What do you think?
Rate this book
Die Philosophie der Aufklärung
German
491 pages, Paperback
First published January 1, 1932
32 people are currently reading
1230 people want to read
About the author
Ernst Cassirer
399 books172 followersErnst Cassirer was one of the major figures in the development of philosophical idealism in the first half of the twentieth century, a German Jewish philosopher. Coming out of the Marburg tradition of neo-Kantianism, he developed a philosophy of culture as a theory of symbols founded in a phenomenology of knowledge.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 31 reviews
August 3, 2018
قبل از ریویو
نجف دریابندری مقدمه ای بسیار عالی برای کتاب نوشته درباب تاریخچۀ روشنفکری در اروپا، و در انتهای این مقدمه بحثی جالب دارد درباب واژۀ فارسی "روشنفکری".
متن را برای خودم اسکن کردم، چون جایی روی اینترنت پیدایش نکردم. لینک دانلودش را می گذارم برای دوستانی که علاقه دارند
لینک دانلود
ریویو
١.
کتاب های فیزیک دبیرستان را به یاد دارید؟ همیشه وقتی راجع به یک پدیده صحبت می کردند (انعکاس نور، تخلیۀ الکتریکی، فشار هوا، سقوط اجسام) تنها به توصیف آن پدیده اکتفا نمی کردند، بلکه قانونی ریاضی را هم شرح می دادند که این پدیده بر آن مبتنی بود و بر اساس آن می شد پیش بینی کرد که این پدیده در شرایط مختلف به چه شکلی عمل می کند. به ما یاد می دادند که اتفاقات جهان همیشه از قوانینی ازلی و ثابت ریاضی پیروی می کنند، و با تجربه و اندازه گیری می توان آن قوانین را کشف کرد: همیشه افزایش دما با افزایش فشار همراه است، همیشه زاویۀ تابش با زاویۀ بازتاب مساوی است، همیشه فاصله با گرانش رابطۀ عکس دارد و... حتی اگر اکنون از این قوانین بی خبر باشیم، می دانیم که اتفاقات جهان تصادفی نیستند، و از قوانینی پیروی می کنند و با مشاهده و اندازه گیری می شود آن قوانین را کشف کرد.
٢.
فکر نکنید که این همیشه معلوم بوده. چهارصد سال بیشتر نمی گذرد از زمانی که دانشمندها (و مردم) به پیروی از ارسطو تصور می کردند سیاره ها جزء موجودات جاندار محسوب می شوند، و در حقیقت به ارادۀ خودشان است که دور زمین می چرخند. و فکر می کردند هر اتفاقی که روی زمین می افتد، در حقیقت محصول ارادۀ این سیارات است. و این سیارات هم به نوبۀ خود تابع یک محرّک اول به نام خدا هستند. و از آن جایی که ارادۀ خدا و ارادۀ این سیارات مثل ارادۀ انسان پیش بینی ناپذیر است، هیچ قانونی بر جهان حکمرانی نمی کند، به غیر از قانون حکمت و مصلحت اندیشی خدا. چرا، اگر خدا از طریق وحی خبر دهد که سنت من بر فلان کار قرار گرفته، یا در آینده فلان کار را خواهم کرد می شود از قصدش مطلع شد. اما غیر از آن، قانونی در دل خود پدیده های طبیعی وجود ندارد.
٣.
هر نهضتی پیامبری دارد، و پیامبر دوران روشنگری، نیوتن بود. چند قرن طول کشید تا با ظهور کپرنیک و کپلر و گالیله امکان ظهور یک نیوتن به وجود بیاید. اما وقتی نیوتن تمام قد ظهور کرد، دید علمی به کلی زیر و رو شد: نیوتن نشان داد که می توان پدیده های کیفی طبیعت را با قوانین ریاضی با دقت پیش بینی کرد. نشان داد که هر اتفاقی از قانونی ثابت پیروی می کند. معجزۀ نیوتن، این دید قانونمند بود. قانون جاذبه و مکانیک نیوتنی آن اندازه مهم نبودند که این دید قانونمند مهم بود. دیدی که ناگهان تبدیل به روش علمی اصلی در تمام علوم شد، و از شیمی و زیست شناسی به جاهایی تسری پیدا کرد که آدم انتظار ندارد قانونی پیدا کند: تاریخ و جامعه شناسی و علوم انسانی.
شور و شوق بی سابقه ای در مجامع علمی به وجود آمد، و همه مطمئن بودند که راه کشف حقیقت جهان یک بار برای همیشه یافت شده است. تمام پیشینیان غرق خرافات بودند، و تنها این قرن است که به راه معرفت حقیقی دست پیدا کرده: علم و عقل. همین. نه سنت، نه اطاعت از مراجع قانونی و دینی، نه فلسفه بافی. شعار روشنگری به قول کانت این است: «شهامت داشته باش و خودت بیندیش!»
٤.
