What do you think?
Rate this book
Lekarstwo dla duszy
Zbiór felietonów, tekstów i przemyśleń najczęściej nagradzanej polskiej dziennikarki.
Lekarstwo dla duszy to owoc wieloletniej działalności publicystycznej Justyny Kopińskiej, a zawarte w tej książce teksty – wcześniej publikowane na łamach Vogue_pl, zebrane i opracowane specjalnie na potrzeby niniejszego zbioru – łączy jeden wspólny mianownik.
Dobro.
Przypadkowe spotkanie, przypadkowa rozmowa. Kopińska sięga głęboko pod powierzchnię codzienności i wykorzystuje każdą możliwą okazję, żeby dzielić się trafnymi spostrzeżeniami i żeby inspirować.
Czy dobro wyzwala dobro? Jaka ważna jest bliskość? Zaufanie? Czy warto płynąć z prądem? Co zrobić, żeby w końcu poczuć szczęście?
Ta książka to prawdziwe lekarstwo dla duszy.
Lekarstwo dla duszy to owoc wieloletniej działalności publicystycznej Justyny Kopińskiej, a zawarte w tej książce teksty – wcześniej publikowane na łamach Vogue_pl, zebrane i opracowane specjalnie na potrzeby niniejszego zbioru – łączy jeden wspólny mianownik.
Dobro.
Przypadkowe spotkanie, przypadkowa rozmowa. Kopińska sięga głęboko pod powierzchnię codzienności i wykorzystuje każdą możliwą okazję, żeby dzielić się trafnymi spostrzeżeniami i żeby inspirować.
Czy dobro wyzwala dobro? Jaka ważna jest bliskość? Zaufanie? Czy warto płynąć z prądem? Co zrobić, żeby w końcu poczuć szczęście?
Ta książka to prawdziwe lekarstwo dla duszy.
304 pages, Paperback
First published February 26, 2020
7 people are currently reading
148 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 24 of 24 reviews
March 11, 2020
Nie jest to tak kuriozalnie złe jak "Obłęd", ale to też nie ta Kopińska, którą chciałoby się pamiętać z dwóch pierwszych książek. "Lekarstwo dla duszy" to nie jest dobry zbiór felietonów. To raczej żenująca wydmuszka wydawnicza (kolejna zresztą w dorobku pani Kopinskiej), która próbuje uchodzić za pełnoprawną książkę. Nic z tego, nie dajcie się zwieść. Nie ma tam praktycznie niczego nowego, czego nie było w poprzednich książkach. Na początku i na końcu każdego mikrofelietonu (wstyd to nazywać felietonem) są te same zdania. Tu nawet oszustwo jest mierne. Dlaczego dwie gwiazdki? Kilka cytatów i spostrzeżeń było trafnych, a w niektórych momentach rozpoznawałam tę dawną Kopińską. Tylko w niektórych, a szkoda.
August 1, 2023
Nigdy bym nie pomyślała, że nie będę potrafiła skończyć jednej z jej książek. Strasznie się zawiodłam. Cały czas odgrzewanie tych samych refleksji i streszczanie innych reportaży, M a s a k r a
March 5, 2020
Po lekkim rozczarowaniu pozycją "Z nienawiści do kobiet" i wielkim rozczarowaniu "Obłędem", długo zastanawiałem się, czy sięgnąć po najnowszą książkę autorki.
„Lekarstwo dla duszy” to zbiór felietonów, tekstów i przemyśleń dziennikarki, które wcześniej były publikowane na łamach "Vogue.pl". Zostały zebrane i opracowane specjalnie na potrzeby niniejszego zbioru. Po przeczytaniu nasuwa mi się myśl, że książka ta jest o wszystkim i o niczym. Zostało poruszonych w niej wiele tematów, osobistych przemyśleń autorki, zawiera dużo analiz poszczególnych wydarzeń, których świadkiem była Kopińska. Często autorka odnosi się do jej reportaży ze zbiorów „Polska odwraca oczy” i „Z nienawiści do kobiet” analizując je jeszcze raz.
