ล่องไพร ตอนอ้ายเกและงาดำ

ล่องไพร #1

by น้อย อินทนนท์, Krajockbindeaw (Narrator)

บทประพันธ์ของครูมาลัย ชูพินิจ แนวป่าดงพงไพร ชุด "ล่องไพร" ในนามปากกา "น้อย อินทนนท์" ที่สำนักพิมพ์ กระท่อม ป.ล. ได้นำมาประเดิมดีพิมพ์เป็นเรื่องแรกของสำนักพิมพ์นี้นั้น ครูมาลัย ชูพินิจ ได้เขียนขึ้นตั้งแต่ปี พ.ศ. ๒๔๙๘ เป็นนวนิยายป่าดงพงไพรชุดแรกของเมืองไทย เป็นความริเริ่มในวรรณกรรมประเภทนี้ โดยที่ครูมาลัยได้อาศัยประสบการณ์ส่วนตัวในการเข้าไปใช้ชีวิตในป่าเขาลำเนาไพรของท่าน ประกอบกับจินตนาการของนักประพันธ์ชั้นครู ท่านจึงได้สร้างสรรค์นวนิยายผจญภัยลี้ลับชุดใหญ่นี้ขึ้นได้อย่างมีคุณค่าเป็นสมบัติทางวรรณกรรมให้แก่เมืองไทยและเป็นต้นแบบฉบับให้แก่นวนิยายป่าดงพงไพรประเภทนี้ในระยะเวลาต่อ ๆ มา....

ข้าพเจ้าเป็นคนหนึ่ง ผู้มีศรัทธาต่อการใช้ชีวิตกลางแจ้ง โดยเหตุที่ว่า มันเป็นการศึกษา และอบรมในคนหนุ่มของเรา รู้จักค่าของชีวิต ที่มั่งคงแข็งแรงทั้งกายและใจ ชีวิตป่า ให้ความสำนึกถึงการเสียสละ ภารดรภาพและความเป็นไท อย่างชีวิตอื่นยากจะให้ได้

9 pages, Audiobook

First published January 1, 1955

About the author

น้อย อินทนนท์ เป็นนามปากกาของ มาลัย ชูพินิจ เป็นบุตรของ นายสอน และนางระเบียบชูพินิจ บิดาและมารดาประกอบอาชีพทางด้านการค้าไม้สักและไม้กระยาเลย เป็นนักเขียนและนักหนังสือพิมพ์คนสำคัญของไทย นิยมเรียกกันทั่วไปว่า ครูมาลัย ใช้นามปากกา "แม่อนงค์" "น้อย อินทนนท์" เป็นต้น

ในวัยเด็ก มาลัย ชูพินิจ เข้ารับการศึกษาชั้นต้นที่จังหวัดกำแพงเพชร จนจบชั้นประโยคประถมศึกษา เมื่ออายุประมาณ 10 ปี จึงเข้าไปศึกษาต่อในกรุงเทพฯ ที่โรงเรียนเทพศิรินทร์ โรงเรียนบพิตรพิมุข โรงเรียนสวนกุหลาบวิทยาลัย ระดับสูงจนจบประโยคมัธยมศึกษา (ม.8) เมื่อ ปี พ.ศ. 2467 และใช้ชีวิตส่วนใหญ่ อยู่ในกรุงเทพฯ

มาลัย ชูพินิจ เริ่มประกอบอาชีพครั้งแรกโดยรับราชการครู ที่โรงเรียนวัดสระเกศ เมื่อ ปี พ.ศ. 2467 สองปีต่อมาก็ลาออกจาก อาชีพครูเนื่องจากพอใจกับงานหนังสือพิมพ์มากกว่า เริ่มต้นด้วยการล่องใต้ไปจังหวัดสงขลาทำหนังสือพิมพ์ไทยใต้ ในตำแหน่งบรรณาธิการช่วงระยะหนึ่งปี แล้วกลับกรุงเทพฯ เข้าทำงานหนังสือพิมพ์รายปักษ์ สุภาพบุรุษ ของกุหลาบ สายประดิษฐ์เป็น เวลา 2 ปี ไปอยู่หนังสือพิมพ์ไทยใหม่ อีก 1 ปี ออกจากไทยใหม่ ได้รวบรวมเพื่อนๆ ออกหนังสือพิมพ์ผู้นำ จนกระทั่งปี พ.ศ. 2475 กุหลาบ สายประดิษฐ์ ออกหนังสือพิมพ์ประชาชาติ และประชาชาติรายสัปดาห์ ตามลำดับก็ได้ร่วมงานด้วยเช่นกัน

