What do you think?
Rate this book
The Eye
Nabokov's fourth novel, The Eye is as much a farcical detective story as it is a profoundly refractive tale about the vicissitudes of identities and appearances. Nabokov's protagonist, Smurov, is a lovelorn, excruciatingly self-conscious Russian émigré living in pre-war Berlin, who takes his own life after being humiliated by a jealous husband, only to suffer even greater indignities in the afterlife.
104 pages, Paperback
First published February 14, 1930
218 people are currently reading
10004 people want to read
About the author
Vladimir Nabokov
890 books14.9k followersVladimir Nabokov (Russian: Владимир Набоков) was a writer defined by a life of forced movement and extraordinary linguistic transformation. Born into a wealthy, liberal aristocratic family in St. Petersburg, Russia, he grew up trilingual, speaking Russian, English, and French in a household that nurtured his intellectual curiosities, including a lifelong passion for butterflies. This seemingly idyllic, privileged existence was abruptly shattered by the Bolshevik Revolution, which forced the family into permanent exile in 1919. This early, profound experience of displacement and the loss of a homeland became a central, enduring theme in his subsequent work, fueling his exploration of memory, nostalgia, and the irretrievable past.
The first phase of his literary life began in Europe, primarily in Berlin, where he established himself as a leading voice among the Russian émigré community under the pseudonym "Vladimir Sirin". During this prolific period, he penned nine novels in his native tongue, showcasing a precocious talent for intricate plotting and character study. Works like The Defense explored obsession through the extended metaphor of chess, while Invitation to a Beheading served as a potent, surreal critique of totalitarian absurdity. In 1925, he married Véra Slonim, an intellectual force in her own right, who would become his indispensable partner, editor, translator, and lifelong anchor.
The escalating shadow of Nazism necessitated another, urgent relocation in 1940, this time to the United States. It was here that Nabokov undertook an extraordinary linguistic metamorphosis, making the challenging yet resolute shift from Russian to English as his primary language of expression. He became a U.S. citizen in 1945, solidifying his new life in North America. To support his family, he took on academic positions, first founding the Russian department at Wellesley College, and later serving as a highly regarded professor of Russian and European literature at Cornell University from 1948 to 1959.
During this academic tenure, he also dedicated significant time to his other great passion: lepidoptery. He worked as an unpaid curator of butterflies at Harvard University's Museum of Comparative Zoology. His scientific work was far from amateurish; he developed novel taxonomic methods and a groundbreaking, highly debated theory on the migration patterns and phylogeny of the Polyommatus blue butterflies, a hypothesis that modern DNA analysis confirmed decades later.
Nabokov achieved widespread international fame and financial independence with the publication of Lolita in 1955, a novel that was initially met with controversy and censorship battles due to its provocative subject matter concerning a middle-aged literature professor and his obsession with a twelve-year-old girl. The novel's critical and commercial success finally allowed him to leave teaching and academia behind. In 1959, he and Véra moved permanently to the quiet luxury of the Montreux Palace Hotel in Switzerland, where he focused solely on writing, translating his earlier Russian works into meticulous English, and studying local butterflies.
His later English novels, such as Pale Fire (1962), a complex, postmodern narrative structured around a 999-line poem and its delusional commentator, cemented his reputation as a master stylist and a technical genius. His literary style is characterized by intricate wordplay, a profound use of allusion, structural complexity, and an insistence on the artist's total, almost tyrannical, control over their created world. Nabokov often expressed disdain for what he termed "topical trash" and the simplistic interpretations of Freudian psychoanalysis, preferring instead to focus on the power of individual consciousness, the mechanics of memory, and the intricate, often deceptive, interplay between art and perceived "reality". His unique body of work, straddling multiple cultures and languages, continues to
The first phase of his literary life began in Europe, primarily in Berlin, where he established himself as a leading voice among the Russian émigré community under the pseudonym "Vladimir Sirin". During this prolific period, he penned nine novels in his native tongue, showcasing a precocious talent for intricate plotting and character study. Works like The Defense explored obsession through the extended metaphor of chess, while Invitation to a Beheading served as a potent, surreal critique of totalitarian absurdity. In 1925, he married Véra Slonim, an intellectual force in her own right, who would become his indispensable partner, editor, translator, and lifelong anchor.
The escalating shadow of Nazism necessitated another, urgent relocation in 1940, this time to the United States. It was here that Nabokov undertook an extraordinary linguistic metamorphosis, making the challenging yet resolute shift from Russian to English as his primary language of expression. He became a U.S. citizen in 1945, solidifying his new life in North America. To support his family, he took on academic positions, first founding the Russian department at Wellesley College, and later serving as a highly regarded professor of Russian and European literature at Cornell University from 1948 to 1959.
During this academic tenure, he also dedicated significant time to his other great passion: lepidoptery. He worked as an unpaid curator of butterflies at Harvard University's Museum of Comparative Zoology. His scientific work was far from amateurish; he developed novel taxonomic methods and a groundbreaking, highly debated theory on the migration patterns and phylogeny of the Polyommatus blue butterflies, a hypothesis that modern DNA analysis confirmed decades later.
Nabokov achieved widespread international fame and financial independence with the publication of Lolita in 1955, a novel that was initially met with controversy and censorship battles due to its provocative subject matter concerning a middle-aged literature professor and his obsession with a twelve-year-old girl. The novel's critical and commercial success finally allowed him to leave teaching and academia behind. In 1959, he and Véra moved permanently to the quiet luxury of the Montreux Palace Hotel in Switzerland, where he focused solely on writing, translating his earlier Russian works into meticulous English, and studying local butterflies.
His later English novels, such as Pale Fire (1962), a complex, postmodern narrative structured around a 999-line poem and its delusional commentator, cemented his reputation as a master stylist and a technical genius. His literary style is characterized by intricate wordplay, a profound use of allusion, structural complexity, and an insistence on the artist's total, almost tyrannical, control over their created world. Nabokov often expressed disdain for what he termed "topical trash" and the simplistic interpretations of Freudian psychoanalysis, preferring instead to focus on the power of individual consciousness, the mechanics of memory, and the intricate, often deceptive, interplay between art and perceived "reality". His unique body of work, straddling multiple cultures and languages, continues to
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 835 reviews
November 21, 2022
The Eye – the shortest novel by Vladimir Nabokov – is the most enigmatic and ironic extravaganza… It reads literally as a chronicle of an afterlife…
The narrator – an émigré, a vacuous and gutless failure working as a house tutor in a Russian family – is seduced by a married woman…
The temptress’s husband learns about the affair and gives the luckless lover a severe licking… The disgraced protagonist decides to end his own life…
He survives but he loses his ego… He considers himself dead existing in some strange kind of hereafter…
He suffers… He falls in love… He struggles to find his identity… But all in vain… He feels like an incorporeal image reflected in the multitude of mirrors…
Only willpower can give man personality.
The narrator – an émigré, a vacuous and gutless failure working as a house tutor in a Russian family – is seduced by a married woman…
After a month her husband left, and, the very first night I was seeing her home, Matilda invited me to come up to take a book she had been persuading me to read for a long time, something in French called Ariane, Jeune Fille Russe. It was raining as usual, and there were tremulous halos around the street lamps; my right hand was immersed in the hot fur of her moleskin coat; with my left I held an open umbrella, drummed upon by the night. This umbrella – later, in Matilda’s apartment – lay expanded near a steam radiator, and kept dripping, dripping, shedding a tear every half-minute, and so managed to run up a large puddle. As for the book, I forgot to take it.
The temptress’s husband learns about the affair and gives the luckless lover a severe licking… The disgraced protagonist decides to end his own life…
Cautiously, clumsily, I loaded the revolver, then turned off the light. The thought of death, which had once so frightened me, was now an intimate and simple affair. I was afraid, terribly afraid of the monstrous pain the bullet might cause me; but to be afraid of the black velvety sleep, of the even darkness, so much more acceptable and comprehensible than life’s motley insomnia?
He survives but he loses his ego… He considers himself dead existing in some strange kind of hereafter…
It is silly to seek a basic law, even sillier to find it. Some mean-spirited little man decides that the whole course of humanity can be explained in terms of insidiously revolving signs of the zodiac or as the struggle between an empty and a stuffed belly; he hires a punctilious Philistine to act as Clio’s clerk, and begins a wholesale trade in epochs and masses; and then woe to the private individuum, with his two poor u’s, hallooing hopelessly amid the dense growth of economic causes. Luckily no such laws exist: a toothache will cost a battle, a drizzle cancel an insurrection. Everything is fluid, everything depends on chance…
He suffers… He falls in love… He struggles to find his identity… But all in vain… He feels like an incorporeal image reflected in the multitude of mirrors…
For I do not exist: there exist but the thousands of mirrors that reflect me. With every acquaintance I make, the population of phantoms resembling me increases. Somewhere they live, somewhere they multiply. I alone do not exist.
Only willpower can give man personality.
June 16, 2019
This is a short novel from Nabokov's early years. The book impresses with its concise language, which is dominated by the idea behind it. (Smurow) the protagonist is split. Nabokov leaves the reader in the unclear, the right surprise comes only at the end of the novel to shine. All in all a masterpiece, short, deep, eccentric, intelligent highly recommended.
May 28, 2020
Μολονότι ως πρώιμο δείγμα γραφής δεν αγγίζει το μεγαλείο του ύστερου Ναμπόκοφ, το «Μάτι» είναι απόλυτα εναρμονισμένο με τον βασικό κορμό του έργου του συγγραφέα. Κοντολογίς, πιστό στην ξεχωριστή οπτική του, η οποία αντιμετώπιζε τη σύνθεση μυθιστορημάτων ως γρίφους, κάτοπτρα στημένα με ευφυή τρόπο ώστε να αντανακλούν κάθε φορά μικρές στιγμές αλήθειας (ποτέ ολοκληρωμένες), παρακινώντας, συχνότερα απαιτώντας, από τον αναγνώστη ενεργητική παρουσία σε όλη την έκταση του κειμένου.
Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως τα βιβλία του Ναμπόκοφ είναι ένα τάνγκο που χορεύεται από δύο. Μπορεί το σχόλιο να ακούγεται κοινότοπο, καθότι αυτό θεωρητικά ισχύει για κάθε βιβλίο, εντούτοις είναι κάτι που οι ελάσσονες συγγραφείς δείχνουν να ξεχνούν ολοκληρωτικά, καταφεύγοντας στην πεπατημένη, την εύκολη λύση: υποβάλλουν στον αναγνώστη τις ιδέες τους, ευνουχίζουν τη δημιουργική του φαντασία, προσφέρουν ολοκληρωμένους χάρτες πορείας, εμμέσως κολακεύοντας τη ματαιοδοξία και την οκνηρία του.
Σταθερά εγκεφαλικό και υπαινικτικό δεν επιτρέπει -εκούσια- στον αναγνώστη να ταυτιστεί με τον ήρωά του (τον Ρώσο εμιγκρέ Σμίροφ), ο οποίος παραμένει εξαρχής και ως το τέλος σταθερά βυθισμένος στην Γκρίζα Ζώνη, μια ουδέτερη περιοχή ημιζωής όπου μόνο μυθιστορηματικά κυήματα κατοικούν ανέμελα. Ο συγγραφέας αποφεύγει έτσι τον σκόπελο του διδακτισμού (πόσο πολύ τον απεχθανόταν!), καθώς ο ήρωάς του δεν αποτελεί υπόδειγμα καμίας ηθικής αξίας πλην της αισθητικής, με την οποία τον έχει περιβάλει ο δημιουργός του.
Ως εκ τούτου, είναι εξίσου δύσκολο για τον φέρελπι, πλην οκνηρό αναγνώστη, να λάβει τον λόγο, με το πέρας, και να ξεκαθαρίσει με δύο-τρεις καλοζυγισμένες κουβέντες «περί τίνος πρόκειται», τι θέλει να πει ακόμα και τούτο το μικρής έκτασης μυθιστόρημα. Ο μεταφραστής προτείνει μεν κάποιες ερμηνείες, πλην όμως εκπροσωπούν περισσότερο εκείνον παρά τον συγγραφέα. Οι κρίσεις του αποτελούν ενδείξεις ψευδαισθήσεων μεγαλείου του κρίνοντος: θαυμάστε το πώς ΕΓΩ, ως άλλος Μωυσής τόλμησα να κοιτάξω τη φλεγόμενη βάτο και εν συνεχεία κατέβηκα από το όρος για να αποκαλύψω σε εσάς τους ταπεινούς αναγνώστες τις Αλήθειες του συγγραφέα. Εξίσου προφανές ότι το αυτό ισχύει και για τον γράφοντα, με τη διαφορά πως επιθυμεί να τοποθετήσει τον εαυτό του στην κατηγορία των πληβείων της ανάγνωσης και όχι των πατρικίων της κριτικής.
Στο επίμετρο, λοιπόν, διαβάζουμε για την «πρωτοκαθεδρία της όρασης», για το πώς ο Σμίροφ αποτελεί το πρότυπο του «θεατή» που παραμένει παθητικός και δεν δρα ποτέ. Καμία αντίρρηση επ’ αυτών. Αυτά και κάποια άλλα γενικά συμπεράσματα μπορούμε να συναγάγουμε κατά τη διάρκεια, αλλά αυτά αφορούν μόνο εκείνους που περιμένουν να ανακτήσουν κάτι μετρήσιμο, απτό, χρήσιμο, αμέσως μόλις κλείσουν την τελευταία σελίδα του βιβλίου. «Διάβασα, κατανόησα, άρα υπάρχω!».
Ευτυχώς για εμάς τους λοιπούς, το όποιο νόημα δεν συμπυκνώνεται, δεν συρρικνώνεται και σπάνια φωτίζεται με τον προβολέα της κατανόησης στις καταληκτικές παραγράφους. Τουναντίον, βρίσκεται κερματισμένο σε όλη την έκταση του κειμένου, σε κάθε παράγραφο και ενίοτε πρόταση – ένα χωράφι σπαρμένο με άνθη που δεν είναι άμεσα ορατά παρά αναδίδουν το άρωμά τους, προδίδοντας την παρουσία τους αποκλειστικά σε εκείνους που είναι διατεθειμένοι να σταθούν και να γονατίσουν στο έδαφος.
Ο ήρωας του «Ματιού» παραμένει αφερέγγυος από την αρχή ως το τέλος, η ταυτότητά του ασαφής, ο ρόλος του διφορούμενος. Ο συγγραφέας, όπως σχεδόν σε όλα του τα έργα, κλείνει το μάτι στον αναγνώστη, παίζει με τις βεβαιότητές του, τον παρακινεί να συλλογιστεί παρά να αφεθεί – ακόμα καλύτερα να αφεθεί αφού έχει αναρωτηθεί «τι κείται πού», γιατί ο συγγραφέας επιλέγει τον τρόπο αυτόν και όχι τον άλλον. Η αβεβαιότητα είναι το διακύβευμα, αυτή η μικρής έκτασης δόνηση που συντελείται στη σπονδυλική στήλη του αναγνώστη, υπεύθυνη για την απαιτούμενη ζεύξη με τον συγγραφέα.
Αφότου ο αναγνώστης παραιτηθεί από την επίπλαστη ανάγκη του να συμπεριλάβει με μια ματιά το όλον, να ταυτιστεί συναισθηματικά, και να ολοκληρώσει με περισσή αυτο-ικανοποίηση την ανάγνωση, τότε μόνο θα μπορέσει να απολαύσει το απαράμιλλο ύφος του Ναμπόκοφ. Και όταν σταδιακά θα έρθει η ώρα που όλα τα κομμάτια θα μπουν στη θέση τους, θα έχει κερδίσει όχι μόνο την απλουστευμένη και γι’ αυτό προσωρινή απόλαυση της κατανόησης, αλλά πολλαπλούς οργασμούς αφηγηματικής ηδονής καθ’ όλη την έκταση του κειμένου.
https://fotiskblog.home.blog/2020/05/...
Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως τα βιβλία του Ναμπόκοφ είναι ένα τάνγκο που χορεύεται από δύο. Μπορεί το σχόλιο να ακούγεται κοινότοπο, καθότι αυτό θεωρητικά ισχύει για κάθε βιβλίο, εντούτοις είναι κάτι που οι ελάσσονες συγγραφείς δείχνουν να ξεχνούν ολοκληρωτικά, καταφεύγοντας στην πεπατημένη, την εύκολη λύση: υποβάλλουν στον αναγνώστη τις ιδέες τους, ευνουχίζουν τη δημιουργική του φαντασία, προσφέρουν ολοκληρωμένους χάρτες πορείας, εμμέσως κολακεύοντας τη ματαιοδοξία και την οκνηρία του.
Σταθερά εγκεφαλικό και υπαινικτικό δεν επιτρέπει -εκούσια- στον αναγνώστη να ταυτιστεί με τον ήρωά του (τον Ρώσο εμιγκρέ Σμίροφ), ο οποίος παραμένει εξαρχής και ως το τέλος σταθερά βυθισμένος στην Γκρίζα Ζώνη, μια ουδέτερη περιοχή ημιζωής όπου μόνο μυθιστορηματικά κυήματα κατοικούν ανέμελα. Ο συγγραφέας αποφεύγει έτσι τον σκόπελο του διδακτισμού (πόσο πολύ τον απεχθανόταν!), καθώς ο ήρωάς του δεν αποτελεί υπόδειγμα καμίας ηθικής αξίας πλην της αισθητικής, με την οποία τον έχει περιβάλει ο δημιουργός του.
Ως εκ τούτου, είναι εξίσου δύσκολο για τον φέρελπι, πλην οκνηρό αναγνώστη, να λάβει τον λόγο, με το πέρας, και να ξεκαθαρίσει με δύο-τρεις καλοζυγισμένες κουβέντες «περί τίνος πρόκειται», τι θέλει να πει ακόμα και τούτο το μικρής έκτασης μυθιστόρημα. Ο μεταφραστής προτείνει μεν κάποιες ερμηνείες, πλην όμως εκπροσωπούν περισσότερο εκείνον παρά τον συγγραφέα. Οι κρίσεις του αποτελούν ενδείξεις ψευδαισθήσεων μεγαλείου του κρίνοντος: θαυμάστε το πώς ΕΓΩ, ως άλλος Μωυσής τόλμησα να κοιτάξω τη φλεγόμενη βάτο και εν συνεχεία κατέβηκα από το όρος για να αποκαλύψω σε εσάς τους ταπεινούς αναγνώστες τις Αλήθειες του συγγραφέα. Εξίσου προφανές ότι το αυτό ισχύει και για τον γράφοντα, με τη διαφορά πως επιθυμεί να τοποθετήσει τον εαυτό του στην κατηγορία των πληβείων της ανάγνωσης και όχι των πατρικίων της κριτικής.
Στο επίμετρο, λοιπόν, διαβάζουμε για την «πρωτοκαθεδρία της όρασης», για το πώς ο Σμίροφ αποτελεί το πρότυπο του «θεατή» που παραμένει παθητικός και δεν δρα ποτέ. Καμία αντίρρηση επ’ αυτών. Αυτά και κάποια άλλα γενικά συμπεράσματα μπορούμε να συναγάγουμε κατά τη διάρκεια, αλλά αυτά αφορούν μόνο εκείνους που περιμένουν να ανακτήσουν κάτι μετρήσιμο, απτό, χρήσιμο, αμέσως μόλις κλείσουν την τελευταία σελίδα του βιβλίου. «Διάβασα, κατανόησα, άρα υπάρχω!».
Ευτυχώς για εμάς τους λοιπούς, το όποιο νόημα δεν συμπυκνώνεται, δεν συρρικνώνεται και σπάνια φωτίζεται με τον προβολέα της κατανόησης στις καταληκτικές παραγράφους. Τουναντίον, βρίσκεται κερματισμένο σε όλη την έκταση του κειμένου, σε κάθε παράγραφο και ενίοτε πρόταση – ένα χωράφι σπαρμένο με άνθη που δεν είναι άμεσα ορατά παρά αναδίδουν το άρωμά τους, προδίδοντας την παρουσία τους αποκλειστικά σε εκείνους που είναι διατεθειμένοι να σταθούν και να γονατίσουν στο έδαφος.
