What do you think?
Rate this book
Vince Corso #2
Κάθε σύμπτωση έχει ψυχή
Άνεργος καθηγητής και μανιώδης αναγνώστης, ο Βίντσε Κόρσο σκαρφίζεται ένα καινούριο για εκείνον επάγγελμα, αυτό του βιβλιοθεραπευτή. Νοικιάζει μια σοφίτα στο κέντρο της Ρώμης, όπου δέχεται τους ασθενείς του, και βρίσκει γι’ αυτούς το κατάλληλο βιβλίο που θα απαλύνει τον ψυχικό αλλά, γιατί όχι;, και τον σωματικό τους πόνο.
Μια μέρα τον επισκέπτεται η εξηντάχρονη Τζοβάνα. Ο αδερφός της, σινολόγος με πάθος για τις ξένες γλώσσες, αδηφάγος αναγνώστης και συλλέκτης βιβλίων, πάσχει από Αλτσχάιμερ και επαναλαμβάνει εμμονικά μερικές σκόρπιες, ασυνάρτητες φράσεις. Η γυναίκα είναι σίγουρη πως οι φράσεις αυτές ανήκουν σε κάποιο βιβλίο που, αν βρεθεί, μπορεί να βοηθήσει τον αδερφό της.
Ο Βίντσε ξεκινά την αναζήτησή του ανάμεσα σε καινούριους χώρους, ανθρώπους και διαδρομές της πόλης και της λογοτεχνίας, μ’ ένα ερώτημα να ταλανίζει το μυαλό του: αν έχανε τα πάντα και μπορούσε να διασώσει μόνο μία ανάμνηση, ποια θα ήταν αυτή;
Ένα καταιγιστικό μυθιστόρημα για τη μνήμη, τη σημασία των αναμνήσεων, την αναζήτηση της διαχωριστικής γραμμής ανάμεσα στη Βαβέλ της πραγματικότητας και της λογοτεχνίας.
Μια μέρα τον επισκέπτεται η εξηντάχρονη Τζοβάνα. Ο αδερφός της, σινολόγος με πάθος για τις ξένες γλώσσες, αδηφάγος αναγνώστης και συλλέκτης βιβλίων, πάσχει από Αλτσχάιμερ και επαναλαμβάνει εμμονικά μερικές σκόρπιες, ασυνάρτητες φράσεις. Η γυναίκα είναι σίγουρη πως οι φράσεις αυτές ανήκουν σε κάποιο βιβλίο που, αν βρεθεί, μπορεί να βοηθήσει τον αδερφό της.
Ο Βίντσε ξεκινά την αναζήτησή του ανάμεσα σε καινούριους χώρους, ανθρώπους και διαδρομές της πόλης και της λογοτεχνίας, μ’ ένα ερώτημα να ταλανίζει το μυαλό του: αν έχανε τα πάντα και μπορούσε να διασώσει μόνο μία ανάμνηση, ποια θα ήταν αυτή;
Ένα καταιγιστικό μυθιστόρημα για τη μνήμη, τη σημασία των αναμνήσεων, την αναζήτηση της διαχωριστικής γραμμής ανάμεσα στη Βαβέλ της πραγματικότητας και της λογοτεχνίας.
288 pages, Paperback
First published June 14, 2018
10 people are currently reading
423 people want to read
About the author
Fabio Stassi
44 books85 followers(Italiano) http://it.wikipedia.org/wiki/Fabio_St...
(Deutsch) http://de.wikipedia.org/wiki/Fabio_St...
(Deutsch) http://de.wikipedia.org/wiki/Fabio_St...
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 77 reviews
May 25, 2020
Υπάρχουν βιβλία που σου πάνε γιατί έτσι… και δεν υπάρχει λόγος να εξηγήσεις το τι και το πως… είναι δικαίωμά σου να σου αρέσει… όπως έλεγε και η παλιά διαφήμιση γιατί έτσι μας αρέσει…
Σε θεωρητικό επίπεδο, δύσκολα θα αγόραζα ξανά βιβλίο του Stassi… είχα διαβάσει τη «Χαμένη αναγνώστρια» και ήταν ναι μεν αλλά… χλιαρό… δωράκι λοιπόν το συγκεκριμένο ένεκα κορωνοϊού, είχε και τα καλά του τελικά ο εγκλεισμός σου παίρνουν δώρα αυτοί που δεν το περιμένεις…
Ο Stassi και σ’αυτό το βιβλίο χρησιμοποιεί τον ίδιο ήρωα, τον Βίντσε Κόρσο, έναν βιβλιοθεραπευτή δια πάσα νόσον και … (ναι αυτό είναι εάν αυτό καταλάβατε…) Αυτή τη φορά, περνάνε πάλι ορισμένοι ασθενείς, όμως η βασική ιστορία ξεκινάει από μία κυρία της καλής κοινωνίας που έρχεται σε αναζήτηση ενός βιβλίου μέσα από ελλειπτικές φράσεις μήπως και καταφέρει να βοηθήσει τον αδελφό της που πάσχει από Αλτσχάιμερ…
Δεν ήταν η υπόθεση, ήταν το όλο ambience που μου άρεσε… Ένα βιβλίο για τα βιβλία, για τη μνήμη, για το θάνατο, για τη φιλία, για τον πλούτο… για την ψυχή μου… ένα βιβλίο που μίλησε στην ψυχή μου γιατί έτσι…
Ποιος είπε πως τα σκορόφιδα δεν έχουν ψυχή;;; Ή μήπως είναι σύμπτωση;;;
Σε θεωρητικό επίπεδο, δύσκολα θα αγόραζα ξανά βιβλίο του Stassi… είχα διαβάσει τη «Χαμένη αναγνώστρια» και ήταν ναι μεν αλλά… χλιαρό… δωράκι λοιπόν το συγκεκριμένο ένεκα κορωνοϊού, είχε και τα καλά του τελικά ο εγκλεισμός σου παίρνουν δώρα αυτοί που δεν το περιμένεις…
Ο Stassi και σ’αυτό το βιβλίο χρησιμοποιεί τον ίδιο ήρωα, τον Βίντσε Κόρσο, έναν βιβλιοθεραπευτή δια πάσα νόσον και … (ναι αυτό είναι εάν αυτό καταλάβατε…) Αυτή τη φορά, περνάνε πάλι ορισμένοι ασθενείς, όμως η βασική ιστορία ξεκινάει από μία κυρία της καλής κοινωνίας που έρχεται σε αναζήτηση ενός βιβλίου μέσα από ελλειπτικές φράσεις μήπως και καταφέρει να βοηθήσει τον αδελφό της που πάσχει από Αλτσχάιμερ…
Δεν ήταν η υπόθεση, ήταν το όλο ambience που μου άρεσε… Ένα βιβλίο για τα βιβλία, για τη μνήμη, για το θάνατο, για τη φιλία, για τον πλούτο… για την ψυχή μου… ένα βιβλίο που μίλησε στην ψυχή μου γιατί έτσι…
Ποιος είπε πως τα σκορόφιδα δεν έχουν ψυχή;;; Ή μήπως είναι σύμπτωση;;;
February 8, 2019
Ricordare viene da re-cordis: vuol dire letteralmente,ripassare dalle parti del cuore
Vince Corso vive in un lavatoio ristrutturato in via Merulana (quella del pasticciaccio)a Roma ,è un ex insegnante che per campare prescrive libri alla gente ;
tra tanti incontri bizzarri ,un giorno riceve una richiesta molto particolare,da parte di una signora, deve trovare un libro ,a partire da poche frasi smozzicate ...c'è un uomo ,malato di Alzheimer,che sta perdendo le parole per esprimersi (lui che era poliglotta, ha girato il mondo, e ha collezionato tanti libri antichi, costruendo una ricchissima biblioteca) Ora non fa che ripetere ossessivamente delle frasi ,apparentemente slegate, potrebbero essere tratte da un romanzo a lui caro ,forse ,ma quale? Vince cerca di comporle come un caviardage
Certo, un bell'enigma ! C'è un gioco a carte ,in argentina, il truco ,in cui si dichiara 28 ,ecco, questo potrebbe essere un buon punto di partenza per l' indagine,
che infine porterà in una direzione imprevista
Un libro originale , molto piacevole da leggere ,per le storie che si intersecano ,per la ricchezza di spunti letterari e musicali, per la poesia e la delicatezza di un certo sguardo sulla realtà
Un romanzo che parla del valore dei ricordi e delle parole ,dell'importanza di ascoltare
E ti lascia una domanda : se come Zárate e il vecchio acrobata * ,in una partita a carte,dovessi giocarti il tuo ricordo più prezioso, quale sarebbe?
* dal romanzo di Soriano Un'ombra ben presto sarai
4 stelle (e davvero una bella coincidenza ,questo libro!)
Vince Corso vive in un lavatoio ristrutturato in via Merulana (quella del pasticciaccio)a Roma ,è un ex insegnante che per campare prescrive libri alla gente ;
tra tanti incontri bizzarri ,un giorno riceve una richiesta molto particolare,da parte di una signora, deve trovare un libro ,a partire da poche frasi smozzicate ...c'è un uomo ,malato di Alzheimer,che sta perdendo le parole per esprimersi (lui che era poliglotta, ha girato il mondo, e ha collezionato tanti libri antichi, costruendo una ricchissima biblioteca) Ora non fa che ripetere ossessivamente delle frasi ,apparentemente slegate, potrebbero essere tratte da un romanzo a lui caro ,forse ,ma quale? Vince cerca di comporle come un caviardage
___________Anche lei è andato a fondo _______
____________________________________
__ Sono ancora qui._______________
_______________________
____________________L'orso che mi
andava a comprare il giornale_________
_________________
_________________________
Dichiaro 28,merda! _________
______________________Cazzo ,che spavento
mi sono preso.___________________
_____________
Certo, un bell'enigma ! C'è un gioco a carte ,in argentina, il truco ,in cui si dichiara 28 ,ecco, questo potrebbe essere un buon punto di partenza per l' indagine,
che infine porterà in una direzione imprevista
Un libro originale , molto piacevole da leggere ,per le storie che si intersecano ,per la ricchezza di spunti letterari e musicali, per la poesia e la delicatezza di un certo sguardo sulla realtà
Un romanzo che parla del valore dei ricordi e delle parole ,dell'importanza di ascoltare
E ti lascia una domanda : se come Zárate e il vecchio acrobata * ,in una partita a carte,dovessi giocarti il tuo ricordo più prezioso, quale sarebbe?
* dal romanzo di Soriano Un'ombra ben presto sarai
4 stelle (e davvero una bella coincidenza ,questo libro!)
June 19, 2022
4,5 ✨Εξαιρετικός Stassi για ακόμα μια φορά. Το βρήκα λίγο καλύτερο από την χαμένη αναγνώστρια.
Για ακόμα μια φορά παραπλανήθηκα με το τέλος. Με εξέπληξε ομως ευχάριστα και ας περίμενα κάτι τελείως διαφορετικό.
Ο Βιντσε Κόρσο, ο βιβλιοθεραπευτης σ’ αυτό το βιβλίο αναλαμβάνει μια νέα υπόθεση και εμείς παρακολουθούμε όλη την πορεία που κάνει μέχρι να την επιλύσει.
Απίστευτος ο τρόπος που συνδυάζει ο συγγραφέας το αστυνομικό και το φιλοσοφικό- ψυχολογικό στοιχείο.
Για ακόμα μια φορά παραπλανήθηκα με το τέλος. Με εξέπληξε ομως ευχάριστα και ας περίμενα κάτι τελείως διαφορετικό.
Ο Βιντσε Κόρσο, ο βιβλιοθεραπευτης σ’ αυτό το βιβλίο αναλαμβάνει μια νέα υπόθεση και εμείς παρακολουθούμε όλη την πορεία που κάνει μέχρι να την επιλύσει.
Απίστευτος ο τρόπος που συνδυάζει ο συγγραφέας το αστυνομικό και το φιλοσοφικό- ψυχολογικό στοιχείο.
June 27, 2021
3.5/5*
Υπάρχουν βιβλία που δεν είναι ευλογημένα με τον κυνικό λυρισμό ενός Ντίκενς, τον μυσταγωγικό συμβολισμό ενός Μπόρχες, τη σαδιστική ευρυμάθεια ενός Έκο, την περιγραφική αρρενωπότητα ενός Χεμινγκγουέι. Συνήθως πρόκειται για «οικιακή» παραλογοτεχνία, για επιστημονική φαντασία που δεν έχει ούτε ψήγμα φαντασίας, ούτε επίφαση επιστήμης, για αστυνομικά νουάρ με ξαναζεσταμένα μοτίβα και αρχέτυπα και….βιβλία όπως αυτό.
