What do you think?
Rate this book
Historien om Ásta
Bakken som tar imot Sigvaldí da han faller er hard og kald. Han er i Stavanger, han er en gammel mann. Han hadde vært høyt oppe på stigen, han skulle male, nå lå han plutselig her nede på den kalde og harde bakken. Han kom til å tenke på Ásta, bare på Ásta. Datteren han hadde fått med Helga for lenge siden. Helga som han hadde elsket så høyt, Helga som hadde forlatt ham. Helga som hadde forlatt dem. Sigvaldí tenker på Ásta. Han vil fortelle om Ásta.
For første gang i Stefánssons romanforfatterskap en kvinne som får være hovedperson. For Ásta beveger livet seg mot katastrofen, igjen og igjen.
Foreldrenes ekteskap tar slutt, de som elsker henne forlater henne. Veien vekk fra Island fører til Wien, til kunststudier der, til poeten Josef og kjærligheten. Hvordan overlever vi katastrofene, hvordan minnes vi dem? Og hvordan fortelle om et liv - når ingen lever bare i nået, men alltid også i drømmen, minnet eller forventningen? Historien om Ásta er en svimlende, leken, rørende og mangesidig roman fra en av de største fortellerne i dagens litteratur.
Jón Kalman Stefánsson er en sjelden skikkelse i dagens nordiske litteratur - en forfatter som med en kombinasjon av inderlighet, absurd humor og perfekt litterær formbevissthet går løs på livets aller største spørsmål.
For første gang i Stefánssons romanforfatterskap en kvinne som får være hovedperson. For Ásta beveger livet seg mot katastrofen, igjen og igjen.
Foreldrenes ekteskap tar slutt, de som elsker henne forlater henne. Veien vekk fra Island fører til Wien, til kunststudier der, til poeten Josef og kjærligheten. Hvordan overlever vi katastrofene, hvordan minnes vi dem? Og hvordan fortelle om et liv - når ingen lever bare i nået, men alltid også i drømmen, minnet eller forventningen? Historien om Ásta er en svimlende, leken, rørende og mangesidig roman fra en av de største fortellerne i dagens litteratur.
Jón Kalman Stefánsson er en sjelden skikkelse i dagens nordiske litteratur - en forfatter som med en kombinasjon av inderlighet, absurd humor og perfekt litterær formbevissthet går løs på livets aller største spørsmål.
473 pages, Hardcover
First published October 1, 2017
142 people are currently reading
2017 people want to read
About the author
Jón Kalman Stefánsson
56 books1,309 followersJón moved to Keflavík when he was 12 and returned to Reykjavík in 1986 with his highschool diploma. From 1975 – 1982 he spent a good deal of his time in West Iceland, where he did various jobs: worked in a slaughterhouse, in the fishing industry, doing masonry and for one summer as a police officer at Keflavík International Airport. Jón Kalman studied literature at the University of Iceland from 1986 until 1991 but did not finish his degree. He taught literature at two highschools for a period of time and wrote articles and criticism for Morgunblaðið newspaper for a number of years. Jón lived in Copenhagen from 1992 – 1995, reading, washing floors and counting buses. He worked as a librarian at the Mosfellsbær Library near Reykjavík until the year 2000. Since then he has been a full time writer.
His first published work, the poetry collection, Með byssuleyfi á eilífðina, came out in 1988. He has published two other collections of poetry and a number of novels. His novel Sumarljós, og svo kemur nóttin (Summer Light, and Then Comes the Night) won The Icelandic Literature Prize in 2005. Three of his books have also been nominated for The Nordic Council's Literature Prize.
He was the recipient of the Per Olov Enquists Prize for 2011, awarded at the book fair in Gautaborg in September 2011.
His first published work, the poetry collection, Með byssuleyfi á eilífðina, came out in 1988. He has published two other collections of poetry and a number of novels. His novel Sumarljós, og svo kemur nóttin (Summer Light, and Then Comes the Night) won The Icelandic Literature Prize in 2005. Three of his books have also been nominated for The Nordic Council's Literature Prize.
He was the recipient of the Per Olov Enquists Prize for 2011, awarded at the book fair in Gautaborg in September 2011.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 276 reviews
August 24, 2024
Firește, după trilogia lui Geirþrúður și a „băiatului”, m-am așteptat la altceva. Și n-am găsit în Povestea Astei decît cîteva biografii fragmentate artificial (și cam banale) și multe, multe scrisori de un lirism absolut școlăresc. Unele sînt compuse de Asta, celelalte, aflăm abia la sfîrșit, de Josef (prietenul ei din liceu), plecat la studii în Barcelona. Nu știm de ce a ales acest oraș, așa cum e greu de explicat de ce Asta se duce la Viena (tocmai la Viena) ca să studieze teatrul lui Bertolt Brecht cu o somitate. Rămîi cu impresia că cei doi tineri vor pur și simplu să fugă unul de celălalt. Și chiar reușesc.
Mulți au lăudat stilul lui Stefánsson, mie nu mi-a plăcut de nici un fel. Frazele vor să fie poetice, dar sînt plate ca trotuarul pe care s-a prăbușit zugravul Sigvaldi, tatăl Astei. Confesiunea lui, în clipa interminabilă de dinainte de moarte, e singurul lucru interesant din acest roman. Dar ceea ce irită cel mai tare e furia „naratorilor” de a formula enunțuri adînci, metafizice, profunzimi. Din păcate, nu m-au pus pe gînduri, fiindcă sînt cel mai adesea locuri comune, simple uimiri: „Asta izbucnise în plîns citind telegrama - or, nu în inimă se produc lacrimile?” (p.42). Sau: „Ah, iubitul meu frumos, ce e omul dacă nu dorință?” (p.236). Sau: „Dar, ursulețul meu, ce e iubirea și cum să o măsori altfel dacă nu prin cît de dor îți e de cineva?” (p.239). În fine: „De ce avem oare nevoie să fim fericiți?” (p.245). Cam așa. Oare de ce? Am numărat zeci de panseuri de aceeași adîncime.
Din păcate, unele îi aparțin Astei, care a absolvit trei facultăți (studiul i-a luat 12 ani, nu se trecuse încă la „sistemul Bologna”), a devenit specialistă în gîndirea lui Soeren Kierkegaard (pp.192, 449) - pe care îl predă la o universitate din Reykjavik - și ar trebui să observe imediat că propozițiile interogative citate mai sus sînt, gingaș vorbind, infantile. Dar Asta nu spune nimic...
Marea întrebare a cărții (și singura) e dacă destinul Astei va semăna cu cel al mamei sale, Helga, o femeie atinsă de bovarism, care a eșuat în alcool și prostituție, sau va fi diferit. De salvat, Asta se salvează, dar nu prea aflăm cum. Autorul își oprește relatarea cînd Asta are cam 20 de ani și toate s-au adunat pe capul ei. Bănuim că se mîntuiește prin studiu și asceză.
În sfîrșit, mi s-au părut total gratuite și lipsite de sens, scenele de sex (oral, normal, în bucătărie, în sînul naturii) și limbajul (uneori) obscen. Cînd citești că Asta a ajuns în cabinetul unui profesor de importanță mondială, care-i elogiază un referat despre dramaturgia lui Brecht (nu știm cît de sincer e magistrul), iar studenta se emoționează atît de tare încît „se lasă în genunchi și îi desface într-o clipă fermoarul de la pantaloni... etc.” (p.376), te întrebi imediat unde a dispărut prozatorul care a scris cîndva Între cer și pămînt și nu găsești nici un răspuns.
Stefánsson are două păcate mortale, tendința de „a filosofa” și înclinația de a scrie „frumos”, mă mir cum de nu și-a dat seama de ele... (15.09.22, joi).
Mulți au lăudat stilul lui Stefánsson, mie nu mi-a plăcut de nici un fel. Frazele vor să fie poetice, dar sînt plate ca trotuarul pe care s-a prăbușit zugravul Sigvaldi, tatăl Astei. Confesiunea lui, în clipa interminabilă de dinainte de moarte, e singurul lucru interesant din acest roman. Dar ceea ce irită cel mai tare e furia „naratorilor” de a formula enunțuri adînci, metafizice, profunzimi. Din păcate, nu m-au pus pe gînduri, fiindcă sînt cel mai adesea locuri comune, simple uimiri: „Asta izbucnise în plîns citind telegrama - or, nu în inimă se produc lacrimile?” (p.42). Sau: „Ah, iubitul meu frumos, ce e omul dacă nu dorință?” (p.236). Sau: „Dar, ursulețul meu, ce e iubirea și cum să o măsori altfel dacă nu prin cît de dor îți e de cineva?” (p.239). În fine: „De ce avem oare nevoie să fim fericiți?” (p.245). Cam așa. Oare de ce? Am numărat zeci de panseuri de aceeași adîncime.
Din păcate, unele îi aparțin Astei, care a absolvit trei facultăți (studiul i-a luat 12 ani, nu se trecuse încă la „sistemul Bologna”), a devenit specialistă în gîndirea lui Soeren Kierkegaard (pp.192, 449) - pe care îl predă la o universitate din Reykjavik - și ar trebui să observe imediat că propozițiile interogative citate mai sus sînt, gingaș vorbind, infantile. Dar Asta nu spune nimic...
Marea întrebare a cărții (și singura) e dacă destinul Astei va semăna cu cel al mamei sale, Helga, o femeie atinsă de bovarism, care a eșuat în alcool și prostituție, sau va fi diferit. De salvat, Asta se salvează, dar nu prea aflăm cum. Autorul își oprește relatarea cînd Asta are cam 20 de ani și toate s-au adunat pe capul ei. Bănuim că se mîntuiește prin studiu și asceză.
În sfîrșit, mi s-au părut total gratuite și lipsite de sens, scenele de sex (oral, normal, în bucătărie, în sînul naturii) și limbajul (uneori) obscen. Cînd citești că Asta a ajuns în cabinetul unui profesor de importanță mondială, care-i elogiază un referat despre dramaturgia lui Brecht (nu știm cît de sincer e magistrul), iar studenta se emoționează atît de tare încît „se lasă în genunchi și îi desface într-o clipă fermoarul de la pantaloni... etc.” (p.376), te întrebi imediat unde a dispărut prozatorul care a scris cîndva Între cer și pămînt și nu găsești nici un răspuns.
Stefánsson are două păcate mortale, tendința de „a filosofa” și înclinația de a scrie „frumos”, mă mir cum de nu și-a dat seama de ele... (15.09.22, joi).
June 19, 2022
Pentru că am citit Trilogia fiordurilor (Între cer și pământ, Tristețea îngerilor, Inima omului) știam deja la ce să mă ”aștept” de la acest roman. Un roman pe care l-am savurat, pe care l-am subliniat, oprindu-mă din lectura lui doar pentru a repeta citate, frânturi de gânduri.
Povestea Astei este de fapt o poveste despre dragoste și nostalgie. Despre tristețe, viață și moarte. Despre poezie și despre dorința de a cunoaște lumea. O saga lirică despre promisiuni neîmplinite și perpetua căutare a fericirii, în care vocile personajelor răsună întrepătrunse într-o auroră boreală a memoriei. O bucurie de carte.
__________________________________
”Cum
străpungi întunericul
Și poți să fugi de tine însuți
...când nici un drum nu duce dincolo de lume...
Orice are un sfârșit, și totuși, continuă Ăsta e paradoxul. Asta e implacabila sentință.”
