What do you think?
Rate this book
小偷家族
在东京角落一处无人注意的老屋里，住着秘密生活的一家人。他们靠“奶奶”的养老金生活，间或打工，习惯游荡在商店之间，顺手牵羊地偷点日常用品。
一个冬夜，“爸爸”阿治发现一位被赶出家门的小女孩，把她“偷”了回去，成为新的家庭成员。
众人一起度过了短暂而其乐融融的时光，然而一次意外引发了令人震惊的真相浮出水面。
他们也赫然发现，日夜相处的家人，彼此背后藏着无法言说的往事和复杂的勾连……
一个冬夜，“爸爸”阿治发现一位被赶出家门的小女孩，把她“偷”了回去，成为新的家庭成员。
众人一起度过了短暂而其乐融融的时光，然而一次意外引发了令人震惊的真相浮出水面。
他们也赫然发现，日夜相处的家人，彼此背后藏着无法言说的往事和复杂的勾连……
280 pages, Paperback
First published May 1, 2018
13 people are currently reading
260 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 74 reviews
November 13, 2019
Me siento un poco mal diciendo que esta novela es un perfecto acompañamiento a la película del mismo nombre, pero es que realmente es un complemento perfecto. Que no se me entienda mal, "Un asunto de familia" la novela es una novela. No es un "guión con cosas", ni una simple estructura que necesita de ver la película para tener sentido: es una novela completa, con entidad propia, que funciona bien como novela. No es necesario haber visto la película para entenderla ni para disfrutarla. No se trata de una novelización estricta. Incluso por algunas de las escenas del libro, más parece que Kore-eda primero hubiera escrito la novela y luego hubiera rodado la historia (no sé si es así, pero no me extrañaría).
Se trata de un complemento perfecto porque mientras las películas de Kore-eda están llenas de silencios y de información implícita, la novela lo explicita todo: los pensamientos y las motivaciones de los personajes, sus pequeños secretos y su pasado. Así que sirve muy bien por si alguien se quedó con dudas tras ver el filme.
¿Es la película mejor que la novela? Sí. La película es notable mientras que la novela, siendo entretenida, no llega a tanto. De todas formas es muy fácil de leer, los personajes están muy bien perfilados y la visión de ese Japón menos conocido (el de las clases más desfavorecidas) es un gran aliciente. Tal vez Kore-eda sea mejor reflejando emociones mediante imágenes, pero sus dotes como escritor no son nada desdeñables. Al fin y al cabo, toda buena película necesita un buen guión.
Se trata de un complemento perfecto porque mientras las películas de Kore-eda están llenas de silencios y de información implícita, la novela lo explicita todo: los pensamientos y las motivaciones de los personajes, sus pequeños secretos y su pasado. Así que sirve muy bien por si alguien se quedó con dudas tras ver el filme.
¿Es la película mejor que la novela? Sí. La película es notable mientras que la novela, siendo entretenida, no llega a tanto. De todas formas es muy fácil de leer, los personajes están muy bien perfilados y la visión de ese Japón menos conocido (el de las clases más desfavorecidas) es un gran aliciente. Tal vez Kore-eda sea mejor reflejando emociones mediante imágenes, pero sus dotes como escritor no son nada desdeñables. Al fin y al cabo, toda buena película necesita un buen guión.
March 2, 2019
ดาร์กมาก ดาร์กจริงๆ
ผู้เขียนตรึงผู้อ่านเอาไว้อยู่หมัดด้วยคำถามง่ายๆ สั้นๆ ที่วนเวียนอยู่ในหัว ว่าครอบครัวคืออะไร?
เรื่องนี้มาแปลกและแตกต่าง เพราะพื้นเพ และฉากของเรื่องเป็นอีกมุมนึงของโตเกียว
มุมที่มืดมิดเหลือเกินในสายตาคนอื่น
และก็มืดมนไม่น้อยในสายตาตัวละคร
“ไม่รู้สึกผิดบ้างหรือที่ใช้เด็กให้ไปขโมยของ?”
“ผม... ไม่มีอะไรอย่างอื่นที่จะสอนได้แล้วน่ะครับ”
หนังสือเฉลยให้เรารู้ความหมายของครอบครัวในมุมมองของเค้า
คนที่อยู่สุดขอบของสังคมน่ะ ก็ยังสร้างสายสัมพันธ์กันด้วยรูปแบบ และวิธีการของเค้าเอง
สายสัมพันธ์ที่ไม่ต้องมีการยึดโยงทางสายเลือด
เนื้อเรื่องเนิบช้า ไม่หวือหวา แต่เล่าซะเห็นภาพที่ชัดเหลือเกิน
แต่เป็นรสชาติที่แปลกแปร่ง และเฝื่อนขม เพราะที่ผ่านมา หนังสือวรรณกรรมร่วมสมัยสัญชาติญี่ปุ่นที่ได้อ่าน ไม่ค่อยมีแนวนี้
เป็นหนังสือดราม่าที่ขยี้จิตใจซ้ำแล้วซ้ำอีก
เรียกได้ว่าหนังสือแนวเพื่อชีวิตเลย
อ่านแล้วจบเร็วกว่าที่คิด และก็จบไม่เหมือนอย่างที่คิด
ถ้าต้องการเปลี่ยนรสชาติ อยากลองดราม่าครอบครัว เล่มนี้ก็เหมาะเลย
ผู้เขียนตรึงผู้อ่านเอาไว้อยู่หมัดด้วยคำถามง่ายๆ สั้นๆ ที่วนเวียนอยู่ในหัว ว่าครอบครัวคืออะไร?
เรื่องนี้มาแปลกและแตกต่าง เพราะพื้นเพ และฉากของเรื่องเป็นอีกมุมนึงของโตเกียว
มุมที่มืดมิดเหลือเกินในสายตาคนอื่น
และก็มืดมนไม่น้อยในสายตาตัวละคร
“ไม่รู้สึกผิดบ้างหรือที่ใช้เด็กให้ไปขโมยของ?”
“ผม... ไม่มีอะไรอย่างอื่นที่จะสอนได้แล้วน่ะครับ”
หนังสือเฉลยให้เรารู้ความหมายของครอบครัวในมุมมองของเค้า
คนที่อยู่สุดขอบของสังคมน่ะ ก็ยังสร้างสายสัมพันธ์กันด้วยรูปแบบ และวิธีการของเค้าเอง
สายสัมพันธ์ที่ไม่ต้องมีการยึดโยงทางสายเลือด
เนื้อเรื่องเนิบช้า ไม่หวือหวา แต่เล่าซะเห็นภาพที่ชัดเหลือเกิน
แต่เป็นรสชาติที่แปลกแปร่ง และเฝื่อนขม เพราะที่ผ่านมา หนังสือวรรณกรรมร่วมสมัยสัญชาติญี่ปุ่นที่ได้อ่าน ไม่ค่อยมีแนวนี้
เป็นหนังสือดราม่าที่ขยี้จิตใจซ้ำแล้วซ้ำอีก
เรียกได้ว่าหนังสือแนวเพื่อชีวิตเลย
อ่านแล้วจบเร็วกว่าที่คิด และก็จบไม่เหมือนอย่างที่คิด
ถ้าต้องการเปลี่ยนรสชาติ อยากลองดราม่าครอบครัว เล่มนี้ก็เหมาะเลย
April 29, 2019
ตอนดูหนังก้อชอบมาก พอมาอ่านเป็นหนังสือ ถึงแม้เนื้อเรื่องจะคล้ายๆกัน แต่รู้ถึงความเป็นมาเป็นไปและความรู้สึกนึกคิดของตัวละครได้มากกว่า อ่านแล้วก้ออ๋อ มิน่าล่ะ ตัวละครตัวนี้ถึงตัดสินใจแบบนี้ ชอบหลายตอนเลย เป็นครอบครัวที่อบอุ่นดีจัง ถึงแม้จะไม่ได้มีความผูกพันทางสายเลือดก้อตาม
ปล. อยากกินโคร็อกเก้กับบะหมี่ถ้วย
ปล. อยากกินโคร็อกเก้กับบะหมี่ถ้วย
March 10, 2020
ค่อนข้างจะ "ฟูมฟาย" ไปหน่อย เหมือนเอางานศิลป์มาอธิบาย ทั้งที่ความจริงแล้ว ศิลปะจะเปร่งประกายก็ด้วยคุณค่าที่ตัวงานสื่อสารกับผู้ชมเอง ไม่ใช่ให้ศิลปินมานั่งชี้นั่งบอกภาพต่อภาพ ฉากต่อฉาก ฉนั้น ผู้ที่ชมภาพยนตร์มาแล้วเราจึงคิดว่าการอ่านฉบับหนังสือไม่ใช่สิ่งจำเป็น
อย่างไรก็ตาม สำหรับผู้ที่ไม่เคยชมภาพยนตร์มาก่อน หากมองว่างานชิ้นนี้เป็นเอกเทศจากฝีมือนักเขียนคนอื่นที่ไม่ได้เกี่ยวข้องใดๆ กับภาพยนตร์ กับโคเรเอดะ เป็นนิยายที่วางขายทั่วไป เรากลับรู้สึกว่ามัน "แห้ง" ไปนิด เหมือนอ่านเรื่องย่อของหนังสือเล่มหนาสักเล่ม ขาดดีเทล อารมณ์ ความลึกของฉากต่างๆ ทั้งที่ฉากนั้นมันควรจะทำให้เราสะท้อนใจรุนแรงได้ก็ตาม
อนึ่ง แต่ถ้าดูหนังแล้วเข้าไม่ถึง แนะนำให้อ่านครับ สรุปย่อได้ถึงใจยิ่งกว่านิตยสารเรื่องย่อละครดังที่วางในเซเว่นแน่นอน
อย่างไรก็ตาม สำหรับผู้ที่ไม่เคยชมภาพยนตร์มาก่อน หากมองว่างานชิ้นนี้เป็นเอกเทศจากฝีมือนักเขียนคนอื่นที่ไม่ได้เกี่ยวข้องใดๆ กับภาพยนตร์ กับโคเรเอดะ เป็นนิยายที่วางขายทั่วไป เรากลับรู้สึกว่ามัน "แห้ง" ไปนิด เหมือนอ่านเรื่องย่อของหนังสือเล่มหนาสักเล่ม ขาดดีเทล อารมณ์ ความลึกของฉากต่างๆ ทั้งที่ฉากนั้นมันควรจะทำให้เราสะท้อนใจรุนแรงได้ก็ตาม
อนึ่ง แต่ถ้าดูหนังแล้วเข้าไม่ถึง แนะนำให้อ่านครับ สรุปย่อได้ถึงใจยิ่งกว่านิตยสารเรื่องย่อละครดังที่วางในเซเว่นแน่นอน
March 2, 2019
