ปรมาจารย์ลัทธิมาร เล่ม 1

ปรมาจารย์ลัทธิมาร #1

by Mò Xiāng Tóng Xiù, 墨香铜臭, โม่เซียงถงซิ่ว

ปรมาจารย์อี๋หลิง เว่ยอู๋เซี่ยน สิ้นชีพ ณ เนินป่าช้า
ว่ากันว่ากายแหลกเหลว ไร้ร่างให้ดินกลบฝัง
ทว่าด้วยพฤติกรรมเลวทรามต่ำช้าที่ระบือไกล
ผู้คนจึงพากันยินดีที่เขามอดม้วย
และไม่ว่าใครก็คงคาดไม่ถึงว่า เวลาผ่านไปสิบกว่าปี
จะมีใครบางคนใช้อาคมต้องห้าม ยอมอุทิศร่างให้เขาฟื้นคืน!

ด้วยมีศัตรูอยู่ทุกหัวระแหง เว่ยอู๋เซี่ยนจำต้องปิดบังตัวตนสุดชีวิต
แม้จะทำได้ยากเย็นเต็มที เมื่อต้องเผชิญหน้ากับภูตผีปีศาจร้ายกาจ
และตระกูลเซียนที่เคยล้อมปราบ รวมถึงคู่รักคู่แค้นอย่าง หลานวั่งจี

เพื่อสืบเรื่องศพแยกชิ้นส่วน เว่ยอู๋เซี่ยน กับ หลานวั่งจี จึงเดินทาง
ตามทิศที่มือผีชี้นำ จนมาถึงเมืองซึ่งปกคลุมด้วยหมอกขาวลึกลับนามว่า
"เมืองอี้" ณ ที่นั่น สิ่งที่รอต้อนรับพวกเขาอยู่ก็คือ "ภัยร้ายที่คาดไม่ถึง"
พร้อมด้วยเรื่องราวโศกนาฏกรรมระหว่างวิญญาณเด็กสาว นักพรตผู้หาย
สาบสูญ และฆาตกรผู้ก่อคดีสังหารล้างตระกูล ทว่าสิ่งที่พวกเขาต้องรับมือ
หาได้มีเพียงอุปสรรคครั้งใหม่ไม่ เพราะยิ่งรวบรวมชิ้นส่วนศพได้มากเท่าไร
อันตรายก็ยิ่งคืบคลานเข้ามาใกล้เท่านั้น!

Genres: Yaoi, Fantasy, Romance, Historical, Fiction, Manga, Light Novel

341 pages, Paperback

First published January 1, 2016

About the author

Associated Names:
* 墨香铜臭 (Chinese)
* Mò Xiāng Tóng Xiù
* โม่เซียงถงซิ่ว (Thai)
* 묵향동후 (Korean)
* Мосян Тунсю (Russian)

Reviews

[Uminaka16 · Rating 5 out of 5]

ตั้งใจจะไม่ดูซีรีส์ รออ่านนิยายก่อน แต่เนื่องจากนิยายมาช้ามาก สุดท้ายเลยดูซีรีส์ไปแล้ว

ซึ่งพบว่าก็ดีที่ดูซีรีส์ก่อน เพราะตัวละครเยอะ แต่ละตัวมี 3 ชื่อ ชื่อจริง ชื่อเล่น ชื่อฉายา และในเล่มเรียกสามชื่อนี้สลับกันไปมา ถ้าไม่คุ้นชินจากซีรีส์หรือแมปหน้ากับชื่อได้มาก่อนน่าจะงงมาก เพราะขนาดเราดูมาแล้ว กับบางชื่อที่ไม่ใช่ตัวละครหลักเรายังงงว่าเขาคือใคร

เนื้อเรื่องก็คล้ายในซีรีส์แต่อาจจะมีการสลับการเล่าเรื่องบ้าง เช่นในนิยายเป็นหลานวั่งจีเล่าเหตุการณ์ในอดีต ในซีรีส์ก็จับเรื่องนี้มาเล่าในภาคอดีตเสียเลย

ชอบบุคลิกพี่เว่ยในอดีตที่ชอบแหย่พี่วั่ง และชอบพี่วั่งในอดีตที่ขี้อายโดนแกล้งทีก็ไม่รู้จะรับมือยังไง ส่วนพี่วั่งภาคปัจจุบันนี้ก็กร๊าวใจไปอีกแบบ พี่วั่งผู้ไม่สะทกสะท้านกับการกลั่นแกล้ง และทำให้พี่เว่ยไปไม่เป็นบ้างก็น่ารักดี แต่ก็มีหลุดๆ ฮาๆ ให้ขำได้ ส่วนพี่เว่ยภาคปัจจุบันก็บุคลิกเดิมเลย

การแปลไม่แย่แต่ก็ไม่ถึงกับยอดเยี่ยม ขัดใจการแปลชื่อกระบี่ ชื่อแส้เป็นภาษาไทย รู้สึกมันลิเกๆ

รูปเล่มสวยงามปราณีต ปกสวย พิมพ์ผิดเล็กน้อย เจอประมาณ 2-3 จุด ถือว่าผ่าน

[Ning · Rating 4 out of 5]

เดชะบุญ ที่ได้ดูละคร+อนิเมะ มาก่อนอ่านเรื่องนี้ (หลายรอบด้วย)
ไม่งั้นคงตายตั้งแต่บทแรก คนอะไร มีชื่อเรียกที 3-4 ชื่อ บางย่อหน้าใช้มันทุกชื่ออีกต่างหาก
นี่ขนาดว่ารู้ว่าตัวไหนชื่ออะไรแล้วนะ บางชื่อก็ยังหลุด จำไม่ได้อยู่ดี แต่ก็ถือว่าจำได้ซะส่วนมาก ทำให้อ่านได้เพลินอยู่

เล่ม 1 ดำเนินน่าติดตามมาก นี่ขนาดว่ารู้ทุกเรื่องไปถึงตอนจบแล้วนะ แต่ก็ยังอ่านเพลิน น่าค้นหาอยู่
ตัวละคร เว่ยอิง น่ารักน่าเตะมาก พูดเก่ง วอแวเก่ง
ส่วนหลานจ้านก็ อือ มันทั้งเล่ม น่ารัก

และนี่ถ้าไม่รู้มาก่อนว่ามันเป็นนิยายวาย ก็จะคิดว่ามันเป็นนิยายมิตรภาพลูกผู้ชายนั่นแหล่ะ มีโบรแม้นซ์ นิดๆ พอกรุบกริบหัวใจ

สรุปว่าเล่ม1 นี้อ่านเพลินมากกกกก

ปล. คิดไปแล้ว ก็คิดว่าว่าดีนะที่เค้าแปลสถานที่ อาวุธเป็นภาษาไทย เพราะไม่งั้นให้จำชื่อจีนไปอีก ตายแน่ดิฉัน … แต่ … ก็เสียดายภาษาจีนนะ แล้วก็ กระบี่แล้วแต่ มันก็ตลกไปจริงๆนั่นแหล่ะ

[Monaliz Juang · Rating 5 out of 5]

เรื่องนี้เป็นที่รู้จักกันเยอะมาก เพราะมีเอนิเมชั่นออกมาด้วยค่ะที่จีน ส่วนตัวเองเพิ่งมารับรู้ตอนซื้อจากงานหนังสือ สิ่งที่ดึงดูดคือปกค่ะ ปกสวยมากกกกก หลังจากได้อ่านจนจบเล่มก็เข้าสู่ด้อมของนายเอกอย่างเต็มภาคภูมิ รักนายเอกมาก และก็ไปตามหาเอนิเมชั่นมาดู ก็ยิ่งชอบเข้าไปใหญ่เพราะภาพสวยมากจริงๆค่ะ

ส่วนของเนื้อเรื่อง สิ่งที่ผู้อ่านต้องทำความเข้าใจช่วงแรกๆคือ ชื่อตัวละคร ที่ตัวนึงมีสามสี่ชื่อ ชื่อ ฉายา อะไรแบบนี้ จึงต้องอาศัยเวลาสักหน่อยในการจดจำชื่อตัวละคร

หลานวั่งจี พระเอก เย็นชา ไร้ความรู้สึกมาก (แต่ภายใต้หน้ากากคือ เดือดพล่านจ้า) เป็นชายหนุ่มรูปงาม ชาติตระกูลดี อยู่ในตระกูลหลาน นิสัยซึน ปากไม่ตรงกับใจ

เว่ยอู๋เซียน นายเอก ร่าเริง แจ่มใส ขี้เล่น แต่จิตใจดีงามมาก เท่ห์ หล่อ เป็นลูกเลี้ยงที่โตมาในตระกูลเจียง ถูกเลี้ยงมาร่วมกับเจียงเฉินลูกชายของผู้นำตระกูล นายเอกไปที่ไหนก็มีแต่คนรัก แม้แต่คนในตระกูลเจียงก็รักและเอ็นดูนายเอกมากจนลำเอียงบ้างครั้ง ยกเว้นฮูหยินตระกูลเจียงที่ไม่ค่อยใจดีกับนายเอกเท่าไหร่ เพราะพ่อของเจียงเฉินเคยรักแม่นายเอกนั่นเอง

