Zadumyvalis li vy, otkuda vash mozg znaet, gde vy nakhodites? Pochemu vashi vospominanija svjazany s mestami? Na eti i mnogie drugie voprosy dany otvety v etoj knige. Eto istorija sensatsionnogo otkrytija nejronov, kotorye pomogajut nam, kak vnutrennjaja sistema GPS. Kniga pereneset vas v laboratoriju uchenykh Mej-Britt i Edvarda Mozera i pozvolit poznakomitsja s rabotoj mnogikh issledovatelej, kotorye pokazali, kak opredelennye neverojatnye kletki pomogajut krysam i ljudjam najti svoj put. Eto uvlekatelnoe nauchnoe dostizhenie, kotoroe proizvelo revoljutsiju v nashem ponimanii mozga i prineslo uchenym Nobelevskuju premiju po meditsine i fiziologii.
Om du, som meg, var glad og stolt men ikkje reint lite forvirra da nordmenn vann nobelprisen for desse gittercellene, er denne boka for deg. Det er ein slags kombinert biografi om May-Britt og Edvard Moser og stadsansen i hjernen.
Morsomt å lese om sitt eget arbeidsted og folk man har jobbet med i løpet av nesten hele sitt arbeidsliv. Den eneste bok jeg har lest hvor jeg kjenner 90 % av karakterene på "du"-basis.
To zaskakujące ile ta książka dała mi wzruszeń… i tak, dobrze czytacie – wzruszeń. Na czym te „wzruszenia” polegały? Cóż, dotknęła mnie zarówno sfera naukowa (co w przypadku tego tytułu powinno być oczywiste) jak i również sfera prywatna, droga Moserów do Nobla, ciężka praca i upór. Unni Eikeseth udało się napisać książkę, która choć mówi o nauce, o mózgu i jego możliwościach, o historii odkrycia, które jest tak ważne dla wszystkich ludzi (choroba Alzheimera), to robi to w sposób niezwykle subtelny i jednocześnie rzetelny. „GPS mózgu” jest bardzo dobrym reportażem, w którym nie brak elementów z życia prywatnego pary naukowców. Autorka przyłożyła się do tej książki i czuć, że poświęciła jej swoje serce. Nie potraktowała tematu w sposób banalny, dotarła do wielu ludzi, których zapał, dobre słowo, wsparcie, pomoc – złożyły się na ostateczny sukces Moserów. Mam wrażenie, że tutaj nikogo nie mogło zabraknąć, a to znaczy wiele w przypadku tego gatunku. Najbardziej poruszyła mnie chwila, w której opisana została sytuacja otrzymania Nagrody Nobla, tego, jak Edvard i May-Britt Moser dowiedzieli się ukoronowaniu ich ciężej pracy. Nie jestem naukowcem, ale ta tematyka żywo mnie interesuje. Lektura „GPS mózgu” dostarczyła mi więcej informacji, niż oczekiwałam i może nie będzie to profesjonalne, ale tym razem najbardziej urzekła mnie historia prywatna, codzienne zmagania Moserów, ich charaktery, współpraca i przyjaźń, która przerwała wszystko, nawet rozstanie. Warto sięgnąć po tę książkę, oczywiście nie tylko ze względu na głównych bohaterów, ale i na to, czym się zajmowali i co odkryli… ponieważ mamy w głowie prawdziwą bazę map, do których odwołujemy się w każdej sekundzie naszego życia. Czyż to nie wspaniałe? Czyż nie jesteśmy piękni? Jesteśmy! I nigdy o tym pięknie nie zapominajmy. Piękni w swej wyjątkowości, ale i piękni jako całość, jako ludzie w ogóle. Ach… no i nabrałam szacunku do szczurów…
Lettlest intro til Moser-parets hjerneforsking. Forteller kronologisk hvordan Edvard og May-Britt Moser gjennom 15 års målretta arbeid ble nobelprisvinnere. Livene deres er litt for udramatiske til å rettferdiggjøre å skrive innenfor biografisjangeren: De har brukt mesteparten av tiden sin på å tenke ut, utføre, måle og analysere lab-forsøk på hippocampus-regionen i rottehjerner, kun avbrutt av forskningsopphold og konferanser. Så i det ytre var livene til disse fremragende forskerne helt udramatisk helt til de fikk telefon fra nobelkomietten i Stockholm. Boka kunne gått dypere i å forklare hjerneforkningen utover å fortelle om hvordan de satt opp eksperimentene for å finne gittercellene. Flere pop.vit.-bøker har utforsket samme tema tidligere, både "Hernen er stjernen" og "Å dykke etter sjøhester" beskrevet dette glimrende.
Могу смело сказать, что эта книга была самой интересной из прочитанных о науке, экспериментах и мозге. Большая часть книги написана на основе истории нобелевских лауреатов мужа и жены Мозеров. Автор постаралась собрать сведения из разных источников из-за чего история получилась довольно детальной и интересной с огромным числом деталей изнутри. Очень интересно читать о продумывании экспериментов и их постановке - тут полно этого и во всех деталях. Иногда деталей даже слишком много, особенно, когда идет речь об экспериментах на подопытных крысах, но это наука. Есть и закулисная жизнь ученых, что тоже полезно. Конец книги оказался потрясающим и приятным хэппи-эндом. Книга настолько захватила, что не мог оторваться и прочел за несколько дней. Вот так нужно рассказывать истории с подачей полезных знаний для читателя.
Książka przedstawiające życie ciężko pracującej pary naukowców. Treść książki jest ciekawa prezentująca w sposób zrozumiały podstawy działania orientacji przestrzennej. Niestety z powodu ciężkiego stylu jest ona ciężka do czytania. Niemniej jednak polecam wszystkim chcącym wejść do laboratorium laureatów nagrody Nobla oraz zrozumieć jak odnajdujemy się w przestrzeni.