Στη δεύτερη περιπέτεια του βιβλιοθεραπευτή Βίντσε Κόρσο, ο θεματικός άξονας της απώλειας της μνήμης, μπλέκεται με την καταραμένη παρακαταθήκη του πύργου της Βαβέλ, σε ένα ακόμη ακραία διακειμενικό και φιλαναγνωσιακό πόνημα του Fabio Stassi. Η τελευταία μνήμη ενός ηλικιωμένου, πολυταξιδευμένου και γλωσσομαθή πάσχοντα από Αλτσχάιμερ, εμπεριέχει έναν τρισυπόστατο χαμένο θησαυρό. Είναι το κλειδί για μια κρύπτη με κάποιο ασύλληπτα μεγάλο ποσό; Το δικό του τελευταίο αντικλείδι για μια κολοσσιαία (πραγματική και μεταφορική) βιβλιοθήκη, όπως την οραματίστηκε ο Μπόρχες; Η ένα τελευταίο ερωτικό γράμμα, όπου η λογοτεχνία καλείται να εκφράσει το ανείπωτο;
Λέξεις από διαφορετικές γλώσσες, στέκουν μετέωρες, σαν νότες από ένα χαλασμένο γραμμόφωνο, ενώ ο ήρωας μας καλείται να ξαναβάλει τη βελόνα στη σωστή θέση ώστε να ολοκληρωθεί η μελωδία. Τα γλωσσικά παίγνια του Stassi, θυμίζοντας λίγο από Wittgenstein, υπερβαίνουν τους γλωσσικούς κώδικες και μετατρέπουν τις λέξεις σε πιόνια μιας παρτίδας που παίζεται ξανά και ξανά, μεταβάλλοντας τα νοήματα και αναπλαισιώνοντας το χωροχρονικό συγκείμενο.
Η πλοκή θυμίζει (προφανώς) τη «Χαμένη Αναγνώστρια», είναι όμως πιο μαζεμένη, αλλά και πιο προσχηματική. Ο ήρωας μας πλέον αρχίζει να αποκαλύπτει σιγά σιγά το σημαδεμένο παρελθόν του και περισσότερο θεραπεύεται παρά θεραπεύει, προβάλλοντας τον πληγωμένο ψυχισμό του πάνω σε κάθε πελάτη του. Και πίσω από όλα, η Λογοτεχνία. Σαδομαζοχιστική από την πλευρά της συγγραφής, αλλά και εξίσου σαδιστική από την πλευρά του αναγνώστη, είναι μια επαναστατική ενέργεια απέναντι στην ιστορία, όχι ανοίγοντας ένα παράθυρο σε αυτή, αλλά ξαναγράφοντάς τη.
Η εξέλιξη της πλοκής και ο τρόπος γραφής σε πιάνει από τον λαιμό ίσως περισσότερο από ότι πρέπει, αφού δεν προλαβαίνεις να επεξεργαστείς όλα τα νοήματα. Ο λόγος έχει μια ρέουσα ποιητικότητα παρά την απουσία εκφραστικών σχημάτων. Είναι σίγουρα ένα βιβλίο το οποίο θα εκτιμήσουν περισσότερο οι ορκισμένοι βιβλιόφιλοι. Παρά την κάποιες φορές απλουστευτικά δοσμένη σοφία του, αξίζει πραγματικά μια ευκαιρία. Άλλωστε, πολλές φορές το μήνυμα καθορίζεται κυρίως από εμάς. Ο χάρτης ενός θησαυρού, στα χέρια ενός παιδιού αποτελεί το εφαλτήριο μεθυστικών περιπετειών. Για έναν σοφό ενήλικο, ένα μυστικό που πρέπει να μείνει θαμμένο για πάντα.
Υπάρχουν βιβλία που δεν είναι ευλογημένα με τον κυνικό λυρισμό ενός Ντίκενς, τον μυσταγωγικό συμβολισμό ενός Μπόρχες, τη σαδιστική ευρυμάθεια ενός Έκο, την περιγραφική αρρενωπότητα ενός Χεμινγκγουέι. Συνήθως πρόκειται για «οικιακή» παραλογοτεχνία, για επιστημονική φαντασία που δεν έχει ούτε ψήγμα φαντασίας, ούτε επίφαση επιστήμης, για αστυνομικά νουάρ με ξαναζεσταμένα μοτίβα και αρχέτυπα και….βιβλία όπως αυτό.
Στη δεύτερη περιπέτεια του βιβλιοθεραπευτή Βίντσε Κόρσο, ο θεματικός άξονας της απώλειας της μνήμης, μπλέκεται με την καταραμένη παρακαταθήκη του πύργου της Βαβέλ, σε ένα ακόμη ακραία διακειμενικό και φιλαναγνωσιακό πόνημα του Fabio Stassi. Η τελευταία μνήμη ενός ηλικιωμένου, πολυταξιδευμένου και γλωσσομαθή πάσχοντα από Αλτσχάιμερ, εμπεριέχει έναν τρισυπόστατο χαμένο θησαυρό. Είναι το κλειδί για μια κρύπτη με κάποιο ασύλληπτα μεγάλο ποσό; Το δικό του τελευταίο αντικλείδι για μια κολοσσιαία (πραγματική και μεταφορική) βιβλιοθήκη, όπως την οραματίστηκε ο Μπόρχες; Η ένα τελευταίο ερωτικό γράμμα, όπου η λογοτεχνία καλείται να εκφράσει το ανείπωτο;
Λέξεις από διαφορετικές γλώσσες, στέκουν μετέωρες, σαν νότες από ένα χαλασμένο γραμμόφωνο, ενώ ο ήρωας μας καλείται να ξαναβάλει τη βελόνα στη σωστή θέση ώστε να ολοκληρωθεί η μελωδία. Τα γλωσσικά παίγνια του Stassi, θυμίζοντας λίγο από Wittgenstein, υπερβαίνουν τους γλωσσικούς κώδικες και μετατρέπουν τις λέξεις σε πιόνια μιας παρτίδας που παίζεται ξανά και ξανά, μεταβάλλοντας τα νοήματα και αναπλαισιώνοντας το χωροχρονικό συγκείμενο.
Η πλοκή θυμίζει (προφανώς) τη «Χαμένη Αναγνώστρια», είναι όμως πιο μαζεμένη, αλλά και πιο προσχηματική. Ο ήρωας μας πλέον αρχίζει να αποκαλύπτει σιγά σιγά το σημαδεμένο παρελθόν του και περισσότερο θεραπεύεται παρά θεραπεύει, προβάλλοντας τον πληγωμένο ψυχισμό του πάνω σε κάθε πελάτη του. Και πίσω από όλα, η Λογοτεχνία. Σαδομαζοχιστική από την πλευρά της συγγραφής, αλλά και εξίσου σαδιστική από την πλευρά του αναγνώστη, είναι μια επαναστατική ενέργεια απέναντι στην ιστορία, όχι ανοίγοντας ένα παράθυρο σε αυτή, αλλά ξαναγράφοντάς τη.
Η εξέλιξη της πλοκής και ο τρόπος γραφής σε πιάνει από τον λαιμό ίσως περισσότερο από ότι πρέπει, αφού δεν προλαβαίνεις να επεξεργαστείς όλα τα νοήματα. Ο λόγος έχει μια ρέουσα ποιητικότητα παρά την απουσία εκφραστικών σχημάτων. Είναι σίγουρα ένα βιβλίο το οποίο θα εκτιμήσουν περισσότερο οι ορκισμένοι βιβλιόφιλοι. Παρά την κάποιες φορές απλουστευτικά δοσμένη σοφία του, αξίζει πραγματικά μια ευκαιρία. Άλλωστε, πολλές φορές το μήνυμα καθορίζεται κυρίως από εμάς. Ο χάρτης ενός θησαυρού, στα χέρια ενός παιδιού αποτελεί το εφαλτήριο μεθυστικών περιπετειών. Για έναν σοφό ενήλικο, ένα μυστικό που πρέπει να μείνει θαμμένο για πάντα.
April 8, 2022
Questo libro è un messaggio d’amore.
April 6, 2024
“La letteratura c’entra sempre.”
Professore disoccupato e avido lettore come, Vince Corso diventa biblioterapista.
In una soffitta affittata di via Merulana, riceve i suoi pazienti( in prevalenza donne) trovando per loro il libro giusto, che possa lenire il loro dolore mentale e fisico.
Tra questi c’è Giovanna, che cerca aiuto per il fratellastro Fabrizio , un sinologo con la passione per le lingue straniere e la lettura.
L’uomo, che soffre di Alzheimer, ripete ossessivamente poche e incoerenti frasi che sicuramente appartengano a qualche libro che, se trovato, potrà aiutarlo.
Vince inizia la sua ricerca, cercando tra luoghi, persone e percorsi urbani e letterari, guidato da una sola domanda: se potesse salvare solo un ricordo, quale sarebbe?
"La parola “ricordare”. Lo sa da dove viene? Dal latino re-cordis: vuol dire, letteralmente, ripassare dalle parti del cuore"
Un romanzo sulla memoria che è metafora della perdita della cultura del nostro passato, sull'importanza dei ricordi che accumuliamo e si perdono , sul confine tra realtà e letteratura.
Una storia malinconica che parla di apparenti generosità e solitudine, in questa grande babele che è la vita
Immancabili i riferimenti musicali francesi e i preziosi i consigli di lettura di Vince a fine romanzo!
Letto benissimo da Neri Marcoré
Professore disoccupato e avido lettore come, Vince Corso diventa biblioterapista.
In una soffitta affittata di via Merulana, riceve i suoi pazienti( in prevalenza donne) trovando per loro il libro giusto, che possa lenire il loro dolore mentale e fisico.
Tra questi c’è Giovanna, che cerca aiuto per il fratellastro Fabrizio , un sinologo con la passione per le lingue straniere e la lettura.
L’uomo, che soffre di Alzheimer, ripete ossessivamente poche e incoerenti frasi che sicuramente appartengano a qualche libro che, se trovato, potrà aiutarlo.
Vince inizia la sua ricerca, cercando tra luoghi, persone e percorsi urbani e letterari, guidato da una sola domanda: se potesse salvare solo un ricordo, quale sarebbe?
"La parola “ricordare”. Lo sa da dove viene? Dal latino re-cordis: vuol dire, letteralmente, ripassare dalle parti del cuore"
Un romanzo sulla memoria che è metafora della perdita della cultura del nostro passato, sull'importanza dei ricordi che accumuliamo e si perdono , sul confine tra realtà e letteratura.
Una storia malinconica che parla di apparenti generosità e solitudine, in questa grande babele che è la vita
Immancabili i riferimenti musicali francesi e i preziosi i consigli di lettura di Vince a fine romanzo!
Letto benissimo da Neri Marcoré
December 9, 2020
" Από πολύ καιρό ζω σε ένα σύμπαν κατοικημένο από φαντάσματα. Η μνήμη μου πυρπολείται από περιεχόμενα , προμετωπίδες, οπισθόφυλλα. Έχει χάσει τη μορφή και το πλαίσιο της απτής εμπειριας. Κάθε βιβλίο που διαβάζω είναι ένα μέτρο γης που κλεβω από την πραγματικότητα.
Κι όμως εξακολουθώ να αγαπώ τη λογοτεχνία με μια αλόγιστη αγάπη,να δέχομαι τους ασθενείς μου , να τους δίνω ως ελάχιστη βοήθεια ένα πρόσκαιρο καταφύγιο στα βάσανά τους, πεπεισμένος πως δεν υπάρχει πιο ανθρώπινη πραξη από το να διαβαζουμε και πως ακόμη και κατά λαθος ένα βιβλίο μπορεί να είναι ιαματικό. Τα λόγια όμως των άλλων δεν μπορούν να σώσουν κανεναν αν δεν γίνουν δικά σου."
Κι όμως εξακολουθώ να αγαπώ τη λογοτεχνία με μια αλόγιστη αγάπη,να δέχομαι τους ασθενείς μου , να τους δίνω ως ελάχιστη βοήθεια ένα πρόσκαιρο καταφύγιο στα βάσανά τους, πεπεισμένος πως δεν υπάρχει πιο ανθρώπινη πραξη από το να διαβαζουμε και πως ακόμη και κατά λαθος ένα βιβλίο μπορεί να είναι ιαματικό. Τα λόγια όμως των άλλων δεν μπορούν να σώσουν κανεναν αν δεν γίνουν δικά σου."
