What do you think?
Rate this book
Η διαθήκη του δολοφόνου
Τι θα θυσίαζες για ένα τέλειο έγκλημα; Ίσως τη ζωή σου;
«Όσον αφορά το θάνατό μου, οφείλω να ενημερώσω άπαντες, και ιδιαίτερα τους εκπροσώπους της αστυνομίας που θα εμπλακούν στις έρευνες για τα αίτιά του, πως προήλθε από κατάποση ισχυρής δόσης υδροκυανίου, το οποίο κατανάλωσα κατόπιν απόφασής μου και εν γνώσει των συνεπειών.
»…προαναγγέλλω ρητώς και υπευθύνως το θάνατο του γαμπρού μου Άνθιμου Χυδά, συζύγου της κόρης μου Αλίκης, εντός των επομένων δώδεκα ωρών. Αίτιο του θανάτου του θα είναι η καρδιακή ανακοπή. Η σύλληψη, ο σχεδιασμός και η εκτέλεση της πράξης αυτής οφείλονται αποκλειστικά σε δική μου πρωτοβουλία και δράση».
Με αυτά τα λόγια ο καθηγητής Οδυσσέας Βερνής εξηγεί τον ήσυχο θάνατό του και προετοιμάζει τους συγγενείς, τους φίλους και εκείνον που θα τον ακολουθήσει στον άλλο κόσμο. Το σχέδιό του να δολοφονήσει τον εκδότη Άνθιμο Χυδά δεν πρόκειται να συναντήσει κάποιο εμπόδιο. Είναι τόσο σίγουρος, που αποχαιρετά το ακροατήριο της διαθήκης του απευθύνοντας έναν μακάβριο χαιρετισμό στο γαμπρό του: «Εις το επανιδείν»• είναι ο χαιρετισμός του νεκρού προς τον μελλοθάνατο.
Ο αστυνόμος Άρης Δριμός καλείται να λύσει την υπόθεση, την τελευταία της καριέρας του και της ζωής του. Ο θάνατος στέκεται απέναντί του και τον περιμένει το ίδιο σίγουρος. Η ανίατη ασθένεια και το χαμένο παρελθόν της ζωής του τον σπρώχνουν στο ίδιο βέβαιο μέλλον, σε ένα αργό ταξίδι απόγνωσης και απελπισίας.
Γίνεται ο χαμός ενός ανθρώπου να γεννά πόνο και συνάμα ελπίδα; Μπορεί κάποιος να προσφέρει με το θάνατό του όσα δεν μπόρεσε μια ολόκληρη ζωή; Ο Δριμός έχει πια λίγο χρόνο για να απαντήσει, λιγότερο ίσως απ’ όσον απαιτεί η ασύλληπτη αλήθεια• η αλήθεια της Διαθήκης του Δολοφόνου.
«Όσον αφορά το θάνατό μου, οφείλω να ενημερώσω άπαντες, και ιδιαίτερα τους εκπροσώπους της αστυνομίας που θα εμπλακούν στις έρευνες για τα αίτιά του, πως προήλθε από κατάποση ισχυρής δόσης υδροκυανίου, το οποίο κατανάλωσα κατόπιν απόφασής μου και εν γνώσει των συνεπειών.
»…προαναγγέλλω ρητώς και υπευθύνως το θάνατο του γαμπρού μου Άνθιμου Χυδά, συζύγου της κόρης μου Αλίκης, εντός των επομένων δώδεκα ωρών. Αίτιο του θανάτου του θα είναι η καρδιακή ανακοπή. Η σύλληψη, ο σχεδιασμός και η εκτέλεση της πράξης αυτής οφείλονται αποκλειστικά σε δική μου πρωτοβουλία και δράση».
Με αυτά τα λόγια ο καθηγητής Οδυσσέας Βερνής εξηγεί τον ήσυχο θάνατό του και προετοιμάζει τους συγγενείς, τους φίλους και εκείνον που θα τον ακολουθήσει στον άλλο κόσμο. Το σχέδιό του να δολοφονήσει τον εκδότη Άνθιμο Χυδά δεν πρόκειται να συναντήσει κάποιο εμπόδιο. Είναι τόσο σίγουρος, που αποχαιρετά το ακροατήριο της διαθήκης του απευθύνοντας έναν μακάβριο χαιρετισμό στο γαμπρό του: «Εις το επανιδείν»• είναι ο χαιρετισμός του νεκρού προς τον μελλοθάνατο.
Ο αστυνόμος Άρης Δριμός καλείται να λύσει την υπόθεση, την τελευταία της καριέρας του και της ζωής του. Ο θάνατος στέκεται απέναντί του και τον περιμένει το ίδιο σίγουρος. Η ανίατη ασθένεια και το χαμένο παρελθόν της ζωής του τον σπρώχνουν στο ίδιο βέβαιο μέλλον, σε ένα αργό ταξίδι απόγνωσης και απελπισίας.
Γίνεται ο χαμός ενός ανθρώπου να γεννά πόνο και συνάμα ελπίδα; Μπορεί κάποιος να προσφέρει με το θάνατό του όσα δεν μπόρεσε μια ολόκληρη ζωή; Ο Δριμός έχει πια λίγο χρόνο για να απαντήσει, λιγότερο ίσως απ’ όσον απαιτεί η ασύλληπτη αλήθεια• η αλήθεια της Διαθήκης του Δολοφόνου.
- GenresCrime
360 pages, Paperback
Published November 1, 2019
1 person is currently reading
56 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 18 of 18 reviews
May 19, 2020
Τίτλος: Η διαθήκη του δολοφόνου
Κατηγορίες: crime, noir
Βαθμολογία: 4/5
Ο καθηγητής Οδυσσέας Βερνής βρίσκεται νεκρός κατά τη διάρκεια ενός οικογενειακού δείπνου. Στη διαθήκη - ομολογία του ο καθηγητής αναφέρει ότι πρόκειται περί αυτοκτονίας. Επίσης, ενημερώνει τους συγγενείς και τους φίλους του ότι έχει φροντίσει να τον ακολουθήσει σύντομα στο θάνατο και ο γαμπρός του, Άνθιμος Χυδάς.
Αυτή θα είναι η τελευταία υπόθεση που θα αναλάβει να λύσει ο αστυνόμος Άρης Δριμός, αφού και ο ίδιος πάσχει από ανίατη ασθένεια.
Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα εμπνευσμένο από τα κλασικά noir που θα έπρεπε να έχει ακουστεί περισσότερο.
Διαβάστε αναλυτικά την άποψή μου στο blog μου.
Κατηγορίες: crime, noir
Βαθμολογία: 4/5
Ο καθηγητής Οδυσσέας Βερνής βρίσκεται νεκρός κατά τη διάρκεια ενός οικογενειακού δείπνου. Στη διαθήκη - ομολογία του ο καθηγητής αναφέρει ότι πρόκειται περί αυτοκτονίας. Επίσης, ενημερώνει τους συγγενείς και τους φίλους του ότι έχει φροντίσει να τον ακολουθήσει σύντομα στο θάνατο και ο γαμπρός του, Άνθιμος Χυδάς.
Αυτή θα είναι η τελευταία υπόθεση που θα αναλάβει να λύσει ο αστυνόμος Άρης Δριμός, αφού και ο ίδιος πάσχει από ανίατη ασθένεια.
Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα εμπνευσμένο από τα κλασικά noir που θα έπρεπε να έχει ακουστεί περισσότερο.
Διαβάστε αναλυτικά την άποψή μου στο blog μου.
March 27, 2020
Με μια πολύ πρωτότυπη ιδέα, ο Νίκος Γκίκας, έρχεται να «ταράξει» τα νερά της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας, με το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Η διαθήκη του δολοφόνου». Προσωπικά βρήκα απίστευτα έξυπνη την ιδέα και εξαιρετικά πρωτότυπη. Τουλάχιστον δεν έχει τύχει ποτέ να διαβάσω κάτι παρόμοιο. Ευρηματικό επίσης βρήκα και τον τίτλο, ο οποίος σε προϊδεάζει άμεσα για το τι μέλλει να διαβάσεις. Καλοσχεδιασμένο και πιασάρικο είναι και το εξώφυλλο. Όλα μαζί λοιπόν, δημιουργούν ένα αποτέλεσμα που σπρώχνει τον αναγνώστη να απλώσει το χέρι στον συγκεκριμένο τίτλο.
Βασικά, κάτι που ξεχώρισα ήταν το γεγονός ότι, η γραφή του Γκίκα έχει χροιά πίνακα των σκοτεινών ζωγράφων. Σα να ζωγραφίζει στον καμβά την ιστορία του, επισημαίνοντας με μαεστρία τα σημεία στα οποία θέλει ο ίδιος, να δώσει ιδιαίτερη προσοχή ο αναγνώστης. Άλλες φορές πάλι ένοιωσα σα να βρίσκομαι σε παράσταση έργου της Άγκαθα Κρίστυ. Όπου κι εδώ ο θεατής εστιάζει σε κάτι το οποίο εν τέλει αποδεικνύεται δευτερεύον και παραβλέποντας το σημαντικό, το οποίο θα έρθει αργότερα να κάνει την ανατροπή. Με την «διαθήκη του δολοφόνου» ο Νίκος Γκίκας προσεγγίζει με σεβασμό κι αγάπη το θέμα του και ξεδιπλώνει την πλοκή του άνετα χωρίς κοιλιές και πισωγυρίσματα.
Δυστυχώς νοιώθω ότι δεν μπορώ να πω πολλά χωρίς να αποκαλύψω σημαντικά πράγματα από την ιστορία κι αυτό γιατί σημαντικό δεν είναι το «ποιος σκότωσε», «ποιον σκότωσε» και «γιατί τον σκότωσε» αλλά και όλα όσα υπάρχουν ανάμεσα σε αυτά τα ερωτήματα. Όλα αυτά που κρύβονται πίσω από της λέξεις της «διαθήκης του δολοφόνου». Έτσι λοιπόν θα περιοριστώ να γράψω ότι ο Νίκος κάνει πολύ όμορφη χρήση της ελληνικής γλώσσας, χωρίς φιοριτούρες και μας προσφέρει ένα μυθιστόρημα που δύσκολα το αφήνει κανείς από το χέρι του. Κι αυτό όχι γιατί είναι το απόλυτο page turner, με καταιγιστικό ρυθμό κι ανατροπές που ζαλίζουν, αλλά γιατί είναι ένα βαθιά ανθρώπινο μυθιστόρημα που ξυπνά μέσα μας θεμελιώδη κι αρχέγονα ερωτήματα και μας απορροφά βαθιά μέσα στους κόλπους του. Άνετα μπαίνουμε στην θέση του ήρωα/αντιήρωα κι αναρωτιόμαστε τι θα κάναμε εμείς στην θέση του. Μέχρι που θα φτάναμε για να προστατέψουμε αυτά που θεωρούμε σημαντικά στη ζωή μας.
