Ο τέταρτος καβαλάρης: Ο όλεθρος

Ο τέταρτος καβαλάρης #2

by Μανώλης Παλαβούζης

Θεσσαλονίκη 1347 μ.Χ.: Ο Πάμφιλος έχει έρθει αντιμέτωπος με την πανούκλα και έχει επιβιώσει. Κατατρεγμένος από τη θανατηφόρα ασθένεια, γνωρίζει τον Μέλουας και την Άλουελ, δύο ανθρώπους που θα αλλάξουν ριζικά τη ζωή του. Και όλα αυτά καθώς ο θάνατος βασιλεύει στη βυζαντινή πόλη, στο αποκορύφωμα του Μεσαίωνα και του σκοταδισμού.

Θεσσαλονίκη 2017 μ.Χ.: Οι προσπάθειες του Άλεξ και της Σκάρλετ να περιορίσουν την εξάπλωση της ασθένειας δεν καρποφορούν. Ολοένα και περισσότερες χώρες μολύνονται, ενώ το παγκόσμιο σύστημα υγείας καταρρέει. Νέα εμπόδια, που θα πρέπει να υπερπηδήσουν, έρχονται στο φως, μέσα στη νοσηρή καθημερινότητά τους.

Οι νεκροί αυξάνονται. Η επιβίωση ξεθωριάζει. Κανείς δεν βρίσκεται στο απυρόβλητο.

Ο «Τέταρτος Καβαλάρης» φτάνει σε ένα αναπάντεχο τέλος, σε δύο κόσμους που βαδίζουν στο χάος· η επιστήμη αδυνατεί να βρει τη λύση, ενώ η θρησκεία και η λεγόμενη «εθνική ασφάλεια» γίνονται εργαλεία που υποσκάπτουν τα θεμέλια της σύγχρονης κοινωνίας, ωθώντας τούς ήρωες να αναρωτηθούν τι είναι αυτό που αξίζει τελικά.

558 pages, Paperback

First published April 1, 2019

About the author

Ο Μανώλης Παλαβούζης γεννήθηκε στον ακριτικό Έβρο το 1994. Σπούδασε την επιστήμη του Περιβάλλοντος στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, απ’ όπου και αποφοίτησε το 2016. Λατρεύει τα βιβλία, τα ταξίδια, τη ζωγραφική και τα παζλ. Αγαπημένοι του συγγραφείς ο Μάρτιν, ο Τόλκιν, ο Νταν Μπράουν και ο Στέφεν Κινγκ. Η διλογία «Ο Τέταρτος Καβαλάρης» αποτελεί την πρώτη του λογοτεχνική προσπάθεια, καρπός της αγάπης του για την ιστορία και τη βιολογία. Διηγήματά του έχουν δημοσιευθεί σε συλλογικές εκδόσεις. Όνειρό του να δει κάποιο βιβλίο του να φτάνει ψηλά. Ζει με την οικογένειά του στο Σουφλί και βρίσκεται σε αναζήτηση ενός μεταπτυχιακού προγράμματος, γράφοντας παράλληλα το επόμενο βιβλίο του.

Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε τη σελίδα του συγγραφέα στο Facebook

Reviews

[Georgia · Rating 5 out of 5]

Δείτε επίσης και στο Chill and read

Μετά την «Επώαση» έρχεται ο «Όλεθρος» για να μας θυμίσει όσα μπορούν να συμβούν αν συνεχίσουμε να είμαστε αυτοί που είμαστε και να συμπεριφερόμαστε στον πλανήτη μας αλλά και στους συνανθρώπους μας με τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε τώρα. Το δεύτερο βιβλίο της διλογίας βιολογικού τρόμου του Μανώλη Παλαβούζη κυκλοφόρησε και είναι πιο σκληρό από το πρώτο με ένα δυσοίωνο μέλλον να φαίνεται από τις πρώτες κιόλας σελίδες.

Στη Θεσσαλονίκη του 1347 ο Πάμφιλος θα γνωρίσει τον Μέλουας και την Άλουελ και θα δεθεί μαζί τους. Καθώς προσπαθεί να αποφύγει το μαύρο θάνατο που έχει ήδη φτάσει στην πόλη, βρίσκει λίγη χαρά στα πρόσωπα των δύο αυτών ανθρώπων. Δεν είναι μόνος του. Έχει όμως περισσότερα να αντιμετωπίσει. Δεν είναι μόνο η πανώλη που μαυρίζει τις γωνιές τις πόλεις, είναι και ο σκοταδισμός του Μεσαίωνα που πέφτει πάνω της και κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα, κυνηγώντας αθώους ανθρώπους.