Jest kilka rzeczy, które mi się nie podobały. Jedną z nich jest to, że książka przybrała trochę formę „jak żyć, złote rady Kopińskiej”, nie ma oczywiście w tym nic złego, są to w końcu felietony i przemyślenia autorki, natomiast czasami te rady były przedstawiane w sposób bardzo nachalny, narzucający, że jest to jedyny słuszny punkt widzenia na poszczególne sprawy. Było natomiast też kilka tekstów, które zmusiły mnie do refleksji i chwili zastanowienia się nad życiem. W jakim momencie jestem, że może warto trochę zastopować, patrzeć na świat nas otaczający i ludzi wokół, być życzliwym, nie żyć w ciągłym biegu i patrzeć również na potrzeby innych, nie tylko na własne. To jest duży plus.
Kolejna rzecz, która mi się nie podobała to powtórzenia. Znalazło się ich bardzo dużo, autorka często wracała do tych samych reportaży, powtarzając praktycznie to samo po kilka razy. Często również cytowała innych autorów i znane osobistości, te same wypowiedzi słowo w słowo pojawiały się w różnych tekstach, czasami w odstępie 10 stron. Ostatnia rzecz, która mi się nie podobała to to, że Kopińska czasami sama sobie zaprzeczała. Najpierw piszę, że nie chce poruszać tematu polityki, żeby później przez pół książki do tej polityki się tak naprawdę odnosić. W poszczególnych tekstach pomiędzy wierszami „ujawniała” swoje poglądy, czasami tak skrajnie różne, że przeczyły sobie nawzajem.
Podsumowując nie jest to najlepsza pozycja Kopińskiej, ale porównując ją do „Obłędu” jest to niebo, a ziemia. Książki ani nie polecam, ani nie odradzam. Jest to taka neutralna pozycja, na zasadzie „jeśli wpadnie wam w ręce, czytajcie”, ale czy jest sens rzucać się na nią i przepłacać? Raczej nie. Jeżeli chcecie przeczytać coś od autorki, a nie czytaliście jeszcze „Polska odwraca oczy” i „Czy Bóg wybaczy siostrze Bernadetcie?” to bardzo polecam, bo te dwie pozycje akurat warto przeczytać.
„Lekarstwo dla duszy” to zbiór felietonów, tekstów i przemyśleń dziennikarki, które wcześniej były publikowane na łamach "Vogue.pl". Zostały zebrane i opracowane specjalnie na potrzeby niniejszego zbioru. Po przeczytaniu nasuwa mi się myśl, że książka ta jest o wszystkim i o niczym. Zostało poruszonych w niej wiele tematów, osobistych przemyśleń autorki, zawiera dużo analiz poszczególnych wydarzeń, których świadkiem była Kopińska. Często autorka odnosi się do jej reportaży ze zbiorów „Polska odwraca oczy” i „Z nienawiści do kobiet” analizując je jeszcze raz.
Jest kilka rzeczy, które mi się nie podobały. Jedną z nich jest to, że książka przybrała trochę formę „jak żyć, złote rady Kopińskiej”, nie ma oczywiście w tym nic złego, są to w końcu felietony i przemyślenia autorki, natomiast czasami te rady były przedstawiane w sposób bardzo nachalny, narzucający, że jest to jedyny słuszny punkt widzenia na poszczególne sprawy. Było natomiast też kilka tekstów, które zmusiły mnie do refleksji i chwili zastanowienia się nad życiem. W jakim momencie jestem, że może warto trochę zastopować, patrzeć na świat nas otaczający i ludzi wokół, być życzliwym, nie żyć w ciągłym biegu i patrzeć również na potrzeby innych, nie tylko na własne. To jest duży plus.
Kolejna rzecz, która mi się nie podobała to powtórzenia. Znalazło się ich bardzo dużo, autorka często wracała do tych samych reportaży, powtarzając praktycznie to samo po kilka razy. Często również cytowała innych autorów i znane osobistości, te same wypowiedzi słowo w słowo pojawiały się w różnych tekstach, czasami w odstępie 10 stron. Ostatnia rzecz, która mi się nie podobała to to, że Kopińska czasami sama sobie zaprzeczała. Najpierw piszę, że nie chce poruszać tematu polityki, żeby później przez pół książki do tej polityki się tak naprawdę odnosić. W poszczególnych tekstach pomiędzy wierszami „ujawniała” swoje poglądy, czasami tak skrajnie różne, że przeczyły sobie nawzajem.