อ่านแล้ว ดูเอนิเมะด้วย ไม่แปลกเลยที่เรื่องนี้จะดัง เพราะเนื้อเรื่องที่เข้มข้น มีฉากบู๊มันๆ แฝงความน่ารักตลกอบอวล จนอดชอบไม่ได้ ส่วนของเนื้อเรื่องหลักๆ นายเอกของเราตายไปแล้วเมื่อ 13 ปีก่อน และถูกเรียกมาอยู่ในร่างของคุณชายตระกูลโม่ที่เป็นพวกชายรักชาย ซ้ำยังเพี้ยนๆ แต่มีความเคียดแค้นจากชาติกำเนิดตัวเอง เลยบูชากรีดเลือดเรียกนายเอกมา นายเอกจึงได้มาอยู่ในร่างของชายโม่โดยชอบธรรม ในส่วนของเนื้อเรื่องต่อจากนี้ขอไม่รีวิว อยากให้ไปอ่านกันเองค่ะ

การแปลในเรื่องอาจจะยังไม่ได้ดีมาก แต่ก็ไม่ได้แย่ค่ะ มีติดการใช้คำอยู่บ้าง อย่างการใช้คำว่า "สะอึกกาย" ไม่เคยอ่านเจอ และไม่มีในพจนานุกรม แต่ก็พบเห็นใช้กันบ่อยในปัจจุบันในนิยายจีนจากการสอบถามคนอื่นมา เลยรู้สึกแปลกใจกับคำนี้ว่ามันมีที่มาจากไหน ใครรู้ก็วานบอกด้วยนะคะ อย่างไรก็ตามใครไม่อยากอ่านค้างรอ 3 เดือนเล่ม ก็อดใจไว้ก่อนได้ค่ะ หรือซื้อมาเก็บไว้ เพราะอยากแนะนำให้อ่านกันจริงเรื่องนี้ สนุกค่ะ

[Kamons · Rating 3 out of 5]

หยิบเล่มนี้มาอ่านเพราะใจบางกับซีรีส์เหลือเกิน น้ำตงน้ำตา ตับไตอ่อนแรงหมดแล้ว ต้องเอาฉบับนิยายมาอ่านปลอบโยนหัวใจกันไป

ทีนี้มาพูดถึงฉบับนิยาย ถ้าอ่านเฉพาะเล่ม 1 นี้เราว่ามันธรรมดามากเลย ยังไม่มีฉากกินใจ หน่วงจิต ขวยเขิน ฯลฯ หรือเหตุการณ์ใดให้รู้สึกว่าเรื่องมันจะสนุกได้ คืออ่านแล้วยังไม่ติด (เราว่าแปลยังไม่ค่อยโอเคนะ) แถมตัวละครมีชื่อเยอะแยะไปหมด อีกทั้งฉบับนิยายจะดำเนินเรื่องแบบปัจจุบันสลับเหตุการณ์ในอดีตช่วงนึงแล้วค่อยกลับมาปัจจุบันต่อ มันก็จะมีปริศนามากมายซ่อนไว้ พอมาอ่านพาร์ทปัจจุบันก็ไม่ค่อยอิน

ทีนี้พอดูซีรีส์ก่อนแล้วมาอ่านจะพบว่าหนังสือสนุกขึ้น 300% เลยจ้า เพราะซีรีส์จะฉายเรื่องในอดีตจนจบพาร์ทก่อนแล้วค่อยกลับมาเล่าเหตุการณ์ในปัจจุบัน ทีนี้พอเราอ่านช่วงที่เป็นปัจจุบันของหนังสือเราจะรู้ถึงเหตุการณ์ในอดีตทั้งหมดแล้ว ความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง ซับซ้อน ความรัก ความแค้น ความสิ้นหวัง ความบัดซบของตระกูลใหญ่ และชีวิตที่ขาดใครบางคนไปสิบกว่าปี โอ้ยยย………พอมาอ่านพาร์ทปัจจุบันไอ้เหตุการณ์ธรรมดาๆ ของหลายจ้าน หน้าตา การกระทำ ทุกอย่างนี่คือมีเหตุผลรองรับหมด ซึ้งจนแบบไม่ต้องอธิบายอะไรเพิ่มเติมอีกแล้วจ้า

สำหรับคนไม่คิดจะดูซีรีส์ก็คงไม่เป็นไรมั้ง แต่ถ้าคนที่มีแผนจะดูซีรีส์อยู่แล้วเราแนะนำว่าดูซีรีส์ก่อนเหอะ เพราะซีรีส์นี่จบก่อนหนังสือแน่ๆ (อาจจะดูถึงแค่ ep.31-32 ก็พอถ้าไม่อยากถูกสปอยด์) แล้วพอมาอ่านเล่ม 1 มันจะสนุกเพิ่มขึ้นมากจริงๆ นะ

[nananatte · Rating 5 out of 5]

ปรมาจารย์อี๋หลิง (เว่ยอู๋เซี่ยน) สิ้นชีพแล้ว ประมุขเจียงนำกำลัง 4 ตระกูลใหญ่เข้าล้อมปราบ ณ เนินป่าช้า
ว่ากันว่า... เพราะปรมาจาร���์อี๋หลิงเข่นฆ่าผู้คนกว่า 3000 ชีวิตตายในคืนเดียว ใช้พลังสายมารมากไปจนธาตุไฟแตกซ่าน ควบคุมตัวเองไม่ได้ สี่ตระกูลเซียนใหญ่จึงต้อง���นึกกำลังทำลายเว่ยอู๋เซี่ยนให้สิ้นซาก

เรื่องเปิดมาแบบนั้น... พระเอกของเราตายแต่ต้นเรื่อง
แต่แล้วจู่ๆ เว่ยอู๋เซี่ยนก็กลับมารู้สึกตัวตื่นหลังเวลาผ่านไป 13 ปี เขาตื่นขึ้นในร่างโม่เสวียนอวี่ บุตรชายนอกสมรสระหว่างสกุลโม่และสกุลจิน ชื่อเสียงฉาวโฉ่ด้านชอบวิ่งไล่จับผู้ชาย เป็นที่ดูถูกและรังเกียจของผู้คน

ปรมาจารย์อี๋หลิงเดิมทีมีแต่คนเกรงกลัว มาบัดนี้ ทั้งถูกถ่มน้ำลาย ทุบตี ขนาดข้าวปลายังต้องรอเมตตาจากบ่าวไพร่ ในร่างของโม่เสวียนอวี่นี้ ไม่มีพลังปราณเลย แล้วยังจะต้องมาถูกลูกชายสกุลโม่ทำร้าย ถูกฮูหยินสกุลนี้ก่นด่าสารพัด

แต่... ก็นะ ด้วยเพราะตัวเขาเป็นเจ้าลัทธิมารมาก่อน
เป็นที่สุดของนวัตกร ผลิตยันต์โลหิต สร้าง gadget สารพัดอย่างที่จะสามารถใช้พลังได้โดยไม่ต้องใช้ปราณ
พวกตระกูลเซียนต้องบำเพ็ญตบะสั่งสมพลังปราณให้แก่กล้า แต่ถ้าใช้วิชามารแบบเขา ก็ไม่จำเป็นต้องสั่งสมปราณเลย
ถึงมาอยู่ในร่างใหม่ที่ไม่มีปราณแบบนี้ เขาก็จัดการเจ้าพวกตัวดี ดีแต่ใช้กำลังให้ราบคาบได้

"ปรมาจารย์ลัทธิมาร" มีพล็อตเรื่องหลักเป็นแนวสืบสวน กำลังภายใน ผจญภัย ต่อสู้ เก็บไอเท็ม

ส่วนพล็อตรองเป็นเรื่องความรักแบบชาย-ชาย ระหว่าง เว่ยอู๋เซี่ยน x หลานวั่งจี (คุณชายรองแห่งสกุลหลาน)
ถ้าเทียบก็คือ แยงกี้ตัวป่วนสุดร่าเริงเจิดจ้า x คุณชายเซียนคูลบิวตี้มาดขรึม
ไม่คิดว่าเรื่องความรักจะเป็นแบบรอมคอม แถมจบให้แบบนิยายโรแมนซ์อีกต่างหาก

เนื่องจากตัวเอกของเราใช้วิชามาร ดังนั้น เรื่องนี้ก็จะมีศพเยอะหน่อย
ในเรื่องบอกว่า ศพมี 18 ชนิด (คิดภาพเป็นซอมบี้จะเข้าใจง่ายกว่า) แล้วยังภูติผีปีศาจ ก็คืออีก 3 ชนิด

