What do you think?
Rate this book
My Lesbian Experience with Loneliness #1
Minha Experiência Lésbica com a Solidão
Durante dez anos desde que se formou no colégio, a autora Kabi Nagata viveu dias de sofrimento e se sentindo sufocada. E a solução a que ela chegou para se libertar foi: ser abraçada por uma garota de programa lésbica…! Conheça a história real de Nagata, onde ela mostra o seu processo extremo de autorreflexão até conseguir se encontrar, contada sem censuras!
144 pages, Paperback
First published January 1, 2016
623 people are currently reading
42066 people want to read
About the author
Kabi Nagata
9 books1,480 followersNagata Kabi is a Japanese manga artist best known for My Lesbian Experience with Loneliness. Nagata has been drawing for as long as she can remember.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 4,136 reviews
November 21, 2018
This was...a very hard book for me to read. I’ve never felt this understood, this vulnerable, this exposed, this embarrassed before. Some of the things (not all of them, mind you, this wasn’t exactly the story of my life) about mental illness and sexuality were described in such a way that I would never think of myself but that was so honest, so accurate and relatable it made me shake and cry. To be frank, I’m in a state of shock right now.
A truly eye-opening experience.
A truly eye-opening experience.
July 14, 2017
I love the vulnerability of this graphic novel. It strikes me as a more self-reflective and self-focused version of Alison Bechdel's Fun Home; whereas Bechdel pulls apart the underlying mechanisms of her family, Nagata Kabi shines a light on the inner-workings of her own mind. Kabi addresses a wide range of important topics, including her sexuality, depression, eating disorders, family strife, and her feeling of not belonging anywhere. The combination of words and images draws you into the moment with her and gives her story an extra touch of authenticity and realism. I most appreciate how Kabi discusses the difficulty of her struggles as well as how she recovered from them, walking us through how she navigated her sexuality and reclaimed her self-worth.
A quick and worthwhile read. Would recommend to anyone interested in LGBTQ experiences, portrayals of mental illness, and high-quality graphic novels. It does get graphic - such as by portraying nudity - and that artistic detail only adds to the quality of the story.
A quick and worthwhile read. Would recommend to anyone interested in LGBTQ experiences, portrayals of mental illness, and high-quality graphic novels. It does get graphic - such as by portraying nudity - and that artistic detail only adds to the quality of the story.
March 19, 2024
×بدون شک صادقانهترین کتابی بود که تا به امروز خوندم!
همیشه یکی از بزرگترین ترسهای من این بوده که ۳۰_۴۰ ساله بشم و برگردم به زندگیم نگاه کنم و به این نتیجه برسم که هیچ دستاوردی نداشتم...
این کتاب، قصهی دختریه که ۲۸ سالشه و وقتی به زندگیش نگاه میکنه میبینه هیچ دستاوردی نداره!
نه یه شغل درست و حسابی، نه تحصیلاتی، نه دوستای خوبی و نه حتی یک رابطهی عاشقانه...
این دختر احساس میکنه یه بازندهی به تمام معناست!
همهی استرسها و افسردگی ناشی از این فشار، نیاز به احساس تعلق داشتن به جایی یا کسی و کافی بودن خیلی بیشیله پیله و واقعی به تصویر کشیده شده.
تلاشها و زمین خوردنها، فروپاشیها.
اینکه این آدم تمام تلاشش رو میکنه تا از نقطهی امن و دختر خوب بودنش خارج شه تا برای خودش زندگی کنه واقعا قابل تقدیره.
یه جاهایی از کتاب اینقدر احساس تنهایی و سرخوردگی رو قشنگ نشون داده بود که گریهم میگرفت و دلم میخواست برم تو مانگا بغلش کنم و بزنم پشت کمرش بگم اشکال نداره درست میشه!
همهچیز تو این مانگا بینهایت واقعیه :)
یه چیز دیگه که توی کتاب خیلی بیپرده بهش پرداخته شده "روابط جنسی" ئه یا بهتره بگم: ماهیت سکس.
دختر داستان ما ۲۸ سالشه و هیچ تصوری از اینکه یه رابطه جنسی چهطوریه نداره و حتی اطلاعات دقیقی در مورد بدن خودش هم نداره. (تیپیکال دختران ایرانی)
و خب این تلاش برای فهمیدن مفهوم جنسیت، گرایش جنسیش و دوستی و شناخت بدنش هم زیبا بود!
× من نه اسمی ازین کتاب شنیده بودم و نه قصد دانلودش رو داشتم، ولی یهو تو قفسه کمیکای پیشنهادی اومد و صرفا چون قد ۱ کتاب دیگه ظرفیت دانلود داشتم آخر از همه خیلی رندوم زدم دانلود شد. همینجا از کائنات و ساجِسشِنها برای اینکه این کتاب رو پیش پای من گذاشتن سپاسگزارم.
یه جورایی نشونه بود که میگذره این روزای ناامیدکننده! :دی
پ.ن: مانگائه، از راست بخونید!
+ کتاب رو گذاشتم تو کانالم : bookophill
امیدوارم بخونید و دوستش داشته باشید ♡
همیشه یکی از بزرگترین ترسهای من این بوده که ۳۰_۴۰ ساله بشم و برگردم به زندگیم نگاه کنم و به این نتیجه برسم که هیچ دستاوردی نداشتم...
این کتاب، قصهی دختریه که ۲۸ سالشه و وقتی به زندگیش نگاه میکنه میبینه هیچ دستاوردی نداره!
نه یه شغل درست و حسابی، نه تحصیلاتی، نه دوستای خوبی و نه حتی یک رابطهی عاشقانه...
این دختر احساس میکنه یه بازندهی به تمام معناست!
همهی استرسها و افسردگی ناشی از این فشار، نیاز به احساس تعلق داشتن به جایی یا کسی و کافی بودن خیلی بیشیله پیله و واقعی به تصویر کشیده شده.
تلاشها و زمین خوردنها، فروپاشیها.
اینکه این آدم تمام تلاشش رو میکنه تا از نقطهی امن و دختر خوب بودنش خارج شه تا برای خودش زندگی کنه واقعا قابل تقدیره.
یه جاهایی از کتاب اینقدر احساس تنهایی و سرخوردگی رو قشنگ نشون داده بود که گریهم میگرفت و دلم میخواست برم تو مانگا بغلش کنم و بزنم پشت کمرش بگم اشکال نداره درست میشه!
همهچیز تو این مانگا بینهایت واقعیه :)
یه چیز دیگه که توی کتاب خیلی بیپرده بهش پرداخته شده "روابط جنسی" ئه یا بهتره بگم: ماهیت سکس.
دختر داستان ما ۲۸ سالشه و هیچ تصوری از اینکه یه رابطه جنسی چهطوریه نداره و حتی اطلاعات دقیقی در مورد بدن خودش هم نداره. (تیپیکال دختران ایرانی)
و خب این تلاش برای فهمیدن مفهوم جنسیت، گرایش جنسیش و دوستی و شناخت بدنش هم زیبا بود!
× من نه اسمی ازین کتاب شنیده بودم و نه قصد دانلودش رو داشتم، ولی یهو تو قفسه کمیکای پیشنهادی اومد و صرفا چون قد ۱ کتاب دیگه ظرفیت دانلود داشتم آخر از همه خیلی رندوم زدم دانلود شد. همینجا از کائنات و ساجِسشِنها برای اینکه این کتاب رو پیش پای من گذاشتن سپاسگزارم.
یه جورایی نشونه بود که میگذره این روزای ناامیدکننده! :دی
پ.ن: مانگائه، از راست بخونید!
+ کتاب رو گذاشتم تو کانالم : bookophill
امیدوارم بخونید و دوستش داشته باشید ♡
November 5, 2025
تریگر وارنینگ: همهچی.
معرفی:
وقتی به این فکر میکنم که همهی اینها جدی جدی خصوصیترین و دردناکترین جنبههای زندگی یه آدم واقعیه و تونسته تمامشون رو بنویسه و منتشر کنه، کرک و پرم میریزه! من به جاش وحشت میکنم! واقعاً شجاعت بیحدومرزی میطلبه که شکستهترین، تنهاترین، و آسیبپذیرترین بخشهای وجودت رو بیرون بکشی و به تمام دنیا نشون بدی.
کل داستان حکایتی شخصیه؛ از زندگیای بهگارفته و روانِ بههمریخته و عادتهای ناسالم شروع میشه، به اولین تجربهی سکس و کشیدن مانگا میرسه که تجربههای زندگی-عوض-کنِ راوی بودن، و با موفقیت و عشق به خود تموم میشه.
شاید نتونم با تمام بخشهای زندگیش و تفاسیرش موافقت کنم، اما تمامش رو لمس کردم. اضطراب واسه اون کشیدن مو بود، واسه من کشیدن و مچاله کردن لب. آسیب به خود واسه اون راهی برای فهمیدن درد بود، واسه من تلاشی برای منحصر به فرد بودن.
سکس چیه دیگه؟
بعد از اولین سکس، راوی بیشتر تو فکر اینه که «بالاخره!» تجربهش حقیقتاً دردناک و افتضاح بود، اما مهم این بود که بالاخره جزء «اون دسته آدما» محسوب میشه که سکس رو تجربه کردن. منم عمده احساسم به فعالیتهای جنسی همین بود، فقط شوق داشتم از اینکه «حالا میدونم». خیلی توی جامعه و رسانهها بزرگنمایی شده، زندگی رو حول محور سکس میچرخونن، اما واقعاً چیز بزرگی نبود برام، یه چیزی بود که احساس میکنی و میگی: «همین بود؟ اوکی با اینکه بیخود بود خوشحالم که بالاخره فهمیدم!»
