What do you think?
Rate this book
Cień mojego dziecka
„Kobietę, która pochowała męża, nazywa się wdową, mężczyznę, który stracił żonę – wdowcem. Dziecko bez rodziców jest sierotą. A jak nazwać ojca i matkę, którym zmarło dziecko?”
Po śmierci córeczki Isy P.F. Thomése znalazł się w przepełnionych ciszą pokojach, pośród niedoświadczonych słów, które dopiero musiał się nauczyć pisać. Cień mojego dziecka jest przejmującą relacją z tego poszukiwania słów. Całe życie zostaje wywrócone do góry nogami, każde znaczenie musi na nowo zostać znalezione. „Jeśli ona gdzieś jeszcze jest, to w języku”.
Cień mojego dziecka to hołd złożony zmarłej córce, deklaracja miłości, piękna elegia i jednocześnie studium żałoby. To próba znalezienia odpowiedzi na pytanie, jak wrócić do życia, gdy wydaje się nam, że cudza śmierć nam je odebrała.
Po śmierci córeczki Isy P.F. Thomése znalazł się w przepełnionych ciszą pokojach, pośród niedoświadczonych słów, które dopiero musiał się nauczyć pisać. Cień mojego dziecka jest przejmującą relacją z tego poszukiwania słów. Całe życie zostaje wywrócone do góry nogami, każde znaczenie musi na nowo zostać znalezione. „Jeśli ona gdzieś jeszcze jest, to w języku”.
Cień mojego dziecka to hołd złożony zmarłej córce, deklaracja miłości, piękna elegia i jednocześnie studium żałoby. To próba znalezienia odpowiedzi na pytanie, jak wrócić do życia, gdy wydaje się nam, że cudza śmierć nam je odebrała.
112 pages, Paperback
First published January 1, 2003
37 people are currently reading
1179 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 154 reviews
Read
May 15, 2025Ik heb er best lang over gedaan, over dit boekje. Het is niet het type literatuur waarin je wordt gezogen door de verhaallijn. Een verhaallijn is er namelijk niet. Noch word je meegesleept door de personages, die er in wezen ook niet zijn, of juist slechts in hun meest wezenlijke vorm aanwezig zijn. Eigenlijk wordt het hele boek lang steeds hetzelfde gezegd, maar dan telkens weer anders. Meer valt er immers niet te zeggen als je je kind verliest. Thomése schrijft in die monotonie van de rouw een aantal prachtige gedachten neer.
June 23, 2022
4,5 sterren- Nederlandse hardcover
Zo aangrijpend dit boek, de sobere manier van uitdrukken, de wijze van beschrijven van dit onnoemelijk leed. Ik kon het niet doorlezen en moest het soms wegleggen voor een paar dagen. Het raakte diep.
Het heeft me ook geholpen in mijn werk als mantelzorger, zeer goed geholpen zelfs. Ik zou alle mantelzorgers het aan willen raden dit boek te lezen als je een heel heel heel klein beetje wilt begrijpen van de ouders die een kind verliezen. Zo iets aangrijpends in een gezin in wat voor vorm dan ook.
Zo aangrijpend dit boek, de sobere manier van uitdrukken, de wijze van beschrijven van dit onnoemelijk leed. Ik kon het niet doorlezen en moest het soms wegleggen voor een paar dagen. Het raakte diep.
Het heeft me ook geholpen in mijn werk als mantelzorger, zeer goed geholpen zelfs. Ik zou alle mantelzorgers het aan willen raden dit boek te lezen als je een heel heel heel klein beetje wilt begrijpen van de ouders die een kind verliezen. Zo iets aangrijpends in een gezin in wat voor vorm dan ook.
