Η Βαλενσιάνικη Βίβλος

Vilagut i Caldes

by Rafael Tasis, Ευρυβιάδης Σοφός (Translator)

Βαρκελώνη, δεκαετία του ’30. Ένας οικονομικά κατεστραμμένος αριστοκράτης, ο Γκουστάου ντε Κατλιάρ, εντοπίζεται νεκρός στο διαμέρισμά του στη Γοτθική Συνοικία. Όλα δείχνουν ότι αυτοκτόνησε. Και οι περισσότεροι αυτό φαίνεται να πιστεύουν. Μήπως όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα; Μήπως έχουμε να κάνουμε με συγκαλυμμένο έγκλημα; Την εξιχνίαση της υπόθεσης αναλαμβάνουν δύο φίλοι, ο επιθεωρητής Ζάουμε Βιλαγούτ και ο δημοσιογράφος Φρανσέσκ Κάλντες. Οι έρευνες θα τους οδηγήσουν στον ατμοσφαιρικό κόσμο των παλαιοβιβλιοπωλείων της πόλης. Εκεί ανακαλύπτουν την ιστορία μιας πρώην ερωμένης του αριστοκράτη, η οποία έχει πλέον αρραβωνιαστεί τον ανιψιό ενός εκκεντρικού εκατομμυριούχου, τον Κάρλες Βαλς, που επιθυμεί διακαώς να αποκτήσει ένα σπάνιο και θρυλικό βιβλίο. Πρόκειται για το μοναδικό αντίτυπο της Βίβλου που είχε μεταφράσει στην καθομιλουμένη ο Βονιφάτιος Φερέρ πριν από πολλούς αιώνες. Την εποχή εκείνη, η πυρά της Ιεράς Εξέτασης κατάπιε όλα τα κομμάτια πλην ενός· είναι αυτό που διασώθηκε και εδώ παρακολουθούμε πώς ακριβώς μετατρέπεται σε θανάσιμη εμμονή. Η Βαλενσιάνικη Βίβλος είναι το πρώτο μέρος μιας κλασικής πλέον και εξαιρετικά δημοφιλούς τριλογίας. Ο Ραφαέλ Τάζις υπήρξε ο πατριάρχης του καταλανικού αστυνομικού μυθιστορήματος.

Genres: Mystery

193 pages, Paperback

First published January 1, 1955

About the author

Rafael Tasis (Barcelona, 1906 – París, 1966). Escriptor, crític literari, llibreter, periodista i activista polític. Autor prolífic i autodidacta, inicia molt aviat la seva activitat narrativa a la publicació infantil La Mainada. Col·labora a La Publicitat, Mirador, Revista de Catalunya i Serra d'Or, entre d'altres. Des del juny de 1937 exerceix com a secretari general de la joventut d'Acció Catalana i com a director general dels Serveis Correccionals de la Generalitat de Catalunya. Fruit d'aquest treball neix el llibre Les presons dels altres (1990). També col·labora, quan esclata la Guerra Civil, amb el Comissariat de Propaganda de la Generalitat. En finalitzar el conflicte s'exilia a París on viu fins a l'any 1948. De tornada a Barcelona treballa com a impressor i llibreter, manté la seva activitat política com a enllaç amb l'exili i continua la seva tasca com a escriptor. Com a novel·lista és especialment rellevant la seva aportació a la novel·la policíaca en llengua catalana, gènere que desenvolupa en les seves tres obres més conegudes: La Bíblia valenciana (1955), És hora de plegar (1956) i Un crim al Paralelo (1960). Com a crític literari, és autor d'assaigs com Una visió de conjunt de la novel·la catalana (1935), La literatura catalana moderna (1937), Antologia de la poesia catalana. De Ramon Llull a Verdaguer (1949-1967) o La novel·la catalana (1954) i pel que fa a la creació teatral escriu obres com Un home entre herois (1957). És autor, també, d'obres de divulgació històrica com Històries de coneguts (1945), La vida del rei en Pere III (1957), o Joan I, el rei caçador i músic (1959).

