What do you think?
Rate this book
Modern Film Scripts
Smultronstället
Den åldrade professorn Isak Borg omprövar sitt liv under en minnesrik bilfärd mellan Stockholm och Lund.
"Jag vet inte hur det inträffade, men dagens klara verklighet gled över i minnets ännu klarare bilder som steg till mig med styrkan av ett verkligt skeende."
Smultronstället (1957), nr 12 av 34 i serien Ingmar Bergmans Filmberättelser, presenteras med ett efterord av Jan Holmberg.
"Jag vet inte hur det inträffade, men dagens klara verklighet gled över i minnets ännu klarare bilder som steg till mig med styrkan av ett verkligt skeende."
Smultronstället (1957), nr 12 av 34 i serien Ingmar Bergmans Filmberättelser, presenteras med ett efterord av Jan Holmberg.
Paperback
First published May 31, 1957
2 people are currently reading
326 people want to read
About the author
Ingmar Bergman
164 books601 followersErnst Ingmar Bergman was a nine-time Academy Award-nominated Swedish film, stage, and opera director. He depicted bleakness and despair as well as comedy and hope in his explorations of the human condition. He is recognized as one of the greatest and most influential filmmakers in cinematic history.
He directed 62 films, most of which he wrote, and directed over 170 plays. Some of his internationally known favorite actors were Liv Ullmann, Bibi Andersson, and Max von Sydow. Most of his films were set in the stark landscape of his native Sweden, and major themes were often bleak, dealing with death, illness, betrayal, and insanity.
Bergman was active for more than 60 years, but his career was seriously threatened in 1976 when he suspended a number of pending productions, closed his studios, and went into self-imposed exile in Germany for eight years following a botched criminal investigation for alleged income tax evasion.
He directed 62 films, most of which he wrote, and directed over 170 plays. Some of his internationally known favorite actors were Liv Ullmann, Bibi Andersson, and Max von Sydow. Most of his films were set in the stark landscape of his native Sweden, and major themes were often bleak, dealing with death, illness, betrayal, and insanity.
Bergman was active for more than 60 years, but his career was seriously threatened in 1976 when he suspended a number of pending productions, closed his studios, and went into self-imposed exile in Germany for eight years following a botched criminal investigation for alleged income tax evasion.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 20 of 20 reviews
November 8, 2024
"Freddezza, egoismo, mancanza di rispetto. (...)
E quale sarebbe la punizione ? (...)
La solitudine" .
" Il primo dovere di un medico è 'chiedere perdono' " .
Bellissima sceneggiatura del celebre e omonimo premiatissimo film dello stesso I. Bergman.
Il viaggio di una giornata assai particolare.
Un testo di 'formazione' si potrebbe dire, anche se il protagonista è un signore di 76 anni.
Un noto professore e medico si appresta a raggiungere l'Università per essere insignito di una prestigiosa onorificenza.
Viaggia in auto con la nuora. Nel percorso, qualche significativa sosta e incontri che lasceranno traccia.-
In grande armonia, realtà sogni e ricordi di straordinaria suggestione, splendidamente tratteggiati in un capolavoro di stile.
"La quiete del mattino", il canto degli uccelli sugli alberi, "la vecchia casa abbandonata". Poi ...le fragole selvatiche, appunto 'il posto delle fragole' , evocativa 'madeleine' proustiana che apre a emozioni e rimembranze di un tempo che fu : "il suono di un pianoforte", gli "alti lillà del pergolato" , le bianche tende che "si gonfiano al (...) vento". "Tutta la vecchia residenza estiva sembrava scoppiare di vita" ...
E quale sarebbe la punizione ? (...)
La solitudine" .
" Il primo dovere di un medico è 'chiedere perdono' " .
Bellissima sceneggiatura del celebre e omonimo premiatissimo film dello stesso I. Bergman.
Il viaggio di una giornata assai particolare.
Un testo di 'formazione' si potrebbe dire, anche se il protagonista è un signore di 76 anni.
Un noto professore e medico si appresta a raggiungere l'Università per essere insignito di una prestigiosa onorificenza.
Viaggia in auto con la nuora. Nel percorso, qualche significativa sosta e incontri che lasceranno traccia.-
In grande armonia, realtà sogni e ricordi di straordinaria suggestione, splendidamente tratteggiati in un capolavoro di stile.
"La quiete del mattino", il canto degli uccelli sugli alberi, "la vecchia casa abbandonata". Poi ...le fragole selvatiche, appunto 'il posto delle fragole' , evocativa 'madeleine' proustiana che apre a emozioni e rimembranze di un tempo che fu : "il suono di un pianoforte", gli "alti lillà del pergolato" , le bianche tende che "si gonfiano al (...) vento". "Tutta la vecchia residenza estiva sembrava scoppiare di vita" ...
Read
January 16, 2017قدرت نویسندگی برگمان در متن بیشتر به چشم میاد
سبک فیلمنامه خیلی جالب و منحصربفرد بود؛ تمام جزئیات، توضحیات صحنه در صدای ذهن قهرمان فیلمنامه روایت می شد
کل متن در شکل نوشتار: صدای ذهن شخص اصلی بود که داشت خاطرات مرور می کرد یا اشخاص سناریو در حال دیالوگ برقرار کردن
سبک فیلمنامه خیلی جالب و منحصربفرد بود؛ تمام جزئیات، توضحیات صحنه در صدای ذهن قهرمان فیلمنامه روایت می شد
کل متن در شکل نوشتار: صدای ذهن شخص اصلی بود که داشت خاطرات مرور می کرد یا اشخاص سناریو در حال دیالوگ برقرار کردن
August 5, 2017
Poche parole scarne e inquietanti per uno dei film piu' rappresentativi del genere umano. Una sceneggiatura che ci regala Bergman in uno stato di grazia, per un tema che non potra' mai passare di moda o essere risolto. Qui, rispetto ad altri, si respira l'aria del mutamento e della trasformazione, e il posto delle fragole di nostalgica mestizia diventa un luogo dove finalmente è possibile ritrovarsi e raccogliersi in pace.
June 21, 2023
این نسخه قدیمی است و در کتابخانه راحتتر پیدا میشه. مفید بودن آن از جهت سیر مطالعهای که بر کارهای برگمن در انتهای کتاب وجود دارد قابل توجه است.
۲۲ خرداد ۱۴۰۲
۲۲ خرداد ۱۴۰۲
May 24, 2025
در توتفرنگیهای وحشی برگمان، خاطره، رؤیا، و واقعیت مثل سه بازوی یک روح زخمخورده به هم میرسند؛ بی آنکه بتوان یکی را از دیگری جدا کرد. این فیلم نه دربارهٔ یک پرفسور پیر است، نه دربارهٔ سفر با ماشین، و نه حتی دربارهٔ مرگ. توتفرنگیهای وحشی بازتاب روانی انسانیست که در آینهی گذشتهاش، خودش را نهتنها تنها، که بیعاطفه و دورافتاده میبیند.
