Ogni giorno è un buon giorno: Quindici gioie che il tè mi ha insegnato

by Noriko Morishita, Laura Testaverde (Translator)

Prenditi il tuo tempo. Vivi il momento presente e non farti travolgere dalle distrazioni. Guarda il mondo intorno a te come se fosse la prima volta. Ascolta la natura, asseconda le stagioni. Obiettivi a cui tutti aspiriamo, certo, ma che non sappiamo mai come raggiungere. Non lo sapeva nemmeno Morishita Noriko quando, ventenne, cominciò a frequentare le lezioni della signora Takeda per eseguire la cerimonia del tè. Né sapeva che quelle prime lezioni erano l'inizio di un cammino che sarebbe durato tutta la vita. Ogni giorno è un buon giorno è il racconto di una tradizione antichissima, dei suoi rituali, della sua filosofia piú profonda e delle gioie che può regalare. A tutti noi.

«Ci sono cose che puoi provarci quanto e come vuoi ma non le capisci finché non arriva il momento giusto. Però quando poi un giorno le capisci, dopo non puoi far finta di niente». La cerimonia del tè è uno dei riti tradizionali piú affascinanti del Giappone. I monaci buddisti del sedicesimo secolo hanno codificato ogni passaggio di questo rituale che, attraverso i gesti piú semplici, chiama i partecipanti a concentrarsi sulla profonda ricerca di se stessi. Con quella sua ritualità che immutata attraversa i secoli, la cerimonia del tè sembra qualcosa di molto lontano dalla vita di tutti i giorni. Lo sembrava anche a Morishita Noriko quando, studentessa svogliata e indecisa sulla strada da intraprendere, su consiglio della madre prese a frequentare un corso sulla cerimonia del tè. Non sa che quelle prime lezioni sono l'inizio di un viaggio che durerà tutta la vita. I momenti dedicati alla cerimonia del tè, ai suoi riti, alla meditazione che impone e, contemporaneamente, dischiude diventano momenti per trovare un senso alle prove che la vita mette davanti a Noriko: un matrimonio annullato poche settimane prima della cerimonia, il tentativo di conciliare il lavoro con il privato, un trasferimento oltreoceano… il caos della vita si riconcilia nel tempo concentrato di una tazza di tè.

Genres: Nonfiction, Japan, Tea, Japanese Literature, Philosophy, Biography, Asian Literature

248 pages, Paperback

First published January 1, 2002

About the author

Noriko Morishita (森下典子さん, Yokohama, 1956) is a Japanese author and reporter.

Noriko Morishita was born in Yokohama, Kanagawa Prefecture in 1956. She graduated from the Department of Japanese Literature at the Faculty of Humanities, Japan Women's University. While still an undergraduate, she began working as a reporter, gathering stories for Shukan Asahi magazine's popular Dekigotology column. Since publishing her experiences researching the column in the 1987 book Nori-yakko Dosue, she has enjoyed a flourishing career as an essayist and reporter.

Reviews

[7jane · Rating 4 out of 5]

Adding, 2021: Now available as "The Wisdom Of Tea", have seen it being sold in my favorite (non-online) bookstore.
=
This book is a autobiographical story of practicing Japanse tea ceremony, and what lessons the author learned for doing it. She has been doing it now for over 25 years, and is a journalist and an author; this book has been made into a movie recently which made it even more popular in Japan. If you have some interest in the tea ceremony, or just love tea, this is a good book to learn about it. The rules and rituals are many, but they have soothed and helped the author in her tough times (trying to find a job, trying to find love, mourning the loss of her father...).

The author first notice of the tea ceremony came at 14 when meeting a Yokohaman woman who practiced and teached it, which showed in the way the woman bowed, it seems. The practice began at 20, with a friend coming along also, and although other people have come and gone, the author still does it (and teaches also now).

Through praticing tea ceremony, experiencing it at the teacher's house and in more public places, the author gradually began to *notice* and realise things, finding answers to why some movements in the ceremony were as they were - the questions are not answered but realised as one practices it. Noticing things like seasons, weather, nature, taste combinations, art...

The phrase "every day a good day" on a certain scroll, is one of the realisations for her: finding something to enjoy in every day, which makes the day good. To enjoy the present; here one can find a part of the mindfulness practice, even if the book doesn't mention the word even once. Being aware through all your senses.

I also learned how tough this tea ceremony can be. Even if there are those who quickly learn because they have a sometimes not-realised talent for learning the moves and details of the ceremony (like a girl called Hitomi in one chapter), there are those who take years to get things right. The author is one of those with low self-esteem, and it plays the part in her lack of development, but her persistence at practicising things does bring fruit eventually. All the things to learn could be frustrating: the position of hands, which hand makes the move, the right amount of step, the right pouring, the right bowing... it takes time to remember, especially since there are two seasonal ways of doing the tea ceremony (furo and ro).

Reading the book felt like watching a film, or reading a manga, especially the "..." pauses. It was amusing. The tea ceremony information gave me a good picture of what it was about, though I can see some people might find it too much (depends on your taste I guess). It was interesting to learn that the author thinks all the rules of the ceremony gave room for freedom within them, which is familiar for me from other connections. :) The length of the book was just right, and I was left with a greater appreciation for tea, the tea ceremony, and the changes of nature outside. A good experience.

[Alex Pler · Rating 5 out of 5]

"La lluvia caía sin tregua. Yo me quedé sentada donde estaba, casi sin aliento por la emoción. Cuando llueva, escuchad la lluvia. Cuando nieve, observad la nieve. Disfrutad del calor del verano y del frío cortante del invierno. Gozad cada día al máximo, os traiga lo que os traiga. Este modo de vida es el que se recoge en el Té."

La autora de 'Cada día es un buen día' describe en forma de novela su aprendizaje de la ceremonia del té a lo largo de más de 20 años. Una joya de libro que nos permite conocer los secretos y la sabiduría que atesora este arte y todos los elementos que lo envuelve.

[Francesca · Rating 5 out of 5]

Categorie di libri che mi stanno tenendo in piedi nel 2020: 1) libri middle grade 2) divulgazione molto specifica su argomenti come il tè o le piante che mi fanno ricordare quanta bellezza c'è nel mondo

[Asclepiade · Rating 5 out of 5]