Photo credit © Rafael Tasis Ferrer

Reviews

[El lector de l'antifaç · Rating 4 out of 5]

«La Bíblia valenciana» és una novel·la escrita per Rafael Tasís i publicada per primera vegada l'any 1955. És una novel·la detectivesca ambientada en la Barcelona de la dècada dels anys trenta i que té a la parella formada pel comissari Jaume Vilagut i el periodista Francesc Caldes com a principals protagonistes.

La trama de la novel·la gira al voltant d'un exemplar de la «Bíblia valenciana», primera Bíblia impresa en català (valencià) entre 1477 i 1478. Alhora, és la primera Bíblia impresa en la península Ibèrica i la quarta que es va imprimir al món, després de la «Bíblia Vulgata» (en llatí), impresa per Gutenberg l'any 1448, i les traduccions alemanya (1466) i italiana (1471). La traducció al català és atribuïda tant al religiós valencià Bonifaci Ferrer com al mossén Berenguer Vives.

Tanmateix, la «Santa Inquisició» començà a sospitar que hi havia moltes heretgies en el text traduït al català, i el 1482 va començar una investigació. Després d'un llarg procés s'ordenà cremar tots els exemplars i, avui dia, només es conserva un full al museu de l'Hispànic Society de Nova York.

Tornant a la novel·la, en la ficció de la trama d'aquesta, se suposa que el primer personatge, Gustau de Catllar, disposa d'un exemplar d'aquesta «Bíblia valenciana» que s'ha salvat de la persecució de la Santa Inquisició. Aquest personatge mor assassinat al primer capítol. I, a partir d'ací s'orquestra tota la narració en la qual el comissari Jaume Vilagut i el periodista Francesc Caldes miraran d'investigar i descobrir qui és l'assassí.

Ens trobem, per tant, davant d'una novel·la detectivesca considerada, alhora, la primera novel·la negra de la literatura catalana. Rafael Tasis la va escriure l'any 1944 a l'exili i està ambientada en l'any 1934, en temps de la II República espanyola, quan existia la Generalitat i tenia competències en ordre públic i podia existir un personatge com el comissari Vilagut.

Així, retent un cert homenatge a l'escriptor Edgar Allan Poe i el seu personatge Auguste Dupin (a qui s'esmenta en la novel·la) l'autor va desenvolupant el misteri i els diversos fets que giren al voltant d'aquest exemplar de la «Bíblia valenciana». I no és sinó fins al final de la novel·la, quan descobrim el culpable dels crims haguts.

La novel·la està ambientada fonamentalment al barri de la Catedral (Barri Gòtic) que, per a l’època en que transcorren els fets, era un barri molt tranquil on estranyament es produïen fets criminals com els que relata la novel·la. L’estil, com hem apuntat, és un estil detectivesc on hi ha un plantejament inicial, un cos, en el que es va desenvolupant la història i un desenllaç final.

Pel que fa als personatges, estan ben treballats tot i que no s'aprofundeix massa en aquests, car, el que interessa són els fets. El llenguatge és d'un català normatiu estàndard conseqüent amb l'època donades les influències dels corrents modernistes i noucentistes. Per tant, resulta una lectura fàcil i amena. Particularment m'ha agradat prou i resulta molt recomanable per a amants del gènere detectivesc.

[Paradoxe · Rating 3 out of 5]

Υπάρχουν βιβλία που επιλέγω να διαβάσω ειδικά το ΣΚ. Δεν είναι απλά δυο μέρες που ξεκινάει το ρεπό μου απ' τις 6 το απόγευμα που σχολάω και διατηρείται αυτό το πολύτιμο διάστημα της σχόλης ως τη Δευτέρα στις 7,30 το πρωί, είναι ένας συνδυασμός όπου ελευθερώνομαι από ένα πολύ σφιχτό πρόγραμμα, το όποιο έχω επιβάλλει στον εαυτό μου, για να μη χάνομαι σε χρόνο κι αναμνήσεις κι ατελείωτες εξορμήσεις - προπονήσεις με το ποδήλατο και βιρτουόζικα φαγητά, μαζί με βιβλία, που απαιτούν όλο μου τον εαυτό εκεί και το αποτέλεσμα όλων αυτών, όταν το επιτρέπω είναι να αποτρέπω τον εαυτό μου, από ένα καλό και πλήρη ύπνο, που τελικά έχει σαν αποτέλεσμα ήδη στα μέσα της εβδομάδας, που πια σέρνομαι, αυτές οι γνωστές μικροεπιθέσεις, που σου κάνουν πάντα στη δουλειά, για να αποβάλλουν τα δικά τους κακοφορμίσματα, να με επηρεάζουν υπερβολικά.