Podsumowując nie jest to najlepsza pozycja Kopińskiej, ale porównując ją do „Obłędu” jest to niebo, a ziemia. Książki ani nie polecam, ani nie odradzam. Jest to taka neutralna pozycja, na zasadzie „jeśli wpadnie wam w ręce, czytajcie”, ale czy jest sens rzucać się na nią i przepłacać? Raczej nie. Jeżeli chcecie przeczytać coś od autorki, a nie czytaliście jeszcze „Polska odwraca oczy” i „Czy Bóg wybaczy siostrze Bernadetcie?” to bardzo polecam, bo te dwie pozycje akurat warto przeczytać.
April 17, 2020
Trochę jakbym czytał bloga, a trochę wpisy na fejsbuku.
Po przeczytaniu poprzednich zbiorów reportaży "Lekarstwo..." nie robi wrażenia. Zbyt autoreferencyjne, za dużo powtórzeń. Mam pełną świadomość, że ten komentarz wydaje się być przejawem negatywizmu i oceniania przed jakim autorka ostrzega, ale jak "Polska odwraca oczy" zrobiła na mnie ogromne wrażenie, tak "Lekarstwo..." mnie zwyczajnie zawiodło.
Po przeczytaniu poprzednich zbiorów reportaży "Lekarstwo..." nie robi wrażenia. Zbyt autoreferencyjne, za dużo powtórzeń. Mam pełną świadomość, że ten komentarz wydaje się być przejawem negatywizmu i oceniania przed jakim autorka ostrzega, ale jak "Polska odwraca oczy" zrobiła na mnie ogromne wrażenie, tak "Lekarstwo..." mnie zwyczajnie zawiodło.
April 24, 2020
Zlepek wcześniej opublikowanych felietonów, powtórzenia i skakanie po tematach. No średnio.
May 7, 2020
Po przeczytaniu "Obłędu" bałam się sięgnąć po nową pozycję Justyny Kopińskiej, jednak zrobiłam to z pewnego sentymentu do autorki. Książka nie jest ani dobra ani zła. Jest to zbiór mikrofelietonów, które zostały podzielone tematycznie na kilka części. Często znajdują się w nich odwołania do opublikowanych wcześniej reportaży, co trochę wzmacniało we mnie poczucie, że już to znam.
Książka sprawia wrażenie, że jest o wszystkim i o niczym w zasadzie. Nie jest ani świetna, ani beznadziejna. Plasując się gdzieś pośrodku stanowi ciekawą alternatywę dla magazynów czytanych do porannej kawy.
Książka sprawia wrażenie, że jest o wszystkim i o niczym w zasadzie. Nie jest ani świetna, ani beznadziejna. Plasując się gdzieś pośrodku stanowi ciekawą alternatywę dla magazynów czytanych do porannej kawy.
April 18, 2020
Trafny o prawdzie, która poprzez prostotę języka ma możliwość trafić do każdego niezależnie od grupy społecznej. Książka o uniwersalnym przekazie nie oczeniajmy innych, bądźmy wyrozumiali, słuchajmy siebie nawzajem a przede wszystkim szanujmy i ufamy sobie mimo, ze o zaufanie i trochę empatii w dzisiejszych czasach tak trudno.
December 30, 2022
Twórczość Justyny Kopińskiej jest mi doskonale zanana i ogromnie ją cenię za jej wrażliwość i umiejętność sięgania po trudne tematy. Ona bowiem nie odrwaca oczy od problemów społecznych, nie stroni od dotykania kontrowersyjnych treści, nie boi się swoim piórem dotknąć tych z pozoru nietykalnych, gdyż ceni sobie odkrywanie prawdy i ukazywanie prawdziwego oblicza wielu zamiecionych pod dywan kwestii. Tak było chociażby w „Z nienawiści do kobiet”, czy w „Czy Bóg wybaczy siostrze Bernadetcie?”. To były bardzo mocne tytuły, które na długo zapadły w pamięć.
