What do you think?
Rate this book
It (2 volumes) #2
It, Parte dos
¿Quién o qué mutila y mata a los niños de un pequeño pueblo norteamericano? ¿Por qué llega ciclicamente el horror a Derry en forma de un payaso siniestro que va sembrando la destrución a su paso? Esto es lo que se proponen averiguar los protagonistas de esta novela. Tras veintisiete años de tranquilidad y lejanía, una antigua promesa infantil los hace volver al lugar en el que vivieron su infancia y juventud como una terrible pesadilla. Regresan a Derry para enfrentarse con su pasado y enterar definitivamente la amenaza que los amargó durante su niñez. Saben que pueden morir, pero son conscientes de que no conocerán la paz hasta que aquella cosa sea destruida para siempre.
806 pages, Hardcover
First published September 1, 1986
106 people are currently reading
1773 people want to read
About the author
Stephen King
2,620 books884k followersStephen Edwin King was born the second son of Donald and Nellie Ruth Pillsbury King. After his father left them when Stephen was two, he and his older brother, David, were raised by his mother. Parts of his childhood were spent in Fort Wayne, Indiana, where his father's family was at the time, and in Stratford, Connecticut. When Stephen was eleven, his mother brought her children back to Durham, Maine, for good. Her parents, Guy and Nellie Pillsbury, had become incapacitated with old age, and Ruth King was persuaded by her sisters to take over the physical care of them. Other family members provided a small house in Durham and financial support. After Stephen's grandparents passed away, Mrs. King found work in the kitchens of Pineland, a nearby residential facility for the mentally challenged.
Stephen attended the grammar school in Durham and Lisbon Falls High School, graduating in 1966. From his sophomore year at the University of Maine at Orono, he wrote a weekly column for the school newspaper, THE MAINE CAMPUS. He was also active in student politics, serving as a member of the Student Senate. He came to support the anti-war movement on the Orono campus, arriving at his stance from a conservative view that the war in Vietnam was unconstitutional. He graduated in 1970, with a B.A. in English and qualified to teach on the high school level. A draft board examination immediately post-graduation found him 4-F on grounds of high blood pressure, limited vision, flat feet, and punctured eardrums.
He met Tabitha Spruce in the stacks of the Fogler Library at the University, where they both worked as students; they married in January of 1971. As Stephen was unable to find placement as a teacher immediately, the Kings lived on his earnings as a laborer at an industrial laundry, and her student loan and savings, with an occasional boost from a short story sale to men's magazines.
Stephen made his first professional short story sale ("The Glass Floor") to Startling Mystery Stories in 1967. Throughout the early years of his marriage, he continued to sell stories to men's magazines. Many were gathered into the Night Shift collection or appeared in other anthologies.
In the fall of 1971, Stephen began teaching English at Hampden Academy, the public high school in Hampden, Maine. Writing in the evenings and on the weekends, he continued to produce short stories and to work on novels.
Stephen attended the grammar school in Durham and Lisbon Falls High School, graduating in 1966. From his sophomore year at the University of Maine at Orono, he wrote a weekly column for the school newspaper, THE MAINE CAMPUS. He was also active in student politics, serving as a member of the Student Senate. He came to support the anti-war movement on the Orono campus, arriving at his stance from a conservative view that the war in Vietnam was unconstitutional. He graduated in 1970, with a B.A. in English and qualified to teach on the high school level. A draft board examination immediately post-graduation found him 4-F on grounds of high blood pressure, limited vision, flat feet, and punctured eardrums.
He met Tabitha Spruce in the stacks of the Fogler Library at the University, where they both worked as students; they married in January of 1971. As Stephen was unable to find placement as a teacher immediately, the Kings lived on his earnings as a laborer at an industrial laundry, and her student loan and savings, with an occasional boost from a short story sale to men's magazines.
Stephen made his first professional short story sale ("The Glass Floor") to Startling Mystery Stories in 1967. Throughout the early years of his marriage, he continued to sell stories to men's magazines. Many were gathered into the Night Shift collection or appeared in other anthologies.
In the fall of 1971, Stephen began teaching English at Hampden Academy, the public high school in Hampden, Maine. Writing in the evenings and on the weekends, he continued to produce short stories and to work on novels.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 223 reviews
July 21, 2018
Ένα από τα ελάχιστα βιβλία που θα ήθελα να του βάλω έξι αστέρα! Ένα πραγματικά υπέροχο συνονθύλευμα παραμυθιού και θρίλερ, που σε ταξιδεύει στη θάλασσα του Χρόνου και το "σαλπάρισμα" προς την ενηλικίωσή επτά ηρώων. Mια ιστορία που εμβαθύνει στους φόβους των παιδιών και πως αυτοί οι φόβοι μεταλλάσσονται στην μετέπειτα ζωή τους. Φόβοι οι οποίοι είναι τόσο απλοί και καθολικοί στις παιδικές ηλικίες, αλλά εντελώς "συγκεκριμένοι" και "πεζοί" 25 χρόνια μετά.
Όσο για τον τρόπο γραφής του Κινγκ, είναι ποιητικός αλλά όχι με τρόπο που να κουράζει. Αντιθέτως, σε μαγνητίζει και σε ρουφάει σε έναν αρρωστημένο κόσμο, μεταφέροντας μας και την παραμικρή λεπτομέρεια για την μικρή κοινωνία του Ντέρι και τους ανθρώπους του.
Το βιβλίο το συνιστώ ανεπιφύλακτα και ας είναι στο σύνολό του 1700 σελίδες. Δεν με κούρασε ποτέ. Εν αντιθέσει έκανε τον τελευταίο μου μήνα, λίγο καλύτερο.
Υποκλίνομαι!
Όσο για τον τρόπο γραφής του Κινγκ, είναι ποιητικός αλλά όχι με τρόπο που να κουράζει. Αντιθέτως, σε μαγνητίζει και σε ρουφάει σε έναν αρρωστημένο κόσμο, μεταφέροντας μας και την παραμικρή λεπτομέρεια για την μικρή κοινωνία του Ντέρι και τους ανθρώπους του.
Το βιβλίο το συνιστώ ανεπιφύλακτα και ας είναι στο σύνολό του 1700 σελίδες. Δεν με κούρασε ποτέ. Εν αντιθέσει έκανε τον τελευταίο μου μήνα, λίγο καλύτερο.
Υποκλίνομαι!
September 26, 2017
Αν με ρωτάγανε ποιο βιβλίο δεν θα διάβαζα ποτέ,σίγουρα μια απο τις πρώτες απαντήσεις που θα μου ερχόταν στο μυαλό θα ήταν Αυτό.Είμαι φοβιτσιάρα,δεν βλέπω θρίλερ,τα βιβλία τρόμου τα αποφεύγω όπως ο διάβολος το λιβάνι και γι'Αυτό όλοι έλεγαν οτι είναι απο τα πιο τρομακτικά του Κινγκ.
Με όλο αυτόν το ντόρο με την ταινία και την επανέκδοση όμως ,είπα να Το δοκιμάσω και το πολύ πολύ να Το παρατούσα αν δεν άντεχα.
Το ξεκίνησα λοιπόν και ,ω τι έκπληξη ,όχι μόνο δεν Το παράτησα αλλά Το αγάπησα κιόλας.
Καταρχάς ανακάλυψα οτι δεν μιλάμε για ένα απλό βιβλίο τρόμου,αλλά για ένα επικό βιβλίο φαντασίας με στοιχεία τρόμου,μια περιπέτεια,μια ιστορία ενηλικίωσης,ένα βιβλίο που θίγει πολλά κοινωνικα ζητήματα με απίστευτη ευαισθησία,ένα βιβλίο που εμβαθύνει στην ανθρώπινη ψυχή ,ένα σκοτεινό παραμύθι ,ένα βιβλίο υπέροχο,ένα βιβλίο καταπληκτικο(σας είπα οτι Το αγάπησα ε; ).
Είναι η πρώτη φορά που διάβασα καποιο μεγάλο βιβλίο του Κινγκ και δεν με ενοχλησε καθόλου μα καθόλου η πολυλογία του.Δεν βαρέθηκα ούτε στιγμή,δεν θεώρησα οτι ήταν περιττή ούτε μια λέξη,απλά διάβαζα και απολάμβανα την ιστορία.
Ο Κινγκ έχει ένα μαγικό ταλέντο στο να δημιουργεί χαρακτήρες απίστευτα ζωντανούς με βάθος και υπόσταση,όπως επίσης και στο να σε κάνει να πιστεύεις οτι έχει επισκεφτεί τα μέρη που περιγράφει.Έτσι λοιπόν τελειώνοντας αυτό το βιβλίο έχεις την αίσθηση οτι έχεις μπει στο Χερσότοπο ,οτι έχεις περπατήσει στους δρόμους του Ντέρι και νιώθεις μια στεναχώρια που δεν θα ξαναδείς την παρέα των Losers(βέβαια μπορείς πάντα να το ξαναδιαβάσεις ).
Αν το διάβαζα πιο μικρή ίσως και να με τρομαζε.Τώρα μπορεί να ένιωσα μια ανατριχίλα σε κάποιες σκηνές αλλά δεν τρόμαξα.Συγκινήθηκα,ταράχτηκα,θύμωσα,φοβήθηκα για την τύχη των Losers και όσο το βιβλίο έφτανε προς το τέλος του ένιωσα αγωνία για την τελική κατάληξη.Στα τελευταία κεφάλαια το σασπένς ανεβαίνει στα κόκκινα και ο Κινγκ παίζει με τον αναγνώστη αλλάζοντας χώρο,χρόνο, και οπτική γωνία με αριστοτεχνικό τρόπο.
Έχω πει κατά καιρούς πολλά για τον Κινγκ και την πολυλογία του αλλά εδώ πραγματικά υποκλίνομαι.
Εδώ κάτω όλοι επιπλέουμε.
Με όλο αυτόν το ντόρο με την ταινία και την επανέκδοση όμως ,είπα να Το δοκιμάσω και το πολύ πολύ να Το παρατούσα αν δεν άντεχα.
Το ξεκίνησα λοιπόν και ,ω τι έκπληξη ,όχι μόνο δεν Το παράτησα αλλά Το αγάπησα κιόλας.
Καταρχάς ανακάλυψα οτι δεν μιλάμε για ένα απλό βιβλίο τρόμου,αλλά για ένα επικό βιβλίο φαντασίας με στοιχεία τρόμου,μια περιπέτεια,μια ιστορία ενηλικίωσης,ένα βιβλίο που θίγει πολλά κοινωνικα ζητήματα με απίστευτη ευαισθησία,ένα βιβλίο που εμβαθύνει στην ανθρώπινη ψυχή ,ένα σκοτεινό παραμύθι ,ένα βιβλίο υπέροχο,ένα βιβλίο καταπληκτικο(σας είπα οτι Το αγάπησα ε; ).
Είναι η πρώτη φορά που διάβασα καποιο μεγάλο βιβλίο του Κινγκ και δεν με ενοχλησε καθόλου μα καθόλου η πολυλογία του.Δεν βαρέθηκα ούτε στιγμή,δεν θεώρησα οτι ήταν περιττή ούτε μια λέξη,απλά διάβαζα και απολάμβανα την ιστορία.
Ο Κινγκ έχει ένα μαγικό ταλέντο στο να δημιουργεί χαρακτήρες απίστευτα ζωντανούς με βάθος και υπόσταση,όπως επίσης και στο να σε κάνει να πιστεύεις οτι έχει επισκεφτεί τα μέρη που περιγράφει.Έτσι λοιπόν τελειώνοντας αυτό το βιβλίο έχεις την αίσθηση οτι έχεις μπει στο Χερσότοπο ,οτι έχεις περπατήσει στους δρόμους του Ντέρι και νιώθεις μια στεναχώρια που δεν θα ξαναδείς την παρέα των Losers(βέβαια μπορείς πάντα να το ξαναδιαβάσεις ).
Αν το διάβαζα πιο μικρή ίσως και να με τρομαζε.Τώρα μπορεί να ένιωσα μια ανατριχίλα σε κάποιες σκηνές αλλά δεν τρόμαξα.Συγκινήθηκα,ταράχτηκα,θύμωσα,φοβήθηκα για την τύχη των Losers και όσο το βιβλίο έφτανε προς το τέλος του ένιωσα αγωνία για την τελική κατάληξη.Στα τελευταία κεφάλαια το σασπένς ανεβαίνει στα κόκκινα και ο Κινγκ παίζει με τον αναγνώστη αλλάζοντας χώρο,χρόνο, και οπτική γωνία με αριστοτεχνικό τρόπο.
Έχω πει κατά καιρούς πολλά για τον Κινγκ και την πολυλογία του αλλά εδώ πραγματικά υποκλίνομαι.
Εδώ κάτω όλοι επιπλέουμε.
November 8, 2018
"É bom pensar que a infância tem os seus doces segredos e que confirma a mortalidade, e que a mortalidade define toda a coragem e amor."
Um monstro, que toma várias formas de acordo com os traumas de quem o vê, vive nos esgotos de uma cidade. Gosta de dormir e sonhar mas precisa de se alimentar; a cada vinte sete anos acorda e vai procurar comida. Até aqui tudo bem, não fosse ele gostar de comer pessoas, principalmente criancinhas. Sete miúdos unem-se para o destruir mas, no primeiro despertar da Coisa, só o conseguem assustar; terão de se reunir de novo para o liquidar definitivamente. Será que conseguem?