هگل می گوید: هر پدیده همزمان با هر چه بیشتر قدرت یافتن و اوج گرفتن، دشمن خونی خود را هم در دل خودش پرورش می دهد. به همین ترتیب، در دوران اوج روشنگری دیوید هیوم متولد شد. فیلسوفی که ضربه هایی چنان علاج ناپذیر به پیشفرض های روشنگری وارد کرد، که ادامۀ راه روشنگری ناممکن شد، و راهی که با نیوتن آغاز شده بود با او ختم شد. هیوم سؤالی واضح مطرح کرد، که به طرز عجیبی تا آن زمان به ذهن کسی نرسیده بود: چه دلیلی داریم این قوانین نامحسوس که فیزیکدان ها ادعا می کنند پشت هر پدیدۀ محسوسی برقرار است، واقعاً در جایی خارج از ذهن ما وجود دارند؟ از کجا می توان فهمید که این قوانین فقط ساخته و پرداختۀ ذهن ما نیستند تا بتوانیم مشاهداتمان را نظم دهیم؟ ذهن ما عادت کرده که وقتی دو پدیده پشت سر هم رخ دادند (مثل آتش و گرما) اولی را "علت" دومی بداند. اما از کجا می توانیم بدانیم که در خارج از ذهن هم چیزی نامحسوس به نام "علیت" وجود دارد؟ یا چیزی به نام انرژی، یا نیرو، یا میدان، یا هر مفهوم نادیدنی دیگری که فیزیکدان ها مثل نقل و نبات درست می کردند تا مشاهدات خودشان را توجیه کنند؟
آیا ما واقعاً از دوران خرافات در آمده ایم؟ یا فقط خرافات اسطوره ای را با خرافات علمی جایگزین کرده ایم؟
بعد از هیوم دوران روشنگری به پایان رسید. حرف های هیوم افراد مختلف را بر آن داشت که راه دیگری، به جای راه روشنگری ارائه دهند و نتیجه شد نهضت های متعددی که در دو قرن بعد پدید آمدند، از جمله پراگماتیسم، و پدیدارشناسی.
نجف دریابندری مقدمه ای بسیار عالی برای کتاب نوشته درباب تاریخچۀ روشنفکری در اروپا، و در انتهای این مقدمه بحثی جالب دارد درباب واژۀ فارسی "روشنفکری".
متن را برای خودم اسکن کردم، چون جایی روی اینترنت پیدایش نکردم. لینک دانلودش را می گذارم برای دوستانی که علاقه دارند
لینک دانلود
ریویو
١.
کتاب های فیزیک دبیرستان را به یاد دارید؟ همیشه وقتی راجع به یک پدیده صحبت می کردند (انعکاس نور، تخلیۀ الکتریکی، فشار هوا، سقوط اجسام) تنها به توصیف آن پدیده اکتفا نمی کردند، بلکه قانونی ریاضی را هم شرح می دادند که این پدیده بر آن مبتنی بود و بر اساس آن می شد پیش بینی کرد که این پدیده در شرایط مختلف به چه شکلی عمل می کند. به ما یاد می دادند که اتفاقات جهان همیشه از قوانینی ازلی و ثابت ریاضی پیروی می کنند، و با تجربه و اندازه گیری می توان آن قوانین را کشف کرد: همیشه افزایش دما با افزایش فشار همراه است، همیشه زاویۀ تابش با زاویۀ بازتاب مساوی است، همیشه فاصله با گرانش رابطۀ عکس دارد و... حتی اگر اکنون از این قوانین بی خبر باشیم، می دانیم که اتفاقات جهان تصادفی نیستند، و از قوانینی پیروی می کنند و با مشاهده و اندازه گیری می شود آن قوانین را کشف کرد.
٢.
فکر نکنید که این همیشه معلوم بوده. چهارصد سال بیشتر نمی گذرد از زمانی که دانشمندها (و مردم) به پیروی از ارسطو تصور می کردند سیاره ها جزء موجودات جاندار محسوب می شوند، و در حقیقت به ارادۀ خودشان است که دور زمین می چرخند. و فکر می کردند هر اتفاقی که روی زمین می افتد، در حقیقت محصول ارادۀ این سیارات است. و این سیارات هم به نوبۀ خود تابع یک محرّک اول به نام خدا هستند. و از آن جایی که ارادۀ خدا و ارادۀ این سیارات مثل ارادۀ انسان پیش بینی ناپذیر است، هیچ قانونی بر جهان حکمرانی نمی کند، به غیر از قانون حکمت و مصلحت اندیشی خدا. چرا، اگر خدا از طریق وحی خبر دهد که سنت من بر فلان کار قرار گرفته، یا در آینده فلان کار را خواهم کرد می شود از قصدش مطلع شد. اما غیر از آن، قانونی در دل خود پدیده های طبیعی وجود ندارد.
٣.
هر نهضتی پیامبری دارد، و پیامبر دوران روشنگری، نیوتن بود. چند قرن طول کشید تا با ظهور کپرنیک و کپلر و گالیله امکان ظهور یک نیوتن به وجود بیاید. اما وقتی نیوتن تمام قد ظهور کرد، دید علمی به کلی زیر و رو شد: نیوتن نشان داد که می توان پدیده های کیفی طبیعت را با قوانین ریاضی با دقت پیش بینی کرد. نشان داد که هر اتفاقی از قانونی ثابت پیروی می کند. معجزۀ نیوتن، این دید قانونمند بود. قانون جاذبه و مکانیک نیوتنی آن اندازه مهم نبودند که این دید قانونمند مهم بود. دیدی که ناگهان تبدیل به روش علمی اصلی در تمام علوم شد، و از شیمی و زیست شناسی به جاهایی تسری پیدا کرد که آدم انتظار ندارد قانونی پیدا کند: تاریخ و جامعه شناسی و علوم انسانی.
شور و شوق بی سابقه ای در مجامع علمی به وجود آمد، و همه مطمئن بودند که راه کشف حقیقت جهان یک بار برای همیشه یافت شده است. تمام پیشینیان غرق خرافات بودند، و تنها این قرن است که به راه معرفت حقیقی دست پیدا کرده: علم و عقل. همین. نه سنت، نه اطاعت از مراجع قانونی و دینی، نه فلسفه بافی. شعار روشنگری به قول کانت این است: «شهامت داشته باش و خودت بیندیش!»
