What do you think?
Rate this book
浪蕩江湖之藥師 #1
ยุทธจักรเริงรมย์ ตอน พิษโอสถ เล่ม 1
เพราะสุราดอกท้อของอาจารย์ไหเดียวแท้ๆ
‘เสี่ยวชุน’ จึงต้องระหกระเหินออกจากหุบเขาเทพเซียนพร้อมภารกิจตามศิษย์พี่ใหญ่กลับสำนัก
แต่ภารกิจก็มีอันต้องชะงักเมื่อเขาได้พบกับคนงามท่ามกลางฝูงทรชน!
หนำซ้ำคนงามของเขายังถูกพิษ และเป็นพิษที่หมอผู้เก่งกาจอย่างเขาไม่เคยพบเคยเจอเสียด้วย
เขาผู้ถือคติ ‘ช่วยคนได้ต้องช่วย’ จึงช่วยคนงามจากทั้งทรชน และช่วยถอนพิษให้
แต่ไปๆ มาๆ จากการช่วยถอนพิษแบบถึงเนื้อถึงตัวบ่อยครั้งเข้า คนงามผู้นี้ก็ชักจะทำให้เขาติดพิษไปด้วยเสียแล้ว
หรือนี่จะเป็นอย่างที่เขาว่าหมองูตายเพราะงู! ไม่นะ เสี่ยวชุนยังอยากอยู่ดูโลกอีกนานขอรับ!
‘เสี่ยวชุน’ จึงต้องระหกระเหินออกจากหุบเขาเทพเซียนพร้อมภารกิจตามศิษย์พี่ใหญ่กลับสำนัก
แต่ภารกิจก็มีอันต้องชะงักเมื่อเขาได้พบกับคนงามท่ามกลางฝูงทรชน!
หนำซ้ำคนงามของเขายังถูกพิษ และเป็นพิษที่หมอผู้เก่งกาจอย่างเขาไม่เคยพบเคยเจอเสียด้วย
เขาผู้ถือคติ ‘ช่วยคนได้ต้องช่วย’ จึงช่วยคนงามจากทั้งทรชน และช่วยถอนพิษให้
แต่ไปๆ มาๆ จากการช่วยถอนพิษแบบถึงเนื้อถึงตัวบ่อยครั้งเข้า คนงามผู้นี้ก็ชักจะทำให้เขาติดพิษไปด้วยเสียแล้ว
หรือนี่จะเป็นอย่างที่เขาว่าหมองูตายเพราะงู! ไม่นะ เสี่ยวชุนยังอยากอยู่ดูโลกอีกนานขอรับ!
300 pages, Paperback
First published August 8, 2006
38 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 8 of 8 reviews
January 21, 2020
Review 21/2562
เรื่อง : ยุทธจักรเริงรมย์ ตอน พิษโอสถ (2 เล่มจบ) (นิยายวาย)
ผู้แต่ง : ซวี่ฉือ
ผู้แปล : เมี่ยนเป่าต้าเหริน
พิมพ์ครั้งที่1 : มีนาคม 2562
สนพ. เอเวอร์วาย (ในเครือแจ่มใส)
โปรยปก :
เพราะสุราดอกท้อของอาจารย์ไหเดียวแท้ๆ
‘เสี่ยวชุน’ จึงต้องระหกระเหินออกจากหุบเขาเทพเซียนพร้อมภารกิจตามศิษย์พี่ใหญ่กลับสำนัก
แต่ภารกิจก็มีอันต้องชะงักเมื่อเขาได้พบกับคนงามท่ามกลางฝูงทรชน!
หนำซ้ำคนงามของเขายังถูกพิษ และเป็นพิษที่หมอผู้เก่งกาจอย่างเขาไม่เคยพบเคยเจอเสียด้วย
เขาผู้ถือคติ ‘ช่วยคนได้ต้องช่วย’ จึงช่วยคนงามจากทั้งทรชน และช่วยถอนพิษให้
แต่ไปๆ มาๆ จากการช่วยถอนพิษแบบถึงเนื้อถึงตัวบ่อยครั้งเข้า คนงามผู้นี้ก็ชักจะทำให้เขาติดพิษไปด้วยเสียแล้ว
หรือนี่จะเป็นอย่างที่เขาว่าหมองูตายเพราะงู! ไม่นะ เสี่ยวชุนยังอยากอยู่ดูโลกอีกนานขอรับ!
เล่ม1 :
เพราะสุราดอกท้อที่จ้าวเสี่ยวชุนกินแอบกินเข้าไปที่นอกหน้าต่างห้องของอาจารย์ ได้ยินอาจารย์กับศิษย์พี่รองพูดถึงศิษย์พี่ใหญ่ เพียงแค่นี้ เสี่ยวชุนที่เมามายก็แอบหนีออกมาจากหุบเขาเทพเซียนจะไปตามศิษย์พี่ใหญ่กลับมา
ฟื้นขี้นมาอีกครั้งเพราะเสียงการต่อสู้ พอไปแอบดูถึงเห็นคนงาม ที่โดนกลุ่มคนชุดดำล้อมรอบ จึงตัดสินใจช่วยคนงาม ตงฟางอวิ๋นชิง คนงามนั้นไม่ยอมให้ถูกตัว รังเกียจความสกปรกเป็นที่สุก ซัดเข็มดอกท้ออาบยาพิษเข้าใส่ แต่เสี่ยวชุนก็ยังช่วยเหลือ วิ่งหนีแบกมาตลอดทาง สุดท้ายถึงรู้ว่าคนงามเป็นผู้ชาย ฮามากๆๆๆ นางซื่อจริงๆ อวิ๋นชิงรังเกียจความสกปรกทุกรูปแบบ ใครก็ถูกตัวไม่ได้ ทั้งยังโดนพิษประหลาดผสมยากำหนัด เป็นเสี่ยวชุนที่ช่วยเอาไว้ โอ้ว ... อวิ๋นชิงไม่รังเกียจเสี่ยวชุนด้วยนะ รู้สึกว่าพอล้างโคลนออกแล้วก็หน้าตาดี กลิ่นหอมอีกด้วย ฮาอีก ยอมให้แตะได้คนเดียว ถือเสี่ยวชุนเป็นสมบัติส่วนตัวเลยทีเดียว
เสี่ยวชุนจะมีนิสัยชอบช่วยเหลือคน อยู่กับที่ไม่ได้ วุ่นวายไปทั่ว เดี๋ยวก็ออกไปข้างนอกซื้อของกินเล่น ทักทายชาวบ้านสารพัด ตอนที่เข้าพักในเมืองหาโรงเตี๊ยมไม่ได้ สุดท้ายพาอวิ๋นชิงไปพักในหอคณิกาซะเลย อวิ๋นชิงยังโกรธเลย เปลี่ยนผ้าปูเตียง ที่นอน หมอน มุ้งแทบไม่ทัน อาบน้ำสามรอบแปดรอบ ทำให้เสี่ยวชุนรู้ว่าอวิ๋นชิงเป็นโรครักสะอาดที่สุดของที่สุด ตอนนี้กลับมา เจอเรื่องสนุกอีก ตามไปดูหญิงคณิกาชื่อดังของหอ เลี่ยวเชี่ยว ที่ประมุขประสาทเขาหลิวเขียว ซือถูอู๋หยา เสี่ยวชุนสามารถรักษาอาการของเลี่ยวเชี่ยวได้และถามถึงศิษย์พี่ใหญ่ สือโถว นั่นเป็นชื่อเล่น จึงไม่มีใครรู้ว่าคือใคร
