What do you think?
Rate this book
Boule de Suif
Hard to Find book
Paperback
First published January 1, 1880
109 people are currently reading
1408 people want to read
About the author
Guy de Maupassant
7,465 books3,034 followersHenri René Albert Guy de Maupassant was a popular 19th-century French writer. He is one of the fathers of the modern short story. A protege of Flaubert, Maupassant's short stories are characterized by their economy of style and their efficient effortless dénouement. He also wrote six short novels. A number of his stories often denote the futility of war and the innocent civilians who get crushed in it - many are set during the Franco-Prussian War of the 1870s.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 386 reviews
May 27, 2017
Μην κλαις...γλυκιά μου "χοντρομπαλού"
"Άλλος έχει το όνομα και άλλος τη χάρη"
Μια νουβέλα κοινωνικής,ηθικής,συναισθηματικής και πολιτιστικής αξίας.
Η Γαλλία παραπαίει νικημένη απο τους Πρώσους το χειμώνα του 1870.
Μια άμαξα που αντιπροσωπεύει άριστα την γαλλική κοινωνία,ξεκινάει απο τη Ρέν για τη Χάβρη. Οι επιβάτες αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πόλη τους μετά την εισβολή του Πρωσικού στρατού.
Μέσα στην άμαξα συνταξιδεύουν εννέα ευϋπόληπτοι πολίτες και μια παχουλή νεαρή κυρία -πόρνη στο σώμα μα όχι στην ψυχή-με το παρατσούκλι "χοντρομπαλού".
Υπάρχουν λοιπόν τρία ζευγάρια πλουσίων που μεταφέρουν μακριά την περιουσία τους για λόγους ασφαλείας. Είναι καθωσπρέπει αριστοκράτες,έχοντες και κατέχοντες που λιποτακτούν μες τη νύχτα και τη βαρυχειμωνιά για να διαφυλάξουν τα υπάρχοντα τους. Η πατρίδα τους και οι αξίες της ελευθερίας και της δημοκρατίας έιναι ζητήματα ήσσονος σημασίας γι'αυτούς.
Μες στην άμαξα επιβαίνουν επίσης δυο καλόγριες
κατ ευφημισμόν εκπρόσωποι του θεού οι οποίες κρύβουν πίσω απο το ράσο την ψευτοηθική τους ανθρωπιά.
Αυτοί αποτελούν την τυπική γαλλική μπουρζουαζία και έννοειται πως ως πρέπουσα αστική και ηθική τάξη σέβονται και τιμούν τον πολιτισμό και την πατρίδα τους.
Έχουν όμως την ατυχία να πρέπει να συγχρωτιστούν και με δυο λούμπεν εκπροσώπους της κοινωνίας. Έναν επαναστάτη για την παλινόρθωση της δημοκρατίας και την "χοντρομπαλού",που αποδεικνύεται πιο ανιδιοτελής,πιο αλληλεγγύη,πιο πατριώτισσα απο τους ευγενείς ατομιστές και επίπλαστους ηθικολόγους του έθνους.
Απο την πρώτη στιγμή του ταξιδιού η χοντρομπαλού μπαίνει στο στόχαστρο των συνεπιβατών της και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της για αποδοχή χτυπάει πάνω στο τείχος της "ηθικής" τους.
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μοιράζεται με όλη της την καρδιά ολες τις προμήθειες σε τρόφιμα που μόνο αυτή έχει μεριμνήσει να φέρει. Οι άλλοι μεριμνούν εύκολα και ευσυνείδητα να την κανιβαλίσουν ψυχικά και σωματικά.
Στο τέλος για το κοινό καλό και την συλλογική απελευθέρωση η γλυκιά μας χοντρομπαλού κάνει και την τελευταία προσωπική θυσία για να συνεχιστεί το ταξίδι τους.
Δεν περιμένει τιμές και ευχαριστίες όμως μπροστά στην αναπόδραστη μοίρα της καταρρέει και ξεσπάει σε γοερά κλάματα νιώθοντας την κατακραυγή,την απαξίωση και την περιθωριοποίηση απο αυτούς που τη χρησιμοποίησαν σαν αντικείμενο μιας χρήσης και μετά την επίτευξη του στόχου τους της μαθαίνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τη διαφορά μεταξύ πατριωτισμού και σοβινισμού!!
Συγκινητικό και εξοργιστικό...
Καλή ανάγνωση!
Πολλούς ασπασμούς!
"Άλλος έχει το όνομα και άλλος τη χάρη"
Μια νουβέλα κοινωνικής,ηθικής,συναισθηματικής και πολιτιστικής αξίας.
Η Γαλλία παραπαίει νικημένη απο τους Πρώσους το χειμώνα του 1870.
Μια άμαξα που αντιπροσωπεύει άριστα την γαλλική κοινωνία,ξεκινάει απο τη Ρέν για τη Χάβρη. Οι επιβάτες αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πόλη τους μετά την εισβολή του Πρωσικού στρατού.
Μέσα στην άμαξα συνταξιδεύουν εννέα ευϋπόληπτοι πολίτες και μια παχουλή νεαρή κυρία -πόρνη στο σώμα μα όχι στην ψυχή-με το παρατσούκλι "χοντρομπαλού".
Υπάρχουν λοιπόν τρία ζευγάρια πλουσίων που μεταφέρουν μακριά την περιουσία τους για λόγους ασφαλείας. Είναι καθωσπρέπει αριστοκράτες,έχοντες και κατέχοντες που λιποτακτούν μες τη νύχτα και τη βαρυχειμωνιά για να διαφυλάξουν τα υπάρχοντα τους. Η πατρίδα τους και οι αξίες της ελευθερίας και της δημοκρατίας έιναι ζητήματα ήσσονος σημασίας γι'αυτούς.
Μες στην άμαξα επιβαίνουν επίσης δυο καλόγριες
κατ ευφημισμόν εκπρόσωποι του θεού οι οποίες κρύβουν πίσω απο το ράσο την ψευτοηθική τους ανθρωπιά.
Αυτοί αποτελούν την τυπική γαλλική μπουρζουαζία και έννοειται πως ως πρέπουσα αστική και ηθική τάξη σέβονται και τιμούν τον πολιτισμό και την πατρίδα τους.
Έχουν όμως την ατυχία να πρέπει να συγχρωτιστούν και με δυο λούμπεν εκπροσώπους της κοινωνίας. Έναν επαναστάτη για την παλινόρθωση της δημοκρατίας και την "χοντρομπαλού",που αποδεικνύεται πιο ανιδιοτελής,πιο αλληλεγγύη,πιο πατριώτισσα απο τους ευγενείς ατομιστές και επίπλαστους ηθικολόγους του έθνους.
Απο την πρώτη στιγμή του ταξιδιού η χοντρομπαλού μπαίνει στο στόχαστρο των συνεπιβατών της και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της για αποδοχή χτυπάει πάνω στο τείχος της "ηθικής" τους.
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μοιράζεται με όλη της την καρδιά ολες τις προμήθειες σε τρόφιμα που μόνο αυτή έχει μεριμνήσει να φέρει. Οι άλλοι μεριμνούν εύκολα και ευσυνείδητα να την κανιβαλίσουν ψυχικά και σωματικά.
Στο τέλος για το κοινό καλό και την συλλογική απελευθέρωση η γλυκιά μας χοντρομπαλού κάνει και την τελευταία προσωπική θυσία για να συνεχιστεί το ταξίδι τους.