اسمارک، راوی و شخصیت اصلی، پدریست از نسل خرد و منطق، ولی عاطفه در او مثل گلی خشکشده در کتاب خاطرات مانده. برگمان با ساختار پیچیدهای از رؤیاها، بازگشتها و تصاویری که به شکلی بیوقفه و گاه کابوسوار در ذهن اسمارک جریان دارند، ما را با او همراه میکند تا ببیند چهطور آدمی میتواند یک عمر محترم، موفق و مفید باشد، و در عین حال در عمق وجودش تهی، بیدوستی و بیمحبت.
پردههای رؤیایی فیلم، شاهکارهایی از سینمای روانشناسانهاند. در یکی از آنها، او خودش را در مراسم تشییع خودش میبیند؛ در دیگری، گناههای ناکرده و حرفهای نزده با چهرههای گذشته، مثل ارواح دورافتاده بازمیگردند. اینها نه توهماند، نه استعارههای پیچیده؛ اینها تصاویر آشنای هر انسانیاند که به واپسنگری رسیده، در مرز خاموشی و اندوه.
سفر با عروس و داماد و سه جوان سرزنده، مانند حضور زندگیست در میان خاطره و مرگ. برگمان با ظرافتی شاعرانه، این جوانها را به شکلی به زندگی درونی اسمارک گره میزند؛ گویی آنها بازتابهایی هستند از زندگیهایی که او هرگز نزیست. نه عشق را آنطور که باید تجربه کرد، نه پدری را، نه دوستی را.
تصویربرداری نایکوئیست با نور و سایه، فضا را به رؤیا بدل میکند؛ واقعیتی نرم و غبارآلود، در مرزی که گذشته و حال را نامرئی میکند. و موسیقی، آهسته، غمگین، درست مثل عبور زمان، از کنار آدمی میگذرد بیآنکه بشنود.
توتفرنگیهای وحشی فیلمیست دربارهٔ آنچه گفته نشد، زیسته نشد، و تنها در اواخر عمر، در هیئت خاطره یا رؤیا، خود را به رخ میکشد. برگمان نشان میدهد که گناه لزوماً در عمل نیست؛ گناه، در سکوت است. در ترک کردن بیخداحافظی. در سخت بودن جایی که میشد نرم بود. و توتفرنگیهای وحشی، آن میوههای بیگناهِ خاطره، میشوند نشانهٔ زندگیای که در آن مهر بود، اما به فراموشی سپرده شد.
فیلمیست که مثل خواب بعدازظهر، تلخ است و بیزمان. و مثل اعترافی که هیچوقت بلند گفته نمیشود.
اسمارک، راوی و شخصیت اصلی، پدریست از نسل خرد و منطق، ولی عاطفه در او مثل گلی خشکشده در کتاب خاطرات مانده. برگمان با ساختار پیچیدهای از رؤیاها، بازگشتها و تصاویری که به شکلی بیوقفه و گاه کابوسوار در ذهن اسمارک جریان دارند، ما را با او همراه میکند تا ببیند چهطور آدمی میتواند یک عمر محترم، موفق و مفید باشد، و در عین حال در عمق وجودش تهی، بیدوستی و بیمحبت.
پردههای رؤیایی فیلم، شاهکارهایی از سینمای روانشناسانهاند. در یکی از آنها، او خودش را در مراسم تشییع خودش میبیند؛ در دیگری، گناههای ناکرده و حرفهای نزده با چهرههای گذشته، مثل ارواح دورافتاده بازمیگردند. اینها نه توهماند، نه استعارههای پیچیده؛ اینها تصاویر آشنای هر انسانیاند که به واپسنگری رسیده، در مرز خاموشی و اندوه.
سفر با عروس و داماد و سه جوان سرزنده، مانند حضور زندگیست در میان خاطره و مرگ. برگمان با ظرافتی شاعرانه، این جوانها را به شکلی به زندگی درونی اسمارک گره میزند؛ گویی آنها بازتابهایی هستند از زندگیهایی که او هرگز نزیست. نه عشق را آنطور که باید تجربه کرد، نه پدری را، نه دوستی را.
تصویربرداری نایکوئیست با نور و سایه، فضا را به رؤیا بدل میکند؛ واقعیتی نرم و غبارآلود، در مرزی که گذشته و حال را نامرئی میکند. و موسیقی، آهسته، غمگین، درست مثل عبور زمان، از کنار آدمی میگذرد بیآنکه بشنود.
توتفرنگیهای وحشی فیلمیست دربارهٔ آنچه گفته نشد، زیسته نشد، و تنها در اواخر عمر، در هیئت خاطره یا رؤیا، خود را به رخ میکشد. برگمان نشان میدهد که گناه لزوماً در عمل نیست؛ گناه، در سکوت است. در ترک کردن بیخداحافظی. در سخت بودن جایی که میشد نرم بود. و توتفرنگیهای وحشی، آن میوههای بیگناهِ خاطره، میشوند نشانهٔ زندگیای که در آن مهر بود، اما به فراموشی سپرده شد.
فیلمیست که مثل خواب بعدازظهر، تلخ است و بیزمان. و مثل اعترافی که هیچوقت بلند گفته نمیشود.
August 4, 2019
I have a book called The Screenplays of Ingmar Bergman. Wild Strawberries is formatted like a short story, prose, with interludes that slip back into more traditional screenwriting format, characters talking back and forth. The way it is presented is almost as genius as the movie itself. Incredible stuff. Loneliness is the man’s penalty for being cold.
October 16, 2017
Wild Strawberries by Ingmar Bergman:
مردی که تا به انتهای زندگی آمده و اینک نظاره گر تمام رویاهای خویش است. زندگی را آنگونه که خواسته به پایان نرسانده و در لحظات آخر حسرت تمام کارهای نکرده از چشمانش می بارد.
توت فرنگی های وحشی برگمان به مخاطب خود مفاهیمی همانند مرگ، حسرت و عشق نمایش می دهد. از دید برگمان وجود زمان خود باعث زایش مفهوم مرگ می شود. او که این اثر را با فاصله نزدیکی از مهر هفتم خود ساخته، در هر دو فیلم خود با مرگ دست و پنجه نرم می کند و بسیار عالی نشان می دهد که مرگ را با آغوش باز باید استقبال کرد. در این فیلم که پیرمرد در ابتدا رویایی را در خواب می بیند، ساعت ها همه بدون عقربه هستند و حاکی از آن است که زمانی وجود ندارد. در رویا وقتی پیرمرد حس می کند که در ابدیت به سر می برد و سپس دست مرگ که از تابوت بیرون خزیده و دست او را می گیرد، نشان می دهد که این زندگی باید انتهایی داشته باشد؛ که در صورت نداشتن انتها تمامی آمال و آرزوی انسانی به باد می رود و در واقع این مرگ است که موتور پیش برنده تمام اشتیاق انسان برای رشد و تعالی ست.