Ο ήρωας του «Ματιού» παραμένει αφερέγγυος από την αρχή ως το τέλος, η ταυτότητά του ασαφής, ο ρόλος του διφορούμενος. Ο συγγραφέας, όπως σχεδόν σε όλα του τα έργα, κλείνει το μάτι στον αναγνώστη, παίζει με τις βεβαιότητές του, τον παρακινεί να συλλογιστεί παρά να αφεθεί – ακόμα καλύτερα να αφεθεί αφού έχει αναρωτηθεί «τι κείται πού», γιατί ο συγγραφέας επιλέγει τον τρόπο αυτόν και όχι τον άλλον. Η αβεβαιότητα είναι το διακύβευμα, αυτή η μικρής έκτασης δόνηση που συντελείται στη σπονδυλική στήλη του αναγνώστη, υπεύθυνη για την απαιτούμενη ζεύξη με τον συγγραφέα.
Αφότου ο αναγνώστης παραιτηθεί από την επίπλαστη ανάγκη του να συμπεριλάβει με μια ματιά το όλον, να ταυτιστεί συναισθηματικά, και να ολοκληρώσει με περισσή αυτο-ικανοποίηση την ανάγνωση, τότε μόνο θα μπορέσει να απολαύσει το απαράμιλλο ύφος του Ναμπόκοφ. Και όταν σταδιακά θα έρθει η ώρα που όλα τα κομμάτια θα μπουν στη θέση τους, θα έχει κερδίσει όχι μόνο την απλουστευμένη και γι’ αυτό προσωρινή απόλαυση της κατανόησης, αλλά πολλαπλούς οργασμούς αφηγηματικής ηδονής καθ’ όλη την έκταση του κειμένου.
https://fotiskblog.home.blog/2020/05/...
March 20, 2024
Nabokov's fourth novel The Eye felt a little flat to me, and was far from the great prose I have come to know and love. And for someone who didn't think highly of Dostoyevsky, it's funny how the narrator here could quite easily have been plucked straight out of a Dostoyevsky novel. There is also clear and obvious nods towards Gogol too, of which, I'm sure Nabokov would say he was highly influenced, whereas any connection with Dostoyevsky was a complete coincidence. The narrator, a pathetic Russian émigré living Berlin who is at the heart of this short novel is an unreliable one, and also not that likeable. He is psychologically tortured, is having an affair with someone he calls cow-eyed, uninhibited and plumb, and ends up killing himself after getting a damn good beating by the husband. His body may no longer be in the land of the living, yet the mind continues to outpour its thoughts and cannot find peace until it somehow manages to unravel the complex consequences of it's harmful actions. His mind, driven by a hyper-imagination, continues on with in life with a laughable light-heartedness. He rents a room and begins to observe a family living near him.
After we are introduced to other characters, including a shy homosexual and two sisters, the story turns into one of hopeless love, as Nabokov manipulates the reader, but not as cleverly as he thinks, with a mixture of tragedy and humorous farce. After a decent first third, for one reason or another, I started to lose interest. Some good moments, yes, but went compared to Nabokov at his peak, The Eye for me was nothing special. His treatment of women here wasn't that great either, and yet it's another novel he dedicates to Vera. Well, it was never going to be Fyodor was it.
November 19, 2016
In the Berlin of 1925 a Russian emigré, one Smurov, accosted and humiliated by a jealous husband, goes home and shoots himself. What follows is the story of his bifurcated, pseudo-afterlife. As if he weren't mixed up enough, in his dissociative state he has the ill luck to fall in love. Breathtaking narrative patterning here, beautiful in a way simple crystalline forms are beautiful. A marvel that can be read in a single sitting. My second reading, I've upgraded it to 5 stars.
November 3, 2018
Η μεγάλη των Ρώσων σχολή
June 7, 2012
One of Nabokov's earlier works, The Eye is an amazing harbinger of what is to come. Completely obsessed (the character and the novella itself) with identity and, as such, the confines of one's own conscious self, The Eye foreshadows Sebastian Knight, Transparent Things, and The Original of Laura (plus, to a lesser extent, much more of his canon). (Oh, and it reminded me of Poe's "William Wilson," too.)
The book is an exemplar exploration of how perception shapes reality as it questions the nature of reality. In the words of Tyler Durden, "Only after you've lost everything are you free to do anything"; The Eye presents an example of a man who truly loses everything...or at least frees himself to believe that he does. Further, it brings attention to the different masks that every individual wears depending on his company, and encourages one to wonder what/who one's true "self" is. "For I do not exist: there exist but the thousands of mirrors that reflect me. With every acquaintance I make, the population of phantoms resembling me increases" (103). (The passage continues for a page and is great in whole).
Finally, I would consider The Eye Nabokov-lite: it's great literature, but also more accessible than many of his others, making it an ideal partner for Nabokov virgins.
Favorite Quotation: "It is frightening when real life suddenly turns out to be a dream, but how much more frightening when that which one had thought a dream--fluid and irresponsible--suddenly starts to congeal into reality" (98).
The book is an exemplar exploration of how perception shapes reality as it questions the nature of reality. In the words of Tyler Durden, "Only after you've lost everything are you free to do anything"; The Eye presents an example of a man who truly loses everything...or at least frees himself to believe that he does. Further, it brings attention to the different masks that every individual wears depending on his company, and encourages one to wonder what/who one's true "self" is. "For I do not exist: there exist but the thousands of mirrors that reflect me. With every acquaintance I make, the population of phantoms resembling me increases" (103). (The passage continues for a page and is great in whole).
Finally, I would consider The Eye Nabokov-lite: it's great literature, but also more accessible than many of his others, making it an ideal partner for Nabokov virgins.
Favorite Quotation: "It is frightening when real life suddenly turns out to be a dream, but how much more frightening when that which one had thought a dream--fluid and irresponsible--suddenly starts to congeal into reality" (98).
March 23, 2018
LOVE IS STRONGER THAN WITCHCRAFT
-4nrjmgwnkadmjjb...
-4nrjmgwnkadmjjb...
September 17, 2021
96th book of 2021.
4.5. I'm on holiday so I'll write a review when I'm home, but this is brilliant. Despite only being Nabo's fourth novel, it reads like his later work. And to think the novel that follows this (two years later) is the brilliant Glory... The early 30s were golden years for Nabokov's émigrée novels written in Russian, it seems. Full review to come: but suicide, ghosts, snooping, Berlin, unrequited love, this short text is quite the scimitar-blade of Nabokovian wit/trickery/genius.
4.5. I'm on holiday so I'll write a review when I'm home, but this is brilliant. Despite only being Nabo's fourth novel, it reads like his later work. And to think the novel that follows this (two years later) is the brilliant Glory... The early 30s were golden years for Nabokov's émigrée novels written in Russian, it seems. Full review to come: but suicide, ghosts, snooping, Berlin, unrequited love, this short text is quite the scimitar-blade of Nabokovian wit/trickery/genius.
July 14, 2023
Welcome to Nabokov’s world of mirrors, unrealities, dreams and unreliable narrators!
I do not exist: there exist but the thousands of mirrors that reflect me. With every acquaintance I make, the population of phantoms resembling me increases. Somewhere they live, somewhere they multiply. I alone do not exist.
The story begins with our narrator, a Russian émigré in Germany, shooting himself for reasons yet unknown to us.
My whole defenseless being invited calamity. One evening the invitation was accepted.
As the story unravels, it becomes apparent that our unnamed narrator is obsessed with an individual by the name of Smurov.
Smurov is elusive but ever present. He is mysterious and every other character in our story has different opinions of him.
Who is Smurov and why does our narrator constantly talk about him?
It is frightening when real life suddenly turns out to be a dream, but how much more frightening when that which one had thought a dream—fluid and irresponsible—suddenly starts to congeal into reality.
I do not exist: there exist but the thousands of mirrors that reflect me. With every acquaintance I make, the population of phantoms resembling me increases. Somewhere they live, somewhere they multiply. I alone do not exist.
The story begins with our narrator, a Russian émigré in Germany, shooting himself for reasons yet unknown to us.
My whole defenseless being invited calamity. One evening the invitation was accepted.
As the story unravels, it becomes apparent that our unnamed narrator is obsessed with an individual by the name of Smurov.
Smurov is elusive but ever present. He is mysterious and every other character in our story has different opinions of him.
Who is Smurov and why does our narrator constantly talk about him?
It is frightening when real life suddenly turns out to be a dream, but how much more frightening when that which one had thought a dream—fluid and irresponsible—suddenly starts to congeal into reality.
January 11, 2017
Αν κάποιος έχει διαβάσει Nabokov και τον έχει χαρακτηρίσει κάτι λιγότερο από «ιδιοφυΐα», τότε…ε,δεν ξέρω τι να πω. Νομίζω είναι (οκ, ήταν) μαζί με τον Kundera από τους συγγραφείς που μέσα σε λίγες σελίδες μπορούν να θέσουν βαθιά, φιλοσοφικά ερωτήματα.
Μας μιλάει για τον Σμίροφ, έναν άνθρωπο που αποφασίζει ν’ αυτοκτονήσει (καλά, η αυτοκτονία στη λογοτεχνία φαντάζει πολύ εύκολη) και φαίνεται-σύμφωνα με τον ίδιο-το πετυχαίνει κιόλας. Bλέπει ό,τι συμβαίνει ως παρατηρητής και ο ίδιος «ζει» μέσα από τους άλλους δίπλα του (οι οποίοι δρουν σαν καθρέφτες και ο ίδιος είναι ένας αντικατοπτρισμός) και, έτσι, αλλάζει συνεχώς μορφή. Είναι τα πάντα και είναι το τίποτα.
Εκπληκτική σύλληψη του συγγραφέα να μας μιλήσει με τον τρόπο που το κάνει για έναν άνθρωπο που άλλος είναι και άλλος θέλει να είναι. Κάτι το οποίο βασανίζει σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό όλους μας, δηλαδή. Και χάρη σ' αυτό το βιβλίο συνειδητοποίησα τη δύναμη της όρασης ως αίσθηση.Σας είπα ότι ο Nabokov είναι ιδιοφυΐα, ε;
«Ορκίζομαι ότι είμαι ευτυχισμένος. Συνειδητοποίησα ότι η μόνη ευτυχία στον κόσμο είναι το να παρατηρείς, να κατασκοπεύεις, να παρακολουθείς, να περιεργάζεσαι τον εαυτό σου και τους άλλους, να μην είσαι παρά ένας οφθαλμός, ένα μεγάλο, κάπως υαλώδες, κάπως κόκκινο και ερεθισμένο, ορθάνοιχτο μάτι.»
