What do you think?
Rate this book
The Blind Earthworm in the Labyrinth
A Novel
209 pages, Kindle Edition
First published December 1, 2013
184 people are currently reading
5953 people want to read
About the author
Veeraporn Nitiprapha
2 books53 followersVeeraporn Nitipraha started writing stories when she was a teenager. Born, raised and still residing in Bangkok, she used to work as an editor on a fashion magazine and as a copywriter for advertising agencies. These days, she is a mother to a young man, owner of four moody cats, and a devoted cook and gardener. A full-time writer, she also runs a writing shop. The title of her latest novel, published in Thai, roughly translates as "The Twilight Years and the Memory of a Memory of a Black Cat" - it won the S.E.A. Write Award in October 2018, making her the first female writer to win the award twice.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 306 reviews
July 17, 2019
"Watch the book, it's trying to be stuffed." (Bing translated excerpt from one of the many Thai reviews. I was curious about them but most are nonsensical using an online translator, unfortunately.)
I was excited to read another newish translation by a female Thai author! It is based on the tropes of Thai soap operas, which I know nothing about, but that probably explains the death scenes, relationships, and ghosts. The central story is two sisters and a boy they pull into their family. I struggled a bit with the non linear nature (one character is introduced in his death scene and everything with him moves backwards from that) but enjoyed the details of flora/fauna/food/music/history. The translator note at the beginning is fascinating too. This was not an easy book to translate! But I am glad I got to read it.
.
This counts for two categories of #readingenvysummerreading - something blue and something translated! Arguably it might almost count for swampy considering that it is set along a river outside Bangkok.
I was excited to read another newish translation by a female Thai author! It is based on the tropes of Thai soap operas, which I know nothing about, but that probably explains the death scenes, relationships, and ghosts. The central story is two sisters and a boy they pull into their family. I struggled a bit with the non linear nature (one character is introduced in his death scene and everything with him moves backwards from that) but enjoyed the details of flora/fauna/food/music/history. The translator note at the beginning is fascinating too. This was not an easy book to translate! But I am glad I got to read it.
.
This counts for two categories of #readingenvysummerreading - something blue and something translated! Arguably it might almost count for swampy considering that it is set along a river outside Bangkok.
February 1, 2014
ไส้เดือนตาบอดในเขาวงกตเป็นเรื่องราวรักสามเส้าที่ซับซ้อนและสับสนของชลิกา ชารียา และปราณ สองสาวและหนึ่งหนุ่มที่ต่างเติบโตมาในครอบครัวที่มีปัญหา ในขณะที่การเล่าเรื่องอาจแสดงให้เห็นถึงฉากหลังของประเทศไทยที่เต็มไปด้วยความขัดแย้งทางการเมืองเป็นระยะ แต่จุดสนใจหลักคือความขัดแย้งของปัจเจกที่สะท้อนให้เห็นถึงความสับสน ความเปราะบางและความโดดเดี่ยวของคนร่วมสมัยที่นำไปสู่สายสัมพันธ์ที่อ่อนแอ พร้อมที่จะขาดผึงได้ทุกขณะ หากคนแคระของวิภาส ศรีทองแสดงให้เห็นถึงการจองจำทางกายที่ส่งผลต่อสภาพจิตใจของผู้ถูกกักขังหน่วงเหนี่ยว การกักขังในไส้เดือนตาบอดในเขาวงกตจะเป็นการจำจองทางใจอันเนื่องมาจากการยึดมั่นในความรักและการโหยหาคนรักในสภาพสังคมร่วมสมัยอันฉาบฉวยที่ความรักแท้อาจเป็นสิ่งที่หาได้ยาก
กลิ่นอายของนวนิยายเล่มแรกของวีรพร นิติประภาถือได้ว่าแปลกใหม่ในวงการวรรณกรรมไทย เนื่องจากมีลีลาการเล่าเรื่องที่เน้นความมหัศจรรย์ในชีวิตประจำวัน ในเรื่องราวอันแสนจะธรรมดาสามัญ หากแต่ผู้เขียนสามารถใช้น้ำเสียงและบรรยากาศของท้องเรื่องสำรวจก้นบึ้งของจิตใจคนร่วมสมัย โดยเฉพาะสภาพจิตใจที่ได้รับอิทธิพลจากความรัก ความเกลียด ความลังเล และความเหงา การอ่านนวนิยายเล่มนี้เปรียบเสมือนการฟังเพลงคลาสสิกผสมกับเพลงร็อคร่วมสมัย เป็นอารมณ์ฟิวชั่นที่เกิดจากความละเมียดละไมของการพรรณนาและการบรรยายสลับกับความรุนแรงของอารมณ์ที่เกิดแก่ตัวละคร
สำหรับคนที่ชอบวรรณกรรมไทยร่วมสมัยที่แสดงให้เห็นถึงความโดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงาและความสับสนว้าวุ่นของคนร่วมสมัย ไม่น่าพลาดเล่มนี้ครับ
กลิ่นอายของนวนิยายเล่มแรกของวีรพร นิติประภาถือได้ว่าแปลกใหม่ในวงการวรรณกรรมไทย เนื่องจากมีลีลาการเล่าเรื่องที่เน้นความมหัศจรรย์ในชีวิตประจำวัน ในเรื่องราวอันแสนจะธรรมดาสามัญ หากแต่ผู้เขียนสามารถใช้น้ำเสียงและบรรยากาศของท้องเรื่องสำรวจก้นบึ้งของจิตใจคนร่วมสมัย โดยเฉพาะสภาพจิตใจที่ได้รับอิทธิพลจากความรัก ความเกลียด ความลังเล และความเหงา การอ่านนวนิยายเล่มนี้เปรียบเสมือนการฟังเพลงคลาสสิกผสมกับเพลงร็อคร่วมสมัย เป็นอารมณ์ฟิวชั่นที่เกิดจากความละเมียดละไมของการพรรณนาและการบรรยายสลับกับความรุนแรงของอารมณ์ที่เกิดแก่ตัวละคร
สำหรับคนที่ชอบวรรณกรรมไทยร่วมสมัยที่แสดงให้เห็นถึงความโดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงาและความสับสนว้าวุ่นของคนร่วมสมัย ไม่น่าพลาดเล่มนี้ครับ
October 27, 2023
"That night, the memory of her skin glowing in the late afternoon deprived him of the calm of sleep and almost drove him into a fit of tears over an unfathomable longing he had never felt before."
I can see myself reading this book again someday and slowly drinking in the sweet nectar syrup of its lyrical prose.
I can see myself reading this book again someday and slowly drinking in the sweet nectar syrup of its lyrical prose.
April 21, 2022
Oh I don't have the words to express how this book made me feel! It's described as being "attuned to the addictive rhythms of a Thai soap opera and written with the consuming intensity of a fever dream" and man it delivers that and then some.
The writing is so lush and gorgeous with countless descriptions of food and fabrics and in the way classical music and flowers are interwoven in the story so that they actually play a role in the characters' development and not just create a mood. The characters experience such overwhelming emotions in true soap opera style but the novel doesn't hesitate to poke fun at it's own melodrama. The book actually reminds me a lot of Arundhati Roy's The God of Small Things because they have a lot of similarities (tragedy stricken parents who pass the numbing grief onto their children, siblings leading broken lives, the vivid prose, non linearity) but Blind Earthworm's melancholy is dazzling while Small Things has a quieter but still intense grief. Reading this book feels like feeling an ache in your heart on a bright summer afternoon because you're hit with nostalgia and a longing for something you can never have again, leaving you wondering about what could've been.
And I loved the little detours it takes! I love it when writers put in tiny stories that could stand as short stories on their own. It's also made me realise that non linear narratives are okay (sometimes). Honestly I'm just so in awe of Kong Rithdee's skill in translating this because neither the story nor the language make it easy.
P.S. happy that they included a playlist at the end!
The writing is so lush and gorgeous with countless descriptions of food and fabrics and in the way classical music and flowers are interwoven in the story so that they actually play a role in the characters' development and not just create a mood. The characters experience such overwhelming emotions in true soap opera style but the novel doesn't hesitate to poke fun at it's own melodrama. The book actually reminds me a lot of Arundhati Roy's The God of Small Things because they have a lot of similarities (tragedy stricken parents who pass the numbing grief onto their children, siblings leading broken lives, the vivid prose, non linearity) but Blind Earthworm's melancholy is dazzling while Small Things has a quieter but still intense grief. Reading this book feels like feeling an ache in your heart on a bright summer afternoon because you're hit with nostalgia and a longing for something you can never have again, leaving you wondering about what could've been.
And I loved the little detours it takes! I love it when writers put in tiny stories that could stand as short stories on their own. It's also made me realise that non linear narratives are okay (sometimes). Honestly I'm just so in awe of Kong Rithdee's skill in translating this because neither the story nor the language make it easy.
P.S. happy that they included a playlist at the end!