ทีนี้ เรื่องเปิดมาเริ่มเล่าหลังจากปรมาจารย์อี๋หลิงตายไป 13 ปี
แล้วมันก็เลยมีพวก FC สายมารที่อยากจะกระทำการชั่วร้ายให้ได้แบบที่ปรมาจารย์อี๋หลิงตอนนั้นทำได้
ศัตรูในเรื่องก็เลยมีคนใช้วิชามารเสกศพ เสกภูติผีปีศาจออกมาเต็มไปหมด

เส้นเรื่องหลักของ 'ปรมาจารย์ลัทธิมาร' คือการเดินทางเก็บไอเท็มของเว่ยอู๋เซี่ยนกับหลานวั่งจี
ไอเท็มที่ว่าคือ ชิ้นส่วนศพ (โปรดนึกถึงอินุยาฉะ)
คือตอนต้นเรื่อง อยู่ดีๆ ก็มีแขนของศพข้างหนึ่งโผล่ออกมาอาละวาดที่สกุลโม่
ถ้าจะจัดการหาว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ได้ ก็มีแต่จะต้องตามเก็บรวบรวมชิ้นส่วนศพมาให้ครบ จะได้รู้ว่าศพนี้คือใคร แล้วจะได้สาวไปถึงต้นตอว่าใครคือคนอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมด

เรื่องมันก็จะเดินไปข้างหน้าในลักษณะว่า
เว่ยอู๋เซี่ยนไปสถานที่ A เจอเหตุการณ์ประหลาด เก็บชิ้นส่วนศพได้ 1 ชิ้น เปิดตัวตัวละครใหม่
พักเรื่องนิดหน่อย
แล้วก็เดินทางไปยังสถานที่ B เจอเหตุการณ์ประหลาด เก็บชิ้นส่วนศพได้ 1 ชิ้น เปิดตัวตัวละครใหม่ ฯลฯ แบบนี้ไปเรื่อยๆ

พอเปิดตัวละครหลักออกมาครบ เรื่องก็เริ่มแฟลชแบ็คช่วงเล่ม 3-4 ว่า
ก็แล้วทำไมเว่ยอู๋เซี่ยนซึ่งจริงๆ ก็เติบโตในตระกูลเซียน โตมาในฐานะพี่น้องของเจียงเฉิง (ประมุขแห่งตระกูลเจียงคนปัจจุบัน) ทั้งคู่ก็เป็นเพื่อนร่วมเรียนด้วยกันมากับหลานวั่งจี
แล้วตัวเว่ยอู๋เซี่ยนเองก็มีพลังปราณเยี่ยมยุทธ ...ก็ทั้งที่มีพร้อมทุกอย่างขนาดนี้ ทำไมเว่ยอู๋เซี่ยนถึงเลือกเดินในทางสายมารล่ะ?

จุดยากที่สุดในการอ่านเรื่องนี้ คือการจำชื่อตัวละครค่ะ
เพราะ 1 คนมี 3-4 ชื่อให้จำ คือมันมีทั้งชื่อจริง ชื่อเล่น ตำแหน่ง ฉายา แล้วทุกอย่างเป็นชื่อภาษาจีน
เช่น เว่ยอู๋เซี่ยน = ปรมาจารย์อี๋หลิง เว่ยอิง ปัจจุบันคือ โม่เสวียนอวี่
แล้วทุกคนก็มี 3-4 ชื่อกันหมดเลย 555
เราเลยต้องหลบไปจำสีเสื้อผ้า สีอาวุธ หรือชื่ออาวุธแทนบ้างในช่วงแรก เพราะจำชื่อทั้งหมดของตัวละครไม่ไหว (แต่อ่านๆ ไปเดี๋ยวก็จำได้หมดเองแหล่ะนะ)

คุณ 'โม่เซียงถงซิ่ว' ผู้เขียนจัดพล็อตมาซับซ้อนสุด
เขียนฉากต่อสู้ได้ทั้งพริ้วและหลากหลาย
การปะทะแต่ละครั้งไม่เคยซ้ำ มีจุดเด่นที่ทำให้การต่อสู้แต่ละครั้งน่าจดจำ
เช่น สู้กับเต่างูยักษ์ในถ้ำ (นี่มันตัวอะไร๊ย!)
หรือฉากปะทะช่วงไคลแม็กซ์... ที่เว่ยอู๋เซี่ยนพูดโพล่งออกมาท่ามกลางความหน้าสิ่วหน้าขวาน! 555

//// หลังจากตรงนี้จัดว่าสปอยด์ ////

ส่วนตัวประทับใจช่วง "ดงหมอกเรือนพักศพ" มาก
มีความซับซ้อนหลายชั้นวางไว้ตรงช่วงนี้
คือทั้งสนุก น่าติดตาม
ใช้เทคนิคเล่าเรื่องในอดีตด้วยวิธีรวมวิญญาณไปเลย (เอ้อ ก็สะดวกดีนะ)
อาจมีรำคาญพวกคุณชายเด็กฝึกแห่งสกุลหลานกับจินหลิงบ้าง
แต่ก็ชอบที่เว่ยอู๋เซี่ยนสอนเด็กๆ พวกนี้ไปในตัว

ร้าวรานจากกรณีเซวียหยาง-เสี่ยวซิงเฉิน-ซ่งจื่อเชิน
ทำร้ายจิตใจกันแบบใจร้ายขั้นสุด
ชนิดว่าอ่านไปต้องกลั้นหายใจตามอาซิ่ง(สาวน้อยตาบอดกระบอกไม้ไผ่)
ได้แต่อธิษฐานในใจว่า "ไม่นะ" เสี่ยวซิงเฉินจะน่าสงสารไปถึงไหนนนน

คือเราก็ไม่รู้หรอกว่าเรื่องนี้จะขายคู่จิ้นกันมากแค่ไหน
แต่แค่พล็อตหลักที่เป็นส่วนกำลังภายใน เราว่าคุณโม่เซียงถงซิ่วก็สร้างค่ายกลเจ็ดชั้นขึ้นมาในงานเขียนของเธอได้อย่างวิจิตรมากๆ แล้วค่ะ

แต่ทั้งที่พาร์ทจริงจังเขียนได้ดีอลังการขนาดนี้แล้ว
พาร์ทความรักของเว่ยอู๋เซี่ยนกับหลานวั่งจีนี่เป็นอะไรที่เราคาดไม่ถึงมากว่า... มันคือรอมคอม ที่หัวเราะได้ไม่จบไม่สิ้น!

ยอมรับว่าตอนแรกที่อ่าน ไม่รู้จริงๆ ว่าเว่ยอู๋เซี่ยนจะคู่กับใคร เพราะตัวละครชายเยอะมากๆ
จนกระทั่งหลานจ้าน(ชื่อเล่นของหลานวั่งจี) ออกมานี่ล่ะ ถึงค่อยเห็นความงอแงของเว่ยอู๋เซี่ยนว่า... เล่นใหญ่มากแม่
แต่ไม่ว่าจะมาไม้ไหน หลานจ้านก็เอาอยู่หมดเลย
แค่เจอกันที่เขาพระสังกัจจายน์ ก็พากลับกูซูได้เลยทันที! (กูซู คือชื่อดินแดนภายใต้การปกครองของสกุลหลาน)

ตอนเราอ่านจบครบ 5 เล่มแล้ว ถึงขั้นต้องกลับมาอ่านฉากนี้ใหม่
ก็แหม... ต้องกลับมาเก็บปฏิกิริยาของหลานจ้านสิคะ!
คนอะไรเก็บงำความรู้สึกมาเป็น 16 ปี จะปากแข็งไปไหนคุณชายยยยย

แน่นอนว่าตัวละครสุดโปรดของเราก็คือ หลานจ้านนี่ล่ะค่ะ
เป็นคนประหยัดคำพูด แต่อุดมไปด้วยซีนกระชากใจ
(บทพูดของหลานจ้าน 5 เล่มรวมกัน น่าจะมีไม่ถึง 4 หน้า)

เราชอบซีนกระต่ายขาวอ้วนๆ เต็มกูซู,
เหล้าที่แอบซ่อนไว้ไม่ดื่ม,
โดนอาเยวี่ยนร้องไห้เรียก 'พ่อ' กลางตลาดแล้วชาวบ้านรุมด่า จนทำตัวไม่ถูก 555

ซีนที่หลังจากไปไหว้ศาลบรรพชนที่สกุลเจียง
แล้วทั้งคู่ออกมาเดินเล่นในเมือง หลานจ้านซื้อขนมเปี๊ยะให้เว่ยอิง แล้วบอกว่า "ตอนนี้เจ้าก็ไม่ต้องจ่ายเช่นกัน"

หรือซีนสุดกรี้ดอย่างเว่ยอิงปิดตาตอนล้อมล่าที่เขาปักษาเพลิง
แล้วสุดท้ายหลานจ้านต้องไปต่อยๆๆ ต้นไม้ 555
เราอ่านไปแล้วขำไม่หยุด โถๆๆ คุณชายยยย

