Γαϊτανάκι στον αέρα ή αλυσίδα λέγεται η πρώτη θηλιά στο πλέξιμο με βελονάκι. Δεν έχει βάση, κι έτσι μοιάζει να πετάει στον αέρα, είναι όμως αυτή που θα στηρίξει όλες τις επόμενες πλέξεις. Έτσι κι αυτές οι οκτώ αυτοτελείς ιστορίες πλέκονται η μία με την άλλη κι αιωρούνται σαν πολύχρωμες κορδέλες στο ατέρμονο γαϊτανάκι της ζωής. Ο αιώνιος σπόρος βρίσκει τόπο να ριζώσει, να ανθίσει ή να σαπίσει, αποκαλύπτοντας φευγαλέα τον γρίφο του, κάπου εκεί στα απλά, τα καθημερινά των ανθρώπων. Ώσπου όλα πάλι να πάρουν μια στροφή και να ξεκινήσουν από την αρχή, μια νέα σπορά στην ίδια γη.
Γαϊτανάκι στον αέρα ονομάζεται η πρώτη θηλιά στο πλέξιμο, έτσι και η συγγραφέας παίρνει για αντί για βελονάκι το ταλέντο της και πλέκει οκτώ υπέροχες ιστορίες. Ιστορίες γεμάτες χρώματα, αρώματα και φυσικά ζωντανές εικόνες. Ιστορίες που τις νιώθεις, τις ακούς, τις μυρίζεις. Είσαι εκεί, μαζί με τους ήρωες του βιβλίου, είσαι στο σπίτι, στην αυλή, στην πλατεία. ζεις τις ζωές τους, τις στιγμές τους. Ιστορίες που σε πιάνουν και σε μεταφέρουν στον κόσμο και στην εποχή τους. Το νοσταλγικό στοιχείο είναι εμφανέστατο σε όλα τα διηγήματα. Σε γυρίζουν πίσω στα παιδικά σου χρόνια. Σε χρόνια που είτε εσύ είτε οι γονείς σου έχουν ζήσει. Έχουν το άρωμα των αναμνήσεων των παιδικών σου χρόνων (και όχι μόνο) τα καλοκαίρια στο χωριό με τους παππούδες. Κάποια διηγήματα είναι πιο δυνατά από τα άλλα μα όλα μαζί είναι σαν την ζωή: κλαις, γελάς, προβληματίζεσαι και ατσαλώνεσαι. Η ροή του κειμένου κυλάει και πριν το καταλάβεις έχεις φτάσει στην τελευταία σελίδα οκτώ πολύ δυνατών διηγημάτων. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί η συγγραφέας από την μια έχει αρκετούς ιδιωματισμούς και από την άλλη έναν μαγικό θα έλεγα τρόπο αφήγησης. Επιλέγει τις λέξεις της, μια προς μια για να βγάλει ένα αρμονικό αποτέλεσμα. Φυσικά δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στον έκδηλο λυρισμό που δίνει μια άλλη υπόσταση στα συγκεκριμένα διηγήματα. Το πανέμορφο εξώφυλλο του βιβλίου σου κλέβει το βλέμμα πριν τα διηγήματα να σου κλέψουν την καρδιά. Η συγγραφέας κάνει μια πολύ δυναμική είσοδο στο χώρο της λογοτεχνίας αποδεικνύοντας πως αν μπλέξει η φαντασία με το ταλέντο το αποτέλεσμα θα είναι ιστορίες που θα θυμάσαι για πολύ καιρό από την στιγμή που θα κλείσεις το βιβλίο. Είναι η πρώτη φορά που δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω κάποιο διήγημα διότι όλα ήταν ξεχωριστά και μοναδικά και εννοείται πως αυτό το βιβλίο το προτείνω σε όλους και κυρίως σε αναγνώστες με υψηλά ιδανικά, σε όλους αυτούς που θέλουν το διαφορετικό.