Um monstro que come gente não me assustou — a criatura só está a cuidar da sua sobrevivência, assim como eu quando como os coitadinhos dos frangos e dos peixinhos — até porque vi todos os filmes do Alien e achei o monstro fofinho (mas não sei se quero ver o filme inspirado neste livro porque não gosto das dentuças da Coisa, que me parecem muito mais afiadas que na imaginação do Stephen King). O verdadeiro terror neste romance é as maldades gratuitas que os humanos cometem contra o seu semelhante, mesmo aquelas, aparentemente, inocentes e em nome do amor, como é o caso, por exemplo, das mães super-protectoras.
Ou seja pela vida familiar (onde são sufocados, ignorados, ou maltratados) ou pelas perseguições de que são vítimas na escola (por serem negros, gordos, etc), estes sete "marginais" encontram algo em comum entre eles, por isso se unem num clube, que denominam de Falhados, e encontram-se para brincar, para se defenderem e atormentar a Coisa.
Se tivesse de dar um título a este livro seria A Amizade, pois é, quanto a mim, o grande tema deste romance. O afecto, a compreensão, a dedicação e todos esses sentimentos puros e bonitos que dedicamos àqueles que escolhemos, e nos escolhem, para partilhar momentos de vida, sejam bons ou maus.
"não existem bons nem maus amigos, apenas gente que nos apoia quando sofremos e que não nos deixa tão sozinhos. Se calhar, vale a pena sentir medo por eles, e esperança, e viver por eles. E também morrer por eles, se tiver de ser. Não há bons amigos, nem maus amigos. Há apenas pessoas com as quais queremos e precisamos de estar. Gente com a sua morada no nosso coração."
Entre os dois volumes deste romance, somam-se mais de 1200 páginas, mas que se lêem enquanto a Coisa esfrega um olho. Não é um livro daqueles, enfim, de espremer os miolos ou de aprender coisas, mas é um entretém supimpas. Afinal, nem só de erudição vive o leitor...
Um monstro, que toma várias formas de acordo com os traumas de quem o vê, vive nos esgotos de uma cidade. Gosta de dormir e sonhar mas precisa de se alimentar; a cada vinte sete anos acorda e vai procurar comida. Até aqui tudo bem, não fosse ele gostar de comer pessoas, principalmente criancinhas. Sete miúdos unem-se para o destruir mas, no primeiro despertar da Coisa, só o conseguem assustar; terão de se reunir de novo para o liquidar definitivamente. Será que conseguem?
Um monstro que come gente não me assustou — a criatura só está a cuidar da sua sobrevivência, assim como eu quando como os coitadinhos dos frangos e dos peixinhos — até porque vi todos os filmes do Alien e achei o monstro fofinho (mas não sei se quero ver o filme inspirado neste livro porque não gosto das dentuças da Coisa, que me parecem muito mais afiadas que na imaginação do Stephen King). O verdadeiro terror neste romance é as maldades gratuitas que os humanos cometem contra o seu semelhante, mesmo aquelas, aparentemente, inocentes e em nome do amor, como é o caso, por exemplo, das mães super-protectoras.
Ou seja pela vida familiar (onde são sufocados, ignorados, ou maltratados) ou pelas perseguições de que são vítimas na escola (por serem negros, gordos, etc), estes sete "marginais" encontram algo em comum entre eles, por isso se unem num clube, que denominam de Falhados, e encontram-se para brincar, para se defenderem e atormentar a Coisa.
Se tivesse de dar um título a este livro seria A Amizade, pois é, quanto a mim, o grande tema deste romance. O afecto, a compreensão, a dedicação e todos esses sentimentos puros e bonitos que dedicamos àqueles que escolhemos, e nos escolhem, para partilhar momentos de vida, sejam bons ou maus.
"não existem bons nem maus amigos, apenas gente que nos apoia quando sofremos e que não nos deixa tão sozinhos. Se calhar, vale a pena sentir medo por eles, e esperança, e viver por eles. E também morrer por eles, se tiver de ser. Não há bons amigos, nem maus amigos. Há apenas pessoas com as quais queremos e precisamos de estar. Gente com a sua morada no nosso coração."
Entre os dois volumes deste romance, somam-se mais de 1200 páginas, mas que se lêem enquanto a Coisa esfrega um olho. Não é um livro daqueles, enfim, de espremer os miolos ou de aprender coisas, mas é um entretém supimpas. Afinal, nem só de erudição vive o leitor...
September 22, 2017
Η άποψή μου για το βιβλίο στο "Book City" και τον παρακάτω σύνδεσμο: Το Αυτό
September 6, 2025
За втори път я препрочитам и се убеждавам, че наистина "То" е ВЕЛИКА книга, написана от изумително ТАЛАНТЛИВ писател!! Като оставим настрана сюжета, изпипан до най-малката тънкост; всеки един от героите (дори и по-второстепенните) представен и описан до най-миниатюрната подробност, така че да вникнеш в мислите му и разбира се хумора, който на места е доста пикантен, в книгата има толкова много символика, че направо оставаш безмълвен. Признавам, че когато я четох за пръв път преди две години, не го улових. Мисля, че се повтарям, но няма значение: препоръчвам "То" на всеки един човек, защото романът е неповторим!!!
November 7, 2017
Απεχθανομαι τους κλοουν. Οπως και οι περισσοτεροι ανθρωποι υποθετω. Δε μου φανηκαν ποτε χαριτωμενοι, και ουτε στο ελαχιστο αστειοι και διασκεδαστικοι. Μου εδιναν παντα την εντυπωση αηδιαστικων και τρομακτικων πλασματων. Ισως οχι παντα. Ομως απο πολυ νωρις. Ημουν 9 ετων οταν προβληθηκε το 1990 η μινι σειρα με τιτλο "Το Αυτο", σειρα την οποια ανακαλυψαμε τυχαια (τον Κινγκ νομιζω ουτε ακουστα δεν τον ειχαμε τοτε) μια μερα στην τηλεοραση και η οποια εμελλε ν' αλλαξει για παντα την εικονα που θα ειχαμε στο εξης για τους κλοουν. Στην ηλικια των 9 λοιπον, η σειρα αυτη μας ειχε φανει πολυ, παρα πολυ τρομακτικη. Ακομη και ο τιτλος μας ειχε φανει παραξενος. "Το Αυτο". Δηλαδη; Τι σημαινε το "Αυτο"; Δε μπορουσαμε να καταλαβουμε γιατι ενας κλοουν που ετρωγε παιδια ειχε αυτο το ονομα. Τα χρονια περασαν κι εμεις μεγαλωσαμε. Ο σπουκι κλοουν του Κινγκ εμεινε χαραγμενος στο μυαλο μας. Δεν ετυχε ποτε πριν να διαβασω το ομοτιτλο βιβλιο. Στην πραγματικοτητα δεν εχω διαβασει κανενα βιβλιο του Κινγκ. Γνωριζω αρκετα βιβλια του, η γνωριμια αυτη ομως εγινε λογω των ταινιων που εχουν βασιστει σε αυτα. Και καπως ετσι, 27 χρονια μετα (ουπς! τυχαιο; δε νομιζω!), το "Αυτο" εκανε δυναμικο καμ μπακ, αφου το βιβλιο επανεκδοθηκε και γυριστηκε καινουρια ταινια. Αυτη τη φορα αποφασισα να το διαβασω κι ετσι καταλαβα πως δεν προκειται απλως για μια ιστοριουλα τρομου αλλα για ενα ολοκληρο επος που σκιαγραφει μια ολοκληρη κοινωνια, σε δυο διαφορετικες χρονικες περιοδους. Θιγονται πολλα κοινωνικα ζητηματα: ρατσισμος, ενδοοικογενειακη βια, παιδικη κακοποιηση, μπουλινγκ κλπ. Και φυσικα το "Αυτο" δεν ειναι απλως ενας κακος κλοουν που τρωει παιδια ή τουλαχιστον δεν ειναι μονο αυτο. Ειναι το απολυτο κι αιωνιο Κακο που υπαρχει στον κοσμο απο τη δημιουργια του και του οποιου την υπαρξη αδυνατουμε να εξηγησουμε. Ειναι προσωποποιημενος ο φοβος κι ολοι οι φοβοι και οι φοβιες που μας κρατανε πισω και δε μας αφηνουν να προχωρησουμε στη ζωη αν δεν τους κατατροπωσουμε. Ειναι το περασμα απο την γλυκια παιδικη ηλικια στην ενηλικη ζωη. Το οριστικο κι αμετακλητο τελος της αθωοτητας, της ξενοιασιας, της αισθησης ασφαλειας και προστασιας και η εκθεση σε ενα κοσμο απανθρωπο, η βουτια σε μια ζωη γεματη εγνοιες. Η συνειδητοποιηση οτι παει αυτο ητανε. Η παιδικη ηλικια τελειωσε και δε θα υπαρξει ποτε πια δευτερη. Η σκεψη σχεδον με κανει και ποναω ακομη.
Μου αρεσε ιδιαιτερα η δομη της ιστοριας με τις εναλλαγες τοπων και χρονων. Και ο ακρως περιγραφικος τροπος αφηγησης. Δε μπορω να πω οτι τρομαξα χωρις αυτο να σημαινει πως το βιβλιο ειναι βαρετο. Το αντιθετο. Ειναι απολαυστικο και οι σελιδες γυριζουν απο μονες τους χωρις να το καταλαβ��ινεις. Τα παιδια αυτα καταληγεις να τα βαλεις στην καρδια σου και τελειωνοντας το βιβλιο δε γινεται να μη νιωσεις ενα ισχυρο κυμα νοσταλγιας για τις δικες σου παιδικες περιπετειες και φιλους. Το τελος μου αφησε γλυκοπικρα συναισθηματα.
ΥΣ: Σχετικα με την καινουρια εκδοση: θα ηθελα την επιμελεια περισσοτερο προσεγμενη καθως υπηρχαν αρκετα λαθακια εδω κι εκει. Κι επισης θα ηθελα μια ομοιομορφια στα ξενα ονοματα: αλλα γραφονται με ελληνικους χαρακτηρες κι αλλα μενουν με τους αγγλικους. Το αποτελεσμα δεν ειναι ωραιο και φαινεται προχειρο.
Μου αρεσε ιδιαιτερα η δομη της ιστοριας με τις εναλλαγες τοπων και χρονων. Και ο ακρως περιγραφικος τροπος αφηγησης. Δε μπορω να πω οτι τρομαξα χωρις αυτο να σημαινει πως το βιβλιο ειναι βαρετο. Το αντιθετο. Ειναι απολαυστικο και οι σελιδες γυριζουν απο μονες τους χωρις να το καταλαβ��ινεις. Τα παιδια αυτα καταληγεις να τα βαλεις στην καρδια σου και τελειωνοντας το βιβλιο δε γινεται να μη νιωσεις ενα ισχυρο κυμα νοσταλγιας για τις δικες σου παιδικες περιπετειες και φιλους. Το τελος μου αφησε γλυκοπικρα συναισθηματα.
ΥΣ: Σχετικα με την καινουρια εκδοση: θα ηθελα την επιμελεια περισσοτερο προσεγμενη καθως υπηρχαν αρκετα λαθακια εδω κι εκει. Κι επισης θα ηθελα μια ομοιομορφια στα ξενα ονοματα: αλλα γραφονται με ελληνικους χαρακτηρες κι αλλα μενουν με τους αγγλικους. Το αποτελεσμα δεν ειναι ωραιο και φαινεται προχειρο.
October 7, 2017
След толкова години, реших да прочета „ТО“ на Стивън Кинг отново. Беше (почти) спонтанно решение – предстоеше да излезе новият филм, за който имах много големи очаквания, но тъй като не си спомнях много от книгата реших, че е добре да я прочета отново, преди да гледам филма. Но най-вече исках да си припомня, защото, подобно на Неудачниците, и аз бях забравила, почти напълно, за какво става въпрос. Имах само бегли спомени, свързани основно с настроенията ми докато четях първия път и местата, на които съм го правила. Затова се захванах с това приключение от 1600 страници и сега вече се чувствам удовлетворена.
Определено сега имах малко по-различен поглед върху историята. Сега успях да проникна по-добре в нея и да осмисля по-важните неща, които преди години са ми убягнали. Хванах неща, които преди са минали по периферията на съзнанието ми, а сега ми се сториха основни за историята. Струва ми се, че положението е подобно за много хора, защото „ТО“ е известно като най-популярният хорър на Стивън Кинг, но основното в тази история не е самият ужас и проявленията му, а начините, по които можем да се справяме с него. Всъщност това не е история на ужаса толкова, колкото е историята за силата на (детското) въображението и за това на какво е способен страха. История за това как можем да се справяме с ужасите, та дори и след това да ги забравяме. Защото така работят съзнанието и подсъзнанието.
ТО не е просто клоун. ТО се храни със страха, а е най-лесно да уплаши децата, защото техните страхове са най-конкретни. Паяци, върколаци, прокажени. ТО умее да влиза в подсъзнанието и да намира точно онова, което му е необходимо, за да уплаши и да привлече децата. А след това да ги завлече в бърлогата си и да се нахрани с тях, оставяйки ги да се реят в подземието, неговия дом. ТО е древно, по-древно от хората дори, а Дери, в щата Мейн, е неговият дом, неговият град, в който е прието периодично да се случват странни неща, заради което не им се обръща толкова много внимание. Напротив, те биват дори потулени, защото силата на ТО не позволява да се предизвиква повече внимание. ТО може да влиза в съзнанието на възрастните и да ги кара да мислят и действат нерационално.