- ช่วงต้นถึงกลางน่าเบื่อจนคิดว่าจะอ่านไม่จบซะแล้ว แต่พออ่านจนจบ ก็รู้สึกว่าโชคดีที่ไม่ยอมแพ้ไปซะก่อน
- เรื่องนี้ไม่ใช่แนวฟีลกู้ด ซึ่งส่วนตัวแล้วมองว่าเป็นข้อดี เพราะถ้าจะเขียน plot ที่ตัวเอกเป็นโจรให้ฟีลกู้ด มันจะต้องมีกระบวนท่าที่ทำให้คนอ่านรู้สึกว่า "ตัวเอกเป็นคนดี" เพื่อที่เราจะได้เชียร์ให้ตัวเอกฝ่าฝันอุปสรรคและมีความสุขในท้ายที่สุด
- แต่เรื่องนี้ไม่ใช่แบบนั้น จริงอยู่ว่ามันมีฉากที่ทำให้เรารู้สึกว่าครอบครัวนี้ไม่ใช่คนเลว แต่ในขณะเดียวกัน เราก็พูดไม่ได้เต็มปากว่าครอบครัวนี้เป็นคนดี พวกเค้ามีระบบคิดแปลกๆ ที่มองว่าการขโมยของไม่ใช่เรื่องผิดอะไร และหลายครั้งก็ไม่ได้ทำเพราะจำเป็นด้วยซ้ำ (แต่เราก็เข้าใจอีกเช่นกัน ว่าจริงๆแล้ว พวกเค้าไม่ได้เป็นแบบนี้มาแต่กำเนิด แต่สังคมที่พวกเค้าเติบโตมาต่างหาก ที่มันหล่อหลอมให้พวกเค้ากลายเป็นคนแบบนี้)
-ตลอดเวลาที่อ่าน มันจึงเกิดความรู้สึกปลงๆ แบบแปลกๆ ไม่ได้เชียร์ให้รอด แต่ก็ไม่ได้เชียร์ให้โดนจับ เราได้แต่อ่านและปล่อยให้เรื่องมันดำเนินไป และไม่ว่าจะผลลัพท์จะเป็นแบบไหน เราก็ไม่รู้สึกว่าครอบครัวนี้จะมีชีวิตที่มีคุณภาพและมีความสุขได้เลย
- ส่วนตัวเลยรู้สึกว่า 'สภาพสังคมที่ทำให้เกิดครอบครัวนี้ขึ้นมา' มันเป็นประเด็นที่เขย่าหัวใจยิ่งกว่าเรื่อง 'ครอบครัวต่างสายเลือด' เสียอีก
- เรื่องนี้ไม่ใช่แนวฟีลกู้ด ซึ่งส่วนตัวแล้วมองว่าเป็นข้อดี เพราะถ้าจะเขียน plot ที่ตัวเอกเป็นโจรให้ฟีลกู้ด มันจะต้องมีกระบวนท่าที่ทำให้คนอ่านรู้สึกว่า "ตัวเอกเป็นคนดี" เพื่อที่เราจะได้เชียร์ให้ตัวเอกฝ่าฝันอุปสรรคและมีความสุขในท้ายที่สุด
- แต่เรื่องนี้ไม่ใช่แบบนั้น จริงอยู่ว่ามันมีฉากที่ทำให้เรารู้สึกว่าครอบครัวนี้ไม่ใช่คนเลว แต่ในขณะเดียวกัน เราก็พูดไม่ได้เต็มปากว่าครอบครัวนี้เป็นคนดี พวกเค้ามีระบบคิดแปลกๆ ที่มองว่าการขโมยของไม่ใช่เรื่องผิดอะไร และหลายครั้งก็ไม่ได้ทำเพราะจำเป็นด้วยซ้ำ (แต่เราก็เข้าใจอีกเช่นกัน ว่าจริงๆแล้ว พวกเค้าไม่ได้เป็นแบบนี้มาแต่กำเนิด แต่สังคมที่พวกเค้าเติบโตมาต่างหาก ที่มันหล่อหลอมให้พวกเค้ากลายเป็นคนแบบนี้)
-ตลอดเวลาที่อ่าน มันจึงเกิดความรู้สึกปลงๆ แบบแปลกๆ ไม่ได้เชียร์ให้รอด แต่ก็ไม่ได้เชียร์ให้โดนจับ เราได้แต่อ่านและปล่อยให้เรื่องมันดำเนินไป และไม่ว่าจะผลลัพท์จะเป็นแบบไหน เราก็ไม่รู้สึกว่าครอบครัวนี้จะมีชีวิตที่มีคุณภาพและมีความสุขได้เลย
- ส่วนตัวเลยรู้สึกว่า 'สภาพสังคมที่ทำให้เกิดครอบครัวนี้ขึ้นมา' มันเป็นประเด็นที่เขย่าหัวใจยิ่งกว่าเรื่อง 'ครอบครัวต่างสายเลือด' เสียอีก
September 9, 2019
Vì thích kiểu viết nghiêng về tâm lý xã hội nên mị ưng cuốn này, sẽ tìm phim để xem.
March 27, 2021
Esta historia empieza fuerte. Un padre y su hijo encuentran a una niña sola mientras vuelven a casa y deciden llevarla con ellos. En principio con la intención de ayudarla y devolverla luego a sus padres pero, entre unas cosas y otras, pasan los días y no lo hacen, hasta que es demasiado tarde y se la quedan. En ese tiempo vamos conociendo a la pequeña y la historia de esta familia que la ha 'acogido', porque no es exactamente un secuestro. Y lo que en un principio parece la convivencia de una familia como cualquier otra poco a poco va mostrando pequeños detalles que la hacen peculiar y diferente. La relación entre cada miembro, su historia, la forma en la que han llegado a estar juntos... Nada es lo que parece y te encuentras dudando durante todo del relato y pensando qué es lo que está pasando ahí realmente.
Todos los personajes llevan una mochila a cuestas, un pasado que les ha marcado y les ha llevado hasta allí, y me han parecido muy interesantes y entrañables, con sus luces y sombras. Ninguno es perfecto, han cometido fallos, pero terminé sintiendo cariño hacia ellos. Y aunque el fondo de la historia me ha gustado mucho lo que no me ha convencido del todo ha sido la forma de contarla, como si alguien la estuviera narrando desde la distancia, se quedara en la superficie y no se atreviera a meterse de lleno en ella. ¿Puede ser característico de la cultura y de su forma de ver y contar las cosas? Puede ser. Pero yo he echado en falta un poco más de profundidad.
Sí me ha sorprendido descubrir un Japón no tan conocido, el de los barrios periféricos, donde también hay pobreza, miseria, supervivencia, violencia, ¿conformismo? Son aspectos que no se suelen relacionar con la visión que tenemos de este país y me ha gustado mucho saber de esa realidad y acercarme un poco a ella.
Todos los personajes llevan una mochila a cuestas, un pasado que les ha marcado y les ha llevado hasta allí, y me han parecido muy interesantes y entrañables, con sus luces y sombras. Ninguno es perfecto, han cometido fallos, pero terminé sintiendo cariño hacia ellos. Y aunque el fondo de la historia me ha gustado mucho lo que no me ha convencido del todo ha sido la forma de contarla, como si alguien la estuviera narrando desde la distancia, se quedara en la superficie y no se atreviera a meterse de lleno en ella. ¿Puede ser característico de la cultura y de su forma de ver y contar las cosas? Puede ser. Pero yo he echado en falta un poco más de profundidad.
Sí me ha sorprendido descubrir un Japón no tan conocido, el de los barrios periféricos, donde también hay pobreza, miseria, supervivencia, violencia, ¿conformismo? Son aspectos que no se suelen relacionar con la visión que tenemos de este país y me ha gustado mucho saber de esa realidad y acercarme un poco a ella.
October 15, 2020
ดีงามมาก
ชอบทั้งพล็อตโดยรวม
และสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่ผู้เขียนซ่อนเอาไว้ในเรื่อง
อย่างเช่นตัวตนเจ้าของร้านที่โชตะสอนยูร��ขโมยขนม
ตอนที่ครอบครัวรวมตัวกัน 'ฟัง' เสียงดอกไม้ไฟ
ตอนที่ตำรวจมองภาพรวมของครอบครัวนี้
และตอนอื่นๆ ที่ไม่อยากสปอยล์ไปกว่านี้แล้ว
ฯลฯ
เศร้า จุก แต่ก็สวยงาม ..
ได้อารมณ์เดียวกันกับตอนที่ดู nobody knows เลย
(ผู้เขียนเล่มนี้ เป็นผู้กำกับเรื่องนั้น)
ไม่รู้ว่า nobody knows มีเวอร์ชั่นหนังสือไหม
อยากให้ถูกแปลเป็นภาษาไทยจัง อยากอ่าน
ชอบทั้งพล็อตโดยรวม
และสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่ผู้เขียนซ่อนเอาไว้ในเรื่อง
อย่างเช่นตัวตนเจ้าของร้านที่โชตะสอนยูร��ขโมยขนม
ตอนที่ครอบครัวรวมตัวกัน 'ฟัง' เสียงดอกไม้ไฟ
ตอนที่ตำรวจมองภาพรวมของครอบครัวนี้
และตอนอื่นๆ ที่ไม่อยากสปอยล์ไปกว่านี้แล้ว
ฯลฯ
เศร้า จุก แต่ก็สวยงาม ..
ได้อารมณ์เดียวกันกับตอนที่ดู nobody knows เลย
(ผู้เขียนเล่มนี้ เป็นผู้กำกับเรื่องนั้น)
ไม่รู้ว่า nobody knows มีเวอร์ชั่นหนังสือไหม
อยากให้ถูกแปลเป็นภาษาไทยจัง อยากอ่าน
This entire review has been hidden because of spoilers.
June 12, 2019
"(...)El autor propone un modesto drama familiar sobre los oportunistas en las zonas residenciales marginales de la sociedad. Un foco al lado más humano de la literatura contemporánea que, si eres fan de estos temas, te atrapará."
