โชคชะตา

by Keigo Higashino, ทินภาส พาหะนิชย์ (Translator)

ชายหนุ่มจำใจแยกทางกับหญิงสาวผู้เป็นรักแรก และฝ่าฟันช่วงเวลาวัยรุ่นที่ต้องต่อสู้ดิ้นรน จนได้เป็นผู้พิทักษ์สันติราษฎร์

ผ่านไป 10 ปี เขาได้พบกับชายผู้เคยเป็นคู่แข่งสมัยนักเรียน และเป็นสามีของหญิงสาวคนนั้น ทั้งสองต้องเผชิญหน้ากันอีกครั้งในฐานะ ตำรวจ กับ ผู้ต้องสงสัย ในการต่อสู้อันร้าวรานใจซึ่งมีโชคชะตาเป็นผู้กำหนด

Genres: Fiction, Mystery, Japanese Literature, Detective, Mystery Thriller, China, Novels

304 pages, Paperback

First published July 1, 1993

About the author

Associated Names:
* Keigo Higashino
* 東野 圭吾 (Japanese)
* 東野圭吾 (Traditional Chinese)
* ฮิงาชิโนะ เคโงะ (Thai)


Keigo Higashino (東野 圭吾) is one of the most popular and biggest selling fiction authors in Japan—as well known as James Patterson, Dean Koontz or Tom Clancy are in the USA.

Born in Osaka, he started writing novels while still working as an engineer at Nippon Denso Co.　(presently DENSO). He won the Edogawa Rampo Prize, which is awarded annually to the finest mystery work, in 1985 for the novel Hōkago (After School) at age 27. Subsequently, he quit his job and started a career as a writer in Tokyo.

In 1999, he won the Mystery Writers of Japan Inc award for the novel Himitsu (The Secret), which was translated into English by Kerim Yasar and published by Vertical under the title of Naoko in 2004. In 2006, he won the 134th Naoki Prize for Yōgisha X no Kenshin. His novels had been nominated five times before winning with this novel.

The Devotion of Suspect X was the second highest selling book in all of Japan— fiction or nonfiction—the year it was published, with over 800,000 copies sold. It won the prestigious Naoki Prize for Best Novel— the Japanese equivalent of the National Book Award and the Man Booker Prize. Made into a motion picture in Japan, The Devotion of Suspect X spent 4 weeks at the top of the box office and was the third highest‐grossing film of the year.

Higashino’s novels have more movie and TV series adaptations than Tom Clancy or Robert Ludlum, and as many as Michael Crichton.

Reviews

[Mook Woramon · Rating 4 out of 5]

เล่มนี้เป็นเล่มที่ชอบนะ สมชื่อเรื่อง “โชคชะตา” จริงๆ

อะไรกันนะที่ขีดเส้นกำหนดชีวิตคน เรามีเจตจำนงเสรีที่ได้เลือกเองรึเปล่า หรือจริงๆแล้วแค่เดินไปบนเส้นทางที่อะไรบางอย่างกำหนดไว้โดยมนุษย์ไม่เคยรู้ตัว แล้วถ้ามีโอกาสได้รู้ขึ้นมาชีวิตจะเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมมั้ย บางคนอาจพอใจในเส้นทางเดิม บางคนอาจเลือกเดินบนเส้นทางใหม่ ใครจะรู้

เรื่องนี้เป็นสูตรสำเร็จนิยายคุณเคโงะเช่นเคย สืบสวนฆาตกรรมปนดราม่า

คุณตำรวจยูซากุต้องมาทำคดีฆาตกรรมซึ่งผู้ต้องสงสัยในคดีคือ อากิฮิโกะผู้เป็นทั้งเพื่อนและเป็นศัตรูมาตั้งแต่สมัยประถมจนถึงมัธยม แม้เวลาจะผ่านมาเนิ่นนานแต่ทั้งคู่ไม่เคยลืมกัน แถมภรรยาของอากิฮิโกะยังเป็นรักแรกของยูซากุอีกด้วย เส้นด้ายล่องหนชักใยเรื่องระหว่างพวกเขาอยู่โดยไม่เคยรู้ตัว คดีครั้งนี้จะเปิดเผยความลับที่ปิดบังไว้มานานและจะได้รู้ว่าพวกเขาผูกพันกันมากกว่าที่คิด

เสียดายที่เล่มนี้เอื่อยๆตอนเริ่มเรื่อง มาสนุกช่วงกลางๆหลังๆ แถมโดนคุณเคโงะปั่นหัวอีกตามเคย ไม่เคยตามทันซะที เฮ้อ

[nananatte · Rating 4 out of 5]

'โชคชะตา'​ให้ความรู้สึกคล้ายๆ อ่าน 'ฆาตกรรมคืนฝนดาวตก'​ ผสม 'ปริศนาดอกไม้มายา'​ เราว่ามันมีความ Romance Suspense เรื่องนี้ไม่ได้บอกแต่แรกว่าคนร้ายเป็นใคร คนอ่านต้องพยายามคิดตามไปกับการสืบสวนของทีมตำรวจ