“Orice s-ar întâmpla cu lumea asta, orice ar mai păți de-acum încolo, iubirea mea o să reziste. O să rămână neclintită. Până o să închid ochii. Iubirea mea va traversa nevătămată viața, moartea și-apoi se va înscrie în infinitul acela căruia nu-i cunoaștem numele.”
“…mă transform într-o coardă sensibilă care vibrează între ce e la vedere și ce este ascuns. Există două lumi, cel puțin două. Pe de-o parte, cea pe care o vedem toți, despre care citești în ziare, ce se spune cu voce tare - și, pe de alta, o lume ascunsă. Toate lucrurile pe care nu le spunem, pe care le trecem sub tăcere sau pe care nu vrem să le recunoaștem. Acolo sunt toate fricile noastre. Și toate speranțele neîmplinite sau ceea ce n-am avut puterea să obținem.”
“Ce să fac, dacă tot ce ating se transformă în dor de tine/Și unde să te duci, unde să cauți adăpost, când niciun drum nu duce dincolo de lume?”
”Uneori e mai bine să nu știi totul despre omul pe care-l iubești (..)
Dar pe lume sunt atât de puține lucruri care să nu fie greșeli. Dimpotrivă, adevărul inimii nu se potrivește mereu cu adevărul lumii. De-asta e viața de neînțeles. Asta e durerea. Asta e suferința. Forța din care ia naștere lumina noastră.”
Povestea Astei este de fapt o poveste despre dragoste și nostalgie. Despre tristețe, viață și moarte. Despre poezie și despre dorința de a cunoaște lumea. O saga lirică despre promisiuni neîmplinite și perpetua căutare a fericirii, în care vocile personajelor răsună întrepătrunse într-o auroră boreală a memoriei. O bucurie de carte.
__________________________________
”Cum
străpungi întunericul
Și poți să fugi de tine însuți
...când nici un drum nu duce dincolo de lume...
Orice are un sfârșit, și totuși, continuă Ăsta e paradoxul. Asta e implacabila sentință.”
“Orice s-ar întâmpla cu lumea asta, orice ar mai păți de-acum încolo, iubirea mea o să reziste. O să rămână neclintită. Până o să închid ochii. Iubirea mea va traversa nevătămată viața, moartea și-apoi se va înscrie în infinitul acela căruia nu-i cunoaștem numele.”
“…mă transform într-o coardă sensibilă care vibrează între ce e la vedere și ce este ascuns. Există două lumi, cel puțin două. Pe de-o parte, cea pe care o vedem toți, despre care citești în ziare, ce se spune cu voce tare - și, pe de alta, o lume ascunsă. Toate lucrurile pe care nu le spunem, pe care le trecem sub tăcere sau pe care nu vrem să le recunoaștem. Acolo sunt toate fricile noastre. Și toate speranțele neîmplinite sau ceea ce n-am avut puterea să obținem.”
“Ce să fac, dacă tot ce ating se transformă în dor de tine/Și unde să te duci, unde să cauți adăpost, când niciun drum nu duce dincolo de lume?”
”Uneori e mai bine să nu știi totul despre omul pe care-l iubești (..)
Dar pe lume sunt atât de puține lucruri care să nu fie greșeli. Dimpotrivă, adevărul inimii nu se potrivește mereu cu adevărul lumii. De-asta e viața de neînțeles. Asta e durerea. Asta e suferința. Forța din care ia naștere lumina noastră.”
June 26, 2021
"Balszerencse I
Hogy könnyebb a világot leírni, mint saját magunkat."
Balszerencse II
Hogy magunkról többet írunk, mint a világról."
Stefánsson abból indul ki, hogy valakinek az életéről írni: lehetetlen, borítékolható a kudarc. No most azt hiszem, ezzel Flaubert vagy Tolsztoj is tisztában volt, csak nem érdekelte őket. Ha lehetetlen is, azért csak regény lesz belőle, és ha kudarc is, legfeljebb arcképnek az, regénynek nem feltétlenül. Szóval megtanultak együtt élni ezzel, és írtak, mert miért is ne. De Stefánsson ezt a problémát emeli fókuszba, ő úgy írja meg Ásta életét, hogy szembesüljünk vele, Ásta élete szükségszerűen megírhatatlan, mert csak töredékeiben ragadható meg - ilyen értelemben pedig minden életrajz sokkal inkább költészet vagy kísérlet, mint dokumentum. Ezt el kell fogadni. Stefánsson azonban nem csupán elfogadja, hanem ennek feszültségét használja fel, hogy a szöveg malterja legyen. Szétszed és újból összerak mindent, és hiába hiányzik a tűzoltós legónak vagy a fele, csodák csodájára ő mégis felépít belőle valamit, ami lehet, nem egészen tűzoltóság, ám semmivel sem alávalóbb annál. Bitang egy szöveg ez, Stefánsson egészen kiugró költői erővel rendelkezik - és remek prózát tud gyúrni belőle.
Hogy könnyebb a világot leírni, mint saját magunkat."
Balszerencse II
Hogy magunkról többet írunk, mint a világról."
Stefánsson abból indul ki, hogy valakinek az életéről írni: lehetetlen, borítékolható a kudarc. No most azt hiszem, ezzel Flaubert vagy Tolsztoj is tisztában volt, csak nem érdekelte őket. Ha lehetetlen is, azért csak regény lesz belőle, és ha kudarc is, legfeljebb arcképnek az, regénynek nem feltétlenül. Szóval megtanultak együtt élni ezzel, és írtak, mert miért is ne. De Stefánsson ezt a problémát emeli fókuszba, ő úgy írja meg Ásta életét, hogy szembesüljünk vele, Ásta élete szükségszerűen megírhatatlan, mert csak töredékeiben ragadható meg - ilyen értelemben pedig minden életrajz sokkal inkább költészet vagy kísérlet, mint dokumentum. Ezt el kell fogadni. Stefánsson azonban nem csupán elfogadja, hanem ennek feszültségét használja fel, hogy a szöveg malterja legyen. Szétszed és újból összerak mindent, és hiába hiányzik a tűzoltós legónak vagy a fele, csodák csodájára ő mégis felépít belőle valamit, ami lehet, nem egészen tűzoltóság, ám semmivel sem alávalóbb annál. Bitang egy szöveg ez, Stefánsson egészen kiugró költői erővel rendelkezik - és remek prózát tud gyúrni belőle.
September 18, 2018
"Se esiste l'eternità, speriamo che sia un granaio pieno di fieno odoroso"
“I genitori di Ásta, Helga e Sigvaldi, hanno scelto questo nome prima che nascesse, convinti che sarebbe stata una femmina, l’hanno tratto da Gente indipendente, un romanzo di Halldór Laxness uscito negli anni 1934-1935. […] Eppure si è tentati di chiedersi se non sia stato… di cattivo auspicio… darle il nome di un personaggio a cui certo è facile affezionarsi, ma che vive e morirà, all’ombra di suo padre, dove non cresce altro che testardaggine, e la sfortuna e la crudeltà che si generano dall’essere incapaci di mettersi nei panni degli altri. Ti battezzo Ásta perché un’altra Ásta è morta in una brughiera fredda, tossendo sangue, sull’altare di suo padre.”
Fin dalle prime righe Stefánnson ci avvisa che il suo romanzo sarà greve di guai e tristezze e che la sua protagonista, Ásta, non avrà vita facile. E ci indica, pure, dove principalmente si annideranno problemi e difficoltà, poiché ci informa che Helga, inizialmente dubbiosa, si convince della bellezza del nome quando realizza che, privato della a finale, ást significa «amore». Altri avvisi sparge l’Autore nelle sue prime righe: che attraverserà tempi e luoghi per una durata di più di mezzo secolo, che parlerà ai suoi lettori di morte e di scelte, che aprirà domande a cui non ci sono risposte, che farà grandi digressioni rispetto alla storia principale, perché “com’è possibile raccontare la storia di una persona senza toccare anche le vite che la circondano, l’atmosfera che sostiene il cielo – e soprattutto, è legittimo farlo?”
Ecco allora che attorno alla vita di Ásta costruisce ghirigori tortuosi che attraversano tante altre vite fino a formare una saga: tanti piccoli quadri che compongono un intreccio aggrovigliato che - i lettori di Stefánnson ci sono ormai abituati - è arduo dipanare! Ne origina una trama frammentata e sconnessa, difficile da riassumere anche a grandi linee. Helga è molto giovane quando Ásta nasce, ha solo diciannove anni, ma lei e Sigvaldi, dieci anni più grande, hanno già una figlia. I ricordi riaffiorano a ritroso quando Sigvaldi, sessantenne, cade battendo la testa su un marciapiede: è la storia di ciò che succede quando Helga abbandona Sigvaldi e le due bambine per andare a conoscere il mondo, e poi lasciarsi andare ad una vita di smoderatezze, sesso, alcool. È la storia dei molti spostamenti di Ásta, che cresce con un’anziana balia affettuosa (ed anche le sue vicende ci vengono narrate, sconnesse da amnesie e ricordi spezzati), che a sedici anni passerà alcuni mesi in un luogo dei Fiordi Occidentali e vi incontrerà Jósef, destinato ad essere l’ást presagito dal suo nome.
Stefánnson zooma e poi si riallontana dai suoi protagonisti lentamente, scolpendoli piano con le parole. Anche lo scrittore si è un po’ perso nella folla dei suoi avvenimenti e personaggi e – con il vezzo elegante di mettere anche se stesso nella sua trama - ci rende edotti delle sue incertezze, dei suoi dubbi sulla chiusura delle molte storie intrecciate che ha messo in piedi. “Ero seduto alla scrivania, stavo osservando distratto il blu glaciale dell’oceano e ragionavo tra me su come poter aiutare Ásta […] E Sigvaldi? Quanto tempo può starsene lì disteso sul marciapiede…?”.
“Ciascun essere umano è uno strumento a sei corde”, scrive l’Autore. E lui è in grado di toccarle tutte, malinconia, passione, curiosità… Con una colonna sonora e letteraria di tutto rispetto, fatta di jazz e di folk, di versi e di letteratura islandese, ad ogni riga Stefánnson lascia al suo lettore il regalo di un testo poetico, elegante e raffinatissimo.
“I genitori di Ásta, Helga e Sigvaldi, hanno scelto questo nome prima che nascesse, convinti che sarebbe stata una femmina, l’hanno tratto da Gente indipendente, un romanzo di Halldór Laxness uscito negli anni 1934-1935. […] Eppure si è tentati di chiedersi se non sia stato… di cattivo auspicio… darle il nome di un personaggio a cui certo è facile affezionarsi, ma che vive e morirà, all’ombra di suo padre, dove non cresce altro che testardaggine, e la sfortuna e la crudeltà che si generano dall’essere incapaci di mettersi nei panni degli altri. Ti battezzo Ásta perché un’altra Ásta è morta in una brughiera fredda, tossendo sangue, sull’altare di suo padre.”
Fin dalle prime righe Stefánnson ci avvisa che il suo romanzo sarà greve di guai e tristezze e che la sua protagonista, Ásta, non avrà vita facile. E ci indica, pure, dove principalmente si annideranno problemi e difficoltà, poiché ci informa che Helga, inizialmente dubbiosa, si convince della bellezza del nome quando realizza che, privato della a finale, ást significa «amore». Altri avvisi sparge l’Autore nelle sue prime righe: che attraverserà tempi e luoghi per una durata di più di mezzo secolo, che parlerà ai suoi lettori di morte e di scelte, che aprirà domande a cui non ci sono risposte, che farà grandi digressioni rispetto alla storia principale, perché “com’è possibile raccontare la storia di una persona senza toccare anche le vite che la circondano, l’atmosfera che sostiene il cielo – e soprattutto, è legittimo farlo?”