และแน่นอนว่าถ้าพูดถึงหลานจ้าน ก็ต้องเป็นความเมาแล้วอ๊องของฮี
คุณชายผู้เรียบร้อยสง่างาม อยู่ในศีลธรรมจรรยา เป็นแบบอย่างให้กับร้อยตระกูลเซียน
พอเหล้าเข้าปากหนึ่งจอกเท่านั้น พ่อขยันสร้างวีรกรรมมมมมม
ทั้งวิ่งไล่จับเล่นซ่อนหา ขโมยไก่ สลักกำแพง ชี้ที่เว่ยอิงแล้วบอกว่า "ของข้า" (ช็อตนี้พลังทำลายล้างสูงมากค่ะ)

���่อ เราชอบซีนที่หลานจ้านไม่พอใจตอนเห็นเวินหนิงยืนอยู่กับเว่ยอิง ก็เลยผลักๆ เวินหนิงให้ออกไปเหมือนเด็กๆ ด้วยค่ะ
เป็นคุณชายขี้หึงที่ปากแข็งและน่ารักสุดๆ เลย

คือในไทม์ไลน์ปัจจุบัน เราจะเห็นแต่เว่ยอิงที่วิ่งตามหลานจ้านแบบหน้าด้านโจ่งแจ้งมากค่ะหนู(จงใจทำให้หลานจ้านไม่พอใจ จะได้แยกย้ายกันไปคนละทาง)
แต่หลานจ้านไม่ว่าอะไรเลย แล้วก็พากลับกูซูซะงั้น
ทีนี้เลยได้งงกันทุกตระกูลเลยว่า "คู่นี้เค้าไปสนิทกันเมื่อไร?"
แต่ไม่ว่าใครจะพูดยังไงก็ตาม หลานจ้านก็ไม่พูดอะไร แล้วก็ปล่อยให้เว่ยอิงมาก้อร่อก้อติกตัวเองแบบนั้นต่อโดยสีหน้าไม่เปลี่ยนสักนิด

ในไทม์ไลน์ปัจจุบัน เราจะเห็นแต่ความนิ่งของหลานจ้าน
แต่ในไทม์ไลน์อดีต ตอนที่เว่ยอิงกับหลานจ้านยังเป็นวัยรุ่น
เว่ยอิงต้องมาเรียนวิชาที่กูซู ตอนนั้น หลานจ้านยังแสดงอารมณ์มากกว่านี้

เว่ยอิงเป็นพวกรักสนุกชอบหนีเที่ยวกลางคืน ส่วนหลานจ้านเป็นฝ่ายคุมกฎระเบียบ
ออกแนวทะเลาะตบตี หงุดหงิด แต่หลานจ้านก็เขินเอง 555

ที่จริง คนที่เรางงสุดในเรื่องคือ หลานซีเฉิน พี่ชายของหลานจ้านค่ะ
อ่านแล้วก็จะงงว่า... นี่คุณพี่ชายรู้ความในใจของคุณน้องมานานแค่ไหนแล้วคะ!
(ซีนแม่ค้าขายลูกผีผา แล้วซีเฉินบอกหลานจ้านว่า "ถ้าเจ้าอยากกิน ก็ซื้อลูกผีผาไปสัก 1 กระบุงดีไหม?" เราให้คะแนนพี่น้องคู่นี้ 100 คะแนนเต็มเลยค่ะ! 5555)

ในช่วงเล่ม 4 ก็ยังมีความลับในอดีตที่น่าตกใจเฉลยออกมาอีก
ซึ่งพออ่านเรื่องโอสถทิพย์แล้ว... ก็ถึงกับเศร้าใจ
อ่านไปก็ได้แต่คิดว่า เว่ยอิง เธอเป็นคนดีเกินไปแล้วนะ

เรายังชอบแง่มุมทางสังคมที่เรื่องนี้ถ่ายทอดออกมาอีกด้วยค่ะ
จะเห็นได้ว่า ไม่ว่าครั้งไหนๆ ก็มีการ "รวมพลังปราบมาร"
สกุลเวินชั่วช้า สี่ตระกูลใหญ่จึงรวมกำลังกันไปปราบใน "ยุทธการยิงสุริยัน"
แต่พอสกุลเวินถูกปราบไป
ปรมาจารย์อี๋หลิงก็ถูกยกขึ้นมาว่าเป็นตัวชั่วร้าย ผู้คนก็เลยผนึกกำลังกันไปล้อมปราบเนินป่าช้า

พอตัวร้ายถูกกำจัด เดี๋ยวก็จะมีตัวร้ายใหม่ตั้งตนเป็นใหญ่โผล่ขึ้นมาอีก
แล้วก็จะมีคนที่บอกว่าตัวเองเป็นคนดี รวมพลังกันไปสังหารอีก

เราได้อ่านเรื่องว่าทำไม "เว่ยอิง" ถึงกลายไปเป็น "ปรมาจารย์ลัทธิมาร" แล้วรู้สึกประทับใจคนเขียนมากเลยว่าถ่ายทอดพลวัตทางสังคมออกมาได้เข้าใจง่ายและเห็นภาพสุดๆ

เราชอบซีนที่หลานจ้านขึ้นไปเยี่ยม ถึงจะกังวลว่าใช้วิชามารจะควบคุมสติตัวเองได้จริงเหรอ แต่หลานจ้านก็เข้าใจและให้เกียรติการตัดสินใจของเขา
เทียบกับซีนที่เจียงเฉิงขึ้นไปเยี่ยม ก็เห็นวิถีชีวิตสงบสุข มีแต่เด็ก คนบาดเจ็บ กับคนแก่ ยังพูดคุยหยอกล้อกันเหมือนสมัยตอนเป็นเด็กๆ ได้
สองคนที่รู้จักเขาและได้ขึ้นไปมองเห็นชีวิตของเขาที่เนินป่าช้าเหมือนกัน แต่สิ่งที่ทั้งคู่ทำหลังลงจากเขาแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

ชื่อของเว่ยอู๋เซี่ยน สุดท้ายก็กลายเป็น "ปรมาจารย์ลัทธิมาร"
เรื่องเล่าต่อกันมาก็ยิ่งเติมสีสัน ยิ่งนานวันยิ่งฟังก็ยิ่งชั่วร้าย
นานวันเข้า ก็ยิ่งมีคนเดินทางมาสวามิภักดิ์
เนินป่าช้าที่สงบสุข ตัวชั่วร้ายทั้งหลายก็พร้อมใจกันเดินทางมาขอพึ่งบารมี

แล้วบรรดาคนธรรมดาผู้ตั้งตัวเป็นคนดี ก็เลยพร้อมใจผนึกกำลังกันขึ้นมาปราบมาร
มันคือเฮโลเอฟเฟค โดยที่ไม่มีใครได้รู้จักเว่ยอู๋เซี่ยนจริงๆ แบบที่หลานจ้านกับเจียงเฉิงได้รู้จักเลย

เราชอบนะที่ช่วงหลัง
อย่างน้อยเพราะตายมาชาตินึงแล้ว เว่ยอิงในร่างใหม่ถึงเริ่มแคร์ชื่อเสียงตัวเองบ้างว่าคนโพนทะนากันไปถูกรึเปล่า
เพราะชาติก่อน ปล่อยให้คนพูดเลยตามเลย ไม่ไปตามแก้ สุดท้าถึงได้เกิดเรื่องเลยเถิดใหญ่โตบานปลาย
มาชาตินี้ อย่างน้อย เว่ยอู๋เซี่ยนก็เรียนรู้แล้วว่า "ไม่ได้ๆ มีอะไรต้องพูดกันให้เข้าใจ"

สรุปคือ
เขียนดีมาก พล็อตแน่น กระชับ เดินเรื่องไว แต่อ่านเข้าใจง่าย
สืบสวนเขียนดี ฉากบู๊เขียนดี เหตุผลรองรับทุกอย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง
พาร์ทดราม่าอ่านแล้วตัวชา ใช้ระหว่างบรรทัดเก่งในจุดสะเทือนอารมณ์
ส่วนพาร์ทความรัก อ่านไปกรี้ดไป ทั้งขำทั้งเขิน เค้ารักกันดีค่ะ

"ปรมาจารย์ลัทธิมาร" สนุกมาก
หาทางออกจากกูซูยากมากค่ะ 555

[SiwaN · Rating 3 out of 5]

3.5/5

[อืม แล้วแต่]

อ่านยังไงเนียอ่านไม่เป็น TT

[Yazmin · Rating 5 out of 5]

Be still, my heart

[Jerawan Meesangnilverakul · Rating 5 out of 5]

เป็นครั้งแรกที่ดูซีรี่ย์จีนแล้วอินสุดๆ เป็นการนิยายชายรักชายครั้งแรกที่อินเลิฟ ร้ากกก
เริ่มจากการดูซี่รี่ย์ 50 ตอน ปกติเป็นคนสมาธิสั้น ดูซี่รี่ย์ 16 ตอนก็เยอะพอแล้ว อันนี้คืออินจนดูถึง 50 ตอน
และอินจนขนาดไปร้านหนังสือเพื่อซื้อนิยาย ตอนแรกก็จะซื้อแค่เล่มแรก ไปๆมาๆซื้ออีกสองเล่มมา