Нещата стоят по този начин, но Неудачниците – група хлапета, които са аутсайдерите на местното училище, защото просто не принадлежат и не биха могли да принадлежат към „готините“ – не са съгласни, че всичко това трябва да продължава. Напротив, усещат като свой дълг задачата да спрат ТО, за да не може да убива повече деца, защото прозират зад пелената, покриваща случващото се. Всичко започва, когато загива Джорджи, малкият брат на Бил, с което слага началото на новият цикъл от убийства.
Силата, която обвързва Неудачниците заедно, е почти свръхестествена. Това не е обикновено приятелство, те не са просто деца, които играят в Пущинака, защото никъде другаде не могат да играят спокойно, без да бъдат пребивани от Хенри и компанията му, или някой друг да им се подиграва. Истината е, че основното нещо, което е общо между тях и ги обединява в едно, дори успява да ги събере и седмината заедно, е точно това, че Хенри тормози всички тях. В началото побойникът е просто агресивен младеж, който има желание да доминира над по-слабите, но постепенно става ясно, че той е луд и лудостта му се развива постепенно, докато не стига своят кулминационен момент в края на приключението на хлапетата.
Но не е само това. Седмината са обединени от факта, че са преследвани от ТО – всичките са имали близки срещи с него, но са успели да се измъкнат, не са попаднали в капана му. И тази тайна помежду им, която би се сторила странна и нелогична на възрастните, ги крепи, дава им сили. Колкото и да са уплашени, те разбират, че се налага да се справят с проблема. И също така разбират, че ТО се страхува от тях, защото осъзнава, че не може да се справи лесно с тях. Не може да се нахрани със страха им, защото те, заедно, успяват да го преодолеят.
Като възрастни, 27 години по-късно от онзи момент, в който за пръв път са се изправили срещу ТО и са го наранили, те трябва да се върнат отново в Дери, защото е започнал поредният цикъл. Не са го убили първия път, затова трябва да довършат своето дело – дали са кръвно обещание, което ги зове, дори и да не могат да си спомнят точно защо. В продължение на 27 години те не са си спомняли нищо от случилото се през лятото на 1958 година в Дери. ТО ги е призовало, за да ги довърши веднъж завинаги, но те отиват там със същото намерение, защото една тайнствена сила ги привлича обратно към родния им град.
Това е история за самите деца, които намират сили да се изправят срещу страховете си и да ги победят, каквото и да им коства, и успяват да го сторят именно защото са заедно. Защото има една невидима нишка, която ги придържа и им дава сили. Това е история за приятелството и силата му – обещанията, които си направил като дете, важат за цял живот. Онова, което си преживял като дете, остава в теб, жигосано в същността ти. Дори и да го забравиш, то е оставило своята следа. История за силата, която често остава невидима, защото е в духа, независимо от физическите качества.
Когато четох за пръв път „ТО“, спомням си, финалът страшно ме разочарова. Детският ми ум е очаквал някаква епична сцена накрая, в която чудовището бива унищожено с гръм и трясък… но Кинг не ни дава това. Защото не в това е идеята. Чудовището бива победено не с удари, а с мисъл. Защото единственият начин истински да се прекратят силите му, е когато то осъзнае, че никой не вярва в него. Силата му идва от това, че може да овладее страха на останалите, да го предизвика, но в крайна сметка самото чудовище бива уплашено от децата, които не се страхуват от него. Нещо повече, преодоляват страховете си, защото да го победят е много по-важно. И вярват, че могат да го победят – доказателство е фактът, че си правят специални сребърни топчета, за да го убият, защото знаят (вярват), че среброто убива върколаци, а ТО се е опитало да го уплаши точно в такава форма. Използват подръчни материали, за да го наранят, защото ако повярват в тях, те стават истински оръжия.
Това не е история за ужаса в буквалния смисъл на думата. Да, има сцени, които (вероятно) са наистина страшни, но в действителност това е поредната история на Кинг, в която в центъра са именно децата, борещи се с ужаса. Те нямат някакви специални умения – напротив, те са смотаните, слаби деца с проблеми, които останалите не намират за нормални. Лидерът на групата Бил е пелтек, Еди има силна форма на астма и изобщо е слабичко и болнаво дете, Майк е единственият чернокож в Дери, което не означава нищо хубаво за него през 1950-те години, Стан е евреин, което автоматично го прави отритнат, Бен е дебело момче, което ходи с широки анцузи, за да прикрива тялото си, Ричи има слабо зрение, заради което носи очила, а Бевърли е… момиче. Но всички заедно, обединявайки вътрешната си сила и страхотните си качества, те са достатъчно силни, за да уплашат ТО.
Стивън Кинг се е разпрострял надълго и нашироко в тази история, разтегляйки я до 1600 страници, защото е било важно да обясни защо Неудачниците са такива, каквито са, защо Хенри и компанията му ги преследват, защо Дери е такова мистериозно градче, какво представлява ТО всъщност… и защото е обърнал голямо внимание на всеки персонаж поотделно, най-вече на децата. Така те стават реални личности, до които можеш да се докоснеш. Разбираш всичките им проблеми, начина, по който мислят и действат, свързваш се с тях, живееш с тях. Всеки от тях е също толкова реален, колкото сме аз и вие, защото това е уникалният начин на Кинг да впише героите си в света, да ги изкара от книгата и да ги направи истински, земни, въпреки че историите му са свръхестествени.
Определено сега имах малко по-различен поглед върху историята. Сега успях да проникна по-добре в нея и да осмисля по-важните неща, които преди години са ми убягнали. Хванах неща, които преди са минали по периферията на съзнанието ми, а сега ми се сториха основни за историята. Струва ми се, че положението е подобно за много хора, защото „ТО“ е известно като най-популярният хорър на Стивън Кинг, но основното в тази история не е самият ужас и проявленията му, а начините, по които можем да се справяме с него. Всъщност това не е история на ужаса толкова, колкото е историята за силата на (детското) въображението и за това на какво е способен страха. История за това как можем да се справяме с ужасите, та дори и след това да ги забравяме. Защото така работят съзнанието и подсъзнанието.
ТО не е просто клоун. ТО се храни със страха, а е най-лесно да уплаши децата, защото техните страхове са най-конкретни. Паяци, върколаци, прокажени. ТО умее да влиза в подсъзнанието и да намира точно онова, което му е необходимо, за да уплаши и да привлече децата. А след това да ги завлече в бърлогата си и да се нахрани с тях, оставяйки ги да се реят в подземието, неговия дом. ТО е древно, по-древно от хората дори, а Дери, в щата Мейн, е неговият дом, неговият град, в който е прието периодично да се случват странни неща, заради което не им се обръща толкова много внимание. Напротив, те биват дори потулени, защото силата на ТО не позволява да се предизвиква повече внимание. ТО може да влиза в съзнанието на възрастните и да ги кара да мислят и действат нерационално.
Нещата стоят по този начин, но Неудачниците – група хлапета, които са аутсайдерите на местното училище, защото просто не принадлежат и не биха могли да принадлежат към „готините“ – не са съгласни, че всичко това трябва да продължава. Напротив, усещат като свой дълг задачата да спрат ТО, за да не може да убива повече деца, защото прозират зад пелената, покриваща случващото се. Всичко започва, когато загива Джорджи, малкият брат на Бил, с което слага началото на новият цикъл от убийства.
Силата, която обвързва Неудачниците заедно, е почти свръхестествена. Това не е обикновено приятелство, те не са просто деца, които играят в Пущинака, защото никъде другаде не могат да играят спокойно, без да бъдат пребивани от Хенри и компанията му, или някой друг да им се подиграва. Истината е, че основното нещо, което е общо между тях и ги обединява в едно, дори успява да ги събере и седмината заедно, е точно това, че Хенри тормози всички тях. В началото побойникът е просто агресивен младеж, който има желание да доминира над по-слабите, но постепенно става ясно, че той е луд и лудостта му се развива постепенно, докато не стига своят кулминационен момент в края на приключението на хлапетата.
Но не е само това. Седмината са обединени от факта, че са преследвани от ТО – всичките са имали близки срещи с него, но са успели да се измъкнат, не са попаднали в капана му. И тази тайна помежду им, която би се сторила странна и нелогична на възрастните, ги крепи, дава им сили. Колкото и да са уплашени, те разбират, че се налага да се справят с проблема. И също така разбират, че ТО се страхува от тях, защото осъзнава, че не може да се справи лесно с тях. Не може да се нахрани със страха им, защото те, заедно, успяват да го преодолеят.
Като възрастни, 27 години по-късно от онзи момент, в който за пръв път са се изправили срещу ТО и са го наранили, те трябва да се върнат отново в Дери, защото е започнал поредният цикъл. Не са го убили първия път, затова трябва да довършат своето дело – дали са кръвно обещание, което ги зове, дори и да не могат да си спомнят точно защо. В продължение на 27 години те не са си спомняли нищо от случилото се през лятото на 1958 година в Дери. ТО ги е призовало, за да ги довърши веднъж завинаги, но те отиват там със същото намерение, защото една тайнствена сила ги привлича обратно към родния им град.
Това е история за самите деца, които намират сили да се изправят срещу страховете си и да ги победят, каквото и да им коства, и успяват да го сторят именно защото са заедно. Защото има една невидима нишка, която ги придържа и им дава сили. Това е история за приятелството и силата му – обещанията, които си направил като дете, важат за цял живот. Онова, което си преживял като дете, остава в теб, жигосано в същността ти. Дори и да го забравиш, то е оставило своята следа. История за силата, която често остава невидима, защото е в духа, независимо от физическите качества.
Когато четох за пръв път „ТО“, спомням си, финалът страшно ме разочарова. Детският ми ум е очаквал някаква епична сцена накрая, в която чудовището бива унищожено с гръм и трясък… но Кинг не ни дава това. Защото не в това е идеята. Чудовището бива победено не с удари, а с мисъл. Защото единственият начин истински да се прекратят силите му, е когато то осъзнае, че никой не вярва в него. Силата му идва от това, че може да овладее страха на останалите, да го предизвика, но в крайна сметка самото чудовище бива уплашено от децата, които не се страхуват от него. Нещо повече, преодоляват страховете си, защото да го победят е много по-важно. И вярват, че могат да го победят – доказателство е фактът, че си правят специални сребърни топчета, за да го убият, защото знаят (вярват), че среброто убива върколаци, а ТО се е опитало да го уплаши точно в такава форма. Използват подръчни материали, за да го наранят, защото ако повярват в тях, те стават истински оръжия.
Това не е история за ужаса в буквалния смисъл на думата. Да, има сцени, които (вероятно) са наистина страшни, но в действителност това е поредната история на Кинг, в която в центъра са именно децата, борещи се с ужаса. Те нямат някакви специални умения – напротив, те са смотаните, слаби деца с проблеми, които останалите не намират за нормални. Лидерът на групата Бил е пелтек, Еди има силна форма на астма и изобщо е слабичко и болнаво дете, Майк е единственият чернокож в Дери, което не означава нищо хубаво за него през 1950-те години, Стан е евреин, което автоматично го прави отритнат, Бен е дебело момче, което ходи с широки анцузи, за да прикрива тялото си, Ричи има слабо зрение, заради което носи очила, а Бевърли е… момиче. Но всички заедно, обединявайки вътрешната си сила и страхотните си качества, те са достатъчно силни, за да уплашат ТО.
Стивън Кинг се е разпрострял надълго и нашироко в тази история, разтегляйки я до 1600 страници, защото е било важно да обясни защо Неудачниците са такива, каквито са, защо Хенри и компанията му ги преследват, защо Дери е такова мистериозно градче, какво представлява ТО всъщност… и защото е обърнал голямо внимание на всеки персонаж поотделно, най-вече на децата. Така те стават реални личности, до които можеш да се докоснеш. Разбираш всичките им проблеми, начина, по който мислят и действат, свързваш се с тях, живееш с тях. Всеки от тях е също толкова реален, колкото сме аз и вие, защото това е уникалният начин на Кинг да впише героите си в света, да ги изкара от книгата и да ги направи истински, земни, въпреки че историите му са свръхестествени.
March 6, 2018
I što reći? Za sada se Kingovo nestvarno/nadnaravno ne ljubi sa mnom! Prvi dio knjige je jako dobro pisan i tek se zahuktava, te mi je bio odličan. Za razliku od ovog dijela gdje sve ide (u tri mile ćorave) toliko u nebulozu i pretjerivanje. Čak i onaj realan dio.
Sve u svemu odličan prikaz likova! Svako dijete se može predočiti tijekom čitanja i biti s njima tamo. Odrasla karakterizacija mi je bila puno slabija, te mi je falio period odrastanja.. Na tisuću stranica bi se definitivno moglo nešto o tome više reći, kao i što se desilo nakon svega. U nekim situacijama su opisani takvi detalji, da bi bitne stvari bile nespomenute.
Straha, bojazni, prepadanja u knjizi u biti nema, te s krajem postaje i naporno.. Iskreno, ne znam kome bih preporučila ovu knjigu.. :-/ Drago mi je da smo se pozdravile nakon duga dva tjedna! No, od Kinga ne odustajem! ;-)
Sada slijedi gledanje serije iz 1991., a onda i novi film. Baš me zanima što su tu napravili!
Sve u svemu odličan prikaz likova! Svako dijete se može predočiti tijekom čitanja i biti s njima tamo. Odrasla karakterizacija mi je bila puno slabija, te mi je falio period odrastanja.. Na tisuću stranica bi se definitivno moglo nešto o tome više reći, kao i što se desilo nakon svega. U nekim situacijama su opisani takvi detalji, da bi bitne stvari bile nespomenute.