٤.
هگل می گوید: هر پدیده همزمان با هر چه بیشتر قدرت یافتن و اوج گرفتن، دشمن خونی خود را هم در دل خودش پرورش می دهد. به همین ترتیب، در دوران اوج روشنگری دیوید هیوم متولد شد. فیلسوفی که ضربه هایی چنان علاج ناپذیر به پیشفرض های روشنگری وارد کرد، که ادامۀ راه روشنگری ناممکن شد، و راهی که با نیوتن آغاز شده بود با او ختم شد. هیوم سؤالی واضح مطرح کرد، که به طرز عجیبی تا آن زمان به ذهن کسی نرسیده بود: چه دلیلی داریم این قوانین نامحسوس که فیزیکدان ها ادعا می کنند پشت هر پدیدۀ محسوسی برقرار است، واقعاً در جایی خارج از ذهن ما وجود دارند؟ از کجا می توان فهمید که این قوانین فقط ساخته و پرداختۀ ذهن ما نیستند تا بتوانیم مشاهداتمان را نظم دهیم؟ ذهن ما عادت کرده که وقتی دو پدیده پشت سر هم رخ دادند (مثل آتش و گرما) اولی را "علت" دومی بداند. اما از کجا می توانیم بدانیم که در خارج از ذهن هم چیزی نامحسوس به نام "علیت" وجود دارد؟ یا چیزی به نام انرژی، یا نیرو، یا میدان، یا هر مفهوم نادیدنی دیگری که فیزیکدان ها مثل نقل و نبات درست می کردند تا مشاهدات خودشان را توجیه کنند؟
آیا ما واقعاً از دوران خرافات در آمده ایم؟ یا فقط خرافات اسطوره ای را با خرافات علمی جایگزین کرده ایم؟
بعد از هیوم دوران روشنگری به پایان رسید. حرف های هیوم افراد مختلف را بر آن داشت که راه دیگری، به جای راه روشنگری ارائه دهند و نتیجه شد نهضت های متعددی که در دو قرن بعد پدید آمدند، از جمله پراگماتیسم، و پدیدارشناسی.
October 24, 2020
نه صرفا یک کتاب، که تجربه ای معنوی...قدم زدن در تاریخی نه پر از اندیشه های پراکنده و درهم، که چنان کلی زنده که هر دقیقه اش در حال بالیدن و پیش رفتن است.
باید دست آقای موقن را بوسید به خاطر چنین ترجمه ای...اون هم در زمانی که یک سری تبهکار با نام مترجم! از هر طرف می خواهند آشغال هایی با نام ترجمه! به خوردمان بدهند.
باید دست آقای موقن را بوسید به خاطر چنین ترجمه ای...اون هم در زمانی که یک سری تبهکار با نام مترجم! از هر طرف می خواهند آشغال هایی با نام ترجمه! به خوردمان بدهند.
December 7, 2014
It's easy to see why this book is considered a classic today. It was originally written in 1933 and most writers and lecturers of the Enlightenment have obviously read it because it's easy to spot this book's influence in their expositions.
The author divides philosophical thought into each of its different categories such has, Science; Psychology & Epistemological; Law, State, and Society; History; Religion; and Aesthetics and then looks at how the 17th century thought about the problem from its rational perspective, then considers how the great thinkers of the 18th century would have included reason and experience to the problem and then summarizes what the greatest thinkers thought about the problem as an Idea and then formalized that into an Ideal.
This book was very habit forming. In the first couple of pages the author could be didactic and was hard to follow what he was trying to say, but after an initial slow going I started to understand his style, and I would find myself reading well past my bed time since I couldn't stop reading this somewhat addictive (but difficult at times) book.
The author divides philosophical thought into each of its different categories such has, Science; Psychology & Epistemological; Law, State, and Society; History; Religion; and Aesthetics and then looks at how the 17th century thought about the problem from its rational perspective, then considers how the great thinkers of the 18th century would have included reason and experience to the problem and then summarizes what the greatest thinkers thought about the problem as an Idea and then formalized that into an Ideal.
This book was very habit forming. In the first couple of pages the author could be didactic and was hard to follow what he was trying to say, but after an initial slow going I started to understand his style, and I would find myself reading well past my bed time since I couldn't stop reading this somewhat addictive (but difficult at times) book.
November 19, 2009
Cassirer argued that the Enlightenment needs to be understood in terms of depth, not breadth and unity of ideas.
He also offers an important reminder that our contemporary use of the term "reason" is far more limited than what Enlightenment thinkers meant when they discussed the concept.
He also offers an important reminder that our contemporary use of the term "reason" is far more limited than what Enlightenment thinkers meant when they discussed the concept.
August 2, 2017
وقتی خواندن کتاب را شروع کردم میدانستم که کتاب سختی خواهد بود، کتابی که برای حرفهایها نوشته شده است و به درد من نخواهد خورد. در پایان کتاب، دید کوچکی نسبت قرن هجدهم، عصر روشنگری، یافتم.
May 26, 2025
Read many years ago. Sections of it are very good
August 30, 2023
عالی. بهترین کتابی بود که دربارهی روشنگری خواندهام. جنبش روشنگری نویدبخش حقوق بشر، آزادی، سکولاریزم، فردگرایی و تجدد بود. کاسیرر بسیار روان و آسان اندیشهی روشنگری و ریشههای آن را در فرانسه، آلمان، انگلیس و اروپای سدهی هفدهم و هجدهم میشکافد. کاسیرر خود نویسنده و اندیشمندی برجسته است و همین خوشی خواندن کتابش را دوچندان میکند.
