What do you think?
Rate this book
Τετραλογία του Μέλιου #3
Αγέλαστη άνοιξη
Ο ήρωας που με την παρουσία του θα γεμίσει τις σελίδες αυτού του βιβλίου, ο Μέλιος, δεν είναι πια παιδί, ούτε μετρά τα άστρα, αλλά τα αγκάθια που στρώνει στο διάβα του η ζωή.
Η "Αγέλαστη άνοιξη" μας μεταφέρει σε μια όχι και τόσο μακρινή Ελλάδα, όπου τα παιδιά μαθαίνουν πως στο σχολείο δεν μοιράζουν καρδιές, παρά μονάχα γράμματα, οι φτωχοί φιλοσοφούν θυμοσοφικά την πληκτική ζωή τους, οι χωριάτες περιμένουν προκοπή από τα "αποστραγγιστικά έργατα" και οι απόκληροι ούτε ξέρουν αν υπάρχει στον κόσμο κάτι που το λένε "κράτος".
Η "Αγέλαστη άνοιξη" μας μεταφέρει σε μια όχι και τόσο μακρινή Ελλάδα, όπου τα παιδιά μαθαίνουν πως στο σχολείο δεν μοιράζουν καρδιές, παρά μονάχα γράμματα, οι φτωχοί φιλοσοφούν θυμοσοφικά την πληκτική ζωή τους, οι χωριάτες περιμένουν προκοπή από τα "αποστραγγιστικά έργατα" και οι απόκληροι ούτε ξέρουν αν υπάρχει στον κόσμο κάτι που το λένε "κράτος".
400 pages, Hardcover
First published January 1, 1976
10 people are currently reading
317 people want to read
About the author
Μενέλαος Λουντέμης
60 books216 followersΟ Μενέλαος Λουντέμης (αγγλικά: Menelaos Lountemis) ήταν Έλληνας λογοτέχνης που γεννήθηκε στο χωριό Αγία Κυριακή του Αιγιαλού της Μικράς Ασίας. Το πραγματικό του όνομα ήταν Τάκης Βαλασιάδης, ενώ το λογοτεχνικό του ψευδώνυμο το εμπνεύστηκε από τον ποταμό Λουδία της μετέπειτα πατρίδας του.
Γύρω στο 1930 δημοσιεύει ποιήματα και διηγήματα του στο περιοδικό «Νέα Εστία». Η πρώτη φορά που χρησιμοποίησε το ψευδώνυμο του ήταν το 1934 στο διήγημα «Μια νύχτα με πολλά φώτα κάτω από μια πόλη με πολλά αστέρια». Τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Πεζογραφίας το 1938 για τη συλλογή διηγημάτων του «Τα πλοία δεν άραξαν» και με τη Χρυσή Δάφνη Πανευρώπης στο Παρίσι το 1951. Επίσης τιμήθηκε και με το βραβείο "Μενέλαου Λουντέμη" που το καθιέρωσε προς τιμήν του η Ελληνική Εταιρία Λογοτεχνών (της οποίας ήταν μέλος) και απονέμεται κάθε χρόνο στο καλύτερο πεζογράφημα του προηγούμενου έτους. Προς τιμήν του, στο Βουκουρέστι δόθηκε το όνομα του σε δημόσιο κτίριο (Λουντέμειο Μέγαρο). Σύμφωνα με το Βασίλη Βασιλικό, «θεωρείται ο πιο πολυδιαβασμένος Έλληνας έπειτα από τον Νίκο Καζαντζάκη».
Στην κατοχή πήρε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση στο πλευρό του ΕΑΜ και διετέλεσε γραμματέας της οργάνωσης διανοουμένων. Κατά τον εμφύλιο συλλαμβάνεται για τα αριστερά του φρονήματα, δικάζεται για εσχάτη προδοσία και καταδικάζεται σε θάνατο - ποινή που δεν εκτελέστηκε ποτέ. Αντ' αυτού, εξορίζεται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Μακρόνησο και στον Άι Στράτη, μαζί με τον Θεοδωράκη, τον Ρίτσο, τον Κατράκη, τον Θέμο Κορνάρο και πολλούς άλλους.