Straha, bojazni, prepadanja u knjizi u biti nema, te s krajem postaje i naporno.. Iskreno, ne znam kome bih preporučila ovu knjigu.. :-/ Drago mi je da smo se pozdravile nakon duga dva tjedna! No, od Kinga ne odustajem! ;-)
Sada slijedi gledanje serije iz 1991., a onda i novi film. Baš me zanima što su tu napravili!
November 30, 2022
Stāstam ir ļoti labs potenciāls, bet krietni par daudz visa. Ja pirmajā daļā man bija šausmu sajūta, tad tā ātri vien nopluka un to nomainīja "nu kad viņi reiz mirs" sajūta, jo nu cik var vilkt garumā? Beigas, protams, problemātiskas. Tēli interesanti, ja neskaita to, ka meitene bija salīdzinoši sekla, kā arī nedaudz par daudz 11 gadīgu bērnu ķermeņu apsriešanas nepiedienīgā veidā. Bet nu brīžiem interesi gana noturēja.
December 16, 2017
ENFIN TERMINE ! J'aurais mis 3 semaines à venir à bout de ce 2ème tome (qui est en fait la suite directe du premier, vu que le livre a été découpé en 2 tomes en VF) alors qu'il faisait 150 pages de moins que le premier !
Je l'ai trouvé moins fluide, avec encore plus de détails, de lourdeurs dans les descriptions qui, selon moi, n'apportaient pas énormément à l'histoire.
Je n'ai pas aimé l'apparition du macronivers, je ne m'attendais pas à cela dans ce livre, d'une tortue à l'origine du monde (je me suis demandé si c'était un clin d'oeil aux romans de Pratchett !).
J'ai surtout détesté la scène de sexe infantile à laquelle je n'ai trouvé aucune utilité, aucune justification dans le déroulé du roman, juste un moment de pur malaise, d'incompréhension what the fuck ?
Par contre, l'impression du premier tome reste en ce qui concerne mon amour pour les personnages, pour ce "Club des râtés", pour leur amitié, pour l'ambiance que l'auteur installe sur le livre, sur le fait qu'on ne voudrait pas vivre à Derry mais qu'on a l'impression au fur et à mesure des pages d'appartenir à cette ville et de la connaître (sûrement par le biais des descriptions).
J'ai cherché à comprendre le sens de tout cela, de la force qui animais le club des râtés contre Ça... Est-ce l'Amour qui les porte et les aide à le vaincre ? Alors la scène de sexe n'a toujours pas de sens car on peut aimer sans devoir coucher avec qqn pour faire "naître" ou "redonner de la force" à cet Autre qui les a portés.
Est-ce l'Amitié ? Peut-être aussi mais cela ne justifie tjs pas le sexe (oui, en fait, rien ne la justifie)...
Est-ce une certaine forme de Magie invisible qui est là pour lutter contre le Mal ?
Est-ce la Volonté des enfants à croire qu'ils sont capables de vaincre leurs Peurs par la seule force de leur Croyance ?
Peut-être un mélange de tout cela, en tout cas, bien que cette lecture a été longue et éprouvante, je ne regrette pas de mettre plonger dans l'univers de Ça ! Je peux enfin dire, je l'ai lu.... et surtout que je n'ai pas eu si peur que ça ^^
Je l'ai trouvé moins fluide, avec encore plus de détails, de lourdeurs dans les descriptions qui, selon moi, n'apportaient pas énormément à l'histoire.
Je n'ai pas aimé l'apparition du macronivers, je ne m'attendais pas à cela dans ce livre, d'une tortue à l'origine du monde (je me suis demandé si c'était un clin d'oeil aux romans de Pratchett !).
J'ai surtout détesté la scène de sexe infantile à laquelle je n'ai trouvé aucune utilité, aucune justification dans le déroulé du roman, juste un moment de pur malaise, d'incompréhension what the fuck ?
Par contre, l'impression du premier tome reste en ce qui concerne mon amour pour les personnages, pour ce "Club des râtés", pour leur amitié, pour l'ambiance que l'auteur installe sur le livre, sur le fait qu'on ne voudrait pas vivre à Derry mais qu'on a l'impression au fur et à mesure des pages d'appartenir à cette ville et de la connaître (sûrement par le biais des descriptions).
J'ai cherché à comprendre le sens de tout cela, de la force qui animais le club des râtés contre Ça... Est-ce l'Amour qui les porte et les aide à le vaincre ? Alors la scène de sexe n'a toujours pas de sens car on peut aimer sans devoir coucher avec qqn pour faire "naître" ou "redonner de la force" à cet Autre qui les a portés.
Est-ce l'Amitié ? Peut-être aussi mais cela ne justifie tjs pas le sexe (oui, en fait, rien ne la justifie)...
Est-ce une certaine forme de Magie invisible qui est là pour lutter contre le Mal ?
Est-ce la Volonté des enfants à croire qu'ils sont capables de vaincre leurs Peurs par la seule force de leur Croyance ?
Peut-être un mélange de tout cela, en tout cas, bien que cette lecture a été longue et éprouvante, je ne regrette pas de mettre plonger dans l'univers de Ça ! Je peux enfin dire, je l'ai lu.... et surtout que je n'ai pas eu si peur que ça ^^
July 31, 2017
Препрочит на това уникално произведение!
Когато го прочетох за първи път, бях на 14 години. Тогава ме впечатли повърхностно, а именно с ужаса от клоуна и безкрайната му злост. Оттогава мразя клоуни.
Сега, със съвсем други очи преоткривам романа и под пласта на ужаса, се открива реалния шедьовър на Кинг. Това е книга за детството и детското приятелство, страхове, копнежи и мечти. След такава книга всеки възрастен би въздъхнал с неимоверна тъга и носталгия по своето лично детство. А може би ще преоткрие онзи малчуган у себе си, който честичко забравяме в забързаното ни ежедневие. Дано!
Когато го прочетох за първи път, бях на 14 години. Тогава ме впечатли повърхностно, а именно с ужаса от клоуна и безкрайната му злост. Оттогава мразя клоуни.
Сега, със съвсем други очи преоткривам романа и под пласта на ужаса, се открива реалния шедьовър на Кинг. Това е книга за детството и детското приятелство, страхове, копнежи и мечти. След такава книга всеки възрастен би въздъхнал с неимоверна тъга и носталгия по своето лично детство. А може би ще преоткрие онзи малчуган у себе си, който честичко забравяме в забързаното ни ежедневие. Дано!
September 28, 2017
Το πρώτο βιβλιο που διαβάζω δεύτερη φορά στην ζωή μου.
Από τότε που το είχα διαβάσει πριν 18 χρόνια περίπου, ήταν το αγαπημένο μου βιβλίο Κινγκ.
Είναι τόσα πολλά αυτά που σκέφτομαι και αισθάνομαι ότι θέλω να πω για αυτό το βιβλίο, αλλά πιστεύω ότι δεν μπορώ να βρω τις λέξεις που θα περιγράψουν ακριβώς αυτό που έχω στο μυαλό μου. Οπότε θα προτιμήσω την σιωπή.
Διαβάστε το!!!
Από τότε που το είχα διαβάσει πριν 18 χρόνια περίπου, ήταν το αγαπημένο μου βιβλίο Κινγκ.
Είναι τόσα πολλά αυτά που σκέφτομαι και αισθάνομαι ότι θέλω να πω για αυτό το βιβλίο, αλλά πιστεύω ότι δεν μπορώ να βρω τις λέξεις που θα περιγράψουν ακριβώς αυτό που έχω στο μυαλό μου. Οπότε θα προτιμήσω την σιωπή.
Διαβάστε το!!!
April 16, 2020
Ήταν ένα τρομακτικό και συγχρόνως μεγαλειώδες ταξίδι η ανάγνωση του 2ου τόμου που ξεκίνησε από τις 14/4/20 και τελείωσε στις 16/4/20!!! Κατέρριψα και το ρεκόρ μου για το πόσες σελίδες εχω διαβάσει σε μια μέρα (ήταν 362 σελίδες για τον πρώτο τόμο του IT και το νέο ρεκόρ ειναι 419 σελίδες σε μια μέρα για τον 2ο τόμο). Υπάρχουν τόσα πολλλα ζητήματα να ασχοληθείς σε αυτό το βιβλίο. Η φαντασία, η γενναιότητα, η πίστη, ο Αρχέγονος Φοβος που για κάθε παιδί εχει διαφορετική μορφή, η ικανότητα του καθε παιδιου να εντάσσει κάθε παράδοξο μη φυσιολογικό γεγονός στη καθημερινότητα της παιδικής του ηλικίας και όλα αυτά μοιραία χάνονται όταν ενηλικιώνεται κάποιος. Η φιλία που δεν κρατάει για πάντα. Η αγάπη που ίσως κρατάει για πάντα. Ειμαι σοκαρισμένη συγκλονισμένη μουδιασμένη. Από τα καλύτερα όλων των εποχών. Έσπασε το φράγμα της λογικής, οπτικοποίησε το αόρατο, αριστοτεχνικό τρόπο. Κατάδυση σε βάθη απύθμενα και αναδύθηκε εις τους ουρανούς.
Υπόκλιση. Φεύγω. Δεν περιγράφω άλλο.
Υπόκλιση. Φεύγω. Δεν περιγράφω άλλο.
October 26, 2025
Е... това препрочитане бе страхотно приключение... горчиво-сладко, меланхолично завръщане в детството и гмуркане в дълбините на необятното... много бих могла да разсъждавам за темите в тази книга, но: 1️⃣ няма, защото ще е спойлер, а не искам да развалям изживявянето на тези, които са се решили да я четат 2️⃣ с всяко препрочитане откривам нови неща за размисъл и в тази връзка 3️⃣ понеже няколко пъти споменах, че отвъд темите за детството и травмите, които унаследяваме от родителите си, за този роман (особено книга 2) ключово е да бъде погледнат и осмислен като villain origin story, не само защото споменах за Танос няколко пъти като намек, но и защото освен за онзи синият с пръстените (шегичка) си мислех и за една фраза на Жокера: "всеки един човек е на един лош ден разстояние от това да стане злодей"... lucky 7 тук се опитваха да избегнат това да станат като родителите си след като порастнат или иначе казано да са злодеите в собствената си история, когато стане ясно, че злодеят не е никакъв злодей (дотук, иначе е спойлер); книга 2️⃣ е много по-дълбока в разсъжденията по темата и затова ако имаше как щях да и дам повече от 5️⃣⭐️ и в интерес на истината иска ми се да вмъкна една мисъл относно борбата между доброто (🐢) и злото (🕷): „За да тържествува злото, е достатъчно добрите хора да не правят нищо.“ Та, така бе не само с възрастните на Дери (истинските злодеи в историята), но и с Костенурката с маникюр и педикюр в които плават цели вселени (няма да си избия от главата тоя образ дълго време)... сериалът започва утре за България и искрено се надявам да има нишка, която засяга и разнищва тези ми разсъждения относно предисторията на злодея (не просто на Пениуайз), защото иначе ще повтарят модела на двата филма от 2017 и 2018 в разтегнат вид... villain origin story ще ми бъде по-интересна (не само защото ще видя как ще пресъздадат туиста в засега 8 епизода на първи сезон)... предстои да видим 🎈
June 2, 2023
Ο Stephen King γέννησε ένα κοσμογονικό κι επικό αριστούργημα. Όσο θα μπαίνετε ολοένα και πιο βαθιά στο σύμπαν του Πενιγουάιζ θα δείτε όλα τα είδη μπουλινγκ, όλες τις φοβίες του μυαλού και πώς τα παραπάνω σχετίζονται κάποιες φορές με ψυχικές ασθένειες. Διαχωρίζει κι ενώνει τις καταστάσεις από τους παράγοντες τους με μαεστρικό τρόπο. Μία ωδή στη φιλία μέσα στη φρίκη των καιρών και πώς η αγάπη μπορεί και ναι κερδίζει κάποιες φορές.
Έχω ανάμεικτα συναισθήματα και θα μείνει μέσα μου για πάρα πολύ καιρό.
Αν υπάρχει μήτρα των βιβλίων τρόμου είναι Το Αυτό.
" ΣΤΎΛΟ ΣΤΗΤΟ ΓΡΟΝΘΟΚΟΠΕΙ ΘΩΡΩΝΤΑΣ ΠΩΣ ΘΩΡΕΙ ΘΩΡΙΑ ΣΤΟΙΧΕΙΟΥ ΘΟΛΗ"
" ΘΩΡΩΝΤΑΣ ΠΩΣ ΘΩΡΕΙ ΘΩΡΙΑ ΣΤΟΙΧΕΙΟΥ , ΘΩΡΩΝΤΑΣ ΠΩΣ ΘΩΡΕΙ ΘΩΡΙΑ ΣΤΟΙΧΕΙΟΥ ΘΟΛΗ"
Ανατριχιλα σε κάθε επίπεδο και δεν είναι μόνο από τρόμο.
Καθαρό πεντάρι.
Προτείνεται με τα χίλια.
Έχω ανάμεικτα συναισθήματα και θα μείνει μέσα μου για πάρα πολύ καιρό.
Αν υπάρχει μήτρα των βιβλίων τρόμου είναι Το Αυτό.
" ΣΤΎΛΟ ΣΤΗΤΟ ΓΡΟΝΘΟΚΟΠΕΙ ΘΩΡΩΝΤΑΣ ΠΩΣ ΘΩΡΕΙ ΘΩΡΙΑ ΣΤΟΙΧΕΙΟΥ ΘΟΛΗ"
" ΘΩΡΩΝΤΑΣ ΠΩΣ ΘΩΡΕΙ ΘΩΡΙΑ ΣΤΟΙΧΕΙΟΥ , ΘΩΡΩΝΤΑΣ ΠΩΣ ΘΩΡΕΙ ΘΩΡΙΑ ΣΤΟΙΧΕΙΟΥ ΘΟΛΗ"
Ανατριχιλα σε κάθε επίπεδο και δεν είναι μόνο από τρόμο.