อวิ๋นชิงโดนวางยาพิษจากเจ้าสำนักสำนักภูษานิล หลัวชิ่ง ที่มีความแค้นต่ออวิ๋นชิงลึกล้ำ ตอนนี้ก็ต้องหลบอยู่ชั่วคราว ต่อมาก็พาเสี่ยวชุนไปที่ปราสาทเขาหลิวเขียว เสี่ยวชุนก็ดีใจเพราะคิดจะไปสืบความพอดี เป็นช่วงที่ชาวยุทธ์มารวมตัวเพื่อคัดเลือกหัวหน้าจะไปปราบสำนักภูษานิล สุดท้ายผู้ที่มาประลองก็คือหลันชิ่ง เจ้าสำนักภูษานิล แต่เพราะมีเพียงเสี่ยวชุนที่ไม่ได้รับพิษจึงไปถ่วงเวลา สู้ไปก็รู้สึกคุ้นเคยไป จนกระทั่งอวิ๋นชิงมาถึง หลันชิ่งเห็นความสนิทสนมของเสี่ยวชุนกับอวิ๋นชิงก็แปลกใจ และแปลกใจด้วยที่อวิ๋นชิงยังไม่เป็นอะไรเพราะพิษของตนเอง เมื่อเห็นเสี่ยวชุนไม่ระวังจึงแทงที่หัวใจของเสี่ยวชุน ตอนนั้นเองที่เสี่ยวชุนเห็นหน้าภายใต้หน้ากากหนังมนุษย์ทำให้คิดออกว่าคือศิษย์พี่ใหญ่ หลันชิ่งจึงพาเสี่ยวชุนกลับไปรักษา พร้อมเล่าเรื่องราวที่เจออวิ๋นชิงให้ฟัง ดูเหมือนอวิ๋นชิงจะไม่สนใจใยดีจากรักจึงเป็นแค้น แต่เรื่องราวไม่ง่ายอย่างนั้น ระหว่างที่อยู่สำนักภูษานิลเสี่ยวชุนก็พยายามคิดหายาแก้พิษให้อวิ๋นชิง พอเบื่อมากๆก็ขอออกไปเที่ยวเล่นข้างนอก ศิษย์พี่ใหญ่ก็ไม่ห้ามแต่ต้องใส่หน้ากากเอาไว้
เสี่ยวชุนออกไปเที่ยวเล่นก็ช่วยเหลือชาวบ้านไปทั่ว จนในที่สุดก็ถูกลักพาตัวไป คนที่ลักพาตัวเสี่ยวชุนก็คืออวิ๋นชิง ที่ตอนแรกหลันชิ่งโกหกว่าฆ่าเสี่ยวชุนไปแล้ว แต่ต่อมาก็สืบได้ว่าเสี่ยวชุนเป็นศิษย์น้องของหลันชิ่งนั่นเอง
ระหว่างเร่งเดินทางกลับเมืองหลวงก็เจอตงฟางฉีอวี่ องค์ชายสี่จิ้งอ๋อง จะมาจับเสี่ยวชุนในฐานะมนุษย์ยา เสี่ยวชุนโกรธมาก เสียใจมากเมื่อรู้ว่าอวิ๋นชิงก็เคยคิดใช้เขาเป็นยารักษาโรคทั้งที่ตัวเองดูแลด้วยความจริงใจ สุดท้ายก็ปรับความเข้าใจกันได้ ตอนที่กองหนุนยังมาไม่ถึงจิ้งอ๋องก็ยังจะดักทำร้าย เสี่ยวชุนปกป้องอวิ๋นชิงสุดชีวิตเพราะอวิ๋นชิงพิษกำเริบ พอกองหนุนมาถึงจึงจับจิ้งอ๋องได้ จากนั้นเร่งเดินทางแต่อวิ๋นชิงก็ยังโดนพิษของยากำหนัดยากจะต้านทาง แบบทนไม่ไหวสุดๆ อวิ๋นชิงผู้ไม่เข้าใจอะไรจะจัดการเสี่ยวชุนเดี๋ยวนั้น เสี่ยวชุนบอกคนเยอะไม่ได้ อวิ๋นชิงควบม้าจากไปทันที หาได้ถ้ำห่างไกล เสี่ยวชุนอธิบายเรื่องชายหญิง อวิ๋นชิงมีหรือจะสน บอกว่าข้าไม่สนใจ ข้าต้องการแต่เจ้า ให้คนอื่นกำเนิดบุตรไปสิ คือข้าไม่สนอะไรทั้งนั้น เสี่ยงชุนต้องสอนอย่างนุ่มนวล พอถึงคราวอวิ๋นชิง นางไม่ยอมนุ่มนวลเลย จนเสี่ยวชุนร้องเจ็บตลอดเวลา โอ้ย เบาๆหน่อย อย่างฮามากๆๆๆๆ คือบรรยายแบบข้าจะหน้าไปไว้ที่ไหนเนี่ยคนรู้กันทั้งกองทัพแล้ว
ถึงเมืองหลวง เข้าวังตวนอ๋อง คราวนี้เสี่ยวชุนเลยคอยปรนนิบัติอวิ๋นชิงกินยาตามเวลาทุกวัน กลัวว่าจะเป็นฝ่ายโดนอีก ตัวเองทำทีเดียวโดนอวิ๋นชิงทำทั้งคืน น่ากลัวเกินไปแล้ว แต่อวิ๋นชิงก็ยอมให้เสี่ยวชุนนอนด้วย นอนหันหลังก็ไม่ได้ ต้องนอนหันหน้าหา คือแบบอย่างฮาตลอด
เสี่ยวชุนไม่มีอะไรทำก็หาห้องมาปรุงยาให้อวิ๋นชิง พอว่างก็ใส่หน้ากากออกไปเที่ยวเล่น ไปโยนห่วง ไปกินขนม แล้วก็คิดถึงหอเยียนปอ เพราะคิดถึงท่านแม่ ที่ไหนได้ โดนคนลักพาตัวไปอีก แต่นี่ไม่กลัวเลยนะ ตื่นเต้นดีใจได้เจอเรื่องสนุก สุดท้ายคนลักพาตัวก็พามาที่หอเยียนปอ เจอเจ้าของหอคนใหม่ชื่อหลัวฉี ตอนแรกจะให้เสี่ยวชุนทำงานที่หอซะเลยเพราะว่าดูแล้วรู้สึกคุ้นเคย เสี่ยวชุนหรือจะยอม ก็ต้องออกมาได้เองอยู่แล้ว เดินสำรวจที่ทางคุ้นเคยจนมาถึงห้องที่เป็นความทรงจำของท่านแม่ กำลังจะจากไปก็ได้ยินเสียงร้องไห้ ที่ไหนได้ก็คือหลัวฉีที่จะให้ตนเป็นชายบำเรอกำลังร้องไห้เสียใจให้กับท่านแม่และตัวเอง ตอนที่เสี่ยวชุนจะไปกลับเห็นอีกฝ่ายอาการไม่ดีจึงตรวจแล้วรู้ว่าหัวใจไม่ดีแต่กำเนิดห้ามเสียใจหรือดีใจเกินเหตุ หลัวฉีถามว่าเสี่ยวชุนชื่ออะไร เสี่ยวชุนบอกชื่อไป และก็บอกชื่อท่านแม่ จากนั้นหลัวฉีก็ร้องไห้อีกบอกว่าข้าคือๆๆๆๆ แล้วก็เป็นลมไป เสี่ยวชุนเลยช่วยเอาไว้ แล้วกลับไปหาอวิ๋นชิง
