ალესანდრო ბარიკო იტალიელი მწერალია, თანამედროვეობის ერთ-ერთი გამორჩეული ავტორი. მისი ნაწარმოებები მსოფლიოს მრავალ ენაზე ითარგმნება და მკითხველთა დიდი სიყვარულითა და აღიარებით სარგებლობს. "უკვდავი ბიბლიოთეკის" ეს წიგნი ბარიკოს ორ ნაწარმოებს აერთიანებს: "მეოცესა" და "აბრეშუმს". ორივე მათგანზე ცნობილი ფილმები გადაიღეს ჯუზეპე ტორნატორემ ("ლეგენდა 1900", იგივე "მეოცე") და ფრანსუა ჟირარმა ("აბრეშუმი")
”ყველა ამბავს თავისი მუსიკა აქვს" - წერს ალესანდრო ბარიკო "აბრეშუმის" წინასიტყვაობაში და მართლაც, მისი ნაწარმოებები სიტყვებად გადმოცემული მუსიკაა, სადაც თითოეული ბგერა უნიკალურად ჟღერს. მისი მუსიკა ზოგჯერ სევდიანია, ზოგჯერ - ცრემლებამდე სიცილის მომგვრელი, ზოგჯერ რომანტიკული სიმღერაა, "თეთრი მუსიკა", როგორც თავად დაწერა "აბრეშუმზე", ზოგჯერ კი, მაგალითად, "მეოცეში", რეგთაიმია, რომელზეც "ღმერთი ცეკვავს, როცა არავინ ხედავს."
Alessandro Baricco is an Italian writer, born at Torino in 1958. He's the author of several works, including the novels Lands of Glass (Selezione Campiello Award and Prix Médicis Étranger), Ocean Sea (Viareggio Prize), Silk, City, Emmaus or Mr. Gwyn, among others.
He is also the author of the majestic rewrite of Homer’s Iliad, the theatrical monologue Novecento, the essays Next: On Globalization and the World to Come or The Game.
Baricco hosted the book program "Pickwick" for Rai Tre, which, according to Claudio Paglieri, "invited Italians to rediscover the pleasure of reading." In 1994, he founded a school of "writing techniques" in Turin called Holden (as a tribute to Salinger), which, under his direction, has been a resounding success. Since the publication of Silk, which has become a long-standing bestseller both in Italy and internationally, Baricco has established himself as one of the great Italian writers of the new generations.
He was awarded the Fondazione Il Campiello Prize in 2020 and the Penna d’Oro Prize in 2022 for his body of work.
ძალიან ლამაზი და სევდიანია ამ წიგნის თითოეული წინადადება, იმდენად, რომ გაფიქრებინებს თუ სად დაკარგე და გადამალე შენი არსების მგრძნობიარე ნაწილი 🌸 ამასთანავე, იმდენად მსუბუქი და დახვეწლი, რომ თითქოს ფილმის კარდები ცოცხლდებიან შენს თვალწინ. ლეგენდა 1900 -ი რომც არ გქონდეს ნანახი,მაინც )) მოკლედ თუკი სიმსუბუქე და მელანქოლიური განწყობა მოგენატრათ ეს წიგნი დაგეხმარებათ.🌙
“ხანდახან, ქარიან დღეებში ტბაზე ჩადიოდა და საათობით უყურებდა, რადგან ეჩვენებოდა რომ წყალზე მისი გარდასული ცხოვრების მსუბუქი და აუხსნელი სპექტაკლი იხატებოდა.”
მეოცე ძალიან მიყვარს დიდი ხანია, ტორნატორეს ფილმმა ისეთი შთაბეჭდილება დამიტოვა, წლებია, ვერ დავივიწყე და ამ წიგნის წაკითხვაც ამიტომ გადავდე ბევრჯერ. მაგრამ არა, ვერ ვივიწყებ იმ ფილმს და სულ კადრებად ვხედავდი კითხვისას ყველაფერს. კარგია, ძალიან კარგიც კი, მაგრამ ის ფილმი... ის ფილმი უბრალოდ შესანიშნავია.
ძალიან სასიამოვნო და კარგი საკითხავია. ორივე ძალიან სევდიანი და ლამაზი ისტორიაა, მეოცე განსაკუთრებით. თან თვითონ მეოცეც უმაგრესი პერსონაჟია. მოკლედ, ვისიამოვნე.
ეს კაცი არ წერს, მართლა არ წერს. ეს იყო მუსიკა, ნოტები სიტყვებად გარდაქმნილი. უბრალოდ არ ვიცი, რა დავარქვა სხვა. ყველა სიტყვას ვგრძნობდი. შეუძლია სიტყვით გაგაოცოს, ღიმილი მოგგვაროს, გასიამოვნოს, დაგასევდიანოს, გატკინოს, აგატიროს... საოცარია ოსტატობაა. ორი მოთხრობა, ორი ამბავი. ამ ადამიანების მთელი ცხოვრების სევდა, სიამე, სიხარული, არაფერი გამორჩენია, ყველაფერს გაგრძნობინებს და გახვედრებს. გესმის ამ ადამიანების ცხოვრების მუსიკა. ძააან მაგარია! და დიახ ის მართალია : “ყველა ამბავს თავისი მუსიკა აქვს”.
"ჩემთვის ერთი ლამაზი ამბავია რომლის მოყოლაც ღირდა ..." ძალიან მიყვარს ო'ჰენრი , რადგან სევდიანი ისტორიების ლამაზად გადმოცემის უბადლო ნიჭი აქვს , ამავე მიზეზით მიყვარს უკვე ბარიკოც .