April 22, 2024
P. F. Thomése heeft zijn boek ‘Schaduwkind’ opgedragen aan zijn vrouw ‘Voor Makira, voor altijd’. Het boek bevat teksten om uitdrukking te geven aan het verlies van hun dochter Isa een aantal weken naar haar geboorte. Dat is inhoudelijk indringend, het zijn pijnscheuten, het zijn mijmeringen, het is een respectvol betekenissen zoeken waar veel vergeefsheid om de hoek kijkt, het is verdrinken en verdringen om strijd, het zijn literair geformuleerde stamelingen die ruimte maken voor nieuwe benaderingen van de onwerkelijkheid. Ik buig het hoofd. JM
September 26, 2023
Thomese en zijn vrouw kregen op al wat latere leeftijd hun eerste kind, een meisje, dat maar kort leven zou. Het kindje was erg ziek en medisch handelen kon haar niet redden. Thomese beschrijft niet wat er in medische zin gebeurde en wat er precies aan de hand was. Wel probeert hij zijn gevoelens en gedachten onder woorden te brengen, in kleine brokstukken. In de negentiende eeuw kwam zuigelingensterfte nog veel voor in Nederland, nu is dat iets uitzonderlijks. Als ouderpaar bereid je je voor op het komende nieuwe leven, je richt een kinderkamer in, koopt spulletjes, je richt je op een leven waarbij het ritme van je kind ook jouw leven bepaalt. Je laat ook iets achter je, dat je makkelijk zo maar weg kon gaan bijvoorbeeld. Woorden zijn ontoereikend om de ontreddering en het verdriet te bevatten. Iemand die van schrijven zijn vak heeft gemaakt voelt dat zeker zo. Toch heeft Thomese als schrijver iets willen vastleggen van het kleine meisje dat er even was en toen niet meer was, maar toch altijd blijft bestaan. Je kunt een mens niet uitwissen. Het lezen van het boekje doet soms pijn, omdat je de pijn door de woorden heen voelt. Het is gruwelijk om je ineens loodzware dode kindje in je armen te houden. Toch gaat het boekje niet alleen over de dood, maar ook over het leven.
Het is ook een klein monument voor het meisje Isa Thomese dat heeft geleefd. Een requiem voor een schaduwkind.
Het is ook een klein monument voor het meisje Isa Thomese dat heeft geleefd. Een requiem voor een schaduwkind.
September 21, 2023
Bookstagram Review: https://www.instagram.com/p/CuFmo_SLw...
Shadow Child is a collection of short essays based on Thomése's loss. Ten years ago his daughter died when she was only 4 or 5 weeks old. 😔
He then wrote and published this book, but even though it's inspired by a real tragedy, it's a work of fiction.
The author speaks a lot in metaphors, he implies things so we can have a bit of an idea of what happened.
I loved the writing, the way he talked about life and death and his daughter.
It was painful.
But there were also moments when I felt like he was drifting too far, and I wasn't a fan.
But all in all, I am happy I finally got to this book and I recommend it for essay lovers and people who like reading about grief and pain or simply needs a sad book in their lives.
3 ✨.
Shadow Child is a collection of short essays based on Thomése's loss. Ten years ago his daughter died when she was only 4 or 5 weeks old. 😔
He then wrote and published this book, but even though it's inspired by a real tragedy, it's a work of fiction.
The author speaks a lot in metaphors, he implies things so we can have a bit of an idea of what happened.
I loved the writing, the way he talked about life and death and his daughter.
It was painful.
But there were also moments when I felt like he was drifting too far, and I wasn't a fan.
But all in all, I am happy I finally got to this book and I recommend it for essay lovers and people who like reading about grief and pain or simply needs a sad book in their lives.
3 ✨.
November 5, 2024
okuduğum en güzel edebi metinlerden biriydi...
January 17, 2014
this book has been recommended and lent to me by my history teacher, so i trusted this would be at least "good" before i even knew what it was about.
fact: the writer's daughter died a few weeks after being born, and (as with any normal father) inflicted so much emotional damage on him that he wrote this, in an effort to explain it.
before writing this, he had been a declared enemy of autobiographical works and i understood that he has been blamed for writing Shadow Child, because it's exactly that. i say there's a fine line between a book being an autobiography and a book being the expression of an experience the author went through.. and Thomese stands firmly on the expression side. this is not autobiographical, at most it's based on truth and wrote for evidencing the truth, as he writes what is real for him... even if it's the shadows.
what happens is Isa, his baby girl, dies soon after birth. this event, which to a spectator seems a common thing to happen and also a bit cliche to start and obsess about, has a completely different toll on the man going through it. we see it as an awful thing, as a tragedy. he experiences it as one.
through all the short bursts of emotion, because that is how the text is structured, you feel more and more the sadness, the measure of pain he found is possible to withstand, the quiet loss of one little, not even started life. but, even though the book is based on a real, tangible fact that the writer went through, you can't help but notice the vision he has of the world. the sharpness of his eyes when he studies anything. the correctness of his thoughts, the lucid view. the value.
it's simply one of those books where you feel the man behind the work, as a real presence, with his face's contour right under the white, thin sheet of paper, looking at you, studying you, and making you want to ask yourself if you would do the same as he did.
one thing that remained in me as a very powerful impression from this book is the fact that after his daughter goes, death is in him, where she, the little one, should have been. and he once again adjusts to life, but with this blackness in him that occupies a once sacred space. it's a scary, but beautiful image. for me.