เล่มแรกต้องอวยว่า ไม่เบื่อเลย ตอนแรกเตรียมตัวเตรียมใจมาล่ะ อ่านเล่มแรกอาจมีปูพื้น อาจจะน่าเบื่อ
ไม่รู้สิ คือเล่มแรกก็คือการปูพื้น แต่มันก็ไม่ได้น่าเบื่อ เว่ยอิงเป็นตัวละครที่มีสีสัน ทำให้เนื้อเรื่องมีชีวิตชีวา
การย้อนอดีตก็ไม่ได้ทำให้จืดชืด ในซีรี่ย์เล่าถึงอดีตก่อน พออดีตจบค่อยมาเล่าภาคปัจจุบัน
นิยายเล่าภาคปัจจุบัน สลับกับอดีต อ่านก็ไม่ได้ขัดอะไร แต่อ่านแล้วสมูท
ชอบการที่เล่าแบบนี้ แล้วใช้การเปรียบเทียบอดีตกับปัจจุบัน โดยเฉพาะการที่เว่ยอิงเปรียบเทียบหลานจ้าน

เว่ยอิงคือตัวละครที่มีมิติ ตลก เฮฮา รักเพื่อน แต่การที่เว่ยอิงเป็นคนแบบนี้ ทำให้เขาเก็บความเศร้า ฉาบใบหน้าด้วยรอยยิ้ม
หลานจ้าน เป็นผู้รักษากฏ มีระเบียบวินัย สุขุม เย็นชา แต่เขาก็เป็นคนแสดงออกไม่เก่ง ปากแข็ง มีความแข็งนอกอ่อนใน
เป็นส่วนที่ทำให้รู้เลยว่า ตัวละครก็เป็นส่วนทำให้นิยายมีมิติ น่าค้นหา
พออ่านแล้วรู้สึกเหมือนกลับไปดูซีรี่ย์อีกครั้ง กูซูเข้าแล้วหาทางออกไม่ได้ของแท้!!

แนะนำคนที่ดูซีรี่ย์มาแล้ว อ่านแล้วจะทำให้นึกถึงอีกครั้งและกลับไปทวนความจำด้วยการนั่งดูใหม่ ทำไมถึงรู้เพราะนี่อ่านแล้วกำลังจะกลับไปดูใหม่ไง
ใครเป็นสาวกก็ขอให้มาอ่านนิยายเถอะ พลีสสสส!

[Noeyza50 · Rating 5 out of 5]

~อ่านแล้วชอบมากค่ะ ถึงแม้สำนักพิมพ์ของไทยที่เอามาแปลจะมีดราม่านิดหน่อย แต่สำหรับเราก็ไม่ได้อะไรนะ ถือว่าก็โอเคดี

หลายๆคนเราเชื่อว่าอาจจะดูซีรีส์มาก่อนแล้วค่อยมาอ่าน เลยบอกว่าชอบในซีรีส์เพราะซีรีส์เรียบเรียงเนื้อหาให้แล้วจากอดีตไปปัจจุบัน แต่หนังสือคือวกไปวนมา แบบปัจจุบันอยู่ดีๆก็ย้อนไปอดีตและกลับมาปัจจุบัน แล้วเดี๋ยวก็ย้อนกลับไปในอดีตอีก(สำหรับเราอ่านแล้วไม่งง แต่คนอื่นอาจจะงง เช่นคนที่ดูซีรีส์มาก่อน)และยังมีอีกส่วนนึงที่อาจสับสนได้คือชื่อของต���วละครค่ะ เพราะมีกันหลักๆคนละ3ชื่อ(ชื่อจริง ชื่อเล่น ชื่อเซียน)

ส่วนตัวคือชอบในหนังสือเพราะอ่านหนังสือก่อนแล้วค่อยดู อันนี้ก็แล้วแต่ความชอบเลยค่ะ(พิมพ์รีวิวให้งงไปรึเปล่า😹)

ในส่วนของเนื้อหาเล่มนี้เปิดมาก็จะเล่าถึงอดีตความชั่วช้าของปรมาจารย์อี๋หลิงและเล่าเรื่องราว16ปีต่อมาถัดจากนั้นหลังเว่ยอิงได้อาศัยร่างของคุณชายโม่~

[Aom Ruka · Rating 5 out of 5]

สรุปรวมทั้งเรื่อง สิ่งที่ชอบของเรื่องนี้ คือการเกริ่น การปูทางในโลกปัจจุบัน แล้วพอแตะๆว่าอดีตเป็นอย่างไร ก็ย้อนอดีตให้ดู ทำให้รู้สึกสนุกและเพลินเพลินไปตลอดทั้งเรื่อง ไปจนจบเลย

รีวิวกับเล่มแรก เป็นการผจญภัยที่มีผี ภูติ การเปิดตัวละครเอกที่มาถึงก็เข้าร่างคนอื่นเพราะโดนอันเชิญให้เข้าร่างไปเรียบร้อย เป็นการผจญภัยตามล่าผีอย่างสนุก แกล้งบ้า และแกล้งคนอื่นอย่างเมามัน

แต่ข้อเสียคือเวลาอ่านจะมีรู้สึกงงๆไปกับชื่อตัวละคร เพราะคนๆนึงจะมีหลายชื่อ อ่านแล้วงงนึกว่าคนละคน อ่าวสุดท้ายคนเดียวกัน แต่เนื้อเรื่องก็สนุกจนวางไม่ลง

[Hammu · Rating 3 out of 5]

เนื้อเรื่องจะเดินสลับไปมาระหว่างอดีตและปัจจุบัน อ่านแล้วรู้สึกคิดตามอารมณ์ อินไปกับตัวละครได้ง่าย ติดใจตรงที่แปลชื่ออาวุท และสถานที่เป็นภาษาไทยทั้งหมด มันเลยทำให้บางจุดที่จะได้เล่นเป็นมุกก็ทำให้ไม่ค่อยขำเท่าไหร่ กับบางจุดที่อ่านไปแล้วรู้สึกการเรียบเรียงประโยคแปลกๆ มันทำให้ไม่ได้รู้สึกว่าเป็นภาษาไทย แต่เหมือนใช้เครื่องมือในการแปลมากกว่าเป็นคนแปลเอง

[Allie · Rating 5 out of 5]

รีวิว ปรมาจารย์ลัทธิมาร เล่ม 1-2
5 ด๊าวววว กรี้สสสสสส ดีใจมากที่หยิบมาอ่าน finally

จริงๆคือเคยดูซีรีส์มาก่อนหน้านี้ แต่เริ่มดูตั้งแต่เมืองอี้จนจบ เลยไม่ค่อยเข้าใจความสัมพันธ์ตัวละคร เบื้องหลัง เอาง่ายๆจำได้แบบปะติดปะต่อ กับ ชื่อตัวละครบางตัวเท่านั้น 5555

ครั้งนี้พอได้อ่านนิยายแบบเต็มๆ คือสนุกกว่าที่คิดมากๆ เว่ยอิง คือแบบซนมากป่วนมาก 😂😂
ไม่เคยนึกว่าจะชอบนิยาย genre นี้อารมณ์แบบกำลังภายในแฟนตาซีเยอะๆ ไม่ค่อยมี love line มากแต่ตลกดี

นักเขียนเขียนเรื่องย้อนอดีตได้ smooth ผ่านการร่วมจิตของเว่ยอิง แต่หลังหลังก็แอบรำคาญ เพราะว่าจะย้อนแม่งทุกเล่มเลยรึไง 5555 คงเป็นสไตล์เขียนของคนนี้ตั้งแต่อ่านสวรรค์ประทานพรแล้ว 🥹

ส่วนฉากที่ประทับใจมากที่สุดคงเป็น ฉากที่หลานจ้านกินเหล้า กี้สส คือเหมือนจะมีมากกว่าซีรีส์อีก แบบฟออินฟริน 😔🫶

[Jazmín · Rating 3 out of 5]

llamen a una ambulancia porque estoy enferma
.
.
.
de amor.
🥺

review to come.