ช่วงปี พ.ศ. 2479 มาลัย ชูพินิจ หยุดงานหนังสือพิมพ์ระยะหนึ่ง แล้วหันไปทำสวนมะพร้าวที่ภาคใต้ และไร่ถั่วเหลืองที่อ่าวพนังตัก จังหวัดชุมพร เป็นเวลา 1 ปีก็เลิก เดินทางกลับกรุงเทพฯ รวบรวมเพื่อนฝูงอีกครั้งเพื่อออกประชามิตรรายวัน จน พ.ศ. 2490 ทำหน้าที่เป็นที่ปรึกษาหนังสือพิมพ์พิมพ์ไทยและเขียนหนังสือให้กับสำน

Reviews

[Aommie K. · Rating 5 out of 5]

ตอนที่มีคนแนะนำให้อ่านล่องไพร เขาบอกมาว่า อ่านแล้วจะหลงรักคุณศักดิ์กับตาเกิ้น อ่านจบแล้วเห็นด้วยเลย โดยเฉพาะตาเกิ้น

[paew_h · Rating 5 out of 5]

ล่องไพร เป็นหนังสือชุดที่รักมากกกก สนุก ตื่นเต้น ได้มโนว่าผจญภัยเอง เข้าไปอยู่อีกโลกนึง ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าจบยังไง แต่ก็ยังลุ้น ยังชอบอ่าน หยิบมาอ่านทีไร เหมือนได้กลับบ้านเก่า ได้กลับไปเจอคนรู้จัก

[Pairash Pleanmalai · Rating 4 out of 5]

เนื้อเรื่องจะราบเรียบ และเป็นไปแบบยังไม่ต้องรู้ที่มาที่ไปอะไรเท่าไหร ตัวละครน้อยตัว
จับไปอยู่กลางป่าเลย บรรยายกันแบบตรงๆ เรื่อยๆ ไม่หวือหวา

[Urachat Opaspunt · Rating 5 out of 5]

ให้ความรู้สึกคล้ายการฟังเรื่องเล่าของป่าข้างกองไฟ บางบทบรรยายลึกเข้าไปในหัวใจ รู้สึกถึงอารมณ์​ร่วมสมัยของยุคสมัยนั้น เป็นความตื่นเต้น อยากรู้​อยากเห็น และเปี่ยมสุขในยามอ่าน

[Mook Woramon · Rating 4 out of 5]

เล่มแรกของนิยายชุดล่องไพร แนวเข้าป่า ตามรอยสัตว์ ล่าสัตว์ ตำนานลึกลับของพงไพร คุณธรรมน้ำมิตรระหว่างตัวเอกคุณศักดิ์และพรานกะเหรี่ยงตาเกิ้น นิยายชุดนี้ดีที่เป็นเรื่องสั้นๆจบในเล่ม บทกุ๊กกิ๊กโรแมนติกไม่ค่อยมี เน้นเรื่องมิตรภาพ สัจจะ สัญชาตญาณการล่าสัตว์ การเอาตัวรอดในป่าพวกนี้มากกว่า ตัวละครไม่ได้เก่งเว่อร์ๆ มีประมาท มีโชคช่วยปนๆกันไป

เรื่องแรกอ้ายเก
เป็นเรื่องการตามล่ากระทิงที่ดุและฉลาด ทำร้ายคนมามากมาย ชาวบ้านล้วนกล่าวขานกันว่าเป็นกระทิงผีไม่มีใครกล้ายุ่ง คุณศักดิ์จึงรับอาสากำจัดกระทิงเพื่อไม่ให้ทำร้ายใครอีก
การตามรอยกระทิงเป็นไปอย่างยากลำบาก มีการเล่นเอาเถิดเอาล่อกันตลอด แต่สุดท้ายกระทิงก็พ่ายแพ้อยู่ดี

เรื่องที่สอง งาดำ
เรื่องนี้เป็นการตามหาช้างลึกลับที่มีงาสีดำ ฝ่าฟันป่าดงดิบสุดอันตรายไปถึงเมืองลับแล เกี่ยวพันกับการแย่งชิงอำนาจกันในเมือง และรักรันทดไม่สมหวัง เรื่องนี้เศร้าอยู่

