雨

by 黃錦樹, Ng Kim Chew

◎在台灣與馬來西亞，都極具份量與重量，身兼小說家、評論家的黃錦樹的最新短篇小說集。
◎朱天文撰寫推薦序。
◎自一九九三年在淡水寫〈落雨的小鎮〉以來，匆匆二十多年過去了，故鄉的雨，他鄉的雨，早就分不清了。雨下在小說裡，當然也下在小說外。下在心裡，也下在夢裡。──黃錦樹

作者简介:

黃錦樹，一九六七年生，馬來西亞華裔。一九八六年來台求學，畢業於台灣大學中文系、淡江大學中國文學碩士、清華大學中國文學博士。一九九六年迄今任教於埔里暨南國際大學中文系。曾榮獲多項文學獎。
著有小說集《魚》、《猶見扶餘》、《南洋人民共和國備忘錄》、《土與火》、《刻背》、《烏暗暝》等，散文集《火笑了》、《焚燒》，論文集《華文小文學的馬來西亞個案》、《馬華文學與中國性》、《謊言或真理的技藝》、《文與魂與體》等，另外，編有《散文類──新時代「力與美」最佳散文課讀本》（合著）、《故事總要開始──馬華當代小說選（2004-2012)》（合著）、《媲美貓的發情──LP小說選》（合著）等。

Genres: Fiction, China, Cultural, Favorites, Asia, Literature

272 pages, Paperback

First published January 1, 2016

Reviews

[Mae · Rating 5 out of 5]

陈春城的书深深让我怀疑中文是不是完了，来自马来西亚的黄锦树倒是证明，中文在大陆以外的地区还可以抢救一下。他反复讲一家人的故事，第一个故事孩子死了，第二故事又没死，父亲死了，下面父亲又活了，妹妹被老虎叼走了。叙事的往复并没有流于形式主义，作者对现实，历史和情节的把握让每一个故事都心惊肉跳，在热带雨林深处演绎出不同的爱恨情仇。语言上，黄锦树的风格非常诗化，少用介词，多用短句，久违的体会到中文韵律的美感。最吸引人的马来西亚热带雨林的神秘，然而这神秘不是被凝视的，是故事的一部分。

[Shirlee Chia · Rating 4 out of 5]

讀這本書的時候我大多是皺著眉頭的，也不至於深鎖，就是自己也意識到自己眉頭上有道摺痕的那種感覺。

雨，通篇的雨。讓割膠工人討厭的恐懼的雨。推薦序太長太文學，看不太懂。於是就先跳過不看。結果發現它被編排在前面自有它的道理。作者的文筆其實很流暢，身爲土生土長的馬來西亞人也沒有什麼文化上的障礙。所以其實整本書算是容易入喉的。

對於人物名字的那種直覺性的執著卻一直擋在面前。辛明明死了，在下一篇卻活了。阿土也是，妹妹也是。可是這種執著也很快地被放下了。畢竟老是往前面翻也不是辦法。惱羞之下把名字都塗白了，這才算安下心來看。

幾乎每一篇都有人死掉，有豪雨，有乳房，有母乳。看似同一篇故事，卻也合不起來。作者描寫死亡的手法寫實，沒有華麗的修辭但卻也更深刻。讓我不得不移開視線的是辛死掉的其中一篇。是他爸爸阿土在井邊找到了他。看到肋骨碎裂的那一邊我當下的反應是移開視線深呼吸。

也許我會就這麼開始讀馬華文學吧。

[lukoto · Rating 4 out of 5]

雨的作品系列让我惊叹黄的想象力；但也许也是南洋的雨林鲜少出现在文本里（也或许是我看的马华文学实在有限/刚刚开始看）。在这个雨季，历史和现实同时在神秘又广袤的雨林里发生，它一直在目睹人类的命运，和这片土地的变迁。
黄对于华语文学/马华文学的批判也值得一看。

[Lisioł Czyta]

