ESV Illuminated Scripture Journal: Ecclesiastes

Bible #21

by Anonymous

ESV Illuminated Scripture Journals pair the entirety of individual books of the Bible with a lightly dotted blank page opposite each page of Bible text, providing space to creatively engage with and reflect on the Word of God. Hand-lettered, gold-ink illustrations by renowned artist Dana Tanamachi are interspersed throughout the blank pages, inviting readers to add their own artwork or reflections to each page. These thin, portable notebooks have unique covers stamped with gold-foil and are great for art journaling, personal Bible reading and prayer, small-group Bible study, or taking notes through a sermon series.

Single-column format Thick, opaque, cream-colored paper Lightly dotted grid on blank pages opposite each page of Bible text Gold-ink illustrations by artist Dana Tanamachi Wide margins Lay-flat binding Unique covers stamped with gold-foil Packaging: Backer O-wrap

Genres: Philosophy, Religion, Christian, Nonfiction, Classics, Poetry, Christianity

46 pages, Paperback

First published January 1, 301

About the author

Books can be attributed to "Anonymous" for several reasons:

* They are officially published under that name
* They are traditional stories not attributed to a specific author
* They are religious texts not generally attributed to a specific author

Books whose authorship is merely uncertain should be attributed to Unknown.

See also: Anonymous

Reviews

[Nikos Tsentemeidis · Rating 5 out of 5]

«Τα ήρεμα τα λόγια του σοφού
ακούγονται πιο δυνατά
απ’ τις κραυγές των ισχυρών
που λογική δεν έχουν.
Είν’ η σοφία πιο δυνατή
απ’ του πολέμου τα όπλα.
[…]
Και στην καρδιά σου ακόμα,
μη βλαστημάς τον βασιλιά
και μόνος όταν είσαι,
μη βλαστημάς τον πλούσιο.
Είναι ένα πουλάκι
που ακούει κάθε κουβέντα σου
και φτερωτά τη μαρτυρά.»

Δεν είναι ένα θρησκευτικό κείμενο, αλλά ένα φιλοσοφικό ποίημα, ένα πανέμορφο ποίημα. Ο εκκλησιαστής γράφτηκε περίπου τον 3ο αι. π.Χ. περίπου, άγνωστο από ποιον, είναι έντονες οι επιρροές από την αρχαία Ελλάδα. Το κείμενο αυτό συμπεριλήφθηκε στην παλαιά διαθήκη και στην εβραϊκή βίβλο. Υπήρξε έντονη αντιπαράθεση σε κάποια σύνοδο, για αν το έπρεπε να μπει και θεωρήθηκε αιρετικό από τους πολέμιους του – κάτι που μου φαίνεται απόλυτα λογικό γιατί θα μπορούσε κάλλιστα να ανήκει σε κάποιον αρχαίο φιλόσοφο. Στην ορθόδοξη εκκλησία δεν διαβάζεται ποτέ, ενώ στην καθολική μία φορά ανά τρία χρόνια.

Σε κάποιο σημείο μου θύμισε έντονα Επίκουρο, εκεί που μιλάει για το θάνατο του ανθρώπου, με τον οποίο η ζωή τελειώνει οριστικά και τελεσίδικα.

Υ.Γ. Εξαιρετική η ποιότητα της έκδοσης, από ένα καινούριο εκδοτικό οίκο που μετράει μόλις δύο βιβλία: το Δώμα.

[foteini_dl · Rating 4 out of 5]

Όλα είναι ανώφελα,

είπε ο εκκλησιαστής•

όλα είν’ ανώφελα,

όλα για το τίποτα.

«Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης», που λέγαν και οι αρχαίοι. Όλα είναι παροδικά,όλα κρατάνε για λίγο.Μα και όλα αυτά για τα οποία παλεύουμε,δεν έχουν νόημα,μιας και όλοι μας κάποτε τελειώνουμε.

Τούτο είναι το κακό


σε τούτο δω τον κόσμο:


ίδια η μοίρα όλων.


Αυτό το φοβερό γεγονός,το ότι όσο διαφορετικοί και αν είμαστε,το τέλος είναι ίδιο για όλους συναντάται ακόμα και στα παραδοσιακά μας τραγούδια («Πλούσιοι και φτωχοί πεθαίνουν/και στο ίδιο χώμα μπαίνουν»,όπως ακούγεται στο ηπειρώτικο «Ποιος πλούσιος απέθανε»).
https://www.youtube.com/watch?v=QhvXU...

Είναι φοβερό που ένα εβραϊκό κείμενο τολμά να λέει πως δεν υπάρχει ζωή μετά θάνατον,αυτή στην οποία θα ανταμειφθούμε για τα καλά ή θα τιμωρηθούμε για τα κακά που κάναμε.
Και ακόμα πιο φοβερό που δείχνει τον θεό ως εχθρικό απέναντι στους ανθρώπους και τους βασανίζει.

Ανησυχίες ο θεός

έδωσε στους ανθρώπους

να χάνονται οι άνθρωποι

στις ανησυχίες τους.

Και αφού όλα είναι ανώφελα,υπάρχει κάτι που να κάνει τις εφήμερες μέρες μας καλύτερες;Ναι,να προσπαθούμε να απολαύσουμε όσο μπορούμε αυτές τις μέρες.

Και είδα:ένα καλό υπάρχει,μονάχα αυτό αξίζει:


να φας,να πιεις,

να δεις καλό στον κόπο σου,

κάτω από τον ήλιο,


τις μέρες που ‘χεις για να ζεις.


παρέα με κάποιον άλλο.

Από τον έναν καλύτερα οι δυο•


ο κόπος τους αμείβεται,


θα σηκωθούν αν πέσουν.

