What do you think?
Rate this book
The Convert
In this dazzling work of historical fiction, the Booker International-longlisted author of
War and Turpentine
reconstructs the tragic story of a Medieval Christian noblewoman who abandoned her life for the love of a Jewish boy.
The Middle Ages have just begun when Vigdis Adela�s, a young woman from a prosperous French family, falls in love with David Todros, a student at the city's yeshiva, and the son of a rabbi. To be together, they must flee their city, Vigdis renouncing a life of privilege and comfort. Pursued by her father's knights and in constant danger of betrayal, the lovers embark on a dangerous journey to the south of France, only to find their brief happiness destroyed by the vicious wave of anti-Semitism that sweeps Europe with the onset of the First Crusade. Stefan Hertmans meticulously retraces Vigdis's epic journey, first across France and then beyond, to Palermo and the Middle East. Blending fact and fiction, and with immense imagination and stylistic ingenuity, he painstakingly imagines her terrible trials, bringing the Middle Ages to life, and illuminating a chaotic world of passion, hate, love, and death.
The Middle Ages have just begun when Vigdis Adela�s, a young woman from a prosperous French family, falls in love with David Todros, a student at the city's yeshiva, and the son of a rabbi. To be together, they must flee their city, Vigdis renouncing a life of privilege and comfort. Pursued by her father's knights and in constant danger of betrayal, the lovers embark on a dangerous journey to the south of France, only to find their brief happiness destroyed by the vicious wave of anti-Semitism that sweeps Europe with the onset of the First Crusade. Stefan Hertmans meticulously retraces Vigdis's epic journey, first across France and then beyond, to Palermo and the Middle East. Blending fact and fiction, and with immense imagination and stylistic ingenuity, he painstakingly imagines her terrible trials, bringing the Middle Ages to life, and illuminating a chaotic world of passion, hate, love, and death.
304 pages, Hardcover
First published October 3, 2016
316 people are currently reading
5620 people want to read
About the author
Stefan Hertmans
72 books437 followersStefan Hertmans is a Flemish Belgian author, poet and essayist. He is the author of a literary and essayistic oeuvre - including poetry, novels, essays, plays, short stories. His poetry has been translated into various languages and he has taught at the Ghent Secondary Art Institute and the Royal Academy of Fine Arts in Ghent. He has given lectures at the Sorbonne University, the universities of Vienna, Berlin and Mexico City, the Library of Congress in Washington D.C. and University College London. His work has been published in The literary Review (Madison) The Review of contemporary fiction (Illinois) and Grand Street (New York). He was awarded the ECI Literatuurprijs and the Golden Book Owl Audience Award for War and Turpentine, a novel based on his grandfather's notebooks recollecting his time before, during and after the First World War.
------------------------------------------------------
Stefan Hertmans is een Belgisch schrijver, dichter en essayist.
Hij is auteur van een literair en essayistisch oeuvre (poëzie, roman, essay, theatertekst, kortverhaal) dat hem in binnen- en buitenland bekend maakt. Zijn gedichten en verhalen verschenen in het Frans, Spaans, Italiaans, Roemeens, Kroatisch, Duits, Bulgaars. Hertmans doceerde aan het Stedelijk Secundair Kunstinstituut Gent en de Koninklijke Academie voor Schone kunsten (KASK, Hogeschool Gent) en leidde er het Studium Generale tot oktober 2010. Hij gaf lezingen aan de Sorbonne, de universiteiten van Wenen, Berlijn en Mexico City, Library of Congress (Washington), University College London. Zijn werk verscheen onder meer in The literary Review (Madison) The Review of contemporary fiction (Illinois) en Grand Street (New York). Hertmans werkte mee aan tijdschriften zoals Raster, De Revisor, Het Moment, NWT, Yang, Dietsche Warande & Belfort, Poëziekrant en Parmentier. Van 1993 tot 1996 was hij redacteur van het Nederlandse tijdschrift De Gids, hij recenseerde voor De Morgen en schreef de boekenbijlage van De Standaard. In Nederland publiceerde hij in Trouw.
In 2017 werd hij Commandeur in de Kroonorde.
Stefan Hertmans is een Vlaams schrijver, dichter en essayist.
Stefan Hertmans in de Nederlandstalige Wikipedia
Stefan Hertmans in de Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren
Stefan Hertmans bij "Schrijversgewijs"
Stefan Hertmans is a Flemish writer, poet and essayist.
Stefan Hertmans in the English Wikipedia
------------------------------------------------------
Stefan Hertmans is een Belgisch schrijver, dichter en essayist.
Hij is auteur van een literair en essayistisch oeuvre (poëzie, roman, essay, theatertekst, kortverhaal) dat hem in binnen- en buitenland bekend maakt. Zijn gedichten en verhalen verschenen in het Frans, Spaans, Italiaans, Roemeens, Kroatisch, Duits, Bulgaars. Hertmans doceerde aan het Stedelijk Secundair Kunstinstituut Gent en de Koninklijke Academie voor Schone kunsten (KASK, Hogeschool Gent) en leidde er het Studium Generale tot oktober 2010. Hij gaf lezingen aan de Sorbonne, de universiteiten van Wenen, Berlijn en Mexico City, Library of Congress (Washington), University College London. Zijn werk verscheen onder meer in The literary Review (Madison) The Review of contemporary fiction (Illinois) en Grand Street (New York). Hertmans werkte mee aan tijdschriften zoals Raster, De Revisor, Het Moment, NWT, Yang, Dietsche Warande & Belfort, Poëziekrant en Parmentier. Van 1993 tot 1996 was hij redacteur van het Nederlandse tijdschrift De Gids, hij recenseerde voor De Morgen en schreef de boekenbijlage van De Standaard. In Nederland publiceerde hij in Trouw.
In 2017 werd hij Commandeur in de Kroonorde.
Stefan Hertmans is een Vlaams schrijver, dichter en essayist.
Stefan Hertmans in de Nederlandstalige Wikipedia
Stefan Hertmans in de Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren
Stefan Hertmans bij "Schrijversgewijs"
Stefan Hertmans is a Flemish writer, poet and essayist.
Stefan Hertmans in the English Wikipedia
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 597 reviews
December 4, 2020
My rating says it all: this was a great read. But, to be honest, I'm not such a great fan of historical novels: most authors try to force the historical data into a straitjacket and fill the voids with fictional guesswork, to the extent that the whole does not convince at all. This book by the Flemish author Stefan Hertmans (° 1951) is a different story (perhaps you even can't call it a real historical novel): apparently, Hertmans only had one historical document available, a Hebrew text from the end of the 11th century, that speaks about a Jewish woman of Christian Norman descent who needs protection on a risky journey to the east. The woman – Vigdis-Hamoutal-Sarah in her different, consecutive names - came into Hertmans' field of view when an American historian situated her abode in Monieux, the Vauclusian village (South of France) where the writer has a second house.
Because of the scarce data, Hertmans has been able to deal with the historical material freely and so he could produce a really fascinating, albeit very tragic, story. We follow young Vigdis from her birth in Rouen, her conversion to Judaism, over her long stay in Monieux, her flight to what was then Cairo and back, and all the dramatic events that happened to her in between. Hertmans thematically connects a youthful love story with the issues of religious fanaticism (the crusades) and anti-semitism, and he poignantly portrays the fragile position of women in pre-modern times. Through it all there's also a clear link with the refugee-issue in recent years.
From a compositional point of view, he breaks his historical story nicely with his personal search for traces of Vigdis; he literally retraces her perilous journeys through Europe and the Middle East (in much more comfortable circumstances). I think the best thing about this book are Hertmans' frantic attempts to get into direct contact with the past reality, and especially with the character of Vigdis, through the ingenious use of imagination. That is the meta-literary layer of this novel. To his frustration Hertmans has to conclude the everlasting distance his main character keeps, realizing that every individual ultimately remains intangible. In the end this is what most appealed to me in this novel: the rather stoic way in which Hertmans observes the tragedy of the poor Vigdis and of the drama of life in general. This is so nicely done that I forgive him the few anachronisms that have crept into this book.
Finally, also stylistically, this book really resonated: Hertmans is known for his very intellectualistic and rather difficult poetry and prose, but here he succeeds in maintaining a very subdued tone, and at the same time using a visual and poetic language. This all results in a beautiful and really moving story. In my opinion, "the Convert" is a more successful book than his so acclaimed War and Turpentine. (3.5 stars)
Because of the scarce data, Hertmans has been able to deal with the historical material freely and so he could produce a really fascinating, albeit very tragic, story. We follow young Vigdis from her birth in Rouen, her conversion to Judaism, over her long stay in Monieux, her flight to what was then Cairo and back, and all the dramatic events that happened to her in between. Hertmans thematically connects a youthful love story with the issues of religious fanaticism (the crusades) and anti-semitism, and he poignantly portrays the fragile position of women in pre-modern times. Through it all there's also a clear link with the refugee-issue in recent years.