Reseña completa en THE BEST READ YET BLOG
Reseña completa en THE BEST READ YET BLOG
August 25, 2019
เรื่องนี้เคยได้ยินแบบหนังมาก่อน แล้วมาเห็นหนังสือที่หลัง แต่ก็ชอบที่จะได้อ่านหนังสือก่อนที่จะดูหนัง...
เรื่องที่เกี่ยวกับครอบครัว กับคำถามที่ว่า ...ความผูกพันทางสายเลือดจำเป็นต่อความเป็นครอบครัวไหม?...
เป็นแง่มุมที่ไม่เคยได้คิดมาก่อน สำหรับบางคน การได้อิสระในการเลือกครอบครัวของตัวเอง ที่แม้กระทั้งเลือกพ่อแม่ ยาย พี่น้องเอง สิ่งสำคัญในการมีครอบครัวคืออะไร ถ้าเกิดว่าองค์ประกอบที่จะทำให้ครอบครัวอบอุ่น ไม่ได้เกิดจากสายเลือด นามสกุล หรือแม้กระทั้งความร่ำรวย เป็นสิ่งที่ทำให้คิดจากการอ่านเรื่องนี้
ในเรื่องตัวละครแต่ละตัวในเรื่อง ต่างมีปัญหาในชีวิตที่เจอมาอย่างรุนแรง
หนีออกมาจากชีวิตของตัวเองในอดีต มาสร้างตัวตน และครอบครัวใหม่
ความไม่สมบูรณ์ ของแต่ละคน มาเติมเต็มสิ่งที่ขาดหาย และความต้องการของแต่ละคนได้อย่างลงตัว
เรื่องราวถูกเขียนเล่าอย่างช้าๆในตอนต้นเรื่อง ดำเนินเรื่องด้วยชีวิตประจำวันของครอบครัว เพื่อเล่าเรื่องราวการใช้ชีวิต และนิสัยของแต่ละตัวละครอย่างละเอียด ทำให้ช่วงแรกๆ เหมือนให้คนอ่านได้เห็นภาพ และเข้าใจตัวละครทุกตัวในครอบครัว และเมื่อเรื่องราวดำเนินมาถึงตอนที่มีความสุขสุดๆ ยังไม่ทันจะได้สัมผัสนานพอ ปัญหาก็ประดังเข้ามาอย่างรวดเร็ว และทิ้งท้ายเอาไว้ให้คิดตามแบบฉบับแบบญี่ปุ่นๆเหมือนเคย
ตั้งคำถามกับตัวเอง...
ถ้าเป็นโนบุยะ และโอซามุ ตอนจะเอารินไปคืนให้พ่อกับแม่ที่แท้จริง แล้วได้ยินเสียงพ่อกับแม่รินทะเลาะกัน จนหลุดพูดคำว่า "ฉันก็ไม่ได้อยากคลอดมันออกมาสักหน่อย" ถ้าเราเป็นโนบุยะตอนนั้นจะทำยังไง จะเข้าไปเผชิญหน้าก็เหมือนจะไม่ใช่เรื่องของตัวเอง แต่ก็ทนไม่ได้กับสิ่งที่รินต้องเผชิญอีก ถ้าเอารินคืน สำหรับเรา ถึงมันจะผิด แต่ก็นับถือในความกล้าตัดสินใจ และเด็ดเดี่ยวมากของโนบุยะ
ในเรื่องนี้โนบุยะเหมือนเป็นคนที่เข้มแข็ง และเป็นหัวหน้าครอบครัว จริงๆแล้วโนบุโยะสามารถเอาตัวเองออกมา แล้วใช้ชีวิตคนเดียว ทำงานและเอาตัวรอดอยู่ได้ในสังคม แต่นางก็เลือกที่จะอยู่กับคนที่รักที่แม้จะไม่ได้เรื่อง เลือกที่จะมีความสัมพันธ์ มีครอบครัว ให้ความช่วยเหลือคนอื่น แม้จะทำให้ชีวิตตกที่นั่งลำบากก็ตาม
ประโยคที่ชอบ...
ชอบประโยคที่ว่า "ฝนที่ตกลงมาแต่ละครั้งชะเอากลีบดอกซากุระอันเป็นเครื่องหมายแห่งฤดูใบไม้ผลิร่วงลงสู่ผืนดิน..." ชอบที่เป็นการอธิบายการเปลี่ยนแปลงฤดูกาลด้วยการหยิบยกเอาสัญลักษณ์เข้ามาใช้ในการเขียนได้อย่างเห็นภาพ และอ่านแล้วดูเศร้าที่ฤดูใบไม้ผลิกำลังจะจากไป
และตอนที่โนบุโยะถูกมิยาเบะสอบสวน กับการมองด้านเดียวโดยใช้กฎหรือหลักการอะไรก็ตามที่ถูกกำหนดไว้ในสังคมให้ว่าอะไรคือสิ่งที่ถูกต้อง หรืออะไรคือสิ่งที่ผิด และถูกนำมามาตัดสินชีวิตคนจากสิ่งที่เกิดขึ้น โดยไม่พยายามเข้าใจถึงสาเหตุ "มิยาเบะที่เชิดชูความถูกต้อง ตัดสินคนอื่น และเอาแต่สั่งสอนว่ามนุษย์ที่ดีต้องเป็นอย่างไร" อ่านตรงนี้แล้วเจ็บจุกมาก เพราะมันเป็นเรื่องจริงที่เรามักจะเจอได้ในสังคม ถ้าเป็นเราคงรู้สึกเหนื่อยที่จะต้องมาถูกตัดสินจากคนที่ไม่พยายามที่จะทำความเข้าใจเรื่องราว หรือเหตุผล คนที่ตัดสินคนอื่นโดยไม่พยายามเข้าใจที่มาที่ไป หรือมองบริบทรอบด้าน ต่อให้พยายามอธิบายไปก็คงจะเหนื่อยเปล่า และก็ชอบการตอบกลับของโนบุโยะว่า “เราเก็บคนที่ถูกใครบางคนทอดทิ้งมาต่างหาก คนที่ทิ้งน่ะน่าจะเป็นคนอื่นมากกว่านะคะ?” จะว่าไปก็ถูกในมุมมองของนางนะ อาจจะเป็นเพราะเรารับรู้เรื่องราวจากตัวละครของโนบุโยะมาก่อน เลยทำให้เข้าใจนาง
ตอนที่ชอบ...
ชอบตอนรินและโนบุโยะหลังอาบน้ำ ที่เอารอยแผลมาวางเทียบกัน รินยื่นนิ้วมาสัมผัสและลูบรอบแผลของโนบุโยะอย่างอ่อนโยน ราวกับอยากจะปลอบประโลม และเข้าใจถึงความเจ็บปวดของรอยแผลที่ตนเองก็มีเช่นกัน เหมือนเป็นการให้คำตอบกลายๆแก่โนบุโยะว่าบาดแผลนั้นของรินไม่ได้เป็นบาดแผลจากการหกล้ม และมันคือบาดแผลแห่งความเจ็บปวดทางใจมากกว่า น้ำตาแทบไหลออกมา อีกตอน คือ ตอนที่โนบุยะเผาเสื้อผ้าเก่าของริน และกอดรินไว้พร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบ รินยกมือน้อยๆขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้ ฉากนี้ในความคิดเรามันคือซึ้งมาก น้ำตาไหลเลย
อ่านหนังสือจบแล้ว ต่อไปก็ไปหาหนังมาดูต่อ
เรื่องที่เกี่ยวกับครอบครัว กับคำถามที่ว่า ...ความผูกพันทางสายเลือดจำเป็นต่อความเป็นครอบครัวไหม?...
เป็นแง่มุมที่ไม่เคยได้คิดมาก่อน สำหรับบางคน การได้อิสระในการเลือกครอบครัวของตัวเอง ที่แม้กระทั้งเลือกพ่อแม่ ยาย พี่น้องเอง สิ่งสำคัญในการมีครอบครัวคืออะไร ถ้าเกิดว่าองค์ประกอบที่จะทำให้ครอบครัวอบอุ่น ไม่ได้เกิดจากสายเลือด นามสกุล หรือแม้กระทั้งความร่ำรวย เป็นสิ่งที่ทำให้คิดจากการอ่านเรื่องนี้
ในเรื่องตัวละครแต่ละตัวในเรื่อง ต่างมีปัญหาในชีวิตที่เจอมาอย่างรุนแรง
หนีออกมาจากชีวิตของตัวเองในอดีต มาสร้างตัวตน และครอบครัวใหม่
ความไม่สมบูรณ์ ของแต่ละคน มาเติมเต็มสิ่งที่ขาดหาย และความต้องการของแต่ละคนได้อย่างลงตัว
เรื่องราวถูกเขียนเล่าอย่างช้าๆในตอนต้นเรื่อง ดำเนินเรื่องด้วยชีวิตประจำวันของครอบครัว เพื่อเล่าเรื่องราวการใช้ชีวิต และนิสัยของแต่ละตัวละครอย่างละเอียด ทำให้ช่วงแรกๆ เหมือนให้คนอ่านได้เห็นภาพ และเข้าใจตัวละครทุกตัวในครอบครัว และเมื่อเรื่องราวดำเนินมาถึงตอนที่มีความสุขสุดๆ ยังไม่ทันจะได้สัมผัสนานพอ ปัญหาก็ประดังเข้ามาอย่างรวดเร็ว และทิ้งท้ายเอาไว้ให้คิดตามแบบฉบับแบบญี่ปุ่นๆเหมือนเคย
ตั้งคำถามกับตัวเอง...
ถ้าเป็นโนบุยะ และโอซามุ ตอนจะเอารินไปคืนให้พ่อกับแม่ที่แท้จริง แล้วได้ยินเสียงพ่อกับแม่รินทะเลาะกัน จนหลุดพูดคำว่า "ฉันก็ไม่ได้อยากคลอดมันออกมาสักหน่อย" ถ้าเราเป็นโนบุยะตอนนั้นจะทำยังไง จะเข้าไปเผชิญหน้าก็เหมือนจะไม่ใช่เรื่องของตัวเอง แต่ก็ทนไม่ได้กับสิ่งที่รินต้องเผชิญอีก ถ้าเอารินคืน สำหรับเรา ถึงมันจะผิด แต่ก็นับถือในความกล้าตัดสินใจ และเด็ดเดี่ยวมากของโนบุยะ
ในเรื่องนี้โนบุยะเหมือนเป็นคนที่เข้มแข็ง และเป็นหัวหน้าครอบครัว จริงๆแล้วโนบุโยะสามารถเอาตัวเองออกมา แล้วใช้ชีวิตคนเดียว ทำงานและเอาตัวรอดอยู่ได้ในสังคม แต่นางก็เลือกที่จะอยู่กับคนที่รักที่แม้จะไม่ได้เรื่อง เลือกที่จะมีความสัมพันธ์ มีครอบครัว ให้ความช่วยเหลือคนอื่น แม้จะทำให้ชีวิตตกที่นั่งลำบากก็ตาม
ประโยคที่ชอบ...