[addie · Rating 4 out of 5]

(4.25/5)

[orangejasmine · Rating 4 out of 5]

เล่มแรกเปิดมาด้วยการกลับชาติมาเกิดของเว่ยอู๋เซี่ยนหรือปรมาจารย์อี๋หลิง ที่เมื่อ 13 ปีก่อนถูกล้อมปราบที่เนินป่าช้า จะเรียกว่ากลับชาติมาเกิดก็ไม่ถูกเสียทีดียว แต่คือการถูกเรียกวิญญาณให้มาเข้าร่างโม่เสวีนอวี่จากอาคมอุทิศร่างต่างหาก ด้วยโม่เสวียนอวี่อยากให้เขาช่วยแก้แค้นให้นั่นเอง แก้แค้นเสร็จไม่ทันไร เรื่องปวดหัวก็ประดังเข้ามา ไหนจะเจอโจทก์เก่าอย่างหลานวั่งจีหรือหานกวงจวิน แถมยังไปเจอเจียงเฉิงศิษย์น้องที่ตอนนี้เกลียดเขาเข้ากระดูกดำไปอีก จะหนีก็หนีไม่พ้น โดนหลานวั่งจีพากลับไปกูซู สถานที่สุดท้ายในโลกใบนี้ที่เว่ยอู๋เซี่ยนคิดจะไปเลยก็ว่าได้ แต่นั่นก็ถือเป็นจุดเริ่มต้นให้เขาได้ร่วมมือกับหลานวั่งจีไขปริศนาหาเจ้าของแขนซ้ายที่เต็มไปด้วยแรงอาฆาต ระหว่างทางไขปริศนาจะบันเทิงขนาดไหน ลองไปอ่านในหนังสือนะคะ

ยอมรับว่าตามมาจากละครค่ะ ไม่เคยอ่านแปลอังกฤษ เริ่มจากละครล้วนๆ เลย ตอนแรกกะจะรอหนังสือออกให้ครบก่อนแล้วค่อยดูละคร สุดท้ายไปไม่รอด โดนน้องๆ ตก เลยต้องดูละครก่อนจนได้

ข้อดีของการดูละครก่อนคือความบันเทิงเริงใจจากการดูละคร ข้อเสียคือ พอมาอ่านนิยายมันเลยเหมือนโดนสปอยล์เนื้อเรื่องหมดเลย ความตื่นเต้นที่ควรจะมี จะได้ลุ้นผ่านตัวหนังสือว่าใครอยู่เบื้องหลัง สหายคนดีคือใคร มันพลอยหายไปหมดเลยเหมือนกันค่ะ แต่มันก็ไม่ได้แย่เสียทั้งหมด เพราะนิยายก็มีอธิบายบทพูดในหลายๆ ฉากที่เราไม่ค่อยเข้าใจได้ละเอียดมากขึ้น เข้าใจเนื้อเรื่องมากขึ้นค่ะ

เนื้องเรื่องในเล่มแรกยังไม่ค่อยมีอะไรเท่าไหร่ หลักๆ ก็คือแก้ปริศนาเรื่องแขนซ้ายจนไปเจอขา ตัดสลับกับเล่าเรื่องในอดีตสมัยที่เว่ยอู๋เซี่ยนไปเรียนที่กูซู (เว่ยอู๋เซี่ยนก็คือแสบกว่าที่เห็นในละครอยู่หลายส่วน หลานวั่งจีก็ขี้เขินกว่าในละครเยอะเลย) ที่เราอ่านแล้วสนุกมากๆ เพราะมันมีหลายอย่างที่ในละครไม่มี ได้เข้าใจนิสัยใจคอจริงๆ ของตัวละครละเอียดขึ้น และมีหลายฉากที่ทำให้เราได้ขำค่ะ นอกจากนั้นก็ฉากน่ารักๆ ของหลานวั่งจีกับเว่ยอู๋เซี่ยนนี่แหละค่ะ (เว่ยอู๋เซี่ยนยังคงความแสบในการแกล้งหลานวั่งจีไม่มีตกหล่น แต่หลานวั่งจี 13 ปีต่อมาไม่กลัวเว่ยอู๋เซี่ยนแล้ว แกล้งมาเอาคืนกลับไม่โกง ทำเอาเว่ยอู๋เซี่ยนไปไม่เป็นเลยทีเดียว) ไม่ได้มีมากแต่มีทีก็ตัวบิดตัวม้วนเอาเรื่องเลยทีเดียว

ส่วนเรื่องสำนวนที่เห็นจากหลายคนรีวิวว่าแปลยังไม่ค่อยดี อ่านยังไม่ค่อยลื่นไหล ใช้คำแปลกๆ และอื่นๆ สำหรับเราที่เพิ่งยอมกลับมาอ่านนิยายแปลจีนเรื่องแรกหลังจากเข็ดจากเรื่องนึงมากๆ เพราะแปลได้แบบต้องแปลไทยเป็นไทยอีกที แทบจะต้องอ่านออกเสียงทั้งเรื่องเพราะอ่านในใจแล้วเราไม่เข้าใจ เราเลยรู้สึกว่าเรื่องนี้ก็แปลไม่ได้แย่อะไรนะคะ เราไม่ค่อยอ่านนิยายจีนโบราณแบบนี้เท่าไหร่ เลยไม่รู้ว่าสำนวนมันต้องดีขนาดไหน ศัพท์จีนอะไรต่างๆ ก็ไม่รู้ ฉะนั้นสำหรับเรา อ่านแบบนี้ อ่านแบบทีเดียวไม่ต้องย้อนกลับไปแปลไทยเป็นไทยอีกรอบก็ถือว่าดีใช้ได้แล้วค่ะ คำผิดก็มีบ้างประปรายค่ะ พอผ่านๆ ไปได้

แต่เรื่องเดียวที่เราติดใจเหมือนหลายๆ คนคือ บางจุดก็แปล บางจุดก็ทับศัพท์ อันนี้พอจะเข้าใจได้แหละว่าปัญหาอยู่ที่กระบี่ของเว่ยอู๋เซี่ยนที่ชื่อ สุยเปี้ยน (แล้วแต่) เพราะมันต้องเอาไว้เล่นคำด้วย เลยต้องแปล แล้วทีนี้จะแปลแต่กระบี่เว่ยอู๋เซี่ยนแล้วไม่แปลชื่อกระบี่คนอื่นก็คงจะไม่ไปทางเดียวกันอีกเลยต้องแปลให้หมด จุดนี้เลยอาจทำให้คนที่ดูนิยายมาก่อนอาจจะงงๆ กับชื่อกระบี่ แต่ที่เราคิดว่าไม่เห็นต้องแปลก็ได้จริงๆ คือชื่อสถานที่หรือชื่อห้องต่างๆ อันนี้เห็นควรว่าทับศัพท์แล้วใส่ foot note ไว้แทนน่าจะโอเคกว่าค่ะ

ปิดท้าย ปกนิยายสวยมากๆ ค่ะ ชอบภาพบนปกมากๆ และชอบปกด้านๆ แบบนี้ด้วยค่ะ

[Lionthelast · Rating 5 out of 5]

“อ่านเรื่องนี้ซะ”

นี่คือคำสั่งที่ภรรยาข้าพเจ้าบัญชามา นางสั่งให้ข้าพเจ้าอ่านนิยายเรื่อง “ปรมาจารย์ลัทธิมาร” ยอมรักว่าคราวแรกข้าพเจ้าก็ย่นจมูกใส่หลายครั้ง พาลนึกถึงหนังหน้าของ ป๋อจ้าน ที่สาวๆ แทบทั้งเอเชียทุ่มเทหัวใจให้ แล้วก็นึกกระอักกระอ่วนพาลอยากอาเจียนขึ้นมา

“นึกไงให้อ่านนิยายชวนขนลุกแบบนี้?” ข้าพเจ้าแสยะปาก

“นี่คือนิยายสมัยใหม่ มันเป็นวรรณกรรมชั้นดี แล้วเลิกอ่านนิยายแก่ๆ เก่าๆ ได้แล้ว มันหมดสมัย!”

สามีที่ดีต้องเชื่อฟังภรรยา ไหนๆ ข้าพเจ้าก็ปวารณาตนว่าจะฝึกปรือตนเองให้เก่งกาจขึ้น ขั้นตอนการฝึกตนในทางการเอาดีเป็นนักเขียนนั้นมันขาดไม่ได้เลยที่จะอ่านนิยายแนวที่ตัวเองไม่เคยอ่าน เพื่อเพิ่มหูตาทางวรรณกรรมของตัวเอง

แล้วข้าพเจ้าก็ใช้เวลาราวๆ 2 อาทิตย์ก็อ่านปรมาจารย์ลัทธิมารเล่ม 1-2 จบครบถ้วนอย่างตั้งใจเป็นสำเร็จ

อ่านจบแล้ว หากอธิบายคร่าวๆ นิยายเรื่องนี้ของโม่เซียงถงซิ่วเหมือนภาพวาดทิวทัศน์ ใช้พู่กันแต้มสีอย่างบรรจงทีละน้อยๆ เสริมแต่งกิ่งไม้ทีละอันอย่างบรรจง ตวัดเส้นวาดทิวเขา วาดลำธาร ทีละอันๆ จนเป็นภาพใหญ่หนึ่งเดียวทั้งภาพ จดจ้องไปส่วนไหนก็เห็นแต่ความเพลินตา พอออกมายืนห่างๆ ก็เป็นภาพที่ต้องอุทานว่า ....คนทำนี่เก่งชิบหาย