Στη σύγχρονη εποχή, ο Άλεξ και η Σκάρλετ βλέπουν πως όσο και να προσπαθούν, η πανώλη συνεχίζει ακάθεκτη το σκοτεινό της έργο. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι μολύνονται και καταλήγουν από την αδίστακτη ασθένεια. Φαίνεται πως το έχει βάλει σκοπό να εξαλείψει την ανθρωπότητα. Να την τιμωρήσει για τα δεινά που περνά η φύση εξαιτίας της. Τα θύματα αυξάνονται με εκθετικό ρυθμό, με αποτέλεσμα ο αριθμός των θυμάτων σε ένα μόλις μήνα να είναι τρομακτικός. Κάτι τέτοιες δύσκολες στιγμές, ο άνθρωπος δείχνει το χειρότερό του εαυτό και τα πράγματα ξεφεύγουν, όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη ή την Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Ένα εφιαλτικό σενάριο πανδημίας που αν τυχόν πραγματοποιηθεί, είναι πολύ πιθανό να λειτουργήσει με τον τρόπο ακριβώς που περιγράφει ο συγγραφέας. Είναι απίστευτο το πως η σύγχρονη ζωή μας, μας έχει φέρει σε ένα σημείο που να καθιστά ένα τέτοιο σενάριο πολύ πιθανό. Μπορεί να μην πρόκειται για το βάκιλο της πανώλης, μπορεί να είναι κάτι άλλο εξίσου θανατηφόρο, όμως μια πανδημία δεν είναι δύσκολο να πραγματοποιηθεί, καθώς οποιαδήποτε μεταδοτική ασθένεια μπορεί να μεταφερθεί σύντομα και με ευκολία σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που η σύγχρονη τεχνολογία και φαρμακολογία δεν είναι ικανές να σταματήσουν ένα τέτοιο φαινόμενο. Ένα απλό παράδειγμα είναι ο ιός της γρίπης που κάθε χρόνο μεταλλάσσεται και κάθε χρόνο θρηνούμε θύματα. Ευτυχώς όχι σε τόσο μεγάλο αριθμό όσο η πανώλη κι όμως και πάλι κάτι χάνουμε και πάλι συνεχίζουμε να κολλάμε τη γρίπη και να νοσούμε. Γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να ακολουθήσουμε απλούς κανόνες υγιεινής, όλοι εμείς οι Δυτικοί άνθρωποι που έχουμε την πολυτέλεια, να το κάνουμε αυτό. Είναι όμως κι εκείνοι οι λαοί που δεν έχουν τα βασικά, ώστε να μπορέσουν να προστατευτούν από πιο απλές ασθένειες, ιούς και μικρόβια.

Η συνέχεια της ιστορίας όπως τη γνωρίσαμε από το πρώτο μέρος, είναι συναρπαστική και αγωνιώδης. Η ένταση κλιμακώνεται, ακριβώς όπως κλιμακώνεται και η πανώλη. Οι άνθρωποι που γνωρίσαμε στο πρώτο βιβλίο και παρέμειναν ζωντανοί τότε, επανέρχονται στο δεύτερο βιβλίο και βλέπουμε την εξέλιξή τους. Με τον ίδιο τρόπο γνωρίζουμε και άλλους χαρακτήρες, όμως δεν τους γνωρίζουμε σε βάθος, καθώς δεν είναι πολλές φορές απαραίτητο. Αρκεί που εξυπηρετούν το σκοπό τους και αυτό είναι παραπάνω από αρκετό για την ιστορία.

Η γραφή του Μανώλη Παλαβούζη είναι καταλυτική. Διαβάζοντας κανείς τα βιβλία του πιστεύει ότι έχει να κάνει με έναν έμπειρο συγγραφέα, όμως «Ο Όλεθρος» είναι μόλις το δεύτερο βιβλίο του. Πρόκειται για ένα νέο παιδί με εξαιρετικό ταλέντο που αναμένεται να μας δώσει πολλά ακόμα αριστουργήματα!

[Γιώργος Δάμτσιος]

Πέρα των όσων ακολουθούν, έχω γράψει εκτενέστερα την άποψή μου εδώ:
http://nyctophilia.gr/%CE%BA%CF%81%CE...


Το διάβασα back to back με το πρώτο, για το οποίο και είχα γράψει (πριν λίγες ώρες) ότι:

---Το πρώτο μέρος της διλογίας του Τέταρτου Καβαλάρη είναι και το πρώτο φετινό μου ανάγνωσμα. Και μπορώ να πω ότι δεν το μετάνιωσα στιγμή... Ήταν αναμφίβολα από τα πιο ενδιαφέροντα βιβλία Έλληνα συγγραφέα που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό, καθώς η ιστορία του είναι καλογραμμένη και -για τα ελληνικά δεδομένα- πρωτότυπη.
Υπάρχουν πραγματάκια εδώ κι εκεί που ίσως να σας ξενίσουν (πχ το ερωτικό ραντεβού μετά από την κηδεία, το οποίο δεν ταιριάζει στον χαρακτήρα των εν λόγω χαρακτήρων) αλλά θεωρώ ότι είναι αμελητέα. Συνιστώ το βιβλίο με ευκολία και δεν νομίζω... να τα ακούσω από κανέναν!
Είχα πάρει από προσφορά του εκδοτικού και το δεύτερο βιβλίο μαζί, οπότε σύντομα θα έχω και ολοκληρωμένη γνώμη. ---

Η γνώμη λοιπόν ολοκληρώθηκε και ουσιαστικά δεν χάλασε καθόλου ούτε και στο δεύτερο βιβλίο. Μικροπράγματα που μπορούσαν να αποφευχθούν υπάρχουν εδώ κι εκεί, αλλά, αναμφίβολα, πρόκειται για μια εξαιρετική διλογία την οποία και μπορούν να διαβάσουν ακόμα και φίλοι άλλων λογοτεχνικών ειδών.

Αναμένω επόμενα βιβλία του συγγραφέα...

[Penguin The Reviewer · Rating 3 out of 5]

Ο συγγραφέας ανήκει στην τεχνοτροπία του Stephen King, κάτι που είτε θα αρέσει πολύ είτε καθόλου (αναλόγως τον αναγνώστη – εγώ δεν είμαι οπαδός του).

Θετικά
-Η γραφή του είναι πιο ώριμη από το πρώτο βιβλίο κι έχει αποφύγει λάθη που έκανε εκεί, όπως η αναφορά σε «αυθεντίες» για να περάσει το συναίσθημα που ήθελε να μεταδώσει στον αναγνώστη. (Εδώ εντόπισα μόνο μία αναφορά, αυτή στον Λάβκραφτ)
-Μου άρεσε το κλείσιμο και πώς ένωσε την αναδρομική του αφήγηση με το παρόν.
-Καταπληκτικό εξώφυλλο. Το θέλω αφίσα στο σπίτι μου!