fact: the writer's daughter died a few weeks after being born, and (as with any normal father) inflicted so much emotional damage on him that he wrote this, in an effort to explain it.
before writing this, he had been a declared enemy of autobiographical works and i understood that he has been blamed for writing Shadow Child, because it's exactly that. i say there's a fine line between a book being an autobiography and a book being the expression of an experience the author went through.. and Thomese stands firmly on the expression side. this is not autobiographical, at most it's based on truth and wrote for evidencing the truth, as he writes what is real for him... even if it's the shadows.
what happens is Isa, his baby girl, dies soon after birth. this event, which to a spectator seems a common thing to happen and also a bit cliche to start and obsess about, has a completely different toll on the man going through it. we see it as an awful thing, as a tragedy. he experiences it as one.
through all the short bursts of emotion, because that is how the text is structured, you feel more and more the sadness, the measure of pain he found is possible to withstand, the quiet loss of one little, not even started life. but, even though the book is based on a real, tangible fact that the writer went through, you can't help but notice the vision he has of the world. the sharpness of his eyes when he studies anything. the correctness of his thoughts, the lucid view. the value.
it's simply one of those books where you feel the man behind the work, as a real presence, with his face's contour right under the white, thin sheet of paper, looking at you, studying you, and making you want to ask yourself if you would do the same as he did.
one thing that remained in me as a very powerful impression from this book is the fact that after his daughter goes, death is in him, where she, the little one, should have been. and he once again adjusts to life, but with this blackness in him that occupies a once sacred space. it's a scary, but beautiful image. for me.
October 21, 2021
Wiele rzeczy potrafię sobie wyobrazić, ale przerasta mnie wyobrażenie sobie, co można czuć i myśleć, co można przeżywać, gdy umiera ci dziecko. Gdy pewnego dnia, po jakimś czasie od tej śmierci, rozkręca się łóżeczko, chowa do pudeł ubranka i zabawki, sprzedaje wózek. Thomése to opisał, w bardzo specyficzny sposób, bardzo oszczędny, precyzyjny, niewiarygodnie bolesny. I intelektualny, absolutnie nie sentymentalny.
Nie wiem, czy ta niewielkich rozmiarów książeczka miałaby taką moc, gdyby nie to, że jest autobiograficzna i czytelnik o tym wie, ale wiem, że nie dałoby się tego zmyślić. Pewnych rzeczy nie można sobie wyobrazić; żeby je opisać, trzeba je przeżyć.
"Nadzieja to mocny materiał. Odcina się ją, a ona znów odrasta. Coś zostaje zabrane, zamknięte, zniszczone, i dokładnie w tym miejscu ponownie zaczyna wyrastać nadzieja."
"Aby móc żyć, trzeba się bać śmierci, trzeba mieć coś do stracenia."
"Umieranie: inne słowo oznaczające czas."
Nie wiem, czy ta niewielkich rozmiarów książeczka miałaby taką moc, gdyby nie to, że jest autobiograficzna i czytelnik o tym wie, ale wiem, że nie dałoby się tego zmyślić. Pewnych rzeczy nie można sobie wyobrazić; żeby je opisać, trzeba je przeżyć.
"Nadzieja to mocny materiał. Odcina się ją, a ona znów odrasta. Coś zostaje zabrane, zamknięte, zniszczone, i dokładnie w tym miejscu ponownie zaczyna wyrastać nadzieja."
"Aby móc żyć, trzeba się bać śmierci, trzeba mieć coś do stracenia."
"Umieranie: inne słowo oznaczające czas."
November 22, 2025
Büyük bir pencerenin önünde duruyorum. Dışarıya dalmış bir karaltı. Gökyüzünde ay yok, sadece sokak lambalarını neon ışığı ve aydınlatılmış iş merkezleri var. Işık bulutlara yalnız aşağılardan değiyor. Üstlerinde ise karanlık var, sonsuza dek. Arkamda senin, bir kez daha onun üzerine eğildiğini, bezini düzelttiğini, hortumlardan birinin, onun içinden çıkan veya içine giden kabloların, iplerin yerini değiştirdiğini biliyorum, görünmez bir tesisatçı yüzünden çekiyorsun. Alnımız soğuk cama yaslıyorum. Derinlerde, şehrin kanı gibi akıp giden trafik, hayatta olan insanların asfalt yollara ve sokakları damarlar ve kan hücreleri gibi şehrin en ücra köşelerinde dahi, ulaşabilmelerini sağlamak için kıpır kıpır.
