What do you think?
Rate this book
Στη γη της αιώνιας θλίψης
Ο Ιάσονας και οι φίλοι του πασχίζουν να επιβιώσουν σε μια Αθήνα που μαστίζεται από λιμό. Στην προσπάθειά τους να βρουν τροφή πέφτουν σε ενέδρα, με αποτέλεσμα να χάσει τους συντρόφους του. Ο ίδιος καταφέρνει να διαφύγει και κάνει σκοπό της ζωής του να πάρει εκδίκηση. Στην πορεία γνωρίζει έναν μυστηριώδη ξένο που θα αλλάξει όλα όσα νόμιζε πως ήξερε, καθώς και τον έρωτα της ζωής του. Μέσα από ζωντανές περιγραφές, αναδρομές στο παρελθόν και αλλεπάλληλες ανατροπές, ξετυλίγεται μαεστρικά μια αλληλουχία γεγονότων η οποία οδηγεί την πλοκή προς μία κορύφωση που έχει χτιστεί από την πρώτη κιόλας σελίδα.
Πρόκειται για μια ιστορία για τις ιδέες, τον έρωτα, την αγάπη, την ελευθερία, τη νομοτέλεια που διέπει τον κόσμο και την αναζήτηση του νοήματος της ύπαρξης. Οι κεντρικοί χαρακτήρες μοιάζουν παγιδευμένοι σε μια σκακιστική παρτίδα στον χωροχρόνο, και μας κάνουν να αναρωτιόμαστε κατά πόσον μπορούμε να ελέγξουμε τη ζωή και τη μοίρα μας. Ένα αλληγορικό αστικό μυθιστόρημα, ένα σκοτεινό παραμύθι, που ακροβατεί ανάμεσα στον ωμό ρεαλισμό της καθημερινότητας και τον ρομαντισμό μιας άλλης εποχής, εμπνευσμένο από την κλασική λογοτεχνία. Ένα βιβλίο γι’ αυτούς που έχουν χάσει κάτι δικό τους για πάντα, για όσους έχουν την ανάγκη να αισθανθούν. Ένα βιβλίο για τους μοναχικούς νοσταλγούς του επέκεινα…
«Δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά δέντρα που στέκουν αγέρωχα, μονάχα μέχρι να τα κατακρεουργήσει ο αδυσώπητος πέλεκυς της ζωής, με τρόπο που μόνο εκείνη ξέρει. Κι αν τύχει και σταθούμε τυχεροί και πέσουμε σε χέρια εργατικά, ίσως τότε προκύψει τουλάχιστον κάτι όμορφο απ’ αυτή την τόσο αναπάντεχη τραγωδία…»
Πρόκειται για μια ιστορία για τις ιδέες, τον έρωτα, την αγάπη, την ελευθερία, τη νομοτέλεια που διέπει τον κόσμο και την αναζήτηση του νοήματος της ύπαρξης. Οι κεντρικοί χαρακτήρες μοιάζουν παγιδευμένοι σε μια σκακιστική παρτίδα στον χωροχρόνο, και μας κάνουν να αναρωτιόμαστε κατά πόσον μπορούμε να ελέγξουμε τη ζωή και τη μοίρα μας. Ένα αλληγορικό αστικό μυθιστόρημα, ένα σκοτεινό παραμύθι, που ακροβατεί ανάμεσα στον ωμό ρεαλισμό της καθημερινότητας και τον ρομαντισμό μιας άλλης εποχής, εμπνευσμένο από την κλασική λογοτεχνία. Ένα βιβλίο γι’ αυτούς που έχουν χάσει κάτι δικό τους για πάντα, για όσους έχουν την ανάγκη να αισθανθούν. Ένα βιβλίο για τους μοναχικούς νοσταλγούς του επέκεινα…
«Δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά δέντρα που στέκουν αγέρωχα, μονάχα μέχρι να τα κατακρεουργήσει ο αδυσώπητος πέλεκυς της ζωής, με τρόπο που μόνο εκείνη ξέρει. Κι αν τύχει και σταθούμε τυχεροί και πέσουμε σε χέρια εργατικά, ίσως τότε προκύψει τουλάχιστον κάτι όμορφο απ’ αυτή την τόσο αναπάντεχη τραγωδία…»
402 pages, Paperback
First published January 1, 2020
3 people are currently reading
60 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 51 reviews
July 5, 2020
Δείτε επίσης και στο Chill and read
Σε μια δεκαετία από τώρα, ο κόσμος μας οδεύει με ταχύτατους ρυθμούς προς τη δυστοπία. Ένας λιμός έχει αφανίσει σχεδόν όλες τις καλλιέργειες σιτηρών και άλλων βασικών αγαθών, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει επαρκής τροφή για όλο τον πλανήτη. Ο κόσμος αρχίζει να πεινάει και φυσικά να πεθαίνει. Πρώτα οι φτωχοί, που έχουν γίνει πλέον φτωχότεροι. Και φυσικά οι φτωχότερες αλλά και οι πιο πολυπληθέστερες χώρες είναι αυτές που πλήττονται πρώτες. Η Ελλάδα δεν γλιτώνει και η Αθήνα έχει γεμίσει με περισσότερους άστεγους και επαίτες από ποτέ, ενώ ταυτόχρονα αδειάζει από κόσμο. Ο πληθωρισμός έχει φτάσει στα ύψη και το να αγοράσεις ή ακόμα και να βρεις τρόφιμα σε σούπερ μάρκετ είναι άθλος.
Ο Ιάσονας, ένας νεαρός εικοσιπεντάρης με την παρέα του προσπαθούν να βρουν τροφή ένα βράδυ σε ένα εγκαταλελειμμένο μίνι μάρκετ. Δυστυχώς πέφτουν σε ενέδρα με αποτέλεσμα να σκοτωθούν όλοι εκτός από τον Ιάσονα, που καταφέρνει με κόπο να ξεφύγει. Από τότε, και αφού έχει περάσει κάποιες μέρες θαμμένος στη θλίψη, παίρνει τη δύσκολη απόφαση να επιστρέψει στην καθημερινότητα. Όχι όμως χωρίς να ορκιστεί πως θα πάρει εκδίκηση για το χαμό των φίλων του. Στην πορεία θα γνωριστεί με μια διασημότητα, έναν μυστηριώδη πλούσιο ξένο και τον έρωτα.
Το βιβλίο ξεκινάει πολύ δυναμικά με τον ήρωα, την κοπέλα του και την υπόλοιπη παρέα τους να προσπαθούν να μπουν σε ένα μίνι μάρκετ. Ήδη από το πρώτο κεφάλαιο φαίνεται πόσο απεγνωσμένοι είναι για να βρουν τροφή, διανέμοντας τις δουλειές και τους διαδρόμους ώστε να μπορέσουν να βρουν και να πάρουν όσο το δυνατό περισσότερα τρόφιμα. Οι πρώτες άσχημες εικόνες είναι το ίδιο δυνατές και δίνουν την εικόνα που επικρατεί σε μια χώρα που πεινάει. Το επόμενο κεφάλαιο δίνει τα στοιχεία που οδήγησαν εκεί. Πως χάθηκαν τα σπαρτά και οι καλλιέργειες και πως έφτασε ο πλανήτης στην κατάσταση που βρίσκεται τη δεδομένη στιγμή που εκτυλίσσεται η ιστορία του βιβλίου, αυτό που στα βιβλία του φανταστικού ονομάζουμε world building. Η υπόλοιπη ιστορία βασίζεται πάνω σε αυτά αλλά και στο παρελθόν.
Ο ήρωας έχει ζήσει ένα ταραγμένο παρελθόν. Δεν ήταν ποτέ «το καλό παιδί», ούτε και έχει μεγαλώσει στην ασφάλεια και την αγάπη μιας κανονικής οικογένειας. Αν και βρήκε εν τέλει μια οικογένεια που τον αποδέχθηκε κάποια στιγμή στη ζωή του. Όλα αυτά τα μαθαίνουμε αποσπασματικά σε διάφορα σημεία του βιβλίου, όταν ο συγγραφέας κρίνει απαραίτητο να δώσει πληροφορίες για το παρελθόν του ήρωά του. Θα μπορούσαν τα συγκεκριμένα κεφάλαια να έχουν μια επισήμανση για τη μεταφορά πίσω στο χρόνο, ώστε να είναι εύκολο και για τον αναγνώστη να καταλάβει ότι πρόκειται για τον ίδιο ήρωα αλλά αναφέρεται σε κάποια χρόνια πίσω.
Πολλές από τις εικόνες που δίνει ο συγγραφέας στη δυστοπική Αθήνα δε διαφέρουν πολύ από την τωρινή Αθήνα. Το κέντρο είναι σε άσχημη κατάσταση ούτως ή άλλως και κάποιες περιοχές είναι επικίνδυνο να τις περιδιαβεί κανείς τη νύχτα, ειδικά όταν πρόκειται για νέες κοπέλες.
Στο κείμενο φαίνεται η απέχθεια του ήρωα για του λίγους έχοντες, όμως δε διστάζει να συνάψει σχέση με μια γυναίκα που ανήκει σε αυτή την κατηγορία, ενώ παράλληλα βγάζει πολύ πικρία απέναντί της για όσα έχει και για τα πως τα απέκτησε. Όλη η αγανάκτηση και η καταπίεση και το άγχος του να προσπαθείς κάθε μέρα για να έχεις να φας την επόμενη αλλά και οι συμπεριφορές των κερδοσκόπων, τονισμένων λιγάκι λόγω του περιβάλλοντος, θυμίζουν σε πολλά την καθημερινότητα πολλών συνανθρώπων μας στην Ελλάδα του σήμερα.
Αυτό που με ξένισε στο βιβλίο ήταν το εξεζητημένο λεξιλόγιο. Έχει πολύ ωραία Ελληνικά, που δύσκολα βλέπεις πλέον σε βιβλία νέων συγγραφέων, όμως κάποιες εκφράσεις ή λέξεις που χρησιμοποιήθηκαν δεν νομίζω ότι ταίριαζαν με το είδος του βιβλίου. Σε κάποιο άλλο είδος θα ήταν απόλυτα φυσικές, όχι όμως σε ένα δυστοπικό μυθιστόρημα.
Το σίγουρο πάντως είναι ότι θα ακούσετε καλή μουσική διαβάζοντας το βιβλίο. Έχει πολλά ωραία κομμάτια σπαρμένα στις σελίδες του.
Σε μια δεκαετία από τώρα, ο κόσμος μας οδεύει με ταχύτατους ρυθμούς προς τη δυστοπία. Ένας λιμός έχει αφανίσει σχεδόν όλες τις καλλιέργειες σιτηρών και άλλων βασικών αγαθών, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει επαρκής τροφή για όλο τον πλανήτη. Ο κόσμος αρχίζει να πεινάει και φυσικά να πεθαίνει. Πρώτα οι φτωχοί, που έχουν γίνει πλέον φτωχότεροι. Και φυσικά οι φτωχότερες αλλά και οι πιο πολυπληθέστερες χώρες είναι αυτές που πλήττονται πρώτες. Η Ελλάδα δεν γλιτώνει και η Αθήνα έχει γεμίσει με περισσότερους άστεγους και επαίτες από ποτέ, ενώ ταυτόχρονα αδειάζει από κόσμο. Ο πληθωρισμός έχει φτάσει στα ύψη και το να αγοράσεις ή ακόμα και να βρεις τρόφιμα σε σούπερ μάρκετ είναι άθλος.
Ο Ιάσονας, ένας νεαρός εικοσιπεντάρης με την παρέα του προσπαθούν να βρουν τροφή ένα βράδυ σε ένα εγκαταλελειμμένο μίνι μάρκετ. Δυστυχώς πέφτουν σε ενέδρα με αποτέλεσμα να σκοτωθούν όλοι εκτός από τον Ιάσονα, που καταφέρνει με κόπο να ξεφύγει. Από τότε, και αφού έχει περάσει κάποιες μέρες θαμμένος στη θλίψη, παίρνει τη δύσκολη απόφαση να επιστρέψει στην καθημερινότητα. Όχι όμως χωρίς να ορκιστεί πως θα πάρει εκδίκηση για το χαμό των φίλων του. Στην πορεία θα γνωριστεί με μια διασημότητα, έναν μυστηριώδη πλούσιο ξένο και τον έρωτα.
Το βιβλίο ξεκινάει πολύ δυναμικά με τον ήρωα, την κοπέλα του και την υπόλοιπη παρέα τους να προσπαθούν να μπουν σε ένα μίνι μάρκετ. Ήδη από το πρώτο κεφάλαιο φαίνεται πόσο απεγνωσμένοι είναι για να βρουν τροφή, διανέμοντας τις δουλειές και τους διαδρόμους ώστε να μπορέσουν να βρουν και να πάρουν όσο το δυνατό περισσότερα τρόφιμα. Οι πρώτες άσχημες εικόνες είναι το ίδιο δυνατές και δίνουν την εικόνα που επικρατεί σε μια χώρα που πεινάει. Το επόμενο κεφάλαιο δίνει τα στοιχεία που οδήγησαν εκεί. Πως χάθηκαν τα σπαρτά και οι καλλιέργειες και πως έφτασε ο πλανήτης στην κατάσταση που βρίσκεται τη δεδομένη στιγμή που εκτυλίσσεται η ιστορία του βιβλίου, αυτό που στα βιβλία του φανταστικού ονομάζουμε world building. Η υπόλοιπη ιστορία βασίζεται πάνω σε αυτά αλλά και στο παρελθόν.
Ο ήρωας έχει ζήσει ένα ταραγμένο παρελθόν. Δεν ήταν ποτέ «το καλό παιδί», ούτε και έχει μεγαλώσει στην ασφάλεια και την αγάπη μιας κανονικής οικογένειας. Αν και βρήκε εν τέλει μια οικογένεια που τον αποδέχθηκε κάποια στιγμή στη ζωή του. Όλα αυτά τα μαθαίνουμε αποσπασματικά σε διάφορα σημεία του βιβλίου, όταν ο συγγραφέας κρίνει απαραίτητο να δώσει πληροφορίες για το παρελθόν του ήρωά του. Θα μπορούσαν τα συγκεκριμένα κεφάλαια να έχουν μια επισήμανση για τη μεταφορά πίσω στο χρόνο, ώστε να είναι εύκολο και για τον αναγνώστη να καταλάβει ότι πρόκειται για τον ίδιο ήρωα αλλά αναφέρεται σε κάποια χρόνια πίσω.
Πολλές από τις εικόνες που δίνει ο συγγραφέας στη δυστοπική Αθήνα δε διαφέρουν πολύ από την τωρινή Αθήνα. Το κέντρο είναι σε άσχημη κατάσταση ούτως ή άλλως και κάποιες περιοχές είναι επικίνδυνο να τις περιδιαβεί κανείς τη νύχτα, ειδικά όταν πρόκειται για νέες κοπέλες.
Στο κείμενο φαίνεται η απέχθεια του ήρωα για του λίγους έχοντες, όμως δε διστάζει να συνάψει σχέση με μια γυναίκα που ανήκει σε αυτή την κατηγορία, ενώ παράλληλα βγάζει πολύ πικρία απέναντί της για όσα έχει και για τα πως τα απέκτησε. Όλη η αγανάκτηση και η καταπίεση και το άγχος του να προσπαθείς κάθε μέρα για να έχεις να φας την επόμενη αλλά και οι συμπεριφορές των κερδοσκόπων, τονισμένων λιγάκι λόγω του περιβάλλοντος, θυμίζουν σε πολλά την καθημερινότητα πολλών συνανθρώπων μας στην Ελλάδα του σήμερα.
Αυτό που με ξένισε στο βιβλίο ήταν το εξεζητημένο λεξιλόγιο. Έχει πολύ ωραία Ελληνικά, που δύσκολα βλέπεις πλέον σε βιβλία νέων συγγραφέων, όμως κάποιες εκφράσεις ή λέξεις που χρησιμοποιήθηκαν δεν νομίζω ότι ταίριαζαν με το είδος του βιβλίου. Σε κάποιο άλλο είδος θα ήταν απόλυτα φυσικές, όχι όμως σε ένα δυστοπικό μυθιστόρημα.
Το σίγουρο πάντως είναι ότι θα ακούσετε καλή μουσική διαβάζοντας το βιβλίο. Έχει πολλά ωραία κομμάτια σπαρμένα στις σελίδες του.
October 4, 2020
Κυριακή μεσημέρι και κλείνω το βιβλίο.
Τα συναισθήματα μου ανάμεικτα. Για ένα πράγμα είμαι σίγουρη. Το συγκεκριμένο βιβλίο ανήκει σίγουρα στο ράφι εκείνο της βιβλιοθήκης μου με τα πολύ ξεχωριστά βιβλία.. Εκείνα, που είχα την τιμή και την ευτυχία να με επιλέξουν για να διαβάσω...
Το βιβλίο του Γιάννη ήταν σαν μια μικρή "φωτιά".. Σαν αυτές που πλησιάζεις τα χέρια σου κοντά για να ζεστάνεις. Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση, το βιβλίο αυτό, ζεσταίνει την καρδιά σου...
Μέσα από τη Γη της αιώνιας θλίψης, γνωρίζεις τον Ιάσονα που στην Αθήνα του λιμου ακροβατεί απ`το σκοτάδι στο φως. Μάχεται να επιβιώσει και να δαμάσει τους δαίμονες του.
Για`μενα , το συγκεκριμένο βιβλίο λειτουργησε σαν καθρέπτης. Διάβασα όσα νιώθω..είδα τους δαίμονες που παλεύω μέσα μου.. την ύψιστη ιδέα του Έρωτα.. το ρομαντισμό μιας εποχής που έχω ονειρευτεί και που ίσως και να υπάρχει.. Ο Γιάννης χρησιμοποιεί τις λέξεις με απόλυτο σεβασμό, ειλικρίνεια και απύθμενη αγάπη.. Η κάθε σκηνή είναι και μια πολύτιμη στιγμή που διαβάζοντας τη προσπαθείς να κρατήσεις...να ζήσεις....
Ένα βιβλίο που προτείνω σε αυτούς που έχουν ανάγκη να νιώσουν... να ονειρευτούν..
Σε όλους αυτούς που πιστεύουν και πολεμούν ακόμη για την ουσία......
Τα συναισθήματα μου ανάμεικτα. Για ένα πράγμα είμαι σίγουρη. Το συγκεκριμένο βιβλίο ανήκει σίγουρα στο ράφι εκείνο της βιβλιοθήκης μου με τα πολύ ξεχωριστά βιβλία.. Εκείνα, που είχα την τιμή και την ευτυχία να με επιλέξουν για να διαβάσω...
Το βιβλίο του Γιάννη ήταν σαν μια μικρή "φωτιά".. Σαν αυτές που πλησιάζεις τα χέρια σου κοντά για να ζεστάνεις. Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση, το βιβλίο αυτό, ζεσταίνει την καρδιά σου...
Μέσα από τη Γη της αιώνιας θλίψης, γνωρίζεις τον Ιάσονα που στην Αθήνα του λιμου ακροβατεί απ`το σκοτάδι στο φως. Μάχεται να επιβιώσει και να δαμάσει τους δαίμονες του.
Για`μενα , το συγκεκριμένο βιβλίο λειτουργησε σαν καθρέπτης. Διάβασα όσα νιώθω..είδα τους δαίμονες που παλεύω μέσα μου.. την ύψιστη ιδέα του Έρωτα.. το ρομαντισμό μιας εποχής που έχω ονειρευτεί και που ίσως και να υπάρχει.. Ο Γιάννης χρησιμοποιεί τις λέξεις με απόλυτο σεβασμό, ειλικρίνεια και απύθμενη αγάπη.. Η κάθε σκηνή είναι και μια πολύτιμη στιγμή που διαβάζοντας τη προσπαθείς να κρατήσεις...να ζήσεις....
Ένα βιβλίο που προτείνω σε αυτούς που έχουν ανάγκη να νιώσουν... να ονειρευτούν..
Σε όλους αυτούς που πιστεύουν και πολεμούν ακόμη για την ουσία......
July 1, 2020
https://vivlioaromata.blogspot.com/20...
Κλείνω τα μάτια και αφήνω τα δάκρυα να ξεχυθούν .
Αφήνω τα συναισθήματα να με κατακλύζουν.
Κάπου στα ηχεία ακούγονται οι Placebo με το "The Crawl".Το τέλος του τραγουδιού μου υπενθυμίζει ότι ήρθε η ώρα πλέον να μιλήσω για αυτό το βιβλίο.
Το χέρι δεν μπορεί να γράψει.
Τρέμει από την συναισθηματική φόρτιση.
Η καρδιά όμως δεν αντέχει άλλο.
Καίγεται από την φωτιά των συναισθημάτων.
Είναι ιεροσυλία να μην μιλήσει η καρδιά αλλά και η ψυχή για αυτό το βιβλίο.
Αυτή πρέπει να πάρει το βάδισμα κινώντας την σκέψη αλλά και την ύπαρξή μου στη γη της αιώνιας θλίψης.
Τη γη των μοναχικών.
Τη γη της βαθιάς ενσυναίσθησης.
Τη γη του έρωτα που μέσα στους αιώνες περιμένει δύο ψυχές που επιζητούν να σωθούν και να αφήσουν το πάθος να τους κατασπαράξει .
Να λυτρωθούν από τους δαίμονές τους και να αλλάξουν την πορεία του πεπρωμένου τους,αποκαλύπτοντας τις πιο απόκρυφες σκέψεις τους για να εκφράσουν τον έρωτα τον μεταρσιωτικό,τον ακατάλυτο,τον δίχως τέλος.
Είναι κάποιοι συγγραφείς που η πένα τους είναι βάλσαμο για την καρδιά σου.
Φτάνουν στα πιο βαθιά σημεία της ψυχής σου,την αγγίζουν,την χαϊδεύουν,την γαληνεύουν.
Μέσα στις ώρες της μοναξιάς σου και στην άβυσσο που έχεις βυθιστεί σου ψιθυρίζουν λόγια παρηγοριάς,σου σκουπίζουν τα δάκρυά σου.
Σε παίρνουν από το χέρι και σου δείχνουν ότι εμείς οι διαφορετικές και ξεχωριστές ψυχές δεν είμαστε μόνες.
Κάποιοι γράφουν για μας.
Μιλούν για έμας.
Θέλουν να επικοινωνήσουν μέσα από τις λέξεις τους βγάζοντάς μας από τον βούρκο μας και με την μαγική τους πένα μας ζωγραφίζουν την αιωνιότητα που εκεί περιμένει ότι ποθήσαμε αλλά η μοίρα δεν μας άφησε ποτέ να γευτούμε.
Με φόντο ένα δυστοπικό μέλλον όπου η χώρα μαστίζεται από τον λοιμό η μοίρα κινεί τα νήματα.
Γράφει την πορεία των ανθρώπων.
Καθορίζει τον έρωτα και την αγάπη.
Έρμαια όλοι του αδυσώπητου πεπρωμένου.
Μαριονέτες που ζουν στην σκιά και στην ερημιά που αφήνουν οι καταραμένοι έρωτες.
Έρμαια θλίψης, απόγνωσης, μοναξιάς και απελπισίας σε έναν κόσμο που παλεύει για την επιβίωση του.
Έρμαιο και εγώ αυτού του βιβλίου ,που οι αλήθειες του αλλά και τα σαρωτικά συναισθήματα με έκαναν να γονατίσω.
Να το κλείσω πολλές φορές και να αναλογιστώ το ψυχικό βάρος που κατέχει τον συγγραφέα δημιουργώντας ένα τόσο βαθιά φιλοσοφικό έργο πάρα το νεαρό της ηλικίας του.
Με ρεαλιστική γραφή, άλλοτε με πινελιές ευαισθησίας και άλλοτε με ωμές περιγραφές, αλλά και βαθιά διεισδυτική κοινωνική ανάλυση ανατέμνει την αγάπη,την ελευθερία,τον σπαρακτικό έρωτα και καταβυθίζει τον αναγνώστη σε ένα ταξίδι υπαρξιακής αναζήτησης.
"Ξέρεις, από την πρώτη στιγμή που σε είδα, διαισθάνθηκα την αναστάτωση και τη δυστυχία που θα έφερνες στη ζωή μου.
Και η ψυχή μου είναι πνιγμένη από αυτή.
Δεν χωράει άλλη".
Δεν θα αναλωθώ στην υπόθεση του βιβλίου.
Μπορείτε κάλλιστα να την διαβάσετε από το οπισθόφυλλο.
Θα μιλήσω για το δημιουργό του βιβλίου.
Για τον Γιάννη.
Γιατί αυτό το βιβλίο είναι ο Γιάννης.
Είναι το αίμα του που έσταξε σε κάθε σελίδα.
Είναι η κάθε στιγμή μοναξιάς του.
Είναι όσα τον οδήγησαν στ��ν συγγραφή.
Όσα τον διαμόρφωσαν ως άνθρωπο αλλά και ως συγγραφέα.
Όλα όσο τον πόνεσαν , όσα έχει ποθήσει και ονειρευτεί.
Αυτό το βιβλίο είναι η λύτρωση του και η Νέμεσις του.
Είναι η μοναδικότητα μιας ξεχωριστής και σπάνιας ψυχής.
Είναι η ψυχή του διαμελισμένη και μοιρασμένη σε κάθε ήρωα.
Είναι η ύπαρξη του αλλά και η καρδιά του κομματιασμένη σε κάθε παράγραφο ,μετουσιωμένη σε μια απεγνωσμένη και σπαρακτική κραυγή.
Αυτό το βιβλίο είναι ο δημιουργός ξεγυμνωμένος που εκτίθεται στα μάτια του αναγνώστη, αποκαλύπτοντας της σύγχυση της ανθρώπινης φύσης αλλά και την ψευτιά μιας κοινωνίας που οι σάπιες ρίζες της έχουν σκοτώσει τα όνειρα των νέων ανθρώπων.
Είναι η κραυγή για έναν κόσμο πεθαμένο βουτηγμένο στον βούρκο της ρηχότητας και της ματαιοδοξίας που έχει από καιρό απολέσει κάθε ανθρωπιά και κάθε συναίσθημα.
Είναι ο σπαρακτικός μονόλογος για την αναζήτηση των πραγματικών αξιών ,για την αναζήτηση όσων έχουν απομείνει άνθρωποι και μπορούν ακόμη να αισθάνονται.
Είναι η πνευματική ανύψωση των βαθιά φιλοσοφημένων ανθρώπων που ασφυκτιούν και αργοπεθαίνουν μέρα με τη μέρα σε αυτό τον αλλοιωμένο και παραμορφωμένο κόσμο.
Είναι η γη όλων εκείνων που χάθηκαν μέσα στους αιώνες σπρωγμένοι αλλά και ρημαγμένοι από το αδυσώπητο χέρι της μοίρας.
Είναι η γη των αθεράπευτα ρομαντικών και ερωτευμένων.
Είναι η γη της απώλειας.
Η γη αυτών που έχουν χαθεί αλλά και έχουν χάσει κάτι δικό τους.
Είναι η γη του θανάτου που επιζητάς για να σε λυτρώσει από τις αδυναμίες σου.
Αυτό το βιβλίο ματώνει σε κάθε σελίδα από τις αλήθειες του.
Μετουσιώνει τον πόνο του δημιουργού σε ένα αριστούργημα που υμνεί τον έρωτα αλλά και τον άνθρωπο.
Ένα μυθιστόρημα που αγγίζει και καυτηριάζει ότι μας απασχολεί ως οντότητες.
Ένα βιβλίο έμπλεος συναισθημάτων.
Τολμηρό και σκληρό.
Ένα βιβλίο για όλους τους αναγνώστες, για αυτούς που θέλουν να ψυχαγωγηθούν μέσα από τις κινηματογραφικές περιγραφές και την περιπέτεια του αλλά και για αυτούς που θέλουν να βυθιστούν σε έναν κόσμο υπαρξιακής αναζήτησης για τη νομοτέλεια που διέπει τον κόσμο και το λύκο της στέπας που κρύβεται μέσα στον καθέναν από εμάς αλλά και για το πιο βασανιστικό αλλά και πιο συνταρακτικό συναίσθημα.
Τον έρωτα ,τη θλίψη της απώλειας και τη διαχείριση της συναισθηματικής νέκρωσης.
Αυτό το βιβλίο είμαι εγώ.
Είστε όλοι εσείς.
Είναι η δυσοσμία της κοινωνίας.
Είναι η τέχνη που έχει μετουσιωθεί και έχει τυπωθεί σε σελίδες.
Είναι η μουσική που εκφράζει όσα δεν μπορούν να πουν τα λόγια τις στιγμές του ανείπωτου πόνου.
Αυτή η πένα συνταράσσει την ύπαρξη μας.
Αυτό το βιβλίο με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι τελικά συγγραφέας γεννιέσαι .
Είναι τιμή μας που ένας νέος άνθρωπος μπορεί να αγγίξει τις πιο ευαίσθητες χορδές της ψυχής μας.
Ένας άνθρωπος μόλις 25 ετών που μπορεί επάξια να του αποδοθεί ο τίτλος του κλασσικού.
Και πιστέψτε με αυτό δεν το έχω πει για κανέναν άλλον Έλληνα συγγραφέα.
Η γραφή του αγγίζει την ερεβώδη γραφή του Poe.
Μιλά με ένα συνταρακτικό τρόπο για το θάνατο αλλά και τον έρωτα.
Εκθέτει όλη τη μικρότητα του ανθρώπου την ίδια όμως στιγμή φωτίζει και εξυμνεί το μεγαλείο του.
Τον διέπει η άκρως φιλοσοφική γραφή του Έρμαν Έσσε όπου υφαίνει ένα κόσμο υπαρξιακής αναζήτησης μιλώντας για το δυϊσμό της ανθρώπινης φύσης
Έχει τη λυρικότητα αλλά και την αισθαντική γραφή των κορυφαίων ποιητών που σε μεθά και σε συνεπαίρνει.
Όλα αυτά είναι ο Γιάννης.
Όλα αυτά είναι η γη της αιώνιας θλίψης.
Κάθε αράδα αυτού του βιβλίου ανοίγει άπειρες πόρτες που οδηγούν στα πιο βαθιά και πιο σκοτεινά μέρη της ανθρώπινης ψυχής αλλά και την κατανόησή της μα πάνω από όλα οδηγεί σε ένα από τα μεγαλύτερα ερωτήματα.
Εμείς τελικά φτιάχνουμε τη μοίρα μας ή εκείνη κάθεται κάπου εκεί ψηλά γελώντας αφήνοντάς μας να πιστεύουμε ότι οι αποφάσεις μας και οι πράξεις μας είναι δική μας επιλογή;
Το συγκεκριμένο βιβλίο πλέον είναι το αγαπημένο μου μυθιστόρημα.
Και κάπου εδώ ήρθε η ώρα να κλείσω.
Νομίζω ότι αυτή τη στιγμή τρέμω όπως έτρεμα όταν το βιβλίο έφτανε στην κορύφωση του και στο συνταρακτικό φινάλε.
Ξέρω με σιγουριά πλέον ότι κάπου εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι σαν και μένα.
Άνθρωποι που γράφουν για μένα.
Για να με λυτρώσουν από την ανυπαρξία μου.
Δεν θα με καθησυχάσουν για έναν καλύτερο κόσμο αλλά θα με αγγίξουν με τη φωνή τους και θα μου πουν ότι είναι και εκείνοι σαν και εμένα.
Μοναχικοί, αποκομμένοι, διαφορετικοί από αυτό που απαιτούν οι συνθήκες και που προσπαθούν να πλάσουν έναν κόσμο διαφορετικό έστω και μέσα στο μυαλό τους προσπαθώντας να επιβιώσουν από αυτούς που τρέφονται από τις αδυναμίες τους.
Ένα αριστουργηματικό βιβλίο από κάποιον που πλέον τον θεωρώ Λογοτέχνη με "Λ" κεφάλαιο.
Σε ευχαριστώ πολύ Γιάννης για αυτό το συνταρακτικό ταξίδι.
Σε ευχαριστώ που με έκανες να πιστέψω ότι ίσως κάπου αλλού η καρδιά μου ζει όπως πραγματικά θέλει ή ίσως σε μια άλλη ζωή όλα όσα δεν μπόρεσα να έχω να είναι εκεί και να με περιμένουν .
"Δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά δέντρα που στέκουν αγέρωχα, μονάχα μέχρι να τα κατακρεουργήσει ο αδυσώπητος πέλεκυς της ζωής, με τρόπο που μόνο εκείνη ξέρει. Κι αν τύχει και σταθούμε τυχεροί και πέσουμε σε χέρια εργατικά, ίσως τότε προκόψει τουλάχιστον κάτι όμορφο απ' αυτή την τόσο αναπάντεχη τραγωδία..."
