쇼펜하우어 문장론

by Arthur Schopenhauer, 아르투어 쇼펜하우어

사색하고 독서하며 글쓰는 인생은 남다르다;

훌륭한 글쓰기 전제前提로 이른바 삼다三多를 역설한다. 많이 읽고多讀, 많이 생각하고多思, 많이 써보라多作는 말이다. 게다가 요즘은 토론과 논술의 시대라 할 만큼 정치, 사회, 문화, 경제 등 당면의 이슈와 쟁점을 주제로 한 토론과 논술이 일상을 좌우하는 또 다른 담론으로 작용하고 있다. 특히 학생과 직장인들은 어떤가. 그리고 인생의 존폐가 걸린 입시ㆍ취업준비생들은 또 어떤가. 예외 없이 구술 면접과 글쓰기(논술ㆍ프레젠테이션ㆍ보고서ㆍ기획서ㆍ자기소개서 등)가 숙명처럼 기다리고 있다. 모두들 넘어야 할 산이고 건너야 할 강이다. 피하거나 외면하면 거기서 끝이다. 이럴 때 삼다三多의 역설은 단호하고 절실해진다. 과연 그럴까.

“다독은 인간 정신의 탄력을 빼앗는 일종의 자해自害이고, 책상에 오래 앉아 있는 시간이 사색이 되는 것多思은 아니며, 쓰기 위해 쓰는 것과 허황된 글쓰기多作는 자신을 기만하는 행위이자 조잡한 연극과 같다.” 이렇게 거침없이 말하는 사람 누군가. 바로 아르투르 쇼펜하우어이다. 그리고 힘주어 말한다. “많은 지식을 섭렵해도 자신의 것이 될 수 없다면 그 가치는 불분명해지고, 양적으로 조금 부족해 보여도 자신의 주관적인 이성을 통해 여러 번 고찰한 결과라면 매우 소중한 지적 자산이 될 수 있다.”(9쪽)

이 책 ??쇼펜하우어 문장론??은 애초부터 쇼펜하우어 저작 목록에는 없다. 이 책은 쇼펜하우어가 만년(63세)에 쓴 인생론집 ??여록과 보유Parerga und Paralipomena??(1851) 중에서 사색, 독서, 저술과 문체에 관한 부분을 옮기고 출판사에서 붙인 제목이다. 그것은 우연이랄까, 고전의 미덕이랄까. 어쩌면 요즘 상황과 딱 들어맞는지. 모두가 절감하는 삼다三多에 대한 간결ㆍ명쾌함이 대 철학자의 사상 속에 무르녹아 시공을 초월하여 분명한 메시지로 우리에게 고스란히 되묻는 것이었다. 그렇다면 어떻게 할(출판) 것인가.

중매 잘 하면 옷 한 벌이고, 잘못하면 뺨 석 대라 했던가. 하여, 우리는 근사한 옷 한 벌에 가치와 의미를 부여하고 깐깐하기 짝이 없는 두 사람(쇼펜하우어와 독자)의 즐겁고 뜻깊은 만남을 위해 중매의 기술을 숙의하기로 했다. 번역된 원고를 놓고 거듭된 논의 끝에 우리가 결정한 것은 세 가지였다. 제목은 ‘쇼펜하우어 문장론’으로 한다. 사색, 글쓰기와 문체, 독서의 각 장의 글 묶음에 소제목을 달아준다. 그리고 각 장의 소제목에 있는 내용의 핵심을 경구처럼 함축시켜 독자로 하여금 한번 더 음미할 수 있도록 적절한 곳에 구성ㆍ배치한다. 물론 쇼펜하우어의 본뜻에 벗어나는 내용의 수정가감은 논외였으며 옮겨진 원고에 충실하였다.

이 책은 몸피는 작지만, 대 철학자가 제시하는 글쓰기와 문장론에 대한 뚜렷한 주장과 명쾌한 논리에 독자들은 남다른 감흥을 느낄 것이다. 특히 글쓰기(논술)에 고민하는 수험생과 취업준비생은 물론 글쓰기가 생업인 사람과 글쓰기와 문장에 관심 있는 모든 사람에게 이 책의 가치는 결코 작지 않을 것이다.

Genres: Philosophy, Nonfiction, German Literature, Essays, 19th Century, Literature, Germany

227 pages, Paperback

First published January 1, 1851

About the author

Arthur Schopenhauer was born in the city of Danzig (then part of the Polish–Lithuanian Commonwealth; present day Gdańsk, Poland) and was a German philosopher best known for his work The World as Will and Representation. Schopenhauer attempted to make his career as an academic by correcting and expanding Immanuel Kant's philosophy concerning the way in which we experience the world.

He was the son of author Johanna Schopenhauer and the older brother of Adele Schopenhauer.

Reviews

[فؤاد · Rating 3 out of 5]

كتاب يادداشت هاى پراكندۀ شوپنهاور است، در موضوعات مختلفى از تاريخ فلسفه و فلسفه و اخلاق گرفته، تا ملاحظاتى درباره زبان سانسكريت يا سبك نقاشى فلان نقاش. گاهى وحدت فكری شوپنهاور و نظريات فلسفى خاص او در اين يادداشت ها به چشم مى خورد، گاهى هم نه.
به نظر مى رسد شوپنهاور دفترچه يادداشتى داشته كه هر ايده يا نكتۀ جالبى به ذهنش مى رسيده در آن مى نوشته. بعداً اين نوشته ها را بر اساس موضوعات كلى شان مرتب كرده و به صورت كتابى به چاپ رسانده.

ترجمه
از اين مجموعه نوشته ها بخش هايى قبلاً جداگانه ترجمه و چاپ شده بودند: در باب حکمت زندگی و بعضى بخش هاى جهان و تأملات فیلسوف و نيز مقالۀ در تأیید و نفی خواهش زیستن در حقيقت گزيده هايى از اين كتاب هستند. اين بخش ها كه قبلاً ترجمه شده بودند (و مى توان گفت از لحاظى بهترين بخش هاى كتاب بودند) مجدداً در اين ترجمه نيامده اند. توصيۀ من براى خواندن شوپنهاور همان سه كتاب بالاست، نه اين كتاب، هر چند اين كتاب هم حاوى نكات پراكندۀ جالب و مفرحى است.
ترجمۀ رضا ولى يارى مثل هميشه ترجمه اى روان و بى دست انداز است. آدم مى تواند باسواد بودن و دلسوز بودن مترجم را حس كند. در مقدمه اى كه براى "جهان و تأملات فيلسوف" نوشته بود گفته بود كه چطور ترجمه نشدن و بى اعتنايى به آثار شوپنهاور موجب شد خودش دست به ترجمه ى مجموعه آثار او بزند. این مقدمه برای من خیلی جالب بود. این که اشتیاق خودش و نوعی دلسوزی محرّک اصلی اش برای ترجمه بوده اند. در مقابل مثلاً مترجم سیطره کمیت و علائم آخرالزمان در مقدّمه صریحاً گفته که ترجمه را سفارشی انجام داده و پیش از ترجمه، نه نویسنده را می شناخته و نه از اهمیت کارهای او مطلع بوده است.

[Peiman E iran · Rating 5 out of 5]