ایساک که در رویای جوانی خود غوطه ور است، تمام خاطرات عشق اول خود را به یاد می آورد. احساسات آتشینی که باعث رانده شدن ذهن او به سالها قبل می گردد. حالا که او دهه 80ام عمر خود را می گذراند به سختی می تواند بر حس حسرت خود چیره شود و به خوبی نشان می دهد که حاضر نیست آن را فراموش کند. به قول تارکوفسکی در فیلم نوستالژی که: احساساتی که بر زبان جاری نشوند، قویترین هستند. ایساک که سارای خود را از دست داده، حال بعد از گذشت این همه مدت صورت هر دختر جوانی را به شمایل سارا می بیند که نشان دهنده احساسات قوی او هستند. ایساک در طول عمر خود به شدت کار کرده تا بتواند زندگی مرفه داشته باشد. حال از آن همه ثروت چیزی نصیب فرزند خود نمی شود. او که گوشه گیر است و در انزوا به سر می برد، عشق را در خود از دست رفته می داند و صدای ناقوس مرگ را هر لحظه در گوش خود می شنود. از این روست که وقتی فرزندش با بارداری همسر خود مواجه می شود، چون میراث دار عقاید پدر خویش است، با آن شدت به مخالفت با همسرش برخواسته و خواهان مرگ می باشد. گویی که بجای پسر، خود ایساک از همسر خود چنین خواسته ای دارد.
از دیدگاه روانشناختی، عشق و دوست داشتن قوی ترین احساسات بشری هستند که بی توجهی به آن زوال و نابودی را در پی دارد. کسی که در زندگی خود نتوانسته عاشق بشود، قطعا احساسات خود را نتوانسته بشناسد و خود را درک کند. وقتی عشق به سراغ فردی آمده و سپس او تجربه شکست آن را دارد، همه چیز برایش معانی از دست رفته پیدا می کنند. هر فردی در این حالت خود را به چیزی سرگرم می کند و ایساک هم در فیلم توت فرنگی های وحشی با کار شدید خود را مشغول ساخته است. ولی آن احساسات از بین نرفته اند. فقط غبار فراموشی روی آن کشیده شده که با اولین تلنگری دوباره خود را از زیر خروارها احساسات مدفون شده بیرون می آورند. آخرین تلنگری که بر هر فردی می تواند نواخته شود، صدای مرگ است که نزدیکتر می شود.
ایساک که عشق را در زندگی خود از دست رفته می داند، به راحتی با خیانت همسرش کنار می آید و باز خود را غرق در کار می کند. خیانتی که نه از سر هوس که از سر لجاجت برای دیده شدن است. اما ایساک نه چشمانش می بیند، نه گوشهایش می شنود. او غرق در عشق دیگری ست. در دادگاهی که خود برای خود بپا نموده، خود را محکوم می کند و حسرت تمام کارهای نکرده ی جوانی اش را می خورد. او حتی از سر بیچاره گی بسان فردی که هرچقدر بیشتر آب دریا می خورد تا بلکه عطش خود را فرونشاند، حتی به خدمه خود هم پیشنهاد ازدواج می دهد. ولی خود هم خوب می داند که هیچکدام چاره او نیستند. در انتهای فیلم وقتی دوباره بر بستر خوابیده، رویای عشق سارا به ذهنش باز می گردد...چه رویای شیرینی که خروج از آن تلخی شدیدی خواهد داشت.
برگمان در این اثر خود به مانند نقاشی حرفه ای، احساسات انسان را با دقت و وسواسی غریب به تصویر می کشد. برگمان که در زمان ساخت این فیلم 40ساله بود، به مفهوم مرگ دقتی وسواس گونه پیدا می کند و می خواهد بداند مرگ چه بر سر احساسات آدمی می آورند؟ کسی که در انتهای زندگی خود قرار دارد، چگونه می خواهد اینها را کنترل کند؟ اگر به دنبال جوابی برای این سوالات هستید، پیشنهاد می کنم به تماشای فیلم توت فرنگی های وحشی اثر برجسته اینگمار برگمان بنشینید.
محمد امین خیرزاد
مردی که تا به انتهای زندگی آمده و اینک نظاره گر تمام رویاهای خویش است. زندگی را آنگونه که خواسته به پایان نرسانده و در لحظات آخر حسرت تمام کارهای نکرده از چشمانش می بارد.
توت فرنگی های وحشی برگمان به مخاطب خود مفاهیمی همانند مرگ، حسرت و عشق نمایش می دهد. از دید برگمان وجود زمان خود باعث زایش مفهوم مرگ می شود. او که این اثر را با فاصله نزدیکی از مهر هفتم خود ساخته، در هر دو فیلم خود با مرگ دست و پنجه نرم می کند و بسیار عالی نشان می دهد که مرگ را با آغوش باز باید استقبال کرد. در این فیلم که پیرمرد در ابتدا رویایی را در خواب می بیند، ساعت ها همه بدون عقربه هستند و حاکی از آن است که زمانی وجود ندارد. در رویا وقتی پیرمرد حس می کند که در ابدیت به سر می برد و سپس دست مرگ که از تابوت بیرون خزیده و دست او را می گیرد، نشان می دهد که این زندگی باید انتهایی داشته باشد؛ که در صورت نداشتن انتها تمامی آمال و آرزوی انسانی به باد می رود و در واقع این مرگ است که موتور پیش برنده تمام اشتیاق انسان برای رشد و تعالی ست.
ایساک که در رویای جوانی خود غوطه ور است، تمام خاطرات عشق اول خود را به یاد می آورد. احساسات آتشینی که باعث رانده شدن ذهن او به سالها قبل می گردد. حالا که او دهه 80ام عمر خود را می گذراند به سختی می تواند بر حس حسرت خود چیره شود و به خوبی نشان می دهد که حاضر نیست آن را فراموش کند. به قول تارکوفسکی در فیلم نوستالژی که: احساساتی که بر زبان جاری نشوند، قویترین هستند. ایساک که سارای خود را از دست داده، حال بعد از گذشت این همه مدت صورت هر دختر جوانی را به شمایل سارا می بیند که نشان دهنده احساسات قوی او هستند. ایساک در طول عمر خود به شدت کار کرده تا بتواند زندگی مرفه داشته باشد. حال از آن همه ثروت چیزی نصیب فرزند خود نمی شود. او که گوشه گیر است و در انزوا به سر می برد، عشق را در خود از دست رفته می داند و صدای ناقوس مرگ را هر لحظه در گوش خود می شنود. از این روست که وقتی فرزندش با بارداری همسر خود مواجه می شود، چون میراث دار عقاید پدر خویش است، با آن شدت به مخالفت با همسرش برخواسته و خواهان مرگ می باشد. گویی که بجای پسر، خود ایساک از همسر خود چنین خواسته ای دارد.