Αρνητικά
-Πού και πού χρησιμοποιεί τετριμμένες εκφράσεις, όπως σε μια σκηνή που παρομοιάζει τους άντρες που κοιτούν κάποια με γύπες (γυπαετοί)
-Στοιχεία υπερβολής: κάθε γνωριμία μεταξύ άντρα και γυναίκας κατέληγε σε ειδύλλιο
-Η σκηνή με τους τρελούς που λειτούργησαν στην σκηνή σαν ζόμπι με ξένισε πολύ και δεν μου άρεσε.
-Υπήρχαν μερικά νοηματικά λάθη, όπως 1) περιέγραψε κάποια να κοιτά τον λαιμό της χωρίς να βρίσκεται μπροστά σε καθρέφτη, 2) θέλοντας να δείξει πόσο μακριά βρίσκονται οι άλλες ήπειροι από την Ν. Αμερική λέει πως ο Ειρηνικός απέχει έναν γαλαξία μακριά (ενώ βρέχεται από την άλλη πλευρά).
-Τον βρήκα πολύ αναλυτικό στις περιγραφές, όπως κάνει o Stephen King.

[Χρύσα Βασιλείου · Rating 5 out of 5]

Η πρώτη διλογία βιολογικού τρόμου από Έλληνα συγγραφέα, τον ταλαντούχο Μανώλη Παλαβούζη, ολοκληρώνεται με το δεύτερο μέρος, «Ο τέταρτος καβαλάρης – Ο όλεθρος».

Σε συνέχεια των όσων εκτυλίχθηκαν στο πρώτο βιβλίο της σειράς, η πανώλη εξακολουθεί να εξαπλώνεται σε παγκόσμια κλίμακα με ταχύτατους ρυθμούς, ενώ η ανθρωπότητα παρακολουθεί τις εξελίξεις ανήμπορη να αντιδράσει και μετρώντας εκατομμύρια νεκρούς καθημερινά. Ο Άλεξ Κομνηνός, η συνεργάτιδά του Σκάρλετ Ο’ Χάρα και η ομάδα τους το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να περιθάλπουν τους ασθενείς και να τους προσφέρουν την ελάχιστη φροντίδα. Οι υπόλοιποι ήρωες, που γνωρίσαμε στο πρώτο βιβλίο, προσπαθούν κι αυτοί να συνεχίσουν τη ζωή τους. Δεν ξεχνούν τους αγαπημένους τους που έχασαν, όμως πλέον προσπαθούν να επιβιώσουν οι ίδιοι εν μέσω μιας πρωτόγνωρης κατάστασης.
Η εξάπλωση της πανώλης στα περισσότερα κράτη της υφηλίου φέρνει στην επιφάνεια και άλλου είδους προβλήματα, που προκαλούν μεγαλύτερες εντάσεις στην ήδη τεταμένη κατάσταση που επικρατεί παγκοσμίως. Θέματα εξουσίας έρχονται στο προσκήνιο, οι σχέσεις μεταξύ των κρατών διαταράσσονται, οι αναπτυσσόμενες χώρες παρουσιάζουν σοβαρές αδυναμίες σε σύγκριση με τον ανεπτυγμένο κόσμο, τα βασικά αγαθά μειώνονται συνεχώς, ενώ ορισμένοι ηγέτες θεωρούν πως είναι η κατάλληλη στιγμή για να επιβάλλουν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες και να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους.
Παράλληλα με τα γεγονότα που εκτυλίσσονται εν έτει 2017, παρακολουθούμε και την εξέλιξη της ιστορίας του Πάμφιλου. Ενός ανθρώπου που ξεκίνησε από τη μακρινή Ανατολή, για να καταλήξει στην Κωνσταντινούπολη και στη συνέχεια στη Θεσσαλονίκη, όπου επίσης δεν θα αργήσει να εξαπλωθεί η επιδημία της πανώλης. Πώς θα αντιμετωπίσει ο Πάμφιλος αυτή την εξέλιξη; Θα καταφέρει να γλιτώσει από την αρρώστια; Και ποιο θα είναι άραγε το τέλος της δικής του ιστορίας;