May 22, 2020
-รีวิวใหม่-
ช่วงนี้ติดโควิดอยู่กับบ้าน เลยหยิบหนังสือเก่าๆที่เคยอ่านแล้วตอนนั้นยังไม่โดนมาอ่านใหม่ รู้สึกเหมือนเราคนใหม่อ่านหนังสือเล่มนี้เปลี่ยนไปจริงๆ
รู้สึกยังไม่ชอบภาษาอยู่บ้าง แต่ความรู้สึกที่ว่าลดน้อยลงมาก แต่ก่อนเรารู้สึกต่อต้านภาษาแนว purple prose แบบนี้ที่ทำให้เราไม่ค่อยอินมากจริงๆ แต่วันนี้อ่านแล้วรู้สึกว่าอย่างหนึ่งมันฟุ้งออกมาเยอะกว่าภาษาคืออารมณ์ความรู้สึกเนี่ยแหละ น่าสนใจมาก ๆ เราไม่รุ้ว่ามันเรียกว่าละเมียดละไมได้มั้ย คือไม่รุ้สึกว่ามันบรรยายภาษาได้พอดีกับความ sentimental นะ แต่มันเหมือนเป็น experiment อะไรสักอย่างที่ทำให้อารมณ์มัน dripping อยู่ในหนังสือเล่มนี้เลยอะ อ่านอีกครั้งแล้วรุ้สึกทึ่งตรงจุดนี้มาก ๆ
-รีวิวเก่า-
ย้ำว่าเป็นความเห็นส่วนตัวนะคะ ลางเนื้อชอบลางยา คิดงี้ละ
เห็นว่าได้รางวัลเลยลองอ่านดู เปิดเรื่องมาได้ดีเลย บางมุมมีช่วงบรรยายอารมณ์ที่ดูอ่อนไหวสับสนทำได้ดี แต่ขอติเรื่องภาษาหน่อย ความพอดีคือสิ่งที่หาไม่ค่อยได้ในภาษาเรื่องนี้ ภาษาดูมีความประดิษฐ์ประดอยสูงจนบางทีมันล้ำเกินความหมายที่จะสื่อไปหน่อย ทำให้มันดูวกวนอยู่กับที่ แต่ก็สมชื่อเรื่องนะ (อันนี้เล่นมุก) แต่ถือว่าไม่โอสำหรับเรา ภาษาพรรณนาสวยงามหยดย้อยแค่ไหนก็ได้แต่มันควรอยู่ในขอบที่มันไม่ซ้ำ ๆฟุ้ง ๆวนอยู่กับที่แบบนี้ เราอ่านนะพวกนิยายบรรยายศัพท์ยาก ๆนะะ แต่เรื่องนี้มันดู"ยัด" เกินไปหน่อย ไม่รู้เป็นคนเดียวป่าว ดูหนังสือมันพยายามจะยัดเยียดง่า คิดไปเองแหละมั้ง อ่านจบนะ แต่รู้สึกเฉย ๆ TT
ช่วงนี้ติดโควิดอยู่กับบ้าน เลยหยิบหนังสือเก่าๆที่เคยอ่านแล้วตอนนั้นยังไม่โดนมาอ่านใหม่ รู้สึกเหมือนเราคนใหม่อ่านหนังสือเล่มนี้เปลี่ยนไปจริงๆ
รู้สึกยังไม่ชอบภาษาอยู่บ้าง แต่ความรู้สึกที่ว่าลดน้อยลงมาก แต่ก่อนเรารู้สึกต่อต้านภาษาแนว purple prose แบบนี้ที่ทำให้เราไม่ค่อยอินมากจริงๆ แต่วันนี้อ่านแล้วรู้สึกว่าอย่างหนึ่งมันฟุ้งออกมาเยอะกว่าภาษาคืออารมณ์ความรู้สึกเนี่ยแหละ น่าสนใจมาก ๆ เราไม่รุ้ว่ามันเรียกว่าละเมียดละไมได้มั้ย คือไม่รุ้สึกว่ามันบรรยายภาษาได้พอดีกับความ sentimental นะ แต่มันเหมือนเป็น experiment อะไรสักอย่างที่ทำให้อารมณ์มัน dripping อยู่ในหนังสือเล่มนี้เลยอะ อ่านอีกครั้งแล้วรุ้สึกทึ่งตรงจุดนี้มาก ๆ
-รีวิวเก่า-
ย้ำว่าเป็นความเห็นส่วนตัวนะคะ ลางเนื้อชอบลางยา คิดงี้ละ
เห็นว่าได้รางวัลเลยลองอ่านดู เปิดเรื่องมาได้ดีเลย บางมุมมีช่วงบรรยายอารมณ์ที่ดูอ่อนไหวสับสนทำได้ดี แต่ขอติเรื่องภาษาหน่อย ความพอดีคือสิ่งที่หาไม่ค่อยได้ในภาษาเรื่องนี้ ภาษาดูมีความประดิษฐ์ประดอยสูงจนบางทีมันล้ำเกินความหมายที่จะสื่อไปหน่อย ทำให้มันดูวกวนอยู่กับที่ แต่ก็สมชื่อเรื่องนะ (อันนี้เล่นมุก) แต่ถือว่าไม่โอสำหรับเรา ภาษาพรรณนาสวยงามหยดย้อยแค่ไหนก็ได้แต่มันควรอยู่ในขอบที่มันไม่ซ้ำ ๆฟุ้ง ๆวนอยู่กับที่แบบนี้ เราอ่านนะพวกนิยายบรรยายศัพท์ยาก ๆนะะ แต่เรื่องนี้มันดู"ยัด" เกินไปหน่อย ไม่รู้เป็นคนเดียวป่าว ดูหนังสือมันพยายามจะยัดเยียดง่า คิดไปเองแหละมั้ง อ่านจบนะ แต่รู้สึกเฉย ๆ TT
Read
April 10, 2021i have no idea what just happened in the story, but go f*ck yourself, Natee.
April 28, 2021
- ภาษาดูสละสลวย(มาก) ฟุ้งๆ พรรณนาเยอะเกิ๊น จนเหนื่อยอะ คำ adjectives คือ 3 ใน 4 ของหนังสือละมั้ง น่าจะไม่ใช่แนวเรา (เผอิญเป็นคนง่ายๆ) คนเขียนบอกว่า น่าจะรู้สึกคุ้นเคยถ้าอ่านกลอนสุนทรภู่(?)
- ชอบรูปแบบการเล่าเรื่อง แบบสลับเวลาไปมา (ซึ่งเขาว่าเหมือนนิยายของ Márquez อันนี้ไม่ชัวร์ เพราะยังไม่ได้อ่าน แต่หาซื้อมาแล้ว) ซึ่งจริงๆ มันก็ไม่ได้ใหม่อะไร
- เรามีความลำบากนิดหน่อยเรื่องการกะระยะสถานที่ในนิยาย
- ความรู้สึกส่วนตัว: มีเพลงสอดแทรกเข้ามา แต่แทนที่จะรู้สึกว่าตัวละครชอบเพลงนั้น เราดันรู้สึกว่าคนแต่งอยากให้ตัวละครชอบเพลงนั้นมากกว่า รวมไปถึงชื่ออาหารนานาชาติที่ตัวละครชอบทำก็ดูไม่จริง (หรือไม่เราก็เข้าไม่ถึง) พอมารวมกับการพรรณนา เลยรู้สึกว่าตัวละครมันแอบมโนเองป่าววะ บางที (ไม่นับสิ่งที่ผู้เขียนต้องการใส่มาเป็นเชิงสัญลักษณ์) เรียกได้ว่าเราไม่ซื้อเรื่องรสนิยมและความสามารถของตัวละครซึ่งดูไม่มีที่มาที่ไปเท่าไหร่
- ชอบรูปแบบการเล่าเรื่อง แบบสลับเวลาไปมา (ซึ่งเขาว่าเหมือนนิยายของ Márquez อันนี้ไม่ชัวร์ เพราะยังไม่ได้อ่าน แต่หาซื้อมาแล้ว) ซึ่งจริงๆ มันก็ไม่ได้ใหม่อะไร
- เรามีความลำบากนิดหน่อยเรื่องการกะระยะสถานที่ในนิยาย
- ความรู้สึกส่วนตัว: มีเพลงสอดแทรกเข้ามา แต่แทนที่จะรู้สึกว่าตัวละครชอบเพลงนั้น เราดันรู้สึกว่าคนแต่งอยากให้ตัวละครชอบเพลงนั้นมากกว่า รวมไปถึงชื่ออาหารนานาชาติที่ตัวละครชอบทำก็ดูไม่จริง (หรือไม่เราก็เข้าไม่ถึง) พอมารวมกับการพรรณนา เลยรู้สึกว่าตัวละครมันแอบมโนเองป่าววะ บางที (ไม่นับสิ่งที่ผู้เขียนต้องการใส่มาเป็นเชิงสัญลักษณ์) เรียกได้ว่าเราไม่ซื้อเรื่องรสนิยมและความสามารถของตัวละครซึ่งดูไม่มีที่มาที่ไปเท่าไหร่
January 3, 2015
ความขาดของชลิกาและชารียา กับความเหงาของปราณ
ถูกบรรยายเอาไว้ด้วยภาพชีวิตวัยเด็กของทั้งสอง
ไม่รู้ทำไม อ่านเรื่องนี้แล้วนึกถึงเด็กหญิงกะทิ (ในความสุขของกะทิ)
แต่ยกให้กะทิเป็นด้านสว่าง
ในขณะที่ชลิกา ชารียา และปราณเป็นโลกมืด
.. ต่างมุมของเรื่องราวเดียวกัน ..
เป็นกะทิในเวอร์ชั่นที่เขียนโดยมูราคามิ
ชารียา เด็กผู้หญิง .. ผู้หญิง ที่ทำชีวิตธรรมดาๆ ของตัวเองให้ยาก
ชีวิตที่มีความสุขอยู่เพียงแค่เอื้อม
แต่กลับปิดกั้น และไขว่คว้า เสาะหาสิ่งที่ตรงกันข้าม
เก็บงำความทุกข์ของตนเองไว้ดั่งของสะสมล้ำค่า
มนุษย์เรา บางทีก็เป็นเช่นนั้น
หลงทางทั้งๆ ที่ตาบอด .. อยู่ในเขาวงกต
ความรักวกวนเหมือนงูกินหางของคนที่อยู่ในโลกฝัน
สุขแบบฝันๆ และเศร้าแบบฝันๆ โดยไม่เคยรู้รสชาติของความจริง
ความขาด การค้นพบ ได้รัก ได้สุข ทุกข์
จากพราก คิดถึง พยายามจะลืม และ … ลืม
โรแมนติคบนความเหงาอันสละสลวย
ถูกบรรยายเอาไว้ด้วยภาพชีวิตวัยเด็กของทั้งสอง
ไม่รู้ทำไม อ่านเรื่องนี้แล้วนึกถึงเด็กหญิงกะทิ (ในความสุขของกะทิ)
แต่ยกให้กะทิเป็นด้านสว่าง
ในขณะที่ชลิกา ชารียา และปราณเป็นโลกมืด
.. ต่างมุมของเรื่องราวเดียวกัน ..
เป็นกะทิในเวอร์ชั่นที่เขียนโดยมูราคามิ
ชารียา เด็กผู้หญิง .. ผู้หญิง ที่ทำชีวิตธรรมดาๆ ของตัวเองให้ยาก
ชีวิตที่มีความสุขอยู่เพียงแค่เอื้อม
แต่กลับปิดกั้น และไขว่คว้า เสาะหาสิ่งที่ตรงกันข้าม
เก็บงำความทุกข์ของตนเองไว้ดั่งของสะสมล้ำค่า
มนุษย์เรา บางทีก็เป็นเช่นนั้น
หลงทางทั้งๆ ที่ตาบอด .. อยู่ในเขาวงกต
ความรักวกวนเหมือนงูกินหางของคนที่อยู่ในโลกฝัน
สุขแบบฝันๆ และเศร้าแบบฝันๆ โดยไม่เคยรู้รสชาติของความจริง
ความขาด การค้นพบ ได้รัก ได้สุข ทุกข์
จากพราก คิดถึง พยายามจะลืม และ … ลืม
โรแมนติคบนความเหงาอันสละสลวย
September 4, 2020
"A melodrama of shipwrecked romance." That's how the author herself described the novel, according to the translator, and after reading it, I find it a very accurate description capturing both the theme and the tone or atmosphere of the novel.
The Blind Earthworm really feels like a melodrama, or a soap opera. There's so much melancholy and the characters are always lamenting about heartache, betrayal, loss and death, but most especially heartache. It's very romantic even though the actual romance (between the main pair of love interests, Chareeya and Pran) is weak and boring, in my opinion. I didn't care for their romantic relationship, haha. But it's still very romantic because of the constant sense of heartache-induced melancholy, plus the novel's world is populated by beauty and the arts - Chareeya loves horticulture and classical music, and many descriptions of flowers and plants and references to classical pieces are peppered throughout the novel. The novel is brimming with the characters' passion for these arts.