Έχω το χρόνο να κάνω όλα αυτά, χωρίς να με νοιάζει τι ώρα θα κοιμηθώ πραγματικά, αλλά που υπάρχει ένα χρονικό όριο, κοντά στο μεσημέρι της Κυριακής, που κάνω μια θεραπεία, της οποίας οι επιπτώσεις στο ανοσοποιητικό μου σύστημα και στην ευαισθησία στο φως, είναι τέτοιες που πρακτικά με καθιστούν ανθρωπάριο. Έτσι λοιπόν, ουσιαστικά το Σαββάτο είναι η ημέρα που αφήνομαι να παίζω ως αργά τη νύχτα. Και συνήθως, σε τέτοιες περιπτώσεις, προτιμώ ένα βιβλίο μπλόκμπαστερ. Το ταίρι του σκουπιδοφαγητού, που όμως στην περίπτωση μου, σπάνια είναι τέτοιο. Αγαπώ πολύ τον εαυτό μου, για να τον καταδικάσω στη λαδίλα και την αηδία που ακολουθεί, κατά τη χώνεψη. Υπάρχουν άλλωστε τόσα πολλά απόλυτα υγιεινά πράγματα, που είναι εντελώς αμαρτωλά και τελικά δε χρειάζεται, να φας πίτσα, ή μιλφέιγ. Κάλλιστα, μπορείς να κάνεις το γιαούρτι, φρόζεν, για να το κάνεις να μοιάζει πιο αμαρτωλό να του βάλεις και γλυκαντικό ( μέλι, εντείνει την εντύπωση της αμαρτίας ) για να γίνει γλυκύτερο, κομματάκια από πολλές μπανάνες και μήλα και όσο κρατσανιστό μούσλι ( με σοκολάτα ) και φουντούκια, αντέχεις να καταβροχθίσεις.

Επιλέγω λοιπόν κάτι γρήγορο, μυστηριώδες συνήθως. Ορισμένες φορές βγαίνω το βράδυ για έξοδο και είναι βέβαια η δεύτερη έξοδος μετά την προπόνηση, που γενικά είναι μακρά και καταλήγει πάντοτε σε εκδρομή, αφού ποτέ δε μπορώ να ακολουθήσω τη διαδρομή που έχω ορίσει κι όταν δω ένα στενό, κάποιο δρόμο που δεν ξέρω, ποδηλάτισσα με κουρσάκι να προπορεύεται ( έστω και πριν τα 40, παραμένω αγοράκι ), χάνομαι, ξαναβρίσκομαι, πάω από 'δω κι από 'κει, αν μ' αρέσει κάποια διαδρομή, αρκετά ώστε να φτάσω στα όρια μου, στις ευθείες και τις στροφές, γυρνώ πίσω και την επαναλαμβάνω. Κι όταν το βράδυ βγαίνω έξω, επειδή μ' αρέσει το πολύ καλό ουίσκι και επειδή δύσκολα με πιάνει κι επειδή η ''συνάφεια'' μερικές φορές είναι απόλυτα ποθητή, χάνω κι εκεί πολλές ώρες.