Buydu demek ki, diye geçiyor içimden başıma gelebileceklerin en kötüsüydü bu ve şu an gerçekleşiyor orada, arkamda çocuğumuz ölüyor. Birazdan ebediyen gidecek. Biliyordum ama hissetmiyordum. Hiçbir şey hissetmiyordum.
Bir taş olmuştum, artık sadece kırılabilirdim.
❤️🩹
Buydu demek ki, diye geçiyor içimden başıma gelebileceklerin en kötüsüydü bu ve şu an gerçekleşiyor orada, arkamda çocuğumuz ölüyor. Birazdan ebediyen gidecek. Biliyordum ama hissetmiyordum. Hiçbir şey hissetmiyordum.
Bir taş olmuştum, artık sadece kırılabilirdim.
❤️🩹
Read
December 20, 2025Soms pijnlijk vanwege het hartverscheurende verlies van een dochter, soms pijnlijk omdat de grootsheid van dit verlies zichzelf verliest in clichés. Of zouden deze clichés juist laten zien hoe elke omschrijving van een dergelijk verdriet fundamenteel tekort schiet? Hangt dit dan samen met het gebrek aan afwisseling van inhoud?
Of zou dit een te welwillende interpretatie zijn?
Of zou dit een te welwillende interpretatie zijn?
August 22, 2021
Bijzonder mooi. Als luisterboek geluisterd, maar ik zal het graag nog eens (her)lezen.
January 2, 2020
Ik moest er eigenlijk niet zoveel van weten, van P. F. Thomése, na de lectuur van De Onderwaterzwemmer en kort erna De Weldoener vorig jaar. Het boekje van zijn hand dat mij in eerste instantie aangeraden was, vond ik lange tijd niet in de bibliotheek en dan was ik maar uit nieuwsgierigheid aan ander werk van deze Nederlandse schrijver begonnen. Ik was niet overtuigd, besloot het nog eens te proberen iets later en heb na zo’n 80 bladzijden J. Kessels: The Novel teruggebracht naar diezelfde bib. Geen spek voor mijn bek.
Schaduwkind heb ik dan toch maar gekocht omdat het mij aangeraden was tussen pot en pint - waarvoor dank bij deze, Rogier! Waarvoor een gesloten bar en een portier met persoonlijke biervoorraad allemaal niet goed is... - en dat heb ik me nog geen moment beklaagd. Na een eerste lectuur, die in een paar dagen achter de rug was, ben ik een aantal hoofdstukken opnieuw beginnen lezen. Eén keer lezen volstaat namelijk niet om de meeste van de gedachten die hij in deze korte hoofdstukjes uitwerkt te begrijpen en in hun totaliteit te vatten.
“Verwisselde koffers” bijvoorbeeld. Of “Godheid”. Of “Amnesie”. Of “De derde stem”. En ga zo maar door. Stuk voor stuk ideeën en gedachten die je moet laten zakken en bezinken, waarop je moet kauwen en herkauwen. Gedachten die zich niet laten samenvatten, laat staan dat je ze kunt doorvertellen aan iemand anders.
Thomése zoekt naar sporen van zijn gestorven dochtertje Isa, dat kort na de geboorte overleden is. Hij zoekt woorden voor het onaanvaardbare. Tracht haar in en door middel van taal terug te vinden. Woorden voor een gebeurtenis waar geen woorden voor zijn.
Joost Zwagerman schrijft over dit boekje: “Aangrijpend en hartverscheurend zijn adjectieven die niet voldoen. Schaduwkind overstijgt het aangrijpende en het hartverscheurende; het geeft vorm aan het onduldbare, onaanvaardbare.” Daar is geen woord aan toe te voegen.
Schaduwkind heb ik dan toch maar gekocht omdat het mij aangeraden was tussen pot en pint - waarvoor dank bij deze, Rogier! Waarvoor een gesloten bar en een portier met persoonlijke biervoorraad allemaal niet goed is... - en dat heb ik me nog geen moment beklaagd. Na een eerste lectuur, die in een paar dagen achter de rug was, ben ik een aantal hoofdstukken opnieuw beginnen lezen. Eén keer lezen volstaat namelijk niet om de meeste van de gedachten die hij in deze korte hoofdstukjes uitwerkt te begrijpen en in hun totaliteit te vatten.
“Verwisselde koffers” bijvoorbeeld. Of “Godheid”. Of “Amnesie”. Of “De derde stem”. En ga zo maar door. Stuk voor stuk ideeën en gedachten die je moet laten zakken en bezinken, waarop je moet kauwen en herkauwen. Gedachten die zich niet laten samenvatten, laat staan dat je ze kunt doorvertellen aan iemand anders.