Ecco allora che attorno alla vita di Ásta costruisce ghirigori tortuosi che attraversano tante altre vite fino a formare una saga: tanti piccoli quadri che compongono un intreccio aggrovigliato che - i lettori di Stefánnson ci sono ormai abituati - è arduo dipanare! Ne origina una trama frammentata e sconnessa, difficile da riassumere anche a grandi linee. Helga è molto giovane quando Ásta nasce, ha solo diciannove anni, ma lei e Sigvaldi, dieci anni più grande, hanno già una figlia. I ricordi riaffiorano a ritroso quando Sigvaldi, sessantenne, cade battendo la testa su un marciapiede: è la storia di ciò che succede quando Helga abbandona Sigvaldi e le due bambine per andare a conoscere il mondo, e poi lasciarsi andare ad una vita di smoderatezze, sesso, alcool. È la storia dei molti spostamenti di Ásta, che cresce con un’anziana balia affettuosa (ed anche le sue vicende ci vengono narrate, sconnesse da amnesie e ricordi spezzati), che a sedici anni passerà alcuni mesi in un luogo dei Fiordi Occidentali e vi incontrerà Jósef, destinato ad essere l’ást presagito dal suo nome.
Stefánnson zooma e poi si riallontana dai suoi protagonisti lentamente, scolpendoli piano con le parole. Anche lo scrittore si è un po’ perso nella folla dei suoi avvenimenti e personaggi e – con il vezzo elegante di mettere anche se stesso nella sua trama - ci rende edotti delle sue incertezze, dei suoi dubbi sulla chiusura delle molte storie intrecciate che ha messo in piedi. “Ero seduto alla scrivania, stavo osservando distratto il blu glaciale dell’oceano e ragionavo tra me su come poter aiutare Ásta […] E Sigvaldi? Quanto tempo può starsene lì disteso sul marciapiede…?”.
“Ciascun essere umano è uno strumento a sei corde”, scrive l’Autore. E lui è in grado di toccarle tutte, malinconia, passione, curiosità… Con una colonna sonora e letteraria di tutto rispetto, fatta di jazz e di folk, di versi e di letteratura islandese, ad ogni riga Stefánnson lascia al suo lettore il regalo di un testo poetico, elegante e raffinatissimo.
March 22, 2023
Sunt tare, tare supărată pe autor. Indignarea mea se simte de parcă un om în care am avut încredere s-a schimbat radical și nu îl mai recunosc. Apropiat nu mi-a fost, dar trilogia lui... Fir-ar, cât m-au putut liniști acele cărți! Lumea literară, care parcă se duce tot mai aproape superficial, l-a pervertit pe Stefánsson; i-a luat cam tot ce credeam eu că îl reprezintă ca scriitor și l-a manipulat să devină un oarecare.
Țin minte că mi-am zis de câteva ori pe parcursul lecturii ,,frumos moment", dar nu mai reușesc să îmi amintesc niciunul. În schimb, îmi amintesc scene de sex oral sau pe masa din bucătărie. Atât a mai rămas din cel care a spus că ,,suntem ce spunem în vorbe, dar suntem și ceea ce trecem sub tăcere''. Cred că trebuie să accept că asta a fost tot; trei cărți care mi-au încălzit sufletul în acea iarnă sunt oricum mai mult decât am primit de la ceilalți autori (cu excepția lui Fredrik Backman). Dacă nu l-ați cunoscut încă pe Stefánsson, nu începeți cu acest roman. Nu! Citiți-l doar după ce terminați trilogia și doar dacă sunteți pregătiți pentru o schimbare radicală în stilul lui. Dar să citiți trilogia, da?! Da?! Trebuie.
,,Cuvintele pier, păsările amuțesc și, dacă nu trăiești din plin, când vine clipa de pe urmă ai impresia că cel mai mare păcat al tău a fost că te-ai grăbit prea tare și n-ai încercat să prelungești clipele frumoase. Că te-ai străduit prea rar să faci timpul să treacă mai încet și să lași orice altceva să aștepte. Cel mai bun mod de a te împotrivi morții e să-ți creezi amintiri care să aibă mai târziu puterea să aline-ncetișor rănile vieții.''
Țin minte că mi-am zis de câteva ori pe parcursul lecturii ,,frumos moment", dar nu mai reușesc să îmi amintesc niciunul. În schimb, îmi amintesc scene de sex oral sau pe masa din bucătărie. Atât a mai rămas din cel care a spus că ,,suntem ce spunem în vorbe, dar suntem și ceea ce trecem sub tăcere''. Cred că trebuie să accept că asta a fost tot; trei cărți care mi-au încălzit sufletul în acea iarnă sunt oricum mai mult decât am primit de la ceilalți autori (cu excepția lui Fredrik Backman). Dacă nu l-ați cunoscut încă pe Stefánsson, nu începeți cu acest roman. Nu! Citiți-l doar după ce terminați trilogia și doar dacă sunteți pregătiți pentru o schimbare radicală în stilul lui. Dar să citiți trilogia, da?! Da?! Trebuie.
,,Cuvintele pier, păsările amuțesc și, dacă nu trăiești din plin, când vine clipa de pe urmă ai impresia că cel mai mare păcat al tău a fost că te-ai grăbit prea tare și n-ai încercat să prelungești clipele frumoase. Că te-ai străduit prea rar să faci timpul să treacă mai încet și să lași orice altceva să aștepte. Cel mai bun mod de a te împotrivi morții e să-ți creezi amintiri care să aibă mai târziu puterea să aline-ncetișor rănile vieții.''
November 8, 2019
Un romanzo complesso costruito a intarsi e pause metanarrative; una lettura non convenzionale che pretende una particolare concentrazione.
La storia di Asta appare a poco a poco, mentre il tempo si avvolge su stesso aprendo squarci di ulteriore comprensione...i frammenti si compongono via via e gli eventi appaiono finalmente nella loro sorprendente originalità.
La storia di Asta appare a poco a poco, mentre il tempo si avvolge su stesso aprendo squarci di ulteriore comprensione...i frammenti si compongono via via e gli eventi appaiono finalmente nella loro sorprendente originalità.
November 8, 2020
Difficile per me dare un giudizio a questo romanzo che è scritto molto bene, ma che racconta una vicenda a me non congeniale. La storia di Asta è un dramma. Stefansson la ricostruisce per noi in modo disordinato, affidandone il racconto a diverse voci narranti, di tempi diversi, e a lettere scritte in epoche diverse, creando così un ritratto cubista: Asta studentessa universitaria a Vienna, Asta bambina abbandonata e separata dalla sorella, Asta che aspetta un figlio, Asta cinquantenne ma ancora appassionata, Asta adolescente timida e intensa, Asta adulta intenta a rifarsi una vita. La tecnica è bella e avvincente, pur con qualche punto poco chiaro (chi è lo scrittore che vive accanto al faro e chi è sua figlia? Io non l'ho capito!), ma la vicenda di Asta è talmente drammatica da rasentare l'assurdo, e per i miei gusti eccessivamente sentimentale. Spesso il dramma si trasforma in melodramma, perché tutto è esagerato: l'amore prima di tutto, che travolge le vite spazzando via ogni ragione, e non viene mai dimenticato; la felice esuberanza della giovinezza, che porta a eccessi pericolosi; l'insofferenza della casalinga che improvvisamente esplode; il tormento della moglie adultera che vive una passione proibita e il marito che, scoprendolo, vuole spararsi; e ancora la figlia che muore dimenticata e sola a Parigi; il sesso che è sempre, per ogni coppia, estremo, selvaggio; il trauma del padre abbandonato, così sconvolto da dimenticare di avere due bimbe; l'odio furioso del fidanzato abbandonato, che rifiuta di interessarsi della figlia che nascerà: tutto è lontano dalla realtà, tutto è sopra le righe, tutto è... troppo.
December 24, 2019
Qual è la miglior musica per morire?
All’inizio occorre mettere in campo una certa dose di pazienza e disponibilità, perché Stefansson in contrasto con la linearità del titolo, sorprende disintegrando subito l’unità di tempo, mobilitando una quantità di personaggi (e i nomi propri e di località in islandese non facilitano la ricostruzione…), intercalando il racconto con riflessioni sul concetto e il valore della scrittura, intrufolando addirittura anche sé stesso come personaggio all’interno della narrazione della Storia di Asta.
Poi, ad un certo punto che immagino si collochi in maniera variabile per ogni lettore, secondo la propria attitudine, concentrazione, apertura nei confronti del puzzle di quasi 500 pagine che l’autore via via costruisce e decostruisce sotto i nostri occhi, subentra un livello superiore di armonia in cui tutte le cose vanno al loro posto (e non parlo solo del riannodare i fili della trama) ogni tasto, la tragedia, la passione, il destino, le meditazioni, le liriche di artisti islandesi a noi ignoti, va a comporre una sinfonia complessa ma omogenea.
Resta la sensazione che Stefansson abbia voluto inserire nel suo affresco una quantità un po’ eccessiva di elementi e di attori, mescolandone in vario modo e a più riprese le interazioni, così che la parte che ho trovato più riuscita e compiuta è la lunga parentesi sospesa in cui Asta viene “esiliata” presso una fattoria nei remoti Fiordi Occidentali, in un territorio vastissimo dove sei abitanti (Asta compresa…), due sole case e un faro costituiscono l’unica presenza umana, collegata saltuariamente al resto del mondo. E’ lo Stefansson più puro e genuino quello che disegna il rapporto fra i personaggi, tutti o quasi mirabilmente descritti (ma il guardiano del faro, come si conviene a questo tipo di figura, rimane un’entità taciturna e misteriosa), fra costoro e la natura circostante e soprattutto fra ognuno di essi e i rispettivi fantasmi del passato.
Nell’evolversi successivo del romanzo, prendono ancora più spazio gli elementi più cupi e oscuri della tavolozza dell’autore, un senso immanente di morte e malinconia (basta scorrere i titoletti in corsivo che inframmezzano il racconto e constatare quante volte ricorre la parola “morte”…) e una traiettoria di ineluttabile destino per tutti e soprattutto per l’inquieta protagonista, coinvolta in rapporti molto spesso conflittuali con le persone più prossime, che fanno di Asta una figura contraddittoria, lacerata, imperfetta ma in definitiva commovente.
All’inizio occorre mettere in campo una certa dose di pazienza e disponibilità, perché Stefansson in contrasto con la linearità del titolo, sorprende disintegrando subito l’unità di tempo, mobilitando una quantità di personaggi (e i nomi propri e di località in islandese non facilitano la ricostruzione…), intercalando il racconto con riflessioni sul concetto e il valore della scrittura, intrufolando addirittura anche sé stesso come personaggio all’interno della narrazione della Storia di Asta.
Poi, ad un certo punto che immagino si collochi in maniera variabile per ogni lettore, secondo la propria attitudine, concentrazione, apertura nei confronti del puzzle di quasi 500 pagine che l’autore via via costruisce e decostruisce sotto i nostri occhi, subentra un livello superiore di armonia in cui tutte le cose vanno al loro posto (e non parlo solo del riannodare i fili della trama) ogni tasto, la tragedia, la passione, il destino, le meditazioni, le liriche di artisti islandesi a noi ignoti, va a comporre una sinfonia complessa ma omogenea.
