Άγριες ανεμώνες

by Ευαγγελία Γιάννου

Ένα βιβλίο γεμάτο έρωτα, μια ιστορία με συνεχείς ανατροπές και δυνατή πλοκή, που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι την τελευταία σελίδα.

Η μέρα που η Αμέλια Μελικού αποφάσισε να φύγει ήταν μια βροχερή Δευτέρα. Και διεκδίκησε την απόφασή της αυτή με πάθος, καθώς είχε κόψει από καιρό κάθε δεσμό με τον κόσμο γύρω της. Ήξερε πως η απόφασή της ήταν η σωστή. Εκείνο όμως που δε γνώριζε, και δεν μπορούσε να μαντέψει, ήταν ότι ο δικηγόρος που τυχαία την επισκέφτηκε εκείνη την ίδια μέρα θα προσπαθούσε με κάθε τρόπο να της αλλάξει τη ζωή.

Τα μάτια της ήταν σαν λεπίδες ατσαλιού, και αν θύμωνε μαζί σου μπορούσες να τις νιώσεις πάνω στο σώμα σου
να παίζουν επικίνδυνα παιχνίδια, κι αν σε ερωτευόταν θα άστραφταν σαν διάφανα, λαμπερά, κρυστάλλινα ρυάκια που άπλωναν τα μεταξένια νερά τους. Κατάλαβα ότι ήταν φτιαγμένη από το ίδιο υλικό μ’ εμένα, για τον ίδιο σκοπό και με τα ίδια σημάδια. Μαζί μπορούσαμε να φτιάξουμε ή να καταστρέψουμε τον κόσμο.

Paperback

First published December 1, 2018

Reviews

[Maira · Rating 5 out of 5]

Λοιπόν, εγώ όπου διαβάζω πολλά λουλούδια κι απελπισμένους έρωτες, κρατάω πολύ μικρό καλάθι προσδοκιών...
Θες που όλοι ανακυκλώνουν το ίδιο θέμα, θες που βάζουν τους ήρωες να περνάνε εναλλάξ από τη Σκύλα και τη Χάρυβδη ευθεία προς τις συμπληγάδες πέτρες και πάλι πίσω απ' την αρχή, θες που προσπαθούν οπωσδήποτε να κάνουν να τρέξει με το στανιό το δάκρυ κορόμηλο... ε, μπούχτισα η γυναίκα...
Έτσι πήρα το μικρούτσικο καλαθάκι μου και ξεκίνησα να δρέψω τις "Άγριες Ανεμώνες" (θα τις τσουρουμαδίσω, σκέφτηκα, προσπέρασα το "αντί προλόγου" και μπήκα στις πρώτες σελίδες...).
Δεν προλάβαινα ν' αλλάζω καλάθια, λέμε... Από την αρχή μέχρι και το τέλος, δώστου και μεγαλύτερο, μέχρι που κατέληξα μ' ένα κοφίνι τόσοοοο... (με το συμπάθιο).
Από το ξεκίνημα έπαθα το πρώτο πλάγιο (γίνεται να έχουν χαρακτηρίσει ως ερωτικό μυθιστόρημα αυτό που διάβαζα;)...
Λίγο πριν τη μέση τα είδα όλα (και καλά η ανατροπή που δεν ανατρέπεται, όμως να μας την τεκμηριώνει κι επιστημονικά;).
Στη συνέχεια πίστεψα πως ό,τι ήταν να συμβεί, συνέβη κι αναρωτήθηκα: με τι στην ευχή γεμίζει όλες τις υπόλοιπες σελίδες μέχρι το τέλος; (όμως έφαγα τη φάπα μου, άλλαξα το καλαθάκι μου και συνέχισα)...
Και κάπου εκεί προς το τέλος, παραιτήθηκα.
Πέταξα και καλάθια και προκαταλήψεις, κοίμησα τους πάντες στο σπίτι και ξενύχτησα μέχρι τελικής πτώσεως (μπαρντόν, λέξης ήθελα να πω...)
Συμπέρασμα;
1. Ποτέ, μα ποτέ, μην κρίνετε ένα βιβλίο από το εξώφυλλο ή τον τίτλο. Τις περισσότερες φορές θα εκπλαγείτε, δυσάρεστα ή ευχάριστα.
2. Είναι δύσκολο ένας συγγραφέας να βρει κάτι εντελώς καινούργιο, διαφορετικό και πρωτότυπο για να καταπιαστεί κι όταν τα καταφέρει, τότε δεν μπορείς παρά να υποκλιθείς μπροστά στην τέχνη της δημιουργίας του, ανεξάρτητα αν σου αρέσει ή όχι.
Όταν όμως ένας συγγραφέας καταφέρει με τελείως τετριμμένα, συνηθισμένα και καθημερινά υλικά να φτιάξει κάτι εντελώς ξεχωριστό, τότε ασφαλώς πρόκειται για ταλέντο.
3. Δεν είναι απαραίτητο ένα έργο ν' αγγίζει την τελειότητα για να το αγαπήσεις. Για μένα τέλειο είναι εκείνο που θα με κάνει ν' αγαπήσω τις ατέλειές του. Γιατί τότε είναι αληθινό, βγαλμένο από την ψυχή του συγγραφέα κι όχι κατασκευασμένο απλώς για ν' αρέσει.
Τελικό συμπέρασμα;
Μου άρεσε τρομερά...
Για την αγωνία που δε μ' άφηνε να κλείσω μάτι. Για την ένταση που κρατούσε τις αισθήσεις μου σε εγρήγορση. Για την απίστευτη πρωτοτυπία του. Για τη φρεσκάδα και την αμεσότητα, τη μεταδοτικότητα, την έντονα ερωτική και μυστηριακή ατμόσφαιρα που απέπνεε σε κάθε σελίδα.
Θα το πρότεινα;
Ανοίξτε το...
(Οπωσδήποτε...)

[Anna · Rating 5 out of 5]

Οι λάθος επιλογές, αυτές που μας κρατάνε πίσω και μας αιχμαλωτίζουν, θρεμμένες από το πείσμα μας να δεχτούμε πως τα πράγματα δεν έχουν τη μορφή που θέλουμε να τους δώσουμε, αλλά ούτε και τη διάθεση ν' αλλάξουν για να γίνουν συμβατά με τις επιθυμίες μας. Παρ'όλα αυτά χτίζουμε μια φυλακή, κλεινόμαστε με τη θέλησή μας πίσω από κάγκελα που οι ίδιοι στεριώσαμε γερά, αρνούμενοι ν' ανοίξουμε τα μάτια για να δούμε το προφανές. Ποιο ειναι αυτό; Τα πράγματα συμβαίνουν. Έτσι απλά.
Οι λάθος επιλογές και η δύναμη των λέξεων!
Ακόμη μεγαλύτερη εκείνη των ονομάτων!
Των ανθρώπων που τα φέρουν, της ιδιαίτερης δύναμης που κρύβουν μέσα τους, των ανεπαίσθητων αλλαγών στην εκφορά τους, που αλλάζουν ταυτόχρονα και τον τρόπο θέασης και θεώρησης... αμφίδρομα...
Σκοτεινοί ήρωες γεμάτοι φως, αλλά και φωτεινοί ήρωες έτοιμοι να καλωσορίσουν το σκοτάδι...
Ήρωες που μας θυμώνουν αλλά μας κάνουν και να τους αποδεχτούμε. Μας αγκαλιάζουν και την ίδια μας βγάζουν έξω από τα όριά μας. Τους συμπονάμε, τους αγαπάμε, τους παραμερίζουμε, τους διώχνουμε, τους αναζητάμε και πάλι...

Καθαρά από προσωπική ιδιοτροπία, συνηθίζω να διαχωρίζω τους συγγραφείς σε δύο κατηγορίες. Σε κείνους που γράφουν μόνο για τον εαυτό τους, χωρίς να νοιάζονται αν το έργο τους θα βρει ανταπόκριση κι αποδοχή, δηλαδή καθαρά από εσωτερική ανάγκη, καθώς και σ' εκείνους που γράφουν για τους άλλους, με γνώμονα το κατά πόσο και με ποιον τρόπο θα ήθελε ο εκάστοτε αναγνώστης να διαβάσει μια ιστορία (πράγμα όχι απαραίτητα κακό, απλώς ασφαλές και προβλέψιμο
ως προς το αποτέλεσμα).
Θεωρώ πως η συγκεκριμένη συγγραφέας ανήκει στην πρώτη κατηγορία, καθώς δεν ωραιοποιεί τίποτε, δεν εκβιάζει συναισθήματα και καταστάσεις, δεν εκλιπαρεί και δεν θορυβεί άσκοπα για να προκαλέσει την προσοχή του αναγνώστη.
Βέβαια, η παγίδα που κρύβει αυτό, είναι να χαθεί κάποια στιγμή το μέτρο, να ξεφύγει η αφήγηση σε πολύ ιδιαίτερα μονοπάτια, και ο συγγραφέας να καταλήξει να μιλάει αποκλειστικά στον εαυτό του, σε μια γλώσσα απόλυτα κατανοητή μόνο από τον ίδιο, καθιστώντας το έργο του δυσνόητο και κουραστικό για τους άλλους.
Εδώ δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Παρόλο που η κ. Γιάννου ακολουθεί έναν εντελώς δικό της ρυθμό και μια ιδιαίτερη λογική συνέχεια, καταφέρνει να μας κάνει κομμάτι του βιβλίου, αναπόσπαστο τμήμα της ιστορίας, κατοίκους του σύμπαντος που σχηματίζει μπροστά μας. Σε τέτοιο σημείο, που, καθ'όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης, δεν μου ήταν ποτέ απόλυτα ευδιάκριτο αν κινούσε τα νήματα η δημιουργός ή τα δημιουργήματά της ενεργούσαν αυθαίρετα, χωρίς να νοιάζονται να κρατήσουν τα προσχήματα, ή έστω να σεβαστούν τα δικά μας συναισθήματα...
Πολύ δυνατό βιβλίο!
Παίζει με τα νεύρα και τις αντοχές μας, ανατρέπει κάθε δεδομένο χωρίς δισταγμό, κινείται σε φρενήρεις ρυθμούς, δημιουργεί λύσεις εκεί που υπάρχουν μόνο αδιέξοδα, κι όλα αυτά άρτια δοσμένα, δομημένα πάνω σε στιβαρά θεμέλια και τεκμηριωμένα μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας (!).
Από τα πιο έξυπνα βιβλία που διάβασα κατά το διάστημα του αναγκαστικού εγκλεισμού.
Καθαρή γραφή, υπόθεση που σε κρατά διαρκώς σε εγρήγορση και αγωνία, έντονα ερωτική, αλλά ταυτόχρονα βαθιά σκοτεινή και υποβλητική ατμόσφαιρα, εξαιρετική η απόδοση και το σταδιακό ξεδίπλωμα των χαρακτήρων, καθώς και η τελική αποδόμησή τους.
........
😊
Συμπέρασμα;
Ένα έργο που θα πρότεινα μ' ενθουσιασμό σε όσους διαθέτουν αντισυμβατική ματιά, ευρεία σκέψη, καθώς και σ' εκείνους που δεν επαναπαύονται στα πανομοιότυπα μοτίβα, αλλά αρέσκονται ν' ανακαλύπτουν το διαφορετικό...

[Infada Spain · Rating 4 out of 5]

Στο μεγαλύτερο μέρος του το βιβλίο είναι εξαιρετικό, ιδίως αν σκεφτεί κανείς πως είναι πρωτόλειο. Σε κάνει να θέλεις να πιάσεις αμέσως να διαβάσεις ό,τι άλλο έχει γράψει η συγγραφέας, έστω ένα διήγημα, ένα αφήγημα, οτιδήποτε. Ελπίζω να υπάρχει σύντομα κάτι έτοιμο για έκδοση.
Προτείνεται να διαβαστεί κυρίως από όσους λατρεύουν τα αισθηματικά βιβλία με έντονο το παραφυσικό στοιχείο.

[Books & Books · Rating 5 out of 5]

Τι κοινό έχουν ένας δικηγόρος που κινείται με την ίδια ευκολία και στον κόσμο της μέρας, αλλά και σ' αυτόν την νύχτας, μια βαριεστημένη κοσμική σύζυγος που διεκδικεί διαζύγιο από τον άντρα της, ένας διεφθαρμένος πολιτικός, ένας νεαρός τοκογλύφος και μία αυτοκτονία που συνέβη πολλά χρόνια πριν; Φαινομενικά και σε πρώτο επίπεδο, καμία. Αλλά κάπως έτσι είναι κι όλο το βιβλίο. Πολυεπίπεδο. Με πρώτο αυτό της ερωτικής έλξης που υποβόσκει, της αισθηματικής τραγωδίας που ξετυλίγεται μέσα από παράλληλες αναδρομές, των αδικαιολόγητα καταπιεσμένων συναισθημάτων. Σε δεύτερο επίπεδο έρχονται μυστικές συμφωνίες μεταξύ αμφιλεγόμενων προσώπων, δολοφονίες στα πλαίσια ανίερων τελετών, σκοτεινά πλάσματα που διεκδικούν το μερίδιό τους από τον εύθραυστο κόσμο μας...