Αλίμονο στον ολομόναχο σαν πέσει•


δεν τον σηκώνει κανένας.

Οι δυο ξαπλώνουν,ζεσταίνονται.


Τον μόνο ποιος θα ζεστάνει;

Ο μόνος θα λυγίσει,οι δυο μαζί θα σταθούν•

το σχοινί το τριπλό σπάει δύσκολα.


Γενικά,μιλάμε για μια πολύ προσεγμένη έκδοση με ε κ π λ η κ τ ι κ ό εξώφυλλο,εξαιρετικό επίμετρο και πολύ όμορφη,σχεδόν μελωδική μετάφραση.

[roz_anthi · Rating 5 out of 5]

Κι όλος σοφία γέμισα, γνώση και επιστήμη.
Κι έμαθα μονάχα αυτό: ανεμοκυνηγητό.
Μαζεύεις γνώση, μαζεύεις σοφία,
μαζεύεις μέσα σου λαβωματιές.

Κόσμημα σκέτο· μετάφραση, επιμέλεια, έκδοση, επίμετρο (ιδίως αυτό), όλα άψογα. Και δεν μπορώ να μη διακρίνω το περιπαικτικό υπομειδίαμα του Αριστοτέλη και του Επίκτητου πίσω απ' την ποίηση του Εκκλησιαστή.

[Maria Bikaki · Rating 4 out of 5]

Το είχα να περιμένει καρτερικά στα ράφια με τ’ αδιάβαστα βιβλία εδώ και καιρό. Χτες το βράδυ παρόλο που διαβάζω κάποιο άλλο βιβλίο αυτή την περίοδο δεν ξέρω δεν είχα την καλύτερη των διαθέσεων και έψαχνα να ξεκινήσω κάτι διαφορετικό. Το επέλεξα μάλλον γιατί ήταν μικρό σε μέγεθος παρά γιατί μου μίλησε εκείνη τη στιγμή. Όταν δε, το ξεκίνησα, μακάριζα την τύχη μου μιας και οι πρώτες σελίδες όχι μόνο δε μου έφτιαχναν τη διάθεση αλλά με οδηγούσαν σε μια ακόμα μεγαλύτερη μαυρίλα
Ευχαριστούμε δηλαδή κύριε Εκκλησιαστή που μας φτιάξατε τη διάθεση. Εδώ βέβαια κρύβεται το εκπληκτικό με το συγκεκριμένο βιβλίο καθώς όσο μαύρες σκέψεις μπορείς να κάνεις ξεκινώντας το, τόσο αισιόδοξο είναι το κλείσιμο του που αν μη τι άλλω σε παρασύρει να δεις τη ζωή και το νόημα της με άλλα μάτια παρόλο που στο σύνολο του μπορεί κανείς να πει ότι ο «Εκκλησιαστής» ως κείμενο ήταν μάλλον μια ωδή στην απόλυτη ματαιότητα των πραγμάτων. Τουλάχιστον εγώ επιλέγω έχοντας πλέον διαβάσει το κείμενο να το ερμηνεύσω έτσι, να πιστέψω να θέλετε ότι μέσα από την απόλυτα μαυρίλα του κειμένου και τη ματαιότητα της ζωής τελικά κάτι καλό πρέπει να υπάρχει εκεί έξω και οφείλουμε να το αναζητήσουμε έστω και αν είναι μόνο για μερικές στιγμές. Η ζωή άλλωστε είναι στιγμές σωστά?

Να χαίρεσαι, μικρέ
Να χαίρεσαι τη νιότη σου,
Να χαίρεται η καρδιά σου,
Τώρα που είσαι νέος

Τράβα εκεί που σε οδηγεί
Η καθαρή καρδιά σου.
Τράβα εκεί που σε οδηγούν
Τα ανοιχτά σου μάτια
Γιατί στο τέλος ο Θεός
Όλα σου θα τα κρίνει.

Κι αν έχει αντάρα η ψυχή,
Διώξε τη την αντάρα
Και αν θέλει βρώμα το κορμί,
Απόδιωξε τη βρώμα

Η νιότη είναι περαστική,
Κι ανώφελη η βλακεία.

[Jerry (Rebel With a Massive Media Library) · Rating 5 out of 5]

A timeless volume of wisdom.

[فؤاد · Rating 4 out of 5]

چند كتاب از عهد عتيق هستند كه حتى اگر كسى به مطالعات مذهبى علاقه نداشته باشد، باز مى تواند از آن ها لذت ببرد. يكى غزل غزل ها، يكى كتاب ايوب، و يكى كتاب جامعه.

كتاب جامعه حكمت هاى منسوب به سليمان است، حول بى معنايى زندگى و توصيه به خوش باشى، و از اين جهت وجود اين كتاب در يك مجموعه ى مذهبى بسيار حيرت انگيز و جالب توجه است. نخستين كلمات تمام مضمون كتاب را به طور خلاصه بيان مى كند: "بيهودگى است، بيهودگى است، زندگى سراسر بيهودگى است!"

سليمان، نه چندان بى شباهت به خيام، ثروت و حكمت، نيكوكارى و بدكارى را به يك اندازه بيهوده مى داند و تلاش در راه آن ها را "دويدن از پى باد" مى خواند. در مقابل مى گويد بايد به اندك قانع بود و از زندگى لذت برد، و "اين همان چيزى است كه خدا مى خواهد".

كتاب را به خاطر مضامينش در عداد آثار اگزيستانسياليستى به شمار آورده اند، من هم به خاطر همين كتاب را در شلف فلسفه اگزيستانسياليسم قرار دادم. لینک دانلود ترجمۀ کتاب را در اینجا می گذارم. کتاب ده صفحه بیشتر نیست و می توان در یک نشست آن را خواند.