Το 1958 δικάζεται εκ νέου για το βιβλίο του «Βουρκωμένες μέρες» και απαγορεύεται η κυκλοφορία των βιβλίων του. Μετά τη δίκη εκπατρίζεται στο Βουκουρέστι και το 1967 χάνει την ελληνική ιθαγένεια από τη δικτατορία του Παπαδόπουλου. Το 1956 εξελέγη μέλος του Παγκοσμίου Συμβουλίου της Ειρήνης. Στη Ρουμανία συνεχίζει το συγγραφικό του έργο, ως και λίγο μετά τη μεταπολίτευση. Την περίοδο της αυτοεξορίας ο Λουντέμης πραγματοποίησε αρκετά ταξίδια, φτάνοντας μέχρι την Κίνα και το Βιετνάμ. Το οδοιπορικό του αυτό το αποτύπωσε το 1966 στο βιβλίο του «Μπατ-Τάι». Το 1976 επανακτά την ελληνική του ιθαγένεια και επιστρέφει στην Ελλάδα. Ένα χρόνο αργότερα, το 1977, πεθαίνει από καρδιακή προσβολή και η σορός του εκτίθεται σε λαϊκό προσκύνημα.
Μεταφράσεις και μελοποιήσεις των έργων του
Βιβλία του μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες, κυρίως στις ανατολικές χώρες, όπως η Πολωνία, η Ρουμανία, η Βουλγαρία κ.ά. Επίσης κάποια απ' αυτά μεταφράστηκαν στα κινεζικά και στα βιετναμέζικα. Στην Ευρώπη δημοσιεύθηκαν αρκετά αποσπάσματα από το έργο του, κυρίως σε καλλιτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες. Tο μυθιστόρημα του «Ένα παιδί μετράει τ' άστρα» έχει μεταφραστεί και στα γερμανικά.
Ο Μενέλαος Λουντέμης άφησε πίσω του πνευματική κληρονομιά περίπου σαράντα πέντε βιβλίων, που τον καθιστούν έναν από τους πολυγραφότερους Έλληνες συγγραφείς. Ο Λουντέμης ανήκει στους Έλληνες λογοτέχνες του μεσοπολέμου που στράφηκαν προς τον κοινωνικό ρεαλισμό. Το έργο του καθίσταται ιδιότυπο λόγω του "ερασιτεχνικού" τρόπου γραφής του συγγραφέα, τον οποίον υπηρέτησε με πλήρη συνείδηση, καθώς ο ίδιος υποστήριζε πως δεν τον ενδιαφέρει η Τέχνη. Αντίθετα, σκοπός του είναι η καταγραφή της πραγματικότητας και η κατάδειξη της κοινωνικής ανισότητας. Το έργο του εντάσσεται στο ρεύμα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού (Μαξίμ Γκόρκι, Κνουτ Χάμσουν). Χαρακτηρίζεται από τη ρεαλιστική απεικόνιση τοπίων και προσώπων με έντονη αισθηματολογία, που αγγίζει κάποτε και το μελοδραματισμό, βιωματική γραφή, ηθογραφικά και συμβολικά στοιχεία. Ο Λουντέμης έχει την τάση να στρέφεται γύρω από ένα κεντρικό πρόσωπο - αφηγητή, που ανήκει στους περιθωριακούς τύπους των καταπιεσμένων κοινωνικά στρωμάτων και μας δίνει την προσωπική οπτική της μοναξιάς, του ανεκπλήρωτου έρωτα και της δυστυχίας του κόσμου.
