Η εποχή των θρύλων: Κόκκινη αυγή

Η Εποχή των Θρύλων #1

by Γρηγόρης Δημακόπουλος

Σ’ έναν κόσμο άναρχο, ορφανό από Ιστορία, ο πολιτισμός έχει καταρρεύσει.

Η προηγμένη γνώση –το προσόν ενός και μοναδικού κυρίαρχου λαού– αφανίστηκε ολοκληρωτικά. Κάθε πληροφορία για τον ανώτερο πολιτισμό της αρχαιότητας έχει χαθεί στη λήθη. Τα κεκτημένα της διανόησης, τα επιτεύγματα μιας μακράς Δυναστείας, σβήστηκαν διά παντός, σαν να μην είχαν υπάρξει ποτέ. Μόνο οι θρύλοι γι’ αυτούς έχουν επιβιώσει· ιστορίες μιας περασμένης εποχής, που μεταδίδονται από στόμα σε στόμα. Τη γνώση και την πρόοδο έχουν πλέον αντικαταστήσει οι δεισιδαιμονίες και τα παραμύθια. Η ανθρωπότητα, για έναν ανεξήγητο λόγο, από την αποκορύφωση της εξέλιξης του είδους, έκανε αμέτρητα βήματα προς τα πίσω· προς τη μεσαιωνική εποχή του σιδήρου και του ατσαλιού.

Σ’ αυτήν τη ζοφερή εποχή, μια νέα ελπίδα γεννιέται. Ο μικρός Χόουπ, έχοντας ως μοναδικό στήριγμα τον πατέρα του, αναγκάζεται να ξεκινήσει νωρίς το Ταξίδι του. Ένα ταξίδι που θα τον οδηγήσει από τον απομονωμένο ορεινό οικισμό του Άρυεν ως τα πέρατα της γης.

Αυτό είναι το θρυλικό Ταξίδι του Κόκκινου Φοίνικα.

Genres: Fantasy, Epic Fantasy, High Fantasy

608 pages, Paperback

First published April 1, 2019

About the author

Ο Γρηγόρης Δημακόπουλος είναι πολιτικός μηχανικός που ζει κι εργάζεται στην Καρδίτσα. Από μικρή ηλικία καλλιεργήθηκε μέσα του το ενδιαφέρον για τη λογοτεχνία, κυρίως μετά την επαφή του με την Ιστορία Χωρίς Τέλος του Μίχαελ Έντε και τα έργα του Ιούλιου Βερν.

Στη Θεσσαλονίκη αναπτύχθηκε η αγάπη του για την κλασική λογοτεχνία και τη λογοτεχνία του φανταστικού. Αγαπημένα του βιβλία είναι το Σιλμαρίλλιον του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν, το Dune του Φρανκ Χέρμπερτ και οι Άθλιοι του Βίκτωρος Ουγκώ.

Τα δυο πρώτα μέρη της τριλογίας φαντασίας που έχει γράψει, Η Εποχή των Θρύλων: Κόκκινη Αυγή και Η Εποχή των Θρύλων: ο Δρόμος της Εξορίας, εκδόθηκαν από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή τον Μάιο του 2019 και τον Μάιο του 2021 αντίστοιχα. Τo βραβευμένο διήγημα Το εκκρεμές ήταν το πρώτο έργο του που εκδόθηκε, λαμβάνοντας την τρίτη θέση στον πανελλήνιο διαγωνισμό Φαντασία 2018, στο πλαίσιο του φεστιβάλ Fantasmagoria (Έπος της Φαντασίας ΙΙ, εκδόσεις iWrite, 2018). Το διήγημα Ερήμωση έχει συμπεριληφθεί στην ανθολογία Στα Όνειρα της Φαντασίας: Πολεμικές Ιαχές (Εκδόσεις Allbooks, 2020). Το 2022 κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Βάρδος η νουβέλα τρόμου Όγιο Νέγκρο.

Στον ελεύθερο χρόνο του γράφει κριτικές και διηγήματα για τη Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας Καρδίτσας.

Reviews

[Γρηγόρης Δημακόπουλος]

Update: στη Β' έκδοση του βιβλίου συμπεριλήφθηκαν οι χάρτες του κόσμου.

Ακολουθούν κριτικές από αναγνώστες εκτός Goodreads:

Review από τον Θανάση Λάμπρου για λογαριασμό της Λέσχης Φανταστικής Λογοτεχνίας Καρδίτσας: https://www.lefalok.gr/%CE%97-%CE%95%...

Review από τους Θεματοφύλακες λόγω Τεχνών:
https://www.thematofylakes.gr/i-epoxi...

Review από το Nyctophilia:
https://nyctophilia.gr/%ce%ba%cf%81%c...

Σχετικό thread στο sff.gr:
https://community.sff.gr/topic/17725-...

Βιβλιοπρόταση στο Πεζοδρόμιο:
https://www.pezodromio.gr/%CE%B7-%CE%...

Άποψη μέλους της Λέσχης Ανάγνωσης Η Βιβλιοπαρέα (Α):
https://www.facebook.com/lesxivivliop...

Άποψη μέλους της Λέσχης Ανάγνωσης Η Βιβλιοπαρέα (Β):
https://www.facebook.com/lesxivivliop...

Άποψη μέλους της Λέσχης Ανάγνωσης Η Βιβλιοπαρέα (Γ):
https://www.facebook.com/photo.php?fb...

Επιπλέον κριτικές θα βρείτε επίσης και στο site του Public:
https://www.google.com/url?sa=t&s...

[Γιώργος Δάμτσιος]

Η «Κόκκινη Αυγή» είναι το ντεμπούτο βιβλίο του συγγραφέα Γρηγόρη Δημακόπουλου και το πρώτο μέρος της τριλογίας «Η εποχή των θρύλων». Και αν έπρεπε να βάλω έναν τίτλο σε αυτό το κείμενο που ετοιμάζομαι να γράψω, αυτός θα ήταν «οι φίλοι της λογοτεχνίας του φανταστικού μπορούν να τρίψουν τα χέρια τους από ικανοποίηση».

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Ήδη από το οπισθόφυλλο, ο αναγνώστης μπαίνει εύκολα στο νόημα του τι θα ακολουθήσει. Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα ¬–δεν ξέρω αν υπάρχει καν ο όρος– «μετακαταστροφικό» περιβάλλον. Η συνεχής εξέλιξη του ανθρώπινου είδους για κάποιον λόγο τερματίστηκε απότομα, η γνώση χάθηκε, και υπήρξε επιστροφή σε ένα μεσαιωνικό περιβάλλον στο οποίο κυριαρχεί και πάλι το ατσάλι και γενικώς τα όπλα αυτού του είδους. Οι πληροφορίες αυτές νομίζω ότι είναι αρκετές για τους φαν του είδους έτσι ώστε να μπουν απευθείας στο νόημα.

Μιας και αναφέραμε την κοσμοπλασία, να πω σε αυτό το σημείο ότι το όλο στήσιμο είναι άκρως εντυπωσιακό. Ο κόσμος όπου ζουν οι ήρωες του βιβλίου είναι τεράστιος και πληρέστατος. Ο συγγραφέας μοιάζει να δούλεψε πάρα πολύ σ’ αυτόν και δεν ένιωσα να υφίσταται στιγμή το «Illusion trick». (Το κόλπο κατά το οποίο οι συγγραφείς αναφέρουν δεκάδες περιοχές για τις οποίες δεν έχουν καν οι ίδιοι ιδέα πώς είναι, πέρα από ένα πολύ γενικό περίγραμμά τους). Όχι, αντιθέτως, ο συγγραφέας μοιάζει να γνωρίζει πού βρίσκεται ακόμα και το παραμικρό πετραδάκι του κόσμου του. Όσο για τις ονομασίες που επέλεξε, ήταν πολύ όμορφες, όπως αντίστοιχα όμορφες ήταν και οι περιγραφές των τοποθεσιών. Θα έλεγα ότι φέρνουν περισσότερο σε heroic high fantasy παρά σε post-apocalyptic, αλλά η επιλογή του συγγραφέα είναι άκρως σεβαστή.

Η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι πάρα πολύ καλή και εντελώς αρμοστή στις απαιτήσεις του βιβλίου. Ο πλούτος του λεξιλογίου του ομολογώ ότι με εντυπωσίασε, ενώ σε κανένα σημείο δεν υπάρχει επιτηδευμένη χρήση. Οι πολλές (αναγκαίες) περιγραφές ωστόσο, με αρκετές από αυτές μάλιστα να είναι για παλαιότερα γεγονότα/τόπους/καταστάσεις, είναι ένα στοιχείο που ενδεχομένως να ξενίσει τους πιο casual επισκέπτες στα βιβλία φαντασίας. Αντιθέτως, τους πιο μυημένους θα τους αρέσουν πάρα πολύ και θα τις μνημονεύουν καιρό. Θα έλεγα πάντως ότι με λίγη παραπάνω προσοχή το βιβλίο μπορεί να διαβαστεί απ’ όλους, φτάνει, το υπογραμμίζω αυτό, να ξέρουν τι είδους βιβλίου αγόρασαν.

Περνώντας στους χαρακτήρες τώρα, να αναφέρω ότι μου άρεσαν όλοι. Ήταν ξεκάθαροι, όπως ξεκάθαρα ήταν και τα κίνητρα του καθενός τους. Κανένας τους δεν ήταν παθητικός και κανένας δεν βρισκόταν εκεί χωρίς λόγο. Επίσης, η παρουσία τους κατά μια έννοια παίζει άμεσο ρόλο και στην πλοκή του βιβλίου καθώς είναι τα κίνητρά τους αυτά που την ωθούν και την καθορίζουν. Να σημειώσω εδώ επίσης ότι, αν και στο οπισθόφυλλο μού δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι θα παρακολουθήσω αποκλειστικά και μόνο το ταξίδι ενός ήρωα, του μικρού Χόουπ, στα ενδότερα του βιβλίου ανακάλυψα ότι δεν ήταν έτσι ακριβώς. Υπάρχουν ολόκληρα κεφάλαια που απουσιάζει και τη σκυτάλη παίρνουν κι άλλοι χαρακτήρες, το ίδιο σημαντικοί μ’ αυτόν. Αυτό φυσικά είναι σημαντικό πλεονέκτημα και για τη ροή της ιστορίας, καθώς εγώ προσωπικά περίμενα να εμφανιστούν ξανά κάποιοι χαρακτήρες που ένα κεφάλαιο πριν είχαν μείνει… στα δύσκολα!
Στα θετικά του βιβλίου μπορώ να προσθέσω και το ότι δεν εντόπισα… κανένα ουσιαστικό αρνητικό.
Μιλώντας υποκειμενικά, πάντα, θα μπορούσα να πω ότι ενδεχομένως να ήταν πιο ευκίνητο το βιβλίο αν είχε μικρότερα κεφάλαια ή έστω περισσότερα σημεία για να πάρεις μια ανάσα. Όπως και εκείνο το «θέλει λίγο παραπάνω προσοχή κατά την ανάγνωση» που ανέφερα παραπάνω, θα μπορούσε κανείς επίσης κανείς να το αναφέρει επίσης στα αρνητικά… αλλά δοκιμάστε να τα πείτε όλα αυτά στους πιο καθαρόαιμους «φαντασάδες» σε σχέση με μένα και ελάτε να μου πείτε τι απάντηση εισπράξατε!

Σε γενικές γραμμές λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με ένα εξαιρετικό ντεμπούτο που προσωπικά αναμένω να αγαπηθεί από τους Έλληνες φίλους του είδους. Εγώ αναμένω ήδη το δεύτερο μέρος της τριλογίας!

Το ριβιού υπάρχει κι εδώ: http://nyctophilia.gr/%CE%BA%CF%81%CE...

[Giannis · Rating 4 out of 5]

Έχοντας παρακολουθήσει τη πορεία του βιβλίου και τις αγωνίες του Γρηγόρη μέσα από ένα forum τα προηγούμενα χρόνια, είχα ένα διακαή πόθο να πετύχει το όνειρό του. Αν και είμαι ένας απλός διαδικτυακός «φίλος», χάρηκα πολύ για τη κυκλοφορία του ύστερα από τόσα χρόνια προσπάθειας. Όταν το πήρα στα χέρια μου το μόνο που ήθελα ήταν να με ικανοποιήσει για να μου δώσει την ευκαιρία να το εξυμνήσω και να το προωθήσω όσο μπορώ σε φίλους και γνωστούς. Χθες το βράδυ διαβάζοντας τη τελευταία πρόταση, έκλεισα το βιβλίο, το περιεργάστηκα για λίγο στα χέρια μου και είπα από μέσα μου «μπράβο ρε μπαγάσα, τα κατάφερες θαυμάσια»!

Το βιβλίο μας εξιστορεί τις περιπέτειες του Λίαμ και του Χόουπ, ενός πατέρα με το γιο του που αναγκάζονται να φύγουν κυνηγημένοι από το σπίτι τους ελπίζοντας να ξεφύγουν από τους διώκτες τους. Η περιπέτειά τους αυτή θα τους ταξιδέψει σε τοποθεσίες αφιλόξενες και άγριας ομορφιάς συγχρόνως, με τον κίνδυνο να παραμονεύει στην επόμενη γωνία, σε ένα κόσμο κατεστραμένο, έρημο, βεβηλωμένο από τον ακατάσχετο εγωισμό του ανθρώπου.

Ο Γρηγόρης επέλεξε να καταπιαστεί με μία κατηγορία βιβλίων όπου έχουν εδραιωθεί «ιερά τέρατα» όπως ο Τolkien, ο Martin και πόσοι άλλοι σπουδαίοι συγγραφείς! Έτσι λοιπόν και ο συγγραφέας μας, αποφάσισε να δημιουργήσει ένα δικό του τεράστιο, πρωτότυπο και ολοζώντανο (χμμμμ) κόσμο. Όταν λέμε «μεγάλο» όμως, το εννοούμε! Ο άνθρωπος δημιούργησε ολόκληρες επαρχίες, πόλεις, βουνά, ποτάμια, φυλές και πλάσματα σε τέτοιο βαθμό που με έπιασε ίλιγγος. Εδώ έγκειται για εμένα και το μεγαλύτερο αρνητικό αυτού του συγγράματος. Ο συγγραφέας στη προσπάθειά του να μας συστήσει όλες αυτές τις πόλεις, το κοινωνικό, το μορφωτικό και το στρατιωτικό επίπεδο καθεμιάς, με «υπερφόρτωσε» με πληροφ��ρίες τις οποίες αδυνατούσα να συγκρατήσω στη μνήμη μου. Καθώς εξελισόταν η ιστορία και κάποια ονόματα άρχισαν να επαναλαμβάνονται, δυσκολευόμουν να θυμηθώ ποιος είναι ποιος. Η πρόταση που έκανα στο Γρηγόρη ήταν να δημιουργηθεί ένας χάρτης (δε χρειάζεται τελειότητα) για να μπορεί κάποιος να ακολουθεί με μεγαλύτερη ακρίβεια τα γεγονότα. Επίσης, άλλη μία πρόταση που τη σκέφτηκα χθες, είναι η προσθήκη παραρτήματος (όπως στα έργα του Τόλκιν) με όλες τις ονομασίες προσώπων και τοποθεσιών. Δε ξέρω, ίσως, φταίει που είμαι ψυχαναγκαστικός και θέλω να απολαμβάνω στο μέγιστο το βιβλίο, αλλά θεωρώ πως μερικές τέτοιες προσθήκες θα απογείωναν τη συνολική αναγνωστική εμπειρία!