Έχουν υπάρξει βιβλία, που μου έχουν επιβληθεί και δεν τα έχω αφήσει για το μπλοκμπάστερ του ΣΚ, υπάρχουν κι άλλα που μου το έχουν επιτρέψει, ή μ' έχουν σπρώξει σ' αυτό. Γράφει κι ο Ταζίς, μια πολύ όμορφη φράση, σχετική, στη σελ. 105: << Δεν υπάρχουν ποτέ δικαιώματα πάνω σ' ένα βιβλίο. Μπορούμε να το θαυμάζουμε, να το σεβόμαστε, να το συντηρούμε, να το ντύνουμε καλά και τίποτε άλλο. Τα βιβλία είναι αυτά που έχουν δικαιώματα πάνω μας και κάνουν κουμάντο στις ζωές μας >> . Και βέβαια, τέτοια βιβλία με έχουν αποτρέψει ακόμα κι απ' το βγω απ' το σπίτι. Ομοίως, υπάρχουν μπλοκμπαστεράκια, που με έχουν απασχολήσει και στην ποδηλατάδα και στη βραδινή έξοδο. Με έχουν απασχολήσει όμορφα, τα σκέφτομαι, θέλω να γυρίσω να ασχοληθώ μαζί τους. Όχι για το μυστήριο, γιατί τα λέει ωραία ο συγγραφέας.

Ετούτο το βιβλίο, δεν ανήκει στην κατηγορία. Ναι μεν ο συγγραφέας τα λέει ωραία, μου είναι ευχάριστος κι οικείος, αλλά η ιστορία είναι εντελώς ανούσια και αν δεν ήταν πρωτότυπο το θέμα για την εποχή της, θα ήταν επίσης, αρκετά ανούσια και για τότε. Αποτέλεσμα της επιρροής του θέματος, αποδεικνύουν οι πολύ ανώτεροι επίγονοι, από πλευράς Ρεβέρτε και Θαφόν και οι δικοί τους ''απόγονοι'', του Μαμαλούκα, του Σλόαν, του Αντωνιάδη και άλλων.

Σε κάποιες κριτικές διάβασα πως μαρτυρά με ευχάριστο τρόπο, τον παλαιάς κοπής, χαρακτήρα του. Θα μου άρεσε αυτό, αν ήταν αληθινό. Όμως δεν είναι. Μπορεί να είναι η εντύπωση του αναγνώστη, όταν το ξεκινάει, αλλά το βιβλίο δε δείχνει τα χρόνια του. Τα αστυνομικά του Βαλτάρι τα δείχνουν, της Άγκαθα το ίδιο, του Χάμετ ομοίως, του Ταζίς όμως όχι. Δεν κουράζεται για να φανεί διαχρονικό, ούτε για να δώσει την εντύπωση του παλιακού. Γράφει με την αμεσότητα ενός δημοσιογράφου, που τον ενδιαφέρει η αλήθεια και όχι οι εντυπώσεις, γιατί αυτό είναι και ο ίδιος ο συγγραφέας.

Για τον ίδιο λόγο, οι υπόλοιποι χαρακτήρες αν και δεν παραλείπεται η σκιαγράφηση τους, ή η εμπλοκή τους, παράλληλα είναι απλά διακοσμητικά στοιχεία. Το παν είναι, ο διάλογος που έχει κατά νου ο συγγραφέας - δημοσιογράφος, να ξεκινήσει με τον αναγνώστη, χωρίς να κρύβει τις αρετές της καλής δημοσιογραφίας, όσο και το που μπορεί να οδηγήσει η υπερβολή της, ανάλογα και με το χαρακτήρα του εκάστοτε δημοσιογράφου. Πιστεύω και μπορεί να κάνω λάθος, ότι ο αντίλογος έρχεται 19 χρόνια μετά, απ' το Μπελ, γι' αυτή την υπερβολή, που το να αναζητάς την αλήθεια δεν δικαιολογεί τις ελευθερίες που παραχωρείς στον εαυτό σου, στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και το να μειώνεις την αξία της φιλίας σου, ούτε να αντιμετωπίζεις τους άλλους χαρακτήρες, σα να είναι βλάκες που σιωπούν, όταν βγαίνεις απ' τη σκηνή. Ειδικά μάλιστα, όταν το ίδιο το μυστήριο, δεν είναι καν μυστήριο.

Η αξιολόγηση μου καταλήγει σε ένα 2,5.

[Tim Orfanos · Rating 4 out of 5]

Κάλλιστα, το συγκεκριμένο κλασικό 'διαμαντάκι' της αστυνομικής λογοτεχνίας θα μπορούσε να αποτελέσει τον προάγγελο μυθιστορημάτων, όπως 'Το όνομα του ρόδου' του Έκο ή, 'Το χάρτινο σπίτι', γιατί, απλούστατα, ο Τάζις έγραψε ένα βιβλίο για να τονίσει την αξία του βιβλίου ως ολότητα.