Γύρω στο 1930 δημοσιεύει ποιήματα και διηγήματα του στο περιοδικό «Νέα Εστία». Η πρώτη φορά που χρησιμοποίησε το ψευδώνυμο του ήταν το 1934 στο διήγημα «Μια νύχτα με πολλά φώτα κάτω από μια πόλη με πολλά αστέρια». Τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Πεζογραφίας το 1938 για τη συλλογή διηγημάτων του «Τα πλοία δεν άραξαν» και με τη Χρυσή Δάφνη Πανευρώπης στο Παρίσι το 1951. Επίσης τιμήθηκε και με το βραβείο "Μενέλαου Λουντέμη" που το καθιέρωσε προς τιμήν του η Ελληνική Εταιρία Λογοτεχνών (της οποίας ήταν μέλος) και απονέμεται κάθε χρόνο στο καλύτερο πεζογράφημα του προηγούμενου έτους. Προς τιμήν του, στο Βουκουρέστι δόθηκε το όνομα του σε δημόσιο κτίριο (Λουντέμειο Μέγαρο). Σύμφωνα με το Βασίλη Βασιλικό, «θεωρείται ο πιο πολυδιαβασμένος Έλληνας έπειτα από τον Νίκο Καζαντζάκη».
Στην κατοχή πήρε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση στο πλευρό του ΕΑΜ και διετέλεσε γραμματέας της οργάνωσης διανοουμένων. Κατά τον εμφύλιο συλλαμβάνεται για τα αριστερά του φρονήματα, δικάζεται για εσχάτη προδοσία και καταδικάζεται σε θάνατο - ποινή που δεν εκτελέστηκε ποτέ. Αντ' αυτού, εξορίζεται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Μακρόνησο και στον Άι Στράτη, μαζί με τον Θεοδωράκη, τον Ρίτσο, τον Κατράκη, τον Θέμο Κορνάρο και πολλούς άλλους.
Το 1958 δικάζεται εκ νέου για το βιβλίο του «Βουρκωμένες μέρες» και απαγορεύεται η κυκλοφορία των βιβλίων του. Μετά τη δίκη εκπατρίζεται στο Βουκουρέστι και το 1967 χάνει την ελληνική ιθαγένεια από τη δικτατορία του Παπαδόπουλου. Το 1956 εξελέγη μέλος του Παγκοσμίου Συμβουλίου της Ειρήνης. Στη Ρουμανία συνεχίζει το συγγραφικό του έργο, ως και λίγο μετά τη μεταπολίτευση. Την περίοδο της αυτοεξορίας ο Λουντέμης πραγματοποίησε αρκετά ταξίδια, φτάνοντας μέχρι την Κίνα και το Βιετνάμ. Το οδοιπορικό του αυτό το αποτύπωσε το 1966 στο βιβλίο του «Μπατ-Τάι». Το 1976 επανακτά την ελληνική του ιθαγένεια και επιστρέφει στην Ελλάδα. Ένα χρόνο αργότερα, το 1977, πεθαίνει από καρδιακή προσβολή και η σορός του εκτίθεται σε λαϊκό προσκύνημα.
Μεταφράσεις και μελοποιήσεις των έργων του
Βιβλία του μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες, κυρίως στις ανατολικές χώρες, όπως η Πολωνία, η Ρουμανία, η Βουλγαρία κ.ά. Επίσης κάποια απ' αυτά μεταφράστηκαν στα κινεζικά και στα βιετναμέζικα. Στην Ευρώπη δημοσιεύθηκαν αρκετά αποσπάσματα από το έργο του, κυρίως σε καλλιτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες. Tο μυθιστόρημα του «Ένα παιδί μετράει τ' άστρα» έχει μεταφραστεί και στα γερμανικά.