Καθαρό πεντάρι.
Προτείνεται με τα χίλια.
August 25, 2020
Χορταστικό, είναι η μοναδική λέξη που του αρμόζει. Ένα μεγάλο βιβλίο, που δεν με κούρασε ούτε στιγμή. Όποιος δεν τολμά να το διαβάσει λόγω μεγέθους, απλά χάνει την ευκαιρία να διαβάσει ένα εξαιρετικό βιβλίο τρόμου, που σε παρασύρει σαν πλημμύρα στους μαιανδρικους υπονόμους του καταχθονιου Ντέρι...
Υποδειγματικό, απ όλες τις απόψεις.
Υποδειγματικό, απ όλες τις απόψεις.
July 16, 2017
Плашещо е не толкова смразяващото присъствие на ТО, колкото гениалността и многопластовите идеи, заложени в тази епична, неповторима книга. Дали има за какво да я критикуваме - разбира се! Сещам се за поне няколко очеизбодни причини. Ала всичко бледнее на фона на искреното, дълбоко личностно преживяване, което очаква всеки, четейки романа. "Нещо зло се задава" за възрастни.
Седем всеотдайни приятели се изправят срещу предизвикателствата на детството - лудостите и страховете на техните смахнати родители, шайката на свирепите училищни побойници, предвождани от вманиачения Хенри Бауърс и най-вече безименното ЗЛО, което обитава плетеницата от тръби и д��енажни системи под градчето им. Роман за израстването, дружбата, връзката между минало и настояще, борбата със злото в и отвъд нас. Едно задъхано приключение, наситено с малки победи и погроми, загуба, разкъсани спомени, страховити видения и изпълнени със злокобни ужаси пластове минало, които се разкриват един по един, преди да замръкнат във вечно забвение...
Любимите ми цитати:
"Опита да мисли за нещо хубаво сред всичкия този мрак, където звуците губят място и посока. Така самотата не изглеждаше толкова страшна. Отначало споменът не искаше да дойде; вместо него идваха птиците — гарвани, врани и скорци, пролетни птици, които изведнъж се завръщат отнякъде, докато по улиците още се стичат ручеи снежна вода и последните заледени мръсни преспи отчаяно се вкопчват в сенчестите места."
"По-добре не поглеждай назад. По-добре си мисли, че всичко винаги завършва щастливо… може пък и да е вярно; кой казва, че щастливият край е измислица? Не всички хартиени корабчета изчезват сред мрака, без да срещнат слънчев лъч или ръката на друго дете; ако животът изобщо може да ни научи на нещо, то е, че щастливият край се среща често, невероятно често и затова трябва сериозно да се усъмним в умствените способности на всеки, който твърди, че няма Бог."
"Може би просто има приятели, хора, които се застъпват за теб, когато страдаш и ти помагат да не си толкова самотен. Може би заради тях винаги си струва да се боиш, да се надяваш, да живееш. И дори да умреш, ако трябва. Няма добри приятели. Няма лоши приятели. Има само хора, с които желаеш да бъдеш, не можеш да не бъдеш; хора, които изграждат дома си в сърцето ти."
Седем всеотдайни приятели се изправят срещу предизвикателствата на детството - лудостите и страховете на техните смахнати родители, шайката на свирепите училищни побойници, предвождани от вманиачения Хенри Бауърс и най-вече безименното ЗЛО, което обитава плетеницата от тръби и д��енажни системи под градчето им. Роман за израстването, дружбата, връзката между минало и настояще, борбата със злото в и отвъд нас. Едно задъхано приключение, наситено с малки победи и погроми, загуба, разкъсани спомени, страховити видения и изпълнени със злокобни ужаси пластове минало, които се разкриват един по един, преди да замръкнат във вечно забвение...
Любимите ми цитати:
"Опита да мисли за нещо хубаво сред всичкия този мрак, където звуците губят място и посока. Така самотата не изглеждаше толкова страшна. Отначало споменът не искаше да дойде; вместо него идваха птиците — гарвани, врани и скорци, пролетни птици, които изведнъж се завръщат отнякъде, докато по улиците още се стичат ручеи снежна вода и последните заледени мръсни преспи отчаяно се вкопчват в сенчестите места."
"По-добре не поглеждай назад. По-добре си мисли, че всичко винаги завършва щастливо… може пък и да е вярно; кой казва, че щастливият край е измислица? Не всички хартиени корабчета изчезват сред мрака, без да срещнат слънчев лъч или ръката на друго дете; ако животът изобщо може да ни научи на нещо, то е, че щастливият край се среща често, невероятно често и затова трябва сериозно да се усъмним в умствените способности на всеки, който твърди, че няма Бог."
"Може би просто има приятели, хора, които се застъпват за теб, когато страдаш и ти помагат да не си толкова самотен. Може би заради тях винаги си струва да се боиш, да се надяваш, да живееш. И дори да умреш, ако трябва. Няма добри приятели. Няма лоши приятели. Има само хора, с които желаеш да бъдеш, не можеш да не бъдеш; хора, които изграждат дома си в сърцето ти."
March 29, 2018
Demonically impressive!
Όσο φοβάμαι τους κλόουν, άλλο τόσο θα μου λείψουν οι Λούζερς.
Όσο χαρακτηρίζεις το συγκεκριμένο βιβλίο επιστημονική φαντασία, άλλο τόσο το χαρακτηρίζεις ρεαλιστικό.
Με την επιλογή αυτού του βιβλίου, επιβεβαίωσα τον λογοτεχνικό μαζοχισμό μου μιας και όχι μόνο κλόουν φοβάμαι κλπ τερατάκια, αλλά και τα μπαλόνια-ω,ναι τα μπαλόνια.
Δεν το μετανιώνω, όμως. Χαλάλι ο φόβος, χαλάλι το ξενύχτι, χαλάλι που θα κάνω μπάνιο με ανοιχτή πόρτα για λίγες μέρες.
Με άγγιξε, πραγματικά, πολύ.
Η παιδικότητα, η ενηλικίωση και αυτή η ενδιάμεση φάση που είναι τόσο άβολη μερικές φορές αλλά απαραίτητη.
Όσο φοβάμαι τους κλόουν, άλλο τόσο θα μου λείψουν οι Λούζερς.
Όσο χαρακτηρίζεις το συγκεκριμένο βιβλίο επιστημονική φαντασία, άλλο τόσο το χαρακτηρίζεις ρεαλιστικό.
Με την επιλογή αυτού του βιβλίου, επιβεβαίωσα τον λογοτεχνικό μαζοχισμό μου μιας και όχι μόνο κλόουν φοβάμαι κλπ τερατάκια, αλλά και τα μπαλόνια-ω,ναι τα μπαλόνια.
Δεν το μετανιώνω, όμως. Χαλάλι ο φόβος, χαλάλι το ξενύχτι, χαλάλι που θα κάνω μπάνιο με ανοιχτή πόρτα για λίγες μέρες.
Με άγγιξε, πραγματικά, πολύ.
Η παιδικότητα, η ενηλικίωση και αυτή η ενδιάμεση φάση που είναι τόσο άβολη μερικές φορές αλλά απαραίτητη.
February 16, 2018
I can't believe how long it took me to read a Stephen King's book...
I guess I was waiting for the right time.
So, what better to read than "It"?!
I always thought clowns were creepy... But I was never "afraid" of them.
Well, if they look like Pennywise...that's a whole other story...
This book scared me. Not the scream-and-cry scary thing, but even worse...
The fear of a single sound that came from the sink, or a strange noise from a sewer, or ugly bugs...
And that, my fellow readers, is a successful scary story!
Overall, it was a fantastic read!
There were some moments that made me a bit uncomofortable, like the relationship between the boys and Bev at a point, but I loved all those realistic teenage thoughts etc. It took me back when I was young and adult life was a mystery for me!
When I first heard, by a friend who had already read the book, about what exactly "It" was, as a creature, I thought it was kind of...stupid... But after reading it, it felt OK; felt right, somehow.
So, yes, I really really REALLY enjoyed the book and it was an amazing introduction to Stephen King's work!
I guess I was waiting for the right time.
So, what better to read than "It"?!
I always thought clowns were creepy... But I was never "afraid" of them.
Well, if they look like Pennywise...that's a whole other story...
This book scared me. Not the scream-and-cry scary thing, but even worse...
The fear of a single sound that came from the sink, or a strange noise from a sewer, or ugly bugs...
And that, my fellow readers, is a successful scary story!
Overall, it was a fantastic read!
There were some moments that made me a bit uncomofortable, like the relationship between the boys and Bev at a point, but I loved all those realistic teenage thoughts etc. It took me back when I was young and adult life was a mystery for me!
When I first heard, by a friend who had already read the book, about what exactly "It" was, as a creature, I thought it was kind of...stupid... But after reading it, it felt OK; felt right, somehow.
So, yes, I really really REALLY enjoyed the book and it was an amazing introduction to Stephen King's work!
November 24, 2021
Ένα ανάγνωσμα, που παρά τις πολλαπλές, λεπτομερείς περιγραφές του, δεν παύει να είναι ένα καθηλωτικό λογοτεχνικό αριστούργημα.
Ο τρόμος δεν χρειάζεται τα jumpscares για να επιβιώσει. Αρκούν λίγες σελίδες φρικαλέων σκηνών, βασιζόμενες στην ανατριχίλα και στο σοκ που προκαλούν στους/στις αναγνώστες/-τριές τους.
Ο τρόμος δεν χρειάζεται τα jumpscares για να επιβιώσει. Αρκούν λίγες σελίδες φρικαλέων σκηνών, βασιζόμενες στην ανατριχίλα και στο σοκ που προκαλούν στους/στις αναγνώστες/-τριές τους.
February 24, 2019
Nem sei o que dizer. Foi uma viagem incrível, estou sem palavras. Penso que tenho de digerir o livro primeiro. Uma obra prima!
August 4, 2020
- Bechdel: FAIL
(ça fait quand même 1600 pages. C'était si compliqué de donner un dialogue à deux personnages féminins?)
Je crée un nouveau tampon : "vous-avez-cru-que-c'était-une-être-humaine-Mais-je-vous-ai-bien-eus-c'etait-un-vagin-sur-echasses-depuis-le-début."
Encore un roman où l'auteur estime que c'est la chose la plus évidente et légitime que de faire coucher son unique personnage féminin avec tous ses personnages masculins.
Il essaie même de nous faire croire que c'est son idée à elle [pas La sienne à Lui]. Parce que quoi de plus évident, de plus libérateur, de plus irresistible, de plus épanouissant pour un vagin [pardon, j'ai mal orthographié "femme"] que de réclamer des bites?
C'est la nature!
Ça l'épanouit visiblement!
Et puis elle n'a pas 11 ans, n'est pas dans un égout, ne se fout pas à poil dans les détritus et les déjections d'une araignée géante, ne supplie pas Les 6 garçons de la pénétrer chacun leur tour, ce à quoi ils vont bien sûr objecter avec véhémence parce que c'est ni l'endroit ni le moment, et aussi parce que passer chacun leur tour sur la même fille (qui n'est pas une gamine de 11 ans, et qui n'est évidement pas vierge, et donc c'est absolument la meilleure option pour une Première Fois) en mode collectif leur paraît bien entendu absurde et choquant, et enfin le plus important : cette scene tombe bien entendu sous le sens et ne réduit pas du tout La protagoniste femelle à une fonction sexuelle, apporte beaucoup au dénouement et enrichit l'intrigue de manière significative, donnant au récit beaucoup de cohérence.
#OUPAS #MaisPutainQuoi
(ça fait quand même 1600 pages. C'était si compliqué de donner un dialogue à deux personnages féminins?)
Je crée un nouveau tampon : "vous-avez-cru-que-c'était-une-être-humaine-Mais-je-vous-ai-bien-eus-c'etait-un-vagin-sur-echasses-depuis-le-début."
Encore un roman où l'auteur estime que c'est la chose la plus évidente et légitime que de faire coucher son unique personnage féminin avec tous ses personnages masculins.
Il essaie même de nous faire croire que c'est son idée à elle [pas La sienne à Lui]. Parce que quoi de plus évident, de plus libérateur, de plus irresistible, de plus épanouissant pour un vagin [pardon, j'ai mal orthographié "femme"] que de réclamer des bites?
C'est la nature!
Ça l'épanouit visiblement!
Et puis elle n'a pas 11 ans, n'est pas dans un égout, ne se fout pas à poil dans les détritus et les déjections d'une araignée géante, ne supplie pas Les 6 garçons de la pénétrer chacun leur tour, ce à quoi ils vont bien sûr objecter avec véhémence parce que c'est ni l'endroit ni le moment, et aussi parce que passer chacun leur tour sur la même fille (qui n'est pas une gamine de 11 ans, et qui n'est évidement pas vierge, et donc c'est absolument la meilleure option pour une Première Fois) en mode collectif leur paraît bien entendu absurde et choquant, et enfin le plus important : cette scene tombe bien entendu sous le sens et ne réduit pas du tout La protagoniste femelle à une fonction sexuelle, apporte beaucoup au dénouement et enrichit l'intrigue de manière significative, donnant au récit beaucoup de cohérence.