ตัวละครหลักมี 3 ตัว และตัวละครรายล้อมอีกมหาศาล อ่านไปก็ลุ้นไปกับความสัมพันธ์ที่โยงใยคนทั้งสามอยู่ รู้แหล่ะว่ามันต้องมีอะไรสักอย่าง แต่ไม่รู้หรอกว่าคุณเคโงะจะผูกเรื่องที่ไม่น่าจะเข้ากันเลยให้เข้ากันได้ยังไง คือโยงแบบ... ครอบจักรวาลมากค่ะ แต่อ่านแล้วก็... นะ โอเคร้ อย่างงั้นก็ได้

หยิบไปทำซีรีย์น่าจะสนุกดี เพราะคุณตัวละครชาย 2 ตัวหลักนี่คงต้องหน้าตาดีมาก คนนึงเป็นคุณหมอลุคสไตล์เจ้าชายเย็นชา กับอีกคนเป็นคุณตำรวจผิวเข้มผอมแต่มีกล้ามค่ะ

เวลาอ่านคุณเคโงะบรรยายวิธีคิดกับการกระทำของ 'มิซากิ'​ (นางเอก)​ เราจะทึ่งมาก เพราะมันผู้หญิงจริงๆ เลย อาการลังเลสับสนไม่แน่ใจ คือจังหวะ วิธีคิด และการตัดสินใจลงมือทำมันผู้หญิงสุดๆ อ่านแล้วทึ่งเหมือนเห็นคุณเคโงะไปสิงร่างนาง

ส่วนที่ตกใจที่สุดคือตอนจบ จบอย่างงี้เลยเหรอ 555

[Mizuki · Rating 2 out of 5]

Fated (it is my own translation, I'm not sure it is correct) is a disappointing melodrama by Keigo Higashino. I got so bored in the middle of the story that I skimmed to read the ending...and then I was like "Oh, that's it. That's the ending. It is not bad, but it is not very exciting neither. No point in reading any further."

This novel still carries plenty of Keigo Higashino's trademark problems when characters, story and writing is considered. I feel nothing for any of the characters--not saying that these characters are badly written, but they are just not...interesting. The murder mystery is half-baked as best, and the story itself is............as flat and as tasteless as reading a piece of news from a newspaper.



*sighs* I just need to rant about Keigo Higashino's tone whenever he is writing his novels: he inserts too much Big Talk about fate and destiny and human nature and the dark side of the society and whatnot in order to impress his audience---and it works because everyone and their mother is praising Keigo Higashino for being such a master novelist but I am not buying any of these, I hate being lectured by this guy and I think most of his novels are overrated and freaking boring.

If I had better books to read, I won't pick Higashino's books up. Case closed.

[top. · Rating 3 out of 5]

กลางๆ เหมือนอีกมิติหนึ่งของกลลวงซ่อนตายผสมรักในโลกพิศวง ซึ่งกลเม็ดของปริศนาอาจไม่ดีเท่าเล่มต้น แต่มีความน่าสงสัยสไตล์เล่มหลังและปวดใจเล็กๆ กระจายอยู่พอให้ได้ดราม่า ที่น่าสนใจอย่างหนึ่งคือ มิตรภาพน่ารักระหว่างตัวเอกทั้งสองหน่อ


ทั้งที่ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกัน แต่ก็เป็นคนที่ตัวเองสนใจ ไม่ได้รู้สึกว่าเขามีเสน่ห์หรือแค้นเคืองใดๆ แล้วทำไมที่มองหน้ากันถึงได้รู้สึกหวั่นไหว-


เท่าที่ผ่านงานคุณนักเขียนมา จำได้ว่าผมประทับใจกับมิตรภาพแบบโบรแมนซ์ของตัวละครในงานของคุณเค้าอยู่สองเล่ม ซึ่งก็คือสองเล่มที่กล่าวไปแล้ว แต่ไม่มีเล่มไหนแม้ในสองเล่มนั้นก็เถอะที่จะฟุ้งฝันขนาดนี้ นี่ยังไม่รวมประโยคหวานหยดย้อยแบบแมนๆ หรือการตัดประโยคแบบชวนให้คิดลึกบางจุด (ซึ่งดูจงใจมาก ฝีมือพิสูจน์อักษรใช่หรือไม่ ยอมรับมา!) ซึ่งทั้งหมดทั้งมวลผมก็มองว่ามันน่ารักดีแหละนะ และก็ไม่รู้ว่าผู้เขียนคิดว่ามันจะเยอะไปหรือเปล่าเลยจบเรื่องด้วยประโยคที่ทำให้ความเพ้อ (เจ้อ) พวกนี้มันยังอยู่ในระดับกลางๆ ด้วย เจ๋งไปอีก

สุดท้ายก็จะยังคงพูดเหมือนเดิมว่า เคย์โงะซังจะยังเป็นอีกนักเขียนที่ผมจะหยิบมาอ่านเสมอถ้าไม่รู้จะอ่าน "อะไร" หรือเวลาอยากอ่าน "อะไร" ที่การันตรีความบันเทิงได้ประมาณนึง มากน้อยก็แล้วแต่รสนิยมและประสบการณ์ที่มีร่วมกับเรื่องนั้นๆ อ่ะเนอะครับ

[Lily 百合花 · Rating 3 out of 5]