โดยรวมสนุก ชวนติดตาม อาจเพราะเราชอบแนวนี้อยู่แล้ว เข้าป่า ล่าสัตว์ ตำนานป่าดงพงไพร เพชรพระอุมาก็อ่านหมดแล้ว นิยายยุคนี้ก็ไม่ค่อยมีซักเท่าไหร่ อาจเพราะไม่มีป่าเหลือให้จินตนาการ การเข้าป่า ยิงปืน ล่าสัตว์ทำได้ยาก สัตว์ป่าเหลือน้อยเต็มที ตัวเราเองแม้ชอบบรรยากาศในป่าแต่ให้ไปเดินป่าก็ไม่เอานะ กลัวลำบาก 55555 ได้แต่ไปเดินโฉบๆตามเส้นทางอุทยานพอเป็นพิธี เลยเลือกอ่านหนังสือแล้วจินตนาการเองดีกว่า

[Rajita P. · Rating 5 out of 5]

น้ำเสียงของการเล่าเรื่องเป็นแนวค่อย ๆ เล่า เหมือนผู้ที่ตัวตัวว่ามีของดีแต่ไม่จำเป็นต้องอวดตัว เรื่องความรักและความแฟนตาซีจะไม่เท่าเพชรพระอุมา แต่เหนือกว่าด้านบรรยายป่าและความกระชับ
ป.ล.เราชอบตาเกิ้นมากกว่าตาพรานบุญนะ

[Afternoon · Rating 3 out of 5]

ล่องไพร คือ นวนิยายที่ว่ากันว่าต้องอ่านสักครั้งหนึ่งในชีวิต อ่านไปก็อดที่จะนึกถึงเพชรพระอุมาไม่ได้ เพราะมีความคล้ายแต่ก็แตกต่างกันพอสมควร เพชรพระอุมาดูจะเป็นนวนิยายที่โฟกัสเรื่องรัก เรื่องผจญภัย นั่นนี่มากกว่า ในขณะที่ล่องไพรนั้นให้ความสำคัญกับการเข้าป่าล่าสัตว์อย่างจริงๆจังๆ ไม่มีเรื่องรักแบบหนุ่มสาว ไม่มีการกล่าวที่มาที่ไปของตัวละครหรืออารัมภบทมากเสียเท่าไหร่ โดยส่วนตัวเลยรู้สึกว่ามันกระชับมากไปหน่อยจนขาดอรรถรส เนื้อเรื่องก็เหมือนกับการอ่านไดอารี่ผจญภัยโดนมีตัวเอกเป็นผู้เล่า ภาษาก็เป็นอย่างสมัยเก่าคือแทนตัวว่าข้าพเจ้า เรา คุณ แต่ก็ไม่ได้ฟังดูขัดหูขัดตาอย่างไร เป็นนิยายที่น่าจะเหมาะสมอย่างยิ่งกับทุกเพศทุกวัย จะตามอ่านต่อไปจนจบทุกตอนค่ะ เพราะถึงแม้จะมีบางส่วนที่เกี่ยวเนื่องกันในแต่ละตอน แต่เนื้อเรื่องหลักๆคือจบในเล่มตอนนั้นๆไป

[Suwitcha Chandhorn · Rating 4 out of 5]

เล่มแรกของนวนิยายล่องไพรสร้างความประทับใจให้กับเราไม่แพ้เพชรพระอุมา แม้ว่าหลายคนจะคิดว่าสองเรื่องนี้มีความคล้ายกันในหลาย ๆ แง่ แต่หากได้อ่านแล้วจะพบว่าต่างกันโดยสิ้นเชิง ทั้งการดำเนินเรื่อง และลักษณะของการใช้ภาษา และรายละเอียดของป่า เราว่าหากเราอ่านมันตอนที่อายุน้อยกว่านี้คงสนุกไปกับการล่าสัตว์ ผจญภัยมากขึ้น แต่พอมาอ่านตอนนี้ ถึงรู้สึกว่าสงสารสัตว์ต่าง ๆ ที่ถูกล่ามากขึ้น พวกมันไม่ได้ผิดอะไรเลยนอกเสียจากโดดเด่นเกินไป และพรานของเราก็มีจิตใจที่มุ่งแต่จะล่าเพื่อความต้องการส่วนตัวเท่านั้น ที่จริงด้วยภาษาและเรื่องราวเพียงอย่างเดียวเราก็อยากจะให้คะแนนเต็มแล้ว แต่ขอหักไว้ครึ่งหนึ่ง เพราะในตอนอ้ายเกมีส่วนหนึ่งที่เรารู้สึกว่าเยิ่นเย้อจนน่าเบื่อ แต่ตอนงาดำนั้นเราอ่านอย่างสนุกรวดเดียวไปจนจบ

4.5

[Nuchradee · Rating 5 out of 5]