#OUPAS #MaisPutainQuoi
This entire review has been hidden because of spoilers.
November 22, 2023
Ok, j'ai lu THE scène... et j'ai choisi de passer par dessus pour la métaphore qu'elle représente, sur l'impossibilité de revenir en arrière. Mais je me demande quand même un peu "pourquoi"....
Ceci dit, c'est un roman qui, clairement, va rester avec moi. J'adore les personnages d'enfants de King et ceux-ci ne font pas exception. Come float with me!
Ceci dit, c'est un roman qui, clairement, va rester avec moi. J'adore les personnages d'enfants de King et ceux-ci ne font pas exception. Come float with me!
July 9, 2018
Στο άρθρο για τον τόμο 1 κατέγραψα με αφορμή τα όσα γίνονται στον 1ο τόμο του μυθιστορήματος τα πώς και τα γιατί που συναποτελούν το υπόβαθρο των χαρακτήρων που αγάπησα από την αρχή. Ας συνεχίσουμε όμως γιατί έχουμε ακόμη πολλά να πούμε!
Στον δεύτερο τόμο έχουμε την κορύφωση των ιστοριών του παρελθόντος και του παρόντος με έναν πανέξυπνο και ευρηματικό χειρισμό, όπου το τέλος κάθε κεφαλαίου που μιλάει για το χτες είναι η αρχή του επόμενου που μιλάει για το σήμερα. Παραλληλισμοί, παρεμφερείς εικόνες και σκηνικά που βοηθάνε τη μυστηριώδη αμνησία της Λέσχης των Λούζερ να απομακρυνθεί σταδιακά και σελίδα τη σελίδα να μάθουμε πώς αντιμετώπισαν το Αυτό το 1958, τι συνέβη και γιατί ένιωσαν πως κέρδισαν. Εδώ υπάρχουν άφθονες σκηνές αιματοχυσίας και ξέφρενου κυνηγητού, που μου θύμισαν τον κλασικό και αγαπημένο Stephen King, τις οποίες επίσης προσπέρναγα και ναι, το Αυτό αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά, να αποκτά υπόσταση και να καταλαβαίνει ο αναγνώστης περίπου για τι πλάσμα πρόκειται. Αυτή η αποκάλυψη ίσως ξενερώσει κάποιους, ειδικά όσους έχουν παρασυρθεί από τις ρεαλιστικές απεικονίσεις της κοινωνίας και την αληθοφάνεια των ιστοριών των πρωταγωνιστών και δευτεραγωνιστών του βιβλίου. Ας μην ξεχνάμε όμως για ποιον συγγραφέα μιλάμε.
Αν εξαιρέσουμε την αρχική εμφάνιση του Αυτού στη Γη κάτι αιώνες πίσω, που δεν με έπεισε αλλά δεν με νοιάζει, πρόκειται για μια οντότητα που εκπροσωπεί τον τρόμο του καθενός μας, ζωντανεύει τους χειρότερους εφιάλτες μας και τρέφεται από αυτήν την αδυναμία που προκύπτει. Γιατί όμως τρέφεται κυρίως με παιδιά και γιατί κατάφεραν να το πολεμήσουν η συγκεκριμένη παρέα αυτών των εφτά ηρώων; Η άποψη του συγγραφέα δίνει αφορμή για πολλή περαιτέρω σκέψη: «Οποιοδήποτε από αυτά τα εφτά παιδιά θα μπορούσε να Το χορτάσει και να Το ξεδιψάσει, κι αν δεν είχε τύχει να έρθουν και τα εφτά μαζί, το Αυτό σίγουρα θα τα είχε πάρει ένα ένα, αφού η ποιότητα του μυαλού τους θα Το είχε προσελκύσει όπως η μυρωδιά μιας ζέβρας προσελκύει ένα λιοντάρι σ’ έναν συγκεκριμένο νερόλακκο. Και τα εφτά μαζί όμως είχαν ανακαλύψει ένα ανησυχητικό μυστικό που ακόμα και το Αυτό αγνοούσε: ότι η πίστη είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις. Αν υπάρχουν δέκα χιλιάδες χωρικοί που δημιουργούν βρικόλακες πιστεύοντας στην ύπαρξή τους, τότε ίσως υπάρξει και ένας –μάλλον παιδί- που θα επινοήσει με τη φαντασία του και τον πάσσαλο για την εξόντωσή τους. Ο πάσσαλος όμως δεν είναι παρά ένα κομμάτι ξύλο, το μυαλό είναι το σφυρί που τον καρφώνει στο κατάλληλο σημείο» (τ. 2, σελ. 565).
Ο ίδιος ο συγγραφέας γράφει στο σημείωμά του για την επετειακή έκδοση των 25 χρόνων αυτού του μυθιστορήματος: «Ποιο τέρας θα κρυβόταν πίσω από τις μάσκες και τους καθρέπτες;… Κατά βάση θα ήταν το τρολ που κρύβεται κάτω από τις γέφυρες, τις οποίες όλοι μας διασχίζουμε καθώς αφήνουμε την παιδική μας ηλικία και ενηλ��κωνόμαστε» (τ. 2, σελ. 747).
Άλλο ένα θετικό χαρακτηριστικό του βιβλίου είναι η αγάπη του συγγραφέα προς τις βιβλιοθήκες και μέσα από αυτές προς τη γνώση, τη μάθηση, τις σπουδές (έχω διαβάσει «Το φάντασμα της βιβλιοθήκης» του ιδίου και μόνο τα καλύτερα έχω να πω). Ο Μάικ Χάνλον εργάζεται στη Δημοτική Βιβλιοθήκη και από αυτόν τον χαρακτήρα έχουμε το μικρόβιο της έρευνας, μιας και ο βιβλιοθηκάριος πρέπει να μάθει καλά την ιστορία της πόλης του και της ευρύτερης περιοχής, να κατανοήσει, να καταγράψει και μετά να κινηθεί ενώ ταυτόχρονα η καθημερινότητά του είναι μια ρουτίνα (τελικά μόνο σε μένα αρέσουν αυτές οι επαναλαμβανόμενες κινήσεις κλεισίματος, ανοίγματος και καταγραφής που χαρακτηρίζουν το επάγγελμά μου;): «…εγώ θα μείνω εδώ μέχρι να πεθάνω, κολλώντας με σελοτέιπ σελίδες σκισμένες από το Business Week, συμμετέχοντας στις μηνιαίες συναντήσεις για την απόκτηση των νέων τίτλων της βιβλιοθήκης…» (τ. 1, σελ. 228). Στο αντίθετο άκρο κινείται ο Μπεν Χάνσκομ, εκπροσωπώντας τον χαρακτήρα του αναγνώστη που λατρεύει τη βιβλιοθήκη: τους ήχους της, τη μυρωδιά των βιβλίων («…πιπεράτη μυρωδιά, σχεδόν θεΐκή», τ. 1, σελ. 274), ��ους επισκέπτες, την ποιότητα του φωτός, «πλάθοντας με τη φαντασία του τους κόσμους αυτών που ζούσαν στον καθένα…» (τ. 1, σελ. 274) και τόσα άλλα. Ένας υπέροχος άξονας με δύο διαφορετικά κέντρα αναφοράς! Και πάνω που έκανα τη σύγκριση και άφηνα το βίτσιο του επαγγέλματος να με παρασύρει, πετάει ο συγγραφέας μια πρόταση που μου έφερε ρίγη ανατριχίλας: «…άραγε θα κατατροπωνόταν το κτήνος.. ή μήπως θα έτρωγε τους καλούς;». Ναι, υποτίθεται ότι αυτό είναι απορία των παιδιών που ακούνε το παραμύθι στο παιδικό τμήμα της Βιβλιοθήκης, μου ακούστηκε όμως έντονα ως προοικονομία για το μέλλον των ηρώων του βιβλίου που διάβαζα (όπως επίσης όταν τα παιδιά πάνε να δουν στο σινεμά τον «Έφηβο Λυκάνθρωπο» ο αστυνομικός στο τέλος της ταινίας: «… είπε με επισημότητα σ’ έναν άλλο μπάτσο ότι αυτό θα έπρεπε να διδάξει στους ανθρώπους να μην ανακατεύονται σε δουλειές που ήταν προτιμότερο να τις αφήνουν στην κρίση του Θεού»-τ.1, σελ. 550)!
Η γραφή είναι ανατριχιαστική, ρεαλιστική, σκληρή, κυνική, ωμή και κατά τόπους λογοτεχνική! Αυτό με ξάφνιασε γιατί δεν περίμενα καλολογικά στοιχεία και κυρίως παρομοιώσεις τόσο απόλυτα ταιριαστές με την ατμόσφαιρα και τις σκηνές που περιγράφονται! Για παράδειγμα, αγάπησα με την πρώτη την εξής πρόταση: «Ο πισινός του χτύπησε στα ράφια της πλάτης του μπαρ και τα γυαλικά κουτσομπόλεψαν λιγάκι καθώς τα μπουκάλια τσούγκριζαν μεταξύ τους» (τ.1, σελ. 128). Επίσης, λες με χαιρεκακία, ο συγγραφέας δίνει τον πρώτο λόγο στον καρκίνο, χαρίζοντας στον αναγνώστη μια ανατριχιαστική εικόνα που δύσκολα θα ξεχάσει: «…ένιωσα τον καλπάζοντα καρκίνο που το γλεντούσε ξαμολημένος στο σώμα του, καταβροχθίζοντας ό,τι καλό είχε μείνει για να καταναλωθεί -όχι πως είχαν μείνει και πολλά πλέον, τα ντουλάπια του Άλμπερτ Κάρσον είχαν σχεδόν αδειάσει» (τ. 1, σελ. 242). Σε άλλα σημεία, έχυν τη δυνατότητα να ξεπηδήσουν κωμικοτραγικές αλήθειες: «Η κυρία Κόουλ ήταν πολύ δημοκρατικός άνθρωπος. Σιχαινόταν εξίσου όλα τα παιδιά» (τ. 1, σελ. 545). Άλλη αγαπημένη παρομοίωση: «Ο Χάρολντ Γκάρντενερ είδε τα κτίρια που ήταν αντικριστά στη Μέιν Στριτ να γέρνουν το ένα κοντά στο άλλο σαν κυρίες που πιάνουν το κουβεντολόι παίζοντας χαρτιά, με τα κεφάλια τους σχεδόν να αγγίζονται» (τ. 2, σελ. 685).
Επίσης δε γίνεται να μην επεκταθώ σε αυτό το υποδόριο, εκλεπτυσμένο χιούμορ που μου προκαλούσε κατά καιρούς νευρικά γέλια (και τη χρειαζόμουν αυτήν την εκτόνωση, μιας και η ιστορία δε με άφηνε να πάρω ανάσα): «Μια άλλη γυναίκα σκοτώθηκε όταν η ξαφνική και βίαιη αναστροφή των λυμάτων, που προκλήθηκε από το διογκούμενο μεθάνιο, έκανε τη λεκάνη της τουαλέτας της να εκραγεί σαν βόμβα. Η άτυχη γυναίκα, που καθόταν εκείνη τη στιγμή στον θρόνο και χάζευε τον καινούργιο κατάλογο της Banana Republic, έγινε κομμάτια» (τ. 2, σελ. 603-604). Και το αγαπημένο μου απόσπασμα: «Ο Χάρολντ Γκάρντενερ φώναξε στον Άλφρεντ Ζίτνερ… για να τον ρωτήσει αν οι δρόμοι θα κατέρρεαν. Ο Ζίτνερ απάντησε ότι πρώτα θα πάγωνε η Κόλαση κι έπειτα θα γινόταν κάτι τέτοιο. Με τα μάτια της φαντασίας του, ο Χάρολντ είδε τον Αδόλφο Χίτλερ και τον Ιούδα τον Ισκαριώτη να μοιράζουν παγοπέδιλα και συνέχισε να σηκώνει σακιά με άμμο» (τ. 2, σελ. 673).
Ούτε τη Βίβλο δεν αφήνει ήσυχη ο αθεόφοβος συγγραφέας! Με συγκρατημένο σεβασμό και γενικότερα θετική στάση απέναντί της και απέναντι στα οφέλη από την πίστη σε μια θρησκεία και στη Θεία Δύναμη, βρίσκει την ευκαιρία να διατυπώσει μια μεγάλη αλήθεια με τον δικό του φυσικά τρόπο: «Μερικά πράγματα στη Βίβλο ήταν ακόμα καλύτερα κι από εκείνα στα κόμικς τρόμου. Άνθρωποι έβραζαν σε καυτό λάδι ή κρεμόντουσαν όπως ο Ιούδας ο Ισκαριώτης… οι μαζικές δολοφονίες μωρών που συνόδευσαν τη γέννηση του Μωυσή και του Ιησού Χριστού, τύποι που έβγαιναν απ’ τον τάφο τους ή πετούσαν στον αέρα… προφήτες που έβλεπαν το μέλλον και μάχονταν με τέρατα» (τ. 1, σελ. 510).