Όμως, καλό είναι να περάσουμε στην ουσία του πράγματος, τη δημιουργία έντονων συναισθημάτων, και πλούσιων «εικόνων» στο μυαλό μας, κάτι που ο συγγραφέας το κατάφερε περίφημα! Διαβάζοντας την Εποχή των Θρύλων δημιούργησα πολύ ρεαλιστικές εικόνες στο μυαλό μου, καθώς δε σταματούσε στιγμή να περιγράφει τα συναισθήματα, τα τοπία, τον καιρό, και γενικά δεν άφησε την παραμικρή λεπτομέρεια να του ξεφύγει. Ήταν τόσο γλαφυρός, που σε σημεία κουράστηκα κιόλας από την υπερβολική περιγραφή. Μπορεί να λατρεύω τον Κινγκ τα βιβλία του οποίου ξεχυλίζουν από περιγραφές, αλλά σε γενικές γραμμές δεν έχω και πολύ υπομονή. Δε θα το χρεώσω σα σφάλμα όμως, καθώς ο κάθε συγγραφέας οφείλει να αποτυπώσει τις σκέψεις του όπως ο ίδιος θέλει και δεν έχω δικαίωμα να «κρίνω» κάτι πάνω σε αυτό.

Αν σε κάτι βγάζω όμως το καπέλο στο κύριο Δημακόπουλο, αυτό είναι η δημιουργία των χαρακτήρων. Δε μπορώ να σκεφτώ ούτε ένα πρόσωπο που θα μπορούσα να το χαρακτηρήσω...άψυχο. Ακόμα και σε αυτούς που δε στάθηκε πολύ, νομίζω δεν έγινε λόγω... βαρεμάρας, αλλά για να διατηρηθεί ένα πέπλο μυστηρίου που έπρεπε. Όλοι οι ήρωες που διαβάσαμε ήταν ολοζώντανοι, γεμάτοι ψυχή. Ένιωθες πως διάβαζες για «αληθινούς» χαρακτήρες. Χαρακτήρες που έπραταν λόγω εμπειριών και συναισθημάτων. Δεν υπήρξε ούτε μία στιγμή που αναρωτήθηκα για τη συμπεριφορά των ηρώων. Ο συγγραφέας είχε φροντίσει να τους «εκθέσει» σε τέτοιο βαθμό στον αναγνώστη που όλα κυλούσαν φυσιολογικά. Επίσης, κάτι που θαυμάζω παντού (ταινίες, βιβλία, παιχνίδια κ.λπ.) είναι όταν βλέπω ανάλογη εμβάθυνση και στους «κακούς». Από όλα τα πρόσωπα που μας συνέστησε το βιβλίο, κανένας δεν ήταν «κακός» με τη κλασσική σημασία (θέλω να καταστρέψω το κόσμο μπουχαχαχαχα). Όλες οι πράξεις (καλές ή κακές), είχαν βαθύτερο νόημα και ήταν αποτέλεσμα μιας φυσιολογικής εξέλιξης!

Το βιβλίο προσέφερε αρκετές δυνατές συγκινήσεις και σπάνια κουραζόμουν καθώς οι εξελίξεις ήταν καταιγιστικές, και η κλιμάκωση (με αποκορύφωμα τις τελευταίες 200 σελίδες) ήταν «εκρηκτική». Οι σκηνές και τα συναισθήματα εναλλάσονταν αδιάκοπα κάνοντας το βιβλίο προέκταση των χεριών μου τις τελευταίες ημέρες. Δε ξέρω τι άλλο να γράψω, αλλά το βιβλίο το αγάπησα πολύ περισσότερο από πολλά αντίστοιχα φαντασίας γνωστών συγγραφέων, γιατί είχε «ψυχή». Και όταν ένα βιβλίο έχει ψυχή το ερωτεύεσαι και το θυμάσαι για πάντα.

Ανυπομονώ πάρα πολύ για τη συνέχεια, μιας και ο Γρηγόρης είχε τη «σατανική» έμπνευση να αφήσει όλα τα μέτωπα «ανοικτά» και, όπως του είπα, το θέλω με αφιέρωση!

Μπράβο, μπράβο, μπράβο!

[Άννα Σπανογιώργου · Rating 5 out of 5]

Διαβάζοντας την Εποχή των Θρύλων αυτό που αποκομίζει ο αναγνώστης από την αρχή κιόλας είναι ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικό βιβλίο εγχώριου φάντασυ.
Το δυνατότερο σημείο του βιβλίου θεωρώ, πως είναι οι υπέροχες περιγραφές τόπων και η στρωτή, άψογη γραφή. Προσωπικά, ένιωσα την αγάπη, την δουλειά και την επιμονή, που έβαλε ο Γρηγόρης σε αυτές τις σελίδες- ομολογουμένως ήταν αρκετές!
Καταλαβαίνοντας τον κόπο του εγχείρηματός του, μπορώ να πω πως ο αναγνώστης αισθάνεται την πληθωρικότητα αυτή σε κάθε σελίδα.
Η ιστορία είναι πλούσια σε στοιχεία, χορταστική, διατηρώντας την αγωνία. Ο κόσμος είναι τεράστιος και περιγράφεται σε κάθε αφορμή. Καθώς διάβαζα, είχα την εντύπωση, πως στο μυαλό μου ένας αόρατος ζωγράφος σχεδιαζε τις εικόνες που περιγραφόταν.
Δάση, ποτάμια, πόλεις, τοποθεσίες, όλα με πολύ όμορφες ονομασίες. Οι χαρακτήρες είναι όλοι δοσμένοι με τα δικα τους χαρακτηριστηκά, οι διάλογοι είναι ρεαλιστικοί, με πλήρη ταύτιση ανάμεσα στην περιγραφή και τις πράξεις τους. Μου άρεσε πάρα πολυ που τα λόγια του Χόουπ πραγματικά αντικατοπτρίζουν τον τρόπο σκέψης ενός ώριμου παιδίου της ηλικίας του με φυσικότητα.
Δεν λείπει η δράση, το κυνηγητό, οι μάχες.
Όλα είναι απολαστικά και με έκαναν να ανυπομονώ για το επόμενο μέρος της σειράς!
Όσο για την ιστορία, είναι άψογα δομημένη και έχει όλα τα στοιχεία που ζητάει κάποιος φαν του είδους!
Σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα!

[Effie (she-her) · Rating 4 out of 5]

Ένα βιβλίο που θα αγαπήσουν οι αναγνώστες που αγαπούν το κλασικό φάντασι.

Διαβάστε περισσότερα στο blog μου.

[Georgia · Rating 5 out of 5]

Δείτε επίσης και στο Chill and read

Θα ξεκινούσα λέγοντας πως έμεινα άφωνη ολοκληρώνοντας το πρώτο βιβλίο της τριλογίας «Η Εποχή των Θρύλων», αλλά στην ουσία έμεινα τουλάχιστον μαγεμένη, πάντως σίγουρα όχι άφωνη. Όπου πετύχω και όπου δω φίλιο της λογοτεχνίας του φανταστικού, δε σταματάω να μιλάω για το βιβλίο αυτό! Ήταν μια απίστευτα ευχάριστη αίσθηση να διαβάζω ένα βιβλίο τόσο ολοκληρωμένο που πραγματικά δεν το άφηνα από τα χέρια μου!

Ο συγγραφέας μας εισάγει στον κόσμο του, εξηγώντας μας πως έχοντας φτάσει σε ένα εξαιρετικά υψηλό τεχνολογικό και γνωστικό επίπεδο, ο πολιτισμός αυτού του κόσμου καταστράφηκε, άγνωστο πως. Οι τωρινοί κάτοικοι ζουν με θρύλους και δεισιδαιμονίες, με φόβο και με ιστορίες των Αρχαίων που πλέον μεταφέρονται στόμα με στόμα. Ο κόσμος έχει αλλάξει μορφή και δεν είναι ο ίδιος που ήταν στην αρχαιότητα. Οι κατοικήσιμες περιοχές έχουν αλλάξει και πολλά νέα φαινόμενα, συχνά επικίνδυνα έχουν εμφανιστεί σε στεριά και θάλασσα. Κάποιες περιοχές κατέχουν κάποια ψήγματα γνώσης και κάθε πόλη-κράτος κρατάει την πολύτιμη γνώση καλά φυλαγμένη σε κάποιο θησαυροφυλάκιο ή κάποιο αντίστοιχα ασφαλές σημείο. Είτε υπάρχει ένα μόνο βιβλίο, είτε περισσότερα, είναι κέρδος και μόνο για το κάθε βασίλειο. Αρκεί να μπορούν να το μεταφράσουν και να αξιοποιήσουν τις γνώσεις που κρύβουν οι αρχαίες σελίδες.

Μέσα σε αυτό το σκοτάδι υπάρχει μια μικρή ελπίδα. Ο δεκάχρονος Χόουπ ζει με τον πατέρα του στο απομακρυσμένο ορεινό οικισμό του Άρυεν. Η μητέρα του χάθηκε λίγο μετά τη γέννα. Ήταν πολύ αδύναμη και δεν άντεξε να συνεχίσει. Ο Δρόμος που είχε πάρει ο Λίαμ και η γυναίκα του Λορύν κρύβει πολλούς κινδύνους είτε είσαι μοναχικός ταξιδιώτης, είτε πρόκειται για ολόκληρο τάγμα. Ειδικά στη Γη της Εξορίας όπου αναγκάστηκαν να βρουν καταφύγιο.

Αυτή τη Γη λοιπόν μας περιγράφει ο συγγραφέας με ένα μοναδικό δικό του τρόπο. Φανερά επηρεασμένος από τον αγαπημένο του Τόλκιν, έπλασε ένα κόσμο με παρελθόν, παρόν και μέλλον, τόσο ολοκληρωμένο όσο δύσκολα βρίσκουμε. Λίγοι είναι οι συγγραφείς του είδους που θα μπουν σε τόση λεπτομέρεια, που θα δημιουργήσουν τόσο μεγάλη ιστορία, μέσα από την οποία θα τροφοδοτήσουν ολόκληρο το δημιούργημά τους. Η κοσμοπλασία του δεν έχει προηγούμενο. Μέσα από την πορεία του βιβλίου, ο αναγνώστης γίνεται κοινωνός της βαθιάς ιστορίας του τόπου, με τρόπο τέτοιο που να εξυπηρετείται μεν η πλοκή, αλλά και που να δίδονται πληροφορίες που θα χρειαστούν όχι μόνο στις επόμενες σκηνές ή στο συγκεκριμένο κεφάλαιο, αλλά και στη συνέχεια του βιβλίου και σε κάποια επόμενη περιπέτεια των ηρώων.

Σε πολλά σημεία της ανάγνωσης, συνέκρινα τη γραφή του Γρηγόρη Δημακόπουλου με αυτή του αγαπημένου μου Brandon Sanderson. Φαίνεται πως έχει δουλέψει πολύ το γραπτό του, για να του δώσει τη μορφή που ο αναγνώστης θα πάρει στα χέρια του. Ο λόγος του ρέει πλουσιοπάροχα και ανεπιτήδευτα, ενώ παράλληλα μαγεύει με τις τόσες πολλές και όμορφες λέξεις που χρησιμοποιεί, που δεν περιορίζονται στην περιγραφή της πανοπλίας ή το εγχειρίδιο ενός πολεμιστή, αλλά που μπορούν να περιγράψουν τα πάντα με διαφορετικό τρόπο, που σχηματίζουν εικόνες, πόλεις, χάρτες και συναισθήματα. Τα χρώματα του ήλιου πάνω στη γη, τα βουνά, τα πετρώματα αλλά και τα αγάλματα και τα απομεινάρια του αρχαίου πολιτισμού, ζωντανεύουν μέσα από τις σελίδες του και μεταφέρουν τον αναγνώστη στην ίδια την ιστορία.

Χαίρομαι πάρα πολύ που διάβασα βιβλίο ενός ανθρώπου που πραγματικά λατρεύει αυτό που κάνει, που προσπαθεί να γίνεται καλύτερος και να ακούει τον αχό τόσο των αναγνωστών του είδους, όσο και των ηρώων του. Ο Λίαμ Στόρμγουορθ, ο Βέιλαν Ντριμφέρερ, ο Κόνορ Κρόουνσιλντ, ο Γκερτρούν Σπλίντεριλντ, ο Βάραχαϊμ, αλλά και ο μικρός Χόουπ θα μείνουν για καιρό στο νου μου.

Ένα αρνητικό θα του προσάψω μόνο. Θα ήθελα ένα χάρτη. Ένα για τον κόσμο και ένα για κάθε περιοχή που συναντάμε. Με βάση τις περιγραφές του συγγραφέα, ένας καλλιτέχνης θα μπορούσε άνετα να αναπαραστήσει και την πιο μικρή λεπτομέρεια!

[Έλενα Παπαδοπούλου · Rating 4 out of 5]

Είχα αυτό το βιβλίο στα αδιαβαστα περισσότερο καιρό από αυτόν που θα ήθελα να παραδεχτώ. Και αυτό ξεκάθαρα λόγω μεγέθους (600 σελίδες μεγάλη διάσταση χαρτιού - 10 κεφάλαια δεν το λες και λίγο). Το βιβλίο είχε πολλή περιγραφή και είμαι αναγνώστρια που τη βαριέται (συγγνώμη, παιδιά). Επίσης, αναζητώ την επιβράβευση του κεφαλαίου, η οποία δεν ερχόταν εύκολα (90σελιδα κεφάλαια τα λες και βαρβάτα). Ομολογώ πως δυσκολεύτηκα αρκετά μέχρι τη μέση του βιβλίου. Βαρύς λόγος, πυκνό κείμενο, πολλή περιγραφή και επανάληψη κάπως με κούρασαν. Ένα ακόμα παράπονο είναι η έλλειψη γυναικείων χαρακτήρων και ο βαρύς λόγος στους διαλόγους, που δε με αφηνε να διαχωρίσω τους χαρακτήρες μεταξύ τους.

Ωστόσο, το δεύτερο μισό του βιβλίου πραγματικά με αποζημίωσε. Είναι φανερή η εξέλιξη στη γραφή του συγγραφέα ακόμα και μέσα στο ίδιο το βιβλίο. Είχε περισσότερη δράση, έμφαση στον διάλογο και στη χρήσιμη για την πλοκή και την ιστορία περιγραφή, περισσότερα plot twists και ενδιαφέροντες νέους χαρακτήρες. Χαρακτήρες που ήδη γνωρίζουμε αποκτούν περισσότερο χώρο να εξελιχθούν και φωνή ώστε να ξεχωρίσουν. Προς το τέλος δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου.

Θεωρώ πως είναι ένα αρκετά αξιόλογο εγχώριο δείγμα υψηλής φαντασίας (πάρα τις αδυναμίες που ανέφερα) με πολλές προοπτικές και ανυπομονώ για το επόμενο βιβλίο.