Z odrobiną trwogi podchodziłam zatem do „Lekarstwa dla duszy” mając jednak nadzieję, że tym razem Autorka bolesne rany będzie chciała przykryć plastrem. Taki też okazał się zamysł tej książki, gdyż jego przewodnim hasłem okazało się dobro i jego poszukiwanie. Tym razem zatem Autorka wybiera się w podróż w poszukiwaniu wszelkich przejawów dobroci. Tym razem będzie się ono wyrażało w szacunku do drugiego człowieka, w bliskości z nim, w pokrewieństwie dusz. Co zaskakujące tym razem to fakt, że Autorka z roli bezstronnego obserwatora tym razem weszła w rolę narratora, zatem wiele przemyśleń przekazywanych jest właśnie z jej perspektywy, a ona sama staje się niejako głównym bohaterem własnych rozważań. Taka jej rola odrobinę mi tym razem przeszkadzała, ale rozumiem, że była to próba zmiany konwencji. W dalszym ciągu jednak porusza i skłania do myślenia, a lektura „Lekarstwa”, choć nie wywiera takiego wrażenia jak poprzednie tytuły reportażowe Autorki, warta jest uwagi.
Z odrobiną trwogi podchodziłam zatem do „Lekarstwa dla duszy” mając jednak nadzieję, że tym razem Autorka bolesne rany będzie chciała przykryć plastrem. Taki też okazał się zamysł tej książki, gdyż jego przewodnim hasłem okazało się dobro i jego poszukiwanie. Tym razem zatem Autorka wybiera się w podróż w poszukiwaniu wszelkich przejawów dobroci. Tym razem będzie się ono wyrażało w szacunku do drugiego człowieka, w bliskości z nim, w pokrewieństwie dusz. Co zaskakujące tym razem to fakt, że Autorka z roli bezstronnego obserwatora tym razem weszła w rolę narratora, zatem wiele przemyśleń przekazywanych jest właśnie z jej perspektywy, a ona sama staje się niejako głównym bohaterem własnych rozważań. Taka jej rola odrobinę mi tym razem przeszkadzała, ale rozumiem, że była to próba zmiany konwencji. W dalszym ciągu jednak porusza i skłania do myślenia, a lektura „Lekarstwa”, choć nie wywiera takiego wrażenia jak poprzednie tytuły reportażowe Autorki, warta jest uwagi.
March 18, 2024
Justyna Kopinska jest wartą uwagi autorką i czytałam kilka jej bardzo dobrych pozycji. „Lekarstwo dla duszy” nie było jednak żadnym lekarstwem. Przeczytałam połowę i nie dowiedziałam się z tej książki nic.
1. Męczy mnie moralizatorski ton autorki. Wciąż powtarza, że jej wartością jest nieocenianie, a jednak robi to nieustannie. Mam poczucie, że jednak ego wygrywa tu nad empatią.
2. Wielokrotne powtarzanie, nawiązywanie do tych samych: reportaży, spraw, filmów, autorów (siostra Bernadetta, mechanik, tłumaczka z Elbląga, własnych książek, Przerwana lekcja muzyki). Pewnie gdybym czytała to w gazecie, pośród innych artykułów, nie zmęczyłoby mnie to. Trudno mi uwierzyć, że ktoś przeczytał tę książkę w całości bez tego poczucia.
3. Historie. Opowieści z pociągu, z taksówek, z kawiarni, ze spotkań autorskich. Dla mnie - bez polotu, bez pointy, bez zaciekawienia. Historie, które mogę opowiedzieć przyjaciółce, ale aż książka? Mnie te opowieści nie wciągnęły. Nie wywołały refleksji, nie zostały ze mną.
1. Męczy mnie moralizatorski ton autorki. Wciąż powtarza, że jej wartością jest nieocenianie, a jednak robi to nieustannie. Mam poczucie, że jednak ego wygrywa tu nad empatią.