Κλείνω τα μάτια και αφήνω τα δάκρυα να ξεχυθούν .
Αφήνω τα συναισθήματα να με κατακλύζουν.
Κάπου στα ηχεία ακούγονται οι Placebo με το "The Crawl".Το τέλος του τραγουδιού μου υπενθυμίζει ότι ήρθε η ώρα πλέον να μιλήσω για αυτό το βιβλίο.
Το χέρι δεν μπορεί να γράψει.
Τρέμει από την συναισθηματική φόρτιση.
Η καρδιά όμως δεν αντέχει άλλο.
Καίγεται από την φωτιά των συναισθημάτων.
Είναι ιεροσυλία να μην μιλήσει η καρδιά αλλά και η ψυχή για αυτό το βιβλίο.
Αυτή πρέπει να πάρει το βάδισμα κινώντας την σκέψη αλλά και την ύπαρξή μου στη γη της αιώνιας θλίψης.
Τη γη των μοναχικών.
Τη γη της βαθιάς ενσυναίσθησης.
Τη γη του έρωτα που μέσα στους αιώνες περιμένει δύο ψυχές που επιζητούν να σωθούν και να αφήσουν το πάθος να τους κατασπαράξει .
Να λυτρωθούν από τους δαίμονές τους και να αλλάξουν την πορεία του πεπρωμένου τους,αποκαλύπτοντας τις πιο απόκρυφες σκέψεις τους για να εκφράσουν τον έρωτα τον μεταρσιωτικό,τον ακατάλυτο,τον δίχως τέλος.
Είναι κάποιοι συγγραφείς που η πένα τους είναι βάλσαμο για την καρδιά σου.
Φτάνουν στα πιο βαθιά σημεία της ψυχής σου,την αγγίζουν,την χαϊδεύουν,την γαληνεύουν.
Μέσα στις ώρες της μοναξιάς σου και στην άβυσσο που έχεις βυθιστεί σου ψιθυρίζουν λόγια παρηγοριάς,σου σκουπίζουν τα δάκρυά σου.
Σε παίρνουν από το χέρι και σου δείχνουν ότι εμείς οι διαφορετικές και ξεχωριστές ψυχές δεν είμαστε μόνες.
Κάποιοι γράφουν για μας.
Μιλούν για έμας.
Θέλουν να επικοινωνήσουν μέσα από τις λέξεις τους βγάζοντάς μας από τον βούρκο μας και με την μαγική τους πένα μας ζωγραφίζουν την αιωνιότητα που εκεί περιμένει ότι ποθήσαμε αλλά η μοίρα δεν μας άφησε ποτέ να γευτούμε.
Με φόντο ένα δυστοπικό μέλλον όπου η χώρα μαστίζεται από τον λοιμό η μοίρα κινεί τα νήματα.
Γράφει την πορεία των ανθρώπων.
Καθορίζει τον έρωτα και την αγάπη.
Έρμαια όλοι του αδυσώπητου πεπρωμένου.
Μαριονέτες που ζουν στην σκιά και στην ερημιά που αφήνουν οι καταραμένοι έρωτες.
Έρμαια θλίψης, απόγνωσης, μοναξιάς και απελπισίας σε έναν κόσμο που παλεύει για την επιβίωση του.
Έρμαιο και εγώ αυτού του βιβλίου ,που οι αλήθειες του αλλά και τα σαρωτικά συναισθήματα με έκαναν να γονατίσω.
Να το κλείσω πολλές φορές και να αναλογιστώ το ψυχικό βάρος που κατέχει τον συγγραφέα δημιουργώντας ένα τόσο βαθιά φιλοσοφικό έργο πάρα το νεαρό της ηλικίας του.
Με ρεαλιστική γραφή, άλλοτε με πινελιές ευαισθησίας και άλλοτε με ωμές περιγραφές, αλλά και βαθιά διεισδυτική κοινωνική ανάλυση ανατέμνει την αγάπη,την ελευθερία,τον σπαρακτικό έρωτα και καταβυθίζει τον αναγνώστη σε ένα ταξίδι υπαρξιακής αναζήτησης.
"Ξέρεις, από την πρώτη στιγμή που σε είδα, διαισθάνθηκα την αναστάτωση και τη δυστυχία που θα έφερνες στη ζωή μου.
Και η ψυχή μου είναι πνιγμένη από αυτή.
Δεν χωράει άλλη".
Δεν θα αναλωθώ στην υπόθεση του βιβλίου.
Μπορείτε κάλλιστα να την διαβάσετε από το οπισθόφυλλο.
Θα μιλήσω για το δημιουργό του βιβλίου.
Για τον Γιάννη.
Γιατί αυτό το βιβλίο είναι ο Γιάννης.
Είναι το αίμα του που έσταξε σε κάθε σελίδα.
Είναι η κάθε στιγμή μοναξιάς του.
Είναι όσα τον οδήγησαν στ��ν συγγραφή.
Όσα τον διαμόρφωσαν ως άνθρωπο αλλά και ως συγγραφέα.
Όλα όσο τον πόνεσαν , όσα έχει ποθήσει και ονειρευτεί.
Αυτό το βιβλίο είναι η λύτρωση του και η Νέμεσις του.
Είναι η μοναδικότητα μιας ξεχωριστής και σπάνιας ψυχής.
Είναι η ψυχή του διαμελισμένη και μοιρασμένη σε κάθε ήρωα.
Είναι η ύπαρξη του αλλά και η καρδιά του κομματιασμένη σε κάθε παράγραφο ,μετουσιωμένη σε μια απεγνωσμένη και σπαρακτική κραυγή.
Αυτό το βιβλίο είναι ο δημιουργός ξεγυμνωμένος που εκτίθεται στα μάτια του αναγνώστη, αποκαλύπτοντας της σύγχυση της ανθρώπινης φύσης αλλά και την ψευτιά μιας κοινωνίας που οι σάπιες ρίζες της έχουν σκοτώσει τα όνειρα των νέων ανθρώπων.
Είναι η κραυγή για έναν κόσμο πεθαμένο βουτηγμένο στον βούρκο της ρηχότητας και της ματαιοδοξίας που έχει από καιρό απολέσει κάθε ανθρωπιά και κάθε συναίσθημα.
Είναι ο σπαρακτικός μονόλογος για την αναζήτηση των πραγματικών αξιών ,για την αναζήτηση όσων έχουν απομείνει άνθρωποι και μπορούν ακόμη να αισθάνονται.
Είναι η πνευματική ανύψωση των βαθιά φιλοσοφημένων ανθρώπων που ασφυκτιούν και αργοπεθαίνουν μέρα με τη μέρα σε αυτό τον αλλοιωμένο και παραμορφωμένο κόσμο.
Είναι η γη όλων εκείνων που χάθηκαν μέσα στους αιώνες σπρωγμένοι αλλά και ρημαγμένοι από το αδυσώπητο χέρι της μοίρας.
Είναι η γη των αθεράπευτα ρομαντικών και ερωτευμένων.
Είναι η γη της απώλειας.
Η γη αυτών που έχουν χαθεί αλλά και έχουν χάσει κάτι δικό τους.
Είναι η γη του θανάτου που επιζητάς για να σε λυτρώσει από τις αδυναμίες σου.
Αυτό το βιβλίο ματώνει σε κάθε σελίδα από τις αλήθειες του.
Μετουσιώνει τον πόνο του δημιουργού σε ένα αριστούργημα που υμνεί τον έρωτα αλλά και τον άνθρωπο.
Ένα μυθιστόρημα που αγγίζει και καυτηριάζει ότι μας απασχολεί ως οντότητες.
Ένα βιβλίο έμπλεος συναισθημάτων.
Τολμηρό και σκληρό.
Ένα βιβλίο για όλους τους αναγνώστες, για αυτούς που θέλουν να ψυχαγωγηθούν μέσα από τις κινηματογραφικές περιγραφές και την περιπέτεια του αλλά και για αυτούς που θέλουν να βυθιστούν σε έναν κόσμο υπαρξιακής αναζήτησης για τη νομοτέλεια που διέπει τον κόσμο και το λύκο της στέπας που κρύβεται μέσα στον καθέναν από εμάς αλλά και για το πιο βασανιστικό αλλά και πιο συνταρακτικό συναίσθημα.
Τον έρωτα ,τη θλίψη της απώλειας και τη διαχείριση της συναισθηματικής νέκρωσης.
Αυτό το βιβλίο είμαι εγώ.
Είστε όλοι εσείς.
Είναι η δυσοσμία της κοινωνίας.
Είναι η τέχνη που έχει μετουσιωθεί και έχει τυπωθεί σε σελίδες.
Είναι η μουσική που εκφράζει όσα δεν μπορούν να πουν τα λόγια τις στιγμές του ανείπωτου πόνου.
Αυτή η πένα συνταράσσει την ύπαρξη μας.
Αυτό το βιβλίο με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι τελικά συγγραφέας γεννιέσαι .
Είναι τιμή μας που ένας νέος άνθρωπος μπορεί να αγγίξει τις πιο ευαίσθητες χορδές της ψυχής μας.
Ένας άνθρωπος μόλις 25 ετών που μπορεί επάξια να του αποδοθεί ο τίτλος του κλασσικού.
Και πιστέψτε με αυτό δεν το έχω πει για κανέναν άλλον Έλληνα συγγραφέα.
Η γραφή του αγγίζει την ερεβώδη γραφή του Poe.
Μιλά με ένα συνταρακτικό τρόπο για το θάνατο αλλά και τον έρωτα.
Εκθέτει όλη τη μικρότητα του ανθρώπου την ίδια όμως στιγμή φωτίζει και εξυμνεί το μεγαλείο του.
Τον διέπει η άκρως φιλοσοφική γραφή του Έρμαν Έσσε όπου υφαίνει ένα κόσμο υπαρξιακής αναζήτησης μιλώντας για το δυϊσμό της ανθρώπινης φύσης
Έχει τη λυρικότητα αλλά και την αισθαντική γραφή των κορυφαίων ποιητών που σε μεθά και σε συνεπαίρνει.
Όλα αυτά είναι ο Γιάννης.
Όλα αυτά είναι η γη της αιώνιας θλίψης.
Κάθε αράδα αυτού του βιβλίου ανοίγει άπειρες πόρτες που οδηγούν στα πιο βαθιά και πιο σκοτεινά μέρη της ανθρώπινης ψυχής αλλά και την κατανόησή της μα πάνω από όλα οδηγεί σε ένα από τα μεγαλύτερα ερωτήματα.
Εμείς τελικά φτιάχνουμε τη μοίρα μας ή εκείνη κάθεται κάπου εκεί ψηλά γελώντας αφήνοντάς μας να πιστεύουμε ότι οι αποφάσεις μας και οι πράξεις μας είναι δική μας επιλογή;
Το συγκεκριμένο βιβλίο πλέον είναι το αγαπημένο μου μυθιστόρημα.
Και κάπου εδώ ήρθε η ώρα να κλείσω.
Νομίζω ότι αυτή τη στιγμή τρέμω όπως έτρεμα όταν το βιβλίο έφτανε στην κορύφωση του και στο συνταρακτικό φινάλε.
Ξέρω με σιγουριά πλέον ότι κάπου εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι σαν και μένα.
Άνθρωποι που γράφουν για μένα.
Για να με λυτρώσουν από την ανυπαρξία μου.
Δεν θα με καθησυχάσουν για έναν καλύτερο κόσμο αλλά θα με αγγίξουν με τη φωνή τους και θα μου πουν ότι είναι και εκείνοι σαν και εμένα.
Μοναχικοί, αποκομμένοι, διαφορετικοί από αυτό που απαιτούν οι συνθήκες και που προσπαθούν να πλάσουν έναν κόσμο διαφορετικό έστω και μέσα στο μυαλό τους προσπαθώντας να επιβιώσουν από αυτούς που τρέφονται από τις αδυναμίες τους.
Ένα αριστουργηματικό βιβλίο από κάποιον που πλέον τον θεωρώ Λογοτέχνη με "Λ" κεφάλαιο.
Σε ευχαριστώ πολύ Γιάννης για αυτό το συνταρακτικό ταξίδι.
Σε ευχαριστώ που με έκανες να πιστέψω ότι ίσως κάπου αλλού η καρδιά μου ζει όπως πραγματικά θέλει ή ίσως σε μια άλλη ζωή όλα όσα δεν μπόρεσα να έχω να είναι εκεί και να με περιμένουν .
"Δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά δέντρα που στέκουν αγέρωχα, μονάχα μέχρι να τα κατακρεουργήσει ο αδυσώπητος πέλεκυς της ζωής, με τρόπο που μόνο εκείνη ξέρει. Κι αν τύχει και σταθούμε τυχεροί και πέσουμε σε χέρια εργατικά, ίσως τότε προκόψει τουλάχιστον κάτι όμορφο απ' αυτή την τόσο αναπάντεχη τραγωδία..."
July 21, 2020
Το "Στη γη της αιώνιας θλίψης" είναι ένα κοινωνικό μυθιστόρημα με αρκετά δυστοπικά στοιχεία. Ο συγγραφέας δημιουργεί μία εξαιρετικά σκοτεινή και γκροτέσκα ατμόσφαιρα, ατμόσφαιρα άκρως κινηματογραφική που σε παρασύρει στη δίνη της αφήγησης, ενώ η χρήση της πρωτοπρόσωπης αφήγησης βοηθά στην απόλυτη ταύτιση του αναγνώστη με τον αφηγητή, τους προβληματισμούς και τα συναισθήματα του!
Read
April 3, 2020Όπως ανέφερα και σε άλλο κείμενο που έγραψα τις προάλλες δυστοπία στη λογοτεχνία (ή στον κινηματογράφο) είναι η παρουσίαση μιας μελλοντικής κοινωνίας ή ενός κόσμου που έχει καταστραφεί και ζει μέσα στη δυστυχία. Οι ιστορίες που χαρακτηρίζονται ως δυστοπίες βριθούν από μισανθρωπισμό, από χαμένες αξίες και ιδανικά, από βαρβαρότητα, από ολοκληρωτικά καθεστώτα και περιβαλλοντική καταστροφή.
Στο βιβλίου του Γιάννη Κυζιρόπουλου «Στη γη της αιώνιας θλίψης» βιώνουμε ως αναγνώστες αρκετά από τα παραπάνω χαρακτηριστικά σε μια Αθήνα του κοντινού μέλλοντος όπου πλήττεται από την πείνα. Ολόκληρες σοδειές καταστρέφονται με αποτέλεσμα ο πληθυσμός του πλανήτη να έχει μειωθεί κατά πολύ και όσοι έχουν απομείνει αγωνίζονται καθημερινά για μια μερίδα φαγητό. Για αυτό το είδος πρώτης ανάγκης που μας κρατάει ζωντανούς, υγιείς και σε εγρήγορση. Η θρέψη του σώματος είναι το πρώτο μέλημα του ανθρώπου του μέλλοντος μας. Ο Ιάσονας είναι ένας νέος άντρας που ζει σε αυτή την Αθήνα του μέλλοντος που κυριαρχεί η υποκρισία, ο μισανθρωπισμός, η αλαζονεία, η πείνα, ο θάνατος και η θλίψη. Η θλίψη που έχει καλύψει τα πάντα σαν ένα αόρατο πέπλο διώχνοντας μακριά το χαμόγελο από τα πρόσωπα των ανθρώπων καταρρίπτοντας σαν χάρτινους πύργους αξίες και ιδανικά αποστεωμένα από την απόλυτη σήψη που έχει υποστεί πλέον αυτό που ονομάζεται «κοινωνία».
Η αυλαία του βιβλίου ξεκινάει με τον Ιάσονα και την παρέα του που προσπαθούν να βρουν τροφή σε ένα εγκαταλειμμένο σούπερ μάρκετ όταν πέφτουν πάνω σε ενέδρα. Ο Ιάσονας χάνει όλους τους φίλους του εκείνη την ημέρα, καταφέρνει να διαφύγει και ορκίζεται ότι θα πάρει εκδίκηση για το θάνατο τους. Με αυτό το πρώτο κεφάλαιο αρχίζει να ξετυλίγεται μια ιστορία πλασμένη, θα λέγαμε, στα όρια της φαντασίας με πολλά ρεαλιστικά κομμάτια αφήγησης καθώς προχωράει η ανάγνωση. Η πρώτη σκηνή αυτής της αναγνωστικής εμπειρίας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μια αλληλουχία γεγονότων που καθορίζει την κορύφωση του τέλους. Η γνωριμία του ήρωα του Γιάννη Κυζιρόπουλου με έναν αινιγματικό ξένο που θα του αλλάξει πολλές από τις κοσμοθεωρίες του και τον τρόπο που ζούσε μέχρι τότε αλλά και ο αληθινός έρωτας που θα έρθει στη ζωή του θα τον κάνουν να αφήσει για λίγο πίσω του τη θλίψη της καθημερινότητας του. Η εκδίκηση όμως είναι ένα σαράκι που του τρώει τα σωθικά που δεν τον αφήνει να ησυχάσει και τον κατατρέχει σαν σύγχρονες ερινύες αφήνοντας τον έρμαιο των συναισθημάτων του.
Η αλήθεια είναι επέλεξα μια αρκετά δύσκολη περίοδο για να διαβάσω το συγκεκριμένο βιβλίο παρόλα αυτά δεν μπορώ να πω ότι με επηρέασε σε μεγάλο βαθμό. Η ιδέα ενός πλανήτη ��ου λιμοκτονεί καθώς οι σοδειές καταστρέφονται από ένα γονιδίωμα που προσκαλούσε έναν φυτικό ιό είναι κάτι που δεν έχω ξαναδεί σε μυθιστόρημα. Εξαιρετικά πρωτότυπο ως θέμα που όμως σίγουρα έχει περάσει από το μυαλό κάποιων. Το ανθρώπινο είδος έχει κατακτήσει τη γη, η οποία πλέον, δεν μπορεί να αντέξει το αβάσταχτο «βάρος» όλων μας και αγκομαχεί να καλύψει τις ανάγκες όλων μας. Και όταν οι άνθρωποι χάνουν κάποιες από τις σταθερές αξίες της ζωής τους αρχίζει να έρχεται στην επιφάνεια η ζωώδης τους φύση μετατρέποντας τους σε κάτι εντελώς βίαιο και φρικιαστικό. Σε ένα σώμα κενό από συναισθήματα που καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμα του. Οι κακουχίες του λιμού έχουν βυθίσει όσους έχουν απομείνει σε μια απέραντη θλίψη.
Αυτό είναι και το κυριότερο συναίσθημα πο�� υπάρχει στο βιβλίο του Γιάννη Κυζιρόπουλου. Παρόλα αυτά μέσα από κάποιες μικρές στιγμές αχνοφαίνεται από τη χαραμάδα μια μικρή δόση χαράς και ελπίδας. Άνθρωποι παραιτημένοι, εξαθλιωμένοι που λιμοκτονούν σε ένα καθεστώς που ευνοεί τη βιαιότητα, το ρατσισμό και τις αθλιότητες απέναντι στους αδύναμους. Ο συγγραφέας παραδίδει στο αναγνωστικό κοινό ένα κείμενο ιδιαίτερα καυστικό στο λόγο του βάζοντας τον ήρωα του να μεταφέρει τις σκέψεις του για την σημερινή κοινωνία, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τους κυβερνώντες αλλά και το μέλλον της ανθρωπότητας αποτυπωμένες μέσα στο ρου της ιστορίας του. Οφείλω να ομολογήσω ότι ορισμένες από αυτές τις σκέψεις με βρήκαν σύμφωνη ενώ άλλες όχι και τόσο. Επίσης υπήρχαν πολλά φιλοσοφικά κομμάτια μέσα στο βιβλίο που ίσως κουράσουν κάποιους, όπως και εμένα, και αρκετές φορές ένιωθα πως έχανα τον ειρμό της αφήγησης. Ακολουθώντας τον Ιάσονα στην προσωπική του περιπλάνηση αισθανόμουν ότι κάπου παραστρατώ από το μονοπάτι που έχει χαράξει ο συγγραφέας περνώντας μέσα από κακοτράχαλες παρακάμψεις για να το βρω ξανά λίγο παρακάτω κάπως αποπροσανατολισμένη.
Παρόλα αυτά το «Στη γη της αιώνιας θλίψης» είναι ένα αλληγορικό βιβλίο, μια σκοτεινή και θλιβερή ιστορία επηρεασμένη από τις καφκικές αφηγήσεις που μελετά την έννοια της ύπαρξης μας σε ένα αέναο σκακιστικό παιχνίδι. Μια μυθοπλαστική εικόνα ενός μελλοντικού κόσμου που τείνει να γίνει τόσο ρεαλιστικός στα μάτια μας όσο και οι μέρες που ζούμε τελευταία. Ένα δυστοπικό παραμύθι, είναι άραγε ένα παραμύθι;, για τις χαμένες έννοιες, αξίες και ιδανικά που μας μετατρέπουν από κτήνη σε ανθρώπους.
Στο βιβλίου του Γιάννη Κυζιρόπουλου «Στη γη της αιώνιας θλίψης» βιώνουμε ως αναγνώστες αρκετά από τα παραπάνω χαρακτηριστικά σε μια Αθήνα του κοντινού μέλλοντος όπου πλήττεται από την πείνα. Ολόκληρες σοδειές καταστρέφονται με αποτέλεσμα ο πληθυσμός του πλανήτη να έχει μειωθεί κατά πολύ και όσοι έχουν απομείνει αγωνίζονται καθημερινά για μια μερίδα φαγητό. Για αυτό το είδος πρώτης ανάγκης που μας κρατάει ζωντανούς, υγιείς και σε εγρήγορση. Η θρέψη του σώματος είναι το πρώτο μέλημα του ανθρώπου του μέλλοντος μας. Ο Ιάσονας είναι ένας νέος άντρας που ζει σε αυτή την Αθήνα του μέλλοντος που κυριαρχεί η υποκρισία, ο μισανθρωπισμός, η αλαζονεία, η πείνα, ο θάνατος και η θλίψη. Η θλίψη που έχει καλύψει τα πάντα σαν ένα αόρατο πέπλο διώχνοντας μακριά το χαμόγελο από τα πρόσωπα των ανθρώπων καταρρίπτοντας σαν χάρτινους πύργους αξίες και ιδανικά αποστεωμένα από την απόλυτη σήψη που έχει υποστεί πλέον αυτό που ονομάζεται «κοινωνία».
Η αυλαία του βιβλίου ξεκινάει με τον Ιάσονα και την παρέα του που προσπαθούν να βρουν τροφή σε ένα εγκαταλειμμένο σούπερ μάρκετ όταν πέφτουν πάνω σε ενέδρα. Ο Ιάσονας χάνει όλους τους φίλους του εκείνη την ημέρα, καταφέρνει να διαφύγει και ορκίζεται ότι θα πάρει εκδίκηση για το θάνατο τους. Με αυτό το πρώτο κεφάλαιο αρχίζει να ξετυλίγεται μια ιστορία πλασμένη, θα λέγαμε, στα όρια της φαντασίας με πολλά ρεαλιστικά κομμάτια αφήγησης καθώς προχωράει η ανάγνωση. Η πρώτη σκηνή αυτής της αναγνωστικής εμπειρίας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μια αλληλουχία γεγονότων που καθορίζει την κορύφωση του τέλους. Η γνωριμία του ήρωα του Γιάννη Κυζιρόπουλου με έναν αινιγματικό ξένο που θα του αλλάξει πολλές από τις κοσμοθεωρίες του και τον τρόπο που ζούσε μέχρι τότε αλλά και ο αληθινός έρωτας που θα έρθει στη ζωή του θα τον κάνουν να αφήσει για λίγο πίσω του τη θλίψη της καθημερινότητας του. Η εκδίκηση όμως είναι ένα σαράκι που του τρώει τα σωθικά που δεν τον αφήνει να ησυχάσει και τον κατατρέχει σαν σύγχρονες ερινύες αφήνοντας τον έρμαιο των συναισθημάτων του.
Η αλήθεια είναι επέλεξα μια αρκετά δύσκολη περίοδο για να διαβάσω το συγκεκριμένο βιβλίο παρόλα αυτά δεν μπορώ να πω ότι με επηρέασε σε μεγάλο βαθμό. Η ιδέα ενός πλανήτη ��ου λιμοκτονεί καθώς οι σοδειές καταστρέφονται από ένα γονιδίωμα που προσκαλούσε έναν φυτικό ιό είναι κάτι που δεν έχω ξαναδεί σε μυθιστόρημα. Εξαιρετικά πρωτότυπο ως θέμα που όμως σίγουρα έχει περάσει από το μυαλό κάποιων. Το ανθρώπινο είδος έχει κατακτήσει τη γη, η οποία πλέον, δεν μπορεί να αντέξει το αβάσταχτο «βάρος» όλων μας και αγκομαχεί να καλύψει τις ανάγκες όλων μας. Και όταν οι άνθρωποι χάνουν κάποιες από τις σταθερές αξίες της ζωής τους αρχίζει να έρχεται στην επιφάνεια η ζωώδης τους φύση μετατρέποντας τους σε κάτι εντελώς βίαιο και φρικιαστικό. Σε ένα σώμα κενό από συναισθήματα που καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμα του. Οι κακουχίες του λιμού έχουν βυθίσει όσους έχουν απομείνει σε μια απέραντη θλίψη.
Αυτό είναι και το κυριότερο συναίσθημα πο�� υπάρχει στο βιβλίο του Γιάννη Κυζιρόπουλου. Παρόλα αυτά μέσα από κάποιες μικρές στιγμές αχνοφαίνεται από τη χαραμάδα μια μικρή δόση χαράς και ελπίδας. Άνθρωποι παραιτημένοι, εξαθλιωμένοι που λιμοκτονούν σε ένα καθεστώς που ευνοεί τη βιαιότητα, το ρατσισμό και τις αθλιότητες απέναντι στους αδύναμους. Ο συγγραφέας παραδίδει στο αναγνωστικό κοινό ένα κείμενο ιδιαίτερα καυστικό στο λόγο του βάζοντας τον ήρωα του να μεταφέρει τις σκέψεις του για την σημερινή κοινωνία, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τους κυβερνώντες αλλά και το μέλλον της ανθρωπότητας αποτυπωμένες μέσα στο ρου της ιστορίας του. Οφείλω να ομολογήσω ότι ορισμένες από αυτές τις σκέψεις με βρήκαν σύμφωνη ενώ άλλες όχι και τόσο. Επίσης υπήρχαν πολλά φιλοσοφικά κομμάτια μέσα στο βιβλίο που ίσως κουράσουν κάποιους, όπως και εμένα, και αρκετές φορές ένιωθα πως έχανα τον ειρμό της αφήγησης. Ακολουθώντας τον Ιάσονα στην προσωπική του περιπλάνηση αισθανόμουν ότι κάπου παραστρατώ από το μονοπάτι που έχει χαράξει ο συγγραφέας περνώντας μέσα από κακοτράχαλες παρακάμψεις για να το βρω ξανά λίγο παρακάτω κάπως αποπροσανατολισμένη.
Παρόλα αυτά το «Στη γη της αιώνιας θλίψης» είναι ένα αλληγορικό βιβλίο, μια σκοτεινή και θλιβερή ιστορία επηρεασμένη από τις καφκικές αφηγήσεις που μελετά την έννοια της ύπαρξης μας σε ένα αέναο σκακιστικό παιχνίδι. Μια μυθοπλαστική εικόνα ενός μελλοντικού κόσμου που τείνει να γίνει τόσο ρεαλιστικός στα μάτια μας όσο και οι μέρες που ζούμε τελευταία. Ένα δυστοπικό παραμύθι, είναι άραγε ένα παραμύθι;, για τις χαμένες έννοιες, αξίες και ιδανικά που μας μετατρέπουν από κτήνη σε ανθρώπους.
April 14, 2022
Ο συγγραφέας επιστρέφει με ένα άκρως δυνατό βιβλίο με πολλαπλά μηνύματα. Μέσα από το βιβλίο του καυτηριάζει την κοινωνία, τα λανθασμένα πρότυπα, την άνευ λόγου αναγνωρισιμότητα μηδενικών προσωπικοτήτων και όχι μόνο. Αλλά πάνω από όλα εκθειάζει έννοιες όπως η αγάπη, η φιλία, ο έρωτας, καθώς και γενικότερα τις ανθρώπινες σχέσεις.
Αν μπορούσα να βάλω έναν υπότιτλο σε αυτό το ανάγνωσμα θα ήταν «το βιβλίο των αντιθέσεων», μιας και ο συγγραφέας πλέκει αριστοτεχνικά σκληρές εικόνες της πόλης με ρομαντικά στοιχεία της εξοχής. Την αγριότητα με το χιούμορ – για να σπάσει λίγο το πόσο βαρύ ανάγνωσμα είναι. Τον πεζό λόγο με την λυρικότητα. Το φυσικό στοιχείο με το μεταφυσικό. Την ωμότητα και τη βιαιότητα με την ευαισθησία και την καλοσύνη και το κάνει με τρόπο μοναδικό.
Το βιβλίο βρίθει από εικόνες, αρώματα και ζωντανές περιγραφές. Είσαι εκεί σε κάθε βήμα και σε κάθε στιγμή με τους ήρωες.
Πρωταγωνιστής του αυτή τη φορά είναι ο Ιάσονας, ένας εικοσιπεντάχρονος άντρας με ένα σκληρό παρελθόν, που έχει βιώσει την απώλεια στο πετσί του. Ζει σε μια δυστοπική, μα συγχρόνως και τόσο γνώριμη, Αθήνα που βάλλεται, όπως και ο υπόλοιπος πλανήτης, από λιμό. Μέσα από διάφορες καταστάσεις και συγκυρίες μπαίνει στη ζωή του ο Παύλος, για τον οποίο θα δουλέψει, και μέσω εκείνου γνωρίζει τη Μαριάννα, την υιοθετημένη κόρη του δεύτερου, με τα βαριά βιώματα, και τότε μοιάζει σαν ν’ αρχίζει να αναθεωρεί την στάση του απέναντι στη ζωή. Ή για να το θέσω πιο ορθά, η ζωή του αποκτά επιτέλους φως και νόημα.
Οι ήρωες του αυτοκαταστροφικοί, απόκληροι της κοινωνίας, μιάσματα. Άλλοι είναι άνθρωποι και άλλοι ανθρωπάκια.
Ένα μοναδικό στοιχείο που κάνει το συγκεκριμένο βιβλίο ξεχωριστό είναι ότι παρακολουθείς παράλληλα τις ζωές των ηρώων στο τώρα και στο πάντα. Βλέπεις την γνωριμία τους, μα και τα παιχνίδια της μοίρας που έφεραν τον έναν στη ζωή του άλλου. Η Μαριάννα και ο Ιάσονας έχουν έρθει σε αυτό τον κόσμο για να είναι μαζί για έναν και μόνο λόγο: ο ένας ηρεμεί τους δαίμονες του άλλου.
Σε αρκετά σημεία του βιβλίου ένιωσα σαν να διαβάζω τις σκέψεις μου, σαν να βλέπω τον εαυτό μου διασκορπισμένο στους χαρακτήρες. Το να διαβάζεις ένα βιβλίο είναι κάτι απλό, το να συναντάς τις πιο μύχιες σκέψεις σου όμως είναι πράγμα σπάνιο, μα εξαιρετικά όμορφο.
Ξέροντας τον τρόπο γραφής του, περίμενα πάνω κάτω ένα ανάγνωσμα σαν το προηγούμενο βιβλίο του και όμως με εξέπληξε ευχάριστα ανεβάζοντας τον συγγραφικό πήχη πολύ ψηλά, παραδίδοντας ένα βιβλίο με λιγότερο ποιητικό λόγο και περισσότερο πεζό.
Δεν θα μπορούσα δε να παραλείψω να αναφερθώ στο λεξιλόγιο του βιβλίου• ο συγγραφέας επιλέγει όμορφες και σπάνιες λέξεις για να διανθίσει τις σκέψεις του, καθώς και άλλες πιο πεζές, πιο φαιδρές, πιο καθημερινές θα έλεγα, για να δημιουργήσει τον κόσμο του.