Αρχικά θα συμφωνήσω απόλυτα με την αναγνώστρια πιο κάτω που αναφέρει πως πάντα στεκόμαστε με επιφύλαξη μπροστά στο έργο ενός νέου δημιουργού. Μέσα σ' αυτά τα πλαίσια, πριν από μερικές μέρες είχα μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και "χαριτωμένη" αντιπαράθεση με φίλη, με την οποία προσπαθούσαμε να χαρακτηρίσουμε και να κατατάξουμε την εν λόγω συγγραφέα.
Πού καταλήξαμε;
Πουθενά. 😊
Έτσι αποφάσισα να σχηματίσω προσωπική άποψη, θέλοντας ν' αντιληφθώ τις επιρροές της, ν' ανακαλύψω τις αντιγραφές της, ν' αποσαφηνίσω το ύφος της, να την τοποθετήσω στο λογοτεχνικό είδος που της αναλογεί, στο πλαίσιο που κινείται, στην κατηγορία που της αξίζει, τέλος πάντων.
Πού κατέληξα;
Πουθενά.😊
Δεν ξέρω τι έχει κατά νου η συγκεκριμένη συγγραφέας, όμως αυτό που κάνει, το κάνει πολύ καλά.
Αν σκοπός της ήταν να γράψει ένα αισθηματικό μυθιστόρημα, το πέτυχε και με το παραπάνω, δίνοντάς μας κάτι περισσότερο από τις χλιαρές, πολυφορεμένες και συνηθ��σμένες ιστορίες αγάπης.
Αν ήθελε να μας βάλει μέσα σ' ένα μεταφυσικό και υπερβατικό πλαίσιο που κινείται στις παρυφές του αντιληπτού κόσμου καταπατώντας τον συνεχώς, το έκανε με πολύ κομψό και διακριτικό τρόπο.
Αν το ζητούμενο ήταν ένα δυνατό, γρήγορο, ανατρεπτικό κι απρόβλεπτο αστυνομικό θρίλερ, έφτασε με ευκολία στον στόχο.
Όμως αυτό που κατάλαβα εγώ, είναι πως μάλλον το συγκεκριμένο μυθιστόρημα αποτελεί μια πρόγευση, ένα καλοσερβιρισμένο ορεκτικό πριν από το κυρίως μενού (το οποίο εύχομαι κι ελπίζω να αποτελείται από πολλά πιάτα).
Εν κατακλείδι, πιστεύω πως έχουμε ακόμη πολλά να πάρουμε από την συγγραφέα και πως το παρόν είναι απλώς το δόλωμα που θα τραβήξει την προσοχή μας. Ακόμη κι αυτό όμως, το κάνει με άκρως προσεγμένο κι ενδιαφέρον τρόπο.

Άρτια και καλοστημένη η ιστορία, πολλά και διαφορετικά τα προσωπεία, που καταργούν και ακυρώνουν το ένα το άλλο σε αλλεπάλληλες ανατροπές, μεστοί και ενδιαφέροντες οι χαρακτήρες, με ισχυρή θέληση και προσωπικότητα, που δεν αρκεί όμως για να τους λυτρώσει. Αντίθετα, τους φέρνει αντιμέτωπους με τον ίδιο τους τον εαυτό και τις επιθυμίες τους, δημιουργώντας περισσότερα προβλήματα απ' αυτά που καλείται να διαχειριστεί.
Μου άρεσε το μεταφυσικό μέγεθος με το οποίο προεκτεινόταν και διαγραφόταν οι χαρακτήρες.
Με ικανοποίησε που η διήγηση ακολουθούσε τον ρυθμό και το ύφος της πραγματικής ζωής, καθώς οι ήρωες σκέφτονταν, ενεργούσαν και κινούνταν σε πραγματικούς χρόνους και με εντελώς ρεαλιστικό τρόπο.
Με κέρδισε ο τρόπος γραφής, οι γρήγοροι ρυθμοί, η απρόβλεπτη πλοκή, οι έντονες εικόνες, η ποιητική χροιά που πρόσθετε την πινελιά που σου έλειπε, έτσι ώστε να κινείσαι μέσα στην ονειρική ατμόσφαιρα που πλεκόταν αδιόρατα γύρω σου.
"Και στην Τροία;
Τίποτε στην Τροία — ένα είδωλο.
Έτσι το θέλαν οι θεοί.
Κι ο Πάρης, μ' έναν ίσκιο πλάγιαζε σα να ήταν
πλάσμα ατόφιο·"
(Ένα από τα βιβλία, που σίγουρα θα ήθελα να ξαναδιαβάσω κάποια στιγμή. Κι αυτό για μένα είναι το πιο θετικό σχόλιο που μπορώ να κάνω για ένα βιβλίο...)

[Xenia · Rating 4 out of 5]

(4,5 ☆)
Πλέον, δύσκολα αναλώνομαι στα εύκολα...
Υπάρχουν βιβλία που παίζουν με τα νεύρα, την αντίληψη και την υπομονή σου. Και κάποια άλλα που παίζουν με το μυαλό σου, με τρόπο που σου προκαλεί το ενδιαφέρον στον μέγιστο βαθμό και κλιμακώνει βαθμιαία την περιέργειά σου για τις εξελίξεις.
Κάπου εκεί θα κατατάξω το συγκεκριμένο μυθιστόρημα, το οποίο σέβεται τα όρια του υπαρκτού κόσμου, μα δε διστάζει και να τα καταλύσει με καθ' όλα νόμιμο τρόπο και τεκμηριωμένο από κάθε άποψη, περνώντας με χαρακτηριστική άνεση από το πεδίο του καθημερινού σ' αυτό του μεταφυσικού.
Δεν υπερτερεί των άλλων, είναι άδικη μια σύγκρισή τους μαζί του, καθώς είναι κάτι ολότελα διαφορετικό.
Έπρεπε να το μοιραστώ μαζί σας.
Είχα καιρό να διαβάσω κάτι τόσο συμπαγές, άρτιο, σταθερό και απρόβλεπτο, αλλά και ταυτόχρονα τόσο απολαυστικό.
(Στη συνείδησή μου αξίζει για 5☆, μα θα περιμένω πρώτα επόμενο έργο της κ. Γιάννου, πριν βγάλω το τελικό μου συμπέρασμα και της αποδώσω την αξία που της αναλογεί...)

[Μαρια Κουλουρη · Rating 4 out of 5]

Η 29χρονη Μέλια Μελικού, φθάνοντας στα όρια της κατάθλιψης - μετά από μια μεγάλη απογοήτευση - είναι γεμάτη οργή για όλους και για όλα. Κάτω από το βάρος της πίεσης που νιώθει, αποφασίζει να δώσει ένα τέλος σ΄ αυτήν την κατάσταση και σαν λύση βλέπει τη ''φυγή''.
Έχοντας κόψει τους δεσμούς από τον κόσμο γύρω της, θεωρεί πως δεν υπάρχει λόγος να συνεχίζει την ίδια ζωή, την άδεια, χωρίς κάποιο ενδιαφέρον.
Κυνική, στεγνή πια από αισθήματα, προχωρά στην εκτέλεση του σχεδίου της. Προσπαθεί να διαγράψει το παρελθόν, να σβήσει ακόμη και τα αποτυπώματά του, εκείνα που έχουν μείνει πάνω σε φωτογραφίες και παράλληλα να τακτοποιήσει τα λιγοστά περιουσιακά στοιχεία που έχει στην κατοχή της. Είναι δύσκολο, αλλά μπροστά της μόνο αυτός ο ορίζοντας ανοίγεται.

«Τοκ τοκ, εδώ είμαστε κι εμείς. Όσο και να θες να μας ξεχάσεις, δε θα τα καταφέρεις. Είμαστε κομμάτι από σένα, είμαστε εσύ… Άνοιξε την τηλεόραση, είμαστε πίσω από το κουμπί, συνέχισε το βιβλίο που διαβάζεις, είμαστε ο σελιδοδείκτης που γράφεις τις φράσεις που σου αρέσουν περισσότερο, είμαστε το εξώφυλλο όταν αρχίζεις και το οπισθόφυλλο όταν τελειώνεις. Τοκ τοκ, άνοιξέ μας. Δεν μπορείς να μας αρνηθείς, δεν μπορείς να ξεφύγεις από μας…»

Η ηρωίδα θέλει να αποποιηθεί το παρελθόν της και να διαγραφεί από προσώπου γης, όμως δεν μπορεί καν να φανταστεί με ποιον τρόπο η επιθυμία της αυτή γίνεται τελικά πραγματικότητα.
Γιατί ... κατά κάποιον παράξενο τρόπο θα γίνει.
Κοντά της, εντελώς τυχαία, βρίσκεται λίγο πριν την εκτέλεση της απόφασής της, ο δικηγόρος Αλέξης Μαυράκης. Στην αρχή για καθαρά νομικούς λόγους. Μετά όμως, κάτι έρχεται από το παρελθόν, τον ταρακουνά και βάζει σαν σκοπό της ζωής του τη ζωή της Μέλια.
Θα είναι αρκετό αυτό ;
Σκοτεινές δυνάμεις εμφανίζονται, νοσηρά συμφέροντα θίγονται και όλα αυτά φαντάζουν αποστασιοποιημένα από την ηρωίδα μέχρι τη στιγμή της αποκάλυψης. Γιατί θα έρθει εκείνη η στιγμή. Μέχρι τότε κάποιοι την κυνηγούν, κάποιοι θέλουν να την κάνουν δική τους.
Θα το καταφέρουν ;
Σε μια άλλη πλευρά της πόλης, στο νεκροταφείο, η αστυνομία βρίσκεται αντιμέτωπη με δύο δολοφονίες και με βεβηλωμένους τάφους ιερέων. Με τη βοήθεια του καθηγητή ανθρωπολογίας Οικονομίδη οδηγούνται σε άλλες σκοτεινές διαδρομές. Ένα αρχαίο κείμενο τους δείχνει μία κατεύθυνση.
Υπάρχει … κάτι που έρχεται ;

Το «Άγριες Άνεμώνες» είναι ένα αισθηματικό μυθιστόρημα, με πολλές ανατροπές μέχρι κυριολεκτικά την τελευταία σελίδα, που ισορροπεί ανάμεσα στη σφαίρα του πραγματικού και του φανταστικού, με πινελιές υπερφυσικού στοιχείου που δεν φαντάζουν υπερβολικές γιατί αιτιολογούνται, άριστα, από τη συγγραφέα.
Στο κείμενο συνυπάρχουν, καταμερισμένα σωστά, ο διάχυτος λυρισμός στα σημεία που επικρατεί το αισθηματικό κομμάτι και ο στακάτος λόγος στα σημεία όπου η περιπέτεια της ηρωίδας εντείνεται ή εκεί όπου … περνούμε σε μια άλλη σφαίρα!
Τα flashback είναι δοσμένα έτσι ώστε να μην κουράζουν στην ανάγνωση, να μην μπερδεύουν τον αναγνώστη και οι ανατροπές που υπάρχουν, όπως προανέφερα, δίνουν μια άλλη διάσταση στο κείμενο. Η αφήγηση είναι τριτοπρόσωπη, η πλοκή δυνατή και αυτό που κερδίζει τον αναγνώστη είναι η αμεσότητα του λόγου.
Είναι ένα ευκολοδιάβαστο βιβλίο με γρήγορη ροή, με κλιμακούμενη ένταση και ρυθμό και με πολύ καλή ανάλυση των χαρακτήρων των ηρώων.

Σαν ευρηματικό και αρκετά ενδιαφέρον στοιχείο θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τη σύνδεση που επιχειρεί - με επιτυχία η συγγραφέας -ενός φθηνού διηγήματος – το διαβάζει ο Αλέξης Μαυρίδης, και παράλληλα το διαβάζουμε και εμείς – με την κυρίως ιστορία του μυθιστορήματος.
Θα τονίσω και ένα άλλο σημείο : H κάλυψη που έχει ο αναγνώστης πάνω σε αναφορές για ιατρικές πράξεις ή απόρροιες ιατρικών πράξεων ή αναφορές σε χρήση εξωπραγματικών γεγονότων που απαιτούν ιατρική αιτιολόγηση, είναι πλήρης και απολύτως ακριβής!

Η συγγραφέας κάνει ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο μ΄αυτό το βιβλίο και πιστεύω πως θα οι αναγνώστες αυτού του είδους της μυθιστορίας θα καλυφθούν απόλυτα!

Θετικά στοιχεία :
Αφηγηματική δεινότητα καλή
Χρήση σωστού λόγου
Ανατροπές που δίνουν μια άλλη μορφή στην ιστορία
Γρήγορη ροή του κειμένου
Ανάλυση των χαρακτήρων καλή

[N's books · Rating 4 out of 5]

Κάπως άγουρη ακόμη η γραφή, όμως φρέσκια και άμεση και σε καμιά περίπτωση κατευθυνόμενη και υπαγορευμένη από κοινό ή διδασκόμενο συγγραφικό ύφος ή έργα προγενέστερων δημιουργών.
Σαφώς και διακρίνεις επιρροές κλασικών της τέχνης, αλλά ουδέποτε αντιγραφές ή αδέξιες μιμήσεις.
Και πίσω απ' αυτό ορθώνεται μια μεστή και πολυεπίπεδη σκέψη, που σε κρατά διαρκώς σε εγρήγορση και προοιωνίζει μία εξίσου, αν μη τι άλλο, ενδιαφέρουσα συνέχεια.
Οπωσδήποτε δεν ήταν το, μάλλον συνηθισμένο, μοτίβο που με κράτησε, αλλά σίγουρα ο τρόπος που διαχειριζόταν η συγγραφέας τα γεγονότα, καθηλώνοντας τη σκέψη και το ενδιαφέρον, χωρίς συμβιβασμούς.
Παράξενο στη σύλληψη, την ανάπτυξη και το αποτέλεσμα, αποτελεί, μάλλον, ένα από τα πιο απρόσμενα και ίσως αναπάντεχα βιβλία που έπεσαν στα χέρια μου το τελευταίο διάστημα (με εξαίρεση ίσως τη 'χορτοφάγο', αλλά αυτό ήταν κάτι ολοσδιόλου διαφορετικό).
Δεν μπορώ να πω με σιγουριά πως με ικανοποίησε στον μέγιστο βαθμό, αλλά θεωρώ πως η συγγραφέας έχει να δώσει περισσότερα στο εγγύς μέλλον.