[sofia.tsapa · Rating 4 out of 5]

Αρχικά να πω ότι ξεκίνησα το βιβλίο πολύ διστακτικά λόγω του όγκου και των τεράστιων κεφαλαιων που προσωπικά με κουράζουν πολύ.
Ο συγγραφέας όμως μέσα από την πλοκή και την ιστορία του κατάφερε να με κάνει να αγαπήσω το βιβλίο.
Η εποχή των θρύλων :κόκκινη Αυγή έγινε ένα βιβλίο που θα προτείνω συνέχεια σε λάτρεις της επικής φαντασίας .
Πρόκειται για ένα πολύ καλό βιβλίο φαντασίας .Έχει αψογα σχεδιασμένη πλοκή , καλοδουλεμένους ,αληθινούς χαρακτήρες , εξωπραγματικά τοπία και φυσικά επικές σκηνές μάχης . Τι άλλο θες? 😱
Όσο αφορά τους χαρακτήρες έχει μπολικους που όλοι όμως έχουν τον ρόλο τους.
Ο Λίαμ με τον γιο του Χόουπ ,ο Γκερτρουν,η Ωρορα, ο Βειλαν και άλλοι τόσοι...
Ξεκάθαρα αγαπημένος μου ο Γκερτρουν (μαύρος λύκος 🐺) όπου μέσα από αυτόν μαθαίνουμε το πώς μπορούμε να καταφέρουμε ότι θέλουμε με σκληρή δουλειά και αν κάποιος πιστέψει σε μας.
Εδώ να πω ότι θα ήθελα να είχε πιο πολύ ρόλο η Ωρορα , θεωρώ ότι είναι μια badass πολεμίστρια που αξίζει να δούμε την ιστορία της. Θα ήθελα στο επόμενο βιβλίο θα τη δω περισσότερο 🤞
Το μεγαλύτερο αρνητικό του βιβλίου για μένα είναι τα πρώτα 3 κεφάλαια. Τι εννοώ, ήταν υπερφορτωμένα με περιγραφές,ο συγγραφέας έχει σκεφτεί και τη παραμικρή λεπτομέρεια και μας τη λέει! Περιγράφει τα ΠΑΝΤΑ με υπερβολικά πολύ λεπτομέρεια με αποτέλεσμα (τουλάχιστον εγώ) να μην έχω συγκρατήσει βασικά στοιχεία πχ πως είναι η πόλη . Ξανά λέω όμως ότι ο συγγραφέας λέει τα πάντα!
Αφού όμως τελείωσαν αυτά τα πρώτα κεφάλαια και φτάνουμε στο 4 γίνεται πανικός. Η μάχη στο τέλος είναι απίστευτη!
Ο "κακός" του βιβλίου, εννοώ αυτός που αιχμαλωτίζει τους εβενινους ιππότες και τον Λίαμ,είναι ακριβώς ο τύπος του διεστραμμένου κακού που μου αρέσει. Δεν θέλει να σε βασανίσει ή να σε σκοτώσει ,θέλει να σου σπάσει τη ψυχολογία και να σε υποδουλώσει, κάτι που λατρεύω στους κακούς.
Ένα μεγάλο θετικό του βιβλίου είναι η "προοικονομια"(αν λέω σωστά τον όρο) που υπάρχει σε όλο το βιβλίο. Ο συγγραφέας έχει σκεφτεί τα πάντα και δεν πετάει γεγονότα ή χαρακτήρες έτσι στο άκυρο.
Για παράδειγμα συναντάμε τον Βαραχαιμ όπου τον "μύθο" του τον ακούσαμε στα πρώτα κεφάλαια. Στο 9κεφαλαιο ο Χόουπ σώζεται από ένα θηρίο που μοιάζει με λευκό λιοντάρι όπου στα προηγούμενα κεφάλαια ο Χόουπ όταν δηλητηριάστηκε νομίζει ότι το είδε....
Όπως καταλαβαίνετε υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα.
Κλείνοντας να πω ένα μεγάλο μπράβο στον συγγραφέα που έγραψε ένα τέτοιο βιβλίο και που ακούει τον αναγνώστη.
Αν το βιβλίο είχε παραπάνω γυναικείους χαρακτήρες ή έστω η Ωρορα είχε παραπάνω συμμετοχή και αν οι περιγραφές στα πρώτα 3 κεφάλαια ήταν οι μισές από ότι είναι, το βιβλίο θα ήταν ξεκάθαρο 5!

[AlexNms · Rating 5 out of 5]

Είχα αυτό το βιβλίο στο ράφι με τα αδιάβαστα από τον Οκτώβριο αν θυμάμαι καλά. ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ. Γενικά, δίσταζα να το διαβάσω εξαιτίας του μεγάλου μεγέθους του (600 σελίδες) και λόγω της σχολής που με είχε επιβαρύνει με διαβάσματα και εργασίες. ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ.
Λοιπόν, το παρόν βιβλίο συγκαταλέγεται κι επισήμως στα αγαπημένα μου βιβλία εβερ. Ήταν το κάτι άλλο. Ήταν απίστευτο. Ήταν υπέροχο. Δεν έχω λόγια να το χαρακτηρίσω.
Ας πω λίγα πράγματα για την πλοκή. Αρχικά, να πω πως ανήκει στο είδος του high fantasy. «Η Εποχή των Θρύλων» διαδραματίζεται σε έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό από τον δικό μας. Σε έναν κόσμο όπου κάθε γνώση για το παρελθόν έχει χαθεί κι αυτή η λίγη που έχει καταφέρει να επιζήσει κρύβεται στα «Βιβλία των Αρχαίων». Οι ισχυροί κάθε κράτους επιθυμούν να έχουν στην κατοχή τους όσο το δυνατόν περισσότερα τέτοια βιβλία για να μπορέσουν να πάνε μπροστά ως ανθρώπινο γένος. Στο ενδιάμεσο, την γνώση που είναι σε έλλειψη, έχουν αντικαταστήσει οι θρύλοι (εξ ου κι ο τίτλος).
Ο Λίαμ, πρώην εβένινος ιππότης με το ψευδώνυμο, Μαύρος Φοίνικας, έχει καταφύγει μαζί με τον γιο του, Χόουπ στο ακριτικό χωριό Άρυεν για να γλιτώσει από τον διώχτη του, τον Αλικό Ιππότη της Ιμάρ, Βέιλαν. Ο Βέιλαν θέλει να τον εκδικηθεί για τον θάνατο της γυναίκας του, Σελίντα και γι'αυτό στέλνει σχεδόν ολόκληρο το εβένινο τάγμα να τον θανατώσουν. Ο Λίαμ καταφέρνει και ζει ειρηνικά δέκα ολόκληρα χρόνια μαζί με τον Χόουπ μέχρι να καταφέρουν να τους βρουν. Όταν καταλαβαίνει πως συνέβη αυτό που φοβόταν, παίρνει τον γιο του και φεύγει από το Άρυεν ώστε να ξεκινήσει το Ταξίδι.
Δεν ξέρω αν μπορώ να πω παραπάνω χωρίς να κάνω σπόιλερ. 😅
Αρχικά, να πω ότι εγώ νόμιζα πως θα διάβαζα μια ιστορία που θα είχε να κάνει με την εύρεση της χαμένης γνώσης. Αλλά, τελικά δεν ήταν αυτό. ΗΤΑΝ ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΎΤΕΡΟ.
Η συγγραφική γλώσσα νομίζω είναι μια από τις πιο προσεγμένες που έχω δει. Οι περιγραφές ήταν λυρικές, με όμορφες μεταφορές που κάνουν το νου να ταξιδεύει. Ειλικρινά, ήταν τόσο όμορφες που συχνά, τις διάβαζα δυο και τρεις φορές γιατί θεώρησα πως είναι καλό να αφιερώσω περισσότερο χρόνο σε έναν τόσο υπέροχο λόγο. Η αφήγηση ήταν σε γ' πρόσωπο και δεν μπορώ να πω ότι είδα κάπου σοβαρές περιττολογίες. Τα συναισθήματα ήταν εξίσου αποτυπωμένα με προσοχή. Σε έβαζαν αμέσως στην θέση του ήρωα. Προσωπικά, δάκρυσα σε τρία (τρία!) σημεία και είχε αρκετό καιρό να μου συμβεί κάτι τέτοιο.
Η σκιαγράφηση των χαρακτήρων ήταν αξιέπαινη. Έμαθα αρκετά για το παρελθόν πολλών από τον χαρακτήρων και αυτό έγινε έμμεσα, σιγά-σιγά, χωρίς να κόβει τον αναγνώστη από την ροή της εξέλιξης.
Η ιστορία είχε αρκετά φιλοσοφικά στοιχεία τα οποία εκτίμησα αρκετά. Μερικά από αυτά έχουν μείνει στο υποσυνείδητό μου μπορώ να πω. Εκτός από αυτά, είχε φυσικά και δράση. Αρκετή δράση που στο τέλος έγινε πολύ έντονη. Δίνω συγχαρητήρια για μια ακόμα φορά στον συγγραφέα γιατί οι κινήσεις των χαρακτήρων δεν ήταν γρήγορες. Αντιθέτως, παρουσιάστηκαν με ομαλό τρόπο κάτι που το εκτίμησα γιατί συνήθως εγώ χάνομαι όταν υπάρχει δράση.
Τώρα, υπήρχε κάτι που μου έλειψε στο συγκεκριμένο βιβλίο κι αυτό ήταν οι γυναικείοι χαρακτήρες. Σε όλη την ιστορία κυριαρχούν οι άνδρες κι αυτό με ενόχλησε κάπως. Είδα κάποιες γυναίκες που θα μπορούσαν να έχουν κάποιο potential αλλά δεν είδα την ανάδειξή τους από τον συγγραφέα. Ελπίζω στα επόμενα βιβλία να μάθω περισσότερα για την Ορόρα αλλά και για άλλες γυναίκες που εύχομαι να προσθέσει 🙏🏻
Εκτός από το παραπάνω, δεν έχω να προσθέσω κάποιο άλλο αρνητικό. Ήταν ένα αριστούργημα γενικά και διαβάστε το χθες! Ανυπομονώ για το επόμενο της τριλογίας!
Μια παρένθεση: Θα ήθελα ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ να δω έναν χάρτη κι ίσως ένα σχεδιάγραμμα με τους χαρακτήρες γιατί υπήρχαν αρκετά ονόματα 😅

[Κεσκίνης Χρήστος · Rating 5 out of 5]

Ένα τέτοιο βιβλίο, μπορει να είναι μόνο δύο πράγματα. Έπος από τα λίγα ή τελείως ανούσιο. Και ευτυχώς για εμένα και το ελληνικό αναγνωστικό κοινό, "Η Εποχή των Θρύλων" και η "Κόκκινη Αυγή" είναι ένα Έπος!
Ήξερα ότι θα μου αρέσει από την πρώτη σελίδα του (βασικά από ένα διήγημα του συγγραφέα ήξερα τι να περιμένω). Και μέχρι την τελευταία σελίδα ήταν όλα όσα ήθελα και έψαχνα να διαβάσω. Απόλαυσα κάθε σελίδα, κάθε χαρακτήρα, κάθε οπτική, μέχρι και τις ευχαριστίες στο τέλος.
Δεν ήξερα αν έπρεπε να πω κάτι, αλλά όσοι με ξέρουν, ξέρουν την αγάπη που έχω για τον Tolkien και θα καταλάβουν. Οι υπόλοιποι, έτσι και αλλιώς δεν θα ενδιαφερθούν για όσα λέω. Το βιβλίο, μου θύμισε πάρα πολύ τον αγαπημένο μου Καθηγητή. Οι περιγραφές είναι εκπληκτικές, αν και ίσως κάποιοι τις βρουν κουραστικές. Είναι οι ίδιοι που θεωρούν το. Tolkien κουραστικό! Ο κόσμος είναι πολύ καλά δουλεμένος, κάτι που είναι απαραίτητο σε ένα τέτοιο βιβλίο. Οι χαρακτήρες το ίδιο. Και δεν μιλάω μόνο για τους κεντρικούς, μα για όλους. Ακόμη και οι χαρακτήρες που βρίσκονται στο βιβλίο μόνο για μερικές σελίδες, έχουν την ιστορία τους και είμαι σίγουρος πως αν ρωτήσω τον συγγραφέα, θα ξέρει να μου την πει. Κάθε τόπος έχει τους δικούς του μικρούς θρύλους και τις δικές του δοξασίες. Αυτό είναι κάτι που απόλαυσα άπειρα στο βιβλίο.
Αυτό που κυριαρχεί στις σελίδες του είναι η αιώνια αγωνία του ανθρώπου για το τέλος. Τουλάχιστον στα δικά μου μάτια αυτό ήταν πολύ έντονο. Όλοι μας θα πεθάνουμε κάποια στιγμή, όσο μεγάλα και αν είναι αυτά που έχουμε πετύχει, ατομικά ή σαν ανθρωπότητα. Στο τέλος, η φύση θα μας κάνει μέρος της ολότητας της.
Ο συγγραφέας ρίχνει στις σελίδες μονομαχίες, ίντριγκα, φιλοσοφικά ερωτήματα, ηθικά διλήμματα, καταδίωξη, αγωνια και τα πλέκει με μαεστρία σε μια ιστορία που κρατάει τον αναγνώστη σε όλες τις 600 σελίδες του.
Ακόμη κι εγώ που σιχαίνομαι να διαβάζω βιβλία που ..."συνεχίζονται", χωρίς να έχουν έστω ένα υποτυπώδες τέλος, δεν με ενόχλησε καθόλου σε αυτό το βιβλίο. Τα πράγματα μετά από την κορύφωση των τελευταίων κεφαλαίων ηρεμούν λίγο, αλλά μόνο φαινομενικά. Και το θέμα είναι ότι σαν αναγνώστης, μου αρέσει να απολαμβάνω αυτά τα μικρά διαλείμματα, αν είναι γραμμένα με μαεστρία. Και εδώ είναι.
Το μόνο αρνητικό που μπορώ να σκεφτώ (αλλιώς θα ήταν καλύτερο από τον Άρχοντα και αυτό όσο να 'ναι είναι αδύνατον) είναι τα υπερβολικά μεγάλα κεφάλαια και η έλλειψη χάρτη, κάτι που πιθανότατα να κουράσει ή να μπερδέψει κάποιους, αλλά αν τα ξεπεράσεις αυτά θα δεις ότι το βιβλίο είναι εκπληκτικό και, όπως είπα στην αρχή, το θεωρώ ήδη ΕΠΟΣ.
Ανυπομονώ όσο δεν πάει για τη συνέχεια και το τέλος της Εποχής των Θρύλων. Είμαι σίγουρος πως έχουν πολλά να μου (μας) δώσουν.

[Gallant Duke · Rating 5 out of 5]

Υπάρχουν βιβλία που τα διαβάζεις
Και υπάρχουν εκείνα που σε καταπίνουν, σε πλάθουν, σε ταξιδεύουν και σε αφήνουν με μια σιωπηλή ευγνωμοσύνη όταν κλείσεις την τελευταία τους σελίδα
Η Κόκκινη Αυγή ανήκει στη δεύτερη κατηγορία

Από τις πρώτες κιόλας παραγράφους ο Δημακόπουλος αποδεικνύει πως δεν γράφει απλώς ιστορίες αλλά οικοδομεί κόσμους. Η γλώσσα του είναι πλούσια, βαθιά και ζωντανή, σαν ποτάμι που κυλά αβίαστα ανάμεσα σε εποχές, λαούς και μύθους. Κάθε τόπος κουβαλά τη δική του μνήμη, κάθε πρόσωπο μια προαιώνια μοίρα. Και πίσω απ’ όλα σιγοκαίει η αγωνία του ανθρώπου απέναντι στο αναπόφευκτο τέλος, η πάλη ανάμεσα στη φθορά και στην ανάγκη να αφήσεις πίσω κάτι που να αξίζει να θυμούνται

Η Κόκκινη Αυγή είναι ένα έπος που δεν σε αφήνει να μείνεις θεατής. Θα περπατήσεις μαζί με τον Λίαμ και τον Χόουπ μέσα στη Γη της Εξορίας, θα νιώσεις την ανάσα τους να κόβεται, θα σταθείς πλάι τους όταν ο κόσμος γύρω τους αλλάζει. Οι διάλογοι ανάμεσα σε πατέρα και γιο, γεμάτοι τρυφερότητα και σκληρή αλήθεια, είναι από τις πιο δυνατές στιγμές του βιβλίου. Μέσα απ’ αυτούς ο συγγραφέας χτίζει όχι μόνο μια σχέση αίματος αλλά και μια γέφυρα γενεών, φόβου και ελπίδας

Οι χαρακτήρες, από τον αλύγιστο Βέιλαν μέχρι τη σύντομη αλλά συγκλονιστική παρουσία της Ωρόρας, στέκονται ολοζώντανοι. Κανείς δεν είναι τυχαίος, κανείς δεν υπάρχει απλώς για να εξυπηρετήσει την πλοκή. Ακόμη και όσοι περνούν φευγαλέα αφήνουν πίσω τους το αποτύπωμα μιας ιστορίας που περιμένει να ειπωθεί

Η αφήγηση κινείται με ρυθμό σίγουρο, αργό όταν χρειάζεται, φρενήρη όταν το απαιτεί η πλοκή. Μονομαχίες, συνωμοσίες, φιλοσοφικές σκέψεις και ηθικά διλήμματα μπλέκονται αρμονικά σε ένα σύνολο που σέβεται τον αναγνώστη και τον ανταμείβει σε κάθε σελίδα. Δεν πρόκειται για εύκολο ανάγνωσμα αλλά είναι βαθιά ανταποδοτικό

Το μόνο μειονέκτημα, αν μπορεί να λογιστεί ως τέτοιο, είναι η φυσική του υπόσταση. Το βάρος και το μέγεθός του το κάνουν δύσχρηστο, όμως, και πάλι δύσκολα αφήνεται από τα χέρια σου!