Οι ανθρώπινες σχέσεις, η κοινωνικότητα και η κοινωνικοποίηση, το ψυχολογικό υπόβαθρο είναι στοιχεία εξίσου διασκορπισμένα σε αυτό το βιβλίο. Ο Stephen King αναφέρει για ένα αγαπημένο μου και το πιο ευαίσθητο απ’ όλα θέμα, τη φιλία: «΄Ισως, σκέφτηκε, να μην υπάρχουν καλοί ή κακοί φίλοι, πιθανόν να υπάρχουν απλώς φίλοι, άνθρωποι που σου στέκονται όταν πονάς και σε βοηθάνε να μη νιώθεις τόσο μόνος. Και ίσως αυτοί οι άνθρωποι ν’ αξίζουν να φοβάσαι για χάρη τους και να ελπίζεις για χάρη τους και να ζεις για χάρη τους. Ίσως ν’ αξίζουν και να πεθαίνεις για χάρη τους, αν έτσι πρέπει να γίνει. Όχι καλοί φίλοι. Όχι κακοί φίλοι. Απλώς άνθρωποι με τους οποίους θέλεις, με τους οποίους έχεις ανάγκη, να είσαι μαζί, άνθρωποι που χτίζουν τα σπίτια τους μες στην καρδιά σου» (τ. 2, σελ. 236).
Αν σας κουράζουν οι ιστορίες μέσα στην ιστορία ή αναρωτιέστε γιατί έπρεπε να γραφτούν τόσες παρένθετες λεπτομέρειες (που για μένα απλώς δίνουν μεγαλύτερη αληθοφάνεια και παραστατικότητα στο σύνολο του μυθιστορήματος) ο ίδιος ο Stephen King γράφει: «Έτσι είναι και με τις ιστορίες. Η μία οδηγεί στην επόμενη, και στη μεθεπόμενη, και στη μεθεπόμενη -ίσως πηγαίνουν προς την κατεύθυνση που θέλεις κι εσύ να πας, ίσως και όχι. Στο τέλος το πιο σημαντικό πιθανόν να είναι η φωνή που λέει την ιστορία παρά οι ίδιες οι ιστορίες» (τ. 1, σελ. 696). Χμμμ! Εντάξει, παραδέχομαι ότι οι μόνες σελίδες που προσπέρναγα ήταν αυτές με τις δολοφονικές επιθέσεις του Αυτού ή το κυνηγητό που εξαπέλυε, δόξα τω Θεώ ξέρω πώς βγαίνουν τα’ άντερα από ένα σώμα ή φαντάζομαι πώς θα είναι να ξεριζώνεις άκρα ανθρώπινου σώματος, δε χρειάζεται να εντρυφήσω περισσότερο. Άφηνα αυτά τα χωρία για να βυθιστώ σύντομα στην αμέσως επόμενη ιστορία ή στην εξέλιξη της δράσης.
Το «Αυτό» είναι ένα πολυεπίπεδο, κλιμακούμενο μυθιστόρημα που δεν εντάσσεται εύκολα σε καμία κατηγορία. Εναλλάσσει το γκροτέσκο με την περιπέτεια, την τραγικότητα με τη συγκίνηση, τον καθαρό και απόλυτο τρόμο με τον ρεαλισμό. Σίγουρα δεν πρέπει να ξεκινήσει κάποιος τη γνωριμία του με τον συγγραφέα με αυτό το βιβλίο, είναι όμως ένα must-read για όσους λατρεύουν τη γραφή του, το στυλ και την ποικιλία των θεμάτων και των στυλ γραφής που αναπτύσσει. Για μένα ήταν μια από τις συγκλονιστικότερες αναγνωστικές εμπειρίες και πραγματικά θα μου είναι δύσκολο να προχωρήσω σύντομα σε επόμενο βιβλίο. Είμαι ακόμη στο Ντέρι και παλεύω να εξαγνίσω τους φόβους μου για να μην έρθω κι εγώ αντιμέτωπος με το Αυτό. Διαβάστε το, απολαύστε το, ζήστε το!
Στον δεύτερο τόμο έχουμε την κορύφωση των ιστοριών του παρελθόντος και του παρόντος με έναν πανέξυπνο και ευρηματικό χειρισμό, όπου το τέλος κάθε κεφαλαίου που μιλάει για το χτες είναι η αρχή του επόμενου που μιλάει για το σήμερα. Παραλληλισμοί, παρεμφερείς εικόνες και σκηνικά που βοηθάνε τη μυστηριώδη αμνησία της Λέσχης των Λούζερ να απομακρυνθεί σταδιακά και σελίδα τη σελίδα να μάθουμε πώς αντιμετώπισαν το Αυτό το 1958, τι συνέβη και γιατί ένιωσαν πως κέρδισαν. Εδώ υπάρχουν άφθονες σκηνές αιματοχυσίας και ξέφρενου κυνηγητού, που μου θύμισαν τον κλασικό και αγαπημένο Stephen King, τις οποίες επίσης προσπέρναγα και ναι, το Αυτό αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά, να αποκτά υπόσταση και να καταλαβαίνει ο αναγνώστης περίπου για τι πλάσμα πρόκειται. Αυτή η αποκάλυψη ίσως ξενερώσει κάποιους, ειδικά όσους έχουν παρασυρθεί από τις ρεαλιστικές απεικονίσεις της κοινωνίας και την αληθοφάνεια των ιστοριών των πρωταγωνιστών και δευτεραγωνιστών του βιβλίου. Ας μην ξεχνάμε όμως για ποιον συγγραφέα μιλάμε.
Αν εξαιρέσουμε την αρχική εμφάνιση του Αυτού στη Γη κάτι αιώνες πίσω, που δεν με έπεισε αλλά δεν με νοιάζει, πρόκειται για μια οντότητα που εκπροσωπεί τον τρόμο του καθενός μας, ζωντανεύει τους χειρότερους εφιάλτες μας και τρέφεται από αυτήν την αδυναμία που προκύπτει. Γιατί όμως τρέφεται κυρίως με παιδιά και γιατί κατάφεραν να το πολεμήσουν η συγκεκριμένη παρέα αυτών των εφτά ηρώων; Η άποψη του συγγραφέα δίνει αφορμή για πολλή περαιτέρω σκέψη: «Οποιοδήποτε από αυτά τα εφτά παιδιά θα μπορούσε να Το χορτάσει και να Το ξεδιψάσει, κι αν δεν είχε τύχει να έρθουν και τα εφτά μαζί, το Αυτό σίγουρα θα τα είχε πάρει ένα ένα, αφού η ποιότητα του μυαλού τους θα Το είχε προσελκύσει όπως η μυρωδιά μιας ζέβρας προσελκύει ένα λιοντάρι σ’ έναν συγκεκριμένο νερόλακκο. Και τα εφτά μαζί όμως είχαν ανακαλύψει ένα ανησυχητικό μυστικό που ακόμα και το Αυτό αγνοούσε: ότι η πίστη είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις. Αν υπάρχουν δέκα χιλιάδες χωρικοί που δημιουργούν βρικόλακες πιστεύοντας στην ύπαρξή τους, τότε ίσως υπάρξει και ένας –μάλλον παιδί- που θα επινοήσει με τη φαντασία του και τον πάσσαλο για την εξόντωσή τους. Ο πάσσαλος όμως δεν είναι παρά ένα κομμάτι ξύλο, το μυαλό είναι το σφυρί που τον καρφώνει στο κατάλληλο σημείο» (τ. 2, σελ. 565).
Ο ίδιος ο συγγραφέας γράφει στο σημείωμά του για την επετειακή έκδοση των 25 χρόνων αυτού του μυθιστορήματος: «Ποιο τέρας θα κρυβόταν πίσω από τις μάσκες και τους καθρέπτες;… Κατά βάση θα ήταν το τρολ που κρύβεται κάτω από τις γέφυρες, τις οποίες όλοι μας διασχίζουμε καθώς αφήνουμε την παιδική μας ηλικία και ενηλ��κωνόμαστε» (τ. 2, σελ. 747).
Άλλο ένα θετικό χαρακτηριστικό του βιβλίου είναι η αγάπη του συγγραφέα προς τις βιβλιοθήκες και μέσα από αυτές προς τη γνώση, τη μάθηση, τις σπουδές (έχω διαβάσει «Το φάντασμα της βιβλιοθήκης» του ιδίου και μόνο τα καλύτερα έχω να πω). Ο Μάικ Χάνλον εργάζεται στη Δημοτική Βιβλιοθήκη και από αυτόν τον χαρακτήρα έχουμε το μικρόβιο της έρευνας, μιας και ο βιβλιοθηκάριος πρέπει να μάθει καλά την ιστορία της πόλης του και της ευρύτερης περιοχής, να κατανοήσει, να καταγράψει και μετά να κινηθεί ενώ ταυτόχρονα η καθημερινότητά του είναι μια ρουτίνα (τελικά μόνο σε μένα αρέσουν αυτές οι επαναλαμβανόμενες κινήσεις κλεισίματος, ανοίγματος και καταγραφής που χαρακτηρίζουν το επάγγελμά μου;): «…εγώ θα μείνω εδώ μέχρι να πεθάνω, κολλώντας με σελοτέιπ σελίδες σκισμένες από το Business Week, συμμετέχοντας στις μηνιαίες συναντήσεις για την απόκτηση των νέων τίτλων της βιβλιοθήκης…» (τ. 1, σελ. 228). Στο αντίθετο άκρο κινείται ο Μπεν Χάνσκομ, εκπροσωπώντας τον χαρακτήρα του αναγνώστη που λατρεύει τη βιβλιοθήκη: τους ήχους της, τη μυρωδιά των βιβλίων («…πιπεράτη μυρωδιά, σχεδόν θεΐκή», τ. 1, σελ. 274), ��ους επισκέπτες, την ποιότητα του φωτός, «πλάθοντας με τη φαντασία του τους κόσμους αυτών που ζούσαν στον καθένα…» (τ. 1, σελ. 274) και τόσα άλλα. Ένας υπέροχος άξονας με δύο διαφορετικά κέντρα αναφοράς! Και πάνω που έκανα τη σύγκριση και άφηνα το βίτσιο του επαγγέλματος να με παρασύρει, πετάει ο συγγραφέας μια πρόταση που μου έφερε ρίγη ανατριχίλας: «…άραγε θα κατατροπωνόταν το κτήνος.. ή μήπως θα έτρωγε τους καλούς;». Ναι, υποτίθεται ότι αυτό είναι απορία των παιδιών που ακούνε το παραμύθι στο παιδικό τμήμα της Βιβλιοθήκης, μου ακούστηκε όμως έντονα ως προοικονομία για το μέλλον των ηρώων του βιβλίου που διάβαζα (όπως επίσης όταν τα παιδιά πάνε να δουν στο σινεμά τον «Έφηβο Λυκάνθρωπο» ο αστυνομικός στο τέλος της ταινίας: «… είπε με επισημότητα σ’ έναν άλλο μπάτσο ότι αυτό θα έπρεπε να διδάξει στους ανθρώπους να μην ανακατεύονται σε δουλειές που ήταν προτιμότερο να τις αφήνουν στην κρίση του Θεού»-τ.1, σελ. 550)!
Η γραφή είναι ανατριχιαστική, ρεαλιστική, σκληρή, κυνική, ωμή και κατά τόπους λογοτεχνική! Αυτό με ξάφνιασε γιατί δεν περίμενα καλολογικά στοιχεία και κυρίως παρομοιώσεις τόσο απόλυτα ταιριαστές με την ατμόσφαιρα και τις σκηνές που περιγράφονται! Για παράδειγμα, αγάπησα με την πρώτη την εξής πρόταση: «Ο πισινός του χτύπησε στα ράφια της πλάτης του μπαρ και τα γυαλικά κουτσομπόλεψαν λιγάκι καθώς τα μπουκάλια τσούγκριζαν μεταξύ τους» (τ.1, σελ. 128). Επίσης, λες με χαιρεκακία, ο συγγραφέας δίνει τον πρώτο λόγο στον καρκίνο, χαρίζοντας στον αναγνώστη μια ανατριχιαστική εικόνα που δύσκολα θα ξεχάσει: «…ένιωσα τον καλπάζοντα καρκίνο που το γλεντούσε ξαμολημένος στο σώμα του, καταβροχθίζοντας ό,τι καλό είχε μείνει για να καταναλωθεί -όχι πως είχαν μείνει και πολλά πλέον, τα ντουλάπια του Άλμπερτ Κάρσον είχαν σχεδόν αδειάσει» (τ. 1, σελ. 242). Σε άλλα σημεία, έχυν τη δυνατότητα να ξεπηδήσουν κωμικοτραγικές αλήθειες: «Η κυρία Κόουλ ήταν πολύ δημοκρατικός άνθρωπος. Σιχαινόταν εξίσου όλα τα παιδιά» (τ. 1, σελ. 545). Άλλη αγαπημένη παρομοίωση: «Ο Χάρολντ Γκάρντενερ είδε τα κτίρια που ήταν αντικριστά στη Μέιν Στριτ να γέρνουν το ένα κοντά στο άλλο σαν κυρίες που πιάνουν το κουβεντολόι παίζοντας χαρτιά, με τα κεφάλια τους σχεδόν να αγγίζονται» (τ. 2, σελ. 685).
Επίσης δε γίνεται να μην επεκταθώ σε αυτό το υποδόριο, εκλεπτυσμένο χιούμορ που μου προκαλούσε κατά καιρούς νευρικά γέλια (και τη χρειαζόμουν αυτήν την εκτόνωση, μιας και η ιστορία δε με άφηνε να πάρω ανάσα): «Μια άλλη γυναίκα σκοτώθηκε όταν η ξαφνική και βίαιη αναστροφή των λυμάτων, που προκλήθηκε από το διογκούμενο μεθάνιο, έκανε τη λεκάνη της τουαλέτας της να εκραγεί σαν βόμβα. Η άτυχη γυναίκα, που καθόταν εκείνη τη στιγμή στον θρόνο και χάζευε τον καινούργιο κατάλογο της Banana Republic, έγινε κομμάτια» (τ. 2, σελ. 603-604). Και το αγαπημένο μου απόσπασμα: «Ο Χάρολντ Γκάρντενερ φώναξε στον Άλφρεντ Ζίτνερ… για να τον ρωτήσει αν οι δρόμοι θα κατέρρεαν. Ο Ζίτνερ απάντησε ότι πρώτα θα πάγωνε η Κόλαση κι έπειτα θα γινόταν κάτι τέτοιο. Με τα μάτια της φαντασίας του, ο Χάρολντ είδε τον Αδόλφο Χίτλερ και τον Ιούδα τον Ισκαριώτη να μοιράζουν παγοπέδιλα και συνέχισε να σηκώνει σακιά με άμμο» (τ. 2, σελ. 673).