Κλείνοντας το βιβλίο δεν μπορείς να μην κάνεις τον παραλληλισμό με την σημερινή κατάσταση και το κατά πόσο είναι πιθανό ένα τέτοιο σενάριο. Το βιβλίο σου γεννά σκέψεις για την καχυποψία που μεγαλώνει και την ανθρωπιά που μικραίνει – σαν να βρίσκονται σε τραμπάλα αυτά τα δύο, σε μια τόσο δύσκολη κατάσταση σαν αυτή της πανδημίας που πλήττει την ανθρωπότητα καθ’ όλη τη διάρκεια του αναγνώσματος. Εκεί κάπου αναρωτιέσαι το εξής: έχουμε γίνει όντως μια κοινωνία μικράνθρωπων ή το ζόρι της επιβίωσης το βγάζει στην επιφάνεια; Ευτυχώς όμως υπάρχουν άτομα σαν τον Ιάσονα που, παρότι ο ίδιος δεν το πιστεύει, είναι ένα φωτεινό παράδειγμα καλοσύνης.
Το μυθιστόρημα «Στη γη της αιώνιας θλίψης» θα μπορούσα να το παρομοιάσω με ένα κομμάτι κλασσικής μουσικής. Μια μελωδική σύνθεση που δίνει την θέση της σε ένα δυνατό κρεσέντο, όπως άλλωστε του αρμόζει. Ένα βιβλίο με ροκ αύρα, ροκ αίσθηση, ροκ κοσμοθεωρία και πάνω απ’ όλα ροκ υπόβαθρο, για απαιτητικούς αναγνώστες.
Για τη γη της «αιώνιας» θλίψης δεν είμαι σίγουρη, πάντως με αυτό το βιβλίο ο συγγραφέας μπαίνει άνετα στη λίστα με τους «αιώνιους» συγγραφείς που παρά το νεαρό της ηλικίας του μας δίνει κάθε φορά και ένα μοναδικό ανάγνωσμα.
Φυσικά δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στο πανέμορφο εξώφυλλο, δισυπόστατο και αυτό, όπως το βιβλίο, συνδυάζει τα μουντά με τα έντονα χρώματα που απαρτίζουν το ζευγάρι. Αισιοδοξία και απαισιοδοξία συνδυασμένα αρμονικά και εδώ, όπως και η όμορφη αντανάκλαση των γραμμάτων του τίτλου στην φεγγαρόλουστη θάλασσα…
Αν μπορούσα να βάλω έναν υπότιτλο σε αυτό το ανάγνωσμα θα ήταν «το βιβλίο των αντιθέσεων», μιας και ο συγγραφέας πλέκει αριστοτεχνικά σκληρές εικόνες της πόλης με ρομαντικά στοιχεία της εξοχής. Την αγριότητα με το χιούμορ – για να σπάσει λίγο το πόσο βαρύ ανάγνωσμα είναι. Τον πεζό λόγο με την λυρικότητα. Το φυσικό στοιχείο με το μεταφυσικό. Την ωμότητα και τη βιαιότητα με την ευαισθησία και την καλοσύνη και το κάνει με τρόπο μοναδικό.
Το βιβλίο βρίθει από εικόνες, αρώματα και ζωντανές περιγραφές. Είσαι εκεί σε κάθε βήμα και σε κάθε στιγμή με τους ήρωες.
Πρωταγωνιστής του αυτή τη φορά είναι ο Ιάσονας, ένας εικοσιπεντάχρονος άντρας με ένα σκληρό παρελθόν, που έχει βιώσει την απώλεια στο πετσί του. Ζει σε μια δυστοπική, μα συγχρόνως και τόσο γνώριμη, Αθήνα που βάλλεται, όπως και ο υπόλοιπος πλανήτης, από λιμό. Μέσα από διάφορες καταστάσεις και συγκυρίες μπαίνει στη ζωή του ο Παύλος, για τον οποίο θα δουλέψει, και μέσω εκείνου γνωρίζει τη Μαριάννα, την υιοθετημένη κόρη του δεύτερου, με τα βαριά βιώματα, και τότε μοιάζει σαν ν’ αρχίζει να αναθεωρεί την στάση του απέναντι στη ζωή. Ή για να το θέσω πιο ορθά, η ζωή του αποκτά επιτέλους φως και νόημα.
Οι ήρωες του αυτοκαταστροφικοί, απόκληροι της κοινωνίας, μιάσματα. Άλλοι είναι άνθρωποι και άλλοι ανθρωπάκια.
Ένα μοναδικό στοιχείο που κάνει το συγκεκριμένο βιβλίο ξεχωριστό είναι ότι παρακολουθείς παράλληλα τις ζωές των ηρώων στο τώρα και στο πάντα. Βλέπεις την γνωριμία τους, μα και τα παιχνίδια της μοίρας που έφεραν τον έναν στη ζωή του άλλου. Η Μαριάννα και ο Ιάσονας έχουν έρθει σε αυτό τον κόσμο για να είναι μαζί για έναν και μόνο λόγο: ο ένας ηρεμεί τους δαίμονες του άλλου.
Σε αρκετά σημεία του βιβλίου ένιωσα σαν να διαβάζω τις σκέψεις μου, σαν να βλέπω τον εαυτό μου διασκορπισμένο στους χαρακτήρες. Το να διαβάζεις ένα βιβλίο είναι κάτι απλό, το να συναντάς τις πιο μύχιες σκέψεις σου όμως είναι πράγμα σπάνιο, μα εξαιρετικά όμορφο.
Ξέροντας τον τρόπο γραφής του, περίμενα πάνω κάτω ένα ανάγνωσμα σαν το προηγούμενο βιβλίο του και όμως με εξέπληξε ευχάριστα ανεβάζοντας τον συγγραφικό πήχη πολύ ψηλά, παραδίδοντας ένα βιβλίο με λιγότερο ποιητικό λόγο και περισσότερο πεζό.
Δεν θα μπορούσα δε να παραλείψω να αναφερθώ στο λεξιλόγιο του βιβλίου• ο συγγραφέας επιλέγει όμορφες και σπάνιες λέξεις για να διανθίσει τις σκέψεις του, καθώς και άλλες πιο πεζές, πιο φαιδρές, πιο καθημερινές θα έλεγα, για να δημιουργήσει τον κόσμο του.
Κλείνοντας το βιβλίο δεν μπορείς να μην κάνεις τον παραλληλισμό με την σημερινή κατάσταση και το κατά πόσο είναι πιθανό ένα τέτοιο σενάριο. Το βιβλίο σου γεννά σκέψεις για την καχυποψία που μεγαλώνει και την ανθρωπιά που μικραίνει – σαν να βρίσκονται σε τραμπάλα αυτά τα δύο, σε μια τόσο δύσκολη κατάσταση σαν αυτή της πανδημίας που πλήττει την ανθρωπότητα καθ’ όλη τη διάρκεια του αναγνώσματος. Εκεί κάπου αναρωτιέσαι το εξής: έχουμε γίνει όντως μια κοινωνία μικράνθρωπων ή το ζόρι της επιβίωσης το βγάζει στην επιφάνεια; Ευτυχώς όμως υπάρχουν άτομα σαν τον Ιάσονα που, παρότι ο ίδιος δεν το πιστεύει, είναι ένα φωτεινό παράδειγμα καλοσύνης.
Το μυθιστόρημα «Στη γη της αιώνιας θλίψης» θα μπορούσα να το παρομοιάσω με ένα κομμάτι κλασσικής μουσικής. Μια μελωδική σύνθεση που δίνει την θέση της σε ένα δυνατό κρεσέντο, όπως άλλωστε του αρμόζει. Ένα βιβλίο με ροκ αύρα, ροκ αίσθηση, ροκ κοσμοθεωρία και πάνω απ’ όλα ροκ υπόβαθρο, για απαιτητικούς αναγνώστες.
Για τη γη της «αιώνιας» θλίψης δεν είμαι σίγουρη, πάντως με αυτό το βιβλίο ο συγγραφέας μπαίνει άνετα στη λίστα με τους «αιώνιους» συγγραφείς που παρά το νεαρό της ηλικίας του μας δίνει κάθε φορά και ένα μοναδικό ανάγνωσμα.
Φυσικά δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στο πανέμορφο εξώφυλλο, δισυπόστατο και αυτό, όπως το βιβλίο, συνδυάζει τα μουντά με τα έντονα χρώματα που απαρτίζουν το ζευγάρι. Αισιοδοξία και απαισιοδοξία συνδυασμένα αρμονικά και εδώ, όπως και η όμορφη αντανάκλαση των γραμμάτων του τίτλου στην φεγγαρόλουστη θάλασσα…
March 24, 2020
Ενδιαφέρουσα δυστοπία που διαβάζεται ευχάριστα. Οργισμένη γραφή με εξεζητημένο λεξιλόγιο που φαντάζει υπερβολικό για το είδος και το ύφος του βιβλίου. Βγάζει οργή και τολμώ να πω ανέλαβε να εκφράσει το κίνημα των αγανακτισμένων του 2011. Σε μερικά σημεία γίνεται κινηματογραφική η αφήγηση στην προσπάθεια δημιουργία κλίματος αγωνίας. Κλείνει λίγο αμήχανα αλλά αφήνει συνολικά τη γεύση ενός καλού αναγνώσματος.
July 17, 2020
Είναι εξαιρετικά παρήγορο και ιδιαίτερα ελπιδοφόρο να συναντάς νέους Έλληνες συγγραφείς που να απομακρύνονται από την πεπατημένη και να βρίσκουν νέους τρόπους να αφηγηθούν τον εσωτερικό τους κόσμο πλάθοντας μία υπόθεση που δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί πως δύναται να σχηματοποιηθεί στο μυαλό κάποιου. Ο Γιάννης Κυζιρόπουλος με το δεύτερο μυθιστόρημα του με τίτλος "Στη Γη της αιώνιας θλίψης", έρχεται να εδραιώσει την παρουσία του στο χώρο της Ελληνικής Λογοτεχνίας, με ένα έργο πρωτότυπο, καλοδουλεμένο και γεμάτο συναισθήματα και αυταπόδεικτες αλήθειες.
Ο τίτλος του προϊδεάζει για το περιεχόμενο του βιβλίου. Σκοτεινός και μυστήριος, αποτελεί τον προπομπό της υπόθεσης που μπορεί να χαρακτηριστεί με παρόμοιο τρόπο. Ο Ιάσονας είναι ένας νεαρός, κοντά 25 χρονών, που ζει στην Αθήνα του 2030. Τα τελευταία χρόνια, όλος ο κόσμος μαστίζεται από μία επισιτιστική κρίση, απόρροια των τροποποιημένων σπόρων που ευρέως χρησιμοποιήθηκαν και που είχαν σαν αποτέλεσμα να μην προσδώσουν τελικά την απαιτούμενη παραγωγή για να σιτιστεί η ανθρωπότητα. Η Ελλάδα διοικείται από ένα αυταρχικό καθεστώς, το οποίο όμως ποσώς ενδιαφέρεται για τους πολίτες της χώρας, με αποτέλεσμα η ανομία, οι συμμορίες και οι ανεξέλεγκτες καταστάσεις να αποτελούν στοιχείο της καθημερινότητας. Σε αυτήν την καθημερινότητα ο Ιάσονας προσπαθεί να επιβιώσει κακήν κακώς, έχοντας πλήρη επίγνωση της σκληρότητας και της αστάθειας που του επιφυλάσσει το εγγύς μέλλον. Κυνικός λόγω των καταστάσεων που έχει βιώσει, αλλά και αθεράπευτα ρομαντικός, όταν συναντά ανθρώπους που έχουν την ανάγκη της παρουσίας του, προσπαθεί να δώσει ένα νόημα στην ύπαρξη του. Θα το βρει άραγε στα μάτια της influencer Σίλιας, ή τελικά αναζητά κάτι άλλο που θα του δώσει την απόλυτη ευτυχία και το νόημα στη ζωή του;
Αν και πρωτοεμφανιζόμενος στα Ελληνικά Γράμματα και νεαρός στην ηλικία, ο Γιάννης Κυζιρόπουλος εντυπωσιάζει τον αναγνώστη με το πλούσιο λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί και την άριστη σύνταξη του. Είναι από τα πλέον καλογραμμένα βιβλία που έχω διαβάσει, κάτι που δίνει από μόνο του μπόνους βαθμολογία σε αυτό το βιβλίο. Η υπόθεση, όπως έγραψα και πιο πάνω, αναφέρεται σε ένα δυστοπικό μέλλον και είναι σκληρή, σκοτεινή και με μεγάλες δόσεις κυνισμού. Όμως σε πάρα πολλά σημεία, καταγράφονται αλήθειες που όλοι μας έχουμε κατά καιρούς εντοπίσει κατά τη διάρκεια της ζωής μας, αλλά και σκέψεις που σίγουρα έχουν περάσει και από το δικό μας το μυαλό. Αν αυτό το βιβλίο το διαβάσει κάποιος διεκπεραιωτικά, θεωρώ πως δεν πρόκειται το ίδιο να "του ανοιχτεί", οπότε και θα καταγραφεί ως ένα αδιάφορο συγγραφικό έργο. Αν όμως διαβαστεί, όπως πρέπει, δίνοντας του χρόνο και χωρίς μεγάλες διακοπές, τότε θα αντιληφθεί πως πρόκειται αδιαμφισβήτητα για ένα βαθιά φιλοσοφημένο μυθιστόρημα που μπορεί να σου προσφέρει αρκετά σημεία του, ως τροφή για σκέψη. Δεν έχει ιδιαίτερη πλοκή, ούτε είναι αυτό που λέμε, γρήγορο βιβλίο, αν και στο τέλος η δράση του είναι τέτοια που κρατά σε αγωνία των αναγνώστη και τον κάνει μέτοχο των συναισθημάτων που βιώνουν οι ήρωες. Είναι όμως σωστά δομημένο και επιφυλάσσει και αναγνωστικές εκπλήξεις καθώς παίζει σε κάποια σημεία ο συγγραφέας με την λογική του αναγνώστη.
Ο Γιάννης Κυζιρόπουλος έχοντας σπουδές στη Γεωπονία, χρησιμοποιεί το μυθιστόρημα του ως δοκίμιο πάνω στην υπόθεση των γενετικά τροποποιημένων καρπών, στήνοντας την υπόθεση της επισιτιστικής κρίσης εξαιτίας τους. Πληροφορίες που έχουν να κάνουν με τον κόσμο των φυτών, απαντώνται όμως και σε άλλα σημεία. Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να κάνω στα πολλά κομμάτια τραγουδιών που καταγράφονται σε όλη την έκταση του μυθιστορήματος. Σκέφτομαι να τα συγκεντρώσω όλα σε μία playlist και να τα ακούω με τη σειρά που γίνεται η αναφορά τους στο βιβλίο. Είναι όλα τους, ένα και ένα.
Κλείνοντας αυτήν την ανάλυση μου, θέλω να σταθώ στο γεγονός πως κάθε βιβλίο, θέλει τον δικό του χρόνο για να μπορέσει να διαβαστεί σωστά και έτσι όπως το είχε στο μυαλό του ο συγγραφέας. Ως εκ τούτου, ο επίδοξος αναγνώστης αυτού του μυθιστορήματος, θα πρέπει να το ξεκινήσει χωρίς να περιμένει κάτι συγκεκριμένο. Θα πρέπει να έχει διάθεση τέτοια ώστε να διαβάσει κάτι διαφορετικό από ότι κυκλοφορεί στην Ελληνική Λογοτεχνία και να αφεθεί ελεύθερα να ακολουθήσει τον Ιάσονα στην περιπέτεια του.
Ο τίτλος του προϊδεάζει για το περιεχόμενο του βιβλίου. Σκοτεινός και μυστήριος, αποτελεί τον προπομπό της υπόθεσης που μπορεί να χαρακτηριστεί με παρόμοιο τρόπο. Ο Ιάσονας είναι ένας νεαρός, κοντά 25 χρονών, που ζει στην Αθήνα του 2030. Τα τελευταία χρόνια, όλος ο κόσμος μαστίζεται από μία επισιτιστική κρίση, απόρροια των τροποποιημένων σπόρων που ευρέως χρησιμοποιήθηκαν και που είχαν σαν αποτέλεσμα να μην προσδώσουν τελικά την απαιτούμενη παραγωγή για να σιτιστεί η ανθρωπότητα. Η Ελλάδα διοικείται από ένα αυταρχικό καθεστώς, το οποίο όμως ποσώς ενδιαφέρεται για τους πολίτες της χώρας, με αποτέλεσμα η ανομία, οι συμμορίες και οι ανεξέλεγκτες καταστάσεις να αποτελούν στοιχείο της καθημερινότητας. Σε αυτήν την καθημερινότητα ο Ιάσονας προσπαθεί να επιβιώσει κακήν κακώς, έχοντας πλήρη επίγνωση της σκληρότητας και της αστάθειας που του επιφυλάσσει το εγγύς μέλλον. Κυνικός λόγω των καταστάσεων που έχει βιώσει, αλλά και αθεράπευτα ρομαντικός, όταν συναντά ανθρώπους που έχουν την ανάγκη της παρουσίας του, προσπαθεί να δώσει ένα νόημα στην ύπαρξη του. Θα το βρει άραγε στα μάτια της influencer Σίλιας, ή τελικά αναζητά κάτι άλλο που θα του δώσει την απόλυτη ευτυχία και το νόημα στη ζωή του;
Αν και πρωτοεμφανιζόμενος στα Ελληνικά Γράμματα και νεαρός στην ηλικία, ο Γιάννης Κυζιρόπουλος εντυπωσιάζει τον αναγνώστη με το πλούσιο λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί και την άριστη σύνταξη του. Είναι από τα πλέον καλογραμμένα βιβλία που έχω διαβάσει, κάτι που δίνει από μόνο του μπόνους βαθμολογία σε αυτό το βιβλίο. Η υπόθεση, όπως έγραψα και πιο πάνω, αναφέρεται σε ένα δυστοπικό μέλλον και είναι σκληρή, σκοτεινή και με μεγάλες δόσεις κυνισμού. Όμως σε πάρα πολλά σημεία, καταγράφονται αλήθειες που όλοι μας έχουμε κατά καιρούς εντοπίσει κατά τη διάρκεια της ζωής μας, αλλά και σκέψεις που σίγουρα έχουν περάσει και από το δικό μας το μυαλό. Αν αυτό το βιβλίο το διαβάσει κάποιος διεκπεραιωτικά, θεωρώ πως δεν πρόκειται το ίδιο να "του ανοιχτεί", οπότε και θα καταγραφεί ως ένα αδιάφορο συγγραφικό έργο. Αν όμως διαβαστεί, όπως πρέπει, δίνοντας του χρόνο και χωρίς μεγάλες διακοπές, τότε θα αντιληφθεί πως πρόκειται αδιαμφισβήτητα για ένα βαθιά φιλοσοφημένο μυθιστόρημα που μπορεί να σου προσφέρει αρκετά σημεία του, ως τροφή για σκέψη. Δεν έχει ιδιαίτερη πλοκή, ούτε είναι αυτό που λέμε, γρήγορο βιβλίο, αν και στο τέλος η δράση του είναι τέτοια που κρατά σε αγωνία των αναγνώστη και τον κάνει μέτοχο των συναισθημάτων που βιώνουν οι ήρωες. Είναι όμως σωστά δομημένο και επιφυλάσσει και αναγνωστικές εκπλήξεις καθώς παίζει σε κάποια σημεία ο συγγραφέας με την λογική του αναγνώστη.
Ο Γιάννης Κυζιρόπουλος έχοντας σπουδές στη Γεωπονία, χρησιμοποιεί το μυθιστόρημα του ως δοκίμιο πάνω στην υπόθεση των γενετικά τροποποιημένων καρπών, στήνοντας την υπόθεση της επισιτιστικής κρίσης εξαιτίας τους. Πληροφορίες που έχουν να κάνουν με τον κόσμο των φυτών, απαντώνται όμως και σε άλλα σημεία. Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να κάνω στα πολλά κομμάτια τραγουδιών που καταγράφονται σε όλη την έκταση του μυθιστορήματος. Σκέφτομαι να τα συγκεντρώσω όλα σε μία playlist και να τα ακούω με τη σειρά που γίνεται η αναφορά τους στο βιβλίο. Είναι όλα τους, ένα και ένα.
Κλείνοντας αυτήν την ανάλυση μου, θέλω να σταθώ στο γεγονός πως κάθε βιβλίο, θέλει τον δικό του χρόνο για να μπορέσει να διαβαστεί σωστά και έτσι όπως το είχε στο μυαλό του ο συγγραφέας. Ως εκ τούτου, ο επίδοξος αναγνώστης αυτού του μυθιστορήματος, θα πρέπει να το ξεκινήσει χωρίς να περιμένει κάτι συγκεκριμένο. Θα πρέπει να έχει διάθεση τέτοια ώστε να διαβάσει κάτι διαφορετικό από ότι κυκλοφορεί στην Ελληνική Λογοτεχνία και να αφεθεί ελεύθερα να ακολουθήσει τον Ιάσονα στην περιπέτεια του.
Read
March 27, 2020Δύσκολο να γράψει κάνεις μια κριτική για αυτό το βιβλίο... Εντυπωσιάστηκα πάρα πολύ από αυτό το βιβλίο, ξεπέρασε κάθε ενθουσιασμό και κάθε προσδοκία που είχα. Ο συγγραφέας, αν και νέος σε ηλικία, έχει καταφέρει να γράψει ένα από τα σπουδαιότερα βιβλία που έχω διαβάσει μέχρι στιγμής...
Όπως ακριβώς μαρτυρά ο τίτλος, στο βιβλίο από την αρχή ως το τέλος κυριαρχεί μια αβάσταχτη θλίψη. Ο αναγνώστης γίνεται ένα με τον πρωταγωνιστή, τον Ιάσονα, που μόνο άσχημα γεγονότα συμβαίνουν στη ζωή του, με πολύ λίγες στιγμές αγάπης και χαράς. Μα ακόμη και τότε αναρωτιέσαι αν είναι αληθινό ή μήπως ο πρωταγωνιστής έχει χαθεί μέσα στην επιθυμία του για κάτι ομορφότερο, για κάτι που θα τον κάνει να πιστέψει ότι η ευτυχία τελικά υπάρχει.
Η ιστορία αναφέρεται στο κοντινό μέλλον όπου ο κόσμος έχει αλλάξει και δεν είναι όπως τον ξέρουμε τώρα. Η πείνα έχει φέρει την εξαθλίωση σε κάθε σπιτικό και έχει σπρώξει κάποιους στην απελπισία. Ο Ιάσονας με την παρέα του έχουν βρει μια εγκαταλελειμμένη αποθήκη με τρόφιμα και θέλοντας να καλύψουν τις ανάγκες τους, πέφτουν σε μια αναπάντεχη παγίδα. Εκείνος καταφέρνει να ξεφύγει, μα ποτέ δε θα ξεχάσει αυτό το συμβάν... Και αυτό είναι μία από τις αφορμές που θα έχει για να μας δείξει μια άλλη πλευρά του εαυτού του.
Στο πρώτο μισό μέρος του βιβλίου ένιωσα πως η κατάθλιψη έχει πρόσωπο και μου μιλά μέσα από αυτές τις σελίδες. Δεν είναι τόσο τα γεγονότα όσο τα συναισθήματα που σε κατακλύζουν από σελίδα σε σελίδα. Γνωρίζουμε τον πρωταγωνιστή μέσα από το παρελθόν του, από τις σκέψεις του, αλλά και από όσα νιώθει. Η σκέψη όμως δε μένει σε επιφανειακά πράγματα. Και αυτό με έκανε να εκτιμήσω και το συγγραφέα. Φαίνεται πως είναι ένας βαθιά σκεπτόμενος άνθρωπος που μέσα από το βιβλίο του μας θέτει υπαρξιακά ερωτήματα παρουσιάζοντας μας έναν άνθρωπο που πεινά και που αγωνίζεται για επιβίωση. Κυριολεκτικά, ο Ιάσονας αγωνίζεται σε κάθε κεφάλαιο να επιβιώσει τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Κάποιες φορές όμως η ψυχική του επιβίωση είναι σημαντικότερη...
Από το δεύτερο μισό μέρος του βιβλίου βλέπουμε έναν διαφορετικό Ιάσονα, που ωστόσο, δεν αφήνει τα πάθη του, δεν τα ξεχνά...
Σημαντικό ρόλο παίζει και ένας άνθρωπος που γνωρίζει τυχαία σε μια εκδήλωση. Οι συζητήσεις που κάνουν θα φέρουν στο φως και κάποιες αποκαλύψεις που θα παίξουν μεγάλο ρόλο στην έκβαση της ιστορίας.
Όσο για τη στιγμή που ο Ιάσονας θα ερωτευτεί αληθινά: Ο συγγραφέας έχει αποδώσει το επίπεδο του ερωτισμού, του ρομαντισμού, τόσο βαθειά, σα να ζεις τον τέλειο, τον απόλυτο έρωτα. Όσοι είστε λάτρεις των ρομαντικών μυθιστορημάτων τότε σίγουρα αυτό θα το ξεχωρίσετε.
Το μόνο αρνητικό που μου άφησε είναι πως το θέμα της εκδίκησης, όπως αναφέρεται στο οπισθόφυλλο, σε εμένα δεν έγινε ξεκάθαρο... Θα ήθελα κάτι περισσότερο σε αυτό το κομμάτι.
Τώρα, που έχω τελειώσει το βιβλίο, που ξέρω το τέλος του, έχω ακόμη αυτή τη στεναχώρια που είχα από την πρώτη του σελίδα... Συγκινητικό (ειδικά οι τελευταίες σελίδες)
και απολαυστικό μέχρι το τέλος του...
Όπως ακριβώς μαρτυρά ο τίτλος, στο βιβλίο από την αρχή ως το τέλος κυριαρχεί μια αβάσταχτη θλίψη. Ο αναγνώστης γίνεται ένα με τον πρωταγωνιστή, τον Ιάσονα, που μόνο άσχημα γεγονότα συμβαίνουν στη ζωή του, με πολύ λίγες στιγμές αγάπης και χαράς. Μα ακόμη και τότε αναρωτιέσαι αν είναι αληθινό ή μήπως ο πρωταγωνιστής έχει χαθεί μέσα στην επιθυμία του για κάτι ομορφότερο, για κάτι που θα τον κάνει να πιστέψει ότι η ευτυχία τελικά υπάρχει.
Η ιστορία αναφέρεται στο κοντινό μέλλον όπου ο κόσμος έχει αλλάξει και δεν είναι όπως τον ξέρουμε τώρα. Η πείνα έχει φέρει την εξαθλίωση σε κάθε σπιτικό και έχει σπρώξει κάποιους στην απελπισία. Ο Ιάσονας με την παρέα του έχουν βρει μια εγκαταλελειμμένη αποθήκη με τρόφιμα και θέλοντας να καλύψουν τις ανάγκες τους, πέφτουν σε μια αναπάντεχη παγίδα. Εκείνος καταφέρνει να ξεφύγει, μα ποτέ δε θα ξεχάσει αυτό το συμβάν... Και αυτό είναι μία από τις αφορμές που θα έχει για να μας δείξει μια άλλη πλευρά του εαυτού του.
Στο πρώτο μισό μέρος του βιβλίου ένιωσα πως η κατάθλιψη έχει πρόσωπο και μου μιλά μέσα από αυτές τις σελίδες. Δεν είναι τόσο τα γεγονότα όσο τα συναισθήματα που σε κατακλύζουν από σελίδα σε σελίδα. Γνωρίζουμε τον πρωταγωνιστή μέσα από το παρελθόν του, από τις σκέψεις του, αλλά και από όσα νιώθει. Η σκέψη όμως δε μένει σε επιφανειακά πράγματα. Και αυτό με έκανε να εκτιμήσω και το συγγραφέα. Φαίνεται πως είναι ένας βαθιά σκεπτόμενος άνθρωπος που μέσα από το βιβλίο του μας θέτει υπαρξιακά ερωτήματα παρουσιάζοντας μας έναν άνθρωπο που πεινά και που αγωνίζεται για επιβίωση. Κυριολεκτικά, ο Ιάσονας αγωνίζεται σε κάθε κεφάλαιο να επιβιώσει τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Κάποιες φορές όμως η ψυχική του επιβίωση είναι σημαντικότερη...
Από το δεύτερο μισό μέρος του βιβλίου βλέπουμε έναν διαφορετικό Ιάσονα, που ωστόσο, δεν αφήνει τα πάθη του, δεν τα ξεχνά...
Σημαντικό ρόλο παίζει και ένας άνθρωπος που γνωρίζει τυχαία σε μια εκδήλωση. Οι συζητήσεις που κάνουν θα φέρουν στο φως και κάποιες αποκαλύψεις που θα παίξουν μεγάλο ρόλο στην έκβαση της ιστορίας.
Όσο για τη στιγμή που ο Ιάσονας θα ερωτευτεί αληθινά: Ο συγγραφέας έχει αποδώσει το επίπεδο του ερωτισμού, του ρομαντισμού, τόσο βαθειά, σα να ζεις τον τέλειο, τον απόλυτο έρωτα. Όσοι είστε λάτρεις των ρομαντικών μυθιστορημάτων τότε σίγουρα αυτό θα το ξεχωρίσετε.
Το μόνο αρνητικό που μου άφησε είναι πως το θέμα της εκδίκησης, όπως αναφέρεται στο οπισθόφυλλο, σε εμένα δεν έγινε ξεκάθαρο... Θα ήθελα κάτι περισσότερο σε αυτό το κομμάτι.
Τώρα, που έχω τελειώσει το βιβλίο, που ξέρω το τέλος του, έχω ακόμη αυτή τη στεναχώρια που είχα από την πρώτη του σελίδα... Συγκινητικό (ειδικά οι τελευταίες σελίδες)
και απολαυστικό μέχρι το τέλος του...
June 29, 2020
Ταξιδεύουμε στην “Στη γη της αιώνιας θλίψης”.. Διακατέχεται από μια μεστή, συγγραφική δεινότητα αυτό το βιβλίο, που την αντιλαμβάνεσαι από τις πρώτες κιόλας σελίδες. Μια ωριμότητα που σπάνια συναντάς και γίνεται ακόμα πιο έντονη η μοναδικότητα της, αν αναλογιστείς πως άφορα το δεύτερο μόλις βιβλίο, ενός νέου συγγραφέα, του Γιάννη Κυζιρόπουλου.
Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα το οποίο βασίζεται στη χρήση συμβόλων και μεταφορών, εκφραστικά μέσα τα οποία χρησιμοποιεί ο συγγραφέας εύστοχα και ισορροπημένα για να μεταφέρει τα μηνύματα του στους αναγνώστες του. Με αυτό τον τρόπο ο Γιάννης Κυζιρόπουλος, όχι απλά γίνεται άμεσος και κατανοητός, μα καταφέρνει αβίαστα να αφήσει ανεξίτηλο στίγμα στις ψυχές τους. Τα θέματα που θίγονται είναι πολλά, επίκαιρα και ουσιώδη, τα ερωτήματα που τίθενται άμεσα και έμμεσα, εγείρουν την σκέψη και δημιουργούν την διάθεση για επαναπροσδιορισμούς και συμπεράσματα υπό το πρίσμα μια πιο κριτικής σκέψης, άλλες φορές πιο ανθρώπινης και συναισθηματικής και άλλες πιο ρεαλιστικής.
Πως μπορεί ο άνθρωπος να ξεφύγει από τον ίδιο του τον εαυτό, ή μάλλον από αυτό που “τον έκαναν” να είναι;; Τι είναι διατεθειμένος να θυσιάσει για αυτό; Τι να αλλάξει; Πώς μπορούν οι ζωές μας να μάς ανήκουν πραγματικά όταν η ελεύθερη βούληση, οι προσωπικές επιλογές και η ατομική ελευθερία είναι απλά ψευδαισθήσεις ;
Ο δυστοπικός χαρακτήρας του βιβλίου μας μεταφέρει κάπου στο μέλλον, σε μια εποχή που η Αθήνα μαστίζεται από ένα λοιμό που ταλανίζει τους κατοίκους της, αλλάζει ριζικά τις ζωές τους και καθορίζει την διαβίωση τους. Εκεί, συναντάμε τον Ιάσονα και την παρέα του, νέα παιδιά που δίνουν τον δικό τους αγώνα επιβίωσης με όποια μέσα διαθέτουν και εκμεταλλευόμενοι την κάθε ευκαιρία που τους δίνεται. Μια τέτοια ευκαιρία, οδηγεί στον θάνατο καθώς πέφτουν στα δίχτυα μια ενέδρας που θα στοιχίσει τις ζωές τους. Επιβιώνει μόνο ο Ιάσονας, που κάνει σκοπό της ζωής του να πάρει εκδίκηση. Ένα ταξίδι αρχικά εκδίκησης ξεκινά για εκείνον, είναι αποφασισμένος να αποδώσει την δική του δικαιοσύνη για την απώλεια των φίλων του που χάθηκαν, είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει και να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο που θα βρεθεί στον δρόμο του, μέχρι να φτάσει στην δική του εξιλέωση, είναι όμως εντελώς απροετοίμαστος και καθόλου υποψιασμένος για τις εκπλήξεις που τον περιμένουν και θα τον φέρουν αντιμέτωπο με μεγάλες αλήθειες. Στο ταξίδι αυτό θα συναντήσει τον έρωτα, την αγάπη, την ελευθερία και θα έρθει ενώπιος ενωπίω με τη νομοτέλεια που διέπει τον κόσμο και την αναζήτηση του νοήματος της αληθινής ύπαρξης του ανθρώπου.