Η Κόκκινη Αυγή δεν είναι απλώς ο πρώτος τόμος μιας τριλογίας. Είναι η αρχή ενός κόσμου που στέκεται δίπλα στα μεγάλα έργα της φανταστικής λογοτεχνίας, μα με ρίζες καθαρά ελληνικές, γεμάτες ψυχή, γη και φλόγα
Ένα έργο που αποδεικνύει πως το ελληνικό fantasy μπορεί όχι μόνο να σταθεί αλλά να κοιτάξει ισότιμα το διεθνές στερέωμα

Κρατήστε χώρο στη βιβλιοθήκη σας
Μα κυρίως, κρατήστε χώρο μέσα σας
Η Κόκκινη Αυγή δεν είναι απλώς ένα βιβλίο που διαβάζεις
Είναι ένας θρύλος που σε επιλέγει

[Vana_and_books · Rating 5 out of 5]

Εδω έχουμε έναν ανεξήγητα όμορφο κόσμο πλασμένο από το μηδέν, έναν χείμαρρο από λέξεις, εικόνες, συναισθήματα. Πόλεις ολόκληρες, δάση, λαούς, μύθους, δοξασίες και μάχες. Έχει πολλές γλαφυρές περιγραφές των τόπων και οι χαρακτήρες πραγματικά έχουν κάτι να πουν, ακόμη και οι δευτερεύοντες ρόλοι δεν είναι αναλώσιμοι.

Αν έπρεπε να το χαρακτηρίσω με μια μόνο λέξη, μάλλον θα ήταν ΕΠΙΚΟ. Δεν ξέρω πως κατάφερε ο συγγραφέας να γράψει ένα "ποίημα" 600+ σελίδων και να χτίσει ολόκληρο κόσμο πάνω σε αυτό.

Εδώ δε μιλάμε για απλή φαντασία.
Μιλάμε για λυρική γραφή επιπέδου Τόλκιν και Μάρτιν και ο Δημακόπουλος στέκεται επάξια δίπλα τους.

[Paraskevi Parissi · Rating 5 out of 5]

Ο Χρόνος έχει μνήμη . Δεν ξεχνά , δεν συγχωρεί, δεν παρεκκλίνει, κάποια στιγμή σε προλαβαίνει.
Η ΕΠΟΧΗ των Θρύλων είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο επικής φαντασίας , το οποίο το λατρεύω και θα σας μιλήσω για το τι αισθάνθηκα κατά την διάρκεια του αναγνωστικού ταξιδιού μου, το οποίο ήταν απολαυστικό και δεν ήθελα να τελειώσει με τίποτα .

Κατ΄αρχάς, έχουμε την Κόκκινη Αυγή που είναι το πρώτο βιβλίο της τριλογίας . Όταν θα πιάσετε το βιβλίο στα χέρια σας, θα αισθανθείτε το βάρος του, θα δείτε πόσο πυκνογραμμένο είναι και θα έχετε ένα χορταστικό ταξίδι 599 σελίδων, στο οποίο θα με θυμηθείτε!!! Θα σας συμβουλέψω να το διαβάσετε με προσοχή, γιατί πρέπει το μυαλό σας να αδειάσει από οτιδήποτε άλλο και να διεισδύσει μέσα στην εποχή των θρύλων.

Αρχικά, θα σας πω ,τι μου έκανε εντύπωση σε αυτό το βιβλίο. Η γραφή του συγγραφέα είναι χαρακτηριστική και πιστεύω ότι μία φορά αν τον διαβάσετε, θα μπορείτε να τον καταλάβετε ακόμα και αν υπογράψει με ψευδώνυμο στο επόμενο βιβλίο του. Έχουμε να κάνουμε με μία κινηματογραφική , λυρική, λεπτομερέστατη γραφή , που στην αρχή μπορεί να σε κουράσει, γιατί δεν κινείται γρήγορα η υπόθεση του βιβλίου, αλλά στο τέλος θα συνειδητοποιήσεις ότι χρειαζόταν, για να μπεις στο κλίμα της μεσαιωνικής εποχής με τα πισωγυρίσματα της και να μυρίσεις , να αντικρίσεις τις ατέλειωτες πεδιάδες, τα Βασίλεια και τα μυστικά δάση που θα συναντήσεις. Επίσης, το ότι ο συγγραφέας είναι πολιτικός μηχανικός τον βοηθάει πολύ, για να κάνει τέτοιες περιγραφές σε κτίρια που νιώθεις ότι τα βλέπεις μπροστά σου και αυτό είναι εξαιρετικό. Πολλές φορές αισθάνθηκα σαν πιόνι που κάποιος με κινούσε μέσα στα στενά δρομάκια του κάθε Χωριού που προστατεύεται από τα τείχη του.

Η πλοκή είναι πλούσια, ενδιαφέρουσα, ανατρεπτική, καθηλωτική, διδακτική, που σε παρασύρει σε μυστικούς, φανταστικούς κόσμους που πιστεύεις ότι υπάρχουν. Η δυναμική του κειμένου κινείται στο ίδιο επίπεδο και, μπορώ να πω, ότι από την μέση του βιβλίου και συγκεκριμένα από την 273 σελίδα και έπειτα ,κορυφώνεται τόσο το έργο, που νιώθεις ότι έχεις φύγει από την πραγματικότητα σου και έχεις ταξιδέψει μέσα στο έργο, σε μία εικονική πραγματικότητα, που νιώθεις την κάθε μάχη και τον κάθε αναστεναγμό. Είναι τόσο έντονες κάποιες στιγμές, που η αδρεναλίνη ανεβαίνει κατακόρυφα και οι παλμοί σου χτυπούν δυνατά μέσα στο θρίλερ που δημιουργείται!

Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από την ματαιοδοξία τελικά· είναι η πηγή όλων των δεινών του κόσμου.
Καθώς και το μίσος, γιατί από την δυνατή αγάπη γεννιέται δυνατό μίσος!
Όλοι οι χαρακτήρες που παρουσιάζονται αγαπιούνται εξίσου, γιατί αναλύονται οι σκέψεις όλων, άρα, εσύ μπορείς να καταλάβεις τις ενέργειες του κάθε πρωταγωνιστή ακόμα και αν δεν συμφωνείς μαζί του . Θα μπορούσα να πω, ότι υπάρχει μία ηθική προσέγγιση του κάθε ατόμου και αν το συνδυάσεις με το θάρρος, την ανδρεία, την τιμή, την φήμη, την αυταπάρνηση του εγώ για τα πιστεύω τους, με την κορμοστασιά και την σωματική δύναμη, μερικοί άντρες πρωταγωνιστές είναι άκρως ερωτεύσιμοι. Η μεγάλη μου αδυναμία στο βιβλίο είναι ο Βαραχάιμ, που τον θεωρώ τον από μηχανή θεό, που παρεμβαίνει σε μία δύσκολη κατάσταση για να δώσει λύση.

Αλίμονο σε όποιον τολμήσει να απλώσει χέρι πάνω στο παιδί μου-σκέφτηκε πικραμένα - γεμάτος αληθινό τρόμο. Θα τον κυνηγήσω ως τα πέρατα της γης.

Τι μπορεί να κάνει ένας πατέρας για να προστατεύσει το παιδί του; Μπορεί να δώσει και την ίδια του την ζωή, να αγωνιστεί μέχρι την τελευταία του ανάσα.

Τι είναι όμως ο Θρύλος; Είναι μία ιστορία, μία αφήγηση που πολλές φορές μεγιστοποιείται ή παραποιείται από την λαϊκή φαντασία. Οι θρύλοι, όπως και τα παραμύθια, αναπτύχθηκαν μέσα από την λαϊκή παράδοση, αλλά ως επί το πλείστον, στους θρύλους έχουμε να κάνουμε με γεγονότα τα οποία βρίσκονται μεταξύ του μυθικού και του πιθανού και η διήγηση τους ,συνήθως, είναι θαυμαστή και επαινετική. Άρα, το πόσο αληθινοί είναι θα το κρίνετε εσείς!

Όλα είναι εν δυνάμει πιθανά.
Αυτό που μας καθορίζει στην ζωή είναι οι επιλογές μας, είναι μάταιο να τις αποφεύγουμε αλλά πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε.

Αν το συγκεκριμένο βιβλίο είχε ένα χάρτη για να μπορείς να προσανατολίζεσαι για να μην μπερδεύεσαι με τις απέραντες εκτάσεις, τα βασίλεια και είχε στο πίσω μέρος του βιβλίου τα ονόματα των πρωταγωνιστών με την ιδιότητα τους, θα ήταν άριστα δομημένο. Προσωπικά το ξεπέρασα αυτό το εμπόδιο και άφησα την ιστορία να με παρασύρει και τα κατάφερε μια χαρά, γιατί, όταν έκλεισα το βιβλίο, ήμουν τόσο έντονα φορτισμένη που δεν είχα λόγια να περιγράψω το τι αισθανόμουν .. ήθελα και άλλο ….. ναι παιδιά ήθελα και άλλο….. και άλλο …….με έκοψε στο καλύτερο…..!!!! Η τελευταία μου σκέψη είναι ότι αυτό το βιβλίο πρέπει να γυριστεί ταινία και ότι το μουσικό κομμάτι που του ταιριάζει είναι το The surface of the sun του John Murphy.

Αυτό είναι το θρυλικό Ταξίδι του Κόκκινου Φοίνικα, που σου υπενθυμίζει ότι η γνώση είναι δύναμη και όλοι την κυνηγούν!

Τι περίεργο, τι πολύτιμο πράγμα είναι η γνώση;

[Αριστείδης Νάστος · Rating 4 out of 5]

Λίγες σκέψεις για ένα τέλος... Εποχής;

Υπερβολικά καθυστερημένα ολοκλήρωσα το πρώτο βιβλίο της Εποχής των Θρύλων, δεδομένου του οτι ο Γρηγόρης Δημακόπουλος μετά από τόσα χρόνια ανταλλαγής απόψεων, συνεργασιών και κυρίως διαδικτυακής(δυστυχώς) παρέας, είναι από τους δημιουργούς που θεωρώ φίλο μου και θαυμάζω το μεράκι και την αγάπη του για το (TRUE όπως το αποκαλώ) Fantasy.

Αυτό το βιβλίο είναι ένας φόρος τιμής στις επιρροές του συγγραφέα δηλαδή στον λυρισμό και -στον προς εξαφάνιση πλέον- παραδοσιακό τρόπο συγγραφής των μεγαλοπατέρων του είδους. Πολλές και μεγάλες περιγραφές, άφθονη ενδοσκόπηση στην ψυχολογία των ηρώων, πολύ πλούσιο λεξιλόγιο και "flash backs" αναμνήσεων τα οποία μας δίνουν περισσότερα στοιχεία για τον κόσμο, τους χαρακτήρες και τα κίνητρά τους. Και είναι φανερό πως ο δημιουργός παίρνει τον χρόνο του για να κάνει τον κόσμο του και τους πρωταγωνιστές, κάτι ολότελα ζωντανό και σφιχτοδεμένο. Η ιδέα δε ενός κόσμου ο οποίος είναι κάτι ανάμεσα σε παραδοσιακό fantasy realm και δυστοπική μελλοντική Γη στο πολύ μακρινό μέλλον(τόσο μακρινό που η ανθρωπότητα έχει επιστρέψει σε επίπεδο Late Medieval), με κέρδισε κατευθείαν.

Ενώ υπάρχουν ξεκάθαρα κάποια πρόσωπα που κινούν την πλοκή, οι χαρακτήρες είναι αρκετοί αλλά εν αντιθέσει ίσως με τα παραδοσιακά παλαιακά fantasy, εδώ είναι η πρώτη απόκλιση σε κάτι πιο… Martin όπου το "γκρίζο" λύνει και δένει. Με άλλα λόγια δεν θα βρείτε εδώ ξεκάθαρα καλούς ή ξεκάθαρα κακούς ή πιο σωστά, δεν θα σας "πει" ο συγγραφέας ποιον να μισήσετε και ποιον να λατρέψετε. Δεν θα βρειτε εδώ τις δυνάμεις του κακού που θέλουν να μολύνουν τον κόσμο όπως περίτεχνα μας χάρισε ο Tolkien (που παρόλα αυτά οι τεχνικές επιρροές του είναι έκδηλες στις σελίδες τούτου του βιβλίου).

Η Κόκκινη Αυγή είναι ένα μέγαλο, βαρύ (και κυριολεκτικά), σημαντικότατο βιβλίο για τον χώρο και οι fans του συγκεκριμένου είδους Fantasy θα το λατρέψουν, όπως και όλη την τριλογία.
Ωστόσο, δεν είναι εύκολο ανάγνωσμα για κάποιον που έχει συνηθίσει είτε τα πιο εύπεπτα, ανάλαφρα ή πιο to the point αναγνώσματα. Εγώ ανήκω στην τρίτη κατηγορία όπου προτιμώ προσεγγίσεις που δίνουν έμφαση περισσότερο στις εξελίξεις ή τη δράση (αυτό εξηγεί και γιατί επιλέγω συνήθως standalone δουλειές είτε ως αναγνώστης είτε ως συγγραφέας).

Το βιβλίο δεν περιέχει κάποιο σοβαρό αρνητικό για να μην παρεξηγηθώ, παρά μόνο η υποκειμενική μου ματιά σε θέματα όπως το κρεσέντο σε ορισμένες καταστάσεις (το οποίο έσπαγε για να δώσει χώρο σε ακόμα περισσότερες περιγραφές), η έλλειψη ανταγωνιστή κατά τη δική μου διαστραμμένη άποψη (που μου άρεσαν ολοι οι χαρακτήρες και έβρισκα να έχουν όλοι τα δίκια τους) καθώς και ένα πολύ προσωπικό κόλλημα που έχω με μια τεχνική που εμφανίζεται αραιά συχνά στις επιλογές των ηρώων. Αυτή είναι η υπερβολική ίσως βοήθεια προς τον αναγνώστη σχετικά με τις επιλογές που κάνουν. Προτιμώ κάποια πράγματα να μένουν αυτονόητα ή προφανή. (Ένα παράδειγμα -όχι από το βιβλίο αλλά για να σας δώσω να καταλάβετε-: "Ο πολεμιστής σήκωσε τον τεράστιο πέλεκυ και κινήθηκε εναντίον του τάδε που μάλλον μετάνοιωνε που βρέθηκε εκει." Και ενώ αυτό αρκεί για να καταλάβουμε τα πάντα... Ακολουθούν σκέψεις του αμυνόμενου σε italics: Εκανα λάθος που βρέθηκα εδώ.)