Fosco Maraini metteva tra le grandi opere alle quali si potrebbe dire che abbia “posto mano cielo e terra” la liturgia cattolica (ma egli senza dubbio aveva in mente quella precedente alle riforme sessantottine) e l’incoronazione dell’imperatore giapponese; altrettanto, secondo me, vi avrebbe potuto includere un altro frutto prezioso dell’anima nipponica, la cerimonia del tè. L’autrice di questo libro cominciò quasi per caso a dedicarsi alla cerimonia, insieme con una cugina, quando aveva vent’anni e da buona ragazza degli anni Settanta credeva che tutto sommato il rito fosse nient’altro che un’anticaglia curiosa, della quale d’altronde – lo vengo a sapere qui, come molte altre notizie – i giapponesi stessi posseggono un’idea per lo più affatto vaga: i primi capitoli sono un resoconto, soffuso di modestia e autoironia, dell’apprendistato presso una maestra, dove gesti e oggetti vanno imparati fin nei minimi dettagli a memoria, senza che se ne spieghino le origini e le ragioni; l’opposto, dunque, di ciò che avviene a scuola. Eppure proprio questo metodo, in apparenza e a primo acchito aridamente formalistico, man mano si rivelerà prezioso, perché sarà l’allievo stesso, ricavandone un senso felicissimo di apertura spirituale e liberazione, a capire tanti perché, i quali gli diverranno chiari non appena il cerimoniale sarà stato davvero assimilato. La cerimonia del tè non è infatti soltanto un codice di comportamento: il quale anzi ne costituisce una necessaria ma non esaustiva efflorescenza che rende palesi e armonizzati una serie di elementi non immediatamente visibili: lo stato d’animo, il rapporto con gli altri, la percezione del tempo che scorre, le sensazioni portate dalle stagioni col loro alternarsi e dalla luce, dal calore, dal vento, dalla pioggia del giorno. Molti oggetti che servono al rito cambiano secondo il periodo dell’anno, qualcuno addirittura secondo il ciclo dell’oroscopo cinese, tornando perciò in uso non più di quattro, cinque o sei volte nell’intera vita del maestro; e, sebbene la base della cerimonia rimanga sempre la preparazione con la successiva degustazione del tè matcha, essa ogni giorno differisce, perché i gesti liturgici del maestro e degli allievi si armonizzano coi fiori, col verso ornamentale in calligrafia classica posto a decorazione della stanza del tè, con le decorazioni dei vasi, col chimono dell’officiante, con la luce che penetra da fuori chiara e fervida di vita o sommessa o piovosa, e coi riflessi, le ombre, i suoni del giardino. È una ricerca di armonia esteriore e interiore, di saggezza e di gusto che non finisce mai, un sentiero di cui nessun maestro si può sentire alla fine, in cui ogni allievo scopre ogni giorno risvolti, riverberi, allusioni e consolazioni nuovi e inediti; e anche ciascun maestro lo fa, sicché ciascun maestro, da tale punto di vista, sarà sempre un allievo. La cerimonia del tè quindi è anche una metafora: della cultura, della saggezza, della vita, dove però l’accrescimento non avviene per cumuli e disordini, ma per quieta stratificazione di scoperte e d’illuminazioni, e avviene nella pace e nel recesso dalla scena fragorosa del mondo. Il rito diventa così vita, e la vita rito: in armonia e serenità, fluidi, nel tempo.

[Nixi92 · Rating 4 out of 5]

State passando un periodo no? Questo è il libro giusto. Accanto all'apprendimento del rito della cerimonia del tè da parte dell'autrice, riceviamo vere e proprie perle di saggezza, utilizzabili nella vita di tutti i giorni. Compassione e mindfulness sono alla base di questo viaggio interiore, che vi conquisterà.

[Kanthida Ann · Rating 5 out of 5]

ยกให้เป็น the best of 2022 ของเราเลย

เราเป็นคนชอบอ่านหนังสือทุกหน้าตั้งแต่หน้าแรก เพราะฉะนั้นก็จะได้อ่านพวกคำนำอยู่แล้ว แต่คำนำนักเขียนของเล่มนี้ ทำให้เรา
เขียนความรู้สึกหลังอ่านออกมาได้ 1หน้าเต็มๆ

เราเริ่มๆหยุดๆอ่านมาทั้งหมด สามรอบ แต่ละรอบก็จะไล่อ่านตั้งแต่แรกเหมือนเดิม ทุกครั้งก็จะประทับใจกับคำนำนักเขียน และอินกับสิ่งที่เราเขียนหลังอ่านด้วย

ครั้งนี้คือครั้งที่3 ที่เริ่มอ่านใหม่และอ่านจบรวดเดียว โดยไม่ได้อ่านหนังสือไหนคั่นกลางเลย อาจเป็นเพราะอายุ29 อาจเป็นเพราะอ่านหนังสือมาเยอะพอสมควร อาจเป็นเพราะฝึกเขียนเลย
รู้สึกกับทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวง่ายขึ้นทำให้เราอินกับ ความสุข15ประการที่การชงชาสอนฉันมากๆ

เพราะหนังสือเล่มนี้ทำให้เราเชื่อมโยงเรื่องของเราเองเข้ากับสิ่งที่ผู้เขียนเล่า ประสบการณ์ตื่นรู้ ในช่วงชีวิตต่างๆของตัวเอง
ประโยคที่ปกหลัง คือประโยคที่เราประทับใจที่สุดของหนังสือเล่มนี้อยู่ในบทที่11 การร่ำลาย่อมมาถึง เราร้องไห้เลย ความหมายมันกระแทกใจทุกตัวอักษร แล้วเราก็เข้าใจมันมากๆด้วย รู้เลยว่าถ้าปีหน้าหรือปีต่อๆไปมาอ่านใหม่ คงได้อะไรใหม่ๆจากหนังสือเล่มนี้อีกแน่นอน

การชงชาไม่ใช่แค่การชงชา แต่มันคือการเปลี่ยนผ่านของทุกฤดู การเติบโตของตัวเราเองเพื่อให้วันหนึ่งเราสามารถรู้ได้ว่า”ทุกวันเป็นวันที่ดี” 🍵🍃💧🌸❄️

[ดินสอ สีไม้ · Rating 5 out of 5]

เป็นหนังสือที่นำพาเราจาก 0 ไปถึง 10
เราเดินทางไปพร้อมกับผู้เขียน
ที่เริ่มต้นจากวัยเยาว์ ไม่เข้าใจ ไม่อินต่อวัฒนธรรมเก่าแก่ของผู้ใหญ่
จวบจนกระทั่งผ่านช่วงเวลา ผ่านประะสบการณ์ชีวิต
การเรียนรู้การชงชาได้ผนวกเข้ากับสิ่งต่างๆ ในชีวิต
และทำให้เธอได้เข้าใจสิ่งที่เคยสงสัย ไม่เชื่อถือ เมื่อครั้งแรกที่เรียน

ขณะที่อ่านเล่มนี้ นอกจากเราะได้รับฟังสิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้นในชีวิตผู้เขียนแล้ว
เรายังได้ทบทวนต่อสิ่งที่เกิดขึ้นกับเราไปด้วย
เป็นหนังสือที่ดีต่อใจ ไม่ว่าจอ่านเพื่อความสนุก
หรือเพื่อค้นหาคำตอบบางอย่างในใจ

[Fran · Rating 4 out of 5]

Prendere coscienza di se attraverso i rituali, molto yogico e zen.

L'inevitabile uso dei termini giapponesi per la descrizione delle cerimonie ha mitigato il piacere della lettura: per alcuni ho sorvolato, il contesto è stato d'aiuto, per altri ho interrotto e cercato.
Il glossario, alla fine del libro, è poco maneggevole - volutamente? - nella versione ebook, il che mi ha provocato un fastidio molto poco zen.