[S'Koob · Rating 5 out of 5]

Η αλήθεια είναι πως πάντα θα στέκεσαι με επιφύλαξη και σκεπτικισμό μπροστά στη δουλειά ενός νέου συγγραφέα. Το δίλημμα είναι εάν έχει κάτι καινούργιο να προσφέρει ή κάτι διαφορετικό να πει. Ή έστω, αν όλα όσα θεωρούμε πλέον κοινότυπα και πολυφορεμένα, μπορεί να μας τα δώσει με άλλη οπτική.
Φυσικά όλα εξαρτώνται από τον τρόπο θέασης των πραγμάτων, τις ιδιαιτερότητες του εκάστοτε συγγραφέα, το προσωπικό του φίλτρο μέσα από το οποίο περνούν οι λέξεις και οι εικόνες... Και βέβαια την αντιληπτικότητα και τη δεκτικότητα του αναγνώστη. Είναι μεγάλη πρόκληση η δημιουργία ενός δεσμού, μιας χημείας στη σχέση συγγραφέα - αναγνώστη. Ένας πολύ ιδιαίτερος δεσμός, εύθραυστος και πανίσχυρος, ετοιμόρροπος και αδιάρρηκτος ταυτόχρονα. Γιατί με τον ίδιο απόλυτο τρόπο που μπορεί ο δημιουργός να συναρπάσει τον αποδέκτη του έργου του καθιστώντας τον φανατικό υποστηρικτή του, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο μπορεί και να τον απογοητεύσει, στρέφοντάς τον ολότελα εναντίον του.
Δύσκολο και δελεαστικό εγχείρημα.
Εξίσου δύσκολη κι εξαιρετικά λεπτή είναι και η θέση εκείνου που αισθάνεται την επιθυμία ή την υποχρέωση να σχολιάσει και να αξιολογήσει το πόνημα του εκάστοτε δημιουργού, διαμορφώνοντας τη γνώμη και κατευθύνοντας την άποψη του αναγνώστη (εκούσια ή ακούσια) . Πόσα καλά βιβλία, αλήθεια, δε χάθηκαν στο βωμό μιας άσχημης κριτικής, που όμως αντανακλούσε αποκλειστικά την ιδιαίτερη γνώμη του "κριτικού" ; Και πόσα άλλα, αμφιβόλου ποιότητος κι αισθητικής, δεν εξυμνήθηκαν και προβλήθηκαν, χωρίς να αξίζουν, ούτε τόσο χρόνο, ούτε τόση αναφορά;
Οπωσδήποτε ο όρος "καλό" ή "κακό" όσον αφορά τα βιβλία, είναι πολύ σχετικός κι ελαστικός. Το μόνο βέβαιο είναι πως υπάρχουν βιβλία που ταιριάζουν απόλυτα με τον χαρακτήρα και τα ενδιαφέροντά μας κι άλλα που είναι τελείως ασύμβατα. Οφείλουμε, ως φόρο τιμής και σεβασμό στη δουλειά του κάθε συγγραφέα, να επιλέγουμε εκείνα που μας ικανοποιούν ως περιεχόμενο, χωρίς να καταβαραθρώνουμε όμως κι εκείνα που δεν το κάνουν.
Με αυτόν τον μακρύ πρόλογο, αφορμή για τον οποίο στάθηκε το συγκεκριμένο βιβλίο, θέλω απλώς να σας επισημάνω πως ότι γράφει ο καθένας, είναι καθαρά η ατομική του άποψη και τίποτε περισσότερο. Μη βιαστείτε να χαρακτηρίσετε ως αριστούργημα ή αποτυχία, κάτι για το οποίο δεν έχετε διαμορφώσει τη δική σας γνώμη, παρά ενστερνίζεστε αυτή κάποιων άλλων.
Τώρα, όσο αφορά το βιβλίο "Άγριες Ανεμώνες", οφείλω να ομολογήσω πως εμένα προσωπικά με εξέπληξε. Παρόλο που η γενική του εικόνα δε σε προϊδεάζει για κάτι τέτοιο. Άνετα θα το χαρακτήριζες ένα απλό αισθηματικό μυθιστόρημα, λίγο υπερβολικό ίσως, με κουραστικές κι επαναλαμβανόμενες σκηνές και διαλόγους (με κάποιον τρόπο άλλωστε έπρεπε να γεμίσουν οι πεντακόσιες και βάλε σελίδες του...)
Για την ακρίβεια, πεντακόσιες είκοσι πέντε...
Και δεν ένιωσα να βαριέμαι, να πλήττω ή να κουράζομαι, σε καμία απ' αυτές. Με έκπληξη παρατήρησα πως παρόλο που διαβάζω σχετικά γρήγορα (μιάμιση με δύο μέρες μου είναι κάτι παραπάνω από αρκετές για να τελειώσω τέτοιας έκτασης βιβλίο), όσο πλησίαζα προς το φινάλε, δεν ήθελα να συμβεί αυτό. Έτσι "κατέβαζα" σταδιακά τους ρυθμούς μου, ελπίζοντας να κρατήσει λίγο περισσότερο...
Πατάει πάνω σε μια πρωτότυπη και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα υπόθεση.
Οι ρυθμοί του είναι όχι απλώς γρήγοροι, αλλά καταιγιστικοί.
Η δράση παρούσα σε κάθε ενότητα, δε σε αφήνει να πάρεις ανάσα.
Οι εξελίξεις εντελώς απρόβλεπτες και απροσδόκητες.
Παίζει με τη ζωή και τον θάνατο, σχεδόν με τον ίδιο τρόπο που παίζει και η γάτα με το ποντίκι. Ξέροντας πως μπορεί άνετα να το σκοτώσει ή να το αφήσει να πιστεύει πως έχει τη δύναμη να ξεφύγει από τα νύχια της. Κανείς όμως δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό που του ορίζει η ζωή. Αλλά ακόμη κι αν κάποια στιγμή θεωρήσει πως ίσως και να το καταφέρει, σίγουρα δε μπορεί να ξεφύγει από τον ίδιο του τον εαυτό...
Κατά κάποιο τρόπο, αυτό που μας μένει τελικά από το βιβλίο, είναι πως εμείς οι ίδιοι είμαστε οι μεγαλύτεροι εχθροί του εαυτού μας. Πώς πότε δεν μπορούμε να μας αγαπήσουμε, παρά μονάχα αν καταφέρουμε να μας δούμε μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου...
Δεν θα το χαρακτήριζα αριστουργηματικό, αλλά απίστευτα συναρπαστικό.
Όχι επιτηδευμένα προσεγμένο, αλλά καλοδομημένο και σφιχτό, με απλή και κατανοητή γραφή, όχι γιατί δεν σέβεται το επίπεδό σου, αλλά γι' αυτό ακριβώς τον λόγο.
Όχι ερωτικό, αλλά έντονα συναισθηματικό, με τα καταπιεσμένα πάθη και τις επιθυμίες να ξεσπάνε, να παίρνουν τον πρώτο ρόλο και μετά να θάβονται και πάλι, γιατί είναι ο μόνος τρόπος για να υπάρξουν. Αυτός της συγκαλυμμένης υπόνοιας...
Μυστήριο και τρόμος, υπερφυσικό και επιστημονική τεκμηρίωση, πραγματικότητα και φαντασία, όλα δεμένα σ' ένα καλογραμμένο "σενάριο", με κινηματογραφική πλοκή και δράση. Μόνο μ' αυτόν τον τρόπο θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τις εικόνες που περνούν συνεχώς η μία μετά την άλλη μπροστά από τα μάτια σου.
Είναι καλό;
Ναι.
Για μένα είναι.
Όμως μην επαναπαυτείτε στην προσωπική μου άποψη.
Οπωσδήποτε διαμορφώστε τη δική σας.

[Kia's Book's · Rating 5 out of 5]

