The Temple Without A Pinnacle

by Tudev Ludon, Uranchimeg T (Translator)

From the back cover - “If we take a limited view of the message of the novel, we may regard it as a revelation of the defects of Tibetan Buddhism, as a theocratic dictatorship, and the abuse of power by the Lamaist hierarchy bent on preserving their monopoly of privilege and influence. Such an interpretation would fit the official ideology of a Communist state which harnessed literature and the other arts to political purposes. In the post-Communust period, readers may reflect on the fact that these phenomena are not restricted to any particular political or ideological system or any religion, past or present. List for power, the corruption that it engenders, and the hatred of dissenters are universal, unaltered aspects of human nature. The dangers inherent in this are ultimately symbolized by the dreadful fate of abbot Sanj - abandoned and blind in a lifeless wilderness...

367 pages, Paperback

Published January 1, 2017

Reviews

[Greg Pringle · Rating 4 out of 5]

If you want to be put off Tibetan Buddhism for life, read this book.

The comment by Agatha Hahn, co-translator with URANCHIMEG Togmid, on the back cover of the book, that we would be taking a limited view of the message of the novel if we regarded it as a "revelation of the defects of Tibetan Buddhism, as a theocratic dictatorship, and abuse of power by the Lamaist hierarchy bent on preserving their monopoly of privilege and influence", does not ring entirely true.

The book deals with the slowly growing doubts and eventual disillusionment of an intelligent and gifted young man from a poor Mongolian family who becomes a Buddhist monk, travels to Lhasa and studies there for a decade, eventually reaches the very pinnacle of success in his studies, and has to flee for his life because he knows too much to be allowed go back to his own country. The novel concerns his increasing questions about Buddhism as he witnesses the brutality of Tibet, the ugly punishments that are meted out (people lashed, thrown into scorpion-infested prisons, burnt as human candle wicks, or have rocks placed on their heads which are hammered till their eyeballs are squeezed out), the lust of the college musician for human bones for making instruments, the superstition and belief in magic, the threat of devils and hungry ghosts to keep believers in line, and the refusal of teachers to allow any kind of doubts or questions. There is no way out for someone who is in the system, as the protagonist finally tragically discovers.

I have no idea as to the accuracy of what is depicted, which dates back to the lawless era of Republican China, but the author dwells in loving detail on the minutiae of Tibetan Buddhism and life in Tibet at the time. Since the novel was written in the 1980s, towards the end of Mongolia's 'Socialist era' under Soviet control, there is no doubt that the author would have been expected to denigrate Tibetan Buddhism as a matter of course. Despite this, the novel gives every indication of being a deeply-felt criticism of Tibetan Buddhism, although it cannot be ruled out that the novel is an allegory for the corruption and irrationality of Communism (the author was later involved in writing the constitution for democratic Mongolia).

The translation by Uranchimeg and Agatha Hahn (who does not appear to be a native English speaker) is awkward, wooden, and sometimes confusing, but this only helps highlight the unnaturalness of what transpires between the book's covers.

The plot and characterisation are only reasonably well developed. There is a certain amount of coincidence (a couple of key characters suddenly pop up in surprising places) and there are unresolved contradictions in the main character's actions. The main focus of interest is the depiction of the protagonist's progressive doubts and the detailed account of religious and political life in Lhasa, its brutality, and its superstition.

The author, Lodongiin Tudev, was a major Mongolian author who was born a herder's son in 1935 and died in April 2020. As with many things Mongolian, there is regrettably no Wikipedia page about Tudev.

[Ariunjargal · Rating 5 out of 5]