Δεν περιμένει τιμές και ευχαριστίες όμως μπροστά στην αναπόδραστη μοίρα της καταρρέει και ξεσπάει σε γοερά κλάματα νιώθοντας την κατακραυγή,την απαξίωση και την περιθωριοποίηση απο αυτούς που τη χρησιμοποίησαν σαν αντικείμενο μιας χρήσης και μετά την επίτευξη του στόχου τους της μαθαίνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τη διαφορά μεταξύ πατριωτισμού και σοβινισμού!!
Συγκινητικό και εξοργιστικό...
Καλή ανάγνωση!
Πολλούς ασπασμούς!
March 30, 2025
Bold imaginative realistic hard hitting study of character. Go Guy!
February 2, 2023
Un petit classique qui se lit vite, qui témoigne bien de la société de classes et de la misogynie de l’époque (à moins que ça soit encore d’actualité je dis ça je dis rien…). Je dois dire que Maupassant écrit très bien!!
October 31, 2023
Пышка – проститутка. Но еще она и гражданка с большим патриотическим чувством. Она твердо стоит обеими ногами на земле и у нее есть чувство собственного достоинства. Она щедра душой, когда поделилась своими трехдневными припасами с пассажирами дилижанса, бегущими от войны в неоккупированные территории, которые оказались достаточно беззаботными, чтобы отправиться в опасное путешествие без еды. Пассажиры эти, к слову, представляли все обеспеченные слои общества Франции – и буржуа, и аристократы, и торговцы, и монахини, и даже демократ. Все они великолепно, емко и язвительно описаны Ги де Мопассаном. До того, как она начала вынимать припасы из своей вместительной корзины, которую она набила вкусной снедью на три дня, не желая есть в придорожных гостиницах и трактирах, к ней относились пренебрежительно, и даже громко прошептали «Проститутка!» так, чтобы она услышала. Пышка не была из робкого десятка и уважала себя: «Она обвела соседей таким смелым и вызывающим взглядом, что сразу воцарилось молчание и все опустили глаза.» Но когда муки голода стали невыносимы, все «прониклись к ней дружелюбием» и в один присест уничтожили все, что находилось в корзине. О эти лицемерные господа! Но на этом их лицемерии не кончилось. Случилось так, что их дилижанс задержали, задержали по невыясненной причине. Только было ясно, что прусский офицер желает что-то от Пышки. Наконец, ее принудили сказать, что же ему нужно. А нужно ему было получить от нее сексуальные услуги, на что она категорически отказалась по причине ненависти к захватчикам. Она потому и сбежала из родного города, что не была уверена, сможет ли она сдержать себя в руках. Все сначала ее хвалили, но задержка становилась все более томительной. И все начали склонять ее к тому, чтобы она переспала с офицером и освободила их из вынужденной остановки. Приводились самые разные примеры самопожертвования от античной истории до библейских сюжетов. Наконец, она выполнила их пожелание. И вот все рассаживаются в дилижансе, и все снова стали корчить презрительные гримасы, высокомерно не замечая ее. В этот раз они были умнее и запаслись едой, развернув пакеты с щекочущими нос яствами. Только Пышка ничего не взяла, она была обескуражена своей жертвой, была в смятенном состоянии духа и не позаботилась о еде. Все с упоением ели, не обращая на нее никакого внимания. Она хотела было от души разразиться бранью, но вдруг обида стиснула ее горло и слезы начали душить ее. И только демократ Корнюде яростно насвистывал Марсельезу.
Ги де Мопассан жил в то время, когда еще люди не поднимали вопроса, почему женщины вынуждены заниматься проституцией, поэтому он не поднимал вопросы о неравенстве полов. Акцент в новелле сделан на лицемерии людей, на противопоставлении человечности и жертвенности Пышки напыщенной важности, скользкому манипуляторству, чванливому двуличию. Ее использовали и выбросили, как ненужную тряпку. Но несмотря на это, новелла получилась такой силы, что ее сравнивали со всей «Человеческой комедией» Бальзака.
Ги де Мопассан жил в то время, когда еще люди не поднимали вопроса, почему женщины вынуждены заниматься проституцией, поэтому он не поднимал вопросы о неравенстве полов. Акцент в новелле сделан на лицемерии людей, на противопоставлении человечности и жертвенности Пышки напыщенной важности, скользкому манипуляторству, чванливому двуличию. Ее использовали и выбросили, как ненужную тряпку. Но несмотря на это, новелла получилась такой силы, что ее сравнивали со всей «Человеческой комедией» Бальзака.
February 28, 2016
Πως ένα μικρό διήγημα μπορεί να είναι πιο δυνατό από ένα μυθιστόρημα. Άξιος συνεχιστής των Flaubert, Stendhal. Η αχαριστία των ανθρώπων σε όλο της το μεγαλείο. "Ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος". Πολύ απλά γραμμένο, πολύ συναισθηματικά φορτισμένο.
June 13, 2018
Πόσο μου άρεσε αυτό το μικρό βιβλιαράκι δεν λέγεται..
May 31, 2018
Αχ, γλυκια μου Χοντρομπαλου! Η πιο αξιοπρεπης ησουν! Πως εμπλεξες με αυτους τους φαρισαιους;; Σε κατασπαραξαν, σε περιφρονησαν 《τα εντιμα》 κοπροσκυλα. Εσυ καλη μου τους βοηθησες, γιατι ειχες καλοσυνη. Οχι, δεν εισαι μιαρη! Μην το ξανασκεφτεις αυτο! Μην ντρεπεσαι, μην κλαις! Λυτρωθηκες! Και μονο που περασες λιγες ωρες με τετοια αποβρασματα, εισαι ηρωιδα!
Ποσο ευτυχισμενη νιωθω οταν διαβαζω τετοια 💎💎💎
Ποσο ευτυχισμενη νιωθω οταν διαβαζω τετοια 💎💎💎
August 27, 2024
Since it’s that vixen’s trade to behave so with men I don’t see that she has any right to refuse one more than another.(...) And now that it is a question of getting us out of a difficulty she puts on virtuous airs, the drab!
Não é a primeira prostituta de fibra que encontro nos fabulosos contos de Guy de Maupassant, esta que ele carinhosamente apelida de Bola de Sebo por ser anafadinha. Se a alguns ela faz lembrar Bartleby o Escrivão, eu só consigo entoar “Joga pedra na Geni, ela é feita pra apanhar, ela é boa de cuspir”, pois parece uma versão mais antiga e literária da maravilhosa canção de Chico Buarque. Maupassant é realmente arrojado e contundente na crítica social.
Não é a primeira prostituta de fibra que encontro nos fabulosos contos de Guy de Maupassant, esta que ele carinhosamente apelida de Bola de Sebo por ser anafadinha. Se a alguns ela faz lembrar Bartleby o Escrivão, eu só consigo entoar “Joga pedra na Geni, ela é feita pra apanhar, ela é boa de cuspir”, pois parece uma versão mais antiga e literária da maravilhosa canção de Chico Buarque. Maupassant é realmente arrojado e contundente na crítica social.
February 21, 2021
Grasso è bello…
… grasso che non doveva essere bello nemmeno all'epoca della pubblicazione di “Boule de suif”, nel 1880, se il maestro Flaubert gli aveva chiesto (a Maupassant), di «attenuare un po’la sua pancia» nella descrizione fisica di Boule de suif.
