What do you think?
Rate this book
Jag hade så mycket
Monika är 13 år och vet att allt hon upplever kommer att tillhöra en annan tid. Hon är 27 och en äldre professors älskarinna. Hon är 37 och bor hos Geir, de har Maiken som rytmiskt suger på sin napp och saknar hår i nacken. Monika är också 46, har en bakgård med höns och tycker att livet består av hopplösa försök till gemenskap. Hon är 52 år och möter sin mors ansikte i spegeln över grönsaksdisken i mataffären.
"Jag hade så mycket" är en roman om längtan efter passion och mening, men också om känslan av att allting glappar, att ingenting går att hålla kvar och att man kanske varken vill eller kan höra ihop med någon.
"Jag hade så mycket" är en roman om längtan efter passion och mening, men också om känslan av att allting glappar, att ingenting går att hålla kvar och att man kanske varken vill eller kan höra ihop med någon.
460 pages, Hardcover
First published January 1, 2018
83 people are currently reading
1382 people want to read
About the author
Trude Marstein
50 books80 followersTrude Marstein is a Norwegian author. She attended Telemark University College and studied creative writing studies.
At the University of Oslo she studied pedagogy, psychology, and the history of literature.
She debuted in 1998 with a collection of prose titled "Sterk sult, plutselig kvalme" for which she received Tarjei Vesaas' debutantpris.
In 2004 she was named one of Norway's ten best authors under the age of 35 by the Norwegian Festival of Literature and Morgenbladet.
"Plutselig Høre Noen Åpne en Dør" was named one of the 25 best Norwegian books the last 25 years by Dagbladet.
At the University of Oslo she studied pedagogy, psychology, and the history of literature.
She debuted in 1998 with a collection of prose titled "Sterk sult, plutselig kvalme" for which she received Tarjei Vesaas' debutantpris.
In 2004 she was named one of Norway's ten best authors under the age of 35 by the Norwegian Festival of Literature and Morgenbladet.
"Plutselig Høre Noen Åpne en Dør" was named one of the 25 best Norwegian books the last 25 years by Dagbladet.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 122 reviews
December 17, 2018
Denne romanen var jeg ikke forberedt på. Hovedkarakteren satte meg ut, gjorde meg irritert, og tidvis provosert. Basert utelukkende på personskildringen av Monika ble jeg fristet til en mye lavere rating av boka. Under lesingen undret jeg meg stadig over hvordan et voksent menneske til de grader kan la seg styre av drifter, snarere enn vilje, fornuft og samvittighet. Ute av stand til å ta stilling, til å stå støtt. Er det slik det moderne mennesket tar for seg av friheten? Uten ansvar og moral, med flyktende tilknytning og tunnelsyn?
At romanen vekker slike spørsmål gir den slagkraft. Gjennom sitt øyensynlig verdinøytrale forfatterblikk gir Trude Marstein leseren mulighet til å dømme selv. Slik blir «Så mye hadde jeg» en av de mest utfordrende bøkene jeg har lest i 2018. Marstein fanger en tidsånd. Hun setter ord på noe signifikant i vår overfladiske tilværelse, og maler inn en eksistensiell uro i Monika. Den driver henne inn i de dunkleste hjørner.
Til syvende og sist er det ingen annen enn oss selv som kan stå til ansvar for konsekvensene av mindre gode livsvalg i liv levd i ubegrenset frihet. Det setter Monika i et mildt blikk mot slutten av romanen. De fleste moderne mennesker kan kjenne seg igjen i deler eller helheter av Monikas liv. Det blir ikke nødvendigvis behagelig.
At romanen vekker slike spørsmål gir den slagkraft. Gjennom sitt øyensynlig verdinøytrale forfatterblikk gir Trude Marstein leseren mulighet til å dømme selv. Slik blir «Så mye hadde jeg» en av de mest utfordrende bøkene jeg har lest i 2018. Marstein fanger en tidsånd. Hun setter ord på noe signifikant i vår overfladiske tilværelse, og maler inn en eksistensiell uro i Monika. Den driver henne inn i de dunkleste hjørner.
Til syvende og sist er det ingen annen enn oss selv som kan stå til ansvar for konsekvensene av mindre gode livsvalg i liv levd i ubegrenset frihet. Det setter Monika i et mildt blikk mot slutten av romanen. De fleste moderne mennesker kan kjenne seg igjen i deler eller helheter av Monikas liv. Det blir ikke nødvendigvis behagelig.