"Орой үгүй сүм"
Л.Түдэв

Халуун элсэнд амьдрах заяатай хонин гүрвэл хүртэл тэсэж ядан, амаа ангайн бөөрөө түнхэлзүүлэн, загийн хожуул доогуур сүүдэр даган аахилах Ингэнэ усны говьд хаягдсан нэгэн сохор эр хатсан ингэний сүүгээр хоол хийж хэрхэн амьдарч байгаа золгүй хувь тавилангийн тухай... Тэр сохор эр үүлэн бор хэмээн нэрлэсэн модон таягныхаа тусламжаар саад бүхнийг чадамгай тойрсоон 4 улиралд хатдаггүй ингэнэ хэмээх бяцхан булгийн дэргэд ирэн өврөөсөө хээ угалз ганган цоолборлож ёроолд нь алтан хорол байрлуулж хийсэн мөнгөн аяга гаргаж уснаас хутгаж уух нь тэр эрийг цагтаа цалгиж явсан юм шүү гэх шиг.
Бурханд чин сүсэгтэй үгээгүй ядуу эцэг Сайнцогт, эх Цэндмаагийн цорын ганц хүсэл мөрөөдлийг биелүүлэхийн тулд 7 настай бяцхан хүү Санж "Буянзалбирах" хийдэд винайн сахил сахисан Чоймчиг гэлэнд шавь орж бүхий л сэтгэл зүрхээ бурханы зам мөр хөөхөд зориулав. Санжийг ухаан сэргэлэн, ой тогтоолт сайтай зэргийг нь хийдийн лам нар ажиж шинжин өөрсдийн ирээдүй хойчийг залгамжлуулахаар шийдэн багш Чоймчиг гэлэнгийн хамт шашин номыг төгс төгөлдөр сурах үүрэг өгч Лхасзуу руу мордуулсан нь түүний амьдралыг тамын тогоо болгоно гэж хэн мэдэх билээ. Ийнхүү гэлэн Чоймчиг, шавь Санж, улиастайн шоронгоос оргосон алс замд гарсан нутгийн эр Бөхмагнай, үрийн хутаг гуйхаар явж буй Отгон хүүхэн, түүний нөхөр Хархүү, өвчинд ороогдсон биеэ сүсэг бишрэлээр эдгээхээр хүсэгч хар хүн Өлзий тэргүүнтэй мөргөлчдийн цуваа алс холын Төвд орныг зорино. Эдгээр өөр өөр зорилготой мөргөлчдийг нэгтгэх ганц зүйл нь бурханд итгэх итгэл. Мөргөлчид замаараа олон хийдээр орох бөгөөд нэг өдөр цавчим эрэг дээгүүр морьдтойгоо явж байх үед Отгоны нөхөр Хархүү найтааснаас морь нь цочин хавцлаас нисэн бие барж, үй мөрөний давалгаан дээр завинд явж байхад Өлзийн бие гэнэт муудан амь тавихын зэрэгцээ олон үйл явдал өрнөхийн зуурт эд хөрөнгөнөөс нь тасралтгүй зулгаах татвар, гуйлга, дээрэм, зодоон гээд чамгүй олон бэрхшээлийг туулсаар зорьсон газраа ирлээ.
Далай ламын шавдан бататгах ёслол буюу далай ламын амины золиосонд өөр нэгний амийг жилд нэг удаа егүүтгэх буянтай аллага үйлдэх уламжлал тогтсон агаад түүнийгээ ард иргэдийн нүгэл асар зузаан гэж хаацайлна даа. Энэ үед Отгон, Бөхмагнай хоёр нутаг буцан нэг гэрт орлоо. Чоймчиг гэлэн шавьдаа бүхий л зүйлийг зааж сургах бөгөөд нэг өдөр Санжийг Төвдийн алдарт Бэрээвэн хийдэд суулган өөрийн үйлдсэн нүглээ наманчлан амьдаараа зулын гол болон шатаж бие барахыг Санж өөрийн нүдээр харна. Бэрээвэн хийдэд суусны дараахан нумнэй сахих мацагийн үеэр Санжийн бие ихээхэн дордож хэвтэрт ороход алдарт гавж Линсрэй, оточ маарамба гээд бүхий л хүмүүс түүнийг эдгээж чадаагүй байхад шимнанцын сахил хүртсэн Бэрээмэг эмгэн сонгинотой шөл хийн түүнийг эмчилдэг. ЖОР МЭДЭХГҮЙ ЛАМААС ЗОВЛОН ҮЗСЭН ЧАВГАНЦ ДЭЭР. Чоймчиг гэлэн залуудаа нэгэн бүсгүйд сэтгэл алдарсан нь бэрээмэг эмгэн байх агаад тэр нь түүний зулын