بدن، تابوها، رازها
من هم مثل راوی بدنم رو تا مدتها نمیشناختم. اصلاً تا یه سن زیادی نمیدونستم کُس دارم. توی یه کتاب علمی خوندم که بچهها از قسمت پایین زنها به دنیا میان (با تشکر فراوان از سانسور جزئیات بیشتری نبود) و فکر کردم بچهها از مقعد بیرون میان. بعد هم فکر میکردم هایمن یه پردهی گوشتی کلفته که راه واژن رو بسته. حتی اطلاعاتم درباره پریود اونقدر کم بود که اشتباهی خونریزی مقعدی رو با عنوان پریود به اطلاع خانوادهام رسوندم در حالی که تا ماهها بعدش اولین پریودم اتفاق نیفتاد. برام جالب بود که محیطی مثل ایران از لحاظ تابوهای فرهنگی چقدر با ژاپنی که آژانس سکس و چاپ آزاد اروتیک داره، اشتراک داره. تا حدی که شخصیت حتی نمیتونست کلمهی «سکس» رو بنویسه.
راهحل نهایی
اواخر داستان که شخصیت به موفقیت و ثبات نسبی رسیده و خوشحاله، میبینه که به طرز عجیبی برای اولین بار «مرگ» جزء گزینهها و راهحلهاش نیست. اونم بسی ملموس بود. به عنوان آدمی که مکانیسم مقابلهایش برای کنار اومدن با مشکلِ «وجود داشتن» شوخی درباره خودکشیه، خیلی دوست دارم یه روز احساسی رو که راوی داشت لمس کنم.
راضی کردن والدین
راوی تا مدتها درگیر میل ناسالم درونی برای راضی کردن والدینشه. منم چیزهایی درموردش نوشته بودم که باید پاک کنم. :)))
بحران سی سالگی یا بیست سالگی؟
من هنوز سنم زیاد نیست. تازه به وادیِ جوونی وارد شدم. یعنی برام ترسناک نیست که به عقب نگاه کنم و ببینم که هنوز کار خاصی با زندگیم نکردم. خب، این چیزیه که آدمها معمولاً انتظار دارن. من شاید با بحران سی سالگی سروکله نزده باشم ولی از همون حولوحوش ۱۶ سالگی با اضطرابی از همین جنس درگیر بودم. فکر میکردم واسه انجام هر کاری دیره. درمورد تمام رشتهها و فنون موردعلاقهام این طور فکر میکردم که اگه الان شروع کنم خیلی طول میکشه تا یاد بگیرم و نهایتاً از همه عقبتر خواهم بود. فکر میکردم همهچی رقص بالهست؛ از بچگی شروع میکنی، سالها عرق میریزی تا حرفهای بشی و سریع به افول میرسی. همهچی رو انداختم دور.
این مکالمهایه که ۷ اکتبر ۲۰۲۱ داشتم و به نظرم نیازی به توضیح بیشتر نداره:
من:
اولش میخواستم پیروزمندانه بیام و بگم اینم حل شد. آموزش برنامهنویسیم هم شروع شد. شونصدتا مقاله خوندم و آخرش زبان پایتون رو انتخاب کردم. سه دورهی آنلاین گرفتم و از کتابخونه هم لااقل دوتا کتاب آموزشی میگیرم.
ولی اصلا حس خوبی نمیده. مدام دارم چیزهای مختلف رو شروع و ول میکنم. ناولا رو رها کردم، نقاشی دیجیتال رو رها کردم، آرچیبالد لاکس اسلامپم کرده، کتابخوانیم به بنبست رسیده.
اگه برنامهنویسی هم به جایی نرسه چی.
اگه بهتر بود زمانم رو روی چیزهای دیگه میذاشتم چی.
کلی چیز هست برای یاد گرفتن و نمیتونم از آیندهی هیچکدوم مطمئن باشم. مدام دارم به حوزههای مختلف سیخونک میزنم.
نمیدونم. هیچی نمیدونم.
هی ول میکنم و نمیتونم عمقی شم. عمقی یاد بگیرم. تخصص داشته باشم، رزومهی خوب، آیندهی خوب.
فقط فازه...
میگذره.
شادی:
میفهمم چی میگی.
هیچچیز نمیتونه میخکوب نگهت داره.
بابا چند وقته اینها رو شروع کردی اصلا؟ به خودت وقت بده.
از بولت ژورنال استفاده کن.
و ددلاین بذار.
برنامه ریزی.
از آینده هیچچیز نمیتونی ۱۰۰ درصد مطمئن باشی قطعا. ببین کدوم بیشتر علاقهته
من:
اخه پنیک کردم که نکنه دیر بشه. واقعا باید از حالا شروع کرد دیگه. من الان مثلا دارم چه کار مفیدی میکنم. همهش ترجمههامن. دیگه چی... i want more
شادی:
اشکالی نداره بابا. زندگی کلا همینه. یک سری فاز که میآن و میرن. اگه میدونی هزینه پیدا کردن thing ات سیخونک زدنه انجامش بده.
وای بذار این وسط یه چیزی بگم.
گوشت رو بیار جلو*
من از ۲۰ سالگی می ترسم :)))
من:
چرا؟:))
شادی:
چون گندهست دیگه! اولین سن بزرگ و پر مسئولیته و کلی کار باید تا اون موقع کرده باشی :))
یه چیز دیگهای بگم؟
خیلی جاهطلب و بلندپروازی. کلی کار هست که دوست داری انجام بدی و کلی پل که بزنی. پتانسیلش رو هم داری. ولی برای هیچکدوم برنامه مشخص و حساب شدهای نریختی و قدم جدیای بر نمیداری و برای همین انگاری تو بنبستی.
معرفی:
وقتی به این فکر میکنم که همهی اینها جدی جدی خصوصیترین و دردناکترین جنبههای زندگی یه آدم واقعیه و تونسته تمامشون رو بنویسه و منتشر کنه، کرک و پرم میریزه! من به جاش وحشت میکنم! واقعاً شجاعت بیحدومرزی میطلبه که شکستهترین، تنهاترین، و آسیبپذیرترین بخشهای وجودت رو بیرون بکشی و به تمام دنیا نشون بدی.
کل داستان حکایتی شخصیه؛ از زندگیای بهگارفته و روانِ بههمریخته و عادتهای ناسالم شروع میشه، به اولین تجربهی سکس و کشیدن مانگا میرسه که تجربههای زندگی-عوض-کنِ راوی بودن، و با موفقیت و عشق به خود تموم میشه.
شاید نتونم با تمام بخشهای زندگیش و تفاسیرش موافقت کنم، اما تمامش رو لمس کردم. اضطراب واسه اون کشیدن مو بود، واسه من کشیدن و مچاله کردن لب. آسیب به خود واسه اون راهی برای فهمیدن درد بود، واسه من تلاشی برای منحصر به فرد بودن.
سکس چیه دیگه؟
بعد از اولین سکس، راوی بیشتر تو فکر اینه که «بالاخره!» تجربهش حقیقتاً دردناک و افتضاح بود، اما مهم این بود که بالاخره جزء «اون دسته آدما» محسوب میشه که سکس رو تجربه کردن. منم عمده احساسم به فعالیتهای جنسی همین بود، فقط شوق داشتم از اینکه «حالا میدونم». خیلی توی جامعه و رسانهها بزرگنمایی شده، زندگی رو حول محور سکس میچرخونن، اما واقعاً چیز بزرگی نبود برام، یه چیزی بود که احساس میکنی و میگی: «همین بود؟ اوکی با اینکه بیخود بود خوشحالم که بالاخره فهمیدم!»
بدن، تابوها، رازها
من هم مثل راوی بدنم رو تا مدتها نمیشناختم. اصلاً تا یه سن زیادی نمیدونستم کُس دارم. توی یه کتاب علمی خوندم که بچهها از قسمت پایین زنها به دنیا میان (با تشکر فراوان از سانسور جزئیات بیشتری نبود) و فکر کردم بچهها از مقعد بیرون میان. بعد هم فکر میکردم هایمن یه پردهی گوشتی کلفته که راه واژن رو بسته. حتی اطلاعاتم درباره پریود اونقدر کم بود که اشتباهی خونریزی مقعدی رو با عنوان پریود به اطلاع خانوادهام رسوندم در حالی که تا ماهها بعدش اولین پریودم اتفاق نیفتاد. برام جالب بود که محیطی مثل ایران از لحاظ تابوهای فرهنگی چقدر با ژاپنی که آژانس سکس و چاپ آزاد اروتیک داره، اشتراک داره. تا حدی که شخصیت حتی نمیتونست کلمهی «سکس» رو بنویسه.
راهحل نهایی
اواخر داستان که شخصیت به موفقیت و ثبات نسبی رسیده و خوشحاله، میبینه که به طرز عجیبی برای اولین بار «مرگ» جزء گزینهها و راهحلهاش نیست. اونم بسی ملموس بود. به عنوان آدمی که مکانیسم مقابلهایش برای کنار اومدن با مشکلِ «وجود داشتن» شوخی درباره خودکشیه، خیلی دوست دارم یه روز احساسی رو که راوی داشت لمس کنم.