2. Wielokrotne powtarzanie, nawiązywanie do tych samych: reportaży, spraw, filmów, autorów (siostra Bernadetta, mechanik, tłumaczka z Elbląga, własnych książek, Przerwana lekcja muzyki). Pewnie gdybym czytała to w gazecie, pośród innych artykułów, nie zmęczyłoby mnie to. Trudno mi uwierzyć, że ktoś przeczytał tę książkę w całości bez tego poczucia.
3. Historie. Opowieści z pociągu, z taksówek, z kawiarni, ze spotkań autorskich. Dla mnie - bez polotu, bez pointy, bez zaciekawienia. Historie, które mogę opowiedzieć przyjaciółce, ale aż książka? Mnie te opowieści nie wciągnęły. Nie wywołały refleksji, nie zostały ze mną.
May 31, 2020
"Polska odwraca oczy" i "Czy Bóg wybaczy siostrze Bernadetcie" to dwie absolutnie genialne książki-reportaże Kopińskiej (tyleż wciągające co przerażające) skupiające się na obojętności władzy, organów ścigania i zwykłych ludzi wobec strasznego zła (polecam obie te książki 5/5). Z dużymi oczekiwaniami podchodziłam do tego zbioru mikrofelietonów (2-3 strony każdy), reklamowanego w jakimś podcaście jako "opowieść o dobru"/ "przeciwwaga dla tematów z poprzednich książek Kopińskiej" / "książki wypełnionej nadzieją". Trochę się rozczarowałam (ale oczekiwania były duże). Są momenty zastanowienia, są momenty nadziei, ale dużo tutaj powtórzeń nie tylko z poprzednich reportaży (co jest do zaakceptowania), ale i powtórzeń w całej tej książce.
June 25, 2025
Po „Polska odwraca oczy” i „Czy Bóg wybaczy siostrze Bernadetcie?” uważałem Kopińską za autorkę błyskotliwą i wartościową, dlatego widząc „Lekarstwo dla duszy” w popularnym dyskoncie, mniej więcej między pietruszką a jabłkami, sięgnąłem po nią z nadzieją na miły, wartościowy wieczór.
Niestety książka ta sprawiła, że zobaczyłem autorkę w mniej korzystnym, ale może bardziej prawdziwym, świetle.
„Lekarstwo dla duszy” to zlepek w zasadzie nie wiadomo czego. Trochę taniego moralizatorstwa, trochę wyświechtanych frazesów, trochę cytatów z jakiejś książki o samoocenie (jednej i tej samej), trochę nieudolnego coachingu, trochę dobrych porad cioci Zosi. Wszystko to zaserwowane w słodko-pierdzącym tonie i okraszone narcystyczną autoprezentacją autorki. Główny przekaz tej książki mógłby brzmieć „och, jaka ja jestem wspaniała”. Niestety realnej wartości zero.
Świat byłby lepszym miejscem gdyby ludzie, którzy nie mają za wiele do powiedzenia, nie ubierali tego faktu w słowa.
10 zł wydane na tę książkę uważam za zmarnowane.
Niestety książka ta sprawiła, że zobaczyłem autorkę w mniej korzystnym, ale może bardziej prawdziwym, świetle.
„Lekarstwo dla duszy” to zlepek w zasadzie nie wiadomo czego. Trochę taniego moralizatorstwa, trochę wyświechtanych frazesów, trochę cytatów z jakiejś książki o samoocenie (jednej i tej samej), trochę nieudolnego coachingu, trochę dobrych porad cioci Zosi. Wszystko to zaserwowane w słodko-pierdzącym tonie i okraszone narcystyczną autoprezentacją autorki. Główny przekaz tej książki mógłby brzmieć „och, jaka ja jestem wspaniała”. Niestety realnej wartości zero.
Świat byłby lepszym miejscem gdyby ludzie, którzy nie mają za wiele do powiedzenia, nie ubierali tego faktu w słowa.
10 zł wydane na tę książkę uważam za zmarnowane.