ชอบประโยคที่ว่า "ฝนที่ตกลงมาแต่ละครั้งชะเอากลีบดอกซากุระอันเป็นเครื่องหมายแห่งฤดูใบไม้ผลิร่วงลงสู่ผืนดิน..." ชอบที่เป็นการอธิบายการเปลี่ยนแปลงฤดูกาลด้วยการหยิบยกเอาสัญลักษณ์เข้ามาใช้ในการเขียนได้อย่างเห็นภาพ และอ่านแล้วดูเศร้าที่ฤดูใบไม้ผลิกำลังจะจากไป
และตอนที่โนบุโยะถูกมิยาเบะสอบสวน กับการมองด้านเดียวโดยใช้กฎหรือหลักการอะไรก็ตามที่ถูกกำหนดไว้ในสังคมให้ว่าอะไรคือสิ่งที่ถูกต้อง หรืออะไรคือสิ่งที่ผิด และถูกนำมามาตัดสินชีวิตคนจากสิ่งที่เกิดขึ้น โดยไม่พยายามเข้าใจถึงสาเหตุ "มิยาเบะที่เชิดชูความถูกต้อง ตัดสินคนอื่น และเอาแต่สั่งสอนว่ามนุษย์ที่ดีต้องเป็นอย่างไร" อ่านตรงนี้แล้วเจ็บจุกมาก เพราะมันเป็นเรื่องจริงที่เรามักจะเจอได้ในสังคม ถ้าเป็นเราคงรู้สึกเหนื่อยที่จะต้องมาถูกตัดสินจากคนที่ไม่พยายามที่จะทำความเข้าใจเรื่องราว หรือเหตุผล คนที่ตัดสินคนอื่นโดยไม่พยายามเข้าใจที่มาที่ไป หรือมองบริบทรอบด้าน ต่อให้พยายามอธิบายไปก็คงจะเหนื่อยเปล่า และก็ชอบการตอบกลับของโนบุโยะว่า “เราเก็บคนที่ถูกใครบางคนทอดทิ้งมาต่างหาก คนที่ทิ้งน่ะน่าจะเป็นคนอื่นมากกว่านะคะ?” จะว่าไปก็ถูกในมุมมองของนางนะ อาจจะเป็นเพราะเรารับรู้เรื่องราวจากตัวละครของโนบุโยะมาก่อน เลยทำให้เข้าใจนาง
ตอนที่ชอบ...
ชอบตอนรินและโนบุโยะหลังอาบน้ำ ที่เอารอยแผลมาวางเทียบกัน รินยื่นนิ้วมาสัมผัสและลูบรอบแผลของโนบุโยะอย่างอ่อนโยน ราวกับอยากจะปลอบประโลม และเข้าใจถึงความเจ็บปวดของรอยแผลที่ตนเองก็มีเช่นกัน เหมือนเป็นการให้คำตอบกลายๆแก่โนบุโยะว่าบาดแผลนั้นของรินไม่ได้เป็นบาดแผลจากการหกล้ม และมันคือบาดแผลแห่งความเจ็บปวดทางใจมากกว่า น้ำตาแทบไหลออกมา อีกตอน คือ ตอนที่โนบุยะเผาเสื้อผ้าเก่าของริน และกอดรินไว้พร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบ รินยกมือน้อยๆขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้ ฉากนี้ในความคิดเรามันคือซึ้งมาก น้ำตาไหลเลย
อ่านหนังสือจบแล้ว ต่อไปก็ไปหาหนังมาดูต่อ
July 14, 2019
Me costó entrar en la historia, porque la narración es muy especial; o que, en realidad, se trata más de que se aleja de lo que estoy acostumbrada, más occidental, y la expresión de emociones o descripción de escenas es muy diferente a lo que suelo leer y por eso cogerle el ritmo se me hizo un poco más difícil. Eso también es parte de la riqueza de la historia, ya que no es más cómo se entretejen las diferentes escenas cotidianas de una familia que no es realmente una familia pero no por eso deja de serlo, y lo interesante y lo que al final me ha gustado es cómo se plantean las escenas, lo simples y sencillas que son y todo lo que encierran detrás.
He terminado encariñándome con los personajes, aunque al principio me parecieran un poco exagerados por su peculiaridad, y me encanta cómo se mueven entre ellos. Por eso el último capítulo del libro me parece un final muy emotivo y muy crudo a la vez, y que le da fuerza a toda la novela para que se quede un poco más ahí. Creo que me acordaré de ella un tiempo.
He terminado encariñándome con los personajes, aunque al principio me parecieran un poco exagerados por su peculiaridad, y me encanta cómo se mueven entre ellos. Por eso el último capítulo del libro me parece un final muy emotivo y muy crudo a la vez, y que le da fuerza a toda la novela para que se quede un poco más ahí. Creo que me acordaré de ella un tiempo.
June 16, 2020
La película es la que me llevó a leer la novela, que además la escribió el director. Es un calco de la película aportando un poco más de información. Muy recomendables ambas
May 7, 2020
สนุกพอใช้ได้ แต่การดำเนินเรื่องกระชับตัดจบไปเสียหน่อย สำหรับนิยายที่ตัวละครเยอะ แต่น้ำเสียงและวิธีเล่าไม่สามารถเข้าถึงใจตัวละครเหล่านั้นได้เลย เพราะเป็นเรื่องเล่าผ่านน้ำเสียงเรียบเฉย อธิบายปรากฎการณ์ คลี่คลายอดีตแบบสำเร็จรูป จนรู้สึกว่ามันไม่ลึกทั้งที่น่าจะลึกได้มากกว่านี้
August 27, 2020
เป็นหนังสือที่ถ่ายทอดภาพยนตร์ shoplifters ได้ราบรื่นมาก ตัวละครทุกตัวเชื่อมกันด้วยนิสัยบางอย่างและบาดแผลที่แต่ละคนมี ในเรื่องเน้นประเด็นการถักทอสายสัมพันธ์ระหว่างคนแปลกหน้า (ที่ความจริงแล้วก็ไม่ได้แปลกหน้าขนาดนั้น) จนพัฒนามาเป็นครอบครัว แต่นิยามของคำว่าครอบครัวที่หนังสือพยายามสื่อก็เป็นสิ่งที่ลื่นไหลพอควรเพราะยกมาเกือบหมดทั้งครอบครัวทางสายเลือด ครอบครัวเชิงพื้นที่ ครอบครัวที่ก่อร่างจากสาบสัมพันธ์ รวมถึงประเด็นการต่างตอบแทน ที่มาในรูปแบบคำถาม “ความจริงแล้วตัวละครแต่ละตัวทำเพื่ออะไรกันแน่” ก็เข้ามามีส่วนทำให้นิยามครอบครัวเปลี่ยนรูปร่างไปอีก แต่รวม ๆ คืออ่��นเพลิน ๆ ได้ ตอนจบก็รู้สึกโหวง ๆ และน้ำตาคลออยู่เหมือนกัน
July 29, 2021
Nice reading. I'll wait a bit before watching the movie.
December 5, 2021
先看電影再讀小說，還是覺得張力十足！
非常優秀的作品！
非常優秀的作品！
May 3, 2020
萍水相逢的凡人之间，也可以有真挚深沉的羁绊。这羁绊，是他们活下去的全部理由。记录了他们之间的生活，细节，感情非常真实。是一本催泪，感人，值得去阅读的书。
May 7, 2020
他们的生活以流水账的方式记录着，最打动人心的往往都是最简单的。
“你让小孩去偷东西、难道不会良心不安吗？”
“我......没有其他东西可以教他们。”
那些来不及说出口的，都是真的
“你让小孩去偷东西、难道不会良心不安吗？”
“我......没有其他东西可以教他们。”
那些来不及说出口的，都是真的
April 22, 2019
โอว่าเรื่องนี้มีอะไรที่ย้อนแย้งกันตั้งแต่ต้นยันจบเรื่องเลย
.
โอซามุ ผู้เป็นพ่อ สอนให้เด็กชาย โชตะ ลักขโมยตั้งแต่ยังเล็ก ทุกสัปดาห์ พวกเขาจะแวะไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตในวันที่คนพลุกพล่านที่สุด เพื่อ“ทำงาน” อย่างการหยิบฉวยของบางอย่างลงกระเป๋าโดยไม่ได้จ่ายเงิน
.
สองพ่อลูกนี้เป็นขโมยนี่เอง
.
หลังจาก “ทำงาน” เสร็จ ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามแผน พวกเขาจะแวะซื้อโคร็อกเกะเจ้าประจำกลับบ้าน
.
ในวันที่อากาศหนาวเหน็บที่สุดวันหนึ่งหลังจากเสร็จภารกิจ สองพ่อลูกพบเด็กหญิงตัวน้อยนั่งหน้าแฟลตที่ตั้งอยู่ในเส้นทางกลับบ้านเช่นเคย แต่ในวันที่อากาศเย็นยะเยือกอย่างนี้จะปล่อยให้เด็กหญิงนั่งอยู่ข้างนอกเพียงลำพังได้อย่างไร โอซามุตัดสินใจพาเด็กหญิงกลับบ้าน
.
สองพ่อลูกขโมยของ แต่กลับแวะซื้อโคร็อกเกะ พวกเขาไม่มีแง่คิดเรื่องศีลธรรมในใจ แต่กลับช่วยเหลือเด็กหญิงคนหนึ่ง ทั้งที่ครอบครัวมีปัญหาเรื่องเงินทอง มีปัญญากินแค่อุด้งเปล่า ๆ แต่กลับยกโคร็อกเกะให้เด็กหญิงแปลกหน้าโดยไม่ได้คิดอะไร ยามเห็นร่องรอยบาดแผลตามตัวเด็กหญิง แม้แต่คนที่ร้ายกาจอย่างฮัตสึเอะก็หยิบยาหม่องมาทาให้อย่างอ่อนโยน และเมื่อเด็กหญิงอยากอยู่ที่นี่ต่อ บ้านเล็ก ๆ ในมุมอับแสงแห่งนี้ก็มีที่ทางสำหรับเธอทันที
.
