Η σκιά του ευνούχου

by Jaume Cabré, Σοφός Ευρυβιάδης (Translator)

Ο Μικέλ Ζενζάνα, τελευταίος απόγονος μιας άλλοτε ισχυρής μεγαλοαστικής οικογένειας της Καταλονίας, νιώθει πια γερασμένος, χωρίς δίψα για ζωή. Κατά τη διάρκεια ενός δείπνου με μια γοητευτική συνάδελφο δημοσιογράφο σε ένα πολυτελές εστιατόριο που στεγάζεται στο παλιό πατρικό του σπίτι, αποφασίζει να μιλήσει για το παρελθόν του: την οικογένειά του, τη στρατευμένη νιότη του, τον αγώνα του εναντίον της δικτατορίας του Φράνκο, τον παθιασμένο έρωτά του για μια βιολονίστρια, την αγάπη του για τις τέχνες. Έργο μελαγχολικής ομορφιάς, χρονικό του τέλους του φρανκισμού, οικογενειακή σάγκα, στοχασμός για την τέχνη, φιλόδοξο ιστορικό και κοινωνικό μυθιστόρημα, η Σκιά του ευνούχου είναι γραμμένη με απαράμιλλο ύφος και μοναδική δεξιοτεχνία. Προαναγγέλλονται εδώ τα θέματα και οι πρωτότυπες αφηγηματικές τεχνικές που θα εξερευνήσει ο Καμπρέ στις Φωνές του ποταμού Παμάνο και το Confiteor: το ζήτημα του κακού, η εξιλέωση, το βάρος του παρελθόντος, η σημασία της καλλιτεχνικής δημιουργίας και, ιδιαιτέρως, της μουσικής. Η δομή του βιβλίου ακολουθεί τη δομή του έργου του Άλμπαν Μπεργκ Κονσέρτο για βιολί «στη μνήμη ενός αγγέλου».

Η Σκιά του ευνούχου τιμήθηκε με τα βραβεία Lletra d’Or, Ciutat de Barcelona και Crtica Serra d’Or, και μεταφράστηκε σε δέκα γλώσσες.

Genres: Fiction, Spain, Novels, Audiobook, Spanish Literature, Love, Drama

528 pages, Paperback

First published January 1, 1996

About the author

Jaume Cabré i Fabré (Barcelona, 1947) is a philologist and Catalan writer.

Graduated in Catalan Philology by the University of Barcelona, high-school professor in leave of absence and teacher to the University of Lleida, member of the Philological Section of the Institut d'Estudis Catalans.

During many years he has combined literary writing with teaching. He has also worked in the television and cinematographic scripting. With Joaquim Maria Puyal he was the creator and scriptwriter of the first Catalan television series: La Granja (1989-1992), after which followed other titles like Estació d'Enllaç (1994-1998), Crims (2000) and the tvmovies La dama blanca (1987), Nines russes (2003) and Sara (2003). He has also written, together with Jaume Fuster, Vicenç Villatoro and Antoni Verdaguer, the script of the Antoni Verdaguer's films La teranyina (1990), based on his novel, and Havanera (1993).

Reviews

[Stratos · Rating 4 out of 5]

Ξεκίνησα για να βαθμολογήσω κάπου μεταξύ 2 ή 3. Μετά πήγα μεταξύ 3 και 4. Κατέληξα στο 4
Το πρόβλημα με τα βιβλία του Καμπρέ είναι ότι υπάρχουν πολλές δυνατές σελίδες που ξεχειλίζουν από συναίσθημα και πάθος. Χαρακτήρες που ενίοτε σε "βιδώνουν" στο κάθισμα. Όμως οι μεταπτώσεις του χρόνου και των προσώπων είναι τέτοιες που σε κρατούν πάντα σε εγρήγορση και δύσκολα παραδίνεσαι σε αναγνωστική απόλαυση. Βαδίζεις συνέχεια σε τεντωμένο σκοινί προσπαθώντας να κρατήσεις το νήμα της ιστορίας και των προσώπων.
Σε τούτο το βιβλίο που έμοιαζε με τα 100 Χρόνια Μοναξιάς του Μάρκες, οι ήρωες στριφογύριζαν στη δίνη της ιστορίας και των συγκυριών. Οι τρεις γενεαλογικοί χάρτες βοηθούν τον αναγνώστη να λύσει τον μίτο της ιστορίας που καταλήγει σ΄ ένα εστιατόριο, πρώην κατοικία του ήρωα ο οποίος έχοντας χάσει τον πολιτικό προσδιορισμό και την αγαπημένη του, ολοκληρώνει μελαγχολικά την ιστορία του στην σύντροφο του καλύτερου του φίλου. Τον οποίο κι αυτόν έχει χάσει! Το βιβλίο των ηττημένων; Ενδεχομένων.
Τώρα το 4 ως βαθμολογία προέρχεται κυρίως από την ανάβλυση των συναισθημάτων, κυρίως στο δεύτερο μισό του βιβλίου. Και ας με ταλαιπώρησε για μια ακόμα φορά ο Καμπρέ....