อวิ๋นชิงงานยุ่งมากมาย เสี่ยวชุนก็คิดยาแก้พิษให้อวิ๋นชิง จนในที่สุดก็สังเกตว่าหน้าตาตัวเองคล้ายกับหลัวฉีจึงออกไปหา ที่แท้ก็คือท่านพ่อของตน ที่ตนไม่เคยรู้เลย
เสี่ยวชุนยังคงหาทำเรื่องต่าง ทั้งช่วยฉีอวี่ออกมาจากคุกของอวิ๋นชิง แต่พอส่งกลับ กับถูกล้อมจับไม่ใ���้กลับ แต่เสี่ยวชุนก็ได้เขียนจดหมายบอกอวิ๋นชิงไว้แล้ว ให้อวิ๋นชิงมาช่วย คราวนี้เสี่ยวชุนก็เลยรู้ว่าตนทำเรื่องยุ่งมากมาย
เสี่ยวชุนคิดจะบอกอวิ๋นชิงเรื่องท่านพ่อ แต่อวิ๋นชิงกลับแอบตามเสี่ยวชุนออกไปก่อนเพราะอยากรู้ว่าเสี่ยวชุนวันๆไปเที่ยวที่ไหน พออวิ๋นชิงเห็นเสี่ยวชุนสนิทสนมกับใครก็หึงทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้คืออะไร จนเห็นเสี่ยวชุนกอดหลัวฉีแล้วเรียกท่านพ่อ อวิ๋นชิงจึงรู้ว่าเสี่ยวชุนเป็นบุตรชายของตงฟางหลัวฉีน้องชายของจักรพรรดิลำดับที่สิบสี่ แม่ทัพผู้ที่นำกำลังไปกวาดล้างเผ่าของผู้หญิงคนนั้น จึงรู้ว่าเรื่องจะต้องเลวแน่นอน คืนนั้นจึงตัดสินใจไปหาหลัวฉี แต่ถามถึงหลันชิ่ง สุดท้ายก็มีคนสำนักภูษานิลออกมาจริงๆ เรื่องราวเลวร้าย หลัวฉีถูกชิงตัวไป
เสี่ยวชุนทำยาแก้พิษให้อวิ๋นชิงสำเร็จแล้ว คิดถึงท่านพ่ออยากมาหา ที่ไหนได้กลับพบกับกองเถ้าถ่านหอเยียนปอกับศพไหม้เกรียม จึงเสียใจมาก ทะเลาะกับอวิ๋นชิง ตอนนั้นเองจิ้งอ๋องก็มาพร้อมทหารเพื่อจะจับทั้งเสี่ยวชุนและอวิ๋นชิง โทษฐานลอบปลงพระชนม์ อวิ๋นชิงพาเสี่ยวชุนกลับวังตวนอ๋อง รอกองหนุน เสี่ยวชุนจึงบอกว่าทำไมสองคนถึงอยู่ด้วยกันไม่ได้ เพราะเรื่องราวพัวพันกันจากรุ่นแม่มาถึงรุ่นลูก แต่เสี่ยวชุนก็ชอบอวิ๋นชิงมาก รักอวิ๋นชิงมาก อวิ๋นชิงไม่เข้าใจความรู้สึกสูญเสียคราวนี้ก็ได้รู้จริงๆว่าเป็นยังไง เพราะว่าเสี่ยวชุนจะออกไปล่อจิ้งอ๋องที่ด้านนอกให้อวิ๋นชิงหลบอยู่รอกำลังหนุนมาจะจากกันทั้งแบบนี้
หลังอ่านเล่ม1 :
จากเหตุการณ์แรกเริ่มของทั้งเสี่ยวชุนและอวิ๋นชิง จากที่อวิ๋นชิงไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้ ไม่เปิดรับใคร แต่เพราะเสี่ยวชุน อวิ๋นชิงจึงเปิดใจรับเสี่ยวชุนเพียงผู้เดียว อวิ๋นชิงเป็นคนที่มีปมอย่างแท้จริง ไม่เข้าใจเรื่องราวต่างๆมากมาย ไม่เข้าใจอารมณ์ความรู้สึกระหว่างกัน จนถือเสี่ยวชุนเป็นคนของตัวไม่ยอมให้ใคร เห็นเสี่ยวชุนยิ้ม ทำดีกับใครก็จะหึง ซึ่งยังไม่รู้ตัวเลยนะ ส่วนเสี่ยวชุนชอบช่วยเหลือคน เจออวิ๋นชิงครั้งแรกก็คนงาม น้ำลายหกใส่ที่เดียวเชียว นิสัยอยู่ว่างไม่ได้ ที่สำคัญเป็นมนุษย์ยา ร้อยพิษไม่กล้ำกราย แต่ก็ดูแลอวิ๋นชิงอย่างดีทุกอย่าง ยอมอวิ๋นชิงมาก จากเล่มแรก ใครเป็นพระเอกก็น่าจะเป็นอวิ๋นชิง คาแรกเตอร์ดาร์คๆ ใครเป็นนายเอก ต้องเป็นเสี่ยวชุนอะนะ เพราะนางเป็นฝ่ายรับเยอะกว่า จะเข้าหาอวิ๋นชิงมากกว่าเป็นฝ่านอ้อนนางซะมากกว่า ขอไปอ่านเล่มสองต่อ แต่ที่แน่ๆ คือฮามากจริงๆ
เรื่อง : ยุทธจักรเริงรมย์ ตอน พิษโอสถ (2 เล่มจบ) (นิยายวาย)
ผู้แต่ง : ซวี่ฉือ
ผู้แปล : เมี่ยนเป่าต้าเหริน
พิมพ์ครั้งที่1 : มีนาคม 2562
สนพ. เอเวอร์วาย (ในเครือแจ่มใส)
โปรยปก :
เพราะสุราดอกท้อของอาจารย์ไหเดียวแท้ๆ
‘เสี่ยวชุน’ จึงต้องระหกระเหินออกจากหุบเขาเทพเซียนพร้อมภารกิจตามศิษย์พี่ใหญ่กลับสำนัก
แต่ภารกิจก็มีอันต้องชะงักเมื่อเขาได้พบกับคนงามท่ามกลางฝูงทรชน!
หนำซ้ำคนงามของเขายังถูกพิษ และเป็นพิษที่หมอผู้เก่งกาจอย่างเขาไม่เคยพบเคยเจอเสียด้วย
เขาผู้ถือคติ ‘ช่วยคนได้ต้องช่วย’ จึงช่วยคนงามจากทั้งทรชน และช่วยถอนพิษให้
แต่ไปๆ มาๆ จากการช่วยถอนพิษแบบถึงเนื้อถึงตัวบ่อยครั้งเข้า คนงามผู้นี้ก็ชักจะทำให้เขาติดพิษไปด้วยเสียแล้ว
หรือนี่จะเป็นอย่างที่เขาว่าหมองูตายเพราะงู! ไม่นะ เสี่ยวชุนยังอยากอยู่ดูโลกอีกนานขอรับ!