ครอบครัวของพวกเขาประกอบด้วย โอซะมุ (พ่อ) โนบุโยะ (แม่) ฮัตสึเอะ (ย่า) อากิ (น้องภรรยา) และโชตะ (ลูกชาย) คนประหลาดทั้งห้า ตอนนี้รวม ยูริ (เด็กหญิง) อีกหนึ่ง กลายเป็นคนประหลาดทั้งหก
.
กำลังคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องราวของคนยากไร้หากแต่จิตใจอารี และจะมอบความสุขและรอยยิ้มให้คุณหรือเปล่า ถ้าใช่ คุณคิดผิดแล้ว
.
เรื่องนี้เต็มไปด้วยความบิดเบี้ยว และความลึกลับซับซ้อนของใจคน
.
พวกเขาตีแผ่ความเป็นมนุษย์ทุกรูปแบบ เห็นแก่ตัว มีน้ำใจ ทำอะไรไม่นึกถึงใจคนอื่น สามารถสละตนเพื่อสิ่งที่เห็นว่าสำคัญ ซกมก ความสะอาดที่จำเป็น ช่วยเหลือ หักหลัง ขึ้เกียจสันหลังยาว กระตือรือร้นยามใช้จ่าย ความแค้น การเอาคืน การขายตัวตน การรักษาตัวตน ราคะ การขาดสมรรถนะ ใฝ่รู้ ขาดปัจจัย รักสนุก เกลียดความกดดัน อัตคัด เต็มเปี่ยมความรู้สึก สายสัมพันธ์ที่พัวพันกันอย่างที่คนอื่นไม่สามารถมองเห็น แต่ก็เบาบางและสามารถขาดได้อย่างง่ายดาย
.
เมื่อเรื่องดำเนินไป เราจะพบกับความลับที่คนเหล่านี้ปิดบังไว้ รวมถึงการที่ไม่มีใครในครอบครัวนี้มีสายเลือดเดียวกันเลย พวกเขาเป็นเพียงคนแปลกหน้าอย่างสิ้นเชิง มีตัวตนสองแบบ มีสองสถานะ
.
แต่สายเลือดเป็นตัววัดความแน่นแฟ้นทางความสัมพันธ์หรือ เรื่องนี้ถามไว้ แต่ไม่มีคำตอบให้
.
ทุกครั้งที่มีหนึ่ง ก็จะมีสองที่เป็นคู่ตรงข้ามของหนึ่งโผล่มาด้วยเสมอ เป็นคู่ที่ขนานกันไปตามเส้นทางของเรื่อง จะมองอย่างไรขึ้นอยู่กับทัศนะและมุมมองของแต่ละคน ไม่ตัดสินใคร ไม่นำเสนอว่าอะไรถูกหรือผิด
.
อ่านจบแล้วก็ถอนใจยาว
.
เรื่องอ่านไม่ยาก เข้าใจก็ไม่ยากค่ะ นับถือความพยายามคงเส้นคู่ขนานที่ว่าตั้งแต่ต้นจนจบ ผู้เขียนเขาเปรียบครอบครัวนี้เหมือนฝูงปลาที่อยู่ก้นทะเลลึก ว่ายเวียนวนเล่นกัน มองเห็นแสงอยู่ไกลลิบ แล้วบ้านที่ครอบครัวนี้อยู่ก็อยู่กึ่งกลางโดนตึกสี่ด้านล้อมปิด บังลม บังแสง ยามร้อนร้อนจัด ยามหนาวหนาวจัด เมื่อมองจากตัวบ้านไปบนฟ้า ก็เหมือนมองจากก้นทะเลขึ้นมา
.
4 ดาว
.
โอซามุ ผู้เป็นพ่อ สอนให้เด็กชาย โชตะ ลักขโมยตั้งแต่ยังเล็ก ทุกสัปดาห์ พวกเขาจะแวะไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตในวันที่คนพลุกพล่านที่สุด เพื่อ“ทำงาน” อย่างการหยิบฉวยของบางอย่างลงกระเป๋าโดยไม่ได้จ่ายเงิน
.
สองพ่อลูกนี้เป็นขโมยนี่เอง
.
หลังจาก “ทำงาน” เสร็จ ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามแผน พวกเขาจะแวะซื้อโคร็อกเกะเจ้าประจำกลับบ้าน
.
ในวันที่อากาศหนาวเหน็บที่สุดวันหนึ่งหลังจากเสร็จภารกิจ สองพ่อลูกพบเด็กหญิงตัวน้อยนั่งหน้าแฟลตที่ตั้งอยู่ในเส้นทางกลับบ้านเช่นเคย แต่ในวันที่อากาศเย็นยะเยือกอย่างนี้จะปล่อยให้เด็กหญิงนั่งอยู่ข้างนอกเพียงลำพังได้อย่างไร โอซามุตัดสินใจพาเด็กหญิงกลับบ้าน
.
สองพ่อลูกขโมยของ แต่กลับแวะซื้อโคร็อกเกะ พวกเขาไม่มีแง่คิดเรื่องศีลธรรมในใจ แต่กลับช่วยเหลือเด็กหญิงคนหนึ่ง ทั้งที่ครอบครัวมีปัญหาเรื่องเงินทอง มีปัญญากินแค่อุด้งเปล่า ๆ แต่กลับยกโคร็อกเกะให้เด็กหญิงแปลกหน้าโดยไม่ได้คิดอะไร ยามเห็นร่องรอยบาดแผลตามตัวเด็กหญิง แม้แต่คนที่ร้ายกาจอย่างฮัตสึเอะก็หยิบยาหม่องมาทาให้อย่างอ่อนโยน และเมื่อเด็กหญิงอยากอยู่ที่นี่ต่อ บ้านเล็ก ๆ ในมุมอับแสงแห่งนี้ก็มีที่ทางสำหรับเธอทันที
.
ครอบครัวของพวกเขาประกอบด้วย โอซะมุ (พ่อ) โนบุโยะ (แม่) ฮัตสึเอะ (ย่า) อากิ (น้องภรรยา) และโชตะ (ลูกชาย) คนประหลาดทั้งห้า ตอนนี้รวม ยูริ (เด็กหญิง) อีกหนึ่ง กลายเป็นคนประหลาดทั้งหก
.
กำลังคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องราวของคนยากไร้หากแต่จิตใจอารี และจะมอบความสุขและรอยยิ้มให้คุณหรือเปล่า ถ้าใช่ คุณคิดผิดแล้ว
.
เรื่องนี้เต็มไปด้วยความบิดเบี้ยว และความลึกลับซับซ้อนของใจคน
.
พวกเขาตีแผ่ความเป็นมนุษย์ทุกรูปแบบ เห็นแก่ตัว มีน้ำใจ ทำอะไรไม่นึกถึงใจคนอื่น สามารถสละตนเพื่อสิ่งที่เห็นว่าสำคัญ ซกมก ความสะอาดที่จำเป็น ช่วยเหลือ หักหลัง ขึ้เกียจสันหลังยาว กระตือรือร้นยามใช้จ่าย ความแค้น การเอาคืน การขายตัวตน การรักษาตัวตน ราคะ การขาดสมรรถนะ ใฝ่รู้ ขาดปัจจัย รักสนุก เกลียดความกดดัน อัตคัด เต็มเปี่ยมความรู้สึก สายสัมพันธ์ที่พัวพันกันอย่างที่คนอื่นไม่สามารถมองเห็น แต่ก็เบาบางและสามารถขาดได้อย่างง่ายดาย
.
เมื่อเรื่องดำเนินไป เราจะพบกับความลับที่คนเหล่านี้ปิดบังไว้ รวมถึงการที่ไม่มีใครในครอบครัวนี้มีสายเลือดเดียวกันเลย พวกเขาเป็นเพียงคนแปลกหน้าอย่างสิ้นเชิง มีตัวตนสองแบบ มีสองสถานะ
.
แต่สายเลือดเป็นตัววัดความแน่นแฟ้นทางความสัมพันธ์หรือ เรื่องนี้ถามไว้ แต่ไม่มีคำตอบให้
.
ทุกครั้งที่มีหนึ่ง ก็จะมีสองที่เป็นคู่ตรงข้ามของหนึ่งโผล่มาด้วยเสมอ เป็นคู่ที่ขนานกันไปตามเส้นทางของเรื่อง จะมองอย่างไรขึ้นอยู่กับทัศนะและมุมมองของแต่ละคน ไม่ตัดสินใคร ไม่นำเสนอว่าอะไรถูกหรือผิด
.
อ่านจบแล้วก็ถอนใจยาว
.
เรื่องอ่านไม่ยาก เข้าใจก็ไม่ยากค่ะ นับถือความพยายามคงเส้นคู่ขนานที่ว่าตั้งแต่ต้นจนจบ ผู้เขียนเขาเปรียบครอบครัวนี้เหมือนฝูงปลาที่อยู่ก้นทะเลลึก ว่ายเวียนวนเล่นกัน มองเห็นแสงอยู่ไกลลิบ แล้วบ้านที่ครอบครัวนี้อยู่ก็อยู่กึ่งกลางโดนตึกสี่ด้านล้อมปิด บังลม บังแสง ยามร้อนร้อนจัด ยามหนาวหนาวจัด เมื่อมองจากตัวบ้านไปบนฟ้า ก็เหมือนมองจากก้นทะเลขึ้นมา
.
4 ดาว
December 17, 2018
Ce livre est un pur petit bijou.
Le nombre limité de pages de ce roman m’empêche de trop vous en dire sans risquer de vous dévoiler l’essentiel.
Je vais donc essentiellement me centrer sur mon ressenti. Durant cette lecture, on rit, on pleure, on sourit, on apprend, on s’interroge, on constate.
On en prend plein les yeux et plein le cœur.
Oui, mais pourquoi ?
Pour comprendre, revenons un peu sur la genèse de ce petit phénomène :
Une affaire de famille, c’est d’abord un film. Sur les écrans depuis quelques jours, il avait fait grand bruit en remportant la Palme d’Or du Festival de Cannes en Mai dernier.
Le réalisateur Hirokazu Kore-eda, loin d’en être à son coup d’essai pour ce qui est de faire des films qui marquent les esprits, a eu l’excellente idée d’en faire une adaptation littéraire sortie, elle, le mois dernier chez JC Lattès.