Οι χαρακτήρες του Γκίκα είναι όλοι αληθοφανείς και καλοσχεδιασμένοι ενώ παράλληλα μας συστήνει ένα νέο αστυνόμο, τον Άρη Δριμό, ο οποίος έχει βάθος και πλαστικότητα. Δυστυχώς όμως, κατά τα φαινόμενα, η γνωριμία μας με τον Άρη Δριμό θα περιοριστεί μόνο σε αυτό το βιβλίο, μιας κι ο ήρωάς μας είναι βαριά άρρωστος, με προσδόκιμο ζωής τους 6 μήνες. Συν τοις άλλοις, τα πρόσφατα γεγονότα μας κάνουν να πιστεύουμε ότι το επαγγελματικό διαζύγιο του Νίκου Γκίκα με τα Bell Book είναι πλέον γεγονός. Εκτός λοιπόν κι αν συμβεί κάποιο «θαύμα» και αναθερμανθεί η σχέση του συγγραφέα με τις εκδόσεις, η επόμενη ιστορία του Γκίκα θα έχει κάποιον άλλο αστυνόμο και θα φτάσει στα χέρια μας μέσω κάποιου άλλου εκδοτικού οίκου.
Αν έπρεπε να καταλογίσω ένα αρνητικό σημείο στο πόνημα του Νίκου, αυτό θα ήταν οι περιγραφές. Αυτές ήταν στ’ αλήθεια αρκετά εκτενείς και λεπτομερείς. Περισσότερο απ’ όσο χρειάζονταν πιθανώς. Ήταν ίσως και το μοναδικό σημείο που με κούρασε. Κι ευθαρσώς ομολογώ ότι κάνα δυο φορές προσπέρασα παραγράφους, χωρίς να τις διαβάσω.
Κλείνοντας θα πω ότι, «Η διαθήκη του δολοφόνου» είναι ένα δυνατό νουάρ μυθιστόρημα αλλά παράλληλα και μια κραυγή της ανθρώπινης ψυχής, όταν αυτή σπαράζει. Μέσα από το μυθιστόρημα του Νίκου Γκίκα προκύπτει το ερώτημα: Αγιάζει όντως, ο σκοπός τα μέσα;
Από μένα 9/10!
Καλές αναγνώσεις!!!
Βασικά, κάτι που ξεχώρισα ήταν το γεγονός ότι, η γραφή του Γκίκα έχει χροιά πίνακα των σκοτεινών ζωγράφων. Σα να ζωγραφίζει στον καμβά την ιστορία του, επισημαίνοντας με μαεστρία τα σημεία στα οποία θέλει ο ίδιος, να δώσει ιδιαίτερη προσοχή ο αναγνώστης. Άλλες φορές πάλι ένοιωσα σα να βρίσκομαι σε παράσταση έργου της Άγκαθα Κρίστυ. Όπου κι εδώ ο θεατής εστιάζει σε κάτι το οποίο εν τέλει αποδεικνύεται δευτερεύον και παραβλέποντας το σημαντικό, το οποίο θα έρθει αργότερα να κάνει την ανατροπή. Με την «διαθήκη του δολοφόνου» ο Νίκος Γκίκας προσεγγίζει με σεβασμό κι αγάπη το θέμα του και ξεδιπλώνει την πλοκή του άνετα χωρίς κοιλιές και πισωγυρίσματα.
Δυστυχώς νοιώθω ότι δεν μπορώ να πω πολλά χωρίς να αποκαλύψω σημαντικά πράγματα από την ιστορία κι αυτό γιατί σημαντικό δεν είναι το «ποιος σκότωσε», «ποιον σκότωσε» και «γιατί τον σκότωσε» αλλά και όλα όσα υπάρχουν ανάμεσα σε αυτά τα ερωτήματα. Όλα αυτά που κρύβονται πίσω από της λέξεις της «διαθήκης του δολοφόνου». Έτσι λοιπόν θα περιοριστώ να γράψω ότι ο Νίκος κάνει πολύ όμορφη χρήση της ελληνικής γλώσσας, χωρίς φιοριτούρες και μας προσφέρει ένα μυθιστόρημα που δύσκολα το αφήνει κανείς από το χέρι του. Κι αυτό όχι γιατί είναι το απόλυτο page turner, με καταιγιστικό ρυθμό κι ανατροπές που ζαλίζουν, αλλά γιατί είναι ένα βαθιά ανθρώπινο μυθιστόρημα που ξυπνά μέσα μας θεμελιώδη κι αρχέγονα ερωτήματα και μας απορροφά βαθιά μέσα στους κόλπους του. Άνετα μπαίνουμε στην θέση του ήρωα/αντιήρωα κι αναρωτιόμαστε τι θα κάναμε εμείς στην θέση του. Μέχρι που θα φτάναμε για να προστατέψουμε αυτά που θεωρούμε σημαντικά στη ζωή μας.
Οι χαρακτήρες του Γκίκα είναι όλοι αληθοφανείς και καλοσχεδιασμένοι ενώ παράλληλα μας συστήνει ένα νέο αστυνόμο, τον Άρη Δριμό, ο οποίος έχει βάθος και πλαστικότητα. Δυστυχώς όμως, κατά τα φαινόμενα, η γνωριμία μας με τον Άρη Δριμό θα περιοριστεί μόνο σε αυτό το βιβλίο, μιας κι ο ήρωάς μας είναι βαριά άρρωστος, με προσδόκιμο ζωής τους 6 μήνες. Συν τοις άλλοις, τα πρόσφατα γεγονότα μας κάνουν να πιστεύουμε ότι το επαγγελματικό διαζύγιο του Νίκου Γκίκα με τα Bell Book είναι πλέον γεγονός. Εκτός λοιπόν κι αν συμβεί κάποιο «θαύμα» και αναθερμανθεί η σχέση του συγγραφέα με τις εκδόσεις, η επόμενη ιστορία του Γκίκα θα έχει κάποιον άλλο αστυνόμο και θα φτάσει στα χέρια μας μέσω κάποιου άλλου εκδοτικού οίκου.
Αν έπρεπε να καταλογίσω ένα αρνητικό σημείο στο πόνημα του Νίκου, αυτό θα ήταν οι περιγραφές. Αυτές ήταν στ’ αλήθεια αρκετά εκτενείς και λεπτομερείς. Περισσότερο απ’ όσο χρειάζονταν πιθανώς. Ήταν ίσως και το μοναδικό σημείο που με κούρασε. Κι ευθαρσώς ομολογώ ότι κάνα δυο φορές προσπέρασα παραγράφους, χωρίς να τις διαβάσω.
Κλείνοντας θα πω ότι, «Η διαθήκη του δολοφόνου» είναι ένα δυνατό νουάρ μυθιστόρημα αλλά παράλληλα και μια κραυγή της ανθρώπινης ψυχής, όταν αυτή σπαράζει. Μέσα από το μυθιστόρημα του Νίκου Γκίκα προκύπτει το ερώτημα: Αγιάζει όντως, ο σκοπός τα μέσα;
Από μένα 9/10!
Καλές αναγνώσεις!!!
Read
February 3, 2020Τα αστυνομικά μυθιστορήματα διαφέρουν ελάχιστα μεταξύ τους καθώς έχουν συγκεκριμένη πλοκή που ξεκινά με ένα έγκλημα – συνήθως δολοφονία -, με μια ομάδα αστυνομικών ή έναν μοναχικό ντετέκτιβ και με την έρευνα που ακολουθείται για να λυθεί το μυστήριο του εγκλήματος και να γίνει γνωστή η ταυτότητα του ενόχου. «Η διαθήκη του δολοφόνου», λοιπόν, βασίζεται στα βασικά χαρακτηριστικά ενός κλασικού νουάρ αστυνομικού μυθιστορήματος και ο Νίκος Γκίκας δημιουργεί ένα βιβλίο που αναζητά αν τελικά υπάρχει το τέλειο έγκλημα. Εσείς τι λέτε; Όντως μπορεί κάποιος να διαπράξει το τέλειο έγκλημα;
Μόνο και μόνο ο τίτλος σε ιντριγκάρει για να το διαβάσεις. Και να αναρωτηθείς αν οι δολοφόνοι κάνουν διαθήκες. Ο Οδυσσέας Βερνής, πολύ γνωστός καρδιοχειρουργός, λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή έχει συντάξει τη διαθήκη, όπου πέρα από το μοίρασμα της περιουσίας του ανακοινώνει ότι ο θάνατος του προήλθε από μεγάλη δόση υδροκυανίου, το οποίο κατανάλωσε ο ίδιος, και προβλέπει τον θάνατο του γαμπρού του Άνθιμου Χυδά μέσα στις επόμενες δώδεκα ώρες. Η σύζυγος του, οι κόρες του, ο ίδιος ο Άνθιμος Χυδάς και η δημοσιογράφος Αλέξα Καμενίδου κοιτάζονται αναμεταξύ τους στο γραφείο του δικηγόρου χωρίς να μπορούν να πιστέψουν ότι ο θανόντας είχε σώας τας φρένας του. Ο ίδιος ο Οδυσσέας Βερνής είναι τόσο σίγουρος για το σχέδιο του ώστε αποχαιρετά τον γαμπρό του με τη μακάβρια φράση: «Εις το επανιδείν».
Ο αστυνόμος Άρης Δριμός θα κληθεί να λύσει αυτή την περίεργη φαινομενικά υπόθεση. Ο θάνατος του Βερνή είναι αυτοκτονία ή κρύβεται πίσω της ένας ιδιαίτερος και πανούργος δολοφόνος; Στην τελευταία υπόθεση της καριέρας του ο Δριμός θα βρεθεί πρόσωπο με πρόσωπο με τον ίδιο τον θάνατο. Τον θάνατο γύρω του αλλά και ακριβώς δίπλα του καθώς η ανίατη ασθένεια από την οποία πάσχει σε συνδυασμό με το χαμένο παρελθόν της ζωής του θα τον οδηγήσουν σε ένα αργό ταξίδι απόγνωσης και απελπισίας. Μέσα στον λίγο χρόνο που θα του δοθεί θα πρέπει να φέρει στο φως τη μια και μοναδική αλήθεια. Την αλήθεια της «Διαθήκης του δολοφόνου».