Resta la sensazione che Stefansson abbia voluto inserire nel suo affresco una quantità un po’ eccessiva di elementi e di attori, mescolandone in vario modo e a più riprese le interazioni, così che la parte che ho trovato più riuscita e compiuta è la lunga parentesi sospesa in cui Asta viene “esiliata” presso una fattoria nei remoti Fiordi Occidentali, in un territorio vastissimo dove sei abitanti (Asta compresa…), due sole case e un faro costituiscono l’unica presenza umana, collegata saltuariamente al resto del mondo. E’ lo Stefansson più puro e genuino quello che disegna il rapporto fra i personaggi, tutti o quasi mirabilmente descritti (ma il guardiano del faro, come si conviene a questo tipo di figura, rimane un’entità taciturna e misteriosa), fra costoro e la natura circostante e soprattutto fra ognuno di essi e i rispettivi fantasmi del passato.
Nell’evolversi successivo del romanzo, prendono ancora più spazio gli elementi più cupi e oscuri della tavolozza dell’autore, un senso immanente di morte e malinconia (basta scorrere i titoletti in corsivo che inframmezzano il racconto e constatare quante volte ricorre la parola “morte”…) e una traiettoria di ineluttabile destino per tutti e soprattutto per l’inquieta protagonista, coinvolta in rapporti molto spesso conflittuali con le persone più prossime, che fanno di Asta una figura contraddittoria, lacerata, imperfetta ma in definitiva commovente.
December 6, 2019
Er zijn kleine lijnen en grote verbanden. Er is schrijnen, overgeleverd zijn aan de natuur, het hooien voor de regen, het harde bestaan, de liefde en het verlangen en de onvermijdelijke melancholie van dat alles. Eenzame levens die hopen op verbinding, zonder dat ze er woorden aan kunnen geven of het vermogen daartoe hebben.
Wat kan Kalman Stefánsson toch mooi schrijven!
Wat kan Kalman Stefánsson toch mooi schrijven!
'Je weet dat het 't duister is dat de maan zo helder maakt dat ze de hele nacht kan verlichten. Overdag is ze bleek en voelt ze zich niet lekker, vaak is ze helemaal weggewist. Er is dus duisternis voor nodig voor de maan om te gedijen -ze licht op vanwege de duisternis. Hetzelfde geldt voor de doden. We zien ze in de duisternis, maar het daglicht wist ze weg.'
January 24, 2019
"Qual è la miglior musica per morire?"
Non sono brava a scrivere, sono brava a piangere.
.
.
Dopo aver letto "Luce d'estate" mi è rimasta l'impressione che alla prosa di Stefánsson (o quantomeno al libro letto allora) mancasse un finale, una conclusione, una speranza. Con "Storia di Ásta" mi ha conquistata in modo definitivo; con il suo linguaggio universale, con la sua lingua della melanconia e della felicità momentanea, dove il tempo non ha più un significato e il tutto si fonde insieme. Siamo grovigli di eventi, sentimenti, emozioni, incontri, sofferenze e preoccupazioni. Amore e vita, indifferenza e morte.
Perché l'esistenza non è né semplice né lineare e il "ora" in cui io sto digitando queste lettere è nel vostro futuro, ma il vostro "ora" è nel mio passato.
Infine, questo per me non è un romanzo di cui parlare o scrivere, lo si può sentire o consigliare. E la playlist che accompagna alcuni brani non fa che accentuare la lentezza del ritmo e l'immortalità della bellezza.
Dopotutto, "scrivere è lottare contro la morte".
Non sono brava a scrivere, sono brava a piangere.
.
.
Dopo aver letto "Luce d'estate" mi è rimasta l'impressione che alla prosa di Stefánsson (o quantomeno al libro letto allora) mancasse un finale, una conclusione, una speranza. Con "Storia di Ásta" mi ha conquistata in modo definitivo; con il suo linguaggio universale, con la sua lingua della melanconia e della felicità momentanea, dove il tempo non ha più un significato e il tutto si fonde insieme. Siamo grovigli di eventi, sentimenti, emozioni, incontri, sofferenze e preoccupazioni. Amore e vita, indifferenza e morte.
Perché l'esistenza non è né semplice né lineare e il "ora" in cui io sto digitando queste lettere è nel vostro futuro, ma il vostro "ora" è nel mio passato.
Infine, questo per me non è un romanzo di cui parlare o scrivere, lo si può sentire o consigliare. E la playlist che accompagna alcuni brani non fa che accentuare la lentezza del ritmo e l'immortalità della bellezza.
Dopotutto, "scrivere è lottare contro la morte".
May 26, 2020
Un chef-d’œuvre, beau et mélancolique, comme toujours. Ma vie aurait beaucoup moins de saveur sans l'écriture de Jon Kalman Stefansson.
"Mais sache que je t'aime encore ! Qu'importe la marche du monde, qu'importe les catastrophes qui le frappent, les tempêtes, les crises économiques, les attentats, les populismes, les discours de haine, les pluies d'astéroïdes, mon amour t'est acquis. Il est inébranlable et ne s'éteindra qu'avec la mort. Et sache aussi que si la mort n'est pas la fin de tout, même morte, je t'aimerai encore. C'est intact que mon amour traversera la vie et la mort puis il rejoindra ces immensités dont nous ignorons la nature. Mon amant ! La nuit est auprès de moi. [...] Je voulais simplement te dire, te faire savoir, que la vie est affreusement, affreusement difficile en ton absence. Affreusement. Te dire que je me réveille chaque matin sans toi et que j'ai envie de me rendormir. D'ailleurs, comment a-t-il pu te venir à l'esprit de m'aimer ?"
'Pourquoi ne pas mourir quand vous avez échoué dans tous les domaines et quand tous ceux, ou du moins la plupart de ceux, qui comptaient pour vous ont péri ? [...] Ceux qui sont aimés des dieux meurent prématurément. Nous, les autres, les médiocres, nous nous suicidons."
"L'écriture libère des choses en moi. Ça te semblera peut-être étrange, mais quand j'écris, je deviens plus grand que l'homme que je suis. Oui, je me transforme en une corde sensible qui tremble entre le visible et l'invisible. Il existe au minimum deux mondes, mon cher frère. D'une part, celui que nous voyons tous, celui dont te parlent les journaux, ce qu'on dit à voix haute - et d'autre part, il y a cet univers secret. Toutes ces choses que nous omettons de dire, que nous taisons, que nous cachons, que nous refusons de reconnaître. C'est là que résident toutes nos peurs. C'est là aussi que demeurent nos espoirs déçus, ou ce que nous n'avons pas eu le courage de conquérir. Ce monde, tu l'appelles poésie, et tu le prends pour de la pure invention. Mais que tu le veuilles ou non, cette maudite poésie est parfois la seule chose qui soit capable de cerner l'existence telle qu'elle est vraiment."
"Et je fais de mon mieux pour faire semblant que tout va bien. Parfois, il vaut mieux mentir. Parfois. Vous êtes dans une impasse, votre cœur s'égare et vous ne trouvez plus le chemin pour rentrer chez vous. Peut-être a-t-il disparu ? Alors, que faire ?"
"Je fais évidemment de mon mieux pour dissimuler...ma tristesse en se présence comme devant n'importe qui. Pour tromper le monde, je m'habille avec élégance chaque fois que je sors. J'allume mon sourire. Je maquille un peu ma tristesse puis je mets mes lunettes de soleil pour que personne ne remarque ton absence au fond de mes yeux."
"Pourquoi faut-il qu'elle ressemble à de l'électricité quand elle danse ?"
"Que faire si tout ce que je touche se change en manque de toi ; et où aller, où se réfugier quand aucun chemin ne mène hors du monde ?"
"Mais il y a si peu de choses qui ne soient pas des erreurs ici-bas. Au contraire, les vérités du coeur ne font pas toujours bon ménage avec celles du monde. C'est cela qui rend la vie incompréhensible. C'est notre douleur. Notre tragédie. La force qui fait notre lumière. "
"Mais sache que je t'aime encore ! Qu'importe la marche du monde, qu'importe les catastrophes qui le frappent, les tempêtes, les crises économiques, les attentats, les populismes, les discours de haine, les pluies d'astéroïdes, mon amour t'est acquis. Il est inébranlable et ne s'éteindra qu'avec la mort. Et sache aussi que si la mort n'est pas la fin de tout, même morte, je t'aimerai encore. C'est intact que mon amour traversera la vie et la mort puis il rejoindra ces immensités dont nous ignorons la nature. Mon amant ! La nuit est auprès de moi. [...] Je voulais simplement te dire, te faire savoir, que la vie est affreusement, affreusement difficile en ton absence. Affreusement. Te dire que je me réveille chaque matin sans toi et que j'ai envie de me rendormir. D'ailleurs, comment a-t-il pu te venir à l'esprit de m'aimer ?"
'Pourquoi ne pas mourir quand vous avez échoué dans tous les domaines et quand tous ceux, ou du moins la plupart de ceux, qui comptaient pour vous ont péri ? [...] Ceux qui sont aimés des dieux meurent prématurément. Nous, les autres, les médiocres, nous nous suicidons."
"L'écriture libère des choses en moi. Ça te semblera peut-être étrange, mais quand j'écris, je deviens plus grand que l'homme que je suis. Oui, je me transforme en une corde sensible qui tremble entre le visible et l'invisible. Il existe au minimum deux mondes, mon cher frère. D'une part, celui que nous voyons tous, celui dont te parlent les journaux, ce qu'on dit à voix haute - et d'autre part, il y a cet univers secret. Toutes ces choses que nous omettons de dire, que nous taisons, que nous cachons, que nous refusons de reconnaître. C'est là que résident toutes nos peurs. C'est là aussi que demeurent nos espoirs déçus, ou ce que nous n'avons pas eu le courage de conquérir. Ce monde, tu l'appelles poésie, et tu le prends pour de la pure invention. Mais que tu le veuilles ou non, cette maudite poésie est parfois la seule chose qui soit capable de cerner l'existence telle qu'elle est vraiment."
"Et je fais de mon mieux pour faire semblant que tout va bien. Parfois, il vaut mieux mentir. Parfois. Vous êtes dans une impasse, votre cœur s'égare et vous ne trouvez plus le chemin pour rentrer chez vous. Peut-être a-t-il disparu ? Alors, que faire ?"
"Je fais évidemment de mon mieux pour dissimuler...ma tristesse en se présence comme devant n'importe qui. Pour tromper le monde, je m'habille avec élégance chaque fois que je sors. J'allume mon sourire. Je maquille un peu ma tristesse puis je mets mes lunettes de soleil pour que personne ne remarque ton absence au fond de mes yeux."
"Pourquoi faut-il qu'elle ressemble à de l'électricité quand elle danse ?"
"Que faire si tout ce que je touche se change en manque de toi ; et où aller, où se réfugier quand aucun chemin ne mène hors du monde ?"