لینک دانلود کتاب جامعه

[KamRun · Rating 4 out of 5]

تمامی كارهايی را كه زير آسمان كرده می‌شود ديدم، كه اينک همه‌ی آنها بطالت و در پیِ باد زحمت كشيدن است. كج را راست نتوان كرد و ناقص را بشمار نتوان آورد. در دل خود تفكر نموده،‌ گفتم "اينک من حكمت را به غايت افزودم،‌ بيشتر از همگانی كه قبل از من بر اورشليم بودند" و دل من حكمت و معرفت را بسيار دريافت نمود و دل خود را بر دانستن حكمت و دانستن حماقت و جهالت مشغول ساختم. پس فهميدم كه اين نيز در پیِ باد زحمت كشيدن است. زيرا كه در كثرت حكمت كثرت غم است و هر كه علم را بيفزايد، حزن را می‌افزايد. / جامعه باب 1: آیه 13 - 18

درباره‌ی کتاب

چنانكه از رحم مادرش بيرون آمد، همچنان برهنه خواهد برگشت و از مشقت خود چيزی نخواهد يافت كه به دست خود ببرد و او را چه منفعت خواهد بود از اينكه در پی باد زحمت كشيده است؟ تمامی ايام، خود را در تاريكی می‌خورد و با بيماری و خشم،‌ بسيار محزون می‌شود. اينک آنچه نيكو می‌باشد، اين است كه انسان در تمامی ايام عمر خود بخورد و بنوشد و از تمامی مشقتی كه در زير آسمان می‌كشد، به نيكويی تمتع ببرد، زيرا كه نصيبش از زندگی تنها همين است

جامعه را می‌توان مانیفست کتاب‌مقدس در باب یک زندگی بدون خدا دانست. خلاصه‌ی کلام حکیم در جامعه این است که زندگی‌ای که خدا در مرکزیت آن نباشد مطلقا بی‌هدف و در نتیجه باطل است. حکیم در این کتاب می‌گوید اولا - همه چیز در زیر آسمان (تحت القمر یونانی؟) پوچ و بی‌معنی است و هیچ تفاوتی میان حکمت و جهالت وجود ندارد {زیرا} دوما - پایان محتوم هر انسانی مرگ است و کل جامعه‌ی بشری چیزی جز اجتماع میرندگان نیست. حکیم و جاهل هر دو در یک زمین خواهند خوابید و به یک خاک تبدیل خواهند شد سوما - پس انسان باید تمام استفاده را از عمر کران‌مند خود بکند و مشغول لذت شود. اما این نیز چیزی جز بطالت و در پی باد دویدن نیست، زیرا آدمی هرگز به آنچه دارد قانع نمی‌شود و هرگز نخواهد توانست رضایت و خشنودی درونی را بدست آورد. نتیجه آنکه زندگی تنها در صورتی هدفمند و بامعنی‌ست که خدا محوریت آن باشد. در این حالت انسان باید از زندگی به مثابه‌ی هدیه‌ای از جانب خدا - تحت اراده‌ی او - نهایت استفاده را بکند. در واقع آنچه انسان را از پوچی می‌رهاند نه وجود خدا، بلکه ایمان به وجود اوست

پس ختم تمام امر را بشنویم. از خدا بترس و ائامر او را نگاه دار، چونکه تمامی تکلیف انسان این است (جامعه 12: 13)

پی‌نوشت: سِفر (طومار/کتاب) جامعه از بخش‌های مورد علاقه‌ام در کتاب مقدس است؛ در عین حال که با برخی قسمت‌های آن، از جمله نتیجه‌گیری نهایی‌ش توافق نظر ندارم

درباره‌ی نویسنده

امثال، جامعه و غزل غزل‌های سلیمان (و البته تعدادی مزمور) کتب منسوب به سلیمان پسر داود هستند. در مورد اینکه غزل‌غزل‌ها نوشته‌ی سلیمان نیست هیچ شکی وجود ندارد، اما در مورد جامعه، هنوز نمی‌توان به قطعیت گفت که آیا این سخنان سلیمان هستند یا معلمی مذهبی در زمانی قبل‌تر از او. در مورد سلیمان باید این موضوع را متذکر شد که او در طول زندگی خود به هرآنچه می‌خواسته دست پیدا کرده و از هر لذتی که امکانش بوده بهره‌مند گشته و کتاب‌مقدس در این‌باره می‌گوید که سلیمان در دوران پیری به پرستش خدایان دیگر روی آورد: دل او از خداوند خدای اسرائيل، خدايی که دو بار بر او ظاهر گشته بود، منحرف شد (اول پادشان 11: 9). حکیم در این کتاب فردی سال‌خورده به نظر می‌رسد که بیشتر عمر خود را دور از خدا گذرانده اما در پایان به سوی بازگشت نموده و از این منظر بعید بنظر می‌رسد سلیمان نویسنده‌ی این کتاب باشد

درباره‌ی نام‌گذاری
عنوان جامعه (قُهِلِت קהלת) از واژه‌ی یونانی اکلسیا اقتباس شده که به معنی جماعت است و نشان از این دارد که یک رهبر/استاد/معلم در مقابل یک جماعت سخن می‌گوید. از این رو کتاب جامعه را می‌توان یک موظه دانست، موعظه‌ای حاوی این سوال که هدف و معنای زندگی انسان چیست؟

لینک دانلود کتاب جامعه

[Lina Alsagient · Rating 4 out of 5]

ξεκινάς και βιώνεις την απόλυτη ματαιότητα. σε καταπίνει μια μαυρίλα και λες: "μα γιατί να διαβάσω κάτι τέτοιο τώρα. Δεν το είχα ανάγκη.." ολοκληρωνεις την ανάγνωση και είσαι αισιόδοξος. διατεθειμένος να ξανασκεφτείς τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι τη ζωή, τη μοίρα και την τύχη σου. ένα φανταστικό επίμετρο και εξώφυλλό!