Το «Γαϊτανάκι στον αέρα» της Μαρίνας Βασιλειάδου «Με φως απ΄ την καρδιά μου» ήταν η αφιέρωση της Μαρίνας όταν μού χάρισε το υπέροχο βιβλίο της «Γαϊτανάκι στον αέρα». Και πραγματικά είναι 60 σελίδες γεμάτες φως. Φως από τις μνήμες της παράδοσης. Φως από τις ψυχές που πάλλονται στη μοίρα του κόσμου. Φως κι από τις αντανακλάσεις στο βλέμμα του αναγνώστη που εισέρχεται ανυποψίαστος στο αλσύλλιο οκτώ μικρών διηγημάτων για να χορτάσει μια γλώσσα μεστή και σεβαστική και να αναμετρηθεί με τη μοναξιά, τη χαρά, την απώλεια, τον έρωτα, την ενοχή, τη συμπόνια, την ερημία, τη δικαίωση, τη συντροφικότητα και την αποδοχή. Οκτώ διηγήματα σαν από άλλη εποχή, κι όμως εξαιρετικά επίκαιρα, κεντρί και βάλσαμο για τον κόσμο μας που γίνεται όλο και πιο άκαμπτος, πιο μονοδιάστατος και στεγνός. Με εικόνες, συνήθειες και ήθη που πλανιούνται ακόμη ανάμεσα στους ανθρώπους, άλλοτε με αχνά, από τη λήθη και την εξέλιξη παραμορφωμένα πρόσωπα, άλλοτε, πάλι, με τα μοναδικά και πανανθρώπινα εκείνα χαρακτηριστικά που θα συντροφεύουν τον άνθρωπο σε κάθε εποχή, σε κάθε ανάγκη και σε κάθε του αναζήτηση. Απόλυτα ελληνικός ο χαρακτήρας και της γραφής και του περιεχομένου, κι όμως απόλυτα οικουμενικός. Ή μήπως ακριβώς γι αυτό; Οι μικρές αυτές ιστορίες μιλούν άπταιστα ελληνικά κι αναφέρονται σε καθαρά ελληνικές τύχες κι ιστορίες. Κι όμως, αφορούν τους άντρες, τις γυναίκες και τα παιδιά όλου του πλανήτη γιατί οι ανθρώπινες μοίρες συνδέονται και τα συναισθήματα, τα όνειρα και τα κουράγια των ανθρώπων δεν έχουν ούτε πατρίδα ούτε ηλικία. Μπορείτε να διαβάσετε μια ιστορία την εβδομάδα ή όλες μαζί σε ένα απόγευμα. Όπως και να ‘χει, η κάθε ιστορία θα αφήσει απαλά το βαθύ της σημάδι για πολύ καιρό στο νου, τροφή κι ερώτηση μαζί, έτσι όπως τα παραμύθια που μας έλεγαν παιδιά, τα απλά και σοφά παραμύθια, που, όσα κι αν διαβάσαμε εν τω μεταξύ διαβάσματα, εκείνα τα θυμόμαστε για πάντα.
Κι εκεί που είσαι Δεκέμβριο στο σπίτι σου, έρχεται η Marina Vasiliadou και σε μεταφέρει από το Παρίσι σε καλοκαιρινά απομακρυσμένα χωριά της Ελλάδας. Με ανθρώπους τόσο αυθεντικούς που δεν συναντάς πλέον στην πόλη, με συναισθήματα ανομολόγητα προς τα έξω αλλά που σ'εσένα τα ψυθιρίζουν γιατί επέλεξες να γίνεις ο αναγνώστης τους. Αγάπησα την κοπέλα που μια ζωή υπηρετούσε τους άλλους, αλλά για ένα βράδυ έγινε γυναίκα κι έζησε τον έρωτα. Συμπάθησα τον συλλέκτη παπουτσιών και ήθελα να πάρω μια αγκαλιά τον γέρο που έχασε τη γυναίκα του πριν χρόνια μα φτιάχνει ακόμη δύο φλιτζάνια ελληνικό καφέ (αυτό δεν θυμάμαι αν αναφέρεται στην ιστορία του, αλλά εγώ έτσι τον βλέπω). Μέσα σ'ένα απόγευμα όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήρθαν να με γνωρίσουν και να μου μιλήσουν. Αυτό είναι το Slow Reading, να προσεγγίζεις τους ήρωες σαν συνομιλητές σου και μέσα απ' αυτούς να μαθαίνεις για τον εαυτό σου. Μέσα από την σπάνια και προσεγμένη γραφή της Μαρίνας, αυτό είναι μονόδρομος. Οι εικόνες διαδέχονται η μία την άλλη και στην ατμόσφαιρα μυρίζει πλέον γεράνι.