March 6, 2022
"Ανέκαθεν,από τότε που έμαθα να διαβάζω,δεν έκανα τίποτε άλλο από το να βάζω σε τάξη τα βιβλία,και τα βιβλία,για αντάλλαγμα,μου έκαναν άνω κάτω τη ζωή."
Το δεύτερο μέρος,της άτυπης τριλογίας του Stassi,με ήρωα τον Βίντσε Κόρσο, είναι ένα εξαιρετικό δείγμα της εξέλιξης του συγγραφέα.Τόσο θεματικά όσο και εκφραστικά/γλωσσικά βλέπουμε ένα εντελώς διαφορετικό ύφος από αυτό που συνατήσαμε στη "Χαμένη Αναγνώστρια".Αυτό κάνει το μυθιστόρημα,αν και μικρό στην έκταση,να είναι τόσο δυνατό σε επίπεδο συναισθημάτων και πλοκής.Θυμίζει αστυνομικό μυθοστόρημα με φόντο φιλοσοφικά ερωτήματα γύρω από τη ζωή και την αξία της μνήμης.Καθώς το "χέρι του χρόνου σβήνει κάθε ίχνος" πρωταγωνιστής και ήρωες προσπαθούν με βοηθό τη λογοτεχνία να συγκρατήσουν ό,τι μπορούν στο πέρασμα του χρόνου.Το βιβλίο θίγει πολλά και ενδιαφέροντα ζητήματα, όπως αυτό της ταυτότητας που (αυτο)καθορίζεται από πολλά έως και λίγα στοιχεία.
"Σάμπως το μυθιστορηματικό ψέμα ήταν ο μοναδικός εφικτός τρόπος διαμαρτυρίας ενάντια στην παραποίηση της μνήμης εκ μέρους της εξουσίας,της ασθένειας και του θανάτου.
(...)
Το παρελθόν δεν ήταν ποτέ πιο ευτυχές,πιο αξιοζήλευτο από το παρόν.Απλώς έχουμε ξεχάσει τον πόνο και τις ανησυχίες μας.Ποιος ξέρει πόσες φορές θα το έχετε ακούσει.Σπαταλάμε μεγάλο μέρος του χρόνου μας απαλύνοντας τις αναμνήσεις μας,μειώνοντας την ορμή τους και πλάθοντας συνεχώς καινούριες.Όλο αυτό, όμως, μας αποδυναμώνει."
Κλείνοντας, οφείλω να αναφερθώ στη διακειμενικότητα που διαπνέει το έργο, δείχνοντας ο συγγραφέας με αυτόν τον τρόπο πόσο πολύ έχει επηρεαστεί από άλλα λογοτεχνικά και μη έργα.Ο διάλογος του είναι ανεξάντλητος!
Ενδεικτική είναι η "σχέση" του,που ανακάλυψα τυχαία,με το βιβλίο του Gianfranco Calligarich "Το τελευταίο καλοκαίρι στη Ρώμη", στο οποίο συνάντησα πολλές σκηνές ή φράσεις παρόμοιες με αυτές του Stassi.Τι ενδιαφέρον,δεν βρίσκετε;
Ένας άξιος εκπρόσωπος της σύγχρονης ιταλικής λογοτεχνίας,από τον οποίο αναμένουμε με χαρά να κυκλοφορήσει σύντομα και το τρίτο μέρος, "Σκοτώνω όποιον θέλω".
Η αξιέπαινη μετάφραση των έργων του ανήκει στη Δήμητρα Δότση!
Το δεύτερο μέρος,της άτυπης τριλογίας του Stassi,με ήρωα τον Βίντσε Κόρσο, είναι ένα εξαιρετικό δείγμα της εξέλιξης του συγγραφέα.Τόσο θεματικά όσο και εκφραστικά/γλωσσικά βλέπουμε ένα εντελώς διαφορετικό ύφος από αυτό που συνατήσαμε στη "Χαμένη Αναγνώστρια".Αυτό κάνει το μυθιστόρημα,αν και μικρό στην έκταση,να είναι τόσο δυνατό σε επίπεδο συναισθημάτων και πλοκής.Θυμίζει αστυνομικό μυθοστόρημα με φόντο φιλοσοφικά ερωτήματα γύρω από τη ζωή και την αξία της μνήμης.Καθώς το "χέρι του χρόνου σβήνει κάθε ίχνος" πρωταγωνιστής και ήρωες προσπαθούν με βοηθό τη λογοτεχνία να συγκρατήσουν ό,τι μπορούν στο πέρασμα του χρόνου.Το βιβλίο θίγει πολλά και ενδιαφέροντα ζητήματα, όπως αυτό της ταυτότητας που (αυτο)καθορίζεται από πολλά έως και λίγα στοιχεία.
"Σάμπως το μυθιστορηματικό ψέμα ήταν ο μοναδικός εφικτός τρόπος διαμαρτυρίας ενάντια στην παραποίηση της μνήμης εκ μέρους της εξουσίας,της ασθένειας και του θανάτου.
(...)
Το παρελθόν δεν ήταν ποτέ πιο ευτυχές,πιο αξιοζήλευτο από το παρόν.Απλώς έχουμε ξεχάσει τον πόνο και τις ανησυχίες μας.Ποιος ξέρει πόσες φορές θα το έχετε ακούσει.Σπαταλάμε μεγάλο μέρος του χρόνου μας απαλύνοντας τις αναμνήσεις μας,μειώνοντας την ορμή τους και πλάθοντας συνεχώς καινούριες.Όλο αυτό, όμως, μας αποδυναμώνει."
Κλείνοντας, οφείλω να αναφερθώ στη διακειμενικότητα που διαπνέει το έργο, δείχνοντας ο συγγραφέας με αυτόν τον τρόπο πόσο πολύ έχει επηρεαστεί από άλλα λογοτεχνικά και μη έργα.Ο διάλογος του είναι ανεξάντλητος!
Ενδεικτική είναι η "σχέση" του,που ανακάλυψα τυχαία,με το βιβλίο του Gianfranco Calligarich "Το τελευταίο καλοκαίρι στη Ρώμη", στο οποίο συνάντησα πολλές σκηνές ή φράσεις παρόμοιες με αυτές του Stassi.Τι ενδιαφέρον,δεν βρίσκετε;
Ένας άξιος εκπρόσωπος της σύγχρονης ιταλικής λογοτεχνίας,από τον οποίο αναμένουμε με χαρά να κυκλοφορήσει σύντομα και το τρίτο μέρος, "Σκοτώνω όποιον θέλω".
Η αξιέπαινη μετάφραση των έργων του ανήκει στη Δήμητρα Δότση!
June 22, 2022
Ο Βίντσε Κορσο, συνεχίζει να δέχεται κόσμο ως βιβλιοθεραπευτής. Η Τζοβάνα, του ζητά να τη βοηθήσει να βρει σε ποιο βιβλίο ανήκουν οι σκόρπιες φράσεις, επανέλαβε ο αδερφός της-λάτρης των γλωσσών και τρομερός βιβλιοφαγος που πάσχει από Αλτσχάιμερ.
Αυτή η πρόκληση, βάζει τον Βίντσε να συναντήσει από κοντά τον Κο.Μπαλντίνι και συγχρόνως αρχίζει να αναρωτιέται τον ρόλο που παίζει η μνήμη.
Πόσο βαθιά μας επηρεάζουν οι αναμνήσεις μας? Μπορεί η αγάπη για τη λογοτεχνία να διατηρήσει καθαρό ένα μέρος του μυαλού μας?
Σε αυτό το δεύτερο βιβλίο της "άτυπης" τριλογίας του, ο Stassi μου έδειξε για ακόμη μια φορά την αγάπη του για τη λογοτεχνία. Με παρέσυρε μαζί του και με έκανε να ερωτευτώ το "μυαλό" του Βίντσε. Υπάρχουν τόσα πολλά αποσπάσματα τα οποία έχω σημειώσει που, δεν ξέρω ποιο να πρωτομοιραστω μαζί σας.
"Για μένα δεν υπάρχει η θρησκεία της μνήμης, λυπάμαι. Δεν έχει κανένα νόημα να εστιάζω στο παρελθόν. Ο χρόνος είναι μια πόρτα που κλείνει κι οδηγεί σε μία μόνο κατεύθυνση. Τα πάντα συμβαίνουν μια φορά όλη κι όλη και προκαλούν τελείως συμπτωματικές συνέπειες, περιστατικά που θα μπορούσαν να γίνουν με τον έναν ή άλλο τρόπο."
"Είναι η μεγάλη σαμποτέρ οποιασδήποτε νομιμοφροσύνης. Δεν υπάρχει δικτάτορας που να μην την έχει φοβηθεί. Διότι η λογοτεχνία αμφισβητεί καθετί, αρχής γενομένης απ'όσους γράφουν και όσους διαβάζουν. Από την πλευρά μου, πάντοτε αγαπούσα τους συγγραφείς που, απ'τον Θερβάντες κι έπειτα, στο χάος απάντησαν με χάος, στην αδικία με την τρέλα. Ο Δον Κιχώτης θα μας θυμίζει εσαεί πως το διάβασμα είναι μια ανατρεπτική πράξη, μια διαρκής διαμαρτυρία ενάντια στη δυστυχία και στην αδικία."
Αυτή η πρόκληση, βάζει τον Βίντσε να συναντήσει από κοντά τον Κο.Μπαλντίνι και συγχρόνως αρχίζει να αναρωτιέται τον ρόλο που παίζει η μνήμη.
Πόσο βαθιά μας επηρεάζουν οι αναμνήσεις μας? Μπορεί η αγάπη για τη λογοτεχνία να διατηρήσει καθαρό ένα μέρος του μυαλού μας?
Σε αυτό το δεύτερο βιβλίο της "άτυπης" τριλογίας του, ο Stassi μου έδειξε για ακόμη μια φορά την αγάπη του για τη λογοτεχνία. Με παρέσυρε μαζί του και με έκανε να ερωτευτώ το "μυαλό" του Βίντσε. Υπάρχουν τόσα πολλά αποσπάσματα τα οποία έχω σημειώσει που, δεν ξέρω ποιο να πρωτομοιραστω μαζί σας.
"Για μένα δεν υπάρχει η θρησκεία της μνήμης, λυπάμαι. Δεν έχει κανένα νόημα να εστιάζω στο παρελθόν. Ο χρόνος είναι μια πόρτα που κλείνει κι οδηγεί σε μία μόνο κατεύθυνση. Τα πάντα συμβαίνουν μια φορά όλη κι όλη και προκαλούν τελείως συμπτωματικές συνέπειες, περιστατικά που θα μπορούσαν να γίνουν με τον έναν ή άλλο τρόπο."
"Είναι η μεγάλη σαμποτέρ οποιασδήποτε νομιμοφροσύνης. Δεν υπάρχει δικτάτορας που να μην την έχει φοβηθεί. Διότι η λογοτεχνία αμφισβητεί καθετί, αρχής γενομένης απ'όσους γράφουν και όσους διαβάζουν. Από την πλευρά μου, πάντοτε αγαπούσα τους συγγραφείς που, απ'τον Θερβάντες κι έπειτα, στο χάος απάντησαν με χάος, στην αδικία με την τρέλα. Ο Δον Κιχώτης θα μας θυμίζει εσαεί πως το διάβασμα είναι μια ανατρεπτική πράξη, μια διαρκής διαμαρτυρία ενάντια στη δυστυχία και στην αδικία."