Pour cela, aucun besoin d’effets spéciaux ou de séquence spectaculaire. Juste l’histoire d’une famille. Ou, plus exactement, de différentes personnes décidées à être une famille. Car c’est bien là le cœur même de l’histoire : ils n’ont pas besoin d’être du même sang pour s’aimer, pas besoin d’être riches pour offrir, nul besoin d’attendre en retour pour donner.
Et n’allez pas croire que c’est un de ces jolis contes de Noël où les beaux sentiments finissent par l’emporter sur les autres considérations, parce que d’autres considérations, il n’y en a pas justement.
Quand on est pauvres au point de devoir voler pour survivre et que l’on décide de s’occuper d’une enfant plus mal lotie encore, que peut-on espérer avoir à lui offrir si ce n’est l’exact essentiel : du bonheur ? La sécurité affective, à défaut de matérielle. Un nid chaleureux, à défaut de douillet.
Mais même les meilleures intentions ne sont pas exemptes de mauvaises surprises, et les bonnes actions d’aujourd’hui peuvent mettre en lumière les lourds secrets d’hier.
S’il y a bien une chose que Mr Kore-eda met ici en lumière c’est que même lorsque l’on ne possède rien, il reste toujours quelque chose à perdre.
Une histoire belle et sombre, simple et humaine, contemporaine et intemporelle.
Un condensé de sentiments.
À lire et à faire découvrir au plus grand nombre.
Le nombre limité de pages de ce roman m’empêche de trop vous en dire sans risquer de vous dévoiler l’essentiel.
Je vais donc essentiellement me centrer sur mon ressenti. Durant cette lecture, on rit, on pleure, on sourit, on apprend, on s’interroge, on constate.
On en prend plein les yeux et plein le cœur.
Oui, mais pourquoi ?
Pour comprendre, revenons un peu sur la genèse de ce petit phénomène :
Une affaire de famille, c’est d’abord un film. Sur les écrans depuis quelques jours, il avait fait grand bruit en remportant la Palme d’Or du Festival de Cannes en Mai dernier.
Le réalisateur Hirokazu Kore-eda, loin d’en être à son coup d’essai pour ce qui est de faire des films qui marquent les esprits, a eu l’excellente idée d’en faire une adaptation littéraire sortie, elle, le mois dernier chez JC Lattès.
Pour cela, aucun besoin d’effets spéciaux ou de séquence spectaculaire. Juste l’histoire d’une famille. Ou, plus exactement, de différentes personnes décidées à être une famille. Car c’est bien là le cœur même de l’histoire : ils n’ont pas besoin d’être du même sang pour s’aimer, pas besoin d’être riches pour offrir, nul besoin d’attendre en retour pour donner.
Et n’allez pas croire que c’est un de ces jolis contes de Noël où les beaux sentiments finissent par l’emporter sur les autres considérations, parce que d’autres considérations, il n’y en a pas justement.
Quand on est pauvres au point de devoir voler pour survivre et que l’on décide de s’occuper d’une enfant plus mal lotie encore, que peut-on espérer avoir à lui offrir si ce n’est l’exact essentiel : du bonheur ? La sécurité affective, à défaut de matérielle. Un nid chaleureux, à défaut de douillet.
Mais même les meilleures intentions ne sont pas exemptes de mauvaises surprises, et les bonnes actions d’aujourd’hui peuvent mettre en lumière les lourds secrets d’hier.
S’il y a bien une chose que Mr Kore-eda met ici en lumière c’est que même lorsque l’on ne possède rien, il reste toujours quelque chose à perdre.
Une histoire belle et sombre, simple et humaine, contemporaine et intemporelle.
Un condensé de sentiments.
À lire et à faire découvrir au plus grand nombre.
September 11, 2025
Shoplifters aka Manbiki Kazoku, written and directed by Hirokazu Koreeda
10 out of 10
Given that Manbiki Kazoku has won the Palme d’Or at the 2018 Cannes Film Festival and this is the most important cinematic prize, in terms of value confirmation for a motion picture, we could be talking about the best film of the year.
It is also nominated for the Academy Award for Best Foreign Language Film of the Year, the Golden Globe, the BAFTA – all in the same category - and so many other prestigious prizes, at different festivals around the world.
The fabulous motion picture looks at life on the edge of Japanese society, where destitute people live – this could be the tale of any family, in rich or poor countries, although the setting in one of the most advanced economies on the planet makes the plot even more heartbreaking.
It must be said that for all the derived admiration that we have for Japan, there are quite a few aspects that are appalling – from the massacre of extremely intelligent and loveable mammals, dolphins – exposed in the wondrous The Cove – whales – which the country wants so much to kill that it has recently withdrawn from the international body that supervises such activities, to the outré justice system that has shocked people since autumn last year.
Carlos Ghosn may have embezzled money, dodged taxes, but his case has shown the globe that in Japan, suspects are treated harshly – to say the least – and the presumption appears to be that they are guilty, once the prosecutors or the police arrests them and not vice versa, considered innocent until proven guilty.
Lily Franky is wonderful in the role of Osamu Shibata – funny how the actor’s name suggests a woman, but he is a man – the Shoplifter in chief, who teaches first Shota Shibata aka the exceptional teenager actor Jyo Kairi to steal from shops and then Yuri Hojo aka the phenomenal, perhaps only four years old Miyu Sasaki.
He has an explanation when he would eventually have to talk with an official and he states that there is nothing else he knows and he could teach the young ones – this is a replica given when he is confronted with the notion that maybe he should have felt guilty about what he did with the children.
One of the major merits of this outstanding feature is the complexity of the characters and the story, for we do not have the usual figures that make the audiences cheer for them and weep when they are caught – well, maybe some would be moved to tears following some events in shoplifters.
However, Osamu Shibata and his companion, Nobuyo Shibata aka the formidable Sakura Ando, are not just petty criminals – as we would find quite late in the narrative – but in the complicated personas, they harbor a generosity, sense of duty, compassion, spirit of self-sacrifice that law abiding citizens lack for the most part.
Osamu Shibata has just stolen from a shop, with his accomplice, the young Shota, when they see a girl that seems to be only four, who is out in the cold and he feels sorry for the child and takes her to the simple, poor place where five of them already share a very small space.
The two personages that have not been mentioned yet are the grandmother, Hatsue Shibata aka Kirin Kiki and Aki Shibata aka Mayu Matsuoka, the latter works in an erotic chat outfit, where men come to private rooms to pay and watch young women masturbate and perform acts that they call for.
Grandmother visits a family that pays her money – she is always dissatisfied with the amount which she receives after formally and politely refusing – and the others see her pension as a crucial part of their finances, which are stretched to the limit, for they have very little to spend.
Nobuyo and Osamu think about returning Yuri, aware that keeping her could be kidnapping, but when they go to the flat where her parents are, preparing to leave her, they hear the violent fight, blows being exchanged and words that make clear that the father – perhaps the mother too – has not wanted the girl who was definitely abused when she lived with her monster parents.
Yuri has the physical and psychological scars that are the result of this “family life” and the poor, destitute couple decide to keep the girl, facing the possible dire consequences and knowing that this is another mouth to feed, but also stating that since they do not ask for a reward or any money, this could not possibly be construed as blackmail.
Since this is not a story about good, kind, generous heroes that happen to live in squalor, there is a dark side to the character of the protagonists and they teach the four year old how to participate in their criminal acts, where she is the one who unplugs the security system at the door, when Shota steals a couple of expensive fishing lines, but eventually he realizes that he does not want to do this anymore.
Therefore, he wants to be caught and he is and the family has to face one trauma and adversity after another – trying to run and abandon one member of the group, showing yet again how complicated a human being can be – one moment he gives all he has for the other and the next thing we know is he walks off without saying goodbye.
They bury one family member within the premises of their own small place – for spoiler alert reasons no names or details would be mentioned – and we discover more gruesome aspects, while at the same time maintain a compassion and even admiration for people whose life has been very hard, they have been pushed to the wall and still maintained decency and values, morals.
Yes, they are obviously far from perfect and seem to be destined to pay for mistakes and crimes – some of them anyway – but in their unfortunate position they found the heart to take a child in and care for her much better than her vicious parents ever did, raising the question – if she ever returns to them, would that not be a downfall, instead of a restoration, redemption?
Shoplifters is a glorious achievement, even if all the major prizes, expect for the Palme d’Or, will be won by Roma this year – another fundamental motion picture http://realini.blogspot.com/2018/12/r...
10 out of 10
Given that Manbiki Kazoku has won the Palme d’Or at the 2018 Cannes Film Festival and this is the most important cinematic prize, in terms of value confirmation for a motion picture, we could be talking about the best film of the year.
It is also nominated for the Academy Award for Best Foreign Language Film of the Year, the Golden Globe, the BAFTA – all in the same category - and so many other prestigious prizes, at different festivals around the world.
The fabulous motion picture looks at life on the edge of Japanese society, where destitute people live – this could be the tale of any family, in rich or poor countries, although the setting in one of the most advanced economies on the planet makes the plot even more heartbreaking.
It must be said that for all the derived admiration that we have for Japan, there are quite a few aspects that are appalling – from the massacre of extremely intelligent and loveable mammals, dolphins – exposed in the wondrous The Cove – whales – which the country wants so much to kill that it has recently withdrawn from the international body that supervises such activities, to the outré justice system that has shocked people since autumn last year.
Carlos Ghosn may have embezzled money, dodged taxes, but his case has shown the globe that in Japan, suspects are treated harshly – to say the least – and the presumption appears to be that they are guilty, once the prosecutors or the police arrests them and not vice versa, considered innocent until proven guilty.
Lily Franky is wonderful in the role of Osamu Shibata – funny how the actor’s name suggests a woman, but he is a man – the Shoplifter in chief, who teaches first Shota Shibata aka the exceptional teenager actor Jyo Kairi to steal from shops and then Yuri Hojo aka the phenomenal, perhaps only four years old Miyu Sasaki.
He has an explanation when he would eventually have to talk with an official and he states that there is nothing else he knows and he could teach the young ones – this is a replica given when he is confronted with the notion that maybe he should have felt guilty about what he did with the children.
One of the major merits of this outstanding feature is the complexity of the characters and the story, for we do not have the usual figures that make the audiences cheer for them and weep when they are caught – well, maybe some would be moved to tears following some events in shoplifters.