Δεν εξυψώνει, απλά, την φιλαναγνωσία, αλλά, κυρίως, τον ρόλο του βιβλίου ως συλλεκτικό κεκτημένο.

Η ατμόσφαιρα που 'αποπνέει' η ιστορία έχει αρκετά στοιχεία γοτθικού παραμυθιού, ενώ η πλοκή διαθέτει κλιμακούμενη ένταση, χωρίς, όμως, να αναπτύσσονται σε σημαντικό βαθμό και σε βάθος οι χαρακτήρες των ηρώων του βιβλίου.

Γενικά, πρόκειται για ένα πρωτότυπο μυθιστόρημα που ξεχωρίζει όχι τόσο για τους διαλόγους του, όσο για την εμπνευσμένη πλοκή του.

Βαθμολογία: 4,2/5 ή 8,4/10.

[Δημήτρης · Rating 4 out of 5]

Τον Ραφαέλ Τάζις δεν τον ήξερα. Ψάχνοντας λιγάκι αφού έπεσε στην αντίληψή μου το συγκεκριμένο βιβλίο, είδα ότι επρόκειτο για έναν πολύ ενδιαφέρων τύπο με πλούσιο συγγραφικό έργο, γραμμένο σε μεγάλο βαθμό στην καταλανική γλώσσα -πράγμα αξιοσημείωτο και ενδιαφέρον από μόνο του.

Η Βαλενσιάνικη Βίβλος είναι το πρώτο μέρος από την αστυνομική τριλογία με πρωταγωνιστές των αστυνόμο Βιλαγούτ και τον δημοσιογράφο Καλντές, και το πρώτο που κυκλοφόρησε στα ελληνικά. Ο Τάζις το έγραψε το 1944 ενώ βρισκόταν σε εξορία στο Παρίσι από το καθεστώς του Φράνκο, και λαμβάνει χώρα στην προ-εμφυλιακή Καταλονία, στο πρώτο μισό της δεκαετίας του '30.

Στα συν: Η γραφή είναι πολύ καλή, απλή (όχι απλοϊκή) και γρήγορη. Κάνοντας την ανάγνωση να τρέχει, κάνοντάς το ένα πολύ αξιοπρεπές και αξιόλογο page turner. Επίσης η δομή του είναι αρκετά old-school (με δεδομένο και την περίοδο που γράφτηκε) θυμίζοντας σε αρκετό βαθμό το πώς έλυναν τα μυστήριά τους συγγραφείς του πρώτου μισού του 20ου αιώνα.

Στα πλην: Ακριβώς αυτή η old-school αισθητική θα έπρεπε να κάνει αρκετά σαφές και την περίοδο στην οποία εκτυλίσσεται η ιστορία. Αν δεν ήταν γνωστή η ημερομηνία συγγραφής του, αλλά και το πότε διαδραματίζεται η ιστορία, ο αναγνώστης δε θα μπορούσε να το αντιληφθεί από τις περιγραφές. Καθώς πέρα από την απουσία της Sagrada Familia, τίποτα άλλο δε δηλώνει την περίοδο εκείνη. Επίσης οι χαρακτήρες είναι ίσως λίγο ρηχοί χωρίς απαραίτητη ανάπτυξη, κάτι όμως που είναι άδικο να κριθεί λαμβάνοντας υπόψιν το πότε γράφτηκε το βιβλίο.

Συμπέρασμα: Πρόκειται για ένα καλογραμμένο αστυνομικό μυθιστόρημα, με έντονες βιβλιοφιλικές αναφορές (πολύ πριν το κάνει -καλύτερα κατά τη γνώμη μου- ο Θαφόν), που παρά τα όποια λίγα μειονεκτήματά του διαβάζεται πολύ άνετα και με αμείωτο σε μεγάλο βαθμό ενδιαφέρον.