Un suggerimento prontamente adottato dal giovane allievo: della pancia si perde traccia nella versione definitiva lasciando, però, “un ciò nonostante” che la dice lunga sul rimpianto di Maupassant per una solare bellezza, costretta in un lardoso involucro e di prostituta, per giunta: da che mondo è mondo le donne si giudicano a peso fisico e morale, intendendo per morale tutto ciò che concerne l’uso delle terre al di sotto della linea peri ombelicale: non solo portatrici di mezza anima, infide, irresponsabili, lascive che si vendono per un pomo, ma pure esteticamente inguardabili, non si può.
E se per caso se ne parla bene, come in questo caso o in Salambò del maestro Flaubert, divengono le versioni femminili del buon selvaggio: il ciò nonostante è d’uopo.
Piccola, rotonda dappertutto, polposa, con le dita gonfie, strozzate dalle falangi, simili a collane di piccole salsicce, con una pelle lucida e tesa, un seno enorme prominente sotto il vestito, era ciò nonostante appetitosa e desiderata, tanto la freschezza faceva piacere a vedersi. Il suo viso era una mela rossa, un bocciolo di peonia che sta per schiudersi: vi si aprivano, in alto, due magnifici occhi neri, all'ombra delle lunghe ciglia spesse, e in basso una bocca adorabile, umida per il bacio, adorna di dentini brillanti e microscopici. Era inoltre, si diceva, ricca di qualità inestimabili.
Quel “ciò nonostante” impressiona anche Mario Picchi, il traduttore del mio Meridiano, in cui ho letto "Palla di lardo": un uomo colto, appassionato e uomo del novecento.
Non se la sente di masticare il dileggio smaccatamente misogino e allora ci mette una pezza che è peggio del buco:
” Al tradizionale “Palla di Sego” che rende letteralmente l’originale “Boule de suif” si è preferito il più bonario e meno anacronistico ”Pallina” .
[Epiteto che fa il paio con “bella pacchionella” con cui mi investiva un quarantenne con riporto, davanti al suo negozio di articoli maschili, che ero costretta a incrociare all’uscita dalla scuola: rovinando la giornata a una quasi bambina in conflitto con la sua immagine].
Dico: non avrei voluto fare un commento tutto votato al fisicismo della povera Pallina (al secolo Adrienne-Annonciade Legay, famosa prostituta incontrata da M. dopo la pubblicazione della novella), personaggio romanzesco splendido messo a contraltare di quell'accolita di meschini piccoli e medio borghesi e baciapile, “ umanità orrenda” diceva Maupassant.
In fuga dalla sporca guerra ( M. era un noto antimilitarista) dentro una claustrofobica diligenza, prima li sfama e poi, spinta da loro a concedersi suo malgrado all'ufficiale prussiano, lei bonapartista sfegatata, ne salvaguarda gli interessi., sperando in una inclusione nel gruppo.
A questo sacrificio, com'era immaginabile, non farà seguito il rispetto da parte del resto della meschina compagnia, che torneranno a trattarla con sufficienza per il resto del viaggio verso Le Havre. Pallina, lasciata in un angolo, piange.
Se avete visto “Ombre Rosse”, ritrovate Pallina in Dallas, il personaggio che Ford però riscatta e porta al lieto fine. Cosa che non fa il francese perché l’umanità è uno schifo e non ci puoi spremere nulla di buono.
Mi dicono che sette stelline non si può: allora, purtroppo, solo cinque.
… grasso che non doveva essere bello nemmeno all'epoca della pubblicazione di “Boule de suif”, nel 1880, se il maestro Flaubert gli aveva chiesto (a Maupassant), di «attenuare un po’la sua pancia» nella descrizione fisica di Boule de suif.
Un suggerimento prontamente adottato dal giovane allievo: della pancia si perde traccia nella versione definitiva lasciando, però, “un ciò nonostante” che la dice lunga sul rimpianto di Maupassant per una solare bellezza, costretta in un lardoso involucro e di prostituta, per giunta: da che mondo è mondo le donne si giudicano a peso fisico e morale, intendendo per morale tutto ciò che concerne l’uso delle terre al di sotto della linea peri ombelicale: non solo portatrici di mezza anima, infide, irresponsabili, lascive che si vendono per un pomo, ma pure esteticamente inguardabili, non si può.
E se per caso se ne parla bene, come in questo caso o in Salambò del maestro Flaubert, divengono le versioni femminili del buon selvaggio: il ciò nonostante è d’uopo.
Piccola, rotonda dappertutto, polposa, con le dita gonfie, strozzate dalle falangi, simili a collane di piccole salsicce, con una pelle lucida e tesa, un seno enorme prominente sotto il vestito, era ciò nonostante appetitosa e desiderata, tanto la freschezza faceva piacere a vedersi. Il suo viso era una mela rossa, un bocciolo di peonia che sta per schiudersi: vi si aprivano, in alto, due magnifici occhi neri, all'ombra delle lunghe ciglia spesse, e in basso una bocca adorabile, umida per il bacio, adorna di dentini brillanti e microscopici. Era inoltre, si diceva, ricca di qualità inestimabili.
Quel “ciò nonostante” impressiona anche Mario Picchi, il traduttore del mio Meridiano, in cui ho letto "Palla di lardo": un uomo colto, appassionato e uomo del novecento.
Non se la sente di masticare il dileggio smaccatamente misogino e allora ci mette una pezza che è peggio del buco:
” Al tradizionale “Palla di Sego” che rende letteralmente l’originale “Boule de suif” si è preferito il più bonario e meno anacronistico ”Pallina” .
[Epiteto che fa il paio con “bella pacchionella” con cui mi investiva un quarantenne con riporto, davanti al suo negozio di articoli maschili, che ero costretta a incrociare all’uscita dalla scuola: rovinando la giornata a una quasi bambina in conflitto con la sua immagine].
Dico: non avrei voluto fare un commento tutto votato al fisicismo della povera Pallina (al secolo Adrienne-Annonciade Legay, famosa prostituta incontrata da M. dopo la pubblicazione della novella), personaggio romanzesco splendido messo a contraltare di quell'accolita di meschini piccoli e medio borghesi e baciapile, “ umanità orrenda” diceva Maupassant.
In fuga dalla sporca guerra ( M. era un noto antimilitarista) dentro una claustrofobica diligenza, prima li sfama e poi, spinta da loro a concedersi suo malgrado all'ufficiale prussiano, lei bonapartista sfegatata, ne salvaguarda gli interessi., sperando in una inclusione nel gruppo.
A questo sacrificio, com'era immaginabile, non farà seguito il rispetto da parte del resto della meschina compagnia, che torneranno a trattarla con sufficienza per il resto del viaggio verso Le Havre. Pallina, lasciata in un angolo, piange.
Se avete visto “Ombre Rosse”, ritrovate Pallina in Dallas, il personaggio che Ford però riscatta e porta al lieto fine. Cosa che non fa il francese perché l’umanità è uno schifo e non ci puoi spremere nulla di buono.
Mi dicono che sette stelline non si può: allora, purtroppo, solo cinque.
March 27, 2025
Bola de sebo, Guy de Maupassant
Relectura Top 10 mejores cuentos 5/10 (no siguen orden).
Leí hace muchos años la antología completa de cuentos de Maupassant: un volumen de no menos de 150 cuentos y más de 1.200 páginas, y ya entonces me quedé loco con este cuento que sobresale muy por encima del resto; decir también, que la fama del cuento siempre ha precedido toda la obra de Maupassant, o sea, que casi todos tenemos ciertas expectativas antes de leerlo.