Ο Νίκος Γκίκας μπαίνει στα λογοτεχνικά ελληνικά δρώμενα με ένα αρκετά δυνατό βιβλίο και χάρη στην εξαιρετική πένα του δημιουργεί μια ιστορία ενός τέλειου εγκλήματος. Γιατί ναι. Ίσως τελικά να υπάρχει το τέλειο έγκλημα. Η γραφή του θα θυμίσει σε πολλούς αστυνομικά νουάρ μυθιστορήματα μιας άλλης εποχής. Η επιρροή του από τους πρωτοπόρους του είδους είναι εμφανής καθώς διαβάζουμε τη «Διαθήκη του δολοφόνου» χωρίς όμως να το μετατρέπει αυτόματα σε μια κακή αντιγραφή. Το συγκεκριμένο βιβλίο διατηρεί τη μοναδικότητα του μέσα από την ιδιαίτερη πλοκή του και τη σπιρτόζικη, θα μπορούσαμε να πούμε, λογοτεχνική γραφή του. Η ευχέρεια που έχει ο Νίκος στη χρήση της ελληνικής γλώσσας και ο τρόπος που καταφέρνει να κάνει ολόκληρο το βιβλίο του έναν τεράστιο γρίφο γύρω από τι έχει συμβεί πραγματικά είναι αυτό που κερδίζει τον αναγνώστη από την πρώτη κιόλας σελίδα.
Σπάνια συναντάμε νέους δημιουργούς με τόσο καλή πένα από το πρώτο τους βιβλίο. Συνήθως στην πρώτη τους συγγραφική δουλειά κυριαρχεί ένα είδος πειραματισμού θα λέγαμε κάτι που δεν ισχύει στην περίπτωση του Νίκου Γκίκα καθώς το κάθε τι είναι σωστά δομημένο και το κείμενο του δεν κάνει πουθενά κοιλιά. Μέσα από τη νουάρ ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο συγγραφέας ανακαλύπτουμε μια ιστορία γεμάτη ίντριγκα, δολοπλοκίες, μοιραίες γυναίκες, εκβιασμούς σε ένα χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου που οδηγεί σε παρανοϊκές καταστάσεις με πολλά αναπάντητα ερωτήματα. Και τη λύση ενός δολοφονικού μυστηρίου που θυμίζει λίγο Τζέιμς Μποντ καταστάσεις. Ξέρετε κύριος Κιου, περίπλοκα μηχανικά δημιουργήματα που ακόμα και για την εποχή που ξεκίνησαν οι ταινίες του Μποντ ήταν πρωτοποριακές. «Η διαθήκη του δολοφόνου» όμως κινείται στο σήμερα όπου η τεχνολογία έχει προχωρήσει κατά πολύ σε όλους τους τομείς και ίσως ο Νίκος Γκίκας να λειτουργεί και λίγο ως προφήτης για το τι μέλει γενέσθαι στην πορεία των τεχνολογικών επιτευγμάτων.
Ο Άρης Δριμός ίσως είναι ένας από τους πιο αντισυμβατικούς ήρωες που θα συναντήσετε σε ένα νουάρ μυθιστόρημα έχοντας όμως όλα εκείνα που χαρακτηρίζουν τους κλασικούς αστυνομικούς. Είναι ατιμέλητος, έχει τα θεματάκια του με την οικογένεια του, παλεύει με τον ίδιο του τον εαυτό, εξακολουθεί να αναζητά παρηγοριά στο τσιγάρο και ας είναι ασθενής, δεν αφήνει σε ησυχία τους υφιστάμενους του με ότι συνεπάγεται αυτό φυσικά σε προσωπικό επίπεδο και αγαπά με όλο του το είναι την μονάκριβη κόρη του. «Η διαθήκη του δολοφόνου» κρύβει μέσα της μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία για όλα εκείνα που αφήνουμε πίσω μας όταν παύουμε να υπάρχουμε σαν ύλη σε αυτόν τον κόσμο. Για το τι θα απογίνουν οι άνθρωποι μας και πως θα μπορέσουμε να προσφέρουμε παρηγοριά και ελπίδα για το αύριο σε εκείνους που μένουν πίσω μετά το χαμό μας. Για το αν θα καταφέρουμε να αφήσουμε πίσω το σημάδι μας, κάποια παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές.
Κλείνοντας θέλω να πω ότι καλό είναι να δίνουμε ευκαιρία σε νέους ανθρώπους που επιλέγουν να εκφραστούν μέσα από την τέχνη της συγγραφής γιατί πραγματικά θα ανακαλύψουμε εκείνο που ίσως να κάνει τη διαφορά. Και πέρα από τις όποιες προκαταλήψεις κατατρέχουν τους νέους συγγραφείς «Η διαθήκη του δολοφόνου» ίσως σας κάνει να αλλάξετε γνώμη. Γιατί ο συγγραφικός πειραματισμός του Νίκου Γκίκα έδωσε ένα αξιόλογο αποτέλεσμα όχι μόνο πλοκής και γραφής αλλά και πρωτοτυπίας. Αν σας αρέσει να λύνετε γρίφους και σας εξιτάρουν οι νουάρ ιστορίες που βαδίζουν σε πιο ήρεμο ρυθμό σε σχέση με τα αιμοσταγή και καταιγιστικά αστυνομικά μυθιστορήματα τότε είναι το κατάλληλο βιβλίο για εσάς.
Μόνο και μόνο ο τίτλος σε ιντριγκάρει για να το διαβάσεις. Και να αναρωτηθείς αν οι δολοφόνοι κάνουν διαθήκες. Ο Οδυσσέας Βερνής, πολύ γνωστός καρδιοχειρουργός, λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή έχει συντάξει τη διαθήκη, όπου πέρα από το μοίρασμα της περιουσίας του ανακοινώνει ότι ο θάνατος του προήλθε από μεγάλη δόση υδροκυανίου, το οποίο κατανάλωσε ο ίδιος, και προβλέπει τον θάνατο του γαμπρού του Άνθιμου Χυδά μέσα στις επόμενες δώδεκα ώρες. Η σύζυγος του, οι κόρες του, ο ίδιος ο Άνθιμος Χυδάς και η δημοσιογράφος Αλέξα Καμενίδου κοιτάζονται αναμεταξύ τους στο γραφείο του δικηγόρου χωρίς να μπορούν να πιστέψουν ότι ο θανόντας είχε σώας τας φρένας του. Ο ίδιος ο Οδυσσέας Βερνής είναι τόσο σίγουρος για το σχέδιο του ώστε αποχαιρετά τον γαμπρό του με τη μακάβρια φράση: «Εις το επανιδείν».
Ο αστυνόμος Άρης Δριμός θα κληθεί να λύσει αυτή την περίεργη φαινομενικά υπόθεση. Ο θάνατος του Βερνή είναι αυτοκτονία ή κρύβεται πίσω της ένας ιδιαίτερος και πανούργος δολοφόνος; Στην τελευταία υπόθεση της καριέρας του ο Δριμός θα βρεθεί πρόσωπο με πρόσωπο με τον ίδιο τον θάνατο. Τον θάνατο γύρω του αλλά και ακριβώς δίπλα του καθώς η ανίατη ασθένεια από την οποία πάσχει σε συνδυασμό με το χαμένο παρελθόν της ζωής του θα τον οδηγήσουν σε ένα αργό ταξίδι απόγνωσης και απελπισίας. Μέσα στον λίγο χρόνο που θα του δοθεί θα πρέπει να φέρει στο φως τη μια και μοναδική αλήθεια. Την αλήθεια της «Διαθήκης του δολοφόνου».
Ο Νίκος Γκίκας μπαίνει στα λογοτεχνικά ελληνικά δρώμενα με ένα αρκετά δυνατό βιβλίο και χάρη στην εξαιρετική πένα του δημιουργεί μια ιστορία ενός τέλειου εγκλήματος. Γιατί ναι. Ίσως τελικά να υπάρχει το τέλειο έγκλημα. Η γραφή του θα θυμίσει σε πολλούς αστυνομικά νουάρ μυθιστορήματα μιας άλλης εποχής. Η επιρροή του από τους πρωτοπόρους του είδους είναι εμφανής καθώς διαβάζουμε τη «Διαθήκη του δολοφόνου» χωρίς όμως να το μετατρέπει αυτόματα σε μια κακή αντιγραφή. Το συγκεκριμένο βιβλίο διατηρεί τη μοναδικότητα του μέσα από την ιδιαίτερη πλοκή του και τη σπιρτόζικη, θα μπορούσαμε να πούμε, λογοτεχνική γραφή του. Η ευχέρεια που έχει ο Νίκος στη χρήση της ελληνικής γλώσσας και ο τρόπος που καταφέρνει να κάνει ολόκληρο το βιβλίο του έναν τεράστιο γρίφο γύρω από τι έχει συμβεί πραγματικά είναι αυτό που κερδίζει τον αναγνώστη από την πρώτη κιόλας σελίδα.
Σπάνια συναντάμε νέους δημιουργούς με τόσο καλή πένα από το πρώτο τους βιβλίο. Συνήθως στην πρώτη τους συγγραφική δουλειά κυριαρχεί ένα είδος πειραματισμού θα λέγαμε κάτι που δεν ισχύει στην περίπτωση του Νίκου Γκίκα καθώς το κάθε τι είναι σωστά δομημένο και το κείμενο του δεν κάνει πουθενά κοιλιά. Μέσα από τη νουάρ ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο συγγραφέας ανακαλύπτουμε μια ιστορία γεμάτη ίντριγκα, δολοπλοκίες, μοιραίες γυναίκες, εκβιασμούς σε ένα χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου που οδηγεί σε παρανοϊκές καταστάσεις με πολλά αναπάντητα ερωτήματα. Και τη λύση ενός δολοφονικού μυστηρίου που θυμίζει λίγο Τζέιμς Μποντ καταστάσεις. Ξέρετε κύριος Κιου, περίπλοκα μηχανικά δημιουργήματα που ακόμα και για την εποχή που ξεκίνησαν οι ταινίες του Μποντ ήταν πρωτοποριακές. «Η διαθήκη του δολοφόνου» όμως κινείται στο σήμερα όπου η τεχνολογία έχει προχωρήσει κατά πολύ σε όλους τους τομείς και ίσως ο Νίκος Γκίκας να λειτουργεί και λίγο ως προφήτης για το τι μέλει γενέσθαι στην πορεία των τεχνολογικών επιτευγμάτων.