Όσοι είχαμε διαβάσει ήδη το πρώτο βιβλίο του Μανώλη Παλαβούζη, έχοντας ενθουσιαστεί τόσο με το θέμα που επέλεξε να καταπιαστεί όσο και με την εξέλιξη της πλοκής, περιμέναμε με αγωνία το δεύτερο μέρος. Για να δούμε πώς θα προχωρήσουν τα γεγονότα, πώς θα συνεχίζει να ξετυλίγει το κουβάρι της ιδιαίτερης αυτής ιστορίας ο συγγραφέας, αν θα μας κάνει να συνεχίσουμε να καρδιοχτυπάμε ή αν κάπου θα το «χάσει» και θα πέσει στη παγίδα κάποιας υπερβολής.
Αν κάποιος αναγνώστης φοβόταν αυτό το τελευταίο ενδεχόμενο, μπορεί να ησυχάσει! Η συνέχεια της ιστορίας είναι εξίσου συναρπαστική, εξίσου ενδιαφέρουσα και άκρως αγωνιώδης. Η πλοκή κλιμακώνεται δραματικά, με συνέπεια και με μια φυσικότητα που μοιάζει λίγο τρομακτική, αν σκεφτεί κανείς πόσο καλά (απο)δέχεται ο αναγνώστης το ενδεχόμενο ξεσπάσματος μιας επιδημίας ικανής να αποδεκατίσει τον παγκόσμιο πληθυσμό! Η αφήγηση γίνεται πιστευτή γιατί είναι προσεκτικά δομημένη και καλοδουλεμένη, από μια ταλαντούχα πένα που εξαντλεί σε αυτήν όλη τη δημιουργική της φαντασία κι όλο το πλούσιο εύρος της λογοτεχνικής γλώσσας και έκφρασης. Παραστατικές, λεπτομερείς και ζωντανές εικόνες, γλαφυρές περιγραφές όπου είναι αναγκαίο και κοφτές όπου είναι απαραίτητο, γνώσεις που καλύπτουν όλο το φάσμα του βιβλίου (σχετικά με τη βιολογία, την ιστορία, την αρχιτεκτονική, τη γεωγραφία κτλ.) και τόσες απανωτές ανατροπές και εξελίξεις, που δεν αφήνουν το παραμικρό περιθώριο για -μια μικρή έστω- ανάσα.
Συγκριτικά με το πρώτο βιβλίο, εδώ τα ψυχογραφήματα των ηρώων δεν είναι τόσο λεπτομερή. Όχι γιατί ο συγγραφέας έχασε ξαφνικά το ταλέντο του σε αυτό, αλλά γιατί πλέον έχουν προτεραιότητα οι εξελίξεις που τρέχουν συνεχώς. Όλος ο πλανήτης είναι σε αναβρασμό· στο προσκήνιο έρχονται όλα εκείνα που μπορούν να προκύψουν από μια παγκόσμια κρίση τέτοιου είδους: παιχνίδια εξουσίας, θέματα επιβίωσης, κρίσεις στις σχέσεις των χωρών, εκμετάλλευση των αδύναμων από τους ισχυρούς, χάος, αναρχία... Το κακό πρόσωπο της ανθρωπότητας μάχεται με το καλό -εκείνο της βοήθειας, της αλληλεγγύης, της έγνοιας για τον συνάνθρωπο-, ενώ η ίδια παλεύει ενάντια σε έναν σκληρό, αμείλικτο εχθρό. Η φύση έχει τον πρώτο λόγο. Αυτή παίρνει, κατά κάποιον τρόπο, την εκδίκησή της και όλοι παρακολουθούν την πορεία αυτού του φαινομένου χωρίς ανάσα. Σοκ προκαλεί, ως σκέψη και μόνο, η εφιαλτικά δραματική μείωση του πληθυσμού, ο ρυθμός της οποίας αναγράφεται στην αρχή κάθε κεφαλαίου.
Εκτός από ένα πραγματικά συναρπαστικό μυθιστόρημα που κόβει την ανάσα, ο Μανώλης Παλαβούζης γράφει μια ιστορία που θα μπορούσε -εν δυνάμει- να είναι κάτι παραπάνω από μια εφιαλτική πιθανότητα. Οι ρυθμοί της ζωής μας, η τεχνολογία και η αλόγιστη χρήση της, η αύξηση του πληθυσμού και η κακοποίηση του πλανήτη από τα ανθρώπινα χέρια δεν μπορούν να μείνουν για πάντα ατιμώρητα. Οι σελίδες αυτού του βιβλίου, εκτός από το να συγκινήσουν και να καθηλώσουν, έχουν επιπλέον σκοπό να αφυπνίσουν, να προβληματίσουν, να παρουσιάσουν ένα ενδεχόμενο που φαντάζει αδύνατο να συμβεί στις μέρες μας – είναι όμως έτσι; Πόσο έτοιμη είναι η ανθρωπότητα να αντιμετωπίσει μια πανδημία τέτοιου είδους; Παρ’ όλα αυτά, όμως, το τελικό μήνυμα είναι η ελπίδα. Αυτή που μας κρατά όρθιους και που πάντα, ακόμα και στις χειρότερες συνθήκες, θα βρει τρόπο να επιβιώσει και να ανακάμψει.
Βιβλία σαν τη διλογία του «Τέταρτου καβαλάρη» του Μανώλη Παλαβούζη σπάνια έχουμε τη χαρά να βλέπουμε από Έλληνα δημιουργό. Πρωτότυπη ως σκέψη, καλογραμμένη ως ιστορία, συναρπαστική ως αφήγηση. Δεν υπάρχει περίπτωση να μη σας παρασύρει στους φρενήρεις ρυθμούς της και να μη σας ταξιδέψει, με παραπάνω από έναν τρόπους. Χορταστικό, εθιστικό και καθηλωτικό, το βιβλίο αυτό (αλλά και το πρώτο «αδελφάκι» του) θα σας κάνει να μην το αφήνετε από τα χέρια σας και, την ίδια στιγμή, να μη θέλετε να τελειώσει!

Η κριτική μου για το βιβλίο και στο site "Book City" και τον παρακάτω σύνδεσμο: Ο τέταρτος καβαλάρης - Ο όλεθρος

[Elisavet · Rating 5 out of 5]