Con que maestría el autor nos mete de lleno en la naturaleza más baja de las personas: la mezquindad, la hipocresía, y sobre todo esa doble moral que rige tan a menudo entre las clases mejor posicionadas, bueno realmente en todas las clases sociales, como diría nuestro refrán castizo: “Consejos vendo, que para mi no tengo” o “Haz lo que digo y no lo que hago”, paro ya, que parezco Sancho Panza y nuestro refranero está llenito (otro, “No es lo mismo predicar que dar trigo”).
A lo que vamos, “Bola de sebo” es magnífico. En esta relectura he descubierto también algo que me pasó desapercibido en la primera lectura: lo bien que escribe Maupassant. La primera vez me fijé sobre todo en la historia, y esta vez también me he quedado con la forma:
“Una espesa cortina de copos blancos se desplegaba continuamente, abrillantada y temblorosa; cubría la tierra, sumergiéndolo todo en una espuma helada; y sólo se oía en el profundo silencio de la ciudad el roce vago, inexplicable, tenue, de la nieve al caer, sensación más que ruido, encruzamiento de átomos ligeros que parecen llenar el espacio, cubrir el mundo.”
No entraré en el fondo del cuento para evitar un espóiler indeseable y hay que leerlo de forma desprejuiciada para disfrutarlo, vale la pena. Apenas algunas cuestiones me surgen: ¿Cualquiera podríamos vernos reflejados en los personajes que rodean a la protagonista de nuestra historia? Sinceramente creo que sí, y hasta en la propia protagonista. Creo que cada cual opina de las cosas desde la lejanía y que en el momento en que se presentan las dificultades, o la dura realidad, por más simple que sea (el hambre, por ejemplo), o el interés, ahí es cuando nos sale nuestro verdadero yo. En ese momento cada cual está en posición de tomar partido por algo: antes no. Por otro lado y en la posición de ella (Bola de sebo), cada cual que piense las veces que ha sido manipulado o utilizado por otr@s.
Otra cuestión que se pudiera plantear es como reaccionamos ante una lección de vida recibida, y si cada cual se replegaría de nuevo a sus posiciones iniciales, con renuncia a esos cambios de ideas que suelen ser tan saludables; esas lecciones de vida suelen servir para para ir torciendo el camino y formando el carácter de la gente inteligente, aun a costa de la renuncia a ideas antiguas que parecían intocables pero que se demuestran erróneas; los ignorantes no aprenden jamás, ¿en qué lado estamos? O como decía Groucho Marx: “estos son mis principios, y si no le gustan, tengo otros”.
Dentro de este top 10 de cuentos que estoy haciendo, este es uno de los cuentos grandes, grandes. Opta claramente al mejor.
Relectura Top 10 mejores cuentos 5/10 (no siguen orden).
Leí hace muchos años la antología completa de cuentos de Maupassant: un volumen de no menos de 150 cuentos y más de 1.200 páginas, y ya entonces me quedé loco con este cuento que sobresale muy por encima del resto; decir también, que la fama del cuento siempre ha precedido toda la obra de Maupassant, o sea, que casi todos tenemos ciertas expectativas antes de leerlo.
Con que maestría el autor nos mete de lleno en la naturaleza más baja de las personas: la mezquindad, la hipocresía, y sobre todo esa doble moral que rige tan a menudo entre las clases mejor posicionadas, bueno realmente en todas las clases sociales, como diría nuestro refrán castizo: “Consejos vendo, que para mi no tengo” o “Haz lo que digo y no lo que hago”, paro ya, que parezco Sancho Panza y nuestro refranero está llenito (otro, “No es lo mismo predicar que dar trigo”).
A lo que vamos, “Bola de sebo” es magnífico. En esta relectura he descubierto también algo que me pasó desapercibido en la primera lectura: lo bien que escribe Maupassant. La primera vez me fijé sobre todo en la historia, y esta vez también me he quedado con la forma:
“Una espesa cortina de copos blancos se desplegaba continuamente, abrillantada y temblorosa; cubría la tierra, sumergiéndolo todo en una espuma helada; y sólo se oía en el profundo silencio de la ciudad el roce vago, inexplicable, tenue, de la nieve al caer, sensación más que ruido, encruzamiento de átomos ligeros que parecen llenar el espacio, cubrir el mundo.”
No entraré en el fondo del cuento para evitar un espóiler indeseable y hay que leerlo de forma desprejuiciada para disfrutarlo, vale la pena. Apenas algunas cuestiones me surgen: ¿Cualquiera podríamos vernos reflejados en los personajes que rodean a la protagonista de nuestra historia? Sinceramente creo que sí, y hasta en la propia protagonista. Creo que cada cual opina de las cosas desde la lejanía y que en el momento en que se presentan las dificultades, o la dura realidad, por más simple que sea (el hambre, por ejemplo), o el interés, ahí es cuando nos sale nuestro verdadero yo. En ese momento cada cual está en posición de tomar partido por algo: antes no. Por otro lado y en la posición de ella (Bola de sebo), cada cual que piense las veces que ha sido manipulado o utilizado por otr@s.
Otra cuestión que se pudiera plantear es como reaccionamos ante una lección de vida recibida, y si cada cual se replegaría de nuevo a sus posiciones iniciales, con renuncia a esos cambios de ideas que suelen ser tan saludables; esas lecciones de vida suelen servir para para ir torciendo el camino y formando el carácter de la gente inteligente, aun a costa de la renuncia a ideas antiguas que parecían intocables pero que se demuestran erróneas; los ignorantes no aprenden jamás, ¿en qué lado estamos? O como decía Groucho Marx: “estos son mis principios, y si no le gustan, tengo otros”.
Dentro de este top 10 de cuentos que estoy haciendo, este es uno de los cuentos grandes, grandes. Opta claramente al mejor.
December 10, 2025
Este es uno de los libros más cortos que he leído en el último tiempo, pero no quiere decir que sea algo malo. Como buen libro corto, es una historia "al hueso", directa y sin mucha metáfora ni muchas vueltas antes de decir lo que Guy de Maupassant quería decir.
Es una historia que en mi opinión habla de la hipocresía que tenemos como seres humanos, de siempre ir donde nos conviene o donde "calienta el sol", como decimos en mi país. Cuando se está en comunidad, siempre se lucha por el bien del otro, ya sean amigos o desconocidos... y siempre por un bien común. El problema es cuando ese bien común se ve en problemas por culpa de otra persona, y sin importar si esa persona en cuestión tiene que sufrir igual, da lo mismo. Total, el resto estará bien. No pasa nada.
Es una muy buena sátira especialmente como el autor saca a relucir el lado más codicioso del ser humano. Por muy lindo que suene estar en equipo, no siempre es así y al final siempre buscamos nuestro propio bien, ya que "el fin justifica los medios". Un agradable libro, nada extraordinario pero totalmente recomendado.
Es una historia que en mi opinión habla de la hipocresía que tenemos como seres humanos, de siempre ir donde nos conviene o donde "calienta el sol", como decimos en mi país. Cuando se está en comunidad, siempre se lucha por el bien del otro, ya sean amigos o desconocidos... y siempre por un bien común. El problema es cuando ese bien común se ve en problemas por culpa de otra persona, y sin importar si esa persona en cuestión tiene que sufrir igual, da lo mismo. Total, el resto estará bien. No pasa nada.
Es una muy buena sátira especialmente como el autor saca a relucir el lado más codicioso del ser humano. Por muy lindo que suene estar en equipo, no siempre es así y al final siempre buscamos nuestro propio bien, ya que "el fin justifica los medios". Un agradable libro, nada extraordinario pero totalmente recomendado.