เล่ม1 :
เพราะสุราดอกท้อที่จ้าวเสี่ยวชุนกินแอบกินเข้าไปที่นอกหน้าต่างห้องของอาจารย์ ได้ยินอาจารย์กับศิษย์พี่รองพูดถึงศิษย์พี่ใหญ่ เพียงแค่นี้ เสี่ยวชุนที่เมามายก็แอบหนีออกมาจากหุบเขาเทพเซียนจะไปตามศิษย์พี่ใหญ่กลับมา
ฟื้นขี้นมาอีกครั้งเพราะเสียงการต่อสู้ พอไปแอบดูถึงเห็นคนงาม ที่โดนกลุ่มคนชุดดำล้อมรอบ จึงตัดสินใจช่วยคนงาม ตงฟางอวิ๋นชิง คนงามนั้นไม่ยอมให้ถูกตัว รังเกียจความสกปรกเป็นที่สุก ซัดเข็มดอกท้ออาบยาพิษเข้าใส่ แต่เสี่ยวชุนก็ยังช่วยเหลือ วิ่งหนีแบกมาตลอดทาง สุดท้ายถึงรู้ว่าคนงามเป็นผู้ชาย ฮามากๆๆๆ นางซื่อจริงๆ อวิ๋นชิงรังเกียจความสกปรกทุกรูปแบบ ใครก็ถูกตัวไม่ได้ ทั้งยังโดนพิษประหลาดผสมยากำหนัด เป็นเสี่ยวชุนที่ช่วยเอาไว้ โอ้ว ... อวิ๋นชิงไม่รังเกียจเสี่ยวชุนด้วยนะ รู้สึกว่าพอล้างโคลนออกแล้วก็หน้าตาดี กลิ่นหอมอีกด้วย ฮาอีก ยอมให้แตะได้คนเดียว ถือเสี่ยวชุนเป็นสมบัติส่วนตัวเลยทีเดียว
เสี่ยวชุนจะมีนิสัยชอบช่วยเหลือคน อยู่กับที่ไม่ได้ วุ่นวายไปทั่ว เดี๋ยวก็ออกไปข้างนอกซื้อของกินเล่น ทักทายชาวบ้านสารพัด ตอนที่เข้าพักในเมืองหาโรงเตี๊ยมไม่ได้ สุดท้ายพาอวิ๋นชิงไปพักในหอคณิกาซะเลย อวิ๋นชิงยังโกรธเลย เปลี่ยนผ้าปูเตียง ที่นอน หมอน มุ้งแทบไม่ทัน อาบน้ำสามรอบแปดรอบ ทำให้เสี่ยวชุนรู้ว่าอวิ๋นชิงเป็นโรครักสะอาดที่สุดของที่สุด ตอนนี้กลับมา เจอเรื่องสนุกอีก ตามไปดูหญิงคณิกาชื่อดังของหอ เลี่ยวเชี่ยว ที่ประมุขประสาทเขาหลิวเขียว ซือถูอู๋หยา เสี่ยวชุนสามารถรักษาอาการของเลี่ยวเชี่ยวได้และถามถึงศิษย์พี่ใหญ่ สือโถว นั่นเป็นชื่อเล่น จึงไม่มีใครรู้ว่าคือใคร
อวิ๋นชิงโดนวางยาพิษจากเจ้าสำนักสำนักภูษานิล หลัวชิ่ง ที่มีความแค้นต่ออวิ๋นชิงลึกล้ำ ตอนนี้ก็ต้องหลบอยู่ชั่วคราว ต่อมาก็พาเสี่ยวชุนไปที่ปราสาทเขาหลิวเขียว เสี่ยวชุนก็ดีใจเพราะคิดจะไปสืบความพอดี เป็นช่วงที่ชาวยุทธ์มารวมตัวเพื่อคัดเลือกหัวหน้าจะไปปราบสำนักภูษานิล สุดท้ายผู้ที่มาประลองก็คือหลันชิ่ง เจ้าสำนักภูษานิล แต่เพราะมีเพียงเสี่ยวชุนที่ไม่ได้รับพิษจึงไปถ่วงเวลา สู้ไปก็รู้สึกคุ้นเคยไป จนกระทั่งอวิ๋นชิงมาถึง หลันชิ่งเห็นความสนิทสนมของเสี่ยวชุนกับอวิ๋นชิงก็แปลกใจ และแปลกใจด้วยที่อวิ๋นชิงยังไม่เป็นอะไรเพราะพิษของตนเอง เมื่อเห็นเสี่ยวชุนไม่ระวังจึงแทงที่หัวใจของเสี่ยวชุน ตอนนั้นเองที่เสี่ยวชุนเห็นหน้าภายใต้หน้ากากหนังมนุษย์ทำให้คิดออกว่าคือศิษย์พี่ใหญ่ หลันชิ่งจึงพาเสี่ยวชุนกลับไปรักษา พร้อมเล่าเรื่องราวที่เจออวิ๋นชิงให้ฟัง ดูเหมือนอวิ๋นชิงจะไม่สนใจใยดีจากรักจึงเป็นแค้น แต่เรื่องราวไม่ง่ายอย่างนั้น ระหว่างที่อยู่สำนักภูษานิลเสี่ยวชุนก็พยายามคิดหายาแก้พิษให้อวิ๋นชิง พอเบื่อมากๆก็ขอออกไปเที่ยวเล่นข้างนอก ศิษย์พี่ใหญ่ก็ไม่ห้ามแต่ต้องใส่หน้ากากเอาไว้
เสี่ยวชุนออกไปเที่ยวเล่นก็ช่วยเหลือชาวบ้านไปทั่ว จนในที่สุดก็ถูกลักพาตัวไป คนที่ลักพาตัวเสี่ยวชุนก็คืออวิ๋นชิง ที่ตอนแรกหลันชิ่งโกหกว่าฆ่าเสี่ยวชุนไปแล้ว แต่ต่อมาก็สืบได้ว่าเสี่ยวชุนเป็นศิษย์น้องของหลันชิ่งนั่นเอง
ระหว่างเร่งเดินทางกลับเมืองหลวงก็เจอตงฟางฉีอวี่ องค์ชายสี่จิ้งอ๋อง จะมาจับเสี่ยวชุนในฐานะมนุษย์ยา เสี่ยวชุนโกรธมาก เสียใจมากเมื่อรู้ว่าอวิ๋นชิงก็เคยคิดใช้เขาเป็นยารักษาโรคทั้งที่ตัวเองดูแลด้วยความจริงใจ สุดท้ายก็ปรับความเข้าใจกันได้ ตอนที่กองหนุนยังมาไม่ถึงจิ้งอ๋องก็ยังจะดักทำร้าย เสี่ยวชุนปกป้องอวิ๋นชิงสุดชีวิตเพราะอวิ๋นชิงพิษกำเริบ พอกองหนุนมาถึงจึงจับจิ้งอ๋องได้ จากนั้นเร่งเดินทางแต่อวิ๋นชิงก็ยังโดนพิษของยากำหนัดยากจะต้านทาง แบบทนไม่ไหวสุดๆ อวิ๋นชิงผู้ไม่เข้าใจอะไรจะจัดการเสี่ยวชุนเดี๋ยวนั้น เสี่ยวชุนบอกคนเยอะไม่ได้ อวิ๋นชิงควบม้าจากไปทันที หาได้ถ้ำห่างไกล เสี่ยวชุนอธิบายเรื่องชายหญิง อวิ๋นชิงมีหรือจะสน บอกว่าข้าไม่สนใจ ข้าต้องการแต่เจ้า ให้คนอื่นกำเนิดบุตรไปสิ คือข้าไม่สนอะไรทั้งนั้น เสี่ยงชุนต้องสอนอย่างนุ่มนวล พอถึงคราวอวิ๋นชิง นางไม่ยอมนุ่มนวลเลย จนเสี่ยวชุนร้องเจ็บตลอดเวลา โอ้ย เบาๆหน่อย อย่างฮามากๆๆๆๆ คือบรรยายแบบข้าจะหน้าไปไว้ที่ไหนเนี่ยคนรู้กันทั้งกองทัพแล้ว
ถึงเมืองหลวง เข้าวังตวนอ๋อง คราวนี้เสี่ยวชุนเลยคอยปรนนิบัติอวิ๋นชิงกินยาตามเวลาทุกวัน กลัวว่าจะเป็นฝ่ายโดนอีก ตัวเองทำทีเดียวโดนอวิ๋นชิงทำทั้งคืน น่ากลัวเกินไปแล้ว แต่อวิ๋นชิงก็ยอมให้เสี่ยวชุนนอนด้วย นอนหันหลังก็ไม่ได้ ต้องนอนหันหน้าหา คือแบบอย่างฮาตลอด