Μας μιλάει για τον Σμίροφ, έναν άνθρωπο που αποφασίζει ν’ αυτοκτονήσει (καλά, η αυτοκτονία στη λογοτεχνία φαντάζει πολύ εύκολη) και φαίνεται-σύμφωνα με τον ίδιο-το πετυχαίνει κιόλας. Bλέπει ό,τι συμβαίνει ως παρατηρητής και ο ίδιος «ζει» μέσα από τους άλλους δίπλα του (οι οποίοι δρουν σαν καθρέφτες και ο ίδιος είναι ένας αντικατοπτρισμός) και, έτσι, αλλάζει συνεχώς μορφή. Είναι τα πάντα και είναι το τίποτα.
Εκπληκτική σύλληψη του συγγραφέα να μας μιλήσει με τον τρόπο που το κάνει για έναν άνθρωπο που άλλος είναι και άλλος θέλει να είναι. Κάτι το οποίο βασανίζει σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό όλους μας, δηλαδή. Και χάρη σ' αυτό το βιβλίο συνειδητοποίησα τη δύναμη της όρασης ως αίσθηση.Σας είπα ότι ο Nabokov είναι ιδιοφυΐα, ε;
«Ορκίζομαι ότι είμαι ευτυχισμένος. Συνειδητοποίησα ότι η μόνη ευτυχία στον κόσμο είναι το να παρατηρείς, να κατασκοπεύεις, να παρακολουθείς, να περιεργάζεσαι τον εαυτό σου και τους άλλους, να μην είσαι παρά ένας οφθαλμός, ένα μεγάλο, κάπως υαλώδες, κάπως κόκκινο και ερεθισμένο, ορθάνοιχτο μάτι.»
December 4, 2017
Ο Ναμπόκοφ κάνει κοινωνική σάτιρα με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο....
Όλα ξεκινάν από ένα ξυλοδαρμό και μια αυτοκτονία (ή μήπως όχι;)!
Πρωτότυπο διήγημα με τον Ναμπόκοφ να αφήνει τον αναγνώστη να δώσει απαντήσεις χρησιμοποιώντας το δικό του "Μάτι"...
4/5
Όλα ξεκινάν από ένα ξυλοδαρμό και μια αυτοκτονία (ή μήπως όχι;)!
Πρωτότυπο διήγημα με τον Ναμπόκοφ να αφήνει τον αναγνώστη να δώσει απαντήσεις χρησιμοποιώντας το δικό του "Μάτι"...
4/5
September 2, 2022
مثل لولیتا با یه کتاب خوش خوان طرف نیستید
چه اهمیتی دارد وانیا با چه کس دیگری ازدواج کند؟
یک شب درمیان خواب لباس هایش را اویزان بر طناب رختی میبینم و شوهرش که هرگز پی نخواهد برد که من با ان لباس ابریشمی چه میکنم.
این برترین دستاورد عشق است..
چه اهمیتی دارد وانیا با چه کس دیگری ازدواج کند؟
یک شب درمیان خواب لباس هایش را اویزان بر طناب رختی میبینم و شوهرش که هرگز پی نخواهد برد که من با ان لباس ابریشمی چه میکنم.
این برترین دستاورد عشق است..
Read
July 1, 2024- Good evening, Mr. Nabokov. I was just passing by, and I saw the light on. So I thought Lolita had left, and w...
- Hey, hey, what are you insinuating, young man ?
- Ah..uh...Actually, I just read your book, and an idea crossed my mind..You might be interested.
- What idea ? Forget Lolita, please. I'm not a huge fan of ménage à trois.
- Ah no, no, no, Mr. Nabokov, me neither.. In fact, I just read your book, you know, I'm a big fan of your works.
- Ah ! Here we go ! It's always nice to meet an appreciator of my literary endeavors. Tell me, what fascinates you, about The Eye ?
- Well, Mr. Nabokov, I'II be as direct as possible... I have a proposition for you.. How about we strike a deal ? I'II give you a real eye in exchange for your Eye, which I'm certain possesses far superior qualities..
- Hold it, hold it, young man ! What.. real ...eye ??
- An eye... like any other eye... you know, that thing you see things with...
- Where is...
- Here, in my pocket..
- Mon dieu... I must admit that is quite an audacious proposal ! But...what makes you believe that my Eye possesses extraordinary properties ?
- Oh, Mr.Nabokov.... I'm sure your Eye sees beyond the boundaries of ordinary perception , and it gazes deep into the human condition, exposing truths and absurdities with astonishing clarity, but I was talking of My eye. With my eye, you could see where Lolita is going, when she says she's going to her mother..This is not just any real eye.. This eye has seen Marine Le Pen's tits, Donald Trump's pin code, Mother Teresa's private diary, God's killer and many other things ! By the way, did you know that Mother Teresa's diary has a much more complicated structure than your structure of your " Pale Fire " ?
Certainly not.
- Uhh... Frankly, I'm tempted... The prospect of acquiring such an eye does pique my interest.... Tell me, somehow, by chance, your eye also saw what will be my next book ? You know... Lately, my muse is in crisis...
- You'II find out soon. Give me the Eye, and take your eye.
- Deal .
- Hey... I was kidding... There is no structure more complicated than yours, in Pale Fire. It will never exist, for sure.
- Oh...merci, mon cher.. Is this a praise, or a criticism ?
- Ah..Could be both, in exchange for your next book.
- So, what will be my next book about ?
- Ah..It will be about an eye dealer.
Bye, Mr. Nabokov. Enjoy my eye.
- Hey, hey, what are you insinuating, young man ?
- Ah..uh...Actually, I just read your book, and an idea crossed my mind..You might be interested.
- What idea ? Forget Lolita, please. I'm not a huge fan of ménage à trois.
- Ah no, no, no, Mr. Nabokov, me neither.. In fact, I just read your book, you know, I'm a big fan of your works.
- Ah ! Here we go ! It's always nice to meet an appreciator of my literary endeavors. Tell me, what fascinates you, about The Eye ?
- Well, Mr. Nabokov, I'II be as direct as possible... I have a proposition for you.. How about we strike a deal ? I'II give you a real eye in exchange for your Eye, which I'm certain possesses far superior qualities..
- Hold it, hold it, young man ! What.. real ...eye ??
- An eye... like any other eye... you know, that thing you see things with...
- Where is...
- Here, in my pocket..
- Mon dieu... I must admit that is quite an audacious proposal ! But...what makes you believe that my Eye possesses extraordinary properties ?
- Oh, Mr.Nabokov.... I'm sure your Eye sees beyond the boundaries of ordinary perception , and it gazes deep into the human condition, exposing truths and absurdities with astonishing clarity, but I was talking of My eye. With my eye, you could see where Lolita is going, when she says she's going to her mother..This is not just any real eye.. This eye has seen Marine Le Pen's tits, Donald Trump's pin code, Mother Teresa's private diary, God's killer and many other things ! By the way, did you know that Mother Teresa's diary has a much more complicated structure than your structure of your " Pale Fire " ?
Certainly not.
- Uhh... Frankly, I'm tempted... The prospect of acquiring such an eye does pique my interest.... Tell me, somehow, by chance, your eye also saw what will be my next book ? You know... Lately, my muse is in crisis...
- You'II find out soon. Give me the Eye, and take your eye.
- Deal .
- Hey... I was kidding... There is no structure more complicated than yours, in Pale Fire. It will never exist, for sure.
- Oh...merci, mon cher.. Is this a praise, or a criticism ?
- Ah..Could be both, in exchange for your next book.
- So, what will be my next book about ?
- Ah..It will be about an eye dealer.
Bye, Mr. Nabokov. Enjoy my eye.
June 20, 2024
Σε μια προσπάθεια να ξαναζήσω τη Λολίτα επανέρχομαι στο μεγαλείο του Ναμπόκοφ, πιο σπάνια παρά συχνά, γνωρίζοντας πως κάποια στιγμή θα εξαντληθεί και θα αναγκαστώ να βρω κάποιον που του μοιάζει. Τα γράφω αυτά με κίνδυνο να θεωρηθώ γκρούπι αλλά γιατί όχι; Για την ιδιοφυΐα του Ναμπόκοφ ας συρθεί το κακό μου όνομα στο χώμα. Κανείς άλλος δεν είναι τόσο σκανδαλώδης με πολύπλοκη αφήγηση που θυμίζει γρίφο παρά εξιστόρηση, αισθησιακό παιχνίδι λέξεων και ευαίσθητες ανθρώπινες παρωδίες συναισθημάτων που ανά στιγμές αγγίζουν τολμηρό αλλά γήινο λυρισμό.
Η οπτική του Ματιού, αναγκάζει τον αναγνώστη να είναι μονίμως άγρυπνος μέσα στην άβολη αβεβαιότητα, ώστε να βάλει στη σειρά και να συνθέσει, όσα ο συγγραφέας δίνει ιμπρεσιονιστικά και σε λιλιπούτια μέρη του Όλου. Το καλειδοσκόπιο Ναμπόκοφ δίνει αινίγματα που αντανακλούν την ύπαρξη του ηθικού και του κακού, όπως αυτά είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με το υπερφυσικό και τον άλλο κόσμο. Αυτό όμως είναι ένα επίπεδο ανάγνωσης από τα πολλά, μιας που ο συγγραφέας έχει τόση πίστη στον αναγνώστη που δίνει χώρο για ερμηνείες μέσα στο δικό του κατασκευασμένο όνειρο.
Στο μελαγχολικό Βερολίνο της ξενιτιάς του 1925, ένας Ρώσος μετανάστης, ο Σμύρωφ χάνει την τιμή του όταν ένας ζηλιάρης σύζυγος τον γροθοκοπά. Τότε πηγαίνει σπίτι και αυτοπυροβολείται. Εκεί ξεκινάει το Τρίτο Μάτι να παρακολουθεί με κάθε προσοχή όσα το τραυματισμένο του μυαλό έχει πλάσει. Επιχειρεί να δώσει νόημα στις επίγειες πράξεις του, ενώ η ψευδο-μεταθάνατη ζωή του θα μπορούσε να τον παρουσιάσει με όποιον τρόπο ήθελε, τελικά εκείνος επιλέγει να συναντήσει κοινωνικές ταυτότητες του εαυτού του, ενώ δεν ξεχνάει και να ερωτευτεί.