May 6, 2024
Chcąc nie chcąc dokonujemy analiz czyichś wyborów. Trochę lubimy stawiać się na czyimś miejscu i rzucać "ja to bym...". Nieświadomie nazywamy czyjeś decyzje błędnymi, nie rozumiemy pewnych zachowań, trudno nam znaleźć uzasadnienie pewnych ruchów. I tak też robi Monika, bohaterka i narratorka "Miałam tak wiele", ale tak też robimy my - czytelniczki, wobec niej.
Monika mnie fascynowała. Traktowałam ją trochę jak studium przypadku. W "Miałam tak wiele" towarzyszymy jej życiu i myślom od wieku nastoletniego do dojrzałego. Przyglądamy się jej relacjom, obserwujemy jej zachowania, widzimy pewne zmiany, jakie zachodzą w jej sposobie myślenia w czasie, ale jednocześnie zauważamy powtarzające się potknięcia czy nieracjonalne decyzje. No i właśnie - choć wiele z tych decyzji wydaje się obiektywnie błędna, wiele z tych zachowań można by ocenić negatywnie, wiele z sytuacji może z boku frustrować, a myśli mogą razić niezrozumieniem, to jednak ten portret Moniki malowany przez tyle lat porusza autentycznością i przypomina o takiej zwyczajnej ludzkiej niedoskonałości i względności naszych decyzji, myśli, zachowań. Czujność wobec tej względności pozwoliła mi z dużą otwartością i empatią przyglądać się Monice i jej życiu, jednocześnie wyciągając z tych obserwacji wiele dla siebie.
"Miałam tak wiele" dostarczyło mi mnóstwo emocji i refleksji. Trochę przygnębienia, poczucia niemocy, jakiejś zadumy nad przemijalnością czasu i życia. Ale też sporo rezonujących punktów stycznych, które uruchamiały nowe i stare autorefleksje. To całkowicie "moja" powieść od początku do końca, współgrająca, bardzo życiowa, bardzo ludzka, bardzo rzeczywista, bardzo kobieca. Z kontrowersyjną narratorką, która tylko żyje sobie swoim życiem. Polecam, 5/5. pozostaję w zachwycie.
Monika mnie fascynowała. Traktowałam ją trochę jak studium przypadku. W "Miałam tak wiele" towarzyszymy jej życiu i myślom od wieku nastoletniego do dojrzałego. Przyglądamy się jej relacjom, obserwujemy jej zachowania, widzimy pewne zmiany, jakie zachodzą w jej sposobie myślenia w czasie, ale jednocześnie zauważamy powtarzające się potknięcia czy nieracjonalne decyzje. No i właśnie - choć wiele z tych decyzji wydaje się obiektywnie błędna, wiele z tych zachowań można by ocenić negatywnie, wiele z sytuacji może z boku frustrować, a myśli mogą razić niezrozumieniem, to jednak ten portret Moniki malowany przez tyle lat porusza autentycznością i przypomina o takiej zwyczajnej ludzkiej niedoskonałości i względności naszych decyzji, myśli, zachowań. Czujność wobec tej względności pozwoliła mi z dużą otwartością i empatią przyglądać się Monice i jej życiu, jednocześnie wyciągając z tych obserwacji wiele dla siebie.
"Miałam tak wiele" dostarczyło mi mnóstwo emocji i refleksji. Trochę przygnębienia, poczucia niemocy, jakiejś zadumy nad przemijalnością czasu i życia. Ale też sporo rezonujących punktów stycznych, które uruchamiały nowe i stare autorefleksje. To całkowicie "moja" powieść od początku do końca, współgrająca, bardzo życiowa, bardzo ludzka, bardzo rzeczywista, bardzo kobieca. Z kontrowersyjną narratorką, która tylko żyje sobie swoim życiem. Polecam, 5/5. pozostaję w zachwycie.
May 1, 2024
Książka dla smutnych dziewczyn o smutnej i niejednoznacznej dziewczynie, a potem kobiecie, bo towarzyszymy jej życiu przez kilkadziesiąt lat. Ale Monika nie jest bohaterką, którą pokochacie, to raczej jedna z tych, która będzie was irytować i będziecie zdumione tym jak nierozważne decyzje podejmuje i jak się zachowuje. To ta nieracjonalna przyjaciółka, którą besztacie, bo ciągle na własne życzenie pakuje się w dziwne relacje i sytuacje, ale stoicie przy niej i podajecie rękę, by wywlec ją z kłopotów i na koniec poprawić jej koronę, by mogła iść dalej.