[chroniclesofmariana ~ mariana nunes · Rating 3 out of 5]

Muito fácil de ler, li em menos de 1h. Ensina muito sobre a cultura japonesa e a tradição do Chá. Leitura rápida.

[gam s (Haveyouread.bkk) · Rating 3 out of 5]

★★★ ช่วงแรกๆไม่ชอบเลย รู้สึกว่ามันฮาวทู ไลฟ์โค้ช แต่หลังๆถือว่าจบดี เหมือนได้เติบโตไปด้วยกัน ถ้าตั้งใจอ่านก็ยอมรับจริงๆว่าเขียนดี เอาจริง ตอนที่ได้เล่มนี้มาใหม่ๆ เพื่อนหลายคนหลังไมค์มาว่าอ่านไม่จบ เลยทำให้เกิดไบแอสในใจตั้งแต่ก่อนอ่านด้วยมั้ง--
.
รู้สึกนับถือคนที่สามารถทำอะไรบางอย่างเป็นกิจวัตรได้เป็นเวลานานๆ เช่นคุณโนริโกะ ผู้เขียน ที่สามารถไปเรียนชงชาสัปดาห์ละครั้งในวันเสาร์มาตลอดเกือบยี่สิบสามสิบปี ดูมีเซ้นส์ของ routine/community ที่คนรุ่นพ่อแม่เราดูจะให้ความสำคัญ จริงๆก็สงสัยอยู่นิดหน่อยว่ามีอะไรให้เรียนนักหนา แต่อ่านไปก็ตกผลึกได้เองว่า ศิลปะการชงชา เป็นการเรียนรู้ตลอดชีวิต
.
สมัยเราเรียนที่ญี่ปุ่นมีวิชาเลือกเป็นคลาสชงชา เป็นวิชายอดฮิต เราก็ไปตบตีแย่งชิงเพื่อลงทะเบียนเรียน (อาจารย์ผู้สอนเป็นคนไทย แต่เชี่ยวชาญเรื่องการชงชาจริงๆ มีประสบการณ์ 2■ปี ซึ่งพอมานั่งคิดมันว้าวอะ เราชอบอะไรแบบนี้ของมหาลัยมาก ใครอยากเป็นอะไรก็เป็นได้ ไม่มีเชื้อชาติ อายุ เพศ สีผิว มากั้น) แต่ตอนเรียนตอนนั้นก็ยอมรับว่าเราไม่ได้สนใจชา ไม่สนใจจะเรียนรู้วัฒนธรรมอย่างแท้จริง เราแค่อยากได้คาบเรียนที่รู้สึกเหมือนพักผ่อนและได้เกรดง่าย 🌝🌚 ได้กินขนม (ถุยยยย อยากต่อยตัวเองตอนเด็กจังโว้ย ไอ้เด็กอ้วน ไม่รักดี)
.
แต่น่าจะเพราะทุกคนมันมี mindset เหมือนเราเว้ย คลาสชงชาเลยเป็นการเรียนที่ตลกมาก เพราะความทรงจำส่วนใหญ่จะไปตกอยู่กับโมเม้นบ้าๆบอๆ เช่นคลาสที่ต้องชงชาให้คนข้างๆดื่ม แต่เพื่อนคนจีนตีฟองอย่างฟ่อดจนกินไม่ได้ 🤣🤣 หรือเราใส่ผงชาเยอะเกินไปจนเพื่อนอินโดลิ้นเป็นสีเขียว 🤣🤣 และถ้าใครถุงเท้าเป็นรู ก็จะรู้กันหมด หรือโดนบอกให้ไปเปลี่ยน น่าเกลียดมาก
.
นั่นคือชีวิตอันริบหรี่ยิ่งกว่าพระจันทร์ตกน้ำในฐานะ "ฉะจิน" ของฉัน อายุขัย: 1 semester
.
แต่มองย้อนกลับไป เราชอบอะไรประมาณนี้อยู่แล้ว ความเชื่อมโยงของแนวคิด พิธีกรรม ศิลปะ ธรรมชาติ (แค่ว่ากระบวนการเรียนรู้มันต้องเกิดขึ้นด้วยความหิวกระหายอย่างแท้จริง ไม่ใช่แค่เรื่องเกรด หรือความเหนื่อยล้าจากการเรียนวิชายากอะนะ) พอได้มาอ่านเล่มนี้ เราก็ยังคิดว่าถึงชีวิตของโนริโกะจะน่าเบื่อ แต่ช่วงที่เล่าเรื่องวิถีของชา น่าสนุกมาก (แม้จะจำอะไรไม่ได้เลย นึกภาพก็ไม่ค่อยออกก็เถอะ) ตอนที่โดนบังคับให้ทำอย่างเดิมซ้ำๆจนเกิดเป็น muscle memory เราก็นึกถึงหนังเรื่อง The Karate Kid ที่คุณมิยากิให้พระเอกไปเช็ดรถทุกวัน หรือแม้แต่ตอนที่เราเรียนวาดรูปสีไม้ ครูก็สอนให้เราลงสีซ้ำไปซ้ำมา จนกว่ามือชินกับการลงน้ำหนัก บางอย่างสมองคิดไม่ทันใจ ต้องใช้ร่างกายทุกส่วนอย่างคุ้มค่า เท่จังวะ
.
ด้วยเหตุผลอะไรไม่รู้ แต่ในฐานะคนอ่าน เราก็ทำนิสัยเหมือนโนริโกะ คือต่อต้านการชงชา ต่อต้านการอ่านเล่มนี้ในช่วงแรก แต่ช่วงท้ายพอเริ่มเปิดใจก็กลายเป็นชอบ โดยเฉพาะตอนที่เล่าถึงประวัติศาสตร์ ย้อนไปถึงยุคซามูไรต่าง ๆ แนวคิด ichigo ichie ที่มันบ่มเพาะขึ้นจากความระส่ำระสายของบ้านเมือง ซึ่งทำให้คนไม่รู้ว่าจะอยู่จะตายเมื่อไหร่แบบจริงจัง สามวันประหารสี่วันคว้านท้อง พอคิดได้แบบนั้น วลี "การพบกันครั้งเดียว" เลยกลายเป็นอะไรที่ทำให้รู้สึกเศร้ามาก อยากหาอ่านเรื่องชงชาต่อเลย
.
เราชอบที่คุณโนริโกะเล่าให้การชงชาเป็นตัวเอก ทั้งๆที่มันเป็นเสี้ยวเดียวในชีวิตของเขาที่ดูเหมือนจะมีอะไรต่อมิอะไรเกิดขึ้นมากมาย ช่วงเวลาของการชงชามันทำให้ปัญหาชีวิตร้อยแปดถูกผลักเป็นเรื่องชายขอบอยู่ชั่วระยะเวลาหนึ่ง คิดว่าการเล่าเรื่องแบบ compartmentalize แบ่งแยกชีวิตเป็นส่วนๆ ก็เก๋ดีเหมือนกัน เพราะบางทีเราก็เผลอคิดว่าคุณโนริโกะนี่ชีวิตไหวมั้ย จนลืมนึกไปว่า ชีวิตจริงนอกห้องชงชา เธอเป็นนักเขียนที่มีผลงานตีพิมพ์มากมาย ถือว่าประสบความสำเร็จคนนึงเลยนี่หว่า
.
ช่วงท้ายๆ เธอบอกว่าถึงจะเรียนมาหลายสิบปีแต่ก็ยังมีผิดพลาดบ้างเป็นบางครั้ง ไม่ได้มีความทะดยอทะยานจะอยากเป็นผู้สอน อยากเรียนชงชาไปเรื่อยๆ เราชอบวิธีคิดแบบนี้นะ คนเราไม่ต้องพยายามจะเอาดีทุกเรื่องก็ได้มั้ง ชีวิตมีหลายแง่มุมจะตาย เขาอาจจะเหนื่อยกับการเสาะหา credentials เรื่องอื่นมาแล้ว การศึกษาชงชามันก็คือกิจกรรมที่เป็นแหล่งพักใจปะ ถ้าเราจะรักษางานอดิเรกเอาไว้ให้เป็นงานอดิเรกแบบไม่ต้องมี kpi มันก็ได้ป่าววะ ก็สะดวกแบบนี้
.
โดยรวมคิดว่าไม่ใช่หนังสือที่เหมาะกับทุกคน อย่าคาดหวังความสนุก หรือบทเรียนชีวิตอะไรเบอร์นั้น แต่ถ้าเปิดใจแบบค่อยๆละเลียดอ่าน เราว่าเขาเขียนดีนะ พรรณนาโวหารสวยมาก ดูมีความพริ้วไหวไปกับธรรมชาติฟีลคุณป้าชาวญี่ปุ่น สำหรับเราจะเรียกว่าช่วงเวลาที่ใช้ไปกับการอ่านเล่มนี้ มีความสวยงามของการพบกันเพียงครั้งเดียว ichigo ichie เกิดขึ้นก็ย่อมได้ (เพราะคงไม่อ่านซ้ำแล้ว 😆)