Η αφήγηση, συναρπαστική! Έχει γρήγορους ρυθμούς, στους οποίους εμπλέκεται το ρεαλιστικό με το φανταστικό στοιχείο, η αλληγορία και το πικρό χιούμορ και όχι μόνο, οι ζωντανές περιγραφές αρμονικά εναλλασσόμενες με τις αναδρομές στο παρελθόν δεν κουράζουν, ενώ οι απρόσμενες ανατροπές κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη και ξετυλίγουν αριστουργηματικά, μια σειρά γεγονότων η οποία οδηγεί σε μια πλοκή που συγκλονίζει. Η δομή της φαντάζει σαν μωσαϊκό που ο συγγραφέας συναρμολογεί αριστουργηματικά από την πρώτη κιόλας σελίδα.
Μέσα από ένα πολυεπίπεδο κείμενο, ο Γιάννης Κυζιρόπουλος, μας εισάγει στο δικό του σύμπαν, μέσα από μια ιστορία που φέρνει στην επιφάνεια τις συνέπειες της εξουσίας στο γενικό σύνολό και φτάνει ως την αλλοτρίωση της ανθρώπινης διάστασής. Με εύστοχο τρόπο εμμένοντας στην ουσία, ο συγγραφέας αναδεικνύει την αίσθηση της αποξένωσης του ανθρώπου από τον εαυτό του και τον κόσμο που τον περιβάλλει και την απώλεια στοιχείων της προσωπικότητάς του, μέσα από το αλληγορικό τοπίο που ο ίδιος κατασκευάζει, με σκοπό να εικονοποιήσει στις σελίδες του βιβλίου του, την εποχή που ζούμε. Πραγματεύεται την απώλεια, τον πόνο που αυτή προκαλεί, τις κοινωνικές ανισότητες, τη μάχη της καθημερινής επιβίωσης, την ίδια τη ζωή και κάθε τραγική έκφανσή της. Όσο και αν αλλάξουν τα πράγματα στο μέλλον για την ανθρωπότητα, κάποια θα παραμένουν πάντα τα ίδια.
Οι χαρακτήρες του βιβλίου έχουν ο καθένας το δικό του ψυχολογικό προφίλ και υπόβαθρο. Αποδίδονται άρτια δομημένοι και με τρόπο που τους κάνει άμεσα οικείους. Κινούνται αυτόνομα και ανεξάρτητα, μέσα σε ζωές που επιμελήθηκε και σκηνοθέτησε ο συγγραφέας με κινηματογραφικό τρόπο. Μοιάζουν να προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τις αντιξοότητες της ζωής του και να αλλάξουν την μοίρα τους, σε ένα παιχνίδι που δείχνει από την αρχή χαμένο, μα δεν τα παρατούν..Ο ωμός ρεαλισμός της καθημερινότητας τους, η απελπισία που σκεπάζει κάθε δυνατότητα διαφυγής από το καταδικασμένο μέλλον τους, δεν μπορούν να σκοτώσουν το συναισθηματικό τους κόσμο. Ο νεανικός παρορμητισμός τους τούς ωθεί να μην εγκαταλείψουν το όνειρο που γεννά μέσα τους η ελπίδα για την διεκδίκηση μιας καλύτερη ζωής. Ρομαντικοί και ονειροπόλοι, αρνούνται να αφεθούν σε μια ισοπεδωτική πραγματικότητα και ο έρωτας σε όλο αυτό, τροφοδότης και ένα ακόμα κίνητρο. Σε πολλά σημεία του βιβλίου κάποια συναισθήματα υπερισχύουν εκκωφαντικά και είναι ικανά να αλλάξουν τα πάντα ριζικά, γιατί οι πρωταγωνιστές του βιβλίου τα νιώθουν και τα ζουν έντονα και αφήνονται σε αυτά.
Δεν θα μπορούσα όμως να μην αναφερθώ στην προσωπική εμπλοκή του συγγραφέα και την ευαισθησία που τον διακατέχει και που είναι ολοφάνερα από τον πρόλογο του. Μαρτυρούν μια ειλικρινές κατάθεση ψυχής, ένα συγκεκριμένο μήνυμα, με συγκεκριμένο παραλήπτη. Μοιάζει πως στόχος του ίδιου είναι η προσωπική του λύτρωση. Εκφράζει το δικό του παράπονο και συγνώμη με την ελπίδα, αυτά να φτάσουν εκεί που θέλει, μα και σε όσους επειδή δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν με το σύνολο, επιλέγουν την μοναξιά και την απομόνωση. Με αυτόν τον τρόπο, γίνεται ο ίδιος το παράδειγμα για όλους αυτούς που θα τους πείσει, πως αν μάθουν, αν προσπαθήσουν να επικοινωνούν με τους ανθρώπους γύρω τους, αν καταφέρουν να αποβάλλουν εσωτερικούς ενδοιασμούς και βρουν τους τρόπους να εκφράζονται, θα αισθανθούν λιγότερο μόνοι σ’ αυτόν τον κόσμο. Μοιάζει αυτό να επιδιώκει και ο ίδιος μέσω του βιβλίου του, θέλει να επικοινωνήσει με μας. Εξάλλου αυτό δεν είναι η συγγραφή; Η εσωτερική, εγγενής ανάγκη έκφρασης που έχει ο εκάστοτε συγγραφέας και την οποία εκτονώνει, μοιράζεται, με τους αναγνώστες του όταν νιώθει πως κάτι έχει να τους πει.. και αυτό, την μοναδική, εκείνη στιγμή που θα το καταφέρει, θα τους δέσει άρρηκτα, γιατί θα είναι η φωνή τους, γιατί θα δουν πως και αυτός έχει διαβάσει τις ψυχές τους και τότε θα δεθούν άρρηκτα και αληθινά μεταξύ τους.
Αυτό ο Γιάννης Κυζιρόπουλος το πετυχαίνει πολύ εύκολα, πράγμα που σημαίνει πως έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ ταλαντούχο συγγραφέα, που σίγουρα θα απολαύσουμε μαζί του στο μέλλον, μοναδικές στιγμές λογοτεχνικής πανδαισίας.
Βαθύ υπαρξιακό το βιβλίο του Γιάννη Κυζιρόπουλου, μα στην ουσία είναι ένα παραμύθι για μεγάλα παιδιά. Προσπαθεί να αναδείξει την προσωπική μας εμπλοκή, στο έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα και δεν είναι άλλη από την δική μας ευθύνη και απόφαση, να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και να τις οδηγήσουμε από την γη της αιώνιας θλίψης, στην γη της αιώνιας ευτυχίας και εσωτερικής γαλήνης.
Σίγουρα αυτό το βιβλίο μπορεί να μας δείξει πολλούς τρόπους μα και μπορεί να μας κάνει να το προ-αισθανθούμε με αλλους τόσους…
Μην το προσπεράσετε…
Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα το οποίο βασίζεται στη χρήση συμβόλων και μεταφορών, εκφραστικά μέσα τα οποία χρησιμοποιεί ο συγγραφέας εύστοχα και ισορροπημένα για να μεταφέρει τα μηνύματα του στους αναγνώστες του. Με αυτό τον τρόπο ο Γιάννης Κυζιρόπουλος, όχι απλά γίνεται άμεσος και κατανοητός, μα καταφέρνει αβίαστα να αφήσει ανεξίτηλο στίγμα στις ψυχές τους. Τα θέματα που θίγονται είναι πολλά, επίκαιρα και ουσιώδη, τα ερωτήματα που τίθενται άμεσα και έμμεσα, εγείρουν την σκέψη και δημιουργούν την διάθεση για επαναπροσδιορισμούς και συμπεράσματα υπό το πρίσμα μια πιο κριτικής σκέψης, άλλες φορές πιο ανθρώπινης και συναισθηματικής και άλλες πιο ρεαλιστικής.
Πως μπορεί ο άνθρωπος να ξεφύγει από τον ίδιο του τον εαυτό, ή μάλλον από αυτό που “τον έκαναν” να είναι;; Τι είναι διατεθειμένος να θυσιάσει για αυτό; Τι να αλλάξει; Πώς μπορούν οι ζωές μας να μάς ανήκουν πραγματικά όταν η ελεύθερη βούληση, οι προσωπικές επιλογές και η ατομική ελευθερία είναι απλά ψευδαισθήσεις ;
Ο δυστοπικός χαρακτήρας του βιβλίου μας μεταφέρει κάπου στο μέλλον, σε μια εποχή που η Αθήνα μαστίζεται από ένα λοιμό που ταλανίζει τους κατοίκους της, αλλάζει ριζικά τις ζωές τους και καθορίζει την διαβίωση τους. Εκεί, συναντάμε τον Ιάσονα και την παρέα του, νέα παιδιά που δίνουν τον δικό τους αγώνα επιβίωσης με όποια μέσα διαθέτουν και εκμεταλλευόμενοι την κάθε ευκαιρία που τους δίνεται. Μια τέτοια ευκαιρία, οδηγεί στον θάνατο καθώς πέφτουν στα δίχτυα μια ενέδρας που θα στοιχίσει τις ζωές τους. Επιβιώνει μόνο ο Ιάσονας, που κάνει σκοπό της ζωής του να πάρει εκδίκηση. Ένα ταξίδι αρχικά εκδίκησης ξεκινά για εκείνον, είναι αποφασισμένος να αποδώσει την δική του δικαιοσύνη για την απώλεια των φίλων του που χάθηκαν, είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει και να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο που θα βρεθεί στον δρόμο του, μέχρι να φτάσει στην δική του εξιλέωση, είναι όμως εντελώς απροετοίμαστος και καθόλου υποψιασμένος για τις εκπλήξεις που τον περιμένουν και θα τον φέρουν αντιμέτωπο με μεγάλες αλήθειες. Στο ταξίδι αυτό θα συναντήσει τον έρωτα, την αγάπη, την ελευθερία και θα έρθει ενώπιος ενωπίω με τη νομοτέλεια που διέπει τον κόσμο και την αναζήτηση του νοήματος της αληθινής ύπαρξης του ανθρώπου.
Η αφήγηση, συναρπαστική! Έχει γρήγορους ρυθμούς, στους οποίους εμπλέκεται το ρεαλιστικό με το φανταστικό στοιχείο, η αλληγορία και το πικρό χιούμορ και όχι μόνο, οι ζωντανές περιγραφές αρμονικά εναλλασσόμενες με τις αναδρομές στο παρελθόν δεν κουράζουν, ενώ οι απρόσμενες ανατροπές κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη και ξετυλίγουν αριστουργηματικά, μια σειρά γεγονότων η οποία οδηγεί σε μια πλοκή που συγκλονίζει. Η δομή της φαντάζει σαν μωσαϊκό που ο συγγραφέας συναρμολογεί αριστουργηματικά από την πρώτη κιόλας σελίδα.
Μέσα από ένα πολυεπίπεδο κείμενο, ο Γιάννης Κυζιρόπουλος, μας εισάγει στο δικό του σύμπαν, μέσα από μια ιστορία που φέρνει στην επιφάνεια τις συνέπειες της εξουσίας στο γενικό σύνολό και φτάνει ως την αλλοτρίωση της ανθρώπινης διάστασής. Με εύστοχο τρόπο εμμένοντας στην ουσία, ο συγγραφέας αναδεικνύει την αίσθηση της αποξένωσης του ανθρώπου από τον εαυτό του και τον κόσμο που τον περιβάλλει και την απώλεια στοιχείων της προσωπικότητάς του, μέσα από το αλληγορικό τοπίο που ο ίδιος κατασκευάζει, με σκοπό να εικονοποιήσει στις σελίδες του βιβλίου του, την εποχή που ζούμε. Πραγματεύεται την απώλεια, τον πόνο που αυτή προκαλεί, τις κοινωνικές ανισότητες, τη μάχη της καθημερινής επιβίωσης, την ίδια τη ζωή και κάθε τραγική έκφανσή της. Όσο και αν αλλάξουν τα πράγματα στο μέλλον για την ανθρωπότητα, κάποια θα παραμένουν πάντα τα ίδια.
Οι χαρακτήρες του βιβλίου έχουν ο καθένας το δικό του ψυχολογικό προφίλ και υπόβαθρο. Αποδίδονται άρτια δομημένοι και με τρόπο που τους κάνει άμεσα οικείους. Κινούνται αυτόνομα και ανεξάρτητα, μέσα σε ζωές που επιμελήθηκε και σκηνοθέτησε ο συγγραφέας με κινηματογραφικό τρόπο. Μοιάζουν να προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τις αντιξοότητες της ζωής του και να αλλάξουν την μοίρα τους, σε ένα παιχνίδι που δείχνει από την αρχή χαμένο, μα δεν τα παρατούν..Ο ωμός ρεαλισμός της καθημερινότητας τους, η απελπισία που σκεπάζει κάθε δυνατότητα διαφυγής από το καταδικασμένο μέλλον τους, δεν μπορούν να σκοτώσουν το συναισθηματικό τους κόσμο. Ο νεανικός παρορμητισμός τους τούς ωθεί να μην εγκαταλείψουν το όνειρο που γεννά μέσα τους η ελπίδα για την διεκδίκηση μιας καλύτερη ζωής. Ρομαντικοί και ονειροπόλοι, αρνούνται να αφεθούν σε μια ισοπεδωτική πραγματικότητα και ο έρωτας σε όλο αυτό, τροφοδότης και ένα ακόμα κίνητρο. Σε πολλά σημεία του βιβλίου κάποια συναισθήματα υπερισχύουν εκκωφαντικά και είναι ικανά να αλλάξουν τα πάντα ριζικά, γιατί οι πρωταγωνιστές του βιβλίου τα νιώθουν και τα ζουν έντονα και αφήνονται σε αυτά.
Δεν θα μπορούσα όμως να μην αναφερθώ στην προσωπική εμπλοκή του συγγραφέα και την ευαισθησία που τον διακατέχει και που είναι ολοφάνερα από τον πρόλογο του. Μαρτυρούν μια ειλικρινές κατάθεση ψυχής, ένα συγκεκριμένο μήνυμα, με συγκεκριμένο παραλήπτη. Μοιάζει πως στόχος του ίδιου είναι η προσωπική του λύτρωση. Εκφράζει το δικό του παράπονο και συγνώμη με την ελπίδα, αυτά να φτάσουν εκεί που θέλει, μα και σε όσους επειδή δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν με το σύνολο, επιλέγουν την μοναξιά και την απομόνωση. Με αυτόν τον τρόπο, γίνεται ο ίδιος το παράδειγμα για όλους αυτούς που θα τους πείσει, πως αν μάθουν, αν προσπαθήσουν να επικοινωνούν με τους ανθρώπους γύρω τους, αν καταφέρουν να αποβάλλουν εσωτερικούς ενδοιασμούς και βρουν τους τρόπους να εκφράζονται, θα αισθανθούν λιγότερο μόνοι σ’ αυτόν τον κόσμο. Μοιάζει αυτό να επιδιώκει και ο ίδιος μέσω του βιβλίου του, θέλει να επικοινωνήσει με μας. Εξάλλου αυτό δεν είναι η συγγραφή; Η εσωτερική, εγγενής ανάγκη έκφρασης που έχει ο εκάστοτε συγγραφέας και την οποία εκτονώνει, μοιράζεται, με τους αναγνώστες του όταν νιώθει πως κάτι έχει να τους πει.. και αυτό, την μοναδική, εκείνη στιγμή που θα το καταφέρει, θα τους δέσει άρρηκτα, γιατί θα είναι η φωνή τους, γιατί θα δουν πως και αυτός έχει διαβάσει τις ψυχές τους και τότε θα δεθούν άρρηκτα και αληθινά μεταξύ τους.
Αυτό ο Γιάννης Κυζιρόπουλος το πετυχαίνει πολύ εύκολα, πράγμα που σημαίνει πως έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ ταλαντούχο συγγραφέα, που σίγουρα θα απολαύσουμε μαζί του στο μέλλον, μοναδικές στιγμές λογοτεχνικής πανδαισίας.
Βαθύ υπαρξιακό το βιβλίο του Γιάννη Κυζιρόπουλου, μα στην ουσία είναι ένα παραμύθι για μεγάλα παιδιά. Προσπαθεί να αναδείξει την προσωπική μας εμπλοκή, στο έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα και δεν είναι άλλη από την δική μας ευθύνη και απόφαση, να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και να τις οδηγήσουμε από την γη της αιώνιας θλίψης, στην γη της αιώνιας ευτυχίας και εσωτερικής γαλήνης.
Σίγουρα αυτό το βιβλίο μπορεί να μας δείξει πολλούς τρόπους μα και μπορεί να μας κάνει να το προ-αισθανθούμε με αλλους τόσους…
Μην το προσπεράσετε…
February 11, 2020
Ο λιμός έχει χτυπήσει την Αθήνα με αποτέλεσμα οι αναίτιοι θάνατοι κάθε μέρα να αυξάνονται με ανησυχητικό βαθμό και τα εφόδια των τροφίμων να περιορίζονται στο ελάχιστο. Σε μία προσπάθεια να βρουν τροφή ο Ιάσωνας και οι φίλοι του γίνονται μάρτυρες μίας ενέδρας που τους στήνουν και βγαίνει αλώβητος μόνο αυτός. Το γεγονός τον κινητοποιεί για να βρει τους ενόχους και στο δρόμο του εμφανίζονται δύο πρόσωπα ο Παύλος και η Μαριάννα που θα λειτουργήσουν καταλυτικά.
Ο ήρωας του βιβλίου είναι ένα άντρας στην ηλικία των 25 ετών που έζησε άσχημα παιδικά χρόνια πράγμα που τον επηρέασε στις μετέπειτα σχέσεις του. Η μισανθρωπία που τον διακρίνει πηγάζει από τον εκφυλισμό του ανθρώπινου είδους. Θεωρεί ότι πια επικρατεί η υποκρισία, ο φασισμός και ο ρατσισμός. Στο βωμό του χρήματος έχουν ξεπουληθεί οι αξίες και τα πιστεύω.
Ο Παύλος από την άλλη πλευρά είναι το ακριβώς αντίθετο. Λειτουργεί περισσότερο με την λογική και είναι υλιστής. Η Μαριάννα εμφανίζεται στην ζωή του Ιάσωνα και τα αισθήματα κατωτερότητας που τον διακρίνουν στον ερωτικό κομμάτι καταφέρνει να του τα κάμψει. Κοινό τους στοιχείο είναι το άσχημο παρελθόν που τους άφησε ανοιχτές πληγές. Την τρυφερότητα και την αγάπη που στερήθηκαν καταφέρνουν να την αναπληρώσουν.
‘Ένα βιβλίο που καταπιάνεται με την κατάρρευση των αξιών που επικρατεί σε μία κοινωνία που έχει χάσει την ταυτότητα της και κάθε μέρα γίνεται πιο απρόσωπη και σκληρή. Ο Ιάσωνας και η Μαριάννα είναι δυο πρόσωπα που προσπαθούν να μην ενσωματωθούν στο γενικό χάος και να διατηρήσουν τον ρομαντισμό και τα αγνά αισθήματα που πια είναι σε έλλειψη.
Μου άρεσε πολύ ο τρόπος με τον οποίο έχτισε ο συγγραφέας τον ψυχισμό του ήρωα του. Επίσης στις ερωτικές σκηνές δεν υπάρχει το χυδαίο και το φθηνό. Είναι ένα ανάγνωσμα που κυλάει γρήγορα καθώς έχει τις ανατροπές και τα στοιχεία που μπορούν να κρατήσουν το ενδιαφέρον του αναγνώστη.
Ένα γλυκόπικρο μυθιστόρημα με θέμα τις διαπροσωπικές σχέσεις και τον έρωτα. Κλείνω μ’ ένα αγαπημένο μου απόσπασμα « Παρατηρούσα την υποκρισία μας, την ευκολία να κρίνουμε δίχως να μπαίνουμε στη θέση των άλλων, να πληγώνουμε, να είμαστε ομοφοβικοί, να μεταμορφωνόμαστε σε φασίστες, να περηφανευόμαστε ως ρατσιστές».
Αναζητήστε το και καλή ανάγνωση.
Ο ήρωας του βιβλίου είναι ένα άντρας στην ηλικία των 25 ετών που έζησε άσχημα παιδικά χρόνια πράγμα που τον επηρέασε στις μετέπειτα σχέσεις του. Η μισανθρωπία που τον διακρίνει πηγάζει από τον εκφυλισμό του ανθρώπινου είδους. Θεωρεί ότι πια επικρατεί η υποκρισία, ο φασισμός και ο ρατσισμός. Στο βωμό του χρήματος έχουν ξεπουληθεί οι αξίες και τα πιστεύω.
Ο Παύλος από την άλλη πλευρά είναι το ακριβώς αντίθετο. Λειτουργεί περισσότερο με την λογική και είναι υλιστής. Η Μαριάννα εμφανίζεται στην ζωή του Ιάσωνα και τα αισθήματα κατωτερότητας που τον διακρίνουν στον ερωτικό κομμάτι καταφέρνει να του τα κάμψει. Κοινό τους στοιχείο είναι το άσχημο παρελθόν που τους άφησε ανοιχτές πληγές. Την τρυφερότητα και την αγάπη που στερήθηκαν καταφέρνουν να την αναπληρώσουν.
‘Ένα βιβλίο που καταπιάνεται με την κατάρρευση των αξιών που επικρατεί σε μία κοινωνία που έχει χάσει την ταυτότητα της και κάθε μέρα γίνεται πιο απρόσωπη και σκληρή. Ο Ιάσωνας και η Μαριάννα είναι δυο πρόσωπα που προσπαθούν να μην ενσωματωθούν στο γενικό χάος και να διατηρήσουν τον ρομαντισμό και τα αγνά αισθήματα που πια είναι σε έλλειψη.
Μου άρεσε πολύ ο τρόπος με τον οποίο έχτισε ο συγγραφέας τον ψυχισμό του ήρωα του. Επίσης στις ερωτικές σκηνές δεν υπάρχει το χυδαίο και το φθηνό. Είναι ένα ανάγνωσμα που κυλάει γρήγορα καθώς έχει τις ανατροπές και τα στοιχεία που μπορούν να κρατήσουν το ενδιαφέρον του αναγνώστη.
Ένα γλυκόπικρο μυθιστόρημα με θέμα τις διαπροσωπικές σχέσεις και τον έρωτα. Κλείνω μ’ ένα αγαπημένο μου απόσπασμα « Παρατηρούσα την υποκρισία μας, την ευκολία να κρίνουμε δίχως να μπαίνουμε στη θέση των άλλων, να πληγώνουμε, να είμαστε ομοφοβικοί, να μεταμορφωνόμαστε σε φασίστες, να περηφανευόμαστε ως ρατσιστές».
Αναζητήστε το και καλή ανάγνωση.
June 15, 2020
Είμαστε στο 2030 και ο κόσμος όλος πλήττεται από τα απόνερα του Μεγάλου Λιμού. Η τροφή έχει περιοριστεί, βασικά αγαθά είναι πανάκριβα, φτώχεια και εξαθλίωση οδηγούν τον άνθρωπο σε απονενοημένες πράξεις. Σε μια τέτοια ατμόσφαιρα επιζεί ο Ιάσονας, σε μια Αθήνα όπου τα πάντα έχουν ανατραπεί κι ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί για να εξασφαλίσει μια μερίδα φαγητό. Μετά από ενέδρα, χάνει και τους τελευταίους του φίλους κι αρχίζει μια σειρά από περιπλανήσεις που θα τον οδηγήσουν στον έρωτα, την προδοσία, το μίσος και θα του χαρίσουν την ψευδαίσθηση πως απομακρύνθηκε από το θηρίο που κρύβει μέσα του. Είναι όμως έτσι;
Το μυθιστόρημα είναι η δεύτερη εμφάνιση του συγγραφέα στον εκδοτικό χώρο και αφορά κυρίως την ψυχοσύνθεση του αφηγητή της ιστορίας και τις αλλαγές που επιφέρουν τα βιώματά του στη νοοτροπία και την κοσμοθεωρία του. Υπάρχει ένα ζοφερό και δυστοπικό περιβάλλον, μια εντελώς νέα τάξη πραγμάτων, η οποία όμως περιγράφεται συνοπτικά και σε κατά τόπους (καίρια) σημεία παρά αναπτύσσεται. Οι επιρροές της όμως είναι βαθύτατες σ’ έναν χαρακτήρα που ξέρει, νιώθει και καταλαβαίνει πως ούτε το καλύτερο παιδί είναι ούτε έχει δικαίωμα στη χαρά και την αγάπη. Τον έβλεπα σε όλο το βιβλίο να περιφέρεται μες στη μιζέρια, την κατήφεια και την απογοήτευση, άτολμος και δειλός, παρ’ όλ’ αυτά με ξεσπάσματα θυμού γεμάτα ένταση και δύναμη. Μια σειρά από ανθρώπους που θα γνωρίσει και ένα σερί απανωτών ανατροπών θα φέρουν στη ζωή του νέες δοκιμασίες και πάνω απ’ όλα έναν έρωτα καθολικό, σωστό, που θα εξελιχθεί σταδιακά, όπως πρέπει, θα καταγραφεί με ρεαλισμό και θα διακοσμηθεί με ωραίες παρομοιώσεις: «…μια άχαρη -αν όχι φρικτή- μέρα ξεδιπλωνόταν σαν βρόμικο, φτηνιάρικο σεντόνι μπροστά μου» (σελ. 32).
Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση αλλά και η ματιά του συγγραφέα δεν αφήνουν περιθώρια σε άλλους χαρακτήρες να αναπτυχθούν τόσο πολύ, χωρίς αυτό να σημαίνει πως παραμένουν επιφανειακοί και στάσιμοι. Ο χειρισμός όλων είναι αξιοπρόσεκτος, μελετημένος και στρωτός. Με αληθοφάνεια και ρεαλισμό ξεδιπλώνονται και καταγράφονται στιγμές που κάλλιστα θα μπορούσαν να συμβούν σε πραγματικές συνθήκες «τσιμεντένιας ζούγκλας», με τρόπαιο ένα πιάτο φαΐ. Απλώς ο Ιάσονας είναι ξεκάθαρα ο πρωταγωνιστής και η ψυχοσύνθεσή του είναι πολυπρισματική και ενδιαφέρουσα. Απογοητευμένος από τους ανθρώπους, αντικοινωνικός, περιμένει πάντα το χειρότερο και θεωρεί πως δεν είναι καλύτερος από όσους σιχαίνεται αφού δεν κάνει τίποτα για να μετατρέψει τον κόσμο σε όμορφο και δίκαιο μέρος: «Είχα σιχαθεί αυτό το ανιαρό πιάτο που μου σέρβιρε η μοίρα ως ζωή» (σελ. 66). Ο Σπύρος από το βιοχημικό εργαστήριο, η αδικοχαμένη Αλίκη, η παιδική φίλη Αθηνά, η διπολική ημιεπαγγελματίας πόρνη Έλη, η γοητευτική τηλεπερσόνα και youtuber Σίλια, ο Παύλος που διευθύνει μια ιδιότυπη και αυτόνομη κολεκτίβα στην Κηφισιά, η σκληρή και απόλυτη Μαριάννα είναι μερικοί από όσους επηρεάζουν τον βηματισμό και τις αποφάσεις του εικοσάχρονου αφηγητή ενώ και το δικό τους παρελθόν και παρόν κρύβουν ενδιαφέρουσες εκπλήξεις.
Το ταξίδι του Ιάσονα στον έρωτα είναι μαγικό, τα συναισθήματα που τον πλημμυρίζουν δεν έρχονται όλα μαζί αλλά ξεπηδάνε σταδιακά κι όταν επιτέλους καταλαβαίνει πως όλο αυτό και αμοιβαίο είναι και ίσως να του αξίζει αρχίζει να αντλεί πρωτόγνωρη δύναμη, η οποία όμως σύντομα θα του επιβληθεί οδηγώντας τον σε ανίδωτα μονοπάτια. Είναι ένας άνθρωπος που ψάχνει τον εαυτό του όχι για να τον αγαπήσει αλλά για να τον μισήσει περισσότερο, έχει χαμηλή αυτοπεποίθηση ενώ σύντομα τ�� σχέδιό του να εκδικηθεί για την ενέδρα αρχίζει να υπαναχωρεί όταν γίνεται μέλος μιας κοινότητας. Συμπαθητικά αντιπαθητικός ήρωας, με δικαίωμα σ’ ένα καλύτερο αύριο κι ας μην το προσμένει, ζει γεγονότα που περιγράφονται παραστατικά, ζωηρά, αν και λίγο περισσότερο εκτεταμένα απ’ όσο θα έπρεπε. «Προσπάθησα πάρα πολύ να είμαι άνθρωπος σε μια απάνθρωπη κοινωνία που δεν το αξίζει» (σελ. 161).
Το πρώτο κεφάλαιο είναι το αγαπημένο μου σημείο, μιας και μπαίνουμε από την αρχή στην ιστορία, περπατάμε σε μια άλλη Αθήνα, χτυπημένη από τον Μεγάλο Λιμό, και βι��νουμε την ένταση και την αγωνία της παγίδας. Σούπερ και μίνι μάρκετ, εγκαταλελειμμένα διαμερίσματα, περίπτερα και βιομηχανικές αποθήκες είναι πιθανές πηγές ξηράς κυρίως τροφής. Ο τρόπος με τον οποίο η ανθρωπότητα έζησε τον Μεγάλο Λιμό και η μέθοδος με την οποία αυτός εμφανίστηκε δείχνουν τη γόνιμη και συγκρατημένη φαντασία του συγγραφέα, την έντονη παρατηρητικότητα των συνθηκών της πραγματικής ζωής και την προσεγμένη καταγραφή λεπτομερειών που με συγκεκριμένη οπτική μπορούν να δημιουργήσουν τέτοιες απάνθρωπες συνθήκες.
Είναι μάλιστα τόσο διαφορετικά γραμμένο το κεφάλαιο αυτό από το υπόλοιπο μυθιστόρημα, τόσο λιτό και ταυτόχρονα συναρπαστικό, που δυσκολεύτηκα να αγκαλιάσω το υπόλοιπο κείμενο, στο οποίο όμως βρήκα εντελώς διαφορετικές αρετές.
Όπως έγραψα και πριν, το συναρπαστικό πρώτο κεφάλαιο δε συγκρίνεται σε δράση και ένταση με το υπόλοιπο μυθιστόρημα, όπου ο συγγραφέας παραθέτει ιδιαίτερες λέξεις, ακόμη και σπάνιες («αποφώλια εικόνα», «θελξικάρδιο», «ερισιθάνατη»), εκτενείς φιλοσοφικές απόψεις για έμφαση στη νοοτροπία του χαρακτήρα και σύγκρισή του με τους εκάστοτε συνομιλητές του. Το στυλ δεν απώθησε αυτήν την επιλογή, απλώς η έμφαση στον ψυχισμό και την εκλογίκευση των πράξεων έχασε αρκετά σε βαθμό ό,τι κερδήθηκε σχεδόν από την αρχή. Αυτά τα «αναρχορομαντικά» του Ιάσονα, όπως τα χαρακτηρίζει η Σίλια, πολλές φορές με οδήγησαν να προσπεράσω κάποια χωρία, το ίδιο και κάποιοι περιττώς εκτεταμένοι διάλογοι. Αν αυτή η αγάπη για την ελληνική γλώσσα και η ενδελεχής μελέτη του ψυχισμού κυρίως του Ιάσονα ήταν πιο περιορισμένες θα άφηναν χώρο στις περιγραφές αυτής της διαφορετικής Αθήνας, που θα ήθελα να διαβάσω περισσότερες λεπτομέρειες για την αναδιάταξη κοινωνιών και περιοχών.