From a compositional point of view, he breaks his historical story nicely with his personal search for traces of Vigdis; he literally retraces her perilous journeys through Europe and the Middle East (in much more comfortable circumstances). I think the best thing about this book are Hertmans' frantic attempts to get into direct contact with the past reality, and especially with the character of Vigdis, through the ingenious use of imagination. That is the meta-literary layer of this novel. To his frustration Hertmans has to conclude the everlasting distance his main character keeps, realizing that every individual ultimately remains intangible. In the end this is what most appealed to me in this novel: the rather stoic way in which Hertmans observes the tragedy of the poor Vigdis and of the drama of life in general. This is so nicely done that I forgive him the few anachronisms that have crept into this book.
Finally, also stylistically, this book really resonated: Hertmans is known for his very intellectualistic and rather difficult poetry and prose, but here he succeeds in maintaining a very subdued tone, and at the same time using a visual and poetic language. This all results in a beautiful and really moving story. In my opinion, "the Convert" is a more successful book than his so acclaimed War and Turpentine. (3.5 stars)
October 27, 2020
This is a historical novel not in the sense that it follows the lives of famous people, like Hilary Mantel’s Thomas Cromwell novels, but simply in its medieval setting. There are a few historical persons—Raymond of Poitiers, Pope Urban II etc—but they appear only briefly in cameos. One wonders, though, since in an opening note Hertmans boasts about his deep research, to what extent Norman Cohn’s The Pursuit of the Millenium was a consulted source? Certainly the story of Pope Urban II’s declaration of holy war in the fields near Clermont, France, is found in Cohn, but the author may have gotten it elsewhere. Some background also seems pulled from Steven Runciman’s trilogy on the crusades.
The story begins in 1091. It’s the story of a young highborn noble (Catholic) woman living in Rouen who seduces a local Jewish boy outside his yeshiva. Then they must flee. Because in those days young women of rank were merely objects to be traded for power and prestige. The sex is wonderful, and sex in literature is usually poor. But here it’s ecstatic and wild and naïve and crazy. They are pursued by knights. If caught, the new husband will be hung by the neck until dead, and the young woman hauled off to a convent, if they aren’t both burned at the stake. It’s a wonderful time In the development of our civilization.
This narrative of the young lovers’ flight alternates with a present day storyline about the author tracing their long lost trail through France, which is difficult to do, but the jaunt fills him with superfluous imagery. For instance, he talks about many rivers the lovers would’ve had to cross, or the marshes, no longer extant, or the forests etc. I don’t think the present day sequences grip. It seems a Sebaldian attempt to live in the interstices of the story. I’m not sure why I should care about this guy, supposedly the author. He just seems intrusive. I enjoyed his previous book War and Turpentine from page 1. This narrative by contrast seems very thin. It speculates a lot on how things may have been.
Not until p. 140 does the story start to grip. After Pope Urban II’s call for a holy war, an army of crusaders on their way to retake Jerusalem marches into Monieux and slays the Jewish population. The convert’s Jewish husband David is slain. Two of her children are kidnapped. The synagogue is destroyed. Monieux is stripped bare by the passing Crusaders and its residents must endure a savage winter. In the spring Humental, our convert, decides to go to the holy land, too, in search of her children. She goes with her infant son whose needs seem understated. I stopped reading on p. 171—a slog.
The story begins in 1091. It’s the story of a young highborn noble (Catholic) woman living in Rouen who seduces a local Jewish boy outside his yeshiva. Then they must flee. Because in those days young women of rank were merely objects to be traded for power and prestige. The sex is wonderful, and sex in literature is usually poor. But here it’s ecstatic and wild and naïve and crazy. They are pursued by knights. If caught, the new husband will be hung by the neck until dead, and the young woman hauled off to a convent, if they aren’t both burned at the stake. It’s a wonderful time In the development of our civilization.
This narrative of the young lovers’ flight alternates with a present day storyline about the author tracing their long lost trail through France, which is difficult to do, but the jaunt fills him with superfluous imagery. For instance, he talks about many rivers the lovers would’ve had to cross, or the marshes, no longer extant, or the forests etc. I don’t think the present day sequences grip. It seems a Sebaldian attempt to live in the interstices of the story. I’m not sure why I should care about this guy, supposedly the author. He just seems intrusive. I enjoyed his previous book War and Turpentine from page 1. This narrative by contrast seems very thin. It speculates a lot on how things may have been.
Not until p. 140 does the story start to grip. After Pope Urban II’s call for a holy war, an army of crusaders on their way to retake Jerusalem marches into Monieux and slays the Jewish population. The convert’s Jewish husband David is slain. Two of her children are kidnapped. The synagogue is destroyed. Monieux is stripped bare by the passing Crusaders and its residents must endure a savage winter. In the spring Humental, our convert, decides to go to the holy land, too, in search of her children. She goes with her infant son whose needs seem understated. I stopped reading on p. 171—a slog.
November 16, 2016
Net als in het met lofzangen overladen Oorlog en Terpentijn weeft Stefan Hertmans ook hier in intrigerend web van feiten en fictie. Zoals zo vele oudere landgenoten heeft hij een optrekje in het zonnige zuiden van la douce France en zoals in zo vele Zuid-Franse dorpjes is er ook in het dorpje van Hertmans een mysterieuze legende. Meer heeft de schrijver niet nodig om zijn fantasie op hol te doen slaan.
De bekeerlinge is een boek waar lang aan gewerkt is. Hertmans heeft gepoogd om de bij voorbaat onmogelijke reconstructie van het verhaal van Hamoutal zo veel mogelijk te stofferen. Hij reist zijn uiterst fascinerende hoofdpersonage achterna op zoek naar een stof of steentje dat misschien ook door Hamoutal is betast. Of hij daarin slaagt, blijft onduidelijk, want het historisch bewijsmateriaal waar De bekeerlinge is op gebaseerd is flinterdun. De roman is de vrucht van zijn fantasie. Maar niets is onmogelijk, dus wie weet.
Net als in Oorlog en Terpentijn grasduinen de zinnen van Hertmans in een al dan niet verzonnen geschiedenis. De literaire zwerftocht steekt vol verwijzingen en observaties.
Een schrijver als erg aanwezige verteller, ronddwalend in land en tijd, dat doet aan Sebald denken. Maar terwijl die zich doorgaans laat leiden door toeval en zwerflust, gaat Hertmans bewust op zoek naar de reconstructie van zijn verhaal. Hierdoor hinkt hij op twee benen en dreigen zowel de lezers die gewoon een goed verhaal willen, als de lezers die vooral in de geschiedenis geïnteresseerd zijn, op hun honger te blijven zitten.
De tegenwoordigheid van de auteur kruidt het verhaal met interessante observaties vanuit het hier en nu, maar dit creëert ook afstand, waardoor we, hoe schrijnend het verhaal ook is, nooit echt helemaal met Hamoutal meeleven.
Ook de soms erg bombastische, op hol geslagen schrijfstijl van Hertmans komt het leesplezier niet altijd ten goede. Door een opeenstapeling van beelden en gelaagdheid oogt het boek soms wat ‘overwritten’. De bekeerlinge is zeker geen slecht boek, maar net als bij Oorlog en Terpentijn blijf ik een beetje met een dubbel gevoel zitten. Dat echt Grote Boek van Hertmans, dat moet nog altijd geschreven worden.
De bekeerlinge is een boek waar lang aan gewerkt is. Hertmans heeft gepoogd om de bij voorbaat onmogelijke reconstructie van het verhaal van Hamoutal zo veel mogelijk te stofferen. Hij reist zijn uiterst fascinerende hoofdpersonage achterna op zoek naar een stof of steentje dat misschien ook door Hamoutal is betast. Of hij daarin slaagt, blijft onduidelijk, want het historisch bewijsmateriaal waar De bekeerlinge is op gebaseerd is flinterdun. De roman is de vrucht van zijn fantasie. Maar niets is onmogelijk, dus wie weet.
Net als in Oorlog en Terpentijn grasduinen de zinnen van Hertmans in een al dan niet verzonnen geschiedenis. De literaire zwerftocht steekt vol verwijzingen en observaties.