โม่เซี่ยงถงซิ่วนี่โคตรเก่งในการสร้างนิยายเรื่องนี้ขึ้นมา เก่งมากๆ

นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่มีรายละเอียดเยอะ มีองค์ประกอบมากมาย แต่นางมีวิธีการเล่าเรื่องที่ไม่ทำให้คนอ่านเบื่อ มันไม่มีส่วนไหนของนิยายนางที่ผมอ่านแล้วผมตั้งคำถามว่า “มึงจะเขียนตรงนี้ขึ้นมาทำไมวะ?!” ทุกสิ่งที่นางเรียงร้อยออกมามันทำให้เราลุ้นไปกับการดำเนินเรื่องแทบทุกหน้าเลยทีเดียว

แต่พร้อมๆ กัน โม่เซี่ยงถงซิ่วก็สามารถสอดแทรกอารมณ์ขันลงไปในนิยายของตัวเองได้อย่างเหมาะเจาะ มีหลายบรรทัดที่ผมอ่านด้วยความตื่นเต้น แต่หลุดขำออกมาคนเดียวเพราะมุกตลกที่นางใส่เข้าไปอย่างถูกจังหวะ

สิ่งที่ผมประทับใจอย่างนึงในการสร้างคาแรกเตอร์ตัวละครของนางก็คือ นางทำให้คนอ่านเชื่อได้สนิทใจ ว่าหลานจ้านคือคนที่รักเว่ยอิงได้ตั้งแต่หน้าแรกๆ ของนิยายไปจนถึงหน้าสุดท้าย

ตลอดเวลาที่ผมอ่านนิยายเรื่องนี้ ผมรู้สึกได้อย่างนึง หลานจ้านแม่งโคตรรักเว่ยอิง เป็นความรักที่หนักแน่นและไม่สั่นคลอน เป็นความรักที่แน่วแน่พุ่งถลาไปข้างหน้าเหมือนหนึ่งธนูที่พุ่งออกจากแหล่ง โดยที่หลานจ้านทั้งเรื่องพูดอยู่ไม่กี่ประโยคเท่านั้น

ผมไม่ใช่คนอ่านหนังสือที่รักตัวละคร แต่เวลาเจอคาแรกเตอร์ดีๆ สิ่งที่ผมอดทึ่งไม่ได้คือความสามารถุของผู้ประพันธ์
ผมคงไม่จำเป็นต้องเล่าเรื่อง หรือยกส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือมา

อ่านเรื่องนี้แค่เล่ม 1-2 แล้ว พูดได้คำเดียว นี่คือเพชรน้ำเอกของวรรณกรรมสมัยใหม่ของเอเชียที่ควรค่าแก่การอ่าน
และที่ลืมไม่ได้ คือสำนวนแปลของคุณอลิส แปลได้หมดจดใสกระจ่างและงดงาม อ่านไม่มีสะดุดแม้เพียงสักนิดเลย

[Faelyn · Rating 5 out of 5]

ชื่อตัวละครเยอะตั้งแต่งเล่มแรกเลย ยังตำได้ไม่แม่นเพราะแต่ละคนทั้งชื่อจริง ชื่อรอง ชื่อฉายา เยอะแยะไปหมด แต่หลังๆก็พอจำได้บ้าง รออ่านเล่ม 2 ต่อเลย

[Celeste · Rating 4 out of 5]

สะดุดตากับปกเล่มนี้มาตั้งแต่ออกขายใหม่ ๆ ซีรีส์ก็ยังไม่ออก ว่าวาดปกได้สวยมาก เหมือนวิญญาณร้ายผู้มาล่อลวงจิตใจคนให้หวั่นไหว ถ้ามีจริงก็คงเป็นแบบนี้ แอบนึกถึงเรื่อง xxxHolic หน่อย ๆ ว่าถ้าวาดเป็นคนจริง ๆ คงเป็นแบบนี้

ตอนนี้จะออกเล่ม 5 แล้วเลยได้ฤกษ์ ปัดฝุ่นเอามาอ่านซะที

มันเป็นนิยายรักนี่เอง คนเขียนหยอด Hint ลงมาตรง ๆ เลย แต่เว่ยอิงกลับซื่อบื้อไม่รู้เลยว่าเค้ารัก คงนึกไม่ถึงอะนะ แต่คนอ่านนี่ยิ้มแป้นจิกหมอน

เขียนบรรยายการปราบปีศาจได้น่ากลัวดีค่ะ ปกติแนวผีจีนเราอ่านแล้วเฉย ๆ คงเพราะไกลตัวนึกภาพไม่ออก แต่ศพในเรื่องนี้คิดว่าเหมือนซอมบี้ที่มีคนชักใยได้ น่ากลัวกว่าอิซอมบี้ธรรมดาซะอีก

ดีที่มาเริ่มเรื่องนี้ตอนอ่านนิยายจีนมาเป็นร้อยเล่มจนวิชาแก่กล้าพอสมควร เพราะเรื่องนี่มีทั้งชื่อจริง ขื่อเล่น ชื่อฉายา ในคนเดียวกัน ชื่อสำนัก กฎธรรมเนียมสำนักยุ่บยั่บ ถ้าตอนเริ่มอ่านนิยายจีนแปลใหม่ ๆ
คงเทไปก่อนเพราะอ่านไม่รู้เรื่องว่าใครเป็นใคร อันนี้ไม่ได้ดูชาร์จใด ๆ เลย อ่าน ๆ ไปก็รู้เรื่องเองว่าพูดถึงใคร

อ่านเล่ม 1 แล้วยังไม่ติดเท่าไหร่ ไปต่อเล่ม 2 ดูก่อนละกันค่ะ หวังว่าคงไม่ต้องกุมขมับแล้วเท 😁

[Ana · Rating 3 out of 5]

Es un libro muy confuso, sobre todo el aspecto de los nombres. Es la primera vez que leo un libro como este y, la verdad, el hecho de que sean nombres chinos y encima cada personaje tiene 3 nombres diferentes... Me confunde enormemente. He necesitado leer algunas partes varias veces para entender de qué personajes estaban hablando.
La historia de Lan Zhan y Wei Ying está empezando a desarrollarse y cada vez me gusta más, me hubiese gustado ver más escenas de ellos, pero seguro que en los siguientes libros todo mejora muchísimo más.
La historia en sí también es bastante confusa debido a que los personajes se refieren a un pasado común del que todavía no han aclarado muchas cosas. Había partes que no entendía y ya no sabía si me habían contado esa parte del pasado o no.
Pero bueno, en general es un buen libro, poco a poco vas entendiendo más cosas a medida que entiendes el pasado de los personajes y sus relaciones.
Estoy deseando continuar descubriendo más de estos personajes.

[T. · Rating 5 out of 5]

เพิ่งอ่านจบเเล่มแรกเมื่อคืน หลังจากดูซีรีส์แล้วก็อนิเมะจบมาแล้วหลายปี นิยายจะต่างจากซีรีส์หน่อยนึง ดีหน่อยที่เราเจอชื่อและตัวละครที่เยอะจากเรื่องเชิญร่ำสุรามาแล้ว เลยมีภูมิคุ้มกันกับเรื่องนี้ จะหลานวั่งจี หลานจ้าน หรือหานกวงจิน ก็ไม่หวั่นแล้วค่ะ สามชื่อคนเดียวเอาอยู่แล้ว

เล่มนี้เหตุการณ์จะเหมือนในซีรีส์ค่ะ (แอบจำซีรีส์ไม่ค่อยได้แล้ว แต่ส่วนมากค่อนข้างเป๊ะ) มีปีที่เว่ยอิงกลับมาอยู่ในร่างคุณชายโม่ที่เหมือนจะต่างจากในซีรีส์ แล้วช่วงหลังหลังจากที่เล่าเรื่องเว่ยอิงไปเรียนที่กูซูแล้ว ก็จะตัดกลับมาเล่าเรื่องปัจจุบันที่อยู่ในร่างคุณชายโม่อีก นี่คือสิ่งที่แตกต่างจากซีรีส์ที่เล่าเรื่องอดีตพรวดเดียวค่อยมาเล่าเรื่องปัจจุบันค่ะ

และแน่นอนว่าพอเป็นนิยาย ก็จะมีฉากที่แบบ บางทีเราเดาสีหน้าท่าทางของตัวละครไม่ออกว่าความจริงตัวละครเขาคิดเขารู้สึกยังไง แต่พอมาอ่านนิยาย นิยายทำให้เรารู้ค่ะ โดยเฉพาะพี่หลานจ้านคนหน้านิ่ง คืออ๋อ ในหนังที่เป็นแบบนี้ ที่จริงเขาคิดแบบนี้นี่เอง คือฟินโคตร 5555555 แนะนำให้อ่านนิยายค่ะ ช็อตหลานจ้านเมาแล้วจะไฟว้กับเวินหนิงคือฮามาก ��ม่พูด��ยอะแล้วจ้า เดี๋ยวสปอย

[Jinnie · Rating 4 out of 5]