[Eliasdgian · Rating 3 out of 5]

Ο Εκκλησιαστής τα έργα των ανθρώπων θωρεί. Τα μικρά και τα μεγάλα της ημέρας έργα, τους μόχθους, τους κόπους, τους καημούς. Κι αποφαίνεται ότι όλα τους είναι ανώφελα, πως τίποτε δεν υπάρχει για να κερδίσει ο άνθρωπος σε τούτη τη ζωή, πλην ίσως της (εφήμερης) χαράς που αντλεί τη στιγμή που κοπιάζει, που μοχθεί, που δημιουργεί∙ υπό τη σκέπη και τον φόβο του Θεού. Γιατί όσα ο άνθρωπος πράττει στο ανεμοκυνηγητό της ημέρας, όλα θα τα κρίνει ο Θεός. Γιατί τι άλλο είναι ο άνθρωπος μπροστά στον δημιουργό του, παρά η απόδειξη του μεγαλείου Του;

Ωδή στη ματαιότητα. Ύμνος στη μεγαλοσύνη του Θεού. Απαξίωση του ανθρώπου και των έργων του. «…φόβο να έχεις του θεού/και κάνει ό,τι προστάζει./Αυτό είναι ο άνθρωπος,/αυτό και τίποτ’ άλλο./Το κάθε έργο ο θεός/θα ‘ρθεί και θα το κρίνει/αν είναι ίσιο ή στραβό…». Πώς να βαθμολογήσει κανείς ένα βιβλίο που, για να δανειστώ την εύστοχη παρατήρηση του μεταφραστή του, Θάνου Σαμαρτζή, στο Επίμετρο της πανέμορφης αυτής έκδοσης των εκδόσεων ΔΩΜΑ, «μετατρέπεται [βάσει της θεώρησης των χριστιανών θεολόγων] σε μια ηθική διδασκαλία που καταγγέλλει τον κακό, μιαρό και άδικο τούτο κόσμο εν ονόματι ενός καλού, αγνού και δίκαιου Επέκεινα»;

Μετά φόβου Θεού, 2/5 για το νοηματικό περιεχόμενο του κειμένου, 4/5 για τον λυρισμό και την ευσέβεια που αποπνέει.

[philosophie · Rating 4 out of 5]

Κατόπι είδα τα έργα μου,
όσα φτιάξαν τα χέρια μου,
όσα δώσαν οι κόποι μου.
Και είδα: όλα ανώφελα·
κυνήγι του ανέμου.

Στο βάθος του έργου υπόκειται το memento mori, η πανταχού παρούσα παροδικότητα του ματαιότης ματαιοτήτων, τίποτα δεν αντιστέκεται στο θάνατο και στη φθορά που επιφέρει. Ένα άκρως υπαρξιακό κείμενο που φέρνει στο νου την Ερωφίλη του Χορτάτση και τον πρόλογο του Χάρου:

[...]ποιος εκ τσ' ανθρώπους τσι μικρούς να ελπίζει
πλιό τυχαίνει
σε δόξες, πλούτη και τιμές, κι οπίσω τως
να πηαίνει;
Φτωχοί, τ' αρπάτε, φεύγουσι, τα σφίγγετε,
πετούσι,
τα περμαζώνετε, σκορπού, τα κτίζετε, χαλούσι.
Σα σπίθα σβήνει η δόξα σας, τα πλούτη σας
σα σκόνη
σκορπούσινε και χάνουνται, και τ' όνομά σας
λειώνει
σα να 'το με τη χέρα σας γραμμένο
σ' περιγιάλι
στη διάκριση τση θάλασσας[...]

Η δυναμική της αστάθειας της ανθρώπινης μοίρας, της προσωρινότητας, είναι σύνηθες θεματικό κέντρο και νομοτελειακό, από κοινού με τη μπαρόκ εμμονή στο θάνατο και τη ματαιότητα της ύπαρξης, ωστόσο ο Εκκλησιαστής βρίσκει το νόημα παρόλο το ανώφελο της ζωής, η ίδια η χαρά απαλύνει τον εφήμερο βίο.

[Marc · Rating 3 out of 5]

The short book of Ecclesiastes, included in the Tanakh of the Jews and in the Old Testament of the Christians, has always intrigued me. It offers no narrative but is a collection of sayings of a man, traditionally attributed to King Solomon, though this certainly not is correct. Apparently, it was compiled in the 4th or 3rd century BC, perhaps within the very lively Jewish community in Ptolemaic Egypt.

Like many other ancient texts, it is a very hybrid collection, and the discourse seems to go in all directions. But all in all, the text exudes a remarkably unambiguous message: all human endeavor is illusory, wealth-enjoyment and even wisdom are but vain things; moreover, there is no such thing as (human) justice, everything simply is in the hands of God. Through modernist, western eyes, this message has a striking sobering effect, hitting hard in our mental core.

But on closer reading, especially the last part of the message predominates: everything is as it should be, just put your fate in God's hands. With this, Ecclesiastes is strikingly in line with the book of Job, which, by the way, belongs to the same category of wisdom books. I guess the appeal of this book lies in the fact that it is way more 'down to earth' than the sometimes arrogant and conjuring tone of other biblical parts.