However, Osamu Shibata and his companion, Nobuyo Shibata aka the formidable Sakura Ando, are not just petty criminals – as we would find quite late in the narrative – but in the complicated personas, they harbor a generosity, sense of duty, compassion, spirit of self-sacrifice that law abiding citizens lack for the most part.
Osamu Shibata has just stolen from a shop, with his accomplice, the young Shota, when they see a girl that seems to be only four, who is out in the cold and he feels sorry for the child and takes her to the simple, poor place where five of them already share a very small space.
The two personages that have not been mentioned yet are the grandmother, Hatsue Shibata aka Kirin Kiki and Aki Shibata aka Mayu Matsuoka, the latter works in an erotic chat outfit, where men come to private rooms to pay and watch young women masturbate and perform acts that they call for.
Grandmother visits a family that pays her money – she is always dissatisfied with the amount which she receives after formally and politely refusing – and the others see her pension as a crucial part of their finances, which are stretched to the limit, for they have very little to spend.
Nobuyo and Osamu think about returning Yuri, aware that keeping her could be kidnapping, but when they go to the flat where her parents are, preparing to leave her, they hear the violent fight, blows being exchanged and words that make clear that the father – perhaps the mother too – has not wanted the girl who was definitely abused when she lived with her monster parents.
Yuri has the physical and psychological scars that are the result of this “family life” and the poor, destitute couple decide to keep the girl, facing the possible dire consequences and knowing that this is another mouth to feed, but also stating that since they do not ask for a reward or any money, this could not possibly be construed as blackmail.
Since this is not a story about good, kind, generous heroes that happen to live in squalor, there is a dark side to the character of the protagonists and they teach the four year old how to participate in their criminal acts, where she is the one who unplugs the security system at the door, when Shota steals a couple of expensive fishing lines, but eventually he realizes that he does not want to do this anymore.
Therefore, he wants to be caught and he is and the family has to face one trauma and adversity after another – trying to run and abandon one member of the group, showing yet again how complicated a human being can be – one moment he gives all he has for the other and the next thing we know is he walks off without saying goodbye.
They bury one family member within the premises of their own small place – for spoiler alert reasons no names or details would be mentioned – and we discover more gruesome aspects, while at the same time maintain a compassion and even admiration for people whose life has been very hard, they have been pushed to the wall and still maintained decency and values, morals.
Yes, they are obviously far from perfect and seem to be destined to pay for mistakes and crimes – some of them anyway – but in their unfortunate position they found the heart to take a child in and care for her much better than her vicious parents ever did, raising the question – if she ever returns to them, would that not be a downfall, instead of a restoration, redemption?
Shoplifters is a glorious achievement, even if all the major prizes, expect for the Palme d’Or, will be won by Roma this year – another fundamental motion picture http://realini.blogspot.com/2018/12/r...
October 22, 2019
La familia tradicional aquella que se crea por los lazos de sangre se pone en duda en este libro. Hay una familia pero su código de actuación es muy distinto. Se ha formado de otra manera, se puede decir que los miembros han escogido. Tienen un pasado, algún secreto que les une. Pero son felices en esta familia han encontrado algo que les faltaba. Entre ellos se apoyan e incluso se quieren aunque no lo digan.
April 17, 2020
2.5 - ไม่ได้ดัดแปลงจากบทหนังมาก ถ้าดูหนังแล้วก็ไม่จำเป็นต้องซื้อก็ได้ นอกจากอยากเก็บในรูปแบบหนังสือสะสม
October 3, 2020
Cuốn sách này làm cho người đọc bất giác thấy sự cô đơn có ảnh hưởng tệ như thế nào đến với cuộc sống của con người. Những thành viên trong GIA ĐÌNH TRỘM CẮP tuy sống chung và tạo nên một tổ chức “gia đình”. Tổ chức “gia đình” ấy tuy chỉ là một nơi thấp kém nằm dưới đáy xã hội ở một đất nước có sự phát triển, nhưng nơi ấy đã mang đến cho người đọc hiểu đươc: Điều gì thực sự làm nên một gia đình.
Có phải gia đình chỉ được công nhận khi những thành viên phải có sự liên hệ ruột thịt với nhau? Hay chăng gia đình là sự công nhận của xã hội? Những câu hỏi ấy, vô tình khơi lên cho chúng ta sự chông chênh liệu tổ ấm mà mình đang gắn kết có thực sự là một gia đình hay chưa?
Với mình GIA ĐÌNH TRỘM CẮP đã vẽ nên chiếc vòng gắn kết sự cô đơn giữa con người với nhau. Ở đó có người đàn ông tên Osamu và một phụ nữ tên Nobuyo, cả hai là những người lao động tay chân với đồng lương không thể bèo bọt hơn, họ đến với nhau sau những đổ vỡ trong cuộc sống. Ở đó còn có cô gái trẻ Aki làm việc trong một câu lạc bộ phục vụ tình dục. Cậu bé 10 tuổi Shouta bị cha mẹ bỏ rơi và người bà lớn tuổi Hatsue, người chủ căn nhà cả 5 người đang sống. Năm thành viên nối kết nhau hình thành nên một vòng tròn gắn họ lại với nhau, dẫu cho sự gắn kết ấy quá lỏng lẻo. Giữa họ không có gì đảm bảo, có thể hiện tại họ là một gia đình, nhưng không ai biết liệu sáng mai thức dậy gia đình ấy có thực sự tồn tại hay không. Dù bất an, không có sự đảm bảo nhưng 5 con người ấy vẫn chấp nhận sống cùng nhau, họ vì nhau cố gắng từng chút, từng chút một cho “gia đình” của mình.
Dù tác giả Kore-eda Hirokazu mô tả một hiện trạng tối tăm của xã hội, phơi bày nhiều góc khuất trong nội tâm con người; nhưng cuốn tiểu thuyết GIA ĐÌNH TRỘM CẮP khơi dậy ở người đọc niềm tin về tình yêu thương, tình người trong cuộc đời. Cuốn sách nhắc nhớ người ta sự tồn tại của công bằng, rằng mọi sự phạm pháp đều phải trả giá.
Có phải gia đình chỉ được công nhận khi những thành viên phải có sự liên hệ ruột thịt với nhau? Hay chăng gia đình là sự công nhận của xã hội? Những câu hỏi ấy, vô tình khơi lên cho chúng ta sự chông chênh liệu tổ ấm mà mình đang gắn kết có thực sự là một gia đình hay chưa?
Với mình GIA ĐÌNH TRỘM CẮP đã vẽ nên chiếc vòng gắn kết sự cô đơn giữa con người với nhau. Ở đó có người đàn ông tên Osamu và một phụ nữ tên Nobuyo, cả hai là những người lao động tay chân với đồng lương không thể bèo bọt hơn, họ đến với nhau sau những đổ vỡ trong cuộc sống. Ở đó còn có cô gái trẻ Aki làm việc trong một câu lạc bộ phục vụ tình dục. Cậu bé 10 tuổi Shouta bị cha mẹ bỏ rơi và người bà lớn tuổi Hatsue, người chủ căn nhà cả 5 người đang sống. Năm thành viên nối kết nhau hình thành nên một vòng tròn gắn họ lại với nhau, dẫu cho sự gắn kết ấy quá lỏng lẻo. Giữa họ không có gì đảm bảo, có thể hiện tại họ là một gia đình, nhưng không ai biết liệu sáng mai thức dậy gia đình ấy có thực sự tồn tại hay không. Dù bất an, không có sự đảm bảo nhưng 5 con người ấy vẫn chấp nhận sống cùng nhau, họ vì nhau cố gắng từng chút, từng chút một cho “gia đình” của mình.
Dù tác giả Kore-eda Hirokazu mô tả một hiện trạng tối tăm của xã hội, phơi bày nhiều góc khuất trong nội tâm con người; nhưng cuốn tiểu thuyết GIA ĐÌNH TRỘM CẮP khơi dậy ở người đọc niềm tin về tình yêu thương, tình người trong cuộc đời. Cuốn sách nhắc nhớ người ta sự tồn tại của công bằng, rằng mọi sự phạm pháp đều phải trả giá.
March 21, 2020
ในนิยายเรื่องครอบครัวที่ลักเป็นการเล่นใหญ่ของคอนเซปการปลดล็อคของคำว่าครอบครัว โดยไม่จำเป็นจะต้องมาจากสายเลือดเดียวกันอีกต่อไป
ในเรื่องนำเสนอครอบครัวๆหนึ่งในโตเกียวที่ทุกคนไม่ได้ผูกพันธ์กันทางสายเลือดแต่ถูกเชื่อมต่อกันด้วยอะไรบางอย่างที่ผู้อ่านจำเป็นต้องพลิกทีละหน้าเพื่อค้นหาคำตอบกับครอบครัวใหญ่ที่'เสมือน'มีทั้ง คุณยาย พ่อ แม่ ลูกสาวคนโต ลูกชายคนกลาง และ ลูกสาวคนเล็ก ไม่มีใครเป็นญาติกับใครเลย
นิยายไล่ตั้งแต่การที่ครอบครัวนี้เก็บ(หรือลักพา) ลูกสาวคนเล็กมาเป็นสมาชิกในครอบครัวจากนั้นก็เริ่มเฉลยปมต่างๆของตัวละครแต่ละตัวในลักษณะโลกไม่สวยอันเป็นการนำเสนอชีวิตสีเทาๆของครอบครัวนี้ และ คำถามในใจต่อผู้อ่านว่า
"มันเป็นครอบครัวกันได้ยังไง?"
สรุปอ่านเพลินๆไม่กดดันอะไรปริศนาที่ว่าก็ไม่ได้ซับซ้อนอ่านไปเรื่องก็ค่อยๆคลายปมเอง
'ความหนัก'ของเรื่องช่วงต้นและท้ายต่างกันค่อนข้างมากช่วงต้นออกฟีลกู้ดในด้านหม่นๆหน่อย แต่ครึ่งหลังหนังสือเริ่มเครียด (แต่ไม่มากอะไร)
ในเรื่องนำเสนอครอบครัวๆหนึ่งในโตเกียวที่ทุกคนไม่ได้ผูกพันธ์กันทางสายเลือดแต่ถูกเชื่อมต่อกันด้วยอะไรบางอย่างที่ผู้อ่านจำเป็นต้องพลิกทีละหน้าเพื่อค้นหาคำตอบกับครอบครัวใหญ่ที่'เสมือน'มีทั้ง คุณยาย พ่อ แม่ ลูกสาวคนโต ลูกชายคนกลาง และ ลูกสาวคนเล็ก ไม่มีใครเป็นญาติกับใครเลย
นิยายไล่ตั้งแต่การที่ครอบครัวนี้เก็บ(หรือลักพา) ลูกสาวคนเล็กมาเป็นสมาชิกในครอบครัวจากนั้นก็เริ่มเฉลยปมต่างๆของตัวละครแต่ละตัวในลักษณะโลกไม่สวยอันเป็นการนำเสนอชีวิตสีเทาๆของครอบครัวนี้ และ คำถามในใจต่อผู้อ่านว่า
"มันเป็นครอบครัวกันได้ยังไง?"