Thomése zoekt naar sporen van zijn gestorven dochtertje Isa, dat kort na de geboorte overleden is. Hij zoekt woorden voor het onaanvaardbare. Tracht haar in en door middel van taal terug te vinden. Woorden voor een gebeurtenis waar geen woorden voor zijn.
Joost Zwagerman schrijft over dit boekje: “Aangrijpend en hartverscheurend zijn adjectieven die niet voldoen. Schaduwkind overstijgt het aangrijpende en het hartverscheurende; het geeft vorm aan het onduldbare, onaanvaardbare.” Daar is geen woord aan toe te voegen.
December 3, 2020
Ik heb dit kleinood in 2 keer gelezen, een stuk in december vorig jaar en nu de laatste paar hoofdstukken. Het boek laat zich niet gemakkelijk vangen in woorden, wat ook de bedoeling was van de auteur. Hij schrijft losse, maar wondermooie gedachten/gevoelens op over zijn dochter die veel te vroeg overleed. Dit boek kan je niet snel lezen, maar de indrukken van Thomése moet je langzaam laten insijpelen. De auteur zoekt naar betekenis, zowel voor zijn toekomst zonder kind als voor zijn taal. De centrale vraag is volgens mij: hoe kan je dergelijk verlies uitdrukken in woorden, vatten in taal?
"En weer vind ik je, en weer ben je er niet. De herinnering heeft steeds weer nieuwe woorden nodig, dat was ik even vergeten, ze moeten kunnen blijven bewegen. Niet verstarren, geen foto’s please. Een herinnering heeft de ruimte nodig om te kunnen blijven ontstaan. Ze moet zich kunnen verstoppen op plekken waar niemand kijkt. In woorden waar ze niet wordt verwacht. (…) Niet iets proberen vast te houden dus, ook het mooiste niet, juist het mooiste niet. Het steeds proberen los te laten, steeds bijtijds de verwijdering onder ogen zien. Altijd met lege handen durven staan, dan kun je beter vangen als het nodig is."
Een aanrader voor iedereen die van taal houdt en/of het verlies van een dierbare wil proberen te plaatsen. Een stukje uit een recensie van 'deleesclubvanalles' vat dit meesterwerk voor mij perfect samen: "Het boek verstomt; de brok die in de keel achterblijft doet de lezer het zwijgen opleggen."
"En weer vind ik je, en weer ben je er niet. De herinnering heeft steeds weer nieuwe woorden nodig, dat was ik even vergeten, ze moeten kunnen blijven bewegen. Niet verstarren, geen foto’s please. Een herinnering heeft de ruimte nodig om te kunnen blijven ontstaan. Ze moet zich kunnen verstoppen op plekken waar niemand kijkt. In woorden waar ze niet wordt verwacht. (…) Niet iets proberen vast te houden dus, ook het mooiste niet, juist het mooiste niet. Het steeds proberen los te laten, steeds bijtijds de verwijdering onder ogen zien. Altijd met lege handen durven staan, dan kun je beter vangen als het nodig is."
Een aanrader voor iedereen die van taal houdt en/of het verlies van een dierbare wil proberen te plaatsen. Een stukje uit een recensie van 'deleesclubvanalles' vat dit meesterwerk voor mij perfect samen: "Het boek verstomt; de brok die in de keel achterblijft doet de lezer het zwijgen opleggen."
January 18, 2024
Heel aangrijpend en bij vlagen hartverscheurend. Je voelt de pijn bijna door de pagina’s heen. Met de nadruk op ‘bijna’ want het is (gelukkig) voor veel mensen onmogelijk om te weten hoe verschrikkelijk het voelt om je kindje van 6 weken te verliezen. Er waren een paar hoofdstukken die ik wat minder vond, maar verder heeft het me wel echt geraakt.
Read
November 28, 2025Nu ik achter mijn laptop zit om op te schrijven wat ik van dit boek vind (en ik vind er wel iets van), vraag ik mij af: Mag je het product van iemands rouwproces wel beoordelen? Mijn voorlopige conclusie: Het voelt toch te ongevoelig. Ik zal mijn ongevoelige mening dus maar voor de safe space van de boekenclub bewaren...
September 14, 2024
Een klein gelukje: ik las over dit troostboek in de krant en een dag later vond ik het op de zondagse boekenmarkt. Mooi en triest.
October 18, 2025
Mooi en hartverscheurend. Leuk dat er muziekmetaforen in voorkwamen en pijnlijk om over deze vorm van rouw te lezen.
April 19, 2020
Wat een schrijver! Wat een boek!
Moeilijk om te beschrijven wat dit boek met me deed...