Υπάρχουν αρκετά βιβλία που θα σου κάνουν εντύπωση, για τον ίδιο ή και διαφορετικούς λόγους. Ελάχιστα όμως αυτά για τα οποία θα θελήσεις να μιλήσεις.
Ξεχωρίζω το συγκεκριμένο ως ένα από τα τελευταία, το οποίο μόλις το τελείωσα, μου δημιούργησε την ανάγκη να καταθέσω την ελάχιστη προσωπική μου άποψη.
Δε συνηθίζω να διαβάζω σύγχρονη Ελληνική λογοτεχνία. Τα ενδιαφέροντά μου στρέφονται κυρίως προς την Ευρωπαϊκή, την Αμερικανική και την κλασική Ελληνική.
Κακώς, θα μου πείτε...
Αυτός ήταν και ο λόγος που εδώ και λίγο διάστημα αποφάσισα να δώσω μερικές ευκαιρίες στους νέους συγγραφείς. Άρχισα να αναζητώ σχόλια και κριτικές για τις τελευταίες εκδόσεις...
Εντυπωσιάστηκα με τη θεματική και το εύρος των Ελλήνων δημιουργών. Τελικά, δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους "διεθνείς" συναδέλφους τους. Ασχολούνται το ίδιο με το φανταστικό (άλλωστε η μυθολογία μας προσφέρει απλόχερα αυτή τη δυνατότητα), το αστυνομικό μυστήριο, τις θεωρίες παγκόσμιας συνομωσίας, το κατασκοπικό θρίλερ, τη σύγχρονη κοινωνία και τα διλήμματα του ανθρώπου που έχει ν' αντιμετωπίσει μία αδιέξοδη οικονομική κρίση, μια εκτεταμένη καταστροφή του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο καλείται να επιβιώσει, μια ανεξέλεγκτη χρήση της τεχνολογίας που λίγο απέχει από να τον καταστήσει σκλάβο κι ολότελα εξαρτώμενο από τους (αμφιβόλου ηθικής) καρπούς της...
Και φυσικά, παντού και πάντα, διάχυτη η ιστορία του τόπου... (Κυρίως των τελευταίων εκατό, διακοσίων χρόνων)
Τουρκοκρατία, πρώτος και δεύτερος παγκόσμιος, εμφύλιος, δικτατορία...
Είναι λογικό, καθώς δεν μπορείς να βγάλεις τον άνθρωπο ολότελα έξω από την ιστορία του, τα βιώματα της φυλής του, καθώς και την πορεία του στον χρόνο...
Ή μήπως είναι;
Αυτό που πάντα με γοήτευε στην ξένη λογοτεχνία, ήταν το διαφορετικό.
Αγαπώ τον τόπο μου, γνωρίζω την ιστορία του, συγκινούμαι με τα κατορθώματα και τις κάθε λογής αντιξοότητες που πέρασε και συνεχίζει να περνά ο Έλληνας, αλλά - πρέπει να ομολογήσω - πως η συνεχής επανάληψη με έχει κουράσει κάπως. Θα ήθελα κάτι ενταγμένο στις ελληνικές ιδιομορφίες, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των ανθρώπων μας, τα κοινά αναφορικά στοιχεία, τις συλλογικές αναμνήσεις που σχηματίζουν την ίδια εικόνα, αλλά χωρίς τους πολέμους, τις μάχες και τους συνεχείς αγώνες να καθορίζουν τους χαρακτήρες και την εξέλιξη.
Κάπως έτσι θα χαρακτήριζα το συγκεκριμένο βιβλίο.
Αναγνωρίζεις αμέσως το περιβάλλον και την ονοματολογία. Είναι οικεία και καθημερινά, διαπνεόμενα από τα ιδιαίτερα στοιχεία που χρωματίζουν την προέλευσή τους.
Ο χρόνος όμως δεν καθορίζεται. Παραμένει αόριστος, αν και συμβατός - ίσως σύγχρονος - με τον δικό μας. Αλλά απουσιάζουν κάποια στοιχεία σύγχρονης τεχνολογίας, τα οποία εμένα, παρότι συνηθισμένη - ίσως και εξαρτημένη - από την κατοχή και τη χρήση τους, δε με ενόχλησαν. Αντίθετα, ένιωσα πως ο άνθρωπος πρέπει να αισθανόταν πιο ελεύθερος, όταν είχε την επιλογή και τη δυνατότητα να αυτοδιαχειριστεί τον χρόνο και την καθημερινότητά του...
Ούτε ο ακριβής τόπος που λαμβάνει χώρα η υπόθεση μας γίνεται γνωστός.
Στην τελική, θα μπορούσε να είναι μια ιστορία που εκτυλίσσεται δίπλα σου, στο επόμενο στενό, στο γειτονικό σπίτι, στο απέναντι γραφείο.
Σήμερα, χθες ή αύριο...
Το χθες και το αύριο, ίσως μπορείς να τα δεχτείς.
Το σήμερα, σίγουρα θα σε τρόμαζε...
Γιατί παρόλο που μιλάς με τους χαρακτήρες, συμπάσχεις μαζί τους, θλίβεσαι, θρηνείς, χαίρεσαι, λυτρώνεσαι, δικαιώνεσαι, στο τέλος νιώθεις τυχερός που είναι τόσο μακριά από εσένα και κλεισμένοι σφιχτά στις σελίδες ενός βιβλίου. Επινοημένοι και χάρτινοι. Δε θα μπορούσες να αντέξεις την αλήθεια τους, το σκοτάδι, τον πόνο, την αρρώστια, τα μυστικά που κρύβουν μέσα τους.
Δύο γυναίκες τόσο διαφορετικές, που στέκονται ακριβώς απέναντι η μία από την άλλη, συγκρούονται, μάχονται, αντιπαλεύουν. Καθώς όμως είναι εντελώς άγνωστες μεταξύ τους, έρχονται στην ουσία αντιμέτωπες με τον ίδιο τους τον εαυτό, αυτόν της "άλλης" γυναίκας που έχει εισχωρήσει μέσα στην καθεμιά τους, συσσωρεύοντας ξένες μνήμες, επιβάλλοντας αντίθετες συμπεριφορές, προσκαλώντας φαντάσματα.
Η Μέλια είναι άρρωστη. Πάσχοντας από βαριά κατάθλιψη, είναι ήδη νεκρή πριν ακόμη ξεκινήσουμε να διαβάζουμε, πριν προλάβουμε να τη γνωρίσουμε. Πράγμα όμως που θα συμβεί μέσα από την Ευριδίκη, η οποία καταφέρνει να μείνει ζωντανή μετά το ατύχημα που είχε. Έτσι, καθώς συναντάμε την Ευριδίκη και την ακολουθούμε στην πορεία της προς την ίαση, την ελευθερία, την ανεξαρτησία, τη δυνατότητα επιλογών και τον έρωτα, αρχίζουμε να κατανοούμε και τον χαρακτήρα της - νεκρής πια - Μέλιας.
Ανάμεσά τους ένας ιδιαίτερος άνθρωπος...
Όμως και ο χαρακτηρισμός "ιδιαίτερος" και ο χαρακτηρισμός "άνθρωπος", τον αδικούν κατάφωρα.
(Αλλά αυτό είναι κάτι που θα το κατανοήσουμε μόνο όταν φτάσουμε στο τέλος του βιβλίου).
Οπότε, αν τον ��πογυμνώσεις από αυτά, τι μένει; Μα φυσικά το προφανές.
Ένας εξαιρετικά γοητευτικός άντρας, παρατηρητής της ζωή και του κόσμου, μελετητής των συμπεριφορών και των κανόνων που τον διέπουν. Που επιλέγει φίλους ανάλογα με το πόσο διακριτικοί είναι αυτοί απέναντί του κι ερωτικές συντρόφους, ανάλογα με το πόσο μακριά του μπορούν να μείνουν αυτές, καθώς και το πόσο διαφορετικές από τον ίδιο είναι.
Επέλεξε τη Μέλια, γιατί εκείνη στάθηκε απέναντί του και αναμετρήθηκε με την κρυμμένη του δύναμη - σχεδόν χωρίς να το αντιληφθεί - νικώντας τον κατά κράτος...
Μερικές φορές η ήττα μας κάνει να μισήσουμε κάποιον.
Άλλες, να τον ερωτευτούμε παράφορα.
Όμως ο έρωτας από μόνος του, δεν είναι αρκετός.
Πρέπει ο άλλος να θέλει και να μπορεί να εισπράξει και ν' αποδώσει τα ανάλογα.
Το πείσμα, είναι ένας ισχυρός αποτρεπτικός παράγοντας στην πρώτη περίπτωση.
Ο θάνατος, ένας οριστικός κι αμετάκλητος στη δεύτερη.
Εκεί κάπου αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε πως ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα δεν είναι ο μοναδικός και πως οι κόσμοι που υπάρχουν ανάμεσά μας, είναι πολύ περισσότεροι απ' όσους υποθέτουμε.
Δε θα μπω στον πειρασμό να σας αποκαλύψω περισσότερα πάνω στους χαρακτήρες και τα πρόσωπα. Είναι απαραίτητο να το κάνετε εσείς, αργά και προσεκτικά, αξιολογώντας κάθε τι που διαβάζετε, αναλύοντάς το με την ανάλογη οπτική και κατατάσσοντάς στο σωστό πλαίσιο.
Προσωπικά, με εξέπληξε.
Και η ασυνήθιστη πλοκή του και η ασταμάτητη δράση του και η ένταση που έβγαζε κάθε "σκηνή" και εικόνα.
Η αφήγηση σε τρίτο πρόσωπο, είναι κάτι που μου αρέσει, καθώς απαλλάσσει τον αναγνώστη από κάθε υποκειμενική άποψη του συγγραφέα, αφήνοντάς τον να επιλέξει μόνος του στρατόπεδο και να σχηματίσει γνώμη.
Η γλώσσα, σαφής, κατανοητή, ανεπιτήδευτη, με άνεση στον χειρισμό του λόγου.
Οι αναφορές στο παρελθόν, δύσκολο και απαιτητικό εγχείρημα, καθώς άνετα μπορούν να κουράσουν και να αποπροσανατολίσουν τον αναγνώστη. Πράγμα όμως που δε συμβαίνει εδώ, καθώς είναι απαραίτητες για να συνθέσουμε την ιστορία, να συνδέσουμε τα πρόσωπα μεταξύ τους, και πολλές φορές μάλιστα αναμένονταν με ανυπομονησία.
Απίστευτη ευρηματικότητα όταν απαιτείται, απόλυτη τεκμηρίωση των στοιχείων, απλότητα και σαφήνεια στις περιγραφές.
Εν κατακλείδι, άρτιο αποτέλεσμα, δομημένο και δεμένο με στιβαρότητα, που συνθέτει ένα εξαιρετικό και πρωτότυπο έργο.
Αξίζει τον χρόνο και την προσοχή σας.
.....
" Είναι κακό να στηρίζεις την ευτυχία σου σε κάτι που μπορεί να το χάσεις ή να θέλει αυτό να χαθεί από τη ζωή σου. Η ζωή πρέπει να έχει γερές βάσεις και να στηρίζεται στην εκτίμηση που έχεις στον εαυτό σου και την αγάπη σου προς αυτόν..."

[Lina · Rating 5 out of 5]

Από τα βιβλία που ή θα λατρέψεις, γιατί θα σε πάει πιο πέρα απ' όσο φανταζόσουν ή θα μισήσεις γιατί ναι μεν θα σου δώσει περισσότερα απ' όσα περίμενες, αλλά θα σου δημιουργήσει την ανάγκη για άλλα τόσα, ανεβάζοντας ψηλά τον πήχη των μελλοντικών προσδοκιών σου.
Ανάγει το αισθηματικό μυθιστόρημα σε άλλο επίπεδο, καταργώντας τη βίαιη εξαγωγή των αισθημάτων σου και κάνοντάς τα σχεδόν να κρύβονται και να μεταλλάσσονται σε κάτι διαφορετικό - οργή και θυμό περισσότερο για τους ήρωες, παρά οίκτο, συμπόνια και πλήρη αποδοχή.
Όχι, σίγουρα δε θα τους λατρέψεις, συγχωρώντας τους το κάθε τι, όμως θα τους κρίνεις αυστηρά και θα αποφασίσεις - ανεξάρτητα της υπόθεσης - αν στο τέλος θα τους αποδεχτείς και θα θελήσεις να ταυτιστείς μαζί τους.
Ο χορός της υπόθεσης ανοίγει με μια μακάβρια όσο και σκοτεινή ιστορία (που μας δίνεται ως ένθετο διήγημα) και που είναι αρκετή για να αποτρέψει τον λάτρη της ρομαντικής λογοτεχνίας, αλλά και να ενθουσιάσει εκείνον του μεταφυσικού μυθιστορήματος.
Μη βιαστεί κανείς να απογοητευτεί ή να ενθουσιαστεί υπερβολικά. Στην πραγματικότητα το συγκεκριμένο βιβλίο συνδυάζει πολλά περισσότερα στιλ από αυτά τα δύο. Και εκείνο της αστυνομικής δράσης κι έρευνας, και του μεταφυσικού τρόμου, και του μυστηρίου που χαρακτηρίζει τις μυστικιστικές οργανώσεις, και της επιστημονικής και ιατρικής τεκμηρίωσης (όπου ήταν αναγκαίο), πατώντας όμως γερά πάνω στη βάση μιας απίστευτης ιστορίας δύναμης και άγριου έρωτα. Ικανού να επιζήσει από τον θάνατο και την προδοσία, όχι μόνο μία φορά, αλλά όσες χρειαστεί.
Λίγα λόγια για την υπόθεση...
Αρχικά γνωρίζουμε τον Αλέξη Μαυράκη, δικηγόρο, ο όποιος αποτελεί τον θεμέλιο λίθο της ιστορίας μας και ταυτόχρονα το κλειδί που ανοίγει κάθε πόρτα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Όταν συναντά την Μέλια, εκείνη είναι ήδη στο τελευταίο στάδιο μιας εξαιρετικά ύπουλης ασθένειας. Ονομάζεται "κατάθλιψη" και είναι τόσο αθόρυβη, όσο κι εντελώς αόρατη από τους άλλους.
Η Μέλια έχει πάρει τις αποφάσεις της και θα τις ακολουθήσει με απόλυτη προσήλωση.
Ο Αλέξης το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να σταθεί αδύναμος στην άκρη, παρακολουθώντας τον θάνατό της.
Κάπου εδώ θα μπορούσες να θεωρήσεις πως τελειώνει το βιβλίο. Κι όμως, δεν βρίσκεσαι παρά στο ξεκίνημά του.
Στο προσκήνιο θα έρθει η Ευρυδίκη, μια γυναίκα χωρίς παρελθόν και μνήμη, καθώς προσπαθεί να αναρρώσει από το ατύχημά της και να συνθέσει τη ζωή της από την αρχή. Από την οποία όμως, ο Αλέξη, παρόλο το έκδηλο κι έντονο ενδιαφέρον του, επιλέγει συνειδητά και με πείσμα να σταθεί απ' έξω.
"Πού είναι όλα τα υπόλοιπα που μας υποσχέθηκες;" θα αναρωτηθείτε...
Υπομονή. Εγώ σας άνοιξα ένα πολύ μικρό παραθυράκι. Ή, αν θέλετε, σας έβαλα στο χέρι το κλειδί για να ανοίξετε μόνοι σας τις πόρτες που θα βρείτε μπροστά σας. Αν έχετε το θάρρος και τη δύναμη...

Ενδιαφέροντες κι απολαυστικοί διάλογοι, περιεκτικές περιγραφές - στον βαθμό και την έκταση που ήταν απαραίτητο - αναλυτικές σκιαγραφήσεις χαρακτήρων και συναισθημάτων, χωρίς να κουράζουν ούτε στο ελάχιστο.
Η συγγραφέας χειρίζεται με τέχνη κι ευκολία τον γραπτό λόγο, χωρίς να θέλει να μας εντυπωσιάσει ή να μας κάνει να αισθανθούμε άσχημα σε κανένα σημείο.
(Προσωπικά απεχθάνομαι την ιδιαιτέρως ελευθεριάζουσα γλώσσα, που για μένα δεν προάγει την υπόθεση και τους χαρακτήρες, παρά μόνο δείχνει την ανάγκη του συγγραφέα να προκαλέσει ή την αδιαφορία του να είναι ελάχιστα ευγενικός, αναπαράγοντας μόνο αυτά που ακούει, χωρίς να τα επεξεργάζεται, θεωρώντας πως ίσως μ' αυτόν τον τρόπο δείχνει πιο αυθεντικός. Συμφωνώ, όμως αρκετές βρισιές ακούω συνεχώς στην " αυθεντική" καθημερινότητά μου. Δεν το θεωρώ αναγκαίο να τις διαβάζω κιόλας...)

Εν κατακλείδι, είναι ένα καλό βιβλίο;
Αυτό δε θα μπορούσα να το πω, προεξοφλώντας την άποψη και τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα του καθενός. Όμως αυτό που θα μπορούσα να πω με σιγουριά, είναι πως εμένα με ικανοποίησε απόλυτα.

[Georgia · Rating 5 out of 5]

Η επιμονή, το πείσμα, μια αγάπη καταδικασμένη να σβήσει, και μία ακόμη, καταδικασμένη να μείνει ζωντανή, πέρα από τα φυσικά όρια του κόσμου.
Μια γυναίκα αποφασίζει να πεθάνει. Μια άλλη βγήκε από τον θάνατο και διψά για ζωή. Και λίγο πιο εκεί, μια ανασα μόλις μακριά τους, ο παράξενος δικηγόρος. Να κινεί τα νήματα, να γίνεται αποδέκτης των αποφάσεών τους, άτεγκτος κριτής, αδιαμφισβήτητος θύτης και θύμα, ταυτόχρονα. Πλοκή που αιωρείται ανάμεσα, το υπαρκτο και το απίστευτο, εξαιρετική απόδοση συναισθημάτων, αναπάντεχες ανατροπές.
Πρόκειται για μία καθ' όλα αξιόλογη δουλειά, ένα βιβλίο που έκανε ν' αξίζει το κάθε λεπτό που έμεινα μαζί του.