Ο Άρης Δριμός ίσως είναι ένας από τους πιο αντισυμβατικούς ήρωες που θα συναντήσετε σε ένα νουάρ μυθιστόρημα έχοντας όμως όλα εκείνα που χαρακτηρίζουν τους κλασικούς αστυνομικούς. Είναι ατιμέλητος, έχει τα θεματάκια του με την οικογένεια του, παλεύει με τον ίδιο του τον εαυτό, εξακολουθεί να αναζητά παρηγοριά στο τσιγάρο και ας είναι ασθενής, δεν αφήνει σε ησυχία τους υφιστάμενους του με ότι συνεπάγεται αυτό φυσικά σε προσωπικό επίπεδο και αγαπά με όλο του το είναι την μονάκριβη κόρη του. «Η διαθήκη του δολοφόνου» κρύβει μέσα της μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία για όλα εκείνα που αφήνουμε πίσω μας όταν παύουμε να υπάρχουμε σαν ύλη σε αυτόν τον κόσμο. Για το τι θα απογίνουν οι άνθρωποι μας και πως θα μπορέσουμε να προσφέρουμε παρηγοριά και ελπίδα για το αύριο σε εκείνους που μένουν πίσω μετά το χαμό μας. Για το αν θα καταφέρουμε να αφήσουμε πίσω το σημάδι μας, κάποια παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές.
Κλείνοντας θέλω να πω ότι καλό είναι να δίνουμε ευκαιρία σε νέους ανθρώπους που επιλέγουν να εκφραστούν μέσα από την τέχνη της συγγραφής γιατί πραγματικά θα ανακαλύψουμε εκείνο που ίσως να κάνει τη διαφορά. Και πέρα από τις όποιες προκαταλήψεις κατατρέχουν τους νέους συγγραφείς «Η διαθήκη του δολοφόνου» ίσως σας κάνει να αλλάξετε γνώμη. Γιατί ο συγγραφικός πειραματισμός του Νίκου Γκίκα έδωσε ένα αξιόλογο αποτέλεσμα όχι μόνο πλοκής και γραφής αλλά και πρωτοτυπίας. Αν σας αρέσει να λύνετε γρίφους και σας εξιτάρουν οι νουάρ ιστορίες που βαδίζουν σε πιο ήρεμο ρυθμό σε σχέση με τα αιμοσταγή και καταιγιστικά αστυνομικά μυθιστορήματα τότε είναι το κατάλληλο βιβλίο για εσάς.
May 11, 2020
"Η διαθήκη του δολοφόνου"
Η αρχή μιας άποψης για ένα βιβλίο που διαβάζω είναι το κομμάτι, που με δυσκολεύει περισσότερο.
Αυτή τη φορά θα ξεκινήσω με μία φράση του βιβλίου, που αποτυπώθηκε στο μυαλό μου και πιστεύω ότι ταιριάζει απόλυτα με την ιστορία του βιβλίου αλλά και με τις σκέψεις μου για το ίδιο το βιβλίο.
" Όλοι έχουν μία λερωμένη γωνία στο μυαλό τους. Απλά κάποιοι δεν την έχουν ανακαλύψει ακόμα."
Η διαθήκη του δολοφόνου ένα βιβλίο, που χρειάζεται ένα δυνατό ποτό και το άρωμα από βαρύ τσιγάρο να σε συντροφεύει κατά την ανάγνωση του.
Το εξώφυλλο του βιβλίου δένει απόλυτα με το ατμοσφαιρικό, σκοτεινό, μελαγχολικό περιεχόμενο του.
Η ιστορία του βιβλίου έχει ένα αριστοκρατικό ύφος . Είναι σαν να ξεπηδά από την ομίχλη μίας άλλης εποχής.
Είναι πράγματι ένα ιδιαίτερο ανάγνωσμα.
Πρωτότυπο.
Ένα διαφορετικό βιβλίο, που δε συναντάς εύκολα για τα δεδομένα της Ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας.
Είναι ένα βιβλίο που κατά την ανάγνωση του βρίσκεις μόνο θετικά.
✔️ Γραφή..!
Η γραφή είναι πολυεπίπεδη.
Αλλάζει ανάλογα με τις απαιτήσεις της ιστορίας.
Σαρκαστική, ανθρώπινη, σκληρή, σαγηνευτική, σαρκαστική και συναισθηματικά λυρική.
✔️ Συναισθήματά..!
Είναι μοναδικός ο τρόπος, που παρουσιάζονται στο βιβλίο.
Σέ ξελογιαζουν οι λέξεις, που προκαλούν τα συναισθήματα σε συνδυασμό με τη γραφή και τη ροή της ιστορίας.
✔️ Ήρωες..!
Παράξενοι άνθρωποι.
Ευμετάβλητοι, μυστήριοι, διεστραμμένοι με μία περίεργη ανθρώπινη πλευρά.
✔️ Ανατροπές..!
Τυφώνες.
Ξεκινούν σαν ψίθυροι. Αθόρυβα χορεύουν γύρω σου πριν σε παγιδεύσουν.
Σε ταρακουνούν πριν σε παγιδεύσουν.
✔️ Πλοκή..!
Το εντυπωσιακό σε αυτό το βιβλίο είναι ο τρόπος που εξελίσσεται η έρευνα.
Έχουμε συνηθίσει, τουλάχιστον εγώ στα μυθιστορήματα της αστυνομικής λογοτεχνίας η αγωνία και η εξέλιξη αργά ή γρήγορα να σου έρχεται στο πιάτο από τον ίδιο τον συγγραφέα, άλλες φορές καταλαβαίνεις τι θα διαβάσεις παρακάτω.
Εδώ η πλοκή δεν είναι αργή αλλά είναι αόρατη στα μάτια σου.
Είναι αέρας.
Δεν μπορείς να την πιάσεις, δεν μπορείς να την καταλάβεις γιατί τα πάντα αλλάζουν.
Θα έρθει να σου ψιθυρίσει την αλήθεια την κατάλληλη στιγμή για να σε αιφνιδιάσει.
✔️ Αγωνία.!
Σίγουρα δεν είναι από τα βιβλία που τρως τα νύχια σου, αλλά και σε αυτό το κόμματι αισθάνεσαι το συναίσθημα της να σε πυροδοτεί για να πας παρακάτω.
Ακόμη και σε αυτό το κομμάτι ξεχώριζει.
Ένα νουάρ που σε προκαλεί να το τελειώσεις και παράλληλα να μην το τελειώσεις ποτέ.
Και έρχεται το τέλος.
Και πιστεύω ότι δεν γίνεται αυτό το βιβλίο να είναι τόσο άρτιο.
Σκέφτομαι ότι εδώ που θα αποκαλυφθεί το κίνητρο και η λύση του μυστηρίου ο συγγραφέας θα πέσει "στη φάκα του κακού σεναρίου".
Να όμως που γίνονται και θαύματα.
Πανέξυπνο.
Ιδιοφυές.
Αν όλο το υπόλοιπο βιβλίο ήταν ιδιαίτερο και πρωτότυπο, το τέλος και η λύση της ιστορίας θα μπορούσε να σταθεί σαν μία κατηγορία στο βιβλίο από μόνο του.
Φοβήθηκα ότι κάπου εδώ θα γίνει το μπαμ. Όχι το καλό μπάμ αλλά το αρνητικό.
Εξεπλάγην ευχάριστα.
Δεν το περίμενα και ξαφνιάστηκα.
Τέτοιες λύσεις σε μυστήριο έχουμε συνηθίσει μόνο στην ξένη λογοτεχνία.
Αν κοιτάξουμε ακόμα και πίσω από τις λέξεις του βιβλίου, ακόμα και σε αυτό το κομμάτι ο συγγραφέας κεντήσε.
Δυνατό ακόμα και στα μηνύματα που θέλει να περάσει.
Δυνατό σε όλα τα επίπεδα.
Ο τρόπος που επέλεξε να κλείσει και να βάλει το τέλος στην ιστορία είναι ιδυοφυες.
✔️Κανένα τσιτατο.
✔️Καμία πεπατημένη.
✔️Χωρίς να κάνει κοιλιά.
Και τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά του είναι ότι δεν επαναλαμβάνετε και δεν σε κουράζει.
Σίγουρα αν δεν υπήρχε το όνομα του συγγραφέα θα πίστευα ότι είναι ένα βιβλίο ξένου λογοτέχνη.
Ενα αρνητικό κομμάτι στο βιβλίου που είναι και το μοναδικό στα δικά μου μάτια, είναι οι περιγραφές των οικημάτων κ.α το μόνο που με ενόχλησε.
Αλλά μπροστά στα τόσα θετικά που έχει είναι απλά ένα μικρό τίποτα.
Πριν κλείσω Θα ήθελα να πω ότι λυπάμαι.
Ναι λυπάμαι.
Όχι που έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο.
Λυπάμαι που αυτό το βιβλίο δεν ακούστηκε.
Δεν πήρε την πρέπουσα διαφήμιση που του αρμόζει.
Δυστυχώς πίσω από την εμπορικότητα χάνονται διαμάντια.
Και χάνουμε και εμείς οι αναγνώστες τέτοιου είδους βιβλία γιατί μερικές φορές και εμείς οι ίδιοι πέφτουμε στην παγίδα της διαφήμισης.
Όχι πάντα και όχι όλοι ευτυχώς.
Πραγματικά η διαθήκη του δολοφόνου είναι ένα βιβλίο που αξίζει και το χρόνο και τα χρήματα μας.
Η αρχή μιας άποψης για ένα βιβλίο που διαβάζω είναι το κομμάτι, που με δυσκολεύει περισσότερο.
Αυτή τη φορά θα ξεκινήσω με μία φράση του βιβλίου, που αποτυπώθηκε στο μυαλό μου και πιστεύω ότι ταιριάζει απόλυτα με την ιστορία του βιβλίου αλλά και με τις σκέψεις μου για το ίδιο το βιβλίο.
" Όλοι έχουν μία λερωμένη γωνία στο μυαλό τους. Απλά κάποιοι δεν την έχουν ανακαλύψει ακόμα."
Η διαθήκη του δολοφόνου ένα βιβλίο, που χρειάζεται ένα δυνατό ποτό και το άρωμα από βαρύ τσιγάρο να σε συντροφεύει κατά την ανάγνωση του.
Το εξώφυλλο του βιβλίου δένει απόλυτα με το ατμοσφαιρικό, σκοτεινό, μελαγχολικό περιεχόμενο του.
Η ιστορία του βιβλίου έχει ένα αριστοκρατικό ύφος . Είναι σαν να ξεπηδά από την ομίχλη μίας άλλης εποχής.
Είναι πράγματι ένα ιδιαίτερο ανάγνωσμα.
Πρωτότυπο.