‎دوستانِ گرانقدر، کتابِ متعلقات و ملحقات، به مانندِ کتابِ جهان همچون اراده و تصور، یکی از ارزشمندترین و روانترین آثارِ آموزشی و فلسفی است.. از آنجایی که حجمِ این نوع کتب و صدالبته قیمتِ آنها به نسبت بالاست و خواندنِ کتابهایِ فلسفی با تعداد صفحاتِ زیاد، از حوصلهٔ بسیاری از دوستان خارج است، تصمیم گرفتم، تا جایی که میشود، جملاتِ بسیار خواندنی از این کتاب که به نوعی بهره بردن از دریایِ دانش و معلوماتِ شوپنهاورِ بزرگ میباشد را برایِ شما خردگرایانِ اهلِ دانش و فلسفه، به انتخاب بنویسم.. تعدادِ جملاتی که از دلِ این کتاب بیرون آوردم، بسیار بسیار بیشتر از اینها بود و متأسفانه به دلیلِ طولانی شدنِ ریویو مجبور شدم بسیاری از جملات را حذف کنم. در هر حال شک ندارم که خواندنِ این جملات میتواند برایِ شما دوستانِ اهلِ کتاب، بسیار لذت بخش باشد
----------------------------------------------
‎حقیقتی که ما را از اشتباهات برمیگرداند، شبیه به دارویی تلخ و نامطبوع است و تأثیرش به محضِ استفاده معلوم نمیشود و مدتی بعد مشخص میشود.. بنابراین کسانی که سده ها و سالیانِ سال به اشتباه و یا به دروغ مسئله ای را برایشان به حقیقتِ محض تبدیل کرده اند و این حقیقت برایشان به ایمان و باور تبدیل شده، اگر حقیقت را به آنها نشان دهی و باور و ایمانشان زیر سؤال رود، در برابرِ حقیقت با خیره سری مقاومت میکنند و حاضر نیستند حقیقت را قبول کنند و بر آن باورِ اشتباه پافشاری میکنند.. چراکه میلیونها انسان مثلِ خودشان ممکن است آن باورِ اشتباه را تصدیق کنند و روزانه آن را تکرار کنند
*****************************
‎فلسفه نه عبادتگاه است و نه دین و مذهب.. فلسفه آن نقطهٔ کوچکی از جهان است که تنها برایِ عده ای بی نهایت اندک قابل دسترسی است و جایی است که حقیقت که همواره موردِ نفرت و آزار قرار گرفته، برای یکبار هم که شده از هرگونه قید و فشاری آزاد میشود، جایی که حتی بردگان هم میتوانند آزادانه حرفشان را بزنند .. در فلسفهٔ حقیقی، حقیقت حرفِ آخر را میزند .. ولی این بیخردها کاری کرده اند که موهومات و خزعبلات را واردِ فلسفه کرده اند و فلسفه تبدیل شده به راهنمایِ دینداری و خداشناسی
*****************************
‎مخمصه ای که در آن گیر کرده ایم حقیقتاً اسف بار است.. چند وقتی زندگیِ پُر از درد و زحمت و کمبود و اضطراب، بی آنکه بدانیم از کجا آمده ایم و به کجا میرویم و برای چه!!! و علاوه بر این باید مهملات و خزعبلاتِ مبلغانِ بیخردِ مذهبی و مکاشفاتشان دربارهٔ اینچنین پرسش های اساسی را نیز تحمل کنیم و علاوه بر مهملاتی که به هم میبافند، تهدیداتِ این مذهبیان علیهِ خداناباوران و دگراندیشان را نیز باید به این بدبختی ها و مشکلات اضافه کنیم
*****************************
‎داستان افتادن سیب از درخت که برای نیوتن ساخته اند، سراسر دروغ است.. نخستین کسی که این داستان را ساخت و در مطبوعات پخش کرد، ترنر بود و داستان دهان به دهان چرخید.. در صورتیکه خود نیوتن درباره این داستان هیچ جایی سخن نگفته بود و خودش نیز اقرار کرده بود که در مورد ِجاذبه و قانونِ گرانش، از نظریاتِ رابرت هوک استفاده کرده است.. زمانی که نیوتن در مورد گرانش صحبت کرد و کتاب اصول را منتشر کرد، رابرت هوک اعتراض کرد و گفت: در مورد نظر بنیادین و قانون گرانش، تقدم با او با بوده است و حتی آن را در نشریه ها نیز بیان کرده و چاپ کرده و مدارکش نیز موجود بود
*****************************
‎ایمان به موهومات، همراه با خود تعصبات را می آورد و آنچه بیش از همه با کشفِ حقیقت در تضاد میباشد، همین تعصبات و عقیدهٔ جزمی است که همچون یکجور ناراستیِ پیشینی، دشمنِ حقیقت است... تعصب راهِ خردورزی را سد کرده و کارکرد عقل را مختل میکند.. پس تعصب مثلِ بادِ مخلفی است که کشتی را از جهتی که به سوی خشکی میرود عقب میراند و کارِ سکان و بادبان را مختل میکند
*****************************
‎دین و مذهب از یکسو با فلج کردن گرایشِ متافیزیکی انسان از طریقِ تلقین کردنِ موهومات و جزم هایش در سنینِ کودکی و از سویِ دیگر با منع و قدغن کردن هرگونه نمایشِ آزادانه و بدونِ تعصبِ این گرایش، متافیزیک را تبدیل به خانه و قصر خودش کرده است.. بنابراین برای انسان، تحقیقِ آزادانه دربارهٔ مهمترین و جالبترین امور، یعنی هستیِ خودش، مستقیماً ممنوع است و به صورتِ غیرمستقیم جلوی او گرفته شده است. چراکه به جای شناخت خودش، تعریف متافیزیک را در شناختِ خدا قرار داده اند. به این ترتیب والاترین قوایِ انسان، بخاطر دین و مذهب به زنجیر کشیده شده است
*****************************
‎پس از کانت، وجودِ موجوداتی بیخرد و دروغگو همچون هگل و فیشته و ادامه دهندگان راه اینها و الهیات نویسانی که خود را فیلسوف مینامیدند، باعث شد تا به جایِ پرداختن به مسائلِ مهم فلسفی و شناختِ جهان، همه دنبالِ مسائلِ بیهوده و موهوم و خاله زنکی مثلِ رابطهٔ جسم و روح با یکدیگر باشند
*****************************
‎خداپرستی در واقع محصولِ اراده است، نه شناخت.. به همین دلیل است که برهان هایِ خداشناسی با عقل و خرد جور در نمی آید و تا این اندازه غیر قابلِ قبول است
‎انسان در حالتِ بیم و ترس و یا در حالتِ امید، شدیداً تحتِ فشار قرار میگیرد چراکه اموری که او از آن بیم دارد و یا امید به آن بسته، تحت سیطرهٔ او نیست.. بنابراین برای خودش موجودی خیالی را متصور میشود که همه این امور به آن موجود نامرئی بستگی دارد و نامِ آن را خدا میگذارد.. اتفاقاً در موردِ این موجود یا موجودات (خدا و خدایان) تصور میشود که از چاپلوسی، پرستش، نوکری و پیشکشی، خوشش می آید و با این کارها و عبادات منعطف شده و امور را بر انسان راحت تر میگیرد... این خداسازی در ذهنِ انسان، از دورانِ باستان شکل گرفته و تا امروز دوام داشته است و به دلیلِ نیاز به شناخت و انسجام و نظم و وحدت، خدایان تبدیل به یک خدا شدند.. به قول گوته: این خدایِ واحد، خیلی غیرِ نمایشی است، چون با یک شخصیتِ تنها هیچکاری نمیتوانیم بکنیم
*****************************
‎فلسفه نیز مانند دیگر شاخه هایِ شناخت، با مخلوطی از خداشناسی، آلوده و تباه شده است و در واقع به گواهِ تاریخ، وضعِ فلسفه از همهٔ شاخه هایِ شناخت، بدتر است.. البته این خدا و خداشناسی، شاخهٔ اخلاق را نیز به بیراهه کشانده است
*****************************
‎انسان بیش از آنچه به توانایی هایش تکیه کند، روی کرم و بخششِ دیگران حساب باز میکند. و این یکی از پایه هایِ اصلی شکل گیری خداپرستی است
‎این انسانِ رنج دیده و آشفته، برای آنکه قلب و اراده اش بتواند مزهٔ آرامش نیایش و تسلی امید را بچشد، عقلش باید برایش خدایی بیافریند... قلب و اراده با تمامیِ مشکلات و رنج هایِ سهمگینش، نیاز دارد تا کمک رسانی مطلقاً توانا و ماوراالطبیعی را به کمک بخواند و لذا چون باید نیایشی صورت بگیرد، خدایی تجسم بخشیده میشود
‎پس بازهم نتیجه میگیریم که خداپرستی از رویِ احساس و اراده است.. و اگر پایِ عقل و خرد و شناخت در میان باشد، دیگر کسی سوی خداپرستی نمیرود
*****************************
‎نتایجِ اخلاق در فلسفهٔ من بر ارتباطِ مداوم امور مبتنی شده، ولی در دین و مذهب، این مسائل یا ریشه در خداپرستی دارد و یا ریشه در باور به مشتی افسانهٔ موهوم که در کتبِ مقدس آمده است... دینداران یا همان وحدتِ وجودی ها، نمیتوانند اخلاقی به معنایِ جدی و واقعی کلمه داشته باشند، چون نزد آنها همه چیز ملکوتی و عالی است و به موجودی به نام خدا برمیگردد... روزی میرسد که باورِ مردم به افسانه هایِ کتب مقدس و ایمانشان به حرف هایِ خداپرستان کمرنگ و کمرنگتر میشود و در نتیجه به فلسفهٔ من رو می آورند