[Sofia · Rating 4 out of 5]

Το Confiteor υπήρξε ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία, από αυτά που τα ρουφάς και σε ταξιδεύουν όπως πρέπει να σε ταξιδεύει η λογοτεχνία. Αυτό ωστόσο υπήρξε δίκοπο μαχαίρι για την ανάγνωση της Σκιάς του ευνούχου. Από τη μία με οδήγησε να αγοράσω το βιβλίο με το που βγήκε στα ράφια και από την άλλη μ' έκανε να έχω εξ' αρχής πολύ μεγάλες απαιτήσεις από αυτό.
Για την ιστορία αξίζει να σημειωθεί ότι η Σκιά του Ευνούχου προηγήθηκε του Confiteor. Έχοντας διαβάσει και τα δύο θα έλεγα, χωρίς καμία πρόθεση να μειώσω την αξία της, ότι η Σκιά αποτελεί μία "προθέρμανση" του Confiteor. Στο μυθιστόρημα υπάρχουν πολλά αγαπημένα μοτίβα του Cabré όπως η "εξομολογητική" αφήγηση, το ξεδίπλωμα μιας ιστορίας με διάφορα οικογενειακά μυστικά, δεμένη αριστοτεχνικά με την ιστορία της Ισπανίας και φυσικά ο έρωτας. Όλα αυτά υπήρχαν στον Confiteor και υπάρχουν και στη Σκιά και δεν γίνεται να προσπεράσεις τις ομοιότητες.
Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι η Σκιά του Ευνούχου δεν είναι ένα απολαυστικό μυθιστόρημα. Τουναντίον, μόλις συνηθίσεις λίγο τον τρόπο αφήγησης, ο οποίος δυσκολεύει λίγο στην αρχή με τα πολλά ονόματα και τις εναλλαγές στα πρόσωπα της αφήγησης (πολλές φορές οι αλλαγές αυτές πραγματοποιούνται ακόμα και στην ίδια παράγραφο), τότε μπορείς να αφεθείς στην αδιαμφισβήτητα ταλαντούχα γραφή του Cabré και να ταξιδέψεις σε μια ιστορία γεμάτη έρωτα, τέχνη, στοχασμούς και αλήθειες.
«….έμαθα ότι καμιά αγάπη δεν αντέχει την έλλειψη αγάπης. Και ότι παρ’ όλα αυτά, ο θάνατος μιας αγάπης, όσο αναμενόμενος και επιθυμητός κι αν είναι, αφήνει ένα ακατανόητο κενό που μοιάζει με ακρωτηριασμό. Και καθώς δεν θέλεις να κουτσαίνεις στη ζωή, επιχειρείς σίγουρα να το αναπληρώσεις όσο μπορείς. Ορισμένες φορές, με μίσος. Άλλες, με θλίψη.»

[Mat C Sharp · Rating 5 out of 5]

This book has been such an amazing reading experience for me, I don't know where to begin!
First of all, it's structured according to Alban Berg's concerto "a la memoire d'un ange" which is significant to the plot, as we realise while reading. It is also full of other musical references, so well incorporated in the text that it's impossible not to look them up and play them.
Secondly, it is a historical fiction family saga, which has always been a sufficient reason for me to read a book, only this family consists of so many interesting people, to say the least, that its family tree is re-written three times in the book. The main character takes a trip down memory lane providing a fine description of Franco's regime in Spain and the political actions against it, while on a personal level he presents his significant relationships with friends, relatives and lovers. The characters in each case are efficiently developed.
And that brings me to the narrative technique. We follow alternating timelines, from two point of views with the added "trick" of shifting persons in the same sentence, which may take a while to get used to, but I barely noticed it after a point.
Overall, it was interesting, exciting, moving and I LOVED it. I have already added it to my favourite books of all time. Note that I have not yet read Confessions, that almost every Greek reader has read and utterly praised and is said to be better, so naturally my expectations are very high and I'm really looking forward to reading more of Cabre's work.

[Yiannis · Rating 4 out of 5]

Υπέροχος αγαπημένος συγγραφέας.

[Kuszma · Rating 4 out of 5]

„Sosem lehet mindent elmondani egy emberről.”

De nem ám. Sőt, egy regényt se lehet úgy megírni, hogy abban mindent elmondjunk. És áldom ezt a lehetetlenséget, mert ez teszi lehetővé az irodalmat. Most képzeljük el, hogy Musil 1930-ban megírja A tulajdonságok nélküli ember-t, és abban elmond mindent, ami elmondható. A többi író meg szomorúan konstatálja, hogy hát ez van, bezárhatjuk a boltot, mehetünk vissza a földekre tarhonyát kapálni. Az irodalom beteljesítette és ezáltal felszámolta önmagát, nincs szükség több regényre.

Hála Istennek, ez az opció sosem fog bekövetkezni. Minden jó regény csak egy szilánkja valami felfoghatatlan méretű kozmikus igazságnak, gigászi puzzle, amit az ember évtizedeken keresztül rakosgat összefele, és ha mákja van, élete alkonyán már eljut arra a szintre, hogy sejti, mi van a képen.

Itt van ez a Miguel Gensana, akit meghívnak vacsorázni. Mégpedig pont abba a házba, ahol felnőtt, amit családja elherdált, és amiben per pillanat egy fancy étterem üzemel az előírásszerűen bunkó főpincér felügyeletével. (Kóstold meg a húsételeiket, Miguel, azok fantasztikusak!) A vacsoráért cserébe Miguelnek mesélnie kell, mégpedig legjobb barátjáról, Bolósról. Miguel pedig mesél – a borzalmas családjáról, a kommunista sejtekről, szerelmeiről, az eunuch-létről, kábé mindenről, Bolós kivételével. Na jó, hát róla is szó esik, de leginkább csak annyi, hogy megértsük belőle: akit szellemi renyheségből vagy megszokásból legjobb barátunknak nevezünk, a gyakorlatban egy ismeretlen földrész, fehér folt a térképen.

Jó nagy regény. Úgy értve, hogy jó is, meg nagy is. Cabré a megszokott (pazar) mesterségbeli tudással mutatja be nekünk a spanyol (pontosabban: katalán) történelmet a francóizmus felemelkedésétől kezdve a kilencvenes évekig, miközben úgy tesz, mintha csak egyéni emberi sorsokról beszélne, semmi másról. Gyönyörűen dobja fel az epikus próza lassúdad ritmusát ezekkel a pulzáló, E/1 és E/3 között ingázó, az idősíkokat merészen összemosó mondatokkal. Egyszerre komótos és hektikus szöveg, pont mint az emlékezés.