ชื่อเรื่อง – โชคชะตา (宿命 --- Shukumei)
ผู้แต่ง – ฮิงาชิโนะ เคโงะ (Keigo Higashino) เขียน ทินภาส พาหะนิชย์ แปล


ตัวละคร
วากุระ ยูซากุ
ฮิโนะ ซานาเอะ
อุริว อากิฮิโตะ
เอจิมะ มิซาโกะ


รีวิวหลังอ่าน

เป็นเรื่องที่เราอ่านไปก็เทียบหน้านักแสดงไป ฮ่าๆ โดยเฉพาะบทของอากิฮิโตะ มีบุโจวที่รัก หรือนาโอะฮิโตะแสดงนั่นเอง เรื่องนี้เป็นละครเมื่อปี 2004 เดี๋ยวถ้ามีโอกาสคงจะหาดูแหละจ้าาา อยากดูบุโจวที่รักจริงๆ

การเล่าเรื่องค่อนข้างเนิบช้า ชวนสงสัยว่าจะเกี่ยวโยงกันยังไง สุดท้ายก็รู้สึกว่าโชคชะตาเล่นตลกจริงๆ สมกับชื่อเรื่องที่ตั้งไว้ แอบคิดว่าปมในเรื่องมันใหญ่กว่าที่จะจบลงแค่นี้แหละ เหมือนจบแบบปลายเปิด นี่จนจบเรื่องก็ยังไม่รู้เรื่องของซานาเอะ (ที่เอ่ยถึงในบทนำ) อย่างละเอียดมากนัก แบบว่าก็ยังค้างคาใจ เดาไม่ค่อยได้ต่อไป

ส่วนจุดพีคที่เฉลยเรื่องราวโชคชะตานั้น ไม่เซอร์ไพรส์เรา เพราะเราดันเผลอใจไปเปิดอ่านตอนท้ายก่อนเอง กร๊ากกก เอาจริงๆ มันก็พีคแหละ แต่เรารู้สึกว่าพอไปเฉลยตอนท้ายๆ มันเลยไม่ค่อยพีค แบบเหมือนตอนท้ายๆ ทุกอย่างจบอย่างรวบรัดไปหมดเลยอ่ะ

มีคดีแทรกอยู่ในเรื่องด้วย ซึ่งถามว่าเดาคนร้ายได้ไหม เดาไม่ได้จ้าาา ถึงเดาไปก็ไม่น่าจะถูก เลยไม่อยากเดา ฮ่าๆๆๆ เพราะตัวละครเหมือนจะเยอะนะ แต่ก็ไม่ได้เยอะอะไรขนาดนั้น มาเยอะตอนเล่าช่วงหลังๆ มากกว่า ทำเอางงๆ ว่าใครเป็นใคร จำได้แค่ตัวละครหลักนั่นแหละนะ

แอบคิดว่าเรื่องนี้ถ้าดูเป็นละครอาจจะสนุกกว่าอ่านนิยายก็ได้มั้ง เราก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ว่าตอนต้นถึงกลางเรื่องเล่าได้เนิบมาก ส่วนตอนท้ายก็รวบรัดและจบไปแบบรวดเร็วจริงๆ จนแบบว่าอยากให้ขยายช่วงท้ายอีกสักนิดจะดีกว่าจริงๆ นะ

ปกติเราไม่ค่อยอ่านนิยายของเคโงะ คือดูละครที่สร้างจากนิยายของเคโงะ แต่��นังสือเองนั้นกลับไม่ค่อยได้อ่าน เพราะมีออกมาเยอะจนเกินไป กร๊ากๆ ไม่ใช่ๆ เล่มนี้อาจจะเป็นเล่มแรกที่ได้อ่านด้วยซ้ำ ถ้าจำไม่ผิดนะ ก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะออกมาเยอะ แต่ส่วนใหญ่เราก็ดูละครไปแล้วทั้งนั้นเลย หรือบางเรื่องอาจจะยังไม่ได้ดู แต่ก็รู้จัก และตั้งใจว่าจะดูแหละ

[สปอยล์]

ตอนเด็กๆ ยูซากุเคยไปเล่นกับซานาเอะบ่อยๆ ซานาเอะอยู่โรงพยาบาลอิฐประจำ มีสติปัญญาเหมือนเด็กน้อย พอซานาเอะตายจากไป เขาก็รู้สึกเสียใจ เหมือนมีคนผลักซานาเอะตกตึกตายมั้งนะ

ตอนสมัยมัธยมนั้นยูซากุมักจะเรียนได้ที่ 1 ของห้อง เป็นผู้นำ เพื่อนๆ ชอบกัน และไม่ถูกชะตากับอากิฮิโตะ ที่แข่งว่ายน้ำกันยูซากุก็แพ้ แถมพอได้อยู่ห้องเดียวกับ อากิฮิโตะก็สอบได้ที่ 1 นำหน้าเขาไปอีก ยูซากุใฝ่ฝันอยากเป็นแพทย์ทางด้านประสาทวิทยา สอบปีแรกไม่ผ่าน สอบปีที่สองพ่อที่ชื่อโคจิ เป็นตำรวจก็มาล้มป่วยพอดี เลยไม่ได้สอบ สุดท้ายเพราะเงินไม่พอจะเรียนหมอได้ เลยตัดสินใจสอบเข้าเรียนตำรวจแทน