  Υπάρχουν κάποια βιβλία, που εκεί που κάθεσαι και διαβάζεις αμέριμνη, σε γεμίζουν προβληματισμούς, απορίες και τρόμο. Αυτή η διλογία ανήκει σ' αυτό το είδος. Το δεύτερο βιβλίο της Διλογίας Ο Τέταρτος Καβαλάρης, Ο Όλεθρος, έρχεται να δώσει απαντήσεις σε όλα τα αναπάντητα ερωτήματα που μας άφησε το πρώτο βιβλίο. Ο συγγραφέας με τον τρόπο γραφής του σε κρατάει δέσμιο και σε κάνει να αγωνιάς για την τύχη και τη μοίρα των ηρώων του. Η υπόθεση του βιβλίου είναι πολύ πιθανό να γίνει μια οδυνηρή και τραγική πραγματικότητα που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν υπάρχει περίπτωση επιβίωσης σε μια τέτοια κατάσταση. Πόσο έτοιμη είναι η ανθρωπότητα να αντιμετωπίσει μια πιθανή πανδημία;
     Ο Άλεξ και η Σκάρλετ συνεχίζουν τον αγώνα να βοηθήσουν όσους έχουν νοσήσει κι ας γνωρίζουν ότι είναι χαμένη υπόθεση. Τα κρούσματα αυξάνουν καθημερινά, περισσότερες πόλεις γίνονται έρμαια της Πανώλης και ο κλοιός γύρω τους στενεύει. Μια τελευταία προσπάθεια να βρουν λύση στο πρόβλημα, πέφτει στο κενό και οι δύο τους αναγνωρίζουν ότι θα πράγματα θα χειροτερέψουν. Οι άνθρωποι αγωνίζονται για τη σωτηρία τους με λάθος τρόπο καθώς η πείνα, η απόγνωση ,ο φόβος και η άγνοια τους οδηγούν στη βία . Πλέον δεν έχουν να παλέψουν μόνο με την πανδημία αλλά και την έλλειψη τροφής, φαρμάκων και ηλεκτρικού ρεύματος. Κάποιοι προσπαθούν μέσω αυτής της καταστροφής να εκμεταλλευτούν την θέση τους και να αναλάβουν μεγαλύτερη εξουσία. Πόσο θα βοηθήσει όμως αυτό την χώρα στο να γλιτώσει από την έξαρση της Πανώλης;
     Στο μεταξύ ο συγγραφέας κάνει αναφορές στο παρελθόν και πως αντέδρασε ο κόσμος τότε στην πανδημία που θέρισε μεγάλο μέρος του πληθυσμού της γης. Όσα χρόνια και να περάσουν ο κόσμος θα αντιδρά με τον ίδιο τρόπο. Θα μάθει να ξαναγεννιέται μέσα από τις στάχτες. Ο Πάμφιλος αγωνίζεται για να επιβιώσει σε έναν τόπο που ο φανατισμός και ο φόβος γεννούν τη βία. Θα καταφέρει να επιβιώσει; Θα καταφέρει να κερδίσει κι αυτή τη μάχη;
       Η αγωνία χτυπάει κόκκινο καθώς αναρωτιέμαι αν οι ήρωες θα καταφέρουν να βγουν αλώβητοι από αυτή τη δοκιμασία και πόσα τραύματα θα τους αφήσει; Υπάρχει ακόμα ελπίδα επιβίωσης του ανθρώπινου είδους; Υπάρχει άραγε ανοσία στο βακτήριο της Πανώλης και είναι αυτοί που έχουν ανοσία απόλυτα ασφαλής από αυτό; Τι ακριβώς πρέπει να γίνει για τη σωτηρία του κόσμου;
     Ένα εξαιρετικό βιβλίο που σε βάζει σε σκέψεις και σε κάνει να αναρωτηθείς πόσο εύθραυστη είναι η ζωή και πόσο απειλείται καθημερινά η ασφάλεια και η ευημερία μας από άτομα περίεργα, φιλάργυρα και διψασμένα για εξουσία. Όσα χρήματα κι αν έχεις, όσο σημαίνον πρόσωπο κι αν είσαι, δεν έχεις καμία αξία και καμία σωτηρία απέναντι στις αρρώστιες. Όλοι είναι ίσοι και έχουν την ίδια αντιμετώπιση εφόσον πρόκειται για επιδημία ή πανδημία. Αυτό που με φοβίζει είναι το πώς εκμεταλλεύονται τη θέση τους εξέχοντα άτομα με σκοπό να φανατίσουν και να επηρεάσουν τον κόσμο που τους έχει κατακλύσει ο φόβος, για να πετύχουν προσωπικούς τους σκοπούς.
       Μια διλογία που πρέπει σίγουρα να διαβαστεί από όλους και να μας διδάξει πόσο πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο ζωής μας για να μπορέσουμε να σώσουμε τον πλανήτη από μια καταστροφή που θα έρθει σίγουρα αν συνεχιστεί η εκμετάλλευση, η μόλυνση και η υπερκατανάλωση αγαθών σε έναν υπερπληθισμικό πλανήτη που δεν μπορεί πλέον να καλύψει τις βασικές ανάγκες όλου του κόσμου που τον κατοικεί. Ήρθε η ώρα να σκεφτούμε το μέλλον και πως μπορούμε να το κάνουμε καλύτερο για να γλιτώσουμε την καταστροφή. Είμαστε αναλώσιμοι και σίγουρα αντικαταστάσιμοι.. Την προτείνω ανεπιφύλακτα ❤

[Γιώργος Μπελαούρης · Rating 5 out of 5]

Τρέμε Γιάννη! (κάποιες σκέψεις για την διλογία ‘’Ο Τέταρτος Καβαλάρης’’ του Μανώλη Παλαβούζη)

Αγοράστε την ψες, σοδομεί!

Αλλά οκ, αν θέλετε δύο λόγια παραπάνω, ας ακολουθήσει το γνωστό σεντόνι…

Το βιβλίο μας προετοιμάζει για βιολογικό τρόμο, μα δεν μας προετοιμάζει για το πόσο τρομακτικά δυνατή είναι η πένα –ή ο κέρσορας- του συγγραφέα! Είναι σα να γράφει με μετρονόμο, το κείμενο δεν χάνει καθόλου σε ρυθμό, σε κρατάει καθηλωμένο και κυλάει νεράκι. 1100 σελίδες περίπου σε όγκο και μου πήρε Κυριακή, Δευτέρα και Τρίτη και αυτό μόνο και μόνο επειδή είχα δουλειές, αλλιώς θα έκανα binge-reading. Γιατί, αλίμονο ρε παιδιά, διλογία είναι: οφείλει να διαβαστεί back to back, δεν το έκανα με τον Δράκων και ακόμα νιώθω σα να διέπραξα αμάρτημα. Για ντεμπούτο είναι βόμβα, για πρωτοεμφανιζόμενος είναι σα να βρίσκεται χρόνια στον χώρο και για το νεαρό της ηλικίας του με κάνει να ανυπομονώ για τις επόμενες δουλειές του!