Een schrijver als erg aanwezige verteller, ronddwalend in land en tijd, dat doet aan Sebald denken. Maar terwijl die zich doorgaans laat leiden door toeval en zwerflust, gaat Hertmans bewust op zoek naar de reconstructie van zijn verhaal. Hierdoor hinkt hij op twee benen en dreigen zowel de lezers die gewoon een goed verhaal willen, als de lezers die vooral in de geschiedenis geïnteresseerd zijn, op hun honger te blijven zitten.
De tegenwoordigheid van de auteur kruidt het verhaal met interessante observaties vanuit het hier en nu, maar dit creëert ook afstand, waardoor we, hoe schrijnend het verhaal ook is, nooit echt helemaal met Hamoutal meeleven.
Ook de soms erg bombastische, op hol geslagen schrijfstijl van Hertmans komt het leesplezier niet altijd ten goede. Door een opeenstapeling van beelden en gelaagdheid oogt het boek soms wat ‘overwritten’. De bekeerlinge is zeker geen slecht boek, maar net als bij Oorlog en Terpentijn blijf ik een beetje met een dubbel gevoel zitten. Dat echt Grote Boek van Hertmans, dat moet nog altijd geschreven worden.
June 28, 2017
R e s p e c t heb ik voor Stefan Hertmans. Hoe hij erin slaagt, vertrekkende van een anekdote die hij opvangt in zijn verblijf in de Provence, zo’n magistrale roman te schrijven. Wat is er gebeurd met de blonde adellijke katholieke dochter die alles opgeeft voor haar liefde voor een Joodse jongen? Tragisch historisch verhaal dat nog persoonlijker wordt doordat Hertmans dezelfde tocht onderneemt en zijn impressies noteert. Tegelijk houdt hij de maatschappij een spiegel voor, zonder opgeheven vingertje, en net dat maakt voor mij de roman zo sterk. Rond 1100 waren er de Kruistochten, de jihad ter bevrijding van Jeruzalem, met massa’s slachtoffers en vluchtelingen. Nu is er de jihad van IS, gecombineerd met de oorlog in Syrië, alweer met massa’s doden en vluchtelingen. Dat iedereen die vlucht daar een gegronde reden voor heeft, wordt door dit verhaal overduidelijk. De geschiedenis als leermeester.
March 23, 2021
As a historian of the medieval world who escapes into contemporary novels after work, I was really looking forward to this, but this is an unwieldy hybrid narrative that doesn't quite work as either historical fiction or metafiction. Hertmans doesn't succeed in capturing the intellectual and psychological life-world of his medieval protagonist, and he stretches a thin layer of research over a highly empathetic portrait of a Christian convert to Judaism, whose inner life strikes me as anachronistically modern.
First, this is a vivid fictionalized biography of an eleventh-century woman, based on two manuscript fragments from the Cairo Genizah-- a synagogue closet designed for the disposal of any paper upon which the name of God was written, creating an incredibly huge stash of documents for social history. Hertmans spins out the short and tragic life of a young Norman Christian noblewoman's doomed and impulsive marriage to the son of a rabbi, and their/her desperate flight from Rouen to Narbonne to Cairo, and ultimately back across the Mediterranean to Spain, in search of her scattered children and a place of relative safety. Second, Hertmans describes his own parallel travelogue, retracing her steps in an attempt to banish the distance of eight centuries between them, but these chapters feel like he's straining to replicate one of W.G. Sebald's psychogeographies, but with gushing empathy and sentimentality rather than intellectual rigor or subtlety: self-indulgence more than self-awareness.
Hertmans really does convey the horrific, casual brutality of sectarian conflict during the early Crusades and the reconquest of Spain, which spun off vicious pogroms against Jewish and Muslim communities. And there's some really gorgeously evocative writing about the past and present landscape of a remote village in Provence, and the cityscapes of medieval Cairo in here, but these were incidental pleasures.
First, this is a vivid fictionalized biography of an eleventh-century woman, based on two manuscript fragments from the Cairo Genizah-- a synagogue closet designed for the disposal of any paper upon which the name of God was written, creating an incredibly huge stash of documents for social history. Hertmans spins out the short and tragic life of a young Norman Christian noblewoman's doomed and impulsive marriage to the son of a rabbi, and their/her desperate flight from Rouen to Narbonne to Cairo, and ultimately back across the Mediterranean to Spain, in search of her scattered children and a place of relative safety. Second, Hertmans describes his own parallel travelogue, retracing her steps in an attempt to banish the distance of eight centuries between them, but these chapters feel like he's straining to replicate one of W.G. Sebald's psychogeographies, but with gushing empathy and sentimentality rather than intellectual rigor or subtlety: self-indulgence more than self-awareness.
Hertmans really does convey the horrific, casual brutality of sectarian conflict during the early Crusades and the reconquest of Spain, which spun off vicious pogroms against Jewish and Muslim communities. And there's some really gorgeously evocative writing about the past and present landscape of a remote village in Provence, and the cityscapes of medieval Cairo in here, but these were incidental pleasures.
March 31, 2024
A szívnek nem lehet parancsolni, szól a mondás - hát... ehhez képest a történelem mintha másról se szólna, mint hogy mindenféle szíveknek mindenfélét parancsolgatnak. Ez történik Vigdissel is, akinek az a rosszcsont szíve elköveti az elképzelhetetlent, nevezetesen: beleszeret az ifjú izraelitába, Davidba. Innentől kezdve Vigdis élete egy permanens pokoljárás, egy tőről metszett rémtörténet. Helyzetén az sem segít, hogy a XI. század derekán járunk, amikor a hiperaktív Orbán pápa fejében megszületik a nagy ötlet, miszerint a társadalmi feszültségeket úgy lehetne legjobban levezetni, ha hirdetnénk egy jó kis varacskos Szent Háborút. Szóval uccu neki fakereszt, fegyverbe hív mindenkit a nett lovagoktól kezdve a csőcselékig, totális bűnbánatot ígér nekik, és elzavarja őket egyenest Jeruzsálembe, hogy a gaz szaracénokon vezessék le mindazt a dühöt, amit valójában saját nemeseik és vallási elöljáróik iránt kéne érezzenek. Azt viszont Orbán nem kalkulálja bele (vagy ha belekalkulálja, leírja elfogadható veszteségként), hogy a felfegyverzett tömeg jelentős részének igazából semmi kedve a frusztrációit egész a Szentföldig cipelni. Minek is tennék, ha egyszer karnyújtásnyira vannak azok a zsidó közösségek, akiken éppen olyan jól meg lehet bosszulni Jézust, mint a messzi-messzi arabusokon. A zsidók és keresztények közti törékeny béke tehát oda, lángba borulnak a zsinagógák, szomszédok fordulnak szomszéd ellen, a hős lovagok pedig térdig járnak a vérben. Mégpedig azzal a biztos tudattal, hogy tetteik egy mikrométerrel se viszik őket távolabb a Mennyországtól, hisz 1.) Istennek tetsző dolgot cselekednek, amikor hitetlen aggastyánokat és kisdedeket hánynak kardélre 2.) de ha esetleg Istennek mégse annyira jön be a gyilkolászás, hát majd Jeruzsálemben fejbe csűrnek pár muzulmánt is, és akkor aztán tényleg biztosak lehetnek az üdvözülésben. Mindezt a szeretet vallásának nevében, hm. Szerintem viszont Jézus dislikes this.
No most minden történelmi regény irodalmi konstrukció, ez világos. Egy részük viszont mindent meg is tesz, hogy a konstruálás jeleit eltüntesse, olyan teret hozva létre, ahol a megírás ideje és a cselekmény ideje közti kapcsolat láthatatlan. Hertmans viszont tiszta lapokkal játszik: a regény szövetébe beleírja magát az alkotót is, önmagát, aki a jórészt homályba veszett nyomokat követve igyekszik megjárni ugyanazt az utat, amit egykor Vigdis is bejárt. Ez az út egy irodalmi El Camino, kísérlet a szereplővel való azonosulásra - az író világosan kinyilvánítja, hogy nem bábjátékos, aki karakterei fölött lebeg, hanem egy velük, erejéhez mérten részt kíván vállalni szenvedéseikből. Ezer évet kíván áthidalni az empátia kötelékeivel - és hát mi szép, ha nem ez.
No most minden történelmi regény irodalmi konstrukció, ez világos. Egy részük viszont mindent meg is tesz, hogy a konstruálás jeleit eltüntesse, olyan teret hozva létre, ahol a megírás ideje és a cselekmény ideje közti kapcsolat láthatatlan. Hertmans viszont tiszta lapokkal játszik: a regény szövetébe beleírja magát az alkotót is, önmagát, aki a jórészt homályba veszett nyomokat követve igyekszik megjárni ugyanazt az utat, amit egykor Vigdis is bejárt. Ez az út egy irodalmi El Camino, kísérlet a szereplővel való azonosulásra - az író világosan kinyilvánítja, hogy nem bábjátékos, aki karakterei fölött lebeg, hanem egy velük, erejéhez mérten részt kíván vállalni szenvedéseikből. Ezer évet kíván áthidalni az empátia kötelékeivel - és hát mi szép, ha nem ez.