Η οπτική του Ματιού, αναγκάζει τον αναγνώστη να είναι μονίμως άγρυπνος μέσα στην άβολη αβεβαιότητα, ώστε να βάλει στη σειρά και να συνθέσει, όσα ο συγγραφέας δίνει ιμπρεσιονιστικά και σε λιλιπούτια μέρη του Όλου. Το καλειδοσκόπιο Ναμπόκοφ δίνει αινίγματα που αντανακλούν την ύπαρξη του ηθικού και του κακού, όπως αυτά είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με το υπερφυσικό και τον άλλο κόσμο. Αυτό όμως είναι ένα επίπεδο ανάγνωσης από τα πολλά, μιας που ο συγγραφέας έχει τόση πίστη στον αναγνώστη που δίνει χώρο για ερμηνείες μέσα στο δικό του κατασκευασμένο όνειρο.
Στο μελαγχολικό Βερολίνο της ξενιτιάς του 1925, ένας Ρώσος μετανάστης, ο Σμύρωφ χάνει την τιμή του όταν ένας ζηλιάρης σύζυγος τον γροθοκοπά. Τότε πηγαίνει σπίτι και αυτοπυροβολείται. Εκεί ξεκινάει το Τρίτο Μάτι να παρακολουθεί με κάθε προσοχή όσα το τραυματισμένο του μυαλό έχει πλάσει. Επιχειρεί να δώσει νόημα στις επίγειες πράξεις του, ενώ η ψευδο-μεταθάνατη ζωή του θα μπορούσε να τον παρουσιάσει με όποιον τρόπο ήθελε, τελικά εκείνος επιλέγει να συναντήσει κοινωνικές ταυτότητες του εαυτού του, ενώ δεν ξεχνάει και να ερωτευτεί.
February 7, 2021
Μικρό μυθιστόρημα σε σελίδ��ς αλλά όχι σε νοήματα Η διάνοια του Ναμπόκοφ προσφέρει πολλαπλούς αναγνωστικούς οργασμούς Μην προσπαθήσετε να αναλύσετε αν ο Σμύροφ αυτοκτόνησε ή όχι. Είναι ελάσσονος σημασίας μπροστά στην αποκάλυψη αυτής της συγγραφικής ιδιοφυΐας και των δρόμων που ανοίγει στο μυαλό του αναγνώστη
ΥΓ Παρόλο που πολλοί λένε ότι είναι ένα πρώιμο έργο του εγώ το βρήκα αριστούργημα Υποκλίνομαι
ΥΓ2 « Ναι, υπάρχει κάποια γαργαλιστική απόλαυση το να κοιτάς στο παρελθόν και να ρωτάς τι θα είχε συμβεί εάν;....»
ΥΓ Παρόλο που πολλοί λένε ότι είναι ένα πρώιμο έργο του εγώ το βρήκα αριστούργημα Υποκλίνομαι
ΥΓ2 « Ναι, υπάρχει κάποια γαργαλιστική απόλαυση το να κοιτάς στο παρελθόν και να ρωτάς τι θα είχε συμβεί εάν;....»
February 19, 2024
gotta love a quick, nabokovian existential spiral about how life is nothing but one big performance
____________
‘the eye’ is an obscure, enigmatic, fever-dream of a novella following a russian tutor, smurov, who shoots himself after a humiliating beating by his mistress' husband. unsure of whether his suicide has been successful or not, smurov drifts around berlin, observing his acquaintances.
for the most part, this novella is a 90-page reflection on absurdism and existentialism. the plot of a suicide quickly spirals into the narrator’s rumination of life after death, where the human consciousness is alive and continues to persist after the body dies. in a very dostoevsky-like manner, we follow the perspective of an unreliable narrator with no sense of self—no career, no ambition, no solid roots, and no idea of who he is—as he desperately searches for bits of himself everywhere he goes. ultimately, the entire novel is the narrator attempting to make sense of human existence, or more specifically, his existence.
by the synopsis, this novella sounds dense and intense, but it was surprisingly comedic? our main character is so pathetic that you can’t help but laugh at the situations he finds himself in. it's almost uncomfortable because of how incongruous the tone is with the austere content matter (a literal suicide)—something that is very characteristically nabokovian, as seen with the beautiful writing in 'lolita' that is offset with horrifying themes of pedophilia and abuse.
the narrative is disjointed and bizarre. it’s very much a fever dream type of story, which won’t work for everyone. and it is a novella that’ll probably piss you off if you are a woman. but for the most part, this was a very solid, very quick, and very unique short story that you could definitely read in one sitting!!
____________
‘the eye’ is an obscure, enigmatic, fever-dream of a novella following a russian tutor, smurov, who shoots himself after a humiliating beating by his mistress' husband. unsure of whether his suicide has been successful or not, smurov drifts around berlin, observing his acquaintances.
for the most part, this novella is a 90-page reflection on absurdism and existentialism. the plot of a suicide quickly spirals into the narrator’s rumination of life after death, where the human consciousness is alive and continues to persist after the body dies. in a very dostoevsky-like manner, we follow the perspective of an unreliable narrator with no sense of self—no career, no ambition, no solid roots, and no idea of who he is—as he desperately searches for bits of himself everywhere he goes. ultimately, the entire novel is the narrator attempting to make sense of human existence, or more specifically, his existence.
by the synopsis, this novella sounds dense and intense, but it was surprisingly comedic? our main character is so pathetic that you can’t help but laugh at the situations he finds himself in. it's almost uncomfortable because of how incongruous the tone is with the austere content matter (a literal suicide)—something that is very characteristically nabokovian, as seen with the beautiful writing in 'lolita' that is offset with horrifying themes of pedophilia and abuse.
the narrative is disjointed and bizarre. it’s very much a fever dream type of story, which won’t work for everyone. and it is a novella that’ll probably piss you off if you are a woman. but for the most part, this was a very solid, very quick, and very unique short story that you could definitely read in one sitting!!
March 9, 2011
And again, forgoing the chance to spend a week souping through Ada, or Ardor: A Family Chronicle, I chose this 90-page quickie, written not by Nabokov but by Naboko, as the cover confirms, a dazzling novella (filed in my shelves under novels, I find sub-shelving a tedious business) involving a nameless narrator who shoots himself and hovers around the story waiting for the penny to drop.
Naboko's prose is at its rippling glorious peak in the suicide scenes: never has a writer scalped the human mind with such savage laser-vision, and although attentive readers will guess the twist after the bullet is shot (I did, look ma, I'm clever!), there's no earthly reason for bypassing this suspenseful short, unless you're still souping through Ada, or Ardor: A Family Chronicle, in which case, The Eye sees you, he is waiting.
Naboko's prose is at its rippling glorious peak in the suicide scenes: never has a writer scalped the human mind with such savage laser-vision, and although attentive readers will guess the twist after the bullet is shot (I did, look ma, I'm clever!), there's no earthly reason for bypassing this suspenseful short, unless you're still souping through Ada, or Ardor: A Family Chronicle, in which case, The Eye sees you, he is waiting.
March 17, 2017
Yazarın 1930 larda rusça yazdığı ilk eserlerinden. en kısa romanı. Olmak ile olmamak arasında, Smurov kim , göz kim arafta gezinirken şahit olduğunuz muhteşem gözlemler gözetlemeler. Nabokov iyi ki var.
September 29, 2018
تا ۱۰ صفحه آخر کتاب داشتم ناامید میشدم چون نویسنده توی مقدمه گفته بود یه بچه ۱۲ ساله هم فهمیده اول داستان اسموروف کیه و من حس کردم حدسم اشتباهه:))))) ولی حق با ناباکوف بود. خیلی خیلی لذت بردم و داره نظرم از رئالیسم روسی به اینطور داستان ها که چاشنی تخیل هم دارن، برمیگرده!
April 26, 2020
https://www.vintagestories.gr/to-mati...
Τι απίστευτη που είναι η χαρά όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα παγκόσμιο κείμενο, με τη λογοτεχνία στην καλύτερή της εκδοχή. Είναι η αίσθηση της προσωπικής ανακάλυψης που μας «ιντριγκάρει» όλους. Ο Vladimir Nabokov δεν χρειάζεται συστάσεις. Οι περισσότεροι τον γνωρίζουμε από το μυθιστόρημά του Λολίτα (εκδόσεις Πατάκη, 2002), που μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη από τον Stanley Kubrick. Το μάτι (εκδόσεις Μεταίχμιο, 2016) στην ουσία του είναι ένας πολύπλοκος, λαβυρινθώδης γρίφος που εξελίσσεται σε μια κριτική της σύγχρονής μας κοινωνίας.
Ο Vladimir Nabokov μέσα από τον πρωταγωνιστή του παίζει ένα πολυμορφικό παιχνίδι ρόλων και αντικατοπτρισμών στο οποίο δεν υπάρχει προφανής και αλάνθαστη οπτική. Είναι η ιστορία του Ρώσου Σμίροφ, που προσλαμβάνεται ως παιδαγωγός και ενδίδει στις ερωτικές διαθέσεις μιας καλής φίλης της οικογένειας για την οποία εργάζεται. Όταν όμως θα πέσει θύμα ξυλοδαρμού από τον σύζυγο της ερωμένης του, ο Σμίροφ θα καταφύγει ταπεινωμένος στο δωμάτιό του και θα αυτοκτονήσει. Στ’ αλήθεια, όμως, το κάνει;
Αυτή η εισαγωγή αρκεί για να ξεδιπλωθεί ένα ιδιαίτερο μικρό μυθιστόρημα: ο Σμίροφ αφαίρεσε τη ζωή του πραγματικά ή όλα αποτελούν στεγνές φαντασιώσεις ενός νεκρού; Στη συνέχεια τα ερωτήματα πληθαίνουν, γιατί αν όντως είναι νεκρός, ποια είναι η φωνή του αφηγητή μας;
Υπάρχουν στιγμές που ο πρωταγωνιστής είναι κατάσκοπος και άλλες που είναι ήρωας του εμφυλίου: ερωτευμένος χωρίς καθόλου περιουσία τη μία μέρα και ομοφυλόφιλος την επόμενη. Υπάρχει δηλαδή μια βάση, μια ιστορία μυστηρίου, στην οποία ξεπροβάλλουν δύο αξέχαστες σκηνές, αυτή του Εβραίου βιβλιοπώλη Βάινστοκ που επικαλούσε τα πνεύματα του Πούσκιν και του Λένιν μεταξύ άλλων, αλλά και η σπαραχτική ιστορία του Σμίροφ, για τη φυγή του από τη Ρωσία.