«Στη γη της αιώνιας θλίψης» μας ταξιδεύει ο κύριος Γιάννης Κυζιρόπουλος, σε μια ιστορία κι έναν τόπο που μακάρι να μη ζήσουμε ποτέ, όπου οι άνθρωποι κοιτάνε τον εαυτό τους, κάνουν τα πάντα για να επιβιώσουν και για να παραμείνουν στην επιφάνεια, γαντζωμένοι από εφήμερους celebrities και επιτηδευματίες, κι ο έρωτας κρύβεται σε μια κόχη, ξεχασμένος απ’ όλους. Να όμως που τελικά μέσα σε όλα αυτά υπάρχει περιθώριο αγάπης και τρυφερότητας, αρκεί αυτά τα απρόσμενα δώρα να τα χειριστεί κάποιος σωστά και να προσέξει τις παγίδες που θα βρεθούν στον δρόμο του για να ξυπνήσουν τα πρωτόγονα ένστικτά του. Ο Ιάσονας διψά για εκδίκηση, έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση κι όμως αφήνεται να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Θα καταφέρει να ζήσει μακριά από ένα ζοφερό παρελθόν και ένα αβέβαιο μέλλον ή η εποχή και οι συνθήκες θα τον αλέσουν στις μυλόπετρές τους; Αυτό θα το αφήσω στον αναγνώστη να το ανακαλύψει.
Το μυθιστόρημα είναι η δεύτερη εμφάνιση του συγγραφέα στον εκδοτικό χώρο και αφορά κυρίως την ψυχοσύνθεση του αφηγητή της ιστορίας και τις αλλαγές που επιφέρουν τα βιώματά του στη νοοτροπία και την κοσμοθεωρία του. Υπάρχει ένα ζοφερό και δυστοπικό περιβάλλον, μια εντελώς νέα τάξη πραγμάτων, η οποία όμως περιγράφεται συνοπτικά και σε κατά τόπους (καίρια) σημεία παρά αναπτύσσεται. Οι επιρροές της όμως είναι βαθύτατες σ’ έναν χαρακτήρα που ξέρει, νιώθει και καταλαβαίνει πως ούτε το καλύτερο παιδί είναι ούτε έχει δικαίωμα στη χαρά και την αγάπη. Τον έβλεπα σε όλο το βιβλίο να περιφέρεται μες στη μιζέρια, την κατήφεια και την απογοήτευση, άτολμος και δειλός, παρ’ όλ’ αυτά με ξεσπάσματα θυμού γεμάτα ένταση και δύναμη. Μια σειρά από ανθρώπους που θα γνωρίσει και ένα σερί απανωτών ανατροπών θα φέρουν στη ζωή του νέες δοκιμασίες και πάνω απ’ όλα έναν έρωτα καθολικό, σωστό, που θα εξελιχθεί σταδιακά, όπως πρέπει, θα καταγραφεί με ρεαλισμό και θα διακοσμηθεί με ωραίες παρομοιώσεις: «…μια άχαρη -αν όχι φρικτή- μέρα ξεδιπλωνόταν σαν βρόμικο, φτηνιάρικο σεντόνι μπροστά μου» (σελ. 32).
Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση αλλά και η ματιά του συγγραφέα δεν αφήνουν περιθώρια σε άλλους χαρακτήρες να αναπτυχθούν τόσο πολύ, χωρίς αυτό να σημαίνει πως παραμένουν επιφανειακοί και στάσιμοι. Ο χειρισμός όλων είναι αξιοπρόσεκτος, μελετημένος και στρωτός. Με αληθοφάνεια και ρεαλισμό ξεδιπλώνονται και καταγράφονται στιγμές που κάλλιστα θα μπορούσαν να συμβούν σε πραγματικές συνθήκες «τσιμεντένιας ζούγκλας», με τρόπαιο ένα πιάτο φαΐ. Απλώς ο Ιάσονας είναι ξεκάθαρα ο πρωταγωνιστής και η ψυχοσύνθεσή του είναι πολυπρισματική και ενδιαφέρουσα. Απογοητευμένος από τους ανθρώπους, αντικοινωνικός, περιμένει πάντα το χειρότερο και θεωρεί πως δεν είναι καλύτερος από όσους σιχαίνεται αφού δεν κάνει τίποτα για να μετατρέψει τον κόσμο σε όμορφο και δίκαιο μέρος: «Είχα σιχαθεί αυτό το ανιαρό πιάτο που μου σέρβιρε η μοίρα ως ζωή» (σελ. 66). Ο Σπύρος από το βιοχημικό εργαστήριο, η αδικοχαμένη Αλίκη, η παιδική φίλη Αθηνά, η διπολική ημιεπαγγελματίας πόρνη Έλη, η γοητευτική τηλεπερσόνα και youtuber Σίλια, ο Παύλος που διευθύνει μια ιδιότυπη και αυτόνομη κολεκτίβα στην Κηφισιά, η σκληρή και απόλυτη Μαριάννα είναι μερικοί από όσους επηρεάζουν τον βηματισμό και τις αποφάσεις του εικοσάχρονου αφηγητή ενώ και το δικό τους παρελθόν και παρόν κρύβουν ενδιαφέρουσες εκπλήξεις.
Το ταξίδι του Ιάσονα στον έρωτα είναι μαγικό, τα συναισθήματα που τον πλημμυρίζουν δεν έρχονται όλα μαζί αλλά ξεπηδάνε σταδιακά κι όταν επιτέλους καταλαβαίνει πως όλο αυτό και αμοιβαίο είναι και ίσως να του αξίζει αρχίζει να αντλεί πρωτόγνωρη δύναμη, η οποία όμως σύντομα θα του επιβληθεί οδηγώντας τον σε ανίδωτα μονοπάτια. Είναι ένας άνθρωπος που ψάχνει τον εαυτό του όχι για να τον αγαπήσει αλλά για να τον μισήσει περισσότερο, έχει χαμηλή αυτοπεποίθηση ενώ σύντομα τ�� σχέδιό του να εκδικηθεί για την ενέδρα αρχίζει να υπαναχωρεί όταν γίνεται μέλος μιας κοινότητας. Συμπαθητικά αντιπαθητικός ήρωας, με δικαίωμα σ’ ένα καλύτερο αύριο κι ας μην το προσμένει, ζει γεγονότα που περιγράφονται παραστατικά, ζωηρά, αν και λίγο περισσότερο εκτεταμένα απ’ όσο θα έπρεπε. «Προσπάθησα πάρα πολύ να είμαι άνθρωπος σε μια απάνθρωπη κοινωνία που δεν το αξίζει» (σελ. 161).
Το πρώτο κεφάλαιο είναι το αγαπημένο μου σημείο, μιας και μπαίνουμε από την αρχή στην ιστορία, περπατάμε σε μια άλλη Αθήνα, χτυπημένη από τον Μεγάλο Λιμό, και βι��νουμε την ένταση και την αγωνία της παγίδας. Σούπερ και μίνι μάρκετ, εγκαταλελειμμένα διαμερίσματα, περίπτερα και βιομηχανικές αποθήκες είναι πιθανές πηγές ξηράς κυρίως τροφής. Ο τρόπος με τον οποίο η ανθρωπότητα έζησε τον Μεγάλο Λιμό και η μέθοδος με την οποία αυτός εμφανίστηκε δείχνουν τη γόνιμη και συγκρατημένη φαντασία του συγγραφέα, την έντονη παρατηρητικότητα των συνθηκών της πραγματικής ζωής και την προσεγμένη καταγραφή λεπτομερειών που με συγκεκριμένη οπτική μπορούν να δημιουργήσουν τέτοιες απάνθρωπες συνθήκες.
Είναι μάλιστα τόσο διαφορετικά γραμμένο το κεφάλαιο αυτό από το υπόλοιπο μυθιστόρημα, τόσο λιτό και ταυτόχρονα συναρπαστικό, που δυσκολεύτηκα να αγκαλιάσω το υπόλοιπο κείμενο, στο οποίο όμως βρήκα εντελώς διαφορετικές αρετές.
Όπως έγραψα και πριν, το συναρπαστικό πρώτο κεφάλαιο δε συγκρίνεται σε δράση και ένταση με το υπόλοιπο μυθιστόρημα, όπου ο συγγραφέας παραθέτει ιδιαίτερες λέξεις, ακόμη και σπάνιες («αποφώλια εικόνα», «θελξικάρδιο», «ερισιθάνατη»), εκτενείς φιλοσοφικές απόψεις για έμφαση στη νοοτροπία του χαρακτήρα και σύγκρισή του με τους εκάστοτε συνομιλητές του. Το στυλ δεν απώθησε αυτήν την επιλογή, απλώς η έμφαση στον ψυχισμό και την εκλογίκευση των πράξεων έχασε αρκετά σε βαθμό ό,τι κερδήθηκε σχεδόν από την αρχή. Αυτά τα «αναρχορομαντικά» του Ιάσονα, όπως τα χαρακτηρίζει η Σίλια, πολλές φορές με οδήγησαν να προσπεράσω κάποια χωρία, το ίδιο και κάποιοι περιττώς εκτεταμένοι διάλογοι. Αν αυτή η αγάπη για την ελληνική γλώσσα και η ενδελεχής μελέτη του ψυχισμού κυρίως του Ιάσονα ήταν πιο περιορισμένες θα άφηναν χώρο στις περιγραφές αυτής της διαφορετικής Αθήνας, που θα ήθελα να διαβάσω περισσότερες λεπτομέρειες για την αναδιάταξη κοινωνιών και περιοχών.
«Στη γη της αιώνιας θλίψης» μας ταξιδεύει ο κύριος Γιάννης Κυζιρόπουλος, σε μια ιστορία κι έναν τόπο που μακάρι να μη ζήσουμε ποτέ, όπου οι άνθρωποι κοιτάνε τον εαυτό τους, κάνουν τα πάντα για να επιβιώσουν και για να παραμείνουν στην επιφάνεια, γαντζωμένοι από εφήμερους celebrities και επιτηδευματίες, κι ο έρωτας κρύβεται σε μια κόχη, ξεχασμένος απ’ όλους. Να όμως που τελικά μέσα σε όλα αυτά υπάρχει περιθώριο αγάπης και τρυφερότητας, αρκεί αυτά τα απρόσμενα δώρα να τα χειριστεί κάποιος σωστά και να προσέξει τις παγίδες που θα βρεθούν στον δρόμο του για να ξυπνήσουν τα πρωτόγονα ένστικτά του. Ο Ιάσονας διψά για εκδίκηση, έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση κι όμως αφήνεται να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Θα καταφέρει να ζήσει μακριά από ένα ζοφερό παρελθόν και ένα αβέβαιο μέλλον ή η εποχή και οι συνθήκες θα τον αλέσουν στις μυλόπετρές τους; Αυτό θα το αφήσω στον αναγνώστη να το ανακαλύψει.
April 7, 2020
Δυνατό βιβλίο.Σε καθηλώνει.
Ενα βιβλίο για ολους τους αναγνωστες.
Για αυτούς που θελουν να ψυχαγωγηθουν αλλα και για όσους θέλουν να να κάνουν ένα ταξιδι υπαρξιακής αναζήτησης.
Συγκλονιστική γραφή.
Βαθυστόχαστη.
Ενα βιβλίο για ολους τους αναγνωστες.
Για αυτούς που θελουν να ψυχαγωγηθουν αλλα και για όσους θέλουν να να κάνουν ένα ταξιδι υπαρξιακής αναζήτησης.
Συγκλονιστική γραφή.
Βαθυστόχαστη.
April 27, 2020
https://vivlionerga.blogspot.com/2020...
Τον Γιάννη Κυζιρόπουλο τον γνώρισα μέσα απο το πρώτο του μυθιστόρημα με τον τίτλο "Από μέσα Πεθαμένοι ". Εκείνη την χρονιά, το 2017, το βιβλίο αυτό το ξεχώρισα σαν το καλύτερο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα. Μου έκανε εντύπωση και τότε η ωριμότητα, η κριτική και διερευνητική του ματιά. Αλλά και ο εύστοχος σχολιασμός του σε κάθε στοιχείο της ιστορίας στην οποία είχε εστιάσει και είχε αναπτύξει στο μυθιστόρημα του.
Σε αυτό το δεύτερο βιβλίο του "Στη γη της αιώνιας θλίψης", ο εντυπωσιασμός μετουσιώνεται σε ενθουσιασμό και η ωριμότητα σε μια ολοκληρωμένη υπέρβαση που βήμα- βήμα, σκηνή -σκηνή λέξη- λέξη σε κατακτά ολοκληρωτικά. Τίποτα δεν σε προϊδεάζει για την πορεία και το ταξίδι στην γη της αιώνιας θλίψης. Σημειώνεις τις στάσεις της διαδρομής. Τονίζεις και ξεχωρίζεις τα πρόσωπα και τους χαρακτήρες. Σημειώνεις και αναλύεις τις προσωπικές τους επιλογές και μετά ενώνεις τις κουκκίδες. Τα χνάρια που αφήνει στο πέρασμα του ο κάθε ήρωας και το ίχνος που αφήνει η κάθε πράξη του. Στο τέλος θα διαπιστώσεις έναν σχηματισμό που θα σε αφήσει άναυδο. Έναν σχηματισμό που με μοιάζει πότε με κύκλο και πότε με αλυσίδα.
Η ιστορία τοποθετείτε κάπου στο μέλλον. Στην Αθήνα που ταλανίζεται από έναν λιμό που ορίζει και εξουσιάζει τους κατοίκους της. Μέσα σε ένα κλειστοφοβικό και ασφυκτικό περιβάλλον συναντάμε τον Ιάσονα και τους φίλους του, να προσπαθούν να βρουν τροφή για να επιβιώσουν. Η ενέδρα στην όποια πέφτουν όμως, τους αφανίζει. Ο μόνος που επιβιώνει είναι ο Ιάσονας , αλλά χάνει όλους τους φίλους του. Ο Αποχωρισμός και η απώλεια έντονη και διάχυτη. Η απόγνωση διάσπαρτη. Τα ένστικτα που φανερώνονται στις πιο ακραίες καταστάσεις, όπως ο λιμός. Ο θυμός που μεταμορφώνεται σε οργή, από την απώλεια των φίλων. Και τότε ολα αρχίζουν να φανερώνουν τα βαθύτερα κίνητρα του ανθρώπου. Τις πιο βαθιές και σκοτεινές του σκέψεις.
Σαν αλυσιδωτή αντίδραση οι κινήσεις του Ιάσονα - και αυτό που μπορούμε να ορίσουμε σαν μοίρα-τον οδηγούν σε ένα ατέρμονο ταξίδι αυτογνωσίας, μέσα από νέες γνωριμίες και νέες προκλήσεις. Για να γνωρίσει την υποκρισία και την ιδιοτέλεια. Να καυτηριάσει τον ομοφοβισμό και τον ρατσισμό. Να ξεσκεπάσει το σαθρό και υποκριτικό οικοδόμημα που λέγεται κοινωνία. Να ζήσει έναν μασκαρεμένο έρωτα έλξης και αλληλοσυντήρησης ενός άκρατου εγωισμού. Να δώσει τροφή στην διαιώνιση μιας εκδίκησης και μια τιμωρίας.
Ο Ιάσονας είναι ένας μοναχικός νεαρός άντρας, που κουβαλάει μεγάλο θυμό μέσα του. Τον προσωπικό του ιδεατό κόσμο, και τις δικές του αδιαπραγμάτευτες αξίες. Είναι απόλυτος, μα ξεκάθαρα αληθινός. Είναι σκληρός, αλλά ειλικρινής. Μέσα στον αντικοινωνικό εφιάλτη που βιώνει βλέπει την ζωή με άλλο μάτι. Δεν αντέχει την ενοχή και την δειλή σιωπή όλων μας απέναντι στην βία. Θέλει να ζήσει σε έναν κόσμο αλλιώτικο και διαφορετικό, Σε έναν κόσμο Ελεύθερης και αληθινής σκέψης.
Μέσα από τις ξεχωριστές εικόνες που στοχευμένα αναδεικνύει. Μέσα από τους διαλόγους που σκόπιμα επιλέγει. Ο συγγραφέας μας παρουσιάζει έναν κόσμο συγκάλυψης συναισθημάτων και παραποιημένων προσωπικών σκηνικών. Καυτηριάζει τις στημένες συμπεριφορές, τις φτιασιδωμένες διαπροσωπικές σχέσεις. Τις κίβδηλες παραστάσεις που δίνουν καθημερινά οι άνθρωποι για να ξεγελάσουν ή να φανερώσουν έναν διαφορετικό χαρακτήρα από αυτόν που πραγματικά έχουν. Έναν εαυτό που ξεγελά ακόμα και το ίδιο τους το είναι.
Με πόσο λιτό, αλλά και τόσο γεμάτο τρόπο περιπαίζει την ψυχολογική χειραγώγησης απο τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, Με πόσο δεικτικό τρόπο διακωμωδεί τον πλούτο που αλλοτριώνει την ευτυχία, και διχάζει, αλλά και παραμορφώνει τον χαρακτήρα.
Τα συναισθήματα μπαίνουν σε μια τίμια ζυγαριά, απαλλαγμένα απο τα σημάδια του φαίνεσθαι και την επιλεγμένη προσποίηση και φανερώνονται ακριβώς όπως είναι αφιλτράριστα. Και είναι μεγάλη η επιτυχία του συγγραφέα γιατί μέσα από ένα κείμενο που δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα, μπορεί και παρουσιάζει με ταυτόχρονα λιτό και μεστό τρόπο το σύνολο των ελαττωμάτων μιας κοινωνίας που βαδίζει προς το κενό. Μιας εποχής αποπροσανατολισμού και άκριτης υποταγής στον πειρασμό της βίας. Μιας κοινωνίας που έχει κάνει ρούχο της την καχυποψία και τον αρνητισμό και έχει φτάσει στα άκρα μετατρέποντας ουσιαστικά τον άνθρωπο σε θηρίο.
Ο συγγραφέας δεν κάνει κανέναν συμβιβασμό ως προς την απεικόνιση της κοινωνίας μας. Πυροδοτεί όλα εκείνα τα αρχέγονα στοιχεία της ανασφάλειας και της ματαιοδοξίας, Της φιλοδοξίας, του εγωισμού και της επικράτησης επάνω σε κάθε τι με θεμιτά ή αθέμιτα μέσα. Δεν κάνει συμβιβασμούς ούτε στην χρήση της γλώσσας που χρησιμοποιεί όταν πρέπει να τονίσει το χυδαίο.
Η υπερβολή και η απόλυτη σκέψη. Η ορμή και ο ακραίος τρόπος αντίδρασης του Ιάσονα, θα ανακοπεί απότομα και ξαφνικά με την εισβολή του δεύτερου πρωταγωνιστή της ιστορίας μας, του Παύλου. Ο Παύλος είναι ο άλλος πόλος της σφαιρικής πορείας του Ιάσονα. Η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος. Αυτός που θα ισορροπήσει τον κόσμο της αυθόρμητης νεότητας του Ιάσονα και θα τον εμποτίσει με περισσότερη γνώση και λιγότερο συναίσθημα. Με περι��σότερη ωριμότητα και πραγματισμό στην κίνηση και στην σκέψη. Που θα τον πάρει από το χέρι και θα τον οδηγήσει σε έναν άλλον κόσμο κατανόησης και εμπράγματης λογικής. Που θα τον προσγειώσει απότομα. Αλλά στην ουσία θα του δείξει πως θα πρέπει πραγματικά να ανακατεύει μέσα του τα υλικά της εμπειρίας και του αυθορμητισμού. Τα υλικά της αλήθειας και του ψεύδους.
Από το σημείο της συνάντησης του Ιάσονα με τον Παύλο η υπόθεση μπαίνει σε άλλη τροχιά. Σε μια άλλη εντελώς αλλιώτικη αντίληψη. Και εδώ είναι η ξεχωριστή μαγεία της διαχείρισης της πλοκής από έναν συγγραφέα που ξέρει να ελίσσεται. Βάζει στην ζυγαριά από την μια πλευρά την εκδίκηση και την προσωπική θεώρηση των πραγμάτων. του Ιάσονα Και από την άλλη πλευρά της ζυγαριάς τα όσα θα βιώσει και θα ζήσει μέσα από τις εμπειρίες και τις σκέψεις μιας άλλης λογικής που δημιουργούν μια περίεργη, και συγκλονιστικά ενδιαφέρουσα χημική αντίδραση που θα αλλάξει εντελώς τα δεδομένα και τις εξελίξεις. Ο Παύλος θα γίνει για τον Ιάσονα ο οδηγός της κατανόησης. Ο καταλύτης που θα τον οδηγήσει να καταλάβει να νιώσει και να αισθανθεί τα γνήσια συναισθήματα που βρίσκονται εγκλωβισμένα και χαμένα μέσα του. Αυτός που θα τον απελευθερώσει από τον εθελούσιο δεσμό που τον κρατά σε μια ψευδαίσθηση νεανικού ρομαντισμού.
Η γνωριμία του Ιάσονα με την Μαριάννα είναι η άλλη πλευρά του έρωτα που έχει βιώσει ως τώρα στην ζωή του. Ο Ιάσονας είναι σαν να ζει μια νέα ζωή από δω και πέρα ή πολλές ζωές με πολλές επιλογές. Μέσα από ένα διαφορετικό τρόπο θεώρησης των πραγμάτων. Αυτό το υπέροχο συναίσθημα που θα αισθανθεί ο αναγνώστης όταν έρχεται αντιμέτωπος με την πραγματική αντίληψη της ζωής, με την αποδοχή της νομοτέλειας της. αλλά και την ώριμη αντίδραση σε κάθε τι που είναι εφικτό να αλλάξει. Θα τον καθηλώσει απόλυτα και γλυκά.
Ο χρόνος μπλέκεται μοιάζει αδιευκρίνιστος και ακαθόριστος. Ο φακός του συγγραφέα εστιάζει στις σκέψεις που αλλάζουν. Στα συναισθήματα που απογειώνονται. Στα συμπεράσματα που εδραιώνονται. Στον έρωτα που μεταλλάσσεται σε αυτό το κορυφαίο συναίσθημα που σε κυριεύει ολοκληρωτικά. Που σε κάνει να ζεις πολλά πράγματα ή τα πάντα σε μια μόνο στιγμή.
Φοβερή εντύπωση προκαλεί πως μέσα στο κείμενο έχει ενσωματωθεί σαν ακέραιο και αδιάσπαστο κομμάτι η Λογοτεχνία, η μουσική, η ιστορία, η ζωγραφική. Γενικότερα η τέχνη. Η τέχνη αποτελεί το εργαλείο που αποδεικνύει το κάθε τι μέσα στο κείμενο. Που ανοίγει τον δρόμο για τις εξελίξεις. Που φωτίζει το σκοτεινό φόντο μιας εποχής ζοφερής και χαμένης. Η τέχνη και η κατανόηση της είναι στην ουσία η πυξίδα και η λύτρωση. Το κλειδί που ξεκλειδώνει το κάθε τι.
Σκληρό και τολμηρό. Αιχμηρό και κυνικό. Καυστικό και ειρωνικό. Αλληγορικό και συμβολικό.Μια καταιγιστική ιστορία τοποθετημένη σε ένα δυστοπικο μέλλον με υπαρκτές και ορατές διαστάσεις. Που ξεσκεπάζει καταστάσεις, συμπεριφορές και ιδέες. Δυο κεντρικοί ήρωες ο Ιάσονας και ο Παύλος και ανάμεσα τους όλο το φάσμα της ανθρώπινης φύσης σε μια πάλη με τον αληθινό και τον ψεύτικο εαυτό της. Σε μια πάλη με τον ρομαντισμό και τον ρεαλισμό. Τον ιδεαλισμό και τον υπαρξισμό. Σε μία μάχη με το νεανικό πάθος και την ώριμη και έμπειρη σκέψη. Εκδίκηση, έρωτας, προσωπικές ευθύνες, επιβίωση,ελευθερία, ευτυχία. Έννοιες που εδραιώνονται συγκλονιστικά μέσα από έναν εσωτερικό και σπαρακτικό μονόλογο. Μέσα από διαλόγους που αποκαθηλώνουν κοινωνικά πρότυπα και ορίζουν έναν εξαιρετικά εποικοδομητικό τρόπο σκέψης.
Ένα Βιβλίο που ακολουθεί ένα δικό του ανόθευτο δρόμο προς την αναγνώριση και την κατανόηση της ανθρώπινης αδυναμίας, αλλά και της ανθρώπινης δύναμης απέναντι στις προκλήσεις της ζωής. Την άφθαρτη και αιώνια ειλικρίνεια και την φθαρτή και προσωρινή ματαιοδοξία. Ένα κράμα που συνταιριάζει όλο το απόσταγμα της ζωής και της ύπαρξης. Παρατηρήστε τον κάθε ήρωα ξεχωριστά. Όλοι οι ήρωες έχουν έναν συμβολικό και διαδραστικό ρόλο μέσα στο κείμενο. Ο συγγραφέας έχει κάνει μια εξαιρετική δουλειά επάνω στην σκιαγράφηση των χαρακτήρων του.
Ένα μυθιστόρημα που επιχειρηματολογεί διαρκώς και αποδεικνύει μέσα από την έντονη αμφισβήτηση των ιδεών ,πως όλες οι πράξεις μας αφήνουν το ίχνος τους και έχουν μια αέναη επίδραση μέσα στο σύμπαν. Όλες οι σκέψεις μας έχουν την επιρροή τους στο βάθος του χρόνου. Το κάθε τι που κάνουμε ή δεν κάνουμε αφήνει το αποτύπωμα του επάνω στην γη.
Ένα μυθιστόρημα που θέτει σε λειτουργία όχι μόνο την σκέψη αλλά ενεργοποιεί και την φαντασία την οποία την αφήνει ελεύθερη να δώσει το περιθώριο στον αναγνώστη να αναλογιστεί και να φανταστεί. Να εμπεδώσει και να επεξεργαστεί. Να ανατρέξει σε σημεία που επιδέχονται διπλές σημασίες και να αναδομήσει εκ νέου την αρχική και ίσως ανώριμη σκέψη του πετυχαίνοντας ουσιαστικά να δώσει μια άλλη εικόνα σε ένα κείμενο που στην ουσία έχει μια διττή σημασία και μια διττή εξήγηση.
Ο συγγραφέας πραγματικά από την αρχή ως το τέλος ακολουθεί μια δικιά του ξεχωριστή πλοκή και ένα δικό του ξεκάθαρο ύφος, που τον κάνει να ξεφεύγει από τις καθιερωμένες νόρμες. Και του δίνει την ευκαιρία να αποκτήσει τον δικό του μοναδικό συγγραφικό χαρακτήρα.
Πραγματικά αυτό το βιβλίο το αγάπησα πολύ και αποτελεί για μένα ένα από τα πιο πρωτότυπα βιβλία που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια. Ελπίζω και εύχομαι να έχει την ανταπόκριση που πρέπει στους Έλληνες αναγνώστες. Η δυστοπία είναι ένα είδος Λογοτεχνίας που στο εξωτερικό κάνει θραύση άλλα στην Ελλάδα τώρα κάνει τα πρώτα βήματα της. Με αυτό το βιβλίο μπορεί πραγματικά ένας αναγνώστης να εισέλθει σε έναν κόσμο που μοιάζει μακρινός αλλά είναι τόσο κοντά μας. Και να ζήσει το φανταστικό και παράλληλα το πραγματικό.
Τον Γιάννη Κυζιρόπουλο τον γνώρισα μέσα απο το πρώτο του μυθιστόρημα με τον τίτλο "Από μέσα Πεθαμένοι ". Εκείνη την χρονιά, το 2017, το βιβλίο αυτό το ξεχώρισα σαν το καλύτερο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα. Μου έκανε εντύπωση και τότε η ωριμότητα, η κριτική και διερευνητική του ματιά. Αλλά και ο εύστοχος σχολιασμός του σε κάθε στοιχείο της ιστορίας στην οποία είχε εστιάσει και είχε αναπτύξει στο μυθιστόρημα του.
Σε αυτό το δεύτερο βιβλίο του "Στη γη της αιώνιας θλίψης", ο εντυπωσιασμός μετουσιώνεται σε ενθουσιασμό και η ωριμότητα σε μια ολοκληρωμένη υπέρβαση που βήμα- βήμα, σκηνή -σκηνή λέξη- λέξη σε κατακτά ολοκληρωτικά. Τίποτα δεν σε προϊδεάζει για την πορεία και το ταξίδι στην γη της αιώνιας θλίψης. Σημειώνεις τις στάσεις της διαδρομής. Τονίζεις και ξεχωρίζεις τα πρόσωπα και τους χαρακτήρες. Σημειώνεις και αναλύεις τις προσωπικές τους επιλογές και μετά ενώνεις τις κουκκίδες. Τα χνάρια που αφήνει στο πέρασμα του ο κάθε ήρωας και το ίχνος που αφήνει η κάθε πράξη του. Στο τέλος θα διαπιστώσεις έναν σχηματισμό που θα σε αφήσει άναυδο. Έναν σχηματισμό που με μοιάζει πότε με κύκλο και πότε με αλυσίδα.
Η ιστορία τοποθετείτε κάπου στο μέλλον. Στην Αθήνα που ταλανίζεται από έναν λιμό που ορίζει και εξουσιάζει τους κατοίκους της. Μέσα σε ένα κλειστοφοβικό και ασφυκτικό περιβάλλον συναντάμε τον Ιάσονα και τους φίλους του, να προσπαθούν να βρουν τροφή για να επιβιώσουν. Η ενέδρα στην όποια πέφτουν όμως, τους αφανίζει. Ο μόνος που επιβιώνει είναι ο Ιάσονας , αλλά χάνει όλους τους φίλους του. Ο Αποχωρισμός και η απώλεια έντονη και διάχυτη. Η απόγνωση διάσπαρτη. Τα ένστικτα που φανερώνονται στις πιο ακραίες καταστάσεις, όπως ο λιμός. Ο θυμός που μεταμορφώνεται σε οργή, από την απώλεια των φίλων. Και τότε ολα αρχίζουν να φανερώνουν τα βαθύτερα κίνητρα του ανθρώπου. Τις πιο βαθιές και σκοτεινές του σκέψεις.
Σαν αλυσιδωτή αντίδραση οι κινήσεις του Ιάσονα - και αυτό που μπορούμε να ορίσουμε σαν μοίρα-τον οδηγούν σε ένα ατέρμονο ταξίδι αυτογνωσίας, μέσα από νέες γνωριμίες και νέες προκλήσεις. Για να γνωρίσει την υποκρισία και την ιδιοτέλεια. Να καυτηριάσει τον ομοφοβισμό και τον ρατσισμό. Να ξεσκεπάσει το σαθρό και υποκριτικό οικοδόμημα που λέγεται κοινωνία. Να ζήσει έναν μασκαρεμένο έρωτα έλξης και αλληλοσυντήρησης ενός άκρατου εγωισμού. Να δώσει τροφή στην διαιώνιση μιας εκδίκησης και μια τιμωρίας.
Ο Ιάσονας είναι ένας μοναχικός νεαρός άντρας, που κουβαλάει μεγάλο θυμό μέσα του. Τον προσωπικό του ιδεατό κόσμο, και τις δικές του αδιαπραγμάτευτες αξίες. Είναι απόλυτος, μα ξεκάθαρα αληθινός. Είναι σκληρός, αλλά ειλικρινής. Μέσα στον αντικοινωνικό εφιάλτη που βιώνει βλέπει την ζωή με άλλο μάτι. Δεν αντέχει την ενοχή και την δειλή σιωπή όλων μας απέναντι στην βία. Θέλει να ζήσει σε έναν κόσμο αλλιώτικο και διαφορετικό, Σε έναν κόσμο Ελεύθερης και αληθινής σκέψης.
Μέσα από τις ξεχωριστές εικόνες που στοχευμένα αναδεικνύει. Μέσα από τους διαλόγους που σκόπιμα επιλέγει. Ο συγγραφέας μας παρουσιάζει έναν κόσμο συγκάλυψης συναισθημάτων και παραποιημένων προσωπικών σκηνικών. Καυτηριάζει τις στημένες συμπεριφορές, τις φτιασιδωμένες διαπροσωπικές σχέσεις. Τις κίβδηλες παραστάσεις που δίνουν καθημερινά οι άνθρωποι για να ξεγελάσουν ή να φανερώσουν έναν διαφορετικό χαρακτήρα από αυτόν που πραγματικά έχουν. Έναν εαυτό που ξεγελά ακόμα και το ίδιο τους το είναι.
