırlıklı sanat çerçevesinde sorguladığı, kavramlarının kapsamında düşünmeye çağırdığı bir okuma oldu. Vurguladığı yerler, karşılaştırılan zamanlar, bakış açıları etrafında bir okuma. Yazarın düşünce sesi kısık bir kitap olmasından dolayı biraz eksikliğini hissettiğimden yeni tanışacak olanlara önermeyeceğim başlangıç kitabı olduğunu söyleyebilirim.
November 26, 2023
Çok ilginç bir yazar Byung Chul Han, aynı zamanda da kültür kuramcısı. İnsanın kabullerini, olgularını öyle yerlerden eşeleyip analiz ediyor ki; hayret! Bu kitabında da eğlence kavramını derinlemesine incelemiş.
Neden bir şeyin “eğlenceli” olması bu denli önemli ve istenen, arzulanan bir şey günümüzde? Neden bu “eğlence” kavramı bu denli totaliterleşmiş durumda? Sanatın ve sanat eserinin bu kavramla ilişkisi nedir, ne olmalıdır? Eğlenceyle acı çekmek, çile çekmek gerçekten de birbirlerine zıt kavramlar mıdır?… Bu ve bunun gibi soruların cevaplarını arıyoruz kitapta:)
Güzel bir okuma.
Neden bir şeyin “eğlenceli” olması bu denli önemli ve istenen, arzulanan bir şey günümüzde? Neden bu “eğlence” kavramı bu denli totaliterleşmiş durumda? Sanatın ve sanat eserinin bu kavramla ilişkisi nedir, ne olmalıdır? Eğlenceyle acı çekmek, çile çekmek gerçekten de birbirlerine zıt kavramlar mıdır?… Bu ve bunun gibi soruların cevaplarını arıyoruz kitapta:)
Güzel bir okuma.
June 11, 2023
Üzerinde benzerlerimizin yer aldığı bir dünyada yaşadığımız ve çevremizdeki insanlarla en yakın ilişkiler içinde bulunduğumuz içindir ki mutluluğumuz için diğer insanlara ihtiyaç duyarız ve biz de yardımsever ellerimizle onları mutlu etmeye çalışırız
April 20, 2023
Definitivamente NO es el libro para empezar a leer a Byung Chul Han. Es más, si puede perderse el plancito, piérdaselo. Es el único del autor que no me ha gustado. Lo sentí denso y desconectado de la realidad actual. Excesivo contexto para cada argumento y mucha divagación. Cortitico y casi no lo acabo. Necesito una novela mega light después de esto. Pásenme un libro de John Green o algo. Aiuuuda.
September 19, 2022
Una locura haber tardado dos meses en leer este panfleto. Me está costando mucho. Incluso creo que al leer tan entre cortado perdí un poco el hilo. El libro es bueno, de todas formas, y el tema interesante. ¿Llega el fin de la dicotomía ocio-negocio?
November 3, 2021
Psicopolitica era piú interessante e decisamente piú semplice, questo invece l'ho trovato troppo frammentario e, a conti fatti, non saprei nemmeno ripetere quello che ho letto. Sicuramente la responsabilitá é mia, ma forse puó anche a che fare con il modo in cui é stato gestito l'argomento.
October 8, 2023
surprisingly digestible for a philosophy book. Not as easy as McLuhan, but still relatively so with enough patience. Definitely started to get increasingly difficult when Han transitioned into image and representation (in the philosophical semiotic sense), but that stuff has always bogged me down. i think that Han has a tendency to get too caught up in semantics of previous philosophers, particularly Kant, and at times spreads himself too thin without paving the logical groundwork required.
That being said, I think the general thesis, that entertainment (think fun / mindless activity) and passion (ie. working towards a goal, work) are not that different is solid and interesting. He does a pretty good job tracing the European / religious roots of the distinction between the two, which in turn demonstrates that the two aren't that different. Think of passion as deprivation, of viewing things in terms of resistance - and the mental reward as being filtered through concrete logic of the brain (sorry, it's difficult for me to describe haha). Han highlights the (spiritual, social) issues with viewing life as something that is purely functional, and something to be improved upon, worked towards. and in the end, this and what is perhaps derided as "mindless entertainment" by western culture often addresses similar needs.
three things I wish that had been more expanded upon is 1) the ways in which this drive for pleasure as deprivation (again, think of viewing your life in-terms of goals, of what we don't currently have) is used to control (in the Foucault-ian sense) and improve production (both in the capitalist sense and not). han touches on this a few times, but I think that's where he could have really gotten into it. 2) explaining moreso the positive impact of entertainment or other forms of leisure not based on deprivation. There are some notions of it, in a more general sense of values, societal good, but i didn't feel like this was particularly concrete, and 3) exploring it moreso without the lens of television, which I feel like the second half of the book fails to do.