1100 σελίδες λοιπόν, με πλοκή που διαδραματίζεται στο Βυζάντιο του 1300 και σε παγκόσμιο επίπεδο –αλλά κυρίως Θεσσαλονίκη- του σήμερα. Πανώλη τότε –κυριολεκτικά- πανώλη και τώρα –σε πολλά επίπεδα, αλλά ας μη ρίξω το δικό μου. Τι θα συνέβαινε όμως αν βρισκόμασταν αντιμέτωποι με μία πανώλη στις μέρες μας; Η απάντηση βρίσκεται σε αυτά τα δύο βιβλία! Και δεν είναι ‘’προμοταρίστικη’’ απάντηση ή ‘’μαρκετίστικο’’ κολπάκι –η λιωμένη εδώ και χρόνια ατάκα που προηγήθηκε- μα πραγματικά πιστεύω ότι δεν είναι τόσο μυθοπλασία αυτό που διάβασα, όσο ‘’λογική καταγραφή ενός πιθανού ενδεχομένου’’ ή ‘’μυθιστοριοποιημένη εξίσωση!’’

Η έρευνα σε μικροβιολογικό επίπεδο είναι εξίσου δυνατή με την έρευνα του συγγραφέα σε ιστορικό επίπεδο και οι δύο εποχές δίνουν η μία την σκυτάλη στην άλλη, δίχως να πέφτει ο ρυθμός ή να χάνουμε ενδιαφέρον. Δενόμαστε τόσο με τον Πάμφιλλο όσο και με τον Άλεξ και το γεγονός ότι γνωρίζουμε ότι ο πρώτος είναι νεκρός εδώ και καιρό, μα ανησυχούμε για το πώς θα περάσει κάθε μικρή περιπέτεια που συναντάει, μου έφερε λίγο στο μυαλό τον ‘’Σάσκα Ζιγκουλιόφ’’ του Αντρέγιεφ, οπότε αυτό μόνο θετικό μπορεί να είναι. Ανησυχείς, ενώ ξέρεις ότι είναι ψόφιος! Παλιό κόλπο, αλλά αν το χειριστεί καλά κανείς πάντα ανταμείβει!

Μια προειδοποίηση όμως, τώρα που είναι νωρίς ακόμα! Αν περιμένετε το μετέπειτα της αποκάλυψης, να σας προετοιμάσω από τώρα για να μην βιώσετε την ίδια μικρή ‘’ξενέρα’’ που βίωσα κι εγώ: δε θα το πάρετε. Δεν είναι post-apocalypse, δεν γίνεται dystopia, είναι απλά apocalypse. Εκεί κολλάει και ο τίτλος άνωθεν –που παίζει να τον έχετε ξεχάσει. Τι Πάτμος τι Σουφλί… που λέει ο λόγος. Ο συγγραφέας, σαν σύγχρονος Ιωάννης, πιάνει ένα σενάριο που φαντάζει τρομερά πιθανό και το τρέχει σα να συμβαίνει όντως γύρω του. Αυτό είναι και το πραγματικά τρομακτικό στοιχείο του βιβλίου: δεν τρομάζεις με τις σκηνές ή με τα σκηνικά τόσο (τουλάχιστον προσωπικά μιλώντας) όσο από το ενδεχόμενο αυτό που περιγράφεται να συμβεί! Οι λεπτομέρειες βήμα-βήμα, η πειθαρχία του συγγραφέα να κρατήσει μία λογική συνοχή δίχως αναπάντεχα ‘’μπαμ-μπουμ’’ ή κρεσέντος μόνο για το σοκ ή την αδρεναλίνη και η μελέτη του πώς συμβαίνει-ό,τι συμβαίνει σε κάνει ώρες-ώρες να απορείς και να νιώθεις ότι διαβάζεις δραματοποιημένες καταγραφές πραγματικών γεγονότων. Και εκεί τρέμει λίγο η θέση του Τζονάρα μας: μπορεί με την δική του αποκάλυψη, το τέλος με την Νέα Ιερουσαλήμ να ήτανε ξενερουά και να μην μας πολυκαίει το σίκουελ –που το κλείσιμο της τριλογίας (η Τρίτη Διαθήκη) έχει αργήσει πάαααρα πολύ και πάλι καλά που δε βγήκε- μα εδώ θα σηκωνότανε σίκουελ και θα ήταν έγκλημα να μην υπάρξει –μα αν το πηγαίνει με βάση τις διαθήκες ο συγγραφέας, τον νιώθω να είναι μόνο δύο τόμοι, οπότε ρισπέκτ!

Έκανα σπόιλερ; Δε νομίζω… Δε ξέρω… Κάπου το έχασα…

Όπως και να έχει, είμαι κάπως μικροβιοφοβικός, οπότε όταν διάβαζα για φλέματα με αίμα και για την μετάδοση του ιού, ένιωθα την ανάγκη να πλύνω τα χέρια μου, μα ήθελα περισσότερο να δω την συνέχεια και αυτό είναι άλλο ένα προσωπικό υπέρ. Οι πολλαπλές διηγήσεις, οικογενειών ή μονάδων από όλο τον κόσμο, για το πώς μολύνονται και καταλήγουν, όχι μόνο δεν μας κάνουν να χάσουμε το φόκους από την κεντρική δράση, μα μας δίνουν και την εντύπωση ότι οι ήρωές μας δεν είναι παντοδύναμοι, απλά κωλόφαρδοι, η εξαίρεση στον κανόνα, μα πάντα κομμάτι του συνόλου. Μου άρεσαν πολύ αυτά τα μικρά διαλλείματα, μα σαν τέχνασμα, σε κάποια φάση ομολογώ ότι με κούρασε λιγάκι –εκεί με την Ινδή- ΑΛΛΆ εκεί έρχεται με άλλο ένα κόλπο στο μανίκι του ο συγγραφέας, σα να κατάλαβε και ο ίδιος ότι ίσως να μας κούρασαν τα χρονικά ή τα χωρικά μπρος-πίσω, και σκάει δύο ιντερλούδια παιδιά, τι να λέμε τώρα! Το ένα με τα μικρόβια να μιλάνε και να σκέφτονται σαν το ‘’Εχθροί εξ αίματος’’ του Αρκά ή την μαρμότα και τον σκύλο από τον ‘’Θόλο’’ του Κινγκ, ενώ μετά, με την ίδια την Πανώλη να μας μιλάει, να σπάει τον τέταρτο τοίχο, να συμπεριλαμβάνει τον συγγραφέα στην αφήγησή της, τόσο meta και ταυτόχρονα τόσο σαν αρχαίος χορός που σηκώθηκα και ήθελα να χορέψω πεντοζάλι! Μα δεν ξέρω να χορεύω, οπότε συνέχισα να διαβάζω, με πραγματική ευτυχία για το όλο κείμενο!