„Miałam tak wiele” to powieść o przemijaniu, o tym, że musimy ponieść konsekwencje swoich wyborów czy o tym, że dorosłość w dowodzie nie zawsze oznacza faktyczną dojrzałość. Jest też mnóstwo o relacjach rodzinnych, i nie tylko, a emocje kipią choć niekoniecznie wywlekając wszystko na wierzch.
Podobała mi się konstrukcja i to, że kolejne rozdziały to jakiś konkretny etap w życiu Moniki, konkretne klatki, które dzieli kilka lat i nie do końca wiemy co wydarzyło się w jej życiu w tym niewidocznym dla nas czasie. Jestem też fanką niespiesznej narracji, którą serwuje Trude Marstein. I byłam bardzo zaangażowana w te historię myślę, że będzie to idealna powieść do wspólnego omawiania w klubach czytelniczych.
Mało brakowało do 5 gwiazdek, ale odjęłam jedną, bo była dla mnie ciut (ciut!) za długa, ale to już prawdopodobnie odzywa się moje lenistwo. Polecanko!
„Miałam tak wiele” to powieść o przemijaniu, o tym, że musimy ponieść konsekwencje swoich wyborów czy o tym, że dorosłość w dowodzie nie zawsze oznacza faktyczną dojrzałość. Jest też mnóstwo o relacjach rodzinnych, i nie tylko, a emocje kipią choć niekoniecznie wywlekając wszystko na wierzch.
Podobała mi się konstrukcja i to, że kolejne rozdziały to jakiś konkretny etap w życiu Moniki, konkretne klatki, które dzieli kilka lat i nie do końca wiemy co wydarzyło się w jej życiu w tym niewidocznym dla nas czasie. Jestem też fanką niespiesznej narracji, którą serwuje Trude Marstein. I byłam bardzo zaangażowana w te historię myślę, że będzie to idealna powieść do wspólnego omawiania w klubach czytelniczych.
Mało brakowało do 5 gwiazdek, ale odjęłam jedną, bo była dla mnie ciut (ciut!) za długa, ale to już prawdopodobnie odzywa się moje lenistwo. Polecanko!
November 20, 2019
Wow. Trude Marstein berättar om Monika genom att göra nedslag i hennes olika åldrar (men också genom att Monika gör återblickar). Alla dessa stunder, alla dessa minnen och fragment bildar till slut en helhet och berättar om tid som går. Det är en berättelse om ett liv, om att ha svårt att slå sig till ro, om att utvecklas (men fortsätta göra samma misstag). Monika gör så många val som känns omedelbart dåliga eller illavarslande – ibland är det frustrerande att läsa om henne. Samtidigt blir berättelsen så mycket bättre genom Monikas brister och Monika blir en mycket intressantare person. Marsteins sätt att beskriva omgivningen genom Monikas ögon får mig att tänka på Min kamp av Karl Ove Knausgård, men i mitt tycke är Jag hade så mycket ett ännu intressantare romanbygge just för att det inte handlar om autofiktion i det här fallet. Jag är djupt imponerad av hur Trude Marstein har fogat ihop den här berättelsen och önskade mig många gånger under läsningen en studiegrupp där jag skulle få nörda ner mig i detaljerna med andra som läser boken samtidigt.
Read
January 9, 2022Jeg skal lese den enda en gang når jeg har levd litt lenger
February 16, 2024
Namnet Monika har oklar etymologi, kanske kommer det från grekiskans monachós som betyder ensam. Huruvida huvudpersonen Monika är ensam och hur ensamhet hänger ihop med frihet är ledmotiv i Jag hade så mycket.
Läsaren lär känna jagberättaren Monika som trettonåring och följer henne sen genom många decennier på 460 sidor. Du kvinna som gillar Khemiris Systrarna, Franzens Vägskäl eller McEwans Lektioner kommer troligen att älska den här. Jag tycker nämnda män är helt okej vardagsskildrare av medelklassen men de saknar den finess som Trude Marstein besitter. Den här bränner mer, är tätare och psykologiskt mitt i prick. Inte i klass med de ryska prototyperna Tolstoj och Dostojevskij kanske, men jag har nog aldrig känt mig så förstådd av en bok.
”Tänker jag på det nu är det som om jag bara ville ha vad andra hade, utan att tänka på om det var något jag verkligen ville.”