"Mais il y a si peu de choses qui ne soient pas des erreurs ici-bas. Au contraire, les vérités du coeur ne font pas toujours bon ménage avec celles du monde. C'est cela qui rend la vie incompréhensible. C'est notre douleur. Notre tragédie. La force qui fait notre lumière. "
October 1, 2025
[5.0 / 5.0] ★★★★★
Heftet, Norsk (Bokmål), Fra Bokhyllen
Åh herlighet for en historie! En knall leseopplevelse 🥳
Heftet, Norsk (Bokmål), Fra Bokhyllen
Åh herlighet for en historie! En knall leseopplevelse 🥳
January 30, 2021
Oj, málokedy vytasím týchto päť hviezd, a do posledných strán som si nebola istá, či ich bude päť, alebo štyri. Ale nakoniec ma to zlomilo. Emócie zo mňa vydoloval všetky, hnev, zlosť, znechutenie, láska, pokoj, smútok, smiech, radosť, všetkým som si prešla. Westfjords som videla ako naživo. Island je pre mňa láska, takže to boli instantné body okamžite.
Zvlášť body dávam za postoj všetkých domácich “fucking tourists”, lebo tak to v skutočnosti je. Síce si pod nos zašomrú “fucking tourists” ale aj tak pre vás spravia prvé posledné.
Čistá ást táto kniha nakoniec!
(Až teda na zopár prekladateľských archaizmov)
Zvlášť body dávam za postoj všetkých domácich “fucking tourists”, lebo tak to v skutočnosti je. Síce si pod nos zašomrú “fucking tourists” ale aj tak pre vás spravia prvé posledné.
Čistá ást táto kniha nakoniec!
(Až teda na zopár prekladateľských archaizmov)
April 8, 2021
Nehezen értékelem. Nagyon olvastatta magát és csodálatos a prózája. Nagy kérdésekkel foglalkozik és magvas gondolatokat tartalmaz, értékes és különleges. Szerettem, hogy időbeli ugrásokkal és más-más szemszögből lehet összerakni, kinyomozni a történetet. Nem tudok azonban kezelni ilyen töménységű és mennyiségű bánatot, eltékozolt lehetőséget, ki nem mondott szót, ki nem mutatott érzelmet, meg nem élt boldogságot. Nem biztos, hogy ezzel a regénnyel kellett volna kezdenem az ismerkedést a szerzővel, mert egyelőre nem lettem rajongó. Egyelőre.
March 18, 2019
bello, ma è tutto talmente troppo che ti aspetti che da un momento all'altro i personaggi smettano di fare quello che stanno facendo e si aggrappino alle tende, come le dive del muto.
e sinceramente tutta 'sta polifonia e 'sto spezzare la linearità narrativa mi hanno rotterca'.
e sinceramente tutta 'sta polifonia e 'sto spezzare la linearità narrativa mi hanno rotterca'.
October 18, 2021
Very compelling story about Asta who is born in the beginning of the 50's and her life. While o read the swedish translation I still enjoyed the writing. Not sure of I want to rush and try to find more from Jon Kalman Stefansson though, as it was almost not my cup of tea but something about it made it still an enjoyable read
January 6, 2019
Stefansson è un autore unico, si vede che è nato come poeta e che si è dedicato alla prosa solo successivamente: tutti i suoi romanzi, merito anche delle eccezionali traduzioni di Silvia Cosimini, sono infatti caratterizzati da un forte lirismo e da una forte musicalità e da immagini e metafore mai banali anche nella loro semplicità. Poco importa se descrive un bacio fra due adolescenti, un tramonto sul mare o la storia d’Islanda, Stefansson tocca sempre le corde giuste del lettore e ne stimola continuamente l’emotività. E Storia di Asta non fa certo eccezione.
Il romanzo si apre con un interrogativo: “Ma com’è possibile raccontare la storia di una persona senza toccare anche le vite che la circondano, l’atmosfera che sostiene il cielo – e soprattutto, è giusto farlo?” Oltre a essere, in generale, la chiave di lettura di tutto il romanzo, questo spiega anche come mai il libro non sia, come suggerirebbe invece il titolo, la sola storia di Asta, ma anche quella dell’intera famiglia e delle persone che hanno avuto un ruolo importante in un momento chiave della sua vita. Ogni scelta, ogni errore, ogni slancio di gioia sfrenata di tutti i personaggi ha giocato un ruolo determinante nella vita della protagonista.
Possiamo dire che per Stefansson la storia di una persona si confonde necessariamente con quella degli altri, che non c’è un confine netto che ci permetta di dire qui comincia la mia vita, qui la tua. Per cui troviamo capitoli dedicati ai genitori, ai vari momenti della sua vita, lettere sia mandate che ricevute e alcuni capitoli ancora in cui il protagonista è invece il narratore, che per finire il romanzo si ritira in una casa di campagna vicina a dove risiede la stessa Asta in tarda età.
Ed ecco così che quello che a un primo sguardo doveva essere un romanzo lineare (secondo un riassuntivo schema per cui si nasce, si vive, si muore), in realtà è invece una costruzione labirintica di incastri in cui diverse linee temporali si intrecciano e si alternano fra loro, a volte per semplice associazione di idee del suo narratore, fino a ricomporre solo in fondo il quadro completo di come siano andate le cose, ad Asta e a tutti gli altri.
Pur non avendolo trovato ai livelli degli altri suoi romanzi, Storia di Asta mi è piaciuto molto. La trama non è forse così significativa, ma la penna di Stefansson basta da sola ad accendere quella luce sufficiente a rendere anche un romanzo non perfettamente riuscito un’esperienza illuminante. Le sue divagazioni, le sue metafore, la sua sensibilità danno anche a storie già sentite un’umanità difficilmente riscontrabile altrove. Stefansson fa epica la vita quotidiana e riveste di dignità gli umili, i fragili e tutto lo spettro delle decisioni dell’essere umano, anche nei suoi momenti più bassi.
Blog: https://www.migheleggecose.it/2019/01...
Il romanzo si apre con un interrogativo: “Ma com’è possibile raccontare la storia di una persona senza toccare anche le vite che la circondano, l’atmosfera che sostiene il cielo – e soprattutto, è giusto farlo?” Oltre a essere, in generale, la chiave di lettura di tutto il romanzo, questo spiega anche come mai il libro non sia, come suggerirebbe invece il titolo, la sola storia di Asta, ma anche quella dell’intera famiglia e delle persone che hanno avuto un ruolo importante in un momento chiave della sua vita. Ogni scelta, ogni errore, ogni slancio di gioia sfrenata di tutti i personaggi ha giocato un ruolo determinante nella vita della protagonista.
Possiamo dire che per Stefansson la storia di una persona si confonde necessariamente con quella degli altri, che non c’è un confine netto che ci permetta di dire qui comincia la mia vita, qui la tua. Per cui troviamo capitoli dedicati ai genitori, ai vari momenti della sua vita, lettere sia mandate che ricevute e alcuni capitoli ancora in cui il protagonista è invece il narratore, che per finire il romanzo si ritira in una casa di campagna vicina a dove risiede la stessa Asta in tarda età.
Ed ecco così che quello che a un primo sguardo doveva essere un romanzo lineare (secondo un riassuntivo schema per cui si nasce, si vive, si muore), in realtà è invece una costruzione labirintica di incastri in cui diverse linee temporali si intrecciano e si alternano fra loro, a volte per semplice associazione di idee del suo narratore, fino a ricomporre solo in fondo il quadro completo di come siano andate le cose, ad Asta e a tutti gli altri.
Pur non avendolo trovato ai livelli degli altri suoi romanzi, Storia di Asta mi è piaciuto molto. La trama non è forse così significativa, ma la penna di Stefansson basta da sola ad accendere quella luce sufficiente a rendere anche un romanzo non perfettamente riuscito un’esperienza illuminante. Le sue divagazioni, le sue metafore, la sua sensibilità danno anche a storie già sentite un’umanità difficilmente riscontrabile altrove. Stefansson fa epica la vita quotidiana e riveste di dignità gli umili, i fragili e tutto lo spettro delle decisioni dell’essere umano, anche nei suoi momenti più bassi.
Blog: https://www.migheleggecose.it/2019/01...
October 9, 2022
Predtým, než som túto knihu vzala do rúk, myslela som si, že pôjde o romantické, nadnesené, snové rozprávanie o poézii života. Dostala som však kruto reálny príbeh jednej rodiny; milujúcej, potom zraňujúcej, hľadajúcej svoje miesto vo svete. Osudy postáv boli uveriteľné, hoci neveselé - ale o tom často život je. Stefánsson ich zasadil do úchvatného severského prostredia a čítať tento román za hmlistého jesenného počasia pri šálke horúceho čaju a opadávaní lístia bol pre mňa pôžitok.
Ďalšia vec, čo na tomto románe zbožňujem, je prepletenosť s inými literárnymi či hudobnými dielami, ktoré tu autor spomínal. Naposledy som bola rôznymi umeleckými referenciami očarená u Murakamiho a tam som si uvedomila, akú obrovskú hodnotu to literárnemu dielu dodáva, ako podstatne to dokresľuje autorský zámer. Autorov výber konkrétnych diel krásne dotváral celú atmosféru Príbehu o Áste (Nina Simone ma tu teda dostala!).
Knižka je plná hlbokých myšlienok, niektoré boli až krásne desivo mrazivé. Povypisovaných mám hneď niekoľko.
Za mňa výborné čítanie. Určite to nebola moja posledná kniha od Stefánssona.
Ďalšia vec, čo na tomto románe zbožňujem, je prepletenosť s inými literárnymi či hudobnými dielami, ktoré tu autor spomínal. Naposledy som bola rôznymi umeleckými referenciami očarená u Murakamiho a tam som si uvedomila, akú obrovskú hodnotu to literárnemu dielu dodáva, ako podstatne to dokresľuje autorský zámer. Autorov výber konkrétnych diel krásne dotváral celú atmosféru Príbehu o Áste (Nina Simone ma tu teda dostala!).
Knižka je plná hlbokých myšlienok, niektoré boli až krásne desivo mrazivé. Povypisovaných mám hneď niekoľko.
Za mňa výborné čítanie. Určite to nebola moja posledná kniha od Stefánssona.
August 2, 2022
Ach, tak toto bola nádhera! Príbeh o Áste, o láske, o láskach plynúci v niekoľkých striedajúcich sa dejových líniách, ktoré neboli usporiadané chronologicky, ale prelínali sa a nadväzovali na seba. Kniha plná krásnych myšlienok, po prečítaní ktorých som sa len zasnene pozerala von oknom.
A potom si ich prečítala zas.
A znova zasnene pozerala.
A zas.
A znova.
Pozor však, vôbec nejde o nejakú slaďárnu-romanťárnu, ale o citlivé a dojímavé čítanie, pri ktorom som po poslednej stránke mala chuť nalistovať tú prvú a dať si to celé odznova.
A potom si ich prečítala zas.
A znova zasnene pozerala.
A zas.
A znova.
Pozor však, vôbec nejde o nejakú slaďárnu-romanťárnu, ale o citlivé a dojímavé čítanie, pri ktorom som po poslednej stránke mala chuť nalistovať tú prvú a dať si to celé odznova.