Ik hoorde P.F. Thomése in Touché bij Friedl’ Lesage. Boeiende man, doorleefd, ... Ik wou een boek van hem lezen. Schaduwkind werd het eerste. Meteen raak...
Om te beginnen zijn schrijfstijl: hij is zo sterk met taal. Elke zin is uitgepuurd en zegt exact wat hij wil zeggen. Ik kan me voorstellen hoe de schrijver schrapt, herschrijft, herkauwt, zwoegt tot het goed is. Een taalvirtuoos pur sang.
Na Connie Palmen als favoriete schrijver heb ik er een tweede bij. Meteen ook de reden waarom ik een absolute voorkeur heb voor Nederlandstalige (mijn moedertaal) schrijvers. Dit vertaal je niet. Toch niet zonder “kwaliteitsverlies”.
Het thema, het verlies van zijn kind, raakt me immens. Ik heb dat niet zelf meegemaakt, maar heb er wel kortbij gestaan. Ik herkende zoveel van wat hij schrijft...
De pijn, de rauwheid, de fases van het rouwen, de verwerking, ... Beklijvend.
Ik heb de goede (of slechte?) gewoonte om paragrafen die ik mooi vind of die me raken of die prachtig geschreven zijn aan te duiden met potlood. Dit boek heb ik gelezen met het potlood in de hand. Het staat vol uitroeptekens, accolades, kruisjes...
Ik las in andere recensies dat de hoofdstukken onsamenhangend zijn en dat het boek niet vlot leest. Maar zo is een rouwproces ook. Dat is geen vloeiend proces. Dat gaat met ups and downs, met flarden van vroeger die weer de kop opsteken, met pijnscheuten bij het zien van iets wat je weer terug katapulteert.
Ik vond dit net de kracht van het boek. Ook de witte stukken in de tekst, de lege pagina`s. Soms valt er niets te zeggen, schieten woorden tekort om het diepste verdriet te uiten.
Ik heb het boek uitgeleend, maar als ik het terug heb, wil ik het herlezen en herlezen. Gedoseerd zoals ik ook de eerste keer deed. Al had ik het in een ruk kunnen uitlezen. Maar parels als deze moet je met mondjesmaat tot je nemen. Zoals goede wijn. Je moet de woorden laten insijpelen en doorvoelen wat ze met je doen.
Door boeken als deze verander je ook wat als mens. De reden waarom Thomése dit boek schreef is intriest. Was dit maar nooit gebeurd. Maar het feit dat hij het deed en dat hij zijn verdriet deelde met ons, is iets waar ik dankbaar voor ben...
Moeilijk om te beschrijven wat dit boek met me deed...
Ik hoorde P.F. Thomése in Touché bij Friedl’ Lesage. Boeiende man, doorleefd, ... Ik wou een boek van hem lezen. Schaduwkind werd het eerste. Meteen raak...
Om te beginnen zijn schrijfstijl: hij is zo sterk met taal. Elke zin is uitgepuurd en zegt exact wat hij wil zeggen. Ik kan me voorstellen hoe de schrijver schrapt, herschrijft, herkauwt, zwoegt tot het goed is. Een taalvirtuoos pur sang.
Na Connie Palmen als favoriete schrijver heb ik er een tweede bij. Meteen ook de reden waarom ik een absolute voorkeur heb voor Nederlandstalige (mijn moedertaal) schrijvers. Dit vertaal je niet. Toch niet zonder “kwaliteitsverlies”.
Het thema, het verlies van zijn kind, raakt me immens. Ik heb dat niet zelf meegemaakt, maar heb er wel kortbij gestaan. Ik herkende zoveel van wat hij schrijft...
De pijn, de rauwheid, de fases van het rouwen, de verwerking, ... Beklijvend.
Ik heb de goede (of slechte?) gewoonte om paragrafen die ik mooi vind of die me raken of die prachtig geschreven zijn aan te duiden met potlood. Dit boek heb ik gelezen met het potlood in de hand. Het staat vol uitroeptekens, accolades, kruisjes...
Ik las in andere recensies dat de hoofdstukken onsamenhangend zijn en dat het boek niet vlot leest. Maar zo is een rouwproces ook. Dat is geen vloeiend proces. Dat gaat met ups and downs, met flarden van vroeger die weer de kop opsteken, met pijnscheuten bij het zien van iets wat je weer terug katapulteert.
Ik vond dit net de kracht van het boek. Ook de witte stukken in de tekst, de lege pagina`s. Soms valt er niets te zeggen, schieten woorden tekort om het diepste verdriet te uiten.