гол болж үхэх шалтгаан болж дээ хөөрхий. Бүхий л хүмүүс бурханы орон гэх тэр газарт олз хайн Лхасзуугийн гудамжаар үхсэн хүн хайх донзонпа нар, үе үеийн далай ламаар тодрон бусдад хорлогдон хүүхдээрээ шахуу үхсэн түүхүүд, амьд хүнийг барьж иддэг дигваранз шавжнууд бүхий хар нүхэнд хүнийг шидэж зовоон егүүтгэдэг огиудас хүрэм уламжлал, сайн дамар хийчих гавлын яс амьд хүнээс хайр Жалсан жинжүн гээд л аймшигтай бүхэн бурханы орон гэгдэх нэрний цаана нуугдах аж.
Санж олон жил бэрээвэн хийдэд суусны эцэст төгсгөлгүй эрдэмт буюу лхаарамба цол хүртэн нутаг буцах цаг болсон ч бурхан шажны хамаг нууцыг мэдсэн хүнийг Төвөд орноос гаргаж болохгүй хуультай юмсанж.
Төгсгөлгүй эрдэмд хүрж эх, эцгийнхээ хүслийг биелүүлсэн ч амь насанд нь халгаатай болсон ганцхан шөнийн дотор дайсагнаж явсан Пагсан нь аврах нөхөр нь болж, дотно нөхөрлөж явсан Чогсон нь түүнийг алах дайсан нь болж хувирах нь гаслантай.
Эндээс арайхийж нутагтаа эргэн ирсэнд Санждолбийжамц хэмээх цол хүртээн Буянзалбирах хийдийн хамба лам болсон ч эх нь нэгэнт нас барсан, эцэг нь түүнээс адис авахаар ирсэн байдаг нь бурханыг хэт шүтэх сүсэг нь Сайнцогтыг төрсөн үрээсээ адис авахаар сохор болгождээ... Санж эхийнхээ төлөө түмэн олныхоо төлөө ч хэрэгтэй гэж үзэн өөрөө зургийг нь гарган Чойрын дугана барихаар сэтгэл шулуудах барьж эхлэх авч модонд явсан эцэг нь модонд дарагдан нас барна. Нэгэн өдөр ойрхон хөдөө гэрлүүгээ явах зуур тэнгэр муухайрсаны улмаас зам төөрч нэгэн айлд очсон нь урд аянд хамт явсан Отгон бүсгүйнх байжээ. Ингээд хоосон номлолыг бодит амьдрал ялж хамба лам Санж Отгон бүсгүйтэй нууц харилцаа тогтоон эр эмийн холбоотой болдог. Үрийн хутаггүй гэх Отгон бүсгүйг хөл хүнд болсон дуулианаар тэдний холбоог мэдэх Буянзалбирах хийдийн том лам нар Санжийг шахаанд оруулж шар шувтлуулдаг. Энгийн хар хүний амьдралаар сайхан амьдрана гэсэн хүслийг нь тас цохин давхар биетэй Отгон бүсгүйн амь насыг хөнөөж, түүнийг нүдийг сохлон эзгүй цөл газар хаясан ажээ. Гэтэл сүмийн орой дутуу байдаг. Санжаас өөр мэдэх чадах хүн нэг ч үгүй. Эцсийн аргаа хэрэглэн хоёр бичээч явуулж, нутгийн хүмүүс хууч хөөрөх маягаар сүмийн тухай ярьсан хэлсэн үг болгоныг нь бичиж авах боловч гүйцээж чадалгүй баригддаг...
Үгээгүй харц ардын хүү Санж харь газар номын мөр хөөн одож залуу халуун насаа элээн, оройгүй эрдмийг сураад Төвөдүүдийн гараас амь зулбан нутагтаа буцан ирж Буянзалбирах хийдийн хамба болсон ч эцэстээ хорвоог харах нүдгүй болж Ингэнэ усны говьд цөлөгдөн хавтгайн уургаар гол зогоон өдөр хоногийг өнгөрөөх нь оройг нь барьж дуусалгүй үлдээсэн сүм шигээ л...........

[Brownguy · Rating 3 out of 5]

Interesting, thought the translation seemed rushed. There was a lot that went over my head and a lot that seemed a bit repetitive. The story was pretty engrossing, especially as I knew next to nothing about how Tibetan Buddhism operated with Mongolian Buddhism.