Συνέχεια > https://www.vintagestories.gr/to-mati...
Τι απίστευτη που είναι η χαρά όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα παγκόσμιο κείμενο, με τη λογοτεχνία στην καλύτερή της εκδοχή. Είναι η αίσθηση της προσωπικής ανακάλυψης που μας «ιντριγκάρει» όλους. Ο Vladimir Nabokov δεν χρειάζεται συστάσεις. Οι περισσότεροι τον γνωρίζουμε από το μυθιστόρημά του Λολίτα (εκδόσεις Πατάκη, 2002), που μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη από τον Stanley Kubrick. Το μάτι (εκδόσεις Μεταίχμιο, 2016) στην ουσία του είναι ένας πολύπλοκος, λαβυρινθώδης γρίφος που εξελίσσεται σε μια κριτική της σύγχρονής μας κοινωνίας.
Ο Vladimir Nabokov μέσα από τον πρωταγωνιστή του παίζει ένα πολυμορφικό παιχνίδι ρόλων και αντικατοπτρισμών στο οποίο δεν υπάρχει προφανής και αλάνθαστη οπτική. Είναι η ιστορία του Ρώσου Σμίροφ, που προσλαμβάνεται ως παιδαγωγός και ενδίδει στις ερωτικές διαθέσεις μιας καλής φίλης της οικογένειας για την οποία εργάζεται. Όταν όμως θα πέσει θύμα ξυλοδαρμού από τον σύζυγο της ερωμένης του, ο Σμίροφ θα καταφύγει ταπεινωμένος στο δωμάτιό του και θα αυτοκτονήσει. Στ’ αλήθεια, όμως, το κάνει;
Αυτή η εισαγωγή αρκεί για να ξεδιπλωθεί ένα ιδιαίτερο μικρό μυθιστόρημα: ο Σμίροφ αφαίρεσε τη ζωή του πραγματικά ή όλα αποτελούν στεγνές φαντασιώσεις ενός νεκρού; Στη συνέχεια τα ερωτήματα πληθαίνουν, γιατί αν όντως είναι νεκρός, ποια είναι η φωνή του αφηγητή μας;
Υπάρχουν στιγμές που ο πρωταγωνιστής είναι κατάσκοπος και άλλες που είναι ήρωας του εμφυλίου: ερωτευμένος χωρίς καθόλου περιουσία τη μία μέρα και ομοφυλόφιλος την επόμενη. Υπάρχει δηλαδή μια βάση, μια ιστορία μυστηρίου, στην οποία ξεπροβάλλουν δύο αξέχαστες σκηνές, αυτή του Εβραίου βιβλιοπώλη Βάινστοκ που επικαλούσε τα πνεύματα του Πούσκιν και του Λένιν μεταξύ άλλων, αλλά και η σπαραχτική ιστορία του Σμίροφ, για τη φυγή του από τη Ρωσία.
Συνέχεια > https://www.vintagestories.gr/to-mati...
September 6, 2017
Βαθμολογία 4,5 όπου η μισή μονάδα πηγαίνει υπέρ του μαθητή, οπότε 5.
Έχουμε να κάνουμε με ένα ιδιαίτερο κράμα γραφής και συγχρόνως από τα καλύτερα δείγματα της ρωσικής λογοτεχνίας. Η ποιητικότητα του Nabokov, ένας αυτόχειρας ήρωας και το πέρασμά του μέσα από πολλαπλές εκδοχές του εαυτού του κάπου ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα, σίγουρα δεν το κάνουν ένα απλό ανάγνωσμα.
Εντάξει, δεν σε συναρπάζει με την πλοκή του αλλά ο τρόπος του για να περάσει στον αναγνώστη αυτά που θέλει, μου μοιάζει ιδιοφυής. Role play υψηλού επιπέδου που παίρνει την μορφή ενός περίπλοκου παζλ που ίσως χρειαστεί να διαβαστεί αρκετές φορές για να το λύσεις.
Έχουμε να κάνουμε με ένα ιδιαίτερο κράμα γραφής και συγχρόνως από τα καλύτερα δείγματα της ρωσικής λογοτεχνίας. Η ποιητικότητα του Nabokov, ένας αυτόχειρας ήρωας και το πέρασμά του μέσα από πολλαπλές εκδοχές του εαυτού του κάπου ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα, σίγουρα δεν το κάνουν ένα απλό ανάγνωσμα.
Εντάξει, δεν σε συναρπάζει με την πλοκή του αλλά ο τρόπος του για να περάσει στον αναγνώστη αυτά που θέλει, μου μοιάζει ιδιοφυής. Role play υψηλού επιπέδου που παίρνει την μορφή ενός περίπλοκου παζλ που ίσως χρειαστεί να διαβαστεί αρκετές φορές για να το λύσεις.
May 1, 2020
Nabokov‘s 4th novel is short one and this time it was good fun from the opening line. There is a playful sense to it, as the narrator, maybe with a touch of Dostoyevsky‘s instability, does an assortment of seeming ridiculous things, while he obsesses at spying on his closest friends. It has a clever structure. Nothing too profound, but a well crafted little book.
-----------------------------------------------
23. The Eye by Vladimir Nabokov
translation: from Russian, by Dmitri Nabokov, with the author, 1965
published: 1930
format: 107-page Paperback
acquired: February
read: Apr 28-29
time reading: 2 hr 36 min, 1.5 min/page
rating: 4
locations: Berlin
about the author April 22 1899 – July 2 1977. Russia born, educated at Trinity College in Cambridge, 1922, later lived in Berlin (1922-1937), the US (1941-1961) and Montreux, Switzerland (1961-1977).
-----------------------------------------------
23. The Eye by Vladimir Nabokov
translation: from Russian, by Dmitri Nabokov, with the author, 1965
published: 1930
format: 107-page Paperback
acquired: February
read: Apr 28-29
time reading: 2 hr 36 min, 1.5 min/page
rating: 4
locations: Berlin
about the author April 22 1899 – July 2 1977. Russia born, educated at Trinity College in Cambridge, 1922, later lived in Berlin (1922-1937), the US (1941-1961) and Montreux, Switzerland (1961-1977).
June 4, 2015
It is frightening when real life suddenly turns out to be a dream, but how much more frightening when that which one had thought a dream--fluid and irresponsible--suddenly starts to congeal into reality.
This was a short and wonderfully absurd tale of dreams and reality merging, of what it means to exist, and what, if anything, is actually real. Life for our narrator is a tangled mess, an illusion. What is identity? Are we who we think we are, who we used to be, or are we merely a product of how others view us? Are we even there when no one is looking at us?
With mirrors everywhere, skewed time, and an “OMG!” ending, I loved this paranoid, disorienting tale.
This was a short and wonderfully absurd tale of dreams and reality merging, of what it means to exist, and what, if anything, is actually real. Life for our narrator is a tangled mess, an illusion. What is identity? Are we who we think we are, who we used to be, or are we merely a product of how others view us? Are we even there when no one is looking at us?
With mirrors everywhere, skewed time, and an “OMG!” ending, I loved this paranoid, disorienting tale.
Read
August 2, 2019Ο συγγραφέας στον πρόλογό του σε αυτό το βιβλίο λέει το εξής:
Η υφή της αφήγησης μιμείται εκείνη των ιστοριών μυστηρίου, αλλά στην πραγματικότητα ο συγγραφέας αποποιείται κάθε πρόθεση να μπερδέψει[!!!], να ξεγελάσει, να παραπλανήσει ή να εξαπατήσει τον αναγνώστη. Μάλιστα, μόνο ο αναγνώστης που πιάνει μεμιάς το νόημα θα αντλήσει γνήσια απόλαυση από Το Μάτι. Είναι απίθανο ακόμα και ο πιο εύπιστος βιαστικός αναγνώστης αυτής της λαμπυρίζουσας ιστορίας να χρειαστεί πολύ ώσπου να συνειδητοποιήσει ποιος είναι ο Σμίροφ. Το δοκίμασα με γηραιά Αγγλίδα κυρία, με δύο μεταπτυχιακούς φοιτητές, με ένα προπονητή του χόκεϊ επί πάγου, με ένα γιατρό και με το δωδεκαετές παιδί ενός γείτονα. Το παιδάκι ήταν το πιο γρήγορο, ο γείτονας ο πιο αργός
Αυτά λέει ο συγγραφέας στον πρόλογό του. Και επιμένει ότι αποποιείται κάθε πρόθεση να μπερδέψει ή να εξαπατήσει τον αναγνώστη. Κάτι που δυσκολεύομαι να πιστέψω μετά την ανάγνωση αυτού του μπερδεμένα περίεργου βιβλίου. Και απορώ αυτό το δωδεκαετές παιδάκι ποιος ήταν ή αν υπήρχε τελικά ήταν αυτό που λέμε child progidy;
Πολλοί που το έχουν διαβάσει λένε ότι λάτρεψαν αυτό το αριστούργημα και το όλο νόημα του βιβλίου.
Κανείς όμως δεν λέε�� ξεκάθαρα ποιο ήταν τελικά το νόημα. Είναι σπόιλερ το νόημα; Ή απλά κάνουν πως δεν κατάλαβαν για να μην καταλάβουν αυτοί που κατάλαβαν ότι δεν το κατάλαβαν, καταλάβατε;
Και ο συγγραφέας συνεχίζει στον πρόλογό του:
Η πλοκή δεν θα σμικρυνθεί στο μυαλό του αναγνώστη -εάν διαβάζω σωστά αυτό το μυαλό- σε μια τρομερά οδυνηρή ιστορία αγάπης στην οποία η σφαδάζουσα καρδιά δεν υπομένει μονάχα την απόρριψη, αλλά και τον εξευτελισμό και την τιμωρία.
Λοιπόν ας το αναδιατυπώσω το παραπάνω κομμάτι:
Μια τρομερά οδυνηρή ιστορία στην οποία ο σφαδάζων εγκέφαλός μου δεν υπομένει μονάχα την σύγχυση αλλά και το μπέρδεμα και την απόγνωση.