راضی کردن والدین
راوی تا مدتها درگیر میل ناسالم درونی برای راضی کردن والدینشه. منم چیزهایی درموردش نوشته بودم که باید پاک کنم. :)))
بحران سی سالگی یا بیست سالگی؟
من هنوز سنم زیاد نیست. تازه به وادیِ جوونی وارد شدم. یعنی برام ترسناک نیست که به عقب نگاه کنم و ببینم که هنوز کار خاصی با زندگیم نکردم. خب، این چیزیه که آدمها معمولاً انتظار دارن. من شاید با بحران سی سالگی سروکله نزده باشم ولی از همون حولوحوش ۱۶ سالگی با اضطرابی از همین جنس درگیر بودم. فکر میکردم واسه انجام هر کاری دیره. درمورد تمام رشتهها و فنون موردعلاقهام این طور فکر میکردم که اگه الان شروع کنم خیلی طول میکشه تا یاد بگیرم و نهایتاً از همه عقبتر خواهم بود. فکر میکردم همهچی رقص بالهست؛ از بچگی شروع میکنی، سالها عرق میریزی تا حرفهای بشی و سریع به افول میرسی. همهچی رو انداختم دور.
این مکالمهایه که ۷ اکتبر ۲۰۲۱ داشتم و به نظرم نیازی به توضیح بیشتر نداره:
من:
اولش میخواستم پیروزمندانه بیام و بگم اینم حل شد. آموزش برنامهنویسیم هم شروع شد. شونصدتا مقاله خوندم و آخرش زبان پایتون رو انتخاب کردم. سه دورهی آنلاین گرفتم و از کتابخونه هم لااقل دوتا کتاب آموزشی میگیرم.
ولی اصلا حس خوبی نمیده. مدام دارم چیزهای مختلف رو شروع و ول میکنم. ناولا رو رها کردم، نقاشی دیجیتال رو رها کردم، آرچیبالد لاکس اسلامپم کرده، کتابخوانیم به بنبست رسیده.
اگه برنامهنویسی هم به جایی نرسه چی.
اگه بهتر بود زمانم رو روی چیزهای دیگه میذاشتم چی.
کلی چیز هست برای یاد گرفتن و نمیتونم از آیندهی هیچکدوم مطمئن باشم. مدام دارم به حوزههای مختلف سیخونک میزنم.
نمیدونم. هیچی نمیدونم.
هی ول میکنم و نمیتونم عمقی شم. عمقی یاد بگیرم. تخصص داشته باشم، رزومهی خوب، آیندهی خوب.
فقط فازه...
میگذره.
شادی:
میفهمم چی میگی.
هیچچیز نمیتونه میخکوب نگهت داره.
بابا چند وقته اینها رو شروع کردی اصلا؟ به خودت وقت بده.
از بولت ژورنال استفاده کن.
و ددلاین بذار.
برنامه ریزی.
از آینده هیچچیز نمیتونی ۱۰۰ درصد مطمئن باشی قطعا. ببین کدوم بیشتر علاقهته
من:
اخه پنیک کردم که نکنه دیر بشه. واقعا باید از حالا شروع کرد دیگه. من الان مثلا دارم چه کار مفیدی میکنم. همهش ترجمههامن. دیگه چی... i want more
شادی:
اشکالی نداره بابا. زندگی کلا همینه. یک سری فاز که میآن و میرن. اگه میدونی هزینه پیدا کردن thing ات سیخونک زدنه انجامش بده.
وای بذار این وسط یه چیزی بگم.
گوشت رو بیار جلو*
من از ۲۰ سالگی می ترسم :)))
من:
چرا؟:))
شادی:
چون گندهست دیگه! اولین سن بزرگ و پر مسئولیته و کلی کار باید تا اون موقع کرده باشی :))
یه چیز دیگهای بگم؟
خیلی جاهطلب و بلندپروازی. کلی کار هست که دوست داری انجام بدی و کلی پل که بزنی. پتانسیلش رو هم داری. ولی برای هیچکدوم برنامه مشخص و حساب شدهای نریختی و قدم جدیای بر نمیداری و برای همین انگاری تو بنبستی.
May 8, 2023
از سری ریویوهای بیربط اما مرتبط
به شخصه فکر میکنم این اسم مناسبتری برای مانگا بود:
My fucked up situation against the whole world =)
صحبتکردن ازش واقعا سخته؛ چون رو جای عمیقی از قلبم دست گذاشت که قبلا التیام پیدا کرده بود و با خوندنش دوباره جراحت برداشت.
یکسری چیزها هستن که هیچوقت نمیگیم. شاید فکر میکنیم چون گفتن ندارن. بخشهای تاریک، آبروبر، عجیب و چندش زندگیمون. جاهایی که سیاهچاله ما رو در خودش بلعید و زمان و مکان برامون متوقف شد. همون روزهایی که مثل شخصیت اصلی این کتاب ته قلبمون چنین حسی به خودمون داشتیم:
I'm so bad at being alive...I guess I have to die, after all...
شاید برای همینه که وقتی نور صفحهی گوشی به صورتمون میخوره خبری از عکسهای خاکستری و کپشنهای دلگیر نیست. اکثرا چیزهایی رو به اشتراک میذارن که بخش مثلا زیبا و در عین حال ادیتخوردهی دنیاشون هست و خبری از اون پشت صحنهی داغون نیست. شاید برای همین هست که ترجیح میدم از کل سوشال مدیا فقط اینجا کمی فعالیت داشته باشم. نمیتونم دنیای مصنوعیشون رو تاب بیارم. دنیایی که اکثر کارهات تیک میخورن و صفحه پیجت رنگارنگ هست. دنیایی که میتونی هزاران عکس به اشتراک بذاری و تو همهشون هم عالی به نظر برسی.
تو دنیای من خیلی چیزها به فاک رفتن. به خیلی از آرزوهام نرسیدم و میدونم شاید حتی نتونم نزدیکشون بشم. دنیای من پر از تشویش و اضطراب و تاریکی هست. پر از طومارهایی که کسی حوصلهی خوندنشون رو هم نداره. پر از کارهایی که تیکشون نخورده و عکسهایی که بینقص نیستن. تو چنین دنیایی نمیتونم به دوربین نگاه کنم و فقط لبخند بزنم. چون نمیتونم زندگیم رو کات کنم و بخش زیبای برشخوردهش رو در معرض دید آدمها قرار بدم.
دنیای من نمیتونه انقدر تک بعدی، تروتمیز و اتو کشیده باشه.
نویسندهی این کتاب از چیزهایی حرف میزنه که خریدار ندارن و در عین حال همون بعد تاریکی هست که کمتر کسی به اشتراک میذاره. از این میگه که با ۲۸ سال سن، چه چیزهایی رو تجربه کرده و نکرده. به گذشتهش برمیگرده. اختلال خوردن، میل به خودآزاری و خودکشی، زندگی نزیستهی والدین، میل وصف ناپذیرش به درآغوش کشیدن، عدم آگاهی از مسائل جنسی، نبود رابطهی عاشقانه و حتی داشتن یک رفیق، افسردگی و گرایش جنسیش از جمله مسائل جدیای هستن که این دختر باهاشون دست و پنجه نرم میکنه. ناگفته نماند که این مانگا اتوبیوگرافی هست و نویسنده چنین مسائلی رو لمس کرده :)
به همین خاطر شاید خوندنش آزاردهنده باشه و حتی برای عدهای عجیب و چندش به نظر برسه. در کل ترجیح میدادم این دختر حتما تراپی بره، چون مشکلاتش جای کار داشتن. ولی نکتهی خیلی خوب ماجرا این بود که شاهد سیاهترین روزهاش بودم. شاهد افکاری که آزاردهنده بودن و در عین حال تو گذشتهم لمس کرده بودم. شاهد تلاشش برای اینکه یه آدم نرمال و مقبول باشه. شاهد گریههاش برای پیشپاافتادهترین مسائلی که درگیرش میکردن. شاهد دوست نداشتن خودش بودم و در کل شاهد این بودم که چقدر وجه اشتراکاتمون دردناکن. برای همین نتونستم بر خلاف حجم کمش سریع تمومش کنم و در عین حال شجاعت نویسنده رو تحسین میکردم.
چیزهایی هستن که گفتن ندارن و در عین حال میخوای به کسی بگی. میخوای بشنونت. میخوای خونده بشی. میخوای حتی ذهنت رو بخونن تا عجیبترین وجوه زندگیت رو لمس کنن. میخوای داد بزنی من یه تیکه گوهم تا شاید یه نفر تو دهنت بزنه و بگه دیگه اینجوری خودت رو تخریب نکن. میخوای کسی باشه که جوری بغلت کنه که تمام سالهای تنهاییت رو جبران کنه. میخوای خودت رو دوست داشته باشی و به زندگیت تکونی بدی.
این مانگا شرح زندگی کسی هست که همهی اینها رو تجربه کرده و به اشتراکشون گذاشته. نمیتونم به کسی پیشنهادش بدم چون فکر میکنم اگه سطحی بخونتش حتی حالت تهوع بهش دست میده.
در کل اگه با دیدن اسم و جلدش این ذهنیت براتون به وجود اومد که صحنههای اسمات داره، بهتره سمتش نرین. چون اونطور که فکر میکنین نیست و حتی اسمش هم از نظرم خیلی جزئی به یکی از مشکلاتش اشاره کرده، با اینکه شخصیت یه پکیج کامل هست.
حیف اونطور که میخواستم ازش نگفتم چون جرأت بازگو کردن نیمهی تاریک وجودم رو ندارم اما خوشحالم که نویسنده از پسش بر اومد. امیدوارم یه روزی من هم ازشون بنویسم...
به شخصه فکر میکنم این اسم مناسبتری برای مانگا بود:
My fucked up situation against the whole world =)
صحبتکردن ازش واقعا سخته؛ چون رو جای عمیقی از قلبم دست گذاشت که قبلا التیام پیدا کرده بود و با خوندنش دوباره جراحت برداشت.
یکسری چیزها هستن که هیچوقت نمیگیم. شاید فکر میکنیم چون گفتن ندارن. بخشهای تاریک، آبروبر، عجیب و چندش زندگیمون. جاهایی که سیاهچاله ما رو در خودش بلعید و زمان و مکان برامون متوقف شد. همون روزهایی که مثل شخصیت اصلی این کتاب ته قلبمون چنین حسی به خودمون داشتیم:
I'm so bad at being alive...I guess I have to die, after all...