از دیدگاه روانشناختی، عشق و دوست داشتن قوی ترین احساسات بشری هستند که بی توجهی به آن زوال و نابودی را در پی دارد. کسی که در زندگی خود نتوانسته عاشق بشود، قطعا احساسات خود را نتوانسته بشناسد و خود را درک کند. وقتی عشق به سراغ فردی آمده و سپس او تجربه شکست آن را دارد، همه چیز برایش معانی از دست رفته پیدا می کنند. هر فردی در این حالت خود را به چیزی سرگرم می کند و ایساک هم در فیلم توت فرنگی های وحشی با کار شدید خود را مشغول ساخته است. ولی آن احساسات از بین نرفته اند. فقط غبار فراموشی روی آن کشیده شده که با اولین تلنگری دوباره خود را از زیر خروارها احساسات مدفون شده بیرون می آورند. آخرین تلنگری که بر هر فردی می تواند نواخته شود، صدای مرگ است که نزدیکتر می شود.
ایساک که عشق را در زندگی خود از دست رفته می داند، به راحتی با خیانت همسرش کنار می آید و باز خود را غرق در کار می کند. خیانتی که نه از سر هوس که از سر لجاجت برای دیده شدن است. اما ایساک نه چشمانش می بیند، نه گوشهایش می شنود. او غرق در عشق دیگری ست. در دادگاهی که خود برای خود بپا نموده، خود را محکوم می کند و حسرت تمام کارهای نکرده ی جوانی اش را می خورد. او حتی از سر بیچاره گی بسان فردی که هرچقدر بیشتر آب دریا می خورد تا بلکه عطش خود را فرونشاند، حتی به خدمه خود هم پیشنهاد ازدواج می دهد. ولی خود هم خوب می داند که هیچکدام چاره او نیستند. در انتهای فیلم وقتی دوباره بر بستر خوابیده، رویای عشق سارا به ذهنش باز می گردد...چه رویای شیرینی که خروج از آن تلخی شدیدی خواهد داشت.
برگمان در این اثر خود به مانند نقاشی حرفه ای، احساسات انسان را با دقت و وسواسی غریب به تصویر می کشد. برگمان که در زمان ساخت این فیلم 40ساله بود، به مفهوم مرگ دقتی وسواس گونه پیدا می کند و می خواهد بداند مرگ چه بر سر احساسات آدمی می آورند؟ کسی که در انتهای زندگی خود قرار دارد، چگونه می خواهد اینها را کنترل کند؟ اگر به دنبال جوابی برای این سوالات هستید، پیشنهاد می کنم به تماشای فیلم توت فرنگی های وحشی اثر برجسته اینگمار برگمان بنشینید.
محمد امین خیرزاد
This entire review has been hidden because of spoilers.
September 7, 2024
[...] der grösste Teil unseres Zusammenseins mit anderen Menschen besteht ja darin, dass wir über das Verhalten unserer Nächsten sprechen und es werten. In gewisser Weise bin ich daher im Alter ein wenig einsam geworden.
(S. 7)
Isak: Ehrendoktor! Pfui Teufel, wie dumm. Die Fakultät könte mich ebensogut zum Ehrenidioten ernennen.
(S. 14)
Marianne: Ich denke nicht schlecht von dir.
Isak: Ach so.
Marianne: Ich bedaure dich.
(S. 18)
Sara: Isak ist so ein feiner Mensch, verstehst du. Er ist so überaus fein und moralisch gefühlvoll und will, dass wir gemeinsam Gedichte lesen und über das Leben nach dem Tode sprechen und vierhändig Klavier spielen und will mich nur im Dunkeln küssen, er spricht dann von Sünde, ich glaube, er ist schrecklich hochstehend.
(S. 28)
Ich geriet in eine aufgeräumte Stimmung. Der Tag war voll von anregenden Improvisationen.
(S. 31)
Viktor: Ich bin der Meinung, dass der moderne Mensch der Sinnlosigkeit seines Daseins ins Auge sieht und nur an sich selbst und seinen biologischen Tod glaubt. Alles andere ist Unsinn.
Anders: Und ich bin der Meinung, dass der moderne Mensch nur in deiner Phantasie existiert. Denn der Mensch sieht seinem Tod mit Angst entgegen und erträgt Sinnlosigkeit nicht.
[...]
Sara: Sind sie nicht phantastisch süß? Ich stimme immer dem zu, mit dem ich zuletzt gesprochen habe.
(S. 41)
Hier innen war alles still und ein wenig unwirklich.
(S. 42)
Meine Mutter verabscheut Tabakgeruch, und sie hat die Nase eines Waldtieres.
(S. 43)
Mutter: Und dann habe ich noch einen Fehler. Ich sterbe nicht. Die Erbschaft kommt nicht so, wie es verständige junge Menschen berechnet haben. [...] Ich habe gefroren, solange ich mich erinnern kann.
(S. 45-46)
Sara (müde): [...] obwohl er hübsche Beine hat, der Junge. Und einen süßen Nacken. Bloß, wie kann man bloß an Gott glauben?
(S. 48)
Im Übrigen habe ich gemerkt, dass ich seit einigen Jahren ziemlich leicht in eine Dämmerwelt von Erinnerungen und Träumen gleite, die in höchstem Grad von meinem Ich geprägt ist. [...] Manchmal habe ich mich sogar gefragt, ob das der Vorbote des herannahenden Todes ist.
(S. 49)
Sara: [...] Die Wahrheit ist, dass ich zuviel Rücksicht genommen habe. Da wird man grausam, ohne es zu wollen.
Isak: Ich verstehe.
Sara: O nein, du verstehst nicht! Wir sprechen nicht dieselbe Sprache.
(S. 50)
Es lag etwas von Drohung und Entscheidung in dieser Dämmerung, im Weinen des Kindes, in den Schreien der schwarzen Vögel.
(S. 51)
Evald: [...] Es ist ungeheuerlich, in dieser Welt zu leben, aber noch ungeheuerlicher ist es, sie mit neuen Unglücklichen zu bevölkern, um am ungeheuerlichsten ist es, zu glauben, dass sie es besser haben werden als wir. [...] Dieses Leben kotzt mich an, und ich denke nicht daran, eine Verantwortung auf mich zu nehmen, die mich zwingt, einen Tag länger zu existieren, als ich es selbst will.