March 15, 2020
Chyba najmniej udana książka Justyny Kopińskiej. Felietony uwielbiam, ale czytając te, miałam wrażenie, że czytam ciągle to samo. Wielokrotne odwoływanie się do reportaży, które czytałam wcześniej lub zostały pokrótce przypomniane przed kilkunastoma stronami nie przypadło mi do gustu. Podobnie wygląda sytuacja kilkuwersowych wstępów każdego felietonu, które są cytowanymi fragmentami, pojawiającymi się w dalszej jego części. To wzmacniało wrażenie “już to czytałam”, które było ze mną obecne od momentu wzięcia książki do ręki i niestety zabierało przyjemność czytania.
November 30, 2020
Mądra i ciekawa książka. Dziwie się że dostała takie niskie oceny. Jest to mój pierwszy kontakt z autorka, może dlatego nie przeszkadzały mi liczne odwołania do wcześniejszych książek jej autorstwa.
Nie jest to ani reportaż, ani poradnik, bardziej przemyślenia autorki o współczesnym świecie i relacjach miedzy ludźmi i naszym miejscu w nim. Myśle że każdy myślący krytycznie człowiek się w niej odnajdzie.
Nie jest to ani reportaż, ani poradnik, bardziej przemyślenia autorki o współczesnym świecie i relacjach miedzy ludźmi i naszym miejscu w nim. Myśle że każdy myślący krytycznie człowiek się w niej odnajdzie.
May 16, 2020
Ta ksiazka to zlepek postow z fejsbuka, bez poglebienia, pelna powtorzen i odniesien do innych reportazy - kompletnie bezwartosciowa zarowno dla tych, ktorzy znaja jak i nie znaja tworczosci autorki. Moze dobrze te posty sie szeruja na fejsie jako komentarz do biezacych wydarzen, ale jako ksiazka totalnie sie nie bronia.
January 31, 2023
2.5
Przykro jest mi to pisać, ponieważ "Polska odwraca oczy" była bardzo dobrym zbiorem reportaży, lecz ta pozycja naprawdę nie wyróżniała się niczym szczególnym. Reportaże były zbyt krótkie i brakowało im głębi. Książka niby jest podzielona na części, ale nie ma między nimi wyraźnych różnic tematycznych. Na plus na pewno lekkość języka i celne obserwacje. Tym razem to było jednak trochę za mało.
Przykro jest mi to pisać, ponieważ "Polska odwraca oczy" była bardzo dobrym zbiorem reportaży, lecz ta pozycja naprawdę nie wyróżniała się niczym szczególnym. Reportaże były zbyt krótkie i brakowało im głębi. Książka niby jest podzielona na części, ale nie ma między nimi wyraźnych różnic tematycznych. Na plus na pewno lekkość języka i celne obserwacje. Tym razem to było jednak trochę za mało.
May 29, 2023
Bardzo ciekawe reportaże. Skierowane mocno w tematy społeczne. Formuła książki, czyli skłaniający do myślenia tytuł, cytat z reportażu będący „wstępem” i dalsza część pracy sprawia, iż to co się czyta jest poukładane w głowie. Bardzo spodobał mi się pogląd iż dziennikarstwo to dawanie głosu tym, którzy go nie mają. Pani Kopińska z pewnością popchnęła mnie w stronę dziennikarstwa.
January 4, 2023
Po „Polska odwraca oczy” oraz „Z nienawiści do kobiet” liczyłam, że przeczytam coś co mną wstrząśnie i zatrzyma na moment, na rozważanie. Niestety tak sie nie stało. Książka przyjemna w czytaniu i odbiorze.
January 23, 2025
Niestety ale bardzo się zawiodła. Zbór krótkich artykułów, raczej dobijający i przypominający o niesprawiedliwości i krzywdzie, niż podnoszący na duchu. Książka nijaka, chaotyczna i w 2025 roku nieaktualna względem sytuacji politycznej.
dnf
March 13, 2020Porzucona na 187 stronie. Pełna powtórzeń.
May 29, 2020
no książka, którą przeczytałam i to by było na tyle
nie chce mi się pisać recenzji
nie chce mi się pisać recenzji
May 23, 2023
jedno pytanie: za co te wszystkie nagrody?
October 23, 2023
nie wiem
Displaying 1 - 24 of 24 reviews