*****************************
‎فلسفه ای که در دانشگاه ها توسطِ فیلسوفهای قلابی تدریس میشود، در اصل دستش با مذهب در یک کاسه است.. اتفاقاً این نوع فلسفه همچون مسائل مذهبی و الاهیات، متکلف و صعب فهم و بی معنا است و در حقیقت برای دفاع از دین و مذهب شکل گرفته است... حکومتها به کسی پول نمیدهند که آنچه را از طریقِ منبرهایِ دینفروشان و مبلغان مذهبی در مغز مردم فرو کرده اند و طی سده ها ترویج داده اند، بطور مستقیم و یا غیر مستقیم نقد کرده و یا نقض کند، چراکه اگر استادِ فلسفه ای آموزه هایِ دینی این حکومتها را به کمک فلسفه نقض کند، تشکیلات و شالودهٔ این ��کومتها ویران میشود.. برای همین است که این بیخردها میگویند: اگر فلسفه ای آرایِ دینی و مذهبی را انکار کند، آن فلسفه یا اشتباه است و یا بلا استفاده میماند... بنابراین مراجعِ دانشگاهی هیچگاه اجازه نمیدهند اساتیدِ حقیقی فلسفه، فلسفهٔ راستین و خردورزانه را به دانشجوها آموزش دهند تا بلکه به این روش بقایِ دینداری و مذهبشان را تضمین کرده باشند
‎به این به اصلاح اساتیدِ بیسواد که فلسفه را نابود کرده اند باید گفت: نوکر جان، نانت را سق بزن و افسانه هایِ یهود و کتبِ مقدس را به عنوانِ فلسفه به دانشجوهایِ بیچاره و مردم ساده، قالب کن
*****************************
‎هرچه ایمانِ مذهبی بیشتر باشد، نیازِ اساتید دانشگاه به دانش نیز کمتر میشود، همانطور که در روزگار آلتشتاین فقط کافی بود آدم با مهملاتِ هگل آشنا باشد.. اما وقتی در انتصابِ اساتید، مزخرفات و ایمان مذهبی بتواند جای دانش و خرد را بگیرد، این آقایان دیگر زحمتِ کسبِ دانش را به خود نمیدهند و کار به جایی رسیده است که عده ای شیادِ مقدس مآب، نامِ استادِ دانشگاه به رویشان گذاشته اند.. من برخلاف این تارتوف های شیاد و بیسواد، تنها به دنبال حقیقت بوده ام نه رسیدن به کرسیِ استادی در دانشگاه
*****************************
‎پیوند زدن دین و مذهب با فلسفه، مثل پدید آوردن موجودی همچون قنطور (موجودی با بالاتنهٔ انسان و پایین تنهٔ اسب) است.. فلسفهٔ دین شبیه به همین موجود است
‎برخی سعی دارند تا فلسفه و دین را به هم پیوند بزنند، ولی باید بدانیم که چنین چیزی ممکن نیست و عناوینِ برگرفته از این جزمها، زیبندهٔ فلسفه نیستند.. چراکه فلسفه یعنی تلاش قوهٔ تعقل برای حل مسئلهٔ هستی با وسایلِ خودش و مستقل از هر مرجع و مأخذ و موهوماتی غیرِ عقلانی و نامرئی... فلسفه یک دانش است و کاری به آنچه میتواند و یا باید باور شود ندارد، بلکه صرفاً به آنچه شناخته میشود، میپردازد.. ایمان به خدا و یا خداپرستی جایی در فلسفه ندارد، چراکه برعکس آنچه از فلسفه و شناخت گفتیم، ایمان بر خلافِ دانش و تعقل، دربردارندهٔ چیزی است که نمیتوانیم آن را بشناسیم
*****************************
‎فلسفه ای که از راه خردورزی فاصله گرفته است و موهومات و مسائلِ غیر قابلِ اثبات شدن در آن راه پیدا کرده، همچون سگی است که به دین و مذهبِ رایج، زنجیر شده و به آن گره خورده است
*****************************
‎فلسفهٔ دینی، در اصل دکانی است برایِ اساتیدِ دانشگاهی.. این نوع به اصطلاح فلسفه، دربارهٔ مسائل و مفروضاتی بحث میکند که هرگز از نظرِ خرد و دانش و فلسفه تأیید نشده اند.. چنین عناوینِ دهن پُرکن، در اصل تابلویِ مناسبی است برای طویله هایِ فلسفی و فیلسوفانِ گوسفند صفت... گوسفند صفتانی که هرکه برخلافِ چرت و پرتهایشان سخن بگوید، او را کافر و بداندیش مینامند
*****************************
‎هگل، فیشته و شلینگ.. چنین بیخردهایِ متقلبی که با نام فیلسوف از آنها یاد میشود، چرت و پرتها و خزعبلاتشان را به گونه ای مینویسند که نافهوم باشد و خواننده فکر کند که تقصیر اوست که نمیفهمد، در حالی که این نویسندهٔ بیسواد خودش میداند که مقصر خودش است و حرفی برای گفتن ندارد که قابل فهم بوده و برآیندِ خرد و فکری روشن باشد.. بدون این ترفند فیشته و هگل و شلینگ نمیتوانستند شهرتِ دروغینشان را تثبیت کنند
‎این موجوداتِ پست، خوب میدانند که ابلهان هر مطلبی را که مبهم باشد و با کلماتِ عجیب و غریب و گیج کننده بیان شود، بی نهایت دوست دارند و ستایش میکنند
*****************************
‎این موجوداتِ بیخرد و به اصطلاح فیلسوف، از خدا و ذات و هستی خدا به گونه ای سخن میگویند که گویی مطلقاً امری یقینی و ثابت شده است و یا جوری از موهوماتی همچون روح صحبت میکنند که گویا آن را دیده اند و اثری از آن در جایی باقی بوده است.. باید به اینها گفت: رووح!!؟ این بابا کیست؟ از کجا او را شناخته ای؟ آیا بیشتر فرضیه ای دلبخواهی و دم دستی نیست که حتی نمیتوانی آن را تعریف کنی! چه برسد به آنکه آن را استنتاج و اثبات کنی؟؟ فکر میکنی با مشتی پیرزن طرف هستی؟؟ ... این نوع زبان مناسبِ حالِ چنین فیلسوف نماهایِ بیسواد است
*****************************
‎دروغ گفتن به خاطرِ رضایِ خدا و یا شکنجه کردنِ انسانهایِ دگراندیش و یا کشتن در راهِ خدایِ متعال، شاید در آسمانها و نزدِ همان خدا و در میانِ طرفدارنش تحسین برانگیز باشد، ولی رویِ زمین و در قوانینِ انسانی و طبیعت، کسی که اینگونه رفتار کند، موجودی کثیف، رذل و پست فطرت نامیده میشود
*****************************
‎انسان خردمند و باسواد، باید بیش از هر چیز از بحث کردن با افرادِ احمق و بیسواد، پرهیز کند. چراکه نمیتواند بهترین استدلال هایش را علیه آنها استفاده کند، زیرا این موجودات بیسواد فاقد شناخت هستند و فهمی به استدلال ها ندارند و اصلاً در موردشان فکر نمیکنند.. این موجودات وقتی نمیتوانند از نظرِ منطقی و علمی بحث کنند و پاسخگو باشند، رو به وحشی بازی آورده و فحاشی و بی ادبی میکنند.. موجودات کوته فکر، نه تنها فقر دانش و خرد دارند، بلکه فقرِ اخلاقی هم در وجودشان ریشه دوانیده است
*****************************
‎حقیقت مثلِ قطب نمایی است که همواره و همه جا در یک جهت مطلقاً معین قرار میگیرد.. ولی آموزه های غلط، مثل مجسمه ای است که با دستش به مجسمهٔ دیگری اشاره میکند و وقتی که از آن جدا شد، تمام معنایش را از دست میدهد
*****************************
‎یک تعریف عجیب و ناشایست از فلسفه که حتی کانت هم آن را ارائه میکند، این است که فلسفه شاخه ای از یادگیری از طریقِ مفاهیمِ صرف است.. در صورتیکه کل دارایی مفاهیم از شناختِ ادراک شهودی و منبع واقعی هرگونه بینش وام گرفته شده است... فلسفهٔ حقیقی نمیتواند از مفاهیمِ انتزاعی تشکیل شده باشد، بلکه باید مبتنی بر مشاهده و تجربهٔ درونی و بیرونی باشد... ترکیب مفاهیم با یکدیگر برای رسیدن به یک اصل در فلسفه، کاریست که سوفسطاییان و کلاش هایی همچون هگل، فیشته و شلینگ انجام میدادند... پس باید بدانیم که منشا فلسفه همچون شعر و هنر، باید در دریافتِ جهان به وسیلهٔ ادراک شهودی باشد