[Maria Mihăiță · Rating 5 out of 5]

O istorie a unei familii catalane pe șapte generații, narată cu deosebit talent de Cabré. Cartea are o structura interesantă, o narațiune construită în jurul unei conversații între doi prieteni, o împărtășire cu rolul de a face curat în sufletul celui care povestește.
Fiind la prima lectură din acest scriitor talentat, elevat, mă declar încântată.

[Georgina Koutrouditsou · Rating 5 out of 5]

Αριστούργημα!
(soon αναλυτική κριτική)

[Paraskevi Parissi · Rating 5 out of 5]

Η Τέχνη είναι αλήθεια και είναι πολύ ισχυρότερη από τη ζωή!
Η σκιά του ευνούχου είναι ένα απαιτητικό ανάγνωσμα , το οποίο το λάτρεψα και το αγάπησα πάρα πολύ. Δυσκολεύτηκα λίγο στην αρχή μέχρι να καταλάβω τις τεχνικές που χρησιμοποιεί ο Καμπρέ στην γραφή του και να ξεδιαλύνω στο μυαλό μου τα ονόματα της οικογένειας Ζενζάνα στις πρώτες σελίδες, όμως μετά ήταν σαν να με πήρε το νερό του ποταμού και με παρέσυρε μαζί του σε νέα λογοτεχνικά σοκάκια!

Η ιστορία μας ξεκινά με τον Μικέλ Ζενζάνα που σε ένα δείπνο με μία συνάδελφο του ξεκινά να εξιστορεί το παρελθόν του. Ο Μικέλ είναι ο τελευταίος απόγονος μιας ισχυρής μεγαλοαστικής οικογένειας της Καταλονίας που δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα, ότι η πρώτη γενιά δημιουργεί από το τίποτα, η δεύτερη προωθεί και αναπτύσσει και η Τρίτη τα ξοδεύει όλα. Τον Μικέλ προσπάθησα να τον καταλάβω για να μπορέσω να εξηγήσω τις αντιδράσεις του, αλλά δεν μπόρεσα να ταυτιστώ μαζί του, γιατί ήταν τρομερά αναποφάσιστος, ευαίσθητος, ρομαντικός, ασταθής , αποπροσανατολισμένος και πολλές φορές ήταν λες και τα πόδια του ήταν καρφωμένα στην γη και έπρεπε να του δώσεις μια σπρωξιά για να ξεκινήσει. Ήταν πολύ επιδέξιος να προσαρμόζεται στις απαιτήσεις των άλλων, αλλά ανίκανος να εναντιωθεί στην μοίρα του ως επαναστάτης. Ήταν ένας ευνούχος?

Όμως μπόρεσα να καταλάβω τον θείο του το Μαουρίσι Δίχως Πατρίδα που παίζει καθοριστικό ρόλο μέσα στο έργο και πολλές φορές με εκπλήσσει με τις κινήσεις του, λες και παίζει μία παρτίδα σκάκι με υψηλή δεξιοτεχνία. Ο Θείος δείχνει με τρομερό, συγκλονιστικό τρόπο τις τρομερές συνέπειες της δύναμης του λόγου. Ο θείος δεν είναι τρελός αλλά έχει πολύ καλή μνήμη! Τον θείο μπόρεσα να τον καταλάβω και να τον συγχωρήσω , γιατί πραγματικά από μία κίνηση του άλλαξε την ιστορία της οικογένειας.

Ένα από τα σημάδια της ωριμότητας είναι η συμφιλίωση με την ιδέα ότι στη ζωή, δεν υπάρχει replay!

Το βιβλίο είναι ένας ύμνος στους οικογενειακούς θανάτους που με τις απώλειες σε αφήνουν περισσότερο εκτεθειμένο στις δυσκολίες της ζωής. Είναι ένας ύμνος στον έρωτα που κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο και χαρούμενο, ο οποίος αν δεν μπορεί να γευτεί την γουλιά του από το κρασί του, μαραίνεται και πέφτει όπως τα πέταλα από τα λουλούδια.. και μετά? ..πόσο φρικτή είναι η ζωή σου… που αυτό που επιθυμείς είναι να ανταποδώσεις τον πόνο της ψυχής σου σε αυτούς που σε εμπόδισαν να ζήσεις.. απλά να ζήσεις όπως θέλεις εσύ. Η ιστορία προχωρά μέσα από ατομικές φιλίες, έρωτες και προδοσίες.

Μέσα από την πρωτότυπη αφηγηματική τεχνική του Καμπρέ, που χρησιμοποιεί ά και ΄γ πρόσωπο , που μπορεί μέσα σε μία παράγραφο να περιγράψει και να σε μεταφέρει σε διαφορετικά πρόσωπα, στιγμές ακόμα και εποχές και εσύ να είσαι σε ετοιμότητα να προσαρμόζεσαι στο έργο, θεωρώ ότι ήταν το μαγικότερο σε αυτό το ταξίδι. Η γραφή του είναι εκπληκτική ,αφηγηματική, περίπλοκη μέχρι να τον καταλάβεις και να τον ερωτευτείς, γιατί θεωρώ ότι είναι απαιτητικός συγγραφέας για απαιτητικούς αναγνώστες. Επίσης έχει ένα ιδιαίτερο χιούμορ και μου άρεσε πάρα πολύ τα επίθετα που χρησιμοποιούσε για να περιγράψει τα άτομα ανάλογα με τις ενέργειες του.
Έχασα την πίστη στην λογική και έχω μόνο το συναίσθημα, ‘’και νιώθω στείρος ’’…. Δεν είσαι ευνούχος Μ……

