Ο Κωνσταντίνος είναι ένας νέος από την επαρχία, γεμάτος όρεξη και περιέργεια για τη ζωή, που αντιμετωπίζει με δυναμισμό τα αδιέξοδά της. Ωστόσο, η ζωή του οδηγείται σε ένα τέλμα από το οποίο δυσκολεύεται να επανέλθει. Με αφορμή ένα γράμμα που στέλνει σε ένα αγαπημένο του πρόσωπο, αναστοχάζεται τις επιλογές και τα λάθη που έκανε, αλλά και τις ιστορίες των προγόνων του, προσπαθώντας να βρει κοινά σημεία αναφοράς, ώστε να κάνει μια νέα αρχή. Ο σχολικός εκφοβισμός, η διαφοροποίηση ως προς τον σεξουαλικό προσανατολισμό, η σύγκρουση με τη μητέρα του, οι προκαταλήψεις, ο έρωτας, η φυγή ως μετανάστης και η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου είναι μερικές από τις προκλήσεις με τις οποίες έρχεται αντιμέτωπος. Η λύση στον γόρδιο δεσμό του κρύβεται στο ηθικό δίδαγμα ενός παραμυθιού που του έλεγε η γιαγιά του: «Η αγάπη έχει έναν και μοναδικό λόγο ύπαρξης: να εκφράζεται!»
Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο Κωνσταντίνος. Γεννήθηκε στη Λακωνία σ’ ένα τόπο όπου η θρησκεία, τα ήθη και οι πεποιθήσεις των κατοίκων ήταν αυστηρές. Έζησε δύσκολα μαθητικά χρόνια. Οι συμμαθητές του ένιωθαν ότι διέφερε από αυτούς ως προς τα ενδιαφέροντα και τον τρόπο συμπεριφοράς του γι’ αυτό το λόγο άρχισαν να του ασκούν λεκτική και σωματική βία.
Η αλλαγή στη ζωή του έγινε όταν ήρθε στην Αθήνα να σπουδάσει. Εκεί ήρθε σε επαφή με περισσότερο κόσμο και κυρίως σταμάτησε να ενοχοποιεί τον εαυτό του γι’ αυτό που είναι. Η γνωριμία με τον γείτονα του, τον Πάρη ήταν καταλυτική. Πρώτη φορά παραδέχτηκε σε άνθρωπο ότι είναι ομοφυλόφιλος και δεν δέχτηκε κοροϊδία αλλά αποδοχή!
Η πιο δυνατή στιγμή στο βιβλίο είναι όταν αποκαλύπτει στη μητέρα του τις σεξουαλικές του προτιμήσεις. Αυτό που την ενδιαφέρει είναι να μη το μάθει ο κόσμος κι αν υπάρχει τρόπος να τον «γιατρέψει» από αυτό που βιώνει. Η μητέρα είναι αυστηρή, αυταρχική και παρεμβατική στη ζωή του γιού της. Αρνείται να τον ακούσει και θέλει να τον αλλάξει.
Οι Δύο σκιές είναι μία νουβέλα που πραγματεύεται το θέμα της αποδοχής. Σε αποδέχομαι σημαίνει σε ακούω, σε σέβομαι και σε δέχομαι γι’ αυτό που είσαι και όχι γι’ αυτό που θα ήθελα να ήσουν. Η ιστορία του Κωνσταντίνου έχει πόνο μα κυρίως πολλούς αποδέκτες. Ο αναγνώστης θα αγαπήσει τον ήρωα της ιστορίας γιατί θα βρει ένα δικό του κοντινό πρόσωπο.
Ο συγγραφέας δομεί εντέχνως μια νουβέλα που ακροβατεί με εξαιρετική επιτυχία ανάμεσα στην αυτοβιογραφία και τη μυθοπλασία, θίγοντας καίρια ζητήματα όπως η σεξουαλική ταυτότητα, οι οικογενειακές σχέσεις, η αποδοχή του Άλλου, η κοινωνική αγριότητα, η επιβίωση και, φυσικά, το κυνήγι της ευτυχίας και της αυτοπραγμάτωσης. Με μεστή γραφή, χωρίς "στολίδια", χωρίς περιττούς λυρισμούς και μελοδραματικές σκηνές, υιοθετεί μια αφήγηση που, επιστρατεύοντας ένα πρωτόγνωρο κράμα δωρικότητας και αθωότητας, παραθέτει ακόμα και τα πιο τραγικά γεγονότα ως καθημερινή πρακτική. Κι αυτό είναι που κάνει σπουδαία τη γραφή του κι επιτρέπει πολλαπλές και διαφορετικές αναγνώσεις. Πεζογραφία με πολλά στοιχεία θεατρικής γραφής, η ανάγνωση φαντάζει σαν ένας χαμηλόφωνος, εξομολογητικός μονόλογος, σχεδόν συνωμοτικός μεταξύ συγγραφέα και αναγνώστη.
Ένα βιβλίο που αφήνει μια βαθιά πίκρα μέσα σου. Για τους Κωνσταντίνος αυτού του κόσμου που δεν έγιναν αποδεκτοί από τους γονείς τους. Για τους Κωνσταντίνους που διαλύθηκαν, που έφυγαν και κάποιοι δεν ξαναγύρισαν ποτέ. Για όλους εκείνους που βρήκαν τον δρομο τους αλλά τον περπάτησαν μόνοι. Στο τέλος πάντα ελπίζουμε για την λύτρωση.
Αμήχανο, κακογραμμένο, ανευρο. Η θεματολογία και οι καλές προθέσεις δεν αρκούν για ένα καλό αποτέλεσμα. Η αφήγηση είναι εντελώς μονότονη, μεγάλα συμβάντα περιγράφονται επιγραμματικά σαν σε έκθεση Λυκείου. Η διαρρύθμιση του έργου είναι περίεργη. Το μελό και τα εκφραστικά κλισέ διανθίζουν το κείμενο. Ένας καλός εκδοτικός θα το είχε απορρίψει. Ένας καλός επιμελητής θα είχε φροντίσει να δείξει στον συγγραφέα μερικά πράγματα για τη διαχείριση του υλικού του. Μπορώ να διακρίνω μερικά θετικά σημεία στην αφήγηση,όπως η δωρικοτητα που επισημαίνει άλλη κριτική αλλα δυστυχώς το κείμενο μοιαζει ως το πρώτο ντραφτ ενός μελλοντικού βιβλίου. Ενα αποτέλεσμα που φωνάζει ερασιτεχνισμο.