Συμπερασματικά είναι ένα βιβλίο που χαίρομαι για την επιτυχία του στη φτωχή ελληνική σκηνή γιατί σε μια εποχή που άλλα είδη "fantasy" εχουν κατακλύσει την αγορά, η Εποχή κοντράρει και ξεπερνά τα περισσότερα από αυτά και αυτό είναι μόνο καλό.
Μην ξεχνάμε όμως πως για τον συγγραφέα Δημακόπουλο ισχύει ό,τι για τον σκηνοθέτη παραγωγό Robert Eggers και εξηγώ: Σου αρέσει δεν σου αρέσει η δουλειά του, οφείλεις να παραδεχθείς πως δίνει το 100% από το μεράκι του για να φτάσει στα χέρια σου το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Σου αρέσει δεν σου αρέσει οφείλεις να χαίρεσαι που κρατάει την ποιότητα και το όραμά του ψηλά.
ΥΓ: Τυχαίνει να λατρεύω Eggers, αλλά δεν περιμένω πολλά από τη μάζα ούτε θα πείσω κανέναν ότι είναι καλός αν δεν είναι σε αυτή τη φάση. Όπως κάποιοι που αγαπάνε τον τολκινικό λυρισμό του παλαιακού fantasy θα μείνουν 200% ικανοποιημένοι με την Κόκκινη Αυγή χωρίς πολλά πολλά.

[Dimitrios · Rating 4 out of 5]

Βιβλιοέναυσμα #57: Κόκκινη Αυγή (Η Εποχή των Θρύλων #1)
(διαβάστε ολόκληρο το άρθρο και στο ιστολόγιό μου Κοιλάδα της Γνώσης: https://www.koiladatisgnosis.gr/logot...)

Γιατί διάβασα την Κόκκινη Αυγή; Για την πρώτη πρόταση στο οπισθόφυλλο: «Σ’ έναν κόσμο άναρχο, ορφανό από Ιστορία, ο πολιτισμός έχει καταρρεύσει».

Πρόσφατα επιχείρησα να διαβάσω την τετραλογία Οι Ιστορίες της Ετοιμοθάνατης Γης τού Jack Vance, τόσο επειδή έψαχνα βιβλία ηρωικής φαντασίας, όσο και επειδή με γοήτευσε η ιδέα του κατεστραμμένου κόσμου, του παρακμάζοντος πολιτισμού και του ετοιμοθάνατου ήλιου. Για λόγους που δεν είναι της παρούσης, η ανάγνωση μου διακόπηκε στο μέσο τού δεύτερου βιβλίου. Η δίψα μου όμως για ιστορίες σε κατεστραμμένους κόσμους (και δεν εννοώ το κλασικό μεταποκαλυπτικό σκηνικό τύπου The Walking Dead ή Metro 2033 αλλά κάτι πιο κοντά σε ηρωική φαντασία όπως στις προαναφερόμενες Ιστορίες της Ετοιμοθάνατης Γης) παρέμενε ακόρεστη. Με τα καλά λόγια που άκουσα για τον Γρηγόρη Δημακόπουλο και την εν εξελίξει τριλογία του Η Εποχή των Θρύλων, αποφάσισα να ξεκινήσω το πρώτο βιβλίο, Η Κόκκινη Αυγή (Πηγή, 2019, 608 σ.).

Η Κόκκινη Αυγή, λοιπόν, ξεκινάει με ιδανικό τρόπο. Σε μία από τις πιο έρημες και κακόφημες περιοχές τού κόσμου, την Γη της Εξορίας, συναντάμε τον εξόριστο πολεμιστή Λίαμ – ο οποίος κρύβει ένα σκοτεινό μυστικό – και τον μικρό του γιο Χόουπ. Οι δυο τους ζουν σε ένα από τους ελάχιστους συνοικισμούς που ακόμα επιβιώνουν. Όπως θα περίμενε κανείς σε ένα βιβλίο φαντασίας, το μυστικό που στοιχειώνει τον Λίαμ κάνει γρήγορα τα πράγματα επικίνδυνα για αυτούς και τους αναγκάζει να εμπλακούν στην βίαιη διαμάχη που συγκλονίζει τον κόσμο. Βλέπετε, τα λίγα μεγάλα κράτη (ουσιαστικά πόλεις-κράτη) παλεύουν μεταξύ τους για ψήγματα της χαμένης γνώσης των Αρχαίων, της κραταιάς αυτοκρατορίας που διαφέντευε τον κόσμο μέχρι πριν μερικούς αιώνες και καταστράφηκε από άγνωστη αιτία. Αυτή η διαμάχη εξιστορείται και από άλλους χαρακτήρες, όπως τον Βασιλιά της κραταιάς Ιμάρ, Βέιλαν, και τον Λοχαγό των Εβένινων Ιπποτών Γκερτρούν.

Η απάντηση στο γιατί κατέρρευσε ο πολιτισμός – προφανώς, με άλλα δύο βιβλία να υπολείπονται – δεν δίνεται στην Κόκκινη Αυγή, όμως την απόλαυσα πάραυτα. Η δομή ήταν αριστοτεχνική, παρότι πρόκειται για το πρώτο έργο τού συγγραφέα και πρώτο κομμάτι μίας τριλογίας. Μου άρεσε η επιλογή sword-and-sorcery σκηνικού, δηλαδή ενός ψευδομεσαιωνικού κόσμου αντί για ενός βικτωριανού/steampunk/υπερεξελιγμένου που άλλα έργα προτιμούν. Μου έβγαλε επίσης αρκετά από γεωμετρική Ελλάδα μετά την κατάρρευση των μυκηναϊκών κέντρων… Το δυνατότερο στοιχείο του βιβλίου για εμένα είναι η πρόταση που ανέφερα στην αρχή του άρθρου (δηλ. η κατάρρευση του πολιτισμού), και με χαρά μου διαπίστωσα ότι ο Δημακόπουλος επενδύει στο σχετικό μυστήριο, δίνοντας ψήγματα ιστορίας και περιγραφών περίεργων τοπίων κάθε τόσο. Στο μυστήριο συντελούν και μερικοί αινιγματικοί χαρακτήρες, όπως ένας κάποιος Σιδηρούς Μάγος, για του�� οποίους ��λπίζω να μάθουμε περισσότερα στα επόμενα βιβλία. Άλλη μία εξαίρετη επιλογή τού συγγραφέα είναι ο μικρός αριθμός των χαρακτήρων-αφηγητών, που του επιτρέπει να κρατήσει τον έλεγχο της ιστορίας αλλά και να δώσει την απαραίτητη σε μία τριλογία ποικιλία. Επίσης, ο Δημακόπουλος κατάφερε κάτι δύσκολο για βιβλίο επικής φαντασίας: να πει μία απλή ιστορία κτίζοντας όμως την δική της ιδιοπροσωπία αντί να την βασίσει σε κάποιο γνωστό έργο τού είδους (λέγε με Άρχοντα των Δαχτυλιδιών). Ένα ακόμα θετικό στοιχείο είναι η διαφορετική φόρτιση χαρακτήρων ανάλογα με το τον αφηγητή, κάτι που απαιτεί υψηλή τεχνική (θα με θυμηθείτε όταν συναντήσατε τα του Βέιλαν). Κι άλλους έξτρα πόντους για αρένες μονομάχων, περιγραφές πόλεων, βιβλία απόκρυφης γνώσης, τάγματα ιπποτών, και περίεργες θάλασσες… Τώρα, θα ήθελα λιγότερο μακροσκελείς διαλόγους, λεξιλόγιο και εκφράσεις που να ταιριάζουν περισσότερο σε κάθε χαρακτήρα, πιο ξεκάθαρο το διακύβευμα της τριλογίας και τον ρόλο του Χόουπ, περιορισμό αναχρονιστικών εκφράσεων όπως «διεθνή ύδατα», καθώς και διαφορετικά ονόματα χαρακτήρων ώστε να νιώθω ότι όντως διαβάζω ελληνική σειρά φαντασίας και όχι μεταφρασμένη. Και φυσικά, θεωρώ την παρουσία χαρτών και παραρτήματος απαραίτητη (υπάρχουν μόνο στο δεύτερο βιβλίο).

Εν κατακλείδι, πέρασα καλά με την Κόκκινη Αυγή, πρώτο τής τριλογίας Η Εποχή των Θρύλων τού Γρηγόρη Δημακόπουλου, και σύντομα ελπίζω να διαβάσω και το δεύτερο βιβλίο, Ο Δρόμος της Εξορίας. Κατανοώ την δυσπιστία πολλών για το ελληνικό φανταστικό, όμως τα καλά βιβλία όπως Η Εποχή των Θρύλων πρέπει να τα στηρίζουμε για να προοδεύσει το είδος εν Ελλάδι.

[Mina Tsiknaki · Rating 4 out of 5]

4,5/5🌟🌟🌟🌟🌟
Θα ξεκινήσω λέγοντας πως αισθάνομαι απόλυτα ευτυχής που είχα την υπομονή να περιμένω τον συγγραφέα να ολοκληρώσει την τριλογία. Ειλικρινά δε μπορώ να φανταστώ πως περιμένεις την συνέχεια μετά από ένα τέτοιο πρώτο βιβλίο... 🙄
Η Κοκκίνη Αυγή είχε όλα όσα αγαπώ σε μία ιστορία φαντασίας. Ένας κόσμος ξετυλίγεται στις σελίδες και τον γνωρίζουμε μέσα από πλούσιες περιγραφές με κάθε λεπτομέρεια. (Ίσως κάποιες επαναλήψεις σε αυτές τις περιγραφές να καθυστερούν λίγο την εξέλιξη.)
Χαρακτήρες που τη μια στιγμή ταυτίζεσαι μαζί τους και την άλλη τους θαυμάζεις σαν κάτι μυθικό.
Διάλογοι έξυπνοι που δίνουν στοιχεία της υπόθεσης και προβληματίζουν. Μάχες ολοζώντανες, ακούς τους ήχους τους, νιώθεις την αδρεναλίνη των ηρώων, την κούραση, την απογοήτευση.
Πολλά τα συναισθήματα που γεννιούνται με την ανάγνωση του βιβλίου και όλα έντονα.
Σε όλα τα παραπάνω έρχεται να προστεθεί η πολύ καλή γραφή, ένα λεξιλόγιο απόλυτα ταιριαστό με το ύφος της ιστορίας και γενικά η απίστευτη δουλειά που είναι φανερό ότι έχει κάνει ο δημιουργός.
📌Η Κοκκίνη Αυγή είναι μια αρχή που υπόσχεται πολλά.
Συγχαρητήρια στον συγγραφέα.🙂

[Μυρτώ-Σωτηρία Οικονομοπούλου · Rating 4 out of 5]

Το βιβλίο η εποχή των θρύλων: Κόκκινη αυγή του Γρηγόρη Δημακοπούλου είναι μια καλογραμμένη ιστορία και μια εξαιρετική αρχή για τον κόσμο του. Μας βάζει αμέσως στο κλίμα και τη ροή της ιστορίας του με πρωταγωνιστές τον Λίαμ Στόρμγουορθ, τον γιο του, Χόουπ, και στο ταξίδι τους. Ένα ταξίδι με πολλά απρόοπτα, σκηνές δράσης και αγωνία που κρατά τον αναγνώστη συγκεντρωμένο στην ιστορία και σε αγωνία για τη συνέχεια της, από τους διώκτες τους το Εβένινο Τάγμα και την οργή του Βέιλαν Ντριμφέρερ.
Ο κόσμος του βιβλίου είναι υπέροχα δομημένος και σε μεγάλη ποικιλομορφία ζωής, τοπίων και με βάθος στις ιστορίες και τις παραδόσεις του.
Τα μόνα ψεγάδια στο βιβλίο, τουλάχιστον για εμένα, ήταν το επαναλαμβανόμενο μοτίβο στα τοπία από την απελπισία στην ελπίδα ή το αντίστροφο καθώς και σε ορισμένα σημεία η υπερβολική ανάλυση των συναισθημάτων, των σκέψεων ή της ατμόσφαιρας.
Σίγουρα, στο μέλλον, θα επιστρέψω στον κόσμο τους γιατί η ανατροπή που έγινε στις τελευταίες σελίδες ήταν εξαιρετική!

[Alex · Rating 5 out of 5]

Ο Γρηγόρης Δημακόπουλος κάνει το ντεμπούτο του με την Εποχή των Θρύλων, ένα sword & sorcery μυθιστόρημα που δεν θα έπρεπε να λείπει από τα ράφια κανενός έλληνα οπαδού του φανταστικού. είναι η δεύτερη αναγνωστική επαφή με τον συγκεκριμένο συγγραφέα. Την πρώτη του ιστορία την διάβασα στην συλλογή διηγημάτων Πολεμικές Ιαχές.

Τα δυνατά κι αγαπημένα μου σημεία του συγκεκριμένου βιβλίου είναι η κοσμοπλασία, καθώς και η ξεχωριστή φωνή του κάθε χαρακτήρα. Φαίνεται πώς ο συγγραφέας ασχολήθηκε αρκετά την αρχή ως το τέλος. Δεν βαρέθηκα ούτε μία φορά στις αναφορές αυτών των μύθων καθώς και πώς εμπλέκονται στην κεντρική ιστορία. Σε αρκετά σημεία μου έδωσε αυτό το αίσθημα ότι διαβάζω το Game of Thrones, αλλά καλύτερο :) ο τρόπος που παρουσιάζεται η κόσμοπλασιά είναι ένα από τα δυνατά ατού και ελπίζω στο δεύτερο βιβλίο να έχουμε την ίδια “ποσότητα.” όσον αφορά τώρα τους χαρακτήρες όλοι παίζουν τον ρόλο τους στην εξέλιξη της ιστορίας. Σε άλλα βιβλία μπορεί να βρω κάποιον χαρακτήρα που με ενοχλεί ή που να είναι περιττός, αλλά εδώ φαίνεται πως έχει πέσει η δουλειά και όλα έρχονται και δένουν όπως θα έπρεπε σε μία ιστορία τέτοιου τύπου.

Στα ουδέτερα σχόλια να πω πως όσοι έχουν διαβάσει Έλρικ του Μελνιμπονέ και γενικότερα τα βιβλία του Μουρκοκ, θα βρουν πολλά γνώριμα στοιχεία. Αυτά εντάσσονται με έναν μοναδικό τρόπο στη συγκεκριμένη ιστορία και δένουν τέλεια. Κάποιοι επίσης που έχουμε διαβάσει dune ίσως να δούμε γνώριμα στοιχεία για το πώς αντιμετωπίζουν οι χαρακτήρες τον φόβο. Βέβαια σε συζήτηση που είχα με τον συγγραφέα μου είπε ότι έχει διαβάσει dune, αλλά αφότου έγραψε το βιβλίο.