[Kalipso · Rating 5 out of 5]

Ξεχωρίζω τα βιβλία σε δύο κατηγορίες.
Σ' εκείνα που έχουν να μου διδάξουν κάτι, να προκαλέσουν την αντιληπτικότητά μου, να διευρύνουν τη σκέψη μου, αλλά και να μου δημιουργήσουν καινούργιους δρόμους σκέψης, καθώς και σ' εκείνα που τα διαβάζω για να χαλαρώσω και να διασκεδάσω. Τα πιο "εύκολα" κι "εύπεπτα" δηλαδή, που δεν απαιτούν καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια, αλλά δεν έχουν να σου δώσουν και πολλά. Μπορείς να μαντέψεις την υπόθεση από τις πρώτες σελίδες, να προβλέψεις με ακρίβεια την πορεία και το τέλος. Όμως αυτό δεν σε αποτρέπει από την ανάγνωσή τους, αρκεί να είναι πρωτότυπα (χωρίς αέναη επανάληψη του ίδιου μοτίβου), τίμια ως προς το θέμα που διαπραγματεύονται και φυσικά να το κάνουν με αρκετά ενδιαφέρον τρόπο.
Στην τελευταία αυτή κατηγορία κατατάσσω συνήθως τα αισθηματικά μυθιστορήματα και το παρόν ως τέτοιο έφτασε στα χέρια μου. Έτσι το ξεκίνησα, χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις, αλλά και χωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό, απλώς για να περάσω ευχάριστα την ώρα μου.

♡ Είναι ένα αισθηματικό βιβλίο;
Σαφώς και είναι. Έντονα ερωτικό, με σκοτεινά κι αδιευκρίνιστα ��άθη, ανικανοποίητους κι ανολοκλήρωτους έρωτες. (Σου δείχνει τον τρόπο με τον οποίο εμείς οι γυναίκες θα θέλαμε να σκέφτονται και να φέρονται οι άντρες, ξέροντας φυσικά πως αυτό είναι αδύνατο, αλλά δεν σταματάμε να ελπίζουμε κιόλας...😊)

♤ Είναι ένα μυθιστόρημα μυστηρίου και τρόμου;
Αδιαμφισβήτητα. Σχεδόν χωρίς να το αντιληφθείς έρχονται να περπατήσουν δίπλα σου αμφιλεγόμενες προσωπικότητες, υπερφυσικοί φόβοι σε κυκλώνουν αθόρυβα, εισχωρείς στα άβατα μυστικιστικών αιρέσεων, νιώθεις την ανάσα χθόνιων πλασμάτων στη ράχη σου...

♢ Είναι ένα ψυχογράφημα;
Χωρίς καμία αμφιβολία. Διαχειρίζεται αριστοτεχνικά το θέμα της κατάθλιψης και της διαταραχής προσωπικότητας, καθώς κι εκείνο της πολλαπλής προσωπικότητας, πατώντας σχεδόν στα όρια της σχιζοφρένειας.

Και πώς μπορούν να κολλήσουν όλα αυτά στο ίδιο βιβλίο, χωρίς να κουράσουν και να μπερδέψουν τον απλό αναγνώστη; Εδώ έγκειται η επιδεξιότητα και η δεξιοτεχνία (ή, αν θέλετε, το ταλέντο) του εκάστοτε συγγραφέα.
Και η συγκεκριμένη συγγραφέας, το κάνει με μοναδικό τρόπο, που σου κράτα αμείωτο το ενδιαφέρον, σε κάθε σελίδα.

Συμπέρασμα;
Φαινομενικά έχουμε να κάνουμε μ' ένα αθώο και συμβατικό βιβλίο, που διαπραγματεύεται τον έρωτα, τις δυσκολίες που γεννούν οι σχέσεις και η αδυναμία διαχειρισμού των συναισθημάτων, η γκρίζα οπτική της ζωής πίσω από το φάσμα της κατάθλιψης, η οποία δίνει σε όλα ομοιόμορφη κι αδιάφορη οπτική. Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για ένα αρχιτεκτονικό παράδοξο φτιαγμένο από λέξεις, που αναλύουν το οικοδόμημα του κόσμου μας, σε όλα τα επίπεδα και τους ορόφους του. Το εύκολα προσβάσιμο και καθαρό ισόγειο, το σκοτεινό ζοφερό υπόγειο, τον ασήμαντο ημιόροφο, την απίστευτη θέα από την ταράτσα... Σας μπέρδεψα; Ίσως...
Ομως είναι ένα μυθιστόρημα με το οποίο θα περάσεις ευχάριστα και συναρπαστικά την ώρα σου (θα φτάσει στο σημείο να σου κλέψει και ώρες για να δεις τι γίνεται παρακάτω), ενώ ταυτόχρονα θα σου δώσει εικόνες, σκέψεις και σκιαγραφήσεις, που - για να είμαι ειλικρινής - δεν περίμενα πως θα συναντήσω σε τέτοιας κατηγορίας έργα (και δεν έχω συναντήσει εξάλλου, τουλάχιστον στην "γηγενή" λογοτεχνία...)
▪▪▪▪▪
(Επιτέλους, ένα βιβλίο πολύ πιο ενδιαφέρον απ' όσο σου υπόσχεται στο οπισθόφυλλο και εντελώς διαφορετικό, με τρόπο που σε ξαφνιάζει ευχάριστα)

[Antigoni · Rating 5 out of 5]

Ο αρχιτέκτων της απρόσμενης πλοκής,Στίβεν Κινγκ,κατέταξε τους περί των βιβλίων ενδιαφερόμενους,σε,χοντρικά,2 κατηγοριες.Σε αυτούς που γράφουν και σε αυτούς που κρίνουν αυτό που οι πρώτοι γράφουν.Εγω λοιπόν που,σίγουρα δεν ανήκω στην πρώτη κατηγορία,ας προσπαθήσω να γράψω τη γνώμη μου για την Ευαγγελία Γιάννου και τις Άγριες Ανεμώνες της.
Καθαρό γράψιμο,με δύναμη του την Χρυσή τομή του Μετρου,της Κοινής λογικής.Μια εκ των αρετών που,δυστυχώς,πολλά υποφέρουμε από την ελλειψη της σήμερα.Αυτο ,καθόλου ΔΕ σημαίνει πως στερείται έξυπνου αυτοσχεδιασμου και πρωτοτυπης πλοκής η οποία μάλιστα φτάνει στην ανατροπή...και θα σας έλεγα κι ακόμα παραπέρα.Μεσω όμως του συνδυασμού του Μέτρου και της ανατροπής,η Ευαγγελία Γιάννου συγγράφει κάτι πέρα για πέρα ΠΙΣΤΕΥΤΟ και αληθινο,κάτι που ναι,αναλογικά,θα μπορούσε να συμβεί και σε εσένα ,αγαπητέ αναγνωστη😉.Επιχειρηματολογικα ακριβης και εμπεριστατωμενη γραφή,τίποτε δε μένει μετέωρο,τπτ δε μένει ανεξήγητο,θολό...τίποτε?χμμμμ...μόνο όταν η συγγραφέας θέλει λιγο σασπένς,προκειμένου να μας... περιμένει στη στροφή,στην κορυφωση, τεχνική,ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ,την οποία θεωρώ ότι η συγγραφέας κατέχει απόλυτα,όπως απόλυτα και συγκινητικά ασκεί την τέχνη της Αγάπης και του Δικαίου ο Αλέξης η' η Μελια την τέχνη της συντήρησης των παλαιών επίπλων!Τι να πω για την επιλογη των συμβολων-στοιχειων που συμβάλλουν καταλυτικά στην εξέλιξη της ιστορίας?τα παλαιά έπιπλα...το βάρος της καθαρότητας της ψυχής της Μελίας,το άλογο,τα κόκκινα μαλλιά της....η ατίθαση ιδιοσυγκρασία της,οι άγριες ανεμωνες...ένα ματσάκι που κυκλοφορεί συνεχώς μέσα στις σελίδες του βιβλίου,και μοιράζεται πάντα από τον Αλέξη στη Μελια,γίνεται ο αειθαλής σύνδεσμος τους.Αποστολος,κυρία Άννα,Σουλα.....φυλακές Άγγελοι των πρωταγωνιστών της ιστορίας,αλλά και της ίδιας της ιστοριας,της ίδιας της ζωής μας,μιας και η ιστορία είναι γραμμένη τόσο απλά και αληθινά.Η Μελια_Ευριδικη είναι το κορίτσι της διπλανής μας πορτας,ειναι η ψυχή μας που,έχοντας τα κενά της,κινδυνεύει από το σκοτάδι και την αβυσσο.Ο γοητευτικός δικηγόρος Αλεξης,ψύχραιμος αλλά και αισθαντικος,επιστημονας νομικός αλλά και τρυφερή ψυχή που φτάνει στην αυτοθυσία....χμμμμ,και εκεί είναι που η Ευαγγελία μας κλείνει το μάτι,χι χι...οοοχι αυτή τουλάχιστον,ΔΕ θα είναι μια ιστορία με δακρυβρεχτο φινάλε,ΟΧΙ.....θα είναι ο ΘΡΙΑΜΒΟς του έρωτα και της αγάπης.ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΓΙΑΝΝΟΥ ...είθε οι ήρωες σου να είναι φυλακές Άγγελοι δικοί σου αλλά ,τώρα που σε διαβάσαμε και σε αγαπήσαμε,και δικοί μας.Σε ευχαριστούμε και ...το νου σου,σε περιμένουμε στη γωνία για το επόμενο συγγραφικό σου βημα,τώρα που μας άνοιξες την όρεξη😉,και η γεύση από το μεθυστικό ρούμι της Μελιας σου,ειναι,και θα είναι για πολύ,ακόμη στα χείλη μας.-

[Andriana · Rating 5 out of 5]

Όταν ανοίγεις ένα βιβλίο, χωρίς να ξέρεις τι να περιμένεις απ' αυτό, καθώς δεν υπάρχει κάποια προγενέστερη δουλειά του δημιουργού έτσι ώστε ν' αποτελέσει μέτρο σύγκρισης, είσαι ανοιχτός σε πολλά ενδεχόμενα. Κι αυτό της έκπληξης κι αυτό της απογοήτευσης και το άλλο του ενθουσιασμού, καθώς κι εκείνο της αφόρητης ανίας που προκαλεί η ανακύκλωση των ίδιων και ίδιων θεμάτων. Και ναι μεν η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης, αλλά, έλεος, το έχουμε μάθει πια νεράκι αυτό το μάθημα!
Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα τι ακριβώς περίμενα από το συγκεκριμένο βιβλίο, όμως αυτό που ξετυλιγόταν μέσα στις σελίδες του, σίγουρα ήταν πέραν των προσδοκιών και των υποθέσεων που είχα κάνει.
Η αλήθεια είναι πως το είχα προσπεράσει αρκετές φορές, χωρίς να νιώσω την περιέργεια να το ανοίξω. Η όλη εικόνα δεν ήταν ιδιαίτερα του γούστου μου, καθώς μου φάνταζε κάπως τυποποιημένη και πολύ επιτηδευμένη, καθαρά τασσόμενη στο εμπορικό, αισθηματικό, κάπως αφελές (ίσως κι ελαφρώς ανόητο) μυθιστόρημα. Έτσι, πριν αποφασίσω να το ανοίξω, διάβασα κάποιες από τις κριτικές που το συνόδευαν. Με περιέργεια είδα πως το ξεχώριζαν από τα συνηθισμένα και το τοποθετούσαν σε μια ιδιαίτερη βάση, με κοινό στοιχείο την πρωτοτυπία, τη στιβαρή δομή, τις γρήγορες εναλλαγές σκηνών, το μεταφυσικό στοιχείο, όπως και τον μεστό αλλά σαφή κι απλό λόγο.
Κάπου εδώ, το πήρα απόφαση. Ένα αισθηματικό μυθιστόρημα, ναι. Όμως όταν καταφέρνει να ξεφύγει από τα στενά πλαίσια που του προσδίδουν τυποποιημένα χαρακτηριστικά, τότε σίγουρα ήταν ένα αισθηματικό μυθιστόρημα που άξιζε της προσοχής και του χρόνου μου. Αλλά αυτή η πεποίθηση, μετά τις πρώτες σελίδες, ανατράπηκε σε μεγάλο βαθμό. Λάθος, δεν άξιζε την προσοχή και τον χρόνο μου... Τα διεκδικούσε, τα απαιτούσε βασανιστικά, τα κέρδιζε επάξια.
Θα το τοποθετούσα πέρα από οποιαδήποτε σύγκριση, έξω από κάθε ανταγωνισμό, μακριά από αντιγραφές και αναπαραγωγές τύπου copy-paste. Η συγγραφέας έχει δημιουργήσει ένα εντελώς δικό της, προσωπικό, στιλ, το οποίο πιθανόν να δούμε να αντιγράφεται στο μέλλον.
(Κι αυτό έχει να μας πει πολλά, τόσο για την αξία και την αυθεντικότητα του δημιουργού, όσο και για τον καταναγκασμό του "δεδικασμένου" που άγει τον αντιγραφέα...)
Κέρδισε επάξια μια θέση στο ράφι της βιβλιοθήκης μου με "Τα Αγαπημένα". Τα βιβλία δηλαδή που διαβάζω ξανά και ξανά, νιώθοντας και παίρνοντας την ίδια ικανοποίηση κάθε φορά.
(Και φυσικά, όπως ξέρουν όλοι στο σπίτι, ποτέ δεν δανείζονται για κανέναν λόγο... ⚡Be aware from my book!⚡)