[Marti books · Rating 5 out of 5]

Questo libro, per me, è stato un gioiellino.
Non ho grande affinità con la letteratura giapponese, ma questo è in realtà un memoir, perciò me la sono cavata meglio!
Da sempre accanita bevitrice di tè, ho anche fatto alcuni corsi sulla cerimonia del tè e in questo libro ho ritrovato alcuni insegnamenti (teorici) della mia insegnante.
Ma non è solo un manuale sulla cerimonia del tè, anzi non lo è per niente perchè di tecnica ce n'è davvero poca.
L'autrice rivela, in realtà, quello che ha imparato in più di 25 anni di lezioni di tè riguardo alla vita, al Giappone, all'armonia con la natura e le stagioni.
E' stato davvero catartico, immergersi nella lettura era come fare il tè: entrare in una bolla in cui quello che conta davvero è il "qui e ora", il passare del tempo, delle stagioni, comprendere e interiorizzare i cambiamenti, sentirsi parte del tutto.

[Apoorva · Rating 5 out of 5]

The Wisdom of Tea by Noriko Morishita
This book came to me at a time when I really needed it. This is such a great book and the pearls of wisdom offered is something which will stay forever. Often I found myself re-reading the lines from each chapter, taking my time savoring each sentence. This book took its time to finish, I had to introspect after each chapter.

Combining both fiction and tea, Noriko Morishita has written her heart out in this book , an autobiographical novel in terms of her lessons in Tea. Who ever thought Tea making was such a meticulous job albeit full of meaning. Forced into learning tea because of her mom, Noriko learns the strict procedures to follow, the minutiae of each instrument in making tea. Initially she finds it frustrating to follow the strict movements but slowly it lends itself into fluidity and almost a form of deep mediation.
The art of tea making, its ornamental ware all change with the seasons and accompanied with delightful wagashi-delicate japanese sweets. The author uses elaborate japanese names for each step, starting from cleaning of the vessels, steaming the pot, whisking the matcha in the bowl to obtaining a crescent shaped foam. The need to slow down, savor tea is highlighted throughout the book. After taking these tea lessons, little things are appreciated forming the aesthetic picture. Like the slow trickle of water into the wooden basin, selection of flowers varying for each season and a different scroll in the tokonama(alcove). Somehow, the author pieces together everything as she goes on - her trouble with career, relationships. Spanning a thirteen year relationship with tea, she often doubts herself with the many intricacies of preparing tea and often fails to remember how the procedure must follow.
She takes a step back and allows herself to give her hundred percent and to be in the flow , all the surroundings dissolve and the elements of the gentle matcha form appear..Elaborate tea parties appreciating the full caffeine of tea, delicate sweets creates a balance in the book. No movements are wasted and every step has a profound thought behind it. Sensei doesn't do banter, her choice of all the elements in 0-temae speaks volumes.

"It doesn't matter that I'm not considerate by nature. It's okay for me to be more experienced, but still undependable. I won't compare myself to anyone else. All I need is to keep going along the Way of Tea at my own pace.''

[clouds_day · Rating 5 out of 5]

นี่ไม่ใช่หนังสือชงชา อธิบายขั้นตอนละเอียดอะไรแบบนั่น แต่นี่คือหนังสือที่รวบรวมการใช้ชีวิต การเห็นมุมมองอีกมุมของชีวิตผ่านการชงชา

โมริชิตะ โนริโกะ เริ่มต้นชงชาในวัยยี่สิบนิดๆ จากการชักจูงจากแม่ตัวเอง

ในวัยที่อยู่มหาลัยปีสาม เพื่อนๆ ทุกคนต่างมีความฝัน พูดถึงเรื่องสมัครงาน ในขณะที่ตัวเองไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน เลยคิดว่าการชงชาจ���เป็นสิ่งที่ตัวเองตั้งใจและลองทำมันสักครั้ง

เมื่อได้เริ่มเรียน การชงชากลับมีข้อจำกัดต่างๆ ยิบย่อยมากมาย โนริโกะไม่เข้าใจได้แต่ถามอาจารย์ว่า “ทำไม” “เพราะอะไรต้องทำแบบนี้?” คำถามเหล่านี้เป็นคำถามที่ค้างคาใจไปอีกหลายปี แต่ไม่น่าเชื่อว่าคำตอบของคำถามเหล่านั้นกลับวิ่งมาหาโนริโกะเมื่อได้ใช้ชีวิตผ่านไปจนเกือบสี่สิบปี

ซึ่งไม่ผิดเลยที่เราจะเพิ่งรู้คำตอบเอาเดี๋ยวนี้

คนเขียนกล่าวว่า ในชีวิตคนเรามีเรื่องที่เข้าใจได้ทันที และ ไม่เข้าใจทันที เมื่อได้ใช้ชีวิต ผ่านประสบการณ์มาหลายรูปแบบ เมื่อเจอกับเหตุการณ์หนึ่ง ในหัวจะผุดคำนี้ขึ้นมา “เรื่องนั้นเป็นแบบนี้เองเหรอ”