(S. 63)
Marianne: Ich weiß, dass das hier falsch ist.
Evald: Es gibt nichts, was richtig oder falsch ist. Man handelt nach seinen Bedürfnissen, das ist allgemein bekannt.
Marianne: Und was für Bedürfnisse haben wir?
(S. 63)
Isak: Wie trostreich, eine andere alte Leiche zu treffen. Wie geht es dir denn, lieber Jakob?
Jakob: Nun, wir genießen unser Otium. Ob es allerdings cum dignitate ist, will ich ungesagt lassen.
(S. 69)
[...] der frühere Professor für Römisches Recht, Carl-Adam Tiger [...]
(S. 69)
Die Ernennungsrede war langweilig - wie gewöhnlich. Das Ganze war unendlich lang - wie gewöhnlich [...]
(S. 70)
Er drehte sich um und ging zur Tür. Ich rief ihn zurück. Er sah sehr verwundert aus. Ich fühlte mich selbst überrascht und war verwirrt, denn ich wusste ja gar nicht, was ich ihm sagen sollte.
(S. 73)
(S. 7)
Isak: Ehrendoktor! Pfui Teufel, wie dumm. Die Fakultät könte mich ebensogut zum Ehrenidioten ernennen.
(S. 14)
Marianne: Ich denke nicht schlecht von dir.
Isak: Ach so.
Marianne: Ich bedaure dich.
(S. 18)
Sara: Isak ist so ein feiner Mensch, verstehst du. Er ist so überaus fein und moralisch gefühlvoll und will, dass wir gemeinsam Gedichte lesen und über das Leben nach dem Tode sprechen und vierhändig Klavier spielen und will mich nur im Dunkeln küssen, er spricht dann von Sünde, ich glaube, er ist schrecklich hochstehend.
(S. 28)
Ich geriet in eine aufgeräumte Stimmung. Der Tag war voll von anregenden Improvisationen.
(S. 31)
Viktor: Ich bin der Meinung, dass der moderne Mensch der Sinnlosigkeit seines Daseins ins Auge sieht und nur an sich selbst und seinen biologischen Tod glaubt. Alles andere ist Unsinn.
Anders: Und ich bin der Meinung, dass der moderne Mensch nur in deiner Phantasie existiert. Denn der Mensch sieht seinem Tod mit Angst entgegen und erträgt Sinnlosigkeit nicht.
[...]
Sara: Sind sie nicht phantastisch süß? Ich stimme immer dem zu, mit dem ich zuletzt gesprochen habe.
(S. 41)
Hier innen war alles still und ein wenig unwirklich.
(S. 42)
Meine Mutter verabscheut Tabakgeruch, und sie hat die Nase eines Waldtieres.
(S. 43)
Mutter: Und dann habe ich noch einen Fehler. Ich sterbe nicht. Die Erbschaft kommt nicht so, wie es verständige junge Menschen berechnet haben. [...] Ich habe gefroren, solange ich mich erinnern kann.
(S. 45-46)
Sara (müde): [...] obwohl er hübsche Beine hat, der Junge. Und einen süßen Nacken. Bloß, wie kann man bloß an Gott glauben?
(S. 48)
Im Übrigen habe ich gemerkt, dass ich seit einigen Jahren ziemlich leicht in eine Dämmerwelt von Erinnerungen und Träumen gleite, die in höchstem Grad von meinem Ich geprägt ist. [...] Manchmal habe ich mich sogar gefragt, ob das der Vorbote des herannahenden Todes ist.
(S. 49)
Sara: [...] Die Wahrheit ist, dass ich zuviel Rücksicht genommen habe. Da wird man grausam, ohne es zu wollen.
Isak: Ich verstehe.
Sara: O nein, du verstehst nicht! Wir sprechen nicht dieselbe Sprache.
(S. 50)
Es lag etwas von Drohung und Entscheidung in dieser Dämmerung, im Weinen des Kindes, in den Schreien der schwarzen Vögel.
(S. 51)
Evald: [...] Es ist ungeheuerlich, in dieser Welt zu leben, aber noch ungeheuerlicher ist es, sie mit neuen Unglücklichen zu bevölkern, um am ungeheuerlichsten ist es, zu glauben, dass sie es besser haben werden als wir. [...] Dieses Leben kotzt mich an, und ich denke nicht daran, eine Verantwortung auf mich zu nehmen, die mich zwingt, einen Tag länger zu existieren, als ich es selbst will.
(S. 63)
Marianne: Ich weiß, dass das hier falsch ist.
Evald: Es gibt nichts, was richtig oder falsch ist. Man handelt nach seinen Bedürfnissen, das ist allgemein bekannt.
Marianne: Und was für Bedürfnisse haben wir?
(S. 63)
Isak: Wie trostreich, eine andere alte Leiche zu treffen. Wie geht es dir denn, lieber Jakob?
Jakob: Nun, wir genießen unser Otium. Ob es allerdings cum dignitate ist, will ich ungesagt lassen.
(S. 69)
[...] der frühere Professor für Römisches Recht, Carl-Adam Tiger [...]
(S. 69)
Die Ernennungsrede war langweilig - wie gewöhnlich. Das Ganze war unendlich lang - wie gewöhnlich [...]
(S. 70)
Er drehte sich um und ging zur Tür. Ich rief ihn zurück. Er sah sehr verwundert aus. Ich fühlte mich selbst überrascht und war verwirrt, denn ich wusste ja gar nicht, was ich ihm sagen sollte.
(S. 73)
January 16, 2016
1 stella
Sinceramente non so come fare a fare questa recensione.
Questa volta, davvero, ho seri problemi.
Avete presente quei libri che non ti lasciano niente, che arrivi ala fine e pensi: "Ma cosa ho letto?" "Perché ho scelto di leggere questo libro?""Non sarà stato tempo sprecato?" Non è mai tempo sprecato leggere un libro direte voi, invece è proprio la sensazione che provo. Di aver perso tempo. Ho una to read list già lunga e ho fatto passare avanti questo libro perchè la trama mi piaceva ma on ho capito niente, non ho fatto mio niente, nè una citazione, nè una parola, nè un'immagine, nè un pensiero.
Mi ha lasciato vuota, non vedevo l'ora di arrivare in fondo, speravo in qualcosa di esaltante che rovesciasse il mio già ormai consolidato giudizio, invece no.. ho visto arrivare solo conferme.
Vi dico solo che non mi ricordo manco come si chiama il protagonista, non mi ricordo niente proprio perchè non l'ho compreso!