Είναι ένα έργο μελαγχολικής ομορφιάς , ένα έργο ψυχικής κάθαρσης που έχει έντονα στοιχεία κοινωνικής και πολιτικής χροιάς , αφού ερχόμαστε σε επαφή με το τέλος του Φρανκισμού και ταυτόχρονα είναι ένας στοχασμός στην τέχνη και στην μουσική. Η δομή του βιβλίου ακολουθεί την δομή του έργου του Άλμπαν Μπεργκ κονσέρτο για βιολί << στη μνήμη ενός αγγέλου>>, το οποίο είναι αφιερωμένο στη Μανόν, την κόρη του αρχιτέκτονα Βάλτερ Γκρόπιους, η οποία πέθανε σε νεαρή ηλικία. Έτσι στο βιβλίο έχουμε το πρώτο μέρος ‘’ το μυστικό του αορίστου’’ ,πρώτη κίνηση andante,δεύτερη κίνηση allegretto. Δεύτερο μέρος ‘’ Στην μνήμη ενός αγγέλου’’ Τρίτη κίνηση Allegro, Τέταρτη κίνηση Adagio.


Η μουσική έχει το μεγάλο πλεονέκτημα ότι δεν τελειώνει ποτέ, όπως και η τέχνη.

Και δεν πρέπει να ξεχάσω να σας πω για τους έρωτες του Μικέλ, τους εμονικούς και πόσο η μοίρα του έπαιξε τραγικό παιχνίδι για να έρθει η στιγμή να είναι χωρίς δίψα για ζωή και να νιώθει γερασμένος. Ο Μικέλ θα ήθελε να ήταν ποιητής, συγγραφέας, μουσικός και όχι κριτικός που παίρνει και συνεντεύξεις δουλεύοντας στο περιοδικό Revista. Το χαρακτηριστικό είναι ότι ο Στάινερ του λέει… Ο Κριτικός βλέπει την σκιά ενός ευνούχου( ποιος θα επιθυμούσε να είναι κριτικός αν μπορούσε να είναι συγγραφέας?)

https://lovebook-diary.blogspot.com/

[Netta · Rating 5 out of 5]

Awe-inspiring Jaume Cabré is one the most special writers I’ve ever come across. The very first thing that made him special to me is that he writes amazingly complicated, exquisite novels in the language I cannot read. The fact that publishers are in no hurry to translate Cabré’s novels into any language I do read is no help at all. It feels like having a dearly beloved sailor husband, whom you should patiently wait at the seashore, praying that this time he will stay longer (he almost never does). The second thing that made Cabré special (and very dear) to me is his way of telling stories. His stories always slowly and delicately unfold before your eyes, letting you the opportunity to see the beauty of the process instead of showing off with the result, be it a plot twist or unexpected climax.

L'ombra de l'eunuc (The shadow of the eunuch), to me, is Cabré’s One Hundred Years of Solitude, though I do realize that one does not compare anything with Márquez that easily. It may be simply the impression Márquez once made on me, when I was 15, reading One Hundred Years of Solitude for the very first time, that Cabré’s novel evoked again. Doomed, non-existent town of Macondo and its doomed inhabitants, the Buendia family. The Gensana’s family, living in Cabré’s own non-existent town not far from Barcelona, faces the fall of their house, dreams and everything they held dear over the centuries. Unlike of Márquez, though, who goes shamelessly, impressively epic, giving his story some traits of a myth where you’re not supposed to love or hate demigod characters, Cabré chooses a theme of a tragedy of the family which has already degenerated into the sober mourning of its last surviving members, a smooth shift from sorrow of the greatest to the sorrow of the smallest.

I strongly believe that books like The Shadow Of The Eunuch exist with one crucially important purpose. They exist to let us safely go through ultimate desperation, grief, miserable love, all the things we don’t want to experience in real life but are always curious about. And after we endure and close the book, we can go back to our own lives as if nothing significant happened. What stays with us, if we’re lucky and the book is good, is the memory of the characters, the bond we made with them, feeling great pity for their sorrow. I don’t remember feeling pity for any particular member of the Buendia family. To me they are still somewhat like demigods. You don’t usually feel pity for demigods reading myths. I felt sorry for them all, as if they were one unfortunate unit. This time, reading The Shadow Of The Eunuch, I feel so so sorry for Maurici Lackland, who found a very special place in my heart and therefore should be mentioned in my review.

P.S. The structure of this novel was inspired by Alban Berg's Violin Concerto In Memory of an Angel. In case you're interested, here's the link.

[Dar vieną puslapį · Rating 5 out of 5]

“Eunucho pasakojimas” - tai knyga apie praradimus, neišsakytus jausmus mylimiems žmonėms, griūnančius gyvenimus ir tai, kaip viskas painiai susiję. Pagrindinis veikėjas Mikelis po draugo netekties kartu su kolege atvyksta į savo buvusius šeimos namus. Tai ne šiaip namai, o dvaras, saugantis dviejų šimtų metų šeimos istoriją. Kaip jau galima numanyti, šios sienos matė visko. Naratyvas plėtojamas keliomis kryptimis: vakarieniaujant dabar jau restoranu paverstame šeimos dvare, Mikelis prisimena savo gyvenimą, kaip jis glaudžiai susijęs su žuvusiu draugu, kartu pokalbyje su šeimos pamišėliu atsiskleidžia slapti Žensanų šeimos užkaboriai. Šalia viso to, aišku, ir meilė.