สรุปอ่านเพลินๆไม่กดดันอะไรปริศนาที่ว่าก็ไม่ได้ซับซ้อนอ่านไปเรื่องก็ค่อยๆคลายปมเอง
'ความหนัก'ของเรื่องช่วงต้นและท้ายต่างกันค่อนข้างมากช่วงต้นออกฟีลกู้ดในด้านหม่นๆหน่อย แต่ครึ่งหลังหนังสือเริ่มเครียด (แต่ไม่มากอะไร)
April 9, 2021
การรวมตัวกันของผู้คนที่ถูกทอดทิ้งหรือสูญเสียอะไรบางอย่างไป พวกเขากลายเป็นคนที่เข้าใจกันและกันได้ดีที่สุด และมีสายสัมพันธ์อันลึกซึ้ง ทว่าไม่สามารถเข้าใจได้ด้วยบรรทัดฐานของสังคม
นวนิยายดัดแปลงจากภาพยนตร์ของฮิโระคาซุ โคเระเอดะ ผู้เคยฝากผลงานอย่าง Soshite Chichi ni naru (Like father, like son) โดยชวนให้ขบคิดอีกครั้งว่า นิยามของคำว่า 'ครอบครัว' แท้ที่จริงแล้วคืออะไรกันแน่
เรื่องราวของ 'ครอบครัวที่ลัก' ดำเนินเรื่อยๆ เรียบง่าย แต่อบอุ่นและเจ็บปวดในเวลาเดียวกัน ส่วนตัวรู้สึกขัดๆตรงการดำเนินเรื่องตามสไตล์ญี่ปุ่นที่เอื่อยมาตลอด แต่จู่ๆก็พีคแล้วก็กลับมาเอื่อยต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
อีกอย่าง เพราะเป็นนิยายที่ดัดแปลงมาจากภาพยนตร์ทำให้อาจจะบรรยายความรู้สึกนึกคิดของตัวละครได้ไม่ละเอียดมากเท่าที่ควรจะเป็น
นวนิยายดัดแปลงจากภาพยนตร์ของฮิโระคาซุ โคเระเอดะ ผู้เคยฝากผลงานอย่าง Soshite Chichi ni naru (Like father, like son) โดยชวนให้ขบคิดอีกครั้งว่า นิยามของคำว่า 'ครอบครัว' แท้ที่จริงแล้วคืออะไรกันแน่
เรื่องราวของ 'ครอบครัวที่ลัก' ดำเนินเรื่อยๆ เรียบง่าย แต่อบอุ่นและเจ็บปวดในเวลาเดียวกัน ส่วนตัวรู้สึกขัดๆตรงการดำเนินเรื่องตามสไตล์ญี่ปุ่นที่เอื่อยมาตลอด แต่จู่ๆก็พีคแล้วก็กลับมาเอื่อยต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
อีกอย่าง เพราะเป็นนิยายที่ดัดแปลงมาจากภาพยนตร์ทำให้อาจจะบรรยายความรู้สึกนึกคิดของตัวละครได้ไม่ละเอียดมากเท่าที่ควรจะเป็น
August 11, 2021
เรื่องราวของครอบครัวที่ไม่ได้มีความสัมพันธ์กันทางสายเลือด
ฮัตสึเอะ,โอซามุ,โนบุโยะ,โชตะ,อากิ,ริน
แต่ละคนมีเหตุผลให้เข้ามาอยู่ในครอบครัวนี้
ถึงชีวิตจะอดอยาก แต่สิ่งที่ยังมีคือความสุขที่ได้อยู่ด้วยกัน
ช่วงแรกๆอ่านอืดๆเหมือนปูความสัมพันธ์ของตัวละครให้เรารู้จักและผูกพัน กลางๆเล่มสนุกขึ้นเพราะความสัมพันธ์ของโนบุโยะและริน ตอนท้ายเราอ่านเร็วมากๆ เรื่องนี้อ่านจบภายในไม่กี่ชั่วโมง
ช่วงกลางๆเล่มเราอ่านแล้วก็รู้สึกจริงๆว่าครอบครัวนี้อยู่ได้ เพราะสามารถเติมเต็มสิ่งที่แต่ละคนขาดให้แก่กันได้ บางครอบครัวที่สายเลือดเดียวกันแท้ๆกลับทำร้ายจิตใจ ทำร้ายร่างกาย อยู่ไปก็เจอแต่เรื่องแย่ๆ
แต่เพราะเริ่มต้นมาแบบไม่ขาวสะอาด ยังไงก็ได้รับบทลงโทษอยู่ดี แต่ก็ยังมีความสุขที่ได้อยู่ด้วยกัน
ปล.ชอบเล่มด้วยอ่านง่าย ตัวใหญ่ เบา
ฮัตสึเอะ,โอซามุ,โนบุโยะ,โชตะ,อากิ,ริน
แต่ละคนมีเหตุผลให้เข้ามาอยู่ในครอบครัวนี้
ถึงชีวิตจะอดอยาก แต่สิ่งที่ยังมีคือความสุขที่ได้อยู่ด้วยกัน
ช่วงแรกๆอ่านอืดๆเหมือนปูความสัมพันธ์ของตัวละครให้เรารู้จักและผูกพัน กลางๆเล่มสนุกขึ้นเพราะความสัมพันธ์ของโนบุโยะและริน ตอนท้ายเราอ่านเร็วมากๆ เรื่องนี้อ่านจบภายในไม่กี่ชั่วโมง
ช่วงกลางๆเล่มเราอ่านแล้วก็รู้สึกจริงๆว่าครอบครัวนี้อยู่ได้ เพราะสามารถเติมเต็มสิ่งที่แต่ละคนขาดให้แก่กันได้ บางครอบครัวที่สายเลือดเดียวกันแท้ๆกลับทำร้ายจิตใจ ทำร้ายร่างกาย อยู่ไปก็เจอแต่เรื่องแย่ๆ
แต่เพราะเริ่มต้นมาแบบไม่ขาวสะอาด ยังไงก็ได้รับบทลงโทษอยู่ดี แต่ก็ยังมีความสุขที่ได้อยู่ด้วยกัน
ปล.ชอบเล่มด้วยอ่านง่าย ตัวใหญ่ เบา
February 15, 2024
Más allá de la oda preciosa a los vínculos no-familiares y las familias elegidas que es ❤️🩹.
Me ha hecho pensar en cómo socialmente hemos aceptado no-empatizar con quien actúa de forma “amoral” sin que nadie se cuestione si realmente esas personas no tenían otra opción que actuar de esa manera, si la vida/entorno/familia/sociedad realmente no les ha empujado a ello y cómo, en cambio, normalizamos un sistema de castigo penal y social sin excusas ante las malas acciones aunque no sirva de mucho y no nos ayude a entendernos.
Kore-eda nos cuenta la historia de una preciosa familia de “amorales”, que roban, “secuestran”, timan, a los que el mundo ha tratado de la peor manera y aún así encuentran en ellos amor, cariño y cuidados que dar a otros.
Me ha hecho pensar en cómo socialmente hemos aceptado no-empatizar con quien actúa de forma “amoral” sin que nadie se cuestione si realmente esas personas no tenían otra opción que actuar de esa manera, si la vida/entorno/familia/sociedad realmente no les ha empujado a ello y cómo, en cambio, normalizamos un sistema de castigo penal y social sin excusas ante las malas acciones aunque no sirva de mucho y no nos ayude a entendernos.
Kore-eda nos cuenta la historia de una preciosa familia de “amorales”, que roban, “secuestran”, timan, a los que el mundo ha tratado de la peor manera y aún así encuentran en ellos amor, cariño y cuidados que dar a otros.
This entire review has been hidden because of spoilers.
July 13, 2025
Probably is going to be my favorite read this year.
I felt like there should be a better ending but on the other side, this might be as best as an ending could be for a story like this one. A person's life could feel like a maze if you doesn't have the god's vision (which in real life we really don't), we often feel stuck and misunderstanding arises, coincidence that makes you feel like this is how things supposed to be but the truth is this is all arbitrary. But there's no way of knowing.
brb, going to watch the movie for I had heard good things only about it. Thank you the author for a heartwarming story!
I felt like there should be a better ending but on the other side, this might be as best as an ending could be for a story like this one. A person's life could feel like a maze if you doesn't have the god's vision (which in real life we really don't), we often feel stuck and misunderstanding arises, coincidence that makes you feel like this is how things supposed to be but the truth is this is all arbitrary. But there's no way of knowing.
brb, going to watch the movie for I had heard good things only about it. Thank you the author for a heartwarming story!
January 31, 2025
หนังสือเล่มนี้เป็นนิยายที่อบอุ่น ละเมียดละไม และเปี่ยมไปด้วยความหมายในทุกบทสนทนา ตัวละครในเรื่องพูดคุยกันด้วยคำพูดเรียบง่ายแต่ลึกซึ้ง ทำให้ผู้อ่านรู้สึกเหมือนได้อยู่ร่วมในช่วงเวลานั้น ๆ ไม่ว่าจะเป็นบทสนทนาที่เต็มไปด้วยความรัก ความเข้าใจ หรือแม้แต่ความเศร้าที่อ่อนโยน หนังสือเล่มนี้ทำให้หัวใจอบอุ่นด้วยสายสัมพันธ์ของผู้คนที่ไม่จำเป็นต้องมีสายเลือดเดียวกัน แต่กลับผูกพันกันด้วยความรู้สึกที่แท้จริง หากคุณเคยเชื่อว่าครอบครัวคือความรักมากกว่าคำว่าสายเลือด "ครอบครัวที่ลัก" จะทำให้คุณซาบซึ้งและเข้าใจถึงคุณค่านั้นอย่างลึกซึ้ง ที่มนุษย์กลุ่มหนึ่งสามารถส่งมอบความรู้สึกที่อบอุ่นให้แก่กันและกันได้
Displaying 1 - 30 of 74 reviews