เสี่ยวชุนไม่มีอะไรทำก็หาห้องมาปรุงยาให้อวิ๋นชิง พอว่างก็ใส่หน้ากากออกไปเที่ยวเล่น ไปโยนห่วง ไปกินขนม แล้วก็คิดถึงหอเยียนปอ เพราะคิดถึงท่านแม่ ที่ไหนได้ โดนคนลักพาตัวไปอีก แต่นี่ไม่กลัวเลยนะ ตื่นเต้นดีใจได้เจอเรื่องสนุก สุดท้ายคนลักพาตัวก็พามาที่หอเยียนปอ เจอเจ้าของหอคนใหม่ชื่อหลัวฉี ตอนแรกจะให้เสี่ยวชุนทำงานที่หอซะเลยเพราะว่าดูแล้วรู้สึกคุ้นเคย เสี่ยวชุนหรือจะยอม ก็ต้องออกมาได้เองอยู่แล้ว เดินสำรวจที่ทางคุ้นเคยจนมาถึงห้องที่เป็นความทรงจำของท่านแม่ กำลังจะจากไปก็ได้ยินเสียงร้องไห้ ที่ไหนได้ก็คือหลัวฉีที่จะให้ตนเป็นชายบำเรอกำลังร้องไห้เสียใจให้กับท่านแม่และตัวเอง ตอนที่เสี่ยวชุนจะไปกลับเห็นอีกฝ่ายอาการไม่ดีจึงตรวจแล้วรู้ว่าหัวใจไม่ดีแต่กำเนิดห้ามเสียใจหรือดีใจเกินเหตุ หลัวฉีถามว่าเสี่ยวชุนชื่ออะไร เสี่ยวชุนบอกชื่อไป และก็บอกชื่อท่านแม่ จากนั้นหลัวฉีก็ร้องไห้อีกบอกว่าข้าคือๆๆๆๆ แล้วก็เป็นลมไป เสี่ยวชุนเลยช่วยเอาไว้ แล้วกลับไปหาอวิ๋นชิง
อวิ๋นชิงงานยุ่งมากมาย เสี่ยวชุนก็คิดยาแก้พิษให้อวิ๋นชิง จนในที่สุดก็สังเกตว่าหน้าตาตัวเองคล้ายกับหลัวฉีจึงออกไปหา ที่แท้ก็คือท่านพ่อของตน ที่ตนไม่เคยรู้เลย
เสี่ยวชุนยังคงหาทำเรื่องต่าง ทั้งช่วยฉีอวี่ออกมาจากคุกของอวิ๋นชิง แต่พอส่งกลับ กับถูกล้อมจับไม่ใ���้กลับ แต่เสี่ยวชุนก็ได้เขียนจดหมายบอกอวิ๋นชิงไว้แล้ว ให้อวิ๋นชิงมาช่วย คราวนี้เสี่ยวชุนก็เลยรู้ว่าตนทำเรื่องยุ่งมากมาย
เสี่ยวชุนคิดจะบอกอวิ๋นชิงเรื่องท่านพ่อ แต่อวิ๋นชิงกลับแอบตามเสี่ยวชุนออกไปก่อนเพราะอยากรู้ว่าเสี่ยวชุนวันๆไปเที่ยวที่ไหน พออวิ๋นชิงเห็นเสี่ยวชุนสนิทสนมกับใครก็หึงทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้คืออะไร จนเห็นเสี่ยวชุนกอดหลัวฉีแล้วเรียกท่านพ่อ อวิ๋นชิงจึงรู้ว่าเสี่ยวชุนเป็นบุตรชายของตงฟางหลัวฉีน้องชายของจักรพรรดิลำดับที่สิบสี่ แม่ทัพผู้ที่นำกำลังไปกวาดล้างเผ่าของผู้หญิงคนนั้น จึงรู้ว่าเรื่องจะต้องเลวแน่นอน คืนนั้นจึงตัดสินใจไปหาหลัวฉี แต่ถามถึงหลันชิ่ง สุดท้ายก็มีคนสำนักภูษานิลออกมาจริงๆ เรื่องราวเลวร้าย หลัวฉีถูกชิงตัวไป
เสี่ยวชุนทำยาแก้พิษให้อวิ๋นชิงสำเร็จแล้ว คิดถึงท่านพ่ออยากมาหา ที่ไหนได้กลับพบกับกองเถ้าถ่านหอเยียนปอกับศพไหม้เกรียม จึงเสียใจมาก ทะเลาะกับอวิ๋นชิง ตอนนั้นเองจิ้งอ๋องก็มาพร้อมทหารเพื่อจะจับทั้งเสี่ยวชุนและอวิ๋นชิง โทษฐานลอบปลงพระชนม์ อวิ๋นชิงพาเสี่ยวชุนกลับวังตวนอ๋อง รอกองหนุน เสี่ยวชุนจึงบอกว่าทำไมสองคนถึงอยู่ด้วยกันไม่ได้ เพราะเรื่องราวพัวพันกันจากรุ่นแม่มาถึงรุ่นลูก แต่เสี่ยวชุนก็ชอบอวิ๋นชิงมาก รักอวิ๋นชิงมาก อวิ๋นชิงไม่เข้าใจความรู้สึกสูญเสียคราวนี้ก็ได้รู้จริงๆว่าเป็นยังไง เพราะว่าเสี่ยวชุนจะออกไปล่อจิ้งอ๋องที่ด้านนอกให้อวิ๋นชิงหลบอยู่รอกำลังหนุนมาจะจากกันทั้งแบบนี้
หลังอ่านเล่ม1 :
จากเหตุการณ์แรกเริ่มของทั้งเสี่ยวชุนและอวิ๋นชิง จากที่อวิ๋นชิงไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้ ไม่เปิดรับใคร แต่เพราะเสี่ยวชุน อวิ๋นชิงจึงเปิดใจรับเสี่ยวชุนเพียงผู้เดียว อวิ๋นชิงเป็นคนที่มีปมอย่างแท้จริง ไม่เข้าใจเรื่องราวต่างๆมากมาย ไม่เข้าใจอารมณ์ความรู้สึกระหว่างกัน จนถือเสี่ยวชุนเป็นคนของตัวไม่ยอมให้ใคร เห็นเสี่ยวชุนยิ้ม ทำดีกับใครก็จะหึง ซึ่งยังไม่รู้ตัวเลยนะ ส่วนเสี่ยวชุนชอบช่วยเหลือคน เจออวิ๋นชิงครั้งแรกก็คนงาม น้ำลายหกใส่ที่เดียวเชียว นิสัยอยู่ว่างไม่ได้ ที่สำคัญเป็นมนุษย์ยา ร้อยพิษไม่กล้ำกราย แต่ก็ดูแลอวิ๋นชิงอย่างดีทุกอย่าง ยอมอวิ๋นชิงมาก จากเล่มแรก ใครเป็นพระเอกก็น่าจะเป็นอวิ๋นชิง คาแรกเตอร์ดาร์คๆ ใครเป็นนายเอก ต้องเป็นเสี่ยวชุนอะนะ เพราะนางเป็นฝ่ายรับเยอะกว่า จะเข้าหาอวิ๋นชิงมากกว่าเป็นฝ่านอ้อนนางซะมากกว่า ขอไปอ่านเล่มสองต่อ แต่ที่แน่ๆ คือฮามากจริงๆ
This entire review has been hidden because of spoilers.
April 15, 2020
คำเตือน เรื่องนี้ไม่เหมาะกับคนใจบาง ... ชื่อเรื่องเหมือนจะเฮฮา ตลก สนุกสนาน ช่วงต้นๆ ค่อนข้างเขียนมาได้ดี แต่พอหลังจากนายเอกของเราออกจากหอนางโลมแล้วเรื่องเริ่มดรอปลงนิดหน่อย จากนั้นบรรยากาศจะเอื่อยๆ ครึมๆ จนมาถึงตอนที่นายเอกได้เจอกับพ่อที่ไม่คิดว่าจะมีตัวตน(ตอนเด็กๆ แม่ไม่เคยเล่าให้ฟังจนนึกว่าเกิดมาจากกะล่ำปลี ไม่ก็เด้งขึ้นมาจากดินเอง) หลังจากตอนนี้จะเป็นเรื่องราวดราม่าที่ยืดยาว แต่เหมือนมีความมโนและแอบนั่งเทียนไม่น้อย จบกระทั่งตอนจบที่เราก็ยังอึงๆ กับนิสัยพระเอกจนถึงขั้นรับไม่ค่อยได้ ส่วนตัวแล้วไม่ค่อยชอบนิสัยตัวละครแบบนี้เท่าไรด้วยนะ ดูแล้วเหมือนทุกอย่างต้องควบคุมได้ และไม่ยอมให้ใครเข้ามาในโลกของตัวเองแต่ทุกคนต้องเห็นใจและเข้าใจตัวเอง? (มึงมโนใหญ่ไปไหม??? กีดกันทุกคน ปิดบังทุกอย่าง แต่อยากให้คนนู้นคนนี้เป็นได้อย่างใจ??) ศิษย์พี่พระเอกโคตรจะใจดีเหลือแสง ยังแอบคิดในใจว่าทำไมไม่วางยาให้ตายๆ ไปซะเลย จบเรื่องจบราว เก็บไว้ดูเล่นทำไม?