Det är bara ibland jag känner igen mig i den irriterande protagonisten. Lillasyster Monika vill frossa i allt vad livet kan erbjuda som en riktig hedonist. Hon varken kan eller vill göra val med tanke på risken att gå miste om något annat. Hon är otålig, impulsstyrd och självupptagen. Smart och dum. Genom hennes modus gestaltar och diskuterar Marstein mänsklig ontologi; vad det innebär att leva som människa, åldrande kvinna och sexuell varelse, partner, syster, vän och mamma. Det är inte väldigt humoristiskt, inte otroligt smart, inte fräckt eller humanistiskt varmt heller, absolut inte sentimentalt eller navelskådande, så vad är det då? Perfekt!
Marstein fångar det ovanliga i vanligheten. Hon gör det obekvämt för läsaren, jag känner mycket för och med och mot Monika och hennes anhöriga. Det är intensiv läsning, samtidigt väldigt komfortabel på grund av textens lättillgänglighet. Prosan flyter lätt men tullar aldrig på komplexiteten, detaljerna är lagom många, mitt intresse är på topp från början till slut. Marstein ställer inga frågor, ger inga svar och bjuder inga moralkakor. Hon gestaltar liv, som en riktig belletrist. Jag lär mig saker.
Texten fortsätter på http://www.Karenina.se
Läsaren lär känna jagberättaren Monika som trettonåring och följer henne sen genom många decennier på 460 sidor. Du kvinna som gillar Khemiris Systrarna, Franzens Vägskäl eller McEwans Lektioner kommer troligen att älska den här. Jag tycker nämnda män är helt okej vardagsskildrare av medelklassen men de saknar den finess som Trude Marstein besitter. Den här bränner mer, är tätare och psykologiskt mitt i prick. Inte i klass med de ryska prototyperna Tolstoj och Dostojevskij kanske, men jag har nog aldrig känt mig så förstådd av en bok.
”Tänker jag på det nu är det som om jag bara ville ha vad andra hade, utan att tänka på om det var något jag verkligen ville.”
Det är bara ibland jag känner igen mig i den irriterande protagonisten. Lillasyster Monika vill frossa i allt vad livet kan erbjuda som en riktig hedonist. Hon varken kan eller vill göra val med tanke på risken att gå miste om något annat. Hon är otålig, impulsstyrd och självupptagen. Smart och dum. Genom hennes modus gestaltar och diskuterar Marstein mänsklig ontologi; vad det innebär att leva som människa, åldrande kvinna och sexuell varelse, partner, syster, vän och mamma. Det är inte väldigt humoristiskt, inte otroligt smart, inte fräckt eller humanistiskt varmt heller, absolut inte sentimentalt eller navelskådande, så vad är det då? Perfekt!
Marstein fångar det ovanliga i vanligheten. Hon gör det obekvämt för läsaren, jag känner mycket för och med och mot Monika och hennes anhöriga. Det är intensiv läsning, samtidigt väldigt komfortabel på grund av textens lättillgänglighet. Prosan flyter lätt men tullar aldrig på komplexiteten, detaljerna är lagom många, mitt intresse är på topp från början till slut. Marstein ställer inga frågor, ger inga svar och bjuder inga moralkakor. Hon gestaltar liv, som en riktig belletrist. Jag lär mig saker.
Texten fortsätter på http://www.Karenina.se
July 21, 2018
I boka følger vi Monika fra hun er 13 til hun er noen-og-femti, gjennom flere forhold, studier, familie, de store spørsmålene. Hele tiden følger jaget etter å komme videre i livet henne: «Er dette alt?»
Den er kronologisk fortalt fra barndom til voksenliv, men med tidshopp der noen år forsvinner mellom hvert kapittel. Selv syns jeg tidshoppene tilfører romanen nettopp noe genuint og virkelighetsnært.
Trude Marstein krever av leseren det umulige vi krever av oss selv; å legge fra oss fortida når vi går videre til et nytt kapittel i livet. Å akseptere endringene. Det er tungt i starten og blir lettere etterhvert, og man venner seg til følelsen av savnet etter mer, samtidig som fortellinga beveger seg videre med nye situasjoner og følelser som alle danner et komplekst bilde av hvem hovedpersonen er og blir. Hele strukturen speiler noe vesentlig om hvordan livet kan oppleves.
Jeg liker så godt når jeg finner små setninger i romaner som peker på det det egentlig handler om, det boka prøver å uttrykke, og i Marsteins føltes dette lille avsnittet som om det var skrevet i relieff og beskriver min egen leseopplevelse:
«Flere ganger gjorde det han leste opp inntrykk på meg på en helt ny måte, liksom fysisk som en liten bølge av angst eller lykke, men flyktig, så jeg ble sittende frustrert å lete etter hva det var som skjedde, hva det han leste opp, hadde med meg å gjøre, og med en lengsel etter mer, eller etter å finne tilbake. Det var noe med en kopling mellom noe abstrakt og noe konkret, fravær og kaffekopp, utsikt og kleenex, og det oppsto noe både nytt og veldig velkjent, ekstremt velkjent.» (s. 259)
Familie og det å være søsken også så viktig for hvem Monika blir, med de ulike valgene søstrene tar og følelsene Monika har rundt deres identitet og hva som gjør henne, eller søsteren lykkelig.