Συνεχίζοντας τα ουδέτερα σχόλια να πω πως είναι ένα από τα ελάχιστα βιβλία που διάβασα τα οποία δεν έχουν συντακτικά ή γραμματικά λάθη και η επιμέλεια τους είναι άψογη. Το μέγεθος του βιβλίου είναι πάνω από 600 σελίδες και δεν είναι το κλασσικό paperback. Άνετα σε μέγεθος είναι όσο δύο ξεχωριστά μυθιστορήματα. Αν σκεφτούμε ότι το μέγεθος ενός μεγάλου μυθιστορήματος είναι γύρω στις 100.000 λέξεις, εδώ είναι κοντά στις 200.000… με λίγα λόγια θα αφιερώσετε κάμποσο χρόνο για να το τελειώσετε. επειδή Γενικά είμαι οπαδός των βιβλίων που είναι γύρω στις 200 σελίδες paperback, Αυτός ήταν και ένας λόγος που παρότι το είχα καιρό στη βιβλιοθήκη μου, το διάβασα αργότερα.

Αυτό που θα ήθελα να βελτιωθεί στο επόμενο βιβλίο είναι ο τρόπος των περιγραφών. Θεωρώ πως είναι πολύ λεπτομερής σε σημείο που κάποιες φορές να παρέκαμψα κάποιες περιγραφές, μιας και ήδη οι άλλοι χαρακτήρες είχαν αναφερθεί σε αυτό. Αυτό είναι επίσης υποκειμενικό μιας και πολλές φορές, έχω πιάσει τον εαυτό μου να παρακάμπτω κάποια κομμάτια μιας και βαριέμαι να διαβάζω περιγραφές, το συγκεκριμένο με σχετική επιφύλαξη.

Κλείνοντας θα ήθελα να πω πως είναι ένα βιβλίο σε αρκετά σημεία με συγκίνησαν και με έκαναν να ριγήσω. Ομολογώ να πω πως είναι ένα βιβλίο που μου “έλειψε” επειδή το τελείωσα και περιμένω πώς και πώς για το επόμενο της σειράς!

[Λάζαρος Λυρώνης · Rating 4 out of 5]

Η εποχή των θρύλων: Κόκκινη αυγή – Γρηγόρης Δημακόπουλος.

4/5 στα 5.

«Για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη, γκρεμίζω ουρανούς – Active Member: Φυσάει Κόντρα» Άραγε μέχρι που μπορεί να φτάσει ένας γονιός για το παιδί του…

Από την πρώτη στιγμή που έπιασα το συγκεκριμένο βιβλίο στα χέρια μου, ήξερα ότι θα μου προσέφερε δυνατές συγκινήσεις. Το κεντρικό του θέμα, η σχέση δηλαδή γιου – πατέρα που διαπνέει το βιβλίο με χτύπησε στο αδύνατο σημείο μου. Από τις πρώτες του κιόλας σελίδες το λάτρεψα.

Μπορεί λόγω μεγέθους να μου πήρε καιρό λόγω έλλειψης χρόνου να το τελειώσω , ωστόσο σίγουρα πλέον το βιβλίο συγκαταλέγεται πλέον στα αγαπημένα μου. Πάμε να το αναλύσουμε λιγάκι.

Κοσμοπλασία:
Ο συγγραφέας έχει ρίξει απίστευτη δουλειά. Δεν ξέρω αν βοηθάει το επάγγελμα του (αστειεύομαι) αλλά πραγματικά έχει σχεδιάσει με απίστευτη λεπτομέρεια τα ΠΑΝΤΑ! Γεωγραφία θέλετε; Τεχνολογία θέλετε; Κοινωνίες; Ιστορίες; Μύθους και θρύλους; Ο συγγραφέας περίτεχνα μας τα προσφέρει απλόχερα! Ειδική μνεία εδώ πρέπει να γίνει για την περιγραφή της τύμβου – μαυσωλείου της Σελίντα (εδώ σίγουρα βοήθησε το επάγγελμα του συγγραφέα). ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ!

Πλοκή
Δεν θα αναλύσω το κομμάτι της πλοκής. Η γνώση αυτή έρχεται σιγά σιγά… και είναι μαγική! Λες και φέρνει κάτι από την αίγλη των Αρχαίων.

Χαρακτήρες
Πολύ δουλειά κα�� σε αυτόν τον τομέα. Χαρακτήρες ζωντανοί, διαφορετικοί, με την δική τους φωνή, με την δική τους μαγεία. Διαφορετικά θέλω, διαφορετικές οπτικές – στάσεις απέναντι στην ζωή. Ξεκάθαρα διαφορετικές εσωτερικές και εξωτερικές συγκρούσεις. Αν και στην αρχή ξεκάθαρα λάτρεψα τον Γκέρτρουν, ωστόσο τελικά ξεχώρισα και αγάπησα και τον Έιντεν. Ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου έχει φυσικά και ο Βέιλαν. Προσοχή… δεν είναι ότι οι υπόλοιποι υστερούν σε κάτι… απλά αυτοί για μένα ξεχωρίζουν.

Πάμε και στα αρνητικά – ή καλύτερα… λιγότερο θετικά:

Υπήρξαν στιγμές που η αργή γραφή με τις τόσο όμορφες και λεπτομερείς κατά τα άλλα περιγραφές ένιωσα πως με κουράζουν. Οι σελίδες γυρνούσαν και γυρνούσαν και μπορεί να χρωμάτιζαν την παραμικρή λεπτομέρεια της κοσμοπλασίας του συγγραφέα, σίγουρα όμως καθυστερούσαν την πλοκή και την εξέλιξη της ιστορίας.

Ένα δεύτερο σημείο που με προβλημάτισε στο βιβλίο, είναι ο χαρακτήρας του Λίαμ σε σχέση με τον Χόουπ. Θεωρώ πως υπήρξαν στιγμές που τα λόγια του, οι παραινέσεις του, οι συμβουλές του αν θέλετε στον γιο του παραήταν πομπώδεις και διδακτικές. Ακαταλαβίστικες ίσως ή και δυσνόητες για ένα παιδί αυτής της ηλικίας. Καταλαβαίνω το αυστηρό του background, την εκπαίδευση του, τις δυσκολίες, τους και τους κινδύνους που περνούν οι δυο τους. Περίμενα όμως κάποιες φορές ο ίδιος να σπάει, να τσαλακώνεται, να απελευθερώνεται αν θέλετε κοντά στον γιο του. Να «κατεβαίνει» στο μπόι του Χόουπ και με απλή γλώσσα να προσπαθεί να του εξηγήσει τα μικρά και τα μεγάλα μυστικά του κόσμου γύρω τους. Ή τουλάχιστον όσα γνώριζε από αυτόν…

Τέλος, ως λεπτομέρεια θα πω πως υπήρξαν κάποιες λέξεις οι οποίες μου χτύπησαν και θα μπορούσα�� να έχουν αλλαχθεί – αποφευχθεί πάνω στο γενικότερο ύφος της κοσμοπλασίας.

Λεπτομέρειες που δεν μειώνουν σε καμία περίπτωση το βάθος και την ποιότητα του έργου αυτού. Ενός έργου, που για μένα συνδυάζει περίτεχνα το φανταστικό με τον ρεαλισμό και την πραγματικότητα.
Δεν είναι δυνατόν ως γονιός και ως πατέρας να μην ταυτιστείς με τα πατρικά πρότυπα των Λίαμ, Βέιλαν ή Βάραχαϊμ. Να μην βάλεις τον εαυτό σου στη θέση τους. Να μην θυμώσεις, συμφωνήσεις ή διαφωνήσεις τελικά για τις επιλογές τους. Να μην αναρωτηθείς τι θα έκανες εσύ πραγματικά στην θέση τους.

Το πρώτο μέρος του μαγικού αυτού ταξιδιού τελείωσε. Ένα ταξίδι που με έκανε αρκετές φορές να βουρκώσω και να συγκινηθώ. Ένας ολοζώντανος κόσμος ανοίγετε μπροστά. Η συνέχεια προβλέπεται καταιγιστική. Πάμε ολοταχώς για το επόμενο!

Κλείνω και πάλι με στίχους. Αυτή την φορά από τον πρίγκιπα της ελληνικής Ροκ.

«Υπερασπίσου το παιδί. Γιατί αν γλιτώσει το παιδί. Υπάρχει ελπίδα».

[EfthimisG · Rating 4 out of 5]

Ο δεύτερος Έλληνας συγγραφέας που διαβάζω στο φάσμα της φανταστικής λογοτεχνίας και μόνο εκτίμηση και περηφάνια νιώθω που κρύβουμε τέτοια διαμάντια.

Η ιστορία μιλάει για το δύσκολο ταξίδι ενός πατέρα με το γιο του. Η κοσμοπλασία είναι φανταστική και προσεκτική χωρίς να αφήνει απορίες και κενά ως προς τον κόσμο. Μόνο όσα θέλει να αφήσει ο συγγραφέας.
Αυτό που μου έκανε αμέσως εντύπωση είναι η γραφή του συγγραφέα. Ένιωθα ότι στάζει μέλι χαϊδεύοντας τον αναγνώστη. Χαίρομαι δεόντως που χρησιμοποιεί τόσο άρτια και όμορφα την ελληνική γλώσσα. Οι περιγραφές ήταν τόσο γλαφυρές που πραγματικά το ζούσες, ειδικά όσον αφορά την περιγραφή του φυσικού περιβάλλοντος και τις σκηνές μάχης!

Το μόνο αρνητικό που έχω να πω και για το οποίο αφαίρεσα ένα αστέρι είναι το γεγονός ότι η ροή είναι αρκετά αργή. Ως ένα βαθμό είναι λογικό διότι παρουσιάζεις και χτίζεις έναν νέο κόσμο, απλά προσωπικά με κούρασαν σε μερικά σημεία οι πολλές και αναλυτικές περιγραφές και το γεγονός ότι τα κεφάλαια ήταν τεράστια (60-70 σελίδες).

Στα τελευταία κεφάλαια η ιστορία πήρε φωτιά. Σε όλο το βιβλίο μαθαίνεις πράγματα για τον κόσμο και τα μυστικά που κρύβει και δένεσαι γρήγορα με τους χαρακτήρες διότι ο συγγραφέας τους έχει πολύ καλά δουλεμένους. Παίζει πολύ όμορφα με την ψυχοσύνθεσή τους, τον συναισθηματικό τους κόσμο, τις χαρές και τα βάσανά τους, που πραγματικά τους δίνει ζωή.

Τέλος, αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι ο συγγραφέας σε αρκετά σημεία της ιστορίας θίγει διαχρονικά αλλά και σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα, μέσω σκέψεων ή διαλόγων και το κάνει πάρα, μα πάρα πολύ καλά! Πραγματικά δεν ξέρω τι άλλο να πω. Χαίρομαι πραγματικά που το έπιασα στο χέρι μου και θέλω να πω ότι με συγκίνησε επίσης το γράμμα που συγγραφέα που μιλάει για όσα τον ενέπνευσαν να γράψει το βιβλίο. Σύντομα ξεκινάω το 2ο μέρος, το οποίο είμαι σίγουρος ότι θα είναι φωτιά!!!!

[Nantia · Rating 5 out of 5]

2 λέξεις μπορούν μονάχα να χαρακτηρίσουν το βιβλίο του κύριου Δημακόπουλου: Ζωντανός Θρύλος.
Ένα έπος που κόβει την ανάσα. Κάθε σελίδα είναι ζωντανή, ματώνει μαζί με τους χαρακτήρες και τον αναγνώστη. Οι χαρακτήρες πλασμένοι με αλήθειες, μυστικά και πόνο σε καλούν να πονέσεις, να κλάψεις και να δώσεις δίκιο και άδικο.
Ο δυστοπικός κόσμος της εποχής των θρύλων, μαγεύει. Ωμή βία, ξεκοιλιάσματα, πόνος και η μάχη για επιβίωση είναι πιο αληθινά από ποτέ. Κάθε σελίδα πιο δυνατή από την προηγούμενη, σε μυεί σε ένα σύμπαν χτισμένο με αίμα και φιλοδοξία. Και στην μέση; Ένα δεκάχρονο παιδί. Ένα δεκάχρονο παιδί που θα αποτελέσει την σωτηρία ή τον χαμό του κόσμου όπως τον ξέρουν οι ήρωες μας!
Το λατρέυω! Γιατί τελείωσε; Δεν ήθελα να τελειώσει. Ελπίζω να μην αργεί το επόμενο γιατί θα φάω την σάρκα μου!

[Eirini Markouli · Rating 5 out of 5]

Μόλις τελείωσα το πρώτο βιβλίο της τριλογίας και πραγματικά ανυπομονώ να ξεκινήσω το δεύτερο!! Δεν έχω λόγια !! Είναι ένα πολύ δυνατό βιβλίο με πάρα πολλές περιγραφές που βοηθανε τον αναγνώστη να μπει πραγματικά μέσα στον κόσμο του συγγραφέα!! Από την αρχή του βιβλίου υπάρχει δράση και συνεχίζει μέχρι το τέλος με πολλές ανατροπές και καταστάσεις που δεν φαντάζεσαι ούτε και περιμένεις !! Εξαιρετικοί οι ήρωες του βιβλίου που ο καθένας ξεχωρίζει για τον χαρακτήρα του (οριακά τους συμπαθώ σχεδόν όλους )! Αναδρομές στο παρελθόν τόσο και όσο πρέπει σε καίρια σημεία ! Να πω επίσης ότι κατάφερε να μου προκαλέσει δυνατά συναισθήματα(θυμό , λύπη , αγωνία ) , ένιωσα ταύτιση πολλές φορές με τους πρωταγωνιστές σε διαφορετικές φάσεις του βιβλίου !! Και αυτό είναι θεωρώ μεγάλη επιτυχία του συγγραφέα !!
Γενικά να πω ότι η ιστορία έχει να κάνει με ένα κόσμο όπου παλιά ήταν τεχνολογικά πολύ ανεπτυγμένος αλλά στην συνέχεια και από αγνωστη αιτία καταστραφηκαν σχεδόν όλα . Όλη η γνώση χάθηκε και ψάχνουν πλέον τα εναπομείναντα βιβλία σαν να είναι θησαυροί , που πρέπει κιόλας να τα αποσαφηνίσουν !Οι περισσότερες περιοχές χωριά ζουν στην εξαθλίωση εκτός από κάποιες μεγάλες , κεντρικές και λίγο πιο ανεπτυγμένες πόλεις Και μέσα σε όλα αυτά βλέπουμε έναν πατέρα με τον γιο του να είναι φυγάδες και να τους κυνηγάνε ανελέητα οι «εχθροί» . Δεν θέλω να κάνω κάποιο σπόιλερ κατά λάθος οπότε σταματάω εδώ την περιγραφή και ξεκινάω το δεύτερο βιβλίο!!

[Μιχάλης Δαγκλής · Rating 5 out of 5]

Το να πετύχεις ελληνικό βιβλίο ηρωικής φαντασίας, με ανεπτυγμένο σύμπαν και τη φιλοδοξία να γίνει τριλογία, είναι κάτι σπάνιο. Έτσι όταν ξεκίνησα το βιβλιο του Γρηγόρη Δημακόπουλου ήμουν επιφυλακτικός. Αφού τελείωσα το πρώτο κεφάλαιο όμως, άλλαξα γνώμη.
Η γραφή του είναι πλούσια, στοχαστική σε σημεία και διέκρινα μια δόση μελαγχολίας από πίσω, που μου άρεσε πολύ. Το σύμπαν των ηρώων είναι επικίνδυνο, όχι γιατί έχει τέρατα (που έχει) ή αδίστακτους δολοφόνους (που έχει κ από αυτό), αλλα γιατί όλοι τους, καλοί-κακοί, είναι έρμαιοι των παθών τους και των αδυναμιών τους, κάτι που τους κάνει τρισδιάστατους σαν χαρακτήρες και εύκολο να ταυτιστείς μαζί τους. Γενικά όταν μπαίνει η ηθική στο παιχνίδι το εκτιμώ ιδιαίτερα. Κανείς δεν είναι απόλυτα καλός ή κακός, γιατί "έτσι", κάτι που δείχνει να το κατανοεί ο συγγραφέας. Ναι, μου αρέσουν οι μάχες και τα κυνηγητά, αλλά το τελευταίο πράγμα που θέλω από μια ιστορία είναι οι "διεκπαιρεωτικοι" χαρακτήρες.
Η πλοκή προχωράει συνέχεια, οι ήρωες μας είναι κυνηγημένοι, περνούν περιπέτειες, ο κόσμος εμπλουτίζεται διαρκώς, μέχρι που φτάνουμε σε ένα κλιμακωτο και αγχώδες φινάλε. Η αγάπη του συγγραφέα για το είδος που υπηρετεί ειναι φανερή σε κάθε αράδα και αυτό περνάει στο αναγνώστ��.