April 24, 2020
فلسفة التنوير - أرنست كاسيرر. كتاب رائع جداً لقد كانت القراءة في هذا الكتاب بصدق تجربة لا مثيل لها في الفلسفة منذ سنتين الى الان وقد كان ربما من حسن الحظ أن قرأت هذا الكتاب بعد ثلاثية برتراند رسل في تاريخ الفلسفة وتكوين العقل الحديث لجون هرمان راندل وهو ما ساعدني على اِستيعاب محتوى الكتاب بشكل أفضل على الرغم من صعوبة الكتاب وهي شهادة يبدو أن معظم من قرأ هذا الكتاب يتفق عليها ومع ذلك يبقى أسلوب أرنست كاسيرر يستحق المديح يعطيك من خلال هذا القلم المميز تجربة جديدة في قراءة الفلسفة فيها كثير من المتعة والفائدة يحاول أرنست كاسيرر هنا وهو فيلسوف ألماني من مواليد 1874-1945 أن يتعرض الى مفكرين العصر التنويري من أمثال لايبنتز وروسو وفولتير وديكارت وسبينوزا ولوك وبركلي وهيوم وديدرو وهيردر وغيرهم كثير ودراسة ما لهؤلاء المفكرين من أهمية في عصر التنوير وهو العصر الذي يشمل كل من القرن السابع عشر والثامن عشر وهي اِختصاص هذا الكتاب كما هو واضح من العنوان ولكن يمكن لنا أيضا أن نقول أن في هذا الكتاب دفاع عن التنوير كما وصفه أحد الكتاب في مراجعة له. في فترة وهي فترة الثلاثينات اِهتزَ فيها العالم الغربي بعد الحرب العالمية الاولى وصعود النازية والفاشية وتوقع حرب عالمية ثانية وهي فترة فقد فيها الغرب الامل والايمان في التنوير ووعوده للبشرية وفي هذا الكتاب نعود ونجد الامل في التنوير وما له من أهمية للبشرية حيث يدرس الكاتب هؤلاء المفكرين وعلاقة هؤلاء المفكرين بعضهم ببعض من ناحية فكرية في أسلوب يحكي لنا فيه في عدة فصول يتضمن كل فص�� مشكلة تناولها مفكرين التنوير من منظور جديد ومنهج جديد مثل الدين والتاريخ والفن والمعرفة والقانون والسياسة وأخرى غيرها حيث طبيعة هذا المنظور أو هذا المنهج هو ما ميز عصر التنوير أو على الاقل أهم ما ميزه عن العصور السابقة. وقد وجب علينا دراسة هؤلاء المفكرين ومحاولة فهم ما أردو لنا أن نصير حيث أصبح حاضرنا اليوم كما أعتقد بعيد جداً عن التنوير.
March 30, 2014
This book was okay, it was very hard to read. Essentially what Cassirer is doing is to recreate the enlightenment train of thought to better explain what these thinkers were attempting to do for humanity and for philosophy. It is important to remember that the Enlightenment really wasn't an era of time but an activity in which people during the 17th century participated. So Cassirer, to better explain what these gentlemen were creating, recreates this activity.
It was for a class, the professor spent five weeks in this book.. we were all ready to murder him by the time we ended. The writing starts off a little rough, and it's not until chapter five (History) you get his pattern. He focuses on philosophers Bayle, Montiseque and Voltaire. He writes about them for a few pages, makes his argument, then for two pages creates the evidence with quotes from contemporaries of the focus, then writes a love letter to each of the focus characters.
It would have been more interesting if we didn't beat it to death!
It was for a class, the professor spent five weeks in this book.. we were all ready to murder him by the time we ended. The writing starts off a little rough, and it's not until chapter five (History) you get his pattern. He focuses on philosophers Bayle, Montiseque and Voltaire. He writes about them for a few pages, makes his argument, then for two pages creates the evidence with quotes from contemporaries of the focus, then writes a love letter to each of the focus characters.
It would have been more interesting if we didn't beat it to death!
November 10, 2020
Cassirer's name came up so frequently in my studies, particularly in Cornel West's class on Hume and Kant, that I finally picked up his 'The Philosophy of the Enlightenment' to read on one of many weekend trips from New York to Chicago during the last semester at seminary. As a general history of ideas, the book is clear enough, but the reader ought have a general sense of the history of philosophy and of major philosophers such as Hume, Liebnitz and Kant. Lacking such, read the primary texts and an overview on the level of Will Durant's introductions to the discipline first.
Cassirer has been so influential in his field that much of what he writes will seem commonplace now although it was controversial at the time of writing.
Cassirer has been so influential in his field that much of what he writes will seem commonplace now although it was controversial at the time of writing.
April 11, 2021
واقعیتش من هنوز نمیدانم که این ستارههای گودریدز نشانگر چه هستند؛ این که چقدر این کتاب خوب بود؟ یا این که چقدر این کتاب را دوست داشتیم؟ از نظر من ستارهها به این معنا هستند که کتاب چقدر برای ما پرمعنا بود و چقدر ناقص میبودیم اگر این کتاب را نمیخواندیم. من به این کتاب ۵ ستاره میدهم.
علاوه بر محتوای فوقالعاده، باید قدردان ترجمهٔ روان جناب موقن بود که متنی اصطلاحاً «سختخوان» را به این زیبایی در اختیارمان قرار دادهاند.