Ο Μενέλαος Λουντέμης άφησε πίσω του πνευματική κληρονομιά περίπου σαράντα πέντε βιβλίων, που τον καθιστούν έναν από τους πολυγραφότερους Έλληνες συγγραφείς. Ο Λουντέμης ανήκει στους Έλληνες λογοτέχνες του μεσοπολέμου που στράφηκαν προς τον κοινωνικό ρεαλισμό. Το έργο του καθίσταται ιδιότυπο λόγω του "ερασιτεχνικού" τρόπου γραφής του συγγραφέα, τον οποίον υπηρέτησε με πλήρη συνείδηση, καθώς ο ίδιος υποστήριζε πως δεν τον ενδιαφέρει η Τέχνη. Αντίθετα, σκοπός του είναι η καταγραφή της πραγματικότητας και η κατάδειξη της κοινωνικής ανισότητας. Το έργο του εντάσσεται στο ρεύμα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού (Μαξίμ Γκόρκι, Κνουτ Χάμσουν). Χαρακτηρίζεται από τη ρεαλιστική απεικόνιση τοπίων και προσώπων με έντονη αισθηματολογία, που αγγίζει κάποτε και το μελοδραματισμό, βιωματική γραφή, ηθογραφικά και συμβολικά στοιχεία. Ο Λουντέμης έχει την τάση να στρέφεται γύρω από ένα κεντρικό πρόσωπο - αφηγητή, που ανήκει στους περιθωριακούς τύπους των καταπιεσμένων κοινωνικά στρωμάτων και μας δίνει την προσωπική οπτική της μοναξιάς, του ανεκπλήρωτου έρωτα και της δυστυχίας του κόσμου.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 8 of 8 reviews
April 16, 2019
Όταν βρήκα αυτό το βιβλίο σ' ένα bazaar, τα μάτια μου πρέπει να έλαμψαν προς στιγμήν με το που έπιασα ξανά, μετά από χρόνια,ένα βιβλίο με τον Μέλιο. Περίμενα ότι θα νιώσω και πάλι παιδί, έστω και για λίγο.
Δυστυχώς, αυτό δεν έγινε και δεν μπόρεσα να συνδεθώ, όπως έκανα όταν ήμουν μικρή. Ίσως φταίει και το ότι δεν βλέπω τα πράγματα σαν παιδί (πια).
Δυστυχώς, αυτό δεν έγινε και δεν μπόρεσα να συνδεθώ, όπως έκανα όταν ήμουν μικρή. Ίσως φταίει και το ότι δεν βλέπω τα πράγματα σαν παιδί (πια).
February 17, 2018
<<Γιατί εκείνο που μας πονά πιο πολύ δεν είναι οι καινούριες πληγές. Είναι οι παλιές που ξαναματώνουν. >>
May 28, 2020
Δε θα μπορούσα να επιλέξω καταλληλότερο ανάγνωσμα για αυτή την άνοιξη.
Προσωπικά, το καλύτερο από τα #1-3 της τετραλογίας. Φοβερές ατάκες, σπιρτόζικο γράψιμο, βαρβάτοι χαρακτήρες που νοιάζεσαι κι αυτό φαίνεται και από το τέλος, που κάνει revisit τους παλιούς συμμαθητές και δεν αισθάνεσαι απολύτως τίποτα.
Και έτσι απόμεινε ένα και έιμαι over-hyped! Μου ανανέωσε το ενδιαφέρον μετά το κουραστικό και ΥΠΕΡτιμημένο #2!
Προσωπικά, το καλύτερο από τα #1-3 της τετραλογίας. Φοβερές ατάκες, σπιρτόζικο γράψιμο, βαρβάτοι χαρακτήρες που νοιάζεσαι κι αυτό φαίνεται και από το τέλος, που κάνει revisit τους παλιούς συμμαθητές και δεν αισθάνεσαι απολύτως τίποτα.
Και έτσι απόμεινε ένα και έιμαι over-hyped! Μου ανανέωσε το ενδιαφέρον μετά το κουραστικό και ΥΠΕΡτιμημένο #2!