February 6, 2024
Που πηγαίνουν τα βιβλία όταν τα ξεχνάμε;
Αυτό ακριβώς φαίνεται να σκέφτεται ο πρωταγωνιστής Βίντσε Κόρσο, καθώς και ο ίδιος ο συγγραφέας που μας παρουσιάζει άλλη μία ιστορία του βιβλιοθεραπευτή με τις ιδιαίτερες περιπτώσεις και τους εκκεντρικούς πελάτες του. Όπως και στα υπόλοιπα έργα με τον Κόρσο, ο Στάσι χρησιμοποιεί την φόρμα επίλυσης ενός μυστηρίου για να μιλήσει για την ίδια την λογοτεχνία και την σχέση της με τη ζωή. Στην προκειμένη, ο Στάσι εκκινεί απο μια περίπτωση ασθενή με Αλτσχάιμερ που επαναλαμβάνει σκόρπιες φράσεις για να συζητήσει τόσο την βιβλική όσο και την Μπορχεσιανή Βαβέλ, καθώς και τις απολήξεις της προαναφερθείσας σχέση της λογοτεχνίας με τη ζωή: έρωτας, θάνατος, μνήμη, μεταφορικός και υλικός πλούτος. Στο τέλος επανέρχεται με ένα άλλο ερώτημα: τι απομένει απο όλα αυτά;
Σίγουρα ο Στάσι δεν επανεφευρίσκει την λογοτεχνία. Αλλά ο ωραίος ρυθμός που έχει το έργο του (προφανώς εδώ παίζει μεγάλο ρόλο και η μετάφραση που αφήνει το κείμενο να κυλάει πολύ εύκολα) σε συνδυασμό με τις θεματικές που διερευνά, τον κάνουν έναν μακρινό αλλά συμπαθή ξάδερφο του Μπόρχες, του Καλβίνο, και του Κάφκα μεταξύ άλλων. Μιλώντας για τον τελευταίο, παρουσιάζει δε και μια πολύ ωραία ανάλυση για την Μεταμόρφωση που με έκανε να ξαναδώ με άλλο μάτι το έργο.
Αυτό ακριβώς φαίνεται να σκέφτεται ο πρωταγωνιστής Βίντσε Κόρσο, καθώς και ο ίδιος ο συγγραφέας που μας παρουσιάζει άλλη μία ιστορία του βιβλιοθεραπευτή με τις ιδιαίτερες περιπτώσεις και τους εκκεντρικούς πελάτες του. Όπως και στα υπόλοιπα έργα με τον Κόρσο, ο Στάσι χρησιμοποιεί την φόρμα επίλυσης ενός μυστηρίου για να μιλήσει για την ίδια την λογοτεχνία και την σχέση της με τη ζωή. Στην προκειμένη, ο Στάσι εκκινεί απο μια περίπτωση ασθενή με Αλτσχάιμερ που επαναλαμβάνει σκόρπιες φράσεις για να συζητήσει τόσο την βιβλική όσο και την Μπορχεσιανή Βαβέλ, καθώς και τις απολήξεις της προαναφερθείσας σχέση της λογοτεχνίας με τη ζωή: έρωτας, θάνατος, μνήμη, μεταφορικός και υλικός πλούτος. Στο τέλος επανέρχεται με ένα άλλο ερώτημα: τι απομένει απο όλα αυτά;
Σίγουρα ο Στάσι δεν επανεφευρίσκει την λογοτεχνία. Αλλά ο ωραίος ρυθμός που έχει το έργο του (προφανώς εδώ παίζει μεγάλο ρόλο και η μετάφραση που αφήνει το κείμενο να κυλάει πολύ εύκολα) σε συνδυασμό με τις θεματικές που διερευνά, τον κάνουν έναν μακρινό αλλά συμπαθή ξάδερφο του Μπόρχες, του Καλβίνο, και του Κάφκα μεταξύ άλλων. Μιλώντας για τον τελευταίο, παρουσιάζει δε και μια πολύ ωραία ανάλυση για την Μεταμόρφωση που με έκανε να ξαναδώ με άλλο μάτι το έργο.
May 14, 2021
Κι όμως εξακολουθώ να αγαπώ τη λογοτεχνία με μια αλόγιστη αγάπη, να δέχομαι τους ασθενείς μου, να τους δίνω, ως ελάχιστη βοήθεια, ένα πρόσκαιρο καταφύγιο στα βάσανά τους, πεπεισμένος πως δεν υπάρχει πιο ανθρώπινη πράξη από το να διαβάζουμε και πως ακόμη και κατά λάθος ένα βιβλίο μπορεί να είναι ιαματικό. Τα λόγια όμως των άλλων δεν μπορούν να σώσουν κανέναν αν δεν γίνουν δικά σου.
https://vintagestories.gr/kathe-sympt...
https://vintagestories.gr/kathe-sympt...
September 3, 2018
Ogni libro che leggo è un metro di terra che sottraggo alla realtà. Eppure continuo ad amare la letteratura di un amore sconsiderato.
August 1, 2018
“Eppure continuo ad amare la letteratura di un amore sconsiderato, a ricevere i miei pazienti, a dare, per quel poco che conta, un ricovero passeggero ai loro dispiaceri, convinto che non ci sia gesto più umano che leggere e che anche un libro possa essere medicamentoso. Ma le parole degli altri non possono salvare nessuno se non diventano le tue”.
Fabio Stassi torna con Vince Corso, biblioterapeuta, già protagonista del suo precedente "La lettrice scomparsa". Ci speravo e mi auguro che a ‘sto punto diventi un protagonista seriale (mi manca tanto, a me, il Maigret di Simenon).
Vince, oltre che di libri, è un esperto in fallimenti: tenta di introdursi nei fallimenti altrui, sforzandosi di curare -curando gli altri- la propria infelicità .
Il romanzo è incentrato su un uomo malato di Alzheimer di cui restano –raccolte dalla sorella- alcune parole e frasi sconnesse e apparentemente prive di senso. Nell’ “altra vita” è stato un grande lettore, poliglotta, sinologo, collezionista di libri rari, ed è per questo che la sorella si rivolge a Corso: ha il sospetto che quelle parole facciano parte di uno stesso libro e vorrebbe poterlo scoprire per leggerglielo un’ultima volta prima che la malattia se lo prenda del tutto.
Da qui si dipana tutta la vicenda, un enigma da sciogliere più che un giallo, seguendo la stessa falsariga del precedente libro.
Non mancano profonde osservazioni e divagazioni sul leggere, strizzatine d’occhio per lettori forti (“vediamo se indovinate di chi è questa frase che ho seminato apposta per voi?”), consigli di lettura per tutti.
Ne "La lettrice scomparsa" la chiave di volta del mistero era nascosta in un libro di Nathaniel Hawthorne, Wakefield, che non conoscevo (ma adesso sì ;-) ), intrigante racconto di un uomo che sceglie di sparire per continuare a spiare, dalla finestra di un appartamento confinante con il suo, la vita della sua famiglia che va avanti senza di lui.
Stavolta ho avuto fortuna: il mistero può essere sciolto grazie a -pensate!- "Stoner" e soprattutto a “Lettera a D. Storia di un amore”, amatissimo, meraviglioso libro di André Gorz.
A proposito di coincidenze. Mentre mi apprestavo a commentare questo libro, ho letto in giro una notizia che mi ha procurato un grande dispiacere (anzi, spero sia l’ennesima bufala): Franco Battiato sarebbe affetto dal morbo di Alzheimer…
Ogni coincidenza ha un'anima.
Fabio Stassi torna con Vince Corso, biblioterapeuta, già protagonista del suo precedente "La lettrice scomparsa". Ci speravo e mi auguro che a ‘sto punto diventi un protagonista seriale (mi manca tanto, a me, il Maigret di Simenon).
Vince, oltre che di libri, è un esperto in fallimenti: tenta di introdursi nei fallimenti altrui, sforzandosi di curare -curando gli altri- la propria infelicità .
Il romanzo è incentrato su un uomo malato di Alzheimer di cui restano –raccolte dalla sorella- alcune parole e frasi sconnesse e apparentemente prive di senso. Nell’ “altra vita” è stato un grande lettore, poliglotta, sinologo, collezionista di libri rari, ed è per questo che la sorella si rivolge a Corso: ha il sospetto che quelle parole facciano parte di uno stesso libro e vorrebbe poterlo scoprire per leggerglielo un’ultima volta prima che la malattia se lo prenda del tutto.
Da qui si dipana tutta la vicenda, un enigma da sciogliere più che un giallo, seguendo la stessa falsariga del precedente libro.
Non mancano profonde osservazioni e divagazioni sul leggere, strizzatine d’occhio per lettori forti (“vediamo se indovinate di chi è questa frase che ho seminato apposta per voi?”), consigli di lettura per tutti.
Ne "La lettrice scomparsa" la chiave di volta del mistero era nascosta in un libro di Nathaniel Hawthorne, Wakefield, che non conoscevo (ma adesso sì ;-) ), intrigante racconto di un uomo che sceglie di sparire per continuare a spiare, dalla finestra di un appartamento confinante con il suo, la vita della sua famiglia che va avanti senza di lui.
Stavolta ho avuto fortuna: il mistero può essere sciolto grazie a -pensate!- "Stoner" e soprattutto a “Lettera a D. Storia di un amore”, amatissimo, meraviglioso libro di André Gorz.
A proposito di coincidenze. Mentre mi apprestavo a commentare questo libro, ho letto in giro una notizia che mi ha procurato un grande dispiacere (anzi, spero sia l’ennesima bufala): Franco Battiato sarebbe affetto dal morbo di Alzheimer…
Ogni coincidenza ha un'anima.
September 22, 2019
Fabio Stassi è un uno di quegli autori che sto centellinando. Il suo La lettrice scomparsa mi aveva convinto parecchio, e mi sono conservato Ogni coincidenza ha un’anima in previsione di un periodo complesso, come sono convinto mi avrebbe consigliato Vince Corso, biblioterapeuta protagonista dei due romanzi citati.
“Hai mai pensato che ogni libro contiene tutti i libri che ha letto il suo autore, e forse anche tutti quelli che hanno letto i suoi lettori? Dissi. Poiché non potremo leggere tutto, la letteratura si riassume ogni volta per intero nel romanzo che abbiamo in mano.”
Stassi riesce a muoversi con equilibrio su un filo sottilissimo: riesce a restare lontano dal “libro scritto per i lettori”, quella serie di romanzi dimenticabilissimi ambientanti generalmente in libreria che schiacciano l’occhiolino proprio ai c.d. “lettori forti” ammiccando al club esclusivo di cui faremmo parte in una sorta di orgia citazion-letteraria del tutto fine a se stessa. Ciò nonostante, godi enormemente quando becchi un riferimento, finisci per chiederti se Norman Mailer l’hai riconosciuto solo tu (prima, però, controlli nelle note di averci visto giusto).
E’ una sorta di piccolo miracolo letterario che avviene principalmente per due motivi: il primo è che Stassi scrive divinamente, il secondo è che ha un bel po’ di cose da raccontare. Per un romanzo che dovrebbe essere intrattenimento, trovare squarci interi di poesia è tutto ciò che posso desiderare.
http://capitolo23.com/2019/09/22/ogni...
“Hai mai pensato che ogni libro contiene tutti i libri che ha letto il suo autore, e forse anche tutti quelli che hanno letto i suoi lettori? Dissi. Poiché non potremo leggere tutto, la letteratura si riassume ogni volta per intero nel romanzo che abbiamo in mano.”
Stassi riesce a muoversi con equilibrio su un filo sottilissimo: riesce a restare lontano dal “libro scritto per i lettori”, quella serie di romanzi dimenticabilissimi ambientanti generalmente in libreria che schiacciano l’occhiolino proprio ai c.d. “lettori forti” ammiccando al club esclusivo di cui faremmo parte in una sorta di orgia citazion-letteraria del tutto fine a se stessa. Ciò nonostante, godi enormemente quando becchi un riferimento, finisci per chiederti se Norman Mailer l’hai riconosciuto solo tu (prima, però, controlli nelle note di averci visto giusto).
E’ una sorta di piccolo miracolo letterario che avviene principalmente per due motivi: il primo è che Stassi scrive divinamente, il secondo è che ha un bel po’ di cose da raccontare. Per un romanzo che dovrebbe essere intrattenimento, trovare squarci interi di poesia è tutto ciò che posso desiderare.
http://capitolo23.com/2019/09/22/ogni...
October 21, 2021
Αυτό το βιβλίο νιώθω πως μου άρεσε για πολλούς και διαφορετικούς λόγους, απλώς δεν μπορώ να προσδιορίσω κανέναν συγκεκριμένο αυτή την στιγμή 🤷♀️
November 3, 2020
Μετά τη ‘Χαμένη Αναγνώστρια’ έρχεται το "νεο" βιβλίο του Φάμπιο Στάζι ‘Κάθε σύμπτωση έχει ψυχή’.