March 17, 2017
Bij Stefaan Hertmans hink ik altijd op twee gedachten. Inhoudelijk een fantastisch boek. Terecht een klassieker in wording.
Maar vormelijk is het er altijd een beetje over. Hertmans geeft mij altijd de indruk dat hij wil uitpakken met zijn kennis van de Nederlandse taal en daarom in zijn woordenboek (van het geheugen of van papier) de meest merkwaardige woorden opduikelt. Het leidt me soms wat af, omdat het neigt naar uitpakken met ... En dat leidt soms een beetje tot verkrampt schrijven
En dan toch deze storende fout: de auteur kent duidelijk het verschil niet tussen een legende en een sage. Hij heeft het hier meermaals over een legende. Maar in het Nederlandse taalgebied (in tegenstelling tot het Engelse legend) is een legende een verhaal over en uit de christelijke wereld die verbonden is met heiligen. Hier moest hij duidelijk sage (een verhaal over "gewone" mensen) gebruiken.
Toch kijk ik al uit naar zijn volgende werk.
Maar vormelijk is het er altijd een beetje over. Hertmans geeft mij altijd de indruk dat hij wil uitpakken met zijn kennis van de Nederlandse taal en daarom in zijn woordenboek (van het geheugen of van papier) de meest merkwaardige woorden opduikelt. Het leidt me soms wat af, omdat het neigt naar uitpakken met ... En dat leidt soms een beetje tot verkrampt schrijven
En dan toch deze storende fout: de auteur kent duidelijk het verschil niet tussen een legende en een sage. Hij heeft het hier meermaals over een legende. Maar in het Nederlandse taalgebied (in tegenstelling tot het Engelse legend) is een legende een verhaal over en uit de christelijke wereld die verbonden is met heiligen. Hier moest hij duidelijk sage (een verhaal over "gewone" mensen) gebruiken.
Toch kijk ik al uit naar zijn volgende werk.
September 3, 2020
Heerlijk boek !!! Normaal is dit niet het soort literatuur waar ik van hou maar dit is zo mooi geschreven je waant je in de tijd zelf. Je kan de geuren klanken en zo meer bijna zelf meemaken. Het geeft je ook de drang om de tocht zelf te gaan maken en de streek zelf te gaan bezoeken. Op het einde van het boek zou ik zelf graag in het bergdorp willen gaan wonen. Gewoon fantastisch geschreven.
August 20, 2024
Zo te zien zijn er veel fans van dit boek op Goodreads. Maar ik ben er zeker niet één van. Op zich heeft Stefan Hertmans een interessant gegeven te pakken: het verhaal van een vluchtelinge die een kleine duizend jaar geleden in het dorp toevlucht zocht waar de schrijver nu een tweede huis heeft. Maar wat mij betreft is er veel mis met de uitwerking.
Zo is de wisseling tussen Hamoutals verhaal en de zoektocht van de schrijver begrijpelijk, maar het haalt de vaart uit beide verhalen. Alleen het laatste deel van Hamoutals verhaal heeft me geboeid, in het oude Caïro en dan terug naar Frankrijk. Het enige deel waar niet steeds de schrijver tussendoor komt. Door die wisselingen ben je daardoor steeds bewust van de enorme hoeveelheid details die Hertmans invult in het verhaal van de bekeerlinge. Hij weet immers maar weinig. Op zich niet erg, maar het melodrama spat er vanaf. Bijvoorbeeld dit, Hamoutal is hoogzwanger als ze naar Monieux vlucht. Ze komt gewond en uitgeput net op tijd aan in het dorp. Dan krijgt ze weeën en er zit een vroedvrouw bij haar te waken. Waarom in hemelsnaam is die vrouw op het moment van bevallen ineens verdwenen, gaat Hamoutal buiten op de grond liggen, klauwt ze rond in de aarde, komt dat kind in de modder terecht en is er ook nog een slang? Het is een overkill aan ellende en daarmee bereikt Hertmans bij mij het tegenovergestelde van wat hij beoogt. Ik leef niet mee, ik vind het belachelijk.
De opbouw van het boek is ook niet gelukkig. Door te beginnen met de aankomst van de vluchtelingen in Monieux plus de details van waar ze vandaan komen en waarom ze vluchten, is het niet meer nodig om terug te keren naar het begin van hun verhaal. Daar zit geen spanning meer in, het wordt een opsomming van plaatsen, landschappen en natuurlijk veel ellende. Ik doe het bijna nooit, maar ik heb er diagonaal doorheen gelezen. Niet interessant.
En dan de stijl. Tenenkrommend, echt ik kan er niets anders van maken. Een overdaad aan bijvoegelijke naamwoorden en rare vergelijkingen irriteerden me mateloos. Hier een paar zinnen over het huwelijk met David: "haar hand raakt die van haar man, de aanraking is als een mes die door haar huid scheurt en haar innerlijk doet bloeden. David zet een stap vooruit, bedekt haar gezicht met een lichte sluier van gaas. Ze ademt als een dier in een strik; ze is zo licht als een blaadje in de wind." ??!!
Alleen vanwege mijn leesclub heb ik het wel uitgelezen, maar geen Hertmans meer voor mij.
Zo is de wisseling tussen Hamoutals verhaal en de zoektocht van de schrijver begrijpelijk, maar het haalt de vaart uit beide verhalen. Alleen het laatste deel van Hamoutals verhaal heeft me geboeid, in het oude Caïro en dan terug naar Frankrijk. Het enige deel waar niet steeds de schrijver tussendoor komt. Door die wisselingen ben je daardoor steeds bewust van de enorme hoeveelheid details die Hertmans invult in het verhaal van de bekeerlinge. Hij weet immers maar weinig. Op zich niet erg, maar het melodrama spat er vanaf. Bijvoorbeeld dit, Hamoutal is hoogzwanger als ze naar Monieux vlucht. Ze komt gewond en uitgeput net op tijd aan in het dorp. Dan krijgt ze weeën en er zit een vroedvrouw bij haar te waken. Waarom in hemelsnaam is die vrouw op het moment van bevallen ineens verdwenen, gaat Hamoutal buiten op de grond liggen, klauwt ze rond in de aarde, komt dat kind in de modder terecht en is er ook nog een slang? Het is een overkill aan ellende en daarmee bereikt Hertmans bij mij het tegenovergestelde van wat hij beoogt. Ik leef niet mee, ik vind het belachelijk.
De opbouw van het boek is ook niet gelukkig. Door te beginnen met de aankomst van de vluchtelingen in Monieux plus de details van waar ze vandaan komen en waarom ze vluchten, is het niet meer nodig om terug te keren naar het begin van hun verhaal. Daar zit geen spanning meer in, het wordt een opsomming van plaatsen, landschappen en natuurlijk veel ellende. Ik doe het bijna nooit, maar ik heb er diagonaal doorheen gelezen. Niet interessant.
En dan de stijl. Tenenkrommend, echt ik kan er niets anders van maken. Een overdaad aan bijvoegelijke naamwoorden en rare vergelijkingen irriteerden me mateloos. Hier een paar zinnen over het huwelijk met David: "haar hand raakt die van haar man, de aanraking is als een mes die door haar huid scheurt en haar innerlijk doet bloeden. David zet een stap vooruit, bedekt haar gezicht met een lichte sluier van gaas. Ze ademt als een dier in een strik; ze is zo licht als een blaadje in de wind." ??!!
Alleen vanwege mijn leesclub heb ik het wel uitgelezen, maar geen Hertmans meer voor mij.
July 16, 2020
Het verhaal van een bekeerde Joodse vrouw, die op zoek gaat naar haar kinderen die haar tijdens een pogrom zijn afgenomen, een zoektocht die haar helemaal naar het Cairo uit de 11de eeuw brengt. Haar verhaal wordt ontdekt door de schrijver die haar eeuwen later achterna reist, haar verhaal probeert te construeren en probeert te ervaren wat zij heeft moeten ervaren, ja om haar over de eeuwen heen probeert aan te raken.
Het wordt daarmee zowel het verhaal van de Bekeerlinge, maar ook een persoonlijk en intiem verhaal van de schrijver, die eeuwen later haar verhaal oppikt.
Mijn eerste kennismaking met Stefan Hertmans en wat voor eentje. Een geweldig, persoonlijk boek met schitterende stijl, waarin moeiteloos tussen het heden en verleden gewisseld wordt. Met dank aan Marc Lamot, die mij op dit boek wist te attenderen.