May 27, 2021
Ik hou erg van de romans van Jon Kalman Stefansson. Sommige vind ik weliswaar te zwaarmoedig, te pompeus soms ook, en dat veroorzaakt bij mij dan weerstand tijdens het lezen en zelfs aarzeling om met het lezen te beginnen. Maar uiteindelijk lees ik ze toch jubelend uit vanwege hun enorme taalschoonheid en hun imponerende poëtische intensiteit. Bovendien las ik laatst twee relatief vroege maar relatief laat vertaalde Stefansson- boeken, "Het geknetter in de sterren" en "Zomerlicht, en dan komt de nacht", die veel minder zwaarmoedig waren, althans voor Stefanssons doen, en nog steeds heel poëtisch. Dus begon ik vol goede moed met "Het verhaal van Asta", Stefanssons nieuwste roman, en zijn enige vertaalde roman die ik nog niet gelezen had. Vele bladzijden lang werd ik betoverd door Stefanssons virtuoze vertelkunst, en door de welhaast euforiserende pracht van zijn ongeëvenaarde poëtische stijl. Sommige passages leken mij zelfs tot de beste te behoren die Stefansson ooit heeft geschreven. Een prachtroman, kortom. Maar ook een roman die op het eind behoorlijk ontspoort, naar mijn smaak. De magie van de eerste hoofdstukken raakte ik in de laatste hoofdstukken helemaal kwijt. En daardoor vond ik dit boek, ondanks zijn vele schitterende bladzijden, uiteindelijk toch enigszins teleurstellend.
"Het verhaal van Asta" is feitelijk een enorm ingenieus vlechtwerk van verhalen, vol terzijdes en flashbacks en afdwalingen, die soms inderdaad over Asta gaan, maar vaak ook over haar vader en moeder en hun intens gepassioneerde maar ook mislukte huwelijk, over haar stiefmoeder, en over allerlei bijfiguren met grillige levensgeschiedenissen die op hoogst fascinerende wijze met de levensgeschiedenis van Asta zijn verbonden of die levensgeschiedenis spiegelen. Dat is volgens mij een bewuste keuze: elk leven is met tientallen andere levens verbonden, zo lijkt Stefansson ons te willen zeggen, en dus is het verhaal van Asta incompleet zonder het verhaal van vele anderen. Daarom vervlecht Stefansson vlechtwerken van verhalen met vlechtwerken van verhalen, en dat doet hij op volmaakt niet- lineaire wijze: vol afdwalingen, associaties en tijdsprongen. Ook dat lijkt mij een zeer bewuste keuze, want door zo vervlochten en niet- lineair te vertellen imiteert deze roman de grillige gang van de beschreven levens.
De verteller van deze roman zegt niet voor niets: "Zodra de eerste herinnering zich in het bewustzijn heeft geworteld, houden we op lineair waar te nemen en te denken en daarna leven we net zo goed in wat is geweest als in dat wat er nu gebeurt. Maar het verlangen naar continuïteit is sterk. Continuïteit geeft ons gevoel dat het leven betekenis heeft niet toevallig is, lot, maar altijd heeft moeten gebeuren - en daardoor heeft het universum een doel". In mijn beleving zegt hij daarmee dat hij Asta's leven, en de levens van anderen die met haar verbonden waren, heeft willen optekenen in deze roman, zodat die levens bewaard blijven op papier opdat ze een zekere continuïteit behouden, een zekere betekenis. Ze gaan niet verloren, en worden opgemerkt, omdat ze aandachtig zijn opgetekend. Maar in dat optekenen blijft de grilligheid van die levens bewaard: het levensverhaal wordt niet versimpeld tot iets wat gewoon doelgericht van A naar B verloopt, maar staat vol van sprongen heen en terug in de tijd, vol aarzelingen ook over de betekenis van die levens. En ook vol pijn, bijvoorbeeld in passages als: "Hij die de mooiste ogen van de wereld had verdronk. Dat doet pijn. Het zal nooit ophouden pijn te doen. Toch moeten we doorgaan en ervoor zorgen dat de stilte wordt doorbroken. Maar ik heb het allemaal op een rij gezet. Ik heb het allemaal bij elkaar. Ik heb dat woord nooit begrepen - allemaal". Mooie passage, vind ik. Een verteller die "het allemaal op een rij wil zetten" maar tegelijk zegt dat hij niet weet wat het woord "allemaal" betekent: zo onuitputtelijk zijn dus de geschiedenissen die hij vertelt. En zo vol raadselen ook, die hij in al hun complexe raadselachtigheid laat zien. Waardoor hij ze voor vergetelheid en stilte behoedt.
In dit vlechtwerk van verhalen hebben we volgens mij te maken met drie verschillende lijnen en perspectieven. Vaak volgen we de associaties van Sigvaldi, Asta's vader, die na een fatale val van een ladder zijn hele leven als in een langgerekte flits herbeleeft en ook het verhaal van Asta op volstrekt gefragmenteerde wijze vertelt. Waarbij hier, daar, toen en nu op adembenemende wijze door elkaar lopen. Sigvaldi's verhaal wordt steeds afgewisseld met brieven van Asta zelf, soms vol liefde, soms vol wanhoop en wroeging, en de lezer begrijpt pas heel geleidelijk een klein beetje tot wie die brieven zijn gericht en waar ze over gaan. Al blijft er veel ongezegd en onverklaard, want Asta blijft een intrigerend raadsel voor de lezer en een kwellend raadsel voor zichzelf. Die beide verhaallijnen worden dan weer afgewisseld met hoofdstukjes over een schrijver, vol bespiegelingen over van alles en nog wat: geleidelijk aan wordt duidelijk dat hij grote betrokkenheid voelt bij het verhaal van Asta, en misschien de beide andere verhaallijnen heeft gereconstrueerd. Of heeft verzonnen, of gedroomd. Drie verschillende, soms met elkaar vervlochten lijnen en perspectieven dus, en dat maakt de toch al grillige en niet- lineaire verhalen nog grilliger en complexer.
Samenvatten van die verhalen is onmogelijk. En een compleet beeld geven van patronen en motieven is dat ook. Maar de verhalen zitten wel vol met allerlei verschillende vormen van ramspoed, dood, wroeging, mislukking, gefnuikte liefdes en teleurstelling, waarover dan in even dichterlijke als zwaarmoedige zinnen wordt gemijmerd, geweeklaagd en gefilosofeerd. Vintage Stefansson, en zoals altijd schrijft hij al die tragische treurnis prachtig en meeslepend op. Tegelijk echter is dit boek vol van humor, passie, ongebreidelde levenslust, aanstekelijk verlangen, netvliesscheurende schoonheid en dampend seksueel genot. Naast alle duisternis is er ook schitterend licht, lijkt Stefansson te willen zeggen, en dat licht wordt des te scherper door het contrast met die duisternis. Zoals ook het besef van sterfelijkheid en van het voorbijgaan van alles ook het verlangen aanscherpt, de levenslust, het seksuele genot, de onvermijdelijk tijdelijke en juist daardoor des te heviger passie. De tegenspoed van Asta, en de wroeging over haar eigen fouten, is tranentrekkend. Maar ongelofelijk is ook haar veerkracht, en hoe die veerkracht van de pagina's spat als ze luistert naar keihard afgespeelde muziek van Nina Simone. De tragische ondergang van Helga, Asta's beeldschone maar uiterst wispelturige en onhandelbare moeder, snijdt regelrecht door je ziel. Maar ongelofelijk aanstekelijk zijn de passages waarin zij vol levenslust danst, en de hele omgeving doordesemt van haar elektriciteit en passie. Tragisch onaangepast en lijdend aan het leven is zo te zien de broer van Sigvaldi. Maar wat schrijft hij een prachtige gedichten, wat doet hij schitterende dichterlijke observaties, en wat geniet hij van de verborgen schoonheden van de wereld. En zo voort, en zo verder: het is ongelofelijk hoeveel tragiek en hoeveel passie Stefansson weet samen te ballen in al die verschillende verhalen en al die verschillende personages.
Zeer mislukt lijkt ook Markus, Helga's vader, de ooit gevierde zanger die echter maar één plaat heeft gemaakt en nu nauwelijks een stem meer over heeft. Maar uiterst meeslepend wordt beschreven hoe hij toch, op uitzonderlijke momenten, mensen vervoert met zijn tragische zang: "Het lukt hem moeiteloos een kamer vol wilde jazz, dronken en dansende mensen in een concertzaal te transformeren. Hij verandert de dansende mensen in aandachtige, bewogen toehoorders die onmiddellijk het gevoel krijgen dat ze iets bijzonder meemaken. Dat ze een stem horen en ervaren die een boodschap voor de wereld heeft, een dringende boodschap, een stem die op één enkele plaat staat, al lang uitverkocht. Een stem die gebroken is door het leven. Die aan het ongeluk ten prooi is gevallen- maar die op deze avond in twee of drie liederen leeft. Zijn stembanden kunnen niet meer hebben. Maar degenen die aanwezig zijn, de bevoorrechten, de uitverkorenen krijgen te horen wat de wereld heeft verloren. Schoonheid die gestorven is". Zelf zegt Markus daarover bovendien dit: "De goden, onze oude goden vullen soms mijn borst met hun lied, zoals vanavond. [...] Maar wat is God? Sommigen zeggen dat God de dauw is die op stenen glinstert en ze verandert in edelstenen. Maar als de dauw opdroogt en verdwijnt, blijft er een doffe, grauwe steen achter, van elk avontuur verstoken. Zo is het mijn arme ik vergaan. Ik glinsterde hier voor jullie terwijl ik het lied en de adem van de goden in mijn borst had. Maar door jullie ongeloof [...] is hun kracht verzwakt, snel geslonken, het zijn twee, drie liedjes en dan ben ik weer een grauwe, matte steen. Maar wanhoop niet! Helga, zing met mij één lied, til mij weer op, laat me gloeien, geef me een lied van de goden. Kom, we zingen een lied over het leed, En jullie die luisteren zullen het lied nooit vergeten. Aan deze nacht zal nooit een einde komen, zolang een van jullie nog ademhaalt. Jullie zullen het lied met jullie meenemen en het in jullie binnenste over de bleke aarde dragen. Totdat alles ophoudt te zijn". En aldus geschiedt....... Wat Stefansson uiteraard weer meesterlijk beschrijft.
Wat een tragiek, mensen. Maar wat een passie tegelijk ook. Vele bladzijden lang genoot ik van die passie, en van de ongehoorde poëtische schoonheid van vele passages. Zoals ik ook lang bleef genieten van het grillige verloop van de verhalen en de virtuoze manier waarop die verhalen worden vervlochten. Ik werd behoorlijk euforisch van de sombermakende bespiegelingen over onze eindigheid, en vooral van uitgeschreeuwde passie om het veel te korte leven dan tenminste zo intens mogelijk te leven. Ook prachtig vond ik hoe de personages snakken naar evenwicht en rust, en anderzijds bol staan van verlangen naar totaal ongebreidelde en grenzeloze overgave aan avontuurlijke roes: twee met elkaar strijdige verlangens dus, die in alle personages aanwezig zijn, zonder ooit helemaal verzoend te worden. En precies die onverzoenlijke en altijd weer pijnlijke spanning weet Stefansson adembenemend op papier te zetten. Kortom: wat een boek, wat een schrijver!
Zo tenminste zat ik te jubelen op de bank. Totdat ik het einde van het boek naderde. Want dan vliegt naar mijn smaak de roman uit de bocht. Ik ga het slot natuurlijk niet in detail verklappen, maar wel dat er enorm veel gestorven wordt en dat alle ellende wel heel erg tot in het stratosferische toeneemt. Waardoor er, naar mijn gevoel, met de subtiliteit van een dronken nijlpaard wordt gemikt op het sentiment en de traan. In prachtige zinnen weliswaar, maar door hun geaccumuleerde tragiek vond ik het ook onverteerbare zinnen. Ik trok alle treurnis gewoon niet meer. En dat vond ik jammer, omdat het boek zo lang zo'n mooi evenwicht had gevonden tussen treurnis en passie, tussen verlangen naar rust en verlangen naar ongebreideld avontuur, en tussen het stemmige "gedenk te sterven" en het uitgeschreeuwde "LEEF! UIT ALLE MACHT"!