[Thomas Stavrou · Rating 5 out of 5]

Μονάχα αν διώξεις, αν απωθήσεις απ’ την σκέψη σου την ιδέα του θανάτου, μονάχα τότε μπορείς να παλέψεις για κάτι. Εάν, αντίθετα, βάλεις το νου σου το αναπόφευκτο του θανάτου σου, τότε δεν μπορείς να βρεις νόημα σε καμιά πράξη, σε καμιά προσπάθεια και σε κανέναν αγώνα, τότε κάθε αγώνας γίνεται μάταιος. Οι άνθρωποι παλεύουν, ιδρώνουν, μάχονται, μόνο και μόνο επειδή ξεχνούν πως θα πεθάνουν. Στο πλαίσιο αυτής της αντίληψης για την ανθρώπινη πράξη, προϋπόθεση της ψυχωμένης προσπάθειας, για αυτό που λέμε «πάθος», είναι η λήθη του θανάτου, η ιδιαίτερη αυτή μορφή ανοησίας.

[Brittany · Rating 5 out of 5]

Re-read 9.25

The Book of Ecclesiastes is one of my favorite books, if not my top. It comes out of the hard lessons of Solomon’s life. Despite all his wisdom and possessions, Solomon made really bad decisions. Looking back on his life as an old man he had so many regrets, (don’t we all) he thought money, fame, knowledge would bring him happiness- but it all crumbled before his eyes. It was all vanity (vapor,breath) gone in a blink. This book is both a warning and an encouragement. It shows that our efforts to live without God (the source of all) are absolutely meaningless and when we begin to look at our lives and realize this fundamental reality, this is the real beginning of TRUE wisdom.

And those who find wisdom find LIFE.


“That which has been is what will be,
That which is done is what will be done,
And there is nothing new under the sun.”☀️

“Let us hear the conclusion of the whole matter: Fear God, and keep his commandments: for this is the whole duty of man.”

I have favorites for different reasons, but Ecclesiastes just hits differently. I could read it over and over in the same sitting and take away a new nugget each and every time. So much to unpack and learn about the human condition and our journey on earth. ♥️

[Nick · Rating 5 out of 5]

Although I'm reading the Bible all the way through, I feel the need to list this book separately, since it is (so far) by far my favorite book of the Bible, and the only one I've read more than 5 times.

Such a pure expression of angst and weltschmerz (well, there are interpolations but they are easy to discern, and even they don't take from the main punch of the book).

Everything is vapor. Transient, ethereal. You can take nothing on Earth with you when you die. The rich man and the poor man both feel mental anguish, and both rot in the soil. The wise man's knowledge bringshim only more pain. All toil is meaningless and in vain. This is basically a Vedanta text.

The Universe is a complex, deterministic mechanism composed of the 4 elements. We are insignificant motes within this system floating and flying and being flayed by winds not of our own making. Therefore, fear God.

Use your own individual mind to somehow find peace in this completely absurd universe. Good luck with that impossible project.

Why am I even writing this? Why am I even still alive?

All is vapor.

[Xenia Germeni · Rating 5 out of 5]

Αυτο ηταν το τελευταιο βιβλιο για το 2017! Λιγο παραδοξο να αποφασιζει καποιος αναγνωστης να διαβασει τον Εκκλησιαστη για το τελος του ετους...Κι ομως ανατρεχοντας στις σελιδες μιας τοσο επιμελημενης εκδοσης ομολογω οτι πολλες φορες συναντησα τον εαυτο μου και τις δυσκολιες που συναντησα και θα συναντησω και καπου μπορεις να αναρωτηθεις εαν τελικα εχει αξια ολος αυτος ο αγωνας και ποια ειναι η καταληξη..Ισως φταιει και το προσωπικο τατουαζ μου memento mori που τελικα βοηθησε να κατανοησω τα λογια του Εκκλησιαστη. Καλη Χρονια και μην φοβαστε συναναγνωστες να ζησετε! ΥΓ Διαβαζεται σε καθε στιγμη και θα σας βοηθησει πολυ!

[blondie · Rating 4 out of 5]

"Και είχα για οδηγό
στο πλάι τη λογική μου.

Κι ότι ζήτησαν τα μάτια μου
Δεν τ αρνήθηκα στα μάτια μου
κι ότι πόθησε η καρδιά μου
το χάρηκε η καρδιά μου".

Όλα.κρατάνε μονάχα για λίγο. Τίποτα δεν θα κρατήσει για πάντα ή έστω για όσο το θες.

[Αγγελική · Rating 4 out of 5]

"Ζήσε στην παρούσα στιγμή όσο πιο βαθιά μπορείς μα συνετά, και ο ακριβοδίκαιος Θεός θα είναι εκεί για σένα", μου ψιθυρίζει ο "Εκκλησιαστής".
Καλαίσθητο και βαθιά φιλοσοφικό έργο!

[Hesam · Rating 4 out of 5]

درباره کتاب و از متن:

کتاب جامعه را میتوان يک کتاب فلسفی قلمداد کرد. نويسندهء آن، که به احتمال زياد سليمان است، حكيم و فيلسوفی است که بين ايمان و شک، اميد و يأس، لذت و رنج، مفهوم زندگی و پوچی، در نوسان است. او میداند که انسان خاکی مجبور است زمان حال را پشت سر گذاشته، به سوی آينده در حرکت باشد
انسان تشنهء اميد است ولی از آينده اطلاعی ندارد، پس بهتر اين است که از زمان حاضر لذت ببرد. نويسنده کتاب، بدنبال مفهوم زندگی رفته و کوشيده آن را در لذتجويی، حكمت و ثروت بيابد ولی نتيجه ای عايدش نشده. او همهء اينها را تجربه کرده و آنها را پوچ و بیارزش میداند زيرا
شر و بدی، سايهء شوم خود را بر هر تكاپويی جهت کشف معنی زندگی افكنده است ولی از همه بدتر مرگ است که مانند موج دريا به ساحل زندگی اصابت میکند و کاخ شنی آن را محو و نابود میسازد. انسان مانند حيوان، و حكيم مانند احمق، و عادل مانند شرور میميرند ...