Αφού τελείωσα το βιβλίο νιώθοντας ότι έχω το IQ του Homer Simpson διάβασα δύο φορές τον πρόλογο του συγγραφέα και το επίμετρο του μεταφραστή, με την ελπίδα να δω φως στο τούνελκαι ίσως και την Νικολούλη
Από το επίμετρο:
Στο τέλος του έργου, αντιμέτωπος καθώς είναι με την φευγαλέα λάμψη της αλήθειας, δεν θα συντριβεί, δεν θα ξεσπάσει σε μια ανελέητη αυτοκριτική [...] Άλλος είναι, άλλος νομίζει ότι είναι, άλλος θέλει να είναι
Και λέω εγώ: Ποιος ήταν;; Ποιος νόμιζε ότι ήταν;; και τέλος ποιος ήθελε να ήταν;;;
Ήθελε να είναι εραστής, ποιητής, ηρωικός βετεράνος, τι;
Επίσης λέει στο τέλος του έργου, ότι βρίσκεται αντιμέτωπος με τη φευγαλέα λάμψη της αλήθειας.
Διαβάζοντας το τέλος του έργου δύο φορές δεν είδα ούτε τη φευγαλέα λάμψη της αλήθειας, ούτε την φευγαλέα λάμψη του κεραυνού, ούτε την Λάμψη του Στίβεν Κινγκ, ούτε την Λάμψη του Φωσκόλου.
Νιώθω ότι οι υποκειμενικώς εκφερόμενες μνείες και διθύραμβοι γι' αυτό το έργο είναι κάτι σαν τα ρούχα του αυτοκράτορα.
Για να μη κακοκαρδίσουμε τον αυτοκράτορα προσποιούμαστε ότι βλέπουμε τα υπέροχα ρούχα του αντί το πλαδαρό κορμί του, και μόνο ένα παιδάκι λέει την αλήθεια και σπάει το ξόρκι.
Επιλέγω να είμαι εγώ αυτό το παιδάκι.
Και λέω ότι δεν κατάλαβα Χριστό. Ευτυχώς που ήταν μικρό το βιβλίο αλλιώς θα τραβούσα κι εγώ τα βυζιά μου.
Υπέροχη η γραφή του Ναμπόκοφ, κάτι που διαπίστωσα ιδίοις όμμασι πέρσι διαβάζοντας την Λολίτα αλλά εδώ μάπα το καρπούζι, όπως είπε και μια ομοιοπαθούσα.
Λογοτεχνία εγώ διαβάζω όχι για να κάνω πτυχιακή εργασία ή διδακτορική διατριβή αλλά για να περάσω καλά.
Το να περάσω καλά γίνεται είτε με υπέροχη γλώσσα, είτε υπέροχη ιστορία, είτε και με τα δύο μαζί.
Κάποτε υπερτερεί το ένα από τα δύο. Κάποτε είναι και τα δύο στο ίδιο ψηλό σημείο και εδώ είναι που λατρεύω το βιβλίο.
Υπάρχουν όμως βιβλία όπως αυτό που έχουν μόνο γλώσσα και καθόλου ενδιαφέρουσα ιστορία, και προσωπικά δεν μου προσφέρουν παρά μόνο σύγχυση και αγανάχτηση.
Εν κατακλείδι, δεν θα προσποιηθώ ότι μ' άρεσε αλλά θα σας πετάξω έτσι στα μούτρα μια βαθμολογία του 4/10.
ΥΓ. Με το νέο έτος σταματάω να βάζω βαθμολογίες διότι, οι χαμηλές βαθμολογίες προσελκύουν στίφη θαυμαστών με την ανταπάντηση έτοιμη, με στόχο σχεδόν πάντοτε να δείξουν ότι έχουν δίκαιο επειδή το έπιασαν το νόημα, και εγώ ότι έχω άδικο διότι δεν έπιασα το νόημα.
Καλή σας νύχτα.
Η υφή της αφήγησης μιμείται εκείνη των ιστοριών μυστηρίου, αλλά στην πραγματικότητα ο συγγραφέας αποποιείται κάθε πρόθεση να μπερδέψει[!!!], να ξεγελάσει, να παραπλανήσει ή να εξαπατήσει τον αναγνώστη. Μάλιστα, μόνο ο αναγνώστης που πιάνει μεμιάς το νόημα θα αντλήσει γνήσια απόλαυση από Το Μάτι. Είναι απίθανο ακόμα και ο πιο εύπιστος βιαστικός αναγνώστης αυτής της λαμπυρίζουσας ιστορίας να χρειαστεί πολύ ώσπου να συνειδητοποιήσει ποιος είναι ο Σμίροφ. Το δοκίμασα με γηραιά Αγγλίδα κυρία, με δύο μεταπτυχιακούς φοιτητές, με ένα προπονητή του χόκεϊ επί πάγου, με ένα γιατρό και με το δωδεκαετές παιδί ενός γείτονα. Το παιδάκι ήταν το πιο γρήγορο, ο γείτονας ο πιο αργός
Αυτά λέει ο συγγραφέας στον πρόλογό του. Και επιμένει ότι αποποιείται κάθε πρόθεση να μπερδέψει ή να εξαπατήσει τον αναγνώστη. Κάτι που δυσκολεύομαι να πιστέψω μετά την ανάγνωση αυτού του μπερδεμένα περίεργου βιβλίου. Και απορώ αυτό το δωδεκαετές παιδάκι ποιος ήταν ή αν υπήρχε τελικά ήταν αυτό που λέμε child progidy;
Πολλοί που το έχουν διαβάσει λένε ότι λάτρεψαν αυτό το αριστούργημα και το όλο νόημα του βιβλίου.
Κανείς όμως δεν λέε�� ξεκάθαρα ποιο ήταν τελικά το νόημα. Είναι σπόιλερ το νόημα; Ή απλά κάνουν πως δεν κατάλαβαν για να μην καταλάβουν αυτοί που κατάλαβαν ότι δεν το κατάλαβαν, καταλάβατε;
Και ο συγγραφέας συνεχίζει στον πρόλογό του:
Η πλοκή δεν θα σμικρυνθεί στο μυαλό του αναγνώστη -εάν διαβάζω σωστά αυτό το μυαλό- σε μια τρομερά οδυνηρή ιστορία αγάπης στην οποία η σφαδάζουσα καρδιά δεν υπομένει μονάχα την απόρριψη, αλλά και τον εξευτελισμό και την τιμωρία.
Λοιπόν ας το αναδιατυπώσω το παραπάνω κομμάτι:
Μια τρομερά οδυνηρή ιστορία στην οποία ο σφαδάζων εγκέφαλός μου δεν υπομένει μονάχα την σύγχυση αλλά και το μπέρδεμα και την απόγνωση.
Αφού τελείωσα το βιβλίο νιώθοντας ότι έχω το IQ του Homer Simpson διάβασα δύο φορές τον πρόλογο του συγγραφέα και το επίμετρο του μεταφραστή, με την ελπίδα να δω φως στο τούνελ
Από το επίμετρο:
Στο τέλος του έργου, αντιμέτωπος καθώς είναι με την φευγαλέα λάμψη της αλήθειας, δεν θα συντριβεί, δεν θα ξεσπάσει σε μια ανελέητη αυτοκριτική [...] Άλλος είναι, άλλος νομίζει ότι είναι, άλλος θέλει να είναι
Και λέω εγώ: Ποιος ήταν;; Ποιος νόμιζε ότι ήταν;; και τέλος ποιος ήθελε να ήταν;;;
Ήθελε να είναι εραστής, ποιητής, ηρωικός βετεράνος, τι;
Επίσης λέει στο τέλος του έργου, ότι βρίσκεται αντιμέτωπος με τη φευγαλέα λάμψη της αλήθειας.
Διαβάζοντας το τέλος του έργου δύο φορές δεν είδα ούτε τη φευγαλέα λάμψη της αλήθειας, ούτε την φευγαλέα λάμψη του κεραυνού, ούτε την Λάμψη του Στίβεν Κινγκ, ούτε την Λάμψη του Φωσκόλου.
Νιώθω ότι οι υποκειμενικώς εκφερόμενες μνείες και διθύραμβοι γι' αυτό το έργο είναι κάτι σαν τα ρούχα του αυτοκράτορα.
Για να μη κακοκαρδίσουμε τον αυτοκράτορα προσποιούμαστε ότι βλέπουμε τα υπέροχα ρούχα του αντί το πλαδαρό κορμί του, και μόνο ένα παιδάκι λέει την αλήθεια και σπάει το ξόρκι.
Επιλέγω να είμαι εγώ αυτό το παιδάκι.
Και λέω ότι δεν κατάλαβα Χριστό. Ευτυχώς που ήταν μικρό το βιβλίο αλλιώς θα τραβούσα κι εγώ τα βυζιά μου.
Υπέροχη η γραφή του Ναμπόκοφ, κάτι που διαπίστωσα ιδίοις όμμασι πέρσι διαβάζοντας την Λολίτα αλλά εδώ μάπα το καρπούζι, όπως είπε και μια ομοιοπαθούσα.
Λογοτεχνία εγώ διαβάζω όχι για να κάνω πτυχιακή εργασία ή διδακτορική διατριβή αλλά για να περάσω καλά.
Το να περάσω καλά γίνεται είτε με υπέροχη γλώσσα, είτε υπέροχη ιστορία, είτε και με τα δύο μαζί.
Κάποτε υπερτερεί το ένα από τα δύο. Κάποτε είναι και τα δύο στο ίδιο ψηλό σημείο και εδώ είναι που λατρεύω το βιβλίο.
Υπάρχουν όμως βιβλία όπως αυτό που έχουν μόνο γλώσσα και καθόλου ενδιαφέρουσα ιστορία, και προσωπικά δεν μου προσφέρουν παρά μόνο σύγχυση και αγανάχτηση.
Εν κατακλείδι, δεν θα προσποιηθώ ότι μ' άρεσε αλλά θα σας πετάξω έτσι στα μούτρα μια βαθμολογία του 4/10.
ΥΓ. Με το νέο έτος σταματάω να βάζω βαθμολογίες διότι, οι χαμηλές βαθμολογίες προσελκύουν στίφη θαυμαστών με την ανταπάντηση έτοιμη, με στόχο σχεδόν πάντοτε να δείξουν ότι έχουν δίκαιο επειδή το έπιασαν το νόημα, και εγώ ότι έχω άδικο διότι δεν έπιασα το νόημα.
Καλή σας νύχτα.
May 2, 2023
“I had nothing more to lose. I blurted out everything.”