นี่คือคำตอบของสิ่งที่สงสัยมาตลอด

ส่วนตัวอ่านจบแล้วชอบมาก นักแปลแปลได้อย่างลื่นไหล อ่านจบแล้วได้กลับมาคิดกับตัวเองหลายๆ อย่าง ไม่ว่าจะเจอวันแบบไหน ก็จงดื่มด่ำกับปัจจุบัน ทุกวันเป็นวันที่ดี 🎎

[Tana · Rating 4 out of 5]

"La sociedad sólo valora lo alegre y positivo. La gente se olvida de que no puede haber luz sin lo contrario. Sólo conseguiremos la verdadera profundidad si tenemos las dos cosas. No hace falta elegir una u otra: las dos son igual de buenas a su manera. Las personas necesitamos las dos."

Una delicia de libro. Para saborear despacito, sin prisas. Una novela muy visual. Sé que hay una adaptación cinematográfica que no he conseguido encontrar a la venta. Si alguien da con ella, me encantaría que me avisara para poder disfrutarla :) ♥

[Marika Oksa · Rating 3 out of 5]

Pidin kirjasta ja sen rauhallisesta tunnelmasta. Taisin lukea kirjaa juuri sopivassa mielentilassa, sillä nautin kovasti Morishitan tarinoinnista, teejutuista ja kevyestä kurkistuksesta japanilaiseen kulttuuriin. Tämä kirja oli mielestäni hyvä sekoitus perinteitä ja nykyaikaa.

[Heidi · Rating 4 out of 5]

Liikasöpön kannen alta paljastui kiinnostava avaus teeseremonian opiskeluun naapurin rouvan teekoulussa. Noriko aloittaa vanhanaikaisena pitämänsä teeopinnot ystävänsä kanssa parikymppisenä, kun koulu tökkii eikä mikään työura oikein houkuttele. Lauantaipäivät teeopissa ystävän kanssa kuulostavat leppoisalta ajanvietteeltä. Teetaide osoittautuu kuitenkin hirvittävän vaikeaksi! Joka ikinen asento ja liike on tarkkaan määrätty, ja kun vihdoin alkaa jotain muistaa, vaihdetaankin talven teehen, joka avoimine tulisijoineen on tietysti aivan erilainen kuin kesän tee! Kun talven teen jälkeen palataan kesän teehen, ei siitä muista enää mitään..

Samalla teemestarin on oltava myös erehtymätön botanisti, sillä luonnon kasvit ovat olennainen osa seremoniaa. Työvälineitäkin on miljoonia! (esim. uuden vuoden välineisiin kuuluu teemalja, jossa on sen vuoden kiinalaisen kalenterin mukainen eläinsymboli, ja koska kalenterissa on 12 vuoden sykli, kukin väline tulee käyttöön vain kerran 12 vuodessa..) Ja entä sitten ne mystiset kirjoituskääröt seinillä, jotka aina vaihtuvat? Pitäisikö niistä tuherruksista saada jotain selvää?

Ensimmäiset vuodet Noriko tuntee itsensä tyhmäksi ja kömpelöksi. Hän ei osaa olla riittävän huomaavainen muita kohtaan, ja hän tekee yhä alkeellisia virheitä saaden näin opettajansa huokailemaan pettyneenä. Monesti hän päättää lopettaa, mutta jatkaa sittenkin. Vuoden vierivät, ja pikku hiljaa merkitykset alkavat avautua. Ensin tulevat vuodenajat äänineen ja tuoksuineen, pienten asioiden ihanuus, tämä hetki ja ajan kuluminen. Oivallukset seuraavat toistaan, ja seremonian jäykät rituaalit alkavatkin tuntua mielekkäiltä. Kaikki onkin juuri niin kuin pitää, eikä mikään turhalta vaikuttaneista eleistä ole sittenkään turha. Teehetki on täydellinen, ja siitä voi oivaltaa uutta koko elämänsä ajan.

Norikon kertomus japanilaisesta teeseremoniasta oli todella kiinnostava ja viehättävää luettavaa. Vaikka kaikki kuulostaakin houkuttelevalta, vastaavan infran ja välineistön rakentaminen Suomeen olisi turhan työlästä, eikä se silti tavoittaisi aitoa tunnelmaa. Minä en ole japanilainen, eikä Suomi ole Japani. Niinpä tyydyn omaan teeseremoniaani omassa kotonani, vaikka ehkä poiminkin tästä Norikon kuvauksesta jotain omaan käyttöön. Suosittelen kirjaa kaikille japonisteille ja teefaneille.

[Drilli · Rating 4 out of 5]

Ciò cui mirano sia la scuola che il tè è la crescita della persona. Però, con una importante differenza: a scuola ci si confronta con l'altro, mentre nella cerimonia del tè, ci si confronta con il se stesso di ieri.

Un libro davvero piacevole che ci offre riflessioni in fondo semplici, ma profonde e utili. Noriko inizia a studiare la cerimonia del tè un po' per caso e un po' per noia, e per lungo tempo le sembra di compiere inutili rituali stantii privi di significato, che per giunta cambiano di continuo, a seconda della stagione o del tempo, costringendola a imparare ogni volta nuovi gesti e a cambiare gli strumenti in uso. La maestra non fornisce spiegazioni sui perché, limitandosi a dire che "è così è basta", ma il suo intento è in realtà quello di lasciare che Noriko giunga alle riflessioni da sola, prendendosi tutto il tempo che le serve. E, un pezzettino alla volta, Noriko comprende, grazie ad eventi belli o brutti della sua vita, piccoli o grandi, che man mano la portano a riflettere e a reinterpretare alcuni di quei gesti apparentemente inutili. Ma soprattutto, la portano a comprendere meglio se stessa e come vivere al meglio ogni giorno, perché "ogni giorno è un buon giorno".

C'è anche chi dice: «Il tè è la bellezza formale della vita di un tempo». «E' il culmine delle arti giapponesi», pensano altri. Qualcuno, poi, ha scritto: «E' la religione della bellezza, nella quale si mira al vuoto attraverso la tenace pratica dell'otemae». «Un concentrato di saggezza esistenziale, incentrata sulle stagioni». «Uno stile zen»... Il tè ammette qualsiasi interpretazione. E allora anche alla mia visione corrisponde un mondo del tè. Forse il tè è un riflesso di ciascuno: ci sono tanti tè quante persone.

Unici nei:
- finché Noriko non inizia a capire, anche per al lettore la cerimonia del tè appare come un insieme di riti e gesti poco utili, e il testo è pieno di termini tecnici che costringono a ricorrere continuamente al glossario. Per chi non abbia una sufficiente curiosità nei confronti della cultura giapponese in generale e della cerimonia del tè in particolare, possono risultare noiosi
- la scomodità di consultare il glossario nell'edizione ebook. Se volete leggerlo, fatelo in cartaceo che è meglio...!