از کتاب:

ای جوان، روزهای جوانيت را با شادی بگذران و از آن لذت ببر و هر چه دلت میخواهد انجام بده، ولی به ياد داشته باش که برای هر کاری که انجام
میدهی بايد به خدا جواب دهی. روزهای جوانی زود میگذرد، پس نگذار جوانيت با غم و سختی سپری شود. آفرينندهء خود را در روزهای جوانيت به
ياد آور، قبل از اينكه روزهای سخت زندگی فرا رسد روزهايی که ديگر نتوانی از آنها لذت ببری. آفرينندهء خود را به ياد آور قبل از اينكه ابرهای تيره آسمان زندگی تو را فرا گيرند، و ديگر خورشيد و ماه و ستارگان در آن ندرخشند؛ دستهای تو که از تو محافظت میآنند، بلرزند و پاهای قوی تو ضعيف گردند؛ دندانهايت کم شوند و ديگر نتوانند غذا را بجوند و چشمانت کم سو گردند و نتوانند چيزی را ببينند؛ گوشهايت سنگين شوند و نتوانند سر و صدای کوچه و صدای آسياب و نغمهء موسيقی و آواز پرندگان را بشنوند؛ به سختی راه روی و از هر بلندی بترسی؛ موهايت سفيد شوند، قوت تو از بين برود و
اشتهايت آور شود؛ به خانهء جاودانی بروی و مردم در کوچه ها برای تو سوگواری آنند

[Raha · Rating 4 out of 5]

خوندنش رو به شدت توصیه میکنم. ده صفحه بیشتر نیست اما حاوی مطالب ارزشمندی هست که از خیلی از کتاب های امروزی خوندنی تر و مفید تره

حسرت روزهای گذشته را نخور، زيرا از کجا
می دانی که آن روزها بهتر بوده است ؟

[Jay · Rating 4 out of 5]

4.5

Ecclesiastes appears to have been passed down to us from around the 3rd century BCE, most likely from some lost intellectual of the Hellenistic period. It is, however, written in the voice of King Solomon, the Preacher, who lived in the 10th century BCE. But whatever. Whoever did write it did a bang-up job. Check out this shit:

“Vanity of vanities, saith the Preacher, vanity of vanities; all is vanity. What profit hath a man of all his labour which he taketh under the sun? One generation passeth away, and another generation cometh: but the earth abideth for ever. The sun also ariseth, and the sun goeth down, and hasteth to his place where he arose. The wind goeth toward the south, and turneth about unto the north; it whirleth about continually, and the wind returneth again according to his circuits. All the rivers run into the sea; yet the sea is not full; unto the place from whence the rivers come, thither they return again. All things are full of labour; man cannot utter it: the eye is not satisfied with seeing, nor the ear filled with hearing. The thing that hath been, it is that which shall be; and that which is done is that which shall be done: and there is no new thing under the sun. Is there anything whereof it may be said, see, this is new? It hath been already of old time, which was before us. There is no remembrance of former things; neither shall there be any remembrance of things that are to come with those that shall come after. I, the Preacher, was king over Israel in Jerusalem. And I gave my heart to seek and search out by wisdom concerning all things that are done under heaven: this sore travail hath God given to the sons of man to be exercised therewith. I have seen all the works that are done under the sun; and, behold, all is vanity and vexation of spirit. That which is crooked cannot be made straight: and that which is wanting cannot be numbered. I communed with mine own heart, saying, Lo, I am come to great estate, and have gotten more wisdom than all they that have been before me in Jerusalem: yea, my heart had great experience of wisdom and knowledge. And I gave my heart to know wisdom, and to know madness and folly: I perceived that this also is vexation of spirit. For in much wisdom is much grief: and he that increaseth knowledge increaseth sorrow.”

Exquisite stuff — and for me, the real stuff of literature. Life is pointless: the earth neither concerned with the comings and goings of night and day nor with the changing face of man; the distant motions of the celestial spheres — inscrutable clocks, balletic and strange — isolated from moral deed. All is vanity. The only question is: what is to be done about this troubling and indifferent fact?

Solomon himself has only a few answers: enjoy life, take pleasure in work, don’t waste your youth, be grateful — good, old-fashioned, no-nonsense advice, really:

“Remember now thy Creator in the days of thy youth, while the evil days come not, nor the years draw nigh, when thou shalt say, I have no pleasure in them; while the sun, or the light, or the moon, or the stars, be not darkened, nor the clouds return after the rain: In the day when the keepers of the house shall tremble, and the strong men shall bow themselves, and the grinders cease because they are few, and those that look out of the windows be darkened, and the doors shall be shut in the streets, when the sound of the grinding is low, and he shall rise up at the voice of the bird, and all the daughters of music shall be brought low; also when they shall be afraid of that which is high, and fears shall be in the way, and the almond tree shall flourish, and the grasshopper shall be a burden, and desire shall fail: because man goeth to his long home, and the mourners go about the streets: Or ever the silver cord be loosed, or the golden bowl be broken, or the pitcher be broken at the fountain, or the wheel broken at the cistern. Then shall the dust return to the earth as it was: and the spirit shall return unto God who gave it. Vanity of vanities, saith the Preacher; all is vanity.”