Ένα διαφορετικό βιβλίο, που δε συναντάς εύκολα για τα δεδομένα της Ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας.
Είναι ένα βιβλίο που κατά την ανάγνωση του βρίσκεις μόνο θετικά.
✔️ Γραφή..!
Η γραφή είναι πολυεπίπεδη.
Αλλάζει ανάλογα με τις απαιτήσεις της ιστορίας.
Σαρκαστική, ανθρώπινη, σκληρή, σαγηνευτική, σαρκαστική και συναισθηματικά λυρική.
✔️ Συναισθήματά..!
Είναι μοναδικός ο τρόπος, που παρουσιάζονται στο βιβλίο.
Σέ ξελογιαζουν οι λέξεις, που προκαλούν τα συναισθήματα σε συνδυασμό με τη γραφή και τη ροή της ιστορίας.
✔️ Ήρωες..!
Παράξενοι άνθρωποι.
Ευμετάβλητοι, μυστήριοι, διεστραμμένοι με μία περίεργη ανθρώπινη πλευρά.
✔️ Ανατροπές..!
Τυφώνες.
Ξεκινούν σαν ψίθυροι. Αθόρυβα χορεύουν γύρω σου πριν σε παγιδεύσουν.
Σε ταρακουνούν πριν σε παγιδεύσουν.
✔️ Πλοκή..!
Το εντυπωσιακό σε αυτό το βιβλίο είναι ο τρόπος που εξελίσσεται η έρευνα.
Έχουμε συνηθίσει, τουλάχιστον εγώ στα μυθιστορήματα της αστυνομικής λογοτεχνίας η αγωνία και η εξέλιξη αργά ή γρήγορα να σου έρχεται στο πιάτο από τον ίδιο τον συγγραφέα, άλλες φορές καταλαβαίνεις τι θα διαβάσεις παρακάτω.
Εδώ η πλοκή δεν είναι αργή αλλά είναι αόρατη στα μάτια σου.
Είναι αέρας.
Δεν μπορείς να την πιάσεις, δεν μπορείς να την καταλάβεις γιατί τα πάντα αλλάζουν.
Θα έρθει να σου ψιθυρίσει την αλήθεια την κατάλληλη στιγμή για να σε αιφνιδιάσει.
✔️ Αγωνία.!
Σίγουρα δεν είναι από τα βιβλία που τρως τα νύχια σου, αλλά και σε αυτό το κόμματι αισθάνεσαι το συναίσθημα της να σε πυροδοτεί για να πας παρακάτω.
Ακόμη και σε αυτό το κομμάτι ξεχώριζει.
Ένα νουάρ που σε προκαλεί να το τελειώσεις και παράλληλα να μην το τελειώσεις ποτέ.
Και έρχεται το τέλος.
Και πιστεύω ότι δεν γίνεται αυτό το βιβλίο να είναι τόσο άρτιο.
Σκέφτομαι ότι εδώ που θα αποκαλυφθεί το κίνητρο και η λύση του μυστηρίου ο συγγραφέας θα πέσει "στη φάκα του κακού σεναρίου".
Να όμως που γίνονται και θαύματα.
Πανέξυπνο.
Ιδιοφυές.
Αν όλο το υπόλοιπο βιβλίο ήταν ιδιαίτερο και πρωτότυπο, το τέλος και η λύση της ιστορίας θα μπορούσε να σταθεί σαν μία κατηγορία στο βιβλίο από μόνο του.
Φοβήθηκα ότι κάπου εδώ θα γίνει το μπαμ. Όχι το καλό μπάμ αλλά το αρνητικό.
Εξεπλάγην ευχάριστα.
Δεν το περίμενα και ξαφνιάστηκα.
Τέτοιες λύσεις σε μυστήριο έχουμε συνηθίσει μόνο στην ξένη λογοτεχνία.
Αν κοιτάξουμε ακόμα και πίσω από τις λέξεις του βιβλίου, ακόμα και σε αυτό το κομμάτι ο συγγραφέας κεντήσε.
Δυνατό ακόμα και στα μηνύματα που θέλει να περάσει.
Δυνατό σε όλα τα επίπεδα.
Ο τρόπος που επέλεξε να κλείσει και να βάλει το τέλος στην ιστορία είναι ιδυοφυες.
✔️Κανένα τσιτατο.
✔️Καμία πεπατημένη.
✔️Χωρίς να κάνει κοιλιά.
Και τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά του είναι ότι δεν επαναλαμβάνετε και δεν σε κουράζει.
Σίγουρα αν δεν υπήρχε το όνομα του συγγραφέα θα πίστευα ότι είναι ένα βιβλίο ξένου λογοτέχνη.
Ενα αρνητικό κομμάτι στο βιβλίου που είναι και το μοναδικό στα δικά μου μάτια, είναι οι περιγραφές των οικημάτων κ.α το μόνο που με ενόχλησε.
Αλλά μπροστά στα τόσα θετικά που έχει είναι απλά ένα μικρό τίποτα.
Πριν κλείσω Θα ήθελα να πω ότι λυπάμαι.
Ναι λυπάμαι.
Όχι που έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο.
Λυπάμαι που αυτό το βιβλίο δεν ακούστηκε.
Δεν πήρε την πρέπουσα διαφήμιση που του αρμόζει.
Δυστυχώς πίσω από την εμπορικότητα χάνονται διαμάντια.
Και χάνουμε και εμείς οι αναγνώστες τέτοιου είδους βιβλία γιατί μερικές φορές και εμείς οι ίδιοι πέφτουμε στην παγίδα της διαφήμισης.
Όχι πάντα και όχι όλοι ευτυχώς.
Πραγματικά η διαθήκη του δολοφόνου είναι ένα βιβλίο που αξίζει και το χρόνο και τα χρήματα μας.
January 6, 2020
4,5
Ένα δυνατό ξεκίνημα από μια ταλαντούχα νέα πένα.
Μια ιδιαίτερα πρωτότυπη ιστορία με υπέροχη γραφή και αφήγηση για πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα.
Ο Νίκος Γκίκας αποδεικνύει ότι υπάρχει τελικά το τέλειο έγκλημα όταν αυτό έχει μελετηθεί σωστά.
Ένα δυνατό ξεκίνημα από μια ταλαντούχα νέα πένα.
Μια ιδιαίτερα πρωτότυπη ιστορία με υπέροχη γραφή και αφήγηση για πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα.
Ο Νίκος Γκίκας αποδεικνύει ότι υπάρχει τελικά το τέλειο έγκλημα όταν αυτό έχει μελετηθεί σωστά.
December 1, 2019
Πολύ δυνατό ξεκίνημα για το Νίκο Γκίκα. Ομολογώ πως διαβάζοντας το οπισθόφυλλο με τράβηξα αυτό που εγώ είδα ως πηγή έμπνευσης: τον "κίτρινο φάκελο" του Καραγάτση. Μπορεί όντως να επηρεάστηκε απ' αυτό, μπορεί και όχι. Πάντως σίγουρα έγραψε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα έξυπνο, που σε "τραβάει" και δε σου επιτρέπει να το αφήσεις εύκολα από τα χέρια σου.
Αρνητικό μπορώ να βρω μόνο ένα: τη δύσκολη γραφή τύπου "Αυτά τα χέρια που κατέληγαν σε δύο σμήνη αρπακτικών" (βλ. δάχτυλα). Σταδιακά ή εγω συνήθισα ή η γραφή εξομαλυνθηκε.
Αρνητικό μπορώ να βρω μόνο ένα: τη δύσκολη γραφή τύπου "Αυτά τα χέρια που κατέληγαν σε δύο σμήνη αρπακτικών" (βλ. δάχτυλα). Σταδιακά ή εγω συνήθισα ή η γραφή εξομαλυνθηκε.
February 29, 2020
4.5 ⭐
Όταν πρωτοείδα την υπόθεση της Διαθήκης του δολοφόνου μου φάνηκε πρωτότυπη, μυστήρια και φυσικά το έβαλα κατευθείαν στη λίστα.
Τελειώνοντάς το μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Γραφή γλαφυρή, πλοκή που δεν έκανε κάπου κοιλιά, ατμόσφαιρα μυστήρια και ιντριγκαδόρικη, έναν πρωταγωνιστή που προσπαθούσα μαζί του να λύσω τον γρίφο της διαθήκης κι ένα τέλος που ενώ σε μια σελίδα πήγε το μυαλό μου ότι θα γίνει με άφησε με ένα αίσθημα... (που δεν μπορώ να πω γιατί για κάποιον μπορεί να θεωρηθεί spoiler) αλλά ήταν ιδανικό για μένα.
Δυνατή αρχή ενός νέου συγγραφέα και φυσικά δεν μπορώ να μη πω και για το εξώφυλλο που ταιριάζει απίστευτα με το περιεχόμενο
Όταν πρωτοείδα την υπόθεση της Διαθήκης του δολοφόνου μου φάνηκε πρωτότυπη, μυστήρια και φυσικά το έβαλα κατευθείαν στη λίστα.
Τελειώνοντάς το μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Γραφή γλαφυρή, πλοκή που δεν έκανε κάπου κοιλιά, ατμόσφαιρα μυστήρια και ιντριγκαδόρικη, έναν πρωταγωνιστή που προσπαθούσα μαζί του να λύσω τον γρίφο της διαθήκης κι ένα τέλος που ενώ σε μια σελίδα πήγε το μυαλό μου ότι θα γίνει με άφησε με ένα αίσθημα... (που δεν μπορώ να πω γιατί για κάποιον μπορεί να θεωρηθεί spoiler) αλλά ήταν ιδανικό για μένα.