Πάμε στα αρνητικούλια; Δεν είναι σημαντικά, μα είμαι ψείρας, οπότε αν θέλετε παραβλέψτε όσα θα ακολουθήσουν. Καλός ο Κινγκ, όλους μας ταχτάρισε, μα η δομή μου θύμισε πολύ το Κοράκι. Πάρα πολύ. Δεν λέω ότι είναι ξεπατικωμένη, μα ίσως να ‘’βοήθησε’’ κάπως τον συγγραφέα, και η αναφορά στο εν λόγω βιβλίο μέσα στο κείμενο με έκανε να χαμογελάσω, μα δεν τον εξιλέωσε απόλυτα στα μάτια μου. Αυτό μπορεί να είναι και θετικό βέβαια, όσοι αγαπήσατε το Κοράκι, σίγουρα θα λατρέψετε και αυτό εδώ (έχει και περίπου τον ίδιο όγκο). Δεν κατακρίνω, ούτε παίζει σημαντικό ρόλο, μα όταν μου έσκασε η σκηνή με τον τρελάκια και τον Άρχοντα, το μυαλό μου πήγε με την μία στον Φλόιντ (; δε θυμάμαι) και τον Φλάγκ. Ναι, μπορεί να μην μασούσε ποντίκια, αλλά να την είχε δει Ρένφιλντ και ο Άρχοντας ήταν κάτι σα νέος Δράκουλας, μα θα μπορούσε να μην υπάρχει αυτό το κομμάτι πιστεύω. Όπως και κάμποσα άλλα. Μπορεί να μην χάνει ρυθμό, μα είναι κάπως φλύαρο (στις σκηνές που είπα και άνωθεν με τα θύματα σε όλο τον κόσμο). Επίσης υπάρχουν κάποιοι αναχρονισμοί ή κουτά λαθάκια (τόμος 1: σελ 14 ο ήρωας έχει τσαγερό ενώ ακούει λίγο πιο μετά πρώτη φορά για Κίνα ή Ανατολή/ σελ 22 ‘’το είδα με τα μάτια μου’’ σελ 23 ‘’ίσως παραμύθια’’/ σελ 26 ‘’φύγε’’ σελ 27 ‘’μείνε’’/ σελ 28 αναφορά σε σεντόνι, ενώ έχει τονιστεί η φτώχια και για κάποιο λόγο μου κλώτσησε πολύ/ σελ 227 μικρόφωνο στο αυτί είναι λίγο δύσκολο να μπει… και κάποια άλλα που σταμάτησα να σημειώνω και είπα ‘’οκ, άραξε και απόλαυσέ το’’) αλλά οκ, παραβλέπονται και αυτά. Αυτό όμως που με ‘’πείραξε’’ περισσότερο από ένα σημείο και μετά ήταν το εξής: δεν ξέρω αν είναι ο νέος τρόπος γραφής, ρε παιδιά, ή αν εγώ είμαι παλιάς σχολής και έχω ‘’σκουριάσει στις αντιλήψεις μου’’, μα πολλά εγχώρια -αλλά και ξένα- βιβλία, μου δίνουν μία εντύπωση ‘’αποστειρωμένη’’ (ναι, οξύμωρο για την εν λόγω θεματική και ίσως να μην έπρεπε να το γράψω σε αυτό το ποστ μα σε άλλο ποστ, μόνο του, αλλά ας το βγάλω από μέσα μου). Τι εννοώ: ναι, σίγουρα είναι αξιοθαύμαστος ο ρυθμός και η πειθαρχία του κάθε συγγραφέα που το κάνει (και είναι πολλοί και έχω πει πολλάκις για τον μετρονόμο) μα νιώθω ότι δεν έχει ‘’ξεσπάσματα’’. Ας σπάσει ο ρυθμός, ας γίνει βωμολόχος ο συγγραφέας, ας χρειαστεί να διαβάσω κάτι δύο φορές για να το ‘’νιώσω’’, μα να νιώσω κάτι –βρε μαρμώτο- ένα συναίσθημα δυνατό, δεν ξέρω γιατί κυριαρχεί η λογική ‘’το βιβλίο να είναι κάπως σαν ταινία’’. :/ Καθαρά προσωπικό όμως αυτό το τελευταίο, το καταλαβαίνω, γι αυτό και είπα πιο πριν ότι ούτε αυτό μπορεί να σημειωθεί.

Μα όλα αυτά, παιδιά, πραγματικά είναι πταίσματα και ψειρίσματα. Ειλικρινά. Ακόμα και το happy end έδενε υπέροχα και ξέρω ότι κάποιοι έχετε θέματα με αυτό όπως εγώ, μα δεν άξιζε άλλο τέλος!

Τρομερή διλογία, διαμάντι για την εγχώρια σκηνή, δεν ξέρω πόσα εύγε να πω! Πιστεύω ο όγκος του ποστ τα λέει όλα!