Ούτε τη Βίβλο δεν αφήνει ήσυχη ο αθεόφοβος συγγραφέας! Με συγκρατημένο σεβασμό και γενικότερα θετική στάση απέναντί της και απέναντι στα οφέλη από την πίστη σε μια θρησκεία και στη Θεία Δύναμη, βρίσκει την ευκαιρία να διατυπώσει μια μεγάλη αλήθεια με τον δικό του φυσικά τρόπο: «Μερικά πράγματα στη Βίβλο ήταν ακόμα καλύτερα κι από εκείνα στα κόμικς τρόμου. Άνθρωποι έβραζαν σε καυτό λάδι ή κρεμόντουσαν όπως ο Ιούδας ο Ισκαριώτης… οι μαζικές δολοφονίες μωρών που συνόδευσαν τη γέννηση του Μωυσή και του Ιησού Χριστού, τύποι που έβγαιναν απ’ τον τάφο τους ή πετούσαν στον αέρα… προφήτες που έβλεπαν το μέλλον και μάχονταν με τέρατα» (τ. 1, σελ. 510).
Οι ανθρώπινες σχέσεις, η κοινωνικότητα και η κοινωνικοποίηση, το ψυχολογικό υπόβαθρο είναι στοιχεία εξίσου διασκορπισμένα σε αυτό το βιβλίο. Ο Stephen King αναφέρει για ένα αγαπημένο μου και το πιο ευαίσθητο απ’ όλα θέμα, τη φιλία: «΄Ισως, σκέφτηκε, να μην υπάρχουν καλοί ή κακοί φίλοι, πιθανόν να υπάρχουν απλώς φίλοι, άνθρωποι που σου στέκονται όταν πονάς και σε βοηθάνε να μη νιώθεις τόσο μόνος. Και ίσως αυτοί οι άνθρωποι ν’ αξίζουν να φοβάσαι για χάρη τους και να ελπίζεις για χάρη τους και να ζεις για χάρη τους. Ίσως ν’ αξίζουν και να πεθαίνεις για χάρη τους, αν έτσι πρέπει να γίνει. Όχι καλοί φίλοι. Όχι κακοί φίλοι. Απλώς άνθρωποι με τους οποίους θέλεις, με τους οποίους έχεις ανάγκη, να είσαι μαζί, άνθρωποι που χτίζουν τα σπίτια τους μες στην καρδιά σου» (τ. 2, σελ. 236).
Αν σας κουράζουν οι ιστορίες μέσα στην ιστορία ή αναρωτιέστε γιατί έπρεπε να γραφτούν τόσες παρένθετες λεπτομέρειες (που για μένα απλώς δίνουν μεγαλύτερη αληθοφάνεια και παραστατικότητα στο σύνολο του μυθιστορήματος) ο ίδιος ο Stephen King γράφει: «Έτσι είναι και με τις ιστορίες. Η μία οδηγεί στην επόμενη, και στη μεθεπόμενη, και στη μεθεπόμενη -ίσως πηγαίνουν προς την κατεύθυνση που θέλεις κι εσύ να πας, ίσως και όχι. Στο τέλος το πιο σημαντικό πιθανόν να είναι η φωνή που λέει την ιστορία παρά οι ίδιες οι ιστορίες» (τ. 1, σελ. 696). Χμμμ! Εντάξει, παραδέχομαι ότι οι μόνες σελίδες που προσπέρναγα ήταν αυτές με τις δολοφονικές επιθέσεις του Αυτού ή το κυνηγητό που εξαπέλυε, δόξα τω Θεώ ξέρω πώς βγαίνουν τα’ άντερα από ένα σώμα ή φαντάζομαι πώς θα είναι να ξεριζώνεις άκρα ανθρώπινου σώματος, δε χρειάζεται να εντρυφήσω περισσότερο. Άφηνα αυτά τα χωρία για να βυθιστώ σύντομα στην αμέσως επόμενη ιστορία ή στην εξέλιξη της δράσης.
Το «Αυτό» είναι ένα πολυεπίπεδο, κλιμακούμενο μυθιστόρημα που δεν εντάσσεται εύκολα σε καμία κατηγορία. Εναλλάσσει το γκροτέσκο με την περιπέτεια, την τραγικότητα με τη συγκίνηση, τον καθαρό και απόλυτο τρόμο με τον ρεαλισμό. Σίγουρα δεν πρέπει να ξεκινήσει κάποιος τη γνωριμία του με τον συγγραφέα με αυτό το βιβλίο, είναι όμως ένα must-read για όσους λατρεύουν τη γραφή του, το στυλ και την ποικιλία των θεμάτων και των στυλ γραφής που αναπτύσσει. Για μένα ήταν μια από τις συγκλονιστικότερες αναγνωστικές εμπειρίες και πραγματικά θα μου είναι δύσκολο να προχωρήσω σύντομα σε επόμενο βιβλίο. Είμαι ακόμη στο Ντέρι και παλεύω να εξαγνίσω τους φόβους μου για να μην έρθω κι εγώ αντιμέτωπος με το Αυτό. Διαβάστε το, απολαύστε το, ζήστε το!
July 3, 2021
Si algo nos enseña la literatura de terror es los monstruos sí existen, tal vez no tienen los colmillos de Drácula ni estén hechos con partes de distintas personas como la criatura del Dr. Frankenstein, no obstante, siguen siendo monstruos de carne y hueso, moviéndose en la luz diaria, susurrando a oídos y gritando desde atriles. Se alimentan de tus miedos, tus inseguridades, te quieren vulnerable para sacar provecho, así lograrán sus objetivos, sin valientes rebelados para desenmascararlos.
Acabo de describir los monstruos de los adultos, quienes nos creemos en cierto modo superiores por no chequear bajo nuestras camas antes de dormir aunque sí lo hacemos sobre nuestros hombros cuando salimos, muchas mujeres rezan por la madrugada para que no hayan venido sus parejas tan borrachas, millones de ojos sin esperanzas en las calles, lentamente pudriéndose como la basura a su alrededor.
“¡Los monstruos eran cosa de todos los días! ¿A quién le hacía falta pagar una entrada de cine cuando salía más barato un diario y gratis un informativo radiofónico?”
Los niños no están exentos de esa clase de maldad, solo su imaginación la personifica a través de bestias peludas en armarios, tentáculos bajo los camastros, esqueletos observando desde la oscuridad. Ellos solo les agregan las notas de color que nosotros perdimos con el tiempo, no complejizan los miedos y sucumben a la creatividad para afrontar la situación.
“Los adultos tenían sus propios terrores (…) Pero sus miedos eran, casi siempre, demasiado complejos. Los miedos de los niños solían ser más simples y más poderosos. Los miedos infantiles, con frecuencia, se convocaban con una sola cara… y si hacía falta un cebo, ¿a qué niño no le gustaba un payaso?”
Stephen King sabe escribir una buena historia, más de 1500 páginas, atrapada desde el comienzo, se lleva mis aplausos.
Usa una prosa ágil la cual no deja de ser profunda e incluso poética en ocasiones. Realiza una gran construcción temporal, llevándonos del presente al pasado en la vida de los siete integrantes de este grupo de amigos, ‘el club de los perdedores’; ubicándonos en el corazón negro de Derry, oliendo la baranda de los desechos y la propia esencia de “Eso”.
Cada uno de sus personajes, cumple un rol central en la historia, moviendo los engranajes para el devenir de los eventos a través de los siglos. Recomiendo 100%
Acabo de describir los monstruos de los adultos, quienes nos creemos en cierto modo superiores por no chequear bajo nuestras camas antes de dormir aunque sí lo hacemos sobre nuestros hombros cuando salimos, muchas mujeres rezan por la madrugada para que no hayan venido sus parejas tan borrachas, millones de ojos sin esperanzas en las calles, lentamente pudriéndose como la basura a su alrededor.
“¡Los monstruos eran cosa de todos los días! ¿A quién le hacía falta pagar una entrada de cine cuando salía más barato un diario y gratis un informativo radiofónico?”
Los niños no están exentos de esa clase de maldad, solo su imaginación la personifica a través de bestias peludas en armarios, tentáculos bajo los camastros, esqueletos observando desde la oscuridad. Ellos solo les agregan las notas de color que nosotros perdimos con el tiempo, no complejizan los miedos y sucumben a la creatividad para afrontar la situación.
“Los adultos tenían sus propios terrores (…) Pero sus miedos eran, casi siempre, demasiado complejos. Los miedos de los niños solían ser más simples y más poderosos. Los miedos infantiles, con frecuencia, se convocaban con una sola cara… y si hacía falta un cebo, ¿a qué niño no le gustaba un payaso?”
Stephen King sabe escribir una buena historia, más de 1500 páginas, atrapada desde el comienzo, se lleva mis aplausos.
Usa una prosa ágil la cual no deja de ser profunda e incluso poética en ocasiones. Realiza una gran construcción temporal, llevándonos del presente al pasado en la vida de los siete integrantes de este grupo de amigos, ‘el club de los perdedores’; ubicándonos en el corazón negro de Derry, oliendo la baranda de los desechos y la propia esencia de “Eso”.
Cada uno de sus personajes, cumple un rol central en la historia, moviendo los engranajes para el devenir de los eventos a través de los siglos. Recomiendo 100%
March 31, 2020
There are two main subjects I would like to highlight about this book: fear & fellowship are the guidelines on this plot. This story is all about overcoming and facing fears and SK does it inside the sense of friendship of a group of children. Each one has its own particular traumas and those are used to shape the characters, so we can have a clear understanding about the personality of each one.
.
I found this book with some bloody scenes and I have to say that some of them are very explicit, too raw and too graphic. I can't forget the Chapter 19 scene, where SK does with the axe what Kubrick did not on “The Shining” adaptation. That was a scene really hard to swallow!
.
Talking about deceptions. I thought that the existence of IT would have a more complex or developed explanation, but in fact the concept it was much more abstract and surreal. With somehow realistic scenes along the book, the explanation of IT's existence and his concept is completely “beyond Earth”. I also didn't expect that the final battle would be like mental, but somehow it makes sense, because if the fear it's in his heads, so the final fight being mental, had a reason to be!
.
About the polemic sex scene (what the hell was that!). I think that the inclusion of that scene on that context and the way it was described it's no purpose, no sense at all, it's completely out-of-meaning and no connection or even contextualization with the story!!
.
I like when SK puts major themes of our society over the table and work with them just to make us pay attention. In this book: homophobia, xenophobia, anti-Semitism, racism, domestic violence, violence against women and of course the main on this book, bullying.
.
My final opinion it's not consensual, there are likes and dislikes. If not so descriptive, with some interludes out and if some scenes were less surreal and with a more realistic approach, I would score it more. Anyway, I just can't score a King's book less than 3 out of 5.
.
I found this book with some bloody scenes and I have to say that some of them are very explicit, too raw and too graphic. I can't forget the Chapter 19 scene, where SK does with the axe what Kubrick did not on “The Shining” adaptation. That was a scene really hard to swallow!
.
Talking about deceptions. I thought that the existence of IT would have a more complex or developed explanation, but in fact the concept it was much more abstract and surreal. With somehow realistic scenes along the book, the explanation of IT's existence and his concept is completely “beyond Earth”. I also didn't expect that the final battle would be like mental, but somehow it makes sense, because if the fear it's in his heads, so the final fight being mental, had a reason to be!
.
About the polemic sex scene (what the hell was that!). I think that the inclusion of that scene on that context and the way it was described it's no purpose, no sense at all, it's completely out-of-meaning and no connection or even contextualization with the story!!
.
I like when SK puts major themes of our society over the table and work with them just to make us pay attention. In this book: homophobia, xenophobia, anti-Semitism, racism, domestic violence, violence against women and of course the main on this book, bullying.
.
My final opinion it's not consensual, there are likes and dislikes. If not so descriptive, with some interludes out and if some scenes were less surreal and with a more realistic approach, I would score it more. Anyway, I just can't score a King's book less than 3 out of 5.
November 4, 2022
"То" е безспорно върхът в творчеството на Кинг лично за мен. Изключително добре написана книга - стил, история за израстването, вярата в доброто въпреки всичко - расизма, трудностите и цялата колоритност на американското общество през 50-60' години на 20 век. Описанията са задължителни да се четат от всеки с въжделения да стане писател и е хубаво в нашите училища да започнат да го учат Кинг като стил, описание и боравене с езикови средства, а не само дядо Вазов (колкото да го харесвам).
October 29, 2017
Голяма книга. На моменти може би прекалено голяма, но определено си струваше. Ревюто на втората част четете тук:
http://citadelata.com/%D1%82%D0%BE-%D...
http://citadelata.com/%D1%82%D0%BE-%D...
September 4, 2017
И на 15 и на 20 , и на 30 или 40 да я прочета, тази книга ще си остане завинаги една от най - любимите ми... Хай - йо Силвър! Напрееед!
Displaying 1 - 30 of 223 reviews