[Drn.Reading · Rating 5 out of 5]

ทุกวันคือวันที่ดี เป็นหนังสือที่รวบรวมแง่คิดในการใช้ชีวิตของโมริชิตะ โนริโกะ ผ่านการเรียนชงชามากว่า 25 ปี ซึ่งเรื่องราวในหนังสือได้ถูกไปกัดแปลงเป็นภาพยนตร์ ' Every day a good day’ ด้วย จำได้ว่าตอนดูหนังครั้งแรกเราประทับใจมากๆ จนร้องไห้ออกมาไม่หยุด มีฉากหนึ่งที่มีเสียงฝนตกแล้วเหมือนหนังก็กำลังบอกให้เราใช้สัมผัสทั้ง 5 อยู่กับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าก็พอ เพราะการใช้ความคิดมากไปก็ไม่อาจทำให้เราได้คำตอบกับหลายๆ อย่าง พอดูจบก็ค้นพบว่าเพียงแค่เรามีสติและใช้ใจสัมผัสกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า อยู่กับปัจจุบันขณะ ทุกวันก็ย่อมเป็นวันที่ดีได้ทั้งนั้น เราอยากแนะนำให้ดูหนังด้วยเพราะจะเห็นขั้นตอนการชงชา และบรรยากาศในหนังที่ชวนเราทบทวนกับตัวเองระหว่างที่ได้ดูหนังไปด้วย

ในส่วนของหนังสือเราก็ประทับใจไม่น้อยไปกว่าหนังเลย ถ้าใครดูแล้วก็อยากแนะนำให้อ่านหนังสือด้วยเพราะรายละเอียดหรือสิ่งที่อยู่ในหัวโนริโกะได้ถูกบรรยายลงในหนังสือด้วย เพราะคงมีหลายครั้งในชีวิตที่เราพยายามทำความเข้าใจและคิดวกวนอยู่ครั้งแล้วครั้งเล่าก็ไม่สามารถทำความเข้าใจหรือหาคำตอบได้กับบางเรื่องราว และไม่สามารถก้าวข้าวความรู้สึกที่เข้ามารบกวนนั้นได้ เหมือนตะกอนที่ลอยคุกรุ่นอยู่ในใจ และเพียงหวังว่าวันหนึ่งจะก้าวข้ามมันไปได้สักที และวันดีคืนดีขณะที่กำลังนั่งอ่านหนังสือ ดูหนังสักเรื่อง หรือฟังเสียงฝนอยู่ ก็มีจังหวะหนึ่งที่คิดขึ้นมาได้ว่า "อ๋อ...เรื่องนั้นที่เราเคยไม่เข้าใจ มันเป็นแบบนี้หรอกเหรอ" และหนังสือ "ทุกวันเป็นวันที่ดี" เล่มนี้นี่เองที่ได้พูดถึงเรื่องราวเหล่านี้ เพราะบางเรื่องอาจจะเข้าใจได้เลยในทันที และบางเรื่องก็อาจจะใช้เวลาเกือบทั้งชีวิตที่กว่าจะทำความเข้าใจได้ และมันคงเป็นแบบนี้นี่เองที่ทำให้โนริโกะถึงทนเรียนการชงชามายาวนานขนาดนี้

[Taka · Rating 4 out of 5]

Simple, lyrical, and moving. Basically a series of episodes while the author was learning Sado (for 25 years) and her realizations. Definitely moving. Sado posits a different way of education: instead of having students ask questions, teach their body without questions. The rigid manners and rituals, like zazen, can free you in the end. Also, teachers shouldn't forget teaching by not teaching; that is, letting the student come to the realization. Simply explaining something can give a false understanding; when the student arrives at that realization on his/her own, learning is deeper and more complete. Another important takeaway is: enjoy all four seasons (and even their more minuscule divisions) as well as use all your five senses. There is no "bad" weather if you can enjoy the rain, the heat, the snow, the autumn leaves, the mugginess, etc. That is, every day (nichi nichi) is a good day (kore kōjitsu). Another way to be fūryu, enjoying every moment and change.

Overall, great book. If you want to learn what Sado can teach you about living, this is a must read.

[Araya Pichitkul · Rating 5 out of 5]

ตั้งแต่เกิดมา เคยเรียนชงชา 1 ครั้งถ้วน สมัยยังเป็นวัยรุ่น อายุน่าจะ 16-17 ได้ คนญี่ปุ่นเป็นคนสอน เป็นการสอนแบบคร่าวๆ ใช้เวลาไม่นาน ออกแนวถ่ายทอดวัฒนธรรม ญป ให้วัยรุ่นไทย (ในสมัยนั้น) ได้ชม ถึงแม้พิธีชงชา จะใช้เวลาไม่นาน ตอนนั้นรู้สึกว่ากว่าจะได้ลิ้มรสชา ทำไมพิธีกรรมมันเยอะนัก จำได้ว่าต้องหมุนถ้วยชาไปรอบๆให้เห็นลวดลายบนแก้วทั้งหมดก่อนดื่ม พิธีกรรมอะไรฟระ ตลกดี แถมชาที่ชงมาก้อเป็นแบบเข้มข้น ขมปี๋เลย

หลังจากอ่านเล่มนี้จบ ความรู้สึกต่อพิธีชงชาก้อเปลี่ยนไป อาจเป็นเพราะเราแก่ขึ้นด้วยแหละ 555 หนังสือพาเราไปหยุดอยู่กับปัจจุบันขณะของชีวิต ได้อ้อยอิ่งกับการเปลี่ยนแปลงของฤดูกาลที่ผันผ่านได้อย่าง เนิบช้า สง่างาม
เอาไปเลย 10 ดาว

ต่อไปนี้การรินน้ำร้อนลงในกาเวลาต้มชาก็คงไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป🍃🍵🫖

[Alex Bergonzini · Rating 5 out of 5]

Leer a escritoras japonesas es una delicia y si encima te llevan a un viaje por los sentidos, ampliando tu alma y tu yo interior, mucho más. En esta biografía, la autora nos describe como ha hecho de su pasión un crecimiento y enriquecimiento personal. De la forma más sencilla ha descubierto los sentidos y las sensaciones que la rodean, todo con el vínculo de la ceremonia del té y un sensei que enseña a sus alumnos a abrir los ojos.

Es una delicia de lectura y aunque a veces parece repetitiva, cada capítulo te aporta nuevas sensaciones que te hacen envidiar y desear ser una mejor persona. A veces el final de cada capítulo, cuando la escritora descubre el mensaje del sentido y te lo transmite, roza la autoayuda, pero afortunadamente no cruza esa delicada línea, sino que el capítulo y el transfondo de la historia hacen que nazca dentro del lector la energía para sentirse satisfecho sin querer cambiar su mundo.