Ik heb het boek uitgeleend, maar als ik het terug heb, wil ik het herlezen en herlezen. Gedoseerd zoals ik ook de eerste keer deed. Al had ik het in een ruk kunnen uitlezen. Maar parels als deze moet je met mondjesmaat tot je nemen. Zoals goede wijn. Je moet de woorden laten insijpelen en doorvoelen wat ze met je doen.
Door boeken als deze verander je ook wat als mens. De reden waarom Thomése dit boek schreef is intriest. Was dit maar nooit gebeurd. Maar het feit dat hij het deed en dat hij zijn verdriet deelde met ons, is iets waar ik dankbaar voor ben...
November 24, 2022
Uit het lichaam getild en in de taal gelegd.'
#DeZinVanHetBoek
Om stil van te worden. Thomese vindt prachtige taal om het meest akelige verdriet te verwoorden.
Ik luisterde het audioboek waarin de voordracht van Thomese zelf luister wordt bijgezet door muziek. Dat had ook een wat vervreemdend effect. Indrukwekkend.
#DeZinVanHetBoek
Om stil van te worden. Thomese vindt prachtige taal om het meest akelige verdriet te verwoorden.
Ik luisterde het audioboek waarin de voordracht van Thomese zelf luister wordt bijgezet door muziek. Dat had ook een wat vervreemdend effect. Indrukwekkend.
December 22, 2016
Ik luister altijd boeken als ik alleen slaap en dacht dat dit me wel in slaap zou krijgen. Helaas lag in anderhalf uur later nog wakker in bed.. luisterend naar het boek, genietend, meelevend met een meneer die net zijn kind verloren is.
November 30, 2025
Ieder boek heeft weer zoiets anders te bieden dat de sterren weinig inhoud geven aan de leeservaring. Dit was niet echt een boek zoals een ander, maar eerder een dagboek dat iemand bijhoudt na het verliezen van zijn zes weken oude dochtertje.
De schrijver weet op die manier woorden te geven aan zijn onuitlegbare gevoelens, en dat doet hij ook met verve. Want ook al kun je hier niet ‘in zitten’ zoals je dat bij een boek met een goed verhaal wel kunt, ik werd toch geraakt door de woorden en wilde daardoor verder met het voelen van de ervaring die dit boek me gaf.
Dus de sterren niet zozeer voor het boek zelf, maar wel voor de mooie verwoording en het mij nieuwsgierig maken naar ander werk van de schrijver, waaraan ik me op een later moment zeker zal wagen.
De schrijver weet op die manier woorden te geven aan zijn onuitlegbare gevoelens, en dat doet hij ook met verve. Want ook al kun je hier niet ‘in zitten’ zoals je dat bij een boek met een goed verhaal wel kunt, ik werd toch geraakt door de woorden en wilde daardoor verder met het voelen van de ervaring die dit boek me gaf.
Dus de sterren niet zozeer voor het boek zelf, maar wel voor de mooie verwoording en het mij nieuwsgierig maken naar ander werk van de schrijver, waaraan ik me op een later moment zeker zal wagen.
September 15, 2025
4,5 ⭐️
Mooi, pakkend, boekje waar ik wellicht het meest citaten heb uit gehaald
“ de angst ligt rondom je als een muur, het lukt niet eroverheen te kijken”
“ de tijd heelt, wordt ervan gezegd. Maar dit moet zijn; de tijd herhaalt, het is een herhalingsoefening. Je doet hetzelfde net zo lang over totdat je vergeten bent hoe het eerst is geweest ”
“De hopeloosheid van de toestand wilde niet tot ons doordringen. Hoop is een taai goed. Je hakt het af en het groeit weer aan”
“Onze wereld is een binnenwereld geworden. Daar bewaren wij wat buiten geen bestaansrecht meer heeft. Steeds meer van wat we zoeken, is alleen nog in onze gedachten te achterhalen, niet meer in de wereld om ons heen”
Mooi, pakkend, boekje waar ik wellicht het meest citaten heb uit gehaald
“ de angst ligt rondom je als een muur, het lukt niet eroverheen te kijken”
“ de tijd heelt, wordt ervan gezegd. Maar dit moet zijn; de tijd herhaalt, het is een herhalingsoefening. Je doet hetzelfde net zo lang over totdat je vergeten bent hoe het eerst is geweest ”
“De hopeloosheid van de toestand wilde niet tot ons doordringen. Hoop is een taai goed. Je hakt het af en het groeit weer aan”
“Onze wereld is een binnenwereld geworden. Daar bewaren wij wat buiten geen bestaansrecht meer heeft. Steeds meer van wat we zoeken, is alleen nog in onze gedachten te achterhalen, niet meer in de wereld om ons heen”
October 18, 2025
4,5/5 sterren
korte verhaaltjes over rouw; een à twee pagina's lang. Ik kon dit boekje uitlezen in twee dagen maar ik wilde er nog niet zo snel klaar mee zijn.