And not only is the world of the characters lush, the writing is also incredibly lush. I really LOVE the writing, it is gorgeous in a hit me in the feels, made me pause and go wow, kind of way. For the English translation I read, the credit must go to not just the author Veeraporn Nitiprapha, but also the translator, Kong Rithdee. Rithdee says in his Translator's Note that this novel is particularly tough to translate, a large part of it due to Nitiprapha's "free-flowing lyricism and lexical ornamentations." I can see that writing style in the translation. It's definitely lyrical and uses many metaphors and symbolism, but I sometimes struggle with this kind of writing because it can get too abstract and/or pretentious. But in this novel, Nitiprapha's writing is not like that, the lyricism is not excessive nor gratuitous, but knows when to be dramatic and ornamental, and when to be simple. At times the melancholy gets cliched and tiring to me, but I like that the writing is quite self-conscious about the story's melodramatic ways, and even subtly pokes fun of it. Ultimately I find the writing not only readable but also immersive, making me keep wanting to read on to the next page, the next chapter. She's a masterful storyteller too; there are so many little stories told in the novel (the characters kind of hear about them or tell them in brief synopses), myths and fables and superstitions. I think the chapter "The Dancer in the Drizzle" is one of the most amazing chapters I've read in a novel, it could function as a short story by itself. Nitiprapha's latest novel in 2018 also won the SEA Write Award, like this novel did in 2015, and I really hope someone translates that into English too so I can read it!!!
The Blind Earthworm really feels like a melodrama, or a soap opera. There's so much melancholy and the characters are always lamenting about heartache, betrayal, loss and death, but most especially heartache. It's very romantic even though the actual romance (between the main pair of love interests, Chareeya and Pran) is weak and boring, in my opinion. I didn't care for their romantic relationship, haha. But it's still very romantic because of the constant sense of heartache-induced melancholy, plus the novel's world is populated by beauty and the arts - Chareeya loves horticulture and classical music, and many descriptions of flowers and plants and references to classical pieces are peppered throughout the novel. The novel is brimming with the characters' passion for these arts.
And not only is the world of the characters lush, the writing is also incredibly lush. I really LOVE the writing, it is gorgeous in a hit me in the feels, made me pause and go wow, kind of way. For the English translation I read, the credit must go to not just the author Veeraporn Nitiprapha, but also the translator, Kong Rithdee. Rithdee says in his Translator's Note that this novel is particularly tough to translate, a large part of it due to Nitiprapha's "free-flowing lyricism and lexical ornamentations." I can see that writing style in the translation. It's definitely lyrical and uses many metaphors and symbolism, but I sometimes struggle with this kind of writing because it can get too abstract and/or pretentious. But in this novel, Nitiprapha's writing is not like that, the lyricism is not excessive nor gratuitous, but knows when to be dramatic and ornamental, and when to be simple. At times the melancholy gets cliched and tiring to me, but I like that the writing is quite self-conscious about the story's melodramatic ways, and even subtly pokes fun of it. Ultimately I find the writing not only readable but also immersive, making me keep wanting to read on to the next page, the next chapter. She's a masterful storyteller too; there are so many little stories told in the novel (the characters kind of hear about them or tell them in brief synopses), myths and fables and superstitions. I think the chapter "The Dancer in the Drizzle" is one of the most amazing chapters I've read in a novel, it could function as a short story by itself. Nitiprapha's latest novel in 2018 also won the SEA Write Award, like this novel did in 2015, and I really hope someone translates that into English too so I can read it!!!
August 10, 2018
ลุ่มลึก เหมาะกับการค่อยๆละเลียดอ่านแล้วจะพบว่าภาษาที่ใช้สวยงามเห็นภาพ จากเบลอๆก็ชัดเจนขึ้นทันที ขณะเดียวกัน ถ้าใจร้อนๆมาแล้วเปิดอ่าน จะกวาดตาอย่างรวดเร็ว เพราะแก่นเรื่องมีอยู่3คำ ส่วนที่เหลือของบรรทัดคือศัพท์แสง(จริงๆก็ไม่แสงนะ เพียงแต่มันขยายเยอะไปหน่อย) เพิ่มความนุ่มลึกให้กับเรื่อง เสมือนแม่น้ำค่อยๆกระเพื่อมตัวแล้วพริ้วไหว คือเยอะจนต้องกวาดออกไปเองอ่ะ
.
เรื่องไม่เกี่ยวกับไส้เดือน แต่ชีวิตของตัวละครคือไส้เดือนที่ไม่ยอมโผล่ออกมาเจอโลกความจริง ยังคงวนเวียนวิ่งหา นิ่งเฉย อยู่ในเขาวงกตนั้น...และตลอดไป แทบจะทุกตัวละคร แม้กระทั่งตัวดำเนินเรื่องหลักๆ อ่านแล้วก็หงิดใจ แต่ละคนไร้จุดหมาย ศีลธรรมบางอย่างก็มองข้าม ใช้ชีวิตไปแบบนั้นตามแต่ใจปรารถนา นี่คือนิยายน้ำเน่า โรแมนติก ธรรมดา (แบบที่โปรยไว้จริงๆ) แต่ถ้าอ่านเอาพรรณนาโวหาร ยอมรับว่าเลยว่า สวยงาม จับต้องได้ และมีรสนิยมของการฟังเพลงดี ดีจน...แบบที่เราไปไม่ถึง!
.
เรื่องไม่เกี่ยวกับไส้เดือน แต่ชีวิตของตัวละครคือไส้เดือนที่ไม่ยอมโผล่ออกมาเจอโลกความจริง ยังคงวนเวียนวิ่งหา นิ่งเฉย อยู่ในเขาวงกตนั้น...และตลอดไป แทบจะทุกตัวละคร แม้กระทั่งตัวดำเนินเรื่องหลักๆ อ่านแล้วก็หงิดใจ แต่ละคนไร้จุดหมาย ศีลธรรมบางอย่างก็มองข้าม ใช้ชีวิตไปแบบนั้นตามแต่ใจปรารถนา นี่คือนิยายน้ำเน่า โรแมนติก ธรรมดา (แบบที่โปรยไว้จริงๆ) แต่ถ้าอ่านเอาพรรณนาโวหาร ยอมรับว่าเลยว่า สวยงาม จับต้องได้ และมีรสนิยมของการฟังเพลงดี ดีจน...แบบที่เราไปไม่ถึง!
June 23, 2024
- - - The blind earthworm raises its head, the bird sweeps in; flight is freeing, flight is death - - -
“… But let's not talk of love or chains and things we can't untie” L. Cohen
The prose is so beautiful you want to reach out with your hands and devour it, word by word, as the unsatiated longing hungers for more.
A little about the book; three characters in the labyrinth of life, trying desperately to grasp fistfull of happiness. The interplay of human relationship with sorrow, struggle, loneliness, suffering, death, loss, grief and solitude is so mundane and repetitive that after a while, the human body(emotive receptors) becomes numb towards it. This in turn switches off the reception of little joy, small warmth, love of a stranger, changing of the seasons, golden hues of sunsets, a sip of tea in monsoon.
The impact of events in one's life can drastically change the perception of life, the past events dictate our present and our capability of anticipating the future. Pran’s self esteem is crushed, he cannot speak. Charee’s life is smacked left and right like a ping pong ball. Chalika’s idea of life is turned upside down like an hourglass and time is slipping.
Are we slaves to the events that we didn’t ask for, we didn’t consent to? And how do we make peace with it? And what if we cannot make peace with it? As we succumb to life’s witty transgressions and curve balls, all that remaining of life is swerved into the corner of solitude comforting the loneliest sob.
“In this broken world, Charee, happiness wasn’t meant for us. Everything that you’ve dreamt of, everything you’ve done, that you are, that you see, understand, strive for, seek out, everything that we’ve been through, the price that we’ve paid, the death after death of our hearts, the dreams that keep fallinf apart, the loneliness that can’t be cured, this maddening feeling….Everything. Why wouldn’t I get it, Charee? Why wouldn’t I understand how life could betray you?”
“… But let's not talk of love or chains and things we can't untie” L. Cohen
The prose is so beautiful you want to reach out with your hands and devour it, word by word, as the unsatiated longing hungers for more.
A little about the book; three characters in the labyrinth of life, trying desperately to grasp fistfull of happiness. The interplay of human relationship with sorrow, struggle, loneliness, suffering, death, loss, grief and solitude is so mundane and repetitive that after a while, the human body(emotive receptors) becomes numb towards it. This in turn switches off the reception of little joy, small warmth, love of a stranger, changing of the seasons, golden hues of sunsets, a sip of tea in monsoon.
The impact of events in one's life can drastically change the perception of life, the past events dictate our present and our capability of anticipating the future. Pran’s self esteem is crushed, he cannot speak. Charee’s life is smacked left and right like a ping pong ball. Chalika’s idea of life is turned upside down like an hourglass and time is slipping.
Are we slaves to the events that we didn’t ask for, we didn’t consent to? And how do we make peace with it? And what if we cannot make peace with it? As we succumb to life’s witty transgressions and curve balls, all that remaining of life is swerved into the corner of solitude comforting the loneliest sob.
“In this broken world, Charee, happiness wasn’t meant for us. Everything that you’ve dreamt of, everything you’ve done, that you are, that you see, understand, strive for, seek out, everything that we’ve been through, the price that we’ve paid, the death after death of our hearts, the dreams that keep fallinf apart, the loneliness that can’t be cured, this maddening feeling….Everything. Why wouldn’t I get it, Charee? Why wouldn’t I understand how life could betray you?”
December 11, 2021
Struggled to get through this one and it's such a short book. Maybe I just wasn't in the right mind space. There were so many adjectives/flowery descriptions, and it felt melodramatic and dream like. Although the descriptions are very beautiful, the reading was slowed down by the sheer number of them. Classical music pieces, Thai dishes and Thai horticulture references were strewn everywhere and I don't like having to look everything up, so I just trusted that the 'soundtrack', food and scenery was beautiful. Maybe I'll go back and try some of the dishes myself.
September 4, 2024
Chareeya y Chalika viven una infancia feliz a pesar de las penas de amor que consumen a sus padres, encontrando un fuerte vínculo entre ellas, que exteriorizan jugando a ser Chang y Eng, los famosos hermanos unidos por el tórax que fueran exhibidos en los circos de EEUU, originarios de Siam (actual Tailandia). Y también en un refugio apropiado: el vértigo para Chareeya y la inmersión en la fantasía de Charika.
Se les unirá Pran, un niño descuidado, condenado a la migración perpetua, y el tío Thanir, que llevará a los huérfanos por el camino de la sensibilidad de la música clásica; y en las sombras, la permanente presencia de Nuang, la niñera-limpiadora-cocinera que tiene cinco hijos y tres maridos, y se ocupa de garantizar la subsistencia material entre tanta espiritualidad. Cada uno, a su manera vive y siente todo de manera muy intensa, como los personajes de un melodrama o una ópera trágica, y sus acciones y reacciones los llevarán a lugares muy solitarios, como la lombriz de tierra, ciega, que come tierra y defeca tierra, atrapada en el laberinto creado por ella misma.