De wereld tolt, maar als je even je adem inhoudt, staat hij stil
Het wordt daarmee zowel het verhaal van de Bekeerlinge, maar ook een persoonlijk en intiem verhaal van de schrijver, die eeuwen later haar verhaal oppikt.
Mijn eerste kennismaking met Stefan Hertmans en wat voor eentje. Een geweldig, persoonlijk boek met schitterende stijl, waarin moeiteloos tussen het heden en verleden gewisseld wordt. Met dank aan Marc Lamot, die mij op dit boek wist te attenderen.
De wereld tolt, maar als je even je adem inhoudt, staat hij stil
February 29, 2020
For me, this book was amazing! First, I was entranced by the story, told in a dual timeline, which was based on a real manuscript dating from 11th century France that refers to a well-born Christian woman who married a Jewish man during the time of the First Crusade. Second, I was mesmerized by the writing, which was delicate, evocative and poetic. Exactly my kind of book.
May 16, 2018
Raar hoe je door interviews en recensies een heel ander idee hebt over hoe een boek zal zijn. Ook nu weer. Maar misschien lees ik de verkeerde of onthou ik niet de juiste dingen, dat kan ook natuurlijk ;-)
Ik had in ieder geval geen "reisverhaal" verwacht (wat had ik zin om de landkaart van Frankrijk erbij te nemen). En alle historische verwijzingen en uitleg over de Joodse geschiedenis en cultuur en de kruistochten had ik niet verwacht, maar ze waren meer dan welkom.
Ik leefde mee met Hamoutal en David, hoopte op het beste. Ik begreep de nieuwsgierigheid van de schrijver en bewonderde zijn doorzettingsvermogen om de waarheid te achterhalen, bijna 1000 jaar later.
Graag gelezen en zeker een aanrader voor wie naar Frankrijk op vakantie gaat, of het nu Rouen, Narbonne of de Luberon is!
Ik had in ieder geval geen "reisverhaal" verwacht (wat had ik zin om de landkaart van Frankrijk erbij te nemen). En alle historische verwijzingen en uitleg over de Joodse geschiedenis en cultuur en de kruistochten had ik niet verwacht, maar ze waren meer dan welkom.
Ik leefde mee met Hamoutal en David, hoopte op het beste. Ik begreep de nieuwsgierigheid van de schrijver en bewonderde zijn doorzettingsvermogen om de waarheid te achterhalen, bijna 1000 jaar later.
Graag gelezen en zeker een aanrader voor wie naar Frankrijk op vakantie gaat, of het nu Rouen, Narbonne of de Luberon is!
November 14, 2019
In "De bekeerlinge" reist Stefan Hertmans een tot het Jodendom bekeerde jonge vrouw uit de elfde eeuw die op de vlucht was, achterna. Hertmans kwam tot het vertellen van dit verhaal nadat hij ontdekt dat het Provençaals dorpje waar hij woont en schrijft opduikt in een elfde-eeuws document.
Hij wisselt het verhaal af tussen de vlucht en zoektocht van de bekeerlinge en zijn eigen reis en onderzoek. Door dit laatste te verweven vertelt hij ook een persoonlijk verhaal.
Door zich in te leven in de situatie van de vluchtelinge bedacht hij haar geschiedenis op zeer aannemelijke manier. Daarbij schetst hij ook een aantal historische feiten van 1000 jaar geleden zoals het ontstaan van de kruistochten, de positie van de Joden, het dagelijkse leven.
Het verhaal heeft veel raakpunten met de huidige vluchtelingencrisis.
Dit is een zeer goed boek dat ieder liefhebber van historische romans niet mag vergeten te lezen.
Hij wisselt het verhaal af tussen de vlucht en zoektocht van de bekeerlinge en zijn eigen reis en onderzoek. Door dit laatste te verweven vertelt hij ook een persoonlijk verhaal.
Door zich in te leven in de situatie van de vluchtelinge bedacht hij haar geschiedenis op zeer aannemelijke manier. Daarbij schetst hij ook een aantal historische feiten van 1000 jaar geleden zoals het ontstaan van de kruistochten, de positie van de Joden, het dagelijkse leven.
Het verhaal heeft veel raakpunten met de huidige vluchtelingencrisis.
Dit is een zeer goed boek dat ieder liefhebber van historische romans niet mag vergeten te lezen.
November 29, 2023
Уште од првите страни уживав во прекрасните описи на природата со многу убав стил на пишување. Малку необичен начин на раскажување. Ја испреплетува сегашноста со минатото, но не со посебни поглавја како што сме навикнати, туку низ раскажувањето. Мене лично не ми пречи. Единствено нешто што не ми се допадна е што повремено открива како завршила приказната,но сепак не ми ја уништува убавината на целосната слика. Навистина уживав додека ја читав. Книга која ми создаде желба и јас да патувам со ликовите и авторот, а за тоа тука е гуглето. 😅
Авторот во селото Моние стои пред урнатини кои се покриени со трева и си замислува дека овие денешни урнатини некогаш биле село, во кое деца се раѓале, луѓе умирале, овде живееле селани кои се справувале со секојдневните мрачни времиња. Така се родила приказната за која е видливо дека направил истражување. Во исто време приказната се нижи во неговиот ум и патува по нивните стапки, на Вигдис и Давид.
Приказната е за младата христијанка Вигдис Аделаис од Руан, Франција која се заљубува во еврејско момче Давид Тодрос од Норбона. Во 1088 година била забранета комуникацијата со евреите, забранетата љубов морала да биде тајна што на крај, доколку е силна, резултира со бегство. Бегството води кон неволји, дали ќе истраат до крај, останува да ја прочитате.
Ја препорачувам🥰
Авторот во селото Моние стои пред урнатини кои се покриени со трева и си замислува дека овие денешни урнатини некогаш биле село, во кое деца се раѓале, луѓе умирале, овде живееле селани кои се справувале со секојдневните мрачни времиња. Така се родила приказната за која е видливо дека направил истражување. Во исто време приказната се нижи во неговиот ум и патува по нивните стапки, на Вигдис и Давид.
Приказната е за младата христијанка Вигдис Аделаис од Руан, Франција која се заљубува во еврејско момче Давид Тодрос од Норбона. Во 1088 година била забранета комуникацијата со евреите, забранетата љубов морала да биде тајна што на крај, доколку е силна, резултира со бегство. Бегството води кон неволји, дали ќе истраат до крај, останува да ја прочитате.
Ја препорачувам🥰
August 14, 2019
I am fascinated by the choices cover designers have made for this most interesting book. The French translation of Stefan Hartmans' new book The Convert (published by Gallimard) is titled Le Coeur Converti (The Converted Heart) and the image alludes to passion. I harvested it from the the author's website, so I don't know the credits, but it's obviously a photo, and it features a girl in an historic building of some prestige. This interior is not medieval or Gothic, (which have dark interiors), but it could just be the paintwork that's anachronistic. She is wearing only her underclothing, and she has dishevelled hair and what appears to be reddened lips. From what we can see of her face and body, we sense that she is coming from or going to a lover.
The Australian edition features the striking 'Portrait of a Young Girl' by Petrus Christus, an early Netherlandish painter. Wikipedia has a lot to say about the significance of this portrait, but what makes it the perfect choice for Stefan Hertmans' new book The Convert is this:She looks out of the canvas in an oblique but self-aware and penetrating manner that some art historians have described as unnerving. Joanna Woods-Marsden remarks that a sitter acknowledging her audience in this way was virtually unprecedented even in Italian portrait painting. Her acknowledgment is accentuated by the painting's crop, which focuses the viewer's gaze in a near-invasive manner that seems to question the relationship between artist, model, patron and viewer.
Likewise Hertmans' book plays with the relationship between the subject real and imagined, the author and the reader. I am shying away from calling the book a 'novel' although the author calls it that, and so does the blurb. Dominic Smith in his review of War and Turpentine explains Hertmans' approach well:
Not since reading W. G. Sebald’s “The Rings of Saturn” have I been so taken with a demonstration of the storytelling confluence of fiction and nonfiction. I say 'confluence' because Stefan Hertmans, like Sebald, is interested in the places where narrative authority, invention and speculation flow together. War and Turpentine affords the sensory pleasures of a good novel while also conveying the restlessness of memoir through its probing, uncertain narrator, who raids the family pantry in search of existential meaning. (Stefan Hertmans' website, quoted on the Home page)
I am also shying away from calling The Convert an 'historical novel', because I suspect that readers of genre fiction would be a bit disconcerted by that tag.