Πάμε στα α��νητικά τώρα.
Εγκληματική η απουσία χάρτη για έργο ηρωικής φαντασίας. Η τοπογραφία (και ονοματολογία) θα βοηθούσε ιδιαίτερα τον αναγνώστη και είναι κάτι που ελπιζω να διορθωθεί στα επόμενα βιβλία. Γενικά λατρεύω τους χάρτες.
Επισης, σε ένα φανταστικό σύμπαν καταλαβαίνω απόλυτα πως πρέπει να υπάρχουν ενδελεχή περιγραφές των τοπίων, του καιρού, των πόλεων κτλ αλλά προσωπικά είναι κάτι που με κουράζει όταν γίνεται σε μεγάλο βαθμό και διαρκώς. Ξαναλέω βέβαια, πως αυτό αφορά εμένα προσωπικά. Σε κάποιον άλλο μπορεί να αρέσει. Κάτι τελευταίο ήταν πως (σαν action junkie που είμαι) θα ήθελα μια σκηνή καταδίωξης ή έστω πιο εκτεταμένης μάχης, αλλα ακολουθούν και αλλα δύο βιβλία οπότε πάσο.
Τα οποία αρνητικα παρατήρησα πάντως δεν αρκούν για να χαλάσουν την απόλαυση μιας ωραίας περιπέτειας φαντασίας που σε αφήνει να λαχταράς τον επόμενο τόμο. Και μόνο το γεγονός ότι ένας Έλληνας συγγραφέας έκατσε και πονοκεφαλιασε για να δημιουργήσει κάτι αξιόλογο σε αυτο το -σπάνιο για την Ελλάδα- είδος, αξίζει εύσημα από μόνο του.

[Χρύσα Αναστασίου · Rating 5 out of 5]

Μια λέξη: Έπος!

Η Εποχή των Θρύλων είναι ένα από τα βιβλία που μόλις είδα ένιωσα τρομερή λαχτάρα να διαβάσω. Επική φαντασία στην Ελλάδα δεν είναι κάτι που συναντάς κάθε μέρα και με βάση το blurb του οπισθόφυλλου αλλά και το πανέμορφο εξώφυλλο, δεν γινόταν να μην νιώσω την ανάγκη να χαθώ στις σελίδες του. Και πραγματικά χάθηκα, ταξίδεψα, πάλεψα, ένιωσα πόνο και χαρά, πληγώθηκα και νίκησα -έστω και για λίγες στιγμές.

Ο Γρηγόρης Δημακόπουλος χρησιμοποιεί την αγαπημένη μου πένα, εκείνη που δεν φοβάται να περιγράψει τον κόσμο μέσα στον οποίο ζουν οι χαρακτήρες του. Δεν θα το κρύψω, ζήλεψα -πάντοτε με την καλή έννοια- τις λεπτομερείς περιγραφές του και τη ζωντάνια με την οποία ανοιγόταν ο κόσμος του Λιαμ μπροστά μας. Γνώρισα αργά και σταθερά τη Γη της Εξορίας και έτρεξα κυνηγημένη δίπλα από τον Λιαμ και τον γιο του, τον Χόουπ. Το ταξίδι μου έμαθε πολλά και αδημονούσα να ακούσω περισσότερες ιστορίες και θρύλους, νιώθοντας την λαχτάρα του Χόουπ να δω πέρα από τις λέξεις, να μάθω ποια αλήθεια έκρυβαν.

Μέσα από τα μάτια του Λίαμ αλλά κι εκείνα του Βέιλαν και του Γκέρτρουν ένιωσα για μερικές τρομερές ώρες τι εστί να είσαι ένας άνθρωπος τίμιος μα με ένα σωρό ευθύνες. Ο Χόουπ μου θύμισε τον τρόπο που αντιλαμβάνεται ένα παιδί τον κόσμο και οι συζητήσεις του με τον Λιαμ αλλά και τον Βάραχαϊμ ή τον Έιντεν ήταν από τις αγαπημένες μου -αληθινές και γεμάτες με το θάρρος ενός παιδιού.

Το μικρό μου παράπονο είναι πως μου έλειψαν οι γυναικείοι χαρακτήρες μα πιστεύω πως ο Γρηγόρης θα μας ανταμείψει στον δεύτερο βιβλίο (το οποίο ελπίζω να γράφεις ήδη, έτσι δεν είναι; ). Γνώρισα την Ωρόρα και ακόμα κι από τον λίγο χρόνο που είχα μαζί της με έκανε ήδη να ανυπομονώ να μάθω τι έκανε για να φτάσει εκεί αλλά και τι σκοπεύει να πράξει τώρα πια που τα πράγματα έχουν αλλάξει τόσο. Οι αναφορές της Σελίντα την έκαναν να μοιάζει με μια πολεμίστρα που θα ήθελα να γνωρίσω μέσα από αναμνήσεις και ιστορίες. Η Σάγια επίσης φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα και σίγουρα θα την συναντήσουμε ξανά…

Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες σχετικά με την πλοκή ή την ιστορία του βιβλίου (ποτέ δεν το κάνω πια) μιας και ο κόσμος της Εποχής των Θρύλων μπορεί να φτάσει στα χέρια σας στο λεπτό και να γνωρίσετε από μόνοι σας τους χαρακτήρες που ανέφερα παραπάνω, να μάθετε θρύλους και ιστορίες που θα σας ανατριχιάσουν, να παλέψετε και να αναζητήσετε μόνοι σας λίγη από τη Γνώση των Αρχαίων. Έχω αφήσει απ' έξω πολλά -πάρα πολλά- γιατί δεν γίνεται να χωρέσουν όλες μου οι σκέψεις και τα συναισθήματα σε μερικές γραμμές.

Χαίρομαι που το 2019 έρχεται στο τέλος του με αυτήν την ιστορία που είχε μέσα της περισσότερα από όσα θα μπορούσα ποτέ μου να φανταστώ. Συγχαρητήρια, Γρηγόρη! Να ξέρεις πως θα σε ακολουθήσω σε όλα σου τα βήματα και είμαι σίγουρη πως θα συνεχίσεις να με εκπλήσσεις με το ταλέντο και τη δουλειά σου. Θα μάθω από σένα, όπως ο Χόουπ από τον Λίαμ, και ίσως κάποια μέρα σου δώσω κι εγώ πίσω ότι εσύ μου πρόσφερες με την Κόκκινη Αυγή.

[Λευτέρης Σουκουλδάνος · Rating 4 out of 5]

Ένα πολύ καλό βιβλίο στον χώρο του "ελληνικού"* fantasy. Διακρίνονται οι επιρροές του συγγραφέα (Τόλκιν κ Έντε) ο οποίος συμπαρασυρεται τόσο από τα θετικά όσο κ τα αρνητικά στοιχεία τους.

Το βιβλίο λοιπόν φλυαρεί; Ναι. Με ενόχλησε; Καθόλου. Αντιθέτως σε κάθε κεφάλαιο ένιωθα πως μάθαινα από πάνω μέχρι κάτω τους χαρακτήρες, τα κίνητρα κ τα βάσανα τους, την προσωπική τους ιστορία αλλά και το lore του κόσμου. Ο συγγραφέας μοιάζει να ξέρει πραγματικά τον κόσμο που έφτιαξε κι ανυπομονώ να μάθω για τη χαμένη Γνώση κ τον χαμό των Αρχαίων. Στα θετικά: οι περιγραφές των αρματωσιων (κ της μάσκας) του κάθε ιππότη ΚΑΙ οι περιγραφές των τοπίων.
Στα αρνητικά: για μένα ο Χόουπ ήταν εντελώς secondary character ενώ για κάποιο λόγο (εικόνα εξωφύλλου;) τον είχα για πρωταγωνιστή. Ίσως βέβαια αυτή να ήταν κ η πρόθεση του συγγραφέα. Όσο για τη φλυαρία (που τρόμαξε κ τους περισσότερους καθώς βλέπω στα σχόλια), εκεί που με χάλασε ήταν όταν καταλάβαινα πως μιλάει ο συγγραφέας/αφηγητής κι όχι οι ίδιοι οι χαρακτήρες. Καταλάβαινα πως υποκινούσε τη σκέψη μου κ την πλοκή κ δεν θα ήθελα να το καταλαβαίνω! Πάντως πατέρας κ γιος, όντως, μέσα σε 600 σελίδες κινήθηκαν ελάχιστα μέσα στον τεράστιο χάρτη που έχει δημιουργήσει ο συγγραφέας. Επιφυλάσσομαι για τα επόμενα βιβλία που έχω αγοράσει ήδη.

*Σε εισαγωγικά το ελληνικό διότι δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όλο αυτό το εγχείρημα (κι άλλα τόσα) να μην είναι με ελληνικά ονόματα κ μέρη. Δυστυχώς δεν έχω το κουράγιο να επενδύσω σε ακόμη περισσότερα ξενικα ονόματα τύπου Ερεμπορ, Ερίαντοθ (μου φτάνει ο Τόλκιν άντε κι ο Μάρτιν!) κ όλα αυτά που βλέπω σε βιβλία γραμμένα από Έλληνες. Τι μας πειράζει αν ο Σπλιντερσιλντ λεγόταν Ασπιδοκρούστης ξέρω γω;!

[Georgios Diamantopoulos · Rating 5 out of 5]

Διάβασα τις κριτικές και είπα να το ξεκινήσω. Δικαιώθηκα με το παραπάνω! Ο συγγραφέας δεν τσιγκουνεύεται τις περιγραφές, είτε πρόκειται για χαρακτήρες είτε για τοποθεσίες, κάστρα, σπήλαια και γενικότερα ότι αποτελεί το world building σε αυτό το βιβλίο. Ενώ όμως μια τόσο λεπτομερής ανάπτυξη ίσως κάποιος φοβόταν ότι θα κουράσει τον αναγνώστη, καταφέρνει να τον δέσει με όλους τους χαρακτήρες. Εμένα προσωπικά με άρπαξε από τα μαλλιά από τις πρώτες 30 σελίδες (πράγμα που μου συμβαίνει σπάνια). Κι έρχεται το τέλος να με αφήσει με το ίδιο συναίσθημα αδημονίας που με είχε αφήσει η συντροφιά του δαχτυλιδιού 23 χρόνια πριν : «πώς θα αντέξω ένα χρόνο για να δω τη συνέχεια». Ευτυχώς που έχει κυκλοφορήσει ολόκληρη η τριλογία… 😄

Εν ολίγοις το συστήνω ανεπιφύλακτα!!!!
⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️

[Γαβριηλ Γαβριηλιδης · Rating 5 out of 5]

εκπληκτικη εμπειρια... ωρες ωρες αναρωτιομουν αν διαβαζα καποιον μεταφρασμενο συγγραφεα παγκοσμιου βεληνικους
Εκτος απο την πολυ ωραια γραφη του συγγραφεα το πιο δυνατο σημειο του βιβλιου ηταν η κοσμοπλασια του. Ενας κοσμος γεματος, ζωντανος και αρκετα ιδιαιτερος ( το τελευταιο αρκετα σπανιο αν σκεφτει κανεις σε ποσους κοσμους εχουμε τρυπωσει εμεις οι αναγνωστες του φανταστικου)
Πριν προχωρησω στο δευτερο βιβλιο θα ελεγα , ενας κοσμος που θα ηταν τρομερα αδικο να αποκτησει μονο τρια βιβλια !

[Κωνσταντίνος Πάτρας · Rating 5 out of 5]

Ένα πραγματικό έπος και ένα από τα καλύτερα δείγματα γραφής που έχει προσφέρει η ελληνική λογοτεχνία του φανταστικού μέχρι στιγμής... Πλήρες review σύντομα...

[Γιώργος Μπελαούρης · Rating 5 out of 5]

Χανάι, Ντα-Ρεν, Έρκαχωθ και τώρα… Χόουπ! (κάποιες σκέψεις για το ‘’Η εποχή των θρύλων’’ του Γρηγόρη Δημακόπουλου)

Προσοχή: σινδών!

Από την πρώτη παράγραφο του διηγήματος του συγγραφέα στις ‘’πολεμικές ιαχές’’, ήξερα ότι ήθελα να αγοράσω και το βιβλίο του. Αυτό δεν πρέπει να μου έχει ξανασυμβεί ποτέ! Μα για κάποιο λόγο, η πρόζα του, με μάγεψε! Και αυτό είναι το καλό/κακό με τις ανθολογίες διηγημάτων: γνωρίζεις νέες πένες, μα η δ��ση που παίρνεις είναι ελάχιστη… δεν μπορείς να κρίνεις ή να καταλήξεις σε συμπεράσματα μέσα σε λίγες μόνο σελίδες. Βλέπεις όμως αν ‘’σου κάνει’’ ή όχι το ύφος του άλλου και αναζητείς, αν θες, τις προσωπικές του δουλειές.

Το γεγονός ότι διάβασα το συγκεκριμένο βιβλίο σε δύο μέρες, πιστεύω τα λέει όλα. Ναι, παρά τον όγκο του, οι τριακόσιες σελίδες χτες και οι τριακόσιες σήμερα, κύλησαν σχετικά γρήγορα και οι ήρωες μου κράτησαν το ενδιαφέρον και την αγωνία να δω τι θα τους συνέβαινε. Ο ρυθμός είναι καλοδουλεμένος, (με τον δικό του μετρονόμο ανεξάρτητα από τις συμβάσεις της εποχής) πράγμα που πάντα το θαυμάζω και γενικά είναι μία πολύ καλοδουλεμένη ιστορία. Αγοράστε το και μην συνεχίσετε να διαβάζετε τα παρακάτω!

Ας το βάλουμε όμως για λίγο στο μικροσκόπιο, οκέι; Προσοχή: ομιχλώδη ΣΠΌΙΛΕΡΣ!

Η ιστορία κινείται σε τρεις άξονες:

Λίαμ και Χόουπ: η μέρα που ο πιτσιρικάς Χόοπ ανακαλύπτει τον νεοσσό Ρέι είναι σημαδιακή, καθώς μέχρι το βράδυ όλη του η ζωή αλλάζει. Αναγκάζεται με τον πατέρα του, τον άλλοτε θρυλικό ιππότη, να το βάλει στα πόδια γιατί τους έχουν ανακαλύψει. Μαθαίνουμε ότι ο Λίαμ μεγάλωσε με τον βασιλιά Βέιλαν και όταν δέχτηκε μια εντολή που δεν ήθελε να εκτελέσει, το έσκασε με την έγκυο γυναίκα του. Η Λορύν πέθανε λίγο μετά την γέννηση του Χόουπ και ο Λίαμ μια ζωή έκρυβε την ταυτότητά του για το καλό του γιού του. Έπειτα από κάμποση πεζοπορία βρίσκουν το μνήμα της Λορύν, μα δέχονται ενέδρα από τους άνδρες του Βέιλαν. Η Ωρόρα όμως, παλιά μαθήτρια του Λίαμ, τους ‘’φυγαδεύει’’. Συνεχίζουν την πορεία τους όπου συναντούν τον μυθικό Σκυθρωπό Κυνηγό Βάραχαϊμ, που τους σώζει από δηλητηρίαση, έπειτα από τη μάχη με το μυθικό Κάχεγγο. Τους λέει για το ένδοξο παρελθόν του και αποχωρίζονται, μα πέφτουν στα χέρια των επικίνδυνων Νομάδων. Ο Ρέι, ο νεοσσός, ενημερώνει τον Βάραχαϊμ που σπεύδει προς διάσωσή τους.

