حضرت سلیمان علیه السلام مگر ثروت ندارد؟ مگر غرق در نعمات الهی نیست؟ هست؛ امّا کارش به پیمانشکنی با خدا نمیکشد. چرا؟ چون حواسش به قیامت هست. میفرماید: «قالَ هذا مِن فَضلِ رَبِّی لِیَبلُوَنی اَ اَشكُرُ اَم اَكفرٌ (نمل: 40)؛ اگر خدا به من نعمت داده، میخواهد مرا امتحان کند که آیا شکرگزار هستم یا ناسپاسی میکنم.» این «شکر» را به خاطر بسپارید... موضوع سورهی واقعه چیزی است که جامعه با آن بسیار سروکار دارد. فضایی را که این سوره نشانه گرفته است، فضای «مُترَفین» است؛ یعنی کسانی که خدا بر سر و روی آنها نعمات را ریخته و آنها را با آن امتحان میکند، ولی آنها ناسپاسی میکنند.
اینجانب علی صبوحی طسوجی متولد ۱۳۵۹ در شهر قم هستم. دانشآموختهی حوزه و طلبهی دروس خارج فقه و اصول. به علت شیفتگی به فراگیرى علوم دین، بعد از اتمام دورهی دبیرستان، وارد حوزه علمیهی بناب در استان آذربایجان شرقی شدم. در این حوزه، در کنار تحصیل علوم حوزوی، از محضر عالم عامل، عارف بهحق، حضرت حجةالاسلام و المسلمین استاد باقری بنابی کسب فیض کردم. دروس سطح یک حوزه را با جدیت تمام و در مدت چهار سال به اتمام رساندم و برای ادامهی تحصیل به حوزه علمیه قم مشرف شدم. انواع سؤالات اعتقادی، دینی و معرفتی، من را در جستجوی پاسخ به آن سؤالات، به مطالعهی انواع رشتهها و مراجعه به اساتید مربوط به هر علم راهنمایی میکرد؛ اما هیچکدام عقل تشنهی من را سیراب نکرد و روح من را به اطمینان نرساند؛ مگر پاسخهایی که از اندیشه و نگاه قرآنی استاد الهی زاده که ذهن و روح من را متقاعد میساخت و همین باعث توجه بیشتر من به عظمت و اعجاز قرآن شد و مسیر زندگی من را در خدمت به قرآن قرار داد.