*****************************
‎خداپرستان میگویند: اگر انسان گناه میکند، تقصیر بر گردنِ <ارادهٔ آزاد> است.. در واقع، خدا این اراده را آفریده، ولی آن را آزاد آفریده است!! بنابراین بعد از آن دیگر به خدا ارتباط ندارد که این اراده تصمیم میگیرد چه کند. چون این اراده آزاد بوده و میتوانسته یا کار خوب انجام دهد و یا کار بد.. ولی حقیقتی که این دینداران به آن توجه نکرده اند این است که آزاد بودن و آفریده شدن، دو کیفیتِ جمع ناپذیر و در اصل اجتماعِ نقیض اند.. این ادعا که خدا موجودات را آفریده و در عین حال به آنها آزادی اراده داده، در واقع مثل این است که بگوییم خدا همزمان هم آفریده و هم نیافریده.. آثار یا اعمال هرچیز ممکنی هرگز نمیتوانند چیزی جز نتیجهٔ ماهیت و ساختار آن باشد و ماهیت آن تنها با این اعمال شناخته میشود.. آنچه هست باید چیزی باشد.. هستی بدون ذات اصلاً قابل تصور نیست.. اگر طبق گفته دینداران، موجود آفریده شده باشد، پس همانطور که ساخته شده، آفریده شده است و بنابراین اگر بد ساخته شده باشد، یعنی بد آفریده شده است و اگر بد عمل کند و کارهایش بد باشد، یعنی بد ساخته شده است... پس گناه جهان و مسئولیت شر آن، همواره بر گردن همین آفرینندهٔ دینداران بوده و این انکارناپذیر است.. از سوی دیگر، چیزی که آزاد است، نمیتواند آفریده شده باشد، بلکه قائم به ذات است.. یعنی چیزی اصلی است که با نیروی بنیادین و قدرت مطلق وجود خودش ساخته شده است.. پس درست این است که طبیعت و قوانین آن، موجودات را آفریده و پس از آن، نه تنها اعمال و کردار ما بلکه هستی و ذات ما نیز از اراده نشأت میگیرد
*****************************
‎در دین و مذهب و الاهیات، موجودی همچون خدا، حقیقتی محرز به شمار می آید و ورایِ هرگونه حقیقتی قرار گرفته است و باز هم با چیزی غیرقابلِ اثبات به نام وحی اثبات شده است.. ولی در فلسفه جایی برای چنین مسائلی نیست، چراکه فلسفه یک علم است و از این رو هیچ ایمانی ندارد و هیچ چیز در آن نمیتواند موجود فرض شود، مگر آنکه با کمک دانش و یا از طریقِ تجربی و یا به کمکِ استنتاج های تردیدناپذیر، قابل اثبات باشد
*****************************
‎دینداران برای اثبات وجود خدا، از دو برهان کیهان شناختی و برهان هستی شناختی، استفاده میکنند تا خدا را به عنوان یک ضرورت اثبات کنند، در صورتیکه ضرورت هرگز چیزی نیست جز وابستگی یک نتیجه به زمینه اش... و جالب است که یکی از این برهان ها وابسته به برهان دیگر است و فقط قرار است به آن مقبولیت ببخشد.. اینها برای اثبات چنین موجودی از استقرا بهره میبرند، در صورتیکه استقرا در بهترین حالتِ ممکن، فقط میتواند احتمالِ قوی بدهد، نه قطعیت... اگر به همه چیز به نحو کاملاً واقع گرایانه و عینی نگاه کنیم، همچون روز روشن است که جهان خودش را حفظ میکند. موجودات آلی با نیرویِ درونی حیاتی اصلی خودشان زندگی و تولید مثل میکنند، اجسام غیرآلی در خودشان نیروهایی دارند که فیزیک و شیمی صرفاً توصیفی از آنهاست و گیاهان با نیروی های درونی و گرانششان راه خود را باز میکنند. پس بر خلاف آنچه دینداران تصور میکنند، جهان برای بقای خود به چیزی بیرون از خودش نیاز ندارد، یعنی برای به وجود آمدن این جهان بزرگ و بقای آن، نیاز به موجودی به نام خدا نیست و اینکه بگوییم جهان و نیروهای درونش در نقطه ای از زمان اصلاً وجود نداشتند و به وسیلهٔ موجودی نادیدنی به نام خدا و نیرویی بیگانه که بیرون از این جهان واقع شده، از هیچ به وجود آمده، تصوری کاملاً پوچ و باطل است
*****************************
‎در انجیل آمده که خدا به کلاغ ها در مزرعه نان میدهد.. من اضافه میکنم که پس او نانِ اساتیدِ فلسفه را هم در کرسی هایشان میگذارد.. اساتیدی که میگویند مطلق یعنی همان نامِ من درآوردی برای خدا و رابطهٔ خدا با جهان، موضوع مناسبی برای فلسفه است و حالا سرگرم تعریف دقیقتر و بزرگ کردن چنین موهوماتی در خیالِ خودشان هستند.. حکومتها برای چنین فیلسوفانی خوب خرج میکنند، چراکه میخواهند از کلاسِ درس این به اصطلاح فیلسوفان، دیندارانی راستین و عبادت کنندگانی پرشور خارج شود
*****************************
‎در دانشگاه ها و نزد بیسوادهای فیلسوف نما، موضوع متافیزیک بحثِ رابطهٔ میان خدا و جهان است و استدلال های بیخود و طولانی از این بحث در جزوه هایِ درسی پُر شده است و به نوعی از بحثِ مطلق و خدا صحبت میکنند که انگار چیزی از آن میدانند
‎فیلسوف نماهایِ دینی و کاسب پیشه، برای دستمزد و با خونسردیِ تمام مزخرفاتی همچون آگاهی لاهوتی را به دانشجویان بیچاره تحمیل میکنند و میگویند شناخت یا فهم بی واسطه از موضوعاتِ متافیزیکی و موهوماتِ دینی و مذهب به وسیلهٔ قوهٔ تعقل امکان پذیر است!!!! این بیخردها برای فرو کردنِ مهملاتشان در مغزِ جوانان، با دروغ و نیرنگ میگویند قوهٔ تعقل بر پایهٔ متافیزیک بنا شده است!! و بازهم به مزخرفاتشان ادامه داده و میگویند: قوه تعقل ورایِ هرگونه امکان تجربه، امر به اصطلاح فراحسی و مطلق و خدایِ رحمان و چیزهای موهوم دیگر را بی واسطه میشناسد و درک میکند!! ولی باید گفت چنین مهملات و خزعبلاتی یک افسانه و صریح تر بگویم، یک دروغ محض است که عقلِ ما قوه ای است با چنان م��هیتی که اعیان موردِ نیاز متافیزیک و مسائلِ غیر اثبات خدا و خداشناسی را نه با استنتاجات یا استنباطات، بلکه بی واسطه میشناسد... جالب است که دکاندارانِ دین و مذهب با عنوانِ استاد فلسفه، چنین دروغِ بزرگی را که برای دانش و خرد انسانها و فلسفه زیان آور است را برای جوانانِ ساده لوح تکرار میکنند و این مهملاتِ غیر عقلانی را به خوردِ این بیچاره ها میدهند
*****************************
‎هیچ چیز غیرفلسفی تر از این نیست که بنشینیم و تا ابد از چیزی (خدا و خداشناسی و روح) حرف بزنیم که هیچ شناختِ مبتنی بر شواهد و مدارک دربارهٔ هستی اش نداریم و ماهیتِ واقعی اش را مطلقاً نمیشناسیم
*****************************
‎کسانی که به جایِ مطالعهٔ آثار و اندیشه هایِ یک فیلسوف و اندیشمند، به داستانِ زندگی اش میپردازند، شبیه کسانی هستند که به جایِ بررسی یک نقاشی، بیشتر به قابِ آن تابلوِ نقاشی علاقه دارند و در موردِ سبکِ حکاکیِ آن قاب و ارزشِ طلاکاریِ آن تحقیق میکنند
*****************************
‎عقلی که چیزی ذهنی، موهوم و بیگانه را به عنصرِ ذاتی و یکسرهٔ عینیِ شناخت، اضافه نکند، عینی ترین و در نتیجه کامل ترین عقل خواهد بود.. قبول موهومات و چیزهایِ غیرقابلِ اثبات به عنوانِ حقیقت در ذهن و عقل، باعثِ آلوده شدنِ دیگر عینیات و حقیقتها در مغز و ذهنِ انسان میشود
*****************************
‎تاریخِ ادبیات این حقیقتِ تلخ را نشان میدهد: آنهایی که شناخت و بینش و خردگرایی را به عنوانِ هدفِ خویش برگزیده اند، منزلت و قدرشان در زمانِ زندگیِ ایشان شناخته نشده و فراموش شده اند.. ولی کسانی که صرفاً با صورتِ ظاهر و دروغینِ چنین چیزهایی، این طرف و آن طرف خودنمایی کرده اند و از تحسینِ بیخردان در عصرِ خویش بهره مند بوده اند، شهرتی دروغین بدست آورده و جیره و مواجبی کافی برایِ زندگی بدست آورده اند
*****************************
‎تودهٔ عوام که در اشتباهاتِ زمانشان و عقایدِ باطل غرق شده و به آن اشتباهات باور و ایمان دارند، در برابرِ حقیقت، سرسختانه مقاومت میکنند و حتی اگر در غلط بودنِ باور و اعتقاداتشان نیز شک داشته باشند، بازهم حقیقت را انکار میکنند.. این مردمِ بیسواد که ادعایِ فهم و شعور دارند و تصور میکنند چون تعدادشان زیاد است، پس حق با آنهاست، به سخنانِ انسانِ اندیشمند که حرف هایی آموزنده و شنیدنی دارد، تنها زمانی گوش فرا میدهند که او مُرده باشد
*****************************
‎هنر عبارت است از اینکه با اختصاص دادنِ کمترین زمانِ ممکن به زندگیِ بیرونی، زندگیِ درونی را به شدیدترین فعالیت دربیاوریم. چراکه این زندگی درونی است که واقعاً برای ما جالب توجه است
----------------------------------------
‎امیدوارم این ریویو برایِ شما دوستانِ خردگرا، مفید بوده باشه
‎«پیروز باشید و ایرانی»