อ่านตอนเป็นหนังสือ ติดตามทุกเล่ม ทุกตอน
สมัย ปี 2543

ตามหาที่เป็นหนังสือเพื่อสะสม
ถ้าเอาคำสมัยใหม่ก็ fc ตาเกิ้นค่ะ 😁😁😁

[Mintie_ei · Rating 5 out of 5]

ชอบตอนที่สองมากกว่ามีเรื่องเกี่ยวกับเมืองลับแล แล้วก็ที่มาที่ไปของเรื่องราวทั้งหมด สืบเนื่องมาจากตอนอ้ายเก อ่านมาจนถึงหน้าสุดท้ายเราซึมไปเลย สงสารตัวละครมากก

[Syndy · Rating 3 out of 5]

3.5

[Tony · Rating 5 out of 5]

น​ิยายผจญภัย​ในที่ดีจบในเล่ม

[Warathep Swankaew · Rating 4 out of 5]

น่าติดตามในทุกๆตอน บรรยายภาพป่าเขาได้อย่างเห็นภาพลักษณ์ เรื่องราวกระทบใจ กำลังจะอ่านเล่มต่อๆไปครับ แนะนำเลย สนุกวางไม่ลง (อ่านเวอร์ชั่นอีบุ๊คได้ฟรีในแอพ meb)

[Pookkie Patkum · Rating 2 out of 5]

ฟังเพลินๆ เนื้อเรื่องไม่ซับซ้อน สนุกดีแต่ส่วนตัวเราไม่อินกับการเข้าป่าไปล่าสัตว์เท่าไหร่

[Mookkie Tos’ · Rating 3 out of 5]

กลุ่มนักผจญภัยนำโดย ศักดิ์ สุริยัน นักเขียนและนักล่าสำรวจป่า เดินทางเข้าป่าลึกพร้อมด้วยคณะ และมี ตาเกิ้น พรานกะเหรี่ยงผู้ช่ำชองเป็นผู้นำทาง ระหว่างทางพวกเขาได้พบกับ ร้อยเอกเรืองยุทธนา นายทหารที่มาขอร้องให้ช่วยนำทางออกล่า “อ้ายเก” กระทิงป่าขนาดมหึมา ที่ขึ้นชื่อว่าโหดเหี้ยมและได้ฆ่าเพื่อนของเขาตาย

การออกล่าในครั้งนี้จึงเต็มไปด้วยความตึงเครียดและอันตราย ทุกย่างก้าวของการติดตามสัตว์ป่าตัวนี้ทำให้กลุ่มนักล่องไพรต้องเผชิญทั้ง ธรรมชาติที่โหดร้าย สัตว์ร้ายในพงไพร และความท้าทายทางจิตใจ

ในขณะเดียวกัน เรื่องยังเล่าถึง “งาดำ” ช้างป่าที่มีชื่อเสียงด้านความดุร้าย ซึ่งกลายเป็นอีกตำนานที่สร้างบรรยากาศแห่งความหวาดหวั่นในหมู่ผู้ล่าและชาวบ้าน ป่าในเรื่องจึงไม่ใช่แค่ฉากหลัง แต่เป็นโลกที่มีชีวิต มีพลัง และเต็มไปด้วยความน่ากลัวและน่าหลงใหล

[orangejasmine · Rating 3 out of 5]

เรื่องเล่าสไตล์ไดอารี่ มีความแฟนตาซีมาผสมผสาน เล่าผ่านสรรพนามบุรุษที่หนึ่ง น่าตื่นเต้นดีในบางจุด บางจุดก็รู้สึกว่าพล็อตหลวมไป บางเรื่องมีที่มาไม่มีที่ไปเท่าไหร่ ตอนจบแบบเหม่อๆ หน่อย

[Penpitcha Thaweepong · Rating 5 out of 5]

สนุกแฮะ ไม่คิดว่าจะอ่านแล้วติดขนาดนี้ 555

เป็นแนวผจญภัยในป่าดงพงไพร มีความแฟนตาซีแนวป่า ๆ เขา ๆ บ้าง ซึ่งในเล่มนี้มี 2 ตอน ตอนแรกล่ากระทิง ซึ่งเรียกว่าอ้ายเก ตอนที่สองล่าช้าง เรียกว่าอ้ายงาดำ ซึ่งทั้ง 2 ตอน แอบมีความเกี่ยวข้องเชื่อมโยงกันอยู่ (สนุกตรงนี้แหละ เพราะตอนอ่านเราคาดไม่ถึงเอง คิดว่าจบเป็นตอน ๆ)