January 1, 2018
Την αλήθεια??? Δεν τρελάθηκα και γενικά κουράστηκα λίγο με όλη αυτή την συνεχόμενη ιστορία άνευ κεφαλαίων. Και το τέλος τι?
2,5 με 3 αστέρια ...
2,5 με 3 αστέρια ...
September 28, 2017
Il mito della buona prostituta
Diciamo subito che si tratta di un gran bel racconto; secondo me superato solo, fra i testi di Maupassant, dal bellissimo romanzo breve "Pierre e Jean".
Però ...
Andiamo con ordine : l'ambientazione è nel 1870, periodo della guerra con la Prussia. I personaggi sono alcuni placidi borghesi con a fianco la consorte, due suore, un "democratico" e una prostituta di fresca e florida obesità, denominata per questo, appunto 'Palla di sevo' .
La giovane donna, dal carattere di umana generosità, viene guardata con sospetto e diffidenza per la sua 'professione' , ci si approfitta del suo buon cuore e ci si scosta per difendere la propria onorabilità e il perbenismo di facciata.
Il racconto, però, mi pare contenga, da un punto di vista letterario, un evidente elemento di debolezza proprio dove si colloca l'intenzione di farne un punto di forza : la denuncia dell'ipocrisia della società nel perseguire i propri interessi e nella carenza di solidarietà.
Questo obiettivo, che ha una nobiltà d'intenti, rischia di fare della protagonista un'eroina, quasi un monumento, proprio per la sua condizione di emarginata. L'ideologia, che sta alla base dell'opera, rende un po' fragile il testo, con una suddivisione in 'buoni' e 'cattivi' azionati a fine dimostrativo di smascheramento sociale. La povera giovane, ammantata dal mito della 'buona prostituta' per altro piuttosto diffuso nelle letteratura francese, viene dunque condotta dallo scrittore a commuovere il lettore fino a renderlo solidale con lei, che in fondo risulta il solo personaggio a cui l'autore ha conferito un approfondimento psicologico, che ha reso cioè 'umano' .
Diciamo subito che si tratta di un gran bel racconto; secondo me superato solo, fra i testi di Maupassant, dal bellissimo romanzo breve "Pierre e Jean".
Però ...
Andiamo con ordine : l'ambientazione è nel 1870, periodo della guerra con la Prussia. I personaggi sono alcuni placidi borghesi con a fianco la consorte, due suore, un "democratico" e una prostituta di fresca e florida obesità, denominata per questo, appunto 'Palla di sevo' .
La giovane donna, dal carattere di umana generosità, viene guardata con sospetto e diffidenza per la sua 'professione' , ci si approfitta del suo buon cuore e ci si scosta per difendere la propria onorabilità e il perbenismo di facciata.
Il racconto, però, mi pare contenga, da un punto di vista letterario, un evidente elemento di debolezza proprio dove si colloca l'intenzione di farne un punto di forza : la denuncia dell'ipocrisia della società nel perseguire i propri interessi e nella carenza di solidarietà.
Questo obiettivo, che ha una nobiltà d'intenti, rischia di fare della protagonista un'eroina, quasi un monumento, proprio per la sua condizione di emarginata. L'ideologia, che sta alla base dell'opera, rende un po' fragile il testo, con una suddivisione in 'buoni' e 'cattivi' azionati a fine dimostrativo di smascheramento sociale. La povera giovane, ammantata dal mito della 'buona prostituta' per altro piuttosto diffuso nelle letteratura francese, viene dunque condotta dallo scrittore a commuovere il lettore fino a renderlo solidale con lei, che in fondo risulta il solo personaggio a cui l'autore ha conferito un approfondimento psicologico, che ha reso cioè 'umano' .
September 5, 2020
Poignant tale, with biting satire directed at the ruling classes, masterfully written by de Maupassant as a "novella".
May 22, 2018
B.R.A.CE. 2018 4 βιβλία με γυναίκες πρωταγωνίστριες
(4/4)
Μία τόσο μικρή ιστορία, μια τόσο απλή ιστορία, μία τόσο σημαντική ιστορία.
Για το τι είναι ο άνθρωπος, οι ταμπέλες που "επιβάλλει" στους άλλους, το πως αντιμετωπίζει ο ένας τον άλλο, το πως αφήνουμε να μας επηρεάζει η γνώμη των άλλων και η καλοσύνη της ψυχής.
Μία τόσο μικρή ιστορία, μια τόσο απλή ιστορία, μία τόσο σημαντική ιστορία.
Για το τι είναι ο άνθρωπος, οι ταμπέλες που "επιβάλλει" στους άλλους, το πως αντιμετωπίζει ο ένας τον άλλο, το πως αφήνουμε να μας επηρεάζει η γνώμη των άλλων και η καλοσύνη της ψυχής.
October 11, 2021
Σχεδόν 1,5 αιώνα μετά η αχαριστία επιμένει και ο (λερωμένος) υψωμένος δείκτης εξακολουθεί να πυροβολεί τους αμάχους. Μαζί - και τα δυο μας υπενθυμίζουν, δίχως διακοπές κι εκπτώσεις, τον «μικρό» κι αληθινό χαρακτήρα του ανθρώπου.
Ένα ατόφιο διαμαντάκι! Τσιμπήστε το!
Ένα ατόφιο διαμαντάκι! Τσιμπήστε το!
September 22, 2015
Το είδα έτσι μικρό και κομψούλι, είχε και ένα όμορφο σχεδιάκι μιας ζουμερής κοπέλας στο εξώφυλλο, Γκι ντε Μοπασάν δεν είχα ξαναδιαβάσει, είχα μια ωρίτσα να σκοτώσω αράζοντας στο πάρκο, «τι ψυχή έχει;» σκέφτηκα. Ε, λοιπόν ήταν πολύ συμπαθές ανάγνωσμα που δίνει μπόλικη τροφή για σκέψη, παρά το γεγονός ότι γράφτηκε πριν 135 χρόνια.
Η ιστορία έχει ως εξής: Ενώ μαίνεται ο Γαλλοπρωσικός πόλεμος, οι Πρώσοι έχουν εισβάλει στην πόλη Ρουέν. Δέκα Γάλλοι κάτοικοι της πόλης κατορθώνουν και μισθώνουν μία άμαξα να τους μεταφέρει στη Χάβρη για να κάνουν εκεί μια νέα αρχή. Η ομάδα των ταξιδιωτών είναι ένας καθρέφτης της γαλλικής κοινωνίας της εποχής. Οι έξι είναι καθωσπρέπει αστοί: ένας κρασέμπορας με τη σύζυγό του, ένας βαμβακοβιομήχανος με την γυναίκα του και ένας πλούσιος κόμης με μία κόμισσα. Μαζί τους συνταξιδεύουν δύο καλόγριες - οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας, και δυο «παρείσακτοι»: Ο ένας είναι ένας λαϊκός δημοκρατικός επαναστάτης, ο οποίος, ωστόσο, την κρίσιμη στιγμή το σκάει μαζί με τους άλλους για να σώσει τον εαυτούλη του. Η άλλη είναι μία τροφαντή πόρνη, η Ελιζαμπέτ Ρουσέ ή Χοντρομπαλού, όπως είναι γνωστή. Η ομάδα ταξιδεύει, τρώει, κοιμάται μαζί και κάποια στιγμή έρχεται αντιμέτωπη με τους Πρώσους στρατιώτες.