Todo el libro es delicado, ceremonioso, lento en escenografía que no en redacción, pero es justo el mensaje que transmite un arte milenario como es la propia ceremonia del té. Gracias a este libro descubrimos parte de su secreto y significado, que tal vez nunca alcanzaremos a descubrir, como confiesa la propia escritora, pero si nos dejaremos seducir y nos deleitaremos con cada uno de sus pasos.

[Silly Pick · Rating 3 out of 5]

(italian review)

Sicuramente una lettura molto carina, nella semplicità della scrittura e del racconto.
La scrittrice Noriko Morihita ci racconta quali sono gli insegnamenti che studiare la cerimonia tradizionale del tè giapponese le ha insegnato, che possono essere banali, ma che è sempre utile ricordare.

Non mi ha convinto però del tutto, in particolare ho trovato i concetti forse espressi in maniera troppo semplice e ripetuti molte volte, ma credo questo fosse voluto, perché richiama proprio la cerimonia del tè, in cui i gesti sono tanti e ripetuti sempre uguali.

Ho trovato molto utile il glossario alla fine e molto molto carino l'apparato iconografico (sempre alla fine).
Mi è piaciuto tanto scoprire questa parte così autentica e tradizionale del Giappone.

[Akané D'Orangeville-Crozman · Rating 5 out of 5]

だから本を読むのが好きなんだ、と再確認させてくれた一冊。本にはタイミングがあり、読者にとって意味がある。鍵になる。この一冊も、「今」だからこそ、武道を18年やってきて壁にぶつかった33歳の女性の私の「今」だからこそ読むべきだった。著者も33－35歳でお茶をやめようとしていたのが、強く響いた。女性の30代は困難である。

武道も、お茶も、「生きる」ことを教えてくれることにおいては全く同じである。技術など玩具に過ぎない。
根本は、その玩具を通して、自分らしい生き方をどう見定めるかなのだが、これがまぁ難しい。自分らしい生き方、自分の存在価値、自分の役割・・・とかまで考え出すとキリがない。

でも、本当は、考えず、ただ「生きる」のが大事だと、思い出せた。

抜粋：

「生きにくい時代を生きる時、真っ暗闇の中で自信を失った時、お茶は教えてくれる。「長い目で、今を生きろ」と。」

「お茶ではね、重たいものは軽々と、軽いものは重々しく、っていうのよ」

「お茶はね、まず「形」なのよ。先に「形」を作っておいて、その入れ物に、後から「心」が入るものなの。」

「ただ「やめるまで、やめないでいる」それでいいのだ。」

「会いたいと思ったら、会わなければいけない。好きな人がいたら、好きだと言わなければいけない。花が咲いたら、祝おう。恋をしたら、溺れよう。嬉しかったら、分かち合おう。幸せな時は、その幸せを抱きしめて、百パーセント噛みしめる。それがたぶん、人間にできる、あらんかぎりのことなのだ。」

[Janina · Rating 4 out of 5]

Ihastuttava ja herkkä lukukokemus. Nyt haluaisin vain juoda samanlaista kirjassa kuvattua teetä ja syödä teemakeisia. <3

[Anto_s1977 · Rating 3 out of 5]

In questo libro l'autrice racconta a noi lettori la propria esperienza con l'antico rito giapponese della preparazione del tè.
In un momento della propria vita, in cui l'autrice non sa come questa potrà evolversi, inizia, quasi per gioco ed insieme alla cugina, un corso sulla cerimonia del tè tenuto dalla maestra Takeda. Inizia, quindi, un percorso lungo 26 anni, nel quale impara, con non poche difficoltà, a maneggiare utensili e una determinata gestualità, che deve trasmettere eleganza e fluidità.
Ma non è così semplice, la cerimonia si adegua alle stagioni, così come i fiori sulle piante....Ci sono momenti di sconforto, momenti in cui vien da chiedersi perchè intestardirsi e continuare questa avventura, ma d'altro canto ci sono momenti di estrema concentrazione in cui ci si sente in comunione con la Natura e si ha un'intuizione, insomma quei momenti in cui tutto è chiaro e che l'autrice stessa definisce piccole epifanie!
Questo libro è, per certi versi, affascinante. È sicuramente adatto a chi ama il Giappone e la cultura di questo paese. È corredato da immagini che aiutano a comprendere, ma i nomi giapponesi di cerimonie e utensili sono per me troppo complessi e troppo numerosi, per farmi apprezzare la lettura fino in fondo!

[Eustacia Tan · Rating 5 out of 5]

Despite the fact that I’m a huge fan of Japanese tea, I’ve only attended a tea once, as part of my finishing school course. With the brashness of youth, I agreed to be the 正客 (main guest) and with a lot of prompting from the teachers and guest lecturers, somehow made it through the ceremony. Looking back, I regret not taking that initial spark of interest and using that to start learning the Japanese tea ceremony, because if I had, I might have had a fuller understanding of why it is so meaningful. But since I have not, Morishita’s book is the closest thing that I have to experiencing the beauty of the tea ceremony again, so thank you, Japan Library for sending me a copy!

Every Day a Good Day is a collection of essays by Noriko Morishita as she tells us about her journey learning tea. She started out confused and questioning but over the course of the years, managed to understand the beauty of the tea ceremony and put that into words for us. I had vaguely known, but hadn’t realised, the importance of the seasons to the tea ceremony, the understanding that comes only from doing, the importance of living in the present, and why tea is described as a lifelong journey of learning.

As you can see, the things you gain from the tea ceremony are not confined to the world of tea. Morishita deftly weaves in her personal life and we can see how her personal growth affects her understanding of the tea ceremony and how the tea ceremony, in turn, helps her to face the difficult periods of her life. Two chapters that brought tears to my eyes were the ones about her job hunt and the passing of her father.

To be clear, this book is not an instructional text on how the tea ceremony works or how you can learn to master it. Every Day a Good Day is a love letter to the beauty of the tea ceremony and a very moving account of the role of tea in her life. I’d definitely recommend this book to anyone who’s interested in the ‘why’ behind the tea ceremony.

If you’re interested in reading about the theoretical side of the tea ceremony, I’d recommend Making Tea, Making Japan, to find out about the connection between the tea ceremony and the Japanese identity, as well as Cultivating Femininity, which focuses specifically on the history of women in the tea ceremony.

Disclaimer: I received a free copy of this book from Japan Library but all opinions in the review are my own.

This review was first posted at Eustea Reads>

[Barozzino Il · Rating 4 out of 5]

Seguiamo l'autrice nell'apprendimento della cerimonia del tè. Come lei, all'inizio non ci capiamo niente, le prime pagine sono affollate di termini giapponesi incomprensibili, che dobbiamo ogni volta andare a cercare nel glossario. Io poi da una riga all'altra mi dimentico completamente il significato di una parola e quando la ritrovo vado a cercarla nel glossario come se fosse la prima volta che la incontro.
Poi, improvvisamente, il testo inizia a farsi chiaro, capiamo esattamente quello che l'autrice ci vuole dire: il tè è uno strumento di meditazione. Possiamo anche non imparare mai la cerimonia del tè, ma trovare ugualmente qualcosa che ci permetta di vivere il presente e svuotare la mente.
In particolare, l'autrice ci insegna ad apprezzare le stagioni, a percepirle come facevano gli antichi, che vivevano in un mondo non artificiale come quello di oggi.