La anécdota sobre como la cartelera de un café abandonado, que se recicló en una banqueta en una parada de taxis, que luego diera nombre a un pasaje, y sobre el cual se tejió el mito de una mujer suicidada por amor, es una divertida e interesante radiografía de la creación de los mitos.
La novela está muy bien narrada y armada, siguiendo la vida de los protagonistas, con muchos saltos en el tiempo, y la aparición de personajes nuevos que contribuyen a la construcción de la historia y su desenlace.
El entorno está impregnado de una atmósfera mágica, en la que los olores y el olfato, como el sentido más primitivo, tendrán implicancias emocionales. No es raro ver y hablar con los muertos, como un formato de realismo mágico oriental, en el que las antiguas creencias se mezclan con el budismo, incluyendo la idea de los destinos encontrados y desencontrados y las vidas pasadas, bien al gusto de algunas corrientes de pensamiento postmodernas.
Abundan las descripciones gastronómicas y botánicas, que contribuyen al clima de exuberancia y de exceso, muy acorde con las características tropicales y lluviosas de Tailandia.
Tal vez, si no se logra conectar con los protagonistas, resulte simplemente un culebrón. Si se logra conectar, en cambio, una novela excelente, de una gran intensidad, emoción y poesía.
Se les unirá Pran, un niño descuidado, condenado a la migración perpetua, y el tío Thanir, que llevará a los huérfanos por el camino de la sensibilidad de la música clásica; y en las sombras, la permanente presencia de Nuang, la niñera-limpiadora-cocinera que tiene cinco hijos y tres maridos, y se ocupa de garantizar la subsistencia material entre tanta espiritualidad. Cada uno, a su manera vive y siente todo de manera muy intensa, como los personajes de un melodrama o una ópera trágica, y sus acciones y reacciones los llevarán a lugares muy solitarios, como la lombriz de tierra, ciega, que come tierra y defeca tierra, atrapada en el laberinto creado por ella misma.
La anécdota sobre como la cartelera de un café abandonado, que se recicló en una banqueta en una parada de taxis, que luego diera nombre a un pasaje, y sobre el cual se tejió el mito de una mujer suicidada por amor, es una divertida e interesante radiografía de la creación de los mitos.
La novela está muy bien narrada y armada, siguiendo la vida de los protagonistas, con muchos saltos en el tiempo, y la aparición de personajes nuevos que contribuyen a la construcción de la historia y su desenlace.
El entorno está impregnado de una atmósfera mágica, en la que los olores y el olfato, como el sentido más primitivo, tendrán implicancias emocionales. No es raro ver y hablar con los muertos, como un formato de realismo mágico oriental, en el que las antiguas creencias se mezclan con el budismo, incluyendo la idea de los destinos encontrados y desencontrados y las vidas pasadas, bien al gusto de algunas corrientes de pensamiento postmodernas.
Abundan las descripciones gastronómicas y botánicas, que contribuyen al clima de exuberancia y de exceso, muy acorde con las características tropicales y lluviosas de Tailandia.
Tal vez, si no se logra conectar con los protagonistas, resulte simplemente un culebrón. Si se logra conectar, en cambio, una novela excelente, de una gran intensidad, emoción y poesía.
May 17, 2025
Книга прочитана в рамках подборки "Women of the World", посвященной женщинам разных рас и национальностей.
9. Тайланд
Эм… Эм… Я даже не знаю с чего начать. Наверное, стоит начать с названия. Согласитесь, “Слепой Червь в Лабиринте” звучит довольно интригующе. Аннотация так и вовсе обещала стеб над клише тайских мыльных сериалов. Ну как тут не клюнуть? Да, я ничего не знаю про тайск��е лакорны, но этот факт еще сильнее подогревал мой интерес.
Впечатления дико… смешанные. И это если очень мягко выражаться. Честно, я до сих пор не знаю, что я чувствую по поводу этой книги. Не то, чтобы Вирапорн Нитипрапха написала такую уж сложную в плане сюжета историю. Да и посыл тут довольно понятный. И тем не менее, после прочтения в моей голове было исключительно ощущение невероятного конфуза.
У “Слепого Червя в Лабиринте” три главных героя: сестры Чалика и Чария , а также их друг детства Пран . Книга с того, что беременная Чарией мать сестер узнает об измене мужа с преподавательницей народных танцев. Сестры становятся сиротами при живых родителях, потому что отец превращается в отшельника, который вообще не выходит из дома, а мать из-за своей маниакальной “любви” к нему, никогда не выпускает мужа из виду. Когда муж умирает, мать медленно начинает чахнуть у его могилы, чтобы он даже после смерти ей не изменял. Очень высокие отношения, как можно понять. Данный опыт по-разному повлиял на героинь.
Чалика очень хочет любви, но она боится превратиться в свою мать. Ей комфортнее читать любовные романы и любить придуманный на их почве образ идеального мужчины, который живет только главной героиней. И тем не менее, герой любовного романа и может жить только в условиях и по логике любовного романа, а значит в реальной жизни такого, к сожалению, не встретишь.
Если Чалика хочет быть главной героиней любовного романа, то ее сестра, Чария , именно таковой и является. У нее есть трагичная предыстория и сама она немного не от мира сего. Чария знает французский, хотя никогда его не учила. Чария умеет готовить странные блюда, хотя ее к плите никогда не подпускали. Чария слушает исключительно классическую музыку от европейских композиторов. Поэтому Чария особенная. Она врезается в память любому, кто ее встречает. Такая вот итерация слов “меня трудно найти, легко потерять и невозможно забыть”. Чария создает видимость человека, которому никто не нужен, и которому комфортно в своем одиночестве. Но это только на первый взгляд, потому что довольно быстро становиться понятно: Чария недалеко ушла от своей матери. “Слепой Червь в Лабиринте” – это не такая уж длинная книга (208 страниц, большая часть которых посвящена детству героев), и тем не менее, г-же Нитипрапхе удалось вставить где-то 4 сцены, где Чария пытается покончить с собой или думает об этом из-за того, что очередной ухажер ее бросил.
Последним, но не по значению, героем является друг детства Чалики и Чарии – Пран , такой же недолюбленный сирота, как и они сами. Пран с отцом постоянно путешествовали, из-за чего он нигде не мог осесть и найти свое место. Все его бросали, чаще всего путем ухода в мир иной. Блуждания Прана продолжаются и во взрослом возрасте: он откровенно не понимает чего хочет от жизни этой, посему перебивается случайными связями и игрой в не шибко популярной музыкальной группе. Ну чем не герой мыльного сериала?
Вы уже чуете в чем тут главный конфликт? Пран с самого детства влюблен в Чарию , но та встречается с очередным козлом (который, естественно, ее не ценит и изменяет ей). Пран с горя начинает спать с Чаликой , а та и рада, потому что он ближе всех соответствует образу ее идеала. Чария в свою очередь мечется между своим козлом и Праном, а также между первой любовью и сестринской верностью.
Звучит-то интересно. И язык у Вирапорн Нитипрапхи довольно красочный, с кучей интересных эпитетов, а также описаний еды и природы. Но, господи, читать это все было тем еще мучением! Если в начале пурпурная проза вызывала трепет и желание записать каждую цитату в какой-нибудь тематический блокнот, то позже она начала конкретно так утомлять. Постоянные отсылки на классическую музыку Моцарта, Шопена и т.д. тоже порядком поднадоели ближе к середине. Временами ощущалось, словно я читаю чей-то горячечный сон, особенно ближе к концу.
Так как это все-таки мелодрама, герои крайне гипертрофировано на все реагируют и постоянно страдают, в особенности Чария . Оно и понятно, это все-таки стеб на клише жанра. Но особо юмора я не увидела. Единственная комедийная сцена, которую я запомнила, это эпизод, в котором Чария и Пран стоят под дождем, и та драматично велит ему забыть ее, а потом также драматично сбегает, но по дороге врезается в здание.
Собственно, заканчивается эта история также максимально драматично. Без хэппи энда. Это было ожидаемо. И в целом посыл мне понятен. Основная метафора тоже. У червей нет глаз, поэтому они словно в лабиринте. Люди же не решают собственных проблем и создают из них собственные “лабиринты”, из которых потом не могут и не хотят выбраться. Если брать это в расчет, а также буддийский мотив того, что жить – это априори значит страдать, то конец вполне закономерен. Чария , Чалика и Пран не виноваты в том, что они такие. Даже родители сестер не виноваты в своих судьбах. Просто жизнь так сложилась. Жизнь предала их. И тем не менее, мне хотелось чего-то более интересного, нежели "главные герои родились несчастными и одинокими, всю жизнь прожили несчастными и одинокими, а потом все умерли несчастными и одинокими". Моя оценка во многом обусловлена этим моментом, а также тем, что из-за стиля автора в какой-то момент читать “Слепого Червя в Лабиринте” становилось физически тяжело.
Телеграм-канал "Яблоневый Сад Эвридики"
9. Тайланд
Жизнь предала меня!
Эм… Эм… Я даже не знаю с чего начать. Наверное, стоит начать с названия. Согласитесь, “Слепой Червь в Лабиринте” звучит довольно интригующе. Аннотация так и вовсе обещала стеб над клише тайских мыльных сериалов. Ну как тут не клюнуть? Да, я ничего не знаю про тайск��е лакорны, но этот факт еще сильнее подогревал мой интерес.
Впечатления дико… смешанные. И это если очень мягко выражаться. Честно, я до сих пор не знаю, что я чувствую по поводу этой книги. Не то, чтобы Вирапорн Нитипрапха написала такую уж сложную в плане сюжета историю. Да и посыл тут довольно понятный. И тем не менее, после прочтения в моей голове было исключительно ощущение невероятного конфуза.
У “Слепого Червя в Лабиринте” три главных героя: сестры Чалика и Чария , а также их друг детства Пран . Книга с того, что беременная Чарией мать сестер узнает об измене мужа с преподавательницей народных танцев. Сестры становятся сиротами при живых родителях, потому что отец превращается в отшельника, который вообще не выходит из дома, а мать из-за своей маниакальной “любви” к нему, никогда не выпускает мужа из виду. Когда муж умирает, мать медленно начинает чахнуть у его могилы, чтобы он даже после смерти ей не изменял. Очень высокие отношения, как можно понять. Данный опыт по-разному повлиял на героинь.
Чалика очень хочет любви, но она боится превратиться в свою мать. Ей комфортнее читать любовные романы и любить придуманный на их почве образ идеального мужчины, который живет только главной героиней. И тем не менее, герой любовного романа и может жить только в условиях и по логике любовного романа, а значит в реальной жизни такого, к сожалению, не встретишь.