ยูซากุมีรักแรกกับมิซาโกะ ซึ่งทั้งสองเจอกันที่โรงพยาบาลอิฐนี่แหละ พ่อของมิซาโกะมาหาหมอที่โรงพยาบาลอุเอฮาระนี้ เจอกันจนรักกัน และสุดท้ายพอยูซากุตัดสินใจที่จะปล่อยมือจากมิซาโกะ เพราะต่างกันจนเกินไป มิซาโกะก็ยอมมีอะไรด้วยก่อนที่จะจากกันไป

มิซาโกะสงสัยมากว่าทำไมพ่อตัวเองเมื่อเกิดอุบัติเหตุในที่ทำงาน ทำงานอยู่ในบริษัทของครอบครัวอุริวนี่แหละ แล้วจู่ๆ ทางอุริวก็รับผิดชอบทุกอย่าง แถมยังทำให้เธอได้ทำงานเป็นเลขาของผู้บริหาร พ่อของอากิฮิโตะ ซึ่งทำให้เธอได้เจอกับอากิฮิโตะ อากิฮิโตะชอบเธอ เลยขอเดทด้วย แล้วก็ทำให้เธอยอมแต่งงานด้วย ทั้งๆ ที่ไม่ได้รู้สึกรักเหมือนที่รักยูซากุ ผ่านมาห้าปีก็ยังรู้สึกว่าอากิฮิโตะเหมือนปิดใจ ไม่ยอมบอกอะไรให้เธอรู้เลย

พ่อของอากิฮิโตะจากไป สมบัติที่เหลือพวกผลงานศิลปะที่เก็บสะสม อากิฮิโตะก็เปิดให้ญาติๆ ได้เข้ามาเอาไปได้ คนที่จะสืบทอดบริษัทต่อคือตระกูลซุงาอิมั้งนะ คือจะสลับกับตระกูลอุริวในการสืบทอดตำแหน่งประธานบริษัท อากิฮิโตะเองเรียนด้านการแพทย์ประสาทวิทยา ไม่ได้สานต่อกิจการทางบ้าน มีน้องต่างแม่สองคนกำลังเรียนอยู่ด้วย

แต่แล้วก็เกิดคดีเมื่อหน้าไม้ที่เป็นสมบัติในห้องได้หายไป แล้วจู่ๆ คนที่ได้สืบทอดบริษัทของซุงาอิ ชื่อมาซาฮิโตะมั้ง เราก็ลืมชื่อ ได้ถูกหน้าไม้ที่มีลูกดอกมีพิษยิงตายแถวๆ สุสาน ยูซากุได้มาดูคดีนี้ด้วย เลยทำให้ได้เจอกับมิซาโกะ

การสืบคดีทำให้พบว่าอากิฮิโตะน่าสงสัยมาก เพราะมิซาโกะเองก็เห็นอากิฮิโตะแวบๆ ตอนอยู่หลังบ้าน ไหนจะเจอกาวร้อนในเสื้ออีก และทางยูซากุก็สืบได้ว่าอากิฮิโตะสั่งอาหารที่ตัวเองไม่ชอบก็คือปลาไหลย่าง ให้มาส่งที่ห้องพักอาจารย์ ซึ่งใช้เวลาทำนานกว่าเมนูง่ายๆ ทั่วไป ซึ่งปลาไหลย่างนี้ทั้งมิซาโกะและยูซากุรู้ว่าอากิฮิโตะไม่ชอบกิน

ต่อมาตอนท้ายๆ นี่แหละที่มิซาโกะเข้าไปจะหาเอกสารที่เขียนคำว่า 电脑 (อ่านว่าเดนโนในภาษาญี่ปุ่น แปลว่าคอมพิวเตอร์ในภาษาจีนแหละ) ที่อากิฮิโตะหาทางเอาคืนมาได้จากมาซาฮิโตะที่แอบเอาไปได้จากตู้เซฟของตระกูลอุริว ตอนนั้นอากิฮิโตะจับได้ มิซาโกะเลยพูดขึ้นว่าเธอกับยูซากุเคยเป็นแฟนเก่ากัน แล้วก็ขอกลับไปอยู่บ้านเกิดตัวเอง เพราะว่าเธอเองคิดว่าอากิฮิโตะไม่เคยเปิดใจให้เธอเลย แล้วเธอจะปกป้องสามีผู้ที่ปิดใจกับเธอได้ยังไง แต่ท้ายที่สุดเหมือนมิซาโกะก็ยังคงปกป้องสามีตัวเอง และรักสามีตัวเองเข้าจริงๆ แหละ ก็ยอมกลับมาบ้านอุริวอีกครั้ง