Η ιστορία συνεχίζεται από εκεί που την αφήσαμε.Ο μοναχικός Βίντσε Κόρσο, βιβλιοθεραπευτής αναλαμβάνει άλλη μια υπόθεση, αυτή του φανατικού αναγνώστη που νοσηλεύεται σε κλινική λογω του αλτσχάιμερ, και η αδερφή του πιστεύει ότι μέσα από τις ακατάληπτες και ασύνδετες φράσεις που λέει, κρύβεται κάποιο μυστικό, πιθανότατα το σημείο όπου έχει κρύψει την φημολογούμενη περιουσία του. Έτσι για άλλη μια φορά ξεκινάμε μια περιπλάνηση στα μυστικά της παγκόσμιας λογοτεχνίας ζητώντας απαντήσεις και προσπαθώντας να συνδέσουμε τα νοήματα.
‘Κι όμως εξακολουθώ να αγαπώ τη λογοτεχνία με μια αλόγιστη αγάπη, να δέχομαι τους ασθενείς μου, να τους δίνω, ως ελάχιστη βοήθεια, ένα πρόσκαιρο καταφύγιο στα βάσανά τους, πεπεισμένος πως δεν υπάρχει πιο ανθρώπινη πράξη από το να διαβάζουμε και πως ακόμη και κατά λάθος ένα βιβλίο μπορεί να είναι ιαματικό. Τα λόγια όμως των άλλων δεν μπορούν να σώσουν κανέναν αν δεν γίνουν δικά σου.’
Το βασικό θέμα του βιβλίου αυτό το οποίο πραγματεύεται ο συγγραφεας ειναι η μνήμη και η απώλειά της.
Αλήθεια, α Αν ήθελες να σώσεις μια ανάμνηση, ποια θα ήταν; Αυτό ακριβώς ήθελε ο ασθενής του Βίντσε. Γνωρίζοντας ότι πάσχει από Αλτσχάιμερ, από της αρχή της νόσου κατέφυγε σε ένα τέχνασμα για διασώσει το πιο πολύτιμο γι αυτόν... μια συγκεκριμένη ανάμνηση. Με το πέρασμα των χρόνων ξέχασε την λύση τους τεχνάσματος, αλλά με τίποτα δεν ξεχασε τις λέξεις. Λέξεις χωρίς νόημα για τους γυρω του, αλλά για εκείνον ηταν η ζωή.
Εξαιρετική η σκηνή όπου οι ήρωες παίζουν τις αναμνήσεις τους στα χαρτιά.
Τα 2 αυτά βιβλία του Στάζι, πέρα από ένα αφιέρωμα σε κλασικά λογοτεχνικά έργα, είναι μια ωδή προς τον παθιασμένο αναγνώστη. Την απόλαυση του νιώθει, το ταξίδι του μέσα από τις λέξεις που κάποιος άλλος έγραψε, χιλιόμετρα μακριά, πιθανότατα σε άλλες εποχές αλλά καταφέρνει να μιλήσει στην ψυχή σου και να αγγίξει την καρδιά σου. Άλλωστε δεν ειναι λίγες οι φορές που ο συγγραφέας στο τέλος του βιβλίου γίνεται φίλος σου, δικός σου άνθρωπος, καθώς έχετε μοιριαστεί σκέψεις, στιγμές, αναμνήσεις και συναισθήματα μαζί. Μην μου πείτε οτι υπερβάλλω και μόνο εγώ νιώθω έτσι!! :) Αυτο το κομμάτι, υποφαίνεται σε όλες τις σελίδες, με "γέμισε" το να διαβάζω τα συναισθήματά μου, μέσα από τα λόγια των ηρώων και είναι αυτό που με κάνει να τα αγαπώ και τα 2.
Νομίζω ότι σας ειπα αρκετά και δεν θέλω να δώσω άλλα spoilers.
Aν απολαύσατε το πρώτο, πιθανότατα θα σας αρέσει και αυτό.
Η ιστορία συνεχίζεται από εκεί που την αφήσαμε.Ο μοναχικός Βίντσε Κόρσο, βιβλιοθεραπευτής αναλαμβάνει άλλη μια υπόθεση, αυτή του φανατικού αναγνώστη που νοσηλεύεται σε κλινική λογω του αλτσχάιμερ, και η αδερφή του πιστεύει ότι μέσα από τις ακατάληπτες και ασύνδετες φράσεις που λέει, κρύβεται κάποιο μυστικό, πιθανότατα το σημείο όπου έχει κρύψει την φημολογούμενη περιουσία του. Έτσι για άλλη μια φορά ξεκινάμε μια περιπλάνηση στα μυστικά της παγκόσμιας λογοτεχνίας ζητώντας απαντήσεις και προσπαθώντας να συνδέσουμε τα νοήματα.
‘Κι όμως εξακολουθώ να αγαπώ τη λογοτεχνία με μια αλόγιστη αγάπη, να δέχομαι τους ασθενείς μου, να τους δίνω, ως ελάχιστη βοήθεια, ένα πρόσκαιρο καταφύγιο στα βάσανά τους, πεπεισμένος πως δεν υπάρχει πιο ανθρώπινη πράξη από το να διαβάζουμε και πως ακόμη και κατά λάθος ένα βιβλίο μπορεί να είναι ιαματικό. Τα λόγια όμως των άλλων δεν μπορούν να σώσουν κανέναν αν δεν γίνουν δικά σου.’
Το βασικό θέμα του βιβλίου αυτό το οποίο πραγματεύεται ο συγγραφεας ειναι η μνήμη και η απώλειά της.
Αλήθεια, α Αν ήθελες να σώσεις μια ανάμνηση, ποια θα ήταν; Αυτό ακριβώς ήθελε ο ασθενής του Βίντσε. Γνωρίζοντας ότι πάσχει από Αλτσχάιμερ, από της αρχή της νόσου κατέφυγε σε ένα τέχνασμα για διασώσει το πιο πολύτιμο γι αυτόν... μια συγκεκριμένη ανάμνηση. Με το πέρασμα των χρόνων ξέχασε την λύση τους τεχνάσματος, αλλά με τίποτα δεν ξεχασε τις λέξεις. Λέξεις χωρίς νόημα για τους γυρω του, αλλά για εκείνον ηταν η ζωή.
Εξαιρετική η σκηνή όπου οι ήρωες παίζουν τις αναμνήσεις τους στα χαρτιά.
Τα 2 αυτά βιβλία του Στάζι, πέρα από ένα αφιέρωμα σε κλασικά λογοτεχνικά έργα, είναι μια ωδή προς τον παθιασμένο αναγνώστη. Την απόλαυση του νιώθει, το ταξίδι του μέσα από τις λέξεις που κάποιος άλλος έγραψε, χιλιόμετρα μακριά, πιθανότατα σε άλλες εποχές αλλά καταφέρνει να μιλήσει στην ψυχή σου και να αγγίξει την καρδιά σου. Άλλωστε δεν ειναι λίγες οι φορές που ο συγγραφέας στο τέλος του βιβλίου γίνεται φίλος σου, δικός σου άνθρωπος, καθώς έχετε μοιριαστεί σκέψεις, στιγμές, αναμνήσεις και συναισθήματα μαζί. Μην μου πείτε οτι υπερβάλλω και μόνο εγώ νιώθω έτσι!! :) Αυτο το κομμάτι, υποφαίνεται σε όλες τις σελίδες, με "γέμισε" το να διαβάζω τα συναισθήματά μου, μέσα από τα λόγια των ηρώων και είναι αυτό που με κάνει να τα αγαπώ και τα 2.
Νομίζω ότι σας ειπα αρκετά και δεν θέλω να δώσω άλλα spoilers.
Aν απολαύσατε το πρώτο, πιθανότατα θα σας αρέσει και αυτό.
August 26, 2018
Sono tornata dal biblioterapeuta.
Ha iniziato a farmi strane domande; dice che per prescrivermi un libro deve conoscermi un po’.
Io dimentico almeno la metà di ciò che leggo. Accade anche quando sono certa che quel libro m’era piaciuto parecchio nel momento in cui lo lessi. Succede anche a lei?
Tace e guarda fuori. Poi farfuglia che leggere è solo un modo di prendere coscienza dei propri limiti. Mi consiglia di scrivere. Potrei compilare un quaderno delle ultime parole trovate in ciascun libro, un quaderno in cui registrare tutti gli innocenti incontrati nel mio percorso di lettrice, tutti quelli che credevo essere innocenti e si sono rivelati colpevoli. Liste bizzarre. Non oso confessare che a scrivere, scrivo. Sin troppo. Ricopio intere frasi di romanzi, saggi, epistolari. Ma, a distanza di poco tempo, dimentico ugualmente la storia.
Non so come finiamo col parlare dell’aggressività che ci circonda e del nostro sentirci inadeguati nei confronti del mondo intero. Il tipo che mi strombazza perché ho rallentato nella disperata ricerca di un parcheggio, il furbo che salta la coda, la signora che inveisce contro l’indiano perché ha osato sedersi sull’autobus; i colleghi che sembrano avere sempre una risposta per tutto, mentre io, nella vita, ho solo domande.
Tenga duro e continui a leggere. Don Chisciotte ci ricorderà in eterno che leggere è un’azione sovversiva, una protesta permanente contro l’infelicità e l’ingiustizia. Mi prescrive Un’ombra ben presto sarai di Osvaldo Soriano. Dal titolo non mi sembra di buon auspicio. Me ne regala una copia stropicciata. Era lì, sulla sua scrivania.
L’ho appena usato per tentare di risolvere un caso complesso. (Un caso? Un’altra volta? Signor Corso, ma lei fa il biblioterapeuta o l’investigatore?). A me non serve più. Si fidi: Soriano può avere un effetto benefico per tante cose.
Sarà…
Ha iniziato a farmi strane domande; dice che per prescrivermi un libro deve conoscermi un po’.
Io dimentico almeno la metà di ciò che leggo. Accade anche quando sono certa che quel libro m’era piaciuto parecchio nel momento in cui lo lessi. Succede anche a lei?
Tace e guarda fuori. Poi farfuglia che leggere è solo un modo di prendere coscienza dei propri limiti. Mi consiglia di scrivere. Potrei compilare un quaderno delle ultime parole trovate in ciascun libro, un quaderno in cui registrare tutti gli innocenti incontrati nel mio percorso di lettrice, tutti quelli che credevo essere innocenti e si sono rivelati colpevoli. Liste bizzarre. Non oso confessare che a scrivere, scrivo. Sin troppo. Ricopio intere frasi di romanzi, saggi, epistolari. Ma, a distanza di poco tempo, dimentico ugualmente la storia.
Non so come finiamo col parlare dell’aggressività che ci circonda e del nostro sentirci inadeguati nei confronti del mondo intero. Il tipo che mi strombazza perché ho rallentato nella disperata ricerca di un parcheggio, il furbo che salta la coda, la signora che inveisce contro l’indiano perché ha osato sedersi sull’autobus; i colleghi che sembrano avere sempre una risposta per tutto, mentre io, nella vita, ho solo domande.
Tenga duro e continui a leggere. Don Chisciotte ci ricorderà in eterno che leggere è un’azione sovversiva, una protesta permanente contro l’infelicità e l’ingiustizia. Mi prescrive Un’ombra ben presto sarai di Osvaldo Soriano. Dal titolo non mi sembra di buon auspicio. Me ne regala una copia stropicciata. Era lì, sulla sua scrivania.
L’ho appena usato per tentare di risolvere un caso complesso. (Un caso? Un’altra volta? Signor Corso, ma lei fa il biblioterapeuta o l’investigatore?). A me non serve più. Si fidi: Soriano può avere un effetto benefico per tante cose.
Sarà…
July 8, 2020
Cassette rosse.
Volevo tenere per te
la luna del pomeriggio
Volevo tenerla per te
perché sola com'è solo il coraggio.
August 19, 2020
Το αγάπησα, καθώς μ' έκανε να βουρκώσω πολλάκις.
Μονορούφι!
Μονορούφι!