Jammer dus dat het boek zo eindigde. Maar van veel bladzijden daarvoor heb ik erg genoten. Bovendien heb ik nu alle vertaalde boeken van Stefansson met plezier gelezen, ondanks hun zwaarmoedigheid. Oké, aan het eind van dit ene boek vloog hij dan naar mijn mening uit de bocht met die zwaarmoedigheid, maar de prachtige bladzijden daarvoor blijven prachtig. Ik blijf kortom fan, en zie ondanks deze lichte teleurstelling uit naar zijn volgende vertaalde boek.
"Het verhaal van Asta" is feitelijk een enorm ingenieus vlechtwerk van verhalen, vol terzijdes en flashbacks en afdwalingen, die soms inderdaad over Asta gaan, maar vaak ook over haar vader en moeder en hun intens gepassioneerde maar ook mislukte huwelijk, over haar stiefmoeder, en over allerlei bijfiguren met grillige levensgeschiedenissen die op hoogst fascinerende wijze met de levensgeschiedenis van Asta zijn verbonden of die levensgeschiedenis spiegelen. Dat is volgens mij een bewuste keuze: elk leven is met tientallen andere levens verbonden, zo lijkt Stefansson ons te willen zeggen, en dus is het verhaal van Asta incompleet zonder het verhaal van vele anderen. Daarom vervlecht Stefansson vlechtwerken van verhalen met vlechtwerken van verhalen, en dat doet hij op volmaakt niet- lineaire wijze: vol afdwalingen, associaties en tijdsprongen. Ook dat lijkt mij een zeer bewuste keuze, want door zo vervlochten en niet- lineair te vertellen imiteert deze roman de grillige gang van de beschreven levens.
De verteller van deze roman zegt niet voor niets: "Zodra de eerste herinnering zich in het bewustzijn heeft geworteld, houden we op lineair waar te nemen en te denken en daarna leven we net zo goed in wat is geweest als in dat wat er nu gebeurt. Maar het verlangen naar continuïteit is sterk. Continuïteit geeft ons gevoel dat het leven betekenis heeft niet toevallig is, lot, maar altijd heeft moeten gebeuren - en daardoor heeft het universum een doel". In mijn beleving zegt hij daarmee dat hij Asta's leven, en de levens van anderen die met haar verbonden waren, heeft willen optekenen in deze roman, zodat die levens bewaard blijven op papier opdat ze een zekere continuïteit behouden, een zekere betekenis. Ze gaan niet verloren, en worden opgemerkt, omdat ze aandachtig zijn opgetekend. Maar in dat optekenen blijft de grilligheid van die levens bewaard: het levensverhaal wordt niet versimpeld tot iets wat gewoon doelgericht van A naar B verloopt, maar staat vol van sprongen heen en terug in de tijd, vol aarzelingen ook over de betekenis van die levens. En ook vol pijn, bijvoorbeeld in passages als: "Hij die de mooiste ogen van de wereld had verdronk. Dat doet pijn. Het zal nooit ophouden pijn te doen. Toch moeten we doorgaan en ervoor zorgen dat de stilte wordt doorbroken. Maar ik heb het allemaal op een rij gezet. Ik heb het allemaal bij elkaar. Ik heb dat woord nooit begrepen - allemaal". Mooie passage, vind ik. Een verteller die "het allemaal op een rij wil zetten" maar tegelijk zegt dat hij niet weet wat het woord "allemaal" betekent: zo onuitputtelijk zijn dus de geschiedenissen die hij vertelt. En zo vol raadselen ook, die hij in al hun complexe raadselachtigheid laat zien. Waardoor hij ze voor vergetelheid en stilte behoedt.
In dit vlechtwerk van verhalen hebben we volgens mij te maken met drie verschillende lijnen en perspectieven. Vaak volgen we de associaties van Sigvaldi, Asta's vader, die na een fatale val van een ladder zijn hele leven als in een langgerekte flits herbeleeft en ook het verhaal van Asta op volstrekt gefragmenteerde wijze vertelt. Waarbij hier, daar, toen en nu op adembenemende wijze door elkaar lopen. Sigvaldi's verhaal wordt steeds afgewisseld met brieven van Asta zelf, soms vol liefde, soms vol wanhoop en wroeging, en de lezer begrijpt pas heel geleidelijk een klein beetje tot wie die brieven zijn gericht en waar ze over gaan. Al blijft er veel ongezegd en onverklaard, want Asta blijft een intrigerend raadsel voor de lezer en een kwellend raadsel voor zichzelf. Die beide verhaallijnen worden dan weer afgewisseld met hoofdstukjes over een schrijver, vol bespiegelingen over van alles en nog wat: geleidelijk aan wordt duidelijk dat hij grote betrokkenheid voelt bij het verhaal van Asta, en misschien de beide andere verhaallijnen heeft gereconstrueerd. Of heeft verzonnen, of gedroomd. Drie verschillende, soms met elkaar vervlochten lijnen en perspectieven dus, en dat maakt de toch al grillige en niet- lineaire verhalen nog grilliger en complexer.
Samenvatten van die verhalen is onmogelijk. En een compleet beeld geven van patronen en motieven is dat ook. Maar de verhalen zitten wel vol met allerlei verschillende vormen van ramspoed, dood, wroeging, mislukking, gefnuikte liefdes en teleurstelling, waarover dan in even dichterlijke als zwaarmoedige zinnen wordt gemijmerd, geweeklaagd en gefilosofeerd. Vintage Stefansson, en zoals altijd schrijft hij al die tragische treurnis prachtig en meeslepend op. Tegelijk echter is dit boek vol van humor, passie, ongebreidelde levenslust, aanstekelijk verlangen, netvliesscheurende schoonheid en dampend seksueel genot. Naast alle duisternis is er ook schitterend licht, lijkt Stefansson te willen zeggen, en dat licht wordt des te scherper door het contrast met die duisternis. Zoals ook het besef van sterfelijkheid en van het voorbijgaan van alles ook het verlangen aanscherpt, de levenslust, het seksuele genot, de onvermijdelijk tijdelijke en juist daardoor des te heviger passie. De tegenspoed van Asta, en de wroeging over haar eigen fouten, is tranentrekkend. Maar ongelofelijk is ook haar veerkracht, en hoe die veerkracht van de pagina's spat als ze luistert naar keihard afgespeelde muziek van Nina Simone. De tragische ondergang van Helga, Asta's beeldschone maar uiterst wispelturige en onhandelbare moeder, snijdt regelrecht door je ziel. Maar ongelofelijk aanstekelijk zijn de passages waarin zij vol levenslust danst, en de hele omgeving doordesemt van haar elektriciteit en passie. Tragisch onaangepast en lijdend aan het leven is zo te zien de broer van Sigvaldi. Maar wat schrijft hij een prachtige gedichten, wat doet hij schitterende dichterlijke observaties, en wat geniet hij van de verborgen schoonheden van de wereld. En zo voort, en zo verder: het is ongelofelijk hoeveel tragiek en hoeveel passie Stefansson weet samen te ballen in al die verschillende verhalen en al die verschillende personages.
Zeer mislukt lijkt ook Markus, Helga's vader, de ooit gevierde zanger die echter maar één plaat heeft gemaakt en nu nauwelijks een stem meer over heeft. Maar uiterst meeslepend wordt beschreven hoe hij toch, op uitzonderlijke momenten, mensen vervoert met zijn tragische zang: "Het lukt hem moeiteloos een kamer vol wilde jazz, dronken en dansende mensen in een concertzaal te transformeren. Hij verandert de dansende mensen in aandachtige, bewogen toehoorders die onmiddellijk het gevoel krijgen dat ze iets bijzonder meemaken. Dat ze een stem horen en ervaren die een boodschap voor de wereld heeft, een dringende boodschap, een stem die op één enkele plaat staat, al lang uitverkocht. Een stem die gebroken is door het leven. Die aan het ongeluk ten prooi is gevallen- maar die op deze avond in twee of drie liederen leeft. Zijn stembanden kunnen niet meer hebben. Maar degenen die aanwezig zijn, de bevoorrechten, de uitverkorenen krijgen te horen wat de wereld heeft verloren. Schoonheid die gestorven is". Zelf zegt Markus daarover bovendien dit: "De goden, onze oude goden vullen soms mijn borst met hun lied, zoals vanavond. [...] Maar wat is God? Sommigen zeggen dat God de dauw is die op stenen glinstert en ze verandert in edelstenen. Maar als de dauw opdroogt en verdwijnt, blijft er een doffe, grauwe steen achter, van elk avontuur verstoken. Zo is het mijn arme ik vergaan. Ik glinsterde hier voor jullie terwijl ik het lied en de adem van de goden in mijn borst had. Maar door jullie ongeloof [...] is hun kracht verzwakt, snel geslonken, het zijn twee, drie liedjes en dan ben ik weer een grauwe, matte steen. Maar wanhoop niet! Helga, zing met mij één lied, til mij weer op, laat me gloeien, geef me een lied van de goden. Kom, we zingen een lied over het leed, En jullie die luisteren zullen het lied nooit vergeten. Aan deze nacht zal nooit een einde komen, zolang een van jullie nog ademhaalt. Jullie zullen het lied met jullie meenemen en het in jullie binnenste over de bleke aarde dragen. Totdat alles ophoudt te zijn". En aldus geschiedt....... Wat Stefansson uiteraard weer meesterlijk beschrijft.
Wat een tragiek, mensen. Maar wat een passie tegelijk ook. Vele bladzijden lang genoot ik van die passie, en van de ongehoorde poëtische schoonheid van vele passages. Zoals ik ook lang bleef genieten van het grillige verloop van de verhalen en de virtuoze manier waarop die verhalen worden vervlochten. Ik werd behoorlijk euforisch van de sombermakende bespiegelingen over onze eindigheid, en vooral van uitgeschreeuwde passie om het veel te korte leven dan tenminste zo intens mogelijk te leven. Ook prachtig vond ik hoe de personages snakken naar evenwicht en rust, en anderzijds bol staan van verlangen naar totaal ongebreidelde en grenzeloze overgave aan avontuurlijke roes: twee met elkaar strijdige verlangens dus, die in alle personages aanwezig zijn, zonder ooit helemaal verzoend te worden. En precies die onverzoenlijke en altijd weer pijnlijke spanning weet Stefansson adembenemend op papier te zetten. Kortom: wat een boek, wat een schrijver!
Zo tenminste zat ik te jubelen op de bank. Totdat ik het einde van het boek naderde. Want dan vliegt naar mijn smaak de roman uit de bocht. Ik ga het slot natuurlijk niet in detail verklappen, maar wel dat er enorm veel gestorven wordt en dat alle ellende wel heel erg tot in het stratosferische toeneemt. Waardoor er, naar mijn gevoel, met de subtiliteit van een dronken nijlpaard wordt gemikt op het sentiment en de traan. In prachtige zinnen weliswaar, maar door hun geaccumuleerde tragiek vond ik het ook onverteerbare zinnen. Ik trok alle treurnis gewoon niet meer. En dat vond ik jammer, omdat het boek zo lang zo'n mooi evenwicht had gevonden tussen treurnis en passie, tussen verlangen naar rust en verlangen naar ongebreideld avontuur, en tussen het stemmige "gedenk te sterven" en het uitgeschreeuwde "LEEF! UIT ALLE MACHT"!