เริ่มอ่านปี 64 อ่านจบ 66 😂

ตอนนั้นคับคล้ายคับคลาว่าตัวเองโดนสปอยจนน่วมเลยไม่มีแก่ใจจะอ่าน ตอนนี้อารมณ์มาเลยอยากอ่านงานโม่เซียงถงซิ่ว เลยหยิบมาอ่านให้จบๆ ไป

มีปัญหากับชื่อมากเพราะพารากราฟก่อนมีเรียกชื่อ อีกพารากราฟเรียกอีกชื่อ ถัดจากนั้นเป็นอีกชื่อ !? คนเรามีชื่อแซ่จริง ชื่อรอง ชื่อในยุทธภพ ชื่อในวงการ สเตจเนม เอเคเอ เยอะเว่อออออ ปวกหัวแท้

แต่อ่านแล้วนึกถึงตัวร้ายอย่างข้าเลย พระเอกทรงเดียวกัน คือเป็นเกย์แต่เก็บทรง ทั้งเล่มคือแทบจะเป็นการเดินทางของมือปราบมารละ ก็สนุกดี แต่เราต้องปรับสมองตอนอ่านเยอะอยู่ มันไม่ใช่แนวที่ชอบ ยุทธภพไม่เท่าไหร่ ยุทธภพผสมภูติผีปีศาจ ยังยกมือโอเค แต่พอมีผจญภัยเข้ามาด้วยคือเริ่มละ อาการมา ดองเหรียญทองแดงปราบพิภพไปเพราะแบบนี้ล่ะ (นินทาอีกเรื่องเฉย)

แต่อ่านๆแล้วได้ๆ อยากอ่านเล่มถัดไปอยู่

[Dame · Rating 5 out of 5]

ชอบมากๆ อ่านหลายรอบค่อยๆเก็บรายละเอียดอีกรอบ ตอนแรกนึกว่ากระแสแรงเวอร์ไปแต่ตอนนี้คือเข้าใจเลยว่าทำไมคนชอบเรื่องนี้เพราะตัวละครเด่นแต่ละตัวเอกลักษณ์น่าจับตามอง ส่วนตัวแล้วชอบทุกตัวละครเลยที่เป็นหลักต่อให้ชอบเว่ยอิงกับหลานจ้านมากที่สุดก็ตา่ม ตัวละครอื่นก็สำคัญสำหรับเราเหมือนกัน ส่วนเนื้อหาและคำพูดบางอันก็เหมือนกันเดะกับในละครเลย แต่เมื่อเทียบกันแล้วหนังสือสนุกกว่าละครมากหลายเท่า ตอนนั้นก็สั่งซื้อเล่นพิเศษพร้อม BOX สำหรับเก็บอย่างดีเพราะชอบมากอ่านไปอ่านมาดูละครไปดูละครมานับครั้งไม่ถ้วน ตั้งแต่อ่านนิยายแนวนี้มาเรื่องนี้เป็นเรื่องโปรด ณ ปัจจุบัน ใครชอบแนวนี้แนะนำค่ะประทับใจมากๆ รักคนเขียนที่สูดดดด

[Tippy Chee · Rating 5 out of 5]

หลังจากดูซีรี่ย์จบไปสองรอบ ก็มาต่อด้วยนิยาย และก็ได้รู้ว่า นิยาย ยังดียิ่งกว่าซีรี่ย์ไปอีก !! การเล่าเรื่องต่างจากซีรี่ย์เยอะเหมือนกัน โดยเฉพาะการเรียงลำดับเหตุการณ์ต่าง ๆ และที่สำคัญคือ ฉากชวนหวีดหลายฉาก ที่ไม่สามารถใส่ไว้ในซีรี่ย์ได้ !
หลานจ้านในนิยาย บุคลิกไม่ต่างจากซีรี่ย์เลย แต่เว่ยอิงสิ รู้สึกว่าต่างกันอยู่หน่อย ในนิยายคือ ป่วนหนักยิ่งกว่าหลายเท่า สรุป การดูซีรี่ย์มาก่อนนั้นดีมาก ๆ นอกจากจะทำให้จำชื่อตัวละครได้ง่ายขึ้นแล้ว รายละเอียดของฉากต่าง ๆ ข้อมูลเบื้องหลังที่มากขึ้นในนิยาย ยังทำให้รู้สึกอรรถรสสุด ๆ !!

[B. Sutthida · Rating 5 out of 5]

สนุกดี แม้จะเคยดูซีรีส์มาแล้วก็ตาม

- แต่ละตัวละครมีชื่อหรือฉายาที่ต้องจำเยอะมาก (ตัวละครละ 1-3 ชื่อ) โชคดีที่เคยดูซีรีส์มาแล้ว

- นักเขียนเปิดเรื่องได้น่าสนใจ มือผีปริศนากับเว่ยอู๋เซี่ยนผู้ถูกตราหน้าว่าชั่วช้า ซึ่งขัดกับลักษณะนิสัยที่แสดงออกมาในหนังสือตอนนี้ (เป็นได้อย่างมากแค่ "เด็กเปรต") ต้องรออ่านต่อไป

- นักเขียนแปลแล้วอ่านไม่ยาก มีเชิงอรรถอธิบายสำนวนหรือชื่อ

- การลำดับเหตุการณ์ในหนังสือจะต่างกับซีรีส์ตรงที่ในหนังสือเปิดมาก็เป็นช่วงเวลาที่เว่ยอู๋เซี่ยนฟื้นจากความตาย แต่ในซีรีส์จะเล่าย้อนอดีตตั้งแต่ต้น

[Fonfoniny · Rating 3 out of 5]

ปรมาจารย์ลัทธิมาร 1

ดำเนินเรื่องตัดสลับอดีตกับปัจจุบัน บรรยายจากมุมมองเว่ยอู๋เซียน ตอนเป็นนักเรียนกูซู เว่ยอิงแสบมาก ก่อเรื่องกลั่นแกล้งคนอื่นไปทั่ว

พอตายไปนิสัยเดิมก็ยังไม่เปลี่ยน แกล้งหลานจ้านเหมือนเดิม

การแปลอ่านแล้วไม่ค่อยลื่นเท่าไหร่ คลังศัพท์ของคนแปลน้อย พวกชื่อเฉพาะเช่นชื่อกระบี่น่าจะทับศัพท์แล้วใส่คำแปลไว้

เนื้อเรื่องราบเรียบมาก เป็นเส้นตรง ไม่มีหักมุม ไม่มีพลิกผันอะไร เป็นstep 1 2 3 4 ซึ่งเราไม่ค่อยชอบเท่าไหร่

[JOLLY · Rating 3 out of 5]

เรื่องนี้ดังมาก โดนส่วนตัวดูทั้งอนิเมะ ซีรีย์ แล้วถึงค่อยมาตามอ่านหนังสือ
เล่มแรกยังไม่ค่อยมีอะไรน่าสนใจ ดำเนินเรื่องไปเรื่อยๆ เว่ยอิงกลับกลับมาเกิด
เนื่อเรื่องเล่าย้อนสลับอดีตกับปัจจุบัน
อาจจะเป็นเพราะส่วนตัวไม่ชินกับการอ่านนิยายแปลจีน จึงทำให้รู้สึกน่าเบื่อ
ตัวละครเยอะ มีหลายชื่อแถมจำยาก แต่ก็เป็นเรื่องปกติของนิยายจีน
ติเรื่องนึง คิดว่าตรงส่วนอาวุธหรือชื่อเฉพาะน่าจะทับศัพท์ไปเลยแล้วมีคำแปลอธิบาย

[peachi peachi · Rating 5 out of 5]

เราอ่านฉบับภาษาอังกฤษจบแล้ว รักมากเรื่องนี้ ตัวนิยายดีมากจริงๆ แนะนำเลย ควรอ่าน พลอตชัด ดำเนินเรื่องดี ตัวละครแต่ละตัวมีที่มาที่ไป มีเหตุผล คาแรคเตอร์ชัด มีพัฒนาการ ปมต่างๆ คลี่ลายดี ละเอียด ละเมียด ถ้ารักฉบับซีรีย์จะรักฉบับนิยายมากๆ

อ่านเอาฟินก็ได้เพราะตอนหลังๆ มีเซอร์วิสเยอะ แต่อ่านเอาเรื่องเถอะแล้วจะตกหลุมรักนิยายเรื่องนี้ :)

[Sol · Rating 5 out of 5]

Hace mucho tiempo que estuve postergando esta lectura porque el hype por el anime se me fue en picada al saber cómo terminaba, but when I started reading it I LOVE IT!

The story is full of humor, beautiful art and a good trama. So, if you want to read some story with this kind of categories or love them, then this is your manhua, for sure!

[Radhika · Rating 5 out of 5]

I came upon this story after watching the drama. Though the drama has done an incredible job of portraying the story, still, the book is even better (for obvious reasons).
This book has amazing world-building and storyline. Thoroughly enjoyed meeting Wei Wuxian and Lan Wangji. Looking forward to reading the complete series.
This a definite recommendation for Xianxia / Danmei lovers.