Με πόσο λιτό, αλλά και τόσο γεμάτο τρόπο περιπαίζει την ψυχολογική χειραγώγησης απο τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, Με πόσο δεικτικό τρόπο διακωμωδεί τον πλούτο που αλλοτριώνει την ευτυχία, και διχάζει, αλλά και παραμορφώνει τον χαρακτήρα.
Τα συναισθήματα μπαίνουν σε μια τίμια ζυγαριά, απαλλαγμένα απο τα σημάδια του φαίνεσθαι και την επιλεγμένη προσποίηση και φανερώνονται ακριβώς όπως είναι αφιλτράριστα. Και είναι μεγάλη η επιτυχία του συγγραφέα γιατί μέσα από ένα κείμενο που δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα, μπορεί και παρουσιάζει με ταυτόχρονα λιτό και μεστό τρόπο το σύνολο των ελαττωμάτων μιας κοινωνίας που βαδίζει προς το κενό. Μιας εποχής αποπροσανατολισμού και άκριτης υποταγής στον πειρασμό της βίας. Μιας κοινωνίας που έχει κάνει ρούχο της την καχυποψία και τον αρνητισμό και έχει φτάσει στα άκρα μετατρέποντας ουσιαστικά τον άνθρωπο σε θηρίο.
Ο συγγραφέας δεν κάνει κανέναν συμβιβασμό ως προς την απεικόνιση της κοινωνίας μας. Πυροδοτεί όλα εκείνα τα αρχέγονα στοιχεία της ανασφάλειας και της ματαιοδοξίας, Της φιλοδοξίας, του εγωισμού και της επικράτησης επάνω σε κάθε τι με θεμιτά ή αθέμιτα μέσα. Δεν κάνει συμβιβασμούς ούτε στην χρήση της γλώσσας που χρησιμοποιεί όταν πρέπει να τονίσει το χυδαίο.
Η υπερβολή και η απόλυτη σκέψη. Η ορμή και ο ακραίος τρόπος αντίδρασης του Ιάσονα, θα ανακοπεί απότομα και ξαφνικά με την εισβολή του δεύτερου πρωταγωνιστή της ιστορίας μας, του Παύλου. Ο Παύλος είναι ο άλλος πόλος της σφαιρικής πορείας του Ιάσονα. Η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος. Αυτός που θα ισορροπήσει τον κόσμο της αυθόρμητης νεότητας του Ιάσονα και θα τον εμποτίσει με περισσότερη γνώση και λιγότερο συναίσθημα. Με περι��σότερη ωριμότητα και πραγματισμό στην κίνηση και στην σκέψη. Που θα τον πάρει από το χέρι και θα τον οδηγήσει σε έναν άλλον κόσμο κατανόησης και εμπράγματης λογικής. Που θα τον προσγειώσει απότομα. Αλλά στην ουσία θα του δείξει πως θα πρέπει πραγματικά να ανακατεύει μέσα του τα υλικά της εμπειρίας και του αυθορμητισμού. Τα υλικά της αλήθειας και του ψεύδους.
Από το σημείο της συνάντησης του Ιάσονα με τον Παύλο η υπόθεση μπαίνει σε άλλη τροχιά. Σε μια άλλη εντελώς αλλιώτικη αντίληψη. Και εδώ είναι η ξεχωριστή μαγεία της διαχείρισης της πλοκής από έναν συγγραφέα που ξέρει να ελίσσεται. Βάζει στην ζυγαριά από την μια πλευρά την εκδίκηση και την προσωπική θεώρηση των πραγμάτων. του Ιάσονα Και από την άλλη πλευρά της ζυγαριάς τα όσα θα βιώσει και θα ζήσει μέσα από τις εμπειρίες και τις σκέψεις μιας άλλης λογικής που δημιουργούν μια περίεργη, και συγκλονιστικά ενδιαφέρουσα χημική αντίδραση που θα αλλάξει εντελώς τα δεδομένα και τις εξελίξεις. Ο Παύλος θα γίνει για τον Ιάσονα ο οδηγός της κατανόησης. Ο καταλύτης που θα τον οδηγήσει να καταλάβει να νιώσει και να αισθανθεί τα γνήσια συναισθήματα που βρίσκονται εγκλωβισμένα και χαμένα μέσα του. Αυτός που θα τον απελευθερώσει από τον εθελούσιο δεσμό που τον κρατά σε μια ψευδαίσθηση νεανικού ρομαντισμού.
Η γνωριμία του Ιάσονα με την Μαριάννα είναι η άλλη πλευρά του έρωτα που έχει βιώσει ως τώρα στην ζωή του. Ο Ιάσονας είναι σαν να ζει μια νέα ζωή από δω και πέρα ή πολλές ζωές με πολλές επιλογές. Μέσα από ένα διαφορετικό τρόπο θεώρησης των πραγμάτων. Αυτό το υπέροχο συναίσθημα που θα αισθανθεί ο αναγνώστης όταν έρχεται αντιμέτωπος με την πραγματική αντίληψη της ζωής, με την αποδοχή της νομοτέλειας της. αλλά και την ώριμη αντίδραση σε κάθε τι που είναι εφικτό να αλλάξει. Θα τον καθηλώσει απόλυτα και γλυκά.
Ο χρόνος μπλέκεται μοιάζει αδιευκρίνιστος και ακαθόριστος. Ο φακός του συγγραφέα εστιάζει στις σκέψεις που αλλάζουν. Στα συναισθήματα που απογειώνονται. Στα συμπεράσματα που εδραιώνονται. Στον έρωτα που μεταλλάσσεται σε αυτό το κορυφαίο συναίσθημα που σε κυριεύει ολοκληρωτικά. Που σε κάνει να ζεις πολλά πράγματα ή τα πάντα σε μια μόνο στιγμή.
Φοβερή εντύπωση προκαλεί πως μέσα στο κείμενο έχει ενσωματωθεί σαν ακέραιο και αδιάσπαστο κομμάτι η Λογοτεχνία, η μουσική, η ιστορία, η ζωγραφική. Γενικότερα η τέχνη. Η τέχνη αποτελεί το εργαλείο που αποδεικνύει το κάθε τι μέσα στο κείμενο. Που ανοίγει τον δρόμο για τις εξελίξεις. Που φωτίζει το σκοτεινό φόντο μιας εποχής ζοφερής και χαμένης. Η τέχνη και η κατανόηση της είναι στην ουσία η πυξίδα και η λύτρωση. Το κλειδί που ξεκλειδώνει το κάθε τι.
Σκληρό και τολμηρό. Αιχμηρό και κυνικό. Καυστικό και ειρωνικό. Αλληγορικό και συμβολικό.Μια καταιγιστική ιστορία τοποθετημένη σε ένα δυστοπικο μέλλον με υπαρκτές και ορατές διαστάσεις. Που ξεσκεπάζει καταστάσεις, συμπεριφορές και ιδέες. Δυο κεντρικοί ήρωες ο Ιάσονας και ο Παύλος και ανάμεσα τους όλο το φάσμα της ανθρώπινης φύσης σε μια πάλη με τον αληθινό και τον ψεύτικο εαυτό της. Σε μια πάλη με τον ρομαντισμό και τον ρεαλισμό. Τον ιδεαλισμό και τον υπαρξισμό. Σε μία μάχη με το νεανικό πάθος και την ώριμη και έμπειρη σκέψη. Εκδίκηση, έρωτας, προσωπικές ευθύνες, επιβίωση,ελευθερία, ευτυχία. Έννοιες που εδραιώνονται συγκλονιστικά μέσα από έναν εσωτερικό και σπαρακτικό μονόλογο. Μέσα από διαλόγους που αποκαθηλώνουν κοινωνικά πρότυπα και ορίζουν έναν εξαιρετικά εποικοδομητικό τρόπο σκέψης.
Ένα Βιβλίο που ακολουθεί ένα δικό του ανόθευτο δρόμο προς την αναγνώριση και την κατανόηση της ανθρώπινης αδυναμίας, αλλά και της ανθρώπινης δύναμης απέναντι στις προκλήσεις της ζωής. Την άφθαρτη και αιώνια ειλικρίνεια και την φθαρτή και προσωρινή ματαιοδοξία. Ένα κράμα που συνταιριάζει όλο το απόσταγμα της ζωής και της ύπαρξης. Παρατηρήστε τον κάθε ήρωα ξεχωριστά. Όλοι οι ήρωες έχουν έναν συμβολικό και διαδραστικό ρόλο μέσα στο κείμενο. Ο συγγραφέας έχει κάνει μια εξαιρετική δουλειά επάνω στην σκιαγράφηση των χαρακτήρων του.
Ένα μυθιστόρημα που επιχειρηματολογεί διαρκώς και αποδεικνύει μέσα από την έντονη αμφισβήτηση των ιδεών ,πως όλες οι πράξεις μας αφήνουν το ίχνος τους και έχουν μια αέναη επίδραση μέσα στο σύμπαν. Όλες οι σκέψεις μας έχουν την επιρροή τους στο βάθος του χρόνου. Το κάθε τι που κάνουμε ή δεν κάνουμε αφήνει το αποτύπωμα του επάνω στην γη.
Ένα μυθιστόρημα που θέτει σε λειτουργία όχι μόνο την σκέψη αλλά ενεργοποιεί και την φαντασία την οποία την αφήνει ελεύθερη να δώσει το περιθώριο στον αναγνώστη να αναλογιστεί και να φανταστεί. Να εμπεδώσει και να επεξεργαστεί. Να ανατρέξει σε σημεία που επιδέχονται διπλές σημασίες και να αναδομήσει εκ νέου την αρχική και ίσως ανώριμη σκέψη του πετυχαίνοντας ουσιαστικά να δώσει μια άλλη εικόνα σε ένα κείμενο που στην ουσία έχει μια διττή σημασία και μια διττή εξήγηση.
Ο συγγραφέας πραγματικά από την αρχή ως το τέλος ακολουθεί μια δικιά του ξεχωριστή πλοκή και ένα δικό του ξεκάθαρο ύφος, που τον κάνει να ξεφεύγει από τις καθιερωμένες νόρμες. Και του δίνει την ευκαιρία να αποκτήσει τον δικό του μοναδικό συγγραφικό χαρακτήρα.
Πραγματικά αυτό το βιβλίο το αγάπησα πολύ και αποτελεί για μένα ένα από τα πιο πρωτότυπα βιβλία που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια. Ελπίζω και εύχομαι να έχει την ανταπόκριση που πρέπει στους Έλληνες αναγνώστες. Η δυστοπία είναι ένα είδος Λογοτεχνίας που στο εξωτερικό κάνει θραύση άλλα στην Ελλάδα τώρα κάνει τα πρώτα βήματα της. Με αυτό το βιβλίο μπορεί πραγματικά ένας αναγνώστης να εισέλθει σε έναν κόσμο που μοιάζει μακρινός αλλά είναι τόσο κοντά μας. Και να ζήσει το φανταστικό και παράλληλα το πραγματικό.
December 8, 2020
Με μια λέξη θα το χαρακτήριζα ιδιαίτερο.Ομολογω πως δεν έχω διαβάσει κάτι παρόμοιο.Κι ενώ μέχρι και μετά τη μέση του βιβλίου το έβρισκα λίγο ανιαρό, οκ δυστοπία, οι φτωχοί πολύ φτωχοί,οι πλούσιοι πολύ πλούσιοι, μου θύμιζε λίγο walking dead (χωρίς τα ζόμπι) , ωραία η γραφή του (τόσο νέου!!) συγγραφέα ωραίες παρομοιώσεις, ωραίο λεξιλόγιο είχα και τις ενστάσεις μου σαν σπασικλάκι,δεν ήθελα τόσες βωμολοχίες, τι απέγινε ο γάτος του ήρωα μας και άλλα τέτοια. Μετά όμως τη μέση ,στο τελευταίο ένα τρίτο του βιβλίου αρχίζει να φαίνεται ο σκοπός ύπαρξης αυτού του αναγνώσματος και όλα τα παραπάνω δεν είχαν καμια σημασία.Πολυ ιδιαίτερο,πολύ ενδιαφέρον.
May 22, 2020
Μπορεί η αγάπη να επιβιώσει σε μια Αθήνα η οποία έχει χτυπηθεί από μια καταστροφή; Μπορεί η ελπίδα να ανθίσει σε ένα φαινομενικά γκρίζο και απανθρακωμένο τοπίο; Αυτά τα ερωτήματα , ανάμεσα σε άλλα, καλείται ο Γιάννης Κυριζόπουλος να μας απαντήσει, να μας δώσει τη δική του οπτική.
Σε μια οπτική, ανατριχιαστικά επίκαιρη, αν και στον υπερθετικό βαθμό, δύο νέες υπάρξεις, ο Ιάσων και η Μαριάννα προσπαθούν να διεκδικήσουν το όνειρο την ίδια ώρα που προσπαθούν να ζήσουν μια ακόμα μέρα.
Πότε ωμός, πότε συγκινητικός, ο Γιάννης μας τη χαρίζει τη δική του οπτική ανοίγοντας μας και ένα παραθυράκι στη δική του μελαγχολία και ανησυχία για τα τωρινά πεπραγμένα.
Keep it going, John!
Σε μια οπτική, ανατριχιαστικά επίκαιρη, αν και στον υπερθετικό βαθμό, δύο νέες υπάρξεις, ο Ιάσων και η Μαριάννα προσπαθούν να διεκδικήσουν το όνειρο την ίδια ώρα που προσπαθούν να ζήσουν μια ακόμα μέρα.
Πότε ωμός, πότε συγκινητικός, ο Γιάννης μας τη χαρίζει τη δική του οπτική ανοίγοντας μας και ένα παραθυράκι στη δική του μελαγχολία και ανησυχία για τα τωρινά πεπραγμένα.
Keep it going, John!
April 8, 2020
Με συνεπήρε η γραφή, η ιστορία, ο Ιάσονας... Ειχα καιρό να διαβάσω Ελληνα συγγραφέα και μάλιστα σε νεαρή ηλικία. Και πραγματικά λάτρεψα το βιβλίο! Ήμουν κι εγώ μαζί με όλους τους ήρωες στη γη της αιώνιας θλίψης!! Ευχαριστώ 💜
May 4, 2020
Στη γη της αιώνιας θλίψης – Γιάννης Κυζιρόπουλος
Ένα ακόμα επίκαιρο βιβλίο από τον αγαπημένο Γιάννη Κυζιρόπουλο. Ένα δυστοπικό, πολυεπίπεδο μυθιστόρημα γεμάτο αλληγορίες και δυνατούς προβληματισμούς. Mια αλληγορία για τη σύγχρονη Αθήνα, και για τη σύγχρονη κοινωνία εν γένει. Ένα ανάγνωσμα βαθιάς υπαρξιακής αναζήτησης. Ύμνος στη δύναμη του ανθρώπου. Χαμένες αξίες και ιδανικά, μισανθρωπισμός, βαρβαρότητα και καταστροφή. Βουτάω στην άβυσσο… με μουσική επένδυση.
Lay me down, the lie will unfurl
Lay me down to crawl.
Περί έρωτος και απώλειας ο λόγος, πιο συγκεκριμένα. Και περί των παθών των ανθρώπων γενικότερα.
Δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά δέντρα που στέκουν αγέρωχα, μονάχα μέχρι να τα κατακρεουργήσει ο αδυσώπητος πέλεκυς της ζωής, με τρόπο που μόνο εκείνη ξέρει. Κι αν τύχει και σταθούμε τυχεροί, και πέσουμε σε χέρια εργατικά, ίσως τότε, τουλάχιστον, προκύψει κάτι όμορφο απ’ αυτή την τόσο αναπάντεχη τραγωδία���
Ακραίες καταστάσεις, ακραία ένστικτα, ακραία συναισθήματα
Σ’ ένα ζοφερό χωροχρόνο, ο Μεγάλος Λιμός μαστίζει την Αθήνα. Τ’ αποτελέσματα; Θάνατοι, βία, ενέδρες και μείωση τροφίμων. Αγωνία για τροφή, κρυφτό, κυνηγητό και όλοι εν δυνάμει εχθροί. Ύστερα, ανέχεια, πείνα, κατάρρευση, σήψη. Ο ήρωάς μας, ο Ιάσονας, δίχως να έχει κάτι ακόμα για να χάσει, αφυπνίζεται από την απώλεια των φίλων του και κινητοποιείται να βρει τους ενόχους και να εκδικηθεί. Κάπως έτσι γνωρίζει τον μυστηριώδη Παύλο και τον έρωτα, τη Μαριάννα, καταλύτες που θ’ αλλάξουν όλα όσα νόμιζε πως ήξερε, σε μια έκβαση που μόνο τυχαία δεν είναι…
Ξέρεις, από την πρώτη στιγμή που σε είδα, διαισθάνθηκα την αναστάτωση και τη δυστυχία που θα έφερνες στη ζωή μου.
Και η ψυχή μου είναι πνιγμένη από αυτή.
Δεν χωράει άλλη.
Ανάσες
Ευθύνες κι εκδίκηση
Κενό και μοναξιά
Αδιέξοδα επιθυμιών
Σε κοινωνίες βίας κι επιβίωσης, μόνο η Σκέψη, η Ελευθερία και η Τέχνη έχουν τη δύναμη να επεξηγούν και να χρωματίζουν τα πάντα. Ευτυχώς…
Breathe
Keep breathing
Don't loose
Your nerve
Breathe
Keep breathing
I can't do this
Alone
Aκόμη κι αν κάνεις τα πάντα, ακόμη κι αν ξεπεράσεις τον εαυτό σου και τους νόμους της πραγματικότητας, πάντα η μοίρα είναι εκεί να σου ρίξει ένα χαστούκι και να σε ισοπεδώσει.
Δεν πρόκειται για ένα ακόμα βιβλίο με το οποίο θα περάσεις ανάλαφρα την ώρα σου. Όμως, θα αναδιατυπώσει την βολική κοσμοθεωρία σου, κάτι στο οποίο θα ανατρέχεις ξανά και ξανά λόγω σκέψεων, αφού τελειώσει.
Πρόκειται για ένα βιβλίο γραμμένο με αίμα, για έναν ωκεανό συναισθημάτων, για μια αλήθεια ψυχής, για όσους έχουν χάσει κάτι ή κάποιον δικό τους για πάντα... Για όλους τους χαμένους στη γη της αιώνιας θλίψης.
Για όσους αισθάνονται ακόμη άνθρωποι σ' έναν κόσμο τόσο απάνθρωπο.
Γι' αυτούς που πεθαίνουν να νιώσουν κάτι αληθινό...
Είχα σιχαθεί αυτό το ανιαρό πιάτο που μου σέρβιρε η μοίρα ως ζωή.
…
Ζωή. Μια απέραντη κοιλάδα δυστυχίας και στεναγμών, και η μόνη ρεαλιστική ελπίδα για μια ύπαρξη προτιμότερη από τη μη ύπαρξη, μπορούσε να εναποτεθεί σε μια καθημερινότητα όπου θα κυριαρχούσε η αταραξία.
Άρα, κατά κάποιον τρόπο, μάλλον θα έπρεπε να θεωρούμαι ευλογημένος γι’ αυτό το κενό που διαφέντευε μέσα μου. Άλλωστε, λειτουργούσε σαν αερόσακος, κάθε φορά που η πραγματικότητα, με καρφωμένο το πόδι της στο γκάζι, έσκαγε πάνω μου με διακόσια χιλιόμετρα την ώρα.
Ιάσονας. Νεαρός αντικοινωνικός μισάνθρωπος, μάλλον μηδενιστής, βυθισμένος στη μιζέρια σε μια πόλη που μαραζώνει, χωρίς προσδοκίες, με άσχημα παιδικά χρόνια, με αισθήματα κατωτερότητας, με κατάλοιπα στις όποιες σχέσεις του. Αγοραφοβικός, άδειος, σαν διάφανος, απόλυτα αληθινός και δίκαιος. Εραστής της οδύνης και της παραλυτικής θλίψης.
Αδυνατούσα να χαλιναγωγηθώ σε μία τετράγωνη δήθεν κανονικότητα, κι όταν σπανίως αμφέβαλα γι’ αυτό, η κοινωνία μ’ έβαζε αμέσως στη θέση μου·
…
Ήμουν γεννημένος μέσα στη βία, σφυρηλατημένος με αμέτρητα χτυπήματα. Με είχαν γαλουχήσει ο πόνος, η μοναξιά και η βία. Η κοινωνία ωστόσο, οι άνθρωποι, με βοήθησαν ν’ ανακαλύπτω διαρκώς πόσο μαλθακός και καταδικασμένος στη μοίρα αυτή παρέμενα. Σαν ένα πεταμένο κομμάτι κρέας ανάμεσα σε αγέλη λύκων. Ακόμη κι αν μεταμορφωνόμουν ο ίδιος σε λύκο, και πάλι οι εχθροί μου θα ήταν πάντοτε περισσότεροι και θα με είχαν περικυκλωμένο. Ήμουν δυστυχισμένος. Και μίζερος. Κι αυτή ήταν η μόνη σταθερά καθώς μεγάλωνα.
Γύρω του μάχες, υπεξαιρέσεις, υπερτιμολογήσεις. Παντού υποκρισία, φθορά, εκφυλισμός, ανασφάλεια, αγένεια, ανοησία, εγωπάθεια, αξεσιά, ματαιοδοξία, φασισμός και ρατσισμός. Ένας κόσμος συγκάλυψης συναισθημάτων και κίβδηλων χαρακτήρων. Βουτηγμένος σε απελπισία, σε ατέρμονη -φυσικής ροπής- θλίψη. Μια ελαττωματική κοινωνία που οδεύει ολοταχώς στα θηρία, στο κενό, με όπλο τη βία. Στη βασιλεία του χρήματος που καταπατά κάθε αξία και πιστεύω.
Άλλωστε, αυτό ακριβώς δεν συνιστά ο αξιακός κώδικας του καθενός; Το ψυχαναγκαστικό ύψωμα πελώριων και ανυπέρβλητων φραγμάτων και τειχών ώστε να προσκρούουν κάπου τα κύματα των πειρασμών και να θωρακίζεται η προσωπικότητα.
Όταν η κυνική κοινωνία, η εξουσία, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης πολεμούν την αγέλη. Την ανθρωπιά…
Ξέρεις, μια πολύ λεπτή γραμμή χωρίζει τις πράξεις μιας μεγαλοφυΐας από αυτές ενός διαταραγμένου μυαλού...
Εκεί μπαίνει ο Παύλος, ο υλιστής, ο πραγματιστής. Πρώην ιδεολόγος. Η Γνώση εδώ υπερκαλύπτει το Συναίσθημα. Ωριμότητα κι εμπράγματη λογική. Εκείνος, υπεροπτικά, θα τον αποδεσμεύσει από την εθελούσια θηλιά νεανικού ρομαντισμού. Κι αμέσως η Μαριάννα. Με το δικό της άσχημο παρελθόν, με στερήσεις κι ανοιχτές πληγές. Θα χωρέσουν στη ζωή του Ιάσονα;
Κλειστοφοβία κι ασφυξία. Συναισθηματική νέκρωση.
Κοσμική τυχαιότητα
Ένα ειλικρινές, ενδιαφέρον, ανατρεπτικό, άρτιο ανάγνωσμα μαγικού ρεαλισμού που ρέει. Σκληρό, δεικτικό, καυστικό, αιχμηρό και κυνικό. Γεμάτο ένταση, υποκρισία, ειρωνεία και συμβολισμούς. Με σκέψεις που βρίσκουν το δρόμο τους σ’ έναν αόριστο χρόνο, με βαθιά συναισθήματα που κυριεύουν κάθε αποδέκτη. “Αναρχορομαντικό” ύφος. Δυνατή, μεστή γραφή, άρτια δουλεμένη, όπου κάθε φράση γεννά εικόνες που διεγείρουν κάθε αίσθηση και συναισθήματα απόκρυφων, σκοτεινών γωνιών του μυαλού και της καρδιάς.
Ανέκαθεν με έθλιβε αυτή η απόχρωση του κίτρινου. Ήταν η απόχρωση της μιζέριας, της ηπατίτιδας, η απόχρωση των ματιών του αλκοολικού, του ξερατού, των καρκινοπαθών, του δαπέδου της δημόσιας τουαλέτας, του δωματίου με την κοπέλα στο Μεταξουργείο. Μου θύμιζε τον θάνατο· ήταν η απόχρωση του δημόσιου φωτισμού στα στενά του κέντρου της Αθήνας, εκεί όπου κάποτε οι άνθρωποι σωριάζονταν από τις ενέσεις και τώρα από την πείνα.
…
Όταν πια αποκοιμήθηκε, κάπου στα ξημερώματα, την άχαρη εκείνη ώρα που ο μεθυστικός νυχτερινός ουρανός δίνει τη θέση του σ’ αυτό το γαλάζιο πέπλο το οποίο απελαύνοντας σταθερά και υποχθόνια προς τα δυτικά εξαϋλώνει στο πέρασμά του κάθε ίχνος μαγείας, έμεινα ξανά να μελετώ το ταβάνι.
Κάθε πράξη-δράση αφήνει το ίχνος της επιδρώντας στο σύμπαν-αντίδραση. Κάθε σκέψη έχει επιρροή στο χρόνο.
Όταν είσαι πολύ λίγος σε σχέση μ’ αυτό που θα μπορούσες και θα έπρεπε να είσαι. Άραγε ξεφεύγεις ποτέ από αυτό που είσαι;
…αρκούν δύο ή τρεις ρημαγμένοι φάροι για να φωτίσουν εφτά θάλασσες και τρεις ωκεανούς;
Ένα βιβλίο-χείμαρρος για την αποκαθήλωση του κοινωνικού φαίνεσθαι, την κατάρρευση των αξιών σε μία κίβδηλη, απρόσωπη κοινωνία χωρίς ταυτότητα. Εκεί όπου μετά βίας επιβιώνει η μεσαία τάξη, εκεί όπου κάθε χαμηλότερη τάξη εξαλείφεται. Είναι εύκολο να μη σε ρουφήξει το χάος και να μείνεις αγνά ρομαντικός;
https://www.youtube.com/watch?v=M9DKT...
…καταλάγιασε κάπως την αυτοκαταστροφική οργή μου και τη θέση της πήρε μια παραλυτική θλίψη. Παρήγγειλα ένα ακόμη ποτό, διπλό, και βυθίστηκα στη δίνη της. Δεν ήταν ξένη. Γνωριζόμασταν πολύ καλά. Ήμασταν παλιοί φίλοι –αν μπορούσε να ονομάσει κανείς αυτή την αρρωστημένη σχέση «φιλία». Ήταν πάντα εκεί, και όσες μάχες κι αν κέρδιζα, κάθε φορά που τα έβαζα μαζί της, εκείνη νικούσε θριαμβευτικά τον πόλεμο στο τέλος. Αισθάνθηκα τη θηλιά της να τυλίγει ξανά τον λαιμό μου και τον κόμπο στο στήθος να στενεύει σφίγγοντας την καρδιά μου. «Τι ανόητος» ψέλλισα ξανά στον εαυτό μου· για λίγο πίστεψα πως υπήρχε το οποιοδήποτε νόημα σ’ αυτόν τον κόσμο.
Πρόκειται για ένα αποκύημα μαγικού ρεαλισμού, το οποίο επιλέγει να κινείται σ’ ένα δυστοπικό φόντο, που μέσα από την υπερβολή προφητεύει/δείχνει τις ωμές ανθρώπινες σχέσεις στα στενά κοινωνικά πλαίσια. Ο συγγραφέας δίνει όλα τα στοιχεία συγκεκαλυμμένα και σαν τελείες, και αφήνει τον αναγνώστη να τις ενώσει όπως θέλει και αν θέλει, να ερμηνεύσει το έργο όπως αγαπάει.
Πού κρύβεται η πραγματική αντίληψη της ζωής και πώς αποδέχεσαι τη νομοτέλειά της;
Τώρα πια καταλάβαινα.
Αυτή ήταν η θεία τιμωρία μου.
Η ίδια μου η ζωή ήταν η τιμωρία που είχαν ορίσει για μένα οι Μοίρες.
Το τίμημα της αναγέννησής μου ήταν η καταδίκη μου στην αιώνια δυστυχία.
Ήταν ο θάνατος όλων αυτών που με είχαν νοιαστεί.
Μια σπαρακτική ιστορία για τις ιδέες, την αγάπη, την εκδίκηση, την ελευθερία ή καλύτερα τη σημερινή ανελευθερία, τη συμπαντική νομοτέλεια και την αναζήτηση του νοήματος της ύπαρξης -ενός άλλου Esse. Την επιβίωση, τον αποχωρισμό, τις επιλογές και τις ευθύνες, τις αδυναμίες και τη δύναμη σε κάθε πρόκληση. Τον πόνο της απώλειας που μετατρέπεται σε θυμό, οργή και δίψα για τιμωρία. Ένα αλληγορικό αστικό μυθιστόρημα όπου τα πάντα έχουν λόγο ύπαρξης, ένα σκοτεινό παραμύθι εσωτερικής κατάδυσης ως την αυτογνωσία, που ισορροπεί ανάμεσα στον ωμό ρεαλισμό, στην ιδιοτέλεια, στον ομοφοβισμό, στην υποκρισία και στην απώλεια της καθημερινότητας κόντρα στον ρομαντισμό μιας άλλης εποχής, εμπνευσμένο από την κλασική λογοτεχνία. Συνδυάζει εντέχνως ωμότητα και συναισθηματισμό. Σε αφήνει αναλογιζόμενο, με αρκετή τροφή για σκέψη.
Ήξερα από πρώτο χέρι πόσο βαθιά είχε εισχωρήσει η σήψη στα θεμέλια αυτού του υποκριτικού οικοδομήματος που ονομάζαμε «κοινωνία», γιατί ζούσα εκεί κάτω. Εν τέλει όμως, ούτε εγώ θα μπορούσα να διανοηθώ όσα πλέον συνέβαιναν, το καφκικό παραλήρημα που είχε α��τικαταστήσει την πραγματικότητα.
https://www.youtube.com/watch?v=Hu8Ck...
Μιλά για τον έρωτα, τον καταραμένα αιώνιο λυτρωτή, που επιλέγει να σε σώσει βουλιάζοντάς σε στο καταστροφικό πάθος, σαν τα γυμνά, άσαρκα ψαροκόκαλα μετά από μια μάχη ιχθύων. Πώς ν’ αλλάξεις πεπρωμένο, αν δεν ματώσεις απ’ τους δαίμονές σου; Πού να γαληνέψεις;
Μέσα από ζωντανές περιγραφές, αναδρομές στο παρελθόν, αλλεπάλληλες ανατροπές και μυστήρια, ο μαέστρος Γιάννης Κυζιρόπουλος πλέκει μια σφιχτή αλληλουχία γεγονότων που οδηγεί την καταιγιστική πλοκή προς την κορύφωση της μέθεξης και της κάθαρσης, πάνω σε γερές απ’ την αρχή βάσεις.
Εμμένει δεξιοτεχνικά στο κυνικό χιούμορ και σε μια αξιοθαύμαστη ικανότητα να δίνει ένα κείμενο πολύ σύγχρονο, στηριζόμενο πάνω σε κλασικές φόρμες λογοτεχνίας.
Συνείδηση και ασυνείδητο.
Έρμαια και αγάπη-πανάκεια.
Οι ζωές μας, μας ανήκουν;
Ελέγχεται η ζωή; Ελέγχεται η μοίρα;
Υπάρχει δικαίωμα παρέμβασης και αληθινά ελεύθερη βούληση;
https://www.youtube.com/watch?v=fV4bU...
Φαίνεται πως… όταν όλα μοιάζουν να έχουν χαθεί, ο άνθρωπος ανακαλύπτει κάπου μέσα του το σθένος να ξεπεράσει τον εαυτό του, τα όριά του, ακόμα και τους νόμους της φύσης, ώστε ν’ αποτρέψει το τέλος του κόσμου.