This was good, like really good?? I forgot how much I love Vladimir Nabokov writing style. It’s so easy to understand and to keep up with, especially in this novel where there wasn’t dull a moment from the very beginning.
”This is love's supreme accomplishment. I am happy—yes, happy!What more can I do to prove it, how to proclaim that I am happy? Oh, to shout it so that all of you believe me at last, you cruel, smug people…”
This was good, like really good?? I forgot how much I love Vladimir Nabokov writing style. It’s so easy to understand and to keep up with, especially in this novel where there wasn’t dull a moment from the very beginning.
”This is love's supreme accomplishment. I am happy—yes, happy!
January 3, 2017
-ναι, ολα σ αυτην ήταν μαρτυρικά, ήταν αγιάτρευτα λαχταριστά, και μονάχα στα όνειρά μου, τα μουσκεμένα με δάκρυα, κατάφερνα τελικά να την αγκαλιάσω και να νιώσω στα χείλη μου τον αυχένα της και το βαθούλωμα κοντά στην κλείδα της. Αλλα εκείνη ακόμη και στον ύπνο μου χανόταν, κι εγω ξυπνούσα, σπαρταρώντας ακόμα.
Στ' αλήθεια τίποτα δεν ήξερα γι' αυτήν, τυφλωμένος καθως ήμουν απο εκείνη τη φλεγόμενη ομορφιά που αντικαθιστά τα πάντα, που τα πάντα δικαιολογεί και που δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να γίνει δική σου, να περιέλθει ποτέ στην ιδιοκτησία σου, οπως ακριβώς κανένας δεν μπορεί να συμπεριλάβει ποτέ στα υπάρχοντά του τα ξέφτια απο τα σύννεφα ενός ηλιοβασιλέματος πάνω απ΄ τα σκοτεινιασμένα οικήματα ή την ευωδιά ενός ανθού που μπορείς ατελεύτητα ν΄ απολαμβάνεις, να μυρίζεις αδιάκοπα ωσπου να ζαλιστείς, αλλα που δεν μπορείς ποτέ αυτη την ευωδιά ν΄ αποσπάσεις.
[..]
Για μένα αυτά ηταν εξουθενωτικά περιστατικά, που είχαν μια εξαισια, αλλα αποστραγγιστική, επίδραση στα ενύπνιά μου, μολονότι σε κανένα δεν δεν προχώρησα περισσότερο απο ένα απελπισμένο φιλί (εγω παντως ακόμη δεν ξέρω γιατί πάντα έκλαιγα κάθε που συναντιόμασταν στα όνειρά μου).
Μονάχα σαν συνειδητοποίησα τελικά πως ο πόθος μου ήταν καταδικασμένος να μείνει ανεκπλήρωτος και πως η Βάνια δεν ήταν παρα ένα κύημα της φαντασίας μου, κατάφερα να γαληνέψω και να συμφιλιωθώ με την έξαψή μου, απο την οποία είχα σε κάθε περίπτωση αποσπάσει όλη την γλυκύτητα που ενας άνδρας μπορεί, ενδεχομένως ν' αποσπάσει από τον έρωτα.
Στ' αλήθεια τίποτα δεν ήξερα γι' αυτήν, τυφλωμένος καθως ήμουν απο εκείνη τη φλεγόμενη ομορφιά που αντικαθιστά τα πάντα, που τα πάντα δικαιολογεί και που δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να γίνει δική σου, να περιέλθει ποτέ στην ιδιοκτησία σου, οπως ακριβώς κανένας δεν μπορεί να συμπεριλάβει ποτέ στα υπάρχοντά του τα ξέφτια απο τα σύννεφα ενός ηλιοβασιλέματος πάνω απ΄ τα σκοτεινιασμένα οικήματα ή την ευωδιά ενός ανθού που μπορείς ατελεύτητα ν΄ απολαμβάνεις, να μυρίζεις αδιάκοπα ωσπου να ζαλιστείς, αλλα που δεν μπορείς ποτέ αυτη την ευωδιά ν΄ αποσπάσεις.
[..]
Για μένα αυτά ηταν εξουθενωτικά περιστατικά, που είχαν μια εξαισια, αλλα αποστραγγιστική, επίδραση στα ενύπνιά μου, μολονότι σε κανένα δεν δεν προχώρησα περισσότερο απο ένα απελπισμένο φιλί (εγω παντως ακόμη δεν ξέρω γιατί πάντα έκλαιγα κάθε που συναντιόμασταν στα όνειρά μου).
Μονάχα σαν συνειδητοποίησα τελικά πως ο πόθος μου ήταν καταδικασμένος να μείνει ανεκπλήρωτος και πως η Βάνια δεν ήταν παρα ένα κύημα της φαντασίας μου, κατάφερα να γαληνέψω και να συμφιλιωθώ με την έξαψή μου, απο την οποία είχα σε κάθε περίπτωση αποσπάσει όλη την γλυκύτητα που ενας άνδρας μπορεί, ενδεχομένως ν' αποσπάσει από τον έρωτα.
May 10, 2015
Vladimir Sirin's fourth book shines as the author's first foray into narratorial deceit, a hallmark of the later English-language appropriating Nabokov. Don't worry, I won't be giving up the authorial game here (Naby's Forward practically takes care of that), but here is an evasive tease: a mopey, philandering émigré is beaten up by the brutish Berliner he cuckolded before fleeing to his apartment where a shot is fired, making our short-lived narrator ein toter. The rest of this breezy novella is dedicated to a removed account of a blithe conman's attempts to integrate himself into the inner workings of a boarding house full of exiled Russians. Attempts at true love, elaborate fabrications about military do's of derring, sultry trysts with the maid, petty thefts of ties and diaries, and seances channeling a spirit with a lame sense of humor propels the eye from page to page at a sensuously worded romp, leading to an inevitable reveal and a last sentence that hits like a bullet from a gun. As far as I am concerned, chronologically, this is Vlad's first showstopper.
December 29, 2020
É o quarto romance do autor, escrito entre 1927 e 1930.
Neste pequeno romance Nobokov dá vida a uma personagem masculina Smurov.
Smurov emigrante Russo em Berlim, trabalha como tutor na casa de uma família rica Russa. Encanta-se com uma jovem mulher casada que frequenta a casa e rapidamente se torna seu amante. O marido, ciumento, não está pelos ajustes e dá-lhe uma valente coça.
Sem emprego, sem dinheiro, sem família, sem amigos, deprime-se e atira-se ao suicídio. E aqui começa a estória do Olho.
A partir da sua morte, observa uma família Russa e seus amigos nas suas vidas quotidianas. As intrigas, a desonestidade, as amizades e os desencontros. Smurov é omnipresente e completamente ignorado por todos, resolve portanto voltar para trás, até ao momento da sua morte.
É um livro curto, com uma linguagem muito simples. Nobokov está no início de carreira, a lançar as primeiras pedras que irão ser polidas ao longo do tempo, como se pode comprovar na sua grandiosa obra literária.
Neste pequeno romance Nobokov dá vida a uma personagem masculina Smurov.
Smurov emigrante Russo em Berlim, trabalha como tutor na casa de uma família rica Russa. Encanta-se com uma jovem mulher casada que frequenta a casa e rapidamente se torna seu amante. O marido, ciumento, não está pelos ajustes e dá-lhe uma valente coça.
Sem emprego, sem dinheiro, sem família, sem amigos, deprime-se e atira-se ao suicídio. E aqui começa a estória do Olho.
A partir da sua morte, observa uma família Russa e seus amigos nas suas vidas quotidianas. As intrigas, a desonestidade, as amizades e os desencontros. Smurov é omnipresente e completamente ignorado por todos, resolve portanto voltar para trás, até ao momento da sua morte.
É um livro curto, com uma linguagem muito simples. Nobokov está no início de carreira, a lançar as primeiras pedras que irão ser polidas ao longo do tempo, como se pode comprovar na sua grandiosa obra literária.
April 24, 2016
“a sinner’s torment in the afterworld consists precisely in that his tenacious mind cannot find peace until it manages to unravel the complex consequences of his reckless terrestrial actions.”
- Vladimir Nabokov, The Eye
A short, tight little Nabokov novella about a Russian émigré's suicide. The protagonist/protagonist's ghost attempts, after a(n) (un)successful suicide to determine the characteristics of Smurov.
The novella explores the concept of identity as being manufactured out of the many differing mirrors of how we are viewed by others. Our social construction or understanding|significance|meaning are not found in the Descartian "cogito ergo sum" but instead discovered by the "I am viewed|seen, therefore, many 'eyes' exist of me." Or said differently, "We are each known|viewed|understood by others. The real US is the sum and the momentum of these phantoms."
How well do we really know ourselves? If I could 'comprehend' myself by seeing me as others see me, would that change the nature of who I am? I mean, as they REALLY see me. Does the knowledge of this observation change the nature of who I am? It is a total EGO exercise, but there have been many times when I REALLY wanted to know exactly how I was seen or perceived by others. Not how I thought they saw me, but an almost dislocated desire to see|experience myself through their 'eyes.' That is the essence of this novel. "Ego vero, ergo sum".
I liked it, but just didn't LOVE it. It contains many of the germs|embryonic themes Nabokov would chase (and actually catch) in his later novels.
- Vladimir Nabokov, The Eye
A short, tight little Nabokov novella about a Russian émigré's suicide. The protagonist/protagonist's ghost attempts, after a(n) (un)successful suicide to determine the characteristics of Smurov.
The novella explores the concept of identity as being manufactured out of the many differing mirrors of how we are viewed by others. Our social construction or understanding|significance|meaning are not found in the Descartian "cogito ergo sum" but instead discovered by the "I am viewed|seen, therefore, many 'eyes' exist of me." Or said differently, "We are each known|viewed|understood by others. The real US is the sum and the momentum of these phantoms."
How well do we really know ourselves? If I could 'comprehend' myself by seeing me as others see me, would that change the nature of who I am? I mean, as they REALLY see me. Does the knowledge of this observation change the nature of who I am? It is a total EGO exercise, but there have been many times when I REALLY wanted to know exactly how I was seen or perceived by others. Not how I thought they saw me, but an almost dislocated desire to see|experience myself through their 'eyes.' That is the essence of this novel. "Ego vero, ergo sum".
I liked it, but just didn't LOVE it. It contains many of the germs|embryonic themes Nabokov would chase (and actually catch) in his later novels.
Displaying 1 - 30 of 835 reviews