شاید برای همینه که وقتی نور صفحهی گوشی به صورتمون میخوره خبری از عکسهای خاکستری و کپشنهای دلگیر نیست. اکثرا چیزهایی رو به اشتراک میذارن که بخش مثلا زیبا و در عین حال ادیتخوردهی دنیاشون هست و خبری از اون پشت صحنهی داغون نیست. شاید برای همین هست که ترجیح میدم از کل سوشال مدیا فقط اینجا کمی فعالیت داشته باشم. نمیتونم دنیای مصنوعیشون رو تاب بیارم. دنیایی که اکثر کارهات تیک میخورن و صفحه پیجت رنگارنگ هست. دنیایی که میتونی هزاران عکس به اشتراک بذاری و تو همهشون هم عالی به نظر برسی.
تو دنیای من خیلی چیزها به فاک رفتن. به خیلی از آرزوهام نرسیدم و میدونم شاید حتی نتونم نزدیکشون بشم. دنیای من پر از تشویش و اضطراب و تاریکی هست. پر از طومارهایی که کسی حوصلهی خوندنشون رو هم نداره. پر از کارهایی که تیکشون نخورده و عکسهایی که بینقص نیستن. تو چنین دنیایی نمیتونم به دوربین نگاه کنم و فقط لبخند بزنم. چون نمیتونم زندگیم رو کات کنم و بخش زیبای برشخوردهش رو در معرض دید آدمها قرار بدم.
دنیای من نمیتونه انقدر تک بعدی، تروتمیز و اتو کشیده باشه.
نویسندهی این کتاب از چیزهایی حرف میزنه که خریدار ندارن و در عین حال همون بعد تاریکی هست که کمتر کسی به اشتراک میذاره. از این میگه که با ۲۸ سال سن، چه چیزهایی رو تجربه کرده و نکرده. به گذشتهش برمیگرده. اختلال خوردن، میل به خودآزاری و خودکشی، زندگی نزیستهی والدین، میل وصف ناپذیرش به درآغوش کشیدن، عدم آگاهی از مسائل جنسی، نبود رابطهی عاشقانه و حتی داشتن یک رفیق، افسردگی و گرایش جنسیش از جمله مسائل جدیای هستن که این دختر باهاشون دست و پنجه نرم میکنه. ناگفته نماند که این مانگا اتوبیوگرافی هست و نویسنده چنین مسائلی رو لمس کرده :)
به همین خاطر شاید خوندنش آزاردهنده باشه و حتی برای عدهای عجیب و چندش به نظر برسه. در کل ترجیح میدادم این دختر حتما تراپی بره، چون مشکلاتش جای کار داشتن. ولی نکتهی خیلی خوب ماجرا این بود که شاهد سیاهترین روزهاش بودم. شاهد افکاری که آزاردهنده بودن و در عین حال تو گذشتهم لمس کرده بودم. شاهد تلاشش برای اینکه یه آدم نرمال و مقبول باشه. شاهد گریههاش برای پیشپاافتادهترین مسائلی که درگیرش میکردن. شاهد دوست نداشتن خودش بودم و در کل شاهد این بودم که چقدر وجه اشتراکاتمون دردناکن. برای همین نتونستم بر خلاف حجم کمش سریع تمومش کنم و در عین حال شجاعت نویسنده رو تحسین میکردم.
چیزهایی هستن که گفتن ندارن و در عین حال میخوای به کسی بگی. میخوای بشنونت. میخوای خونده بشی. میخوای حتی ذهنت رو بخونن تا عجیبترین وجوه زندگیت رو لمس کنن. میخوای داد بزنی من یه تیکه گوهم تا شاید یه نفر تو دهنت بزنه و بگه دیگه اینجوری خودت رو تخریب نکن. میخوای کسی باشه که جوری بغلت کنه که تمام سالهای تنهاییت رو جبران کنه. میخوای خودت رو دوست داشته باشی و به زندگیت تکونی بدی.
این مانگا شرح زندگی کسی هست که همهی اینها رو تجربه کرده و به اشتراکشون گذاشته. نمیتونم به کسی پیشنهادش بدم چون فکر میکنم اگه سطحی بخونتش حتی حالت تهوع بهش دست میده.
در کل اگه با دیدن اسم و جلدش این ذهنیت براتون به وجود اومد که صحنههای اسمات داره، بهتره سمتش نرین. چون اونطور که فکر میکنین نیست و حتی اسمش هم از نظرم خیلی جزئی به یکی از مشکلاتش اشاره کرده، با اینکه شخصیت یه پکیج کامل هست.
حیف اونطور که میخواستم ازش نگفتم چون جرأت بازگو کردن نیمهی تاریک وجودم رو ندارم اما خوشحالم که نویسنده از پسش بر اومد. امیدوارم یه روزی من هم ازشون بنویسم...
September 12, 2021
A reread in 9/21
A memoir by Kabi Nagata of her writing a story of herself at 28, having no friends, no real direction, living at home, and going to an escort service, which just might have been the thing that got many readers's attention. But if she "hooks" (ha) you with that detail, she writes with honesty and clarity and honesty about what got her to that point.
The memoir retells that experience of going to the escort service in (her words) embarrassing detail, but this is more about what the publishing of this story on the internet does to catapult her to adulthood. This is not erotica, as the experience at the escort service is mainly about her acknowledgment of her failure to connect to other people. She's basically so lacking in social skills that she is frozen. . . . until she gets a response from readers that leads to a response from publishers that brings her into the social world of communication, of adulthood, though she makes it clear she still struggles mightily.
Could be an inspiration to other lonely (and depressed and anxious) people, to similarly write down their experiences.
A memoir by Kabi Nagata of her writing a story of herself at 28, having no friends, no real direction, living at home, and going to an escort service, which just might have been the thing that got many readers's attention. But if she "hooks" (ha) you with that detail, she writes with honesty and clarity and honesty about what got her to that point.
The memoir retells that experience of going to the escort service in (her words) embarrassing detail, but this is more about what the publishing of this story on the internet does to catapult her to adulthood. This is not erotica, as the experience at the escort service is mainly about her acknowledgment of her failure to connect to other people. She's basically so lacking in social skills that she is frozen. . . . until she gets a response from readers that leads to a response from publishers that brings her into the social world of communication, of adulthood, though she makes it clear she still struggles mightily.
Could be an inspiration to other lonely (and depressed and anxious) people, to similarly write down their experiences.
June 21, 2020
At last. I'm going to be saved. I'm so, so ready for someone to comfort me. To melt away my years of loneliness. I want her to hold me... and not just for a few seconds. I was really, really lonely. I didn't know why I was hurting. I just had this longing, and it was finally going to be fulfilled. But I felt like I had to open my heart, or my loneliness would never go away. pg. 74
TRIGGER WARNINGS: Self-harm: cutting. Depression. Suicidal thoughts. Anorexia Nervosa. Binge-Eating-Disorder.
OKAY. This must be Surprise-Carmen-With-Good Books Month. No one told me this! But first I shocked myself by reading and actually enjoying Summer of '69 (a book I would usually never pick up), and now this - an ACTUAL FIVE-STAR READ that was nothing like I expected it to be. And that's a compliment.
Now, you might be thinking "manga isn't my thing. (graphic novels aren't my thing)." I feel you. And this is Japanese, so it can be hard to get used to reading the text backward. I sometimes have a hard time 'getting into' graphic novels, although I do read them. But even if you have an aversion to reading graphic novels or are unsure or nervous about it, you should give them a chance. Pick a short one that seems quite interesting to you. It gets easier the more you do it. I have a 'graphic novel' shelf if you want some ideas.
The second thing I think might mislead people is the cover (and the description on the back). Like Summer of '69, I don't feel like the blurbs are doing this one any favors.
People look at this cover and see two naked young women on there, lesbian is prominent in the title. People might avoid reading this out of embarrassment (taking it out from the library or reading it in public). They might also get the wrong idea about the text. Either they might say, "Oh, I'm not interested in lesbian sex, naked women are on the cover, this isn't for me!" *shocked*" or on the other hand they may think, "Oooh, lesbians, heh heh heh, naked women, heh heh heh, this is going to be so titillating and porn-like! Masturbatory material!"
Both of these assumptions are going to lead to disappointed readers.
The book is actually not what it seems at all. From the cover and the writing on the back you would think this book's entire focus would be on sex and about how one young woman (a 28-year-old "virgin") sets out to have first-time sex with a paid female escort.
And sure, that happens in the book. But the book is REALLY about mental illness, finding your true self, and getting up the courage to live your life the way you want. It's psychological and covers some pretty weighty topics. Kabi Nagata is luring people in with "Lesbian Sex!" flashing neon on the front, but then T-bones them with a thoughtful and insightful book about a woman's struggle with mental illness and 'growing up.'
It was great. A great surprise. I suppose it probably was a letdown to those who only grabbed it because of "lesbian sex!" though.
Kabi Nagata is a Japanese woman who struggles with some severe mental illness. She is dealing with self-harm (cutting), anorexia nervosa, later binge-eating-disorder (as a result of the years of Anorexia Nervosa), depression, suicidal thoughts. She also has some other problems. This isn't discussed in a crushing, depressing, tragic manner. Instead, Kabi Nagata adopts the kind of work Allie Brosh-type matter-of-factness and self-awareness that IMO really opens up non-mentally-ill people to the realities of mental illness. Kabi Nagata isn't as funny as Allie Brosh, but she talks to her audience in a similar straightforward way. I feel like trying to explain mental illness to people is quite hard, it's books like this one and Hyperbole and a Half: Unfortunate Situations, Flawed Coping Mechanisms, Mayhem, and Other Things That Happened that work wonderfully in easily and clearly explaining to people what mental illness is and how it affects a person's life.