Det handler om de små tingene som velter de store, hvordan noe kan gå fra å være alt til å bli ubetydelig, det flyktige i en relasjon, forakt og beundring. Hvordan vi genuint kan mene og tro på noe helt til vi plutselig ikke gjør det mer. Det er ikke en enkel roman, men jeg liker den så veldig godt.
Jeg opplevde at romanens hovedagenda var å tegne et troverdig menneskeportrett, noe Marstein gjør på svært vellykket vis.
Den er kronologisk fortalt fra barndom til voksenliv, men med tidshopp der noen år forsvinner mellom hvert kapittel. Selv syns jeg tidshoppene tilfører romanen nettopp noe genuint og virkelighetsnært.
Trude Marstein krever av leseren det umulige vi krever av oss selv; å legge fra oss fortida når vi går videre til et nytt kapittel i livet. Å akseptere endringene. Det er tungt i starten og blir lettere etterhvert, og man venner seg til følelsen av savnet etter mer, samtidig som fortellinga beveger seg videre med nye situasjoner og følelser som alle danner et komplekst bilde av hvem hovedpersonen er og blir. Hele strukturen speiler noe vesentlig om hvordan livet kan oppleves.
Jeg liker så godt når jeg finner små setninger i romaner som peker på det det egentlig handler om, det boka prøver å uttrykke, og i Marsteins føltes dette lille avsnittet som om det var skrevet i relieff og beskriver min egen leseopplevelse:
«Flere ganger gjorde det han leste opp inntrykk på meg på en helt ny måte, liksom fysisk som en liten bølge av angst eller lykke, men flyktig, så jeg ble sittende frustrert å lete etter hva det var som skjedde, hva det han leste opp, hadde med meg å gjøre, og med en lengsel etter mer, eller etter å finne tilbake. Det var noe med en kopling mellom noe abstrakt og noe konkret, fravær og kaffekopp, utsikt og kleenex, og det oppsto noe både nytt og veldig velkjent, ekstremt velkjent.» (s. 259)
Familie og det å være søsken også så viktig for hvem Monika blir, med de ulike valgene søstrene tar og følelsene Monika har rundt deres identitet og hva som gjør henne, eller søsteren lykkelig.
Det handler om de små tingene som velter de store, hvordan noe kan gå fra å være alt til å bli ubetydelig, det flyktige i en relasjon, forakt og beundring. Hvordan vi genuint kan mene og tro på noe helt til vi plutselig ikke gjør det mer. Det er ikke en enkel roman, men jeg liker den så veldig godt.
Jeg opplevde at romanens hovedagenda var å tegne et troverdig menneskeportrett, noe Marstein gjør på svært vellykket vis.
March 31, 2024
3.5 ⭐️
Pierwszą połowę oceniłabym na takie słabe 3, może 2.5. Były momenty bardzo ciekawe, rozumiałam zagubienie bohaterki i potrzebę przynależności ale było zbyt wiele wątków które były zbędne, takie zapchaj dziury. Opisy elementów sytuacji czy wydarzeń które nic nie wnosiły, było tego za dużo. Co bardzo szybko stało się nużące, do tego teraźniejszość bardzo często i szybko przechodziła we wspomnienia bez słowa wyjaśnienia, trochę ciężko było się momentami połapać ze czytam o przeszłości.
Drugą połowę oceniłbym na dobre 4. Była o wiele, wiele lepsza. O wiele bardziej treściwa i płynna. Mniej zapchaj dziur, więcej opisów emocji i przemyśleń bohaterki a przynajmniej w sposób który odpowiadał mnie bo w pierwszej połowie to przecież również było. Czułam się dość zaangażowana, momentami nawet bardzo, ale odczuwałam też sporo frustracji wobec głównej bohaterki. Wiem że łatwo jest oceniać czyjeś wybory, ale uważam że wiele z tego czego żałowała pod koniec książki wynikało z jej samolubności i maksymalnego skupienia na sobie i swoich potrzebach przez większość czasu czego nie zdawała się zauważać.