Flashback fatti in qua e in là senza un'introduzione tipo "e mi ricordai di quella volta ecc.." oppure una riga lasciata vuota per dividere il paragrafo, nemmeno un punto e a capo.
Faccio solo un brevissimo accenno alla storia: un vecchietto che arrivato in là con gli anni si rende conto di essere stato un po' uno Srooge e ripercorre episodi della sua vita.
Non mi voglio dilungare oltre perchè non so 1 cosa scrivere 2 cosa bisognerebbe comunque scrivere di un libro che lascia incredibilmente stupefatti (in negativo purtroppo).
Sinceramente non so come fare a fare questa recensione.
Questa volta, davvero, ho seri problemi.
Avete presente quei libri che non ti lasciano niente, che arrivi ala fine e pensi: "Ma cosa ho letto?" "Perché ho scelto di leggere questo libro?""Non sarà stato tempo sprecato?" Non è mai tempo sprecato leggere un libro direte voi, invece è proprio la sensazione che provo. Di aver perso tempo. Ho una to read list già lunga e ho fatto passare avanti questo libro perchè la trama mi piaceva ma on ho capito niente, non ho fatto mio niente, nè una citazione, nè una parola, nè un'immagine, nè un pensiero.
Mi ha lasciato vuota, non vedevo l'ora di arrivare in fondo, speravo in qualcosa di esaltante che rovesciasse il mio già ormai consolidato giudizio, invece no.. ho visto arrivare solo conferme.
Vi dico solo che non mi ricordo manco come si chiama il protagonista, non mi ricordo niente proprio perchè non l'ho compreso!
Flashback fatti in qua e in là senza un'introduzione tipo "e mi ricordai di quella volta ecc.." oppure una riga lasciata vuota per dividere il paragrafo, nemmeno un punto e a capo.
Faccio solo un brevissimo accenno alla storia: un vecchietto che arrivato in là con gli anni si rende conto di essere stato un po' uno Srooge e ripercorre episodi della sua vita.
Non mi voglio dilungare oltre perchè non so 1 cosa scrivere 2 cosa bisognerebbe comunque scrivere di un libro che lascia incredibilmente stupefatti (in negativo purtroppo).
April 23, 2018
Posted : 9 years, 7 months ago on 14 September 2008 11:21 (A review of Wild Strawberries)
''The punishment is loneliness.''
After living a life marked by coldness, an aging professor is forced to confront the emptiness of his existence.
Victor Sjöström: Dr. Isak Borg
Ingmar Bergman has indeed done it yet again. Firstly the captivating Seventh Seal blew me away with it's masterful strokes of genius and layered themes of death; Now, Smultronstället AKA Wild Strawberries. The genius is replicated in it's questions and answers it gives us the viewers on a very important aspect to me, Mortality... Thus also addressing the purpose of our life. Wild Strawberries addresses the choices of a Professor whom has succeeded academically but with love and company he has failed and pales in comparison to the former achievements.
Dreams are used to great effect to give us some rather surreal imaginative insight into Borg's subconscious and the looming grip of Death's chilling touch. I was especially was impressed by a dream of his; in which he goes up behind a man only to touch him and for the said man to collapse, a mutated head appear, and a chilling symbolized metaphor is shown to us.
The first dream Dr. Borg experiences is dark and puzzling due mainly to its unclear meaning and uncanny nature. The street is deserted and clear. Dr. Borg approaches a clock and looks, but it is without hands. He looks at his pocket watch and it is also without hands. The black and white scene is subdued and calm, but draws the viewer in all the while guessing what's next. The scene is without music and progresses with the sound of a heart beat that quickens with each step taken as he walks along the desolate boulevard. When Dr. Borg approaches a man, the man turns and lacks a face. Shortly after, a cart-drawn casket passes and knocks its wheel off after colliding with a lamp post. The casket falls, opens, and a hand hangs exposed. Dr. Borg approaches the casket preparing to look inside when the hand reaches and clutches his hand. Surprised and frightened, he struggles to free the grip and soon recognizes that the face of the man in the casket is his own.
Proceeding to see himself in a coffin is equally unnerving yet shows an emphasis on the man's fear of death and time.
Victor Sjöström as Dr. Isak Borg, the main protagonist centered in the film, wonderfully gives life to a faceted character whom we see change throughout the progress of the story. It's lovely to see as he becomes sentimental and we see memories of his, in a Christmas Carol manner of story-telling. It's beautifully executed by Bergman and wonderfully acted out by Victor.
Bibi Andersson as Sara, the beautiful, deep, faceted Daughter-In-Law of Isak Borg, really does shine everytime she is on screen. Her beauty doesn't eclipse the fact that she remains in the film a talented actress, and proves she's not just a pretty face as she deals with some challenging engrossing material.
Jullan Kindahl as Agda, Folke Sundquist as Anders and Björn Bjelfvenstam as Viktor represent the young generation and their energized outlook on life. Was interesting to see both men fighting about the existence of God, which like Wild Strawberries uses Black and White, the same can not be said of the issue to do with this age old question. The truth is somewhere in the middle; man's invention to fool himself into thinking he isn't alone.
Max von Sydow as Henrik Åkerman, also pops up, and I was extremely reminiscent of him in his starring role from Seventh Seal. Was pleased to see him crop up again in a Bergman collaboration Picture.
Wild Strawberries is full of hidden meanings and messages, our race against time to live, to make the right choices, and our realization that no choice is wrong or right. In a sense the title isn't just describing Strawberries, its describing People, like a Strawberry we too wither and die, starting out full of life and a tasty blooming vitality. The loss of youth, the pain of growing old, and the primal fears of being alone and dying.
The film is filled with Dr. Borg's puzzling dreams and remembrances of his early life, but much of the charm and warmth that is contained throughout the movie is owed to the secondary characters. Dr. Borg's daughter-in-law, Marianne is a delight to watch because she can smile like an angle and can be bluntly frank, all at the same time. Her stunning classic looks and assured mannerism helps the movie in a great way. Agda has lived with the doctor as his housekeeper for forty years. She and Dr. Borg hysterically argues as if man and wife. She knows the doctor well and understands him like the other people in his life do not. Sara, the young girl who wakes the doctor as he lay near the wild strawberries is a joy to watch. She shows the doctor new ways to look at the world by not taking anything too seriously. She takes in all that life has to offer and brings out the joy. Her slight touch to the doctor's face while they drove is one of the warmest scenes in the film and defines her loving character. There are many warm moments in the film, and many moments of darkness. The beginning of the film was dark, puzzling, and melancholy, and the end of the film was warm, bright and full of life and tenderness.