February 26, 2025
Το καταβρόχθισα και αυτό σε ελάχιστες μέρες, άξια συνέχεια του "Ένα παιδί μετράει τ' άστρα" ποτισμένο με τον καημό της προσφυγιάς, την αγραμματοσύνη αλλά το μεγαλείο ψυχής των απλών ανθρώπων και τις αξίες της αγάπης προς το διπλανό μας. Απλά υπέροχο, με ένα τέλος απόκοσμο και δυνατό. Πάω κατευθείαν στο επόμενο της σειράς!
July 25, 2020
Υπέροχη συνέχεια του "ένα παιδί μετράει τ' άστρα". Ο Λουντέμης συνεχίζει τη δύσκολη ζωή του Μέλιου Καντρά και διατηρεί την ακεραιότητα στο μοναδικό του γράψιμο
June 24, 2012
The sequel to the cult book of children literature in Greece, it continues in the same way but it is hardly as interesting. Everything in it felt like a rehash of events of the first book, now taken to a more state-level degree. And it doesn’t look good. I mean, ok, the story in the first wasn’t much either but it was mostly about school life and some juvenile romance. This one felt like an endless rant.
So the basic story is about the hero trying to make a living by becoming a teacher to some tiny village in the middle of nowhere. If you remember the plot of the first, then you know this is a repeat of something much similar that took place there. Once again the students love him but the parents don’t, just because he doesn’t want to hit their sweeties all the time. Go figure… Anyways, the core story is about how he teaches children not through oppression and the fear of punishment but rather through understanding and love. This is seen as an insult by the local shepherds who do their best to ridicule him. Ok, this conflict was bollocks if you ask me, since he was hired by them as a private tutor and not from the state. They could have easily kicked him out of the village every time they felt like it and nobody would give a damn. There was no police or even a village elder to stop them, they were the leaders of their own lives, this whole issue shouldn’t even exist.
The dialogues are still written in the local dialects of that time, which made them so natural [i] (and somewhat incomprehensible) [/i] but the constant allegories are now a lot fewer. Loudemis is using them very scarce, so the whole atmosphere feels a lot less fantasy-like and a lot more depressing. The feeling of propaganda is also of a much higher caliber, since we don’t get just a few grains of salt but almost a fabricated documentary for recruiting young people to fascist organizations. The author starts right away and ends with endless complaints about the nation being full of traitors, liars, and abusing politicians. They all need to be shot and their remains hanged for public display! It gets really bothersome to read when he constantly mentions how much he hates the government, religion, and traditions. Especially the last one, it is presented as if we are living in Middle East in terms of how ridiculously narrow minded and chauvinistic the local style of life is supposed to be. He also deifies the gypsies too much, calling them poor but honest. Well, maybe they were like that back then but now they are mostly thieves or do black market.
The romantic aspect of the story is still present, only that this time it was taken on a more adult level. It’s no longer about kids having silly feelings for each other and having a hard time expressing them. Now it is closer to lust and yearning to protect what you love. It also has some implied cases of sex as well, since we get rapes and births.
In all it was an interesting read but lacks a lot that innocent feel of the previous one. To the most part it will feel like it has some poorly presented conflict with authority just for the sake of propaganda.
So the basic story is about the hero trying to make a living by becoming a teacher to some tiny village in the middle of nowhere. If you remember the plot of the first, then you know this is a repeat of something much similar that took place there. Once again the students love him but the parents don’t, just because he doesn’t want to hit their sweeties all the time. Go figure… Anyways, the core story is about how he teaches children not through oppression and the fear of punishment but rather through understanding and love. This is seen as an insult by the local shepherds who do their best to ridicule him. Ok, this conflict was bollocks if you ask me, since he was hired by them as a private tutor and not from the state. They could have easily kicked him out of the village every time they felt like it and nobody would give a damn. There was no police or even a village elder to stop them, they were the leaders of their own lives, this whole issue shouldn’t even exist.