To read the rest of my review please visit https://anzlitlovers.com/2019/08/14/t...
April 20, 2019
Het stond al lang op de plank, maar ik kwam er maar niet toe om erin te starten. Of het daarmee te maken heeft, geen idee. Maar net als een oude wijn die even heeft gelegen, heb ik dit boek echt gedegusteerd.
'Oorlog en terpentijn' was knap, maar dit verhaal en de taal waarin het geschreven is, zullen mij heel lang bijblijven.
De parallelle verhaallijnen, verleden en heden, versterkten elkaar, maar de hedendaagse verhaallijn over Hertmans' 'bedevaart' naar de plekken waar zijn 'heldin' is geweest blijft respectvol ondergeschikt aan het eigenlijke verhaal en bekrachtigt de betekenis ervan.
Eigenlijk ben ik een beetje jaloers op Hertmans. Zo'n schrijversbestaan zou ik ook wel zien zitten: reizen in het kader van research en je dan in een afgelegen Frans bergdorpje terugtrekken om met het gevonden materiaal een beklijvend verhaal te schrijven.
Geen idee of dit net zoals 'Oorlog en Terpentijn' prijzen in de wacht heeft gesleept, maar die zouden dit boek en deze auteur zeker verdienen.
'Oorlog en terpentijn' was knap, maar dit verhaal en de taal waarin het geschreven is, zullen mij heel lang bijblijven.
De parallelle verhaallijnen, verleden en heden, versterkten elkaar, maar de hedendaagse verhaallijn over Hertmans' 'bedevaart' naar de plekken waar zijn 'heldin' is geweest blijft respectvol ondergeschikt aan het eigenlijke verhaal en bekrachtigt de betekenis ervan.
Eigenlijk ben ik een beetje jaloers op Hertmans. Zo'n schrijversbestaan zou ik ook wel zien zitten: reizen in het kader van research en je dan in een afgelegen Frans bergdorpje terugtrekken om met het gevonden materiaal een beklijvend verhaal te schrijven.
Geen idee of dit net zoals 'Oorlog en Terpentijn' prijzen in de wacht heeft gesleept, maar die zouden dit boek en deze auteur zeker verdienen.
January 17, 2023
Combination of historical fiction and non-fiction travelogue. The fictional thread is based on a true story. It starts in 11th century France, where a young Christian woman, Vigdis, falls in love with a young Jewish man. In order to marry, they must flee the area. Vigdis converts to Judaism and changes her name to Hamoutal. The present-day memoir relates the author’s attempt to retrace their steps. It is based on his research and documentation he finds. The Jews were heavily persecuted during this time period.
The narrative alternates between the couple’s journey and the author’s attempt to reconstruct it. It is a story of the violence of the time. The imagined story is full of obstacles, hardships, violence, and anti-Semitism. There are several narrow escapes. It includes the period of the Crusades. The present-day segments read almost like a detective story, and the two threads fit together remarkably well for being written in such different styles. Hertmans offers an analysis of history as well as a comparison of the earlier time period and how it has changed over the years. It is obvious that the author cares deeply for his subject matter. I also enjoyed and highly recommend this author’s War and Turpentine.
The narrative alternates between the couple’s journey and the author’s attempt to reconstruct it. It is a story of the violence of the time. The imagined story is full of obstacles, hardships, violence, and anti-Semitism. There are several narrow escapes. It includes the period of the Crusades. The present-day segments read almost like a detective story, and the two threads fit together remarkably well for being written in such different styles. Hertmans offers an analysis of history as well as a comparison of the earlier time period and how it has changed over the years. It is obvious that the author cares deeply for his subject matter. I also enjoyed and highly recommend this author’s War and Turpentine.
March 21, 2024
Ik ben dol op historische romans, maar dit was ‘em net niet.. Iets te veel een aaneenschakeling van plaatsnamen en routebeschrijvingen. Met vlagen wel spannend en boeiend, en de geschiedenis is wel echt een prachtig verhaal. Gewoon niet zo heel goed opgeschreven 😁
Ps. Gosh wat is religie toch k*t
Ps. Gosh wat is religie toch k*t
November 19, 2016
Ik vond het boek vrij stroef beginnen, zeer sec eigenlijk, maar gaandeweg versnelt het, als water dat naar een draaikolk stroomt. Het leven en lijden, de passie van Hamoutal sleuren de lezer mee in een stroom van gevoelens, je wil mee voort, je voelt de wanhoop, het grenzeloze verdriet.
Ik vind het ook erg mooi hoe de schrijver in haar voetsporen treedt, haar weg volgt, haar probeert aan te raken.
De mooiste plekken waar men komt zijn die plaatsen waar je de zielen van zij voor jou vluchtig ontmoet, hun ademhaling voelt, hun lijden en hoop aanraakt, waar je voelt dat je deel uitmaakt van een constante beweging van levens.
De schrijver verwoordt dit prachtig, hoe de grenzen van de tijd (soms) compleet wegvallen.
Ikzelf durf die gevoelens wel eens oproepen als ik langs oude gekende routes stap (en dit heeft zeker een meerwaarde, en is wat maakt dat ik net die route wil stappen), voelen dat je tred inpast in die van velen voor jou, of wanneer ik bvb op reis in een klein dorpje een eeuwenoud kerkje bezoek, en dan probeer ik me daar het verglijden van de seizoenen, de steeds sneller opeenvolgende jaren en eeuwen voor te stellen, het zoeken naar troost van de mensen die er al die eeuwen kwamen, of hun onverschilligheid misschien, en omdat Hertmans zo perfect verwoordt hoe ik dat aanvoel, dit fragment: " - deze sombere, primitieve intimiteit die op een vreemde manier troost en beschermt tegen doodslag, fanatisme, oproer, armoede en ellende daarbuiten, tegen alle goorheid van het leven die ook haar heeft geschonden, tegen stank en rottenis, tegen dat hele heftige, vluchtige en onweerstaanbare leven dat haar op deze plek heeft gebracht - hier valt het stil..."
Prachtig boek, ongelooflijke taal, een schone mens die Hertmans, hoe schoon hij dit leven van 1000 jaar geleden oproept.
Ik luister nu naar Sefardische muziek door Jordi Savall omdat ik nog niet kan (en wil) loslaten.
Ik vind het ook erg mooi hoe de schrijver in haar voetsporen treedt, haar weg volgt, haar probeert aan te raken.
De mooiste plekken waar men komt zijn die plaatsen waar je de zielen van zij voor jou vluchtig ontmoet, hun ademhaling voelt, hun lijden en hoop aanraakt, waar je voelt dat je deel uitmaakt van een constante beweging van levens.
De schrijver verwoordt dit prachtig, hoe de grenzen van de tijd (soms) compleet wegvallen.
Ikzelf durf die gevoelens wel eens oproepen als ik langs oude gekende routes stap (en dit heeft zeker een meerwaarde, en is wat maakt dat ik net die route wil stappen), voelen dat je tred inpast in die van velen voor jou, of wanneer ik bvb op reis in een klein dorpje een eeuwenoud kerkje bezoek, en dan probeer ik me daar het verglijden van de seizoenen, de steeds sneller opeenvolgende jaren en eeuwen voor te stellen, het zoeken naar troost van de mensen die er al die eeuwen kwamen, of hun onverschilligheid misschien, en omdat Hertmans zo perfect verwoordt hoe ik dat aanvoel, dit fragment: " - deze sombere, primitieve intimiteit die op een vreemde manier troost en beschermt tegen doodslag, fanatisme, oproer, armoede en ellende daarbuiten, tegen alle goorheid van het leven die ook haar heeft geschonden, tegen stank en rottenis, tegen dat hele heftige, vluchtige en onweerstaanbare leven dat haar op deze plek heeft gebracht - hier valt het stil..."
Prachtig boek, ongelooflijke taal, een schone mens die Hertmans, hoe schoon hij dit leven van 1000 jaar geleden oproept.
Ik luister nu naar Sefardische muziek door Jordi Savall omdat ik nog niet kan (en wil) loslaten.
December 29, 2016
'De bekeerlinge' leest als een historische roadmovie - voor veel Belgen die elk jaar naar Frankrijk reizen, zullen veel plaatsen dan ook herkenbaar zijn. De thematiek van de vluchteling en het opgejaagd worden, de intolerantie, de bekrompenheid maar vooral de angst voor alles wat vreemd en anders is, is evengoed van toepassing op onze hedendaagse samenleving als op de middeleeuwse maatschappij die Hertmans beschrijft - het droeve lot van de bekeerlinge uit Rouen is het hartverscheurende lot van modernere vluchtelingen.