Istorijoje daug visko, bet pagrindinis akcentas, manau, yra tai, kaip Jaume Cabré pasakoja. Jo stilius išskirtinis - viena istorija supinama su kita ir įgauna dar daugiau spalvų. Knyga nepaprastai kinematografiška. Man labai priminė Paolo Sorrentino filmus, kuriuos dievinu: intelektualius, su šiek tiek lengvos erotikos ir padengtus lengva sarkazmo plutele. Neveltui, autorius ilgus metus dirbo rašydamas scenarijus televizijai ir filmams. Tai labai jaučiasi. Knyga bus didelis malonumas intelektualaus pasakojimo mėgėjams. Didžiusias malonumas ne skaityti vis pribėgant, o vienu prisėdimu kiek įmanoma daugiau. Tada tikrai lengviau panirti į istoriją ir pajausti pasakojimo bei kalbos grožį. Skaitymas ne visuomet lengvas bei paprastas, nes ši šeimos saga dėliojasi kaip mozaika iš skirtingų laikų ir pasakotojų, bet grožis atsiveria mozaiką sudėliojus. Beje atskiri komplimentai vertėjui Vladui V. Petrauskui - vertimas nuostabus. Perskaičiau ir apie vertėją nedidelį straipsniuką - tas pasišventimas ir rimtas požiūris į darbą puikiai jaučiasi kūrinyje.

Knyga patiks gurmaniškos literatūros mėgėjams- Jaume Cabre jums pasirengęs pristatyti po kąsnelį kokybiško, sodraus ir išskirtinai gražaus pasakojimo. Skaudžiai gražaus. Bet gražaus ir gilaus. Skanaus.

[Crazytourists_books · Rating 4 out of 5]

Σε αυτό το βιβλίο ο Καμπρέ μας παίρνει από το χέρι και μας πάει μια βόλτα στα μονοπάτια που θα ακολουθήσει για να γράψει το Confiteor, το αριστούργημά του (κατά την ταπεινή μου άποψη, και χωρίς να έχω διαβάσει όλα του τα έργα φυσικά). Η βόλτα αυτή είναι δοκιμαστική, κοιτά αριστερά, δεξιά, πίσω, κάνει αναγνώριση εδάφους, παίρνει ρίσκα και κρατάει αποστάσεις ασφαλείας. Και αυτό φαίνεται στην υπόθεση και στους χαρακτήρες τους. Δεν τους έχει αφήσει τελείως ελεύθερους να πετάξουν μακριά. Ο Μικέλ δεν πετά τόσο ψηλά όσο ο Αντριά, πετά όμως και αυτό κάνει το βιβλίο ξεχωριστό. Ακόμα κι αν δεν είναι Confiteor.
(Αστεράκια έβαλα 4, αλλά ίσως και 3.5)

[Peter · Rating 5 out of 5]

If there is binge drinking and binge reading, is there also binge listening? This is at least what I experienced with this audiobook, having consumed the majority of it in two sleepless nights. As a result I experienced the story rather from the emotional side and got drawn into it like by a whirl. It was not always easy to follow the different narators in different decades, but over time the stories formed - like a mosaic - the history of four generations of the Gensana family and their seat "Can Gensana" in the imaginary Catalonian city of Feixes.

Usually I shy away from family sagas. but in this case every piece of information gained raised several new questions that kept me at the speaker. Mainly the dark secrets behind the shining frontside of a well off family of factory owners formed an arc of suspense that span from the first to the last word. All this is craftfully embedded into the history of Catalonia and a deep affection for classical music.

I deeply enjoyed listing to this slighly abbreviated audiobook, whose changed title (in German "A Better Time") in my eyes is a better fit than the original one ("The Shadow of the Eunuch").

[Ringa Sruogienė]

DNF at 50. Belekiek veikėjų ir visi vienodais vardais. Ačiū.

[Rafal · Rating 4 out of 5]

Po "Wyznaję" każda kolejna książka Jaume Cabra była dla mnie mniejszym lub większym zawodem. Nie zachwyciły mnie "Głosy Pomano" choć dostrzegłem w nich stylistyczną rozgrzewkę przed "Wyznaję". Bardzo zawiódł mnie "Jaśnie Pan". Ta książka odnowiła we mnie wielką sympatię do tego pisarza. Znowu bardzo mi się podobało. Znowu bardzo doceniłem styl, pozornie chaotyczny, prowadzenia narracji z ciągłą zmianą pierwszej osoby na trzecią, który do takiego mistrzostwa doprowadziła w "Wyznaję". I choć początek mnie zirytował (właśnie z powodu tego stylistycznego chaosu), to dalsza część książki dała ogromną satysfakcję z odkrywania wszystkich niuansów. To nie jest książka tak wielowarstwowa i wielowątkowa i wysublimowana narracyjnie jak "Wyznaję", ale czuć w niej dotyk geniuszu (a za takiego uważam autora).
Jak zwykle świetne tłumaczenie.
Na pewno jest to książka, którą przeczytam kiedyś drugi raz, żeby od początku cieszyć się rzeczami, którymi podczas pierwszego czytania można się cieszyć dopiero od pewnego momentu. Bo: ZOBACZ CYTAT

-----------------
Po drugim czytaniu: Największy zarzut do tej książki, to że jest niedojrzała. Dialogi czasem wydają się sztuczne, fabuła trochę niedopracowana, rysy historyczne lekko napuszone. W tej książce bardziej niż w innych czuć, że Cabré dopiero będzie świetnym pisarzem. Ale czyta się to świetnie, nawet jeżeli tragiczne zakończenie jednej z historii miłosnych jest okropnie naciągane.

[Olena Yuriichuk · Rating 5 out of 5]

Якщо «Моє каяття» протягнуло читача по історії від 16 століття і до нашого часу, «Голоса Памано» зосередилися на громадянській війні в Іспанії 30-х років, то «Тень евнуха» пролила світло на усі «радощі» комунізму в Барселоні 50-60-х ��оків.