July 3, 2019
อ่านตอนแรกๆ นึกว่าจะเป็นนิยายเฮฮา ตลก ไปตลอดเรื่อง อ่านไปสักพักดราม่า มีบีบหัวใจนิดๆ สักพักกลับมาตลกอีก แล้วก็บีบหัวใจ แล้วก็ดราม่า สลับไปสลับมา โอ้ย..ใจจะพังแล้วพี่จ๋า
เป็นเรื่องของ'เสี่ยวชุน' ที่เป็นหมอและมนุษย์ยา(คือทั้งตัวถูกเอาเคี่ยวน้ำยาจนทั้งร่างเป็นยา สมัยก่อนฮ่องเต้จะกินมนุษย์ยาเป็นยารักษาอ่ะ บรึ๋ยส์) มาเจอคนงามระหว่างออกเดินทางก็ช่วยคนงามรักษาตัว หารู้ไม่ว่าคนงามมีเบื้องหลังอันลึกลับและทำให้เกิดดราม่าตามมาอีกมาก ด้วยความที่เสี่ยวชุนเป็นคนง่ายๆ เรื่งมันก็เลยจะเฮฮา แต่นั่นแหละเดี๋ยวมีดราม่าคนงาม เดี๋ยวเฮฮาสลับตลอด ใจจะพังเอาจ้า
ช่วงต้นๆ ล่มอ่ะบรรยากาศเอื่อยๆ เรื่อยๆ ก่อนที่จะเข้มข้ยชวนติดตอนกลางเรื่อง
แต่ .... ไอ้อารมณ์สลับตลกดราม่านี่นะ เป็นเรื่องที่แบบว่าถ้าคนไม่ชอบก็คงเกลียดเลยอ่ะ
เป็นเรื่องของ'เสี่ยวชุน' ที่เป็นหมอและมนุษย์ยา(คือทั้งตัวถูกเอาเคี่ยวน้ำยาจนทั้งร่างเป็นยา สมัยก่อนฮ่องเต้จะกินมนุษย์ยาเป็นยารักษาอ่ะ บรึ๋ยส์) มาเจอคนงามระหว่างออกเดินทางก็ช่วยคนงามรักษาตัว หารู้ไม่ว่าคนงามมีเบื้องหลังอันลึกลับและทำให้เกิดดราม่าตามมาอีกมาก ด้วยความที่เสี่ยวชุนเป็นคนง่ายๆ เรื่งมันก็เลยจะเฮฮา แต่นั่นแหละเดี๋ยวมีดราม่าคนงาม เดี๋ยวเฮฮาสลับตลอด ใจจะพังเอาจ้า
ช่วงต้นๆ ล่มอ่ะบรรยากาศเอื่อยๆ เรื่อยๆ ก่อนที่จะเข้มข้ยชวนติดตอนกลางเรื่อง
แต่ .... ไอ้อารมณ์สลับตลกดราม่านี่นะ เป็นเรื่องที่แบบว่าถ้าคนไม่ชอบก็คงเกลียดเลยอ่ะ
January 7, 2020
โอ้โหหหหห น้อนเสี่ยวชุนน่าร้ากกกกกกก คือแบบต้องโตท่ามกลางหมู่ดอกไม้มากมายขนาดไหนเธอจึงได้ครอบครองรอยยิ้มที่สวยงามขนาดนี้... แต่backgroundนางเศร้ามากนะ ตัวละครมีปมทุกตัว สนุกมากกกกกกกก แต่อวิ๋นชิงก็นะะ บางทีพูดบ้างก็ได้ น้อนเข้าใจผิดไปไกลแบ้วนะ55555
This entire review has been hidden because of spoilers.
May 24, 2019
ชอบทุกตัวละครเลย ไม่มีตัวไหนที่อ่านไปละรู้สึกว่าเกลียดหรือไม่ชอบเลยอะ
May 10, 2021
มีพลอต มีโครงเรื่องทุกอย่างเรียบร้อยแต่เสียดายนักเขียนเล่าเรื่องไม่เก่ง ถ่ายทอดออกมาไม่ดีเลยขาดๆเกินๆ ออกแบบตัวละครมาดีแต่เล่าเรื่องไม่สมูทจากที่จะอินเลยอ่านผ่านๆมากกว่า
March 22, 2019
#เสี่ยวชุน หนุ่มน้อยคารมดี ใจดี กลัวความหนาว ชอบของสวยงามและสถานที่อึกทึกครึกครื้นในวัย 18ปี คือ ศิษย์คนที่แปดของหุบเขาเทพเซียนทางใต้ที่ไม่เคยมีหิมะตก มีแต่ความเงียบสงบ ชีวิตอยู่กับสมุนไพรและธรรมชาติมาตั้งแต่อายุ 10ขวบ หลังจากอาจารย์ซึ่งเป็นมนุษย์ยาคนเดียวในยุคนั้นต่อชีวิตให้เขาที่กำลังนอนรอความตายข้างศพมารดาในสภาพโดนตัดครึ่งท่อนตั้งแต่ช่วงเอว
บุคลิกของเสี่ยวชุนแทบจะเป็นตัวแทนในการบอกโทนอารมณ์ของเรื่องนี้ คือ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เดี๋ยวเฮฮาลามก เดี๋ยวดราม่าน้ำตานอง ทุกอย่างเริ่มต้นจากความเมาแล้วทำอะไรไปแบบไม่รู้ตัวของเสี่ยวชุนทำำให้หนีลงจากเขาไปไกลเพื่อตามหาศิษย์พี่ใหญ่ที่ทำให้อาจารย์ทุกข์ใจ ระหว่างทางเสี่ยวชุนได้ช่วยชีวิตคนงามชุดขาวหน้าตาเย็นชาจากกลุ่มชายชุดดำที่มารู้ภายหลังว่าคนงามคือ #ตงฟางอวี๋นชิง ชายหนุ่มรักสีขาวและอนามัยจัด ไม่ชอบใ��้ใครใกล้ชิดโดนพิษจันทร์ครึ่งเสี้ยวที่ไม่มียาถอนพิษจากประมุขพรรคมาร #หลันชิ่ง
ไม่น่าแปลกใจที่อวิ๋นชิงจะตกหลุมรักเสี่ยวชุนแบบถอนตัวไม่ขึ้น เพราะอีกฝ่ายดีกับเขาสารพัด ช่วยดูแลระหว่างที่บาดเจ็บสาหัส คอยปรุงยาแก้พิษที่ทำให้เจ็บปวดปางตาย ช่วงแรกคู่นี้หลบอยู่ในหอคณิกาเพราะที่พักระหว่างประชุมยุทธภพเพื่อกำจัดสำนักภูษานิลของพรรคมารเต็มทุกที่ พอพิษร้ายความปวดทุเลาพิษกำหนัดก็จะตามมา เสี่ยวชุนที่นอนร่วมเตียงเลยต้องช่วยปลดปล่อย ทำไปทำมาคนที่รักษาเป็นฝ่ายถูกรักษาและถูกจับกินแทนซะยังงั้น NCมาเร็ว มาบ่อยและมานานไปบ้าง มีรีเทิร์นบ้างแต่ส่วนใหญ่เสี่ยวชุนจะเป็นฝ่ายรับ ความสัมพันธ์ของคู่นีที่ชัดที่สุด คือ ความแตกต่างของนิสัยใจคอ คนนึงวิ่งวุ่นไปหมดชอบช่วยเหลือคนสมกับที่เป็นหมอจนหาเรื่องเข้าตัวเมื่อมีข่าวว่าเขาคือมนุษย์ยาคนที่สองที่เลือดเนื้อช่วยเพิ่มอายุวัฒนะและแก้พิษได้ทุกชนิด เสี่ยวชุนที่ดูทะเล้นจะใสซื่อเรื่องความเชื่อใจที่มีต่อคนที่ตัวเองรักเลยใจสลายเมื่อรู้ว่าถูกหลอกลวงทั้งจากศิษย์พี่และอวิ๋นชิง ฝ่ายพระเอกที่โหดเหี้ยมกับทุกคนกลับใสซื่อเรื่องความรักเพราะพื้นเพที่ขาดความรักตั้งแต่กำเนิด พอมีคนรักก็คิดแต่จะยึดไว้ข้างตัวเป็นของตัวเอง แสดงความรู้สึกก็ไม่เก่ง ไม่รู้จะเอาใจคนรักยังงัย คู่นี้สะบักสะบอมผลัดกันช่วยชีวิตจนเกือบปางตายหลายครั้งกว่าจะได้เห็นอวินชิงจอมเผด็จการตรอมใจและยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อให้คนรักมีความสุข
ตัวละครหลักที่เป็นมือที่สามของเรื่อง #หลันชิ่ง ศิษย์พี่ใหญ่หน้าสวยประมุขพรรคมารคนปัจจุบันผู้เชี่ยวชาญการใช้พิษและเป็นศัตรูคู่อาฆาตของพระเอกที่รู้เท่าทันความร้ายกาจของอีกฝ่ายเป็นอย่างดี ช่วงแรกจะอ้างว่าหลันซิ่งแอบรักพระเอก แล้วค่อยๆเปืดปมว่ารุ่นพ่อแม่ ระหว่างหลันซิ่ง เสี่ยวชุนและอวิ๋นชิงมีความเป็นมาแบบไหนที่ทำให้หลันซิ่งลงจากหุบเขาเพื่อแก้แค้นราชวงศ์ นายเอกที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ก็น่าจะทำใจลำบากจนเลือกที่จะเป็นฝ่ายจากไป โดยรวมแล้วเรามองว่าพล็อตหลักยังไม่แข็งแรงพอ นายเอกรอดตายแต่ละครั้งแบบเหลือเชื่อไปหน่อย มีการพูดหลายครั้งว่านายเอกไม่ชอบฝึกวรยุทธ์แต่ออกโรงต้านทหารทั้งกองทัพได้ นายเอกโตมาท่ามกลางป่าเขาแต่รู้เรื่องบนเตียงดีขนาดที่สอนพระเอกได้ หลันซิ่งผลุบๆโผล่ๆเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายมากไหน่อยและการชิงตัวเจ้าสาวของคนอื่นก็ดูไม่มีเหตุสนับสนุนที่ดีพอ ในส่วนของเรื่องยาและสมุนไพรที่ให้ข้อมูลแทรกเป็นระยะๆเป็นเหมือนการสนับสนุนความรอบรู้ของนายเอก แต่ธีมที่ดูจะมากเกินไปคือยาปลุกกำหนัดที่พระเอกโดนช่วงแรก นายเอกโดนในเล่มสอง แล้วยังจะคิดหาทางปรุงยาในตอนจบ คู่รองภาคต่อไปไม่แน่ใจว่าจะเป็นฝั่งศิษย์หุบเขาเซียน หรือเป็นหานหานและมู่เซียง สองประมุขน้อยฝ่ายธรรมะที่เสี่ยวชุนจับได้ว่าคนนึงแอบรักนายท่อนไม้ผู้ใจดีและสุขุม
May 21, 2019
ยุทธจักรเริงรมย์ ตอน พิษโอสถ
จ้าาาาา
ให้รูปมันเล่าเรื่อง5555555555555
คือเราบังเอิญไปรู้มาว่าเรื่องนี้ตัวเอกไม่ fix position ในฉากอัศจรรย์ ประกอบกับเป็นจีนโบราณท่องยุทธภพอะไรงี้ด้วย ก็โอเค กำลังอยากอ่านแนวนี้พอดี เลยไปรับมือสองมา ได้อ่านในที่สุด
ตอนแรกคิดว่าปกมันไม่ดึงดูดตาเท่าไหร่ แต่พออ่านจบแล้วรุ้สึกว่า เออ มันต้องปกนี้แหละที่เหมาะ
คาร์แรกเตอร์ทั้งสองคนตรงในเรื่องมากๆ
คนงามเขาจะยอมให้เข้าไปนัวเนียได้ไง มันต้องยืนยิ้มกรุ้มกริ่มใส่กันไปก่อน
นายเอก(คนฝั่งขวา - เขารับบ่อยกว่าอีกคน ประกอบกับนิยายวายส่วนใหญ่ดำเนินเนื้อเรื่องจากมุมมองนายเอกเนอะ เอาเป็นว่าคนนี้เป็นนายเอกละกัน)
พระเอกคือคนสวยชุดขาวฝั่งซ้ายนั่น
นายเอกเป็นมนุษย์ยา(คือคนที่ถูกจับแช่ยา หลอมรวมกับยาไปแล้ว มีเลือดพิเศษที่เป็นยามหัศจรรย์รักษาทุกโรคอะไรงี้) สมัยก่อนจักพรรดิ์จะเลี้ยงมนุษย์ยาไว้กินให้ตัวเองอายุยิน(กินแบบ กินจริงๆนะ แบบว่า เอามาต้มกินน่ะ ไม่ใช่กินที่หมายถึงเซ็กส์)
แต่พวกขุนนางเห็นว่าเป็นเรื่องโหดร้าย พากันคัดค้าน พอยุคหลังก็ยกเลิกทำเนียมนี้ไป
มนุษย์ยาที่ยังมีชีวิตอยู่ในยุคนั้นก็ถูกปล่อยตัว
แต่ต้องหลบหนีไปอยู่ในสถานที่ลับแห่งหนึ่ง
เพราะอยุ่ข้างนอกคนจะแย่งตัวกัน ตามล่าหาไปกิน
สถานที่นี่ว่าคือหุบเขาเทพเซียนที่นายเอกอยู่กับอาจารย์และศิษย์พี่ทั้งหลายของฮี
เป็นที่สันโดษ สงบโคตรๆ คนธรรมดาเข้ามาไม่ได้
วันดีคืนดีนายเอกขโมยกินเหล้าเมาแล้วคุมสติไม่ได้ ลงเขามา สร่างเมาอีกทีคืออยุ่ในเมืองแล้ว
แต่คิดว่าก็ไม่เป็นไร ไหนๆก็เข้าเมืองมาแล้ว ดีเหมือนกัน จะได้ไปสัมผัสโลกภายนอกที่คิดถึงมานาน แล้วถือโอกาสตามหาศิษย์พี่ที่หายตัวไปหลายปีก่อนด้วย
ยังไม่ทันไปไหนไกล ดันไปเจอคนงามถูกรังแก
เห็นแล้วรู้สึกว่าต้องช่วย จะปล่อยคนสวยตายไม่ได้เด็กขาด!