Ik kan me levendig voorstellen hoe Hertmans helemaal opging in de reconstructie van het leven van deze vervolgde vrouw.
Toch maar 3 sterren omdat ik op bepaalde momenten het gevoel had eerder een historisch naslagwerk te lezen dan een roman - als lezer voelde ik me vooral een toeschouwer van de passie van Stefan Hertmans en daardoor soms zelf niet betrokken genoeg in het verhaal van de bekeerlinge zelf.
Ik kan me levendig voorstellen hoe Hertmans helemaal opging in de reconstructie van het leven van deze vervolgde vrouw.
Toch maar 3 sterren omdat ik op bepaalde momenten het gevoel had eerder een historisch naslagwerk te lezen dan een roman - als lezer voelde ik me vooral een toeschouwer van de passie van Stefan Hertmans en daardoor soms zelf niet betrokken genoeg in het verhaal van de bekeerlinge zelf.
April 9, 2022
.... Srednjovjekovni svijet i zabranjena ljubav po istinitim događajima...
Žena je Vigdis Adelais. Čovjek je Stefan Hertmans, jedno od najslavnijih pera nizozemske književnosti, koji u ovom povijesnom romanu "Obraćenica" daje glas mladoj ženi Vigdis Adelais i rekonstruira cijeli njen život i tragičnu sudbinu.
U izradi svog djela, Hertmans se oslanja na dokumente sačuvane u zbirci Geniza u Cambridgeu, posebice na jedan rukopis poznat kao “priča o Monieuxovom pogromu”. Što je nitko drugi nego naša Vigdis Adelais.
Rođena je 1070. godine u Rouenu, u obitelji visoke loze. Otac Gudbrandr je Viking, a majka Flamanka. Djevojčica je krštena po katoličkom obredu; dobila je obrazovanje koje predstavlja statusni simbol patricijskog staleža i koje omogućuje učenje sposobnosti čitanja i pisanja.
U proljeće 1088. Vigdis je upoznala Davida, mladog Židova koji je došao u lučki grad kako bi studirao u lokalnoj ješivi , prestižnoj talmudskoj školi . Između njih plane ljubav na prvi pogled, ali mješoviti brak između katolika i Židova je nezamisliv i nemoguć....
"Produži dalje, djevojko, izaberi drugog muškarca, izbjegni takvu sudbinu, pobjegni pred onim što te privlači. Ali ne: toliko se jako zaljubila da je za sobom ostavila cijeli svoj svijet....".
Žena je Vigdis Adelais. Čovjek je Stefan Hertmans, jedno od najslavnijih pera nizozemske književnosti, koji u ovom povijesnom romanu "Obraćenica" daje glas mladoj ženi Vigdis Adelais i rekonstruira cijeli njen život i tragičnu sudbinu.
U izradi svog djela, Hertmans se oslanja na dokumente sačuvane u zbirci Geniza u Cambridgeu, posebice na jedan rukopis poznat kao “priča o Monieuxovom pogromu”. Što je nitko drugi nego naša Vigdis Adelais.
Rođena je 1070. godine u Rouenu, u obitelji visoke loze. Otac Gudbrandr je Viking, a majka Flamanka. Djevojčica je krštena po katoličkom obredu; dobila je obrazovanje koje predstavlja statusni simbol patricijskog staleža i koje omogućuje učenje sposobnosti čitanja i pisanja.
U proljeće 1088. Vigdis je upoznala Davida, mladog Židova koji je došao u lučki grad kako bi studirao u lokalnoj ješivi , prestižnoj talmudskoj školi . Između njih plane ljubav na prvi pogled, ali mješoviti brak između katolika i Židova je nezamisliv i nemoguć....
"Produži dalje, djevojko, izaberi drugog muškarca, izbjegni takvu sudbinu, pobjegni pred onim što te privlači. Ali ne: toliko se jako zaljubila da je za sobom ostavila cijeli svoj svijet....".
July 25, 2017
Toen ik eenmaal begon te lezen, kon ik niet meer stoppen. Schitterend boek. De schrijver volgt het spoor van een vrouw uit Normandië die in de 11e eeuw verliefd wordt op een joodse man en met hem vlucht richting Provence. Het verhaal is tragisch en beklemmend en geeft een goed beeld van die tijd. De kruistochten en progroms worden beeldend beschreven. Echt een aanrader!
February 3, 2019
Stefan Hertmans brak door bij het brede publiek met zijn succesroman Oorlog en Terpentijn. In diezelfde periode en erna werkte hij echter ook gedurende 10 jaar (!) aan de roman die erna uitkwam: De bekeerlinge. In dit boek wordt de lezer terug gekatapulteerd naar de middeleeuwen, namelijk aan het einde van de 11e en het begin van de 12e eeuw.
De bekeerlinge is een machtig boek geworden over verschillende thema’s: godsdienstfanatisme, migratie, de actualiteit t.o.v. de geschiedenis – op deze vlakken, maar ook op het vlak van degradatie van de natuur bv. - het verlies van een kind, enz.
De vrouw met als geboortenaam Vigdis Adélaïs staat centraal in het boek, zij is een dochter van een belangrijk Noormannengeslacht en een moeder van Vlaamse oorsprong, en groeit op in een beschermd milieu in het Normandische Rouen. Daar maakt ze als jong meisje kennis met David Todrós, de zoon van een joodse rabbijn en ontrolt er zich een waar Romeo en Julia-verhaal. Wat niet mocht, gebeurt toch: ze kunnen niet zonder elkaar en vluchten samen weg. Door haar vlucht zal Vigdis, die door haar bekering uit het christendom/toetreding* tot het jodendom de naam Hamoutal krijgt, steeds op de hoede moeten zijn voor de toorn van haar ‘eigen volk’, namelijk Normandische ridders die haar vader, een belangrijke man in die tijd, dienen.
Gelukkig wordt ze opgenomen door haar schoonfamilie die haar wel terzijde staat, en zal ze aan de zijde van haar schoonmoeder alle joodse gebruiken en tradities (van die tijd) leren kennen. Maar ook dit leven zal niet blijven duren door de nakende godsdienstoorlog. Hamoutal, en nog later in het boek Galana genoemd als ze in Caïro, Egypte terechtkomt, zal blijven wegtrekken van verschillende plekken, steeds een gevoel van onvolmaaktheid met zich mee dragend.
Hertmans leerde het verhaal van Vigdis/Hamoutal kennen in zijn vakantiehuis in het dorpje Monieux in de Franse Provence dat een belangrijke functie in het geheel heeft. Hier heeft hij enerzijds een archeologisch document van een buurman gekregen en is hem anderzijds verteld wat er nog van de legende van een verhaal over een 11e eeuwse schat uit een in brand gezette joodse synagoge zou zijn overgebleven in het dorp. De schrijver gaat zelf Hamoutal achterna op verschillende plekken als Rouen, Narbonne, Monieux, Caïro en Méjara, Spanje.
Deze roman is zeker en vast historisch te noemen, door de verschillende machthebbers en de politieke gebeurtenissen op de achtergrond te benoemen, maar meer nog is deze roman een prachtig voorbeeld van de kracht van de verbeelding. Doordat de auteur de route van de rondzwervende vrouw linkt aan het heden en in haar sporen diezelfde weg volgt, kan je je de gefictionaliseerde versie van het verhaal nog beter inbeelden en word je er helemaal door meegenomen en is het geheel enorm aangrijpend. De slachtpartij in de synagoge van Monieux en alles wat het koppel en later Hamoutal alleen nog zal meemaken, zijn zeer filmisch beschreven, en geven je het gevoel constant met hen/haar mee te reizen. Ook het landschap beschrijft hij op prachtige wijze, dat bovendien hier en daar nog eens naar Proust verwijst ook. (heb ik me toch laten vertellen)
Hertmans eindigt wel met twee hoofdstukken waarin hij het verhaal van Hamoutal op een wetenschappelijke manier tracht te verklaren en te linken aan documenten die in de archieven van de universiteit van Cambridge terecht zijn gekomen. Hierdoor tracht hij als het ware het boek te justifiëren als een reconstructie van een echt bestaande persoon. Ook schemeren er stukken door in het boek van hoe Hertmans zijn onderzoek naar de feiten rond dit verhaal heeft uitgevoerd, en krijgt het boek zo misschien wel wat te veel journalistieke waarde. Feit blijft dat dit boek een staaltje is van ware vertelkunst, beeldend taalgebruik en verschillende tijdloze universele thema’s die worden aangehaald. Het verhaal van Vigdis/Hamoutal is geweldig en meeslepend, een echte mustread!
*bekering = toetreding in de joodse betekenis van dit woord
De bekeerlinge is een machtig boek geworden over verschillende thema’s: godsdienstfanatisme, migratie, de actualiteit t.o.v. de geschiedenis – op deze vlakken, maar ook op het vlak van degradatie van de natuur bv. - het verlies van een kind, enz.
De vrouw met als geboortenaam Vigdis Adélaïs staat centraal in het boek, zij is een dochter van een belangrijk Noormannengeslacht en een moeder van Vlaamse oorsprong, en groeit op in een beschermd milieu in het Normandische Rouen. Daar maakt ze als jong meisje kennis met David Todrós, de zoon van een joodse rabbijn en ontrolt er zich een waar Romeo en Julia-verhaal. Wat niet mocht, gebeurt toch: ze kunnen niet zonder elkaar en vluchten samen weg. Door haar vlucht zal Vigdis, die door haar bekering uit het christendom/toetreding* tot het jodendom de naam Hamoutal krijgt, steeds op de hoede moeten zijn voor de toorn van haar ‘eigen volk’, namelijk Normandische ridders die haar vader, een belangrijke man in die tijd, dienen.
Gelukkig wordt ze opgenomen door haar schoonfamilie die haar wel terzijde staat, en zal ze aan de zijde van haar schoonmoeder alle joodse gebruiken en tradities (van die tijd) leren kennen. Maar ook dit leven zal niet blijven duren door de nakende godsdienstoorlog. Hamoutal, en nog later in het boek Galana genoemd als ze in Caïro, Egypte terechtkomt, zal blijven wegtrekken van verschillende plekken, steeds een gevoel van onvolmaaktheid met zich mee dragend.
Hertmans leerde het verhaal van Vigdis/Hamoutal kennen in zijn vakantiehuis in het dorpje Monieux in de Franse Provence dat een belangrijke functie in het geheel heeft. Hier heeft hij enerzijds een archeologisch document van een buurman gekregen en is hem anderzijds verteld wat er nog van de legende van een verhaal over een 11e eeuwse schat uit een in brand gezette joodse synagoge zou zijn overgebleven in het dorp. De schrijver gaat zelf Hamoutal achterna op verschillende plekken als Rouen, Narbonne, Monieux, Caïro en Méjara, Spanje.
Deze roman is zeker en vast historisch te noemen, door de verschillende machthebbers en de politieke gebeurtenissen op de achtergrond te benoemen, maar meer nog is deze roman een prachtig voorbeeld van de kracht van de verbeelding. Doordat de auteur de route van de rondzwervende vrouw linkt aan het heden en in haar sporen diezelfde weg volgt, kan je je de gefictionaliseerde versie van het verhaal nog beter inbeelden en word je er helemaal door meegenomen en is het geheel enorm aangrijpend. De slachtpartij in de synagoge van Monieux en alles wat het koppel en later Hamoutal alleen nog zal meemaken, zijn zeer filmisch beschreven, en geven je het gevoel constant met hen/haar mee te reizen. Ook het landschap beschrijft hij op prachtige wijze, dat bovendien hier en daar nog eens naar Proust verwijst ook. (heb ik me toch laten vertellen)
Hertmans eindigt wel met twee hoofdstukken waarin hij het verhaal van Hamoutal op een wetenschappelijke manier tracht te verklaren en te linken aan documenten die in de archieven van de universiteit van Cambridge terecht zijn gekomen. Hierdoor tracht hij als het ware het boek te justifiëren als een reconstructie van een echt bestaande persoon. Ook schemeren er stukken door in het boek van hoe Hertmans zijn onderzoek naar de feiten rond dit verhaal heeft uitgevoerd, en krijgt het boek zo misschien wel wat te veel journalistieke waarde. Feit blijft dat dit boek een staaltje is van ware vertelkunst, beeldend taalgebruik en verschillende tijdloze universele thema’s die worden aangehaald. Het verhaal van Vigdis/Hamoutal is geweldig en meeslepend, een echte mustread!
*bekering = toetreding in de joodse betekenis van dit woord
November 24, 2019
Još jedno razočaranje. A tako mi se svidio njegov roman "Slikar i rat"!
Ovo je mogla biti sjajna i zanimljiva priča, ali način na koji je Stefan Hertmans izveo nikako mi se ne sviđa. Uopće nisam mogla ući u priču. Zapravo, taman kad bih se smjestila uz glavne likove i otišla u 11. stoljeće, on bi najednom rekao, recimo, "I ja sam razmišljao o tome gledajući kroz prozor svoje kuhinje. U to doba žene su..." i tako dalje. Kao da nagađa kako je tada bilo, a nema pravu priču. Umjesto da je napisao dobru fikciju, on je napisao nekakav dokumentarni roman, ako takvo što uopće postoji. Šteta.
Ovo je mogla biti sjajna i zanimljiva priča, ali način na koji je Stefan Hertmans izveo nikako mi se ne sviđa. Uopće nisam mogla ući u priču. Zapravo, taman kad bih se smjestila uz glavne likove i otišla u 11. stoljeće, on bi najednom rekao, recimo, "I ja sam razmišljao o tome gledajući kroz prozor svoje kuhinje. U to doba žene su..." i tako dalje. Kao da nagađa kako je tada bilo, a nema pravu priču. Umjesto da je napisao dobru fikciju, on je napisao nekakav dokumentarni roman, ako takvo što uopće postoji. Šteta.
March 12, 2020
Often I wonder if people have read the same book I read. One of the blurbs on the back cover was that the book has a “quiet lyricism.” While this may be true in parts of the story, mostly it is loud with incredibly grueling journeys, assault, rape, death. Sometimes I can follow the trail of a dark dark story and realize that this is a journey that I as a reader should make but,somehow, I began to feel that the cruelty of this book was almost prurient.
September 17, 2017
Ik kan er niet echt mijn vinger opleggen waarom dit voor mij geen 5 sterren boek is. Het onderwerp en het historische aspekt zijn twee van mijn meest geliefde themas in boeken dus daar lag het niet aan. Misschien het soms wat overdreven taalgebruik en het heen en weer gaan tussen de schrijver's reis en het verhaal van Hamoutel maakte dat ik er niet echt in kon komen.
October 14, 2021
Taal om in te bijten. Landschappen om in te verdwalen. Een verleden dat voor me openging. Rauwe triestigheid en toch zo schoon.
June 7, 2022
This book was a different sort of HF. One half of the story tells of a Norman woman in the 11th century, who fell in love with a Jewish man. Vigdis-Hamoutal-Sarah (the 3 names the woman identifies with in the story) runs from her wealthy father to the arms of David Todros and together they set off across France. The story of their love is tragic and heartbreaking.
Other sections in the book are in the authors' own voice as he makes his own treck and tries to follow in the footsteps of Hamoutal, first through France then to Cairo as she searched for her missing children. Stefan Hertmans came to know about the woman and her story through an American historian in a village (South France) where the writer has a second house.
Hertmans only had one document to research his subjects, and so creative license is taken. I forgive this, as the story is so consuming and beautiful, but heartbreaking in the end.
A stunning read that I think HF fans and Literary fans would both enjoy.
Other sections in the book are in the authors' own voice as he makes his own treck and tries to follow in the footsteps of Hamoutal, first through France then to Cairo as she searched for her missing children. Stefan Hertmans came to know about the woman and her story through an American historian in a village (South France) where the writer has a second house.
Hertmans only had one document to research his subjects, and so creative license is taken. I forgive this, as the story is so consuming and beautiful, but heartbreaking in the end.
A stunning read that I think HF fans and Literary fans would both enjoy.
September 3, 2021
Stefan Hertmans sleurt de lezer helemaal mee naar de tijden van de kruisvaarders waar zijn hoofdpersonage als Normandische verliefd wordt op een Joodse jongeman en met hem op de vlucht moet. Het wordt een leven van blijvend vluchten. De stijl is zoals in De opgang. De schrijver beschrijft zijn zoektocht naar het verleden en schrijft daarnaast het verhaal van deze jonge vrouw. Een formule die indruk maakt.
July 22, 2023
Stefan Hertmans neemt ons mee naar de Provence in Frankrijk, waar we kennis maken met de Christelijke Vigdis Adelaïs, die verliefd wordt op de Joodse David. Een tragisch liefdesverhaal dat we volgen tot in Caïro. Bijzonder is, zoals we dat van Hertmans kennen, dat hij zich voor deze roman baseert op historische feiten, wat een extra dimensie geeft aan het hele verhaal. We duiken in een tijd van geïntegreerde Vikingen, kruistochten en heel wat religieus drama. Ik heb dit zelf gelezen in de Provence, wat nog een extraatje gaf. Graag gelezen.
Displaying 1 - 30 of 597 reviews