So often mental illness is shown as 'scary' and a person who is 'psychotic' is seen as 'unstable' and 'dangerous.' It was only very recently that mental illness was portrayed as 'an illness' and something that the person suffering from it couldn't 'easily cure.' Oftentimes I used to hear sentiments like, "Just cheer up!" to a depressed person, or "Just eat something!" to an anorexic person, and this idea that 'mental strength or determination or willpower can "snap a person out of" mental illness.' Which is ridiculous and painful and insulting and naïve to the mentally ill person.
It's only recently that I've begun to see the stigma about mental illness fade, people starting to be more open with their mental illness diagnoses, and the general public gradually beginning to grasp that you can't order mentally ill people to 'just get over it.'
I think books like this and Allie Brosh's work are helping with this. Mental illness no longer has to be a very scary, secret, shameful thing - something that 'normal society' fears or misunderstands.
SO.
Kabi Nagata discusses cutting, WHY she cuts herself, her experiences with anorexia nervosa and then struggling with binge eating. Her fraught relationship with her parents and the crushing expectations from both her parents and society. She really makes clear the realities of someone dealing with this shit. It's straightforward and easily digestible to an audience who perhaps never struggled with issues like this.
Her struggles with depression, inability to hold down a job, questionable hygiene and inability to stand on her own two feet are frankly discussed.
She also addresses unrealistic expectations of sex generated by a society which is educated about sex through pornography instead of through school or adults or reality. I loved how she brought up her intense consumption of m/m (gay male) pornography, even though she is a lesbian woman. Why didn't she consume lesbian porn? What would make a lesbian woman intensely consume m/m porn?
The psychological analysis Kabi Nagata does on HERSELF in this book is really the highlight of the whole thing. It's rare and special for a person to be so clear-eyed about herself. It wasn't easy. It obviously took years for her to figure some things out about herself, but now she presents it in such an open way. It kind of reminds me of Tikva Wolf's work in KIMCHI CUDDLES. The surprising thing is that she doesn't feel any need to dramatize things, ask the reader for sympathy, make things into a sob-fest, or come off as pretentious and full of herself. She isn't self-pitying. This is a rare and good trait.
TL;DR DON'T be put off because of this book's cover image, or the idea of reading a manga/graphic novel. Give this book a chance. It might surprise you. A remarkable psychological study of the author on herself. A book that does a good, clear job of analyzing mental illness and showing how it affects a person's life and thought processes.
I would recommend this book to ANYONE: gay, straight, other; man, woman, etc.; people who have mental illness or people who have never struggled with a mental illness. It's a very human book and I think it illustrates some interesting concepts.
RELATED MATERIALS:
Hyperbole and a Half: Unfortunate Situations, Flawed Coping Mechanisms, Mayhem, and Other Things That Happened by Allie Brosh - due to the discussion of mental illness through graphic novels
Ask Me About Polyamory: The Best of Kimchi Cuddles by Tikva Wolf - due to a clear-eyed psychological analysis of yourself, also recommend her website
The Diary of a Teenage Girl: An Account in Words and Pictures - due to a psychological analysis of an author of herself
TRIGGER WARNINGS: Self-harm: cutting. Depression. Suicidal thoughts. Anorexia Nervosa. Binge-Eating-Disorder.
OKAY. This must be Surprise-Carmen-With-Good Books Month. No one told me this! But first I shocked myself by reading and actually enjoying Summer of '69 (a book I would usually never pick up), and now this - an ACTUAL FIVE-STAR READ that was nothing like I expected it to be. And that's a compliment.
Now, you might be thinking "manga isn't my thing. (graphic novels aren't my thing)." I feel you. And this is Japanese, so it can be hard to get used to reading the text backward. I sometimes have a hard time 'getting into' graphic novels, although I do read them. But even if you have an aversion to reading graphic novels or are unsure or nervous about it, you should give them a chance. Pick a short one that seems quite interesting to you. It gets easier the more you do it. I have a 'graphic novel' shelf if you want some ideas.
The second thing I think might mislead people is the cover (and the description on the back). Like Summer of '69, I don't feel like the blurbs are doing this one any favors.
People look at this cover and see two naked young women on there, lesbian is prominent in the title. People might avoid reading this out of embarrassment (taking it out from the library or reading it in public). They might also get the wrong idea about the text. Either they might say, "Oh, I'm not interested in lesbian sex, naked women are on the cover, this isn't for me!" *shocked*" or on the other hand they may think, "Oooh, lesbians, heh heh heh, naked women, heh heh heh, this is going to be so titillating and porn-like! Masturbatory material!"
Both of these assumptions are going to lead to disappointed readers.
The book is actually not what it seems at all. From the cover and the writing on the back you would think this book's entire focus would be on sex and about how one young woman (a 28-year-old "virgin") sets out to have first-time sex with a paid female escort.
And sure, that happens in the book. But the book is REALLY about mental illness, finding your true self, and getting up the courage to live your life the way you want. It's psychological and covers some pretty weighty topics. Kabi Nagata is luring people in with "Lesbian Sex!" flashing neon on the front, but then T-bones them with a thoughtful and insightful book about a woman's struggle with mental illness and 'growing up.'
It was great. A great surprise. I suppose it probably was a letdown to those who only grabbed it because of "lesbian sex!" though.
Kabi Nagata is a Japanese woman who struggles with some severe mental illness. She is dealing with self-harm (cutting), anorexia nervosa, later binge-eating-disorder (as a result of the years of Anorexia Nervosa), depression, suicidal thoughts. She also has some other problems. This isn't discussed in a crushing, depressing, tragic manner. Instead, Kabi Nagata adopts the kind of work Allie Brosh-type matter-of-factness and self-awareness that IMO really opens up non-mentally-ill people to the realities of mental illness. Kabi Nagata isn't as funny as Allie Brosh, but she talks to her audience in a similar straightforward way. I feel like trying to explain mental illness to people is quite hard, it's books like this one and Hyperbole and a Half: Unfortunate Situations, Flawed Coping Mechanisms, Mayhem, and Other Things That Happened that work wonderfully in easily and clearly explaining to people what mental illness is and how it affects a person's life.
So often mental illness is shown as 'scary' and a person who is 'psychotic' is seen as 'unstable' and 'dangerous.' It was only very recently that mental illness was portrayed as 'an illness' and something that the person suffering from it couldn't 'easily cure.' Oftentimes I used to hear sentiments like, "Just cheer up!" to a depressed person, or "Just eat something!" to an anorexic person, and this idea that 'mental strength or determination or willpower can "snap a person out of" mental illness.' Which is ridiculous and painful and insulting and naïve to the mentally ill person.
It's only recently that I've begun to see the stigma about mental illness fade, people starting to be more open with their mental illness diagnoses, and the general public gradually beginning to grasp that you can't order mentally ill people to 'just get over it.'
I think books like this and Allie Brosh's work are helping with this. Mental illness no longer has to be a very scary, secret, shameful thing - something that 'normal society' fears or misunderstands.
SO.
Kabi Nagata discusses cutting, WHY she cuts herself, her experiences with anorexia nervosa and then struggling with binge eating. Her fraught relationship with her parents and the crushing expectations from both her parents and society. She really makes clear the realities of someone dealing with this shit. It's straightforward and easily digestible to an audience who perhaps never struggled with issues like this.
Her struggles with depression, inability to hold down a job, questionable hygiene and inability to stand on her own two feet are frankly discussed.
She also addresses unrealistic expectations of sex generated by a society which is educated about sex through pornography instead of through school or adults or reality. I loved how she brought up her intense consumption of m/m (gay male) pornography, even though she is a lesbian woman. Why didn't she consume lesbian porn? What would make a lesbian woman intensely consume m/m porn?
The psychological analysis Kabi Nagata does on HERSELF in this book is really the highlight of the whole thing. It's rare and special for a person to be so clear-eyed about herself. It wasn't easy. It obviously took years for her to figure some things out about herself, but now she presents it in such an open way. It kind of reminds me of Tikva Wolf's work in KIMCHI CUDDLES. The surprising thing is that she doesn't feel any need to dramatize things, ask the reader for sympathy, make things into a sob-fest, or come off as pretentious and full of herself. She isn't self-pitying. This is a rare and good trait.
TL;DR DON'T be put off because of this book's cover image, or the idea of reading a manga/graphic novel. Give this book a chance. It might surprise you. A remarkable psychological study of the author on herself. A book that does a good, clear job of analyzing mental illness and showing how it affects a person's life and thought processes.
I would recommend this book to ANYONE: gay, straight, other; man, woman, etc.; people who have mental illness or people who have never struggled with a mental illness. It's a very human book and I think it illustrates some interesting concepts.
RELATED MATERIALS:
Hyperbole and a Half: Unfortunate Situations, Flawed Coping Mechanisms, Mayhem, and Other Things That Happened by Allie Brosh - due to the discussion of mental illness through graphic novels
Ask Me About Polyamory: The Best of Kimchi Cuddles by Tikva Wolf - due to a clear-eyed psychological analysis of yourself, also recommend her website
The Diary of a Teenage Girl: An Account in Words and Pictures - due to a psychological analysis of an author of herself
December 27, 2022
"28 anni. Zero autostima. Nessun futuro."
Ovvero: come sentirsi attaccati personalmente da una quarta di copertina.