Wild Strawberries makes us imagine and fear time. Time is the enemy, as we learn from the symbolic clock with no hands. We may be able to take the hands away but we can never stop time. Our heart also is a clock of sorts and the furious beating of ones heart depending on it's pace can be another fear, another definition of our perception of time and our fear of being powerless before it. Wild Strawberries definitely let's this daunting fact hit home.
''The punishment is loneliness.''
After living a life marked by coldness, an aging professor is forced to confront the emptiness of his existence.
Victor Sjöström: Dr. Isak Borg
Ingmar Bergman has indeed done it yet again. Firstly the captivating Seventh Seal blew me away with it's masterful strokes of genius and layered themes of death; Now, Smultronstället AKA Wild Strawberries. The genius is replicated in it's questions and answers it gives us the viewers on a very important aspect to me, Mortality... Thus also addressing the purpose of our life. Wild Strawberries addresses the choices of a Professor whom has succeeded academically but with love and company he has failed and pales in comparison to the former achievements.
Dreams are used to great effect to give us some rather surreal imaginative insight into Borg's subconscious and the looming grip of Death's chilling touch. I was especially was impressed by a dream of his; in which he goes up behind a man only to touch him and for the said man to collapse, a mutated head appear, and a chilling symbolized metaphor is shown to us.
The first dream Dr. Borg experiences is dark and puzzling due mainly to its unclear meaning and uncanny nature. The street is deserted and clear. Dr. Borg approaches a clock and looks, but it is without hands. He looks at his pocket watch and it is also without hands. The black and white scene is subdued and calm, but draws the viewer in all the while guessing what's next. The scene is without music and progresses with the sound of a heart beat that quickens with each step taken as he walks along the desolate boulevard. When Dr. Borg approaches a man, the man turns and lacks a face. Shortly after, a cart-drawn casket passes and knocks its wheel off after colliding with a lamp post. The casket falls, opens, and a hand hangs exposed. Dr. Borg approaches the casket preparing to look inside when the hand reaches and clutches his hand. Surprised and frightened, he struggles to free the grip and soon recognizes that the face of the man in the casket is his own.
Proceeding to see himself in a coffin is equally unnerving yet shows an emphasis on the man's fear of death and time.
Victor Sjöström as Dr. Isak Borg, the main protagonist centered in the film, wonderfully gives life to a faceted character whom we see change throughout the progress of the story. It's lovely to see as he becomes sentimental and we see memories of his, in a Christmas Carol manner of story-telling. It's beautifully executed by Bergman and wonderfully acted out by Victor.
Bibi Andersson as Sara, the beautiful, deep, faceted Daughter-In-Law of Isak Borg, really does shine everytime she is on screen. Her beauty doesn't eclipse the fact that she remains in the film a talented actress, and proves she's not just a pretty face as she deals with some challenging engrossing material.
Jullan Kindahl as Agda, Folke Sundquist as Anders and Björn Bjelfvenstam as Viktor represent the young generation and their energized outlook on life. Was interesting to see both men fighting about the existence of God, which like Wild Strawberries uses Black and White, the same can not be said of the issue to do with this age old question. The truth is somewhere in the middle; man's invention to fool himself into thinking he isn't alone.
Max von Sydow as Henrik Åkerman, also pops up, and I was extremely reminiscent of him in his starring role from Seventh Seal. Was pleased to see him crop up again in a Bergman collaboration Picture.
Wild Strawberries is full of hidden meanings and messages, our race against time to live, to make the right choices, and our realization that no choice is wrong or right. In a sense the title isn't just describing Strawberries, its describing People, like a Strawberry we too wither and die, starting out full of life and a tasty blooming vitality. The loss of youth, the pain of growing old, and the primal fears of being alone and dying.
The film is filled with Dr. Borg's puzzling dreams and remembrances of his early life, but much of the charm and warmth that is contained throughout the movie is owed to the secondary characters. Dr. Borg's daughter-in-law, Marianne is a delight to watch because she can smile like an angle and can be bluntly frank, all at the same time. Her stunning classic looks and assured mannerism helps the movie in a great way. Agda has lived with the doctor as his housekeeper for forty years. She and Dr. Borg hysterically argues as if man and wife. She knows the doctor well and understands him like the other people in his life do not. Sara, the young girl who wakes the doctor as he lay near the wild strawberries is a joy to watch. She shows the doctor new ways to look at the world by not taking anything too seriously. She takes in all that life has to offer and brings out the joy. Her slight touch to the doctor's face while they drove is one of the warmest scenes in the film and defines her loving character. There are many warm moments in the film, and many moments of darkness. The beginning of the film was dark, puzzling, and melancholy, and the end of the film was warm, bright and full of life and tenderness.
Wild Strawberries makes us imagine and fear time. Time is the enemy, as we learn from the symbolic clock with no hands. We may be able to take the hands away but we can never stop time. Our heart also is a clock of sorts and the furious beating of ones heart depending on it's pace can be another fear, another definition of our perception of time and our fear of being powerless before it. Wild Strawberries definitely let's this daunting fact hit home.
October 25, 2015
Reading a movie script? Sounds dismal. But here you’d be wrong. This is a charming book that neatly matches Bergman’s classic movie.
The narrator, Professor Borg, tells the story in his own words – often more detailed and adding additional depth to Borg that isn't in the movie. The book provides a sensitive and intelligent portrait of Borg – his flaws and his virtues. It reads like a novel or a play and the characters are unique and come to life.
This is a beautiful story of forgiveness, beautifully told. This book stands by itself apart from the movie.
The narrator, Professor Borg, tells the story in his own words – often more detailed and adding additional depth to Borg that isn't in the movie. The book provides a sensitive and intelligent portrait of Borg – his flaws and his virtues. It reads like a novel or a play and the characters are unique and come to life.
This is a beautiful story of forgiveness, beautifully told. This book stands by itself apart from the movie.
August 15, 2022
"Dear boys, you would receive my opinion with ironic indulgence, whatever I happened to say. That's why I'm keeping still."
"I can become quite solemn for no reason at all."
"When you left they were talking away about the existence of God. Finally they got so angry that they began shouting at each other. Then Anders grabbed Viktor's arm and tried to twist it off, and Viktor said that was a pretty lousy argument for the existence of God."
"You, a professor emeritus, ought to know why it hurts. But you don't. Because in spite of all your knowledge you don't really know anything."
"Furthermore, Professor Borg, you are accused of some smaller but nonetheless serious offenses. (Isak remains silent) Indifference, selfishness, lack of consideration."
"ISAK: Where is she?
ALMAN: You know. She is gone. Everyone is gone. Can't you hear how quiet it is? Everything has been dissected, Professor Borg. A surgical masterpiece. There is no pain, no bleeding, no quivering.
