Η ωδή, έλεγαν οι παλαιοί ποιητές, είναι αδέσποτη καμήλα: ποιος ξέρει σε τίνος το σπίτι θα καταλήξει. Ξέστρατη μες στην απέραντη έρημο, πλανιέται αναζητώντας τους δικούς της, ζώα και ανθρώπους, δεν είναι σίγουρο όμως πως θα τους ξαναβρεί. Αργά ή γρήγορα, κάποιοι άγνωστοι περιμαζεύουν την ορφανή, την υιοθετούν και περνά κοντά τους την υπόλοιπη ζωή της. Εκτός κι αν χάσει και πάλι το δρόμο της. Το πεπρωμένο μιας ωδής δεν είναι να ξεστρατίζει, να 'ναι παντού μια ξένη; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Abdelfattah Kilito is a well known Moroccan writer. He was born in Rabat in 1945. He is the author of several books in Arabic and in French. He has also written articles for magazines like Poétique and Studia Islamica. Some of the awards Kilito has won are the Great Moroccan Award (1989), the Atlas Award (1996), the French Academy Award (le prix du Rayonnement de la langue française) (1996) and Sultan Al Owais Prize for Criticism and Literature Studies (2006).
Με κάτι τέτοια βιβλία πάντα έχω μια επιφύλαξη για την τελική μου κρίση, ειδικά όταν δεν είμαι σίγουρος αν τα κατάλαβα ή όχι, εννοώ δηλαδή πως ακόμη κι αυτές απ' τις μικρογραφίες της Αρχαιολογίας που νομίζω ότι κατάλαβα μπορεί να μην τις κατάλαβα ή κάποιες άλλες που νομίζω ότι δεν τις κατάλαβα μπορεί και να τις κατάλαβα, πράγμα χειρότερο, γιατί με κάνει να σκέφτομαι «ε, αυτό ήταν όλο;». Ανάθεμά με βέβαια κι αν καταλαβαίνω ακριβώς τι γράφω. Πάντως η προτελευταία από τις μικρογραφίες, αυτή με την Αποκαλύψη και τα κιτάπια, νομίζω πως ήταν εξαιρετική.