[Ccqa · Rating 5 out of 5]

Always interesting and often funny, Schopenhauer's musings are worth sitting down for. His practical approach to life, which for him is a collection of instances utterly devoid of meaning - metaphysical or otherwise -, makes one constantly consider and sometimes rethink one's own notions about existence.
The title of the book, which can be loosely translated No Woman Is Any Good or No Woman Can Be Trusted is somewhat misleading. Yes, the German philosopher was a major misogynist and preferred the company of dogs over that of women, but most of his writings have nothing to do with women, or defame the whole of mankind. One could even say he preferred the company of canines over that of all people.
Schopenhauer's notions about suffering and the meaningless of life are never comforting or encouraging but, from the viewpoint of his philosophy, always brutally honest and thought out to the fullest extent of their implications. He never shies away from unwelcome conclusions, and his thoughts on theism, religion, studying, wisdom, independent thinking, writing and - to top it all off - the ethics of suicide (in a nutshell: suicide is epistemologically pointless, but everyone has the right to do it) - all these make the collection a fascinating and thoroughly entertaining read. But most of all: one learns a great deal.

[Irina Constantin · Rating 4 out of 5]

În sfârșit am citit Parerga și paralipomena...
Nu mai trebuie să mă mai revolt de acum încolo, trebuie să îmi accept eșafodul care se întinde atâta de primitor înainte mea, atât de familiar de parcă l-aș cunoaște dintotdeauna...
Am citit, în sfârșit, prima scriere de la Schopenhauer...

[Bas · Rating 5 out of 5]

Dit boek, een mooie uitgave van privé-domein uit 1974, begint met Over vrouwen. Dat is een stuk dat zo anti-vrouw is dat het volkomen lachwekkend wordt. Een Incel-manifest avant la lettre dat ik met sardonisch plezier heb voorgelezen aan vrouw en dochters (helaas met weinig weerklank). Maar wel meteen al heel goed geschreven en uitstekend vertaald door Wim Raven, die in het korte maar leerzame nawoord ook uitlegt dat al deze haat eigenlijk gericht is op de bloedeigen moeder van Schopenhauer.
Die moeder sprak in een brief aan Schopenhauer, geciteerd in het nawoord, haar ergernis uit over zijn ‘bizarre meningen, die als orakelspreuken worden uitgesproken zonder dat er iets tegenin gebracht mag worden.’ Wat ik me na lezing van dit boek levendig kan voorstellen!
Maar de afkeer van vrouwen is eigenlijk het minst interessante aan dit boek. Het is een feest van scherpe inzichten, polemische zwaardhouwen, soms een opflakkerend cynisme maar vooral een heel originele geest die genadeloos formuleert. Ook een bron van mooie zinnen. Een drietal citaten.
Het pessimisme mooi verwoord:
‘Wij lijken op lammetjes die spelen in de wei, terwijl de slager er met zijn ogen al een paar uitzoekt; want in onze goede dagen weten wij niet welke rampen het lot nu al voor ons klaar heeft: ziekte, vervolging, armoede, verminking, blindheid, krankzinnigheid, dood enzovoort.’ (p.29)
Een algemene oproep die eigenlijk over Schopenhauer zelf lijkt te gaan:
‘Een gelukkig leven is onmogelijk: het hoogste dat de mens kan bereiken is een heroïsche levensloop. Zo’n levensloop leidt iemand die op een of andere manier een hard gevecht levert voor iets dat alle mensen ten goede komt, aan het eind daarvan overwint en dan slecht of helemaal niet wordt beloond.’ (p.70)
Een heerlijk polemisch fragment:
‘De invloed die een schrijver heeft, wordt in de eerste plaats bepaald door de naam die hij krijgt: men moet hem lezen. Nu maken honderden nietswaardiger liederen snel naam door trucs, toeval of relaties, terwijl iemand die de moeite waard is, pas heel laat zover komt. Die lui hebben namelijk vrienden, omdat gepeupel altijd in kudden voorkomt en elkaar trouw blijft, maar die andere man heeft alleen maar vijanden, omdat intellectueel overwicht altijd en overal het meest gehate ter wereld is - en zeker bij de stumpers die in hetzelfde vak zitten en zelf zo graag zouden meetellen. Mochten de professoren in de filosofie denken dat ik hier doel op hen, en op de taktiek die zij meer dan dertig jaar hebben volgehouden tegen mijn werk, dan hebben ze gelijk.’ (p.195)
Aanrader!

[Anmol · Rating 3 out of 5]

Schopenhauer really knows how to ramble. There are some interesting short essays here, but much of it really reads like a diary containing stray, (senile) thoughts that need not have been published. Here's a selection of some eminently quotable thoughts present in this tome:

The religions have taken over the metaphysical inclination of human beings partially by paralysing it prematurely by impressing dogmas on it, partially by forbidding and outlawing all of its free and impartial expressions, so that a person's free exploration of the most important and interesting matters, of his very existence, is variously forbidden...

About his contemporary philosophers, Schopenhauer comes up with the most innovative insults:

Such little men I would truly wish to contract for the comedy of apes at the Frankfurt Fair, that is, if the descendants of Hanuman would tolerate them in their midst.

One of my favourite passages of all time, which is worth reading this whole text:

In sum, a great part of the powers of the human race is withdrawn from the production of what is necessary to all in order to secure what is superfluous and dispensable for a few. Therefore as long as luxury exists on the one hand, then necessarily on the other excessive work and a bad life must exist, be it under the name of property, of slavery, of proletarians, or of slaves...

We also find Schopenhauer tending towards antinatalism in many of these passages, making him the patron-saint of the internet-pessimist. I believe I am now thoroughly done with Schopenhauer's major works, and now look forward to working on refuting him with Nietzsche.

[WillemC · Rating 4 out of 5]

Deze verzameling essays en lange aforismen over een variëteit aan onderwerpen stamt uit Schopenhauers laatste geschriften. Gelukkig blijft de misogynie vooral beperkt tot de eerste twee hoofdstukken – “Over de vrouw” en “Over de seksuele eer” – en wat daarna komt, is over het algemeen boeiend werk van een fantastische stilist. Wanneer hij uit zijn rol van filosoof treedt en de wereld niet krampachtig probeert te verklaren aan de hand van één concept – De Wil – maar verschillende kleinere onderwerpen aansnijdt, van verveling en lawaai tot lezen en de fysionomie, schittert Schopenhauer echt. Spijtig van de titel, maar ja, “Een selectie uit Parerga und Paralipomena” bekt natuurlijk wat minder. 3.75/5!

“In dit opzicht zijn de kooplui de enige eerlijke stand, omdat alleen zij zich laten zien zoals ze zijn: zij lopen ongemaskerd rond en staan daarom ook laag aangeschreven.”

“Het ongeluk van intellectuele verdiensten is dat zij moeten wachten tot het goede geprezen wordt door mensen die zelf alleen het slechte voortbrengen […].”

“Eigenlijk zijn het honorarium en het auteursrecht de ondergang van de literatuur.”

“Hamerslagen, geblaf van honden en gehuil van kinderen zijn ook ontzettend, maar alleen dat zweepgeklap is echt moordend voor de gedachten.”

“Er zijn zelfs gezichten, waarbij men zich alleen al door de aanblik verontreinigd voelt.”

“Uit het ontbreken van innerlijke activiteiten is ook de rusteloosheid en de doelloze reislust van nietsnutten te verklaren.”