این کتاب را دوستی در شهر کتاب تبریز به من توصیه کرد؛ خاطرم هست که از او پرسیده بودم به دنبال کتابی میگردم که پرگماتیسم مدرنیته را در خلال همهٔ مسائل متافیزیکی که از نیچه تا هایدگر گریبانگیر ما بودهاند تا توجیه کند. و این کتاب به زیبایی این کار را انجام داد. چه دربارهٔ علم باشد، چه دربارهٔ قانون و جامعه. برای اولین بار اهمیت نیوتون را درک کردم، بگذریم از این قضیه که لیسانس مهندسی مکانیک دارم!
البته بنده فصلهای مربوط به تاریخ، دین و زیباییشناسی را مطالعه نکردم؛ صد البته که کار من با این کتاب تمام نشده.
خواندن این کتاب را توصیه میکنم.
علاوه بر محتوای فوقالعاده، باید قدردان ترجمهٔ روان جناب موقن بود که متنی اصطلاحاً «سختخوان» را به این زیبایی در اختیارمان قرار دادهاند.
این کتاب را دوستی در شهر کتاب تبریز به من توصیه کرد؛ خاطرم هست که از او پرسیده بودم به دنبال کتابی میگردم که پرگماتیسم مدرنیته را در خلال همهٔ مسائل متافیزیکی که از نیچه تا هایدگر گریبانگیر ما بودهاند تا توجیه کند. و این کتاب به زیبایی این کار را انجام داد. چه دربارهٔ علم باشد، چه دربارهٔ قانون و جامعه. برای اولین بار اهمیت نیوتون را درک کردم، بگذریم از این قضیه که لیسانس مهندسی مکانیک دارم!
البته بنده فصلهای مربوط به تاریخ، دین و زیباییشناسی را مطالعه نکردم؛ صد البته که کار من با این کتاب تمام نشده.
خواندن این کتاب را توصیه میکنم.
September 26, 2025
This book was tough for me to read. Part of it is the writing and part of it is many sleepless nights on top of chronic health issues. Without a brain it is very hard to read books like this. So I would like to read it again when I am better and maybe more familiar with thinkers such as Leibnitz, Locke, Hume, Descartes and many others.
The writing really jumps around and he switches back and forth between things. If one was already very familiar with Enlightenment thinkers this book is probably great since he shows what the major debates are in each area. Reading this as the second book I have read on this period made it daunting to say the least.
Cassirer's idea of the enlightenment seems to be the 18th and 17th centuries. The period was one of questioning most previous orthodoxies. Many seem to think it was limited to a certain period and yet I think it has never ended. It begins by questioning traditional beliefs and is now currently questioning what a woman is. Ironic but very fitting.
One interesting point was that Rousseau's idea of the state of nature was that each man would live in an isolated and indifferent state. It was more of a passive state of nature compared to Hobbes war of all against all. It wasn't that Rousseau thought this was preferably he just thought this was our natural state but that man needed to freely give himself to the law's and submit himself to the general will. I had assumed Rousseau idealized the state of nature.
The writing really jumps around and he switches back and forth between things. If one was already very familiar with Enlightenment thinkers this book is probably great since he shows what the major debates are in each area. Reading this as the second book I have read on this period made it daunting to say the least.
Cassirer's idea of the enlightenment seems to be the 18th and 17th centuries. The period was one of questioning most previous orthodoxies. Many seem to think it was limited to a certain period and yet I think it has never ended. It begins by questioning traditional beliefs and is now currently questioning what a woman is. Ironic but very fitting.
One interesting point was that Rousseau's idea of the state of nature was that each man would live in an isolated and indifferent state. It was more of a passive state of nature compared to Hobbes war of all against all. It wasn't that Rousseau thought this was preferably he just thought this was our natural state but that man needed to freely give himself to the law's and submit himself to the general will. I had assumed Rousseau idealized the state of nature.
September 14, 2024
Useful for showing the interactions between the French, German, and to a lesser extent British/Scottish enlightenments. Doesn't talk about economics, and even its sections on politics/history are rather abstract, more about the philosophy of history than their actual understanding of their place in history, eg. no mention of quarrel of ancients and moderns. Very good at starting from more obscure early Enlightenment thought and showing how it developed. Unfortunately, he is extremely uncritical of Enlightenment philosophy, and writes as if Rousseau, Kant, Herder, & Lessing are unchallenged figures of political, epistemological, historical, and aesthetic thought.
July 10, 2022
Publicado originalmente en 1932, este trabajo del eminente filósofo alemán tiene el crédito de haber reivindicado a la etapa histórica de la filosofía que conocemos con el nombre de Ilustración. Parece difícil de creer, pero en tiempos de Cassirer la Ilustración no tenía muchos amigos entre la filosofía académica europea.
Cassirer dedicó grandes esfuerzos intelectuales para volver a colocar a la Ilustración en un sitio de honor. Su objetivo era demostrar que fue una etapa rica en innovaciones filosóficas, que tuvo visiones diversas sobre una multitud de asuntos y que su filosofía fue a su vez amplia y profunda.
El libro no funciona como una introducción a la filosofía del Siglo de las Luces. Cassirer repasa los temas más importantes que la Ilustración abordó: ciencia, epistemología, religión, historia, política y estética. Uno por uno, analiza qué dijeron las grandes mentes de la Ilustración al respecto, qué visión común se conformó, qué contradicciones existieron, qué heredó la Ilustración de la filosofía anterior y cómo hizo avanzar la discusión sobre estos temas hacia nuevos horizontes.