Mokry Lisioł
.
Lisioł lubi odkrywać nowe horyzonty, zaglądać w rejony zupełnie dla siebie obce. Ciekawski nos zaprowadził go do nurtu literatury Mahua, koncentrującego się na tożsamości w dzisiejszym świecie. Książka „Deszcz” pióra Ng Kim Chewa pozostawiła Lisioła przemoczonego na zewnątrz i wewnątrz.
.
Na fabułę składa się 15 opowiadań plus wiersz, które koncentrując się na rodzinie mieszkającej w dżungli, ale – no właśnie jest duże ALE. Nie spodziewajcie się logiki podczas lektury. Tutaj nie ma nawet zachowanej chronologii, czego najlepiej dowodzi pierwsze opowiadanie, które jest zlepkiem zdarzeń i przemyśleń. Na pierwszy rzut oka brzmi jak urojenia. Dopiero jak dacie się wciągnąć w ten szał, dostrzeżecie emocje i coś więcej. Dla każdego to „więcej” będzie czymś innym.
.
Lisioł głęboko wciągnął literki niczym narkotyki i zaczął podróżować autokarem przez las, od pogrzebu do pogrzebu. Deszcz pada, drzewa się kołyszą, ludzie, którzy zmarli po chwili znowu żyją. A na dodatek zmieniają swoje historie! Jak tak można? W jednym opowiadaniu tych wersji może być wiele, od realnych po unieruchomienie w formie obrazu na wiele lat. Można tutaj śmiało pisnąć, że książka przedstawia codzienność w krzywym zwierciadle w bardzo niesprzyjających warunkach. Dużo tutaj brutalnego deszczu zalewającego sobą wszystko. Są też elementy nam bliskie kulturowo np. słupy telegraficzne próbujące sprzedać nam pożyczkę – oczywiście chodzi o ogłoszenia, które są na nie naklejane.
.
Nad książką ciąży też historia Malezji, czyli inwazja sił japońskich, tak zwanych japońskich diabłów. Autor zawarł wspomnienia ludzi, którzy przeżyli masakry oraz inne zbrodnie wojenne. Śmierć zadana bagnetami, wylewające się flaki, wypadające z brzuchów nienarodzone dzieci. O tej części historii nie mówi się zbyt często.
.
Język książki jest dosadny, tutaj nie ma miejsce na łagodność. Perwersja, ciała, seksualność oraz dziwne praktyki mieszają się ze sobą w jednym kotle. Do tego dochodzi zmienny styl narracyjny. Można się poczuć jak w delirium. Lisioł nie poleca lektury po pijaku, zwłaszcza że zawiera w sobie elementy horroru i thrillera. „Deszcz” to doświadczenie, które nie każdemu przypadnie do gustu.

[ツツ]

My expectations were too high. It did remind me of Latin literature— perhaps the mix of heat and water creates a similar chemistry across cultures and longitudes. Also, it’s off-putting to see sexist language paired with a nostalgic undertone.

I wonder if my options on this will change, and I welcome any input on the context I’m missing. I don’t agree with the consensus that works (and people) from the past should be exempt from (so-called modern) criticism. The belief that only young (educated) people alive today are capable of holding a humanitarian and “progressive” view is more arrogant and ignorant than calling out bullshit of the past. Often, we credit the positive to individuals and the negative to the time. I believe the opposite is true; societal progresses are pushed by the collective and 💩 ppl are just acting/writing as what they are. Likewise kind ppl are kind regardless of the era. There are countless examples of individuals who wrote “ahead” of their time which disproves the myth that it’s perfectly normal to not question and think outside of the dominant discourse. I do believe “people are a particular product of a specific time and space”, but there are also so many factors to consider. The time set in this book is around the 30s? And the stories were written in the 10s (aka “recent” years), so it’s not even from “a different time”.

Oh, and such argument sometimes used to justify a modern person writing about sexual / racial prejudice / violence in the perceived past, even in fantasy genre. It’s always a CHOICE.

[Julia · Rating 4 out of 5]

Długo delektowałam się historiami spisanymi przez autora - ale dalej w sumie nie wiem, czy przeczytałam jedną i tą samą historię opowiedzianą z różnych perspektyw i w innych wariantach, czy zupełnie osobne historie, opowiadające straszne, smutne, zwykłe życie ludzi pracujących głownie na terenach plantacji kauczukowców. Deszcz, dżungla, groźne zwierzęta, pewna lepkość, pot, duszność... to wszystko są integralne elementy tych opowiadań, od których nie sposób się uwolnić. Jedynym momentem wytchnienia była przerwa między jednym a drugim opowiadaniem - co jest na plus, ponieważ książka wciąga i nie pozwala wytchnąć do końca.
Fikcja tutaj miesza się również z wydarzeniami historycznymi, takimi jak agresja japońska na wyspach Malajskich, niesamowicie okrutna i brutalna, której czytanie wprawiło mnie w zawroty. Myślę, że lepkość powietrza wyziewająca ze stron nie pomaga w trawieniu tych informacji.
Książka ciekawa i inna - nigdy nie czytałam niczego z tego rejonu świata (a w każdym razie nie przypominam sobie), także było to dla mnie odkrycie i wycieczka w nieznane. I chętnie bym tam wróciła, ukryta wśród drzew kauczukowców, obok tego tygrysa, co tylko czyha na kogoś samotnego.
W książce jest dużo przemocy i cielesności, prostych opisów, ale bardzo wyrazistych i graficznych, także gdzieniegdzie wzdrygałam się, przymykając oczy (heh, a to nie film, trzeba czytać dalej).