“Niemand moet zich ooit helemaal gelukkig gevoeld hebben in het heden, of hij moet dronken geweest zijn.”

[Márcio Ricardo · Rating 4 out of 5]

Este livro traz alguns ensaios que se podem encontrar no original Parerga e Paralipomena, bem maior. É uma vergonha que não exista o livro completo ou a obra completa de um autor deste calibre no Brasil. Mostra bem o descaso com a educação do país e a importância que dão a quem quer subir o nível intelectual. Assim fica difícil sair do terceiro mundo.
Aqui Schopenhauer nos traz reflexões e curiosidades sobre a morte, o suicídio, a nulidade do ser, a literatura sânscrita e a grega, suas mitologias e arquelogias.

[Ilse · Rating 4 out of 5]

Herinnerde me dit boek deze ochtend toen mijn dochter (9 jaar) me bij het ontbijt vroeg wat 'vrouwenhaat' is. Tijdens het lezen van Schopenhauers mening over het huwelijk (= een door vrouwen uitgevonden val) en andere hilarisch-knorrige uitspraken over het wezen van de vrouw betrapte ik mezelf, toen rebels en feministisch scholier, desondanks op luidop gniffelen.

De provocerende titel dekt slechts een heel beperkt deel van de lading (zo'n 20 pagina's).

In feite is het een boeiende verzameling filosofische gedachten over uiteenlopende onderwerpen (verveling, christendom, recht en politiek, lawaai...) in een ronduit knappe stijl.

"Trouw niet! Luister naar mijn waarschuwing: trouw niet! Laat de wetenschap uw geliefde en partner zijn. U zult zich duizendmaal beter bij haar voelen. Het Westerse huwelijk is het meest weerzinwekkende, dat men zich in kan denken. Ze geeft de man onevenredig grote lasten en plichten in ruil voor kortstondig geluk."

[ZaRi]

برای مردم تفکر همچون باری طاقت فرساست. بنابراین همان قدری که کار حرفه ای شان ایجاب میکند می اندیشند و همانقدری که برای تفریحاتِ مختلفشان لازم است و نیز برای گفتگو و بازی، که ازین رو باید طوری ترتیب داده شوند که آنها بتوانند با حداقل اندیشه ی ممکن کارشان را پیش ببرند ولی اگر در اوقات فراغتشان چنین تسهیلاتی نداشته باشند به جای اینکه کتابی به دست بگیرند و قدرت اندیشه شان را محک بزنند، ساعت ها کنار پنجره ولو میشوند و به پیش پا افتاده ترین اتفاقات چشم می دوزند و به این ترتیب واقعا برایمان میشوند مصداق این سخن آریوستو که: «چه رقت آورند ساعاتِ بیکاریِ نادانان

[Gijsbert]

De Nederlandse titel van deze keuze uit Schopenhauers Parerga und Paralipomena is een flauwe-oom-op-een-verjaardag-titel die het boek eigenlijk geen recht doet. Ja, Schopenhauer schreef in het midden van de negentiende eeuw en sommige van zijn opvattingen doen (bijvoorbeeld in de vrouwonvriendelijkheid) zeer gedateerd aan, maar het boek bevat zo veel meer en betere aantekeningen. Laat je dus niet door die rellerige titel misleiden en lees Schopenhauers mooie stukken over leven en dood, godsdienst en filosofie, lezen en schrijven, verveling, zelfmoord en geluidsoverlast.

[Valérie · Rating 4 out of 5]

ik had me voorbereid op een boek vol bagger over vrouwen maar dat is meegevallen, schopenhauer trekt hier bvb ook van leer tegen beroepsintellectuelen 😄 even serieus, dit boek is zeker het lezen waard, context is belangrijk

[Ghost Knight · Rating 5 out of 5]

It is an awesome compilation of Schopenhauer's thoughts, ideas, opinions, aphorisms, etc. Even though he refers a lot to his magnum opus "The World as Will..." still it is a fascinating reading that can be interesting with any opened page and without a previous reading of some other Schopenhauer's works. I consider this book the author's "swan song" as it kinda sums up his lifelong experience as a philosopher. Schopenhauer discusses various kinds of arts, political systems, social issues, religious problems etc. All this is evaluated from a perspective of his philosophical system. Especially interesting are the latest sections of Paralipomena where Schopenhauer talks about the metaphysics of ethics, suicide, and his own person. I also indicated a lot of hatred towards Hegel which made me ignore his existence as a philosopher as Schopenhauer criticizes him quite a lot in this book.

[Derek Lado · Rating 5 out of 5]

To paraphrase: We can always look upon another persons suffering, and we can plainly realize that it is worse than ours.
We can find great consolation in this.. Everyone can do this and has various examples.. But, what does this say about existence as a whole..
Human life at first glance essentially is an error. Something that should not be, and should not have been.

[Jaer Mertens · Rating 4 out of 5]

Zeer vermakelijk om te lezen. Schopenhauer heel een fijne schrijfstijl. De grote invloed van zijn persoonlijke leven op de inhoud van de essays, gecombineerd met de schitterende schrijfstijl, maken het tot een bijzonder vermakelijk werk. Moet wel bekennen dat er voldoende onzin in staan die met hedendaagse kennis al een poosje ontkracht is, maar dat maakt het niet minder vermakelijk om te lezen.

[Diana Willemsen · Rating 3 out of 5]

Moeilijk gedoe over de gratuite gedachtes van een onsuccesvolle efebofiele vrouwenhater. Soms best vermakelijk.

[Aaron · Rating 4 out of 5]

Bueno!

[Ratko Radunović · Rating 4 out of 5]

Svako izdanje Šopenhauerovog djela, čak i ako je parcijalno, treba dočekati s dubokim naklonom, pa i kada je to samo “izbor tekstova” iz dvije knjige koje zapravo trebaju da čine ovo izdanje. I pored toga što, poput temeljnih Pingvinovih britanskih izdanja, ovo Deretino, na žalost, uzgred ne posjeduje nikakav predgovor, pogovor, ili bilo kakve bogomdane smjernice, dobar Šopenhauerov prevod je rad da sâm učini svoje. Uostalom, ista filozofija je jednom posvećenom, dobrom čovjeku naveliko promijenila život, iako ta promjena nije baš bila dugog vijeka.

Kad je hronično utučeni Tomas Budenbrok napokon ustanovio da se u potpunosti prepustio drugom tomu nekakve filozofske knjige, „nije shvatao sve; principi i pretpostavke ostadoše mu nejasni, i njegov duh, nenaviknut na ovakvu lektiru, izvjesne misli nije mogao da prati. Ali baš ta smjena svjetlosti i tame, tupog nerazumijevanja, nejasne slutnje i nagle jasnoće prikivaše mu pažnju, i časovi su proticali, a on ne skidaše pogleda sa knjige niti se pomjeri na stolici.“

Poglavlje koje je Tomasa doslovno sputalo, zvalo se, „O smrti i njenom odnosu prema narezorivosti našega bića po sebi“ – dio knjige Svijet kao volja i predstava (1818) Artura Šopenhauera (1788-1860).

Danas kad bi trebala da bude i te kako relevatna, Šopenhauerova filozofija je prigodno passe. Zarad gromoglasnog pesimizma, više je postala simbol ljudi iz umjetnosti, a rijetko profesionalnih filozofa. Ali i Bertrand Rasel u famoznom pregledu Istorija zapadne filozofije ne može ni da istakne koliko je, uprkos „nedosljednosti i izvjesnoj plitkoći“, Šopenhauer bio krucijalna figura. Džon Grej, u jednoj od boljih nedvosmislenih (tj. ako želite dvosmislene knjige, uzmite Žižeka) filozofskih knjiga u ovom dijelu vremena i prostora, Psi od slame: misli o ljudima i ostalim životinjama (2002), ne samo što se ne bi složio sa Raselom, nego ukazuje na to kako je Šopenhauerova filozofija najsubverzivnija po pitanju humanističkog nadanja od bilo koje druge u istoriji.

Fridrih Niče, kom je Šopenhauer bio učitelj u formativnim godinama, ništa manje nego što je isti bio Tomasu Manu, Konradu, Hardiju i Tolstoju, objasnio je da je pesimistička filozofija njegovog drugog oca, upravo poput hrišćanstva, pretjerano dekadentna.