Scherzi a parte, avrei voluto leggere questo libro dieci anni fa. Non tanto per il modo in cui l'autrice affronta la scoperta della propria sessualità, quanto per l'analisi lucida e brutalmente onesta che Nagata fa di se stessa, della sua depressione e del suo processo di guarigione (se di guarigione si può parlare). C'è qualcosa di destabilizzante nella sua assoluta mancanza di pudore e nella sua capacità di mettersi, letteralmente e metaforicamente, a nudo di fronte al suo pubblico.
Questo è il genere di libro che ogni persona malata di depressione dovrebbe, prima o poi, prendere in mano, e anche il genere di libro che dovrebbe poter scrivere ad un certo punto della sua vita. Voi, nel dubbio, leggetelo.
Ovvero: come sentirsi attaccati personalmente da una quarta di copertina.
Scherzi a parte, avrei voluto leggere questo libro dieci anni fa. Non tanto per il modo in cui l'autrice affronta la scoperta della propria sessualità, quanto per l'analisi lucida e brutalmente onesta che Nagata fa di se stessa, della sua depressione e del suo processo di guarigione (se di guarigione si può parlare). C'è qualcosa di destabilizzante nella sua assoluta mancanza di pudore e nella sua capacità di mettersi, letteralmente e metaforicamente, a nudo di fronte al suo pubblico.
Questo è il genere di libro che ogni persona malata di depressione dovrebbe, prima o poi, prendere in mano, e anche il genere di libro che dovrebbe poter scrivere ad un certo punto della sua vita. Voi, nel dubbio, leggetelo.
Read
December 22, 2021a very vulnerable story about the author struggling with depression and her relationship with sex. very relatable at parts and a good message on our sexual expectations in todays society esp as a queer woman
May 2, 2023
In order to live as myself...
In order to be a GROWN-UP...
‐--‐----------------------
بخاطر اسمش و طرح جلدش رفتم سراغش، هیچ پیشزمینهای هم نداشتم، انتظار داشتم در بهترین حالت درباره تنهایی و پذیرفته نشدن در جامعه به عنوان یه همجنس گرا باشه، ولی خیلی بیشتر و عمیقتر و ریشهای تر از این بود!!
‐--‐----------------------
توی دوران قرنطینه یه کلمهای پیدا کردم که نمیدونستم وجود داره:
Touch deprivation
و فهمیدن اینکه چنین چیزی وجود داره، گرسنگی پوست برای لمس یه موجود زنده به غیر از خودت، خیلی بهم آرامش داد، اینکه بدونم تنهام ولی توی این تنهاییم تنها نیستم. توی دنیا افراد دیگهای هم هستن که چنین چیزی رو تجربه میکنن.
خوندن این کتاب یه چنین حسی داشت، حس آرامش ازینکه همهی حس های خیلی پیچیده، زشت و کمیابی که حس میکنی و باعث میشن فکر کنی یه هیولای تنها توی یه سیاره دور افتاده هستی، درواقع خیلی کمیاب نیستن و آدمهای دیگه توی همین سیاره تجربهی مشابهی دارن. مشکلاتی که انقدر بیسیک و پیشپاافتاده به نظر میان که بنظر برای همه حل شدهن و کسی ازشون حرف نمیزنه یا برعکس انقدر دور از ذهن و غیر قابل توصیفن که حرفی ازشون زده نمیشه.
واقعا حس خوبیه که بدونی تنها نیستی.
‐--‐----------------------
I thought that belonging somewhere, having somewhere to go every day = me.
I lost the thing that had given me shape, and as they disappeared I thought that I was dissolving into thin air.
‐--‐----------------------
در کل نمیدونم این کتاب رو به چه کسایی میشه پیشنهاد داد، اولا که پر از موضوعات تریگرینگه و خوندنش خیلی دردناکه و همچنین نمیدونم برای کسی که احساس و تجربهی مشابه نداشته اصلا قابل خوندن هست یا نه. فقط امیدوارم کسایی که به این کتاب نیاز دارن پیداش کنن و بخوننش، نه بخاطر اینکه راه حل یا راه فراری به آدم نشون میده، فقط بخاطر اینکه واقعا حس خوبیه که بدونی تنها نیستی.
‐--‐----------------------
چند وقت پیش کتاب
Convenience Store Woman
رو خوندم و خیلی باهاش ارتباط برقرار کردم و احساس میکنم کائنات ورژن پیشرفته تر اون رو- که همین کتاب باشه - رو برام فرستاد:)
In order to be a GROWN-UP...
‐--‐----------------------
بخاطر اسمش و طرح جلدش رفتم سراغش، هیچ پیشزمینهای هم نداشتم، انتظار داشتم در بهترین حالت درباره تنهایی و پذیرفته نشدن در جامعه به عنوان یه همجنس گرا باشه، ولی خیلی بیشتر و عمیقتر و ریشهای تر از این بود!!
‐--‐----------------------
توی دوران قرنطینه یه کلمهای پیدا کردم که نمیدونستم وجود داره:
Touch deprivation
و فهمیدن اینکه چنین چیزی وجود داره، گرسنگی پوست برای لمس یه موجود زنده به غیر از خودت، خیلی بهم آرامش داد، اینکه بدونم تنهام ولی توی این تنهاییم تنها نیستم. توی دنیا افراد دیگهای هم هستن که چنین چیزی رو تجربه میکنن.
خوندن این کتاب یه چنین حسی داشت، حس آرامش ازینکه همهی حس های خیلی پیچیده، زشت و کمیابی که حس میکنی و باعث میشن فکر کنی یه هیولای تنها توی یه سیاره دور افتاده هستی، درواقع خیلی کمیاب نیستن و آدمهای دیگه توی همین سیاره تجربهی مشابهی دارن. مشکلاتی که انقدر بیسیک و پیشپاافتاده به نظر میان که بنظر برای همه حل شدهن و کسی ازشون حرف نمیزنه یا برعکس انقدر دور از ذهن و غیر قابل توصیفن که حرفی ازشون زده نمیشه.
واقعا حس خوبیه که بدونی تنها نیستی.
‐--‐----------------------
I thought that belonging somewhere, having somewhere to go every day = me.
I lost the thing that had given me shape, and as they disappeared I thought that I was dissolving into thin air.
‐--‐----------------------
در کل نمیدونم این کتاب رو به چه کسایی میشه پیشنهاد داد، اولا که پر از موضوعات تریگرینگه و خوندنش خیلی دردناکه و همچنین نمیدونم برای کسی که احساس و تجربهی مشابه نداشته اصلا قابل خوندن هست یا نه. فقط امیدوارم کسایی که به این کتاب نیاز دارن پیداش کنن و بخوننش، نه بخاطر اینکه راه حل یا راه فراری به آدم نشون میده، فقط بخاطر اینکه واقعا حس خوبیه که بدونی تنها نیستی.
‐--‐----------------------
چند وقت پیش کتاب
Convenience Store Woman
رو خوندم و خیلی باهاش ارتباط برقرار کردم و احساس میکنم کائنات ورژن پیشرفته تر اون رو- که همین کتاب باشه - رو برام فرستاد:)
November 8, 2025
این #گرافیک_ناول درباره پیچیدگی های هویت جنسی، درباره اختلالات روانی، درباره نرمال نبودن و از همه مهمتر در ستایش لمس شدنه.
خیلیییی زیاد پیشنهاد میکنم بخونیدش. ریویوهای خیلی خوبی ام ازش توی گودریدز پیدا میشه اونا رو هم پیشنهاد میکنم بخونید.
خیلیییی زیاد پیشنهاد میکنم بخونیدش. ریویوهای خیلی خوبی ام ازش توی گودریدز پیدا میشه اونا رو هم پیشنهاد میکنم بخونید.
January 22, 2024
Nagata Kabi’s autobiographical “diary” manga caused quite a stir when it was first released. It’s a raw, messy, provocative piece. A relentlessly honest document of her struggles with extreme anxiety and self-loathing, expressed through cycles of self-harm which bring momentary relief. Kabi longs for emotional and physical intimacy but her hatred of her own body and her all-consuming, self-doubt makes this, along with her hopes of becoming a fully-fledged, manga artist, seem an impossible dream. After years of failed, dead-end jobs interrupted by extended periods of withdrawing from the outside world altogether, Kabi finally allows herself to admit that her desires revolve around a deep yearning for other women, so she hires an escort for a session in one of Japan’s many love hotels.
I found aspects of Kabi’s story intensely unsettling. It’s presented in a series of breathless episodes that fast forward through several years of Kabi’s life. Although Kabi records her progress as an artist who finally achieves recognition for her work, her book’s primarily centred on suffering. Kabi, deliberately or not, seems to be positioning her readers as voyeurs here, spying on Kabi’s most private, personal experiences. I really felt for Kabi, she’s incredibly fragile and alone, but I sometimes found her (inevitable) self-obsession exhausting and disturbing, even when I could understand exactly what was driving it. The sex workers Kabi encounters are sympathetically drawn, and her time with them is an effective counter to the notion that sex work in Japan exists only because it’s necessary for men’s sexual health – although sex workers themselves are still heavily stigmatised in wider society. But I wasn’t entirely convinced that Kabi saw the women she hired as individuals in their own right, she often seemed to be treating them more like props for the fulfilment of her own fantasies - she’s so intently focused on her own needs and her own insecurities there’s no space for anyone or anything else.
Kabi’s artwork has a kind of handmade, DIY aesthetic that's often associated with self-publishing and zine culture. There's a distinctive, rough-around-the-edges immediacy to it. It's predominantly black-and-white intermingled with flashes of pink, a choice that somehow underlines her predicament. Kabi's depicts herself in a style that invokes cute, chibi characters but cleverly subverted to convey her vulnerability and pain. Similarly, her emphatically lesbian narrative echoes, yet undermines, popular manga subgenres depicting romance and/or sex between women predominantly produced by, and for, men. Stories which some critics have described as lesbian content without lesbian identity, where desire between women is either represented as a passing phase - ultimately posing no real challenge to heterosexuality - or as a performance designed for men’s consumption/pleasure.