Llamamos a ésta la Edad de la Razón, pero el concepto de tal se transformó radicalmente desde el siglo anterior, donde Descartes y Leibniz la concebían como la facultad de entender el mundo tal cual es, de acceder a la realidad tal cual Dios la contempla. En cambio, el pensamiento ilustrado, transformado por el empirismo británico, nos dejó una concepción más pragmática y modesta, como una herramienta humana más que un poder divino. Y dicha herramienta tiene límites, como reveló David Hume: la razón siempre será esclava de las pasiones, pues puede decirnos cómo obtener lo que deseamos, pero no puede determinar qué es lo que deseamos. Y tampoco puede justificarse a sí misma sin caer en un argumento circular.
Más importante que las respuestas, la Ilustración contagia un afán por cuestionar y someter a una crítica rigurosa aquello que nos es presentado como eterno, natural e inmutable. La historia de la filosofía ilustrada exhorta a aplicar ese implacable espíritu crítico a las creencias, valores, instituciones y sistemas que nos han sido heredados. Nos obliga a ver que, así como el derecho divino de los reyes, la omnipotencia de la razón o la universalidad de los valores estéticos fueron certezas retadas y demolidas por los pensadores de aquel luminoso siglo, nos toca hacer lo propio con las realidades en que vivimos.
Cassirer dedicó grandes esfuerzos intelectuales para volver a colocar a la Ilustración en un sitio de honor. Su objetivo era demostrar que fue una etapa rica en innovaciones filosóficas, que tuvo visiones diversas sobre una multitud de asuntos y que su filosofía fue a su vez amplia y profunda.
El libro no funciona como una introducción a la filosofía del Siglo de las Luces. Cassirer repasa los temas más importantes que la Ilustración abordó: ciencia, epistemología, religión, historia, política y estética. Uno por uno, analiza qué dijeron las grandes mentes de la Ilustración al respecto, qué visión común se conformó, qué contradicciones existieron, qué heredó la Ilustración de la filosofía anterior y cómo hizo avanzar la discusión sobre estos temas hacia nuevos horizontes.
Llamamos a ésta la Edad de la Razón, pero el concepto de tal se transformó radicalmente desde el siglo anterior, donde Descartes y Leibniz la concebían como la facultad de entender el mundo tal cual es, de acceder a la realidad tal cual Dios la contempla. En cambio, el pensamiento ilustrado, transformado por el empirismo británico, nos dejó una concepción más pragmática y modesta, como una herramienta humana más que un poder divino. Y dicha herramienta tiene límites, como reveló David Hume: la razón siempre será esclava de las pasiones, pues puede decirnos cómo obtener lo que deseamos, pero no puede determinar qué es lo que deseamos. Y tampoco puede justificarse a sí misma sin caer en un argumento circular.
Más importante que las respuestas, la Ilustración contagia un afán por cuestionar y someter a una crítica rigurosa aquello que nos es presentado como eterno, natural e inmutable. La historia de la filosofía ilustrada exhorta a aplicar ese implacable espíritu crítico a las creencias, valores, instituciones y sistemas que nos han sido heredados. Nos obliga a ver que, así como el derecho divino de los reyes, la omnipotencia de la razón o la universalidad de los valores estéticos fueron certezas retadas y demolidas por los pensadores de aquel luminoso siglo, nos toca hacer lo propio con las realidades en que vivimos.
September 30, 2021
Se tropeçámos nesta fonte, verificámos a única síntese possível, não só entre sujeito e objeto, entre eu e o mundo, mas entre o homem e Deus. A oposição entre Deus e o homem desaparece se pensarmos no homem, não só pela sua existência como criatura, mas pela força íntima, radical e formativa que lhe é própria, se o estudarmos como criador. A verdadeira face não é descoberta quando o homem permanece no reino do criado, do empiricamente real, e tenta copiar a sua ordem e contorno, mas naquele esboço interior que está na base de cada obra de arte autêntica. É aqui que a natureza prometeica do homem é descoberta pela primeira vez; ele torna-se o "segundo criador sob Júpiter". O caminho para o estudo e compreensão do "ser divino" conduz necessariamente através desta mediação. Para o artista, que constantemente tira um pequeno mundo de si mesmo e o coloca diante dele na sua criação objetiva, o universo torna-se compreensível pela primeira vez, como um produto das mesmas forças que ele experimenta dentro de si mesmo. Para ele, cada ser individual não é senão um símbolo e hieróglifo do divino: ele lê "a alma do artista na sua Apollo".
August 12, 2011
Tough read, but worth it. Cassirer really got at the heart of the enlightenment's ideas and the grand debate over the origins of knowledge.
May 11, 2021
بررسی جامعی نظرات فلسفی فیلسوفان قرن هیجدهم در موضوعات مختلف از مسئله شناخت تا دین و سیاست و تاریخ و زیبایی شناسی
July 17, 2020
First chapter read for BA/MA.
"From the logic of 'clear and distinct ideas' the way leads to the logic of 'origin' and to the logic of individuality; it leads from mere geometry to a dynamic philosophy of nature, from mechanism to organism, from the principle of identity to that of infinity, from continuity to harmony."
"From the logic of 'clear and distinct ideas' the way leads to the logic of 'origin' and to the logic of individuality; it leads from mere geometry to a dynamic philosophy of nature, from mechanism to organism, from the principle of identity to that of infinity, from continuity to harmony."
November 17, 2022
A very pleasurable book to read. I love this author and have read other books of his. In addition to the journey of intellectual development of the Enlightenment period provided by Cassirer, the book has an unbelievable high quotient of takeaway wisdom to pages between its covers.