"Fintanto che si pensa al passato e al futuro, non si potrà mai vivere tranquilli. C'è un solo modo: godere del presente. Solo quando riesce a concentrarsi su questo istante, senza passato e senza futuro, l'essere umano si accorge di vivere una libertà senza limiti.

Nei giorni di pioggia, ascolta la pioggia. Nei giorni di neve, guarda la neve. In estate apprezza il caldo, in inverno, il freddo che gela le ossa...Qualsiasi giorno, godilo pienamente per quello che è.

Quando piove, diciamo 《Oggi fa brutto tempo》. Ma non esiste, in realtà, un 《tempo brutto》.
Se riesci a goderti così anche i giorni di pioggia, qualsiasi giorno è 《un buon giorno》."

[Sini Helminen · Rating 3 out of 5]

Jo ajatuksessa Japanista, puutarhoista, teestä ja haikuista on minulle jotakin rauhoittavaa tavalla, johon jooga ja meditaatio eivät minulla toimi. Siksi Noriko Morishitan Tyttö ja teeseremonia, 15 oivallusta elämästä kiinnitti harmonisen pastellisine kansikuvineen huomioni ja pistin sen kirjastosta varaukseen. Kirja on elämäkerrallinen tietokirja teeseremoniasta ja siitä, kuinka kirjailija Noriko Morishita on itse harrastanut vuosikymmeniä teeseremonian opettelua. Sivussa Morishita kertoo elämänopetuksista, joita teeseremoniat ja hänen opettajansa ovat saaneet häntä ymmärtämään.

Tyttö ja teeseremonia on raikas, kuulas ja kaunis kirja, kuin kulaus lämmittävää teetä. Morishita kuvaa askel askelelta omaa tietään teeseremonian opettelussa ja samalla avaa japanilaista elämänviisautta, sen syleilemistä, että on vain hetkessä yhteydessä luonnon, vuodenajan ja sään kanssa, hyväksyen ja nauttien pienistä aistittavista asioista. Morishitan ajatukset ovat puhuttelevia ja sellaisia, jotka liian usein unohtaa stressin, kiireen ja suorituskeskeisyyden paineissa. Kirja myös tuo esiin kiinnostavia yksityiskohtia vanhoista japanilaisista perinteistä. Väistämättä teknisemmät rituaalikuvaukset eivät kuitenkaan aivan luettuina avautuneet, ainakaan tällaiselle maallikolle.

Arvio löytyy myös blogista Siniset helmet: https://sinisethelmet.wordpress.com/2...

[Aoife · Rating 5 out of 5]

4.5 stars

When Noriko Morishita was 20 years old, she began to take Tea lessons with her sensei. During her long years as a student, she learned what it means to take Tea, and the subtle art and ritual that combines sitting down and making it, and enjoying it with others.

This was a delightful, gentle read that I'm so glad I picked up as I really enjoyed my time with Noriko as she told us about her Tea journey - and the peace and loveliness I felt reading really reflected some of the lessons she was passing on that she had learnt herself as a Tea student.

I knew nothing about Tea in Japan going into this, and learned quickly it's different to the type of breakfast tea that's my morning ritual. But no matter what type of hot or cold drink you prefer to have in life, I think there's a lot to take from this book as it's about appreciating the time to relax and release your worries; to go somewhere, take your shoes off at the door, and escape from everything else for a while.

One of the things that really grew for me in my reading was I can't wait to travel to Japan, and try some of the tweet treats Noriko talked about as the Japanese delicacies and the intricate design details that goes into making the sweets look like other things, sounded amazing!

I highly recommend this. I found it a really lovely read, really well translated and Noriko's voice is friendly with a touch of humour and a smile.

[Siwabhorn Anothaisintawee · Rating 5 out of 5]

โนริโกะเรียนชงชาตั้งแต่วัยมัธยมจนล่วงเข้าสู่ช่วงวัย 50 แต่ก็ยังได้เรียนรู้เรื่องราวเล็กๆ น้อยๆ ไปถึงเรื่องยิ่งใหญ่ ทุกครั้งที่ได้ชงชา จนสรุปออกมาเป็นหัวข้อได้ 15 ประการ

ถึงแม้จะมีบางครั้งที่เธออิดออดไม่อยากเรียน แต่เมื่อได้เข้าห้องชงชาแล้ว ก็รู้สึกว่าโชคดีที่มาทุกครั้ง เพราะแม้จะผ่านเรื่องราวแย่ๆ สักเพียงไหน เมื่อได้ชงชาก็เหมือนได้ตัดขาดตัวเองจากการคิด แล้วจดจ่อกับการชำระล้างจิตใจผ่านประสาทสัมผัสทั้งห้า

การชงชาเป็นสุนทรียะและปรัชญาในการดำรงชีวิตของชาวญี่ปุ่น ซึ่งสอดคล้องไปกับการหมุนเวียนของฤดูกาล ทำให้ตื่นรู้ในทุกขณะของการชงชา

โนริโกะเรียนชงชาเพื่อที่จะอยู่กับความจริง ไม่ใช่เพียงแค่มุ่งเน้นไปที่พิธีการ ระเบียบแบบแผนของการชงชาเท่านั้น แต่การเรียนชงชาเสมือนการได้เรียนรู้ชีวิตผ่านเวลา ฤดูกาล และปีที่ค่อยๆ หมุนเวียนไป ทำให้ถึงแม้เวลาจะผ่านไปเนินนาน 20 กว่าปีแล้ว เธอก็ยังไม่รู้สึกว่าเรียนรู้ได้หมดสิ้นแล้ว

ตอนแรกซื้อเล่มนี้เพราะอ่านแค่ชื่อเรื่องหลัก "ทุกวันเป็นวันที่ดี" แต่พอหยิบมาอ่านแล้วเจอชื่อรอง "ความสุข 15 ประการที่การชงชาสอนฉัน" ก็คิดว่าแย่แล้ว ดันเผลอซื้อหนังสือ Life Coach มาหรือนี่

แต่พอได้อ่านแล้วเป็นการดำเนินเรื่องแนว Fiction แบ่งเป็นบทสั้นๆ ตามหัวข้อที่ได้เรียนรู้ พออ่านจบก็รู้สึกอวลๆ อุ่นๆ ในหัวใจ

อ่านแล้วอยากมีโอกาสไปสัมผัสพิธีชงชาที่ญี่ปุ่นเลย แต่ไปแล้วคงเด๋อๆ เพราะมารยาทและรายละเอียดของพิธีชงชาที่เล่าในหนังสือมันช่างมากมายเหลือเกิน

Goodreas ให้ 3.9 เราให้ 4.5