The above is the climax of the book — a masterpiece of poetic wisdom from someone, or someones, who lived thousands of years ago — without even 3G —, and yet scribed in lyrics that shall continue to echo through the epochs.

Perhaps the strangest thing about Ecclesiastes is the way it’s framed as a story within a story. The narrator begins by telling us these were the words of Solomon, who was, if not an amoral or irreligious preacher, someone who was at least content with the material world as it appeared before them. Solomon was past the point of searching for cosmic meaning and preferred a simpler philosophy: live well, kindly, and fully. At the end of the book, however, the narrator seizes back control from him and hastens to remind us that the true message of Ecclesiastes is to fear God and keep His commandments. It’s a curious device — like a stressed-out Soviet censor rushing on stage after an actor has gone rogue and delivered a monologue previously blocked by Glavlit, the censor now desperately assuring the audience that everything’s fine. But of course, it isn’t fine. Nothing is. All is vanity.


——


“Sorrow is better than laughter: for by the sadness of the countenance the heart is made better.”

You can slap that one on my gravestone.

[Katja Labonté · Rating 5 out of 5]

Ecclesiastes is one of my favourite books. I love how he explores the vanity of life, and the duty of man. He reminds me to cherish life and to live it well, to serve God and work hard, and to not become attached to the possessions and achievements of this earth.

Go thy way, eat thy bread with joy, and drink thy wine with a merry heart; for God now accepteth thy works. Let thy garments be always white; and let thy head lack no ointment. Live joyfully with the wife whom thou lovest all the days of the life of thy vanity, which he hath given thee under the sun, all the days of thy vanity: for that is thy portion in this life, and in thy labour which thou takest under the sun. Whatsoever thy hand findeth to do, do it with thy might; for there is no work, nor device, nor knowledge, nor wisdom, in the grave, whither thou goest.
Truly the light is sweet, and a pleasant thing it is for the eyes to behold the sun: but if a man live many years, and rejoice in them all; yet let him remember the days of darkness; for they shall be many. All that cometh is vanity.
Rejoice, O young man, in thy youth; and let thy heart cheer thee in the days of thy youth, and walk in the ways of thine heart, and in the sight of thine eyes: but know thou, that for all these things God will bring thee into judgment. Therefore remove sorrow from thy heart, and put away evil from thy flesh: for childhood and youth are vanity.
Remember now thy Creator in the days of thy youth, while the evil days come not, nor the years draw nigh, when thou shalt say, I have no pleasure in them …[in the day that] the silver cord be loosed, or the golden bowl be broken, or the pitcher be broken at the fountain, or the wheel broken at the cistern. Then shall the dust return to the earth as it was: and the spirit shall return unto God who gave it.
Vanity of vanities, saith the preacher; all is vanity.
Let us hear the conclusion of the whole matter: Fear God, and keep his commandments: for this is the whole duty of man. For God shall bring every work into judgment, with every secret thing, whether it be good, or whether it be evil.

[Vasilis Manias · Rating 2 out of 5]

Not my Tempo.

[Clif Hostetler · Rating 3 out of 5]

The Old Testament books (Hebrew Scriptures) are a collection of writings by numerous authors with a variety of opinions and points of view. Ecclesiastes appears to be the minority report that was included in the collection as token representation of those scribes who disliked rigid or dogmatic wisdom and absolute commands. I think of these scribes as being the left wing rabbis.

Ecclesiastes is different in the way it instructs the reader. Much of the rest of the Biblical wisdom literature aims at setting up absolute opposites, (i.e. good versus bad, or God's pleased versus God's angry). Ecclesiastes questions such binary opposites and suggests that wisdom can be found in questioning established powers and values.

Because of these characteristics I believe that Ecclesiastes comes closer to being compatible with modern scientific reasoning and philosophy than any other book of the Bible. Ecclesiastes' study of human pleasure is empirical, testing each pleasurable experience and forming conclusion on the basis of those observations. The author writes about what he sees or finds in life, not what he thinks. He says:

“Behold, this have I found . . . counting one by one, to find out the account: Which yet my soul seeketh, but I find not . . .” (7:27,28).

Furthermore, I believe Ecclesiastes is a book with which a modern secular agnostic can feel compatible. True, Ecclesiastes may refer occasionally to God, but the writing doesn't seem all that certain that trust in God makes any difference for life on earth.

Some famous phrases and expressions from Ecclesiastes:

“Vanity of vanities . . . ! All is vanity” (1:2).

“all the deeds that are done under the sun” (1:14)

"The sun also ariseth" (1:5)

"[there's] nothing new under the sun" (1:9)

"he who increaseth knowledge, increaseth sorrow." (1:18)

“a time to keep silence, and a time to speak; A time to love, and a time to hate . . .” (3:7–8)

". . . the race is not to the swift, nor the battle to the strong . . ." (9:11)

“Send out your bread upon the waters . . .” (11:1)

"of making many books there is no end" (12:11)

"Remember now thy Creator in the days of thy youth" (12:1)

[Selah · Rating 5 out of 5]

One of my fav short books of the Bible- so clear, succinct, and beautifully summarized.

"The end of the matter; all has been heard. Fear God and keep his commandments, for this is the whole duty of man. For God will bring every deed into judgment, with every secret thing, whether good or evil."

[Michael Perkins · Rating 5 out of 5]

Many moons ago, I wrote a Master's thesis on the book of Ecclesiastes (Koheleth). This is the best commentary, with an excellent translation, that I've found.