Если Чалика хочет быть главной героиней любовного романа, то ее сестра, Чария , именно таковой и является. У нее есть трагичная предыстория и сама она немного не от мира сего. Чария знает французский, хотя никогда его не учила. Чария умеет готовить странные блюда, хотя ее к плите никогда не подпускали. Чария слушает исключительно классическую музыку от европейских композиторов. Поэтому Чария особенная. Она врезается в память любому, кто ее встречает. Такая вот итерация слов “меня трудно найти, легко потерять и невозможно забыть”. Чария создает видимость человека, которому никто не нужен, и которому комфортно в своем одиночестве. Но это только на первый взгляд, потому что довольно быстро становиться понятно: Чария недалеко ушла от своей матери. “Слепой Червь в Лабиринте” – это не такая уж длинная книга (208 страниц, большая часть которых посвящена детству героев), и тем не менее, г-же Нитипрапхе удалось вставить где-то 4 сцены, где Чария пытается покончить с собой или думает об этом из-за того, что очередной ухажер ее бросил.
Последним, но не по значению, героем является друг детства Чалики и Чарии – Пран , такой же недолюбленный сирота, как и они сами. Пран с отцом постоянно путешествовали, из-за чего он нигде не мог осесть и найти свое место. Все его бросали, чаще всего путем ухода в мир иной. Блуждания Прана продолжаются и во взрослом возрасте: он откровенно не понимает чего хочет от жизни этой, посему перебивается случайными связями и игрой в не шибко популярной музыкальной группе. Ну чем не герой мыльного сериала?
Вы уже чуете в чем тут главный конфликт? Пран с самого детства влюблен в Чарию , но та встречается с очередным козлом (который, естественно, ее не ценит и изменяет ей). Пран с горя начинает спать с Чаликой , а та и рада, потому что он ближе всех соответствует образу ее идеала. Чария в свою очередь мечется между своим козлом и Праном, а также между первой любовью и сестринской верностью.
Звучит-то интересно. И язык у Вирапорн Нитипрапхи довольно красочный, с кучей интересных эпитетов, а также описаний еды и природы. Но, господи, читать это все было тем еще мучением! Если в начале пурпурная проза вызывала трепет и желание записать каждую цитату в какой-нибудь тематический блокнот, то позже она начала конкретно так утомлять. Постоянные отсылки на классическую музыку Моцарта, Шопена и т.д. тоже порядком поднадоели ближе к середине. Временами ощущалось, словно я читаю чей-то горячечный сон, особенно ближе к концу.
Так как это все-таки мелодрама, герои крайне гипертрофировано на все реагируют и постоянно страдают, в особенности Чария . Оно и понятно, это все-таки стеб на клише жанра. Но особо юмора я не увидела. Единственная комедийная сцена, которую я запомнила, это эпизод, в котором Чария и Пран стоят под дождем, и та драматично велит ему забыть ее, а потом также драматично сбегает, но по дороге врезается в здание.
Собственно, заканчивается эта история также максимально драматично. Без хэппи энда. Это было ожидаемо. И в целом посыл мне понятен. Основная метафора тоже. У червей нет глаз, поэтому они словно в лабиринте. Люди же не решают собственных проблем и создают из них собственные “лабиринты”, из которых потом не могут и не хотят выбраться. Если брать это в расчет, а также буддийский мотив того, что жить – это априори значит страдать, то конец вполне закономерен. Чария , Чалика и Пран не виноваты в том, что они такие. Даже родители сестер не виноваты в своих судьбах. Просто жизнь так сложилась. Жизнь предала их. И тем не менее, мне хотелось чего-то более интересного, нежели "главные герои родились несчастными и одинокими, всю жизнь прожили несчастными и одинокими, а потом все умерли несчастными и одинокими". Моя оценка во многом обусловлена этим моментом, а также тем, что из-за стиля автора в какой-то момент читать “Слепого Червя в Лабиринте” становилось физически тяжело.
Телеграм-канал "Яблоневый Сад Эвридики"
Read
September 7, 2024Boy, you can tell this was a tough one to translate. It is so, so dependent on the context of Thailand – the ultra-specific references to tropical flora (pikul blossoms, etc.), the ironic allusions to the lakhon tradition in Thai romantic fiction and soap opera, and for that reason it is a tropical magical realist novel par excellence. I feel like I only got a fraction of the dense web of mirrors and symbols, but even if you haven’t spent much time in this neck of the woods, I think you can just vibe. For that matter, it might even be easier, because you don’t know what you’re “supposed” to be getting.
April 11, 2019
It's not the style of prose I usually read, but I was completely drawn into this magical and absolutely lyrical world. Nitiprapha paints a world that is almost too full of senses - smells, colours, tastes and sounds. Great translation - I really hope her other books will also be translated some day.
April 2, 2021
The very first sentence of Veeraporn Nitiprapha’s “The Blind Earthworm in the Labyrinth” already gives a sense of how this phenomenal novel will unfold: “Chalika, who was old enough to have a shadow of memory, could recall the time when the house was filled with sounds”. The first what strikes the reader is beautiful use of language. Then, the imagery - rich, fresh, evocative, unforgettable. This is a book like none else I have ever read. I read it slowly, immersing myself into the realm created by the author and not wanting to be pulled out of it.
The multilayered story of sisters Chalika and Chareeya and their childhood friend Pran, told in a non-linear way, is full of melancholia and nostalgia. It’s the story or remembering the good times, the happiness and bliss together but also the story of forgetting: “Forgetfulness is a wonderful defence mechanism. Humankind would have long become extinct were it not for our ability to forget: to forget how pathetic and contemptible we are to have been born alone and naked on this cruel earth, born without claws, tusks, or strength. We would have been long gone had it not been for our ability to disremember, to banish from our hearts the fact that to simply exist is agony and tribulation in itself, to erase from our heads who we are, what we’ve had to feel happy or sad about, or that we ever had anything to remember”.
I was pulled into this novel by its sensuality, so many rich references to Thai flora, music (there is a playlist at the end), food, Buddhist and traditional Thai beliefs, philosophy, lack of Western logic when it comes to events and people’s responses. The narrative diverges, meanders, embraces the reader in other characters’ life stories and that’s absolutely captivating. “The Blind Earthworm in the Labyrinth” resembles films by Weerasethakul and Suwichakornpong, and just like their films seduce the viewer, Nitiprapha seduces the reader with her masterpiece.
The multilayered story of sisters Chalika and Chareeya and their childhood friend Pran, told in a non-linear way, is full of melancholia and nostalgia. It’s the story or remembering the good times, the happiness and bliss together but also the story of forgetting: “Forgetfulness is a wonderful defence mechanism. Humankind would have long become extinct were it not for our ability to forget: to forget how pathetic and contemptible we are to have been born alone and naked on this cruel earth, born without claws, tusks, or strength. We would have been long gone had it not been for our ability to disremember, to banish from our hearts the fact that to simply exist is agony and tribulation in itself, to erase from our heads who we are, what we’ve had to feel happy or sad about, or that we ever had anything to remember”.