Ta książka jako całość jest dobra, ale chyba po prostu nie do końca trafia w mój gust i vibe. Spodziewałam się czegoś nieco innego, ale nie potrafię wyjaśnić czego. Byłam w stanie zrozumieć główną bohaterkę w wielu sytuacjach, doceniałam jej refleksje a nawet się z nią utożsamiałam. Lubię książki które opisują upływ czasu, przemijanie, prozę życia. Ta książka to wszystko ma tylko ponownie - nie do końca w sposób w który lubię najbardziej. Uważam też że mogłaby by być spokojnie o 100/150 stron krótsza i byłoby ok.
Pierwszą połowę oceniłabym na takie słabe 3, może 2.5. Były momenty bardzo ciekawe, rozumiałam zagubienie bohaterki i potrzebę przynależności ale było zbyt wiele wątków które były zbędne, takie zapchaj dziury. Opisy elementów sytuacji czy wydarzeń które nic nie wnosiły, było tego za dużo. Co bardzo szybko stało się nużące, do tego teraźniejszość bardzo często i szybko przechodziła we wspomnienia bez słowa wyjaśnienia, trochę ciężko było się momentami połapać ze czytam o przeszłości.
Drugą połowę oceniłbym na dobre 4. Była o wiele, wiele lepsza. O wiele bardziej treściwa i płynna. Mniej zapchaj dziur, więcej opisów emocji i przemyśleń bohaterki a przynajmniej w sposób który odpowiadał mnie bo w pierwszej połowie to przecież również było. Czułam się dość zaangażowana, momentami nawet bardzo, ale odczuwałam też sporo frustracji wobec głównej bohaterki. Wiem że łatwo jest oceniać czyjeś wybory, ale uważam że wiele z tego czego żałowała pod koniec książki wynikało z jej samolubności i maksymalnego skupienia na sobie i swoich potrzebach przez większość czasu czego nie zdawała się zauważać.
Ta książka jako całość jest dobra, ale chyba po prostu nie do końca trafia w mój gust i vibe. Spodziewałam się czegoś nieco innego, ale nie potrafię wyjaśnić czego. Byłam w stanie zrozumieć główną bohaterkę w wielu sytuacjach, doceniałam jej refleksje a nawet się z nią utożsamiałam. Lubię książki które opisują upływ czasu, przemijanie, prozę życia. Ta książka to wszystko ma tylko ponownie - nie do końca w sposób w który lubię najbardziej. Uważam też że mogłaby by być spokojnie o 100/150 stron krótsza i byłoby ok.
October 24, 2018
Personlig ville jeg gitt boken 2 stjerner fordi jeg synes hovedkarakteren ikke har noe styring, mening eller dybde i valgene hun tar gjennom livet og det byr meg imot. Men boken er full av beskrivelser som når glimtvis frem som berørende. Jeg er veldig ambivalent om boken. Er det slik den generelle norske kvinne lever livet sitt? Kanskje. Det er på en måte et godt håndtverk, glimrende tittel som er hva den gir seg ut for. Jeg tror bare der fins langt mer glede i livet enn hva som kommer frem i boken. Den er ikke dyster, bare veldig full av beskrivelser som jeg finner intetsigende. Og noen ganger glimrende beskrivelser. Verdt å lese.
April 10, 2024
Hørte denne på lydbok, og har gjennom hele lyttingen vært usikker på om jeg likte den eller ikke. Mest fordi jeg manglet iveren etter å lytte videre, men samtidig kunne jeg lytte flere timer i strekk uten å gå lei.
Jeg liker bokens struktur med at vi følger Monika gjennom ulike aldere, og at hun ved flere anledninger ser tilbake på aldere vi som lesere/lyttere også har vært til stede i.
Vi møter ulike personer som Monika har en relasjon til i de ulike alderne, samt noen som går igjen slik det er i løpet av et liv.
Det er noe sårt og fint med hvordan hun ser tilbake på livet sitt, både med positive ting som hun ikke hadde forventet og valg som hun lurer på om var feil. Og ikke minst er det fint å få følge hovedpersonens utvikling fra å være en ung jente til en godt voksen kvinne.
Usikker på om jeg ville anbefalt den, men syntes den var nokså god
Jeg liker bokens struktur med at vi følger Monika gjennom ulike aldere, og at hun ved flere anledninger ser tilbake på aldere vi som lesere/lyttere også har vært til stede i.
Vi møter ulike personer som Monika har en relasjon til i de ulike alderne, samt noen som går igjen slik det er i løpet av et liv.