[Effie Saxioni · Rating 3 out of 5]

Μια ωραία ιστορία,γραμμένη το 1944.Ένα χαριτωμένο δίδυμο πρωταγωνιστών-ο επιθεωρητής και ο φίλος του ο δημοσιογράφος-προσπαθούν να ρίξουν φως στους λόγους της αυτοκτονίας(?) ενός πτωχευμένου ευγενούς.Κύλησε ευχάριστα-δεν ανήκει στα αστυνομικά που σε κάνουν να τρως τα νύχια σου από την αγωνία-αλλά αυτό που έλειπε σε πολύ μεγάλο βαθμό,ήταν το άρωμα της Ισπανίας εκείνης της εποχής.Ευτυχώς,δηλαδή, που ήταν ισπανικά τα ονόματα-θα μπορούσαν να είναι ιταλικά και το έργο αυτομάτως να εκτυλίσσεται στην Ιταλία,ή να είναι γερμανικά και να εκτυλίσσεται στη Γερμανία.Το επίμετρο ήταν αρκετά κατατοπιστικό και οι πληροφορίες για τον συγγραφέα πολύ ενδιαφέρουσες.3,5⭐

[Georgia · Rating 4 out of 5]

Ανατρεπτική, πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία και πλόκή. Ένα κλασσικό βιβλίο με εμφανή τα "σημάδια" της πένας των "παλαιάς κοπής συγγραφέων", και την ποιοτική υπεροχή τους. Μικρό αλλά όχι και τόσο ευκολοδιάβαστο, λόγω των πολλών περιγραφών οι οποίες εμένα προσωπικά με κουράζουν.

[Effie · Rating 4 out of 5]

4-

[Alexia Athanassiadou · Rating 3 out of 5]

3,5 αστέρια.
Δυο φίλοι, ο επιθεωρητής Ζάουμε Βιλαγούτ και ο δημοσιογράφος Φρανσέσκ Κάλντες προσπαθούν να λύσουν το μυστήριο του θανάτου ενός ξεπεσμένου αριστοκράτη, του Γκουστάου Ντε Κατλιάρ και αυτο τους οδηγεί στα παλαιοβιβλιοπωλεία της Βαρκελώνηςκαι στην γνωριμία με ανθρώπους που έχουν γνώση και αγάπη για σπάνια και δυσεύρετα βιβλία.

Είχα ακούσει πολλά για αυτό το βιβλίο αλλά δυστυχώς δεν ήταν αυτό που περίμενα. Η ιστορία έχει γραφτεί το 1944 αλλά εκδόθηκε το 1955. Έχει σχέση με βιβλία και μάλιστα παλιά και σπάνια βιβλία. Υπάρχει μια ατμοσφαιρική αύρα που διατρέχει όλο το βιβλίο αλλά δεν λειτουργεί αυτό πάντα υπέρ του κειμένου. Το βρήκα κουραστικό σε κάποια σημεία.

Το αγαπημένο μου σημείο στο βιβλίο είναι εκεί που ο επιθεωρητής βρίζει τον δημοσιογράφο γιατί του έχει αποκρύψει πληροφορίες για τους εμπλεκόμενους στην υπόθεση και ο δημοσιογράφος ατάραχος τον ακούει και προσπαθεί να του εξηγήσει αλλά ο επιθεωρητής δεν ακούει τίποτα. Είναι μικρό και διαβάζεται γρήγορα. Είναι αρκετά επίκαιρο σε πολλά σημεία και πρέπει να πω ότι ο άνθρωπος που έκανε την μετάφραση την έκανε κατευθείαν από τα καταλανικά.

Θα ήθελα να διαβάσω και τις συνέχειες αυτού του βιβλίου γιατί είναι μέρος τριλογίας αλλά δεν νομίζω ότι ενδιαφέρονται οι εκδοτικοί οίκοι να μεταφράσουν τέτοια βιβλία πια.