It probably helped that I have been particularly interested in entertainment / life in relation to thought and experience. For instance, in Liveblog by Megan Boyle, she stops recording everything because it limits how much she can experience. The concept has been on my mind for quite some time.
Overall, a cool book that I think is great to read as often we think of philosophy is purely navel gazing invented by the greeks, but rather Han demonstrates a functional critique of modern society and perhaps the "spiritual" component (i use spiritual very loosely here) that we are missing, that i had not thought of in this way before.
That being said, I think the general thesis, that entertainment (think fun / mindless activity) and passion (ie. working towards a goal, work) are not that different is solid and interesting. He does a pretty good job tracing the European / religious roots of the distinction between the two, which in turn demonstrates that the two aren't that different. Think of passion as deprivation, of viewing things in terms of resistance - and the mental reward as being filtered through concrete logic of the brain (sorry, it's difficult for me to describe haha). Han highlights the (spiritual, social) issues with viewing life as something that is purely functional, and something to be improved upon, worked towards. and in the end, this and what is perhaps derided as "mindless entertainment" by western culture often addresses similar needs.
three things I wish that had been more expanded upon is 1) the ways in which this drive for pleasure as deprivation (again, think of viewing your life in-terms of goals, of what we don't currently have) is used to control (in the Foucault-ian sense) and improve production (both in the capitalist sense and not). han touches on this a few times, but I think that's where he could have really gotten into it. 2) explaining moreso the positive impact of entertainment or other forms of leisure not based on deprivation. There are some notions of it, in a more general sense of values, societal good, but i didn't feel like this was particularly concrete, and 3) exploring it moreso without the lens of television, which I feel like the second half of the book fails to do.
It probably helped that I have been particularly interested in entertainment / life in relation to thought and experience. For instance, in Liveblog by Megan Boyle, she stops recording everything because it limits how much she can experience. The concept has been on my mind for quite some time.
Overall, a cool book that I think is great to read as often we think of philosophy is purely navel gazing invented by the greeks, but rather Han demonstrates a functional critique of modern society and perhaps the "spiritual" component (i use spiritual very loosely here) that we are missing, that i had not thought of in this way before.
February 25, 2020
Episodic television when I was a kid was disjunctively narrative: on Mannix one week, the p.i. would walk into the bar and hear The Buffalo Springfield playing; in the next week's episode, he might meet Peggy's mother. Incidents weren't connected. These were just two things that might have occurred to Mannix. Now, as Byung-Chul Han writes, "entertainment functions via a binary code of information/non-information": Peter, from The Bachelor, is still trying to work out his communication issues with Tori, that at least partly derive from the two weeks he spent at the beginning of the season trying to decide if he still loves Hannah B. (from last season), who is now off the show but hangs around with a podcaster named Reality Steve, so still in some sense can be said to "influence" things from, as it were, off-camera. What shall function as information during such a season, and when shall we be able to say it's been reported?
Byung-Chul Han's Good Entertainment has no interest in the United States as either a popular or literary culture; he would throw the last shovel on the recently deceased Anglo-American comparativist George Steiner's theologicization of art, including the high-low trip his precursor Theodore Adorno ran on American popular music. Good Entertainment is Han's recognition that as East and West come together something other than taste is getting trans-valued; haiku, for one, that means "playful verse" alters the ukiyo-e woodcuts of the Japanese and insists on the transitoriness of images, so that images occupy no spiritual practice, but are an amusement, in the same sense that Kafka feared his own artist's impersonation of death, in martyrdom, in the hiding in plain sight of the artist's cage, in the parable of "The Hunger Artist."