I found aspects of Kabi’s story intensely unsettling. It’s presented in a series of breathless episodes that fast forward through several years of Kabi’s life. Although Kabi records her progress as an artist who finally achieves recognition for her work, her book’s primarily centred on suffering. Kabi, deliberately or not, seems to be positioning her readers as voyeurs here, spying on Kabi’s most private, personal experiences. I really felt for Kabi, she’s incredibly fragile and alone, but I sometimes found her (inevitable) self-obsession exhausting and disturbing, even when I could understand exactly what was driving it. The sex workers Kabi encounters are sympathetically drawn, and her time with them is an effective counter to the notion that sex work in Japan exists only because it’s necessary for men’s sexual health – although sex workers themselves are still heavily stigmatised in wider society. But I wasn’t entirely convinced that Kabi saw the women she hired as individuals in their own right, she often seemed to be treating them more like props for the fulfilment of her own fantasies - she’s so intently focused on her own needs and her own insecurities there’s no space for anyone or anything else.
Kabi’s artwork has a kind of handmade, DIY aesthetic that's often associated with self-publishing and zine culture. There's a distinctive, rough-around-the-edges immediacy to it. It's predominantly black-and-white intermingled with flashes of pink, a choice that somehow underlines her predicament. Kabi's depicts herself in a style that invokes cute, chibi characters but cleverly subverted to convey her vulnerability and pain. Similarly, her emphatically lesbian narrative echoes, yet undermines, popular manga subgenres depicting romance and/or sex between women predominantly produced by, and for, men. Stories which some critics have described as lesbian content without lesbian identity, where desire between women is either represented as a passing phase - ultimately posing no real challenge to heterosexuality - or as a performance designed for men’s consumption/pleasure.
August 12, 2017
This is more a tale of the author's personal and ongoing experience with mental illness rather than what it's like to be lesbian drawn out in a manga comic book form. It touches on depression, eating disorders, cutting, and more. Erotic it is not. For me, the book has more of a feeling of commiseration and is an intimate confession where epiphanies are had once the author's first sexual experience occurs....and this is unique in that sex is not glamorized at all.
The naked scenes are illustrated in a non-graphic way but the story inside is raw and vulnerable. It's a deep reveal of inner struggles that a reader may or may not relate to.
In my own experience, I'm getting to a point where so many people in my life have some form of debilitating mental illness, including myself, ranging from extreme depression or anxiety to schizophrenia. It's almost more surprising to find people who aren't struggling or fought inner demons at some point. Brain chemistry is definitely a factor and I wanted to reach out and give the author meds in addition to hugs. I felt so much empathy watching her handle things completely on her own. Her isolation triggers my own sadness and caregiver at the same time.
One note, this is a Japanese comic so everything is read right to left. It took me a few minutes to get used to it.
Recommend the read especially if you feel alone in having anxiety, depression and other mental illness issues.
The naked scenes are illustrated in a non-graphic way but the story inside is raw and vulnerable. It's a deep reveal of inner struggles that a reader may or may not relate to.
In my own experience, I'm getting to a point where so many people in my life have some form of debilitating mental illness, including myself, ranging from extreme depression or anxiety to schizophrenia. It's almost more surprising to find people who aren't struggling or fought inner demons at some point. Brain chemistry is definitely a factor and I wanted to reach out and give the author meds in addition to hugs. I felt so much empathy watching her handle things completely on her own. Her isolation triggers my own sadness and caregiver at the same time.
One note, this is a Japanese comic so everything is read right to left. It took me a few minutes to get used to it.
Recommend the read especially if you feel alone in having anxiety, depression and other mental illness issues.
April 20, 2018
Lesbian experience with loneliness
This book was way too relatable for me, it also triggered some emotions and revelations about myself that I was not expecting based on the title and description.
But I still I absolutely loved it did would recommend it to anyone with any kind of mental health issues, because this really helped me with expressing myself more easily.
I’ve suffered from depression for years now and my family don’t accept that it is a genuine medical illness. Reading has always been my favourite way to escape reality but reading something so relatable has actually helped me feel better because It’s shown me that there are actually people ho feel the same as me, but more importantly it helped me feel less alone.
This book was way too relatable for me, it also triggered some emotions and revelations about myself that I was not expecting based on the title and description.
But I still I absolutely loved it did would recommend it to anyone with any kind of mental health issues, because this really helped me with expressing myself more easily.
I’ve suffered from depression for years now and my family don’t accept that it is a genuine medical illness. Reading has always been my favourite way to escape reality but reading something so relatable has actually helped me feel better because It’s shown me that there are actually people ho feel the same as me, but more importantly it helped me feel less alone.
Read
February 22, 2023В Ганни Улюри є вичерпний огляд, з яким раджу ознайомитися, бо обкладинка виглядає як ромком, а насправді це максимально дискомфортне читво в дусі Саяки Мурати (чи, у пригладженішому своєму варіанті, Саллі Руні).
Я б ще хотіла думочку якусь подумати про те, що Bildungsroman - це, звичайно, парадигматичний жанр індустріальної модерності з її соціальною й географічною мобільністю, дестабілізацією предковічних звичаїв і спільнот, етц. (тут я посилаюся на Моретті); (сюди ж - зміни у жанрі романсів десь тоді ж); а от в нашому постіндустріальному суспільстві набуває популярності оцей-от піджанр, який вирішує більдунгзроманівську колізію між бунтуй-проти-правил-ставай-собою і потребою інтеграції в суспільство при дорослішанні радикальною відмовою від традиційних прикмет соціально адаптованого дорослого: "успішна" робота? родина як моногамний союз чоловіка і жінки? та нєєєє, я пас. Якось воно напевно корелює, я б про це почитала і подумала, але не з температурою 39, як зараз.
Я б ще хотіла думочку якусь подумати про те, що Bildungsroman - це, звичайно, парадигматичний жанр індустріальної модерності з її соціальною й географічною мобільністю, дестабілізацією предковічних звичаїв і спільнот, етц. (тут я посилаюся на Моретті); (сюди ж - зміни у жанрі романсів десь тоді ж); а от в нашому постіндустріальному суспільстві набуває популярності оцей-от піджанр, який вирішує більдунгзроманівську колізію між бунтуй-проти-правил-ставай-собою і потребою інтеграції в суспільство при дорослішанні радикальною відмовою від традиційних прикмет соціально адаптованого дорослого: "успішна" робота? родина як моногамний союз чоловіка і жінки? та нєєєє, я пас. Якось воно напевно корелює, я б про це почитала і подумала, але не з температурою 39, як зараз.
December 25, 2021
every single page was raw and tough to read (for me at least). when i flipped to the last page, i was relieved — not because i didn’t like the story, but because my heart was aching and hurting for the character. i wanted to reach across the screen and hold her for as long as i could, sit there in a dirty little
dark corner and cry about our miserable
life. i felt obligated to put the book down a few times before coming back to it because of how heavy my
heart felt in my chest. i will never shut up about this from now on
dark corner and cry about our miserable
life. i felt obligated to put the book down a few times before coming back to it because of how heavy my
heart felt in my chest. i will never shut up about this from now on
April 7, 2022
My lesbian experience with relating too hard to this manga
June 5, 2019
Although at times this comic felt a bit disjointed and without a narrative structure to hold it up, I also really enjoyed and felt moved by it. It's autobiographical manga detailing one woman's struggles with depression and queer sexuality. It's very frank and vulnerable. Some of her statements about depression are so spot-on and sad ("I'm so bad at being alive." 😭). I was also interested to learn about lesbian sex work in Japan. This is the very first manga I've ever read! Reading right to left was a bit challenging at first, but I got the hang of it pretty quickly.
June 23, 2021
I admire the honesty about your mental health journey but that whole chapter about your mother was um... respectfully please keep going to therapy. Please.
February 19, 2023
Я постійно думаю, що моє покоління якесь ні туди і ні сюди. Або ж не в поколінні справа, а в тому, що квір-репрезентацій було обмаль, поки я собі спокійно дорослішала, уявляючи світ таким, який був прописаний у книжках.
Цей тест не так про ось це велике відкриття власної Ідентичності, як про одну велику проблему під назвою «комунікація», а є ще більша проблема під назвою «батьки». І з неї все й проростає. Героїня 10 років борсається в ментальних водах і не знає, як виплисти на поверхню, вона не знає, як відділити себе і свій образ, який змалювали батьки, а також їхні очікування від доньки. А тоді вже питання: чи існує умовне «я», очищене від батьківських «треба», «будеш», «не можна».
Найболісніше — це те, як героїня усвідомлює, що вона не любить себе. І що цю любов треба ж іще заслужити. А хочеться простого: щоб тебе просто прийняли і обійняли.
Без болісного дорослішання не обійшлося. Але як же відрадно за героїню, яка все ж змогла!
Цей тест не так про ось це велике відкриття власної Ідентичності, як про одну велику проблему під назвою «комунікація», а є ще більша проблема під назвою «батьки». І з неї все й проростає. Героїня 10 років борсається в ментальних водах і не знає, як виплисти на поверхню, вона не знає, як відділити себе і свій образ, який змалювали батьки, а також їхні очікування від доньки. А тоді вже питання: чи існує умовне «я», очищене від батьківських «треба», «будеш», «не можна».
Найболісніше — це те, як героїня усвідомлює, що вона не любить себе. І що цю любов треба ж іще заслужити. А хочеться простого: щоб тебе просто прийняли і обійняли.
Без болісного дорослішання не обійшлося. Але як же відрадно за героїню, яка все ж змогла!