ภรรยาของพ่ออุริวแอบเป็นชู้กับบิโต เลขาคนสนิทนั่นแหละ ตอนแรกทั้งสองโดนสงสัย แต่สุดท้ายก็รอดตัวไป แม้ว่ามาซาฮิโตะจะรู้เรื่องที่ทั้งสองเป็นชู้กัน และจะข่มขู่ก็ตาม ซึ่งลูกทั้งสองก็รู้ ฮิโระมาสะ ลูกชายโดนจับเป็นผู้ต้องหาฆ่ามาซาฮิโตะ เพราะว่าเจอหลักฐานว่าได้เหยียบกลีบเบญมาศ ที่มีที่สุสาน ซึ่งโซโนโกะน้องสาวก็ยืนยันว่าแอบซ่อนหน้าไม้ให้พี่ชาย แต่พี่ชายไม่ได้ทำจริงๆ นะ เพราะว่าไปถึงพี่ชายก็เจอว่าผู้ตายได้โดนฆ่าไปแล้ว แค่คิดจะทำ แต่ยังไม่ทันได้ทำก็โดนฆ่าตายไปแล้วไง แต่ตำรวจก็ไม่เชื่อสักที

ท้ายที่สุดถึงได้เจอว่าคนร้ายจริงๆ คือแม่บ้านของตระกูลอุริว กับคนเก่าแก่ที่อยู่ในทีมผู้บริหารของอุริว ชื่อมัตสึอะไรสักอย่าง ฮ่าๆ จำไม่ได้อ่ะ คนนี้แค้นเพราะไม่อยากให้อำนาจบริหารตกอยู่กับตระกูลซุงาอิ ซึ่งลูกดอกที่ใช้ฆ่านั้นไม่ได้มียาพิษ อากิฮิโตะรู้ว่ามีคนจะวางแผนฆ่า ก็เลยแอบแวบมาจากที่ทำงานมาสลับลูกดอก ซึ่งเรื่องนี้ยูซากุรู้ แต่ก็บอกแล้วว่าทำอะไรไม่ได้ เพราะคนที่ฆ่าจริงๆ ก็คือมัตสึอะไรนี่แหละ

ยูซากุสืบจนรู้ว่าเอกสารที่อากิฮิโตะหวงนักหวงหนา คือรายงานการวิจัยในอดีต ที่อุริวคนปู่ของอากิฮิโตะ ร่วมมือวิจัยทำกับคน โดยร่วมมือกับหมออุเอฮาระ ส่วนคนที่เป็นหนูทดลองก็คือพ่อของมิซาโกะ (มิซาโกะไม่รู้นะ) ซานาเอะ แล้วก็มีคนที่หลบหนีไปอีกหลายคน ซึ่งทุกวันนี้สิ่งที่ฝังในหัวของหนูทดลองก็เหมือนระเบิดเวลาดีๆ นี่แหละ ตอนที่เกิดเรื่องกับซานาเอะ แรกๆ โคจิทำคดีอย่างหนักหน่วง แต่พอหัวหน้าของโคจิ และพ่อของอากิฮิโตะมาหาและพูดคุย ก็ยอมยุติเรื่องราวๆ ที่สืบลงไป จนจบเรื่อง เราก็ยังไม่รู้ว่าใครฆ่าซานาเอะที่ตกตึกลงมาตายเลย

อากิฮิโตะรู้เรื่องทุกอย่าง เลยพยายามตามหาคนจีนที่หลบหนีไปให้เจอ เพื่อหาทางรักษาเรื่องสิ่งที่ฝังในหัว รวมทั้งรู้ว่าซานาเอะตั้งท้องกับคนจีนคนนี้แหละ และลูกของซานาเอะก็คืออากิฮิโตะ ซึ่งอากิฮิโตะบอกว่าซานาเอะมีลูกแฝด อีกคนก็คือยูซากุนั่นเอง ไข่คนละใบ หน้าตาเลยไม่เหมือนกัน มิซาโกะไม่รู้เรื่องนี้ แต่ตัวมิซาโกะเองก็รู้สึกว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้น เหมือนมีเส้นด้ายมากำหนดโชคชะตาของเธอด้วยเช่นกัน ยูซากุก็เหมือนรู้สึกว่าเรื่องราวที่ตัวเองเจอ เหมือนโชคชะตาเล่นตลกจริงๆ

ทั้งสองได้คุยกันอย่างเปิดใจ ทั้งอากิฮิโตะและยูซากุ แล้วก่อนจากลาก็ได้ยิ้มให้กัน ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจบงานนี้ไป อากิฮิโตะจะได้คืนดีและเปิดใจกับมิซาโกะไหม แบบว่ารักมิซาโกะ แต่เพราะมีเรื่องปิดบัง ก็คือเรื่องงานวิจัยที่พ่อไม่แท้ของเขาให้สานต่อนั่นแหละ เลยไม่เคยยอมให้มิซาโกะได้เข้าถึงเลย ก็เห็นบอกว่าจะค่อยๆ เล่าให้มิซาโกะฟัง ส่วนยูซากุก็รู้แล้วว่าตอนนี้ใจของมิซาโกะคงมีแต่อากิฮิโตะแล้ว เพราะรู้อะไรหลายอย่าง แต่ก็ยังปกป้องสามีตัวเอง และแต่งหน้าสวยกลับไปหาสามีด้วย

Start 22.11 น. Thu 20 Feb 2020
End 16.20 น. Sun 23 Feb 2020
Review Date 21.40 น. Mon 24 Feb 2020