I imagine the book started in a reading of Being and Time and Heidegger's interest in -- I'm remembering the John Macquarrie and Edward Robinson translation, not the original Han is using -- destitution, and the thrown character of dasein. That is a function of the observer, transported, again, via imagery. I'm more interested, however, in this category Han gets out of Kant, "agreeableness," that pertains, e.g., to the fable, to the short narrative forms of the detail, scene, proverb, anecdote, and vignette -- all stipulative of the fable. I don't quite get why Han has no interest in the fable. Sometime in the middle of the Twentieth Century serious fiction abandoned these short forms -- perhaps to psychoanalysis. Nonetheless they re-emerge in genre-fiction (Ursula Le Guin) and in the singer-songwriter --
Byung-Chul Han's Good Entertainment has no interest in the United States as either a popular or literary culture; he would throw the last shovel on the recently deceased Anglo-American comparativist George Steiner's theologicization of art, including the high-low trip his precursor Theodore Adorno ran on American popular music. Good Entertainment is Han's recognition that as East and West come together something other than taste is getting trans-valued; haiku, for one, that means "playful verse" alters the ukiyo-e woodcuts of the Japanese and insists on the transitoriness of images, so that images occupy no spiritual practice, but are an amusement, in the same sense that Kafka feared his own artist's impersonation of death, in martyrdom, in the hiding in plain sight of the artist's cage, in the parable of "The Hunger Artist."
I imagine the book started in a reading of Being and Time and Heidegger's interest in -- I'm remembering the John Macquarrie and Edward Robinson translation, not the original Han is using -- destitution, and the thrown character of dasein. That is a function of the observer, transported, again, via imagery. I'm more interested, however, in this category Han gets out of Kant, "agreeableness," that pertains, e.g., to the fable, to the short narrative forms of the detail, scene, proverb, anecdote, and vignette -- all stipulative of the fable. I don't quite get why Han has no interest in the fable. Sometime in the middle of the Twentieth Century serious fiction abandoned these short forms -- perhaps to psychoanalysis. Nonetheless they re-emerge in genre-fiction (Ursula Le Guin) and in the singer-songwriter --
March 16, 2025
"Buen entretenimiento" es un ensayo en forma de libro escrito por el filósofo y autor Byung-Chul Han, publicado en 2019.
En este trabajo, como en otros de sus libros, el filósofo desglosa y analiza un tema actual, dando su contexto histórico, cotejando las opiniones de diferentes doctrinas filosóficas atingentes y dando entre medio sus propias luces sobre el asunto. En este caso, el tema es el "buen entretenimiento": qué implica, de dónde viene el concepto de entretenimiento, a qué nos referimos con "bueno", y cómo el concepto de arte ha estado unido a diferentes estados del ser humano y de la emoción según la cultura y momento de la Historia. Desde la religión, la música clásica, la poesía occidental y oriental, la Ilustración, el Romanticismo y las artes plásticas contemporáneas, entre otros, Han hace un barrido multidisciplinario de algo que actualmente se cuela en casi todos los ámbitos, como lo es el entretenimiento.
2do libro que yo me leo de este caballero, y ¿saben qué? Me gustan harto, aprendo harto, ejercito mi concentración en temas más académicos y argumentos complejos. Este en particular me llamó la atención y me lo compré en una feria del libro hace 1 año. Para mí, por lo menos, son buenas lecturas de vacaciones. No me enloqueció pero sí le iba encontrando sentido a cómo hilaba un argumento y otro.
¿Lo recomiendo? Sí, por qué no. No es livianito livianito, es más bien un ejercicio intelectual, como muchos ensayos filosóficos y antropológicos.
En este trabajo, como en otros de sus libros, el filósofo desglosa y analiza un tema actual, dando su contexto histórico, cotejando las opiniones de diferentes doctrinas filosóficas atingentes y dando entre medio sus propias luces sobre el asunto. En este caso, el tema es el "buen entretenimiento": qué implica, de dónde viene el concepto de entretenimiento, a qué nos referimos con "bueno", y cómo el concepto de arte ha estado unido a diferentes estados del ser humano y de la emoción según la cultura y momento de la Historia. Desde la religión, la música clásica, la poesía occidental y oriental, la Ilustración, el Romanticismo y las artes plásticas contemporáneas, entre otros, Han hace un barrido multidisciplinario de algo que actualmente se cuela en casi todos los ámbitos, como lo es el entretenimiento.
2do libro que yo me leo de este caballero, y ¿saben qué? Me gustan harto, aprendo harto, ejercito mi concentración en temas más académicos y argumentos complejos. Este en particular me llamó la atención y me lo compré en una feria del libro hace 1 año. Para mí, por lo menos, son buenas lecturas de vacaciones. No me enloqueció pero sí le iba encontrando sentido a cómo hilaba un argumento y otro.
¿Lo recomiendo? Sí, por qué no. No es livianito livianito, es más bien un ejercicio intelectual, como muchos ensayos filosóficos y antropológicos.