March 29, 2024
Delle pagine di Carver mi ricordo, invece, di quando passa l’aspirapolvere in casa o siede sconsolato in una lavanderia a gettoni. Un vero scrittore non smette mai di esserlo. Il suo cervello ruota di continuo, proprio come il cestello di una lavatrice. Ogni situazione può essere buona per lavorare. Per quanto possa sembrare strano, passare l’aspirapolvere aiutava Carver a concentrarsi. Era come andare a farsi una vasca in piscina. Gli venivano le idee, e soprattutto gli venivano le frasi. Molti famosi incipit dei suoi racconti li concepì pulendo la moquette del salotto, ci crede? Da quando ho letto quella pagina, Carver l’ho sempre pensato così: in piedi, nel rumore, che scrive sulle labbra l’inizio di Cattedrale o di Perché non ballate?: «C’era questo cieco, un vecchio amico di mia moglie, che doveva arrivare per passare una notte da noi». Oppure: «In cucina si versò un altro bicchiere e guardò i mobili della camera da letto sistemati nel giardino». E intanto spingeva l’aspirapolvere. Carver apparteneva a quella categoria di artisti a cui non è mai stato concesso di lavorare in silenzio o senza affanno. Come Bix Beiderbecke, il trombettista jazz degli anni Trenta, che riusciva a comporre soltanto nel caos. La mia paziente strizzò gli occhi. Forse l’avevo interessata. Ecco un altro luogo comune, che bisognerebbe sfatare: che per suonare, o scrivere, o fare qualsiasi altra cosa che la gente chiama arte, sia necessario isolarsi in una camera iperbarica o essere avvolti da un’aura di misticismo e di clausura. I miei scrittori preferiti sono quelli che hanno scritto nelle condizioni più avverse, quelli che hanno portato il caos nell’ordine, e non il contrario, come ripetono tutti, senza neppure sapere di cosa parlano. Mi parve che la signora Torre approvasse con il capo e mi sentii autorizzato a proseguire. Che poi non è vero che la vita è una baraonda incoerente: ci sono delle ragioni, per tutto quello che ci accade, anche per le nostre delusioni. Ma pensare di rimettere le cose a posto è un’illusione. La letteratura è un elemento di contaminazione, di scompiglio. Altrimenti non si spiega perché l’abbiano sempre perseguitata. Spostai il portapenne da un punto all’altro del tavolo. È la grande sabotatrice di qualsiasi ordine costituito. Non c’è un dittatore che non ne abbia avuto paura. Perché la letteratura mette in discussione tutto, a partire da chi scrive e da chi legge. Per conto mio, ho sempre amato gli scrittori che, da Cervantes in su, al caos hanno risposto con il caos, all’ingiustizia con la follia. Don Chisciotte ci ricorderà in eterno che leggere è un’azione sovversiva, una protesta permanente contro l’infelicità e l’ingiustizia
Mi ero lasciato andare. Mi fermai un momento a tirare il fiato. Elda Torre non ballava più, sulla sedia. Mi osservava sgomenta, senza quasi respirare. Per questo amo Carver, conclusi con più calma. Perché era sopraffatto dalla necessità. La famiglia, i figli, la separazione, l’affitto da pagare. Il pomeriggio che sedeva davanti a quella lavatrice a gettoni stava pensando che non avrebbe mai potuto portare a termine un romanzo come Guerra e pace. Se anche, per assurdo, ne avesse avuto il talento, la sua vita non glielo avrebbe mai concesso. Troppe faccende da sbrigare. Al massimo, sarebbe potuto diventare soltanto uno scrittore di racconti. Non richiedono meno lavoro di un romanzo, ma finiscono prima.
Mi ero lasciato andare. Mi fermai un momento a tirare il fiato. Elda Torre non ballava più, sulla sedia. Mi osservava sgomenta, senza quasi respirare. Per questo amo Carver, conclusi con più calma. Perché era sopraffatto dalla necessità. La famiglia, i figli, la separazione, l’affitto da pagare. Il pomeriggio che sedeva davanti a quella lavatrice a gettoni stava pensando che non avrebbe mai potuto portare a termine un romanzo come Guerra e pace. Se anche, per assurdo, ne avesse avuto il talento, la sua vita non glielo avrebbe mai concesso. Troppe faccende da sbrigare. Al massimo, sarebbe potuto diventare soltanto uno scrittore di racconti. Non richiedono meno lavoro di un romanzo, ma finiscono prima.
June 1, 2025
“Le parole generano milioni di piste, Vince, ma se accosti quelle giuste e le sai interrogare, trovi sempre una strada.”
June 19, 2024
Vorweg etwas Verwirrendes: Vermutlich ist "Die Seele aller Zufälle" der erste Band um den römischen Bibliotherapeuten Vince Corso. Der Band "Ich töte wen ich will" ist in der deutschen Übersetzung 2022 erschienen, "Die Seele aller Zufälle" 2024. Im Italienischen jedoch sind beide Bände in umgekehrter Reihenfolge veröffentlicht worden. Die Handlung bestärkt diesen Eindruck, denn in "Die Seele aller Zufälle" lernt Vince seine Geliebte Feng kennen, in "Ich töte wen ich will" - somit eigentlich der zweite Band der Reihe - trauert er ihr bereits hinterher, weil sie wieder nach China zurückgekehrt ist. Schade, dass der Verlag diese Verwirrung um die Reihenfolge nicht klar kommuniziert.
Der nun eigentlich erste Band "Die Seele aller Zufälle" ist ein wunderbar verspieltes Literaturrätsel, bei dem der Bibliotherapeut Corso anhand einiger aus dem Kontext gerissener Sätze ein Buch finden soll. Auftraggeberin ist Giovanna Baldini, deren Bruder Fabrizio diese wenigen Sätze immer wieder vor sich hin spricht und leider seine Erinnerungen an seine fortschreitende Alzheimer-Erkrankung verliert. Signora Baldini gibt vor, durch die Identifizierung des Buches, aus dem die kryptischen Sätze stammen, ihrem Bruder helfen zu wollen. Immerhin war Fabrizio ein anerkannter Sinologe, der acht Sprachen spricht. Doch in Wirklichkeit hat es seine Schwester auf etwas ganz anderes abgesehen.
Neben dieser Suche nach dem mysteriösen Buch gibt es zahlreiche, kurze Nebenstränge, die locker eingestreut sind und einen melancholischen Vince Corso zeigen, der französische Chansons liebt und durch die Straßen von Rom streift. Und natürlich immer wieder literarische Bezüge herstellt, auf gelesene Bücher verweist und seinen Patienten mit Literaturempfehlungen hilft. Das ist wunderbar spleenig, ein wahres Fest für Literaturbegeisterte.
Und wie schon "Ich töte wen ich will" ist auch dieser Band gefährlich, denn es gibt zahlreiche Buchtipps, die man gleich im Anschluss lesen möchte.
Wer Literatur liebt, der sollte Vince Corso auf jeden Fall einmal kennenlernen.
Der nun eigentlich erste Band "Die Seele aller Zufälle" ist ein wunderbar verspieltes Literaturrätsel, bei dem der Bibliotherapeut Corso anhand einiger aus dem Kontext gerissener Sätze ein Buch finden soll. Auftraggeberin ist Giovanna Baldini, deren Bruder Fabrizio diese wenigen Sätze immer wieder vor sich hin spricht und leider seine Erinnerungen an seine fortschreitende Alzheimer-Erkrankung verliert. Signora Baldini gibt vor, durch die Identifizierung des Buches, aus dem die kryptischen Sätze stammen, ihrem Bruder helfen zu wollen. Immerhin war Fabrizio ein anerkannter Sinologe, der acht Sprachen spricht. Doch in Wirklichkeit hat es seine Schwester auf etwas ganz anderes abgesehen.
Neben dieser Suche nach dem mysteriösen Buch gibt es zahlreiche, kurze Nebenstränge, die locker eingestreut sind und einen melancholischen Vince Corso zeigen, der französische Chansons liebt und durch die Straßen von Rom streift. Und natürlich immer wieder literarische Bezüge herstellt, auf gelesene Bücher verweist und seinen Patienten mit Literaturempfehlungen hilft. Das ist wunderbar spleenig, ein wahres Fest für Literaturbegeisterte.
Und wie schon "Ich töte wen ich will" ist auch dieser Band gefährlich, denn es gibt zahlreiche Buchtipps, die man gleich im Anschluss lesen möchte.
Wer Literatur liebt, der sollte Vince Corso auf jeden Fall einmal kennenlernen.
August 17, 2018
Ora che ho scoperto Fabio Stassi, chi lo molla più?
January 12, 2019
Uno stile calzante e semplice, la storia molto intrigante e il protagonista tormentato come piacciono a me!
May 3, 2020
Πολύ ευχάριστο αναγνωστικά κι αυτό το βιβλίο του Fabio Stassi. Ειδική μνεία στο παράρτημα που αναφέρεται στα βιβλία, την ποίηση και τα τραγούδια που είναι συνυφασμένα με την υπόθεση.
March 21, 2020
Παίρνει τέσσερα αστέρια γιατί είναι ένα βιβλίο που αποτίει φόρο τιμής στην λογοτεχνία, την δημιουργικότητα κα το συγγραφικό πνεύμα. Αξίζει τον κόπο, γιατί έχει δύο πολύ δυνατά στοιχεία. Το πρώτο σχετίζεται με τις συνεδρίες που έχει ο Βίντσε Κόρσο, ως βιβλιοθεραπευτής, με τους ασθενείς του. Σε αυτές τις συνεδρίες, ο συγγραφέας εκφράζει όλες του τις θέσεις γύρω από την δύναμη της λογοτεχνίας στην ζωή και στον ψυχισμό μας. Το δεύτερο στοιχείο, αφορά τις εσωτερικές αναζητήσεις και τους προβληματισμούς του Βίντσε, οι οποίες προκύπτουν από τους καθημερινούς περιπάτους του, τις επισκέψεις του σε διάφορα κτίρια, και τις συζητήσεις που έχει με τους ελάχιστους φίλους και γνωστούς του. Σαν πλοκή δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά θεωρώ ότι είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί. Εξαιρετική δουλειά στην μετάφραση από τα ιταλικά!!!
September 30, 2020
Διαμαντακι λογοτεχνικών πρώτων βοηθειών για βιβλιοφαγους
March 24, 2020
Διάβασα το βιβλίο στην ελληνική γλώσσα σε μετάφραση της Δήμητρας Δότση
ΚΑΘΕ ΣΥΜΠΤΩΣΗ ΕΧΕΙ ΨΥΧΗ
Με το νέο βιβλίο του ο Stassi βάζει τον ήρωά του σε νέες περιπέτειες, διευρύνει το φάσμα των αναζητήσεών του, με ένα κείμενο πιο μεστό και μία πλοκή πιο σφιχτοδεμένη, που αγγίζει πέρα από τα λογοτεχνικά πράγματα, σύγχρονα προβλήματα που απασχολούν την πραγματική κοινωνία.΄Οπως π.χ. η δημιουργία επιστημονικού προλεταριάτου εξαιτίας της ανεργίας, το μεταναστευτικό, η γλωσσική ασυνεννοησία, το ρατσιστικό μίσος, και η αναζήτηση της ποιότητας, από μία πολυγραφότατη συγγραφέα,.
Το σαγηνευτικό αυτό μυθιστόρημα είναι μία διερευνητική περιδιάβαση στην Αιώνια Πόλη με τους ήχους των γαλλικών τραγουδιών που αγαπά ο ήρωας, μία διαδρομή στο διαχρονικό ανθρώπινο πνεύμα, το ελεύθερο αλλά και το εγκλωβισμένο σε μία βιβλιοθήκη, για να παραμείνει ανά τους αιώνες. Mία ελεγεία για την αναζήτηση της ρίζας - ταυτότητας, και την απώλεια του έρωτα. Οι συμπτώσεις του, έχουν πραγματικά “ψυχή”, και ίσως η μεγαλύτερη είναι αυτή που προϊωνίζεται στις τελευταίες σελίδες και που φαντάζομαι θα απολαύσουμε στη συνέχεια των περιπετειών του Βίντσε Κόρσο. Με προφανή αγάπη για τη γαλλική γλώσσα και κουλτούρα ο Stassi έχει προμετωπίδα σε καθένα από τα μικρά κεφάλαια της αφήγησής του ένα δίστιχο από το γνωστό ποίημα του Αντουάν Πολ
“ Les passantes” που μελοποιήθηκε και τραγούδησε ο Ζωρζ Μπρασσένς.
Je veux dédier ce poème
A toutes les femmes qu’on aime
Pendant quelques instants secrets
A celles qu’on connaît à peine
Qu’un destin différent entraîne
Et qu’on ne retrouve jamais...