Δεν θέλω να κάνω σπόιλερ οπότε θα περιοριστώ σε αυτά τα λίγα, πάντως η νουβέλα είναι πράγματι ένα μικρό κομψοτ��χνημα.
Ο Γκι Ντε Μοπασάν ξεμπροστιάζει στα ίσα τη γαλλική κοινωνία για την έπαρση, τις προκαταλήψεις και την υποκρισία της. Διότι στην εξέλιξη της ιστορίας, η περιθωριακή «χοντρομπαλού» πουτάνα αποδεικνύεται να έχει πολύ πιο λεπτά αισθήματα από τους «λεπτεπίλεπτους» αριστοκράτες μιας φαρισαϊκής ελίτ που μισεί την πλέμπα. Είναι πολύ πιο τίμια από τις ενάρετες μοναχές - ηθικολόγες του κώλου, που αγαπούν μόνο στη θεωρία. Δείχνει μεγαλύτερο πατριωτισμό, ανιδιοτέλεια και αυτοθυσία ακόμη και από τον γιαλαντζί επαναστάτη, το παιδί του λαού. Όλα αυτά σε ένα αφήγημα με ιδιαίτερη γαστρονομική διάσταση, με αλληγορικές περιγραφές πλουσιοπάροχων γευμάτων, κατάληξη σε έναν διαφορετικό κανιβαλισμό και ένα τέλος που αφήνει μια πικρή γεύση στον αναγνώστη. Και, προσωπικά σε μένα, θυμό...
«Η Χοντρομπαλού» διδάσκει πολλά χωρίς να υποκύπτει όμως σε διδακτισμούς. Επειδή δεν είχα ξαναδιαβάσει Μοπασάν, βρήκα ΤΡΟΜΕΡΑ κατατοπιστικό το επίμετρο της Λίζυς Τσιριμώκου με τίτλο «Άσπονδοι Ταξιδιώτες». Με βοήθησε να καταλάβω πολλά για το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο γράφτηκε το βιβλίο, τις εμπειρίες του Μοπασάν στην πρώτη γραμμή του Γαλλοπρωσικού πολέμου και με τα «κορίτσια της χαράς» στα πορνεία όπου σύχναζε. Έμαθα επίσης πολλά από τις πολύτιμες σημειώσεις και το χρονολόγιο από την Αμαλία Τσακνιά. Η τελευταία, εξάλλου, απέδωσε και το κείμενο σε όμορφα ελληνικά.
Η ιστορία έχει ως εξής: Ενώ μαίνεται ο Γαλλοπρωσικός πόλεμος, οι Πρώσοι έχουν εισβάλει στην πόλη Ρουέν. Δέκα Γάλλοι κάτοικοι της πόλης κατορθώνουν και μισθώνουν μία άμαξα να τους μεταφέρει στη Χάβρη για να κάνουν εκεί μια νέα αρχή. Η ομάδα των ταξιδιωτών είναι ένας καθρέφτης της γαλλικής κοινωνίας της εποχής. Οι έξι είναι καθωσπρέπει αστοί: ένας κρασέμπορας με τη σύζυγό του, ένας βαμβακοβιομήχανος με την γυναίκα του και ένας πλούσιος κόμης με μία κόμισσα. Μαζί τους συνταξιδεύουν δύο καλόγριες - οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας, και δυο «παρείσακτοι»: Ο ένας είναι ένας λαϊκός δημοκρατικός επαναστάτης, ο οποίος, ωστόσο, την κρίσιμη στιγμή το σκάει μαζί με τους άλλους για να σώσει τον εαυτούλη του. Η άλλη είναι μία τροφαντή πόρνη, η Ελιζαμπέτ Ρουσέ ή Χοντρομπαλού, όπως είναι γνωστή. Η ομάδα ταξιδεύει, τρώει, κοιμάται μαζί και κάποια στιγμή έρχεται αντιμέτωπη με τους Πρώσους στρατιώτες.
Δεν θέλω να κάνω σπόιλερ οπότε θα περιοριστώ σε αυτά τα λίγα, πάντως η νουβέλα είναι πράγματι ένα μικρό κομψοτ��χνημα.
Ο Γκι Ντε Μοπασάν ξεμπροστιάζει στα ίσα τη γαλλική κοινωνία για την έπαρση, τις προκαταλήψεις και την υποκρισία της. Διότι στην εξέλιξη της ιστορίας, η περιθωριακή «χοντρομπαλού» πουτάνα αποδεικνύεται να έχει πολύ πιο λεπτά αισθήματα από τους «λεπτεπίλεπτους» αριστοκράτες μιας φαρισαϊκής ελίτ που μισεί την πλέμπα. Είναι πολύ πιο τίμια από τις ενάρετες μοναχές - ηθικολόγες του κώλου, που αγαπούν μόνο στη θεωρία. Δείχνει μεγαλύτερο πατριωτισμό, ανιδιοτέλεια και αυτοθυσία ακόμη και από τον γιαλαντζί επαναστάτη, το παιδί του λαού. Όλα αυτά σε ένα αφήγημα με ιδιαίτερη γαστρονομική διάσταση, με αλληγορικές περιγραφές πλουσιοπάροχων γευμάτων, κατάληξη σε έναν διαφορετικό κανιβαλισμό και ένα τέλος που αφήνει μια πικρή γεύση στον αναγνώστη. Και, προσωπικά σε μένα, θυμό...
«Η Χοντρομπαλού» διδάσκει πολλά χωρίς να υποκύπτει όμως σε διδακτισμούς. Επειδή δεν είχα ξαναδιαβάσει Μοπασάν, βρήκα ΤΡΟΜΕΡΑ κατατοπιστικό το επίμετρο της Λίζυς Τσιριμώκου με τίτλο «Άσπονδοι Ταξιδιώτες». Με βοήθησε να καταλάβω πολλά για το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο γράφτηκε το βιβλίο, τις εμπειρίες του Μοπασάν στην πρώτη γραμμή του Γαλλοπρωσικού πολέμου και με τα «κορίτσια της χαράς» στα πορνεία όπου σύχναζε. Έμαθα επίσης πολλά από τις πολύτιμες σημειώσεις και το χρονολόγιο από την Αμαλία Τσακνιά. Η τελευταία, εξάλλου, απέδωσε και το κείμενο σε όμορφα ελληνικά.
May 28, 2018
Boule de suif
Guy de Maupassant (1850 – 1893)
Une petite nouvelle, comme une pièce de théâtre.
Durant la guerre de 1870 pendant l’occupation par les Prussiens, des bourgeois de la ville de Rouen tentent de fuir la ville en diligence.
La diligence et l’auberge de la halte sont les scènes.
Les passagers :
Un marchand de vin et un marchand de tissus avec leurs femmes, un Compte avec sa Comtesse, deux Bonnes Sœurs, un Politicien et une Femme, de celles appelles galantes, Boule de suif, surnomme ainsi pour cause de ses rondeurs.
Tous vont d’abord abuser de la générosité de Boule de suif en partageant son panier à provisions.
Tous vont ensuite la forcer à céder au chantage sexuel d’un Prussien, qui tient la diligence en otage.
Tous vont ensuite, lors de la poursuite du voyage, la mépriser, lui tourner le dos, et sans aucune proposition d’aucun convive de partager à leur tour leurs provision de voyage.
Boule de suif reste seul à pleurer dans son coin.
Des dialogues mémorables, dressant un portrait extraordinaire de l’hypocrisie et de lâcheté humaine.
Il faut être lecteur au cœur sec pour ne pas avoir les larmes aux yeux, de commisération et de colère.
