Dzieciństwo w cieniu rózgi. Historia i oblicza przemocy wobec dzieci

by Anna Golus

„Historia dzieciństwa jest koszmarem, z którego jako ludzkość dopiero zaczynamy się budzić”, uważa amerykański badacz Lloyd deMause – i ma rację. Rzeczywiście, dzieje dzieciństwa przypominają długi, ciągnący się przez stulecia i doświadczany nadal przez najmłodszych na całym świecie zły sen. W przeszłości dzieci dorastały w atmosferze strachu czy wręcz terroru, ich życie przepełnione było nie miłością i szczęśliwością, lecz osamotnieniem, przemocą i najróżniejszymi formami krzywdzenia. Od pierwszych chwil na świecie. Dziś dzieciństwo kojarzy nam się z beztroską i poczuciem bezpieczeństwa, a opiekę i ochronę rodzicielską uważamy za coś oczywistego i naturalnego – mimo to wciąż sporo ludzi akceptuje i stosuje kary cielesne.

W książce między innymi:
• Kary cielesne jako „metoda” wychowawcza stosowana od zarania dziejów
• „Dobroczynny” wpływ rózgi na rozwój dzieci
• „Czarna pedagogika” i jej wpływ na dorosłe życie (Adolf Hitler, zbrodniarze wojenni)
• Przemoc w białych rękawiczkach
• Klaps to nie bicie?
• Skutki przemocy fizycznej i psychicznej
• Statystyki dotyczące przemocy wobec małoletnich

Genres: Nonfiction

256 pages, Paperback

Published July 17, 2019

Reviews

[Między sklejonymi kartkami · Rating 4 out of 5]

4,5/5 dla uściślenia

[Zur · Rating 2 out of 5]

Nie napisałam na studiach wiele prac zaliczeniowych, ale dość, aby rozpoznać jedną - w dodatku źle napisaną. Ważny temat, ale kuleje tu niemal wszystko. Język naukowy miesza się z kolokwializmami. Perspektywa historyczna - której moglibyśmy się spodziewać według tytułu - pojawia się i znika, kiedy tylko Autorce przychodzi na myśl coś innego. W samym środku mamy rozdział o przemocy fizycznej - nawet nie jako przemocy jako karze, a po prostu samej przemocy fizycznej. Po co? Nie mam pojęcia, wygląda jak klasyczne lanie wody na objętość, szczególnie gdy znajduje się w tym konkretnym miejscu, a nie np. jako wstęp. Emocjonalny ton też nie pomaga, to traktowanie czytelnika, któremu przedstawiono milion powodów, dla którego przemoc wobec dzieci jest zła, jak upośledzonego. Ogólnie rozczarowująca

[Agata · Rating 5 out of 5]

Trudna, bolesna, ale bardzo wartościowa lektura, zwłaszcza ze względu na bogaty materiał źródłowy. Autorka zabiera czytelnika w podróż do historii dzieciństwa, gdzie opowiada nam nie tylko o karach cielesnych, ale także o przedmiotowym traktowaniu dzieci w ogóle - o krwawych rytuałach (obrzezanie), seksualnych nadużyciach, braku miłości i (co chyba najbardziej smutne) biciu "z miłości". Mam nadzieję, że ta książka otworzy oczy ludziom, którzy mimo iż mieszkają w kraju, w którym przemoc wobec dzieci jest przestępstwem, wciąż traktują klaps jako prawo rodzica, świetne narzędzie wychowawcze lub sposób na rozładowanie własnej frustracji.

[Ola Podgórna · Rating 5 out of 5]

Bardzo ważny temat, podany w formie którą czytało mi się fantastycznie, ale niekomfortowo jednocześnie. Dobry przekrój, w którym oczywiście najbardziej zainteresowały mnie ostatnie rozdziały. Sięgnę na pewno po inne tytuły tej autorki

[Monika Kilijańska · Rating 4 out of 5]

Dziecko należy bić, aby głupot nie robiło. Bić nie czym popadnie i nie w emocjach. Nie, bo to już zakazane. Od kiedy? A właściwie do kiedy: do niedawna. Dopiero od 2010 roku dzieci prawnie bić nie wolno. Ale nadal 55% Polaków uważa, że nawet trzeba. Brutalna historia kar fizycznych u dzieci: od powijaków przez zamykanie w szafie, klęczenie na grochu, po bicie linijką w szkołach po dłoniach.
Więcej na https://konfabula.pl/bicie-dzieci-dzi...

[L.L. · Rating 4 out of 5]

"Historia dzieciństwa jest koszmarem, z którego jako ludzkość dopiero zaczynamy się budzić."
- Lloyd deMause

- dobre, dobre...

Natrafiłem na ta książkę pewnie podczas czytania innej i mnie zainteresowała. Ale ja się spodziewałem, że będzie konkretnie o biciu dzieci za karę, może za bardzo skupiłem się na tytule ignorując podtytuł - moja wina ;) Ale szkoda, bo jedno zagadnienie można lepiej opracować niż wiele, miałem chyba nadzieję na coś głębszego... Ogólnie jednak książka i tak jest dość ciekawa, ale też mam wrażenie, że nierówna. Są ciekawe rozdziały i nudniejsze, oraz są takie jakby wciśnięte na siłę - np. ten rozdział o torturach, o których z resztą każdy już pewnie z pięć razy zdążył przeczytać w internecie... ;) zupełnie jakby ktoś pisał wypracowanie w szkole i wcisnął na siłę coś, co tylko bardzo luźno można powiązać ale za to treści jest więcej! :D
Ale są też ciekawe smaczki, głównie z prac deMause'a, warto by było chyba się z nimi zapoznać (dwa pliki są do znalezienia w internecie).