*Γαϊτανάκι στον αέρα Μαρίνα Βασιλειάδου Εκδόσεις Πνοή*
Είχα καιρό να διαβάσω συλλογή διηγημάτων στην οποία κάθε ιστορία του βιβλίου με αγγίζει βαθειά. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω καμία τους, ακριβώς γιατί όλες έχουν τεράστιο βάθος και έναν μοναδικό τρόπο να αγγίζουν την ανθρώπινη ψυχή, να σε συγκινούν, να σε ταξιδεύουν. Ιστορίες βγαλμένες από μία άλλη εποχή, από τα καθημερινά των ανθρώπων, που εν τέλει είναι και τα πιο μεγάλα, τα πιο σπουδαία. Η συγγραφέας έχει τη μοναδική ικανότητα να παρατηρεί και να καταγράφει, συνέλεξε λοιπόν ταπεινά όλες εκείνες τις λεπτομέρειες, τις άφατες για τους πολλούς και τις απέδωσε με τρόπο γλαφυρό και μεστό, χαρίζοντας στους αναγνώστες σκέψεις, εικόνες και συναισθήματα. Τα νοήματα είναι τόσο πυκνά και δαιδαλώδη, που η κάθε ιστορία χρειάζεται πολλές αναγνώσεις για να σου αποκαλυφθούν στην ολότητά τους. Επάξια ανακηρύσσεται η αγαπημένη μου συλλογή διηγημάτων και τη συνιστώ σε όλους σας ανεπιφύλακτα!
Σαν μπεις σε χώρους που μαρτυρούν αρώματα παραδόσεων, βασιλικό, λιβάνι, καφέ, νοτισμένο χώμα, λουλούδια, στάχτη και μπούρμπερη συναντάς ανθρώπους τρομαχτικά απλούς. Οι ζωές τους «βελονιές» σε έναν καμβά που ράβουν πολλοί. Κανείς μονάχος, όλοι μαζί και συνάμα τόσο μόνοι. Οκτώ ιστορίες με ήρωες διαφορετικούς, αγροίκους και υπάρξεις τρυφερές, που μιλούν τη γλώσσα του τόπου τους και φέρουν κανόνες άγριους καλυμμένους με υφάσματα. Ιστορίες που δεν συναντάς συχνά· σκιαγραφήματα γειτόνων που ζουν μονάχοι, σιωπηλοί και μια μέρα εκρήγνυνται αδιαφορώντας για το γκρέμισμα των τοίχων του δικού σου σπιτικού. Σαν μια αυτοκτονική απόπειρα να ζωντανέψουν, να αποδείξουν ότι τάχα κάποτε υπήρξαν.
Είναι μερικές φορές , που πιάνεις στα χέρια σου ένα βιβλίο ενός νέου δημιουργού,το διαβάζεις αλλά αδυνατείς να καταλάβεις πως αυτό είναι το πρώτο του συγγραφικό έργο.Ένα έργο χωρίς λογοτεχνικά ατοπήματα αλλά με προσεγμένο λεξιλόγιο και ζωντανές περιγραφές.
Το "Γαϊτανάκι στον αέρα" είναι μια συλλογή οκτώ διηγημάτων , ανεξάρτητων φαινομενικά μεταξύ τους αλλά που συνδέονται με κάποιο τρόπο κυρίως ως προς τον τρόπο με τον οποίο είναι γραμμένα και τα συναισθήματα που προκαλούν.Στο επίκεντρο οι άνθρωποι, τους οποίους η συγγραφέας φαίνεται να έχει παρατηρήσει ενδελεχώς και έχει αποτυπώσει με σεβασμό και προσοχή τα πιο απόκρυφα σημεία του ψυχισμού τους. Είναι μια συλλογή διηγημάτων με πλούσια λογοτεχνική αξία αλλά και γεμάτη αλήθειες και νοήματα.