Schaduwkind is geschreven met zo goed als het mooiste Nederlands wat ik in mijn leven heb gelezen. Telkens opnieuw werd ik weggeblazen en werd mijn adem benomen.
In het begin zette ik sterretjes bij de verhalen die ik het mooist vond tot ik halverwege het boekje realiseerde dat ik bij elk ander verhaal een sterretje zette. Ik wist niet dat korte verhalen zo wonderlijk zouden kunnen zijn. Thomése heeft mijn ogen geopend.
korte verhaaltjes over rouw; een à twee pagina's lang. Ik kon dit boekje uitlezen in twee dagen maar ik wilde er nog niet zo snel klaar mee zijn.
Schaduwkind is geschreven met zo goed als het mooiste Nederlands wat ik in mijn leven heb gelezen. Telkens opnieuw werd ik weggeblazen en werd mijn adem benomen.
In het begin zette ik sterretjes bij de verhalen die ik het mooist vond tot ik halverwege het boekje realiseerde dat ik bij elk ander verhaal een sterretje zette. Ik wist niet dat korte verhalen zo wonderlijk zouden kunnen zijn. Thomése heeft mijn ogen geopend.
January 7, 2019
Niets is zo particulier als de rouw om een overleden dierbare. Dat het tegelijkertijd ook een universele, gedeelde ervaring is, laat woordkunstenaar Thomese zien in dit boekje
December 3, 2025
Eén lang bløf-liedje maar dan dat het op de een of andere manier wél sense maakt
December 11, 2024
Een ontroerende zoektocht naar woorden voor iets waar geen woorden voor bestaan.
November 17, 2024
Ook bij herlezing een monument over het verliezen van je kind. En hoe taal daar bij kan helpen en hoe taal ook totaal niet voldoet.
February 22, 2012
Ik weet niet of het aan mij ligt, maar net zoals met de meeste boeken van Nederlandse schrijvers die ik lees, begreep ik bijna niets van dit boek.. Dat is het grote probleem met Nederlandse schrijvers vind ik.. Ze proberen je te laten uitpuzzelen wat er staat door zinnen zo te vormen dat er eigenlijk iets heel anders beschreven staat en toch als je goed gaat nadenken eruit kan halen wat er volgens het verhaal beschreven staat, in plaats van ons gewoon een verhaal te vertellen.. En dat bezorgt mij gewoon te veel koppijn aangezien ik een boek lees voor ontspanning en niet om mijn hoofd te laten exploderen..Daar heb ik al genoeg studieboeken voor van school..Verder vind ik dat Nederlandse schrijvers onzinnige verhalen en omschrijvingen geven.. Dat is denk ik toch wel het grootste verschil met Engelse en Amerikaanse schrijvers die tenminste iets zinnigs te vertellen hebben en waardoor je tenminste iets wijzer wordt of tenminste genoten kan hebben.. Het is toch ook wel triest dat ik een Engels boek ,wat niet mijn eigen taal is, beter begrijp dan een boek van mijn eigen taal.. De reden dat dit boek toch nog 2 sterren van mij heeft gekregen, is vanwege de schrijver zijn poging om zijn verdriet over het verlies van zijn dochtertje te uiten op zijn eigen manier en omdat er heel af en toe wel iets moois in stond.. Deze mooie stukjes waren echter wel in overvloed aanwezig en daardoor werd het een beetje te dramatisch voor mij..
Ik denk dat dit wel een beetje samenvat hoe ik denk en hoe ik eruit zie elke keer als ik te horen krijg dat ik weer een Nederlands boek moet lezen voor school..
En dit is vervolgens het gezicht dat ik trek tijdens het lezen van dat boek..
En zo zou ik het liefste op straat lopen als ik het boek dan eindelijk toch uit heb..
for the people who can't read dutch I think the images say enough..
Ik denk dat dit wel een beetje samenvat hoe ik denk en hoe ik eruit zie elke keer als ik te horen krijg dat ik weer een Nederlands boek moet lezen voor school..
En dit is vervolgens het gezicht dat ik trek tijdens het lezen van dat boek..
En zo zou ik het liefste op straat lopen als ik het boek dan eindelijk toch uit heb..
for the people who can't read dutch I think the images say enough..
Displaying 1 - 30 of 154 reviews