[Chontiwat Udomsiripat · Rating 4 out of 5]

โชคชะตา - เฮ้ย underrated จังวะเล่มนี้ คือมันสนุกมากเลยนะ สนุกแบบโดยรวมมันสนุกอ่ะ จังหวะการเล่าค��้ายพระอาทิตย์เที่ยงคืนกับฆาตกรรมคืนฝนดาวตกเลย เน้นขับเคลื่อนด้วยบทพูดของตัวละคร ทำให้เราอ่านได้ไว ไม่หนักสมองมาก

พาร์ทดราม่าก็ทำได้ดีตามมาตรฐานของเคโงะ ทั้งในเรื่องของการทดลองวิจัยมนุษย์ของเหล่านักวิทยาศาสตร์และเเพทย์ ที่มีประโยชน์และโทษในเวลาเดียวกัน ทั้งการสืบสวนสอบสวนปูมหลังของเหตุการณ์และตัวละคร ที่ทำให้เราอยากรู้มาก ๆ ว่าเหตุการณ์ในอดีตเชื่อมโยงกับปัจจุบันยังไง และฆาตกรฆ่าเหยื่อเพราะอะไร

โดยรวมคืออ่านได้เรื่อย ๆ สนุกตามมาตรฐานของเคโงะ ตอนจบคือแบบเอางี้เลยหรอ (ชม) และก็นะ ผมหยิบเล่มนี้มาอ่านโดยที่ไม่อ่านเรื่องย่ออะไรเลย จู่ ๆ ก็อยากอ่านขึ้นมา หนังสือเล่มนี้คงจะเป็น "โชคชะตา" แหละมั้ง

[Patrawan Dear]

#โชคชะตา / ฮิงาชิโนะ เคโงะ

เป็นนิยายแนวสืบสวนที่เล่นกับความซับซ้อนในด้านความสัมพันธ์ของตัวละคร คู่ขนานไปกับการตามหาตัวคนร้ายและแรงจูงใจ

เนื้อเรื่องกล่าวถึงการขับเคี่ยวแข่งขันระหว่างชายสองคนตั้งแต่เด็กจนโต คนหนึ่งเป็นหมอ อีกคนเป็นตำรวจ คนหนึ่งเป็นผู้ต้องสงสัย อีกคนเป็นตำรวจที่ต้องสืบคดี แถมภรรยาของผู้ต้องสงสัยยังเป็นคนรักเก่าของคุณตำรวจอีกด้วย

นับเป็นงานแนวถนัดของผู้เขียน ที่ไม่ได้สืบกันอย่างเดียว ต้องมีจุดที่ทำให้ทึ่งแถมมาให้ด้วย แม้เรื่องนี้จะเริ่มเรื่องมาเนือย ๆ แต่ก็ยังกระตุ้นความสนใจด้วย keyword สองสามคำอยู่เป็นระยะ ทำให้เราอยากรู้ว่าแต่ละคำมันเชื่อมโยงกันอย่างไร

โดยรวมจึงนับว่าอ่านได้สนุกพอสมควร ไม่ถึงกับติดหนึบ แต่ไม่ตกมาตรฐาน เมื่อเทียบกับงานเล่มอื่น ๆ ของผู้เขียนค่ะ :)

[Thanawat · Rating 3 out of 5]

จบแบบยิ้มมุมปาก

นิยายสืบสวนสอบสวนของ Keigo เล่มนี้ดำเนินเรื่องเนิบๆ บนพื้นฐานของความสัมพันธ์ล้วนๆ
เรื่องราวชีวิตคู่ขนานของชายหนุ่มมากความสามารถสองคน เพื่อนร่วมชั้นสมัยวัยเด็ก ที่มีสภาพแวดล้อมในการใช้ชีวิตต่างกันราวฟ้ากับเหว

คนหนึ่งเป็นลูกชายประธานบริษัทยักษ์ใหญ่
ส่วนอีกคนหนึ่งเป็นลูกชายนายตำรวจธรรมดาๆ
คนหนึ่งเติบโตขึ้นเป็นแพทย์สาขาประสาทวิทยา
อีกคนหนึ่งเติบโตขึ้นเป็นนายตำรวจชั้นสืบสวน
ชีวิตของทั้งสองคนเกี่ยวพันกันด้วยผู้หญิงอีกคน

เปิดเรื่องด้วยการตายของประธานบริษัทคนใหม่ แต่การตาย เป็นตายแบบวิธีที่โบราณมาก คือถูกหน้าไม้อาบยาพิษยิงเข้ากลางหลัง หน้าไม้ที่เป็นอาวุธที่ใช้ในการฆาตกรรม ดันเป็นอาวุธโบราณที่ประธานบริษัทคนเดิมสะสมไว้ แน่นอนว่าคนในครอบครัวของอดีตประธาน ต้องตกเป็นผู้ต้องสงสัยอย่างเลี่ยงไม่ได้

ทั้งสองหนุ่มจึงโคจรกลับมาพบกัน
คนหนึ่งในฐานะผู้ต้องสงสัย
อีกคนหนึ่งในฐานะตำรวจผู้รับผิดชอบคดี