Read
May 23, 2023Muito interessante e aprendi bastante, mas, na realidade, eu queria me m*tar só pra não precisar terminar de ler esse livro.
Obs: Não são 384 páginas, e sim 472, ou seja, mais 88 páginas de tortura psicológica.
Obs: Não são 384 páginas, e sim 472, ou seja, mais 88 páginas de tortura psicológica.
February 5, 2024
One of the best historians of ideas though it was not his main occupation, to be read together with The Individual and the Cosmos in Renaissance for one of the most complex expositions of the dialectical harmony and movement of western thought
May 22, 2019
آشنایی با سرآغاز عصر روشنگری و معرفی برجستگان این حوزه...
متن سختی دارد اما با چند بار خوانش قابل فهم است.
متن سختی دارد اما با چند بار خوانش قابل فهم است.
November 3, 2020
A deeply insightful book.
March 18, 2025
كتاب رائع
January 19, 2019
This book presents the reader with a survey of the major strands of enlightenment philosophy that penetrated through German, French, and English speaking societies of the eighteenth century. It does not serve as a very suitable introduction to a beginner, primarily because of its occasional lack of clarity, but it provides hearty sustenance to the reader hungry for the meat of Enlightenment philosophy. Cassirer presents his synthesis of philosophical developments of the era, but clever and intelligent as this synthesis is, his exposition of it suffers from frequent degenerations into turbid abstractions. One could argue that this is simply due to the difficulty of the philosophy and to the philosophical systems that he describes, or that it is a symptom of the German academic culture in which he worked, but it nevertheless sometimes stuck me as symptomatic of a habit of repeating the language used by philosophers without digestion or attempts at explanation.
Cassirer, or his translator, has two major linguistic or logical flaws: (1) he frequently adopts an abstract method of explaining philosophical concepts that anthropomorphizes the concepts themselves (as an example: “Finally even the theology of the eighteenth century is affected by this trend. It gives up the absolute primacy it had previously enjoyed; it no longer sets the standard but submits to certain basic norms derived from another source which are furnished it by reason as the epitome of independent intellectual forces. In this change of position theology also rejects the dogma of original sin.” p. 159), and which includes a heavy use of passive voice to elide the subjects of his sometimes impenetrable sentences; (2) whenever he enters into discussions of German philosophers in particular, he lapses into unintelligible utterances that are seeming imitations of the nonsensical expressions generated by the philosophers themselves (for instance, “This is what Leibniz attempts to accomplish in his system of monadology. The monads are the subjects from which all events originate, and the principle of their activity, of their progressive development, is not the mechanical connection of causes and effects, but a teleological relationship. Every monad is a true entelechy; each strives to develop and improve its being, to rise from one stage of its development to another which js more complete.” p. 83). One must be knowledgeable of the language and thought of Leibniz to understand even Cassirer’s casual references to it.
Some may be of the opinion that it is unnecessarily critical to chastise an author for writing in a mode whereby concepts and abstract nouns themselves are written of as performing actions, possessing intentions, or otherwise acting as intelligent entities. I do realize that there are many common linguistic constructions that are constructed in just this way. However, the frequency with which Cassirer uses this style of exposition is problematic, and to readers with temperaments similar to mine it may occasionally lead to great frustration. I cannot help but perceive it as symptomatic of a laziness of expression, if not of thought. This may have been common in German academic prose of his time, but such a writing style is not clear, concrete, or very intelligible when overdone, as it is in this book.
Nonetheless, despite all of the above criticism of Cassirer’s (or his translator's) expository style, which may possibly be dismissed by some as the expression of a peculiar personal preference, I did learn from Cassirer, and I do believe that for others who may not be irritated by his characteristic style of expression, it is a book that remains relevant. Rather than treat the philosophy of the Enlightenment in a mode of purely historiographical discourse, Cassirer enters into the thick of its philosophical substance, meeting philosophical ideas with philosophical exposition. He does not merely provide superficial descriptions as one might expect from an author who has not grappled intimately with the demons at the core of the ideas themselves, he writes of them as a philosopher would. It is this aspect of Cassirer’s book that truly makes it worth reading. Do not approach it expecting it to be easy, or to have a simple chronological or linear structure. It is organized by themes, which occasionally leads to repetition, but also to enlightening connections between how some philosophical developments affected several others in different areas. For example, Galileo’s innovation of basing knowledge about the natural world on direct observation of it rather than on theological interpretation of the same observations, led to similar approaches in areas such as history and political theory.
Cassirer’s book is not easy, but it is rewarding for the reader patient enough to persevere through the momentary stretches of word salad.
Cassirer, or his translator, has two major linguistic or logical flaws: (1) he frequently adopts an abstract method of explaining philosophical concepts that anthropomorphizes the concepts themselves (as an example: “Finally even the theology of the eighteenth century is affected by this trend. It gives up the absolute primacy it had previously enjoyed; it no longer sets the standard but submits to certain basic norms derived from another source which are furnished it by reason as the epitome of independent intellectual forces. In this change of position theology also rejects the dogma of original sin.” p. 159), and which includes a heavy use of passive voice to elide the subjects of his sometimes impenetrable sentences; (2) whenever he enters into discussions of German philosophers in particular, he lapses into unintelligible utterances that are seeming imitations of the nonsensical expressions generated by the philosophers themselves (for instance, “This is what Leibniz attempts to accomplish in his system of monadology. The monads are the subjects from which all events originate, and the principle of their activity, of their progressive development, is not the mechanical connection of causes and effects, but a teleological relationship. Every monad is a true entelechy; each strives to develop and improve its being, to rise from one stage of its development to another which js more complete.” p. 83). One must be knowledgeable of the language and thought of Leibniz to understand even Cassirer’s casual references to it.