[RIA S(M) · Rating 5 out of 5]

Με το συγκεκριμένο βιβλίο, μου συνέβη το εξής παράδοξο, που δε θυμάμαι να το έχω πάθει παρά μόνο μία ακόμη φορά μέχρι τώρα.
Ενώ ήμουν απολύτως πεπεισμένη πως θα διάβαζα ένα εύκολο και λίγο ρομαντικό μυθιστόρημα, ίσως με ελαφρά τραγικές προεκτάσεις, ανεκπλήρωτα συναισθήματα και δύσκολους έρωτες, κάπου λίγο μετά τις πρώτες σελίδες, άρχισα να πέφτω από τα σύννεφα.
Και δεν έχω κανένα πρόβλημα με τις ρομαντικές κι έντονα διαποτισμένες από συναισθήματα ιστορίες. Μεγάλωσα με την Τζέιν Ώστιν, γαλουχήθηκα με τις αδερφές Μπροντέ, κοιμάμαι έχοντας πρόχειρο κάτω από το μαξιλάρι μου Κοέλιο, Λόρκα ή Μάρκες. Όμως τη στιγμή που όλες οι τρυφερές - ίσως και λίγο σκληρές - μα πάντα νοσταλγικές ιστορίες, πάρουν τη σκοτεινή απόχρωση των διηγημάτων του Πόε, τον απίστευτο λυρισμό της Ντίκινσον, καθώς και το μυστ��ριο των Στόκερ και Χίτσκοκ, τότε παθαίνεις ό,τι κι εγώ. Ξαφνιάζεσαι, σοκάρεσαι και λίγο πριν τη μέση, επιστρέφεις και πάλι στην εισαγωγή, για ξεκινήσεις από αρχή, υπό το νέο πρίσμα των εξελίξεων. Και τα πάντα αποκτούν διαφορετικό νόημα. Κι ενώ νομίζεις πως έχεις φτάσει πλέον στο τέλος, καθώς δεν έχεις τίποτε άλλο να περιμένεις, απορώντας μάλιστα γιατί υπάρχουν τόσες σελίδες ακόμη, παθαίνεις δεύτερο σοκ. Και θέλεις να συνεχίσεις χωρίς διακοπή, γιατί οι εξελίξεις τρέχουν με απίστευτη ταχύτητα. Και θυμώνεις με τον άντρα σου που εξακολουθεί να ρωτά πότε θα είναι έτοιμο το φαγητό, καθώς και με τα παιδιά σου που επιμένουν πως ήρθε η ώρα για θάλασσα.
Και το βράδυ, όταν επιτέλους κοιμηθούν όλοι και μείνεις μόνη σου, εσύ και το βιβλίο, η ώρα έχει πάει ήδη δώδεκα και μισή. Και λες, μισή ώρα μόνο, με τίποτε παραπάνω... Κι όταν σηκώσεις ξανά τα μάτια σου διαπιστώνεις πως είναι περασμένες τρεις και στις εφτά θα αρχίσει να χτυπά το ξυπνητήρι για τη δουλειά.
Και χώνεις το βιβλίο βιαστικά στην τσάντα σου, απλά για να νιώθεις πως θα βρίσκεται κοντά σου.
Ελπίζοντας πως θα μπορέσεις να ρίξεις μια κλεφτή ματιά στο διάλειμμα, έστω και μόνο για να δεις αν τα πράγματα συνεχίζονται έτσι όπως φαντάζεσαι.
Αλλά όχι, σ' αυτό το απίστευτο βιβλίο τίποτα δεν προχωρά με τον τρόπο που εσύ θα ήθελες.
Κι αυτό σε θυμώνει.
Αλλά και σε γοητεύει ταυτόχρονα.
Κι όταν κοντεύεις πενήντα σελίδες πριν το τέλος, έρχεται το τελικό σοκ.
Τότε θέλεις να πετάξεις το βιβλίο από το μπαλκόνι, καθώς αισθάνεσαι προδομένη. Ναι, εσύ. Όχι μόνο η ηρωίδα. Κι αντιλαμβάνεσαι πως έχεις εισχωρήσει ολότελα μέσα στις σελίδες έχοντας ταυτιστεί μαζί της, ζεις τη ζωή και τον θάνατό της, νιώθεις τη λάμα του μαχαιριο�� να μπήγεται και στο δικό σου σώμα, το αίμα σου να κυλά στο παγωμένο μάρμαρο...
Και γυρίζεις πάλι μερικές σελίδες πίσω, προσπαθώντας να κατανοήσεις τι ακριβώς συνέβη και κυρίως τους λόγους γι' αυτό που συνέβη.

Στο συγκεκριμένο σημείο, άφησα το βιβλίο στην άκρη.
Δεν άντεχα να συνεχίσω, παρόλο που μου απέμεναν μόνο μερικές σελίδες για το φινάλε. Δεν ήξερα αν ήθελα να μάθω τη συνέχεια και ποιο τρόπο θα έβρισκε ο δικηγόρος για να δικαιολογηθεί και να συνεχίσει τη ζωή του. Φυσικά και μπορούσα να κατανοήσω τη συντριβή του, όμως με τίποτε πως δεν είχε τη δύναμη να αποφύγει την καταστροφή, να την σταματήσει ή έστω να αφεθεί και να παρασυρθεί μαζί της στον θάνατο. Αυτό θα μπορούσα να το δεχτώ. Οτιδήποτε άλλο όμως, όχι.
Πέρασαν μερικές μέρες έως ότου πάρω την απόφαση να το ξαναπιάσω στα χέρια μου. Το έκανα με δισταγμό...

Τώρα που το έχω τελειώσει, μπορώ να πω με σιγουριά, πως είναι απρόβλεπτο, ανατρεπτικό και υπέροχο, μέχρι την τελευταία λέξη του.
Διαφορετικό, ασυνήθιστο, ασυμβίβαστο μέχρι τελικής πτώσης...
Σχεδόν εθιστικό.
(Σημ. Λατρεύω τα happy endings... Σε πείσμα όλων αυτών που ισχυρίζονται πως είναι αντίθετα με την πραγματικότητα. Μου αρέσει η γεύση αισιοδοξίας και το χαμόγελο που μου αφήνουν...)

[Nopi · Rating 5 out of 5]

Το πρώτο ερώτημα που σου δημιουργείται όταν στέκεσαι μπροστά στο ράφι του βιβλιοπωλείου είναι, "ποιο βιβλίο να αγοράσω;" και το αμέσως επόμενο, "γιατί να αγοράσω <αυτό> το βιβλίο;"
Όλοι έχουμε διάφορα κριτήρια και στάνταρ, σύμφωνα με τα οποία κάνουμε τις επιλογές μας. Ή τα διαμορφώνουμε στην πορεία.
Κάποια φίλη μού εμπιστεύτηκε τις προάλλες πως το πρώτο που της τραβά την προσοχή σ' ένα βιβλίο, είναι ο τίτλος. Το δεύτερο τα χρώματα και το καλαίσθητο εξώφυλλο και τέλος η περίληψη.
Συμφωνώ πως το μάτι κρατά τα σκήπτρα στις τυχαίες επιλογές. Όμως εγώ προσωπικά θα το ξεφυλλίσω κιόλας, θα διαβάσω τυχαία αποσπάσματα, θα αναρωτηθώ για την γενική αίσθηση που μου προκαλεί. Το όλο feeling, γενικά.
"Και οι κριτικές; Οι αξιολογήσεις;" θα αναρωτηθεί ίσως κάποιος...
Αυτό έχει να κάνει με την προσωπική εντύπωση του καθενός, που είναι ιδιάζουσα και υποκειμενική.
Και σίγουρα είναι πολύ χρήσιμες όταν θέλουμε να σχηματίσουμε γνώμη χωρίς να διαβάσουμε ένα βιβλίο, αλλά εντελώς περιττές όταν έχουμε αποφασίσει να το κάνουμε, ανεξαρτήτως των θετικών ή αρνητικών σχολίων. Και σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να μας αποπροσανατολίσουν σε μεγάλο βαθμό.
Έτσι δεν θα μπω στη διαδικασία να αναλύσω και να "κριτικάρω" το συγκεκριμένο βιβλίο. Δε θα μιλήσω ούτε για τα τεχνικά μέρη, ούτε για το ύφος και το στυλ, τον τρόπο γραφής, τα συγγραφικά ευρήματα... Είναι πράγματα που ελάχιστα ενδιαφέρουν τον απλό αναγνώστη (όπως είμαι εγώ). Και σίγουρα όποιος θέλει να μάθει για αυτά, μπορεί να ανατρέξει σε προηγούμενες κριτικές. Τις έχουν κάνει άτομα που γνωρίζουν και μάλιστα με τρόπο πολύ καλύτερα απ' όσο θα μπορούσα ποτέ εγώ. Όμως θα απαντήσω στο βασικό ερώτημα, που έθεσα στην αρχή.
"Γιατί να αγοράσει κάποιος το συγκεκριμένο βιβλίο;"
•Γιατί περιέχει όλη τη γοητεία και το μυστήριο που σου υπόσχεται το εξώφυλλο...
•Γιατί είναι τρυφερό όπως σε προδιαθέτει ο τίτλος...
•Γιατί είναι γεμάτο έρωτα, όπως σου γνωστοποιεί η περίληψη...
Μα όλα αυτά είναι μόνο το εντυπωσιακό περιτύλιγμα, που, αν κάνεις τον κόπο να το ανοίξεις, θα διαπιστώσεις πως ο παράδεισος, δεν είναι αυτό που φαντάζεσαι. Μα κάτι που μπορεί να σε σκοτώσει.. Ίσως όχι μόνο με έναν τρόπο, αλλά με πολλούς περισσότερους.
Και κυρίως γιατί ένα είναι καλό βιβλίο!
Πραγματικά καλό!

[Karasavidou · Rating 5 out of 5]

Τρεις κεντρικοί ήρωες.
Δύο εντελώς διαφορετικές γυναίκες κι ανάμεσά τους να στέκει ένας άντρας, προσπαθώντας να τις ενώσει, να τις συναρμολογήσει, ν' ανακαλύψει στοιχεία της μιας μέσα στην άλλη. Πόσο εύκολο όμως είναι να συνταιριάξεις τη ζωή με τον θάνατο, το εφικτό με το αδύνατο, το επιθυμητό με το απαιτητό;
Η Αμέλια (Μέλια), βυθισμένη στην παράνοια και το σκοτάδι της κατάθλιψης, θέλει να τελειώσει τη ζωή της συνοπτικά και χωρίς διαπραγματεύσεις.
Η Ευριδίκη, βυθισμένη στον ασαφή κόσμο της αμνησίας μετά το τραγικό ατύχημα που είχε, προσπαθεί να συνθέσει τον κόσμο της από την αρχή, να προσδιορίσει εχθρούς και φίλους, στόχους και πορεία, έρωτα και απώλειες.
Ο Αλέξης Μαυράκης, κατ' ανάγκη δικηγόρος και των δύο, καθώς αποτυγχάνει να βοηθήσει την Μέλια, επικεντρώνεται στην προσπάθεια να ισορροπήσει την Ευριδίκη μέσα στον άγνωστο και καινούργιο κόσμο που εκείνη καλείται ν' ανακαλύψει από την αρχή.
Θα είμαι σαφής μαζί σας...
Αν ψάχνετε το ιδανικό ανάγνωσμα που θα σας συνοδεύσει το καλοκαίρι στην παραλία και τον χειμώνα στην πολυθρόνα, συντροφιά με ένα φλιτζάνι ζεστό καφέ, τότε λυπάμαι... Το συγκεκριμένο βιβλίο, δεν είναι το καταλληλότερο για σας. Καλύτερα να περάσετε στο επόμενο προτεινόμενο και να σταματήσετε εδώ την ανάγνωση της αξιολόγησής μου. Αν όμως επιζητάτε κάτι εντελώς διαφορετικό, έξω από τις συνηθισμένες νόρμες, αντισυμβατικό κι ολότελα απρόσμενο, τότε ναι, επιλέξατε το σωστό μυθιστόρημα.
Είναι ένα σκληρό στη θεματική και τις εικόνες βιβλίο. Διαπραγματεύεται με ωμό - αλλά αριστοτεχνικά δοσμένο - τρόπο το θέμα της κατάθλιψης, της φορά τη μορφή σκυλιού που καραδοκεί έξω από την πόρτα, πιστός και ανελέητος φύλακας σε κάθε προσπάθεια απόδρασης.
Τον θάνατο που συναντάμε παρακάτω, τον χειρίζεται ακόμη πιο αριστοτεχνικά, δίνοντάς του τη σκοτεινή υπόσταση που του αρμόζει, αλλά αγγίζοντας και με ανθρώπινο τρόπο τη θλίψη και τη συντριβή των χαμένων. Γιατί χαμένος δεν είναι αποκλειστικά αυτός που φεύγει, αλλά κυρίως εκείνος που απομένει πίσω μην μπορώντας να δεχτεί την απώλεια.
Όμως η συγγραφέας δεν παίζει μόνον με τη ζωή, τον θάνατο, την πνευματική νοσηρότητα, την απώλεια.
Εκτυλίσσει μπροστά μας μία δυνατή μεταφυσική ιστορία, εμπλουτίζοντάς την με στοιχεία αστυνομικού θρίλλερ, τραγικού, ανέφικτου κι απέλπιδου έρωτα και σκοτεινών συνομωσιών.
Δεν θα το χαρακτήριζα ένα βιβλίο "εύκολο" και "εύπεπτο". Απαιτεί, τουλάχιστον στην αρχή και μέχρι να κατανοήσεις την ροή των γεγονότων και τους ρόλους των χαρακτήρων, να είσαι εκεί, μαζί τους. Να τους δώσεις τον χρόνο και την προσοχή που απαιτείται. Κατά τα άλλα έχει άνετο λόγο, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα υπόθεση, σύνθετους και καλοδουλεμένους χαρακτήρες, πρωτότυπη θεματολογία και απρόσμενη πλοκή.
Στα συν οι γρήγοροι, ανατρεπτικοί ρυθμοί που δε σε αφήνουν να χαλαρώσεις, να βαρεθείς, να κουραστείς ή έστω να αισθανθείς ασφαλής.
Στα μείον ο άνευρος και ρομαντικός τίτλος που δε σε προϊδεάζει ούτε στο ελάχιστο για το περιεχόμενο, αλλά μάλλον σε αποτρέπει από το να ασχοληθείς μαζί του (αν τα ενδιαφέροντά σου είναι λίγο διαφορετικά από εκείνα του αναγνώστη των αισθηματικών μυθιστορημάτων), πράγμα που αδικεί κατάφωρα το βιβλίο.
Θα το πρότεινα όμως και στις δύο κατηγορίες.
Ο καθένας θα βρει και θα πάρει τα στοιχεία που του αρέσουν, χωρίς να τον ενοχλήσουν αυτά του απέναντι στρατόπεδου...