Šopenhauer je učio da je, budući da je nemoguće da zadovolji želju sopstvene volje, čovjek prinuđen da neprekidno odbacuje svoja strijemljenja i da je na taj način osuđen na konstantnu nesreću. Naime, Kantova filozofija je bila jedna od glavnih niti u Eri Prosvijetljenja – pokreta naprednih mislilaca što je preokupirala Evropu XVIII vijeka. Ti mislioci su išli na to da zamijene tradicionalnu religiju beskompromisnom vjerom u čovječanstvo. Ono što je Šopenhauer pokazao razvrgnućem Kantovih doktrina – na čijem je učenju Šopenhauer, inače, i ponikao – jeste da je ta vrsta filozofije samo sekularna verzija primarne hrišćanske greške.

Ako pitate hrišćane, ljude je prokreirao Bog i oni posjeduju slobodnu volju, dok su za humaniste ljudi samoopredjeljujuća bića. U oba slučaja, ljudi se drastično razlikuju od životinja. Međutim, za Šopenhauera mi smo identični s drugim životinjama u našem najunutrašnjem bivstvu. Mi naime mislimo da smo, zbog svekolike distinktivne individualnosti, podvojeni od ostatka ljudi, a sa time još i više od drugih životinja. Samo što je ta nazoviindividualnost, prema Šopenhaueru, u potpunosti iluzorna. Kao i druge životinje, mi smo otjelotvorenje univerzalne Volje, konfliktne, mukotrpne energije, koja animira sve na svijetu (nešto poput koncepta tzv. tamne materije u svemiru).

Religiozni ljudi, napominje Šopenhauer u Parergi i paralipomeni (1851) u dijelu sa imenom, „Prilog učenju o potvrđivanju i poricanju volje za životom“, su u načelu ljudi koji se odriču sopstvene volje (str. 148). „Lekar čoveka sagleda u svoj njegovoj slabosti, advokat u svoj njegovoj pokvarenosti, a teolog u svoj njegovoj gluposti“ (str. 294).

Za njega je jedina realnost neovisna od naših ideja – volja. U isti mah, volja nije predmet, već poriv i žudnja da se bude. Uostalom, bilo koji predmet jeste samo ideja nekog subjekta, dakle puki fenomen. Isto tako, poriv je nemoguće do kraja zasititi, i otud se javlja prisustvo patnje. Najveća norma za neko svjesno biće, jeste da ubije poriv. Tako da saosjećanje ublažava patnju, a asketicizam ubija poriv. Naposljetku je nirvana najsrećnija i krajnja faza asketicizma.

Šopenhauer je tek u šezdesetim godinama postao poznat kao uticajan filozof, ali mu ni tada slava nije dugo trajala. Njegov ateizam i evolucionizam, uvid u podsvjesno i u neracionalne dimenzije ljudske prirode, njegovo potenciranje na ljudski seksualni prioritet, koji je prije svega utabao put Frojdovoj misli, a naročito na apoteozu umjetnosti i estetskog iskustva u smislu kompenzacije za život: to su karakteristike njegove volšebne i skoro prekognitivne misli, što su ujedno bile i odgovor na neslaganje sa optimizmom Prosvijetljenja i besciljnom turobnošću religije, kao i na naivno povjerenje u razum i nauku, te njenu vjeru u neopozivi napredak i u čovjekovo savršenstvo.

U Parergi piše: „Da posle nevolje odmah dolazi dosada, koja pogađa čak i neke životinjske vrste, to je posledica činjenice da život nema istinski dostojan sadržaj, već ga u kretanju održavaju samo potreba i iluzija“ (str. 135).

Šopenhauer je na revolucionarne pokrete u Evropi svog doba gledao s neskrivenim užasom i prezirom, dok je na zvaničnu filozofiju i Hegela držao za jedva nešto više od apologete za državni aparat. U privatnom životu, Šopenhauer je bio distanciran, pribran i hladnokrvan; u neku ruku i sebičnjak, i, nalik Konradu, sklon depresiji. Posjedovao je pronicljiv osjećaj za opasnosti koje mogu da ugroze ljudski život; spavao je s napunjenim pištoljima i nije dozvoljavao da mu brica brije vrat.

„Na svetu postoji samo jedno lažljivo biće – a to je čovek. Sva druga su istinita i iskrena, jer neprikriveno pokazuju ono što jesu i šta osećaju“ (str. 273). „...Uopšteno uzev, čitav ljudski život jeste komedija koja nema kraja. To život u očima valjanih i duhovnih ljudi čini bljutavim, dok glupaci u njemu uživaju“ (str. 278).

Katkada je podsjećao na usamljenog lovca u savani, osim što nije bio okružen divljim životinjama, koliko komšijama. Na primjer, ovo zbivanje iz Šopenhauerovog života, inače skoro u potpunosti lišenog zanimljivosti, bilježi čak i Rasel: iziritiran nekom švaljom koja nije prestajala da toroče ispred vrata njegovog stana, Šopenhauer ju je gurnuo niz stepenice. Žena se povrijedila i tužila ga je.

On je izgubio slučaj i zbog toga je svaka tri mjeseca do kraja njenog života morao da joj plaća određenu sumu novca. Kad je švalja napokon umrla, na njenoj smrtovnici je napisao: „Obit anus, obit onus“ (starica odape, tereta nestade).

Veliki mislilac je takođe bio i rob navike. Osim putovanja po Evropi i kratkoročnog školovanja u Engleskoj u ranom uzrastu, većinu života je proveo u Frankfurtu. Ustajao bi u 07h ujutru, pisao bi do 12h, svirao bi flautu pola sata, potom bi otišao na ručak, uvijek na isto mjesto. Kasnije bi se vratio u svoj domicil, čitao bi do 16h, zatim bi izišao u dvosatnu šetnju, da bi naposljetku završio u biblioteci gdje bi, fasciniran engleskom kulturom, čitao londonski Tajms. Uveče bi otišao u pozorište, ili na koncert, a kasnije bi pojeo laku večeru u hotelu sa imenom Englischer Hof. Ovog režima, kao što navodi Grej, držao se 30 godina.

Nije bježao od društva, ali se najviše držao sopstvenog. Na društvo drugih je počeo gledati kao na vatru, „na kojoj se obazriv čovjek grije samo sa razdaljine“, odlučujući čak da bude usamljen i u prisustvu drugih, iz straha da ne izgubi prisebnost i vlastiti integritet. Nikada se nije ženio, ali je seksualno bio veoma aktivan.

Erotski dnevnik nađen uoči filozofove smrti zapalio je izvršilac njegovog testamenta, ali izuzetan esej, „O ženama“, okitio ga je reputacijom mizoginiste koja ga nikada nije napustila. I u 'Parergi' ćemo naići na svojevrsne adendume o ženama, samo iz pravne vizure: „sve su žene, sa retkim izuzecima, sklone rasipništvu. Zato se svaka imovina, izuzimajući onu koju su one nasledile, mora čuvati od njihove gluposti“ (str. 104).

Filozof je istovremeno bio i prvi veliki zapadni mislilac koji je počeo da se interesuje za budizam. Budući na odsustvo pouzdanih izvora, Šopenhauer je suštinski imao površno znanje o budizmu, ali je u tom učenju, u njegovom racionalizmu i etici, nalazio
potvrdu za svoje pesimističko viđenje svijeta.

Budizam u njegovim spisima skrenuo je pažnju na to učenje drugim zapadnim misliocima tokom druge polovine XIX vijeka. „Što se tiče Novog zaveta, on mora biti indijskog porekla“, piše u Parergi. „O tome svedoči njegova hindu etika koja propoveda askezu, njegov pesimizam i njegov Avatar“ (str. 217).

Prihvativši argumente Hjuma i Kanta, Hjumovog sljedbenika, inače velikih skeptika, da je svijet u načelu nemoguće spoznati, Šopenhauer je njihova pravila okrenuo tumbe; zaključio je da su i svijet i individualni subjekti koji ga osmišljavaju u potpunosti „maya “, samo imaginarne konstrukcije ni sa kakvom osnovom u realnosti. Moralnost, naprotiv, nije nije skup zakona i principa.

U pitanju je osjećaj – osjećaj sažaljenja prema drugima, a što je omogućeno činjenicom da su odvojeni individualci u krajnjem sličaju puka fabrikacija. Jedino što čovjeka, kao apsolutno ne-slobodnu jedinku, vodi kroz život jesu tjelesne potrebe – strah, gladi, prije svega, potreba za seksom – a što ujedno predstavlja i jedino njegovo aktivno iskustvo.

„'Srećan život' nije moguć. Najviše što čovek može tražiti jeste da ima herojski život. Takav život vodi onaj koji se tako bori sa prevelikim teškoćama da to može doneti opšte dobro, onaj koji na kraju odnosi pobedu, ali za nju dobija malu ili nikakvu nagradu“ (str. 152).

Aforističko pisanje od Šopenhauera preuzeo je Niče, koga u to doba nijedan Fridrihov profesor nije više pominjao.