"Δεν ωφελεί να ψευτομετανιώνεις για κάτι που θα ξανάκανες"
Από τον τίτλο ακόμα νιώθεις ότι θα ταξιδέψεις σε νοσταλγικά μονοπάτια.Το γαιτανάκι είναι ένα έθιμο που έχει τις ρίζες του βαθιά στο παρελθόν και που σαν εικόνα μας γυρίζει όλους πίσω στις παιδικές μας αναμνήσεις. Σαν ένα γαιτανάκι πλέκονται και οι 8 ιστορίες που περιέχονται σε αυτήν την συλλογή διηγημάτων. Σαν μία γειτονιά, όπου στην πλατεία παίζουν τα παιδιά, δίπλα μια νεαρή κοπέλα περιμένει τον έρωτά της , παραδίπλα ένας ηλικιωμένος ζει με την ανάμνηση της γυναίκας του και μια μάνα που προσπαθεί να κοιμίσει το παιδι της. Ο τόπος δεν προσδιορίζεται σε κανένα διήγημα,ούτε και ο χρόνος. Μπορεί όμως εύκολα να τα τοποθετήσει κανείς σε οποιαδήποτε επαρχιακή πόλη ή χωριό παλαιότερων δεκαετιών.
Οκτώ αυτοτελείς ιστορίες με μια βαθιά, κάπως σκοτεινή αλλά πολύπλευρη γραφή που σε κάνει να τις διαβάσεις μονορούφι και να βρεις ένα κομμάτι σου να περιπλανιέται κάπου στην ελληνική επαρχία της δεκαετίας του ’90.
Συνάντησα τον εαυτό μου μέσα στις ιστορίες της Μαρίνας, στην αυλή του σπιτιού της γιαγιάς μου, στα πανηγύρια του χωριού, τρέχοντας με τα ποδήλατα με τα παιδιά της γειτονιάς και ένιωσα μια περίεργη μελαγχολική νοσταλγία.
Το «γαϊτανάκι στον αέρα» είναι η πρώτη θηλιά στο πλέξιμο. Δεν έχει βάση, κι έτσι μοιάζει σαν να πετάει στον αέρα, είναι όμως αυτή που θα στηρίξει όλες τις επόμενες πλέξεις.
Συγκινητικό και βαθειά ανθρώπινο!! Σε ταξιδεύει σε μια άλλη εποχή, τόσο γνώριμη σε εμένα, ξύπνησαν μέσα μου εικόνες που δεν ήξερα ότι είχα!! Γέλασα, έκλαψα, ταξίδεψα! Τι άλλο να ζητήσει κανείς από ένα βιβλίο; Σαν να έβλεπα μία ταινία με ιστορίες ανθρώπων που ζουν τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά από εμάς! Οικείο με έναν παράξενο τρόπο! Ένα βιβλίο που μας αφορά όλους μας και που δε θα αφήσει κανέναν ασυγκίνητο!!
Ένα εξαιρετικό βιβλίο... πλοκή λόγου, εικόνες, ατάκες, χρώματα κι αρώματα διαδέχονται συνεχώς η μία την άλλη. Κάθε φράση δημιουργεί εικόνες, δεν θέλεις να τελειώσει....θα μπορούσε το κάθε διήγημα να γίνει ταινία μικρού μήκους! Βαθειά νοήματα που σε διδάσκουν χωρίς να είναι διδακτικά! Συγχαρητήρια στη συγγραφέα και ευχαριστούμε για το ταξίδι.
Διηγήματα που δεν ξεπερνούν συνήθως τις πέντε σελίδες αλλά μέσα τους χωράνε τα σύμπαντα πραγματικά ολοκληρωμένων χαρακτήρων. Εξαιρετική χρήση της γλώσσας και δυνατή εικονοπλασία. Γραφή ακριβείας και μινιμαλιστικός χειρισμός της δραματουργίας που δεν εκβιάζει ούτε το συναίσθημα ούτε τα εύκολα συμπεράσματα του ανάγνωστη. Ο ορισμός του "less is more".
Οχτώ υπέροχες ιστοριές, η μια πιο ιδιαίτερη από την άλλη. Τις απόλαυσα όλες τόσο πολύ αλλά ξεχώρισα την "Αλισάχνη" που ακόμα σκέφτομαι και θα σκέφτομαι και φυσικά την "Πλεξούδα". Το συνιστώ ανεπιφύλακτα εάν κάποιος θέλει μια μπουκιά γεμάτη εικόνες και συναισθήματα.
Ιστορίες μέσα από τα μάτια διαφορετικών ανθρώπων, ανθρώπων που εκ πρώτης φαίνονται απλοί ή ασήμαντοι αλλά οι σκέψεις τους κρύβουν πολλά. Σίγουρα υπάρχει ένας χαρακτήρας με τον οποίο θα βρείτε κοινά.