Λατρεύω τη γραφή του συγγραφέα. Τις ερεβώδεις σκέψεις και εκφράσεις, την αιωρούμενη αμφισβήτηση, τις παραπομπές σε μουσική, τις υπερβολές ωμότητας, τη σκληρή γλώσσα, την προσεγμένη πλοκή, τη διερευνητική ματιά του, τις αξίες του που κρύβονται πίσω από κάθε λέξη, το μαύρο σκηνικό που ντύνει κάθε σελίδα, την ωριμότητά του -και είναι μόλις 26 χρονών. Η οπτική του διαχέεται μέσα από ένα πεσιμιστικό πρίσμα αποκαρδίωσης, με ψήγματα ελπίδας. Σαν άλλος Poe. Τόσο ποιητική και συνάμα τόσο χυδαία, αν χρειαστεί. Αγαπώ που δεν φοβάται να διακωμωδήσει τα από κάποιους θέσφατα. Αγαπώ που παραμένει πάντα πιστός στην αλήθεια του. Που αφήνει λεπτές χαραμάδες αισιοδοξίας. Γιατί ακόμα κι όταν πέφτεις νικημένος, μπορεί η ύστατή σου πράξη να είναι η νίκη. Η ζωή μου και το βιβλίο αυτό τέμνονται σε πολλά σημεία…
Ίσως και να ήμασταν απλώς δύο κενοί άνθρωποι, βαλτωμένοι στο έλος της κοινωνιοπάθειας. Νομοτελειακά ανίκανοι για οτιδήποτε ουσιαστικό, αυθεντικά σπουδαίο ή ευλογημένο. Καταδικασμένοι από την ειμαρμένη σ’ ένα αιώνιο, απροσδιόριστο αίσθημα ανικανοποίητου· σε μια αδέκαστη μετριότητα.
Σωστός ρομαντισμός στις ερωτικές στιγμές, γερά δομημένοι, ανεξάρτητοι ήρωες, που δεν εξυπηρετούν μόνο συγγραφικούς σκοπούς. Ιάσονας και Παύλος. Νιώθω πως χτίστηκαν ως η προσωποποίηση σκοτεινών πλευρών του Γιάννη. Με επίπεδα κυνικότητας και απάθειας λόγω των όσων έχουν βιώσει, στο βάθος του χρόνου που τα έχουν βιώσει. Η άφθαρτη αιώνια ειλικρίνεια και η φθαρτή προσωρινή ματαιοδοξία. Μια συγκλονιστική, αέναη μάχη ορθολογισμού με ρομαντισμό, παθιασμένων νιάτων με ώριμη εκλογικευμένη εμπειρία σε νατουραλιστική απόδοση. Ένα καφκικό ξεγύμνωμα κάθε τι αληθινού και ψεύτικου.
Σαν υστερόγραφο, το εξώφυλλο του βιβλίου είναι μια δημιουργία της ταλαντούχας Marianna Foster.
Ένα ακόμα επίκαιρο βιβλίο από τον αγαπημένο Γιάννη Κυζιρόπουλο. Ένα δυστοπικό, πολυεπίπεδο μυθιστόρημα γεμάτο αλληγορίες και δυνατούς προβληματισμούς. Mια αλληγορία για τη σύγχρονη Αθήνα, και για τη σύγχρονη κοινωνία εν γένει. Ένα ανάγνωσμα βαθιάς υπαρξιακής αναζήτησης. Ύμνος στη δύναμη του ανθρώπου. Χαμένες αξίες και ιδανικά, μισανθρωπισμός, βαρβαρότητα και καταστροφή. Βουτάω στην άβυσσο… με μουσική επένδυση.
Lay me down, the lie will unfurl
Lay me down to crawl.
Περί έρωτος και απώλειας ο λόγος, πιο συγκεκριμένα. Και περί των παθών των ανθρώπων γενικότερα.
Δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά δέντρα που στέκουν αγέρωχα, μονάχα μέχρι να τα κατακρεουργήσει ο αδυσώπητος πέλεκυς της ζωής, με τρόπο που μόνο εκείνη ξέρει. Κι αν τύχει και σταθούμε τυχεροί, και πέσουμε σε χέρια εργατικά, ίσως τότε, τουλάχιστον, προκύψει κάτι όμορφο απ’ αυτή την τόσο αναπάντεχη τραγωδία���
Ακραίες καταστάσεις, ακραία ένστικτα, ακραία συναισθήματα
Σ’ ένα ζοφερό χωροχρόνο, ο Μεγάλος Λιμός μαστίζει την Αθήνα. Τ’ αποτελέσματα; Θάνατοι, βία, ενέδρες και μείωση τροφίμων. Αγωνία για τροφή, κρυφτό, κυνηγητό και όλοι εν δυνάμει εχθροί. Ύστερα, ανέχεια, πείνα, κατάρρευση, σήψη. Ο ήρωάς μας, ο Ιάσονας, δίχως να έχει κάτι ακόμα για να χάσει, αφυπνίζεται από την απώλεια των φίλων του και κινητοποιείται να βρει τους ενόχους και να εκδικηθεί. Κάπως έτσι γνωρίζει τον μυστηριώδη Παύλο και τον έρωτα, τη Μαριάννα, καταλύτες που θ’ αλλάξουν όλα όσα νόμιζε πως ήξερε, σε μια έκβαση που μόνο τυχαία δεν είναι…
Ξέρεις, από την πρώτη στιγμή που σε είδα, διαισθάνθηκα την αναστάτωση και τη δυστυχία που θα έφερνες στη ζωή μου.
Και η ψυχή μου είναι πνιγμένη από αυτή.
Δεν χωράει άλλη.
Ανάσες
Ευθύνες κι εκδίκηση
Κενό και μοναξιά
Αδιέξοδα επιθυμιών
Σε κοινωνίες βίας κι επιβίωσης, μόνο η Σκέψη, η Ελευθερία και η Τέχνη έχουν τη δύναμη να επεξηγούν και να χρωματίζουν τα πάντα. Ευτυχώς…
Breathe
Keep breathing
Don't loose
Your nerve
Breathe
Keep breathing
I can't do this
Alone
Aκόμη κι αν κάνεις τα πάντα, ακόμη κι αν ξεπεράσεις τον εαυτό σου και τους νόμους της πραγματικότητας, πάντα η μοίρα είναι εκεί να σου ρίξει ένα χαστούκι και να σε ισοπεδώσει.
Δεν πρόκειται για ένα ακόμα βιβλίο με το οποίο θα περάσεις ανάλαφρα την ώρα σου. Όμως, θα αναδιατυπώσει την βολική κοσμοθεωρία σου, κάτι στο οποίο θα ανατρέχεις ξανά και ξανά λόγω σκέψεων, αφού τελειώσει.
Πρόκειται για ένα βιβλίο γραμμένο με αίμα, για έναν ωκεανό συναισθημάτων, για μια αλήθεια ψυχής, για όσους έχουν χάσει κάτι ή κάποιον δικό τους για πάντα... Για όλους τους χαμένους στη γη της αιώνιας θλίψης.
Για όσους αισθάνονται ακόμη άνθρωποι σ' έναν κόσμο τόσο απάνθρωπο.
Γι' αυτούς που πεθαίνουν να νιώσουν κάτι αληθινό...
Είχα σιχαθεί αυτό το ανιαρό πιάτο που μου σέρβιρε η μοίρα ως ζωή.
…
Ζωή. Μια απέραντη κοιλάδα δυστυχίας και στεναγμών, και η μόνη ρεαλιστική ελπίδα για μια ύπαρξη προτιμότερη από τη μη ύπαρξη, μπορούσε να εναποτεθεί σε μια καθημερινότητα όπου θα κυριαρχούσε η αταραξία.
Άρα, κατά κάποιον τρόπο, μάλλον θα έπρεπε να θεωρούμαι ευλογημένος γι’ αυτό το κενό που διαφέντευε μέσα μου. Άλλωστε, λειτουργούσε σαν αερόσακος, κάθε φορά που η πραγματικότητα, με καρφωμένο το πόδι της στο γκάζι, έσκαγε πάνω μου με διακόσια χιλιόμετρα την ώρα.
Ιάσονας. Νεαρός αντικοινωνικός μισάνθρωπος, μάλλον μηδενιστής, βυθισμένος στη μιζέρια σε μια πόλη που μαραζώνει, χωρίς προσδοκίες, με άσχημα παιδικά χρόνια, με αισθήματα κατωτερότητας, με κατάλοιπα στις όποιες σχέσεις του. Αγοραφοβικός, άδειος, σαν διάφανος, απόλυτα αληθινός και δίκαιος. Εραστής της οδύνης και της παραλυτικής θλίψης.
Αδυνατούσα να χαλιναγωγηθώ σε μία τετράγωνη δήθεν κανονικότητα, κι όταν σπανίως αμφέβαλα γι’ αυτό, η κοινωνία μ’ έβαζε αμέσως στη θέση μου·
…
Ήμουν γεννημένος μέσα στη βία, σφυρηλατημένος με αμέτρητα χτυπήματα. Με είχαν γαλουχήσει ο πόνος, η μοναξιά και η βία. Η κοινωνία ωστόσο, οι άνθρωποι, με βοήθησαν ν’ ανακαλύπτω διαρκώς πόσο μαλθακός και καταδικασμένος στη μοίρα αυτή παρέμενα. Σαν ένα πεταμένο κομμάτι κρέας ανάμεσα σε αγέλη λύκων. Ακόμη κι αν μεταμορφωνόμουν ο ίδιος σε λύκο, και πάλι οι εχθροί μου θα ήταν πάντοτε περισσότεροι και θα με είχαν περικυκλωμένο. Ήμουν δυστυχισμένος. Και μίζερος. Κι αυτή ήταν η μόνη σταθερά καθώς μεγάλωνα.
Γύρω του μάχες, υπεξαιρέσεις, υπερτιμολογήσεις. Παντού υποκρισία, φθορά, εκφυλισμός, ανασφάλεια, αγένεια, ανοησία, εγωπάθεια, αξεσιά, ματαιοδοξία, φασισμός και ρατσισμός. Ένας κόσμος συγκάλυψης συναισθημάτων και κίβδηλων χαρακτήρων. Βουτηγμένος σε απελπισία, σε ατέρμονη -φυσικής ροπής- θλίψη. Μια ελαττωματική κοινωνία που οδεύει ολοταχώς στα θηρία, στο κενό, με όπλο τη βία. Στη βασιλεία του χρήματος που καταπατά κάθε αξία και πιστεύω.
Άλλωστε, αυτό ακριβώς δεν συνιστά ο αξιακός κώδικας του καθενός; Το ψυχαναγκαστικό ύψωμα πελώριων και ανυπέρβλητων φραγμάτων και τειχών ώστε να προσκρούουν κάπου τα κύματα των πειρασμών και να θωρακίζεται η προσωπικότητα.
Όταν η κυνική κοινωνία, η εξουσία, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης πολεμούν την αγέλη. Την ανθρωπιά…
Ξέρεις, μια πολύ λεπτή γραμμή χωρίζει τις πράξεις μιας μεγαλοφυΐας από αυτές ενός διαταραγμένου μυαλού...
Εκεί μπαίνει ο Παύλος, ο υλιστής, ο πραγματιστής. Πρώην ιδεολόγος. Η Γνώση εδώ υπερκαλύπτει το Συναίσθημα. Ωριμότητα κι εμπράγματη λογική. Εκείνος, υπεροπτικά, θα τον αποδεσμεύσει από την εθελούσια θηλιά νεανικού ρομαντισμού. Κι αμέσως η Μαριάννα. Με το δικό της άσχημο παρελθόν, με στερήσεις κι ανοιχτές πληγές. Θα χωρέσουν στη ζωή του Ιάσονα;
Κλειστοφοβία κι ασφυξία. Συναισθηματική νέκρωση.
Κοσμική τυχαιότητα
Ένα ειλικρινές, ενδιαφέρον, ανατρεπτικό, άρτιο ανάγνωσμα μαγικού ρεαλισμού που ρέει. Σκληρό, δεικτικό, καυστικό, αιχμηρό και κυνικό. Γεμάτο ένταση, υποκρισία, ειρωνεία και συμβολισμούς. Με σκέψεις που βρίσκουν το δρόμο τους σ’ έναν αόριστο χρόνο, με βαθιά συναισθήματα που κυριεύουν κάθε αποδέκτη. “Αναρχορομαντικό” ύφος. Δυνατή, μεστή γραφή, άρτια δουλεμένη, όπου κάθε φράση γεννά εικόνες που διεγείρουν κάθε αίσθηση και συναισθήματα απόκρυφων, σκοτεινών γωνιών του μυαλού και της καρδιάς.
Ανέκαθεν με έθλιβε αυτή η απόχρωση του κίτρινου. Ήταν η απόχρωση της μιζέριας, της ηπατίτιδας, η απόχρωση των ματιών του αλκοολικού, του ξερατού, των καρκινοπαθών, του δαπέδου της δημόσιας τουαλέτας, του δωματίου με την κοπέλα στο Μεταξουργείο. Μου θύμιζε τον θάνατο· ήταν η απόχρωση του δημόσιου φωτισμού στα στενά του κέντρου της Αθήνας, εκεί όπου κάποτε οι άνθρωποι σωριάζονταν από τις ενέσεις και τώρα από την πείνα.
…
Όταν πια αποκοιμήθηκε, κάπου στα ξημερώματα, την άχαρη εκείνη ώρα που ο μεθυστικός νυχτερινός ουρανός δίνει τη θέση του σ’ αυτό το γαλάζιο πέπλο το οποίο απελαύνοντας σταθερά και υποχθόνια προς τα δυτικά εξαϋλώνει στο πέρασμά του κάθε ίχνος μαγείας, έμεινα ξανά να μελετώ το ταβάνι.
Κάθε πράξη-δράση αφήνει το ίχνος της επιδρώντας στο σύμπαν-αντίδραση. Κάθε σκέψη έχει επιρροή στο χρόνο.
Όταν είσαι πολύ λίγος σε σχέση μ’ αυτό που θα μπορούσες και θα έπρεπε να είσαι. Άραγε ξεφεύγεις ποτέ από αυτό που είσαι;
…αρκούν δύο ή τρεις ρημαγμένοι φάροι για να φωτίσουν εφτά θάλασσες και τρεις ωκεανούς;
Ένα βιβλίο-χείμαρρος για την αποκαθήλωση του κοινωνικού φαίνεσθαι, την κατάρρευση των αξιών σε μία κίβδηλη, απρόσωπη κοινωνία χωρίς ταυτότητα. Εκεί όπου μετά βίας επιβιώνει η μεσαία τάξη, εκεί όπου κάθε χαμηλότερη τάξη εξαλείφεται. Είναι εύκολο να μη σε ρουφήξει το χάος και να μείνεις αγνά ρομαντικός;
https://www.youtube.com/watch?v=M9DKT...
…καταλάγιασε κάπως την αυτοκαταστροφική οργή μου και τη θέση της πήρε μια παραλυτική θλίψη. Παρήγγειλα ένα ακόμη ποτό, διπλό, και βυθίστηκα στη δίνη της. Δεν ήταν ξένη. Γνωριζόμασταν πολύ καλά. Ήμασταν παλιοί φίλοι –αν μπορούσε να ονομάσει κανείς αυτή την αρρωστημένη σχέση «φιλία». Ήταν πάντα εκεί, και όσες μάχες κι αν κέρδιζα, κάθε φορά που τα έβαζα μαζί της, εκείνη νικούσε θριαμβευτικά τον πόλεμο στο τέλος. Αισθάνθηκα τη θηλιά της να τυλίγει ξανά τον λαιμό μου και τον κόμπο στο στήθος να στενεύει σφίγγοντας την καρδιά μου. «Τι ανόητος» ψέλλισα ξανά στον εαυτό μου· για λίγο πίστεψα πως υπήρχε το οποιοδήποτε νόημα σ’ αυτόν τον κόσμο.
Πρόκειται για ένα αποκύημα μαγικού ρεαλισμού, το οποίο επιλέγει να κινείται σ’ ένα δυστοπικό φόντο, που μέσα από την υπερβολή προφητεύει/δείχνει τις ωμές ανθρώπινες σχέσεις στα στενά κοινωνικά πλαίσια. Ο συγγραφέας δίνει όλα τα στοιχεία συγκεκαλυμμένα και σαν τελείες, και αφήνει τον αναγνώστη να τις ενώσει όπως θέλει και αν θέλει, να ερμηνεύσει το έργο όπως αγαπάει.
Πού κρύβεται η πραγματική αντίληψη της ζωής και πώς αποδέχεσαι τη νομοτέλειά της;
Τώρα πια καταλάβαινα.
Αυτή ήταν η θεία τιμωρία μου.
Η ίδια μου η ζωή ήταν η τιμωρία που είχαν ορίσει για μένα οι Μοίρες.
Το τίμημα της αναγέννησής μου ήταν η καταδίκη μου στην αιώνια δυστυχία.
Ήταν ο θάνατος όλων αυτών που με είχαν νοιαστεί.
Μια σπαρακτική ιστορία για τις ιδέες, την αγάπη, την εκδίκηση, την ελευθερία ή καλύτερα τη σημερινή ανελευθερία, τη συμπαντική νομοτέλεια και την αναζήτηση του νοήματος της ύπαρξης -ενός άλλου Esse. Την επιβίωση, τον αποχωρισμό, τις επιλογές και τις ευθύνες, τις αδυναμίες και τη δύναμη σε κάθε πρόκληση. Τον πόνο της απώλειας που μετατρέπεται σε θυμό, οργή και δίψα για τιμωρία. Ένα αλληγορικό αστικό μυθιστόρημα όπου τα πάντα έχουν λόγο ύπαρξης, ένα σκοτεινό παραμύθι εσωτερικής κατάδυσης ως την αυτογνωσία, που ισορροπεί ανάμεσα στον ωμό ρεαλισμό, στην ιδιοτέλεια, στον ομοφοβισμό, στην υποκρισία και στην απώλεια της καθημερινότητας κόντρα στον ρομαντισμό μιας άλλης εποχής, εμπνευσμένο από την κλασική λογοτεχνία. Συνδυάζει εντέχνως ωμότητα και συναισθηματισμό. Σε αφήνει αναλογιζόμενο, με αρκετή τροφή για σκέψη.
Ήξερα από πρώτο χέρι πόσο βαθιά είχε εισχωρήσει η σήψη στα θεμέλια αυτού του υποκριτικού οικοδομήματος που ονομάζαμε «κοινωνία», γιατί ζούσα εκεί κάτω. Εν τέλει όμως, ούτε εγώ θα μπορούσα να διανοηθώ όσα πλέον συνέβαιναν, το καφκικό παραλήρημα που είχε α��τικαταστήσει την πραγματικότητα.
https://www.youtube.com/watch?v=Hu8Ck...
Μιλά για τον έρωτα, τον καταραμένα αιώνιο λυτρωτή, που επιλέγει να σε σώσει βουλιάζοντάς σε στο καταστροφικό πάθος, σαν τα γυμνά, άσαρκα ψαροκόκαλα μετά από μια μάχη ιχθύων. Πώς ν’ αλλάξεις πεπρωμένο, αν δεν ματώσεις απ’ τους δαίμονές σου; Πού να γαληνέψεις;
Μέσα από ζωντανές περιγραφές, αναδρομές στο παρελθόν, αλλεπάλληλες ανατροπές και μυστήρια, ο μαέστρος Γιάννης Κυζιρόπουλος πλέκει μια σφιχτή αλληλουχία γεγονότων που οδηγεί την καταιγιστική πλοκή προς την κορύφωση της μέθεξης και της κάθαρσης, πάνω σε γερές απ’ την αρχή βάσεις.
Εμμένει δεξιοτεχνικά στο κυνικό χιούμορ και σε μια αξιοθαύμαστη ικανότητα να δίνει ένα κείμενο πολύ σύγχρονο, στηριζόμενο πάνω σε κλασικές φόρμες λογοτεχνίας.
Συνείδηση και ασυνείδητο.
Έρμαια και αγάπη-πανάκεια.
Οι ζωές μας, μας ανήκουν;
Ελέγχεται η ζωή; Ελέγχεται η μοίρα;
Υπάρχει δικαίωμα παρέμβασης και αληθινά ελεύθερη βούληση;
https://www.youtube.com/watch?v=fV4bU...
Φαίνεται πως… όταν όλα μοιάζουν να έχουν χαθεί, ο άνθρωπος ανακαλύπτει κάπου μέσα του το σθένος να ξεπεράσει τον εαυτό του, τα όριά του, ακόμα και τους νόμους της φύσης, ώστε ν’ αποτρέψει το τέλος του κόσμου.
Λατρεύω τη γραφή του συγγραφέα. Τις ερεβώδεις σκέψεις και εκφράσεις, την αιωρούμενη αμφισβήτηση, τις παραπομπές σε μουσική, τις υπερβολές ωμότητας, τη σκληρή γλώσσα, την προσεγμένη πλοκή, τη διερευνητική ματιά του, τις αξίες του που κρύβονται πίσω από κάθε λέξη, το μαύρο σκηνικό που ντύνει κάθε σελίδα, την ωριμότητά του -και είναι μόλις 26 χρονών. Η οπτική του διαχέεται μέσα από ένα πεσιμιστικό πρίσμα αποκαρδίωσης, με ψήγματα ελπίδας. Σαν άλλος Poe. Τόσο ποιητική και συνάμα τόσο χυδαία, αν χρειαστεί. Αγαπώ που δεν φοβάται να διακωμωδήσει τα από κάποιους θέσφατα. Αγαπώ που παραμένει πάντα πιστός στην αλήθεια του. Που αφήνει λεπτές χαραμάδες αισιοδοξίας. Γιατί ακόμα κι όταν πέφτεις νικημένος, μπορεί η ύστατή σου πράξη να είναι η νίκη. Η ζωή μου και το βιβλίο αυτό τέμνονται σε πολλά σημεία…
Ίσως και να ήμασταν απλώς δύο κενοί άνθρωποι, βαλτωμένοι στο έλος της κοινωνιοπάθειας. Νομοτελειακά ανίκανοι για οτιδήποτε ουσιαστικό, αυθεντικά σπουδαίο ή ευλογημένο. Καταδικασμένοι από την ειμαρμένη σ’ ένα αιώνιο, απροσδιόριστο αίσθημα ανικανοποίητου· σε μια αδέκαστη μετριότητα.
Σωστός ρομαντισμός στις ερωτικές στιγμές, γερά δομημένοι, ανεξάρτητοι ήρωες, που δεν εξυπηρετούν μόνο συγγραφικούς σκοπούς. Ιάσονας και Παύλος. Νιώθω πως χτίστηκαν ως η προσωποποίηση σκοτεινών πλευρών του Γιάννη. Με επίπεδα κυνικότητας και απάθειας λόγω των όσων έχουν βιώσει, στο βάθος του χρόνου που τα έχουν βιώσει. Η άφθαρτη αιώνια ειλικρίνεια και η φθαρτή προσωρινή ματαιοδοξία. Μια συγκλονιστική, αέναη μάχη ορθολογισμού με ρομαντισμό, παθιασμένων νιάτων με ώριμη εκλογικευμένη εμπειρία σε νατουραλιστική απόδοση. Ένα καφκικό ξεγύμνωμα κάθε τι αληθινού και ψεύτικου.
Σαν υστερόγραφο, το εξώφυλλο του βιβλίου είναι μια δημιουργία της ταλαντούχας Marianna Foster.
August 20, 2021
Το βιβλίο "Στη γη της αιώνιας θλίψης" είναι ένα κοινωνικό μυθιστόρημα με ιδιαίτερο θέμα και έντονα συναισθήματα. Δε θα κάτσω να αναλύσω το θέμα του το οποίο όμως θα αναφέρω πως μου άρεσε... αλλά θα πω με σιγουριά πως τα συναισθήματα που βγάζει το βιβλίο στον αναγνώστη θρονιάζιουν στο μυαλό του λες και είναι δικά του βιώματα. Ο τρόπος γραφής του συγγραφέα είναι μαεστρικός και οι αφηγήσεις τους κάτι παραπάνω από ζωντανές.
Μπορώ να πω με σιγουριά ότι εάν δεν έβλεπα το όνομα του συγγραφέα, θα μπορούσα εύκολα να υποθέσω ότι το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελεί μεταφρασμένο έργο κάποιου διεθνούς φήμης συγγραφέα.
Συγχαρητήρια στον συγγραφέα για αυτό το πραγματικά όμορφο βιβλίο, αξίζει να διαβαστεί από όλους!
Μπορώ να πω με σιγουριά ότι εάν δεν έβλεπα το όνομα του συγγραφέα, θα μπορούσα εύκολα να υποθέσω ότι το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελεί μεταφρασμένο έργο κάποιου διεθνούς φήμης συγγραφέα.
Συγχαρητήρια στον συγγραφέα για αυτό το πραγματικά όμορφο βιβλίο, αξίζει να διαβαστεί από όλους!
July 13, 2020
Ένα εξαίσιο μυθιστόρημα που αποδεικνύει την συγγραφική δεινότητα του δημιουργού πάρα το νεαρό της ηλικίας του.
Άριστη ψυχογράφηση των ηρώων, ανατρεπτική πλοκή, μαγικός ρεαλισμός, υπέροχη χρήση της γλώσσας και ένα συνταρακτικό φινάλε που πυροδοτεί έκρηξη συναισθημάτων.
Δεν γίνεται να μην θαυμάσω αυτό το υπέροχο εξώφυλλο αλλά και τον τίτλο τού βιβλίου που προϊδεάζει τον αναγνώστη για ένα μαγικό ταξίδι στη Γη της αιώνιας θλίψης.
Άριστη ψυχογράφηση των ηρώων, ανατρεπτική πλοκή, μαγικός ρεαλισμός, υπέροχη χρήση της γλώσσας και ένα συνταρακτικό φινάλε που πυροδοτεί έκρηξη συναισθημάτων.
Δεν γίνεται να μην θαυμάσω αυτό το υπέροχο εξώφυλλο αλλά και τον τίτλο τού βιβλίου που προϊδεάζει τον αναγνώστη για ένα μαγικό ταξίδι στη Γη της αιώνιας θλίψης.
July 10, 2020
Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να αγαπήσω τόσο πολύ αυτό το βιβλίο.
Υπέροχη γραφη που είμαι σίγουρη ότι θα μας απασχολήσει αρκετά στο μέλλον.
Ένα πολυεπίπεδο βιβλίο που κερδίζει τον αναγνώστη από τις πρώτες σελίδες με τις κινηματογραφικες περιγραφές αλλά και με τα βαθιά φιλοσοφικά και υπαρξιακά νοήματα του.
Υπέροχη γραφη που είμαι σίγουρη ότι θα μας απασχολήσει αρκετά στο μέλλον.
Ένα πολυεπίπεδο βιβλίο που κερδίζει τον αναγνώστη από τις πρώτες σελίδες με τις κινηματογραφικες περιγραφές αλλά και με τα βαθιά φιλοσοφικά και υπαρξιακά νοήματα του.
March 30, 2021
Ένα ταξίδι ξεκινά στο όχι και τόσο μακρινό 2030, όπου ο κόσμος όλος μαστίζεται από λιμό. Ένας κόσμος μοναχικός, σκοτεινός, σκληρός, γεμάτος πόνο και απέραντη δυστυχία. Ψυχές γεμάτες θλίψη, πίκρα, μοναξιά και ανασφάλεια. Άνθρωποι εξαθλιωμένοι, χαμένες αξίες και ιδανικά. Το μόνο που μετράει πλέον είναι η επιβίωση. Με οποιοδήποτε κόστος…
Μέσα από την πρωτοπρόσωπη αφήγηση, γνωρίζουμε τον Ιάσονα, ο οποίος μαζί με τους φίλους του, στην προσπάθειά τους να βρουν τροφή, πέφτουν σε ενέδρα. Όλοι κείτονται νεκροί τριγύρω του και μόνο εκείνος καταφέρνει να διαφύγει. Σκοπός της ζωής του πλέον είναι μόνο η εκδίκηση.
«Ήξερα ότι το κυνήγι της εκδίκησης είναι μια μέγγενη που όσο περνούσε ο καιρός κι αυτή παρέμενε ζωντανή, έσφιγγε όλο και περισσότερο, και μέρα με τη μέρα ο κλοιός στένευε. Και είχα μάθει πια από πρώτο χέρι ότι ακόμη κι αν ικανοποιούσε κανείς το ζωώδες αυτό ένστικτό του, η μέγγενη δεν θα έπαυε να τον σφίγγει παρά μέχρι να τον συνθλίψει ολοκληρωτικά. Η εκδίκηση είναι μια γυμνή λάμα που κόβει κι από τις δύο μεριές». (σελίδα 239)
Και έρχεται κάποια στιγμή που αλλάζουν τα πάντα στη ζωή του ανθρώπου. Μπορεί να είναι μια τόση δα στιγμούλα, ένας άνθρωπος, ένα συναίσθημα, ένας λόγος για να υπάρχεις ή για να παλέψεις. Η γνωριμία του Ιάσονα με έναν μυστηριώδη ξένο θα αλλάξει όσα νόμιζε πως ήξερε και θα σταθεί η αιτία να γνωρίσει τον έρωτα της ζωής του. Ένα νέο μαγικό ταξίδι ξεκινά γι'αυτόν και θα ανακαλύψει συναισθήματα όμορφα, πρωτόγνωρα.
«Γι'αυτούς τους ελάχιστους ανθρώπους που θα καταφέρουν να διαπεράσουν τα τείχη της ψυχής μας, θα κάναμε τα πάντα. Θα στηρίζαμε με το ένα χέρι τον ουρανό, θα πίναμε γουλιά γουλιά τη θάλασσα, θα σκοτώναμε ακόμη και τον ίδιο τον Θεό αν χρειαζόταν». (σελίδα 149)
Ενώ πρωτίστως σαν κεντρικός σκοπός φαίνεται η εκδίκηση, αποδεικνύεται πως κυρίαρχο ρόλο έχουν η αγάπη και ο έρωτας. Μέσα από τις ολοζώντανες περιγραφές, ο συγγραφέας μάς παίρνει από το χέρι και γινόμαστε συνοδοιπόροι σε ένα ταξίδι αντιφάσεων.
Σκοτάδι και φως.
Απελπισία και ελπίδα.
Μίσος, εκδίκηση και αγάπη.
Χαρά και πόνος. Πότε γίνεται ο πόνος βάλσαμο και πότε τυραννία;
Καλό και κακό. «Το κακό διαφεντεύει τις ζωές μας με τα νύχια του καρφωμένα στις πλάτες μας, αλλά είναι καταδικασμένο να υποτάσσεται στο καλό, αργά ή γρήγορα». (σελίδα 198)
Το βιβλίο αυτό είναι ένα γλυκόπικρο κοινωνικό μυθιστόρημα, άκρως φιλοσοφημένο με εκλεπτυσμένο και πλούσιο λεξιλόγιο. Παρά το νεαρό της ηλικίας του συγγραφέα, το κείμενο είναι τόσο άρτιο, καλοδουλεμένο και ώριμο που σίγουρα θα ζήλευαν οι «μεγάλοι» και καταξιωμένοι συγγραφείς. Η γραφή εναλλάσσεται, από τη μια ρομαντική και λυρική και έπειτα ωμή και σκληρή. Πολλές φορές για να ελαφρύνει το βαρύ κλίμα, υπάρχουν και αρκετές δόσεις χιούμορ. Και εκεί που είσαι βουτηγμένος στη θλίψη και την στεναχώρια, βάζεις τα γέλια με αστείες ατάκες: «Φτου σου αγόρι μου! Σαν αποτυχημένο πείραμα του Τσέρνομπιλ που τράκαρε με στραπατσαρισμένη νταλίκα είσαι»! (σελίδα 279)
Η Γη λοιπόν της αιώνια θλίψης είναι:
Η Γη για εκείνους τους απίστευτα και αθεράπευτα ρομαντικούς.
Η Γη για εκείνους που παρά τον πόνο, ψάχνουν την χαρά.
Για εκείνους που παρά το έρεβος ψάχνουν μια αχτίδα ελπίδας και φωτός.
Για όλους εκείνους που πόνεσαν, μάτωσαν, ποδοπατήθηκαν, αλλά στάθηκαν επάξια όρθιοι.
Για όλους εκείνους που έχασαν κάτι ή κάποιον δικό τους…
«Δεν είμαστε τίποτα άλλο παρά δέντρα που στέκουν αγέρωχα, μονάχα μέχρι να τα κατακρεουργήσει ο αδυσώπητος πέλεκυς της ζωής, όπως μόνο εκείνη ξέρει. Κι αν τύχει και σταθούμε τυχεροί και πέσουμε σε χέρια εργατικά, ίσως τότε προκύψει τουλάχιστον κάτι όμορφο απ’αυτή την τόσο αναπάντεχη τραγωδία…» (σελίδα 175)
Συγχαρητήρια Γιάννη και σε ευχαριστούμε για το εξαιρετικό ταξίδι που μας χάρισες!