ต้องบอกว่าเรื่องนี้ Keigo เดินเรื่องเนิบๆ พอสมควร เนื้อหาตรงกลางเล่ม อยู่กับการสืบหาข้อมูลที่ไม่หวือหวามากนัก การหักเหลี่ยมเฉือนคมชิงไหวชิงพริบก็มีไม่มาก มีเพียงอารมณ์ลุ้นกับเดา ว่าใครเป็นคนฆ่า และความลับของคำว่า "โชคชะตา" ที่เป็นชื่อเรื่องคืออะไร

Keigo ใช้ปมที่สลับซับซ้อนมากพอสมควร ในการผูกโยง "โชคชะตา" ด้วย "ด้ายสีแดง"
อันที่จริงมันก็ค่อนข้างพอเหมาะพอเจาะพอสมควร ที่ตัวละครในเรื่องที่เคยมีอดีตร่วมกัน กลับมาประสบพบเจอเหตุการณ์ในปัจจุบันร่วมกันอีกครั้ง
สถานที่ปริศนาที่ชวนสงสัยคาใจคือ "โรงพยาบาลอิฐ" ที่ Keigo ใช้ในการเปิดเรื่อง และเป็นพื้นที่แห่งความทรงจำของตัวละคร ระหว่างที่อ่านมันชวนสงสัยว่ามันเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นที่โรงพยาบาลอิฐ และมันมาเกี่ยวข้องกับตัวละครแต่ละตัวอย่างไร
ตอนท้ายเล่มจึงรู้เฉลย ทั้งฆาตกร และความสัมพันธ์
เล่มนี้อาจจะไม่ได้หวือหวามาก แต่มันเต็มไปด้วยดราม่าของชีวิตและความสัมพันธ์ อ่านแล้วรู้สึกถึงการถ่ายทอดอารมณ์ความรู้สึกของตัวละครอย่างมาก ทั้งอึดอัด หงุดหงิด หมั่นไส้ และเมื่อท้ายที่สุดมาถึงจุดเฉลยกลับทำให้อมยิ้มมุมปากได้เฉยเลย

[Tanan · Rating 4 out of 5]

เนื้อเรื่องน่าติดตามในแบบฮิงาชิโนะ ปมความรักกับฆาตรกรรมอาจเหมือนเล่มอื่น แต่ปมเรื่องคู่แค้นนี่อ่านสนุกสมกับที่ใช้ชื่อหนังสือว่า 'โชคชะตา' ใครมีคนที่ไม่ชอบขี้หน้าอย่างไม่มีเหตุผล ชนิดที่เห็นหน้าก็รู้สึกหมั่นไส้ อ่านเล่มนี้น่าจะยิ่งได้อรรถรส

[Natt · Rating 4 out of 5]

คนเขียนคิดพล๊อตเก่งมาก ซับซ้อนมาก

[Fai C. - · Rating 4 out of 5]

เนื้อเรื่องเรียบๆ แต่ก็เข้มข้น หักมุม ลุ้นจนหน้าสุดท้าย

[Stephanie Lee · Rating 3 out of 5]

Dark, calm, mysterious, and sad.
I always like reading novels by Higashino Keigo. Just like other ones this one was also dark but in a very slow - quiet kind of a way.
The plot was sort of like "Lemon" (or 分身) also by the same author.

[ECHO · Rating 3 out of 5]

看完觉得有点无聊。异卵双生什么鬼……嗯 ，闲书一口气看看腻了。

[CC Review. · Rating 3 out of 5]

อ่านแล้วคิดว่าตัวเองจะเดาเนื้อเรื่องได้นะ
กลายเป็นว่าเดาไปคนละทางเลย

แต่เป็นเล่มที่อ่านจบแล้วรู้สึกจบนะ ไม่เหมือนเล่มอื่นของ อ.เคโงะที่ จบแล้วคนอ่านไม่จบ
555555

[Katie Chun · Rating 4 out of 5]

สนุกดีค่ะ ไม่มีเบื่อเลย

[Masaka PST · Rating 4 out of 5]

อ่านเรื่อยๆ เนือยๆ ตอนแรกว่าจะให้ 3 ดาวละ พอมาบทสรุปสุดท้าย เขยิบให้เป็น 4 ดาว

[Kat Sira · Rating 3 out of 5]

เนิบมาก…

หนังสือเปิดเรื่องมาด้วยคำถาม… กลางเล่มวนไปวนมา…. อ่านแล้วโมโหว่าไม่เฉลยซะที แต่จบดีค่ะ อ่านตอนจบแล้วชอบ

3.5

[Eye_Candy · Rating 4 out of 5]