Я знала, чого мені чекати. Я була готова до типового тексту Кабре, до стрибків у часі; до зміни займенників; до трагічного - і вічного кохання - до тієї однієї, до якої було скучно, а опісля - неможливо; до заплутаної родинної історії; до міцної дружби, яка знайшла свою обов‘язкову перепону...

Словом, Кабре в усіх трьох книжках робить однакову канву, тому той, хто подолав одну розповідь, буде готовий до наступної. Але до чого ніхто не здатен підготуватися (і я в тому числі), так це до того, що Жауме Кабре, майстерно замилюючи очі читачеві, в один момент круто розвертає хід оповіді, шокує і змушує роззявляти рота з несподіванки.

«Тень евнуха» - реквієм пост-фактум. Мікель Женсана, останній і нещасливий нащадок великого роду, в якому синів називали в честь дідів, повторюючи однакові імена щодва покоління, опиняється у колись своєму домі. Зараз суничне дерево підрізане; в саду застиг фальшивий фонтан. В домі замість дядька Маурісія (Нещасливого та Безземельного), батька Пере (Бастарда), матері Амелії (Коханої), портретів і книг - хліб і видовища - фешенебельний ресторан.

Не зізнаючись нікому, а головно, мабуть, собі, Мікель Женсана розповідатиме за одним винятком щиру історію, втискуючи в печально-трагічний вечір грандіозну історію всіх поколінь. Чи вдасться йому зіграти цей «словесний» концерт Берга, чи «інструменти» підведуть свого невдаху-митця?

* В каждом доме есть человек, который ведёт летопись всей семьи.

* В том возрасте, когда можно мечтать, этим правом следует пользоваться.

[Karina Stakelytė · Rating 4 out of 5]

<...O kadangi niekam nepatinka šlubčioti per gyvenimą, žmogus visada stengiasi kuo nors išlyginti netektį. Kartais neapykanta. Kartais liūdesiu. Daugeliui mūsų pavyksta jausminį gyvenimą paversti nuostabiu pragaru...>

[MTK · Rating 3 out of 5]

Ίσως το αδικώ κάπως: αυτό καθαυτό το βιβλίο είναι αξιόλογο, αλλά σε κάποιον που έχει διαβάσει το εξαίσιο "Confiteor" και το εξαιρετικό "Οι φωνές του ποταμού Παμάνο" δεν έχει να προσφέρει και πολλά. Ο Κάμπρε (Καμπρέ ?) φαίνεται να επιμένει στο ίδιο μοτίβο: μια λίγο ή πολύ εξέχουσα οικογένεια της Καταλονίας, συν διάφοροι περιφερειακοί χαρακτήρες, και η πορεία της κατά τα ταραγμένα χρόνια των παγκοσμίων πολέμων, του εμφυλίου, της δικτατορίας του Φράνκο και της μετάβασης στην σύγχρονη εποχή. Οι χαρακτήρες και οι καταστάσεις ομοιάζουν τόσο με αυτά των δύο προηγούμένων, ώστε εάν το είχε γράψει άλλος θα μιλούσα για άτεχνα κεκαλυμμένη αντιγραφή. Επιπλέον πρόκειται για πρώιμο έργο (γράφτηκε 8 χρόνια πριν τα άλλα δύο) και αυτό φαίνεται στην έλλειψη μεστότητας της γραφής.

[Ιωάννα Μπαμπέτα · Rating 4 out of 5]

Στην αρχή λίγο μπερδεύει. Σιγά-σιγά όμως ο Cabré έχει έναν τρόπο να σε παίρνει από το χέρι και να σε γνωρίζει στους ήρωές του. Ωραία γραφή!
«Σε κάθε οικογένεια υπάρχει πάντα κάποιος που είναι η μνήμη της...»
«...διότι οι ελάχιστες στιγμές σταθμοί που έχουμε στη ζωή μας περνούν απαρατήρητες και έπειτα αφιερώνουμε την υπόλοιπη απελπισμένη μας ύπαρξη στη μάταιη προσπάθεια να τις ξαναθυμηθούμε»
Το Confiteor μου άρεσε περισσότερο ομολογώ.

[Mirela · Rating 5 out of 5]

"Câteodată, în viaţa oamenilor, apar oaze de fericire pură, plăpânde, vremelnice, imprevizibile. Dar care, în clipele cât sunt vii, justifică toată existenţa."

[Costi Santorros · Rating 4 out of 5]

4* 2/5. Aproape la fel de bună ca (,) „Confiteor”.

[AiK · Rating 3 out of 5]

Действительно, как и сообщалось в аннотации, много литературных и музыкальных аллюзий, как обычно, интеллектуально. Но… нет той силы и движущей идеи как в «Я исповедуюсь». А есть постмодернистское изложение семейной саги и истории дома, в котором открылся ресторан, и где ужинает наш герой, отпрыск рода Женсанов. В самом конце есть история любви к скрипачке Терезе, но она, на мой взгляд, эмоционально бедно раскрыта. Огромное количество страниц, интеллектуальное графоманство, но абсолютно не трогает.

[Markus]

Ein opulentes Drama über den Verfall einer angesehenen katalonischen Industriellenfamilie und die Nöte und Leiden ihres letzten Sprößlings Michel. Immer tiefer weiht ihn sein Onkel Maurici in die Geschichte der Familie mitsamt ihren zahlreichen Lügen und dunklen Geheimnissen ein.

Familiengeschichten sind normalerweise nicht so meine Sache, diese konnte mich doch mitnehmen, sie ist ganz hervorragend und spannend erzählt und war kurzweilig zu lesen. Die tragische Liebesgeschichte im letzten Teil fand ich aber dann doch zu kitschig.