I was pulled into this novel by its sensuality, so many rich references to Thai flora, music (there is a playlist at the end), food, Buddhist and traditional Thai beliefs, philosophy, lack of Western logic when it comes to events and people’s responses. The narrative diverges, meanders, embraces the reader in other characters’ life stories and that’s absolutely captivating. “The Blind Earthworm in the Labyrinth” resembles films by Weerasethakul and Suwichakornpong, and just like their films seduce the viewer, Nitiprapha seduces the reader with her masterpiece.
January 28, 2018
รายละเอียดช่างชัดเจน ทั้งฉากที่รายล้อม และอารมณ์ใจคอของตัวละคร
โดดเด่นในเรื่องของภาษา และความรอบรู้ด้านอาหาร พฤกษศาสตร์ และดนตรีของผู้เขียน จนชวนทึ่งในความสามารถนั้น
เนื้อเรื่องย่อย ในเรื่องใหญ่ ช่างกลมกล่อม
แต่บทพรรณนากลับให้อย่ามรู้สึกอิ่มเกน จนเหนื่อยล้าที่จะจินตนาการตาม
นี่คือนิยาย นิยายขนานแท้ที่สะท้อนชีวิตของตัวละครล้วนๆ
นิยายที่บอกให้ผู้อ่านรู้ว่า ความรัก พาเราไปได้ถึงไหน และเมื่อขาดรัก เปลือกที่หลงเหลืออยู่ก็ไม่ได้มีค่าอะไร
นิยายที่เราคาดหวังฉากจบแบบสุขสมหวังได้ยากยิ่ง เพราะผู้แต่งดึงตรึงอารมณ์ให้หมองหม่นได้ดีเหลือเกิน
อย่างไรก็ตาม นิยายเรื่องนี้ไม่ชวนให้คิดอื่นๆ ใดนอกเหนือไปจากรักสามเส้าเลย
โดดเด่นในเรื่องของภาษา และความรอบรู้ด้านอาหาร พฤกษศาสตร์ และดนตรีของผู้เขียน จนชวนทึ่งในความสามารถนั้น
เนื้อเรื่องย่อย ในเรื่องใหญ่ ช่างกลมกล่อม
แต่บทพรรณนากลับให้อย่ามรู้สึกอิ่มเกน จนเหนื่อยล้าที่จะจินตนาการตาม
นี่คือนิยาย นิยายขนานแท้ที่สะท้อนชีวิตของตัวละครล้วนๆ
นิยายที่บอกให้ผู้อ่านรู้ว่า ความรัก พาเราไปได้ถึงไหน และเมื่อขาดรัก เปลือกที่หลงเหลืออยู่ก็ไม่ได้มีค่าอะไร
นิยายที่เราคาดหวังฉากจบแบบสุขสมหวังได้ยากยิ่ง เพราะผู้แต่งดึงตรึงอารมณ์ให้หมองหม่นได้ดีเหลือเกิน
อย่างไรก็ตาม นิยายเรื่องนี้ไม่ชวนให้คิดอื่นๆ ใดนอกเหนือไปจากรักสามเส้าเลย
February 7, 2025
I just feel pain. "Life has betrayed me"
February 20, 2019
จำไม่ได้ว่าเคยตกหลุมรักหนังสือนวนิยายไทยขนาดนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ นาฎกรรมชีวิตและความรักที่แสนธรรมดาทว่าอัศจรรย์ ร้อยเรียงด้วยเหตุการณ์สั้นๆนับร้อยนับพันอย่าง เป็นสายโซ่ห้วงอารมณ์ดำดิ่ง ความรู้สึกลึกซึ้งในความเป็นมนุษย์ ทั้งสวยงามและอัปลักษณ์ ทั้งอุดมคติและอคติ
ภาษาของหนังสือเล่มนี้คือสิ่งมหัศจรรย์ "ในหยาดแดดที่จ้องแต่จะหยดลอดใบไม้ลงบนหน้า แหมะ แหมะ..." วีรพรผู้เขียน เสกภาพผ่านตัวหนังสือราวกับร่ายมนต์ หลายฉากหลายตอนสวยงามราวกับภาพฝันทั้งๆที่เป็นเรื่องธรรมดา แต่ทว่าสัมผัสได้ว่าชีวิตก็มีแง่งามเหล่านั้นอยู่จริงๆ อยู่ในความทรงจำ
พลังในการเล่าเรื่องแบบเหนือจริงของวีรพรน่าทึ่งเฉพาะตัว เธอทำให้จินตภาพทุกฉาก ทุกตอน ทุกตัวละครออกมาโลดแล่น ราวมีชีวิต มีกลิ่น มีรูป มีรส มีเสียง
เสียง ใช่แล้วนิยายเล่มนี้มีเสียงเคล้าคลออยู่แทบตลอดทั้งเรื่อง โดยเฉพาะดนตรีคลาสสิค จะว่าไปรายละเอียดของหนังสือก็อัดแน่นไปด้วยศาสตร์และศิลป์ของการใช้ชีวิตอย่างรื่นรมย์ ตั้งแต่การฟังดนตรี การทำอาหาร สวนดอกไม้ ผ้าโบราณ นิยาย มิตรภาพ ความรัก ความรักที่งดงาม ความรักที่ร้าวราน รวดร้าว ราวกับโลกจะพังครืนลงต่อหน้า ราวกับชีวิตแตกสลายเป็นผงธุลี แล้วน้ำตาก็ไหล รินริน เสียงแห่งความเงียบเข้าเกาะกุม ราวกับโลกทั้งโลกไร้สรรพเสียง
ปราณ ชาลียา ชลิกา ลุงธนิต พ่อ แม่ รสริน พี่นวล กับพ่อทั้งสามคนของลูกๆเธอ ภราดรกับอาภัทร ธนา ชานนท์ นที ตัวละครทุกตัวมีเลือดมีเนื้อ มีจุดเกิดและจุดดับที่ไม่อาจคาดเดา มีชะตากรรมที่เหมือนถูกกำหนด เหมือนไส้เดือนตาบอดในเขาวงกตที่มันขุดขึ้นมาเอง แต่นั่นก็คือชีวิต ไม่ใช่ล่ะหรือ
ประสบการณ์ในงานโฆษณาของผู้เขียนทำให้หลายฉากในเรื่องถูกรังสรรค์ขึ้นเหมือนหนังสั้นชั้นดี ที่เต็ม
ไปด้วยรายละเอียด ร้อยแปดพันอย่าง อัดแน่น บีบคั้นจนมีแสงสว่างมาเปิดทางนำคนอ่านไปให้หลุดพ้นออกจากอุโมงค์อารมณ์
หนังสือเล่มนี้คือเรื่องเล่าชีวิตที่ยืนยันว่า "มายาคติเป็นอย่าง ความจริงอาจเป็นอีกหลายอย่าง" เราไม่อาจตัดสินใครต่อใครได้จากปรากฏการณ์ เราไ่ม่อาจล่วงรู้อดีตที่กดทับหัวใจใคร ชีวิตใครก็ของใคร
ชีวิตเป็นสายธารที่ไหลเรื่อยไปไม่ย้อนกลับ จะผ่านหุบเหว โตรกผา กระโจนผ่านน้ำตกสายรุ้ง หรือไหลครูดไปกับก้อนกรวดท้องน้ำ สุดท้ายการเดินทางก็สิ้นสุดลงเมื่อบรรจบกับมหานที จะเชื่อในชีวิตจงเจริญ หรือชีวิตทรยศ ก็ขึ้นกับเหตุและผลที่แต่ละคนประสบมา และบางครั้งมันก็คือความไร้เหตุผลของชีวิต
หนังสือเล่มนี้คือความงดงามของตัวอักษรที่ลุกขึ้นมาร่ายรำทำนองชีวิต หนังสือเล่มนี้เตือนให้ไม่ลืมว่า ครั้งหนึ่งเคยหลงรักตัวหนังสือในงานเขียนมากเพียงใด... วรรณกรรมจงเจริญ
ภาษาของหนังสือเล่มนี้คือสิ่งมหัศจรรย์ "ในหยาดแดดที่จ้องแต่จะหยดลอดใบไม้ลงบนหน้า แหมะ แหมะ..." วีรพรผู้เขียน เสกภาพผ่านตัวหนังสือราวกับร่ายมนต์ หลายฉากหลายตอนสวยงามราวกับภาพฝันทั้งๆที่เป็นเรื่องธรรมดา แต่ทว่าสัมผัสได้ว่าชีวิตก็มีแง่งามเหล่านั้นอยู่จริงๆ อยู่ในความทรงจำ
พลังในการเล่าเรื่องแบบเหนือจริงของวีรพรน่าทึ่งเฉพาะตัว เธอทำให้จินตภาพทุกฉาก ทุกตอน ทุกตัวละครออกมาโลดแล่น ราวมีชีวิต มีกลิ่น มีรูป มีรส มีเสียง
เสียง ใช่แล้วนิยายเล่มนี้มีเสียงเคล้าคลออยู่แทบตลอดทั้งเรื่อง โดยเฉพาะดนตรีคลาสสิค จะว่าไปรายละเอียดของหนังสือก็อัดแน่นไปด้วยศาสตร์และศิลป์ของการใช้ชีวิตอย่างรื่นรมย์ ตั้งแต่การฟังดนตรี การทำอาหาร สวนดอกไม้ ผ้าโบราณ นิยาย มิตรภาพ ความรัก ความรักที่งดงาม ความรักที่ร้าวราน รวดร้าว ราวกับโลกจะพังครืนลงต่อหน้า ราวกับชีวิตแตกสลายเป็นผงธุลี แล้วน้ำตาก็ไหล รินริน เสียงแห่งความเงียบเข้าเกาะกุม ราวกับโลกทั้งโลกไร้สรรพเสียง
ปราณ ชาลียา ชลิกา ลุงธนิต พ่อ แม่ รสริน พี่นวล กับพ่อทั้งสามคนของลูกๆเธอ ภราดรกับอาภัทร ธนา ชานนท์ นที ตัวละครทุกตัวมีเลือดมีเนื้อ มีจุดเกิดและจุดดับที่ไม่อาจคาดเดา มีชะตากรรมที่เหมือนถูกกำหนด เหมือนไส้เดือนตาบอดในเขาวงกตที่มันขุดขึ้นมาเอง แต่นั่นก็คือชีวิต ไม่ใช่ล่ะหรือ
ประสบการณ์ในงานโฆษณาของผู้เขียนทำให้หลายฉากในเรื่องถูกรังสรรค์ขึ้นเหมือนหนังสั้นชั้นดี ที่เต็ม
ไปด้วยรายละเอียด ร้อยแปดพันอย่าง อัดแน่น บีบคั้นจนมีแสงสว่างมาเปิดทางนำคนอ่านไปให้หลุดพ้นออกจากอุโมงค์อารมณ์
หนังสือเล่มนี้คือเรื่องเล่าชีวิตที่ยืนยันว่า "มายาคติเป็นอย่าง ความจริงอาจเป็นอีกหลายอย่าง" เราไม่อาจตัดสินใครต่อใครได้จากปรากฏการณ์ เราไ่ม่อาจล่วงรู้อดีตที่กดทับหัวใจใคร ชีวิตใครก็ของใคร
ชีวิตเป็นสายธารที่ไหลเรื่อยไปไม่ย้อนกลับ จะผ่านหุบเหว โตรกผา กระโจนผ่านน้ำตกสายรุ้ง หรือไหลครูดไปกับก้อนกรวดท้องน้ำ สุดท้ายการเดินทางก็สิ้นสุดลงเมื่อบรรจบกับมหานที จะเชื่อในชีวิตจงเจริญ หรือชีวิตทรยศ ก็ขึ้นกับเหตุและผลที่แต่ละคนประสบมา และบางครั้งมันก็คือความไร้เหตุผลของชีวิต
หนังสือเล่มนี้คือความงดงามของตัวอักษรที่ลุกขึ้นมาร่ายรำทำนองชีวิต หนังสือเล่มนี้เตือนให้ไม่ลืมว่า ครั้งหนึ่งเคยหลงรักตัวหนังสือในงานเขียนมากเพียงใด... วรรณกรรมจงเจริญ
November 18, 2019
I found this to be a quirky read. There are several OCD elements (the music, the cooking, plants). Overall, it is atmospheric, sometimes melodramatic, and generally depressing.
The translated English is clean and makes the reading smooth; and there are many passages that are beautiful (see "highlights"). At times, I was scratching my head trying to follow what happened or more importantly, grasp why it happened...somethings are simply culturally-based perhaps.
I appreciated the "Translator's Note" for he describes the Thai writing of the author and his own approach in the translation process. (I'm guessing that the translator is a native Thai speaker because he writes for the Bangkok Post.)
The translated English is clean and makes the reading smooth; and there are many passages that are beautiful (see "highlights"). At times, I was scratching my head trying to follow what happened or more importantly, grasp why it happened...somethings are simply culturally-based perhaps.
I appreciated the "Translator's Note" for he describes the Thai writing of the author and his own approach in the translation process. (I'm guessing that the translator is a native Thai speaker because he writes for the Bangkok Post.)
