Όλα τα Κουραφέλκυθρα που δημοσιεύτηκαν στο socomic.gr από το 2014 μέχρι το 2018 μαζεμένα σε ένα μέρος, με σχολιασμό από τον δημιουργό τους, πρόλογο από τον Φοίβο Δεληβοριά και φλιπ κόμικς από 12 κορυφαίους σχεδιαστές. Τι άλλο θέλετε πια;
Νιός ήμανε και χάζευα στα ιντερνέτια και τα φεσμπούκια, όταν πρωτοπέτυχα κάτι σαχλά μίκι μάο με παράξενα σχέδια και ανθρωπάκια με χέρια σαν τις μυγοσκοτώστρες που χρησιμοποιούσαμε τα καλοκαίρια με τον ντάλα ήλιο στο χωριό όταν στρώναμε το τραπέζι κάτω απ'το κλήμα και τρώγαμε τους φτωχικούς μεζέδες της εργατιάς, τις τίμιες ελίτσες και τη ζουμερή ντοματούλα. Και κάποιες μέρες είχαμε και γλυκιές φράουλες που μάζεψε με τα χέρια της το Μαριώ... Αχ, το Μαριώ... Με το δέρμα ηλικαμμένο απ'την πλαζ και τα μπητς πάρτυ που πήγαινε με εκείνα τα αεράτα φουστανάκια με τα λέλουδα, που όλο το χωριό γυρνούσε να κοιτάξει σαν περνούσε, ανάλαφρη και λυγερή, σαν ηλιοβασίλεμα στις αμερικάνικες ταινίες που βλέπαμε στο θερινό κινηματογράφο που είχε στο κτήμα του ο Μπάρμπα Μπρίλλιος κάθε Ιούλη μήνα....
Η Ζοζεφίνα, ο θείος Αιμίλιος ο Λούθερ και η υπόλοιπη παρέα επέστρεψαν σε ένα omnibus. Τι είναι omnibus;; Μα φυσικά όλα τα στριπάκια μαζεμένα σε ένα χορταστικό τόμο. Οι απολαυστικές ιστορίες των γνωστών (και μη εξαιρετέων) χαρακτήρων του Αντώνη Βαβαγιάννη μαζί με δικά του, απολαυστικότατα, σχόλια. Ένα βιβλίο που θα σε κάνει να αναφωνήσεις "Τρέλανε μας Κουραφέλκυθρε θεέ!".
Tα διαδοχικά κόμικς σού δημιουργούνε μια συνεχόμενη ευχαρίστηση. Το έχει στήσει ωραία. Επειδή έχει πολλούς πρωταγωνιστές, που στον καθένα αντιστοιχούν αρκετές ιστορίες και έχει και κάποιες ξεχωριστές (σαν σχολιασμό συνηθειών που έχουμε αρκετοί στην Ελλάδα), δεν τα βάζει συνεχόμενα. τους εναλλάσσει. Το χιούμορ του είναι φοβερό.
Λίγα είναι τα βιβλία ή κόμικ για τα οποία είμαι πραγματικά περήφανος που έχω υπογεγραμμένα από τον δημιουργό.
Το Omnibus II (δεν είναι καν Omnibus!) ήρθε ακριβώς την κατάλληλη στιγμή μετά από τα πρώτα Άπαντα των Κουραφέλκυθρων (δεν είναι καν λέξη), και συγγνώμη, πώς είναι δυνατόν να ήταν εξαντλημένο και εκτός κυκλοφορίας τόσα χρόνια;
Θα ήθελα να είμαι σε θέση να πω ότι το απόλαυσα όπως του αξίζει, αργά και διεξοδικά, αλλά η αλήθεια είναι ότι απλά το ρούφηξα μέσα σε 3 μέρες. Τι να κάνω.
Μου αρέσει που όσο πάει το Expanded Universe των Κουραφέλκυθρων εμπερικλύει όλο και περισσότερους χαρακτήρες και random καταστάσεις. Κάπου ο Αντώνης (μου επιτρέπεις να σε λέω Αντώνη;) αναφέρει ότι είναι fan των Monty Python, και νομίζω ότι φαίνεται ξεκάθαρα στο είδος του χιούμορ, ειδικότερα τα σκετσάκια της εποχής Flying Circus.
Βέβαια, το Flying Circus είχε και κάποια αστεία τα οποία απλά ήταν τζούφια, ή τουλάχιστον ο μισός αιώνας που μας χωρίζει από τότε που ο αγνός σουρεαλισμός ήταν αυτούσια αστείος δεν κολακεύει ιδιαίτερα πλέον τα λιγότερο πνευματώδη και περισσότερο random αστεία της κλασικής αυτής σειράς. Δεν είναι ΟΛΑ τα στριπάκια των Κουραφέλκυθρων αστεία, αλλά τα τζούφια είναι σαφώς λιγότερα από αυτά του Flying Circus.