Μεταξύ των πελατισσών του Βίντσε Κόρσο, - πρόκειται σχεδόν αποκλειστικά για γυναίκες - αν εξαιρέσουμε την επίσκεψη του ρατσιστή που η επίσκεψή του στον Βίντσε είχε άλλους σκοπούς, τον σημαντικότερο ρόλο στο βιβλίο παίζει η υπόθεση της κυρίας Μπαλντίνι – αδελφή ενός πολύγλωσσου σινολόγου - που χτυπημένος από αλτσχάιμερ νοσηλεύεται σε μία νευρολογική κλινική. Παρά τη γνώση τόσων γλωσσών, η γλώσσα του είχε οπισθοδρομήσει αγγίζοντας τους ήχους των μωρών. Σκοπός της επίσκεψης της Μπαλτίνι είναι να προτρέψει τον Βίντσε να βρει σε ποιο βιβλίο ανήκουν οι κάποιες μπερδεμένες φράσεις που επαναλαμβάνει ο άρρωστος αδελφός της.
Ο Βίντσε, αν και διαβλέπει τις πονηρές προθέσεις της Μπαλτίνι για πιθανό κρυμμένο ''θησαυρό'', μέσα από την πρεμούρα της να προλάβει τη λύση πριν από την τελική απώλεια μνήμης του αδελφού της, προσπαθεί με κάθε τρόπο να διαλευκάνει το μυστήριο ξεκλειδώνοντας πιθανούς κώδικες, μέσα από τις ασυνεχείς, σχεδόν ασυνάρτητες φράσεις του.
Τις πρώτες ''βοήθειες'' του έδωσε ο γνωστός και από το προηγούμενο βιβλίο, θυρωρός της πολυκατοικίας Γκάμπριελ, μετανάστης από Αργεντινή στη Ρώμη. Πρόκειται για το τρούκο, ένα παιχνίδι χαρτιών που παιζόταν στην πατρίδα του.
“ Θα είμαστε πάντα ο ξένος κάποιου άλλου, δεν είναι ανόητο...”
Ακολούθησε η βοήθεια από τον φίλο του παλαιοβιβλιοπώλη Εμιλιάνο. Ιδιαίτερα ωραία δοσμένη η αφήγηση της πιθανότητας να παίξει κανείς στα χαρτιά (αφού έχει μείνει ταπί) κάποια από τις αναμνήσεις του. Ο Βίντσε πιθανολογούσε ότι οι ακατάληπτες φράσεις του σινολόγου, αφορούσαν κάποια προσωπική του ανάμνηση.
Η Κινέζα Φενγκ, καθηγήτρια Κινέζικης γλώσσας, που τυχαία γνώρισε σε μία από τις περιδιαβάσεις στην αιώνια πόλη, μαζί με τον σκύλο του, ο Βίντσε, μετά τη συζήτηση του θέματος που τον απασχολούσε του δίνει κάποια στοιχεία μεταξύ των οποίων τον “κωδικό” αριθμό των βασικών ιδεογραμμάτων από τα οποία σχηματίζονται οι υπόλοιπες λέξεις της κινεζικης γλώσσας.
" Η Φενγκ είχε πει ότι μπορούσα να διαβάσω τη Γένεση σαν την αφήγηση της γέννησης ενός λεξικού”.
Το ζήτημα της γλώσσας, από την περίοδο γέννησης των γλωσσών, ως μέσου επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων απασχολεί πολύ τους δύο ήρωες με αναφορές στη Βαβέλ και στην ασυννενοησία, ειδικά και μεταφορικά, τότε και διαχρονικά.
"Θαρρείς και δεν ειχαμε αντιληφθεί ποτέ τόσο ξεκάθαρα, ακόμα και μεταξύ μας τη βαβελική ασυνεννοησία που χωρίζει όλα τα ανθρώπινα πλάσματα”.
Πόσο τυχαία αναφέρονται στο θεόρατο κτίσμα της Βαβέλ, με όλα τα είδη των ζώντων και ποια η σχέση με τις σημερινές πόλεις και τους ουρανοξύστες;
" ΄Ισως η κατάρα των ουρανοξυστών να ξεκινούσε από κει, σκέφτηκα, όταν θυμήθηκα ότι η 11η Σεπτεμβρίου είχε σηματοδοτήσει το τέλος της νιότης πολλών ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μου”.
'Οταν η Μπαλτίνι επιτρέπει στον βιβλιοθεραπευτή να επισκεφθεί την περίφημη βιβλιοθήκη του άρρωστου σινολόγου, κορυφώνεται η πλοκή του μυθιστορήματος. Ο Βίντσε εντυπωσιάζεται από την σχολαστικά επιμελημένη ταξινόμηση βιβλίων και αντικειμένων.
“Ισως πάλι, αυτό το άγχος του να ταξινομεί τα πάντα να ήταν σύμπτωμα της ασθένειάς του. Το ξέρετε ότι κάποιες ενδείξεις μπορούν να εμφανιστούν ακόμα και σαράντα χρόνια προτού διαγνωστείς” , δηλώνει η Μπαλτίνι.
“ Η φύση αποκαθιστά πάντα το χάος από το οποίο πασχίζουμε να σωθούμε”, σκέφτεται ο Κόρσο.
Η αναζήτηση των στοιχείων που πιθανόν θα του δώσουν τη λύση γίνεται ιδιαίτερα μυστηριώδης, τα σημάδια που αναζητά μέσα από τις σελίδες των σπάνιων βιβλίων, εξάπτουν τη φαντασία του αναγνώστη. Ο Βίντσε χρησιμοποιεί κάθε πιθανό κώδικα για τη λύση του μυστηρίου. Σε κάποιο σημείο μου θύμισε Νταν Μπράουν. Ο Stassi εχει βέβαια ένα ξεχωριστό αφηγηματικό στυλ. Πολλά από τα βιβλία περιέχουν εσωτερικά κάποιες κομμένες σελίδες από άλλα βιβλία, πράγμα που εξάπτει την φαντασία και την περιέργεια του βιβλιοθεραπευτή. Εδώ “ανακαλύπτει” ένα αγαπημένο και δικό μου απόσπασμα από τον Στόουνερ, ένα βιβλίο που τόσο πολύ προτιμήθηκε από το αναγνωστικό κοινό στην επανέκδοσή του.
Θα βοηθήσει άραγε στη λύση του μυστηρίου ; Θα καταφέρει να δώσει κάποια θετική απάντηση στην πελάτισσά του ή θα παραιτηθεί;
Στο μεταξύ ο Βίντσε βρίσκεται τυχαία σε μια διαδήλωση μεταναστών, μπλέκεται ανάμεσά τους, φωνάζει τα συνθήματά τους, μέχρι να επέμβει η Αστυνομία, όπου ανάμεσά τους διακρίνει και τον ρατσιστή που τον είχε επισκεφθεί.
“ Για πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι είχα περάσει ένα όριο. Τη γραμμή που χωρίζει τα επινοημένα πράγματα από τα πραγματικά. Την τύχη από τη βία. Την αδικία από την ευθύνη. Τον έρωτα από τις συμπτώσεις. Τώρα ήξερα πως ήταν αληθινή κάθε λέξη που λέγεται και που γράφεται ή ξεχνιέται και που θα έπρεπε πάντα να αιτιολογείται. ΄Ηταν αληθινές όλες οι προσβολές κι όλες οι αγκαλιές των τελευταίων χρόνων, όλες οι αναμνήσεις που είχα χάσει, όλα τα μυστικά κρυμμένα στις αποθήκες των βιβλιοθηκών.”
Καθόταν στη μπυραρία που σύχναζε όταν από “σύμπτωση” είδε μία κυρία να βγαίνει από ένα ταξί. ΄Ηταν σίγουρος ότι ήταν αυτή! Την πλησίασε και την ενημέρωσε ότι βρισκόταν αλλού αυτός που έψαχνε. Εκείνη του εξομολογήθηκε:
“ Είχαμε δημιουργήσει έναν κώδικα. Ξέραμε κι οι δύο ότι χρησιμοποιούσαμε τις φωνές των άλλων για να πούμε ό,τι δεν είχαμε το κουράγιο να εκστομίσουμε”.
Ψάχνοντας την Φενγκ κοντά στο Πανεπιστήμιο,ο Βίντσε βλέπει μια σχισμένη αφίσα:
“ Η άκρη μιας αφίσσας που υποκινούσε το ρατσιστικό μίσος χτυπούσε από τον αέρα πάνω σ΄έναν τοίχο. ΄Επιασα τη γωνία της με τα δυο μου δάχτυλα και την τράβηξα για ν΄ακούσω τι θόρυβο κάνει, τι θόρυβο κάνει η αλήθεια όταν ξεσκίζεται”.
Αναρωτιέται για την αλήθεια, για τον λόγο που διάλεξε αυτό το “επάγγελμα”, τελικά ποιον ήθελε να θεραπεύσει ; Ποιό ερώτημα τον βασάνιζε, τι θα σκεφτόταν ο ρεσεψιονίστας στο ξενοδοχείο Νεγκρέσκο που λάβαινε καθημερινά εκείνη την καρτ ποστάλ χωρίς συγκεκριμένο παραλήπτη; Είχε ο ίδιος καταφέρει να βρει το κατάλληλο βιβλίο για να θεραπευτεί από την απώλεια της Σερένα;
“ Σκέφθηκα πως μπορούμε να φυλαγόμαστε από τα πάντα, όχι από τον ίδιο μας τον εαυτό”.
Ο Fabio Stassi, υπογράφει πάλι ένα βιβλίο για την αγάπη στη λογοτεχνία, με αναφορές και αναλύσεις σπουδαίων γνωστών και παντελώς άγνωστων έργων, (υπάρχει αναλυτικός κατάλογος των βιβλίων στο τέλος της έκδοσης) εμπλέκοντας στη νουάρ αφήγηση του το σασπένς που διεγείρει τη βουλιμία του αναγνώστη για την επόμενη σελίδα. Διανθίζει τον λόγο του με ειρωνεία, πικρό υποδόριο χιούμορ και σαρκασμό, για τη σημερινή επαγγελματική και οικονομική κατάσταση των νέων, για τη μίξη γλωσσών και των χρωμάτων με όλα τα συμπαρομαρτούντα, για τον αληθινό έρωτα ή τον συμπτωματικό, για το μέλλον της λογοτεχνίας, για την ταυτότητα. Θέτει πλήθος ερωτημάτων για κάθε επίμονο αναγνώστη, κεντρίζοντας την ευφυϊα του. Επανασυστήνει έναν ήρωα που πραγματικά ο αναγνώστης θέλει να μάθει τη συνέχεια των περιπετειών του.
΄Ενα σαγηνευτικό βιβλίο, σε μία πολύ καλή μετάφραση και πάλι της Δήμητρας Δότση. Το συνιστώ ιδιαίτερα σε όσους πραγματικά αγαπούν τη λογοτεχνία!
(publishet in Fractal- literature magazine) Τζένη Μανάκη
ΚΑΘΕ ΣΥΜΠΤΩΣΗ ΕΧΕΙ ΨΥΧΗ
Με το νέο βιβλίο του ο Stassi βάζει τον ήρωά του σε νέες περιπέτειες, διευρύνει το φάσμα των αναζητήσεών του, με ένα κείμενο πιο μεστό και μία πλοκή πιο σφιχτοδεμένη, που αγγίζει πέρα από τα λογοτεχνικά πράγματα, σύγχρονα προβλήματα που απασχολούν την πραγματική κοινωνία.΄Οπως π.χ. η δημιουργία επιστημονικού προλεταριάτου εξαιτίας της ανεργίας, το μεταναστευτικό, η γλωσσική ασυνεννοησία, το ρατσιστικό μίσος, και η αναζήτηση της ποιότητας, από μία πολυγραφότατη συγγραφέα,.
Το σαγηνευτικό αυτό μυθιστόρημα είναι μία διερευνητική περιδιάβαση στην Αιώνια Πόλη με τους ήχους των γαλλικών τραγουδιών που αγαπά ο ήρωας, μία διαδρομή στο διαχρονικό ανθρώπινο πνεύμα, το ελεύθερο αλλά και το εγκλωβισμένο σε μία βιβλιοθήκη, για να παραμείνει ανά τους αιώνες. Mία ελεγεία για την αναζήτηση της ρίζας - ταυτότητας, και την απώλεια του έρωτα. Οι συμπτώσεις του, έχουν πραγματικά “ψυχή”, και ίσως η μεγαλύτερη είναι αυτή που προϊωνίζεται στις τελευταίες σελίδες και που φαντάζομαι θα απολαύσουμε στη συνέχεια των περιπετειών του Βίντσε Κόρσο. Με προφανή αγάπη για τη γαλλική γλώσσα και κουλτούρα ο Stassi έχει προμετωπίδα σε καθένα από τα μικρά κεφάλαια της αφήγησής του ένα δίστιχο από το γνωστό ποίημα του Αντουάν Πολ
“ Les passantes” που μελοποιήθηκε και τραγούδησε ο Ζωρζ Μπρασσένς.