Μέσα από την πρωτοπρόσωπη αφήγηση, γνωρίζουμε τον Ιάσονα, ο οποίος μαζί με τους φίλους του, στην προσπάθειά τους να βρουν τροφή, πέφτουν σε ενέδρα. Όλοι κείτονται νεκροί τριγύρω του και μόνο εκείνος καταφέρνει να διαφύγει. Σκοπός της ζωής του πλέον είναι μόνο η εκδίκηση.
«Ήξερα ότι το κυνήγι της εκδίκησης είναι μια μέγγενη που όσο περνούσε ο καιρός κι αυτή παρέμενε ζωντανή, έσφιγγε όλο και περισσότερο, και μέρα με τη μέρα ο κλοιός στένευε. Και είχα μάθει πια από πρώτο χέρι ότι ακόμη κι αν ικανοποιούσε κανείς το ζωώδες αυτό ένστικτό του, η μέγγενη δεν θα έπαυε να τον σφίγγει παρά μέχρι να τον συνθλίψει ολοκληρωτικά. Η εκδίκηση είναι μια γυμνή λάμα που κόβει κι από τις δύο μεριές». (σελίδα 239)
Και έρχεται κάποια στιγμή που αλλάζουν τα πάντα στη ζωή του ανθρώπου. Μπορεί να είναι μια τόση δα στιγμούλα, ένας άνθρωπος, ένα συναίσθημα, ένας λόγος για να υπάρχεις ή για να παλέψεις. Η γνωριμία του Ιάσονα με έναν μυστηριώδη ξένο θα αλλάξει όσα νόμιζε πως ήξερε και θα σταθεί η αιτία να γνωρίσει τον έρωτα της ζωής του. Ένα νέο μαγικό ταξίδι ξεκινά γι'αυτόν και θα ανακαλύψει συναισθήματα όμορφα, πρωτόγνωρα.
«Γι'αυτούς τους ελάχιστους ανθρώπους που θα καταφέρουν να διαπεράσουν τα τείχη της ψυχής μας, θα κάναμε τα πάντα. Θα στηρίζαμε με το ένα χέρι τον ουρανό, θα πίναμε γουλιά γουλιά τη θάλασσα, θα σκοτώναμε ακόμη και τον ίδιο τον Θεό αν χρειαζόταν». (σελίδα 149)
Ενώ πρωτίστως σαν κεντρικός σκοπός φαίνεται η εκδίκηση, αποδεικνύεται πως κυρίαρχο ρόλο έχουν η αγάπη και ο έρωτας. Μέσα από τις ολοζώντανες περιγραφές, ο συγγραφέας μάς παίρνει από το χέρι και γινόμαστε συνοδοιπόροι σε ένα ταξίδι αντιφάσεων.
Σκοτάδι και φως.
Απελπισία και ελπίδα.
Μίσος, εκδίκηση και αγάπη.
Χαρά και πόνος. Πότε γίνεται ο πόνος βάλσαμο και πότε τυραννία;
Καλό και κακό. «Το κακό διαφεντεύει τις ζωές μας με τα νύχια του καρφωμένα στις πλάτες μας, αλλά είναι καταδικασμένο να υποτάσσεται στο καλό, αργά ή γρήγορα». (σελίδα 198)
Το βιβλίο αυτό είναι ένα γλυκόπικρο κοινωνικό μυθιστόρημα, άκρως φιλοσοφημένο με εκλεπτυσμένο και πλούσιο λεξιλόγιο. Παρά το νεαρό της ηλικίας του συγγραφέα, το κείμενο είναι τόσο άρτιο, καλοδουλεμένο και ώριμο που σίγουρα θα ζήλευαν οι «μεγάλοι» και καταξιωμένοι συγγραφείς. Η γραφή εναλλάσσεται, από τη μια ρομαντική και λυρική και έπειτα ωμή και σκληρή. Πολλές φορές για να ελαφρύνει το βαρύ κλίμα, υπάρχουν και αρκετές δόσεις χιούμορ. Και εκεί που είσαι βουτηγμένος στη θλίψη και την στεναχώρια, βάζεις τα γέλια με αστείες ατάκες: «Φτου σου αγόρι μου! Σαν αποτυχημένο πείραμα του Τσέρνομπιλ που τράκαρε με στραπατσαρισμένη νταλίκα είσαι»! (σελίδα 279)
Η Γη λοιπόν της αιώνια θλίψης είναι:
Η Γη για εκείνους τους απίστευτα και αθεράπευτα ρομαντικούς.
Η Γη για εκείνους που παρά τον πόνο, ψάχνουν την χαρά.
Για εκείνους που παρά το έρεβος ψάχνουν μια αχτίδα ελπίδας και φωτός.
Για όλους εκείνους που πόνεσαν, μάτωσαν, ποδοπατήθηκαν, αλλά στάθηκαν επάξια όρθιοι.
Για όλους εκείνους που έχασαν κάτι ή κάποιον δικό τους…
«Δεν είμαστε τίποτα άλλο παρά δέντρα που στέκουν αγέρωχα, μονάχα μέχρι να τα κατακρεουργήσει ο αδυσώπητος πέλεκυς της ζωής, όπως μόνο εκείνη ξέρει. Κι αν τύχει και σταθούμε τυχεροί και πέσουμε σε χέρια εργατικά, ίσως τότε προκύψει τουλάχιστον κάτι όμορφο απ’αυτή την τόσο αναπάντεχη τραγωδία…» (σελίδα 175)
Συγχαρητήρια Γιάννη και σε ευχαριστούμε για το εξαιρετικό ταξίδι που μας χάρισες!
February 5, 2021
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Η αλήθεια είναι πως αυτό το βιβλίο με εξέπληξε, γιατί τίποτα δεν με προϊδέασε για το τι θα αντιμετωπίσω, διαβάζοντάς το. Μια μικρή γεύση δίνει ο τίτλος του, αλλά δεν τα μαρτυρά όλα.
Η υπόθεση τοποθετείται χρονικά περίπου δέκα χρόνια στο μέλλον. Ένα πολύ επίφοβο και πολύ πιθανόν μέλλον, και μιλάμε για αυτό των παιδιών μας.
Είναι αρκετά δυστοπικό, βιώνουμε μια πολύ ζοφερή εκδοχή του, όπου κυριαρχεί η πολύ μουντή ατμόσφαιρα, και τα χρώματα που «βλέπουμε» δεν είναι ζωηρά, υπάρχουν δε, αλλά είναι ξεπλυμένα, ξεθωριασμένα, ακολουθούν πιστά το τι συμβαίνει. Θα μπορούσε να πει κανείς πως η ατμόσφαιρα είναι μάλλον άχρωμη, άγευστη.
Σε αυτή την εποχή κυριαρχεί μια αέναη μάχη επιβίωσης, όπου ο λιμός και η καθολική ανέχεια έχει μετατρέψει την κοινωνία μας σε μια ζούγκλα. Δεν κυριαρχεί καμία κανονικότητα, έχει επέλθει ο ηθικός ευτελισμός και ο κοινωνικός ξεπεσμός.
Ο θυμός και η οργή μεταμορφώνεται σε απελπισία, και κυριαρχούν πλέον μόνο τα ένστικτα.
Ήρθε άραγε η χρονική στιγμή όπου πληρώνουμε την αλαζονεία μας, ως ανθρώπινο είδος; Κι αυτό γιατί ενώ μεταλλάσουμε καλλιέργειες με απώτερο σκοπό την ποσοτικά καλύτερη διατροφή, αυτό γυρίζει μπούμερανγκ εναντίων μας και το όλο εγχείρημα αποτυγχάνει παταγωδώς. Αυτό ισχυρίζονται τουλάχιστον οι τότε κυβερνώντες.
Τείνουμε να ξεχνάμε πως τέτοιου είδους πειράματα φέρουν αλυσιδωτές αντιδράσεις (η μαμά φύση εκδικείται) και κατά συνέπεια φέρνει το αντίθετο από το προσδοκώμενο αποτέλεσμα.
Αυτό το βιβλίο μας μιλάει για μια γενιά, αυτή των παιδιών μας πολύ πιθανόν, η οποία ηττήθηκε πριν προλάβει να έχει την επιλογή αν θα ηττηθεί ή όχι. Και δεν παύει να μετράει αμέτρητες απώλειες στη ζωή τους.
Κεντρικός ήρωας της ιστορίας μας και εκφραστής της εποχής του, ένας νεαρός και μοναχικός άντρας, που είναι συνέχεια γεμάτος θυμό και οργή, και μέσα από το ταξίδι του, ένα ταξίδι αυτογνωσίας, όπου ταυτόχρονα αποκαλύπτει την υποκρισία της κοινωνίας, τον ομοφοβισμό και τον ρατσισμό, όπου κυριαρχεί η ιδιοτέλεια και η άκρατη βία . Είναι σκληρός, ειλικρινής και κάνει την επιλογή να μη απορροφηθεί από τις «αξίες» της κοινωνίας του, αλλά επιθυμεί έναν κόσμο αληθινό, ελεύθερο από κάθε άποψη, και κυρίως όπου θα κυριαρχεί η ελεύθερη σκέψη.
Ο συγγραφέας μας μπορεί να μας παρουσιάζει μια Ελλάδα, μια Αθήνα του μέλλοντος όπου κυριαρχεί η υποκρισία, ο μισανθρωπισμός, η αλαζονεία, η πείνα, ο θάνατος και η θλίψη (η οποία έχει καλύψει τα πάντα σαν ένα αόρατο πέπλο διώχνοντας μακριά το χαμόγελο από τα πρόσωπα των ανθρώπων) και για αυτό η απώτερη αιτία είναι που ολόκληρες σοδειές ίσως και εσκεμμένα να καταστρέφονται με αποτέλεσμα ο πληθυσμός του πλανήτη να μειωθεί κατά πολύ και όσοι απομείνουν να αγωνίζονται καθημερινά για μια μερίδα φαγητό, για το αυτονόητο δηλαδή. Επιχειρεί να μας αφυπνίσει, για αυτό που είναι πολύ πιθανό να ακολουθήσει, γιατί κακά τα ψέματα, δεν βλέπουμε ήδη εμφανή σημάδια για το κακό που περιμένει τις επόμενες γενιές στο μέλλον; Δεν πρέπει να αναλογιστούμε τι θα παραδώσουμε ή για το τι παραδίδουμε ήδη στην αμέσως επόμενη γενιά;
Ως ελπίδα διαφορετικότητας και κάποιας ποιότητας ζωής αφήνει να αχνοφαίνεται η ελληνική επαρχεία, χωρίς βέβαια να ξεκαθαρίζει αν όντως ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά, κακά τα ψέματα, πόσο αλώβητη μπορεί να μείνει κι αυτή από μια τόσο δυνατή διατροφική κρίση;
Μπορεί να πρόκειται για μια καθαρή μυθοπλασία, ένα δυστοπικό παραμύθι για αρκετούς, αλλά, πόσες πολλές αλήθειες καταφέρνει ο συγγραφέας μας να μας δώσει μέσα από αυτό!
Η αλήθεια είναι πως αυτό το βιβλίο με εξέπληξε, γιατί τίποτα δεν με προϊδέασε για το τι θα αντιμετωπίσω, διαβάζοντάς το. Μια μικρή γεύση δίνει ο τίτλος του, αλλά δεν τα μαρτυρά όλα.
Η υπόθεση τοποθετείται χρονικά περίπου δέκα χρόνια στο μέλλον. Ένα πολύ επίφοβο και πολύ πιθανόν μέλλον, και μιλάμε για αυτό των παιδιών μας.
Είναι αρκετά δυστοπικό, βιώνουμε μια πολύ ζοφερή εκδοχή του, όπου κυριαρχεί η πολύ μουντή ατμόσφαιρα, και τα χρώματα που «βλέπουμε» δεν είναι ζωηρά, υπάρχουν δε, αλλά είναι ξεπλυμένα, ξεθωριασμένα, ακολουθούν πιστά το τι συμβαίνει. Θα μπορούσε να πει κανείς πως η ατμόσφαιρα είναι μάλλον άχρωμη, άγευστη.
Σε αυτή την εποχή κυριαρχεί μια αέναη μάχη επιβίωσης, όπου ο λιμός και η καθολική ανέχεια έχει μετατρέψει την κοινωνία μας σε μια ζούγκλα. Δεν κυριαρχεί καμία κανονικότητα, έχει επέλθει ο ηθικός ευτελισμός και ο κοινωνικός ξεπεσμός.
Ο θυμός και η οργή μεταμορφώνεται σε απελπισία, και κυριαρχούν πλέον μόνο τα ένστικτα.
Ήρθε άραγε η χρονική στιγμή όπου πληρώνουμε την αλαζονεία μας, ως ανθρώπινο είδος; Κι αυτό γιατί ενώ μεταλλάσουμε καλλιέργειες με απώτερο σκοπό την ποσοτικά καλύτερη διατροφή, αυτό γυρίζει μπούμερανγκ εναντίων μας και το όλο εγχείρημα αποτυγχάνει παταγωδώς. Αυτό ισχυρίζονται τουλάχιστον οι τότε κυβερνώντες.
Τείνουμε να ξεχνάμε πως τέτοιου είδους πειράματα φέρουν αλυσιδωτές αντιδράσεις (η μαμά φύση εκδικείται) και κατά συνέπεια φέρνει το αντίθετο από το προσδοκώμενο αποτέλεσμα.
Αυτό το βιβλίο μας μιλάει για μια γενιά, αυτή των παιδιών μας πολύ πιθανόν, η οποία ηττήθηκε πριν προλάβει να έχει την επιλογή αν θα ηττηθεί ή όχι. Και δεν παύει να μετράει αμέτρητες απώλειες στη ζωή τους.
Κεντρικός ήρωας της ιστορίας μας και εκφραστής της εποχής του, ένας νεαρός και μοναχικός άντρας, που είναι συνέχεια γεμάτος θυμό και οργή, και μέσα από το ταξίδι του, ένα ταξίδι αυτογνωσίας, όπου ταυτόχρονα αποκαλύπτει την υποκρισία της κοινωνίας, τον ομοφοβισμό και τον ρατσισμό, όπου κυριαρχεί η ιδιοτέλεια και η άκρατη βία . Είναι σκληρός, ειλικρινής και κάνει την επιλογή να μη απορροφηθεί από τις «αξίες» της κοινωνίας του, αλλά επιθυμεί έναν κόσμο αληθινό, ελεύθερο από κάθε άποψη, και κυρίως όπου θα κυριαρχεί η ελεύθερη σκέψη.
Ο συγγραφέας μας μπορεί να μας παρουσιάζει μια Ελλάδα, μια Αθήνα του μέλλοντος όπου κυριαρχεί η υποκρισία, ο μισανθρωπισμός, η αλαζονεία, η πείνα, ο θάνατος και η θλίψη (η οποία έχει καλύψει τα πάντα σαν ένα αόρατο πέπλο διώχνοντας μακριά το χαμόγελο από τα πρόσωπα των ανθρώπων) και για αυτό η απώτερη αιτία είναι που ολόκληρες σοδειές ίσως και εσκεμμένα να καταστρέφονται με αποτέλεσμα ο πληθυσμός του πλανήτη να μειωθεί κατά πολύ και όσοι απομείνουν να αγωνίζονται καθημερινά για μια μερίδα φαγητό, για το αυτονόητο δηλαδή. Επιχειρεί να μας αφυπνίσει, για αυτό που είναι πολύ πιθανό να ακολουθήσει, γιατί κακά τα ψέματα, δεν βλέπουμε ήδη εμφανή σημάδια για το κακό που περιμένει τις επόμενες γενιές στο μέλλον; Δεν πρέπει να αναλογιστούμε τι θα παραδώσουμε ή για το τι παραδίδουμε ήδη στην αμέσως επόμενη γενιά;
Ως ελπίδα διαφορετικότητας και κάποιας ποιότητας ζωής αφήνει να αχνοφαίνεται η ελληνική επαρχεία, χωρίς βέβαια να ξεκαθαρίζει αν όντως ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά, κακά τα ψέματα, πόσο αλώβητη μπορεί να μείνει κι αυτή από μια τόσο δυνατή διατροφική κρίση;
Μπορεί να πρόκειται για μια καθαρή μυθοπλασία, ένα δυστοπικό παραμύθι για αρκετούς, αλλά, πόσες πολλές αλήθειες καταφέρνει ο συγγραφέας μας να μας δώσει μέσα από αυτό!
Read
February 27, 2022Κλείνοντάς το έμεινα με ανάμεικτα συναισθήματα.
Δεν ξέρω αν μου άρεσε ή όχι. Διχάζομαι πάρα πολύ να ξεφύγω από την μέση της ζυγαριάς και να τείνω προς το ναι ή το όχι. Έστω ελαφρώς και ίσα ίσα.
Βρισκόμαστε κάπου στο μέλλον, όπου ένας ιός έχει καταστρέψει σχεδόν όλες τις καλλιέργειες και έχει έρθει ο Λιμός. Σαν ιδέα μου άρεσε πολύ αυτό. Ήταν πρωτότυπο και πόσο μάλλον που ο ιός δεν ήταν κανένας εξειδικευμένος , αλλά ένας πολύ απλοϊκός. Σου δείχνει δηλαδή πως θα μπορούσε να είναι το κερασάκι στην τούρτα της κακοποίησης της γης. Θα ήθελα να το αναπτύξει λίγο παραπάνω αυτό το κομμάτι.
Ο πρωταγωνιστής μας - φαινομενικά - είναι ο Ιάσονας. Ένας νεαρός 25 χρονών που έχει περάσει του Χριστού τα πάθη και έχει μάθει να βασίζεται στον εαυτό του και απλά να επιβιώνει, πίνοντας και τολμώ να προσθέσω φυτοζοώντας. Ώσπου μια Μαριάννα έρχεται να του ταρακουνήσει την καθημερινότητα,την ζωή, την ψυχή, το είναι του όλο.
Οι χαρακτήρες μπαινοβγαίνουν σαν νευροσπαστα (ξέρετε, τις φιγούρες του Καραγκιόζη). Δεν έχουν τρεις διαστάσεις. Θα ήθελα λίγο περισσότερο βάθος στον καθένα. Να μάθω την ιστορία του. Ακόμα και του πρωταγωνιστή την δίνει αποσπασματικά όποτε κρίνει απαραίτητο να μάθουμε κάτι για το παρελθόν του που τον έχει πλάσει σε αυτό που είναι τώρα. Κάτι που δεν με κατάφερε να ταυτιστώ με κανέναν.
Αν και τείνει να είναι δυστοπικό, η λυρική γραφή λίγο με δυσκολεύει να το κατατάξω εκεί. Παραείναι περίτεχνη και παραέχει φιλοσοφίες που ναι μεν σε κάνουν να κατανοήσεις τους ήρωες του πονήματος και τις σκέψεις τους, ωστόσο δεν τους ολοκληρώνουν. Όχι πλήρως.
Ουσιαστικά χωρίζεται σε δύο μέρη.
Το πρώτο στάζει μιζέρια, μαυρίλα, παραίτηση, κατάθλιψη, πόνο και αυτοκαταστροφή.
Το δεύτερο είναι μια ωδή στον αγνό έρωτα, αυτόν που θα σε κάνει να σκιρτήσει η καρδιά σου σαν να είναι η πρώτη φορά που πλησιάζεις το άλλο φύλο.
Οι πολλές αναφορές σε τραγούδια, καθόλη την πορεία της ιστορίας, μου άρεσαν πολύ επίσης, ιδίως όταν κάποια είναι και στα ακούσματά μου.
Ενώ καταφέρνει με τον διανθισμένο του λόγο (πρόσεξα και κάποιες επαναλήψεις σε λέξεις, αυτές που λέω εγώ "αγαπημένες" του εκάστοτε συγγραφέα, αυτές που ίσως του δίνουν το προσωπικό του στίγμα, χωρίς να το θεωρώ αρνητικό) από την μια να σου ξεσκίσει την καρδιά και από την άλλη να σου πετάξει βόμβες χαράς που λένε και οι Λοκομόντο, εντούτοις δεν κατάφερε να δώσει - για τα προσωπικά μου δεδομένα - μια πληρότητα στην ιστορία. Αν και έχει κάποια υπέροχα κομμάτια, καταπληκτικά, δυνατά, μαγευτικά, που σχεδόν τα ζεις εσύ ο ίδιος, παραταύτα ένιωθα σαν να λείπει κάτι. Σαν να βλέπω ραφές εδώ και εκεί κομματιών και όχι ένα ενιαίο κομμάτι που θα με κάνει να πω ναι ρε φίλε! Ναι! Δεν θέλω να στο αγγίξω με την άποψή μου, να μην στο μαγαρίσω.
Τελειώνοντας την ταπεινή μου άποψη, θα ήθελα να δω κάτι ολοκληρωμένο χωρίς ραφές, έστω και τόσο αχνές λόγω των δυνατών συναισθημάτων που προσφέρει στον αναγνώστη. Επίσης τις επεξηγήσεις στο σημείωμα, θα τις ήθελα μέσα στην ιστορία και όχι κατόπιν εορτής και το υπόλοιπο να μείνει ως έχει.
Την ώρα της ανάγνωσης στα ακουστικά έπαιζε το midnight rendezvous των beast in black και νομίζω δεν θα μπορούσε να είναι κάποιο άσμα πιο to the point που λένε και στο χωριό μου.
Δεν ξέρω αν μου άρεσε ή όχι. Διχάζομαι πάρα πολύ να ξεφύγω από την μέση της ζυγαριάς και να τείνω προς το ναι ή το όχι. Έστω ελαφρώς και ίσα ίσα.
Βρισκόμαστε κάπου στο μέλλον, όπου ένας ιός έχει καταστρέψει σχεδόν όλες τις καλλιέργειες και έχει έρθει ο Λιμός. Σαν ιδέα μου άρεσε πολύ αυτό. Ήταν πρωτότυπο και πόσο μάλλον που ο ιός δεν ήταν κανένας εξειδικευμένος , αλλά ένας πολύ απλοϊκός. Σου δείχνει δηλαδή πως θα μπορούσε να είναι το κερασάκι στην τούρτα της κακοποίησης της γης. Θα ήθελα να το αναπτύξει λίγο παραπάνω αυτό το κομμάτι.
Ο πρωταγωνιστής μας - φαινομενικά - είναι ο Ιάσονας. Ένας νεαρός 25 χρονών που έχει περάσει του Χριστού τα πάθη και έχει μάθει να βασίζεται στον εαυτό του και απλά να επιβιώνει, πίνοντας και τολμώ να προσθέσω φυτοζοώντας. Ώσπου μια Μαριάννα έρχεται να του ταρακουνήσει την καθημερινότητα,την ζωή, την ψυχή, το είναι του όλο.
Οι χαρακτήρες μπαινοβγαίνουν σαν νευροσπαστα (ξέρετε, τις φιγούρες του Καραγκιόζη). Δεν έχουν τρεις διαστάσεις. Θα ήθελα λίγο περισσότερο βάθος στον καθένα. Να μάθω την ιστορία του. Ακόμα και του πρωταγωνιστή την δίνει αποσπασματικά όποτε κρίνει απαραίτητο να μάθουμε κάτι για το παρελθόν του που τον έχει πλάσει σε αυτό που είναι τώρα. Κάτι που δεν με κατάφερε να ταυτιστώ με κανέναν.
Αν και τείνει να είναι δυστοπικό, η λυρική γραφή λίγο με δυσκολεύει να το κατατάξω εκεί. Παραείναι περίτεχνη και παραέχει φιλοσοφίες που ναι μεν σε κάνουν να κατανοήσεις τους ήρωες του πονήματος και τις σκέψεις τους, ωστόσο δεν τους ολοκληρώνουν. Όχι πλήρως.
Ουσιαστικά χωρίζεται σε δύο μέρη.
Το πρώτο στάζει μιζέρια, μαυρίλα, παραίτηση, κατάθλιψη, πόνο και αυτοκαταστροφή.
Το δεύτερο είναι μια ωδή στον αγνό έρωτα, αυτόν που θα σε κάνει να σκιρτήσει η καρδιά σου σαν να είναι η πρώτη φορά που πλησιάζεις το άλλο φύλο.
Οι πολλές αναφορές σε τραγούδια, καθόλη την πορεία της ιστορίας, μου άρεσαν πολύ επίσης, ιδίως όταν κάποια είναι και στα ακούσματά μου.
Ενώ καταφέρνει με τον διανθισμένο του λόγο (πρόσεξα και κάποιες επαναλήψεις σε λέξεις, αυτές που λέω εγώ "αγαπημένες" του εκάστοτε συγγραφέα, αυτές που ίσως του δίνουν το προσωπικό του στίγμα, χωρίς να το θεωρώ αρνητικό) από την μια να σου ξεσκίσει την καρδιά και από την άλλη να σου πετάξει βόμβες χαράς που λένε και οι Λοκομόντο, εντούτοις δεν κατάφερε να δώσει - για τα προσωπικά μου δεδομένα - μια πληρότητα στην ιστορία. Αν και έχει κάποια υπέροχα κομμάτια, καταπληκτικά, δυνατά, μαγευτικά, που σχεδόν τα ζεις εσύ ο ίδιος, παραταύτα ένιωθα σαν να λείπει κάτι. Σαν να βλέπω ραφές εδώ και εκεί κομματιών και όχι ένα ενιαίο κομμάτι που θα με κάνει να πω ναι ρε φίλε! Ναι! Δεν θέλω να στο αγγίξω με την άποψή μου, να μην στο μαγαρίσω.
Τελειώνοντας την ταπεινή μου άποψη, θα ήθελα να δω κάτι ολοκληρωμένο χωρίς ραφές, έστω και τόσο αχνές λόγω των δυνατών συναισθημάτων που προσφέρει στον αναγνώστη. Επίσης τις επεξηγήσεις στο σημείωμα, θα τις ήθελα μέσα στην ιστορία και όχι κατόπιν εορτής και το υπόλοιπο να μείνει ως έχει.
Την ώρα της ανάγνωσης στα ακουστικά έπαιζε το midnight rendezvous των beast in black και νομίζω δεν θα μπορούσε να είναι κάποιο άσμα πιο to the point που λένε και στο χωριό μου.
January 5, 2021
Το βιβλίο του Γιάννη Κυζιρόπουλου Στη γη της αιώνιας θλίψης είναι ένα δυστοπικό μυθιστόρημα, τοποθετημένο στο 2030. Η Αθήνα μαστίζεται από λιμό και ο Ιάσονας όπως και οι φίλοι του προσπαθούν με κάθε τρόπο να επιβιώσουν. Έτσι, στην προσπάθειά τους να βρουν τροφή μπαίνουν σε ένα εγκαταλελειμμένο μίνι μάρκετ αλλά πέφτουν σε ενέδρα. Ο μόνος που καταφέρνει να βγει ζωντανός είναι ο Ιάσονας. Στην συνέχεια και ενώ ο Ιάσονας έχει περάσει ένα διάστημα μέσα στην δυστυχία για την απώλεια των φίλων του, γνωρίζει ξαφνικά μια γνωστή ινφλουένσερ, έναν άγνωστο πλούσιο και τον έρωτα της ζωής του.
Ο Γιάννης Κυζιρόπουλος με το δεύτερο του βιβλίο μας μεταφέρει σε έναν σκοτεινό, μοναχικό και βίαιο κόσμο. Οι περιγραφές του είναι ζωντανές και έντονες, η γραφή του ωμή, σκληρή αλλά και ρομαντική. Μας μιλά για τον έρωτα, την αγάπη, την φιλία αλλά και για τα πρότυπα τα όποια προβάλλονται ανεξέλεκτα.
Είναι ένα αλληγορικό βιβλίο το οποίο κυλάει αρκετά γρήγορα, δεν κουράζει καθόλου τον αναγνώσ��η, έχει συνέχεια αντροπές και αυτό σε κάνει να μην μπορείς να το αφήσεις.
Πραγματικά, νιώθω υπέροχα που το διάβασα και γραμμένο ένα τέτοιο βιβλίο από έναν αρκετά νέο συγγραφέα αξίζει να διαβαστεί!
Ο Γιάννης Κυζιρόπουλος με το δεύτερο του βιβλίο μας μεταφέρει σε έναν σκοτεινό, μοναχικό και βίαιο κόσμο. Οι περιγραφές του είναι ζωντανές και έντονες, η γραφή του ωμή, σκληρή αλλά και ρομαντική. Μας μιλά για τον έρωτα, την αγάπη, την φιλία αλλά και για τα πρότυπα τα όποια προβάλλονται ανεξέλεκτα.
Είναι ένα αλληγορικό βιβλίο το οποίο κυλάει αρκετά γρήγορα, δεν κουράζει καθόλου τον αναγνώσ��η, έχει συνέχεια αντροπές και αυτό σε κάνει να μην μπορείς να το αφήσεις.
Πραγματικά, νιώθω υπέροχα που το διάβασα και γραμμένο ένα τέτοιο βιβλίο από έναν αρκετά νέο συγγραφέα αξίζει να διαβαστεί!
January 31, 2021
Η γη της αιώνιας θλίψης είναι ένας δυστοπικος κόσμος που μαστίζεται από λιμό. Ένας κόσμος που καταρρέει και καταδικάζεται.
Οι ήρωες του βιβλίου, ο Ιάσωνας και οι σύντροφοι του προσπαθούν να επιβιώσουν σε ένα μέρος που κάνει τον αγώνα τους και καθημερινά πιο δύσκολο. Όταν πέφτουν σε ενέδρα, ο Ιάσωνας είναι ο μόνος που επιβιώνει. Από τότε, μόνος σκοπός του είναι η εκδίκηση.
Στο ταξίδι του όμως ανακαλύπτει πολλά παραπάνω. Αγάπη, φιλία, ελευθερία και νόημα.
Το δεύτερο βιβλίο του Γιάννη Κυζιρόπουλου είναι μια μελαγχολική ιστορία για τη χαρά, σε αστικό τοπία μιας Αθήνας αρκετά διαφορετικής από σήμερα. Ανάμεσα στη σκοτάδι και το ρομαντισμό, ανάμεσα στην ελευθερία και την καταπίεση οι κεντρικοί ήρωες προσπαθούν να εναντιωθούν στη μοίρα τους και να λυτρωθούν! Ένα πανέμορφο και σκοτεινό, ρεαλιστικό παραμύθι σε ένα βίαιο και άδικο κόσμο, για την περιπέτεια και ταξίδι μιας ζωής με νόημα.
[ Ο Σίσυφος εξέτιε την ποινή που του είχαν επιβάλει οι θεοί. Εσύ πότε θα καταλάβεις ότι δεν σε καταδίκασε κανένα να ζεις για τους άλλους;]
May 27, 2020
Ένα βαθιά μελαγχολικό βιβλίο που μου κέντρισε το ενδιαφέρον από την αρχή που το είδα. Ο τίτλος του πριν καν διαβάσω την υπόθεση, χτύπησε καμπανάκι μέσα μου και είπα ότι αυτό πρέπει οπωσδήποτε να το διαβάσω. Από τη φύση μου είμαι απαισιόδοξος άνθρωπος και λιγάκι μελαγχολική. Κι έτσι δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να ταυτιστώ με τον ήρωα του βιβλίου και να συμπορευτώ μαζί του καθ'όλη τη διάρκεια του ταξιδιού. Για μένα ένα καλό βιβλίο, πέρα από την υπόθεση, τη γραφή, το λόγο, είναι και τα συναισθήματα που σου προκαλεί. Είτε χαρά είναι αυτό, είτε λύπη, μελαγχολία, θυμός. Και αυτό το βιβλίο με έκανε να νιώσω τη θλίψη στο πετσί μου. Και να το αγαπήσω.
April 19, 2020
Ένα συναρπαστικό βιβλίο, που εξαρχής σε κερδίζει με τον αριστοτεχνικό χειρισμό του λόγου, τις διαρκείς ανατροπές και τον γοητευτικό χαρακτήρα του πρωταγωνιστή, ενός νέου που σχοινοβατεί μεταξύ μηδενισμού και προσωπικού δικαίου. Ο νεαρός συγγραφέας μαεστρικά χτίζει μια πραγματικότητα "ζωντανών νεκρών", βιωμένη υπό τον παραμορφωτικό φακό αρχέγονων παθών και ενστίκτου επιβίωσης. Το βιβλίο διαβάζεται απνευστί, αφήνοντας σε για άλλη μία φορά σε μια μελαγχολική αναζήτηση νοήματος... Περιμένουμε το επόμενο, Γιάννη!
Displaying 1 - 30 of 51 reviews