ISAK: It is rather quiet.
ALMAN: A perfect achievement of its kind, Professor.
ISAK: And what is the penalty?
ALMAN: Penalty? I don't know. The usual one, I suppose.
ISAK: The usual one?
ALMAN: Of course. Loneliness."
"MARIANNE: Did you sleep well?
ISAK: Yes, but I dreamed. Can you imagine—the last few months I've had the most peculiar dreams. It's really odd.
MARIANNE: What's odd?
ISAK: It's as if I'm trying to say something to myself which I don't want to hear when I'm awake.
MARIANNE: And what would that be?
ISAK: That I'm dead, although I live."
"You know that I don't want to have any children... It's absurd to live in this world, but it's even more ridiculous to populate it with new victims and it's most absurd of all to believe that they will have it any better than us."
"This life disgusts me and I don't think that I need a responsibility which will force me to exist another day longer than I want to."
"There is nothing which can be called right or wrong. One functions according to one's needs."
"I can become quite solemn for no reason at all."
"When you left they were talking away about the existence of God. Finally they got so angry that they began shouting at each other. Then Anders grabbed Viktor's arm and tried to twist it off, and Viktor said that was a pretty lousy argument for the existence of God."
"You, a professor emeritus, ought to know why it hurts. But you don't. Because in spite of all your knowledge you don't really know anything."
"Furthermore, Professor Borg, you are accused of some smaller but nonetheless serious offenses. (Isak remains silent) Indifference, selfishness, lack of consideration."
"ISAK: Where is she?
ALMAN: You know. She is gone. Everyone is gone. Can't you hear how quiet it is? Everything has been dissected, Professor Borg. A surgical masterpiece. There is no pain, no bleeding, no quivering.
ISAK: It is rather quiet.
ALMAN: A perfect achievement of its kind, Professor.
ISAK: And what is the penalty?
ALMAN: Penalty? I don't know. The usual one, I suppose.
ISAK: The usual one?
ALMAN: Of course. Loneliness."
"MARIANNE: Did you sleep well?
ISAK: Yes, but I dreamed. Can you imagine—the last few months I've had the most peculiar dreams. It's really odd.
MARIANNE: What's odd?
ISAK: It's as if I'm trying to say something to myself which I don't want to hear when I'm awake.
MARIANNE: And what would that be?
ISAK: That I'm dead, although I live."
"You know that I don't want to have any children... It's absurd to live in this world, but it's even more ridiculous to populate it with new victims and it's most absurd of all to believe that they will have it any better than us."
"This life disgusts me and I don't think that I need a responsibility which will force me to exist another day longer than I want to."
"There is nothing which can be called right or wrong. One functions according to one's needs."
April 7, 2025
تمامی دیالوگها ، از جانب سردترین و یا عمیقترین، سرخوشترین و سفتوسختترین شخصیت داستان عمیق هستند. آیزاک سرد است اما عشق را میفهمد، درواقع او ناتوان از ابراز است. بخشی بخاطر تربیت مادرش که او نیز فردی بسیار سرد بوده و نیز بخاطر عشق اولش که آیزاک را بخاطر برادرش که سطحی و بیادب است رها کرده و با او ازدواج میکند.
در ابتدای فیلم گفتگوی آیزاک با خدمتکار دیرینهاش آگدا بسیار جالب است. آنها بهم تیکه میاندازند، مهربانی میکنند، تلخی میکنند، اما همدیگر را میفهمند. اینگونه زنها شخصیت دوگانهای از مردها را نشان میدهند. مردی که درونش گرما دارد اما سکوت را بجای رنج، و عقل را بجای دل انتخاب میکند.
تمامی شخصیتهایی که آیزاک در سفرش برای دریافت جایزهاش با آنها ملاقات میکند و یا همسفر میشود بخشی از شخصیت او هستند. هیچ کدام اتفاقی نیستند. این سفر بیرونی به مثابه سفر درونیست. او باید خود، با خلا خود روبرو میشد.
در ابتدای فیلم گفتگوی آیزاک با خدمتکار دیرینهاش آگدا بسیار جالب است. آنها بهم تیکه میاندازند، مهربانی میکنند، تلخی میکنند، اما همدیگر را میفهمند. اینگونه زنها شخصیت دوگانهای از مردها را نشان میدهند. مردی که درونش گرما دارد اما سکوت را بجای رنج، و عقل را بجای دل انتخاب میکند.
تمامی شخصیتهایی که آیزاک در سفرش برای دریافت جایزهاش با آنها ملاقات میکند و یا همسفر میشود بخشی از شخصیت او هستند. هیچ کدام اتفاقی نیستند. این سفر بیرونی به مثابه سفر درونیست. او باید خود، با خلا خود روبرو میشد.
December 11, 2024
Old man with a cold demeanor throughout life looks back. Can he make peace with his life as he approaches death? Live and dream sequences. Is it too late to change? Other characters come in and out and mirror other relationships.
September 11, 2024
Feeling suitably sheepish: the script (illustrated with several stills from the film, he defensively insists) hit me harder than the film did. Of course I only saw it in college, and the intervening years have…well, intervened. Life, John Lennon memorably quipped, is what happens while you’re making other plans. He might’ve added, “and seeing other movies and reading other books and loving inappropriate people.”
The ending is usefully contrasted with (1) the pleasing but facile cynicism-as-acceptance of Kevin Spacey’s final voiceover in AMERICAN BEAUTY, and (2) Jason Robards’ somewhat unearned cautionary deathbed regret dialogue in MAGNOLIA. Bergman comes off quite well in comparison.
The ending is usefully contrasted with (1) the pleasing but facile cynicism-as-acceptance of Kevin Spacey’s final voiceover in AMERICAN BEAUTY, and (2) Jason Robards’ somewhat unearned cautionary deathbed regret dialogue in MAGNOLIA. Bergman comes off quite well in comparison.
September 24, 2007
توت فرنگی های وحشی به فارسی ترجمه شده و در دهه ی چهل شمسی چاپ و منتشر شده است.
Read
August 7, 2008در صورت تمایل، جهت مشخصات فیلمی که بر اساس این کتاب ساخته شده است؛ میتوانید از لینک زیر استفاده بفرمایید
http://www.imdb.com/title/tt0050986
May 13, 2008
داستاني زيبا درباره كهن سالي فيلمش از كتاب زيباتر است چون تكنيك هاي برگمان در سينماي خودش دارد جاري مي شود.به هر حال اگر كتاب را نخوانديد فيلم را حتما ببينيد.
Read
January 12, 2009توت فرنگي هاي وحشي
July 2, 2011
The story was a little slow at points, but a great example of one of those that grabs your attention right away.
Displaying 1 - 20 of 20 reviews