Je veux dédier ce poème
A toutes les femmes qu’on aime
Pendant quelques instants secrets
A celles qu’on connaît à peine
Qu’un destin différent entraîne
Et qu’on ne retrouve jamais...
Μεταξύ των πελατισσών του Βίντσε Κόρσο, - πρόκειται σχεδόν αποκλειστικά για γυναίκες - αν εξαιρέσουμε την επίσκεψη του ρατσιστή που η επίσκεψή του στον Βίντσε είχε άλλους σκοπούς, τον σημαντικότερο ρόλο στο βιβλίο παίζει η υπόθεση της κυρίας Μπαλντίνι – αδελφή ενός πολύγλωσσου σινολόγου - που χτυπημένος από αλτσχάιμερ νοσηλεύεται σε μία νευρολογική κλινική. Παρά τη γνώση τόσων γλωσσών, η γλώσσα του είχε οπισθοδρομήσει αγγίζοντας τους ήχους των μωρών. Σκοπός της επίσκεψης της Μπαλτίνι είναι να προτρέψει τον Βίντσε να βρει σε ποιο βιβλίο ανήκουν οι κάποιες μπερδεμένες φράσεις που επαναλαμβάνει ο άρρωστος αδελφός της.
Ο Βίντσε, αν και διαβλέπει τις πονηρές προθέσεις της Μπαλτίνι για πιθανό κρυμμένο ''θησαυρό'', μέσα από την πρεμούρα της να προλάβει τη λύση πριν από την τελική απώλεια μνήμης του αδελφού της, προσπαθεί με κάθε τρόπο να διαλευκάνει το μυστήριο ξεκλειδώνοντας πιθανούς κώδικες, μέσα από τις ασυνεχείς, σχεδόν ασυνάρτητες φράσεις του.
Τις πρώτες ''βοήθειες'' του έδωσε ο γνωστός και από το προηγούμενο βιβλίο, θυρωρός της πολυκατοικίας Γκάμπριελ, μετανάστης από Αργεντινή στη Ρώμη. Πρόκειται για το τρούκο, ένα παιχνίδι χαρτιών που παιζόταν στην πατρίδα του.
“ Θα είμαστε πάντα ο ξένος κάποιου άλλου, δεν είναι ανόητο...”
Ακολούθησε η βοήθεια από τον φίλο του παλαιοβιβλιοπώλη Εμιλιάνο. Ιδιαίτερα ωραία δοσμένη η αφήγηση της πιθανότητας να παίξει κανείς στα χαρτιά (αφού έχει μείνει ταπί) κάποια από τις αναμνήσεις του. Ο Βίντσε πιθανολογούσε ότι οι ακατάληπτες φράσεις του σινολόγου, αφορούσαν κάποια προσωπική του ανάμνηση.
Η Κινέζα Φενγκ, καθηγήτρια Κινέζικης γλώσσας, που τυχαία γνώρισε σε μία από τις περιδιαβάσεις στην αιώνια πόλη, μαζί με τον σκύλο του, ο Βίντσε, μετά τη συζήτηση του θέματος που τον απασχολούσε του δίνει κάποια στοιχεία μεταξύ των οποίων τον “κωδικό” αριθμό των βασικών ιδεογραμμάτων από τα οποία σχηματίζονται οι υπόλοιπες λέξεις της κινεζικης γλώσσας.
" Η Φενγκ είχε πει ότι μπορούσα να διαβάσω τη Γένεση σαν την αφήγηση της γέννησης ενός λεξικού”.
Το ζήτημα της γλώσσας, από την περίοδο γέννησης των γλωσσών, ως μέσου επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων απασχολεί πολύ τους δύο ήρωες με αναφορές στη Βαβέλ και στην ασυννενοησία, ειδικά και μεταφορικά, τότε και διαχρονικά.
"Θαρρείς και δεν ειχαμε αντιληφθεί ποτέ τόσο ξεκάθαρα, ακόμα και μεταξύ μας τη βαβελική ασυνεννοησία που χωρίζει όλα τα ανθρώπινα πλάσματα”.
Πόσο τυχαία αναφέρονται στο θεόρατο κτίσμα της Βαβέλ, με όλα τα είδη των ζώντων και ποια η σχέση με τις σημερινές πόλεις και τους ουρανοξύστες;
" ΄Ισως η κατάρα των ουρανοξυστών να ξεκινούσε από κει, σκέφτηκα, όταν θυμήθηκα ότι η 11η Σεπτεμβρίου είχε σηματοδοτήσει το τέλος της νιότης πολλών ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μου”.
'Οταν η Μπαλτίνι επιτρέπει στον βιβλιοθεραπευτή να επισκεφθεί την περίφημη βιβλιοθήκη του άρρωστου σινολόγου, κορυφώνεται η πλοκή του μυθιστορήματος. Ο Βίντσε εντυπωσιάζεται από την σχολαστικά επιμελημένη ταξινόμηση βιβλίων και αντικειμένων.
“Ισως πάλι, αυτό το άγχος του να ταξινομεί τα πάντα να ήταν σύμπτωμα της ασθένειάς του. Το ξέρετε ότι κάποιες ενδείξεις μπορούν να εμφανιστούν ακόμα και σαράντα χρόνια προτού διαγνωστείς” , δηλώνει η Μπαλτίνι.
“ Η φύση αποκαθιστά πάντα το χάος από το οποίο πασχίζουμε να σωθούμε”, σκέφτεται ο Κόρσο.
Η αναζήτηση των στοιχείων που πιθανόν θα του δώσουν τη λύση γίνεται ιδιαίτερα μυστηριώδης, τα σημάδια που αναζητά μέσα από τις σελίδες των σπάνιων βιβλίων, εξάπτουν τη φαντασία του αναγνώστη. Ο Βίντσε χρησιμοποιεί κάθε πιθανό κώδικα για τη λύση του μυστηρίου. Σε κάποιο σημείο μου θύμισε Νταν Μπράουν. Ο Stassi εχει βέβαια ένα ξεχωριστό αφηγηματικό στυλ. Πολλά από τα βιβλία περιέχουν εσωτερικά κάποιες κομμένες σελίδες από άλλα βιβλία, πράγμα που εξάπτει την φαντασία και την περιέργεια του βιβλιοθεραπευτή. Εδώ “ανακαλύπτει” ένα αγαπημένο και δικό μου απόσπασμα από τον Στόουνερ, ένα βιβλίο που τόσο πολύ προτιμήθηκε από το αναγνωστικό κοινό στην επανέκδοσή του.
Θα βοηθήσει άραγε στη λύση του μυστηρίου ; Θα καταφέρει να δώσει κάποια θετική απάντηση στην πελάτισσά του ή θα παραιτηθεί;
Στο μεταξύ ο Βίντσε βρίσκεται τυχαία σε μια διαδήλωση μεταναστών, μπλέκεται ανάμεσά τους, φωνάζει τα συνθήματά τους, μέχρι να επέμβει η Αστυνομία, όπου ανάμεσά τους διακρίνει και τον ρατσιστή που τον είχε επισκεφθεί.
“ Για πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι είχα περάσει ένα όριο. Τη γραμμή που χωρίζει τα επινοημένα πράγματα από τα πραγματικά. Την τύχη από τη βία. Την αδικία από την ευθύνη. Τον έρωτα από τις συμπτώσεις. Τώρα ήξερα πως ήταν αληθινή κάθε λέξη που λέγεται και που γράφεται ή ξεχνιέται και που θα έπρεπε πάντα να αιτιολογείται. ΄Ηταν αληθινές όλες οι προσβολές κι όλες οι αγκαλιές των τελευταίων χρόνων, όλες οι αναμνήσεις που είχα χάσει, όλα τα μυστικά κρυμμένα στις αποθήκες των βιβλιοθηκών.”
Καθόταν στη μπυραρία που σύχναζε όταν από “σύμπτωση” είδε μία κυρία να βγαίνει από ένα ταξί. ΄Ηταν σίγουρος ότι ήταν αυτή! Την πλησίασε και την ενημέρωσε ότι βρισκόταν αλλού αυτός που έψαχνε. Εκείνη του εξομολογήθηκε:
“ Είχαμε δημιουργήσει έναν κώδικα. Ξέραμε κι οι δύο ότι χρησιμοποιούσαμε τις φωνές των άλλων για να πούμε ό,τι δεν είχαμε το κουράγιο να εκστομίσουμε”.
Ψάχνοντας την Φενγκ κοντά στο Πανεπιστήμιο,ο Βίντσε βλέπει μια σχισμένη αφίσα:
“ Η άκρη μιας αφίσσας που υποκινούσε το ρατσιστικό μίσος χτυπούσε από τον αέρα πάνω σ΄έναν τοίχο. ΄Επιασα τη γωνία της με τα δυο μου δάχτυλα και την τράβηξα για ν΄ακούσω τι θόρυβο κάνει, τι θόρυβο κάνει η αλήθεια όταν ξεσκίζεται”.
Αναρωτιέται για την αλήθεια, για τον λόγο που διάλεξε αυτό το “επάγγελμα”, τελικά ποιον ήθελε να θεραπεύσει ; Ποιό ερώτημα τον βασάνιζε, τι θα σκεφτόταν ο ρεσεψιονίστας στο ξενοδοχείο Νεγκρέσκο που λάβαινε καθημερινά εκείνη την καρτ ποστάλ χωρίς συγκεκριμένο παραλήπτη; Είχε ο ίδιος καταφέρει να βρει το κατάλληλο βιβλίο για να θεραπευτεί από την απώλεια της Σερένα;
“ Σκέφθηκα πως μπορούμε να φυλαγόμαστε από τα πάντα, όχι από τον ίδιο μας τον εαυτό”.
Ο Fabio Stassi, υπογράφει πάλι ένα βιβλίο για την αγάπη στη λογοτεχνία, με αναφορές και αναλύσεις σπουδαίων γνωστών και παντελώς άγνωστων έργων, (υπάρχει αναλυτικός κατάλογος των βιβλίων στο τέλος της έκδοσης) εμπλέκοντας στη νουάρ αφήγηση του το σασπένς που διεγείρει τη βουλιμία του αναγνώστη για την επόμενη σελίδα. Διανθίζει τον λόγο του με ειρωνεία, πικρό υποδόριο χιούμορ και σαρκασμό, για τη σημερινή επαγγελματική και οικονομική κατάσταση των νέων, για τη μίξη γλωσσών και των χρωμάτων με όλα τα συμπαρομαρτούντα, για τον αληθινό έρωτα ή τον συμπτωματικό, για το μέλλον της λογοτεχνίας, για την ταυτότητα. Θέτει πλήθος ερωτημάτων για κάθε επίμονο αναγνώστη, κεντρίζοντας την ευφυϊα του. Επανασυστήνει έναν ήρωα που πραγματικά ο αναγνώστης θέλει να μάθει τη συνέχεια των περιπετειών του.
΄Ενα σαγηνευτικό βιβλίο, σε μία πολύ καλή μετάφραση και πάλι της Δήμητρας Δότση. Το συνιστώ ιδιαίτερα σε όσους πραγματικά αγαπούν τη λογοτεχνία!
(publishet in Fractal- literature magazine) Τζένη Μανάκη
October 29, 2024
Adoro i libri che parlano di libri e in questo romanzo c'è veramente di che godere profondamente.Un romanzo appartenente alla serie del biblioterapeuta che mi ha divertito e appagato tantissimo.Chi ama i libri e leggere, troverà in questo pseudo-giallo una vera miniera di citazioni, sentimenti, poesie e riflessioni da finire il libro in pochissimo tempo con una sensazione di arricchimento ineguagliabile.Peccato che in certi punti lo scrittore cada nelle lagne del politicamente corretto e ci scodella una serie di descrizioni ambientate nel quartiere dove vive(e che io conosco benissimo) finalizzate a narrarci la solita storia degli italiani razzisti e dei poveri immigrati vittime dei suddetti.La vita nel quartiere Esquilino di Roma non è assolutamente come la descrive Stassi e non si capisce perchè rovinare un libro godibilissimo con queste noiose sciocchezze.Avevo notato questo difetto anche nel primo libro della serie e purtroppo temo che questa cosa faccia ormai parte della cifra stilistica dello scrittore.Peccato.
Displaying 1 - 30 of 77 reviews