นายเอกก็สอดมือเข้าไปช่วย
คนงามที่ว่าคือพระเอกนี่แหละ(งามแบบ หยดย้อย งามล่มเมือง นายเอกก็แพ้คนงาม บางทีก็ก็ไปจ้องเขาน้ำลายไหล5555)
จริงๆแล้วพระเอกมันเก่งนะ ไม่ได้เสียเปรียบอะไรเลย พอเห็นมีคนมาสอดไม่เข้าเรื่องก็ซัดเข็มพิษใส่
นายเอกเป็นมนุษย์ยา ต้านพิษได้เลยไม่เป็นไร
แถมไม่สนสี่สนแปดพระเอกที่กำลังหัวร้อนใส่
กลัวคนสวยจะบาดเจ็บ รีบจับชีพจรให้ เลยรู้ว่าพระเอกโดนยาพิษบางอย่าง
ก็อ้างตัวเป็นหมอเทวดา ช่วยทำยาประคองอาการให้อีก
เรื่องมันเยอะ เล่าแค่นี้พอ อยากให้ไปอ่านเอง
เรื่องนี้รู้สึกจะมีสามภาค ภาคละสองเล่ม
เรากำลังรอภาคต่ออยู่อย่างใจจดใจจ่อ
มันมีเรื่องบัลลังก์ เรื่องยุทธจักร บุญคุณ ความแค้น อุดมการณ์
แต่เน้นที่ความสัมพันธ์คน(อารมณ์แบบอ่านหนึ่งคำมั่นอ่ะ แต่หนักกว่าหน่อย)
นายเอกเป็นคนซื่อประเภทที่เราชอบอ่ะ
รักคือรัก ไม่มีบ่ายเบี่ยงปฏิเสธ ทำตลกกลบเกลื่อน
แล้วก็เป็นคนดี ไม่คิดว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับตัวเอง และถึงจะมีเรื่องเกิดขึ้นแล้วก็ยังไม่คิดว่ามันแย่
บางทีเขาก็ทำเรื่องโง่ๆ แต่อ่านไปก็แบบ โกรธไม่ลง55555
ส่วนตัวพระเอกคนงามก็คาร์แรกเตอร์แบบ wounded บิดเบี้ยวหน่อยๆ
เข้าทางมาอีก เราชอบคนที่ไม่เพอร์เฟคอยู่แล้ว
อ่านแล้วเอาใจช่วย สงสารตาม
น้ำตาซึมมาตั้งแต่ท้ายเล่มหนึ่งยันเล่มสอง
พออ่านจบแล้ว จะว่ามัน 'ไม่ fix บทบาทเลย' ก็ไม่ถึงขนาดนั้น
จริงๆเราว่าโพสิชั่นหลักก็คือคนงาม×มนุษย์ยา
พอมีสลับกัน หลังจากนั้นมันจะเทิร์นกลับมาที่โพสิชั่นนี้แหละ
คนงามผัวมาก แต่ก็เมียมากเช่นกัน ชอบเขา รักเขา
เราอ่านรวดเดียวจบเลย
พวกเธอต้องได้อ่านนะ
จ้าาาาา
ให้รูปมันเล่าเรื่อง5555555555555
คือเราบังเอิญไปรู้มาว่าเรื่องนี้ตัวเอกไม่ fix position ในฉากอัศจรรย์ ประกอบกับเป็นจีนโบราณท่องยุทธภพอะไรงี้ด้วย ก็โอเค กำลังอยากอ่านแนวนี้พอดี เลยไปรับมือสองมา ได้อ่านในที่สุด
ตอนแรกคิดว่าปกมันไม่ดึงดูดตาเท่าไหร่ แต่พออ่านจบแล้วรุ้สึกว่า เออ มันต้องปกนี้แหละที่เหมาะ
คาร์แรกเตอร์ทั้งสองคนตรงในเรื่องมากๆ
คนงามเขาจะยอมให้เข้าไปนัวเนียได้ไง มันต้องยืนยิ้มกรุ้มกริ่มใส่กันไปก่อน
นายเอก(คนฝั่งขวา - เขารับบ่อยกว่าอีกคน ประกอบกับนิยายวายส่วนใหญ่ดำเนินเนื้อเรื่องจากมุมมองนายเอกเนอะ เอาเป็นว่าคนนี้เป็นนายเอกละกัน)
พระเอกคือคนสวยชุดขาวฝั่งซ้ายนั่น
นายเอกเป็นมนุษย์ยา(คือคนที่ถูกจับแช่ยา หลอมรวมกับยาไปแล้ว มีเลือดพิเศษที่เป็นยามหัศจรรย์รักษาทุกโรคอะไรงี้) สมัยก่อนจักพรรดิ์จะเลี้ยงมนุษย์ยาไว้กินให้ตัวเองอายุยิน(กินแบบ กินจริงๆนะ แบบว่า เอามาต้มกินน่ะ ไม่ใช่กินที่หมายถึงเซ็กส์)
แต่พวกขุนนางเห็นว่าเป็นเรื่องโหดร้าย พากันคัดค้าน พอยุคหลังก็ยกเลิกทำเนียมนี้ไป
มนุษย์ยาที่ยังมีชีวิตอยู่ในยุคนั้นก็ถูกปล่อยตัว
แต่ต้องหลบหนีไปอยู่ในสถานที่ลับแห่งหนึ่ง
เพราะอยุ่ข้างนอกคนจะแย่งตัวกัน ตามล่าหาไปกิน
สถานที่นี่ว่าคือหุบเขาเทพเซียนที่นายเอกอยู่กับอาจารย์และศิษย์พี่ทั้งหลายของฮี
เป็นที่สันโดษ สงบโคตรๆ คนธรรมดาเข้ามาไม่ได้
วันดีคืนดีนายเอกขโมยกินเหล้าเมาแล้วคุมสติไม่ได้ ลงเขามา สร่างเมาอีกทีคืออยุ่ในเมืองแล้ว
แต่คิดว่าก็ไม่เป็นไร ไหนๆก็เข้าเมืองมาแล้ว ดีเหมือนกัน จะได้ไปสัมผัสโลกภายนอกที่คิดถึงมานาน แล้วถือโอกาสตามหาศิษย์พี่ที่หายตัวไปหลายปีก่อนด้วย
ยังไม่ทันไปไหนไกล ดันไปเจอคนงามถูกรังแก
เห็นแล้วรู้สึกว่าต้องช่วย จะปล่อยคนสวยตายไม่ได้เด็กขาด!
นายเอกก็สอดมือเข้าไปช่วย
คนงามที่ว่าคือพระเอกนี่แหละ(งามแบบ หยดย้อย งามล่มเมือง นายเอกก็แพ้คนงาม บางทีก็ก็ไปจ้องเขาน้ำลายไหล5555)
จริงๆแล้วพระเอกมันเก่งนะ ไม่ได้เสียเปรียบอะไรเลย พอเห็นมีคนมาสอดไม่เข้าเรื่องก็ซัดเข็มพิษใส่
นายเอกเป็นมนุษย์ยา ต้านพิษได้เลยไม่เป็นไร
แถมไม่สนสี่สนแปดพระเอกที่กำลังหัวร้อนใส่
กลัวคนสวยจะบาดเจ็บ รีบจับชีพจรให้ เลยรู้ว่าพระเอกโดนยาพิษบางอย่าง
ก็อ้างตัวเป็นหมอเทวดา ช่วยทำยาประคองอาการให้อีก
เรื่องมันเยอะ เล่าแค่นี้พอ อยากให้ไปอ่านเอง
เรื่องนี้รู้สึกจะมีสามภาค ภาคละสองเล่ม
เรากำลังรอภาคต่ออยู่อย่างใจจดใจจ่อ
มันมีเรื่องบัลลังก์ เรื่องยุทธจักร บุญคุณ ความแค้น อุดมการณ์
แต่เน้นที่ความสัมพันธ์คน(อารมณ์แบบอ่านหนึ่งคำมั่นอ่ะ แต่หนักกว่าหน่อย)
นายเอกเป็นคนซื่อประเภทที่เราชอบอ่ะ
รักคือรัก ไม่มีบ่ายเบี่ยงปฏิเสธ ทำตลกกลบเกลื่อน
แล้วก็เป็นคนดี ไม่คิดว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับตัวเอง และถึงจะมีเรื่องเกิดขึ้นแล้วก็ยังไม่คิดว่ามันแย่
บางทีเขาก็ทำเรื่องโง่ๆ แต่อ่านไปก็แบบ โกรธไม่ลง55555
ส่วนตัวพระเอกคนงามก็คาร์แรกเตอร์แบบ wounded บิดเบี้ยวหน่อยๆ
เข้าทางมาอีก เราชอบคนที่ไม่เพอร์เฟคอยู่แล้ว
อ่านแล้วเอาใจช่วย สงสารตาม
น้ำตาซึมมาตั้งแต่ท้ายเล่มหนึ่งยันเล่มสอง
พออ่านจบแล้ว จะว่ามัน 'ไม่ fix บทบาทเลย' ก็ไม่ถึงขนาดนั้น
จริงๆเราว่าโพสิชั่นหลักก็คือคนงาม×มนุษย์ยา
พอมีสลับกัน หลังจากนั้นมันจะเทิร์นกลับมาที่โพสิชั่นนี้แหละ
คนงามผัวมาก แต่ก็เมียมากเช่นกัน ชอบเขา รักเขา
เราอ่านรวดเดียวจบเลย
พวกเธอต้องได้อ่านนะ
Displaying 1 - 8 of 8 reviews