The dialogues are still written in the local dialects of that time, which made them so natural [i] (and somewhat incomprehensible) [/i] but the constant allegories are now a lot fewer. Loudemis is using them very scarce, so the whole atmosphere feels a lot less fantasy-like and a lot more depressing. The feeling of propaganda is also of a much higher caliber, since we don’t get just a few grains of salt but almost a fabricated documentary for recruiting young people to fascist organizations. The author starts right away and ends with endless complaints about the nation being full of traitors, liars, and abusing politicians. They all need to be shot and their remains hanged for public display! It gets really bothersome to read when he constantly mentions how much he hates the government, religion, and traditions. Especially the last one, it is presented as if we are living in Middle East in terms of how ridiculously narrow minded and chauvinistic the local style of life is supposed to be. He also deifies the gypsies too much, calling them poor but honest. Well, maybe they were like that back then but now they are mostly thieves or do black market.
The romantic aspect of the story is still present, only that this time it was taken on a more adult level. It’s no longer about kids having silly feelings for each other and having a hard time expressing them. Now it is closer to lust and yearning to protect what you love. It also has some implied cases of sex as well, since we get rapes and births.
In all it was an interesting read but lacks a lot that innocent feel of the previous one. To the most part it will feel like it has some poorly presented conflict with authority just for the sake of propaganda.
December 7, 2025
Κεντρικός ήρωας του βιβλίου είναι ο Μέλιος Καδράς, ο οποίος σε αυτό το στάδιο της ζωής του έχει πάψει να είναι παιδί. Δεν ατενίζει πλέον τα άστρα με παιδική αθωότητα, αλλά αντιμετωπίζει σκληρά τα "αγκάθια" που του στρώνει η ζωή στον δρόμο του. Το βιβλίο περιγράφει τις περιπλανήσεις του στην επαρχία της Βόρειας Ελλάδας, όπου έρχεται αντιμέτωπος με τις δυσκολίες, τις αδικίες και τη σκληρότητα της ζωής.
Ο συγγραφέας καταγράφει τα κοινωνικά προβλήματα της εποχής του. Μέσα από τις εμπειρίες του Μέλιου, θίγονται θέματα όπως: Η φτώχεια και η κοινωνική ανισότητα , ο αγώνας για επιβίωση και αξιοπρέπεια, η απώλεια της αθωότητας και η αναπόφευκτη ενηλικίωση μέσα σε αντίξοες συνθήκες , η μοναξιά, ο ανεκπλήρωτος έρωτας και η δυστυχία του κόσμου, δοσμένα μέσα από την προσωπική οπτική του ήρωα.
Σύσταση:Πολύ καλογραμμένο .
Ο συγγραφέας καταγράφει τα κοινωνικά προβλήματα της εποχής του. Μέσα από τις εμπειρίες του Μέλιου, θίγονται θέματα όπως: Η φτώχεια και η κοινωνική ανισότητα , ο αγώνας για επιβίωση και αξιοπρέπεια, η απώλεια της αθωότητας και η αναπόφευκτη ενηλικίωση μέσα σε αντίξοες συνθήκες , η μοναξιά, ο ανεκπλήρωτος έρωτας και η δυστυχία του κόσμου, δοσμένα μέσα από την προσωπική οπτική του ήρωα.
Σύσταση:Πολύ καλογραμμένο .
March 21, 2017
Και μόνο ότι ανήκει στην τετραλογία του Λουντέμη, με ήρωα τον Μέλιο, ένα φτωχό νέο που αγωνίζεται να επιβιώσει είναι αρκετό. Τα υπόλοιπα βιβλία της τετραλογίας είναι: 1. Συννεφιάζει, 2. Ένα παιδί μετράει τ΄άστρα, 3. Αγέλαστη άνοιξη, 4. Κάτω απ΄τα κάστρα της ελπίδας. Εξαιρετικά δοσμένοι χαρακτήρες άλλοτε άγιοι και άλλοτε δαίμονες. Η απόγνωση από τη μια και η καλοσύνη από την άλλη, σε όλο της το μεγαλείο.
Displaying 1 - 8 of 8 reviews