เรื่องราวของ 3 ชีวิตที่พัวพัน ราวกับมีเส้นด้ายที่มองไม่เห็นชักเชิดอยู่
.
‘วากุระ ยูซากุ’ นายตำรวจหนุ่มที่รับผิดชอบคดีฆาตกรรม ได้หวนกลับมาเจอคู่ปรับที่เหนือกว่าและไม่เคยเอาชนะได้เลยอย่าง ‘อุริว อากิฮิโกะ’ อีกครั้ง ในฐานะผู้ต้องสงสัย อีกทั้งภรรยาของอากิฮิโกะ ‘อุริว มิซาโกะ’ ยังเคยเป็นคนรักเก่าเขาอีกด้วย เรื่องบังเอิญนี้มันคืออะไร เป็นโชคชะตาหรือใครกำหนด!!
.
สืบสวนผสมดราม่า ทุกสิ่งทุกอย่างดูเหมือนเป็นปริศนาไปหมด ลุ้นให้ตัวเอกไขข้อสงสัยต่าง ๆ ให้ได้ ชอบความรู้สึกที่ยูซากุกับอากิฮิโกะมีต่อกัน เป็นความรู้สึกกึ่งอิจฉา กึ่งหมั่นไส้ แต่ไม่ได้เกลียดและไม่สามารถอธิบายได้ แต่พอเฉลยก็เก็ต แบบ อ๋ออออออ โดยรวมก็ครบรส สนุกดี แต่ไม่ถึงกับปัง

[MinJi · Rating 3 out of 5]

The ending of this book is weird.

At the end of the story, the detective, the main character of this book, figures out that his old enemy is his twin brother. They were adopted by different families when they were babies. In addition to that, the detective heard that his brother changed a plain arrow to a poisonous one, so the killer could definitely kill the target. That means his brother must be arrested for aiding a murder!

But the detective does nothing. He just has a chit-chat with his brother, asking, "Who's the elder one?"

[Mr. N · Rating 4 out of 5]

เรื่องนี้ต้องบอกเลยว่าถึงจะมีการฆาตกรรมเกิดขึ้น รวมไปถึงมีการสืบคดี แต่เรื่องหลักๆกลับกลายเป็นปมของเรื่องมากกว่า ซึ่งอยากบอกเลยว่ามันลึกซึ้งมาก เรื่องราวถูกโยงไปยังอดีตที่มีข้อสงสัย และยังไม่กระจ่าง ทำให้ต้องค้นหาจนโยงไปสู่สิ่งที่ไม่คาดคิด สุดท้ายบทสรุปของเรื่องมันอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก พออ่านจบทำให้รู้เลยว่าทำไมเรื่องนี้ถึงมีชื่อว่า 'โชคชะตา' มันกินใจมากเรื่องนี้ และจริงๆแล้วทุกอย่างมันไม่ใช่โชคชะตาหรอก...แต่มันมีเส้นด้ายล่องหนที่ผูกกำหนดทุกอย่างเอาไว้แล้วมากกว่า

[Meena Narag · Rating 5 out of 5]

เรื่องราวในอดีตที่ถูกกลบฝังไว้กลับถูกรื้อฟื้นขึ้นอีกครั้งคนบางคนต้องการปกปิดคนบางคนต้องการขุดคุ้ยหาความจริงและคนบางคนก็เก็บความลับที่เกี่ยวข้องกันเอาไว้ เมื่อมีคนตาย ก็ต้องจับฆาตรกรและหาแรงจูงใจ ทั้งหมดนี้เกี่ยวข้องกับนายตำรวจหนุ่ม อดีตเพื่อนร่วมชั้น และอดีตคนรักของเขา

[隻眼簽到 · Rating 4 out of 5]

宿命原來不是真的宿命，而是背後有一個未知的勢力在操控著。或許是出於某種權力(人或組織)的故意行為，或者是邏輯上的因果。我比較難相信的是，作者把男主角瓜田晃彥等寫的太有道德感了。拿人當作醫學實驗品，自古就不乏其人。尤其二戰期間，奉國家意志遂行大批人體實驗者，更是昭然於史。部分相關人士有可能會後悔，但「個人」會主動對其行為進行補償行動的，實在罕有聽聞。更遑論以之做為終身志業了。這故事架構是出於作者的臆測呢？還是確有這類的事呢？

[Narakorn · Rating 5 out of 5]

สนุกมากๆๆๆๆ วางไม่ลงกันเลยทีเดียว

[Ploy · Rating 3 out of 5]

3.5 stars. Captivating and entertaining enough tho a few parts are a bit boring.

[Tangmo Ncy · Rating 4 out of 5]

สนุกน่าติดตาม มีทั้งเรื่องครอบครัว ความรัก เพื่อน ตอนจบแอบอยากให้จบอีกแบบ :'(

[J · Rating 5 out of 5]

สนุก เนื้อเรื่องไม่ยืดเยื้อ
ชอบตอนจบมาก

[Sunny · Rating 3 out of 5]

Keigo Higashino is one of my go-to author; always something new, different

[addie · Rating 3 out of 5]

(3/5) เนื้อเรื่องเดาไม่ยากมาก เคโงะค่อยๆเฉลยทีละนิด แต่ความสัมพันธ์ของตัวละครในเรื่องทำเอาแปลกใจเหมือนกัน พอมาเฉลยทีหลังรู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาด

[길선진 · Rating 5 out of 5]

역시 히가시노 게이고가 진짜 천재같은 존재니까요. 이렇게 디테일하게 만드신 사연을 직접 만드셨다니 상상도 안 됩니다 ㅋ

[Pakapak Sankhasundara · Rating 4 out of 5]

ดีงามตามท้องเรื่อง