June 19, 2024
In "Good Entertainment," Byung-Chul Han traces the evolution and role of entertainment through a philosophical lens, examining its intersection with art, passion, and morality. Han navigates through the works of prominent thinkers like Hegel, Kant, Heidegger, and Kafka, juxtaposing their views with Eastern perspectives to challenge the Western dichotomy between high and low art. While Han excels in rendering complex philosophical ideas accessible, the book’s lack of critical analysis and underwhelming conclusion leave much to be desired.
Compared to the other Han books I've read this year, "Good Entertainment" is a bit less revolutionary.
That said, here are three ideas in this book that I feel like Han could have developed further:
Control and Production: Han touches on how the drive for pleasure as deprivation is used to control and improve production, but this could have been explored more deeply, especially in the context of Foucault’s theories.
Positive Impact of Entertainment: While Han discusses the societal value of entertainment, he doesn’t concretely address its positive impacts on leisure and well-being, leaving this area somewhat vague.
Beyond Television: The latter half of the book heavily focuses on television, neglecting other forms of entertainment and leisure that could have provided a more comprehensive analysis.
Compared to the other Han books I've read this year, "Good Entertainment" is a bit less revolutionary.
That said, here are three ideas in this book that I feel like Han could have developed further:
Control and Production: Han touches on how the drive for pleasure as deprivation is used to control and improve production, but this could have been explored more deeply, especially in the context of Foucault’s theories.
Positive Impact of Entertainment: While Han discusses the societal value of entertainment, he doesn’t concretely address its positive impacts on leisure and well-being, leaving this area somewhat vague.
Beyond Television: The latter half of the book heavily focuses on television, neglecting other forms of entertainment and leisure that could have provided a more comprehensive analysis.
Read
September 22, 2024“The art of everyday disengages from art as passion, as priesthood. Where the longing for transcendence is extinguished, immanence retains a peculiar brilliance. It is the entire world.”
-
“‘Even beyond the cosmos all is filled to the brim.
What end will he know to his frantic turmoil
From all sides the pure wind tugs at his clothes’”
-
“Entertainment is narration. It possesses a narrative suspense. A method that generates suspense and enmeshes the subject in tension, in thrills, is more effective than compulsion or duty. That is the essence of myth, which impends upon the present, its everydayness. The narrativity of myth is likewise a determining factor in entertainment, which is more effective than moral imperatives and more compelling than reason or truth.”
-
“For the spirit of passion, the totalization of entertainment may bear the marks of decadence. At heart, however, passion and entertainment are kin…hidden convergences. It is no coincidence that Kafka’s hunger artist, as a figure of passion, and his hedonistic beast inhabit the same cage, despite their distinct relation to being and freedom. They remain two circus figures, trading places until the end of time.”
-
“‘Even beyond the cosmos all is filled to the brim.
What end will he know to his frantic turmoil
From all sides the pure wind tugs at his clothes’”
-
“Entertainment is narration. It possesses a narrative suspense. A method that generates suspense and enmeshes the subject in tension, in thrills, is more effective than compulsion or duty. That is the essence of myth, which impends upon the present, its everydayness. The narrativity of myth is likewise a determining factor in entertainment, which is more effective than moral imperatives and more compelling than reason or truth.”
-
“For the spirit of passion, the totalization of entertainment may bear the marks of decadence. At heart, however, passion and entertainment are kin…hidden convergences. It is no coincidence that Kafka’s hunger artist, as a figure of passion, and his hedonistic beast inhabit the same cage, despite their distinct relation to being and freedom. They remain two circus figures, trading places until the end of time.”
October 2, 2025
(Turkish below/Turkcesi aşağıda) I have rather complex thoughts about this book. Its subject interests me greatly because, like Han, I also think that entertainment makes us forget the truth and turns genuine motivation into something superficial. I saw that the book supported this with many examples. Yet for me, one unresolved dilemma remains: Should we seek the truth precisely because we do not know the meaning of life, or is superficiality in fact necessary? Should we strive to understand the truth, or is it better to settle for entertainment?
Benim bu kitap hakkında karmaşık düşüncelerim var. Konusu beni çok ilgilendiriyor çünkü eğlencenin, tıpkı Han’ın söylediği gibi, hakikati unutturduğunu ve gerçek motivasyonu yüzeyselleştirdiğini düşünüyorum. Kitapta da bunun pek çok örnekle desteklendiğini gördüm. Fakat benim için çözülmeyen bir ikilem kaldı: Hayatın anlamını bilmediğimiz için mi hakikati aramalıyız, yoksa yüzeysellik zaten gerekli mi? Hakikati anlamak için çabalamalı mıyız, yoksa eğlenceyle yetinmek daha mı doğru olur?