Δυνατή αρχή ενός νέου συγγραφέα και φυσικά δεν μπορώ να μη πω και για το εξώφυλλο που ταιριάζει απίστευτα με το περιεχόμενο
May 22, 2020
<<Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥ >>
Δυναμική και προσεγμένη η πρώτη συγγραφική απόπειρα του Νίκου Γκικα με τον ιδιαίτερο τίτλο << η διαθήκη του δολοφόνου >>
. Ένας φημισμένος καρδιολόγος ο Οδυσσέας Βέρνης αυτοκτονεί και στη διαθήκη του προαναγγέλει τον θάνατο του γαμπρού του , ενός πετυχημένου μεγαλοεκδότη αλλά ταυτόχρονα διεφθαρμένου , του Χυδά . Ο Άρης Δρυμός, αστυνόμος , στην τελευταία υπόθεση της καριέρας του προσπαθεί να λύσει τον γρίφο αυτών των δυο προσωπικοτήτων και κυρίως να εξιχνιάσει το τέλος τους . Άραγε είναι όλα όπως φαίνονται ή παρουσιάζονται ;
Πρόκειται για ένα νουαρ αστυνομικο μυθιστόρημα , το οποίο έχει υποβλητική αλλά ταυτόχρονα μελαγχολική ατμόσφαιρα . Πολλά πρόσωπα , ιδιαίτερα κίνητρα και κυρίως η αυτοκτονία του Βερνή καθώς και η δολοφονία του εκδότη Χυδά αποκαλύπτουν ένα γαϊτανάκι μυστικών που συνδέουν τα πρόσωπα του δράματος . Το ερώτημα είναι ένα και ιδιαίτερο . Ο καθηγητής κρύβεται πίσω από τη δολοφονία του γαμπρού του ή καλύπτει κάποιον και γιατί αποτολμά κάτι τέτοιο κηλιδώνοντας την ίδια την υπόληψη του ; Πλήθος από ερωτήματα παρελαύνουν στο μυαλό του αστυνόμου ,ο οποίος στη Δύση της καριέρας του έρχεται αντιμέτωπος με έναν ή καλύτερα δυο γρίφους για δυνατούς λύτες . Όσα πρόσωπα συνδέονται με αυτούς τους δυο ακρογωνιαίους λίθους της υπόθεσης ξέρουν περισσότερα από όσα αποκαλύπτουν . Ο συγγραφέας ξεδιπλώνει βήμα βήμα το μυστήριο και θέλει να αποσαφηνίσει τα πάντα .
Πρόκειται για ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα πολυπρόσωπο και πολυεπίπεδο . Η σκιαγράφηση των χαρακτήρων είναι εξαιρετική , καθώς ο Γκικας μας τους συστήνει και κατορθώνει να μας κάνει να τους κατανοήσουμε . Οι καλοί είναι συμπαθείς , οι κακοί απεχθείς , κανένας όμως ήρωας δεν είναι αδιάφορος . Απορούμε πολύ συχνά οι άνθρωποι για τα όρια της απληστίας , της ματαιοδοξίας , των υπερφίαλων εγκεφάλων, των πονεμένων ψυχών . Στο βιβλίο αυτό όλα θα παρουσιαστούν από τον Γκικα σε κατάλληλες δόσεις και θα κάνουν την αφήγηση άκομα πιο εθιστική στον αναγνώστη .
Η πλοκή επιφυλάσσει αρκετές εκπλήξεις αφού ο συγγραφέας χρησιμοποιεί συγγραφικά τεχνάσματα επιτυχημένα για να μεγαλώσει την ένταση και την αγωνία του αναγνώστη . Σε κάποιες βέβαια περιγραφές αισθάνθηκα πως πλατιασε και έκοψε την φορά του σασπενς . Ίσως αν δεν ήταν κάποιες σκηνές τόσο μακροσκελείς να είχαμε ένα ακόμα πιο δυνατό αποτέλεσμα ,γιατί οι δυνατότητες ηταν πολλές .
Η υπόθεση στηρίχτηκε σε έναν οξύμωρο τίτλο , όπως η διαθήκη του δολοφόνου και τα στοιχεία της έρευνας που γινόταν με μεθοδικότητα από τον αστυνόμο και παράλληλα τον συγγραφέα μας προετοίμασαν για ένα δυνατό φιναλε . Ήταν ιδιαίτερα ευφυες ,σαρκαστικό και κυνικό και ταυτόχρονα τόσο πολύ ευρηματικό . Ο συγγραφεας μας αιχμαλώτισε καθόλη τη διάρκεια της αφηγησης και παράλληλα στο τελος μας ωθησε να αναμετρηθούμε με τις σκεψεις και τους προβληματισμους μας για τα δαιδαλώδη μονοπάτια του νου αλλά κυριως της ψυχης . Άβυσσος είναι η ψυχοσύνθεση των ανθρώπων .
Δε γίνεται να μην σταθώ στην κουλτούρα του κεντρικού ήρωα του αστυνόμου . Ένας άνθρωπος παλιομοδίτης που συνταξιοδοτείται για συγκεκριμένους λόγους που από μόνοι τους συγκινούν κι έχει πολλά στοιχεία κοινά με τον καρδιολόγο που αυτοκτονεί . Και οι δυο έχουν κάνει λάθος χειρισμούς στα οικογένεια τους . Όμως παρόλα αυτά είναι δυο ήρωες που είναι καθημερινοί και προσπαθούν να αναπληρώνουν το χαμένο έδαφος .
Πολλές φορές στα αστυνομικά , το τέλος της ιστοριας , δεν έχει την κάθαρση στο βαθμό που την επιθυμώ . Εδώ ,όμως, εκτός από την πρωτοτυπία που έχει και σας την ανέφερα παραπάνω , αιφνιδιάζει με την αναπάντεχη τιμωρία των υπαιτίων και τη λύτρωση όσων εμπλέκονται . Στο βωμό των λαθών μας , έρχεται η νέμεσις . Για άλλους αμείλικτη και για κάποιους επιεικής δίνοντας δεύτερες ευκαιρίες . Αυτές ας μην τις χάνουμε . Δεν είναι η ζωή πάντα γενναιόδωρη .
Ενθουσιάζομαι όταν γνωρίζω νέες πένες που έχουν δυνατότητες πολλές . Μπράβο στους εκδοτικούς οίκους που δίνουν στέγη σε ταλεντα άφθαρτα που έχουν να συνεισφέρουν στη λογοτεχνία . Κρίμα όμως που αυτό το βιβλίο δεν ακούστηκε όσο του άξιζε ..ποτέ δεν είναι αργά
Δυναμική και προσεγμένη η πρώτη συγγραφική απόπειρα του Νίκου Γκικα με τον ιδιαίτερο τίτλο << η διαθήκη του δολοφόνου >>
. Ένας φημισμένος καρδιολόγος ο Οδυσσέας Βέρνης αυτοκτονεί και στη διαθήκη του προαναγγέλει τον θάνατο του γαμπρού του , ενός πετυχημένου μεγαλοεκδότη αλλά ταυτόχρονα διεφθαρμένου , του Χυδά . Ο Άρης Δρυμός, αστυνόμος , στην τελευταία υπόθεση της καριέρας του προσπαθεί να λύσει τον γρίφο αυτών των δυο προσωπικοτήτων και κυρίως να εξιχνιάσει το τέλος τους . Άραγε είναι όλα όπως φαίνονται ή παρουσιάζονται ;
Πρόκειται για ένα νουαρ αστυνομικο μυθιστόρημα , το οποίο έχει υποβλητική αλλά ταυτόχρονα μελαγχολική ατμόσφαιρα . Πολλά πρόσωπα , ιδιαίτερα κίνητρα και κυρίως η αυτοκτονία του Βερνή καθώς και η δολοφονία του εκδότη Χυδά αποκαλύπτουν ένα γαϊτανάκι μυστικών που συνδέουν τα πρόσωπα του δράματος . Το ερώτημα είναι ένα και ιδιαίτερο . Ο καθηγητής κρύβεται πίσω από τη δολοφονία του γαμπρού του ή καλύπτει κάποιον και γιατί αποτολμά κάτι τέτοιο κηλιδώνοντας την ίδια την υπόληψη του ; Πλήθος από ερωτήματα παρελαύνουν στο μυαλό του αστυνόμου ,ο οποίος στη Δύση της καριέρας του έρχεται αντιμέτωπος με έναν ή καλύτερα δυο γρίφους για δυνατούς λύτες . Όσα πρόσωπα συνδέονται με αυτούς τους δυο ακρογωνιαίους λίθους της υπόθεσης ξέρουν περισσότερα από όσα αποκαλύπτουν . Ο συγγραφέας ξεδιπλώνει βήμα βήμα το μυστήριο και θέλει να αποσαφηνίσει τα πάντα .
Πρόκειται για ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα πολυπρόσωπο και πολυεπίπεδο . Η σκιαγράφηση των χαρακτήρων είναι εξαιρετική , καθώς ο Γκικας μας τους συστήνει και κατορθώνει να μας κάνει να τους κατανοήσουμε . Οι καλοί είναι συμπαθείς , οι κακοί απεχθείς , κανένας όμως ήρωας δεν είναι αδιάφορος . Απορούμε πολύ συχνά οι άνθρωποι για τα όρια της απληστίας , της ματαιοδοξίας , των υπερφίαλων εγκεφάλων, των πονεμένων ψυχών . Στο βιβλίο αυτό όλα θα παρουσιαστούν από τον Γκικα σε κατάλληλες δόσεις και θα κάνουν την αφήγηση άκομα πιο εθιστική στον αναγνώστη .
Η πλοκή επιφυλάσσει αρκετές εκπλήξεις αφού ο συγγραφέας χρησιμοποιεί συγγραφικά τεχνάσματα επιτυχημένα για να μεγαλώσει την ένταση και την αγωνία του αναγνώστη . Σε κάποιες βέβαια περιγραφές αισθάνθηκα πως πλατιασε και έκοψε την φορά του σασπενς . Ίσως αν δεν ήταν κάποιες σκηνές τόσο μακροσκελείς να είχαμε ένα ακόμα πιο δυνατό αποτέλεσμα ,γιατί οι δυνατότητες ηταν πολλές .
Η υπόθεση στηρίχτηκε σε έναν οξύμωρο τίτλο , όπως η διαθήκη του δολοφόνου και τα στοιχεία της έρευνας που γινόταν με μεθοδικότητα από τον αστυνόμο και παράλληλα τον συγγραφέα μας προετοίμασαν για ένα δυνατό φιναλε . Ήταν ιδιαίτερα ευφυες ,σαρκαστικό και κυνικό και ταυτόχρονα τόσο πολύ ευρηματικό . Ο συγγραφεας μας αιχμαλώτισε καθόλη τη διάρκεια της αφηγησης και παράλληλα στο τελος μας ωθησε να αναμετρηθούμε με τις σκεψεις και τους προβληματισμους μας για τα δαιδαλώδη μονοπάτια του νου αλλά κυριως της ψυχης . Άβυσσος είναι η ψυχοσύνθεση των ανθρώπων .
Δε γίνεται να μην σταθώ στην κουλτούρα του κεντρικού ήρωα του αστυνόμου . Ένας άνθρωπος παλιομοδίτης που συνταξιοδοτείται για συγκεκριμένους λόγους που από μόνοι τους συγκινούν κι έχει πολλά στοιχεία κοινά με τον καρδιολόγο που αυτοκτονεί . Και οι δυο έχουν κάνει λάθος χειρισμούς στα οικογένεια τους . Όμως παρόλα αυτά είναι δυο ήρωες που είναι καθημερινοί και προσπαθούν να αναπληρώνουν το χαμένο έδαφος .