Βέιλαν: ο Βασιλιάς της τελευταίας μεγάλης πόλης, θρηνεί για τον θάνατο της γυναίκας του από τον Λίαμ, τον παλιό του σύντροφο, και έχει την εμμονή να τον βρει και να τον κάνει να πληρώσει. Σκοπός της ζωής του να συλλέξει όλα τα σπάνια Βιβλία και να εξυψώσει το Βασίλειό του ακόμα περισσότερο και να δει τον γιο του Νέηθαν να γίνεται αξιόλογος άρχοντας όπως και ο ίδιος. Καταλήγει όμως, μέσα στην αλαζονεία του, να βιώσει μία μεγάλη ήττα που χάνει τον σημαντικότερο σύμβουλό του, καθώς του απαγάγουν και τον γιο έπειτα από την προδοσία της φρουρού που είχε αναθέσει την φύλαξη του πρίγκιπα.

Γκέρτρουν: ιππότης του Βέιλαν, τον θαυμάζει και τον έχει σαν θεό, μέχρι που του αναθέτει να βρει τον Λίαμ. Έπειτα από μία περιπέτεια στην θάλασσα, την αποτυχημένη ενέδρα στο μνήμα της Λορύν και τον εγκλωβισμό του από τους Απόβλητους, καταλήγει μονομάχος στο Οχυρό της Αράχνης. Εκεί συμμαχεί με τον άνθρωπο που είχε αποστολή να σκοτώσει και γλιτώνουν από μία κατάσταση που φαντάζει να δίνει πιθανότητες μία προς χίλια.

Αυτό είναι το ‘’ζουμί’’. Η πένα όμως του συγγραφέα, πραγματικά, μας γεμίζει με θρύλους, αναδρομές, μύθους, πληροφορίες και μία κοσμοπλασία τρομερά δουλεμένη και εξαιρετικά λεπτομερή. Η πλοκή σε κρατά δέσμιο και σε κάποια σημεία αναφωνείς με την μαεστρία του (το φευγιό του Λίαμ και του Χόουπ μετά το κάψιμο της καλύβας, το φευγιό με το άλογο έπειτα από την ενέδρα στο μνήμα, το χάσιμο των αισθήσεων από τα άνθη στο δάσος των μαρμαρωμένων, το τέλος του κεφαλαίου 7, το κλείσιμο του 10) και δεν μπορείς να σταματήσεις να γυρνάς τις σελίδες.

Έπειτα, οι ήρωες είναι όλοι συμπαθείς, τους καταλαβαίνεις και τους αγαπάς. Αν έπρεπε να επιλέξω αγαπημένους, θα έλεγα τον Βέιλαν και τον Βάραχαϊμ, μα θα ήταν δύσκολη επιλογή. Ο Χόουπ, είναι πιο έξυπνος από ένα μέσο δεκάχρονο, μα οι αντιδράσεις του στον κίνδυνο είναι τρομερά ρεαλιστικές. Ο Λίαμ είναι ο ορισμός του τέλειου ιππότη, το συναισθηματικό μπέρδεμα του Νέηθαν απολύτως λογικό έχοντας κατά νου ποιανού τις μπότες οφείλει στο μέλλον να καλύψει, ο Έιντεν ο μάγος ήταν τρομερός και ο Γκέρτρουν είναι ο φιλόδοξος εικοσάρης που μπορεί να έχει κάποια ‘’θέση’’ εντός μιας κοινότητας μα δεν έχει βρει ακόμα την θέση του στον κόσμο.

Και μιας που είπα ‘’κόσμος’’, ναι, ακολουθεί το μοντέλο του Μαρκ Λώρενς όπως είχα φανταστεί, μα δεν το κάνει ξεδιάντροπα όπως ο συγγραφέας του Γιορν. Υποθέτουμε ότι ο κόσμος που χάθηκε είναι ο δικός μας τώρα και ότι ο χρόνος ξανάρχισε και βλέπουμε έναν νέο μεσαίωνα, μα έχει μπλεχτεί τόσο όμορφα με μία καταστροφή σε είδος Ατλαντίδας που το βρήκα πιο έξυπνο από τον ξένο συγγραφέα. Επίσης, αυτό το νέο είδος μυθοπλασίας (που ξεκίνησε με τον Μαύρο Πύργο και πλέον αρχίζει να γίνεται δημοφιλές) είναι ο καλύτερος τρόπος, για έναν συγγραφέα που δεν θέλει να χαρακτηριστεί πολιτικός ή ρεαλιστής, να ασκήσει ένα δριμύ κατηγορώ για την εποχή μας… με το γάντι! Το εκτίμησα τρομερά.

Ας περάσουμε τώρα στα αρνητικούλια:

Καταλαβαίνω ότι είναι το ντεμπούτο του συγγραφέα και δεν μπορώ να είμαι ‘’σκληρός’’ μα η αλήθεια να λέγεται, όπως κάθε βιβλίο επικής φαντασίας, δεν είναι για όλους. Η γραφή είναι αργή, περιγραφική και σε κάποια σημεία απλά φλύαρη. Αν σε κάποια βιβλία λέω ότι θα έπρεπε να έχουν διπλάσιο όγκο, αυτό θα μπορούσε άνετα να είναι το μισό. Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό, εγώ απόλαυσα τον ρυθμό και την απλωσιά των κεφαλαίων, μα μπορώ να φανταστώ ότι αν κάποιος έχει συνηθίσει στον σπιντάτο ρυθμό των σύγχρονων κειμένων, θα κουραστεί σε κάποια σημεία. Καλώς ή κακώς, μας έμαθαν στον Κινγκ και όχι στον Μπαλζάκ, αν τα κεφάλαια είναι πάνω από δεκαπέντε σελίδες… οι περισσότεροι χάνονται. Επίσης, πάνω σε αυτό, πιστεύω ότι ΠΡΕΠΕΙ να διαβαστεί μονοκοπανιά, γιατί αν το αφήσει κάποιος στην άκρη ή παρεμβάλλει άλλο ανάγνωσμα, θα χαωθεί απίστευτα με την πολιορκία ονομάτων, χαρακτήρων και όρων (πάλι καλά, δεν είχα τέτοιο θέμα, γιατί έφυγε μονομιάς).

Έπειτα, δεν μαθαίνουμε από πού ο Λίαμ έμαθε γραφή και ανάγνωση και γενικά πολλοί χαρακτήρες μιλάνε σαν σύγχρονοι άνθρωποι ενώ υποτίθεται ότι στον συγκεκριμένο κόσμο υπάρχει αμάθεια για τους πολλούς. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι μέσω του Βέιλαν και του τάγματος ίσως να πήρε τις άνωθεν γνώσεις, μα θα έπρεπε να μας δοθεί από τις πρώτες του αφηγήσεις θεωρώ. Επίσης: πώς έχουν επίγνωση της παρούσας ‘’παρακμής’’ αν αυτή η κατάσταση διαρκεί χιλιετίες; Η επίγνωση όλων για το παρελθόν και για το πώς είναι σήμερα, δεν μου φάνηκε αληθοφανής. Αυτή η σύγκριση απαιτεί κάποια παιδεία που υποτίθεται ότι απουσιάζει. Κανονικά, δε θα έπρεπε να έχουν αποδεχτεί αυτή την ‘’κατάπτωση’’ σαν ‘’καθημερινότητα’’;

Στον συγκεκριμένο κόσμο, πάλι, οι λέξεις: σοκ, σκληροπυρηνική, μπαμπά, ρεπερτόριο, τοξικό, κατάθλιψη, ‘’στο διάολο’’ και ‘’πλύση εγκεφάλου’’, μου κλώτσησαν πολύ άσχημα. Στα σημεία που ειπώθηκαν και στα συγκεκριμένα συμφραζόμενα έτσι… Γιατί, για παράδειγμα, η επεξήγηση για τις ‘’ίνες’’ στα πλαίσια που δόθηκε και όπως δόθηκε ήταν στην πένα! Επίσης η λέξη ‘’σκοταδισμός’’ αναφέρεται… πααάρα πολλές φορές!

Η έλλειψη χάρτη δεν με πείραξε, μα ίσως να ήταν καλή προσθήκη στο μέλλον.

Τέλος, σε κάποια σημεία, ο συγγραφέας έχει την τάση να επαναλαμβάνεται, καθώς και κάποιοι θρύλοι και κάποιο exposition θα μπορούσαν και να απουσιάζουν, αλλά εντάξει, μην είμαι ψείρας… Η επανάληψη υπάρχει από την εποχή του ‘’Θάνατου του Αρθούρου’’ του Μάλορι (εκεί έκοψα φλέβα, μην το διαβάσετε ποτέ, όσο κλασικό κι αν είναι) και προσδίδει κάτι το επικό, ενώ για exposition που θα μπορούσε να λείπει, νταξ, όλοι έχουμε διαβάσει Τόλκιν οπότε έχουμε εξασκηθεί!

Δεν θέλω όμως να κλείσω αυτό το σεντόνι σε αρνητική χροιά γιατί θα ήταν άδικο και λάθος. Άδικο για τον συγγραφέα και λάθος μου γιατί ίσως να παρανοηθούν τα λόγια μου και να πιστέψετε ότι δεν το απόλαυσα. Σε καμία περίπτωση δεν ισχύει αυτό! Τα διδάγματα του Λίαμ στον Χόουπ και του Βέιλαν στον Νέηθαν ήταν πραγματικά διαμάντια, η περιγραφή του μαυσωλείου της Σελίντα πραγματικά ήταν λες και η πένα του εφεύρισκε ξανά τον τροχό [γιατί κατάφερε να κάνει κάτι ομορφότερο από το Ταζ Μαχάλ σε έναν κόσμο και χώρο που δεν υπάρχει (και ειδικά αν το πάρουμε σε αντιπαραβολή με το μνήμα της Λορύν… απλά ανατριχιαστικό εργαλείο στην αφήγηση!)], οι μάχες με έκαναν να νιώσω και πάλι 15 όπως όταν διάβαζα Σάλβατορ και το σημαντικότερο όλων… με ταξίδεψε!

[Δανάη Ιμπραχήμ · Rating 5 out of 5]

Η Κόκκινη Αυγή είναι ένα βιβλίο που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα έργα high fantasy των ξένων συγγραφέων. Ο Γρηγόρης Δημακόπουλος μας δίνει έναν δικό του χωροχρόνο που όμως είναι φανερά τα στοιχεία που έχει δανειστεί από την δική μας πραγματικότητα. Η ιστορία του φανταστικού του κόσμου, τα πολιτικά μορφώματα, οι Νομάδες, οι γνώσεις Αρχαίων που πολλές φορές ταυτίζονται με μαγεία -αλλά δεν είναι παρά η ύψιστη μορφή επιστήμης- είναι μερικά από τα παραδείγματα που με έκαναν να ταυτίσω τον φανταστικό κόσμο της Εποχής των Θρύλων με τον δικό μας. Και ως αναγνώστρια αρέσκομαι στην ταύτιση.
Η ιστορία εξελίσσεται με τον τρόπο που πρέπει, χωρίς να είναι γρήγορη ή κουραστικά αργή. Παράλληλα, ο συγγραφέας βρίσκει τις σωστές ευκαιρίες να μας στήσει τον κόσμο του γεωμορφολογικά και ιστορικά, κάτι που δεν σταματάει μέχρι το τέλος του βιβλίου. Είναι κάτι που υπογραμμίζω, γιατί προσωπικά θα με κούραζε να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο σε ένα μέρος του μυθιστορήματος ασχέτως με την πλοκή. Οι περιγραφές ήταν γλαφυρές κι ένιωθες ότι έβλεπες μπροστά σου τα κτίρια, τις βουνοκορφές, το χωριό των... Αρυανών (Συγγνώμη, αλλά δεν κρατήθηκα) ή ακόμα και το μνήμα της συζύγου του πρωταγωνιστή. Δεν ήταν όμως κουραστικές, καθώς ο λυρισμός έκανε συχνά πυκνά την εμφάνιση του και στην αφήγηση, αλλά και στους διαλόγους.
Οι χαρακτήρες παρουσιάζονταν με ανθρώπινα χαρακτηριστικά, και ακόμα και ο καλοκάγαθος πρωταγωνιστής, Λίαμ, είχε τις στιγμές του. Δεν εξιδανικεύτηκε κανένας, πράγμα που επίσης επέτρεπε την ταύτιση του αναγνώστη. Προσωπικά λάτρεψα τον Βέιλαν, έναν άξιο ηγέτη, πιστό στον σύμβουλο του και επίσης τρυφερό πατέρα. Ήταν παθιασμένος, έκανε λάθη, αγαπούσε βαθιά την εκλιπούσα γυναίκα του και γενικά είχε όλα τα χαρακτηριστικά ενός "κακού" που τελικά δεν είναι τόσο "κακός" κι άρα δεν μπορείς παρά να τον αγαπήσεις. Το δεύτερο πρόσωπο που κέρδισε την συμπάθεια μου ήταν ο Ιππότης Γκερτρούν, επίσης παθιασμένος, άξιος στρατιώτης, με αρχές και επιρρεπής στο καρδιοχτύπι. Και φυσικά το αντικείμενο του δικού του πόθου δεν μπόρεσε να περάσει απαρατήρητο από μια αναγνώστρια που εκτιμά τις σκληροπυρηνικές Αμαζόνες, όπως την Ωρόρα. Είναι η τρίτη προσωπικότητα που λάτρεψα και πραγματικά ελπίζω να διαβάσω περισσότερο για εκείνη στην συνέχεια.
Ένα ακόμα σχόλιο που θα ήθελα να κάνω, αφορά την τρυφερότητα των πατεράδων απέναντι στους γιους τους. Πριν ξεκινήσω την ιστορία, διάβασα τις ευχαριστίες του συγγραφέα και στάθηκα στην ειδική μνεία που έκανε για τον γιο του. Όταν γνώρισα τον Γρηγόρη στην Θεσσαλονίκη, παρατήρησα αμέσως την τρυφερότητα της προσωπικότητας του και επιβεβαιώθηκα περίτρανα στην συγκεκριμένη μνεία και στον τρόπο που παρουσίασε την πατρική αγάπη από την πλευρά του Λίαμ και του Βέιλαν. Κάθε φορά που υπήρχαν σκηνές και διάλογοι ανάμεσα σε αυτούς και τον Χόουπ με τον Νέιθαν αντίστοιχα, ένιωθα να δέχομαι η ίδια αυτή την πατρική αγάπη. Ήταν τόσο δυνατή η γραφή και σε αυτά τα σημεία.
Κατά γενική ομολογία, το πρώτο μέρος της Εποχής των Θρύλων με μάγεψε, με συγκίνησε, με δίδαξε, με έκανε να ανυπομονώ για την συνέχεια και φυσικά να προτείνω το βιβλίο σε κάθε λάτρη της φαντασίας.