January 29, 2019
Kabi had the bravery to be very blunt, honest, and real in this book. It feels wrong to give a Review to someone's real life experiences, so it's hard to put my thoughts into appropriate words. I loved how she spoke about her experiences with depression and other mental illness, and I wish that had been fleshed out more. With regards to the depiction of sex and her own idea of sex, it felt like she set up the character of herself to make some self-discoveries that weren't really seen through.
I'd like to note before I say this that this isn't a criticism of the book or the author, just a statement about my experience as a reader: I was hoping to find this more relatable than I did. As someone who has and does struggle with major depression, I found the depiction of mental illness far more relatable than the depiction of sexuality, which is what I was expecting to relate to in this book.
I understand the value of writing an autobiographical work that doesn't have a real "resolution", but putting down a book that didn't really have a conclusion is a strange feeling. I guess I'd hoped that after learning about her experiences, as the reader I'd also be able to learn about what she took away from the experiences and how they've shaped her; I wanted to know what, as a reader, she hoped I would take away from her story.
I'd like to note before I say this that this isn't a criticism of the book or the author, just a statement about my experience as a reader: I was hoping to find this more relatable than I did. As someone who has and does struggle with major depression, I found the depiction of mental illness far more relatable than the depiction of sexuality, which is what I was expecting to relate to in this book.
I understand the value of writing an autobiographical work that doesn't have a real "resolution", but putting down a book that didn't really have a conclusion is a strange feeling. I guess I'd hoped that after learning about her experiences, as the reader I'd also be able to learn about what she took away from the experiences and how they've shaped her; I wanted to know what, as a reader, she hoped I would take away from her story.
January 18, 2019
Before reading this my thought process was: “Oh the title should probably be My Lonely Experience With Lesbianism"… because that seems to be how it goes. But I was very wrong. I appreciate the honesty and bluntness of this story and I love how the author describes her relationship with said loneliness.
January 8, 2024
چرا اینقدر من بود؟
دوست داشتم دختره رو بغل کنم و با هم زار بزنیم
امیدوارم منم آخر داستان بتونم خودمو دوست داشته باشم...
دوست داشتم دختره رو بغل کنم و با هم زار بزنیم
امیدوارم منم آخر داستان بتونم خودمو دوست داشته باشم...
October 30, 2020
“But it's easy to understand the pain when it's my body that's being hurt. It calms me down. I don't really understand the pain in my heart. It doesn't have any real form.”
sad, sweet, amazing, relatable.
...anyways i'll be back in like a month when the next 2volumes i just ordered finally arrive.
sad, sweet, amazing, relatable.
...anyways i'll be back in like a month when the next 2volumes i just ordered finally arrive.
Want to read
October 9, 2020I only found this because I was babysitting my cousins and one of them took this out and said ¨boobies¨.
And I was like HECk YEah
And I was like HECk YEah
April 8, 2021
tw: eating disorder, self harm, vomiting
the bit abt finding ur own sweet nectar & finally living ur life... oh boy
the bit abt finding ur own sweet nectar & finally living ur life... oh boy
September 26, 2017
This was a different reading experience than I was expecting. The cover and blurb makes it seem a little goofy, but it's actually quite introspective and is mostly her processing her mental health issues.
July 22, 2024
انگلیسیها بهش میگن lost. گمشده. حس میکنم به زبان انگلیسی مفهومش عمیقتره. تا همین خرداد امسال، تمام زندگیم طبق روتین منظم و مرتبی پیش میرفت و آیندهی مشخصی هم در انتظارم بود تا اینکه بعد از تابستون، تمام اون آینده رو به خواست خودم پاک کردم و افتادم رو دور ندونستنها و نتونستنها. گم شده بودم، هنوز هم گم هستم، گیج و منگ و خسته. یادمه چند باری گفتم چهقدر خستهام، نیاز دارم یهجا بمونم و هیچ کاری نکنم. من عین بیست و چهار ساعت، حتی تو خواب فکر میکردم. بعد از مدتی متوجه شدم چهقدر زیاد فکر میکنم، که فکر کردن بهقدر یک شغل ۲۴ ساعته انرژی میطلبه. آدم شکستخوردهای نبودم، اما سخت بود بپذیرم بهای رفتن به سمت رویاها و آرزوهای بزرگ توی ایران اینقدر سنگینه، که باید سختیها، ناتوانیها، از دست دادن و رها کردنهای زیادی رو برای کوچکترین تصمیمات تجربه کنم. توی این سه ماه و اندی که گذشته، هنوز پیدا نشدم. هدفهام قاطی شدن، خودم بینشون غلت میخورم و میترسم. از اینکه توی این یهدونه زندگی کوچیکی که دارم خودم رو پیدا نکنم میترسم. اما خب، اینجا نیستم که زیاد هم از خودم بگم.
شخصیت اصلی این کتاب از آسیبپذیرترین افکارش گفته. از اینکه چهطور خودش رو از اون حس گمشده بودن بیرون کشیده و آورده تو مسیری که پیدا شه. بعضی از آدمها این راه رو نمیشناسن، اگر هم میشناسن به همدیگه نمیگن. میترسیم قضاوت بشیم، ترک بشیم، بهمون بخندن، طعنه بشنویم و مهمتر از همه فهمیده نشیم. دیدن اینکه یهنفر شجاعت نشون دادن آسیبپذیرترین چهره از خودش رو داره باعث افتخاره. من ندارم. دنیای این روزهام چندان روشن نیست، پر از ترس و استرس و فشار و احساس ناکافی بودن برای خودمه. اما داره پیش میره، دارم سعی میکنم به مسیر اعتماد کنم. با تمام این حال امید دارم، بسیار امید دارم که پیدا شم و یهجا و یهجور آروم بگیرم.
شخصیت اصلی این کتاب از آسیبپذیرترین افکارش گفته. از اینکه چهطور خودش رو از اون حس گمشده بودن بیرون کشیده و آورده تو مسیری که پیدا شه. بعضی از آدمها این راه رو نمیشناسن، اگر هم میشناسن به همدیگه نمیگن. میترسیم قضاوت بشیم، ترک بشیم، بهمون بخندن، طعنه بشنویم و مهمتر از همه فهمیده نشیم. دیدن اینکه یهنفر شجاعت نشون دادن آسیبپذیرترین چهره از خودش رو داره باعث افتخاره. من ندارم. دنیای این روزهام چندان روشن نیست، پر از ترس و استرس و فشار و احساس ناکافی بودن برای خودمه. اما داره پیش میره، دارم سعی میکنم به مسیر اعتماد کنم. با تمام این حال امید دارم، بسیار امید دارم که پیدا شم و یهجا و یهجور آروم بگیرم.
June 16, 2018
*Forgive me the mistakes of English, this is not my native language*
I loved it, I loved every second of it.
This manga made me cry and stop to think of some things.
This is not an easy read, the subject is heavy and real, since it's like an auto bio but if the reader gives a chance ... Gosh, this will open your eyes!
Some moments in the story made me stop and think about my own life, my own feelings.
I found myself rooting for the author (character) all the time. I worried about her and I felt sad and distressed too.
And when I got to the end of this story, I was just smiling a bitter sweet smile. Glad that this warrior woman continued on her way and achieved goals in her own life.
I'm so happy to know that she has not stopped trying and keeps trying to live better. I desire of all my being, good things to her.
Anyway ... My only regret in this manga was not having read it sooner.
I hope more people, more teens and adults can read this work and get inspired from this piece.
Now I will wipe my tears and save this story in a special place in my life.
I loved it, I loved every second of it.
This manga made me cry and stop to think of some things.
This is not an easy read, the subject is heavy and real, since it's like an auto bio but if the reader gives a chance ... Gosh, this will open your eyes!
Some moments in the story made me stop and think about my own life, my own feelings.
I found myself rooting for the author (character) all the time. I worried about her and I felt sad and distressed too.
And when I got to the end of this story, I was just smiling a bitter sweet smile. Glad that this warrior woman continued on her way and achieved goals in her own life.
I'm so happy to know that she has not stopped trying and keeps trying to live better. I desire of all my being, good things to her.
Anyway ... My only regret in this manga was not having read it sooner.
I hope more people, more teens and adults can read this work and get inspired from this piece.
Now I will wipe my tears and save this story in a special place in my life.
May 11, 2017
If you've ever wondered if you were the only one who felt like a child watching all the adults succeed at life, read this book. Kabi Nagata's ongoing journey as she copes with anxiety, depression, cutting, and being LBGTQ is honest in way that we don't always see, particularly in manga, and that helps her deal with the subject matter in a way that really reaches the reader. Nagata's attempts to understand her sexuality, why she can't live for herself and not her parents (and her work to be able to do so), and her family's lack of understanding are presented unflinchingly.
It's worth mentioning that at one point Nagata says that she doesn't like to be identified as a woman, but it's clear that she lacks the vocabulary (or perhaps the Japanese language does?) to say that she's non-binary and possibly asexual. (She seems to mistake a craving for human contact for sexual urges, but is uncomfortable and unmoved by sex.) This book could be an excellent addition to a sex ed class on both of these fronts, as well as for the fact that she laments that all of her understanding about sex and her own body came from fiction.
It's worth mentioning that at one point Nagata says that she doesn't like to be identified as a woman, but it's clear that she lacks the vocabulary (or perhaps the Japanese language does?) to say that she's non-binary and possibly asexual. (She seems to mistake a craving for human contact for sexual urges, but is uncomfortable and unmoved by sex.) This book could be an excellent addition to a sex ed class on both of these fronts, as well as for the fact that she laments that all of her understanding about sex and her own body came from fiction.
Displaying 1 - 30 of 4,136 reviews