[Γρηγόρης Δημακόπουλος · Rating 4 out of 5]

Τέταρτο βιβλίο του Μανώλη που διαβάζω φέτος, και για ακόμα μια φορά μένω απόλυτα ικανοποιημένος. Μπορώ άνετα να δηλώσω πως ανήκω στο τάργκετ γκρούπ των αναγνωστών που ενδιαφέρονται βαθύτατα για τη θεματολογία των μυθιστορημάτων που έχει γράψει, αλλά και πως τον θεωρώ ως έναν από τους πιο χαρισματικούς και ταλαντούχους νέους συγγραφείς της χώρας.

Το ένα αστέρι μείον δόθηκε γιατί υπήρξαν κάποιες σκηνές που δεν μου ταίριαξαν (η ομιλία του Πρωθυπουργού για παράδειγμα αλλά και η σκηνή την ημέρα της Αναστάσεως), όπως επίσης γιατί η έμφαση που δίνεται στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου δεν συνάδει με το είδος της δυστοπίας που περίμενα να δω σε αυτό το δεύτερο μέρος.

Όπως και να έχει, βέβαια, συνολικά, η διλογία είναι ένα έργο που αξίζει να διαβάσει κανείς' είναι ένα έργο που μου πρόσφερε μια αξιομνημόνευτη αναγνωστική εμπειρία.

[Θανάσης · Rating 3 out of 5]

3,5/5. Το 4ο αστερακι, δεν το εβαλα, γιατι ενω το απολαυσα το βιβλιο, στο τελος μου τα χαλασε. Θεωρησα καποια πραγματα τραβηγμενα. Οπως το οτι ενω απο 7,5 δις του πλανητη, πεθαναν τα 6,5 αλλα παρολα αυτα, η Θεσαλλονικη γεμισε κοσμο οταν νικησαν την πανωλη. Το οτι με ολες αυτες τις απωλειες, λειτουργουσαν καποια (λιγα) πραγματα που στο δικο μου μυαλο τουλαχιστον, δεν θα μπορουσαν να λειτουργησουν. Δεν θα υπηρχε το ανθρωπινο δυναμικο για να γινει αυτο.
Αν ανοιξατε το spoiler, σας λεω παντως να μην σας αποθαρρυνουν τα παραπανω. Το βιβλιο διαβαζεται ευκολα και γρηγορα. Και πανω απ'ολα, ευχαριστα. Αναμενω το επομενο του συγγραφεα που ηδη εχει ανακοινωθει για το Φθινοπωρο αν δεν κανω λαθος.

[Vicky Ziliaskopoulou · Rating 4 out of 5]

Ωραίο κλείσιμο της πρωτότυπης αυτής διλογίας. Η διήγηση συνεχίστηκε με τον ίδιο τρόπο όπως και στο πρώτο βιβλίο, δεν αναλώθηκε σε έρωτες και άλλα τέτοια γλυκανάλατα (ευτυχώς) και έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο κατά τη γνώμη μου.
Ο μόνος λόγος που παίρνει τέσσερα και όχι πέντε αστέρια είναι ο εξής: κρίνοντας πια ολόκληρη τη διλογία, θα μπορούσαν ��α αφαιρεθούν κάποιες σελίδες ώστε να κυκλοφορήσει ως ένας μόνο τόμος (πχ οι περισσότερες σελίδες που αναφέρονται σε συναντήσεις και διαλόγους πολιτικών που δεν προσφέρουν και πολλά στην πλοκή) κάτι που θα έριχνε το κόστος.
Γενικά πάντως έχω να πω ότι μακάρι να υπήρχαν και άλλα τέτοια βιβλία και ότι πουθενά σε όλο το βιβλίο δεν συνάντησα αδυναμίες στον τρόπο γραφής ή στην πλοκή (όπως συμβαίνει πολλές φορές στα πρώτα έργα συγγραφέων). Μακάρι να συνεχίσει έτσι ο νεαρός, με πρωτότυπες ιδέες όμορφα εκτελεσμένες.

http://kiallovivlio.blogspot.gr

[Veta · Rating 5 out of 5]

Εξαιρετικό!

[Chitoula Papazoglou · Rating 5 out of 5]

Μια εξαιρετική διλογία, ένα μυθιστόρημα που συνδυάζει την φαντασία και την πραγματικότητα, την μυθοπλασία και την ιστορία. Ένα ενδιαφέρον και πρωτότυπο μυθιστόρημα που διαβάζεται με αγωνία μέχρι το τέλος. Μια ιστορία που περιέχει δόσεις σκληρής αλήθειας που δε θα μας κάνουν να χαμογελάσουμε αλλά να προβληματιστούμε.

[Giota Kariofilla · Rating 5 out of 5]

Τελειώνοντας και το δεύτερο βιβλίο αυτής της διλογίας θέλω να αναφέρω ότι είναι ένα ολοκληρωμένο έργο με εξαιρετικές περιγραφές, δυνατούς χαρακτήρες που σε κάνει σε πολλά σημεία να συγκηνιθείς, να ανατωτηθείς και να εκπλαγείς με τον τρόπο που οι άνθρωποι του τότε με τους ανθρώπους του σήμερα αντιμετώπιζαν μια θανάσιμη πανδημία. Απόλαυσα και τα δύο βιβλία εξίσου για το πρωτότυπο θέμα τους και για τον καταπληκτικό τρόπο γραφής τους.

[Βιβή Κανάρη · Rating 5 out of 5]

Αρκετα εντυπωσιακο ντεμπουτο που διαβαστηκε ανετα, με ζωντανες σκηνες κ ακομα πιο ζωντανους χαρακτήρες. Βεβαια, το βιβλιο γραφτηκε προ κοβιντ κ δε φανταστηκε ο συγγραφεας πως σε μια πανδημια θα εκλειναν κ τις εκκλησιες (υπαρχει σκηνη με την εκκλησια στην Ανασταση εν μεσω φονικης πανωλης). Μου αρεσε πως μας εκανε να γνωρισουμε κ να συμπαθησουμε πρωτα τον καθε χαρακτήρα που σκότωνε.