البته من کتاب فارسیشو خوندم ! ولی خب فقط ترجمه عربیش تو گودریدز موجود بود! یک نفس عمیق با چشمای بسته و زمزمه ی اسم محمود رادمهر ... یکی از شهدای مازندرانی کربلای خانطومان که اخیرا با دوستای شهیدش به دیارمون برگشت. اونقدر برای رضای خدا تمیز زندگی کرد که خدا خیلی خوب و قشنگ خریدش. سبک زندگیش خلاصه میشد : برای رضای خدا ... خب چرا این کتاب خوندنیه ؟؟ چون لااقل چند روزی با سبک زندگی محمود میتونی تمیز زندگی کنی! همچین "برای رضای خدا" میچسبه تو ذهنت که لذت میبری از زندگی با خدای محمود... یک نکته ای که هم میتونه نقطه ضعف کتاب باشه هم نقطه قوت(از جهت نگاه بیرونی به منش شهیدعزیز) این بود که خاطرات شهید بیشتر از زبان همکاران و دوستانش بود و کمتر خاطرات مادر و همسرشون... شخصا معتقدم محمود رادمهر رو میخوایم بهتر بشناسیم باید اول مادر مومنه و عالمه و حکیمه و فاضله ی این شهید رو بشناسیم اونوقت درک کنیم محمود رادمهر کی بود!
أحسستُ بأنَّ هذا الكتاب أنموذج للنقاء ، لمن يُسخّر حياته من رأسه لأخمص قدمه لله وفي سبيله ، برهان لعظمة الشهادة وأنه لا يصل لهذا المقام العظيم إلا من وطّن نفسه على احتقار واستصغار هذه الدنيا وملذاتها. عندما كنت أقرأ هذا الكتاب ، كنت أتعجب من نقاء هذا الإنسان ، كيف أن كل مغريات هذه الدنيا لا تُشكل أي قيمة لديه ، رفضه الدائم للمناصب والترقيات بالرغم من استحقاقه لها وبجدارة! وككل قصة شهيد نجد مفتاح الوصول للحفل الملكوتي وهو " القرب الإلهي" ذلك عندما يفني الإنسان نفسه في سبيل الله يظهر الله جليًّا في أعماله. هؤلاء الشهداء عرفوا الطريق ، استشعروا وجود الله ومراقبته حتى في أصغر أعمالهم حتى وصلوا لمرحلة البصيرة. نعم فهم يصلون لمرحلة يعلمون فيها كيف ومتى وأين يستشهدون! ولا يخفى أيضاً الدور العظيم للأم والزوجة ، هذه الأم التي تقول : لديّ ٣ أولاد آخرين إنّ استشهاد أي منهم فخر لي. اسأل الله أن يُنير بصيرتنا ويُلحقنا بطريق هذا الشهيد العزيز.