[Aspasia Hrs · Rating 5 out of 5]

Το συγκεκριμένο βιβλίο δεν βρισκόταν στη λίστα μου με τα υπόψιν, τουλάχιστον για το προσεχές διάστημα. Το πήρα, περισσότερο λόγω της περιέργειας που μου κίνησε η επιμονή της αδερφής μου να ασχοληθώ μαζί του, αλλά το άφησα σχεδόν για το τέλος.
Ξεκινώντας την ανάγνωση, θεώρησα πως είχα να κάνω με ένα μυθιστόρημα μυστηρίου και τρόμου. Δε με χάλασε. Μου αρέσει αυτό το είδος λογοτεχνίας.
Καθώς γύριζα τις σελίδες, άλλαξα γνώμη. Προφανώς ήταν αισθηματικό μυθιστόρημα που θα ξετύλιγε το χρονικό ενός απαγορευμένου και απέλπιδου έρωτα. Συνηθισμένο θέμα, αλλά και πάλι κάτι δεν μου "καθόταν".
Συνέχισα.
Ο κεντρικός ήρωας (ένας δικηγόρος), απόμακρος και αινιγματικός.
Η πρώτη από τις δύο γυναίκες που εμφανίζεται, απίστευτα θυμωμένη και απογοητευμένη και με τον σύζυγό της και με τον εαυτό της και με τον κόσμο ολόκληρο....
Και ποια στην ευχή ήταν η δεύτερη γυναίκα, η οποία αν και νεκρή περιφέρεται συνεχώς στο μυαλό τους, ζητώντας να ορίσει το μέλλον τους;
Μάλλον είχα να κάνω με ένα ψυχογράφημα...
Αλλά πριν προλάβω να μείνω για πολύ σ' αυτήν την άποψη, μπαίνουν στο παιχνίδι μυστικιστικές οργανώσεις, αδίστακτοι πολιτικοί, σκοτεινά και χθόνια πλάσματα, αστυνομικοί με ιδιαίτερη αντίληψη περί δικαίου και νόμου, γιατροί με έντονη την αίσθηση του χιούμορ...
Οι βουτιές στο παρελθόν, αναμενόμενες, απαραίτητες, διαφωτιστικές.
Ο ερωτισμός, διάχυτος παντού.
Τα καταπιεσμένα και καταδικασμένα συναισθήματα, βασανιστικά.
Η δράση, αμείωτη και καταιγιστική καθ' όλη τη διάρκεια του βιβλίου.
Οι ρυθμοί, γρήγοροι.
Οι ανατροπές, απίστευτες, οι εικόνες ολοζώντανες.
Θα ήθελα να πω πολλά περισσότερα για το συγκεκριμένο μυθιστόρημα. Όμως πιστεύω πως θα πρέπει να το διαβάσετε για να καταλάβετε τι ακριβώς εννοώ, όταν λέω πως διαφέρει σε μεγάλο βαθμό από τα άλλα.
Τι μου έμεινε;
Ποτέ πριν δεν μπορούσα να φανταστώ πως τη στιγμή που πιστεύεις ότι έχουν τελειώσει όλα, τότε ακριβώς ξεκινούν...
(Tips. Αφήστε να περάσει κάποιο διάστημα από την πρώτη ανάγνωση και διαβάστε το ξανά. Η γνώση, που δεν έρχεται πριν από το τέλος, θα σας κάνει να δείτε με άλλο πρίσμα κάθε σκέψη και ενέργεια των ηρώων).

(Αυστηρά και πάντα, η εντελώς προσωπική μου άποψη 😊)

[Stella Dragousi · Rating 5 out of 5]

Αυτό το βιβλίο μου ήρθε ως πρόταση από φίλη, με το λιτό μήνυμα, <πρέπει οπωσδήποτε να το διαβάσεις!!!>.
Για να είμαι ειλικρινής, το ανέβαλα για αρκετό διάστημα, καθώς όμως οι ιώσεις του χειμώνα με κράτησαν για αρκετό διάστημα στο σπίτι, ήρθε και η σειρά του.
Λοιπόν, το διάβασα και μου άρεσε. Σε σημείο μάλιστα που να δικαιολογήσω και τα τρία θαυμαστικά...
Μια δυνατή ερωτική ιστορία, παράξενη και αλλόκοτη, ντυμένη αριστοτεχνικά με έντονη μεταφυσική ατμόσφαιρα, που όμως δε σε βγάζει βίαια έξω από τον κόσμο και την καθημερινότητα που βιώνεις, αντίθετα φέρνει τον τρόμο απέναντί σου, πλάι σου, μέσα σου, χωρίς καν να το αντιληφθείς.
Ξεκινάμε παρακολουθώντας τις κινήσεις, τις πράξεις και τις σκέψεις ενός δικηγόρου, βιώνουμε την συνηθισμένη πεζή ζωή του, από την οποία όμως μας εξορίζει με δεξιοτεχνία το παρελθόν, όχι μόνο του ίδιου, μα και των προσώπων με τα οποία συνδέεται. Τον συμπαθούμε, πονάμε μαζί του, βιώνουμε την απώλεια με την ίδια ένταση, τη θλίψη και την απόλυτη εγκατάλειψη στο αναπόφευκτο. Κι ενώ η ανατροπή έρχεται και βάζει τα πράγματα ξανά σε μια σειρά, κι ενώ πιστεύουμε πως όλα έχουν τον τρόπο να πάρουν την πορεία που πρέπει κι επιθυμούμε, κάπου εκεί τον χάνουμε... Κυριολεκτικά... Αδυνατούμε να κατανοήσουμε τις πράξεις και τα συναισθήματά του, τον τρόπο που δρα και συμπεριφέρεται. Θυμώνουμε, μπερδευόμαστε, απογοητευόμαστε...
Κι άλλες ανατροπές.
Δεν προλαβαίνουμε να πάρουμε ανάσα.
Και λίγο πριν το τέλος, έρχεται η μεγαλύτερη, αυτή που αλλάζει και τα δικά μας συναισθήματα απέναντί του... Τα προσωπεία πέφτουν το ένα μετά το άλλο. Ποιος είναι ο κακός και ποιος ο καλός τελικά; Υπάρχει δικαιοσύνη και δικαίωση;
Ένα δυνατό μυθιστόρημα, που έρχεται να αλλάξει τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε ανάλογα έργα, καθώς και τον χαρακτήρα σ' αυτό που θα κατατάσσαμε με ελαφρά την καρδία στο πεδίο "ερωτικό".
Όμορφα γραμμένο, τεκμηριωμένο στις λεπτομέρειες, απρόβλεπτο, πρωτότυπο, διαφορετικό.
Όπως μου επισήμανε η φίλη μου, <πρέπει, οπωσδήποτε, να το διαβάσετε!!!>.

[Sotiria Dermitzaki · Rating 5 out of 5]

Πάντα με θυμάμαι να διαβάζω.
Τα πάντα.
Αγαπώ κυρίως τα βιβλία που τα ανοίγω χωρίς πρέπει, τα κλείνω χωρίς ενοχές και κατά τη διάρκεια της ανάγνωσής τους δε νιώθω την παραμικρή αμηχανία.
Άλλα μου αρέσουν κι άλλα όχι.
Όμως έχω τη 'ματαιοδοξία' να θεωρώ πως μπορώ κάθε φορά να διακρίνω την αξία αυτού που διάβασα, είτε μου άρεσε προσωπικά, είτε όχι. Και δεν μπορώ παρά να αποφανθώ πως το συγκεκριμένο βιβλίο έχει μια αδιαμφισβήτητη αξία, ανεξάρτητα της αισθητικής ή του ιδιαίτερου κριτηρίου του καθενός που καθορίζει τα γούστα και τις προτιμήσεις του.
Συμπέρασμα, είναι λογοτεχνικά άρτιο, πρωτότυπο και ενδιαφέρον, και με κέρδισε ο τρόπος που με περιέφερε στις κρυφές σκέψεις και τις ανέκφραστες-αδιέξοδες επιθυμίες των πρωταγωνιστών.
Επισματέγασμα, μου άρεσε κιόλας!

[Meliana B. · Rating 5 out of 5]

Αρέσκομαι να λέω πως τα πάντα έχουν γραφτεί και πως τίποτε δεν μπορεί να με εκπλήξει. Κι έχω την πεποίθηση ότι σίγουρα μπορώ να μαντέψω τη φύση και την υπόθεση ενός μυθιστορήματος και μόνο από τον τίτλο ή την περίληψη.
Όλα επαναλαμβάνονται, καθώς κατά βάση περιέχουν τα ίδια υλικά. Ο τρόπος που θα συνδυαστούν κάνει το αποτέλεσμα να ξεχωρίζει.
Με το συγκεκριμένο βιβλίο όμως, έπεφτα διαρκώς έξω. Και στο τέλος ήμουν απλώς ευχαριστημένη, που το φινάλε δε με άφησε να "κείτομαι εξαντλημένη στο καναβάτσο". Πράγμα που δε με δυσαρέστησε, αντίθετα αποτέλεσε το έναυσμα για να μπω στη διαδικασία να γράψω την άποψή μου γι' αυτό, πέραν ενός απλού σχολίου. Κάτι που σπανίως το κάνω, καθώς θα πρέπει να έχω εντυπωσιαστεί σε βαθμό αρκετά πάνω του μετρίου.