Jaume Cabré erzählt breit angelegte, komplexe und mit zahlreichen Figuren bevölkerte Geschichten vor dem Hintergrund der Geschichte Kataloniens. Ich halte ihn für einen ganz großen Erzähler, auch wenn er sich eher an tradionellen Formen orientiert. Das Schweigen des Sammlers und Die Stimmen des Flusses haben mir noch besser gefallen.

[Edvinas Gliebus · Rating 5 out of 5]

Ilgai laukiau sio rasytojo knygu lietuviskai. "Jo Confesso" buvo tikras ivykis nykioje verstiniu knygu gausybeje, "Eunucho Seselyje" - taip pat. O kur dar Petrausko vertimas.

Seimos sagos, klastingos verslo peripetijos, meiles, neapykantos, kersto ir liudesio persunkti prisiminimai skamba lekstai. Tik ne Cabré atveju. Jis tikras pasakotojas - virtuozas, istorija audzia is desimciu personazu ir skirtingu istoriju, issisakojusiu it tas jo piesiamas gimines medis per kelias kartas, per daugybe saliu (nuo Barselonos iki Londono, Prahos ir Rio de Zaneiro...), paliecia begales likimu, ir irodo esas Rasytojas is didziosios R, sugebedamas i visa si voratinkli suausti daugybe sanklodu ir prasmiu.

Paskaicius Cabré supranti, kad buti geru rasytoju neuztenka vien geros idejos. Reikia suprasti Mena, Pasauli, Zmogaus esme, Sielos vingrybes.

Ir nors knygos pabaiga tikrai ne mano skonio, dedu ja i visu laiku geriausiu perskaitytu knygu penkioliktuka.

Rekomenduoju: lengvo skaitymo nesivaikantiems; zodzio ir sakinio zaisme besimegaujantiems; suprantantiems klasikine muzika.

Nerekomenduoju: norintiems is knygos vien pozityvios energijos; vykstantiems atostogu i Dubaju.

Vertinimas: Keturi kablis devyni.

[Ioulia Ilvanidou · Rating 4 out of 5]

4,5

[Anastasia Ts. · Rating 5 out of 5]

Ο Μικέλ Ζενζάνα, είναι ο τελευταίος απόγονος μιας μεγαλοαστικής οικογένειας της Καταλονίας. Είναι ένας ήρωας που φαίνεται να έχει παραδοθεί, χωρίς πάθος για ζωή. Με αφορμή το δείπνο με την συνέδελφό του Ζούλια ξεκινά να μιλά για την οικογένειά του για τον αγώνα του εναντίον της δικτατορίας του Φράνκι, για τον έρωτά του με μια βιολονίστρια, την αγάπη του για τις τέχνες. Όπως και στο Confiteor ο αφηγητής δεν μας αποκαλύπτει μονάχα το δικό του παρελθόν, τις δικές του πράξεις αλλά και αυτές των υπόλοιπων μελών της οικογένειας. Επίσης η μουσική και σε αυτό το έργο επιτελεί ένα σκοπό δημιουργώντας ένα μελαγχολικό λυρικό μυθιστόρημα. Η δομή του βιβλίου ακολουθεί την δομή του έργου του Alban Berg Κονσέρτο για βιολί ” Στη μνήμη ενός αγγέλου” (Andante, Allegreto, Allegro, Adagio) θυμίζοντας μια συναυλία που ακούς και απολαμβάνεις. Η θεματολογία του Cabré είναι παρεμφερής και στα τρία έργα του καθώς καταπιάνεται με ζητήματα που βασανίζουν τον ήρωα στην προσωπική και κοινωνική του ζωή. Με την οικογενειακή του τραγωδία μας καλεί να βιώσουμε την ίδια απελπισία που βίωσαν κι αυτοί και να έρθουμε αντιμέτωποι με μια αγάπη υποκριτική που δεν θα θέλαμε να ζήσουμε. Κανείς μας δεν θα επιθυμούσε να ζήσει τα παιχνίδια της μοίρας της οικογένειας Ζενζάνα, ή την απόρριψη του έρωτα. Αφηγηματικά ο συγγραφέας επιλέγει την χρήση του α’ και γ’ προσώπου καθιστώντας την ανάγνωση του έργου απαιτητική καθώς η εναλλαγή των προσώπων μπορεί να πραγματοποιείται και στην ίδια την φράση. Είναι ένα μυθιστόρημα με κοινωνικό και ιστορικό χαρακτήρα που τιμήθηκε με τα βραβεία Lletra d’ Or, Ciutat de Barcelona και Critica serra d ‘ Or ενώ έχει μεταφραστεί σε δέκα γλώσσες.

Δεν θα ήθελα να συγκρίνω τα δύο έργα και να γράψω ότι "η σκιά του ευνούχου" δεν μου άρεσε τόσο όσο το "confiteor" μιας και στο δεύτερο ο δημιουργός έχει ψηθεί συγγραφικά και η γραφή του αποδίδει στο μεγαλείο της το περιεχόμενο του έργου.

4,5 αστέρια

[Kat · Rating 5 out of 5]