Det er noe sårt og fint med hvordan hun ser tilbake på livet sitt, både med positive ting som hun ikke hadde forventet og valg som hun lurer på om var feil. Og ikke minst er det fint å få følge hovedpersonens utvikling fra å være en ung jente til en godt voksen kvinne.
Usikker på om jeg ville anbefalt den, men syntes den var nokså god
August 2, 2024
Dość wąskie spojrzenie na życie głównej bohaterki, chociaż książka pokaźna. Widzimy ją tylko jako kochankę, żonę, porzuconą, porzucającą, niemal wszystko, co o niej wiemy, to z kim i dlaczego chciała sypiać. Mimo tego książka jest ciekawa, bo pokazuje miałkość naszych wyborów, niekonsekwencje i pochopne decyzje, dające krótkofalowe skutki, które w perspektywie całego życia mogą wydawać się mało znaczące. Warto.
November 13, 2022
En veldig lang og forutsigbar fortelling, pluss en irriterende hovedkarakter som gjentar de samme destruktive valgene om og om igjen. Kanskje er familieromaner ikke noe for meg, for jeg kjedet meg som bare det. Jeg tror faktisk det var mye mer interessant å skrive denne boka enn å lese den...
August 4, 2019
Strålende lest.
June 14, 2020
Очень хорошо
May 3, 2025
Forfatteren fanger opp det mellommenneskelige på en imponerende måte, samtidig som jeg sitter igjen litt provosert? Meget bra!
April 20, 2019
En veldig god bok. Følger hovedpersonen fra hun er tenåring til hun er godt voksen, og alle valgene hun tar underveis i livet. En litt dyster undertone, da hovedpersonen stadig stiller seg spørsmål om dette er alt i livet? Ble spesielt grepet av et avsnitt hvor hun skriver om alt som ikke skjedde i livet sitt, men som hun bare drømte om. Det er så deprimerende, og jeg kjente på følelsen av hvor fort livet går og fikk en solid dose panikk over eget liv! Samtidig er hovedpersonen så primært drevet av lyster at det provoserte meg grenseløst, hvorfor tar hun hele tiden så ukloke valg! Men det sier vel bare noe om hvor bra denne boken er. En ordentlig godt skrevet bok, som virkelig setter tålmodigheten din og selvrefleksjon på prøve!
July 1, 2023
Dette er den første boka av Trude Marstein jeg har lest. Jeg ble nysgjerrig på henne etter å ha lest hennes fantastiske oversettelser av Solvej Balle. Og mine høye forventninger ble ikke gjort til skamme. For et språk! Og for en forteller hun er.
Jeg ser flere klager over hovedpersonen, men jeg synes det er en pussig innvendig. Dette er da virkelig ikke en heltefortelling. Ja, man er tidvis frustrert, men boka er først og fremst en fest å lese. For en levende bok! For et driv! Språket er nydelig. Det er konsist og ujålete og samtid poetisk, fullt av tankesprang og assosiasjoner og utrolig beskrivende. Og det er lett å tro på karakterene og se for seg alle situasjonene. Anbefales!
Jeg ser flere klager over hovedpersonen, men jeg synes det er en pussig innvendig. Dette er da virkelig ikke en heltefortelling. Ja, man er tidvis frustrert, men boka er først og fremst en fest å lese. For en levende bok! For et driv! Språket er nydelig. Det er konsist og ujålete og samtid poetisk, fullt av tankesprang og assosiasjoner og utrolig beskrivende. Og det er lett å tro på karakterene og se for seg alle situasjonene. Anbefales!
September 17, 2018
Kan ikke huske å ha lest en roman som er bygget opp som denne før -hvor vi følger Monika fra hun er 13 frem til hun er 58. Ei heller har jeg vært like irritert på en karakter, men samtidig følt empati, og det er meget godt gjort av Marstein.
Det er en stor del av et liv som er under lupen, og det fremstår ærlig, troverdig og høyst menneskelig om det å gå egne veier, tvile, men likevel stå (relativt) støtt i de valgene man tar.
Det er en stor del av et liv som er under lupen, og det fremstår ærlig, troverdig og høyst menneskelig om det å gå egne veier, tvile, men likevel stå (relativt) støtt i de valgene man tar.
October 31, 2024
Elsket denne. Selv om hovedpersonen er forferdelig frustrerende og egoistisk til tider (mesteparten av tiden), følte jeg en stor omsorg for Monika og menneskene vi møter i de ~60 årene vi følger livet hennes. Og jeg savner å være i hennes verden når boka er ferdig.