May 2, 2020
สำหรับเรา ... หากเปรียบพุทธศักราชอัสดงฯ เป็นเหมือนการท่องไปในฝันร้ายสีเทาเฉดที่เข้มที่สุด / ไส้เดือนตาบอดในเขาวงกต ก็เหมือนกับการจมอยู่ในสวนสะพรั่งที่ท่วมไปด้วยน้ำตา
ลึก ๆ ก็ดีใจที่อ่านเล่มที่กล่าวไปแล้วก่อนที่จะมาอ่านเล่มนี้ ซึ่งส่งผลให้เราเตรียมใจมาดี ร้องไห้ไปไม่มากมายเท่าไหร่ กระนั้นก็ยังรู้สึกว่ามันเป็นนิยายรักสามเส้าที่โครตเศร้าอยู่ดี
ที่น่าแปลกคือ เราไม่ได้รู้สึกว่าสำนวนของคุณวีรพรอ่านยากหรืออะไรเลย หากรู้สึกว่าเป็นสำนวนที่สวยงาม ฟุ้ง ฝัน แต่เข้าถึงได้ค่ะ
สรุปว่า หากท่านใดชอบเรื่องเศร้า อยากพบเจอสิ่งที่เศร้ากว่าความเศร้าของตัว หรืออยากลองของสัมผัสว่ามันเศร้าจริงไหมในภาษาเขียนที่เหมือนอ่านกวี ก็ไม่ควรพลาด
ลึก ๆ ก็ดีใจที่อ่านเล่มที่กล่าวไปแล้วก่อนที่จะมาอ่านเล่มนี้ ซึ่งส่งผลให้เราเตรียมใจมาดี ร้องไห้ไปไม่มากมายเท่าไหร่ กระนั้นก็ยังรู้สึกว่ามันเป็นนิยายรักสามเส้าที่โครตเศร้าอยู่ดี
ที่น่าแปลกคือ เราไม่ได้รู้สึกว่าสำนวนของคุณวีรพรอ่านยากหรืออะไรเลย หากรู้สึกว่าเป็นสำนวนที่สวยงาม ฟุ้ง ฝัน แต่เข้าถึงได้ค่ะ
สรุปว่า หากท่านใดชอบเรื่องเศร้า อยากพบเจอสิ่งที่เศร้ากว่าความเศร้าของตัว หรืออยากลองของสัมผัสว่ามันเศร้าจริงไหมในภาษาเขียนที่เหมือนอ่านกวี ก็ไม่ควรพลาด
October 20, 2018
อ่านจบรอบนึงแล้วไม่ค่อยอินเท่าไหร่ เดี๋ยวจะอ่านแบบคิดเยอะๆ อีกรอบ
December 10, 2015
ขณะระหว่างอ่าน และหลังจากอ่านจบ ก็ไม่คลาดเคลื่อนไปจากที่อ่านรีวิวของหลายคนมาผ่านๆ ว่า นี่มันก็คือหนังสือที่เล่าเรื่องความรักน้ำเน่าโดยแท้ เน่าอย่างเดียวไม่มีน้ำดีผสม เน่าได้เน่าดี เน่าตั้งแต่ประโยคแรกยันตัวอักษรสุดท้าย ทุกตัวละครล้วนเจ็บปวด ร้าวราน สูญสลาย หาความสุขในชีวิตไม่ได้ หากมี ก็จะเป็นแค่ช่วงสั้น ๆ ที่ไม่มากเพียงพอให้นึกถึงอย่างมีความสุขในช่วงสิตท้ายของชีวิตด้วยซ้ำ โอ้ … คนเราจะสามารถเศร้าอะไรได้ถึงเพียงนี้หนอ
หากอ่านเอาเนื้อหา ก็จะสรุปได้ว่า นิยายนั้นน้ำเน่าสิ้นดี หากจะอ่านเอาความสวยงามของภาษา ก็ขอบอกว่ารุ่มรวยจนแทบไม่มีประโยคไหนที่จืดชืดไร้ความรู้สึกเลย ทุกประโยคแสดงอารมณ์อันข้นคลั่ก ราวกับแกงกะทิที่เผลอทำหกไปทั้งกล่อง หนาแน่นจนบางทีก็ต้องหยุดอ่านเพื่อหายใจหายคอบ้าง
หากจะอ่านเอาหิว ผู้เขียนทำได้ดีทีเดียว ยิ่งกว่าดูคลิปทำอาหารใด ๆ ไม่ผิดจากคำนำที่บอกว่าอยากจะหยุดคั่นหน้าหนังสือไว้ แล้วไปหาเมนูนานาชาติตามที่ในนิยายกล่าวถึงมากินเสียให้หายอยาก ที่จะไม่พูดไม่ได้เลยคือ เพลง เพลงคลาสสิกแต่ละบทที่กล่าวถึง ก็ทำให้เราต้องหาเปิดยูทูปฟัง
ไม่ว่าจะอะไรก็ตามที่ปรากฏในหนังสือ ทำให้เราประจักษ์ดีกว่า ผู้เขียน ต้องเป็นคนที่ฟังมามาก รับประทานมามาก เห็นมามาก และอ่านมามากอย่างแน่นอน อะไรกันหนอที่ทำให้หนังสือเล่มเล็ก ๆ รุ่มรวย ชุ่มโชก เต็มเปี่ยมไปด้วยอารมณ์และความรู้สึกขนาดนี้ – คงเป็นหนึ่งเหตุผลกระมังที่ทำให้ซีไรท์ปีนี้ตกเป็นของเธอ
ถ้าไม่เป็นภาระเกินไปต่อหัวใจของคุณ ลองเสพย์ “ไส้เดือนตาบอดในเขาวงกต” สัมผัสความเจ็บปวดรวดร้าวเหลือทนของแต่ละตัวละคร สงสารและสุขสมไปกับเขาและเธอ เมื่อตัวอักษรสุดท้ายมาถึง เชื่อเถอะ คุณจะรู้สึกว่า “ชีวิตฉันตอนนี้ดีเหลือเกินแล้ว”
หากอ่านเอาเนื้อหา ก็จะสรุปได้ว่า นิยายนั้นน้ำเน่าสิ้นดี หากจะอ่านเอาความสวยงามของภาษา ก็ขอบอกว่ารุ่มรวยจนแทบไม่มีประโยคไหนที่จืดชืดไร้ความรู้สึกเลย ทุกประโยคแสดงอารมณ์อันข้นคลั่ก ราวกับแกงกะทิที่เผลอทำหกไปทั้งกล่อง หนาแน่นจนบางทีก็ต้องหยุดอ่านเพื่อหายใจหายคอบ้าง
หากจะอ่านเอาหิว ผู้เขียนทำได้ดีทีเดียว ยิ่งกว่าดูคลิปทำอาหารใด ๆ ไม่ผิดจากคำนำที่บอกว่าอยากจะหยุดคั่นหน้าหนังสือไว้ แล้วไปหาเมนูนานาชาติตามที่ในนิยายกล่าวถึงมากินเสียให้หายอยาก ที่จะไม่พูดไม่ได้เลยคือ เพลง เพลงคลาสสิกแต่ละบทที่กล่าวถึง ก็ทำให้เราต้องหาเปิดยูทูปฟัง
ไม่ว่าจะอะไรก็ตามที่ปรากฏในหนังสือ ทำให้เราประจักษ์ดีกว่า ผู้เขียน ต้องเป็นคนที่ฟังมามาก รับประทานมามาก เห็นมามาก และอ่านมามากอย่างแน่นอน อะไรกันหนอที่ทำให้หนังสือเล่มเล็ก ๆ รุ่มรวย ชุ่มโชก เต็มเปี่ยมไปด้วยอารมณ์และความรู้สึกขนาดนี้ – คงเป็นหนึ่งเหตุผลกระมังที่ทำให้ซีไรท์ปีนี้ตกเป็นของเธอ
ถ้าไม่เป็นภาระเกินไปต่อหัวใจของคุณ ลองเสพย์ “ไส้เดือนตาบอดในเขาวงกต” สัมผัสความเจ็บปวดรวดร้าวเหลือทนของแต่ละตัวละคร สงสารและสุขสมไปกับเขาและเธอ เมื่อตัวอักษรสุดท้ายมาถึง เชื่อเถอะ คุณจะรู้สึกว่า “ชีวิตฉันตอนนี้ดีเหลือเกินแล้ว”
July 2, 2014
“อลังการ” น่าจะเป็นคำจำกัดความที่ครอบคลุมที่สุดสำหรับนิยายเรื่องนี้ ต้องบอกว่าเป็นนิยายที่น่าเกรงขามและน่าตื่นตะลึงมาก ไม่นึกว่ามันจะไปได้สุดขนาดนี้ ตัวละคร เหตุการณ์ฉาก บรรยากาศทั้งหมดทั้งมวลถูกห่อหุ้มด้วยกลิ่นอายของความฟุ้งฝัน ล่องลอย เหนือจริง (โดยเฉพาะสองสามบทสุดท้ายที่เริ่มแยกไม่ออกแล้วว่ามันกึ่งจริงกึ่งฝันกึ่งเป็นกึ่งตายหรืออะไรแน่) อ่านแล้วนึกถึง "ก่อนความหมายจะหายลับ" ของสมุด ทีทรรศน์ โดยเฉพาะความดาร์กนี่ พอฟัดพอเหวี่ยงกันได้เลย ส่วนการใช้ภาษา การพรรณนา การสร้างจินตภาพ เรียกได้ว่ากินขาด ถ้าไม่ใช่ระดับแดนอรัญก็ยังนึกไม่ออกว่าใครจะใช้ภาษาได้พลิ้วและฉกาจฉกรรจ์ขนาดนี้ อ่านไปก็รู้เลยว่าปล่อยของเต็มที่
สิ่งที่ชอบมาก ๆ ในเรื่องนี้คือ การที่ตัวละครเล็ก ๆ ที่ไม่ใช่ตัวเอกของเรื่องอย่างลุงจาง นวล นที รสริน ภราดร อาภัทร ที่ดูไม่สลักสำคัญอะไรในเรื่องมากนักและโผล่แวบเข้ามาแค่ไม่กี่ฉาก แต่ชีวิตเบื้องหลังของทุกคนล้วนถ��กเล่า ถูกถ่ายทอด ถูกกล่าวถึง ทุกคนมีชีวิต มีชะตากรรมของตัวเอง และทุกคนเป็นตัวเอกในเรื่องเล่าของตัวเอง ในขณะที่ตัวเอกของเรื่องอย่างปราณและชารียา ที่ถูกชะตากรรมโบยตีซะจนแตกร้าว แหว่งวิ่น และอ้างว้างผิดมนุษย์มนา (ชีวิตทรยศฉัน ชีวิตทรยศฉัน) ผมกลับไม่ค่อยอินเท่าไหร่ มันดูแข็ง ๆ ขาดอารมณ์ยังไงชอบกล อ่าน ๆ ไปนี่เห็นความพยายามบิวต์อารมณ์อย่างเต็มที่ของผู้เขียนเลยนะ เหมือนแกก็รู้ว่าตรงนี้เป็นจุดอ่อน ถ้าแก้จุดนี้ได้ จะเพอร์เฟกต์มาก แต่อย่างหนึ่งที่ต้องขอชมผู้เขียน ก็คือ แกคุมจังหวะ คุมอารมณ์ คุมบรรยากาศของเรื่องได้สม่ำเสมอดี ไม่หลุดเลย
สิ่งที่ชอบมาก ๆ ในเรื่องนี้คือ การที่ตัวละครเล็ก ๆ ที่ไม่ใช่ตัวเอกของเรื่องอย่างลุงจาง นวล นที รสริน ภราดร อาภัทร ที่ดูไม่สลักสำคัญอะไรในเรื่องมากนักและโผล่แวบเข้ามาแค่ไม่กี่ฉาก แต่ชีวิตเบื้องหลังของทุกคนล้วนถ��กเล่า ถูกถ่ายทอด ถูกกล่าวถึง ทุกคนมีชีวิต มีชะตากรรมของตัวเอง และทุกคนเป็นตัวเอกในเรื่องเล่าของตัวเอง ในขณะที่ตัวเอกของเรื่องอย่างปราณและชารียา ที่ถูกชะตากรรมโบยตีซะจนแตกร้าว แหว่งวิ่น และอ้างว้างผิดมนุษย์มนา (ชีวิตทรยศฉัน ชีวิตทรยศฉัน) ผมกลับไม่ค่อยอินเท่าไหร่ มันดูแข็ง ๆ ขาดอารมณ์ยังไงชอบกล อ่าน ๆ ไปนี่เห็นความพยายามบิวต์อารมณ์อย่างเต็มที่ของผู้เขียนเลยนะ เหมือนแกก็รู้ว่าตรงนี้เป็นจุดอ่อน ถ้าแก้จุดนี้ได้ จะเพอร์เฟกต์มาก แต่อย่างหนึ่งที่ต้องขอชมผู้เขียน ก็คือ แกคุมจังหวะ คุมอารมณ์ คุมบรรยากาศของเรื่องได้สม่ำเสมอดี ไม่หลุดเลย