[Elena Riera Salazar · Rating 3 out of 5]

Pròleg de Jaume Fuster. Redactada el 1944 a París i publicada el 1955 ‘La Bíblia valenciana’ de Rafael Tasis és considerada la primera novel·la catalana de gènere negre. L’obra es situa en la Barcelona republicana dels anys trenta i explica un cas policíac al voltant d’un incunable, l’únic exemplar de la Bíblia feta per Bonifaci Ferrer, germà de Sant Vicent Ferrer. Els protagonistes de la història són el comissari Vilagut i el seu amic, el periodista Francesc Caldes, tots dos havien protagonitzat una altra novel·la de Tasis. La novel·la policíaca va tenir molt èxit a la Catalunya dels anys 30 gràcies a les traduccions que es van fer de les aventures de Sherlock Holmes, Tasis va ser, també, traductor per a la col·lecció ‘La cua de palla’, sobretot de Dashiel Hammet.

[Iñaki Tofiño · Rating 3 out of 5]

Resulta intrigant pensar què hauria estat de la literatura catalana contemporània sense el franquisme i quina llengua hauríem heretat sense la cesura 1939-1975. Aquesta novel·la de Rafael Tasis encetà en català allò que aleshores es considerava un gènere menor, la literatura negra, i només per això resulta interessant de llegir, a banda de per veure un català literari però no forçat i gens influït pel castellà. La trama resulta potser una mica fluixa, però fa de ben llegir i hom sempre pot aprendre alguna cosa sobre la Bíblia valenciana, la primera Bíblia impresa en català.

[Evi Routoula · Rating 3 out of 5]

Ένας αστυνομικός και ο δημοσιογράφος φίλος του προσπαθούν να ανακαλύψουν πώς πέθανε ένας ξεπεσμένος ευγενής: ήταν αυτοκτονία ή έγκλημα; Σύντομη περιπέτεια αστυνομικού στυλ από τον Ραφαέλ Τάζις ( 1906- 1966) , έναν Ισπανό συγγραφέα, με πολύ πλούσιο συγγραφικό έργο, που έγραφε αποκλειστικά στα καταλανικά. Το εν λόγω έργο γράφτηκε το 1944 στο Παρίσι. Στερείται της μεγάλης αγωνίας των αστυνομικών έργων και η αποκάλυψη του δολοφόνου είναι λίο αναμενόμενη αλλά έχει ωραἰες περιγραφές της Βαρκελώνης εκείνης της εποχής και ο συγγραφέας έχει κάνει μια μεγάλη έρευνα για την βιβλιογραφία των 15 και 16 αιώνα.

[Yorgos K. · Rating 3 out of 5]

Ενδιαφέρουσα ιστορία με φόντο την Βαρκελώνη του περασμένου αιώνα.

Σταν σύν οι σκιαγράφηση της αστικής κοινωνίας της Βαρκελώνης του '30, οι περιγραφές του barrio gotico και το απολαυστικό δίδυμο του επιθεωρητή-δημοσιοράφουν που έρευνουν την βασική υπόθεση που πραγματεύεται η "Βαλενσιάνικη Βίβλος".

Στα μείον το τρόπον τινά απογοητευτικό τέλος.

3/5

[Roger Prat · Rating 4 out of 5]

És una novel·leta curta i entretinguda. Perfecte lectura estival i de platja, malgrat que no he tingut l’oportunitat de dur-lo prop del mar per raó d’haver-lo acabat massa ràpid, ans no pogués pas gaudir del plaer conjunt de la lectura en salobre.

No és una gran obra de literatura però destaca per la seva funció dins del gènere en la nostra llengua.

[junescolors · Rating 3 out of 5]

Vaig acabar de llegir-ho un 2 de novembre de 2021 segons una firma en l'última pàgina. No recorde molt bé de que anava però si sé que em va entretindre bastant el temps que passava d'un tren a un altre de camí i volta a Múrcia fa ja quatre anys...

[Lluís Vella Escola · Rating 4 out of 5]

Bona història, curta i fàcil de llegir, amb una bona trama i uns decorats aconseguits. Personatges ben retratats i un misteri per descobrir.

[josefina cabo · Rating 2 out of 5]

me he leído la lectura obligatoria de segundo de eso sin querer q cutre

[Aaron Benarroch · Rating 4 out of 5]

Un bon llibre, una novel·la de misteri e intriga amb referències cultes a l'edat mitjana, escrita molt abans que el gènere es posés de moda. Probablement entre les primeres i més importants en català.