Πολλές φορές στα αστυνομικά , το τέλος της ιστοριας , δεν έχει την κάθαρση στο βαθμό που την επιθυμώ . Εδώ ,όμως, εκτός από την πρωτοτυπία που έχει και σας την ανέφερα παραπάνω , αιφνιδιάζει με την αναπάντεχη τιμωρία των υπαιτίων και τη λύτρωση όσων εμπλέκονται . Στο βωμό των λαθών μας , έρχεται η νέμεσις . Για άλλους αμείλικτη και για κάποιους επιεικής δίνοντας δεύτερες ευκαιρίες . Αυτές ας μην τις χάνουμε . Δεν είναι η ζωή πάντα γενναιόδωρη .
Ενθουσιάζομαι όταν γνωρίζω νέες πένες που έχουν δυνατότητες πολλές . Μπράβο στους εκδοτικούς οίκους που δίνουν στέγη σε ταλεντα άφθαρτα που έχουν να συνεισφέρουν στη λογοτεχνία . Κρίμα όμως που αυτό το βιβλίο δεν ακούστηκε όσο του άξιζε ..ποτέ δεν είναι αργά
May 27, 2020
Η “Διαθήκη του Δολοφόνου” είναι ένα πολύ έξυπνο βιβλίο, που εντυπωσιάζει αμέσως διαβάζοντας την υπόθεσή στο οπισθόφυλλο.
“…προαναγγέλλω ρητώς και υπευθύνως το θάνατο του γαμπρού μου Άνθιμου Χυδά, συζύγου της κόρης μου Αλίκης, εντός των επομένων δώδεκα ωρών. Αίτιο του θανάτου του θα είναι η καρδιακή ανακοπή. Η σύλληψη, ο σχεδιασμός και η εκτέλεση της πράξης αυτής οφείλονται αποκλειστικά σε δική μου πρωτοβουλία και δράση”.
Με αυτά τα λόγια ο καθηγητής Οδυσσέας Βερνής, αφού εξηγεί τον δικό του θάνατο, ομολογώντας πως ήταν αυτοχειρία, ανακοινώνει σε συγγενείς και φίλους, μα και σε όσους θελήσουν να το ψάξουν, πως αυτός είναι ο δολοφόνος του γαμπρού του, το εντυπωσιακό εδώ βέβαια είναι πως τον δολοφονεί..ενώ έχει ήδη πεθάνει και ο ίδιος, λίγες ώρες πριν.. Πρωτότυπη ιδέα και πολύ ευφάνταστη που σίγουρα κερδίζει αμέσως το ενδιαφέρον του αναγνώστη.
Ο αστυνόμος Άρης Δριμός καλείται να λύσει την υπόθεση, την τελευταία της καριέρας του και της ζωής του. Πάσχει από μια ανίατη ασθένεια και διανύει τους τελευταίους μήνες πριν τον θάνατο του. Η πλοκή του βιβλίου ξετυλίγεται με γρήγορη ροή, ταυτόχρονα με την ιστορία ζωής του Δριμού και αυτό δίνει περιθώριο τον αναγνώστη να τον γνωρίσει καλύτερα μέσα από πιο προσωπικές εξομολογήσεις και εκμυστηρεύσεις.
Στο πρωτόλειο πόνημα του Νίκου Γκίκα υπάρχει αρκετή δράση μα η λύση του αινίγματος βασίζεται περισσότερο στη διασταύρωση πληροφοριών, την έρευνα και τον συνδυασμό γεγονότων. Το μυστήριο που προκύπτει αρχικά δεν είναι τόσο εύκολο να διαλευκανθεί, καθώς μπαίνουν στη μέση διάφορα στοιχεία που μπορεί να είναι και παραπλανητικά. Ένα ιδιαίτερο, έξυπνο εύρημα αποτελεί τη λύση – και η αποκάλυψή του είναι εντυπωσιακή. Οι περιγραφές των χώρων, είναι πολύ ζωντανές, κινηματογραφικές, οι σκηνές εναλλάσσονται τέλεια εναρμονισμένες και επιτείνουν την αναγνωστική απόλαυση, μοιάζουν με στοιχεία καλογραμμένου σεναρίου, έτσι ώστε άνετα να μπορεί να μεταφερθεί και στη μεγάλη ή στη μικρή οθόνη.
Ο συγγραφέας διερευνά και σκιαγραφεί σε βαθμό άκρως ικανοποιητικό, την ψυχολογία καθενός από τους πρωταγωνιστές της ιστορίας του και έτσι πολύ εύκολα κάνει κοινωνό τον αναγνώστη της ψυχικής κατάστασης των ηρώων του, αποτυπώνοντας με ακρίβεια τα συναισθήματα και τις σκέψεις, που κρύβονται σε κάθε τους απόφαση και κίνηση. Ο κόσμος τους οικείος και ρεαλιστικός, άλλες φορές τον απωθεί, άλλες τον συγκινεί, τον θυμώνει, τον αγανακτεί, μα σίγουρα κρατάει το ενδιαφέρον του αμείωτο ως την τελευταία σελίδα, καθώς ξέρει πως είναι πραγματικός. Διαφθορά, ασυδοσία, μοιραίες και επικίνδυνες γυναίκες, εθισμοί, εκβιασμοί, ίντριγκες, δολοπλοκίες, διαταραγμένες ψυχικά προσωπικότητες, μα και δυνατοί θεσμοί, όπως αυτός της πατρικής αγάπης, θυσίας, της αγάπης, της φιλίας, της αφοσίωσης, συνθέτουν το σκηνικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου και παρασύρουν τον αναγνώστη στο κυνήγι της λύσης ενός καθηλωτικού μυστηρίου.
Εντυπωσιακή και η πολύ καλή χρήση της ελληνικής γλώσσας δια χειρός Νίκου Γκίκα, τραβάει την προσοχή και εγείρει τον θαυμασμό του αναγνώστη από την πρώτη κιόλας σελίδα. Ο Νίκος Γκίκας πρωτοπορεί και επιλέγει έναν διαφορετικό τρόπο γραφής από αυτόν που μέχρι τώρα έχουμε συνηθίσει στα αστυνομικά μυθιστορήματα, που η γραφή τους είναι πιο συγκεκριμένη, πιο κοφτή θα έλεγα. Ο λόγος του είναι λυρικός, καθώς περιγράφει την καθημερινότητα των ηρώων του, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στα ανθρώπινα συναισθήματα, όπως αυτά του έρωτα, του χωρισμού, της μοναξιάς. Χρησιμοποιεί διηγηματικά στοιχεία για να περιγράψει ή να εξωτερικεύσει προσωπικά συναισθήματα, σκέψεις και εντυπώσεις με γραφή εμπλουτισμένη με άφθονη χρήση εκφραστικών μέσων. Φανερή και αξιέπαινη είναι επίσης και η επιμελής και σωστή ερευνά που φαίνεται να έκανε σε τομείς της ιατρικής, της νομικής και της τεχνολογίας όπου αυτή απαιτείται και εξυπηρετεί στην εξέλιξη της πλοκής.
Εξαιρετική και η σύλληψη του τέλους. Ανατρεπτικό και καθόλου προβλέψιμο. Αναζητώντας τον δολοφόνο, ο αναγνώστης μπορεί να φανταστεί κάποια πράγματα μα αποκλείεται αυτή την έκβαση. Ένα πολύ βαρύ παρελθοντικό ιστορικό, προκαλεί συνέπειες, άλλοτε προμελετημένες και άλλες φορές όχι, που βαραίνουν και προδικάζουν το μέλλον καθώς ζητούν δικαίωση. Ποιος έχει το δικαίωμα να απονείμει δικαιοσύνη..;; Τι την χαρακτηρίζει ηθική και τι όχι…;; Τι σε κάνει ένοχο ή αθώο…;; Μπορεί μέσα από τον θάνατο να γεννηθεί ζωή..;; Μέσα από την απόγνωση να θριαμβεύσει η ελπίδα..;; Μπορεί ένας θάνατος να φωνάξει “συγνώμη”.. και αν ναι, αρκεί για να διορθώσει τραγικά λάθη και συμπεριφορές..;; Ερωτήματα που εύκολα ο καθένας θα χαρακτήριζε ως κενά ή αναπάντητα, στο βιβλίο του Νίκου Γκίκα, μα εγώ θα το έλεγα πως είναι όλα αυτά εσκεμμένα και εύστοχα τοποθετημένα τεχνάσματα από τον συγγραφέα, για να προκαλέσουν τροφή για σκέψη στον αναγνώστη..
Αν με ρωτήσετε τι είδους βιβλίο είναι “Η διαθήκη του δολοφόνου” δεν θα μπορούσα να σας απαντήσω με απόλυτο τρόπο. Είναι νουάρ; Είναι μια ιστορία εκδίκησης και ιδιόμορφης δικαιοσύνης; Είναι κοινωνικό; Θα έλεγα λοιπόν πως είναι λίγο απ’ όλα αυτά, μα απολύτως σίγουρη όμως είμαι στο ότι “Η διαθήκη του δολοφόνου” είναι ένα εξαιρετικό δείγμα αστυνομικής λογοτεχνίας, που δεν πρέπει να χάσετε. Αποτελεί άρτιο δείγμα αριστουργηματικής γραφής από έναν πολύ ταλαντούχο, πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα, που έχει πολλά να δώσει και σίγουρα θα το διαπιστώσουμε στην συνέχεια..
December 29, 2019
Ο Άρης Δριμός μπορεί να μην είναι ο αγαπημένος αστυνόμος Μπέκας αλλά, προσωπικά, η όλη ατμόσφαιρα του βιβλίου με μετέφερε στα χρόνια που διάβαζα Γιάννη Μαρή (και Agatha Christie) κι αυτή η αίσθηση με ακολούθησε μέχρι το τέλος.
Ο αστυνόμος μας εδώ είναι ένας ιδιαίτερος χαρακτήρας που αρχικά σε κάνει ν' αναρωτιέσαι για τα αισθήματα που θα σου δημιουργούσε αν τύχαινε να τον γνωρίσεις. Στο τέλος όμως έχει καταφέρει να σε κάνει να τον συμπαθήσεις, να καταλάβεις την στάση του στην επαγγελματική αλλά και στην προσωπική του ζωή καθώς και τις κατά περίπτωση αποφάσεις κι ενέργειές του.