[Ali Frz · Rating 4 out of 5]

انسان هر چه بيشتر حكمت می آموزد محزونتر میشود و هر چه بيشتر دانش می اندوزد، غمگينتر میگردد - از متن


نقلی به همان مضمون فوق از تذکره الاولیا:
گفت: «هرچیزی را زکاتی است و زکات ِ عقل، اندوه ِ طویل است» و از آن جا ست که کانَ رسول الله، صلی الله علی و آله و سلّم، متواصِلُ الاحزان {گفت}: «چنان که عجب بوَد که در بهشت گریند، عجبتر آن بوَد که کسی در دنیا خندد».- ذکر فضیل عیاض
===================
از متن:
---
من دربارهء آنچه که در زير اين آسمان اتفاق میافتد، انديشيدم و ديدم که چطور انسانی بر انسان ديگر ظلم میکند. ديدم ظالمان مردند و دفن شدند و مردم از سر قبر آنها برگشته در همان شهری که آنها مرتكب ظلم شده بودند، ازآنها تعريف و تمجيد کردند! اين نيز بيهودگی است.
---
کشاورزی که برای کار کردن منتظر هوای مساعد بماند، نه چيزی خواهد کاشت و نه چيزی درو خواهد کرد. همانطور که نمیدانی باد چگونه میوزد و يا بدن کودک چگونه در رحم مادرش شكل میگيرد، همچنين نمیتوانی کارهای خدا را که خالق همه چيز است درکنی. تو برو و در وقت و بیوقت بذر خود را بكار، چون نمیدانی کدام قسمت از بذرها ثمر خواهد داد؛ شايد هر چه کاشته ای ثمر بدهد.

[Faye · Rating 5 out of 5]

Ecclesiastes can best be summed up by 3 verses towards the beginning of the book.

Ecclesiastes 2:24-26:
There is nothing better for a person than that he should eat and drink and find enjoyment in his toil. This also, I saw, is from the hand of God, for apart from him who can eat or who can have enjoyment?  For to the one who pleases him God has given wisdom and knowledge and joy, but to the sinner he has given the business of gathering and collecting, only to give to one who pleases God. This also is vanity and a striving after wind.


However great the temporary prosperity of the wicked, it is the righteous “who please God” who are at last the beneficiaries of God’s blessings.

[F · Rating 5 out of 5]

Solomon, the human author of this inspired account was rich, talented, famous and many other things that the world says are the trappings of success and happiness BUT... he wasn't happy, wasn't fulfilled and wasn't satisfied. He tried a multitude of things and each one failed and he came to the right conclusion and recorded it for us under divine inspiration - a personal relationship with God AND living for HIM

[Sadra Aliabadi · Rating 3 out of 5]

توییت های سلیمان نبی :)
ولی واقعا نشسته بود فکر کرده بود، و به نسبت دوران خودش هم درخشان فکر کرده بود و یه سری ویژگی های سیستم رو متوجه شده بود، که قابل تحسینه در صورت این که فرض رو بر واقعیت و سندیت این کتاب بگیریم.

[Alex]

 What would the reaction be of a man who has reached the height of earthly success? The book bluntly answers despair, for the man, in this case Solomon or Qoheleth soon finds that he is still in want of more, is never secure with what he has, and also cannot escape the fate that awaits the both the richest and the poorest, that of death. 

One of the fundamental predicaments of humanity is that nothing satisfies us, and what we gain we soon grow accustomed to "The eye is not satisfied with seeing, nor is the ear filled with hearing". There is also of course the eternal complaint that success and failure seem to rain indifferently on both the good and the bad. The latter even seem to often profit from their ways.  

How to carry on in the face of all this? There is actually no ascetic exhortation to abandon the pleasures of life. This is very much a vindication of humanity as flesh and blood creatures, fit to take part in the enjoyments of life, as long as of course they don't involve sin: "to eat and drink and provide himself with good things by his labors. Even this, I realized, is from the hand of God." There is a consistent theme however. Wisdom, enjoyment, and wealth come from God and are in of themselves good, but they must be kept in perspective, because they can and will inevitably be lost, hence the vanity.

In spite of the apparent cynicism, the author never however forgets the moral order established by God. Everything comes from God and ought to be viewed in reference to him. I'm aware that the doctrine of the afterlife is very undeveloped here, but there is still an emphasis on the judgment of God which while not hasty in this life will inevitably arrive. "God will bring to judgment every work, with all its hidden qualities, whether good or bad."

I think the enjoyments of life are advised, because they can definitely serve an important purpose in helping us chase the things which are certainly not vanity. If virtue is difficult and the divine seems distant then we certainly can sometimes use a break from the difficulties, or a reminder of why we keep striving, the important thing being that worldly enjoyments should not be pursued for their own sake. It would be much later in the Bible that St. Paul would remind us that “ whether you eat or drink, do all things for the glory of God” When you don't orient your life with God as the ultimate aim, it begins to succumb to the vanity that Qoheleth is warning about.

There is also a philosophy of history here, the source of that famous quote that there is "nothing new under the sun. Even the thing of which we say, 'See, this is new!' has already existed in the ages that preceded us." Was this an example of ancient naivety? I don't think so. I think that regardless of whatever degree of wonder, disappointment, joy or agony one has felt, I'm sure someone else throughout history has felt it before in their own lives, even if it was under different circumstances. 

"Do not say: How is it that former times were better than these? For it is not in wisdom that you ask about this" It sometimes seems appealing to seek relief from the evil in the world by focusing on allegedly better times, but even that attitude is worldly and I think prone to exaggeration. This is not to say that all moments are equal, but I don't think it's prudent at all to wish to have been born in another time. Regardless of the era one was dropped in one would still find themselves dissatisfied with their life and overwhelmed by the amount of sin surrounding them.  God chose whatever era we found ourselves for a reason and with full confidence we ought to accept the responsibilities and challenges that go along with where or when we find ourselves.