Είναι το πρώτο βιβλίο του Καμπρέ που διαβάζω και ύστερα απο προτροπές να διαβάσω πρώτα το Κονφιτεόρ, αποφάσισα να πάρω το ρίσκο και να ξεκινήσω με αυτό. Και αλήθεια αν το Κονφιτεόρ είναι όπως λένε οι περισσότεροι καλύτερο απο τη Σκια είμαι σίγουρη οτι ανακάλυψα έναν συγγραφέα που μιλάει στην ψυχή μου. Βρήκα τον τρόπο γραφής πανέξυπνο, πρώτα βρισκόμαστε στο εδώ και τώρα, έπειτα ο Μικέλ στο πρώτο πρόσωπο, έπειτα ο συγγραφέας Μικέλ, ύστερα ο θείος Μαουρίσι, άλλοτε η μητέρα του και κάπως όλα τα πρόσωπα μιλάνε μέσα απο τον Μικέλ που βρίσκεται στο κέντρο της αφήγησης. Ο Μικέλ καταφέρνει εις πέρας να μιλήσει για τη ζωή του με έναν τόσο γνήσιο αλλά και ποιητικό τρόπο που ένιωσα να ξετυλίγεται μπροστά μου σαν μια εξομολόγηση διαδραστική που κάποιες φορές με γέμιζε χαμόγελα κι άλλες φορές ήθελα να κλάψω για τον πόνο του ήρωα. Αυτό έκανε με καταπλητικό τρόπο για εμένα ο Καμπρέ. Με έκανε να θέλω να πώ στον Μικέλ, είμαι κ’ εγώ μαζί σου και σε ακούω ή να θέλω να είμαι ίσως μια Ζούλια και να τον ακούω να λέει την ιστορία του. Καταπληκτικό βιβλίο, το αγάπησα.

[Madi Burin · Rating 5 out of 5]

Великолепный роман каталанского автора! Автор, как он умеет, гениально выстраивает нить повествования с испорченной хронологией, когда в самом начале указываются на события, к которым герои подходят постепенно! Мне нравится множественность сюжетных линий от имени разных героев, но вроде бы об одной общей истории!

Микель, главный герой, в целом, рассказывает историю своей жизни от своего лица, от третьего лица, от лица своего дяди через дневники и воспоминания! И это очень интересно читать!

Книга показывает все грани человеческих отношений: мужская дружба в юности и в зрелости, отношение отцов и детей, семейные интриги, любовь во широком смысле слова! Также отлично показана изменчивость ценностей с возрастом! Роман трагичен. Повествование похоже на исповедь героя, который прожил интересную, но может не совсем счастливую жизнь!

[Nikos · Rating 5 out of 5]

4,5*!!Το δευτερο αριστουργημα του Cabre που διαβαζω μετα τις "Φωνες του ποταμου Παμανο" και ξεκινωντας τα βιβλια του με την επιδιωξη να τα διαβασω με την σειρα που γραφτηκαν.
Ο Cabre γι' ακομη μια φορα συνθετει μια φοβερη ιστορια για τον αναγνωστη,τον οποιο κανει κοινωνο του παθους και των γεγονοτων που ζουν οι πρωταγωνιστες με τον καλυτερο δυνατο τροπο,κατα την γνωμη μου,μεσω της γραφης και των αναχρονισμων που χρησιμοποιει.
Στο συγκεκριμενο εργο,απλα μου φανηκε λιγο προβλεψιμο ως προς της τελευταιες σελιδες στο σημειο που αφορα την σχεση του πρωταγωνιστη και γενικοτερα την μη διαλευκανση καποιων γεγονοτων που αποτελεσαν καιρια σημεια στο βιβλιο.
Ομως ειναι ενα βιβλιο που διατυμπανιζει ενα απο τα μεγαλυτερα νοηματα στην ζωη,οτι θα πρεπει να ζουμε την καθε στιγμη και να μην αναβαλλουμε αυτα που θελουμε γιατι ποτε δεν ξερουμε πως καταληγουν τα πραγματα.Κι ολο αυτο το κανει ακομα σπουδαιοτερο ως αναγνωσμα.
Συγκριτικα,θεωρω οτι στις "Φωνες του ποταμου Παμανο" ερεε η ιστορια λιγο,πραγματικα με μικρη διαφορα,καλυτερα οσον αφορα τα γεγονοτα.

[Mary Kaimatzoglou · Rating 4 out of 5]

Aρκετά καλό!! Το Confiteor,όμως,με είχε ξετρελάνει!

[Irma Sincera · Rating 1 out of 5]

DNF....

Ilga kova buvo su savimi mintyse. Iš vienos pusės norėjau pabaigti, nes gi sumokėjau pinigus ir šiaip esu iš tų, kur negali palikti "apgriaužtos" knygos ir ramiai judėti toliau. Iš kitos pusės vis galvojau, kodėl aš švaistau laiką, jei man nėįdomu, jei turiu versti save skaityti, o dar dažniau tiesiog iš vis nesirinkti skaitymo nes žinau, kad teks imtis šios knygos. Mėčiaus mėčiaus ir nusprendžiau, kad išvaistyto laiko man bus labiau gaila, nei tų "prarastų" pinigų.

Praeitais metais taip vargau su J.Cabre "Prisipažįstu". Ten buvo 700psl monstras, meistriškai, nors ir sunkiai suprantamai parašytas, kuris man tapo tarsi iššūkiu (prisigalvojam kartais sau problemų lygioje vieotje). Atvirai kalbant, net dabar pačiai juokingai skamba, bet didžiavausi įveikusi tą kūrinį, nes jis pareikalavo itin daug susikaupimo ir užsispyrimo skaitant. Bet kas man atsakys, kodėl vėl lipau ant to pačio grėblio?

Lygiai taip pat "sumaltas" yra ir šis romanas. Pasakotojas keičiasi kas antroje eilutėje, tai kalbama pirmuoju asmeniu, tai apie save kalbama trečiuoju asmeniu, tai jau kalba kažkas kitas. Praleistum eilutę, tai jau ir nebesuprastum kas su kuo ir kada. Perskaičius beveik puse knygos apie siužetą žinojau tiek pat, keik po pirmo puslapio. Atsiliepimo rašyti platesnio negaliu, knyga nebaigta, o aš per šią knygą atsidūriau visiškam skaitymo sąstingyje, nes turiu dar vieną manierą - nepradėti kelių knygų vienu metu. Ar ir jūs prisigalvojate tiek skaitymo "taisyklių" sau, kad paskui patys tampate jų įkaitais?