Τέλος, θέλω απλώς να αναφέρω τα δύο σημεία που με σοκάρανε, και ήθελα να τα σχολιάσω:
1) σ. 10, υποσημείωση. Ο Αντώνης (μπορώ είπαμε να σε λέω Αντώνη, έτσι;) λέει τον πόνο του ότι υπάρχει η «μαζική παραίσθηση» ότι τα Κουραφέλκυθρα είναι κόμικς λογοπαιγνίων. Η συνειδητοποίηση ότι συμμετείχα σε αυτή τη μαζική παραίσθηση ήταν τρομακτική. Σαν να ξεκουμπώνω από το Μάτριξ. Πρέπει να αναρωτηθούμε: τι υπάρχει στο είδος χιούμορ των Κουραφέλκυθρων που μας κάνει όλους να νομίζουμε ότι διαβάζουμε λογοπαίγνια που δεν είναι λογοπαίγνια.
2) σ. 200. Αντώνη, το The Artist ΔΕΝ ανήκει δίπλα στο Hurt Locker και στο Argo. Απλά για να το ξεκαθαρίσουμε!
クラフェロウ Εξαιρετικά. Μια παρατήρηση μόνο για τη σελ. 227: Είναι προφανές ότι ο Αργεντίνος Αρντίλες και ο Βραζιλιάνος Τοστάο δεν θα μπορούσαν να είχαν παίξει στην ίδια ομάδα (τη δεκαετία του 1970, όταν άλλωστε ο ένας ξεκινούσε την καριέρα του και ο άλλος τελείωνε) και οι ομάδες είχαν 1 ή 2 ξένους παίκτες το πολύ. Άρα, η αναφορά αυτή μπήκε ως (πασιφανέστατη) παγίδα ώστε κάποιος να κάνει το λάθος να επισημάνει το "λάθος" και να εισπράξει τον χαρακτηρισμό "Ψυχή του Πάρτυ!". Κανείς αναγνώστης δεν τσίμπησε!
Υπάρχει κάτι καλύτερο από τα Κουραφέλκυθρα Omnibus; Μα φυσικά τα Κουραφέλκυθρα Omnibus II! Ακόμη περισσότερα στριπάκια με τους ήρωες που αγαπάμε, περισσότεροι νέοι ήρωες, περισσότερες σημειώσεις του δημιουργού, περισσότερες αναφορές (ακόμη κα�� στον Θανάση Πετρόπουλο), περισσότερο φίλημα ποδιών!
Και τώρα πρέπει να ψάξω για να πάρω το πρώτο γιατί είναι το μόνο που δεν έχω. Αχ είναι τέλεια και το γεγονός ότι κάποια από αυτά τα έχω δει στο fb (όχι ferry το άλλο) μου άρεσε ακόμα ποιο πολύ γιατί δεν τα θυμόμουν ακριβώς και γέλασα ακόμα πιο πολύ!
Ο λόγος που το Goodreads πρέπει να θεσπίσει ειδική κατηγορία 6 αστεριών, καταπληκτικό, λατρεμένο και καμμένο με την καλή έννοια. Συνιστάται για διάβασμα επανειλημμένως.
Μιας και δεν άλλαξε κάτι, κάνω απλά copy/paste ό,τι έγραψα στο review* μου για το πρώτο Κουραφέλκυθρα Omnibus
"Ήταν κάπου 1990-91 όταν πρωτοδιάβασα Αρκά, και τότε είχα πει ότι ο Αρκάς είναι, με διαφορά, ο αστειότερος Έλληνας σκιτσογράφος. Έπρεπε να περάσει ένα τέταρτο του αιώνα για να ξαναπεράσει από το μυαλό μου αυτή η φράση. Και ενώ σίγουρα ο Αρκάς δεν έχασε το στέμμα του, και ας βρίσκεται πλέον σε μία ενδιάμεση κατάσταση εξαιρετικού (βλ. Προφήτης, Ναπολέων και Ασημίνα) και γελοίου (βλ. Φεβρουάριος), ο Αντώνης ο Κουραφέλκυθρος είναι ο πανάξιος διάδοχος. Γιατί το πεθαίνω-από-ανακοπή γέλιο που μου προκάλεσε ο Μπάμπης με το τρελό μωρό, ο Ned Stark στις διακοπές, η Ελληνική οικογένεια στο Wimbledon, οι αρχαίοι κάγκουρες, και τόσα άλλα, είχε να προκληθεί από όταν ο εγκέφαλός μου είχε την ευτυχία να κάνει την πρώτη του γνωριμία με τον Κόκκορα - μιλώντας πάντα για Έλληνες κομικογράφους."