Η ''λύση'' ίσως θεωρηθεί λίγο ''τραβηγμένη'' κι ότι λίγο ξεφεύγει από το καθαρό αστυνομικό στοιχείο αλλά καθόλου δεν με χάλασε αυτό. Δεν θα πω κάτι παραπάνω εδώ γιατί κινδυνεύω να ''κατευθύνω'' την σκέψη κάποιων και δεν το θέλω.
Το βιβλίο διαβάζεται γρήγορα. Οι περιγραφές αν και συχνές και αναλυτικότατες πολλές φορές, καθόλου δεν κουράζουν και 'δένουν' μια χαρά ανάμεσα στην ροή της ιστορίας που διανθίζεται με μικρές δόσεις χιούμορ. Επικρατεί ένα εξαιρετικά γλαφυρό ύφος, ίσως παραπάνω από το αναμενόμενο σε ένα αστυνομικό βιβλίο, αλλά αυτό, ανάλογα την διάθεση, μπορεί να αποτελεί και μια ευχάριστη έκπληξη.
Εν κατακλείδι, είναι ένα καλό βιβλίο που μπορεί να μην είναι 10 στα 10 αλλά σίγουρα είναι το λιγότερο 7. Εξαιρετικό για ξεκίνημα. Αναμένω το επόμενο.
Ο αστυνόμος μας εδώ είναι ένας ιδιαίτερος χαρακτήρας που αρχικά σε κάνει ν' αναρωτιέσαι για τα αισθήματα που θα σου δημιουργούσε αν τύχαινε να τον γνωρίσεις. Στο τέλος όμως έχει καταφέρει να σε κάνει να τον συμπαθήσεις, να καταλάβεις την στάση του στην επαγγελματική αλλά και στην προσωπική του ζωή καθώς και τις κατά περίπτωση αποφάσεις κι ενέργειές του.
Η ''λύση'' ίσως θεωρηθεί λίγο ''τραβηγμένη'' κι ότι λίγο ξεφεύγει από το καθαρό αστυνομικό στοιχείο αλλά καθόλου δεν με χάλασε αυτό. Δεν θα πω κάτι παραπάνω εδώ γιατί κινδυνεύω να ''κατευθύνω'' την σκέψη κάποιων και δεν το θέλω.
Το βιβλίο διαβάζεται γρήγορα. Οι περιγραφές αν και συχνές και αναλυτικότατες πολλές φορές, καθόλου δεν κουράζουν και 'δένουν' μια χαρά ανάμεσα στην ροή της ιστορίας που διανθίζεται με μικρές δόσεις χιούμορ. Επικρατεί ένα εξαιρετικά γλαφυρό ύφος, ίσως παραπάνω από το αναμενόμενο σε ένα αστυνομικό βιβλίο, αλλά αυτό, ανάλογα την διάθεση, μπορεί να αποτελεί και μια ευχάριστη έκπληξη.
Εν κατακλείδι, είναι ένα καλό βιβλίο που μπορεί να μην είναι 10 στα 10 αλλά σίγουρα είναι το λιγότερο 7. Εξαιρετικό για ξεκίνημα. Αναμένω το επόμενο.
November 19, 2023
Η διαθήκη του δολοφόνου είναι ένα εξαιρετικό πρώτο δείγμα γραφής του Νίκου Γκίκα. Αξιόλογες περιγραφές σκηνικών και χαρακτήρων, ήρωες τόσο ανθρώπινοι, δράση που εξελίσσεται σταδιακά οδηγώντας σε μία έξυπνη ανατροπή. Μία σύγχρονη ιστορία απόδοσης δικαιοσύνης με πρωτότυπο τρόπο. Η ανθρώπινη ιστορία που παρεμβάλλεται απλά ενισχύει την καλή γνώμη για το βιβλίο, το οποίο τείνει να μην είναι απλά μία αστυνομική ιστορία, αλλά η ιστορία ενός αστυνομικού που παραλληλίζει την επαγγελματική δράση με τη ζωή του. Συστήνεται ανεπιφύλακτα.
September 11, 2023
Το στόρυ αφορά την αυτοκτονία ενός καθηγητή Ιατρικής -μέσα σε δείπνο οικογενειακής "επανένωσης"- του Οδυσσέα Βερνή με υδροκυάνιο και το άνοιγμα της διαθήκης του, όπου καλούνται διάφοροι συγγενείς: τα τρία παιδιά του, Πέτρος, Ισμήνη και Αλίκη, ο σύζυγος της τελευταίας μεγαλοεκδότης ονόματι Άνθιμος Χυδάς (sic), καθώς και άλλοι συνεργάτες. Προς έκπληξη και... φρίκη όλων, ο pater familias "προαναγγέλει ρητώς και υπευθύνως" το θάνατο του Χυδά εντός των επόμενων 12 ωρών και αναλαμβάνει πλήρως την ευθύνη, νομική και άλλη, για το σχεδιασμό και την εκτέλεση της ενέργειας. Ο Χυδάς -που είναι γύρω στα 55 και κατά τ' άλλα "βίος και πολιτεία"- αναχωρεί βρίζοντας... χυδαία για την κακόγουστη φάρσα που του επιφυλάχθηκε. Μολονότι κανείς δε φαίνεται να περιμένει το... μοιραίο, εκείνο συμβαίνει. Έτσι, ο αστυνομικός Άρης Δριμός, ο ιδιότυπος πρωταγωνιστής, κι αυτός στα mid-50s, έχει να λύσει το γρίφο δύο ύποπτων θανάτων.
Σε γενικές γραμμές, είναι μια ωραία ιστορία και πολύ πρωτότυπη. Αυτό που ξεχωρίζω στο βιβλίο είναι ότι είναι εξαιρετικά καλογραμμένο. Ο συγγραφέας του, σε αντίθεση με πολλούς ποπ -crime ή άλλους- γραφιάδες, ξέρει ελληνικά και σε πολλές σελίδες πραγματικά... "ζωγραφίζει"! Το βιβλίο βασίζεται σε γερή έρευνα, χωρίς να το παρακάνει (αν θέλαμε πραγματολογικές αναλύσεις, θα διαβάζαμε non-fiction), θέτει πολλά και σημαντικά ζητήματα, κοινωνικά και υπαρξιακά. Η όλη ιστορία δίνεται ως police procedural, ειδωμένη μέσα από τα μάτια ενός μελλοθάνατου 55χρονου αστυνομικού, κουρασμένου πολύ από τη ζωή και τους ανθρώπους. Ίσως και για αυτό -ελπίζω πως δεν αδικώ την πρόθεση του συγγραφέα- φαίνεται να λείπει γενικώς η ένταση και η αγωνία. Αν υπήρχε και αυτό το στοιχείο, ενδεχομένως να απογείωνε το κείμενο, το οποίο έτσι κι αλλιώς έχει (και με το παραπάνω) όλες τις προϋποθέσεις απογείωσης.
Μπράβο στο συγγραφέα, διότι μας δείχνει τι σημαίνει λογοτεχνία!
Σε γενικές γραμμές, είναι μια ωραία ιστορία και πολύ πρωτότυπη. Αυτό που ξεχωρίζω στο βιβλίο είναι ότι είναι εξαιρετικά καλογραμμένο. Ο συγγραφέας του, σε αντίθεση με πολλούς ποπ -crime ή άλλους- γραφιάδες, ξέρει ελληνικά και σε πολλές σελίδες πραγματικά... "ζωγραφίζει"! Το βιβλίο βασίζεται σε γερή έρευνα, χωρίς να το παρακάνει (αν θέλαμε πραγματολογικές αναλύσεις, θα διαβάζαμε non-fiction), θέτει πολλά και σημαντικά ζητήματα, κοινωνικά και υπαρξιακά. Η όλη ιστορία δίνεται ως police procedural, ειδωμένη μέσα από τα μάτια ενός μελλοθάνατου 55χρονου αστυνομικού, κουρασμένου πολύ από τη ζωή και τους ανθρώπους. Ίσως και για αυτό -ελπίζω πως δεν αδικώ την πρόθεση του συγγραφέα- φαίνεται να λείπει γενικώς η ένταση και η αγωνία. Αν υπήρχε και αυτό το στοιχείο, ενδεχομένως να απογείωνε το κείμενο, το οποίο έτσι κι αλλιώς έχει (και με το παραπάνω) όλες τις προϋποθέσεις απογείωσης.
Μπράβο στο συγγραφέα, διότι μας δείχνει τι σημαίνει λογοτεχνία!
May 27, 2020
Φουτουριστικό ή ευφυές, αποφασίστε εσείς ...
Να το διαβάσετε όμως!!
Μακάρι να έχει κ συνέχεια το συγγραφικό έργο του κ. Γκίκα
Να το διαβάσετε όμως!!
Μακάρι να έχει κ συνέχεια το συγγραφικό έργο του κ. Γκίκα
February 15, 2020
Το βιβλίο το διάλεξα λόγω του τίτλου του και του εξωφυλλου του καταρχήν. Με εξίταραν και τα δυο...αλλά η ιστορία που ήταν γραμμένη μέσα με απογείωσε...Τα θερμά μου συγχαρητήρια στον συγγραφέα και το συστήνω ανεπιφύλακτα να το διαβάσετε!
Η λύση του μυστηρίου με άφησε με το στόμα ανοικτό και ένα παρατεταμένο εεεεεεεεε????????ήταν ιδιοφυές για εμένα. Αν δεν ήταν ήρωας βιβλίου ,θα ήθελα να τον έχω γνωρίσει τον αστυνόμο Άρη Δριμό.
Η λύση του μυστηρίου με άφησε με το στόμα ανοικτό και ένα παρατεταμένο εεεεεεεεε????????ήταν ιδιοφυές για εμένα. Αν δεν ήταν ήρωας βιβλίου ,θα ήθελα να τον έχω γνωρίσει τον αστυνόμο Άρη Δριμό.
August 21, 2020
Πάσχει στη γραφή και στην αληθοφάνεια των χαρακτήρων και του μύθου. Τεράστιες προτάσεις παραγραφοι που όταν τις τελειώνεις δε θυμάσαι πως ξεκίνησαν.
October 29, 2020
4,5/5
Πολύ καλή δουλειά για πρωτοεμφανιζόμενο.
Πολύ καλή δουλειά για πρωτοεμφανιζόμενο.
October 30, 2020
Απορώ με τις κριτικές. Δεν μου έδωσε την εντύπωση ενός πρωτοποριακού αναγνώσματος. Φλυαρία, μη σωστή ανάλυση χαρακτήρων, υπερβολή στην υπόθεση...Δεν θα το πρότεινα.
November 30, 2023
Ήμουν μεταξύ 3.5 με 4 αστέρια
Displaying 1 - 18 of 18 reviews