Some may be of the opinion that it is unnecessarily critical to chastise an author for writing in a mode whereby concepts and abstract nouns themselves are written of as performing actions, possessing intentions, or otherwise acting as intelligent entities. I do realize that there are many common linguistic constructions that are constructed in just this way. However, the frequency with which Cassirer uses this style of exposition is problematic, and to readers with temperaments similar to mine it may occasionally lead to great frustration. I cannot help but perceive it as symptomatic of a laziness of expression, if not of thought. This may have been common in German academic prose of his time, but such a writing style is not clear, concrete, or very intelligible when overdone, as it is in this book.
Nonetheless, despite all of the above criticism of Cassirer’s (or his translator's) expository style, which may possibly be dismissed by some as the expression of a peculiar personal preference, I did learn from Cassirer, and I do believe that for others who may not be irritated by his characteristic style of expression, it is a book that remains relevant. Rather than treat the philosophy of the Enlightenment in a mode of purely historiographical discourse, Cassirer enters into the thick of its philosophical substance, meeting philosophical ideas with philosophical exposition. He does not merely provide superficial descriptions as one might expect from an author who has not grappled intimately with the demons at the core of the ideas themselves, he writes of them as a philosopher would. It is this aspect of Cassirer’s book that truly makes it worth reading. Do not approach it expecting it to be easy, or to have a simple chronological or linear structure. It is organized by themes, which occasionally leads to repetition, but also to enlightening connections between how some philosophical developments affected several others in different areas. For example, Galileo’s innovation of basing knowledge about the natural world on direct observation of it rather than on theological interpretation of the same observations, led to similar approaches in areas such as history and political theory.
Cassirer’s book is not easy, but it is rewarding for the reader patient enough to persevere through the momentary stretches of word salad.
May 1, 2022
Splendide ! Cassirer a ses têtes comme on dit, ce qui fait que derrière cette superbe histoire de la philosophie, il y a aussi de beaux portraits de philosophes. Les matérialistes athées comme d'Holbach ou La Mettrie sont un peu grossiers à ses yeux, ils font de la grosse philosophie qui tache. Voltaire apparaît brillant mais superficiel, Diderot, un génie touche-à-tout, subtil et profond, Hume, une sorte de vilain petit canard, qui pousse avec courage et détermination, jusqu'en ses conséquences extrêmes, la thèse empiriste, etc, etc.
Tous les thèmes sont abordés, de la théorie de la connaissance à l'esthétique. Et le livre se ferme sur une évocation de Baumgarten (dont l'idée de gnoseologia inferior avait beaucoup inspiré Bourdieu) et de Lessing. Ce n'est pas un hasard si le livre se clôt sur l'esthétique. Le beau chez Baumgarten repose d'un point de vue métaphysique sur une certaine impuissance de l'âme humaine ; selon lui , à un pouvoir de connaître plus parfait que le nôtre, celui de Dieu, l'expérience du beau ne serait pas accessible. Et Cassirer de conclure : ainsi se fait jour, à travers l'esthétique de Baumgarten cette même idée que nous avons trouvée partout agissante dans la constitution de l'éthique, dans celle de la philosophie de la religion, du droit, de la politique. Progressivement l'époque des Lumières apprend à renoncer à l'absolu, à l'idéal d'une connaissance "à l'image de la connaissance divine" qui était celui des grands systèmes rationalistes du siècle précédent, pour y substituer un idéal purement humain qu'elle cherche à définir plus exactement et à remplir plus parfaitement.
Un des plus beaux livres du monde...
Tous les thèmes sont abordés, de la théorie de la connaissance à l'esthétique. Et le livre se ferme sur une évocation de Baumgarten (dont l'idée de gnoseologia inferior avait beaucoup inspiré Bourdieu) et de Lessing. Ce n'est pas un hasard si le livre se clôt sur l'esthétique. Le beau chez Baumgarten repose d'un point de vue métaphysique sur une certaine impuissance de l'âme humaine ; selon lui , à un pouvoir de connaître plus parfait que le nôtre, celui de Dieu, l'expérience du beau ne serait pas accessible. Et Cassirer de conclure : ainsi se fait jour, à travers l'esthétique de Baumgarten cette même idée que nous avons trouvée partout agissante dans la constitution de l'éthique, dans celle de la philosophie de la religion, du droit, de la politique. Progressivement l'époque des Lumières apprend à renoncer à l'absolu, à l'idéal d'une connaissance "à l'image de la connaissance divine" qui était celui des grands systèmes rationalistes du siècle précédent, pour y substituer un idéal purement humain qu'elle cherche à définir plus exactement et à remplir plus parfaitement.
Un des plus beaux livres du monde...
December 10, 2012
Having become an admirer of the Enlightenment period and its thinkers during an undergraduate humanities survey course, I picked up this book (probably on the advice of a mentor-professor) to learn more. Ideally, anyone tackling Cassirer's study should already be decently acquainted with the thinkers discussed (as another review here says), a careful and inquisitive novice, which is what I was, can get a good deal of benefit from it. As I read it some four decades ago, I won't attempt now to say anything in detail.
Currently reading
June 16, 2007near the beginning...
Want to read
September 21, 2013Not a review....i would like to know if someone has a copy of this book who could help me with translation problems....anyone?
to-keep-reference
October 18, 2016Discutido en Imperio Pág.64
Displaying 1 - 30 of 31 reviews