De nombreux textes critiques et au moins quatre films ont été tiré de cette nouvelle, qui est bien un chef-d’œuvre de Littérature.
Boule de Suif (English translation)
This is a short novel, it reads almost like a play.
In 1870 while Prussian military occupies Rouen, some bourgeois citizens attempt to flee the city by stagecoach.
The stagecoach and an inn are the settings of the tale.
The passengers:
A wine merchant and a clothier and their wives, a Count and his Countess, two nuns, a politician and one woman of those called of a light moral,
Boule de Suif (grease ball) so nicknamed for her rounded appearance.
In the first part of the journey, all the occupants will abusively enjoy sharing generous Boule de Suif's food basket.
On a checkpoint, a Prussian officer holds the coach in hostage, unless he can have a lady to share the night with him.
All the coach passengers force Boule de Suif to submit to this demand.
Next morning however when the journey continues, all show her they're despising her,
and now, no-one proposes to share their food provisions with the hungry young person.
Boule de Suif stays in the corner of the coach on her own and cries.
The dialogues are memorable, showing the hypocrisy and the cowardice of the human nature.
It would have to be a reader with a hard heart not to have tears in his eyes for pity and rage.
The story has analyzed in many critical essays and turned into a least four movies.
It is one of the literary masterpieces.
Guy de Maupassant (1850 – 1893)
Une petite nouvelle, comme une pièce de théâtre.
Durant la guerre de 1870 pendant l’occupation par les Prussiens, des bourgeois de la ville de Rouen tentent de fuir la ville en diligence.
La diligence et l’auberge de la halte sont les scènes.
Les passagers :
Un marchand de vin et un marchand de tissus avec leurs femmes, un Compte avec sa Comtesse, deux Bonnes Sœurs, un Politicien et une Femme, de celles appelles galantes, Boule de suif, surnomme ainsi pour cause de ses rondeurs.
Tous vont d’abord abuser de la générosité de Boule de suif en partageant son panier à provisions.
Tous vont ensuite la forcer à céder au chantage sexuel d’un Prussien, qui tient la diligence en otage.
Tous vont ensuite, lors de la poursuite du voyage, la mépriser, lui tourner le dos, et sans aucune proposition d’aucun convive de partager à leur tour leurs provision de voyage.
Boule de suif reste seul à pleurer dans son coin.
Des dialogues mémorables, dressant un portrait extraordinaire de l’hypocrisie et de lâcheté humaine.
Il faut être lecteur au cœur sec pour ne pas avoir les larmes aux yeux, de commisération et de colère.
De nombreux textes critiques et au moins quatre films ont été tiré de cette nouvelle, qui est bien un chef-d’œuvre de Littérature.
Boule de Suif (English translation)
This is a short novel, it reads almost like a play.
In 1870 while Prussian military occupies Rouen, some bourgeois citizens attempt to flee the city by stagecoach.
The stagecoach and an inn are the settings of the tale.
The passengers:
A wine merchant and a clothier and their wives, a Count and his Countess, two nuns, a politician and one woman of those called of a light moral,
Boule de Suif (grease ball) so nicknamed for her rounded appearance.
In the first part of the journey, all the occupants will abusively enjoy sharing generous Boule de Suif's food basket.
On a checkpoint, a Prussian officer holds the coach in hostage, unless he can have a lady to share the night with him.
All the coach passengers force Boule de Suif to submit to this demand.
Next morning however when the journey continues, all show her they're despising her,
and now, no-one proposes to share their food provisions with the hungry young person.
Boule de Suif stays in the corner of the coach on her own and cries.
The dialogues are memorable, showing the hypocrisy and the cowardice of the human nature.
It would have to be a reader with a hard heart not to have tears in his eyes for pity and rage.
The story has analyzed in many critical essays and turned into a least four movies.
It is one of the literary masterpieces.
November 1, 2025
Que pequena grande maravilha. Um conto que contém tudo, não falta nada. Em poucas páginas, Maupassant constrói um retrato completo da sociedade e das suas contradições, expondo com precisão cirúrgica a hipocrisia, o moralismo e o egoísmo escondidos sob a máscara da respeitabilidade.
Durante a guerra franco-prussiana, um grupo de viajantes foge da cidade ocupada de Rouen. Há aristocratas, burgueses, duas freiras, um democrata e Bola de Sebo. Quando são detidos por um oficial prussiano que exige de Bola de Sebo algo em troca da liberdade de todos, a moral de cada um começa a ruir. Aqueles que a desprezavam não hesitam em pressioná-la a sacrificar-se “pelo bem comum”.
Bola de Sebo é a única verdadeiramente humana entre eles — generosa, solidária, capaz de dar sem calcular. É por isso mesmo que se torna vítima de todos.
Uma lição amarga e luminosa sobre a dignidade e a crueldade humanas.
Durante a guerra franco-prussiana, um grupo de viajantes foge da cidade ocupada de Rouen. Há aristocratas, burgueses, duas freiras, um democrata e Bola de Sebo. Quando são detidos por um oficial prussiano que exige de Bola de Sebo algo em troca da liberdade de todos, a moral de cada um começa a ruir. Aqueles que a desprezavam não hesitam em pressioná-la a sacrificar-se “pelo bem comum”.
Bola de Sebo é a única verdadeiramente humana entre eles — generosa, solidária, capaz de dar sem calcular. É por isso mesmo que se torna vítima de todos.
Uma lição amarga e luminosa sobre a dignidade e a crueldade humanas.
March 14, 2019
Ya conocía el argumento de este cuento desde el colegio, uno de los más celebrados de Maupassant, y siempre quise leerlo. En verdad no soy muy aficionado a los temas digamos tabú o escandalosos, así que en parte por ello no me gustó mucho la obra. Cuenta la historia de Élisabeth Rousset, más conocida como "Bola de Sebo", una prostituta que se ve envuelta en un viaje con otros personajes, un par de monjas, un par de industriales y un par de nobles, además de su pareja, el señor Cornudet.
Es tiempo de la ocupación prusiana de Francia, durante la guerra de 1870, Napoleón III ha abdicado y los prusianos son dueños del lugar por lo que los viajeros deben tomar una diligencia para salir de la localidad, son interceptados por un oficial prusiano que pondrá en aprietos a todo ese grupo humano.
En realidad tiene una importancia por ser un buen retrato de la sociedad de aquella época, por un lado los religiosos, los burgueses, los nobles y los que se consideran luego la parte más baja de la sociedad como Bola de Sebo. Están pintadas la hipocresía, la conveniencia, la impasibilidad y el egoísmo en este pequeño cuento. Más allá de ello no me pareció algo extraordinario, no profundiza en algunos acontecimientos que lo hubieran hecho más interesante.
Sí me sorprendió un poco el final porque no lo conocía y me hizo recordar rápidamente la historia francesa en sí misma.
Es tiempo de la ocupación prusiana de Francia, durante la guerra de 1870, Napoleón III ha abdicado y los prusianos son dueños del lugar por lo que los viajeros deben tomar una diligencia para salir de la localidad, son interceptados por un oficial prusiano que pondrá en aprietos a todo ese grupo humano.
En realidad tiene una importancia por ser un buen retrato de la sociedad de aquella época, por un lado los religiosos, los burgueses, los nobles y los que se consideran luego la parte más baja de la sociedad como Bola de Sebo. Están pintadas la hipocresía, la conveniencia, la impasibilidad y el egoísmo en este pequeño cuento. Más allá de ello no me pareció algo extraordinario, no profundiza en algunos acontecimientos que lo hubieran hecho más interesante.