[Sue Law · Rating 5 out of 5]

一朵妖姬花


畫面感極強的文字，第一人稱第二人稱第三人稱敘事人稱遠距離近距離心理描寫統統混在一起。語言好像stem cell，在哪裡落地，就長出自己的果實。馬華，馬來西亞華語文學，好像密林裡的一朵的妖姬花，有致幻的能力。

結果就是，光是讀前兩頁，藥量已經過猛，我不得不停了無數次，花了兩天。

第二天早上再看，這短短幾百字又變了，濕漉漉、滑溜溜、酸、澀、鹹。窗外也是雨，書裡也是雨。

致幻中，妳想起很多年前的一個午後，也是這麼濕漉漉的悶熱中，她披上透明雨衣，蹬上單車，在雨中裡去。她沒有說再見，說不出口。結束太沉重了，年輕的人沒能力handle。逃離很懦弱，但至少好過言不由衷地深情款款抱頭痛哭。沒有回頭，因為一切已成定局。

「那時很多事還沒發生。但有的事還是提早發生了。你還不懂得時間的奧妙。它不是只會流逝，還會回捲，像漲潮時的浪。」（黃錦樹《雨》）


每一頁都有很多內容，作者將如此多的層次塞到每行文字中，好像…… 好像在看加速的電影，也好像……在喝濃縮的肉湯。高度濃縮，消化起來特別費勁的那種。

我又聯想到了這樣的寫法，似乎有點像看130字的推特，或者短視頻。當然，這麼說似乎也有不妥，因為這些文字的深度和想表達的意境是和上述兩者有著天壤之別的。

但它又不完全像加速度的電影，也許Crush那樣的可以稍做比較，但文字的能力更勝過影像，所以作者可以用兩行文字，勾勒出一個人的40年，聽眾的反應，還有聽眾和說故事者之間微妙的互動。

我用非常慢的速度看這本書，因為文字想表達的層次太多。享受的同時我不禁也好奇，作者會不會在某些地方，遵循一般的創作定律，有張有弛，濃墨重彩後也留白一下下，稍微慢下來一點點？

似乎沒有。作者的筆就像講幾百個短視頻放到一起，不給讀者半點喘息的機會。也許這是一種實驗。這當然是一種實驗，一種新風格。它的來歷我沒去研究，也不想去搜尋。我猜想這樣做有刻意也有可能是下意識，這不正是這個世界的反隱嗎？ 一切都快得不給人喘息的機會，所有的人的口味都在趨向庸俗和愚蠢，大張旗鼓地解構一切，其實除了極少數的天才，大部分人只是解構了自己那本就稀薄的一點點耐力和智商。

[兀鹘 · Rating 4 out of 5]

对同一主题多维度的变奏让小说在后期变得疲软，快结尾处搁置了一周多才重读下去。无孔不入的雨，令人窒息的雨林，侵占肺叶的无穷无尽的苔藓……都是极其鲜明的南国风貌，作为大陆读者多少都有些殖民视角下对异域风情居高临下的审视。马华文学宛如边缘地带的方言，陌生化的语调节奏本身也渗透了对少数族群文化的反思，多难的历史，激流中的世代，被遗忘的过往，别样的乡愁不可抑制地漫出来，弃的族。形形色色重叠分离的死——鲁尔福，南国的世代——《百年孤独》的互文。阅读过程中在努力克服“台湾腔”文学那种纤细轻软的不适感（总觉得矫饰），毕竟更熟悉北方文学语境，《雨》还是很惊喜的。

[Yibei · Rating 4 out of 5]

离家三十多年，黄锦树在附录二写道：“最开始的那些年每回返乡，只要睡两个晚上，几乎就可以把离乡的日子‘忘掉’，好像离乡只不过是一场梦，原就不曾离开过。随着离乡日子愈来愈长，返乡之眠不再有忘却他乡的功能（也许根本的原因在于从小居住的老家没保留下来），即便在梦里，也已知此身是客。”
离家十几载，离国三年多，我又何尝不是“已知此身是客”。
早些年读马华文学，我可能不会喜欢或者读不懂。而今，我读出的全是人世漂泊，无家可还，有家也不能还的悲凉。

[Jiang Ling · Rating 5 out of 5]

在畫雨天場景的稿，窗外也開始下雨。白天長時間握著劍柄截劈點刺，右手掌和指腹都磨出血痕，消毒後打上OK繃，一身酒精氣味。人類軀體和智力的局限性，在自然的無限和命運的離奇面前，微弱渺浮。積水在退，防波堤上的玻璃罩留下一層灰青淤泥，是曾浸沒的水線。除此無他。連一道裂痕都沒有。唯有街道上，有零星的樹的死去。黃錦樹在《雨》裏建構了無數死亡，不同親人的不同的死亡，我在雲開霧散的縫隙重讀一遍。連綿無盡的季風雨裏，水獺會再度化身為鯨。那麽人呢？