Teraz dwa cytaty, bardziej może dla mnie na potrzeby jakichś ewentualnych dyskusji chcę sobie zanotować:

"Pozytywnych skutków stosowania klapsów i innych kar cielesnych nie ma. Jeśli karane fizycznie dziecko wyrośnie na „porządnego człowieka”, to nie dlatego, że było bite, lecz pomimo tego."


"Bardzo istotną sprawą, o której rzadko się wspomina i o której najwyraźniej zapominają dorośli bagatelizujący klapsy, jest fakt, że pośladki to miejsce intymne. Rodzice uczą dzieci, czym są takie miejsca, i mówią, że nikt nie ma prawa ich dotykać. Nikt nie może dotknąć pośladków dziecka, ale rodzic daje sobie prawo — oczywiście nie w ramach przemocy czy tym bardziej wykorzystywania seksualnego, a jedynie w ramach karcenia czy dyscyplinowania — je uderzyć. Powszechnie potępia się pedofilów przypatrujących się rozebranym dzieciom na plaży (nawet jeśli nic więcej nie robią, a jedynym ich „przewinieniem” jest źle ukierunkowany popęd), ale wciąż istnieje wielkie, zbyt wielkie społeczne przyzwolenie na fizyczne karcenie dzieci, na sprawianie im lania i dawanie klapsów.
A jaki komunikat otrzymuje dziecko? Wie, czym jest „zły dotyk”, wie, że nie powinno obnażać się przy obcych i że nikt nie ma prawa dotykać jego miejsc intymnych, czyli właśnie narządów płciowych i… pupy! Pomijając ból i upokorzenie (które mają służyć oczywiście tylko dobru dziecka i wychowywaniu go na porządnego, nieagresywnego człowieka), co może czuć dziecko, którego miejsca intymne są nie tyle „dotykane”, ile mniej lub bardziej brutalnie bite? I to bite przez własnych rodziców, dla jego dobra? Chyba w żadnej innej dziedzinie dziecko nie otrzymuje bardziej sprzecznych komunikatów. Uczy się, że dotykanie pewnych miejsc jest złe i niedozwolone, a bicie ich — dobre i dozwolone."

- jak się nad tym zastanowić, to mózg wysiada. Przynajmniej mnie ;)

(czytana/słuchana: 19-20.09.2023)
4-/5 [7/10]

[DomiCzytaPL]

19 listopada przypada #miedzynarodowydzienzapobieganiaprzemocywobecdzieci ❌ Dzieci bić nie wolno! NIGDY! A klaps to też przemoc i użycie wobec dziecka siły dorosłego. O obliczach przemocy wobec dzieci na przestrzeni wieków napisała książkę #annagolus i z niej właśnie pochodzi poniższy - dosyć smutny - cytat, który uświadamia nam, jak wiele jeszcze mamy do zrobienia w kontekście wychowania dzieci: „(...) zmieniają się narzędzia przemocy wobec dzieci oraz miejsca i obszary, w których może być ona stosowana: ręka zastępuje rózgę i pas, Facebook i Youtube - grono rodzinne i najbliższe otoczenie. Zmniejsza się natomiast liczba osób mogących zgodnie z prawem stosować przemoc wobec dzieci: dawniej mogli to robić wszyscy dorośli, następnie nauczyciele i prawni opiekunowie, obecnie są to wyłącznie prawni opiekunowie. Zmianom podlegają też definicje przemocy, powiększa się zakres działań uznawanych za krzywdzenie dzieci, a skala i zakres przemocy, przynajmniej fizycznej, w Europie - maleje. Z drugiej jednak strony - postęp technologiczny i przemiany obyczajowe dotyczące m.in. prywatności dają dorosłym możliwość stosowania innych, niekoniecznie mniej szkodliwych form przemocy, nadużywania władzy nad dziećmi i łamania ich praw” - fragment #dziecinstwowcieniurózgi ‼️

Mały człowiek zasługuje na dokładnie takie samo traktowanie jak duży - z szacunkiem. Bo przemoc rodzi przemoc, a przynajmniej zostawia ślady, również te psychiczne i żadne usprawiedliwienia oraz wybielanie działań dorosłych wobec dzieci tego nie zmienią.

[Book z Wami · Rating 4 out of 5]

Ciekawa pozycja, ale przypisy po każdym rodziale i dodatkowo źródła na końcu książki zajmują niemal połowę jej objętości. To sprawia, że pozycji nie czyta się jako książki, ale bardziej jako zbiór referatów.

[Antek · Rating 4 out of 5]

Jest to dobrze napisana książka, szkoda że redakcja nie wykreśliła licznych powtórzeń czy ozdobników, które nie niosą żadnej treści. Tak samo wydanie książki w większym formacie, dużą czcionką i z podwójnym odstępem wszędzie nie sprawi, że będzie jej więcej tylko będzie niewygodnie czytać.

[Anna · Rating 2 out of 5]

Myślałam, że ta książka będzie ciekawsza, ale w ogóle mi nie podeszła. Nawet jej nie skończyłam.