Parerga i paralipomena je knjiga sastavljena od eseja, dijaloga i aforizama po kojima je veliki filozof vremenom postao poznat. U ovom slučaju, radi se o čovjekovom najpristupačnijem djelu, iako ono u pomenutom izdanju, sa inače odličnim izborom tekstova, nažalost nije kompletno. Još jedan mali nedostatak Deretinog izdanja iz biblioteke „Filozofija“ jeste stranica sa spiskom do sada objavljenih naslova, zbog orijentira čitaoca i onoga što je propustio da nabavi. Rijetko dobra edicija.
2013

[이 지호 · Rating 5 out of 5]

Schopenhauer was an opponent of Hegel, whose philosophy was quite popular back then. Hegel has a reputation for ornate and prolix writing style. But Schopenhauer was anything but long-winded. He expressed his argument clearly and straightforwardly without using overly complex words. He criticised the intellectuals who made mockery of their readers with overly prolix words.
In this book, Schopenhauer introduces ways to read better. The methods presented in the book are all correct, though somewhat obvious(and trite). However, the key point is the critique of the inferiorness of popular contemporary books written to make money, and the discussion on the importance of reading classics.
"Classics are for all. Only books like these can enlighten us."
"There's no better experience than reading Greek and Roman classics as a refresher of life."

[Stijn · Rating 4 out of 5]

Zet werkelijk waar tot een brullend lachen aan, al huist er een zekere tragiek in Schopenhauers doorwinterde misere. Zijn uitgezette gedachten lijken op plekken ontegenzettelijk, al moet een lezer toch niet geheel meegaan in zijn beeldende retoriek. Wel slaagt Schopenhauer er in om zeer originele beelden uiteen te zetten, en zo schrikt het ook niet af dat ze regelrecht uit zijn emoties en persoonlijkheid origineren. Zeker was hij mysogyn, en schijnt dit door in de eerste twee essays. Voor sommigen zal dit dan ook een plek zijn om te verdrinken in kortzichtigheid, een houding die makkelijk aan te nemen valt bij de benadering van dit soort werk. Maar, juist Schopenhauers verachting voor de wereld biedt ons een scherpte op een eeuw van het patriarchaat, en nog nooit heb ik gehoord hoe schrijnend de man-vrouw verhoudingen waren in die tijd, dan door de mond van de uitoefener zelf. Essays als deze behoren juist behandeld te worden bij feministische studies, juist omdat ze zo inzichtelijk zijn in het hoofd van de onderdrukker. Dat maakt natuurlijk niet dat we bij het lezen van Schopenhauer in onszelf al snel een neiging zien om zijn gedrag en filosofie naar zijn persoonlijke geschiedenis toe te sleuren, en hem te reduceren tot wat hij was. Maar, welke filosoof beoefent niet onbewust zijn wil in zijn ideëen uit? Het volstaat Schopenhauers werk om het als onafhankelijk te lezen, en ik raad het iedereen aan om zich uit te dagen, en om deze levensfilosofie als vliegenmepper voor het optimisme te gebruiken.

[Victor Henrique · Rating 4 out of 5]

Parerga, meaning: supplementary work. Paralipomena: omission that is afterwards added to a work.

For sure, Schopenhauer, saved his most incisive and critical essays as an appentix for his philosophy. The reason for this turns clear when he blends reasoning and philosophical thinking with acid critics. Many of the criticism is shockingly valid nowadays. From college vanity and fake erudition (calling attention to most scholars agendas), to the art of "thinking", Schopenhauer left for us a small manual for the serious academic, philosoper, or dilettante.

In many moments this piece might feel as a collection of Arthur's sour grapes, disdains and envious feelings. Actually, despite being evident some of his resentment towards his community (showing some elitism or even aristocratic views; reasons that made me took one star from the review), he sure provides wonderful lessons that are, in a frist glance, too simple to be perceived as profound, yet extremely illuminating for th brain.

[Joe Sabet · Rating 5 out of 5]

I like reading original works instead of selections, and this book was a pretty good deal considering other options. Most of the sections in the book are just a charm to read. The Latin and Greek is not translated but that's okay, it's not essential. What I love about Arthur is that his writing is so insightful, authoritative, and always concise yet thorough. What a joy it is to have discovered his work

[Juan Carlos]

I want to read this book because it was the most important book of Schopenhauer for Nietzche.

[Gabriel Liberto · Rating 4 out of 5]

As someone who has long been interested in philosophy, I was eager to read Schopenhauer's "Parerga and Paralipomena" and I was not disappointed. While the language and concepts can be quite dense and difficult to understand at times, I found that Schopenhauer's insights into human nature and the nature of reality were truly fascinating.

One of the strengths of this book is its wide range of topics, from ethics and metaphysics to literature and aesthetics. I particularly enjoyed Schopenhauer's discussion of the role of art in society, which I found both thought-provoking and enlightening. His critiques of Kant and Hegel were also well-reasoned and provided me with new perspectives on these thinkers.

However, at times the book can be quite repetitive and Schopenhauer's pessimistic views on life and human existence can be disheartening. Additionally, some of the more technical sections of the book may be difficult for readers who are not well-versed in philosophy.

Overall, I would recommend "Parerga and Paralipomena" to anyone interested in philosophy or looking to deepen their understanding of Schopenhauer's work. While it can be challenging at times, the insights and ideas contained within are well worth the effort.

[Mihaela Lescan · Rating 5 out of 5]

reading Schopenhauer is like talking to a very dear and close friend or yourself who is 100 times smarter.

This was my first read by Schopenhauer and before I dived into this book, I already supposed I would like it because I've been agreeing with most of his interpretation and feel like he might be my very similar to my animus lol. Having said this, Schopenhauer really speaks my soul and makes me feel less lonely and crazy.

When it comes to this particular book, man, this is the Bible of German philosophy. In this work, he collected nearly all of his philosophy and in such a beautiful, poetic, yet tangible way.
He himself detested his German philosophers preceders because as he said: they were using a complex language to define something simple. Schopenhauer on the other hand, used every day language to define certain concepts and analyze certain topics.

Schopenhauer wasn't even popular in Germany cca 10 years before his death. His works got published only after the British audience started praising him which only shows that he was different from 'a typical' German philosopher.

I would recommed this book to anyone who is interested in concepts such as free will, justice, religion, determinism, fatalism, politics, psychology.

[Twan · Rating 3 out of 5]

"Dat vrouwen zo geschikt zijn om ons in onze vroegste jeugd te verzorgen en op te voeden, komt omdat zij zelf kinderlijk en dom en kortzichtig, in één woord hun leven lang grote kinderen zijn - een soort tussenstadium tussen het kind en de man, die de eigenlijke mens is. Men moet er maar eens op letten, hoe een meisje dagenlang met een kind kan spelen en dansen en zingen, en zich dan afvragen wat een man met de beste wil van de wereld in haar plaats zou kunnen doen."

Schopenhauer haatte vrouwen en zijn gedachtegoed is daarin gelukkig niet meer van deze tijd, maar deze bundel biedt ook genoeg schitterende levensbeschouwende anekdotes die wél nog steeds aanspreken.

[Alex Hulst]

Het laat zich raden wat Arthur van Goodreads zou vinden. Maar beter niet oordelen.

"Het ongeluk van intellectuele verdiensten is dat zij moeten wachten tot het goede geprezen wordt door mensen die zelf alleen het slechte voortbrengen; of eigenlijk is het alleen al het feit, dat zij bekroond moeten worden door de menselijke oordeelskracht, want daarvan hebben de meeste mensen net zo weinig als een castraat voortplantingsvermogen."

[Panda · Rating 3 out of 5]

Una accozzaglia dei pensieri e temi più disparati, dalla storia della filosofia pre-socratica ai fantasmi, dallo stile tedesco a piccole parabole e poesiuole. Tutto cerca di tornare stando alle teorie metafisiche di S. La sensazione, però, che tutto sia un annaccquamento dei principii de "Il mondo" è troppo forte e rovina questa serie di pensieri alla fine interessanti, ma decisamente circondati da superfluo (e ripetuto).

[Jan Jasič · Rating 4 out of 5]

I dont know. Looks like those russian novels where there is too much unnecessary passages and just a little action and the whole volume is over 1000 pagws…. Fortunately this big boy is comprived of independent skipabble parts and u will definitely skip many of them. However many a gem are hidden here. U just need to read intensively

[Isak Hegelund · Rating 4 out of 5]

This one contains both some of Schopenhauer's best texts, some of his worst texts and a lot of things in between, including many repetitions - the man struggles to write anything without calling Hegel a charlatan at every given opportunity. Yet, it is a work by Schopenhauer, and one must, thus, love it.