✓ Ο Αλέξανδρος (Αλέξης) Μαυράκης είναι ο δικηγόρος που σίγουρα όλοι έχουμε συναντήσει σε κάποια στιγμή της ζωής μας. Λίγο παράξενος, ειρωνικός και σκληρός απέναντι στη ζωή και τον κόσμο, ιδιαίτερος, μέχρι βαθμό ψυχαναγκασμού ως προς τις σχέσεις του με τους άλλους και εμμονικός ως προς τον βαθμό που αφήνει να παραβιαστεί ο κύκλος της ιδιωτικότητας και των συναισθημάτων του. Την επιτυχία του την οφείλει εν μέρει στις ικανότητές του κι εν μέρει στις καλές σχέσεις που έχει και με τους ανθρώπους που υπερασπίζονται τον νόμο, αλλά και με με εκείνους που βρίσκονται στην απέναντι πλευρά.
✓ Η Αμέλια (Μέλια) Μελικού είναι η γυναίκα της διπλανής πόρτας, εκείνη που ζηλεύουμε γι' αυτό που είναι, μα την λυπόμαστε κιόλας γι' αυτό που δεν μπορεί να αντιληφθεί. Γεννημένη θαρρείς με επιλεκτική όραση, μπορεί να εύκολα να δει κάθε ελάττωμα του εαυτού της, όμως με τίποτε τα θετικά που υπάρχουν πάνω της.
Βιώνοντας μία έντονη απογοήτευση, πουλά το παλαιοπωλείο της, αποσύρεται από τη ζωή, κλείνεται σε μια ασφυκτική και αδιαφανή σφαίρα, που δεν την αφήνει να διακρίνει τίποτε πέρα από το προφανές. Δηλαδή τη μηδενική αξία της ζωής και την ανυπαρξία οποιουδήποτε μέλλοντος.
Όταν τη συναντά ο Αλέξης για κάποιο ζήτημα κληρονομικής φύσης, τη βρίσκει στο τελευταίο στάδιο της κατάθλιψης, και το αποτέλεσμα είναι μη αναστρέψιμο.
✓ Την Ευρυδίκη τη συναντάμε λίγα χρόνια μετά τον θάνατο της Μέλιας. Είναι η γυναίκα που όλες θα επιθυμούσαμε να είμαστε, αλλά χωρίς ίχνος ζήλιας, καθώς αυτήν βρίσκεται πέρα από κάθε σύγκριση. Εντυπωσιακή εμφάνιση, αξιόλογη περιουσία, αμέτρητες κατακτήσεις, κοινωνική και κοσμοπολίτικη ζωή σε όλη την Ευρώπη. Την ώρα που τη γνωρίζουμε, η ζωή της βρίσκεται σε κομβικό σημείο. Κουρασμένη από τον πετυχημένο, αλλά συμβατικό κι αδιάφορο γάμο της, ψάχνει τον τρόπο να χωρίσει με ανώδυνο και ήρεμο τρόπο. Εκτελεστικό όργανο της απόφασής της, ο Αλέξης. Τη βοήθησε μια φορά στο παρελθόν, σίγουρα θα μπορέσει να τον πείσει να το κάνει και πάλι.
✓ Ο Ορέστης Δελάκος, είναι σκληρός κι αδιάλλακτος. Δεν τίθεται το ζήτημα αν αγαπάει τη γυναίκα του. Είναι αποφασισμένος να την κρατήσει, ακόμη και χωρίς αγάπη. Αρκεί να μην έχει κάποιος άλλος αυτό που εκείνος έχει ορίσει ως "δικό" του.
✓ Ο υπουργός Περόπουλος, είναι "χωμένος" βαθιά στα χρέη. Δύσκολα θα πάρει ανάσα, καθώς δεν έχει απομείνει τίποτε πλέ��ν από τη μεγάλη περιουσία του. ✓ Ο νεαρός τοκογλύφος Ιορδάνου, δεν έχει καμιά ανάγκη από χρήματα. Όμως αυτό που ζητά, το κρατά ο υπουργός. Η ανταλλαγή θα πρέπει να γίνει με τους ανάλογους όρους.
✓ Ο διοικητής της ασφάλειας έχει δικούς του νόμους και κανόνες. Δε θα δίσταζε να "χώσει μέσα" ακόμη και τον ίδιο του τον αδερφό (αν είχε κι αν παραβίαζε τον νόμο). Όμως αποφασίζει να βοηθήσει τον Αλέξη, όταν εκείνος καταφεύγει σ' αυτόν, έχοντας εξαντλήσει κάθε άλλη επιλογή του. Έχει ξεπεράσει όλα τα όρια, το ξέρει, μα η βοήθεια είναι πιο επείγουσα από κάθε ποινή που θα του επιβληθεί.
✓ Ο νεαρός αξιωματικός και βοηθός του διοικητή, διαθέτει εξαιρετικές ικανότητες και ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ.
✓ Ο φόβος, πάλι, όχι...
Εισχωρεί αθόρυβα κι ανεπαίσθητα μέσα μας, πριν προλάβουμε να τον αντιληφθούμε και να τον ελέγξουμε.

Αυτή η λιτή περιγραφή μερικών από τους ήρωες και του βασικού κορμού πάνω στον οποίο πατάει το βιβλίο, αποτελεί μόνο την κορυφή του παγόβουνου. Τίποτε δεν είναι αυτό που φαίνεται και τίποτε δε συμβαίνει με τον τρόπο που φανταζόμαστε ή ελπίζουμε. Η λέξη "οριστικό" πρέπει να διαγραφεί καθώς επίσης κι εκείνη του "αμετάκλητου". Κάθε φορά που πιστεύεις πως έφτασε το τέλος και δε χωρά κάτι άλλο, την επόμενη κιόλας στιγμή ανακαλύπτεις πως βρίσκεσαι μόνο στην αρχή.
Ο έρωτας;
Πρωταρχικό στοιχείο, ο άξονας πάνω στον οποίο κινείται όλο το έργο.
Τρόμος και μεταφυσική;
Τίποτε δεν μπορεί να σε φοβίσει περισσότερο από μια ματιά στον καθρέφτη. Ή ένα ματσάκι ανεμώνες, ξεραμένο κι εύθραυστο που κυλάει έξω από ένα μπαούλο, σημαδεύοντας κι επαναφέροντας το παρελθόν και τους νεκρούς.
Πλάσματα της νύχτας που ακονίζουν τα γαμψά νύχια τους στο χώμα και το ξύλο, πανάρχαιες προφητείες, τελετουργικοί φόνοι, μυστικιστικές οργανώσεις που βρίσκονται σε σύγκρουση μεταξύ τους...
✓ Καλοδομημένο θρίλερ;
✓ Μια διαφορετική ματιά πάνω στις σκέψεις, τις επιθυμίες και τις ανάγκες των ανθρώπων;
✓ Μια ιστορία για την πολυπλοκότητα του κόσμου, για τις διαφορετικές μορφές που μπορεί να πάρει το κακό, για όλα εκείνα που κρυφοκοιτάζουν πίσω από τις χαλαρές ραφές της πραγματικότητας;
✓ Ή μια συνταρακτική ιστορία για την αγάπη, που δεν περιορίζεται από τα στενά όρια της ζωής και του θανάτου, αλλά μπορεί να τα μετακινεί, να τα επαναπροσδιορίζει ή και να τα καταργεί;

Όλα αυτά, συνταιριασμένα με μοναδική τέχνη, δοσμένα με απλότητα και φυσικότητα, τεκμηριωμένα και γερά δομημένα πάνω στην καθημερινότητα του καθενός.
Διάβασα το συγκεκριμένο βιβλίο, το καλοκαίρι.
Το άφησα στην άκρη, προσπαθώντας να προσδιορίσω το είδος, την αξία, την αισθητική και την ποιότητα.
Καθώς ο δημιουργός - κάθε είδους δημιουργός - δεν κρίνεται από ένα και μοναδικό έργο, μα από το σύνολο αυτών, δεν ήμουν απόλυτα σίγουρη αν δεν ήταν απλά μια τυχαία σύλληψη, μια έκλαμψη έμπνευσης, μια σπίθα ταλέντου.
Το πήρα και πάλι στα χέρια μου πριν από μερικές μέρες.
Κάθε τι που διάβαζα ξανά, μου προκαλούσε έντονα συναισθήματα, έβγαζε την ίδια αγωνία. Έπιανα τον εαυτό μου να φοβάται και να αναρωτιέται για το τέλος, παρόλο που μου ήταν ήδη γνωστό. Ανακάλυπτα νέα νοήματα και απίστευτη δύναμη στους διαλόγους, στις φράσεις και τις λέξεις. Εικόνες έπεφταν εκ νέου πάνω από εκείνες που είχαν σχηματιστεί ήδη στο μυαλό μου.

Δεν είναι ένα βιβλίο που το τελειώνεις κι απλά το κλείνεις, περνώντας στο επόμενο. Μένει μαζί σου, κάθεται στη σκέψη σου, απαντά στα ερωτήματα που τριγυρίζουν στο κεφάλι σου.
Θα το κουβαλάς για καιρό.
Ίσως για πάντα.
Δεν μπορώ να αποφανθώ εγώ αν πρόκειται για ένα εξαιρετικό έργο.
Όμως σίγουρα είναι ένα ζωντανό έργο, διαφορετικό και ασυνήθιστο.

(Θα έλεγα πως επιβάλλεται να είμαστε συγκρατημένοι ως προς τον σχηματισμό ολοκληρωμένης και σφαιρικής άποψης για τις δυνατότητες της συγγραφέως, έως ότου δούμε και επόμενη δουλειά της)

[Theofania · Rating 4 out of 5]

Βασικά περίμενα μια κάπως ανάλαφρη και αρκετά κοινότυπη ιστορία από κείνες που ποτέ δε θα παραδεχομασταν πως μας αρέσουν, αλλά η αλήθεια είναι πως αρεσκομαστε να βυθιζόμαστε στην χαλαρή ρομαντική ατμόσφαιρα και την ασφάλεια της επανάληψης του βασικού μοτίβου, αγαπώ - δε με αγαπούν, μ' αγαπούν - δεν αγαπώ, τέλος καλό - όλα καλά. Αυτό που μου προέκυψε όμως ήταν ένα δυνατό, σκοτεινό - σχεδόν γοτθικό - μυθιστόρημα, όπου το ασφαλές γίνεται αδύνατο και το αδύνατο εισχωρεί σε κάθε πτυχή της πλοκής, με τέτοια ένταση που πιστεύω πως θα με στοιχειώνει για καιρό. Γλαφυρή και σχεδόν ποιητική η γραφή που ελίσσεται με επιδεξιότητα ανάμεσα στα αδύνατα σημεία της πλοκής, μπλοκάροντας κάθε προσπάθεια να προβλέψεις ή έστω να φανταστείς τη συνέχεια και με ανατροπές που φέρνουν ένα βήμα πιο κοντά την πραγματικότητα στη φαντασία, σε σημείο να μην μπορείς να τα διαχωρίσεις πλέον.
Απίστευτη συγγραφέας, μπορεί να σου πουλήσει τα πάντα αρκεί να της δώσεις σκοπό και κίνητρο να το κάνει. Θα αναζητήσω και άλλα βιβλία της και θα επανέλθω με περισσότερες λεπτομέρειες.

[Βαγγέλης Ιωσηφίδης · Rating 4 out of 5]

Ένα ενδιαφέρον ανάγνωσμα, με πολλές ιδέες να το διακρίνουν και να το κάνουν ξεχωριστό. Θα το χώριζα σε τρία μέρη:
1) Στο πρώτο μέρος στήνεται το σκηνικό. Εκεί η κυρία Γιάννου αποδεικνύει ότι ξέρει να γράφει. Ο τόνος του μυστηρίου, το μακάβριο στοιχείο, οι αινιγματικοί χαρακτήρες. Όλα είναι εκεί, να ελκύουν την προσοχή του αναγνώστη. Μπορώ να πω ότι σ' εκείνο το σημείο με κέρδισε.
2) Στο δεύτερο μέρος υπάρχει μια μεταμόρφωση, η οποία μου προκάλεσε ανάμεικτα συναισθήματα. Είχε την πλοκή και τις εξηγήσεις που χρειάζονταν, έστηνε την πλοκή για το φινάλε και σε αρκετά σημεία γινόταν πολύ καλό. Αρκετοί χαρακτήρες όμως άλλαξαν. Έγιναν απόλυτοι (τουλάχιστον από τη δική μου οπτική γωνία) κι άκαμπτοι: απόλυτα καλοί ή κακοί, υπερβολικά βαθείς ή ρηχοί, ανάλογα με το τι εξυπηρετούσε την πλοκή. Κι αυτό είναι το στοιχείο που θα ήθελα διαφορετικό. Ας είναι. Γούστα είναι αυτά.

(Όσα πω παρακάτω ίσως θεωρηθούν σπόιλερς)

3) Το τρίτο μέρος είναι ένα συγκλονιστικο φινάλε, όπου όσα περιμέναμε τα βλέπουμε να συμβαίνουν. Το διάβασα απνευστι και μέχρι ένα σημείο με ικανοποίησε. Αυτό που θα προτιμούσα διαφορετικό είναι οι τελικοί μονόλογοι. Πολύ προτιμότερη θα ήταν η χρήση της δράσης και των ενεργειών ως εργαλεία που εξηγούν αντί για τον μονόλογο. Νιώθω ότι υπήρχαν πράγματα που θα μπορούσαν να ειπωθούν και να αξιοποιηθούν καθ ' όλη τη διάρκεια του βιβλίου, αντί να δοθούν στο τέλος. Κι ο λόγος που δίνω μεγάλη σημασία σε αυτό είναι ακριβώς επειδή ήταν ένα πολύ καλά δουλεμένο βιβλίο με πολλές προοπτικές.

Σε κάθε περίπτωση αξίζει να διαβαστεί. Έχει εντός τον αχαλίνωτο έρωτα, το μυστήριο και το μακαβριο, αλλά και την περιπέτεια. Συνεπώς, ταιριάζει σε πολλά είδη αναγνωστών.

[Ευαγγελία · Rating 4 out of 5]

Πρωτότυπο, ενδιαφέρον.... διαφορετικό!
Αν δεν είχε και τις σκηνές με τις τελετές, που δεν τις μπορώ και τις πέρασα χωρίς να τις διαβάσω, είναι ενδιαφέρον, αγωνιώδες και απρόβλεπτο.

[Natalie · Rating 1 out of 5]

Από τις σχετικά σπάνιες περιπτώσεις που παρατάω βιβλίο στις πρώτες σελίδες...τι κρίμα, είχα υψηλές προσδοκίες για αυτό το βιβλίο...

[ΔΗΜΗΤΡΑ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ · Rating 1 out of 5]

Δεν είχα καταλάβει το είδος του. Δεν είναι του γούστου μου ούτε τα "μεταφυσικα", ούτε οι τελετές. Τα 2/3 είναι εξαιρετικά φλύαρα. Το τελευταίο κομμάτι φεύγει απνευστί.