February 12, 2022
[ รอบ 2 ] 12 FEB 2022
[ รอบแรก ] 18 SEP 2020
แด่… มนุษย์ทุกคน ที่ยังคงเป็น ‘ไส้เดือนตาบอดในเขาวงกต’ อยู่บนพื้นโลกใบนี้
ชอบการใช้ภาษาที่เป็นเอกลักษณ์ ของคุณแหม่ม วีรพร อยู่เสมอ ทั้งสละสลวย ทั้งรุ่มรวยคลังคำ ราวอ่านบทกวี ไม่รู้สึกว่า ใช้คำฟุ้งเฟ้อ ฟุ่มเฟือย แต่อย่างใด ตรงกันข้าม กลับเพิ่มอารมณ์ ความรู้สึก ให้กับตัวละคร บรรยากาศ สถานที่ในเรื่อง
ด้วยความที่อ่าน ‘พุทธศักราชอัสดงฯ’ มาก่อน จึงมี ‘ภูมิคุ้มกัน’ มาพอสมควร อ่านแล้วไม่ดิ่งเหมือนเรื่องนั้น [ซึ่งยกให้ขึ้นหิ้งไปแล้ว] แต่ก็ยังเศร้าอยู่นะ 😅😅😅
[ รอบแรก ] 18 SEP 2020
แด่… มนุษย์ทุกคน ที่ยังคงเป็น ‘ไส้เดือนตาบอดในเขาวงกต’ อยู่บนพื้นโลกใบนี้
“การลืมเป็นกลไกอันน่าทึ่ง มนุษย์คงสูญพันธุ์ไปนานแล้วหากไม่มีปัญญาจะลืม ลืมว่าตัวเรานั้นต้อยต่ำน่าสมเพชเพียงใดที่ต้องเกิดมาในโลกอันโหดร้ายอย่างเปลือยเปล่า สิ้นไร้ ไม่มีทั้งกรงเล็บ เขี้ยวงา พละกำลัง เราคงสูญพันธุ์กันไปหมดไม่เหลือหากไม่มีปัญญาจะลืม ลืมให้ได้ว่าการมีชีวิตอยู่นั้นเป็นเรื่องยากลำบากและเจ็บปวดเพียงไหน ลืมให้ได้ว่าตัวเองคือใคร เคยสุข เคยทุกข์ เคยอยู่มาอย่างไร …ลืมให้ได้ว่าเราเคยมีเรื่องให้จดจำ” - p.285
ชอบการใช้ภาษาที่เป็นเอกลักษณ์ ของคุณแหม่ม วีรพร อยู่เสมอ ทั้งสละสลวย ทั้งรุ่มรวยคลังคำ ราวอ่านบทกวี ไม่รู้สึกว่า ใช้คำฟุ้งเฟ้อ ฟุ่มเฟือย แต่อย่างใด ตรงกันข้าม กลับเพิ่มอารมณ์ ความรู้สึก ให้กับตัวละคร บรรยากาศ สถานที่ในเรื่อง
ด้วยความที่อ่าน ‘พุทธศักราชอัสดงฯ’ มาก่อน จึงมี ‘ภูมิคุ้มกัน’ มาพอสมควร อ่านแล้วไม่ดิ่งเหมือนเรื่องนั้น [ซึ่งยกให้ขึ้นหิ้งไปแล้ว] แต่ก็ยังเศร้าอยู่นะ 😅😅😅
“ไม่อาจเข้าใจว่าชีวิตยาวนานของคนสองคน หลงเหลืออยู่แค่ฝุ่นธุลีที่บรรจุลงหมดในห่อผ้าเล็กๆ สองห่อ ตรงหน้านี้ได้อย่างไร” - p.46
“ในชีวิตจริงทุกสิ่งก็ทบทับสลับรวนจนไหลรวมเละเทะไปเช่นนี้ด้วยเหมือนกัน …หรือมิใช่” - p.204
February 5, 2023
นับว่าเป็นหนังสือรางวัลซีไรต์ที่สะท้อนถึงความเป็นสมัยใหม่และสมัยเก่าได้อย่างลงตัว รู้สึกว่าคิดถูกที่เลือกอ่านเล่มนี้ หลังจากไม่ได้แตะต้องหนังสือซีไรต์มานาน โดยส่วนตัวผมไม่ค่อยชอบผลงานซีไรต์ ไม่ได้ไม่ชอบเพราะเนื้อหาสาระ แต่กับองค์รวมของเรื่องที่สะท้อนความเป็นจริงของประเทศตนเอง จนผมรับไม่ไหว เลยต้องไปเสนอหน้าแบกรับความจริงบนพื้นเพท้องถิ่นเดิมที่แดนไกลอย่างยุโรปและอเมริกา
ไส้เดือนตาบอด นับว่าเป็นเล่มที่บาดใจและขมขื่นในตอนจบไม่แพ้กัน แต่ทุกครั้งที่ผมหยิบขึ้นมาอ่านผมมีความสุข สุขใจอย่างบอกไม่ถูก บ้านสีดอกทานตะวันสีอ่อนริมแม่น้ำนั่นเอย บทเพลงคลาสสิคบ้างเอย (ที่ผมเผลอติดหูไปตลอด กับโอปุส 47 ของ Schumann) สวนดอกไม้นานาพันธุ์บ้างเอย คือมันเป็นอะไรที่อุดมคติสำหรับผมมาก ราวกับบ้านในฝัน บรรยากาศในฝันที่ตนเองไม่สามารถหาได้ แล้วโหยหามัน และเสพติดบรรยากาศของมันจากหนังสือเล่มนี้
แต่ถ้าไม่นับเรื่องของความงดงามในภาษาของวรรณกรรม ก็ต้องบอกว่าวรรณกรรมเรื่องนี้กำกวมและเป็นรูปธรรมเกินไป จนเราไม่อาจเข้าใจในสิ่งที่ผู้เขียนตั้งใจจะสื่อ ด้วยการที่ผมอ่านมูราคามิมาก่อนเล่มนี้ ต้องบอกว่ามีความคล้ายคลึงกันมาก แต่ทำได้ไม่เจาะจงดีพอ ขาดความเป็นเรียบง่ายในเนื้อเรื่อง เนื้อเรื่องยุ่งยากและวกวนเกินไป
ไส้เดือนตาบอด นับว่าเป็นเล่มที่บาดใจและขมขื่นในตอนจบไม่แพ้กัน แต่ทุกครั้งที่ผมหยิบขึ้นมาอ่านผมมีความสุข สุขใจอย่างบอกไม่ถูก บ้านสีดอกทานตะวันสีอ่อนริมแม่น้ำนั่นเอย บทเพลงคลาสสิคบ้างเอย (ที่ผมเผลอติดหูไปตลอด กับโอปุส 47 ของ Schumann) สวนดอกไม้นานาพันธุ์บ้างเอย คือมันเป็นอะไรที่อุดมคติสำหรับผมมาก ราวกับบ้านในฝัน บรรยากาศในฝันที่ตนเองไม่สามารถหาได้ แล้วโหยหามัน และเสพติดบรรยากาศของมันจากหนังสือเล่มนี้
แต่ถ้าไม่นับเรื่องของความงดงามในภาษาของวรรณกรรม ก็ต้องบอกว่าวรรณกรรมเรื่องนี้กำกวมและเป็นรูปธรรมเกินไป จนเราไม่อาจเข้าใจในสิ่งที่ผู้เขียนตั้งใจจะสื่อ ด้วยการที่ผมอ่านมูราคามิมาก่อนเล่มนี้ ต้องบอกว่ามีความคล้ายคลึงกันมาก แต่ทำได้ไม่เจาะจงดีพอ ขาดความเป็นเรียบง่ายในเนื้อเรื่อง เนื้อเรื่องยุ่งยากและวกวนเกินไป
February 7, 2014
เขียนเรื่องพื้นๆ สามัญของชีวิตโลกย์ๆ ได้อย่างเปี่ยมเสน่ห์ ภาษาไหลลื่นทั้งยังงดงามในลูกล่อลูกชนพริ้วไหววูบวาบเหมือนฟังเพลงคลาสสิค ที่บางทีคุณอาจเพิ่มโวลลุมอีกนิด แต่สุดท้ายต้องไปหรี่ลงนิดหน่อย
อุปมาที่ใช้มีกลิ่น magical realism และตัวเรื่องราวพาให้นึกถึง God of small thing ของ อรุณธตี รอย
เข้าใจว่าผู้เขียนพาเราดำลงไปในก้นบึ้งของบ่อน้ำเน่า และกดหัวเราเอาไว้ในนั้นไม่ให้โงหัว แต่ก็เสียดายนิดหน่อยที่พออ่านจบแล้วสำลักน้ำเน่าจริงๆ ..
หรือจะเป็นที่คนอ่านก็ไม่ทราบได้ ที่ไม่สามารถแกะสัญญะลึกซึ้งกว่านั้นออก
อุปมาที่ใช้มีกลิ่น magical realism และตัวเรื่องราวพาให้นึกถึง God of small thing ของ อรุณธตี รอย
เข้าใจว่าผู้เขียนพาเราดำลงไปในก้นบึ้งของบ่อน้ำเน่า และกดหัวเราเอาไว้ในนั้นไม่ให้โงหัว แต่ก็เสียดายนิดหน่อยที่พออ่านจบแล้วสำลักน้ำเน่าจริงๆ ..
หรือจะเป็นที่คนอ่านก็ไม่ทราบได้ ที่ไม่สามารถแกะสัญญะลึกซึ้งกว่านั้นออก
May 29, 2023
Wow, what a journey. This is such a unique book, translated from Thai, following the lives of three people who’s lives are tangled together.
The strongest part of this book was it’s beautiful descriptions. The food was described in such detail I could almost taste it, and the setting of the two houses where most of the book takes place was so vivid. The connection between smell and memory put you in the shoes of these characters, even when they seemed unknowable.
4* would recommend
The strongest part of this book was it’s beautiful descriptions. The food was described in such detail I could almost taste it, and the setting of the two houses where most of the book takes place was so vivid. The connection between smell and memory put you in the shoes of these characters, even when they seemed unknowable.
4* would recommend
August 23, 2016
ได้ยินทั้งเสียงอวย และเสียงบ่น จนได้มาอ่านเอง ช่วงสองบทแรกชอบมาก การ set up ตัวละครเหมือนหนังเลย แต่ทุกบทหลังจากนั้นไม่ได้พาเรื่องไปไหนไกลเท่าไหร่ การเล่าแบบสลับไปมาก็ดูอวดวิธีการโดยไม่จำเป็น ที่แย่ที่สุดคือ "ใส่ของ" มาจนล้นเลย ทั้งเพลง อาหาร ต้นไม้ สารพัด แทนที่จะเติมเต็มเรื่อง กลับทำให้คนอ่านรู้สึกโง่นิดๆ เอาเป็นว่าไม่ประทับใจ รอดูเวอร์ชั่นหนังดีกว่า
Displaying 1 - 30 of 306 reviews