Jammer dus dat het boek zo eindigde. Maar van veel bladzijden daarvoor heb ik erg genoten. Bovendien heb ik nu alle vertaalde boeken van Stefansson met plezier gelezen, ondanks hun zwaarmoedigheid. Oké, aan het eind van dit ene boek vloog hij dan naar mijn mening uit de bocht met die zwaarmoedigheid, maar de prachtige bladzijden daarvoor blijven prachtig. Ik blijf kortom fan, en zie ondanks deze lichte teleurstelling uit naar zijn volgende vertaalde boek.
March 9, 2021
Moje prvé stretnutie so Stefánssonom. A nie posledné :)
"Nedá sa žiť bez toho, aby sa človek niečím neprevinil, na to nezabúdaj, všetci sa občas prehrešíme, robíme chyby, dokonca ublížime tým, na ktorých nám záleží. Ale nie podľa toho sme súdení, lež podľa toho, ako sa k tomu postavíme."
Jedna z mnohých právd, a myslím, že z celej knihy pre jej postavy najzásadnejšia, zasadená do smutnej udalosti, ktorými kniha oplývala jedna radosť. Samozrejme, talent autorovho písania, ten je naozaj neodškriepiteľný, jeho štýl písania je krásny, vďaka čomu je kniha skutočným čitateľským zážitkom pre fajnšmekrov. Príbeh je však ako som už napísala, smutný, plný ľudských zlyhaní, ktoré si protagonisti v plnej miere uvedomili bohužiaľ často príliš neskoro. Počas celej knihy som si hovorila, že to tak predsa nemuselo byť. Potom som sa poobzerala okolo seba, na seba, na svoj život, život mojej vlastnej rodiny a pokorne som sklonila hlavu. Veď všetci sme predsa raz za čas (alebo možno častejšie) takí. Preto je kniha svojím spôsobom pre mňa poučením a potrénovala som si pri nej aj moju empatiu a trpezlivosť, čo sa v tejto dobe hodí. Samotné osudy postáv, najmä Ásty, podľa mňa ovplyvnila aj akási generačná trauma: odchod najdôležitejšej osoby v živote jedinca, ktorý sa opakoval (možno je to len moja profesijná deformácia, ale nemôžem si pomôcť, videla som to tam celkom jasne).
"Nedá sa žiť bez toho, aby sa človek niečím neprevinil, na to nezabúdaj, všetci sa občas prehrešíme, robíme chyby, dokonca ublížime tým, na ktorých nám záleží. Ale nie podľa toho sme súdení, lež podľa toho, ako sa k tomu postavíme."
Jedna z mnohých právd, a myslím, že z celej knihy pre jej postavy najzásadnejšia, zasadená do smutnej udalosti, ktorými kniha oplývala jedna radosť. Samozrejme, talent autorovho písania, ten je naozaj neodškriepiteľný, jeho štýl písania je krásny, vďaka čomu je kniha skutočným čitateľským zážitkom pre fajnšmekrov. Príbeh je však ako som už napísala, smutný, plný ľudských zlyhaní, ktoré si protagonisti v plnej miere uvedomili bohužiaľ často príliš neskoro. Počas celej knihy som si hovorila, že to tak predsa nemuselo byť. Potom som sa poobzerala okolo seba, na seba, na svoj život, život mojej vlastnej rodiny a pokorne som sklonila hlavu. Veď všetci sme predsa raz za čas (alebo možno častejšie) takí. Preto je kniha svojím spôsobom pre mňa poučením a potrénovala som si pri nej aj moju empatiu a trpezlivosť, čo sa v tejto dobe hodí. Samotné osudy postáv, najmä Ásty, podľa mňa ovplyvnila aj akási generačná trauma: odchod najdôležitejšej osoby v živote jedinca, ktorý sa opakoval (možno je to len moja profesijná deformácia, ale nemôžem si pomôcť, videla som to tam celkom jasne).
November 5, 2018
Astà est un très beau roman typique de ces récits de vie islandais, où les personnages oscillent entre soumission à la dureté du quotidien et besoin sauvage de liberté, sur fond de paysages bruts et de saisons féroces.
La construction du récit aide beaucoup à s'immerger dans la vie d'Astà et de ses parents. On fait des allers-retours entre sa naissance et ses soixante ans, les faits marquants de sa vie nous étant révélés petit à petit. J'ai également beaucoup aimé l'intrusion de l'auteur lui-même qui vient nous parler de sa retraite dans une campagne islandaise pour écrire sur Astà. C'est un roman à plusieurs voix qui donnent beaucoup de force à celle de la jeune fille.
Ce que j'ai le plus aimé, c'est la plume de Stefansson, splendide et poétique, parfois contemplative face aux épreuves de la vie et à la dureté du quotidien en Islande. Il s'en dégage à la fois une incroyable mélancolie et une superbe envie de vivre. Ce roman est à la fois cri et silence, et il laisse le lecteur avec autant de questions que de réponses sur le sens de la vie.
La construction du récit aide beaucoup à s'immerger dans la vie d'Astà et de ses parents. On fait des allers-retours entre sa naissance et ses soixante ans, les faits marquants de sa vie nous étant révélés petit à petit. J'ai également beaucoup aimé l'intrusion de l'auteur lui-même qui vient nous parler de sa retraite dans une campagne islandaise pour écrire sur Astà. C'est un roman à plusieurs voix qui donnent beaucoup de force à celle de la jeune fille.
Ce que j'ai le plus aimé, c'est la plume de Stefansson, splendide et poétique, parfois contemplative face aux épreuves de la vie et à la dureté du quotidien en Islande. Il s'en dégage à la fois une incroyable mélancolie et une superbe envie de vivre. Ce roman est à la fois cri et silence, et il laisse le lecteur avec autant de questions que de réponses sur le sens de la vie.
January 21, 2019
"Men uden fejl, naturligvis intet liv", s37
Stefánsson skriver som et stormvejr, og den her bog er mere vild, mere om sig, op og ned, hen, rundt, frem og tilbage i tiden end nogle af hans andre. Jeg var vild med den! Jeg var vild med forfatteren på klippen, med Sigvaldi på fortorvet, med Astas breve! Historien om en pige er aldrig bare en historie om hende, men om hele hendes familie, hendes mor, far, bedsteforældre, byen. Den her bog nærmest trækker vejret, så levende er den, så fuld af uvejr, så tung og fuld af skæbner - "var jeg da nødt til at dø for at vise dig at du ikke kan leve uden mig?". Jeg kommer til at græde over Josefs brev fra Barcelona i årevis.
Og sproget er legende, det springer og hopper som pop rocks, vender på en tallerken og bliver tungt og ubærligt om en ambolt om hjertet i løbet af en enkelt sætning.
Stefánsson skriver som et stormvejr, og den her bog er mere vild, mere om sig, op og ned, hen, rundt, frem og tilbage i tiden end nogle af hans andre. Jeg var vild med den! Jeg var vild med forfatteren på klippen, med Sigvaldi på fortorvet, med Astas breve! Historien om en pige er aldrig bare en historie om hende, men om hele hendes familie, hendes mor, far, bedsteforældre, byen. Den her bog nærmest trækker vejret, så levende er den, så fuld af uvejr, så tung og fuld af skæbner - "var jeg da nødt til at dø for at vise dig at du ikke kan leve uden mig?". Jeg kommer til at græde over Josefs brev fra Barcelona i årevis.
Og sproget er legende, det springer og hopper som pop rocks, vender på en tallerken og bliver tungt og ubærligt om en ambolt om hjertet i løbet af en enkelt sætning.
April 10, 2020
Ach, Stefansson. Strašne mám rada, ako píše, ako skladá vety, ako do nich preplieta básne, jemnocit, pravdy, myšlienky i celý svet. Najradšej mám od neho trilógiu Nebo Peklo- Smutek Andelu- Lidske srdce a uplne najviac Letne svetlo a potom príde noc, no i táto kniha vôbec nie je na zahodenie a dávam jej 5 hviezdiciek. Bola viac vulgárna, viac súčasná, viac mimo vidieka a možno v nej nebolo tolko veci, ktoré som si mala chut zapamatat navzdy. Ale plakala som pri nej , citila a precitila som riadky a všetky postavy v nej. A lutovala som, milovala s nimi. Pribeh o Aste nie je veselým príbehom. Ale skutočným, to zaiste môže byť.
Stefansson ostáva môj oblubeny autor a už teraz sa teším na ďalšiu knihu od neho.
Stefansson ostáva môj oblubeny autor a už teraz sa teším na ďalšiu knihu od neho.
March 9, 2019
Prosa stupefacente, la storia di Asta ti avvolge con una commistione di crudezza, dolcezza,poesia, malinconia e lucidità . Talvolta vengono buttati lì dei pensieri che sono come pugni nello stomaco perché emotivamente ti entrano nel cuore. Ho riconosciuto fra le pagine di questo capolavoro la terra islandese che tanto ho amato di cui peraltro vengono delineate la durezza e le caratteristiche della vita dei popoli nordici con tematiche sociali e reali importanti. Un libro pazzesco.
April 2, 2021
"ľudia strácajú, čo milujú, a cnenie je niť, ktorá sa vinie celým životom."
November 2, 2022
Jeg har lyst å gi denne 10 stjerner. Og jeg drømmer om å reise til Island. Så brutal og sår og vakker og vond. Fort en av topp tre bøker i år.❤️
January 17, 2019
Quel joli OLNI (objet livresque non identifié).
D'abord déroutée par la manière de raconter de l'auteur qui se perd et nous perd entre différents narrateurs, puis intriguée par la construction étrange des chapitres, j'ai enfin été charmée par la plume et l'histoire.
Une histoire banale mais extraordinaire qui raconte la vie, les vies, qui met en évidence l'amour, la folie, la perte, les pertes, les non-dit, les secrets, les bouleversements, et puis la violence.
Le tout raconté dans une langue si belle qu'il y a des phrases qu'on aimerait encadrer, avec une sensibilité à fleur de peau et de l'humour, malgré tout.
Une jolie découverte, une jolie lecture.
D'abord déroutée par la manière de raconter de l'auteur qui se perd et nous perd entre différents narrateurs, puis intriguée par la construction étrange des chapitres, j'ai enfin été charmée par la plume et l'histoire.
Une histoire banale mais extraordinaire qui raconte la vie, les vies, qui met en évidence l'amour, la folie, la perte, les pertes, les non-dit, les secrets, les bouleversements, et puis la violence.
Le tout raconté dans une langue si belle qu'il y a des phrases qu'on aimerait encadrer, avec une sensibilité à fleur de peau et de l'humour, malgré tout.
Une jolie découverte, une jolie lecture.
May 20, 2022
I wish I could read this one for the first time again.
Forget it and then rediscover the mosaic Icelandic mystic world of fragile relationships.
This one made me feel so much.
This transcends literature.
This is virtual reality.
The characters lived in me.
They continue living on.
Forget it and then rediscover the mosaic Icelandic mystic world of fragile relationships.
This one made me feel so much.
This transcends literature.
This is virtual reality.
The characters lived in me.
They continue living on.
Displaying 1 - 30 of 276 reviews