[Yao · Rating 5 out of 5]

读这本书，仿佛行走在漫长雨季的好几个平行时空里，迷宫一样不知出路，耳边所闻唯有雨声。文字是潮湿的，梦幻的，读完的瞬间，你会有点恍惚，不知身在何处。是一种很新颖的体验。

[Chen Ann Siew · Rating 4 out of 5]

诡异。同样的家庭，同样一个叫“辛”的男孩，有着不同的故事。若是把《雨》当成短篇小说去读，或许不会那么复杂。雨林、季风、马来巫师、胶林、日侵、华侨等，故事充满了旧马来亚气息。

[Lucky · Rating 3 out of 5]

他们对待生活似乎都有种决绝的态度，说不清是因失去而获得的能力还是天生如此。如果可以选择，我还是想待在寒冷的地方。

[Milkymono]

开头的推荐序和第一篇都看得我很懵，怎么每个字都认得，却完全不知道在讲什么……（是我读书太少的问题）不过后面习惯了读进去之后好很多，潮湿的雨林 割胶人 老虎 鱼形舟 洪水 父母 辛 妹妹 伊 你

[Erica · Rating 5 out of 5]

有著馬來西亞華人的歷史，下南洋，日侵，割樹膠，都讓我想起我的啊公啊嬤。有幾段看得很感動，黃錦樹的文字提醒了我應該知道自己的家族歷史，對自己的身分認知。希望馬來西亞這一代的華人，都了解歷史。。我們的文化，傳統，心，不流失。

[Le · Rating 5 out of 5]

马来独特的多种民族信仰交织的魔幻之地，边读边感受着季风吹拂下潮湿静谧的雨林吹来的热风。亲切又陌生的文字所带来的，绝非一般于大陆与台湾文学呈现的华文世界，自近现代以来国家独立，“民族”意识的出现，似乎让马来文学游弋到了边界，但今天看《雨》可能并非如此。

[rururu · Rating 4 out of 5]

让我感触颇深的一本小说集。想起了我的故乡，也是雨雾中的砖房，茂密乌绿的植被，街边的小贩，被泥土吞噬的村庄。同样生在南方城市后离乡，看到几篇故事几乎泪涌上眼眶。💔

[Emily Yang · Rating 4 out of 5]

湿漉漉的血与土。文字和技巧都在那儿，但还是觉得作为乡土文学，湿邪有余，少了深沉和宽广。

[Wlx005 · Rating 2 out of 5]

不适合我的口味，太多情绪渲染式的描述，看了一半实在看不进去，弃书。。。

[Nora · Rating 4 out of 5]

最近对南洋华人史非常感兴趣！！

[doupisang · Rating 3 out of 5]

支持马华文学！

[Grandy · Rating 5 out of 5]

这里发现好多同胞！看来使用goodreads的还是大陆外的人更多

[Joyce LI · Rating 3 out of 5]

个人不喜欢这种风格。文笔确实很好，但不喜欢这种大段大段的第二人称，以及确实看不来这种写诗一般的文字。

[Brenda Hui shan · Rating 3 out of 5]

3.5 最愛小說課

[Xin · Rating 5 out of 5]

wet and salty

[Becky]

《雨》系列作品都喜歡，讀馬華文學總是覺得氣味濃厚好像可以真的聞到味道，喜歡特別魔幻的幾個故事。

[Kat · Rating 3 out of 5]

手法隐约想起其他作品，却无法超越，个人没有情绪共鸣，总体比较失望 。

[Jx · Rating 2 out of 5]

谁能想到此书最好看的部分居然是书封面。
太难看了，算是理解为什么有人评价“潮湿粘腻，看时喘不过气”，那确实字面意思潮湿，被文本气得喘不过气啊。除了生殖器和猥琐的凝视还剩下什么？
本意是了解大陆地区以外的华语文学，结果被黄锦树当头一棒，弃读，不想折磨自己的眼睛。以及，所有推荐过此书或此作者的人，你们认真的吗？

[Blanka · Rating 4 out of 5]

Fascynująca mieszanka realizmu, surrealizmu, horroru i ludowej opowiastki. Niełatwa w odbiorze, igrająca z czytelniczymi przyzwyczajeniami, wprowadzająca w interpretacyjną konfuzję, ale warta każdej poświęconej jej minuty.

https://blankakatarzynadzugaj.wordpre...

[Bruna · Rating 4 out of 5]

chuva
terra molhada, floresta tropical

é um livro extremamente visual e oflativo.
não li o primeiro conto, eu vi o primeiro conto. é uma novidade espelhar aquelas palavras pelos olhos e processar de maneira não acostumada de ler um conto. depois que essa chave girou, aí que a coisa começou a ter gosto.