Mulig noe ekstra fint/rart ved å lese denne når man selv har en nyfødt og tenker på alle hverdagene vi har foran oss sammen, og hvor fort tiden faktisk går.
Mulig noe ekstra fint/rart ved å lese denne når man selv har en nyfødt og tenker på alle hverdagene vi har foran oss sammen, og hvor fort tiden faktisk går.
July 3, 2024
Monika miała tak wiele, ale nigdy tyle, by poczuć satysfakcję i przestać gonić za nowym, innym, i nie tęsknić czasem za tym, z czego zrezygnowała. Kolekcja nieracjonalnych wyborów dokonywanych przez niezmiennie anypatyczną i samolubną bohaterkę. A jednak, jak to zwykle bywa w przypadku norweskiej prozy wydawanej przez Pauzę, trudno się oderwać.
October 8, 2018
Gjennomført, utmerket, sterk - om livet, akkurat slik det kan være!
October 27, 2018
This entire review has been hidden because of spoilers.
August 1, 2021
дотошный подробный большущий роман, узнавание происходит до некомфортного часто. ни кровищи, ни расчлененки, ни железобетонного сюжета - просто живая жизнь.
November 11, 2022
Ca samme jeg hadde ratet det nye trapalbumet «medici marstein»
September 11, 2023
Vi følger hovedpersonen Monika fra barndom til alderdom.
Monika, som står i svigerbrorens minnestund og lurer på hvorfor søsteren ikke har bedt henne om å bake kake, men som ikke har tenkt et sekund på at hun kanskje trengte hjelp.
Hun er fryktelig vanskelig å like og gjør de samme feilene om og om igjen - derfor er det ekstra effektivt når man kjenner seg igjen i henne.
Anbefales!
Monika, som står i svigerbrorens minnestund og lurer på hvorfor søsteren ikke har bedt henne om å bake kake, men som ikke har tenkt et sekund på at hun kanskje trengte hjelp.
Hun er fryktelig vanskelig å like og gjør de samme feilene om og om igjen - derfor er det ekstra effektivt når man kjenner seg igjen i henne.
Anbefales!
December 25, 2022
This has to be the best book I've read all year. It has taken me quite long, but once I was able to finally dedicate some reading time to it I more or less read the second half in just 2 days.
I'm impressed by this book, and by this author. Like with so many of my favourite books there is no grandiose plot going on here (I don't think I actually care much for those); this is basically just the life of a woman and the way it unfolds in - perhaps - ways she wasn't expecting. The typical "my life wasn't supposed to end up like this". It's both depressing and comforting at the same time, because she "fails" so many times yet gets back up again, without really pointing out that that's what's going on. Her life doesn't "end" or stabilize just because she reaches an age where it's typically supposed to do so.
One thing that really surprises me is the number of people (men) Monika manages to coexist with, one after the other, as if she could match up with just about anyone and live semi harmoniously - for a while. It's like she doesn't really have a very strong character of her own, or that she erases her own character for a while, and then when it re-emerges, all her relationships break down. And every time it's a with a "well, that was unavoidable".
She doesn't come across as a very sympathetic person, really, but it's not something I feel that you actually think about or notice. Or I didn't really. I don't think I would have liked Monika myself, but it doesn't really matter. I think she's the voice of many semi-disappointed women, in many stages of life.
Refreshingly honest and just... so very, very true.
I'm impressed by this book, and by this author. Like with so many of my favourite books there is no grandiose plot going on here (I don't think I actually care much for those); this is basically just the life of a woman and the way it unfolds in - perhaps - ways she wasn't expecting. The typical "my life wasn't supposed to end up like this". It's both depressing and comforting at the same time, because she "fails" so many times yet gets back up again, without really pointing out that that's what's going on. Her life doesn't "end" or stabilize just because she reaches an age where it's typically supposed to do so.
One thing that really surprises me is the number of people (men) Monika manages to coexist with, one after the other, as if she could match up with just about anyone and live semi harmoniously - for a while. It's like she doesn't really have a very strong character of her own, or that she erases her own character for a while, and then when it re-emerges, all her relationships break down. And every time it's a with a "well, that was unavoidable".
She doesn't come across as a very sympathetic person, really, but it's not something I feel that you actually think about or notice. Or I didn't really. I don't think I would have liked Monika myself, but it doesn't really matter. I think she's the voice of many semi-disappointed women, in many stages of life.
Refreshingly honest and just... so very, very true.
November 9, 2019
Gripande, vacker & skickligt skriven!
August 30, 2019
En romanfigur som ibland är irriterande men som biter sig kvar.
Displaying 1 - 30 of 122 reviews