Benim bu kitap hakkında karmaşık düşüncelerim var. Konusu beni çok ilgilendiriyor çünkü eğlencenin, tıpkı Han’ın söylediği gibi, hakikati unutturduğunu ve gerçek motivasyonu yüzeyselleştirdiğini düşünüyorum. Kitapta da bunun pek çok örnekle desteklendiğini gördüm. Fakat benim için çözülmeyen bir ikilem kaldı: Hayatın anlamını bilmediğimiz için mi hakikati aramalıyız, yoksa yüzeysellik zaten gerekli mi? Hakikati anlamak için çabalamalı mıyız, yoksa eğlenceyle yetinmek daha mı doğru olur?
July 31, 2022
“Entertainment has been raised to a new paradigm, to a new formula of world and being. In order to be, in order to belong to the world, it is necessary to be entertaining. Only the entertaining is real or true. The distinction between fictional and real reality…is no longer relevant. Reality itself appears to be an effect of entertainment.” Pp. 108-9
“The motto of Rauschenberg’s art is: To offer friendly reception to the world and its things. Neither the [art of] passion or the [art of] entertainment are familiar with serene friendliness to the world.” P.101
“What Heidegger lacks is serenity before the world.” His language of passion is willful, and achieves its effects through crude selection and exclusion. It is not friendly. Not only “herons” and “deer” belong to the world, but also mice and Mickey Mouse.” P.86
“The motto of Rauschenberg’s art is: To offer friendly reception to the world and its things. Neither the [art of] passion or the [art of] entertainment are familiar with serene friendliness to the world.” P.101
“What Heidegger lacks is serenity before the world.” His language of passion is willful, and achieves its effects through crude selection and exclusion. It is not friendly. Not only “herons” and “deer” belong to the world, but also mice and Mickey Mouse.” P.86
May 10, 2023
Han argues that entertainment is becoming totalitizing, that in order to be, to count as real, it/we must be entertaining. He talks briefly about how edu-tainment, entertainment's appropriation of knowledge changes the status of knowledge itself. Although we might identify entertainment via games, theatre, etc. in times as historically distant as we have record of, Han argues there is a paradigm shift, that technology and consumerism (always the culprits) are inciting a new manifestation of entertainment. Most of the book, though, is a historical look at the blending of the sacred and popular. I thought the chapter on Heidegger was pretty interesting.
June 26, 2020
Han explores the role that entertainment plays by attempting to delineate its relationship to art, passion, and morality. Though he remains neutral in tone for the most part, I enjoyed how his book critiques (albeit mildly) false dichotomies set up by Western philosophers and explores Eastern viewpoints of complementary relationships (with an excellent passage on Ukiyo-e). As with many philosophy books, I think he relied too heavily on large blocks of citation instead of true deconstruction. I would've liked to hear more of his own personal thought.
April 16, 2021
Fun! Really interesting look at the development of the concepts of "entertainment" and "passion" across cultures and through thinkers. I really wish the last chapter — where Han starts to talk about his own understandings of entertainment operating today as this totalizing force — was expanded upon. But overall a good introduction to the often fraught dichotomy between passionate and entertaining art, and what is taken seriously and what is not
January 31, 2021
I actually enjoyed reading this book quite a bit. The writing style is succinct and gets to the point, and each chapter is pretty short so it's bite size. I really like variety of discussion - entertainment as it relates to religion, existentialism, health, different cultures, passion and morality.
October 5, 2021
O autor dialoga com autores como Heidegger, Nietzsche, Kafka e Kant para pensar modalidades do entretenimento. O situando como uma ocupação que surge da ascensão liberal e burguesa, o entretenimento pode ser utilizado tanto como um afastamento do mundo, quanto como uma forma de se apropriar da dor e de concebê-la passionalmente.
April 16, 2024
I did not get it, but it appears like he is on to some things.
Having the homo doloris, trading "Glueck" for "Glueckseligkeit", passion and entertainment take the reader through the pages. It is written most precicely nice and german fashion. I just highlighted the whole book and maybe I'll get it on the next try.
Having the homo doloris, trading "Glueck" for "Glueckseligkeit", passion and entertainment take the reader through the pages. It is written most precicely nice and german fashion. I just highlighted the whole book and maybe I'll get it on the next try.
April 14, 2022
Tenho acompanhado a obra de Byung-Chul Han que se tem constituído para mim como um guião de entendimento da contemporaneidade. Esta obra acrescenta densidade a este guião potenciando o debate sobre entretenimento e hedonismo no espaço do ser/estar contemporâneo.
Displaying 1 - 30 of 54 reviews