Sí me sorprendió un poco el final porque no lo conocía y me hizo recordar rápidamente la historia francesa en sí misma.
July 1, 2019
Il racconto di una fuga dall’esercito prussiano su una carrozza su cui viaggiano 10 persone. Fra di essi coppie di coniugi, due suore e una prostituta. La giovane “palla di sego”, se sulle prime è in qualche modo mal vista dagli altri viaggiatori, si ritrova ad essere presa in simpatia nel momento in cui gli altri soffrono la fame e la ragazza, previdente, si ritrova cesti di vivande da offrire ai suoi ospiti. Ma le cose cambiano nel momento in cui dalla sua “disponibilità” nei riguardi di un ufficiale prussiano dipende la continuazione del viaggio.
L’ipocrisia delle persone “ dabbene” di fronte a quest’intoppo si rivela. Che cosa cambia uno in più o in meno per lei, sacrificarsi per tutti non sarebbe più comodo?
Una prostituta è e rimane soltanto una prostituta, senza onore, tollerata solo finchè torna utile per chi ha attorno.
Un racconto denuncia contro quei sistemi ingessati, perbenisti che escludono la dignità di chi è diverso.
L’ipocrisia delle persone “ dabbene” di fronte a quest’intoppo si rivela. Che cosa cambia uno in più o in meno per lei, sacrificarsi per tutti non sarebbe più comodo?
Una prostituta è e rimane soltanto una prostituta, senza onore, tollerata solo finchè torna utile per chi ha attorno.
Un racconto denuncia contro quei sistemi ingessati, perbenisti che escludono la dignità di chi è diverso.
November 5, 2019
Ω όμορφη Χοντρομπαλού, εσύ γυναίκα με τα όλα σου που ξέπλυνες τη μικροπρέπεια και τον καθωσπρεπισμό των μεγαλοαστών με την παραχώρηση του έρωτα και της αξιοπρέπειάς σου! Τους χόρτασες λαρδί και αξιοπρέπεια κι αυτοί σε θυσίασαν για την απελευθέρωσή τους. Τους ελευθέρωσες από την ομηρία τους και τώρα κλαις μπροστά στα απόνερα που αφήνουν τα κοροϊδευτικά και υποτιμητικά τους σχόλια. Κλάψε! Τα δάκρυά σου είναι ζεστά και πικρά αλλά μάθε ότι δεν τους αξίζουν. Μην τους ρίξεις δεύτερη ματιά! Παρόλο που ξέρεις πολύ καλά ποια είναι η μοίρα η δική σου και αυτή των επιφανών συνταξιδιωτών σου. Αυτή που πάντα ήταν και αυτή που πάντα θα είναι.
Με την ανάγνωση αυτού του μικρού διηγήματος ξαναβρήκα τη χαρά του στιλ α λα Φλωμπέρ, άλλωστε ο Μωπασάν ήταν μαθητής του και σκιαγραφούν κι οι δυο μια εποχή της Γαλλίας του 19ου αιώνα, με τα πάθη της και τις μπουρζουά παθογένειές της.
Με την ανάγνωση αυτού του μικρού διηγήματος ξαναβρήκα τη χαρά του στιλ α λα Φλωμπέρ, άλλωστε ο Μωπασάν ήταν μαθητής του και σκιαγραφούν κι οι δυο μια εποχή της Γαλλίας του 19ου αιώνα, με τα πάθη της και τις μπουρζουά παθογένειές της.
February 18, 2019
Απλός, πανέξυπνος και διακριτικός στο ύφος. Στήνει την ιστορία στο πλαίσιο της εποχής και βρίσκει τον τρόπο να κεντρίζει τα βασικά θέματα του "τότε".
Ουσιαστικός στη δομή του και με τις προβλεπόμενες ανατροπές και αντιθέσεις που όμως σε σοκάρουν καθώς χαμογελάς.
Ουσιαστικός στη δομή του και με τις προβλεπόμενες ανατροπές και αντιθέσεις που όμως σε σοκάρουν καθώς χαμογελάς.
May 12, 2022
Choose to listen to it because of the length at that the audiobook version I found was narrated by B.J Harrison. Good story but nothing that will stay in my memory. Although well written
July 17, 2020
Αν μπορούσα να χαρακτηρισω με μια πρόταση αυτή τη νουβέλα θα έλεγα πως πρόκειται για μικρογραφια της γαλλικής κοινωνίας κατά την περίοδο του γαλλοπρωσικού πολέμου. Ο Μωπασσαν καυτηριάζει τα κοινωνικά και εθνικά στερεότυπα μέσα από την ηρωίδα του ,μια γλυκιά, γενναιόδωρη, πληθωρικη πόρνη , η οποια τολμά και ορθωνει με αξιοπρέπεια το ανάστημα της, "θυσιάζεται" για το "καλό" ολων όμως γίνεται τελικά αντικείμενο εκμετάλλευσης και χλευασμού από τους υποκριτές ευγενείς συνοδοιπόρους της. Η Χοντρομπαλού ξυπνά τα "κανιβαλικά" ένστικτα των γύρω της και στο τέλος καταλήγει να "φαγωθεί" σαν ένα κομμάτι κρέας που το πρόσφεραν πάρα τη θέληση της στα θηρία της "καλής κοινωνίας" .
January 23, 2022
Μικρό αλλά τόσο δυνατό.
Εξαιρειτκό!
Εξαιρειτκό!
June 2, 2019
Racconto paradigmatico della capacità di Maupassant di descrivere con il necessario cinismo una società in cui classismo e interesse personale si servono dell'ingenua purezza altrui per raggiungere i propri scopi. Un quadro perfetto nella semplicità dell'episodio narrato, triste al tempo stesso, sconsolante nel mostrare come assai poco dell'animo umano con il tempo cambi...
July 20, 2017
De esos cuentos que a todos nos gusta que nos cuenten. Es posible que la prostituta Isabel, alias Bola de Sebo, sea una de las mujeres más queribles de la literatura universal. En este cuento hay política, hay humor, hay personajes bien franceses que son a la vez bien universales, hay empatía y hay denuncia. El desfile de miserias humanas va desde la crueldad inhumana de aristócratas normandos bajo ocupación alemana, pasando por el vandalismo de los ocupantes prusianos, hasta momentos slapstick de monjas que se toman el espumante de la meretriz, “les pareció algo así como limonada gaseosa, pero más fino”. Algo extraordinario en este cuento es el tratamiento de la indignación, quizás la máxima miseria que Maupassant expone. Varios momentos me trajeron películas, East of Eden de Kazan desde Steinbeck y Stagecoach de John Ford.
December 11, 2017
Ένα μικρό αλλά αριστουργηματικό διαμαντάκι για την υποκρισία των ανθρώπων, για το ξεπούλημα της ηθικής, την αξιοπρέπεια. Όλοι μας υποκριτές δεν χωνεύουμε και κατακρίνουμε τους κατ’ εικόνα αμαρτωλούς και ανήθικους αλλά στην πραγματικότητα είμαστε εμείς αυτή που αγαπάμε περισσότερο την αμαρτία. Ένα εξαιρετικό κείμενο με ένα ιδιαίτερα τρυφερό και συγκινητικό φινάλε απέναντι σε μια σάπια κοινωνία που κωφεύει και άλλες φορές η ίδια προκαλεί όλα τα παραπάνω.
Read
March 12, 2021Das war bei mir Abilektüre 🙂
Displaying 1 - 30 of 386 reviews